Schillen op het strand van Tazacorte.

***

Op het eiland La Palma kan de bananenschil natuurlijk niet ontbreken ;-)

Mijlpaal, grenspaal, banpaal, praatpaal ;-)
 
***

Als subject kan zo'n paal storend werken voor de fotograaf. Gewoonlijk staan deze palen op
plekjes waar je ze absoluut niet op de foto wil hebben, bijvoorbeeld op bergtoppen. Als object
worden ze dan weer interessant. De foto verwijst dan expliciet naar het waargenomen, in dit
geval de mijlpaal 'an sich'. 

















"Vertice Geodésico" lettelijk vertaald geodetisch toppunt. De term geodetisch verwijst naar het
wiskundig begrip geodeet dat de korste verbinding tussen punten aanduit, en naar geodesie, dit
is de weteschap die onder andere de vorm van de aarde bestudeert.













Overdrachtelijk markeert een mijlpaal een scheiding met het verleden, een belangrijke
ontwikkeling op ieder willekeurig gebied, bij een point of no return waardoor de situatie
voorgoed verandert. Soms wordt de term gebruikt om de doorbraak zelf aan te geven.



Rara... Waar staan al die palen



Een mijlpaal is een paal die de afstand in mijlen aangeeft, tot een bepaalde stadspoort of tot de
volgende mijlpaal. Voordat er mechanische kilometertellers bestonden, werden deze palen langs
interlokale wegen geplaatst om reizigers te informeren over hun positie. Landmeten was echter
geen exacte wetenschap. De nauwkeurigheid liet door slordigheid of om politieke redenen wel
eens te wensen over. Want niet alleen vermeldt een mijlpaal de namen van plaatsen in de buurt,
er blijkt ook uit (al dan niet omdat het er met zoveel woorden op staat) wie het voor het zeggen
heeft in het gebied.








Om de schoonheid en biodiversiteit van de zeebodem aan de zuid-west kust van La Palma (daar
waar op het land geen bananenplantages zijn en bijgevolg de chemicaliën niet in de oceaan
terechtkomen) te behouden en niet in het minst, het beschermen en herstellen van de slinkende
visbestanden, heeft men in 2001 de noodzaak ingezien voor de vorming van een zeereservaat. 
 


Het hele zeereservaat beslaat zo'n 3.719 hectaren. Binnen in dit gebied is het "Reserva Integral"
opgenomen in 'Natura 2000'. Een Europees netwerk van beschermende gebieden die habitats
vormen voor planten en dieren die zeldzaam zijn. In de kleinere 'reserve integral' mag
dan ook niet gedoken en van de kant gevist worden. 



Deze twee palen staan op de breedtegraad 28º 32, 9' N die aangeeft daar waar het zeereservaat
begint en waar absoluut niet gevist mag worden. Op zee kan men de grens van het resevaat
bepalen als de twee witte palen op een lijn staan en men er maar één waarneemt. 

Bijlagen:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Mijlpaal   
http://nl.wikipedia.org/wiki/Subject-objectscheiding   

Zon op zondag
 

Men staat er niet bij stil maar op ons eilandje (730 km2) komt (bijna) alles aan per boot.
Wekelijks komen  er zeevracht-containers aan en is het druk in de haven van Santa Cruz de la
Palma die tevens de hoofdstad is van het eiland. Het is handig om daar van te voren rekening
mee te houden als men hier komt wonen. Alles is niet altijd verkrijgbaar in de super, soms moet
men wachten op de volgende boot  
 

Omdat de aangespoelde brokken polyurethaan me deden denken aan broodjes heb ik de
strandsculptuur 'broodboom' genoemd. Alhoewel een broodboom er gans anders uitziet.
(zie bijlage)


















De broodboom is een tot 30 m hoge, eenhuizige, in droge tijden bladverliezende boom, die
verwant is aan de nangka en de tjampedak. De plant komt voor in Zuidoost-Azië en Polynesië.
Wereldwijd wordt de plant in de tropen tussen beide 17e breedtegraden gekweekt.



















Soms denk ik: "Met wat ben ik hier feitelijk bezig? Als je ziet hoe intensief kinderen bezig zijn
om te ontdekken door het spel, vind ik het helemaal niet erg. En dat is heus ook zo. Vroeger
tijdens mijn "productief" leven vond ik het niet prettig dat er een verband werd gelegd tussen
wat ik deed en het spel van kinderen. Nu, op mijn gezegende leeftijd kan mij dat geen barst
meer schelen. Dit tijdelijke werk vind ik zelfs krachtig omdat het niet gescheiden kan worden
van de plek waar het gemaakt werd . Enerzijds de rommel op dit maagdelijk en moeilijk
bereikbaar strandje en anderzijds de havenwerken, de vooruitgang die terzeldertijd de vervuiling
meebrengt, en de honger in de wereld. 







De eerste serieuze poging van Europeanen om de broodvrucht in exploitatie te nemen was de
expeditie van kapitein William Bligh op de Bounty naar Tahiti in 1787, die als doel had om daar
broodbomen op te kweken, ze te verzamelen en mee te brengen, voor verspreiding in de Engelse
koloniën als goedkope voedingsbron voor slaven. Na vijf maanden op Tahiti werd de terugweg
aanvaard met meer dan duizend broodboomplanten aan boord, die echter door de beruchte
muiterij hun bestemming nooit bereikt hebben.

Bijlagen:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Broodboom   

Vanaf 'Playa Nueva' heb je een mooi zicht op de haven, daarom ging ik nog eens terug om een
paar foto's te maken van de nieuwe havendijk, gezien uit een ander perspectief dan in vogel-
vlucht. Tijdens de afdaling zag ik hopen drijfhout liggen en hetgeen opviel waren de gele
broodjes verspreid over het strand. 'Hier kan ik iets mee' dacht ik. Enkele dagen later samen
met Wanenonlie maakte we er een dagje strand van. Tijd genoeg voor het maken van een
strandsculptuur. Morgen het vervolg ...

De toegang tot het strandje is in feite niet verboden. Ik denk dat de gemeente zich wil indekken
en de verantwoordelijkheid voor eventuele accidenten met vallende stenen bij de bezoeker legt.






































Om op dit strandje zon te hebben moet de zon bijna in het zenith staan, dit komt door de hoge
klif en het smalle strandje. Rond deze tijd van het jaar is dat ongeveer om halftwaalf. Best een
broodje kaas mee brengen, want om de klim terug naar boven heb je wel wat energie nodig ;-)













Polyurethaanschuim.
Deze broodjes zijn van polyurethaan. Op het strand liggen er zachte en harde, en de broodjes
(groot en klein) zijn afkomstig van de havenwerken. Aan de nieuwe havendijk wordt het
polyurethaanschuim gebruikt om de naden tussen het gegoten beton op te vullen. Door een
vertraagde uithardingstijd vloeit het materiaal lang in de op te vullen ruimten en bezit daardoor
een waterverdringende werking. Het overtollige schuim komt terecht in zee en door de lokale
stromingen spoelt het aan op dit strandje. De kleur is oorspronkelijk licht geel maar door zon en
zee worden de 'broden' donkerder van kleur.  

Eergisteren had ik het er al over dat er twee 'Playa Nueva' waren en er eentje om verwarring te
voorkomen moest verdwijnen. Het verdwijnen van het vroegere Playa Nueva  hebben ze dan ook
grondig aangepakt. De huisjes (zeg maar W-kend hutjes) die er stonden zijn door carterpillars met
de grond gelijk gemaakt . Van toen af aan heet de plaats "Los Guirres. 



Playa Nueva vroeger.



Playa Los Guirres nu.



Vroeger.



Nu.



Vroeger.



Nu.



Vroeger.



Vroeger.



Vroeger. Het witte moskeeachtig kasteeltje was gebouwd door en behoorde toe aan een Duitse
kunstenaar. Wat is er van hem geworden... ? Mensen komen en gaan op dit eiland.



Vroeger. Af en toe was er wel 'lawine gevaar' en kwamen er grote brokken steen naar beneden.
Slapen in die huisjes was een avontuur met risico's en op eigen verantwoordelijkheid.



De palmbomen stonden in tuintjes van de huisjes en kregen regelmatig een beetje water.
 Nu krijgen ze alleen maar hemelwater en dat is op deze plaats schaars.








Zoals Los Guirres er nu uitziet.

In een grot in de deelstaat Guerrero in Mexico hebben archeologen onlangs een soort Mezcala
beeldje gevonden. In de grot werden ook Olmeken en pre-Olmeken keramische vuurpotten
gevonden daterend uit de periode 1.000 en 1.200 voor Christus. Het beeldje was compleet, heeft
ronde ogen in de plaats van spleetogen en is zeldzaam. Er zijn tot hiertoe twaalf van deze
Mezcala figuutjes gevonden. De beeldjes zijn schematisch, klein en van steen. Het ontwerp is
dus niet van mij maar komt uit de Mezcala cultuur die op zijn beurt onder invloed stond van de
Olmeken. Bijgevolg is er geen copyright meer ;-). Mijn figuurtjes zijn trouwens geen exacte
copieën. Voor mij was het interessant en plezierig een reeks facsimiles te maken met strandkeien
die ik 's morgens tijdens de wandeling op het strand vind.

Meer weten over de Mezcala cultuur, zie:  http://en.wikipedia.org/wiki/Mezcala_culture


















De figuurtjes worden geschuurd in water geslist en met olijfolie (goed voor de handen) in gesmeerd.




Vind ik leuk figuurtje

In de gemeente Tazacorte waren er twee playa's Nueva. Om verwarring te voorkomen heeft die
andere playa een nieuwe naam gekregen, namelijk "Playa Los Guirres".


Op weg doorheen de bananenplantages naar 'Playa Nueva' een strandje dat door maar weinig
bezoekers van het eiland gekend is en bezocht wordt. Het is zeker geen toeristisch pleisterplaats.



Aan het idyllisch W-kend huisje van zaterdag, zie:
http://blog.seniorennet.be/wim_del_arte/archief.php?startdatum=1371887230&stopdatum=1371973630
is een steil pad naar beneden, naar een zo goed als privé strandje.













Vrij vertaald: Deze plaats is onderhevig aan natuurlijke gevaren van vastgestelde
aardverschuivingen. Hij die (het in zijn bolleke krijgt) om deze plaats te betreden
neemt dit risico uitsluitend op eigen verantwoordelijkheid.


















Overblijfselen van het lozen van rioolwater in zee,








Robinson Crusoe was hier



Lokale jonge gezinnen komen hier een dagje met de kinderen doorbrengen. Barbecuen en
'La dolce far niente' (het zoete nietsdoen) met 's avonds een vreugdevuur.



Een prachtig stuk drijfhout, maar omdat mee naar boven te sleuren heb je een ezel nodig ;-)



De weg terug naar boven.



Met mooi uitzicht op de nieuwe havendijk.

Het vallen van de avond bij de ingang van de haven van Tazacorte.

Aan de Paseo del Litoral in Tazacorte staat met blik op oneindig een W-kend huisje. Of het te
koop is weet ik niet. Een huisje verderop staat wel te koop maar is bij lange na niet zo idyllisch en
schilderachtig als dit bouwsel. De vakantieganger die het eventueel zou kunnen huren heeft een
wijds zicht op de nieuwe haven en de kliffen naar het zuiden. De tuin is een bananen plantage.
De dag dat men met pesticides spuit (want bananen hebben vele plagen) slaapt men het best met
ramen en deuren gesloten of trekt men een dagje de bergen in. Het huisje heeft ook een pad 150
meter stijl naar beneden, waar zich een strandje bevindt. Ook daar is het aan te raden na de regens
een dag niet te zwemmen want dan zijn de bananenplantages gespoeld en omdat alle water naar
zee stroomt komen de residuën van de pesticides, insecticides en herbicides in zee terecht ...
met alle gevolgen van dien.
    

21 juni

In het zuiden van La Palma aan de voet van de vulkaan San Antonio kan men een kamelenrit
maken. De beesten zijn gepensioneerde kamelen afkomstig van het eiland Lanzarote waar ze in
karavaan in het lavalandschap van Timanfaya met horden toeristen keihard moesten werken.
Hier op ons eiland met veel minder toeristen kunnen ze het rustig aan doen.



Die dag was ik zelfs de enige moedige om een toer te maken en mocht ik in de plaats van opzij
bovenop zijn bult zitten hetgeen me meer het Lawrence of Arabia gevoel gaf ;-) Het zijn eigenlijk
dromedarissen, kamelen hebben twee bulten.



Er lagen drie dromedarissen en ik mocht er eentje uitkiezen. Even kennis maken en een paar fotokes nemen


















Bij het rechtkomen van de dromedaris zwiep je fel heen en weer en moet je je goed vasthouden.

















De vulkaan Teneguía komt kijken aan de horizon.



Ik vroeg de begeleider (de kamelendrijver ;-) waarom het dier zo'n klaaglijke geluiden maakte.
Dat was omdat hij niet graag werkte en alleen maar wilde eten en slapen. Hij was tenslotte gepensioneerd (zoals ik ;-)










Kameel haar waar de beroemde 'camel hair' jassen van worden gemaakt.
http://en.wikipedia.org/wiki/Camel_hair





Einde van de rit met in de verte het dorpje Los Canarios, dit is het grootste dorp in de gemeente Fuencaliente.

Op zoek naar een boot.

***

De laatste tijd ben ik veel te vinden in de havens van La Palma op zoek naar een boot. Het begin
van de zomer (en dat is morgen) is eigenlijk niet zo'n goede periode om een occasieboot te kopen.
De eigenaars wachten liever tot het einde van de zomer om hun boot te verkopen en er zijn ook
meer liefhebbers. Bij het begin van de Winter zakken de prijzen en wordt de keuze groter. Ik krijg
natuurlijk (door de crisis) een overaanbod van grote yachten waar je omzeggens een bemanning
voor nodig hebt om een zondagmiddag uit te varen en dat is niet de bedoeling. Ik wil alleen maar
een paar maal per week hier voor de westkust een beetje spelevaren samen met 'Wanenonlie',
hoogstens het eiland rond varen met mijn vaarbewijs (een titulin). In het verleden heb ik hier
meerdere boten gehad, dus ik ken de mogelijkheden.



Even een proefvaart maken om de motoren te testen voor de toeristen komen. Deze boot is zeer
geschikt om op zoek te gaan naar dolfijnen en walvissen en 2X 250 PK dat is niet mis ;-)



De eerste toeristen komen er aan voor een "Excursion Marítima".




Met deze boot heb ik in het verleden (ik woon hier al een tijdje) heel wat oceaan tochten
meegemaakt. 'In the good old times' kende ik de eigenaar redelijk goed, hij kreeg een hartinfarct
en van de ene op de andere dag was het gedaan met de pleziervaarten. De boot staat daar al jaren
te verkommeren.  







Dit is nog een oudere "Agamenon". Ook veel plezier op beleefd. Bij zonsondergang voor
Cueva Bonita met een glaasje sangria. Deze boot ging zelfs in de grot en dat was een hele belevenis.



Zo te zien is hij niet meer zeewaardig




Handtekening van de piraat





Heel vroeger was de haven van Tazacorte niets meer dan een baaitje waarin de boten kriskras
verspreid voor anker lagen. ttz ze lagen aan boeien die met zware kettingen verbonden waren
aan grote betonnen blokken op de zeebodem. De overblijfselen liggen nog altijd in een hoek
van de haven.








Als je het zeesop wou kiezen moest men eerst met een klein bijbootje peddelen naar je boot.








Nu is de haven een echte Yachthaven geworden met boardwalks, electriciteit en zoet water.
Daar ligt mijn toekomstige boot misschien tussen, wie weet ;-)












Intussen kijken we naar de visjes in het water en genieten we van het "Paraiso" .
Eens dat ik mijn bootje heb zal ik natuurlijk minder op het net zitten. Mijn blog blijf ik
natuurlijk voortdoen want het eiland La Palma is onuitputtelijk en dat mag iedereen weten

Zicht bij valavond van uit zee op de Caldera de Taburiente.

Voor veel immigranten op het eiland is dit de plaats en vooral het zinnebeeld van het
moederland. De vliegreis is de navelstreng met familie en vrienden die ze hebben achtergelaten
om te kunnen genieten van de eeuwige lente op dit eiland. Gedurende de jaren dat ik hier woon
heb ik heel wat vrienden en kennissen weten heimwee krijgen; een gevoel van verlangen waarmee
ze in gedachten rondlopen. De mate van deze 'ziekte' kan variëren van zwak tot ernstig.
Het vliegveld van het eiland is een plaats van melancholie voor diegenen die heimwee hebben
en om de een of andere reden niet terug kunnen. 
 

 






Aan de horizon het eiland La Gomera.

Vroeger werden bananentrossen aan een katrol naar beneden gevierd en ingeladen in bootjes.
Deze werden geroeid naar een schip dat voor anker lag in de baai, overgeladen en rond het eiland
naar de haven van Santa Cruz gevaren. Daar werden ze weer overgeladen op oceaanboten voor
het vaste land. Sindsdien is het wegennet op het eiland fel verbeterd en worden de bananen over
de weg, via een tunnel door de Cumbre (dit is het ruggengraat gebergte van het eiland) per
vrachtwagen naar Santa Cruz gebracht. Met de nieuwe zeehaven wil men het vrachtvervoer langs
de weg afschaffen en de bananen rechtstreeks per schip naar het vaste land brengen.























Er was vroeger veel bedrijvigheid op dit strandje en in deze baai. Er is ook zo'n bananenboot
gezonken. Het is het enigste scheepswrak voor de kust.



De katrol, een stille getuige van weleer.