La Palma telt 2 grote jachthavens, El Puerto de Santa Cruz de La Palma, El Puerto de Tazacorte
en 1 middelgrote, Puerto de Espindola. Er zijn nog meerdere inhammetjes en haventjes waar
alleen in de zomer een bootje voor anker kan liggen. De meeste boten liggen in Puerto de
Tazacorte, omdat aan de westkant van het eiland de oceaan meer geschikt is voor boottochten
(ook in de Winter). Het liggeld in de hoofdstad is ook veel duurder dan in Tazacorte en dat
scheelt in de buidel. De jachthaven van Tazacorte is onlangs totaal vernieuwd met wel tig...
boardwalks met alle confort en accomodatie. Ook wil men volgens de beleidsmakers in de media
een toerisme van niveau aantrekken. 
 

De jachthaven van Santa Cruz de La Palma











Mooie gebouwen, interessante infrastructuur maar geen animo.



Een bijna lege jachthaven. Volgens sommigen is het liggeld te duur.




______________________________________________________________________________


De haven van Tazacorte

De haven van Tazacorte telt meerdere 'Miradors' waarvan één sinds jaar en dag een sluikstort is.
Deze mirador is dringend aan sanering toe. In werkelijkheid breidt het stort zich steeds maar uit,
nu zelfs met een autowrak! Een mentaliteitsverandering is nodig om meer kwaliteitstoerisme te
lokken. Maar willen we dat wel? ;-)



De Canarische Eilanden zijn een van de meest exotische streken van Europa voor zeilboten en in
iets mindere mate voor motorboten.




























In Spanje kennen ze maar liefst zeven verschillende vaarbewijzen. De drie belangrijksten voor motorboten zijn:

- Titulin, voor boten tot 6 meter lengte met maximaal vermogen tot 40 KW. Bij daglicht varen
en in gebieden die worden begrensd door de havenmeester.

- PNB, boten tot 8 meter in het water 7,5 m. met het juiste vermogen en niet meer dan vijf
mijlen uit de kust (autorisatie voor jetski's inbegrepen).

- PER, voor motorboten tot 12 meter en een motorvermogen geschikt voor navigatie tot 12 mijl
uit de kust. Mogelijkheid tot varen tussen de Canarische Eilanden.



Dit schip met de romantische naam "Three Coins" is te koop. De zeilboot is speciaal gebouwd
voor de transatlantische zeilwedstrijd. Het is een smal schip, ligt bijgevolg niet stabiel in het water
en men kan er ook niet op wonen. In twintig jaar heeft het al meerdere eigenaren gehad en heb ik
het nog maar eenmaal zijn varen met zeilen.

Ergens voorbij Las Indias, op weg naar het uiterste zuidpuntje van het eiland, zag ik een zeilbootje...




In de verte zie je El Remo, de baai van Charco Verde, Puerto Naos, Bombilla, El Faro, Puerto
de Tazacorte en de klif van El Time. Dit stuk westkust heeft het beste klimaat van het eiland.
Daar waar bananen en toerisme met mekaar wedijveren ...








"Met de wind in de zeilen het ruime sop kiezen" is een droom voor vele eilandbewoners. Het
combineren van het leven op een eiland en varen op de oceaan is een voor de hand liggende
gedachte, maar voor velen blijft het bij een droom...

Wie niet graag al wandelend klimt, parkeert zijn auto bij de Mirador El Time en laat zich naar de
Roque de Los Muchachos brengen door een taxi of een vriend. Vanaf daar tot El Time is een
interessante dalende wandeling van ongeveer 7 uur. Makelijker dalen dan klimmen dacht mijn
vriend. Een niveau verschil van 1.700 meter. Achteraf wist hij dat het een dalende kuitenbijter
was.  Na ongeveer 6 uur wandelen komt men aan op het uitzichtpunt Torre del Time en heeft
men een prachtig wijds uitzicht over de vallei van Aridane. Toen wij hier meer dan 20 jaar
geleden op het eiland aankwamen was de vallei één groene vlakte met drie dorpen, Los Llanos,
 El Paso en een gehucht, het dorpje Tazacorte. De vallei is het ecomomische hart van La Palma
en men voelt van hieruit kloppen. Het wordt stilletjes aan vol gebouwd en de mogelijkheid om in
huidige tijden nog een asfaltfabriek in te planten in deze dicht bevolkte streek is volgens het
gezond verstand niet meer mogelijk. Maar volgens de politiek, dat is een ander paar mouwen.








De ontoegankelijke steile rotswanden van de Barranco de Las Angustias zijn begroeid met
inheemse flora waarbij het slangenkruid (Tajinaste Azul - Echium Webbii) in deze tijd van het
jaar de boventoon voert vanwege het feit dat dit een ideale habitat is om zich te ontwikkelen.



De wandeling gaat verder over de noordelijke richel van de Las Angustias (angsten) kloof. Het
wandelpad daalt op de grens van het uitzicht over de vallei en rechts een gebied van verwilderde
wijngaarden en pijnbos. Verder naar beneden is het de laatste jaren ook meer en meer een
woongebied geworden. De prijzen waren hier goedkoper dan in de vallei beneden de 300 meter.



Mea culpa ... Ook wij hebben mee geholpen aan het volbouwen van de vallei met het bouwen
van ons eigen huis. Bouwen lag in die tijd nog een beetje in de hobby sfeer. Echte aannemers
waren er nog niet. Je vondt wel iemand die was aanbevolen door een vriend van een vriend en
die op zijn beurt dan weer enkele mannen vond die de klus wilde klaren. Geduld was een mooie
deugd. Niet lang daarna begon het speculatief bouwen en dan was het hek van de dam. Het
speculatief bouwen dat tegelijkertijd met de invoering van de euro is ontstaan heeft de
samenleving een tijdje helemaal in zijn greep gehouden en is ook succesvol gebleken, maar
er is nu een tijd aangebroken dat men erg goed moet nadenken alvorens te speculeren. De crisis
leert ons terug te gaan naar daar waar het gewone leven zich afspeelt.



Het gebied van de Barranco de Las Angustias heeft grote geologische waarde. Er zijn meerdere
hoeveelheden rotsformaties die onder de wateroppervlakte gevormd werden en nu blootliggen
door opstuwing van het eiland.



Aan de randen van het ravijn langs de kant van Aridane ziet men grote hoeveelheden
samengeperste sedimenten, op bepaalde plaatsen zelfs tot 400 m. boven zeeniveau.

Er zijn verschillende uitzichtpunten om het geologische wonder 'De Caldera de Taburiente' te
bewonderen. Na De Cumbrecita, los Brecitos en Cancelita, vind ik de meest magische mirador
Torre del Time met een adembenemend zicht in de erosiekrater. Je staat daar met de tippen van
je schoenen op de rand van de afgrond en staart eindeloos in de diepte van de Barranco de Las
Angustias. Als je een arend was, zou dit een mooi startpunt zijn voor een adembenemende
glijvlucht in de Caldera op zoek naar een konijn.

  

Deze brandtoren staat op een uitzonderlijke plaats maar is niet toegankelijk voor het publiek.




Het beschermde landschap Barranco de Las Angustias van boven af gezien. 1.695 hectaren.
Deze reusachtige kloof van Las Angustias is de grootste van het eiland en de natuurlijke
afwateringsloop van de Caldera de Taburiente. De rivierbedding is het grootste stroomgebied
van de Canarische Eilanden. 's Winters stromen er immense hoeveelheden water met enorm
veel natuurlijk materiaal naar de oceaan en dan is het jutten geblazen naar mooi drijfhout.








In het hart van de Caldera staat de monoliet Idafé. Heel herkenbaar als vruchtbaarheissymbool
maar ook als menselijke figuur. Deze rots werd door de pre-spaanse bewoners aanbeden.
Zij dachten dat de monoliet de hemel ondersteunde.













In de ravijn is ook duidelijk te merken dat de eilandbewoners intensief gebruik maken van de
mogelijkheid tot landbouw. Elk vlak stukje grond word in cultuur gebracht.








Op de flank van het pre-park, net niet in het Parque Nacional ligt het dorpje Hacienda del Cura.
Bouwen is sinds 1954 verboden en restaureren is aan strikte regels gebonden.

Een  'Bounty-strand' voor Santa Cruz de La Palma. 




Een mijlpaal in de geschiedenis van de hoofdstad Santa Cruz de La Palma was het plan om een
wit strand aan te leggen aan de Avenida Marítima. Een plan waarvan velen dachten (mijzelf
inbegrepen) dat het niet realistisch en zelfs niet realiseerbaar was.








De ongeveer 17.000 inwoners van de stad zullen binnenkort op loopafstand kunnen zonnen en
baden op een wit strand met wuivende palmbomen. Alleen nog effen wit zand gaan halen in de Sahara.

Uit de "Reisgids La Palma" 
Ontdek de verborgen schatten van La Palma.
Een uitgave van http://www.oceaanzicht.nl/
Geschreven door: Siepko Wenning.



....................  Een ander hoogtepunt van de Palmese vegetatie is het slangenkruid waarvan er op
La Palma verschillende soorten voorkomen maar nergens anders op het eiland zo indrukwekkend
als aan de voet van de Roque de Los Muchachos. Om dit door de natuur geschapen kunstwerk
met de latijnse naam 'Echium wildpretii ssp. trichosiphon' in alle glorie te kunnen aanschouwen
zal in de maand juni de reis vanaf de kust naar boven moeten worden gemaakt.Het slangenkruid
is niet één bloem, het zijn er duizenden in een. Parijs heeft zijn Eifeltoren, London de Big Ben
en La Palma het slangenkruid. Echium wildpretii ssp. trichosiphon.  ...................   
 

















De Eifeltoren van Siepko




In de berm op weg naar de Roque de Los Muchachos.

ZON-dag

Correctie: Het zicht op de havendam is niet vanaf de Paseo Marítimo maar vanaf
"Paseo del Litoral" in Tazacorte Pueblo. Dit schijn niet zo belangrijk maar voor
bezoekers van  het eiland die de weg zoeken wel.
 

Zicht op de havenwerken vanaf de Paseo Marítimo de Tazacorte.
 







De uitbreidingswerken voor een nieuwe haven van Tazacorte liggen niet stil maar gaan gestaag
verder. Dat is anders met de ring rond het dorpje Tazacorte en de toegang tot de haven, deze
werken liggen volledig stil en het bruine litteken door de bananenplantages wordt stilletjes terug
groen door het onkruid dat er woekerd. 


















Het Manneke van de "oude" havendam staat te kijken naar de nieuwe havendijk.
Ik vraag me af wat er omgaat in zijn hoofd.

Roken kan ik laten maar Afrikaanse talismannen en fetisjen maken niet.


 

Wolken komen kijken om de hoek
 
***

Wandelen tijdens vochtige periodes in de bergen van La Palma heeft gevolgen voor je uitrusting.
Het ene moment wandel je in de volle zon en even verder achter de hoek kom je in een mistige
wolk terecht. Een regen en winddicht Jack is dan onmisbaar. Zo'n Jack kan bovendien dienst doen
als extra isolatie tegen de koude wind die gepaard gaat met de voorbijtrekkende mistige wolk.

Vanaf zeven á achthonderd meter tot een hoogte van +/- 2000 m is het eiland La Palma bijna
volledig bedekt met pijnbomen. Het is ook een van de redenen waarom La Palma het groene
eiland wordt genoemd. Tijdens de winterse regens worden dennenappels via de barranco's
naar zee gespoeld en komen dan door de hoge deining terecht op oa het strand van Tazacorte.
Daar worden ze verzameld door liefhebbers om gebruikt te worden als brandstof.

Agua potable - Drinkbaar water

***

Er zijn twee drinkwater systemen op het eiland. Kraanwater dat door de gemeenten wordt
verdeeld en betaald wordt per gebruikte hoeveelheid. Dit systeem wordt meer en meer gebruikt
in dorpen en steden. De kwaliteit hangt af van de toegevoegde hoeveelheid chloor.

En privé water ...
Met dit systeem is men eigenaar van één of meerdere acties water (bv één actie is +/- 1 liter
water per minuut) en een "pase" (doorlooprecht). Een 'pase' is de toelating om uit hoger gelegen
gebieden natuurlijk bronwater te laten lopen door een ingewikkeld netwerk van goten, tanks,
pijpen, verdeelkastjes en buizen tot bij je huis. Daar wordt het water opgeslagen in tanks op het
dak. Zonder motor heb je dan door de zwaartekracht stromend water uit de kraan. Dit bronwater
is van uitstekende kwaliteit zolang er geen algen groeien in je tank op het dak. Om te drinken
kun je het dan nog altijd eerst koken. Daar het verdeelsysteem gezamelijk eigendom is van heel
veel mensen laat de onderhoud soms te wensen over.  












































Vroeger waren de tanks op het dak meestal gemaakt van eternit met asbest, die worden
tegenwoordig vervangen door plastic tanks in verschillende modellen.

Steenmanneke op het strand van Tazacorte



















Keep Walking Johnnie Walker

ZON-dag

*** 

Als men La palma rondrijdt komt men overal barretjes tegen tot in de verste uithoeken,
en overal kan men een 'cortadootje' drinken = klein kopje sterke koffie met gesuikerde
gecondenseerde melk.

Palmbomen project (2)

***

Palmbomen als landmark

Voor de meeste "La Palma vacantiegangers" begon hun verblijf op het eiland op de moment dat
zij in de openlucht uit het vliegtuig stapten en de aangename temperatuur voelden met links de
bergen, de stad Santa Cruz in de verte en rechts de oceaan met zicht op de Teide en daarnaast
het eiland La Gomera. Dan te voet over de tarmac naar het oude luchthavengebouw met het
grootste Canarische dak van de eilanden. 








Achteraf bezien was de sfeer en zeker in vergelijking met het nieuwe luchthavengebouw een
beetje oubollig en daterend uit grootmoeders tijd maar wel gezellig, en bovenal, het trok volk
en er waren steeds consumenten.








Het nieuwe restaurant-cafetaria is bij gebrek aan klanten gesloten. Reden hiervoor was de ligging
in de uitgestrektheid van het gebouw (102.000 m2), ver weg van het gebeuren en helemaal aan het
einde van een leegstaande winkelgalerij met afgeplakte ramen.





















































Tijdens de wandeling door dit 'niemandsland' kwam ik een maquette tegen van de nieuwe
terminal met vijf vliegtuigen. Een staaltje van grootheidswaan en omgedraaide wereld. Een
terminal om 3 miljoen pasagiers per jaar te verwerken voor een vliegveld zonder internationale
lijnvluchten, zonder taxiways, zonder instrument landing system, alleen een tiental inter-island
commuter vluchten per dag en een achttal Europese chartervluchten per week.
Again wishful thinking

De wandelaar komt deze hond overal tegen op het eiland. In de oudheid was de Podenco de hond
van de Farao's. Vóór de Spaanse verovering van de eilanden waren deze honden waarschijnlijk
naar hier gebracht door de Feniciërs, de Grieken, de Carthagenen of de Egyptenaren. De Podenco
behoort tot een van de oudste hondenrassen ter wereld (+/- 7.000 jaar oud). Zijn ongelooflijke
snelheid, fijne reukzin en scherp gehoor, geven hem de perfecte attributen om een geboren jager
te zijn. Hij is zeer actief en loopt van ochtendgloren tot zonsondergang. De podenco is loyaal en
vertoont geen agressiviteit. Hij is eigenzinnig en zeer intelligent, vaak onafhankelijk en energiek.
Hij staat bekend als een alleman's vriend maar eenmaal hij in het veld aan het jagen is veranderd
hij volledig in een spoorzoeker jager.

Vandaag de dag wordt de Podenco gebruikt om op konijnen te jagen op toegestane dagen,
meestal samen met afgerichte fretten. Vergunningen voor deze konijnenjacht zijn strikt
gereglementeerd.







































De auto van een konijnenjager die dient om zijn podenco's te vervoeren van terrein naar terrein.
onder: De kooi voor de fret.