De beste uren op zee zijn 's morgens vroeg of in de late namiddag, de zon staat laag en is niet meer zo heet, want met de lola in het zenith is het geen pretje. Met een beetje geluk zijn er passaatwolken en is het aangenaam vertoeven op zee.
Vuilstortplaats - Vroeger was het verwijderen van huisvuil en afval een simpele zaak. Het huisvuil werd gewoon door de vuilophaaldienst vanaf de klif (zie pijltje) rechtstreeks naar beneden gekieperd de oceaan in. Eind jaren tachtig en begin jaren negentig van verleden eeuw werd deze manier van vuilstorten een last voor de omgeving, een gevaar voor de gezondheid en een blaam indien men het toerisme wilde aantrekken. Men heeft toen deze stortplaats gedempt met zand en puin er over heen te storten en zo aan het oog onttrokken. Op dezelfde wijze werd een vuilstortplaats in de Barranco de Las Angustias gedempt.
Wat kan men zoal vangen buiten de gebruikelijke bonito, tonijn of peto (wahoo) en af en toe een zwaardvis. Een lekkere sama, mero en alfonsiño. Deze laatste is mijn visje préféré
Terug naar de haven voor dat de zon ondergaat en het donker wordt.
Popeye Catalufa Soldiersfish - Lokale naam "pikente" (ik weet niet of het juist geschreven is en heb er op het 'net' niets van teruggevonden). Zoals de alfonsiño behoort hij ook tot de catalufa familie. Het is een vis die rond het eiland dieper water opzoekt. Men kan hem vangen op dieptes van 200 meter.
De alfonsiño heeft groter ogen en minder stekels en graten, maar van smaak zijn de beide vissen bijna hetzelfde.
Af en toe gingen we de voorbije zomer op zondag poolshoogte nemen van de vernieuwing van de boulevard van Puerto Naos. Werken die op mij een grijze, kleurloze en nutteloze indruk nalieten. Een openbaar werk dat veel geld heeft of zal (ge)kost(en) want ik lees dat het geld nog van Madrid moet komen, en absoluut niet het beoogde effect heeft opgeleverd. Let wel, ik vind het prima als mensen een andere mening hebben, maar dit is mijn plek waar ik onafhankelijk mijn gedachten ventileer.
Wat me wel aantrok waren de restauratiewerken aan het kasteeltje bij de laurierboom. Dit gebouwtje is een van de eerste vakantiewoningen die als buitenverblijf gebouwd werden in Puerto Naos. Na grondige restauratie is het terug een pareltje op de boulevard.
Antieke foto van het kasteeltje (begin 20ste eeuw). Toen kwam de oceaan tot aan de rots waar het kasteeltje op gebouwd is. Nu loopt de boulevard er voor en in de winter, bij springtij en hoge golven, is er vaak aanzienlijke schade. Foto: http://emendezalvarez.blogspot.com.es/
Grondige restauratie. De bogen zijn gebouwd met rode baksteen van gebakken klei, een zeldzaamheid op het eiland.
Voor de grap maakte mijn 'Wanenonlie' een foto van me, alsof ik mijn pand betreed. Het was dan nog de verkeerde voordeur
Het haventje van Puerto Naos is in feite niets meer dan een trailerhelling voor de tewaterlating van motorbootjes, kano's en kajaks.
In de zomer liggen er voor het strand van Puerto Naos meerdere bootjes en het is, anders dan in de haven van Tazacorte, gratis. In de maand juni worden er voorbereidingen getroffen om dit gebeuren veilig te begeleiden.
De betonnen blokken noemt men hier "muertes" letterlijk vertaald 'sterfgevallen'. Dit zijn dode gewichten die als aanhechtingspunt worden gebruikt voor de meer- en andere boeien.
Diegenen die alleen in het weekend hun bootje tewaterlaten varen uit tussen de gele boeien met aan het eind groen aan stuurboord en rood aan bakboord.
Daar het strand van Puerto Naos ook wordt gebruikt voor andere activiteiten zorgt de afbakening met gele boeien van de in en uitgang naar de trailerhelling voor de veiligheid van de zwemmers.
De schijfcactus, een harnekkige overlever met op de achtergrond Las Breñas en Mazo.
I'm a survivor
Luciano is hier geweest
Het oud gedeelte van de schijfcactus wordt in de loop der jaren een bruine houtachtige stam met vertakkingen. Om plaats te maken in de tuin hakt men ze in stukken en gooit ze op een hoop. In korte tijd ontspruiten er jonge groene schijfjes.
Omdat de schijfcactus bekend staat als een overlever zowel na bosbrand als in zeer arme en droge grond heeft men in een afgedankte zoutpan een test gedaan. En ja hoor! De schijfcactus gedijt prima in de zoute grond.
Wat ik me afvraag is, waarom men zoveel moeite doet om de schijfcactussen op deze plaats te laten groeien, De cactussen staan hier overal langs de wegen. De vruchten die erg lekker zijn, hebben bijna geen economische waarde en de schijven die weliswaar in Mexico als groenten worden gekookt worden hier op het eiland niet gegeten.
Het verdroogde skelet van een cactusschijf. Sommige kunstenaars gebruiken de harde delen en maken er juweeltjes van.
Gisteravond gaan varen en tijdens het vissen even in de Cueva Bonita (mooie grot) geweest. De grot wordt ook wel 'Cueva de Colores' (grot van de kleuren) genoemd.
Foto genomen doorheen de plexiglas ruit van de cabine.
We komen dichterbij en het wordt spannend ;-)
Het ondiepe water bij de ingang van de grot is gevoeliger voor blauw licht.
Nog even naar boven kijken naar de prachtige kleuren van de klif. Men weet niet waar eerst kijken ;-)
Het Beste moment om de Cueva Bonita te bezoeken is tijdens zonsondergang. De rode stralen van de lage zon spelen dan met het water en het plafond in de grot en trakteren je op een waar festijn van kleuren. De grot is dan op z'n adembenemenste best. Dit verschijnsel is moeilijk te vangen in foto's, daarom ben ik iets vroeger in de grot gegaan, wel gebruikmakend van het licht maar niet van het geflikker op het water dat sterke en scherpe schaduwen geeft op de foto's.
In januari 1997 zijn er twee mensen omgekomen tijdens een toeristische vaartocht in de Cueva Bonita. De roekeloze kapitein vaarde de grot binnen met een deining tot zes meter hoge golven. Toen er zo'n hoge golf de grot binnenkwam crashte de boot tegen de rotsen. De kapitein en een vijftigjarige Duitse vrouw overleden ter plekke. Zeven andere toeristen overleefden de ramp en hebben een dag en een nacht op het kleine strandje in de grot zitten wachten op hulp. Door de konditie van de deining kon men de grot niet invaren en evacuëren. Duikers hadden wel geprobeerd hulp te bieden. Met het licht de volgende dag werden de zeven gered en geëvacueerd. Een oudere man had gebroken ribben en een meisje van vier was onderkoeld.
De grot heeft een ingang en een uitgang maar deze laatste is niet voor ons bestemd, alleen voor bootjes zonder cabine.
Vanuit de haven van Tazacorte vertrekken dagelijks vier boten. Een gerestaureerde en omgebouwde oude schuit die ooit nog krabben heeft gevangen op een Duits wad. Een catamaran met in de boegen vensters om de onderwater flora en fauna te bewonderen. De "Fantasy", een snelle boot met doorkijkbodem en twee suppersnelle Inia ocean explorers, een soort extra lange zodiac. Met deze boten kan men wanneer de omstandigheden het toelaten de Cueva Bonita bezoeken. Kaartjes voor de avontuurlijke oceaantochten zijn te verkrijgen in de haven. Vaarschema's en prijzen zijn net zo veranderlijk als het weer in Nederland en België ;-)
Behoedzaam draait mijn vriend de boot en varen we langzaam terug naar buiten om verder te gaan vissen op de oceaan.
De Llano del Jable, ook wel "Heksenvlakte" genoemd. Deze zwarte woestijnvlakte is een mysterieuze wonderlijke lokatie. Af en toe struin ik daar rond om foto's te maken. Waarom men deze plaats Heksenvlakte noemt wordt algauw duidelijk. Je bent hier op een hoogte van +/- 1250 meter en flarden wolken komen vanover de berg naar je toe als heksen op hun bezen. Het zicht naar het noorden op de Caldera is ook steeds anders, soms ingekaderd met passaatwolken die zich steeds hernieuwen en verdwijnen en op ander dagen (zie laatste 2 foto's) is het "sky's the limit" en staat er zoveel wind dat er geen wolkje aan de lucht is.
BUNKERS EN KAZEMATTEN TER VERDEDIGING VAN LA PALMA
Bunkers en kazematten ter verdediging van het eiland tijdens de wereldoorlogen.
***
Bovenop de "Risco de La Concepción" (de kraterwand waartegen de hoofdstad Santa Cruz is gebouwd), staan de resten van een bunker of een kazemat-achtig bouwsel in beton. Gebouwd ter verdediging van het eiland tijdens de twee wereldoorlogen. De militaire bouwsels zijn in ieder geval strategisch goed gelegen. Men overziet de oceaan en bij goed weer de eilanden Tenerife en La Gomera. De ruïne is een rond overblijfsel van een schietkoepel voor de opstelling van een vuurwapen.
Een beetje lager nog een betonnen bunker, waarschijnlijk voor de opstelling van artellerie, een houwitser, mortier of kanon, wie weet? Bij mijn weten zijn dit de enige twee overgebleven bunkers die op het eiland gebouwd werden ter gelegenhied van de wereldoorlogen.
Er stonden nog meerdere bunkers op strategische plaatsen aan de oostkust. Een in Los Cancajos, stond op privé landgoed en werd verwoest in 2008. Eentje aan het begin van de havenpier, afgebroken in 1950. Nog eentje ter hoogte van Playa Bajamar (verdwenen) En een laatste op Punta de Los Guinchos (moet ik nog Checken ;-)
Die dag in de haven van Tazacorte kwam ik een oude liefde tegen... van zoveel jaar geleden...
In het jaar '58 van verleden eeuw kocht ik mijn eerste auto, een mooie (lelijke) eend. Op 21 juni de dag van mijn verjaardag ging ik hem halen bij de dealer in de Kerkstraat in Borgerhout en moest ik hem op de een of andere manier thuis zien te krijgen. Ik woonde toendertijd in Berchem bij Antwerpen. In die tijd moest men 18 jaar zijn om met een auto te rijden maar van rijbewijs was er nog geen sprake. In de garage enkele malen geschakeld, vooruit en achteruit geprobeerd en klaar is kees. Er reden toen veel minder auto's en het verkeer in de straten was rustig. Ik kreeg wel de boodschap mee, : "Pas op voor de tram, want die heeft voorrang" Ik ben heelhuids thuis geraakt
Aangezien er niet veel 2 cv's meer operationeel zijn kost een perfect bewaard of gerestaureerd exemplaar al gauw tussen de 15 en 20.0000 euro.
Deux Chevaux, 2 pk, lelijke eend, wieg, geit, het wippertje en misschien nog wel meer namen voor dit fenomenaal autootje...
Met een visvriendelijke enterhaak voorzien van een plastic bol wordt de rog voorzichtig op het strand getrokken.
René gebruikt haken zonder weerhaken. De haak wordt verwijdert en dan wordt even de gebruikelijke trofee foto gemaakt (hier niet gepubliceerd).
De rogfluisteraar. René draait de rog richting oceaan. Ik heb de indruk dat René dan werkelijk met de vis communiceert en hem toefluistert, : "Go man go, till we meet again next time"
Volgens mij had deze rog dit ritueel al meerdere malen meegemaakt. Hij moest maar niet zo dom zijn, zich steeds te laten vangen door het lekkere aas ;-)
De rog fladdert met zijn borstvinnen over de keien van het strand richting zee.
Terug de vrijheid in het wijde sop. Tot de volgende keer mate ;-)
Het geeft toch een goed gevoel dat deze prachtige beesten niet dood achterblijven op het strand, hetgeen met andere domme en onervaren vissers wel al eens gebeurt.
In den beginne toen wij hier op het eiland waren, reeds meer dan 20 jaar geleden en straks een kwart eeuw hadden wij ... Ik lijk wel Karen Blixen, die haar boek "Out of Africa" begon met de woorden; ' Once upon a time in Africa...' Nooit in me opgekomen dat ik op La Palma herinneringen zou maken.
Once upon a time in La Palma, hadden wij een vervallen plantage gekocht met afgestorven avocadobomen, appelsien- en mandarijnbomen, allerlei exotisch fruit, bananen en zelfs enkele koffiestruiken. De dode avocadobomen moesten gerooid worden en ik vond het leuk om van de stronken sculpturen te maken met de kettingzaag. Sommige beelden staan hier links en rechts rondom het huis en verkeren nog in goede staat. Anderen hebben de tand des tijds amper doorstaan. Enkele zijn verkocht en staan ergens in Duitsland.
Je staat er niet bij stil maar op dit eiland gaat de tijd driemaal sneller dan op het vaste land. 3x trager leven is dan boodschap
TREBOL - III - NA EEN WEEKJE LABEUR - DE BOOT TERUG IN HET WATER
Een booteigenaar investeert in zijn hobby hooggespannen verwachtingen en er zijn zeker fantastische dagen op zee, maar hij besteedt ook moeite, tijd en geld. Zolang het maar in verhouding staat met het gebodene is het o.k. Menig kapitein wil de waarheid niet onder ogen zien dat het bezit van een boot met stress en spanning gepaard gaat. En indien je er lichamelijk en geestelijk onder lijdt is het beste advies, de boot zo gauw mogelijk te verkopen. Maar zolang je het verschijnsel "bootje varen" romantiseert en idealiseert, komt het allemaal wel goed ;-)
Hier en daar wat plamuur een twee lagen nieuwe antifouling worden aangebracht.
De motor heeft een nieuwe uitlaat en is tegelijkertijd volledig nagezien.
De boot is van zijn 'blokken' en wordt terug te water gelaten.
Een proefvaart, de motor is geruislozer geworden en bij 3500 toeren planeert hij perfect. We hebben namelijk juist boven de schroef een soort stabilo's aangebracht, dat maakt dat hij bij hogere snelheid een beetje uit het water komt, planeert en minder bonkt op de golven.
Nee! het is hier niet alle dagen bewolkt, het is hier alle dagen zon! Juist die dag was het bewolkt
THOSE MAGNIFICIENT MEN IN THEIR FLYING MACHINES - II
Ocean Trash Artwork.
The beach and the atlantic ocean is my source.
Tijdens mijn wandelingen aan de oevers van La Palma verzamel ik allerlei dingen achtergelaten door de mens in deze niet-gerelateerde omgeving. Ik neem ze mee naar mijn atelier en met de hulp van hun unieke karakter maak ik er sculpturen van.
Ontstekingskaarsen (bougies) worden door Palmese kantvissers gebruikt als gewicht aan hun vislijnen. De gewichtjes blijven al eens steken tussen de rotsachtige zeebodem. Oude bougies zijn in ieder geval goedkoper dan de in plastic gevatte loden gewichten die de "rijke" buitenlandse toeristen gebruiken ;-)
Assemblage van drijfhout, aluminium, koper, bougies, geroest en door de golfslag verwrongen ijzer en plastic gevonden op het strand van Tazacorte.
Lengte 43 cm. Hoogte 26 cm. Spanwijdte 41 cm.
"Flying machines" is een dankbaar onderwerp om assemblages te maken. Meer van dat zie hier:
BLOEMEN BOVEN EEN WOLKENDEK VAN PASSAATWOLKEN - ISLA LA PALMA
Slangenkruid en brem boven de wolken.
Slangenkruid boven de wolken, maar wel een unieke soort, endemisch op La Palma. d.w.z. dat deze plant van nature uitsluitend voorkomt in één beperkt gebied, zoals eilanden in de oceaan. La Palma is rijk aan endemische soorten.
Brem wederom boven de wolken en ook een endemische soort op La Palma. Endemie, inheems of endemisme is een belangrijk verschijnsel in de biogeografie, omdat het endemisch zijn van een organisme impliceert dat dat organisme óf in zijn huidige verspreidingsgebied ontstaan is en zich nooit verder heeft verspreid, óf in zijn huidige verspreidingsgebied ontstaan is, zich ooit verder heeft verspreid maar zich door uitsterven elders weer tot zijn oorsprongsgebied heeft beperkt, óf elders is ontstaan en op het enige, huidige verspreidingsgebied na uitgestorven is.
De lokale naam is Tajinaste Azul en de Latijnse naam is Echium Webbii. De bloeitijd is van april tot mei. Gefotografeerd naast de weg naar de 'Astrofisico'.
Lokale naam: Codeso. Latijnse naam: Adenocarpus viscosus. Bloeitijd: mei tot july. gefotografeerd: Roque de Los Muchachos.
Bij de ingang vanuit het zuiden van de Barranco del Jurado doemt er plotseling een sanctuarium op. Jarenlang reed ik er voorbij en kon ik in een flits zien dat het wegaltaar onderkomen en in slechte staat verkeerde. De verkeersweg is daar smal en bochtig, gevaarlijk om te vertragen, laat staan stoppen. Een tiental meters voor het tabernakel is een plaats uitgehouwen uit de rotswand waar één auto kan staan. Men moet er wel op bedacht zijn om daar te stoppen want men is er zo voorbij gereden.
Onlangs zag ik wederom in een flits dat het heiligdom een lik witte verf had gekregen en er bloemen stonden. Ik nam me voor een volgende keer dat ik er voorbijkwam te stoppen, het kapelleke van dichtbij te bekijken en eventueel enkele foto's te kieken. Ziehier het resultaat ...
Zelf ben ik niet gelovig maar wel geïnteresseerd in de dingen des levens. In het tabernakel met hangslot stond een replica van "Nuestra Señora de Las Nieves" (De Heilige Maagd van de Sneeuw). Het origineel bevindt zich in het kerkje van het bedevaardsoord Las Nieves en zij heeft op het eiland vele wonderen verricht. Er stonden verse orchideeën, kaarslichtjes, er was water voorhanden om eventueel de bloemen bij te gieten en een keerborstel (bezem ;-). Men kon duidelijk merken dat een devoot iemand de onderhoud van het sanctuarium op zich had genomen.
