Een balhoofdplaatje is een logo van de fabrikant of het merk dat is aangebracht op de balhoofdbuis van een fietsframe. Balhoofdplaatjes werden al eind 19e eeuw toegepast en waren vaak gemaakt van metaal. Ter bevestiging aan de balhoofdbuis kunnen daarin nagels of schroeven zijn gebruikt. Bij moderne(re) fietsen kunnen tevens, al dan niet met lijm, balhoofdplaatjes van kunststof zijn aangebracht. Ook kan een balhoofdbuis voorzien zijn van een transfer/sticker.
De Geierfabriek werd rond 1910 opgericht door Ernst Upmeier, die aanvankelijk werkzaam was als fietsenhandelaar en slotenmaker . Na de Eerste Wereldoorlog produceerde Upmeier zijn eigen fietsframes en in 1919 bouwde zijn zoon Gustav Upmeier de eerste fiets. Halverwege de jaren twintig werd de productie uitgebreid met fietsonderdelen. De omzet groeide gestaag, zodat in 1933 een nieuw bedrijfspand werd betrokken. Dit was het begin van de Geier-Werke Lengerich, die sinds 1935 Geier-Fahrradwerke Ernst Upmeier & Söhne heette, nadat de in 1897 opgerichte Geier Fahrradfabrik Hannover was overgedragen aan Oscar Upmeier.
In 1932 begon Upmeier met de productie van motorfietsen , waarvoor hij de 74 cc-motor van Sachs kocht . Grotere populariteit kregen echter de gemotoriseerde driewielers , die ontworpen waren voor het vervoer van goederen en personen. Vanaf 1935 werden ze uitgerust met een 125 cc ILO- motor en konden ze een lading van maximaal tweeënhalfhonderd kilo vervoeren . De zwarte driewielers werden geleverd met een laadbak of een gesloten bak. De maximumsnelheid van de voertuigen bedroeg ongeveer 40 km/u. Ze hadden een terugtraprem . Vanaf 1938 bood Geier versterkte modellen aan met DKW -motoren. Tegelijkertijd ontwikkelde de fabriek Geier een motorfiets met een modern buizenframe. Voor de IAA van 1939 bracht Upmeier echter nog twee versies van een driewieler uit, waarvan de krachtigste de “Geier-Motor-Liefer-Dreirad” type 100/S 3RT was met een 100 cc DKW-motor, die volgens de reclame een “hoogwaardig vervangend voertuig voor geïmproviseerde bestelwagens” was dat een topsnelheid van 35 km/u bereikte. Het was een voorlader met twee wielen aan de voorkant, een bak met daartussen een deksel of eventueel een voordeur en daarachter een brede stang als stuur om de bak te kunnen zwenken. Het voertuig had een driewielrem, waarbij de voetrem op de voorwielen bediende; De wielbasis bedroeg 1450 mm, de spoorbreedte 1100 mm en de totale lengte ongeveer 2400 mm. Het achterframe, de motoropstelling, het zadel en de brandstoftank kwamen overeen met die van een motorfiets. De krachtigere versie met een 3,5 pk motor en een laadvermogen van 200 kg in plaats van 125 kg werd in 1941 aangeboden voor 635,00 Reichsmark.
De Tweede Wereldoorlog leidde tot een verandering in de productie! Er moesten onder andere handgranaten worden geproduceerd.
Na de oorlog werd een groot deel van de fabrieksinstallaties door de bezetter ontmanteld, waardoor de productie alleen onder moeilijke omstandigheden kon worden hervat. Maar al in 1948 werden de eerste 150 bromfietsen met een 98 cc ILO-motor gebouwd. Ze kwamen overeen met het laatste vooroorlogse model, maar al in 1949 was tegen meerprijs een telescopische vork leverbaar in plaats van de parallellogramvork .
Op de eerste grote fietsbeurs in Frankfurt am Main in 1950 presenteerde de fabriek Geier een nieuwe motorfiets. De Geier-Volksmofa was de goedkoopste bromfiets op de beurs . Het voertuig was leverbaar in een eenvoudige grijze lakkleur voor slechts 535 DM. Tot 1953 produceerde de fabriek Geier haar eigen motorfietsen. Naast de eigen motorfietsen en motorfietsen met ingebouwde motoren werden er ook tweewielers voor andere fabrikanten geproduceerd, bijvoorbeeld voor de Torpedofabriek in Frankfurt, die in de oorlog werd verwoest . Later werd de bromfiets “Necko” met Sachs-motor toegevoegd, verkrijgbaar bij Neckermann-Versand , die ook onder de eigen naam L300 van het bedrijf werd verkocht.
De verliezen die ontstonden door de teruggang in de markt voor tweewielers werden gecompenseerd door de ketelbouw , die ook door de Geierfabriek werd geëxploiteerd. In 1967 werden de economische problemen echter steeds duidelijker, wat in maart 1968 leidde tot een faillissement . Volgens de documenten van het stadsarchief werd het bedrijf in 1974 ontbonden. De fabrieksgebouwen werden gesloopt tijdens de stedelijke herontwikkeling. Tegenwoordig is er niets meer over van het bedrijf dat ooit meer dan 600 mensen in dienst had.
De Patria-fabriek bestaat sinds 1898 in Oost-Westfalen te Solingen en vervolgens in Bielefeld, Duitsland. (Patria , à Solingen puis Bielefeld, Allemagne - Depuis 1898)
Patria WKC is de merknaam voor voertuigen, vooral fietsen en motorfietsen , van het Solingense bedrijf Weyersberg, Kirschbaum & Cie. (WKC). Het merk is sinds 1971 eigendom van de Lippe -fietsenfabrikant Kleinebenne GmbH .
PATRIA
Het bedrijf werd in 1883 opgericht door de fusie van de twee al lang bestaande bedrijven Gebr. Weyersberg en WR Kirschbaum, die beide voorheen alleen wapens vervaardigden, voornamelijk bajonetten. Vanaf dat moment heette het Weyersberg, Kirschbaum & Cie. (WKC). In 1893 was het personeelsbestand gegroeid tot ongeveer 630 medewerkers. Vanaf het midden van de jaren negentig van de negentiende eeuw vervaardigde het bedrijf ook fietsonderdelen: crankversnellingen, naven, pedalen en kettingen. In 1898 kwam de eerste complete fiets op de markt onder de merknaam “Patria” (Latijn patria = vaderland). Het bedrijf, een van de grootste in de stad, ontving de eerste twee telefoons van Solingen, de nummers waren 1 en 2.
In 1897/1898 beleefde de rijwielindustrie haar eerste crisis, waardoor de helft van de arbeiders werd ontslagen. Vanaf dat moment verlegde het bedrijf de focus ook naar de productie van andere apparaten zoals tondeuses, bijlen en suikersnijders ( kapmessen ).
Tussen 1899 en 1901 vervaardigde het bedrijf ook een klein aantal auto's met eencilindermotoren. Er werden ook tricars, op basis van motorfietsen, die een persoon of bagage tussen de voorwielen konden vervoeren vervaardigd.
Nadat deze crisis was overwonnen, werden er tot de jaren 1910 jaarlijks tot 35.000 fietsen geproduceerd bij WKC. Na de Eerste Wereldoorlog steeg de jaarlijkse productie tot ongeveer 100.000 stuks. Daarmee werd WKC een van de tien grootste fietsenfabrieken van Duitsland. Het personeelsbestand van WKC groeide tot circa 1.200 medewerkers. De pogingen van het bedrijf om motorfietsen te gaan produceren mislukten echter. In de nasleep van de mondiale economische crisis ging het moederbedrijf Siegen-Solinger Gussstahl-Aktien-Verein , waartoe WKC sinds 1922 behoorde, in 1929 failliet. Door afzonderlijke afdelingen uit te besteden, waaruit later onafhankelijke bedrijven ontstonden, kon de productie van fietsen, wapens en tondeuses echter bij WKC doorgaan.
Naziperiode
Tussen 1933 en 1945 herwon de firma WKC haar reputatie van hoogwaardige blanco wapens te produceren en werd ze zo de belangrijkste leverancier van sabels aan de Wehrmacht (Duits leger). Tijdens de Tweede Wereldoorlog waren de gebouwen van de WKC, die in 1932 van het oorspronkelijke adres in het stadscentrum naar de wijk Merscheid waren verhuisd, het doelwit van het Britse bombardement op Solingen en werden ze bijna allemaal verwoest.
Van 1948 tot 1952 financierde Patria WKC een eigen wielerploeg en had bekende renners als Erich Bautz uit Dortmund en Oskar Thierbach uit Dresden onder contract. In 1953 moest het bedrijf, dat inmiddels niet alleen fietsen maar ook bromfietsen en kleine motorfietsen produceerde, de productie stopzetten. Rond 1956 bood Patria WKC opnieuw drie bromfietsmodellen aan (MS 50/55, MS 50/56 en Derby). De wapenafdeling van Weyersberg, Kirschbaum & Cie. produceert nog steeds blankewapens. [
Sinds 1971 worden fietsen met de merknaam Patria vervaardigd door de fietsenfabrikant Ernst Kleinebenne , later Kleinebenne GmbH, in Leopoldshöhe bij Bielefeld. In 2014 presenteerde Patria het prototype van haar eerste bakfiets op Eurobike . De fabriek bouwt uitsluitend stalen frames met nokken.
KLEINEBENNE GMBH -- LEOPOLDSHÖHE – BIELEFELD
Ernst Kleinebenne, de grootvader van de huidige directeur Jochen Kleinebenne, was in de jaren dertig voorman bij de fabrikant Dürkopp in Bielefeld - een groot bedrijf aan de August-Bebel-Straße. Daar werden lange tijd de Dürkopp- en de minstens even bekende Adler-fietsen gebouwd. Maar de medewerker had zijn eigen ideeën en grootse plannen, hij wilde zelf fietsen ontwikkelen en frames bouwen.
In 1950 richtte hij het bedrijf Ernst Kleinebenne op. Al snel begon hij met de productie van fietsframes voor andere fabrikanten. Een bloeiend bedrijf voor iemand die zijn vak verstond zoals hij. Maar de ambities van het bedrijf gingen nog verder: in de jaren zeventig namen ze het oude merk Patria over, het kwam uit de 'staalstad' Solingen. Onder deze naam werden al aan het begin van de twintigste eeuw fietsen vervaardigd, en later vooral messen en lemmeten, producten waar Solingen bekend om stond.
Ook de opvolgers van de oprichter van het bedrijf, Fred en Dieter Kleinebenne, zonen van de oprichter, vertrouwden op Made in Germany en vervaardigden voor veel klanten stalen frames. Het merk Patria werd opnieuw een begrip in de fietsensector.
Patria blijft Made in Duitsland
Eind jaren tachtig kwam er een keerpunt: onder meer door de uiteindelijke opkomst van de auto werd de fiets aanvankelijk tot een marginaal fenomeen in de samenleving gedegradeerd. Economisch gezien betekende dit dat de fietswereld kleiner werd. Veel fabrikanten overleefden het alleen maar doordat ze overstapten op in het Verre Oosten geproduceerde aluminium frames. Het werd lastig voor de staalframeproducent uit Bielefeld. En feitelijk moest Patria in de jaren negentig ook een beslissing nemen: stop je met de productie of zoek je een niche, iets dat anderen niet konden doen? Door de gewijzigde marktsituatie was het niet meer mogelijk om op de oude voet verder te gaan. Het was passend dat Jochen Kleinebenne, de huidige directeur, die net zijn ingenieursstudie had afgerond en de koers kon helpen bepalen in de richting waar Patria vandaag de dag bekend om staat: namelijk op maat gemaakte frames van hoogwaardig staal.
De focus ligt op ergonomie, dat wil zeggen de persoon voor wie de fiets is gebouwd. Iets wat vrijwel geen enkele andere fietsenfabrikant in Duitsland deed of kon doen; hun frames werden immers in het Verre Oosten geproduceerd, ver weg van de klant. Vanaf dat moment zijn speciale wensen en maten voor Patria geen probleem meer , maar eerder hun ‘unique selling point’.
Dit zou echter niet lukken zonder een belangrijk hulpmiddel: Jochen Kleinebenne ontwikkelde de Velochecker, waarmee de toekomstige fiets precies kan worden afgestemd op de koper. Gewoon op maat. De Velochecker is het geometriemodel van een fiets en is verkrijgbaar bij de Patria-dealer. De framevariabelen zoals zithoek, bovenbuislengte en vele andere kunnen worden gevarieerd, zodat de perfect afgestelde Velochecker ons de exacte afmetingen geeft voor de ideale fiets van de klant - en Patria zijn frame daarop kan bouwen.
Tegenwoordig werken er 25 medewerkers in Leopoldshöhe bij Bielefeld, van wie velen er al lang werken. Op een oppervlakte van ongeveer 1.300 vierkante meter worden jaarlijks ongeveer 2.500 fietsen geproduceerd. Trend: stijgend. Steeds meer klanten maken nu gebruik van de mogelijkheid om op maat gemaakte fietsen te bestellen – en ook het aantal op maat gemaakte e-bikes neemt toe in vergelijking met standaardfietsen.
DOMKRONE Circa 1965---- Hermann Becker (ook Becker) -- KÖLN/Keulen --- Duitsland.
Op het merkplaatje zien we de Dom van Keulen. Locatie: Keulen (Köln), deelstaat Noord-Rijn-Westfalen (Nordrhein-Westfalen), Duitsland. Naam: Dom van Keulen (NL), Kölner Dom (Duits). In het Duits heet het officieel Hohe Domkirche St. Peter und Maria.
De bouw werd gestart in 1248. In de 15e en 16e eeuw werd de bouw grotendeels stilgelegd wegens financiële en politieke redenen. Hervatting van de bouw begon in de 19e eeuw op basis van oorspronkelijke middeleeuwse plannen, en de kathedraal werd uiteindelijk afgerond in 1880.Dit betekent dat de bouw zich uitstrekte over meer dan 600 jaar — een van de langste bouwperioden in de Europese kathedraalgeschiedenis. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de Dom beschadigd door bombardementen, maar bleef toch grotendeels gespaard vergeleken met de rest van de stad.
Tussen een lot Franse balhoofdplaatjes vond ik deze medaille die werd uitgereikt aan Franse militaire wielrenners.
Voorzijde: Burger (vermoedelijke Antoine Wolber) drukt de hand van een Franse infanterie soldaat, op de achtergrond rechts leidt Marianne een Franse infanterieaanval. Marianne is sinds de Franse Revolutie de nationale personificatie van de Franse Republiek, als personificatie van vrijheid, gelijkheid, broederschap en rede , en tevens een uitbeelding van de Godin van de Vrijheid. In de afsnede staat: 'Cyclisme Militaire 1913'.
Keerzijde: Het Vrijheidsbeeld in New York ( ontworpen door de Franse beeldhouwer F. Bartholdi en tevens het logo van de firma Wolber) met rechts op de achtergrond twee wielrenners. Opschrift: 'Offert par A. Wolber', onderaan het monogram van Wolber.
Vervaardigers monogram 'E.F.'. Brons. De medaille heeft een diameter van 46 mm en weegt 45,2 gram.
Deze penningen werden uitgereikt als eremetaal aan militaire wielrenners. Soms werd de wedstrijdafstand er in gegraveerd, evenals de naam van de renner en de behaald plaats.
WOLBER
Antoine Wolber werd geboren op 2 mei 1863 in Saint-Étienne ( Loire ) en stierf op 29 maart 1927. Hij was een Franse industrieel en oprichter van de Franse firma en bandenmerk: La Manufacture générale de caoutchouc et de pneumatiques A. Wolber. Wolber produceerde fietsbanden voor de merken "Military", "Liberty" en "Le Bon Courrier" , loopvlakken, binnenbanden, holle en massieve rubbers, gegomd canvas, oplosbaar rubber, maar ook diverse benodigdheden voor de fiets: pedalen, handvatten, remblokken, claxons, pompen, ventielen, etc.
Uit de verschillende geraadpleegde documenten is niet met zekerheid vast te stellen op welke datum het bedrijf A. Wolber is opgericht. Een eerste spoor van de heer Wolber vinden we echter in de "Véloce Sport" van 17 november 1892, waarin het volgende wordt vermeld: "...De heer Wolber, 25 rue d'Enghein in Parijs, vertegenwoordiger van het bedrijf Torrilhon and Co, zal naar Londen gaan voor de Stanley Show, waar het bedrijf zijn zelfherstellende banden tentoonstelt. De heer Wolber zal verblijven in het Manchester Hotel, Aldergate Street, Londen, waar hij ter beschikking zal staan van fabrikanten die met hem zaken willen doen..."
In 1898 werd in Levallois-Perret een eerste fabriek geopend op een terrein van 1.110 m2. Er werkten 80 mensen. Een tweede fabriek opende in 1904 in Vailly-sur-Aisne. In 1910 besloeg deze 10 hectare en had 400 werknemers in dienst. De fabriek specialiseerde zich in de productie van fietsbanden en bereikte toen 500.000 banden per jaar. Tenslotte werd er een derde fabriek geopend in Soissons.
In 1911 werd het bedrijf A. Wolber, op de Internationale Expositie van de Industrieën en de Arbeid in Turijn, beloond met een gouden medaille voor haar luchtbanden. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werden de fabrieken van Vailly-sur-Aisne en Soissons grotendeels verwoest.
In 1972 werd Wolber overgenomen door Michelin. De onderneming bleef nog 27 jaar bestaan, voordat de vestiging in Soissons in 1999 definitief werd gesloten. Het bedrijf werd op 23 september 2011 in gerechtelijke vereffening gesteld en op 9 juli 2012 uitgeschreven.
WOLBER EN HET WIELRENNEN
Samen met Peugeot creëerde Wolber de Tour de France voor onafhankelijken van 1910, ook bekend als de Peugeot-Wolber Tour de France. Dat was een wielerwedstrijd over een afstand van meer dan 3.000 km die plaats vond tussen 7 augustus en 4 september 1910 en waaraan er meer dan 500 deelnemers participeerden. Wolber lanceerde ook de Grand Prix Wolber, beter bekend als de Wolber GP. Deze wielerwedstrijd , die vanaf 1922 in Frankrijk werd gehouden , gold tot de oprichting van het Wereldkampioenschap voor Professionals in 1927 als een onofficieel wereldkampioenschap. De Wolber GP zou uiteindelijk in 1934 verdwijnen .
Wolber sponsorde in de loop der decennia ook een aantal wielerploegen:
Cycles Galibier -- B-merk van Alcyon------ Frankrijk
Cycles Galibier is een Frans fietsmerk waarvan de merknaam verwijst naar de Col du Galibier een bergpas in de Franse Alpen die bekend is door de Ronde van Frankrijk.
De Col du Galibier is een bergpas in de Franse Alpen. Hij verbindt Saint-Michel-de-Maurienne en Briançon via de Col du Télégraphe in het noorden en de Col du Lautaret in het zuiden. De pas is in de winter gesloten. De bergrug waar de Col du Galibier deel van uitmaakt vormt een verbinding tussen het Massif des Arves en Massif des Cerces.
De bergpas is vooral bekend vanwege wielrenetappes in de Ronde van Frankrijk. Op de Galibier is ook een monument geplaatst ter nagedachtenis aan Henri Desgrange, de eerste directeur van de Ronde van Frankrijk. Omdat de Galibier alleen te bereiken is als de Col du Télégraphe of de Col du Lautaret is bedwongen, maakt dit deze bergpas tot een van de zwaarste Alpencols in de wielergeschiedenis. De allereerste beklimming van de Galibier in de Ronde dateert al van de Ronde van Frankrijk 1911. Van dat jaar af, tot en met de editie van 1939, werd de Galibier elk jaar opgenomen in het rondeboek.
Riva- Sport cycles -" Le monde dans sa roue ". -- Société centrale de constructions mécanique (Comptoir bourbonnais du cycles), 14 à 18 Rue de Madrid, Vichy – Allier, France /Frankrijk.
Riva-Sport cycles------------ Cusset – Allier
SOCIETE CENTRALE DE CONSTRUCTIONS MECANIQUES / RIVA-SPORT / CYCLES RIVA-SPORT
Het was Louis Rivière uit Saint-Étienne die in 1944 ( andere bron vermeld 1941), in Vichy Riva Sport Industries oprichtte. Riva Sport produceerde onder andere Thomann-fietsen, gebruikt door Jean Robic, winnaar van de Tour de France van 1947, bromfietsen (Motobloc) en scooters (merken Sulky en Sporting). Het merk Riva Sport sponsorde van 1946 tot 1949 professionele wielrenners. Het shirt was marineblauw met oranje biezen.
In 1949 werden de RIVA-SPORT-fietsen geproduceerd door SCCM, NV, dat in 1949 een kapitaal van 40 miljoen frank had. In de moderne fabriek in Vichy werden niet alleen Riva-Sport-fietsen geproduceerd, maar ook Alphonse Thomann-fietsen... In 1949 bedroeg de maandelijkse productie ongeveer 3.000 exemplaren! Wat betreft de fietsen van Alphonse Thomann: Thomann bestond al vóór RIVA-SPORT, sinds de oprichting ervan in 1900. In 1950 bouwde Louis-Rivière een nieuwe fabriek (later overgenomen door Alzay en in 2007 vervangen door een gebouw) in Vichy, route d'Abrest. De directeuren waren de heren Peltier (algemeen directeur), Maisonneuve (fabrieksdirecteur) en Thomas (schoonzoon van L.E. Rivière). Het bedrijf had meer dan tweehonderdvijftig werknemers in dienst. Louis-Émile Rivière, goed geïntegreerd in de Vichy-kringen (voorzitter van Rotary), woonde in de beroemde "Venetiaanse villa" van architect Décoret aan de Rue de Belgique. Hij overleed in 1961 na de sluiting van de fabriek in 1958.
Pas begin jaren 2000 werd de voormalige Riva Sport-fabriek, die een industriële woestenij was geworden, gesloopt en vervangen door een woongebouw.
Het Riva-Sport-balhoofdplaatje stelt de wereldbol voor die in het voorwiel van een fiets is geplaatst. Balhoofdplaatje Riva-Milan identiek.
Cycles Urago – 17, Rue de la République- Nice- France/Frankrijk
Het fietsmerk werd in 1935 opgericht door Dominique Urago en was tot ergens in de jaren 80 actief als leverancier van fietsen. Urago was een familiebedrijf en fabrikant van handgemaakte fietsen. De Italiaanse familie Urago was oorspronkelijk afkomstig uit Piemonte, ze emigreerden aan het einde van de 19e eeuw.
Samen met zijn broers Joseph en Francois stond Urago bekend om de kwaliteit van hun handgemaakte frames. François Urago was een pistewielrenner die kampioenschappen won van het begin de jaren 1920 tot 1930, het is zijn beeltenis dat op het merkplaatje staat.
Het merk leverde van 1935 tot en met 1964 wielrennersfietsen. Topmodellen werden vaak gemaakt door de ambachtelijke framebouwer Anicet Cattanéo (eveneens gevestigd in Nice), die tot eind jaren 70 of begin jaren 80 doorging met bouwen. De Urago-fietsen waren prestigieuze baan-, race- en toerfietsen.
Het lijkt er op dat vanaf de jaren 1970 het balhoofdplaatje met de beeltenis van de "lachende stayer" (Francois Urago) werd vervangen door een "sticker"-versie, en halverwege de jaren 70 werden deze vervangen door een versie van het adelaarsembleem dat vaker op de zitbuis te zien was.
Vanwege de concurrentie en globalisering sloot de winkel van de familie Urago in Nice haar deuren en stopte zo in de jaren 80 met haar activiteiten.
Magnat-Debon - Etablissement Magnat-Debon werd opgericht in 1900, geboren uit de samenwerking van de heren Joseph Magnat en Louis Debon, fietsen- en motorfietsbouwers, 69 Cours Jean Jaurés in Grenoble. Filiaal : Maurer- 160 Rue de la Pompe in Parijs. Na de overname door Terrot; Magnat-Debon, 51 Bis Boulevard Thiers in Dijon.
Magnat-Debon - Etablissement Magnat-Debon nait en 1900 de l'association de MM Joseph Magnat et Louis Debon, constructeurs de cycles & motos , 69 Cours Jean Jaurés à Grenoble et Agence : Maurer 160 Rue de la Pompe à Paris. Aprés le reprise par Terrot ;Magnat-Debon 51 Bis Boulevard Thiers à Dijon.
Historiek
Magnat-Debon was een prachtig Frans merk van fietsen en motorfietsen. Magnat-Debon werd in 1893 in Grenoble opgericht door Joseph Magnat, een autodidactische horlogemaker, en Louis Debon, een werktuigbouwkundig ingenieur, wat door de nationale pers die gespecialiseerd was in het fiets- gebeuren de stad Grenoble de titel van « Capitale de la pédale » (Hoofdstad van de Pedaal) opleverde.
Het bedrijf heeft verschillende slogans gehad, « La marque du connaisseur », « La marque de qualité », « La première marque du tourisme », « La motocyclette de qualité », ou « La première marque de tourisme ». (“Het merk van de kenner”- "Het keurmerk"-“Het eerste merk van toerisme”- "De kwaliteitsmotorfiets"- "Het eerste toerismemerk").
Het balhoofdplaatje stelt de wereldbol voor, met de contouren van de continenten, geplaatst op een wolk doorkruist door drie banden waarop we kunnen lezen: Cycles Magnat & Debon Constructor".
Magnat Debon was een van de van de grote fietsfabrikanten. Het merk innoveerde op het gebied van fietsversnellingen. Het nam aan het begin van de 20e eeuw deel aan het beroemde "Concours de Bicyclettes de Tourisme", georganiseerd door de Touring Club de France. In 1902 nam Magnat Debon deel met een Retro-Direct model. In 1905 won Magnat Debon op dezelfde wedstrijd een gouden medaille met een fiets met drie versnellingen in een versnellingsbak. Deze fiets met een trapas met versnellingen was succesvol en bleef lange tijd in de catalogus van het merk, hoewel dit systeem een op maat gemaakt frame vereiste.
Pas in 1902 hoorden we voor het eerst over een Magnat-Debon motorfiets. Het bedrijf groeide echter vooral rond de productie van fietsen en daarnaast was er ook een autoreparatie activiteit.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog nam het bedrijf deel aan de oorlogsinspanning, dat deden ze door munitie en een motorfiets voor koeriers, genaamd Aviation, te produceren. Na de Eerste Wereldoorlog ondermijnde de economische terugval van het land, en dat in combinatie met de dood van de belangrijkste leidinggevenden, het bedrijf.
In 1924 werd Magnat-Debon gekocht door Terrot, ze werden samengevoegd en werkten samen in een commercieel partnerschap met Peugeot. In de jaren 1950 was het hoofdkantoor van Magnat Debon, gefuseerd met Terrot, gevestigd op 51 bis Boulevard Thiers in Dijon, met een verkoop- en tentoonstellingswinkel op 30 avenue de la Grande-Armée in Parijs.
We vonden het merkterug in de koers, in 1955 bewees de Luxemburger Charly Gaul de beste klimmer van de Tour de France te zijn en behaalde hij de derde plaats in het algemeen klassement,dat in de kleuren van Magnat Debon (geassocieerd met het merk Terrot).
Het merk Magna-Debon verdween in 1962, dat na de aankoop van het Etablissement Terrot-Magna-Debon door Peugeot.
MAGNAT-DEBON FUT UNE BELLE MARQUE FRANÇAISE DE VÉLOS, ET DE MOTOS.
Magnat-Debon a été créée à Grenoble en 1893 par Joseph Magnat, horloger autodidacte, et Louis Debon, ingénieur mécanicien, ce qui vaudra à la ville de Grenoble le titre de « Capitale de la pédale » par la presse nationale spécialisée dans le cycle.
Pendant la Première Guerre mondiale, l’entreprise participe à l’effort de guerre en produisant des munitions.
La marque Magna-Debon disparaît en 1962 après le rachat des Etablissement Terrot-Magna-Debon par Peugeot.
L’entreprise a eu plusieurs slogans, « La marque du connaisseur », « La marque de qualité », « La première marque du tourisme », « La motocyclette de qualité », ou « La première marque de tourisme ».
La plaque de cadre représente le globe terrestre, avec les contours des continents, posé sur un nuage barré de trois bandeaux sur lesquels on peut lire : Cycles Magnat & Debon Constructeur ».
Terrot was een motorfietsfabrikant in Dijon , Frankrijk .
Charles Terrot en Wilhelm Stücklen hadden in 1862 een machinefabriek opgericht in Cannstatt, Duitsland, Terrot voegde er in 1887 een filiaalfabriek aan toe in Dijon, drie jaar later in 1890 voegde de fabriek in Dijon fietsen toe aan zijn producten.
In 1902 maakte de fabriek in Dijon zijn eerste motorfiets. Hij werd aangedreven door een motor van 2 pk , geleverd door Zédel uit Zwitserland .
Terrot produceerde zijn eerste tweecilindermodel in 1905. Vanaf 1915 leverde het 500cc-machines aan het Franse leger. In 1929 produceerde het bedrijf zijn 100.000ste motorfiets.
Na de Grote Depressie werd een nieuwe klasse voertuigen, gemotoriseerde fietsen , geïntroduceerd.
In de Tweede Wereldoorlog leverde Terrot het Franse leger zijspannen. In 1951 produceerde Terrot zijn eerste motorscooter , genaamd VMS. In de jaren vijftig richtte het bedrijf zich op de markt voor bromfietsen en lichtgewicht motorfietsen.
In 1958 nam Peugeot het bedrijf over. In 1961 eindigde de productie in de voormalige Terrot-fabriek.
♦ Terrot , (..1901.1938...)Manufacture de cycles & automobiles (out) Magasin & Exposition 81 Rue de la Liberté et usine 2 Rue André-Colomban 21000 Dijon - Côte d’or
♦ Pandore , cycles Dourlens, constructeur , rue Grande Rue in St. Just nabij Marais & Beauvais – Oise
Totaal onbekende fietsenconstructeur die in de buurt van Beauvais werkte.
Constructeur totalement inconnu qui travaillait près de Beauvais
Saint-Just-des-Marais is een voormalige Franse gemeente in het departement Oise , in de regio Hauts-de-France . Het maakt sinds 1943 deel uit van de gemeente Beauvais .
Arrow (...1998), cycles - fabriek rue Pierre Brossolette, later in de rue Nobel ---- Quimper -- France/Frankrijk
ARROW / CYCLI ARROW: Het merk Arrow verscheen in het wielerjaarboek van 1967. Het merk werd na de oorlog opgericht (volgens verschillende bronnen in 1946 of 1949..?). De fabriek van het rijwielmerk Arrow was gevestigd in de rue Brossolette ( later in de rue Nobel) te Quimper.
Wielerploeg:
De beroemdste renner die de kleuren (wit en rood) van de wielerploeg Arrow droeg was Joseph Morvan, bekend als “Job”, hij nam zes keer deel aan de Tour de France. Deze merken uit Quimper waren broedplaatsen voor kampioenen. Maar het was voor hen moeilijk om financieel te concurreren met de grote nationale fietsmerken. De meest getalenteerde jonge renners zetten hun carrière vaak voort bij die andere grotere fabrikanten. Dus Job Morvan begon bij Arrow, maar stapte vervolgens over naar het team Saint-Raphaël-Geminiani, in west Frankrijk. Op de wielertrui werd de merknaam Arrow doorboord door een pijl.
Op 31 december 1907 registreerde Louis MOUTERDE, Avenue de Saxe 260, het handelsmerk GÉNIAL voor fietsen, inclusief remmen, freewheels en sturen. Op de merkplaatje staat het schild van Lyon afgebeeld.
Reinor ( ..1954..) Handy , Origine , Standard of D.S.A , cycles .
Mechanische productie met hoge precisie, Chimère-Reinor, Avenue Felix Faure 20 & 22, en ( .. in 1920..) Etablissements "Reinor" H. Petitjean, 4 & 6 Avenue Jean Jaurés in Lyon (1930) - Frankrijk
Production mécanique de haute précision Chimère-Reinor 20 & 22 Avenue Felix Faure et ( ..en 1920..) Etablissements "Reinor " H. Petitjean ; 4 & 6 Avenue Jean Jaurés à Lyon ( 1930) - France
Ik ben Delameilleure Philippe
Ik ben een man en woon in Preshoekstraat 145 - 8510 Marke - België (België) en mijn beroep is Gepensioneerd.
Ik ben geboren op 27/09/1960 en ben nu dus 65 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wielrennen - Verzamelen van fietsmerkenplaatjes (balhoofdplaatjes) .
Ik ben Delameilleure Philippe
