Het beschermde landschap Tamanca, iets meer dan 2.000 hectaren groot was oorspronkelijk
ingedeeld bij de Cumbre Vieja, maar heeft met een vernieuwde classificering een aparte status
gekregen. De lange strook langs beide zijden van de LP-2 in het zuid westen behoort voor het
grootste gedeelte toe aan de gemeente Fuencaliente maar heeft ook uitlopers in de gemeenten
El Paso en Los Llanos de Aridane.



De "vooruitgang" heeft aan dit beschermde gebied al meerdere malen willen knabbelen.
Enerzijds door het aanleggen van een weg tussen El Remo en Hotel La Palma Princess en
het inplanten van een golf ten zuiden van het dorpje Jedey anderzijds. Beide projecten zijn
tot hiertoe verhinderd en met de crisis voorlopig op de lange baan geschoven.


Tussen El Remo (waar ik sta om de foto te maken) en La Cueva de Las Hembras (in de verte
net voor de bananententen) is de grens van het beschermde gebied de oceaan. Het is doorheen dit
gebied dat men een verkeersweg wou aanleggen. 'Eens er een verbinding tot stand komt, zal de
rest wel volgen' oordeelde men, en zou de kust ontsloten worden voor het toerisme.







De strook "Paisaje Protegido Tamanca", tussen de bananententen en het dorpje Los Quemados
loopt helemaal door tot bijna aan de Vulkaan San Antonio, waar ik sta en waar een ander
beschermd natuurgebied begint, namelijk "Het Natuurmonument Los Volcanos de Teneguía".



Wijngaarden.
Landbouw op de middelhoge velden van dit gebied is duidelijk minder geworden, daardoor
breiden de pijnbossen zich de laatste jaren in snel tempo uit. Hier en daar zijn er nog goed
onderhouden wijngaarden. Het zijn meestal families die daar, hogerop de berg, het weekeinde
doorbrengen en barbecuen met een glaasje wijn is een van hun favoriete bezigheden.












Zoals steeds zijn er voor- en tegenstanders



In de meeste reisgidsen over La Palma wordt het beschermd landschap van Tamanca nogal
stiefmoederlijk behandeld. De LP-2 die doorheen het gebied loopt wordt al snel gebruikt om van
A naar B te rijden, mits even uit te stappen aan de miradors om enkele foto's te maken. Het is
nochthans mogelijk om mooie wandelingen te maken langsheen goed onderhouden wandelpaden,
maar de meeste toeristen rijden door naar meer spectaculairder oorden van La Palma. 


In 1987 heeft de regionale regering er weloverwogen voor gezorgd, een wet uit te vaardigen ter
bescherming van landstreken door ze te bestemmen als natuurgebieden. Nadien in 1994 heeft een
nieuwe classificering er voor gezorgd dat "Tamanca" werd beschermd als landschap. Hier en daar
staan er nog bouwsels en ruïnes van voor de wet. Om die te restaureren ben je aan strikte regels
gebonden. 


Het gebied waar men de golfterreinen wilde inplanten.



Hogerop zijn de lava stromen bedekt met pijnbossen die ondanks de bosbranden van de laatste
tientallen jaren enorm zijn uitgebreid. Misschien zijn het de lavastromen, de frequente lage
bewolking en de dreiging van de bosbranden, de redenen dat dit landschap gevrijwaard is
gebleven van de bouwwoede.












Op deze beschermde berghellingen liggen de historische lavastromen van de vulkanen Tahuya
(1585) en El Charco (1712). Deze lavastromen hebben ten zuiden van Puerto Naos, Charco Verde
en El Remo terassen gevormd waarop heden intensief bananenteelt wordt bedreven.


Een groot gedeelte van deze streek bestaat uit lavastromen over oudere lavastromen.

Begroeing langsheen de LP-4 via Hoyo Grande naar de Astrofísico.

***

De top van het eiland is te bereiken langs twee kanten. In het oosten via de LP-4, iets ten noorden
van Santa Cruz de La Palma. Een interessante weg met mooie vergezichten over de hoofdstad.
En in het westen (daar waar de meeste slimme toeristen verblijven, meer kans op zon) ook via de
LP-4 maar aan de afslag in Hoyo Grande naar boven. Mijn préféré of lievelings weg naar de
astrofísico. De steile en kronkelige weg veranderd in de maanden mei en juni in een fascinerend
geel landschap van de bremsoort Codeso genaamd. Het is een endemische Palmese soort  met
een intense bloeiwijze en komt voor tot boven de boomgrens.

Honderdduizenden tonnen plastic afval drijven rond in de oceanen. Lange tijd werd aangenomen
dat plastic niet afbreekt in het milieu. Niets is minder waar, zeggen Japanse onderzoekers:
plastics breken wel degelijk af en daarbij komen grote hoeveelheden giftige stoffen vrij.




Plastic wordt een steeds groter probleem. Van het vuil in oceanen is 60 tot 80 procent plastic,
en dat percentage stijgt. Wetenschappers spreken steeds vaker over enorme plastic 'eilanden'
in de oceanen, gevormd door ontelbare stukjes plastic die door verschillende zeestromen naar
elkaar toe drijven.



Plastic vormt een groot gevaar voor dieren die in en rond de zee leven, zoals zeeschildpadden,
zeevogels en vissen. Ze zien het plastic aan voor voedsel en stikken of worden vergiftigd. Ook
kunnen dieren sterven van de honger omdat microdeeltjes plastic zich in de darmen ophopen en
een vol gevoel geven.



Het plastic afval is jaarlijks verantwoordelijk voor de verstikking en verdrinking van vele
honderdduizenden vogels, zeezoogdieren en vissen die het plastic eten of erin verstrikt raken.
Maar er dreigt nog een ander gevaar van de zogenaamde ‘plastic soep’ in zee, waarschuwen
Japanse onderzoekers. En dat is het effect van de diverse chemicaliën die uit de plastics in het
milieu lekken.



Een nieuw gevaar vormt de chemische stof Bisfenol A (BPA), afkomstig uit de veelgebruikte
harde plastics polycarbonaat en epoxy. BPA verstoort het hormonale evenwicht van mensen en
dieren en kan onvruchtbaarheid en mogelijk ook bepaalde vormen van kanker veroorzaken.



Een bedreiging voor onze kustgebieden. Het zeewater en de koraalriffen kunnen bijvoorbeeld
vervuild worden met pesticiden uit de landbouw of afval uit rioleringen. Bodemdeeltjes in de
zee vertroebelen het water en leggen een 'filmpje' over het koraal. Hierdoor verstikken de
koraalriffen.








Voor koraalriffen leidt vervuiling tot 'verbleking' (bleaching). Verbleking verwijst naar de kleur
van afgestorven koraal. Koraaldiertjes leven in een gezonde situatie nauw samen met algjes.
Maar zodra de omgeving van deze algjes verstoord raakt, maken ze te veel voedingsstoffen en
giftige stoffen aan.



Het koraaldiertje stoot het algje uit zelfbescherming af en trekt zich terug in een schijndode
toestand. Het groeit niet meer en plant zich niet meer voort. Duurt deze situatie te lang, dan
sterft het koraal ten slotte af en blijft alleen het witte, dode kalkskelet over.



Het bestaan van de kunststofarchipel werd reeds voorspeld in 1988. Deze voorspelling was
gebaseerd op experimenten gedaan door onderzoekers in Alaska tussen 1985 en 1988, waarbij
de hoeveelheid drijvend plastic in zee werd gemeten. Bij dit onderzoek bleek de concentratie
van zeeafval extra hoog te zijn in gebieden waar zeestromingen elkaar kruisten. Gebaseerd op
bevindingen in de Japanse Zee berekenden de onderzoekers dat soortgelijke situaties in de
Grote Oceaan tot de formatie van enorme hoeveelheden afval konden leiden.



In het noordelijke deel van de Stille Oceaan drijft een gigantische berg afval rond. Dit ‘plastic
eiland’ is ruim twee keer groter dan Texas. Oude plastic flessen, tassen, wegwerpaanstekers,
jerrycans en speelgoed worden door oceaanstromingen aangevoerd en gevangen in de North
Pacific Gyre. En zo zijn er wereldwijd nog meer van deze ‘plastic afval gyres’. Hier blijft het
afval eindeloos ronddobberen, terwijl het onder invloed van zonlicht uit elkaar valt en afbreekt.



Deze kunststofeilanden bevat een van de hoogste concentraties van plasticdeeltjes in water ter
wereld. Als gevolg daarvan is het een van de plekken waar veel onderzoek wordt gedaan naar
de effecten van fotodegradatie van plastic. In tegenstelling tot afval dat verdwijnt door
biodegradatie, blijft afval dat door fotodegradatie verdwijnt altijd bestaan uit polymeren,
zelfs wanneer het wordt afgebroken tot moleculair niveau. Door het zout zeewater en
ultraviolet licht valt het plastic uiteen in heel fijne snippertjes, die in een voedselketen
kunnen worden opgenomen.

Bijlagen:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Kunststofarchipel   

Elke bezoeker van  Puerto Naos, het toeristenoord aan de westkant van het eiland, kent de lelijke
weg doorheen de bananenplantages naar "Playa de Los Guirres". Om deze weg een beetje
aantrekkelijker te maken is men begonnen met de toegangspoortjes tot de bananen finca's te
schilderen in felle kleuren. Het zal wel niet de bedoeling  geweest zijn, maar met een beetje
fantasie rijdt men doorheen een expositie van 'Colorfield Paintings'. 

Colorfield Painting is een variant binnen de abstract expressionistische schilderkunst in de
Verenigde Staten. Er wordt gewerkt met kleurvlakken of kleurvelden om een meditatieve
stemming te wekken bij de kijker. De nadruk wordt gelegd op grote eenkleurige vlakken, om op
die wijze aan het fenomeen kleur een zo groot mogelijke uitdrukkingskracht te geven. Mark
Rothko ontwikkelt al in 1947 deze formule, waarbij hij verklaart "Ik streef ernaar ingewikkelde
gedachten eenvoudig weer te geven." Vierkante of rechthoekige vlakken, in egale kleuren en
onderling verschillend in hoogte of breedte, worden zodanig op doek gebracht, dat ze in
eindeloosheid lijken te zweven en de indruk wekken niet te worden beperkt door de begrenzing
van het doek.
 
 



Een van de bekenste Colorfield meesters is : http://nl.wikipedia.org/wiki/Mark_Rothko




























Naast abstract expressionistische schilders als Clyfford Still, Rothko en Barnett Newman worden
ook kunstenaars die gerelateerd zijn aan de post-painterly abstraction tot de kleurvlakschilders
gerekend. Tot de belangrijkste behoren Morris Louis, Kenneth Noland, en Jules Olitski.

Een verwant kunstenaar is Josef Albers, die uit het Bauhaus kwam, en vanaf 1950 een reeks
Hommage aan het vierkant creëerde.

Andere colorfield-meesters zijn Edward Avedisian, Richard Diebenkorn, Sam Francis, Helen
Frankenthaler, Al Held, Hans Hofmann, Ellsworth Kelly, Robert Motherwell, Larry Poons, Ad
Reinhardt, Frank Stella, Larry Zox.

Bijlagen:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Colorfield_Painting   

Zon-dag

Belevenissen in de tuin: een oliekever.

Zie: http://nl.wikipedia.org/wiki/Oliekevers

En cada piedra hay un tesoro - (In elke steen zit er een schat verborgen)  
Dat ben ik en ben er fier op
 



Animaciones divertidas desde La Palma / Proyecto "2 segundos al día"

http://bit.ly/150U6Bt

The crazy and funny animations by MENCHULICA

https://www.facebook.com/chilleriapalmera

https://www.facebook.com/menchulica

"..............  Op de Canarische Eilanden regent het bijna nooit. Zachte zeefiers brengen de koelte
van de oceaan. De vruchtbare grond brengt de bewoners de meest uiteenlopende smakelijk fruit
om zich te voeden. Ze leven en genieten van de natuur, verschoond als ze zijn van dagelijkse
arbeid en andere onaangenaamheden die het leven de mens elders in Europa oplegt .............."

Dit lijkt op een sprookje of een staaltje uit een reclamefolder. Maar niets is minder waar.  Daar
waar wij wonen (op 300 meter hoogte )  zaten we gisterochtend in een dikke wolk en de
temperatuur was rond de 20º. In de plaats van op het strand te gaan wandelen, dacht ik ,: " Ik
ga eens kijken hogerop, misschien kom ik wel boven de wolken uit". En inderdaad, enkele
honderden meters hoger kwam ik reeds in een prachtige blauwe hemel terecht. Het dorpje
El Paso (+- 600m.) had helemaal geen last van de mistige wolk. Ik voelde wel aan mijn
vingetoppen dat het een hete dag zou worden.

En inderdaad mijn vriend  http://www.balans-lapalma.com/ die op 1.000 meter woont  facebookte
in de namiddag, : " Het is hier 39º - No es leuk als je een hoop te doen hebt.  Bij ons hier op
300m. was het op die momento 25º in de schaduw.Typisch voor La Palma en zijn microklimaten.
Amper een boogscheut van mekaar verwijderd en een verschil van om en bij de 15º.
 
Desalniettemin leven we hier toch op de Gelukzalige Eilanden van de Eeuwige Lente en dit gans
het jaar door, en ...euh... We klagen nooit, want dat houdt de toeristen weg ;-).     
 
   


Los Llanos de Aridane in de mist en daaronder zat het helemaal potdicht.








Op de Canarische Eilanden regent het weinig en dat is momenteel te merken.











https://www.facebook.com/roger.ligter 

Soms zijn er unieke huisjes te koop, met wel wat werk aan. Ideaal voor de klusser

Vulkanische kusten beladen met geschiedenis.

***




Vrij vertaald.
In de taal van de oude Berber kolonisten betekende "Time" afgrond. El Time verwijst naar de
rotswanden die zich door erosie hebben teruggetrokken en alzo hun steilheid hebben verworven.
U bent nu op de top van de kliffen van de Barranco de Las Angustias. Samen met het hemelwater
uit de ingewanden van de gigantische krater "Caldera de Taburiente" wordt afzettingsgesteente
naar zee gedreven. De orografie van dit uitzichtpunt geeft je het gevoel van een vliegende
vogel over de westelijke horizon waar de zonsondergangen spectaculair kunnen zijn.
Het uitzichpunt volgt de bochtige kustlijn, die zich uitstrekt tot het zuidelijkste puntje bij

Fuencaliente. Rotsfomaties en vele zwarte stranden vormen de grens met de oceaan. Op plaatsen
waar lavastromen uit vulkanen de kust bereikten zijn er platte kuststroken gevormd, die un
bedekt zijn met bananenplantages.

Aan je voeten ligt de haven van Tazacorte, in dezelfde baai waar de Spaanse Conquistadores
zijn geland en van waar tonnen suiker werden verscheept in de 16de eeuw.

El Drago de Puntagorda.

***

Op weg langs de noord-westkant van het eiland kom je voorbij ''El drago de Puntagorda. Deze
drakenbloedboom is een uitzonderlijk exemplaar, door de wind helt hij helemaal over en moet
ondersteund worden. Langs de weg, enkele bochten ervoor, zie je hem reeds staan. Er is een
kleine parking voorzien en men kan hem van dichbij gaan bekijken. Telkens ik hier voorbij kom,
jeukt mijn klikvinger en kan ik het niet nalaten om enkele foto's te maken (trekken in't Vlaams).
Het is waarschijnlijk een van de meest gefotografeerde bomen op het eiland.    

Een dagje op zee.
 



Zonsopgang om 7.30 uur.



De Vallei van Aridane ontwaakt.



Varen we naar het noorden of naar het zuiden?



Het is bewolkt maar warm.



 ff oversteken naar Colombia ?



Diepzee vissen tot wel 1.000 meter.



De eerste zonnestralen.



Zonnestralen verwarmen de bananen.



Fantastisch zicht op de "Barranco de Garome" vanaf de oceaan.



De Barranco de Garome is de natuurlijke grens tussen de gemeenten Puntagorda en Tijarafe.



Vandaag de dag is er niet veel vis in zee...



Terug naar de haven.



Het begint heet te worden.

Zon-dag

Op weg naar het zuiden.



















Als we aan de waterschaarste, een niet gunstig klimaat en de herhaalde vulkaanuitbarstingen in
dit gebied denken, kan men makkelijk raden dat deze streek lange tijd dun bevolkt was. Met het
toevoeren van water veranderde alles. De gebieden die vroeger gezien werden als 'malpais' (arme
bodem), blijken alleen water nodig te hebben om in overvloed bananen te produceren. De
terrassen aan de kust die gevormd zijn door de verschillende vulkaan uitbarstingen zijn heden
ten dage bedekt met 280 hectaren bananenplantages en één vijf sterren resort met kilometers in
de omtrek niets dan bananen. Geen goede combinatie.

Soms is het wel degelijk de moeite waard om even te stoppen en enkele foto's te schieten.

In de vallei van Aridane zijn er enkele pozo's, dit zijn grote vergaarbakken of spaarbekkens voor
bananenwater. Van daaruit vertrekt het water lansheen goten of buizen naar de bananenboeren,
die op hun beurt ook watertanken bezitten of indien niet, rechtstreeks zijn aangesloten om onder
druk hun plantages te besproeien. Om het water levend en zuiver te houden zwemmen er karpers
in. Sterven de karpers dan is dit een indicatie dat er iets mis is met het water. 

Het is steeds een hele belevenis om de karpers met een broodje te voederen. In het glad plat
water onstaat er plotseling, om een stukje brood te bemachtigen, een gevecht van jewelste.
Een echte attractie

 

Twaalf foto's van het geologisch wonder, de Caldera de Taburiente, op twaalf verschillende
dagen maar wel steeds 's morgens en vanaf dezelfde plaats.

Schillen op het strand van Tazacorte.

***

Op het eiland La Palma kan de bananenschil natuurlijk niet ontbreken ;-)