LE FACTEUR (B)

LE FACTEUR cycles -----  Waregem ---- België

A. VANKERCKOVE (B)

A. Vankerckove-----------Lokeren ----------- België

Talbot (Fr)

Talbot cycles--- 29 Rue Salneuve ---- Paris/Parijs ----France/Frankrijk.

Sub-merk van Peugeot

TALBOT / GRANDE ARMEE ACCESSOIRES / CYCLES TALBOT

In de fietsgids van 1967 wordt het fietsmerk Talbot vermeld, geassocieerd met het bedrijf Grande Armée Accessoires, onderdeel van de bedrijven Gentil et Compagnie.

Op het merkplaatje staat een laurierblad met een eikel afgebeeld. Mogelijks maakte dit merk ooit deel uit van het bedrijf Gentil.

IDEAL (D)

IDEAL Qualitäts Fahrrader  --- Duitsland.

IDEAL -- gebruikt door verschillende firma’s.

Bron: Frank Papperitz

UNION (D)

Union --- vrij merk ----Duitsland

STARKENBURG (D)

STARKENBURG FAHRRAD UND METALLWERKE -- L. BAUER & Co. -- KLEIN-AUHEIM a. M.--- Duitsland

GRITZNER (D)

GRITZNER - Duitsland

Maschinenfabrik Gritzner was een Duits bedrijf dat naaimachines , fietsen en motorfietsen produceerde , gevestigd in Durlach .

De machinefabriek werd in 1872 opgericht door Max Carl Gritzner (1825–1892). In 1879 vond Gritzner de bril loze, dubbel circulerende grijper uit. Dit wordt vandaag de dag in licht gewijzigde vorm nog steeds gebruikt door bijna alle naaimachinefabrieken ter wereld. Op dat moment had Durlach 120 medewerkers in dienst en werd de 20.000 naaimachine gemaakt.

In 1886 werd het bedrijf een naamloze vennootschap, het werd omgezet tot de vennootschap Nähmaschinenfabrik vorm. Gritzner & Co. AG. Vanaf 1887 werden er ook fietsen geproduceerd en vanaf 1903 motorfietsen. Ook pompen en stoommachines maakten soms deel uit van het productieprogramma. De miljoenste naaimachine werd geproduceerd in 1902 en de twee miljoenste naaimachine in 1910. Gedurende deze tijd ontwikkelde de Gritzner machinefabriek zich tot de grootste naaimachinefabriek van Europa.

Het bedrijf fuseerde in 1931 met de naaimachine- en fietsenfabriek uit de Palts, voorheen Gebrüder Kayser AG in Kaiserslautern, tot Gritzner-Kayser AG . Van ongeveer 1900 tot de jaren vijftig werden ruim 7 miljoen naaimachines geëxporteerd naar 82 landen. Soms werd 80% tot 90% van alle vervaardigde producten geëxporteerd. In 1955 verwoestte een brand het grootste deel van de productiefaciliteiten in Durlach.

In 1957 werd het bedrijf, inclusief de herbouwde fabriek, overgenomen door GM Pfaff AG in Kaiserslautern. In 1958 nam de inmiddels Pfaff-dochter Gritzner-Kayser AG de productiefaciliteiten van de Mars-motorfietsfabriek over voor de modellen “Monza” en “Milano”, die in vele kleuren werden geleverd (vaak: blauw-wit en rood -wit).

KAYSER (D)

Kayser--- Kaiserlautern  en  Durlach bei Karlsruhe ------Duitsland

Geregistreerd in 1864 door de gebroeders  John  en Friedrich Kayser.

Fietsenproductie sinds 1886.

1892 - Pfälzische Nähmaschinen- u. Fahrradfabrik, voordien gebroeders Kayser.

Sinds 1899 Pfälzische Nähmaschinen- u. Fahrradfabrik, voordien gebroeders Kayser A.G. in 1899 ook productie van  auto’s en moto’s.

1929, 1955: Gritzner-Kayser A.G. Karlsruhe  - Durlach, onstaan door de  samenvloeiing van de twee firma’s.

1929- 1931 productie van Kaiserlautern naar Durlach bei Karlsruhe.

1961 Verhuur van de fabrieksfaciliteiten aan G.M. Pfaff AG.

Historie

Het bedrijf werd in 1864 opgericht door de ingenieur John Kayser († 1899) en zijn broer, de zakenman Friedrich Kayser († 1882), aanvankelijk als een naaimachinefabriek in Kaiserslautern. In 1882 telde het ongeveer 250 werknemers. Na de dood van zijn broer nam John Kayser het roer over als enige directeur. Het bedrijf produceerde aanvankelijk naaimachines voor het Amerikaanse bedrijf Singer en zou in 1872 de grootste fabrikant in Duitsland zijn geweest. Later produceerde het naaimachines onder de eigen merknaam Kayser , die ook voor fietsen werd gebruikt. De productie van fietsen begon in 1886.

In 1891 werd het bedrijf omgezet in een naamloze vennootschap. Op dat moment had het bedrijf ongeveer 350 werknemers.  In 1895 adverteerde het dat er 29 eerste, 16 tweede en 17 derde prijzen waren gewonnen op zijn fietsen in wielerwedstrijden in Duitsland tijdens het voorjaar en de zomer.   In 1899, na de dood van John Kayser, nam zijn zoon Karl Kayser het roer over als directeur van het bedrijf, een positie die hij bekleedde tot zijn eigen dood in 1916.  Ook in 1899 begon de productie van auto's als onderdeel van een grote productieverandering: de productie van naaimachines verhuisde naar een hal die in 1899 was gebouwd. De vorige hal werd gebruikt voor de productie van fietsen. Kort daarna begon de productie van motoren en auto's.  De merknaam van de auto's was aanvankelijk Kayser , en vanaf 1902 Primus . Het bedrijf exposeerde in 1901 op een autoshow in Frankfurt am Main en in maart 1903 op de Duitse autoshow in Berlijn.

Na twee boekjaren die met verliezen eindigden en vanwege de slechte zaken met fietsen en motorvoertuigen, werdener  in 1902 vestigingen gesloten en werden de verschillende productietakken organisatorisch en ruimtelijk samengevoegd en werden de ruimtes die niet meer nodig waren deels verhuurd en deels verkocht. In 1903 werd de productie van motorvoertuigen beëindigd. De bedrijfsgebouwen bevonden zich in dat jaar aan de Lutrinastraße in Kaiserslautern.

In 1908 werden de bedrijfsgebouwen uitgebreid. In 1909 beschikte het bedrijf over een terrein van ongeveer 4,5 hectare, waarvan ongeveer 1 hectare bebouwd was, deels met arbeiderswoningen.  In 1914 bestond het personeelsbestand uit ongeveer 40 technisch en commercieel functionarissen en ongeveer 1.100 arbeiders.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog stortte de verkoop van fietsen tijdelijk bijna volledig in. Tijdens de hyperinflatie en politieke onrust van 1923 werden de activiteiten tijdelijk opgeschort. Vervolgens werd een meubelmakerij opgericht als een nieuwe tak van het bedrijf.  In 1924 was het bedrijf uitgebreid tot een terrein van ongeveer 6 hectare waarvan 1,3 hectare bebouwd was. Er werkten daar toen 130  mensen die verantwoordelijk waren voor het technisch en commercieel deel en  daarnaast waren er nog ongeveer 1.500 arbeiders. Het personeelsbestand had daarmee ongeveer zijn hoogtepunt bereikt. Het hoofdkantoor van het bedrijf werd uiteindelijk gevestigd aan de Barbarossastraße 54 in Kaiserslautern.

Na toenemende verkoopmoeilijkheden in de nasleep van de wereldwijde economische crisis en een scherpe daling van de aandelenkoers, werden in 1930 onderhandelingen gestart over een fusie met het bedrijf Gritzner, dat zich in een vergelijkbare situatie bevond, en werden delen van het personeel als voorzorgsmaatregel ontslagen. Een stillegging van de productie in Kaiserslautern en de verplaatsing ervan naar Durlach werd duidelijk. In maart 1931 besloten de raden van commissarissen van beide naamloze vennootschappen uiteindelijk tot een fusie met Gritzner als overnemende onderneming. In april keurden de twee algemene vergaderingen een wisselkoers van vijf Kayser-aandelen voor één Gritzner-aandeel goed. Een minderheid van de aandeelhouders van Kayser slaagde er niet in de liquidatie van de onderneming te eisen. De onderneming heette voortaan Gritzner-Kayser AG . In augustus 1931 werden de laatste overgebleven restanten van de productie in Kaiserslautern gesloten, eind september was de administratie daar nog steeds gevestigd.

VATERLAND (D)

Vaterland----------------  Neuenrade,  Sauerland -------------Duitsland

Herfeld & Co. (1901)

Vaterland-Werk

Friedrich Herfeld & Söne Fahrradfabrik

Vaterland Werk Friedrich Herfeld Söhne GmbH & Co. KG was een van de oudste Duitse fietsfabrikanten uit het kleine stadje Neuenrade in Sauerland , die het gelijknamige merk "Vaterland Fahrrad" produceerde. Het bedrijf was een van de oudste fietsfabrikanten in Duitsland. Tot de klanten behoorden onder meer de Duitse detailhandel, van Aldi tot Metro Real (onder de merknaam Ragazzi), en de grootste Duitse groep Fahrrad XXL, bestaande uit de 15 grootste Duitse retailers.

Herfeld & Co. begon met de productie van blaasinstrumenten en accordeons en was destijds een van de grootste postorderbedrijven en fabrikanten van muziekinstrumenten in Duitsland. Het bedrijf is ontstaan ​​uit het familiebedrijf Herfeld en bleef zich tot 1933 voornamelijk richten op de productie van muziekinstrumenten. In dat jaar schakelde men over op de productie van fietsen. Al in 1930 begon het bedrijf met het assembleren en verzenden van fietsen onder het merk “Vaterland”. Sinds 1933 dus eigen productie van fietsen, ze verkochten ze via eigen kanalen. Een van de afnemers was de Duitse post. Tot de andere klanten behoorden onder meer ook de Duitse detailhandel, van Aldi tot Metro Real (onder de merknaam Ragazzi), en de grootste Duitse groep Fahrrad XXL, bestaande uit de 15 grootste Duitse retailers.

In de jaren vijftig werden ook bromfietsen geproduceerd en werden Japanse naaimachines verkocht onder de naam “Ideal”.

De merknaam bestaat al sinds 1906. Het bedrijf produceerde jaarlijks 250.000 fietsen.

Eind 2007 staakte het bedrijf de productie en legde de productie stil.

De voormalige fabriek Vaterland bevond zich in het stadscentrum van Neuenrade, in de wijken Hinterm Wall, Am Stadtgarten en Am Wall. Het bestond uit drie bouwblokken: het kerngebouw met een uitbreiding uit 1927, de fabriekshallen uit de jaren dertig en moderne hallen in het achterste, westelijke deel. De Dienst Monumentenzorg pleitte voor het behoud van het complex, onder andere omdat de fabriek belangrijk was voor de economische geschiedenis van de stad. Wetenschappelijke en stedenbouwkundige redenen pleitten voor het behoud en gebruik ervan.

Het productiegebouw in het centrum van Neuenrade werd in de zomer van 2011 gesloopt. Het voormalige, monumentale bestuursgebouw uit breuksteen is bewaard gebleven en gerenoveerd. Op de locatie werd een wooncomplex voor senioren gebouwd.

FANAL (D)

Fanal Schötmar i.L. , Bad Salzuflen

In 1935 naar SUDBRACK  

Bron: Frank Papperitz

GEIER-WERKE (D)

GEIER-WERKE ---------------LENGERICH i/W-------------Duitsland

De Geierfabriek werd rond 1910 opgericht door Ernst Upmeier, die aanvankelijk werkzaam was als fietsenhandelaar en slotenmaker . Na de Eerste Wereldoorlog produceerde Upmeier zijn eigen fietsframes en in 1919 bouwde zijn zoon Gustav Upmeier de eerste fiets. Halverwege de jaren twintig werd de productie uitgebreid met fietsonderdelen. De omzet groeide gestaag, zodat in 1933 een nieuw bedrijfspand werd betrokken. Dit was het begin van de Geier-Werke Lengerich, die sinds 1935 Geier-Fahrradwerke Ernst Upmeier & Söhne heette, nadat de in 1897 opgerichte Geier Fahrradfabrik Hannover was overgedragen aan Oscar Upmeier.

In 1932 begon Upmeier met de productie van motorfietsen , waarvoor hij de 74 cc-motor van Sachs kocht . Grotere populariteit kregen echter de gemotoriseerde driewielers , die ontworpen waren voor het vervoer van goederen en personen. Vanaf 1935 werden ze uitgerust met een 125 cc ILO- motor en konden ze een lading van maximaal tweeënhalfhonderd kilo vervoeren . De zwarte driewielers werden geleverd met een laadbak of een gesloten bak. De maximumsnelheid van de voertuigen bedroeg ongeveer 40 km/u. Ze hadden een terugtraprem . Vanaf 1938 bood Geier versterkte modellen aan met DKW -motoren. Tegelijkertijd ontwikkelde de fabriek Geier een motorfiets met een modern buizenframe. Voor de IAA van 1939 bracht Upmeier echter nog twee versies van een driewieler uit, waarvan de krachtigste de “Geier-Motor-Liefer-Dreirad” type 100/S 3RT was met een 100 cc DKW-motor, die volgens de reclame een “hoogwaardig vervangend voertuig voor geïmproviseerde bestelwagens” was dat een topsnelheid van 35 km/u bereikte. Het was een voorlader met twee wielen aan de voorkant, een bak met daartussen een deksel of eventueel een voordeur en daarachter een brede stang als stuur om de bak te kunnen zwenken. Het voertuig had een driewielrem, waarbij de voetrem op de voorwielen bediende; De wielbasis bedroeg 1450 mm, de spoorbreedte 1100 mm en de totale lengte ongeveer 2400 mm. Het achterframe, de motoropstelling, het zadel en de brandstoftank kwamen overeen met die van een motorfiets. De krachtigere versie met een 3,5 pk motor en een laadvermogen van 200 kg in plaats van 125 kg werd in 1941 aangeboden voor 635,00 Reichsmark. 

De Tweede Wereldoorlog leidde tot een verandering in de productie! Er moesten onder andere handgranaten worden geproduceerd.

Na de oorlog werd een groot deel van de fabrieksinstallaties door de bezetter ontmanteld, waardoor de productie alleen onder moeilijke omstandigheden kon worden hervat. Maar al in 1948 werden de eerste 150 bromfietsen met een 98 cc ILO-motor gebouwd. Ze kwamen overeen met het laatste vooroorlogse model, maar al in 1949 was tegen meerprijs een telescopische vork leverbaar in plaats van de parallellogramvork .

Op de eerste grote fietsbeurs in Frankfurt am Main in 1950 presenteerde de fabriek Geier een nieuwe motorfiets. De Geier-Volksmofa was de goedkoopste bromfiets op de beurs . Het voertuig was leverbaar in een eenvoudige grijze lakkleur voor slechts 535 DM. Tot 1953 produceerde de fabriek Geier haar eigen motorfietsen. Naast de eigen motorfietsen en motorfietsen met ingebouwde motoren werden er ook tweewielers voor andere fabrikanten geproduceerd, bijvoorbeeld voor de Torpedofabriek in Frankfurt, die in de oorlog werd verwoest . Later werd de bromfiets “Necko” met Sachs-motor toegevoegd, verkrijgbaar bij Neckermann-Versand , die ook onder de eigen naam L300 van het bedrijf werd verkocht.

De verliezen die ontstonden door de teruggang in de markt voor tweewielers werden gecompenseerd door de ketelbouw , die ook door de Geierfabriek werd geëxploiteerd. In 1967 werden de economische problemen echter steeds duidelijker, wat in maart 1968 leidde tot een faillissement . Volgens de documenten van het stadsarchief werd het bedrijf in 1974 ontbonden. De fabrieksgebouwen werden gesloopt tijdens de stedelijke herontwikkeling. Tegenwoordig is er niets meer over van het bedrijf dat ooit meer dan 600 mensen in dienst had.

PATRIA - WKC (D)

PATRIA-- Weyersberg, Kirschbaum & Cie. (WKC)—Solingen---- Duitsland

De Patria-fabriek bestaat sinds 1898 in Oost-Westfalen te Solingen en vervolgens in Bielefeld, Duitsland.  (Patria , à  Solingen puis Bielefeld, Allemagne - Depuis 1898)

Patria WKC is de merknaam voor voertuigen, vooral fietsen en motorfietsen , van het Solingense bedrijf Weyersberg, Kirschbaum & Cie. (WKC). Het merk is sinds 1971 eigendom van de Lippe -fietsenfabrikant Kleinebenne GmbH .

PATRIA

Het bedrijf werd in 1883 opgericht door de fusie van de twee al lang bestaande bedrijven Gebr. Weyersberg en WR Kirschbaum, die beide voorheen alleen wapens vervaardigden, voornamelijk bajonetten. Vanaf dat moment heette het Weyersberg, Kirschbaum & Cie. (WKC). In 1893 was het personeelsbestand gegroeid tot ongeveer 630 medewerkers. Vanaf het midden van de jaren negentig van de negentiende eeuw vervaardigde het bedrijf ook fietsonderdelen: crankversnellingen, naven, pedalen en kettingen. In 1898 kwam de eerste complete fiets op de markt onder de merknaam “Patria” (Latijn patria = vaderland). Het bedrijf, een van de grootste in de stad, ontving de eerste twee telefoons van Solingen, de nummers waren 1 en 2.

In 1897/1898 beleefde de rijwielindustrie haar eerste crisis, waardoor de helft van de arbeiders werd ontslagen. Vanaf dat moment verlegde het bedrijf de focus ook naar de productie van andere apparaten zoals tondeuses, bijlen en suikersnijders ( kapmessen ).

Tussen 1899 en 1901 vervaardigde het bedrijf ook een klein aantal auto's met eencilindermotoren.  Er werden ook tricars, op basis van motorfietsen, die een persoon of bagage tussen de voorwielen konden vervoeren vervaardigd.

Nadat deze crisis was overwonnen, werden er tot de jaren 1910 jaarlijks tot 35.000 fietsen geproduceerd bij WKC. Na de Eerste Wereldoorlog steeg de jaarlijkse productie tot ongeveer 100.000 stuks. Daarmee werd WKC een van de tien grootste fietsenfabrieken van Duitsland. Het personeelsbestand van WKC groeide tot circa 1.200 medewerkers. De pogingen van het bedrijf om motorfietsen te gaan produceren mislukten echter. In de nasleep van de mondiale economische crisis ging het moederbedrijf Siegen-Solinger Gussstahl-Aktien-Verein , waartoe WKC sinds 1922 behoorde, in 1929 failliet. Door afzonderlijke afdelingen uit te besteden, waaruit later onafhankelijke bedrijven ontstonden, kon de productie van fietsen, wapens en tondeuses echter bij WKC doorgaan.

Naziperiode

Tussen 1933 en 1945 herwon de firma WKC haar reputatie van hoogwaardige blanco wapens te produceren en werd ze zo de belangrijkste leverancier van sabels aan de Wehrmacht (Duits leger). Tijdens de Tweede Wereldoorlog waren de gebouwen van de WKC, die in 1932 van het oorspronkelijke adres in het stadscentrum naar de wijk Merscheid waren verhuisd, het doelwit van het Britse bombardement op Solingen en werden ze bijna allemaal verwoest.

Van 1948 tot 1952 financierde Patria WKC een eigen wielerploeg  en had bekende renners als Erich Bautz uit Dortmund en Oskar Thierbach uit Dresden onder contract. In 1953 moest het bedrijf, dat inmiddels niet alleen fietsen maar ook bromfietsen en kleine motorfietsen produceerde, de productie stopzetten. Rond 1956 bood Patria WKC opnieuw drie bromfietsmodellen aan (MS 50/55, MS 50/56 en Derby). De wapenafdeling van Weyersberg, Kirschbaum & Cie. produceert nog steeds blankewapens. [

Sinds 1971 worden fietsen met de merknaam Patria vervaardigd door de fietsenfabrikant Ernst Kleinebenne , later Kleinebenne GmbH, in Leopoldshöhe bij Bielefeld. In 2014 presenteerde Patria het prototype van haar eerste bakfiets op Eurobike . De fabriek bouwt uitsluitend stalen frames met nokken.

KLEINEBENNE GMBH -- LEOPOLDSHÖHE – BIELEFELD

Ernst Kleinebenne, de grootvader van de huidige directeur Jochen Kleinebenne, was in de jaren dertig voorman bij de fabrikant Dürkopp in Bielefeld - een groot bedrijf aan de August-Bebel-Straße. Daar werden lange tijd de Dürkopp- en de minstens even bekende Adler-fietsen gebouwd. Maar de medewerker had zijn eigen ideeën en grootse plannen, hij wilde zelf fietsen ontwikkelen en frames bouwen.

In 1950 richtte hij het bedrijf Ernst Kleinebenne op. Al snel begon hij met de productie van fietsframes voor andere fabrikanten. Een bloeiend bedrijf voor iemand die zijn vak verstond zoals hij. Maar de ambities van het bedrijf gingen nog verder: in de jaren zeventig namen ze het oude merk Patria over, het kwam uit de 'staalstad' Solingen. Onder deze naam werden al aan het begin van de twintigste eeuw fietsen vervaardigd, en later vooral messen en lemmeten, producten waar Solingen bekend om stond.

Ook de opvolgers van de oprichter van het bedrijf, Fred en Dieter Kleinebenne, zonen van de oprichter, vertrouwden op Made in Germany en vervaardigden voor veel klanten stalen frames. Het merk Patria werd opnieuw een begrip in de fietsensector.

Patria blijft Made in Duitsland

Eind jaren tachtig kwam er een keerpunt: onder meer door de uiteindelijke opkomst van de auto werd de fiets aanvankelijk tot een marginaal fenomeen in de samenleving gedegradeerd. Economisch gezien betekende dit dat de fietswereld kleiner werd. Veel fabrikanten overleefden het alleen maar doordat ze overstapten op in het Verre Oosten geproduceerde aluminium frames. Het werd lastig voor de staalframeproducent uit Bielefeld. En feitelijk moest Patria in de jaren negentig ook een beslissing nemen: stop je met de productie of zoek je een niche, iets dat anderen niet konden doen? Door de gewijzigde marktsituatie was het niet meer mogelijk om op de oude voet verder te gaan. Het was passend dat Jochen Kleinebenne, de huidige directeur, die net zijn ingenieursstudie had afgerond en de koers kon helpen bepalen in de richting waar Patria vandaag de dag bekend om staat: namelijk op maat gemaakte frames van hoogwaardig staal.

De focus ligt op ergonomie, dat wil zeggen de persoon voor wie de fiets is gebouwd. Iets wat vrijwel geen enkele andere fietsenfabrikant in Duitsland deed of kon doen; hun frames werden immers in het Verre Oosten geproduceerd, ver weg van de klant. Vanaf dat moment zijn speciale wensen en maten voor Patria geen probleem meer , maar eerder hun ‘unique selling point’.

Dit zou echter niet lukken zonder een belangrijk hulpmiddel: Jochen Kleinebenne ontwikkelde de Velochecker, waarmee de toekomstige fiets precies kan worden afgestemd op de koper. Gewoon op maat. De Velochecker is het geometriemodel van een fiets en is verkrijgbaar bij de Patria-dealer. De framevariabelen zoals zithoek, bovenbuislengte en vele andere kunnen worden gevarieerd, zodat de perfect afgestelde Velochecker ons de exacte afmetingen geeft voor de ideale fiets van de klant - en Patria zijn frame daarop kan bouwen.

Tegenwoordig werken er 25 medewerkers in Leopoldshöhe bij Bielefeld, van wie velen er al lang werken. Op een oppervlakte van ongeveer 1.300 vierkante meter worden jaarlijks ongeveer 2.500 fietsen geproduceerd. Trend: stijgend. Steeds meer klanten maken nu gebruik van de mogelijkheid om op maat gemaakte fietsen te bestellen – en ook het aantal op maat gemaakte e-bikes neemt toe in vergelijking met standaardfietsen.

EICHE  (D)

Eiche -- Moers am Rhein – Duitsland

 In 1953  naar Bergstolz. 

Bron: Frank Papperitz

Moers of Mörs, in het Nederlands (verouderd) en uit te spreken als Meurs, is een stad en gemeente in de Duitse deelstaat Noordrijn-Westfalen.

HWM (D)

HWM --- Hans Werner Muller – Solingen ---Duitsland

Opgericht in 1924.

Bron: Frank Papperitz

DOMKRONE (D)

DOMKRONE   Circa 1965---- Hermann Becker (ook Becker) -- KÖLN/Keulen --- Duitsland.

Op het merkplaatje zien we de Dom van Keulen. Locatie: Keulen (Köln), deelstaat Noord-Rijn-Westfalen (Nordrhein-Westfalen), Duitsland. Naam: Dom van Keulen (NL), Kölner Dom (Duits). In het Duits heet het officieel Hohe Domkirche St. Peter und Maria.

De bouw werd gestart in 1248. In de 15e en 16e eeuw werd de bouw grotendeels stilgelegd wegens financiële en politieke redenen. Hervatting van de bouw begon in de 19e eeuw op basis van oorspronkelijke middeleeuwse plannen, en de kathedraal werd uiteindelijk afgerond in 1880.Dit betekent dat de bouw zich uitstrekte over meer dan 600 jaar — een van de langste bouwperioden in de Europese kathedraalgeschiedenis. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de Dom beschadigd door bombardementen, maar bleef toch grotendeels gespaard vergeleken met de rest van de stad.

FAHRRADKÖNIG VICTOR MEESS (D)

Fahrradkönig Victor Meess -– Victor Meess-- Neumarkt 36 Köln (Keulen)  --- Tel. 21 73 73----Deutchland/Duitsland.

1938 -Victor Meess was een fietshandelaar uit Keulen, hij verkocht o.a. DÜRKOPP fietsen (connectie met Suprema - Fahrradkönig).

Bron: Frank Papperitz

PENNING 'CYCLISME MILITAIRE', 1913 (FRANKRIJK)

Penning 'Cyclisme Militaire', 1913

Tussen een lot Franse balhoofdplaatjes vond ik deze medaille die werd uitgereikt aan Franse militaire wielrenners.

Voorzijde: Burger (vermoedelijke Antoine Wolber) drukt de hand van een Franse infanterie soldaat, op de achtergrond rechts leidt Marianne een Franse infanterieaanval. Marianne is sinds de Franse Revolutie de nationale personificatie van de Franse Republiek, als personificatie van vrijheid, gelijkheid, broederschap en rede , en tevens een uitbeelding van de Godin van de Vrijheid. In de afsnede staat: 'Cyclisme Militaire 1913'. 

Keerzijde: Het Vrijheidsbeeld in New York ( ontworpen door de Franse beeldhouwer F. Bartholdi en tevens het logo van de firma Wolber) met rechts op de achtergrond twee wielrenners. Opschrift: 'Offert par A. Wolber', onderaan het monogram van Wolber.

Vervaardigers monogram 'E.F.'. Brons. De medaille heeft een diameter van 46 mm en weegt 45,2 gram.

Deze penningen werden uitgereikt  als eremetaal aan militaire wielrenners. Soms werd de wedstrijdafstand  er in gegraveerd, evenals de naam van de renner en de behaald plaats.

WOLBER

Antoine Wolber  werd geboren op 2 mei 1863 in Saint-Étienne ( Loire ) en stierf op 29 maart 1927. Hij was een Franse industrieel en oprichter van de Franse firma en bandenmerk: La Manufacture générale de caoutchouc et de pneumatiques A. Wolber. Wolber produceerde fietsbanden voor de merken "Military", "Liberty" en "Le Bon Courrier" , loopvlakken, binnenbanden, holle en massieve rubbers, gegomd canvas, oplosbaar rubber, maar ook diverse benodigdheden voor de fiets: pedalen, handvatten, remblokken, claxons, pompen, ventielen, etc.

Uit de verschillende geraadpleegde documenten is niet met zekerheid vast te stellen op welke datum het bedrijf A. Wolber is opgericht. Een eerste spoor van de heer Wolber vinden we echter in de "Véloce Sport"  van 17 november 1892, waarin het volgende wordt vermeld: "...De heer Wolber, 25 rue d'Enghein in Parijs, vertegenwoordiger van het bedrijf Torrilhon and Co, zal naar Londen gaan voor de Stanley Show, waar het bedrijf zijn zelfherstellende banden tentoonstelt. De heer Wolber zal verblijven in het Manchester Hotel, Aldergate Street, Londen, waar hij ter beschikking zal staan van fabrikanten die met hem zaken willen doen..."

In 1898 werd in Levallois-Perret een eerste fabriek geopend op een terrein van 1.110  m2. Er werkten 80 mensen. Een tweede fabriek opende in 1904 in Vailly-sur-Aisne. In 1910 besloeg deze 10  hectare en had 400 werknemers in dienst. De fabriek specialiseerde zich in de productie van fietsbanden en bereikte toen 500.000 banden per jaar. Tenslotte werd er een derde fabriek geopend in Soissons.

In 1911 werd het bedrijf A. Wolber, op de Internationale Expositie van de Industrieën en  de Arbeid in Turijn, beloond met een gouden medaille voor haar luchtbanden. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werden de fabrieken van Vailly-sur-Aisne en Soissons grotendeels verwoest.

In 1972 werd Wolber overgenomen door Michelin. De onderneming bleef nog 27 jaar bestaan, voordat de vestiging in Soissons in 1999 definitief werd gesloten. Het bedrijf werd op 23 september 2011 in gerechtelijke vereffening gesteld en op 9 juli 2012 uitgeschreven.

WOLBER EN HET WIELRENNEN

Samen met Peugeot creëerde Wolber de Tour de France  voor onafhankelijken  van 1910, ook bekend als de Peugeot-Wolber Tour de France. Dat was een wielerwedstrijd  over een afstand van meer dan 3.000  km die plaats vond tussen 7 augustus en 4 september 1910 en waaraan er meer dan 500 deelnemers participeerden.  Wolber lanceerde ook de Grand Prix Wolber, beter bekend als de Wolber GP. Deze wielerwedstrijd , die vanaf 1922 in Frankrijk werd gehouden , gold tot de oprichting van het Wereldkampioenschap voor Professionals in 1927 als een onofficieel wereldkampioenschap. De Wolber GP zou uiteindelijk in 1934 verdwijnen .

Wolber sponsorde in de loop der decennia ook een aantal wielerploegen:

Peugeot-Wolber (1905-1924)

J.B. Louvet-Soly-Wolber (1924)

Météore-Wolber (1924-1926)

J.B. Louvet-Pouchois-Wolber (1926)

Alléluia-Wolber (1926-1931)

J.B. Louvet-Wolber (1927)

De Dion-Bouton-Wolber (1929, 1933)

Lutetia-Wolber (1931-1934)

Alléluia-Wolber-Delangle (1932)

France-Sport Wolber (1933-1934, 1936, 1938-1939)

Alléluia-Wolber (1936)

J.B. Louvet-Wolber (1936-1939)

Dilecta-J.B. Louvet-Wolber (1948, 1953)

Dilecta-Wolber-J.B. Louvet (1954)

Liberia-Grammont-Wolber (1961-1962)

Kamomé-Dilecta-Wolber (1967)

Jobo-Wolber (1975)

Jobo-Wolber-La France (1976)

Puch-Wolber-Campagnolo (1981)

Wolber-Spidel (1982-1983)

GALIBIER (Fr)

Cycles Galibier -- B-merk van Alcyon------ Frankrijk

Cycles Galibier is een Frans fietsmerk waarvan de merknaam verwijst naar de Col du Galibier een bergpas in de Franse Alpen die bekend is door de Ronde van Frankrijk.

De Col du Galibier is een bergpas in de Franse Alpen. Hij verbindt Saint-Michel-de-Maurienne en Briançon via de Col du Télégraphe in het noorden en de Col du Lautaret in het zuiden. De pas is in de winter gesloten. De bergrug waar de Col du Galibier deel van uitmaakt vormt een verbinding tussen het Massif des Arves en Massif des Cerces.

De bergpas is vooral bekend vanwege wielrenetappes in de Ronde van Frankrijk. Op de Galibier is ook een monument geplaatst ter nagedachtenis aan Henri Desgrange, de eerste directeur van de Ronde van Frankrijk. Omdat de Galibier alleen te bereiken is als de Col du Télégraphe of de Col du Lautaret is bedwongen, maakt dit deze bergpas tot een van de zwaarste Alpencols in de wielergeschiedenis. De allereerste beklimming van de Galibier in de Ronde dateert al van de Ronde van Frankrijk 1911. Van dat jaar af, tot en met de editie van 1939, werd de Galibier elk jaar opgenomen in het rondeboek.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Col_du_Galibier

J. LEPLU (Fr)

J. LEPLU ---- Laigné – en – Bellin (Sarthe)------- Frankrijk

J. LEPLU (Fr)

J. LEPLU ---- Laigné – en – Bellin (Sarthe)------- Frankrijk