INDISCHE LAURIERBOMEN OP DE PLAZA DE ESPANA - LOS LLANOS
De Indische laurierbomen op de Plaza de España zijn dit jaar 150 jaar.
(De laurierbomen, die opgestuurd werden door migranten in Cuba, zijn geplant in 1863, voor het verfraaien van het wandelgebied dat in aanbouw was in hun geboortestad.)
In 1868 kreeg de gemeente Los Llanos de titel van Villa. Dus binnen vijf jaar groot feest!
Juli en augustus zijn de maanden van de blauwe lucht, maar dit jaar (en we zij al einde juli) is er een hardnekkig wolkendek dat over de vallei van Aridane, de ganse morgen en een stuk in de namiddag blijft hangen. Aan de kust is er zon en boven de 6 á 700 meter is 'sky the limit'. Voor ons residenten is de bewolking minder erg. De temperatuur is aangenaam, maar voor de toeristen die speciaal voor de zon zijn gekomen is het teleurstellend, alhoewel; zij die gaan wandelen komen dan weer aan hun trekken.
Comisionisten Van de oudere mannen die gezeten zijn tegenover de kiosk op de Plaza de España naast de Real Sociedad (een soort Lions Club), wordt gezegd dat het comisionisten zijn. Comisionisten leven van de commisie die zij ontvangen. Comisionisten hebben een groot aandeel in het water en verdienen geld door het te verkopen. Het verkopen van water doen ze niet zelf maar gebeurt door een hacienda. Een hacienda zou je kunnen vergelijken met een winkel waar je een bepaalde hoeveelheid water kunt kopen gemeten in pipas (één pipa is 490 liter water). Het water wordt vervolgens door een ingenieus stelsel van waterkanalen en buizen op het afgesproken moment naar het betreffende stuk land geleid. Bovendien beschikken een groot aantal comisionisten over stukken land (bijna altijd geërfd) waarop ze arbeiders laten werken tegen een bepaald percentage. Dit percentage (commissie) is afhankelijk van wat de grondbezitter en de arbeider overeen zijn gekomen en kan liggen tussen de 30 en de 50% van de opbrengst van het stuk land. De comisionist laat voor zich werken en heeft daardoor alle tijd om op de Plaza de España met zijn kameraden te filosoferen. Uit de reisgids van Siepko, zie: http://www.oceaanzicht.nl/
Plaza de España De dorpsbewoners ontmoeten elkaar op het plein bij de kerk. Op het ernaast gelegen terras onder de Indische laurierbomen wordt gezellig gekeuveld. Onberispelijk geklede bankbedienden genieten van de koffiepauze. De oudere heren kijken ondeugend om zich heen. Jonge moeders pronken trots met hun kleine.
Met de komst van de kinderen in de namiddag komt het plein pas echt tot leven. Tussen de voetballende jochies krijgt een jong meisje haar eerste fietsles. Alleen wanneer de deuren van de kerk open gaan en er een kist naar buiten wordt gedragen komt het kinderspel tot stilstand. Nadat de met bloemen behangen zwarte auto de hoek is omgedraaid wordt het spel weer aangevangen waar het eerder werd afgebroken. Bij de bron wordt door een vijfjarige met grote slokken de dorst gelest om daarna weer snel verder te rennen. De oude heren die alleen voor de middagmaaltijd en de siësta hun stoel hebben verlaten bekijken het allemaal belangstellend. Uit de reisgids van Siepko, zie: http://www.oceaanzicht.nl/
Blauwe lucht met felle zon en scherpe schaduwen, zo zou het moeten zijn in Juli en augustus.
Zoals ik reeds op fb zei: "Als je van de duivel spreekt trap je op zijn
staart" Deze morgen reeds bij het krieken van de dag; Blue skies nothing but blue skies, all day long ..., en euh, het zal warm worden vandaag.
La Palma is een eiland voor introverte mensen. Bij een introverte instelling is de energie naar binnen gericht, op eigen gedachten en gevoelens. Het zijn rustige types die weloverwogen een beschouwelijke hut bouwen op het strand. En zo'n echte Robinson Crusoe hut kom je af en toe tegen op onze strandjes. Het is een spannende aangelegenheid om een hut te bouwen met hetgeen ge vindt op het strand. Planning en probleemoplossing zijn zaken die je ontwikkelt bij het bouwen van een strandkasteel. Ik ga er steeds vanuit dat het kinderen zijn die er een dagje mee zoet waren. Maar misschien was het wel een dakloze die een onderkomen bouwde uit noodzaak?
Begin negentiger jaren van verleden eeuw was hier in de haven van Tazacorte een Nederlandse visser. Co of Có (komt van Jacob of Nicolaas) was een vreemde eend in de bijt, hij was namelijk de enige buitenlandse beroepsvisser. Hij had zijn jachtige leven in Nederland de brui gegeven om hier op dit toen nog maagdelijke eiland zijn brood te verdienen met vissen. Het is hem uiteindelijk niet gelukt, al heeft hij het toch een kleine tiental jaren uitgezongen.
Terug in Nederland kwam Co enkele malen per jaar op vacantie naar zijn geliefde eiland. Ik had toen een boot en wij waren de perfecte combinatie. Hij was een geboren jager en ik was graag op zee. Gedurende veertien dagen waren wij vanaf het krieken van de dag tot zonsondergang op de oceaan. Mijn "Wanenonlie" had intussen een diepvriezer gekocht en 2 á 3 maal per jaar werd hij volgestopt met allerlei soorten vis. Zij werd expert in het goochelen met scherpe messen en hakbijlen om de vissen in moten te snijden.
Aan alle goede dingen komt een eind. Tijdens een zware storm zonk mijn boot en Co en ik, wij zijn mekaar uit het oog verloren. Ik heb nu terug een boot, misschien word ik daardoor melig en denk ik terug aan de tijd van toen. In die tijd was ik nog helemaal niet toe aan fotografie. Er werd wel nu en dan een analoog fotootje geschoten, waarvan hier het gedigitaliseerde resultaat
Co met zwarte krullen en ik.
Blue fish
Een prachtexemplaar bluefin. Even Japan bellen, daar is de prijs van zijn gewicht goud waard. In 2013 is er een recordbedrag voor de tonijn betaald. Een blauwvintonijn van 222 kilo bracht tijdens een veiling in Japan 1,3 miljoen euro op.
De Palmeros zijn altijd grote visliefhebbers geweest. Zoals het ook niet anders kon op een eiland omgeven door de oceaan, was de opbrengst van de visserij een fundamenteel deel van het dagelijkse voedsel. Ondanks de primitieve methodes die hier vroeger werden toegepast was de visvangst altijd ruimschoots en gevarieerd. In de eenvoudige barak-restaurantjes kon men kiezen tussen de veel voorkomende vissoorten zoals goudbrasem, papegaaivis, geitenbaars, witbrasem, sardines, makreel, klipvis, chicharro, bicuda, alfonsiño, enz ... Onder de tonijnsoorten had men (nu nog maar in veel mindere mate) de meest gevangen gestreepte tonijn, de witte tonijn en de peto of wahoo. In de laatste jaren met het verschijnen van nieuwe en verwoestende manieren van vissen, die tot een grote exploitatie van de visgronden hebben geleid, is de rijke en gevarieerde maritieme fauna lanzaam kapot gemaakt. Onder het mom van een lokaal gevangen cherne serveert men nu in dezelfde barak-restaurantjes (El Remo) ingevoerde Vietnamese diepvries panga. En smullen maar
Een zwaardvis van zoveel meter en tig kilo ;-) De vis werd in de haven op de trappen van de kade geslacht en grote stukken werden uitgedeeld aan de bewoners van El Puerto, die daar oh zo blij mee waren. Dit gebaar kwam in ieder geval ten goede aan de tolerantie tegenover vreemdelingen. Als zondagvisser mag men geen vis verkopen, maar uitdelen mag altijd
ANTENA - RTVE - RISCO DE LA CONCEPCION - SANTA CRUZ DE LA PALMA
Telkens ik naar Santa Cruz de La Palma moet, de hoofdstad van het eiland, rij ik voorbij het natuurmonument "Risco de La Concepción". En daar staat zij bovenop de rand van de uitgedoofde vulkaankrater. De antenne van de publieke radio- en televisie die in handen is van Radiotelevisión Española (RTVE). Verder zijn er nog verschillende commerciële en regionale zenders.
Voor meer info over: La Palma Televisión - Canal 11 La Palma - Canal Ocho - Zie bijlage.
De antenne is zo strategisch gelegen en de lucht is soms zó blauw dat de constructie met een beetje fantasie doet denken aan een hedendaagse sculptuur. Een dankbaar onderwerp voor enkele fotokes.
Hier versta ik geen snars van ;-)
Een liefdesverklaring van een Duitse resident of te wel van een Palmero die verliefd is geworden op een Duitse toeriste. Wie zal het zeggen, er zijn natuurlijk nog andere mogelijkheden ;-)
Van al de eilanden van de Canarische archipel is La Palma zeer duidelijk het eiland waar de meeste rotsinscripties zijn gevonden. Onder de overhangende rotsen van La Zarza en La Zarzita zijn de meeste geometrische tekens gevonden, vooral spiralen, cirkels en meandervormen. Wat de betekenis ervan aangaat tast men nog steeds in het duister en bestaan er veel theorieën en vermoedens. In Ierland, Bretagne alsook verscheidene vindplaatsen in Noord-Afrika, namelijk het zuid-oosten van Marokko zijn er vele soortgelijke motieven gevonden die veel lijken op die van La Palma.
De petrogliefen van La Zarza en La Zarzita zijn herontdekt zo'n 60 jaar geleden. De foto's zijn ook meer dan 20 jaar oud en heb ik gemaakt toendertijd met een analoge camera. In de gemeente Garafia met in die tijd 2000 inwoners (In 2001 nog amper 1795) lag er weinig asfalt en de rotsincripties lagen verscholen in de bossen. Geen GPS, geen wegwijzers, gewoon een landkaart en zoeken en vinden. Tegenwoordig ligt "Het Parque Cultural La Zarza" aan een brede asfaltweg, de LP-1 km53 (niet te missen). Een parking, een museum, entreegeld in euro's ;-) openingstijden en soms veel volk. Desalniettemin is La Zarza voor gevoelige mensen nog steeds een speciale mystieke ervaring. Het is de moeite waard je tijd te nemen gedurende de wandeling en de energie te voelen die deze historische plaats nog steeds uitstraalt.
Couperen van vechthanen, dit houdt in dat men de vlezige gedeelten van de kam, kin en oorlellen afsnijdt. Zo is de kans dat de tegenstander op die plaatsen kan toehappen aanzienlijk kleiner en wordt een al te heftig bloeden tijdens het gevecht voorkomen. Vroeger kregen de strijdende hanen vlijmscherpe stalen sporen of mesjes aan hun poten (dit is nu verboden) zodat de verliezende partij het gevecht meestal met de dood moest bekopen.
De jongens hadden zojuist hun lievelingsbeesten laten couperen bij een hanenkweker. En fier dat ze waren ... Meer lezen over vechthanen kweken in België, lees het artikel in bijlage.
Hanengevechten zijn verboden in België en Nederland zoals in veel westerse landen. Helaas bestaan hanengevechten nog wel op de Canarische Eilanden, wat in de rest van Spanje verboden is. Hanengevechten worden hier aanzien als regionaal cultureel erfgoed.
Op de Canarische Archipel zijn ongeveer 24 verenigingen waar hanen worden klaargestoomd voor +/- 9000 bloederige gevechten. Elk jaar worden er diverse competities gehouden en zijn er regionale kampioenschappen die op diverse webpagina's te volgen zijn.
Nature morte is dode of levenloze natuur. In feite onjuist want levenloze natuur is niet dood. Deze stillevens behoren tot het ecosysteem, een gebied waar dieren en planten in verhouding staan tot elkaar en hun omgeving. Een ruimte waarbinnen een uitwisseling plaatsvindt van materie en energie tussen levende en 'dode' natuur. Planten nemen bijvoorbeeld voedingstoffen uit de bodem en geven humus terug. Er is van nature een evenwichtssituatie die echter door overbemesting (weeral de mens) verstoord wordt.
Vroeger stond er op de rotonde van El Puerto; "El Pescador". Een gegoten cementen sculptuur dat een visser voorstelde.
Vissen en bananen waren de twee economische peilers van de gemeente Tazacorte.
"El Pescador" is nu vervangen door een replica van een bootje dat vroeger diende voor het laden van de bananenboten die voor anker lagen in de baai van Tazacorte. In de klif op de achtergrond zie je de grotwoningen die jarenlang dienst deden als vacantieverblijf voor hippies, maar door de gemeente enkele jaren terug zijn gesloten tengevolge van de slechte hygiëne en overlast voor het normale toerisme.
Het bootje heeft meer een toeristische uitstraling en oogt ook mooi.
Sinds einde mei heeft El Puerto een 'blauwe vlag' gekregen. Zie: http://nl.wikipedia.org/wiki/Blauwe_Vlag Dat wil zeggen dat het zwemwater zuiver en gecontrolleerd is door twee van elkaar onafhankelijke laboratoria. Als men het strand van bovenaf bekijkt, merkt men dat het water troebel is. Niet geschikt voor de vissen maar wel voor de mensen. Een der voornaamste criteria voor het verkrijgen van een blauwe vlag is dat het zwemwater van uitstekende kwaliteit moet zijn. Kwade tongen beweren nu dat de blauwe vlag gekocht is bij een Chinees ;-)
Nieuwe vlag van Tazacorte. Het blauw dat verwijst naar 'kust en visserij' is vervangen door een mauve achtergrond. De groene streep die verwijst naar het agrarisch karakter van de gemeente neigt iets meer naar het turquoise.
Het beschermde landschap Tamanca, iets meer dan 2.000 hectaren groot was oorspronkelijk ingedeeld bij de Cumbre Vieja, maar heeft met een vernieuwde classificering een aparte status gekregen. De lange strook langs beide zijden van de LP-2 in het zuid westen behoort voor het grootste gedeelte toe aan de gemeente Fuencaliente maar heeft ook uitlopers in de gemeenten El Paso en Los Llanos de Aridane.
De "vooruitgang" heeft aan dit beschermde gebied al meerdere malen willen knabbelen. Enerzijds door het aanleggen van een weg tussen El Remo en Hotel La Palma Princess en het inplanten van een golf ten zuiden van het dorpje Jedey anderzijds. Beide projecten zijn tot hiertoe verhinderd en met de crisis voorlopig op de lange baan geschoven.
Tussen El Remo (waar ik sta om de foto te maken) en La Cueva de Las Hembras (in de verte net voor de bananententen) is de grens van het beschermde gebied de oceaan. Het is doorheen dit gebied dat men een verkeersweg wou aanleggen. 'Eens er een verbinding tot stand komt, zal de rest wel volgen' oordeelde men, en zou de kust ontsloten worden voor het toerisme.
De strook "Paisaje Protegido Tamanca", tussen de bananententen en het dorpje Los Quemados loopt helemaal door tot bijna aan de Vulkaan San Antonio, waar ik sta en waar een ander beschermd natuurgebied begint, namelijk "Het Natuurmonument Los Volcanos de Teneguía".
Wijngaarden. Landbouw op de middelhoge velden van dit gebied is duidelijk minder geworden, daardoor breiden de pijnbossen zich de laatste jaren in snel tempo uit. Hier en daar zijn er nog goed onderhouden wijngaarden. Het zijn meestal families die daar, hogerop de berg, het weekeinde doorbrengen en barbecuen met een glaasje wijn is een van hun favoriete bezigheden.
Zoals steeds zijn er voor- en tegenstanders
In de meeste reisgidsen over La Palma wordt het beschermd landschap van Tamanca nogal stiefmoederlijk behandeld. De LP-2 die doorheen het gebied loopt wordt al snel gebruikt om van A naar B te rijden, mits even uit te stappen aan de miradors om enkele foto's te maken. Het is nochthans mogelijk om mooie wandelingen te maken langsheen goed onderhouden wandelpaden, maar de meeste toeristen rijden door naar meer spectaculairder oorden van La Palma.
In 1987 heeft de regionale regering er weloverwogen voor gezorgd, een wet uit te vaardigen ter bescherming van landstreken door ze te bestemmen als natuurgebieden. Nadien in 1994 heeft een nieuwe classificering er voor gezorgd dat "Tamanca" werd beschermd als landschap. Hier en daar staan er nog bouwsels en ruïnes van voor de wet. Om die te restaureren ben je aan strikte regels gebonden.
Het gebied waar men de golfterreinen wilde inplanten.
Hogerop zijn de lava stromen bedekt met pijnbossen die ondanks de bosbranden van de laatste tientallen jaren enorm zijn uitgebreid. Misschien zijn het de lavastromen, de frequente lage bewolking en de dreiging van de bosbranden, de redenen dat dit landschap gevrijwaard is gebleven van de bouwwoede.
Op deze beschermde berghellingen liggen de historische lavastromen van de vulkanen Tahuya (1585) en El Charco (1712). Deze lavastromen hebben ten zuiden van Puerto Naos, Charco Verde en El Remo terassen gevormd waarop heden intensief bananenteelt wordt bedreven.
Een groot gedeelte van deze streek bestaat uit lavastromen over oudere lavastromen.
BREM SOORT CODESO - OP WEG NAAR DE ROQUE DE LOS MUCHACHOS
Begroeing langsheen de LP-4 via Hoyo Grande naar de Astrofísico.
***
De top van het eiland is te bereiken langs twee kanten. In het oosten via de LP-4, iets ten noorden van Santa Cruz de La Palma. Een interessante weg met mooie vergezichten over de hoofdstad. En in het westen (daar waar de meeste slimme toeristen verblijven, meer kans op zon) ook via de LP-4 maar aan de afslag in Hoyo Grande naar boven. Mijn préféré of lievelings weg naar de astrofísico. De steile en kronkelige weg veranderd in de maanden mei en juni in een fascinerend geel landschap van de bremsoort Codeso genaamd. Het is een endemische Palmese soort met een intense bloeiwijze en komt voor tot boven de boomgrens.
Honderdduizenden tonnen plastic afval drijven rond in de oceanen. Lange tijd werd aangenomen dat plastic niet afbreekt in het milieu. Niets is minder waar, zeggen Japanse onderzoekers: plastics breken wel degelijk af en daarbij komen grote hoeveelheden giftige stoffen vrij.
Plastic wordt een steeds groter probleem. Van het vuil in oceanen is 60 tot 80 procent plastic, en dat percentage stijgt. Wetenschappers spreken steeds vaker over enorme plastic 'eilanden' in de oceanen, gevormd door ontelbare stukjes plastic die door verschillende zeestromen naar elkaar toe drijven.
Plastic vormt een groot gevaar voor dieren die in en rond de zee leven, zoals zeeschildpadden, zeevogels en vissen. Ze zien het plastic aan voor voedsel en stikken of worden vergiftigd. Ook kunnen dieren sterven van de honger omdat microdeeltjes plastic zich in de darmen ophopen en een vol gevoel geven.
Het plastic afval is jaarlijks verantwoordelijk voor de verstikking en verdrinking van vele honderdduizenden vogels, zeezoogdieren en vissen die het plastic eten of erin verstrikt raken. Maar er dreigt nog een ander gevaar van de zogenaamde plastic soep in zee, waarschuwen Japanse onderzoekers. En dat is het effect van de diverse chemicaliën die uit de plastics in het milieu lekken.
Een nieuw gevaar vormt de chemische stof Bisfenol A (BPA), afkomstig uit de veelgebruikte harde plastics polycarbonaat en epoxy. BPA verstoort het hormonale evenwicht van mensen en dieren en kan onvruchtbaarheid en mogelijk ook bepaalde vormen van kanker veroorzaken.
Een bedreiging voor onze kustgebieden. Het zeewater en de koraalriffen kunnen bijvoorbeeld vervuild worden met pesticiden uit de landbouw of afval uit rioleringen. Bodemdeeltjes in de zee vertroebelen het water en leggen een 'filmpje' over het koraal. Hierdoor verstikken de koraalriffen.
Voor koraalriffen leidt vervuiling tot 'verbleking' (bleaching). Verbleking verwijst naar de kleur van afgestorven koraal. Koraaldiertjes leven in een gezonde situatie nauw samen met algjes. Maar zodra de omgeving van deze algjes verstoord raakt, maken ze te veel voedingsstoffen en giftige stoffen aan.
Het koraaldiertje stoot het algje uit zelfbescherming af en trekt zich terug in een schijndode toestand. Het groeit niet meer en plant zich niet meer voort. Duurt deze situatie te lang, dan sterft het koraal ten slotte af en blijft alleen het witte, dode kalkskelet over.
Het bestaan van de kunststofarchipel werd reeds voorspeld in 1988. Deze voorspelling was gebaseerd op experimenten gedaan door onderzoekers in Alaska tussen 1985 en 1988, waarbij de hoeveelheid drijvend plastic in zee werd gemeten. Bij dit onderzoek bleek de concentratie van zeeafval extra hoog te zijn in gebieden waar zeestromingen elkaar kruisten. Gebaseerd op bevindingen in de Japanse Zee berekenden de onderzoekers dat soortgelijke situaties in de Grote Oceaan tot de formatie van enorme hoeveelheden afval konden leiden.
In het noordelijke deel van de Stille Oceaan drijft een gigantische berg afval rond. Dit plastic eiland is ruim twee keer groter dan Texas. Oude plastic flessen, tassen, wegwerpaanstekers, jerrycans en speelgoed worden door oceaanstromingen aangevoerd en gevangen in de North Pacific Gyre. En zo zijn er wereldwijd nog meer van deze plastic afval gyres. Hier blijft het afval eindeloos ronddobberen, terwijl het onder invloed van zonlicht uit elkaar valt en afbreekt.
Deze kunststofeilanden bevat een van de hoogste concentraties van plasticdeeltjes in water ter wereld. Als gevolg daarvan is het een van de plekken waar veel onderzoek wordt gedaan naar de effecten van fotodegradatie van plastic. In tegenstelling tot afval dat verdwijnt door biodegradatie, blijft afval dat door fotodegradatie verdwijnt altijd bestaan uit polymeren, zelfs wanneer het wordt afgebroken tot moleculair niveau. Door het zout zeewater en ultraviolet licht valt het plastic uiteen in heel fijne snippertjes, die in een voedselketen kunnen worden opgenomen.
COLORFIELD PAINTING - PLAYA LOS GUIRRES - ISLA LA PALMA
Elke bezoeker van Puerto Naos, het toeristenoord aan de westkant van het eiland, kent de lelijke weg doorheen de bananenplantages naar "Playa de Los Guirres". Om deze weg een beetje aantrekkelijker te maken is men begonnen met de toegangspoortjes tot de bananen finca's te schilderen in felle kleuren. Het zal wel niet de bedoeling geweest zijn, maar met een beetje fantasie rijdt men doorheen een expositie van 'Colorfield Paintings'.
Colorfield Painting is een variant binnen de abstract expressionistische schilderkunst in de Verenigde Staten. Er wordt gewerkt met kleurvlakken of kleurvelden om een meditatieve stemming te wekken bij de kijker. De nadruk wordt gelegd op grote eenkleurige vlakken, om op die wijze aan het fenomeen kleur een zo groot mogelijke uitdrukkingskracht te geven. Mark Rothko ontwikkelt al in 1947 deze formule, waarbij hij verklaart "Ik streef ernaar ingewikkelde gedachten eenvoudig weer te geven." Vierkante of rechthoekige vlakken, in egale kleuren en onderling verschillend in hoogte of breedte, worden zodanig op doek gebracht, dat ze in eindeloosheid lijken te zweven en de indruk wekken niet te worden beperkt door de begrenzing van het doek.
Naast abstract expressionistische schilders als Clyfford Still, Rothko en Barnett Newman worden ook kunstenaars die gerelateerd zijn aan de post-painterly abstraction tot de kleurvlakschilders gerekend. Tot de belangrijkste behoren Morris Louis, Kenneth Noland, en Jules Olitski.
Een verwant kunstenaar is Josef Albers, die uit het Bauhaus kwam, en vanaf 1950 een reeks Hommage aan het vierkant creëerde.
Andere colorfield-meesters zijn Edward Avedisian, Richard Diebenkorn, Sam Francis, Helen Frankenthaler, Al Held, Hans Hofmann, Ellsworth Kelly, Robert Motherwell, Larry Poons, Ad Reinhardt, Frank Stella, Larry Zox.
".............. Op de Canarische Eilanden regent het bijna nooit. Zachte zeefiers brengen de koelte van de oceaan. De vruchtbare grond brengt de bewoners de meest uiteenlopende smakelijk fruit om zich te voeden. Ze leven en genieten van de natuur, verschoond als ze zijn van dagelijkse arbeid en andere onaangenaamheden die het leven de mens elders in Europa oplegt .............."
Dit lijkt op een sprookje of een staaltje uit een reclamefolder. Maar niets is minder waar. Daar waar wij wonen (op 300 meter hoogte ) zaten we gisterochtend in een dikke wolk en de temperatuur was rond de 20º. In de plaats van op het strand te gaan wandelen, dacht ik ,: " Ik ga eens kijken hogerop, misschien kom ik wel boven de wolken uit". En inderdaad, enkele honderden meters hoger kwam ik reeds in een prachtige blauwe hemel terecht. Het dorpje El Paso (+- 600m.) had helemaal geen last van de mistige wolk. Ik voelde wel aan mijn vingetoppen dat het een hete dag zou worden.
En inderdaad mijn vriend http://www.balans-lapalma.com/ die op 1.000 meter woont facebookte in de namiddag, : " Het is hier 39º - No es leuk als je een hoop te doen hebt. Bij ons hier op 300m. was het op die momento 25º in de schaduw.Typisch voor La Palma en zijn microklimaten. Amper een boogscheut van mekaar verwijderd en een verschil van om en bij de 15º.
Desalniettemin leven we hier toch op de Gelukzalige Eilanden van de Eeuwige Lente en dit gans het jaar door, en ...euh... We klagen nooit, want dat houdt de toeristen weg ;-).
Los Llanos de Aridane in de mist en daaronder zat het helemaal potdicht.
Op de Canarische Eilanden regent het weinig en dat is momenteel te merken.
Vrij vertaald. In de taal van de oude Berber kolonisten betekende "Time" afgrond. El Time verwijst naar de rotswanden die zich door erosie hebben teruggetrokken en alzo hun steilheid hebben verworven. U bent nu op de top van de kliffen van de Barranco de Las Angustias. Samen met het hemelwater uit de ingewanden van de gigantische krater "Caldera de Taburiente" wordt afzettingsgesteente naar zee gedreven. De orografie van dit uitzichtpunt geeft je het gevoel van een vliegende vogel over de westelijke horizon waar de zonsondergangen spectaculair kunnen zijn. Het uitzichpunt volgt de bochtige kustlijn, die zich uitstrekt tot het zuidelijkste puntje bij
Fuencaliente. Rotsfomaties en vele zwarte stranden vormen de grens met de oceaan. Op plaatsen waar lavastromen uit vulkanen de kust bereikten zijn er platte kuststroken gevormd, die un bedekt zijn met bananenplantages.
Aan je voeten ligt de haven van Tazacorte, in dezelfde baai waar de Spaanse Conquistadores zijn geland en van waar tonnen suiker werden verscheept in de 16de eeuw.
