Mies was de jongste zus van vader Hendrik Jan. Een sportief type volgens mama en wat nonchalant. Vooral door dat laatste vond ze dat ik op Mies leek. Mies ging op een gegeven moment ook naar De Steeg. Ik denk dat ze in die buurt een baan kreeg. Tante Heintje was in die tijd allang getrouwd met haar Koos en woonden daar in De Steeg op een boerderij van Natuurmonumenten. En ze hadden een kostganger: Gijs van Veldhuizen. "Nee", vertelde tante Heintje, "die Gijs daar zit geen vrouwenvlees aan". Die had blijkbaar nog nooit interesse getoond voor meisjes. Hij was jachtopziener op de Imbosch, in de buurt van de Posbank ten noorden van De Steeg. Maar tante Heintje vergiste zich. Mies kwam... zag... en overwon. Zo gauw Mies verscheen was Gijs' interesse gewekt. Hier zie je hem in zijn werktenue en beiden zien er jong en gelukkig uit. Ja toch? Vandaag kwam onze tuinadviseur Gerald net weer bij ons aan om met ons te kijken wat er veranderd, -lees: gemakkelijker in onderhoud gemaakt- kan worden. Hij kent Gijs en Mies uit de tijd dat hij in Velp woonde en ook werk als jachtopziener deed.
The youngest sister of dad Hendrik Jan was Mies. A sporty type and she had a bit of nonchalance about her. Especially by that last one mama had the idea I was like her. On a certain moment Mies went to the Steeg, I think that she went for work or to help Heintje. Heintje had already married her Koos and lived there in De Steeg on that beautiful farm from Natuurmonumenten. And they had a boarder: Gijs van Veldhuizen. O no, tante Heintje said, that Gijs isnt interested in women at all. He was a forest ranger in the Imbosch, just north of De Steeg. But tante Heintje was wrong. As soon as Mies made her appearance Gijs seemed to wake up. You see him on this picture in his ranger uniform and Mies and Gijs both are looking very young and happy, arent they?
De datum weet ik niet, maar het zal ergens in 1941 zijn geweest dat Coba en Hendrik Jan zich verloofden. En er werd een foto gemaakt. En meteen zie je wat duidelijker hun gezicht. Het bijzondere van deze foto is dat ik het pak van papa Hendrik Jan herken Wanneer opa later bij ons kwam met een verjaardag droeg hij vaak dit pak. Het kan niet missen. Ik wist dat het van Hendrik Jan was. Nu zie ik dat hij het op deze foto draagt.
Somewhere in 1941 Coba and Hendrik Jan got engaged. And a photo was taken. So their faces are more clear. Special is it to see Hendrik Jan's suit and of course that both are wearing a tie as it was usual at that time. I recognize it. Opa was wearing it when he came to the Boomgaard on birthdays of one of us. I knew he was wearing Hendrik Jan's suit and now I see it's this one.
Hendrik Jan en Coba op weg van het gemeentehuis, links op de foto, naar de N.H. Kerk. Volgens tante Hermien ging mama altijd kijken als er een trouwerij was in Vorden. Nu was ze zelf aan de beurt. Je moet wel goed kijken om de familie uit elkaar te houden, maar ik zie de opoe's en een aantal tantes en de neefjes en nichtjes. Rechts op de foto is het postkantoor te zien waar in later tijd ome Jaap Harwig zetelde als hemp, een troetelwoordje voor hoofdemployé. En ik altijd maar denken dat het hemd was,zoals mama zei, als aanduiding dat zijn functie net onder de directeur zat. Maar ja wie zich mama's verbasteringen, als sesycar voor stationcar en de Radsasa voor een restaurant dat De Radstake heette nog herinnert, kan zich indenken dat ik veel van haar kleurrijke woordenschat overgenomen heb.
Hendrik Jan and Coba on their way from the village hall to the church. Tante Hermien told us that mama went to every marriage in the village of Vorden to see the bride. This time it's her turn. You have to look carefully who is to be seen. I recognize the opoe's and a few tantes and of course the nephews and nieces and even Elly, the Jewish girl. On the right you can see the post office where oom Jaap later on had his job as hemp, the nickname for head emloyé. I always thought it was hemd (under shirt), so mama said, because this function was just beneath the director's. But who does remember mama's changed words, such as sesycar for a stationwagen and the Ratsasa for a restaurant, called the Radstake, will not be surprised that I used those colourful words a long time after I moved from home.
De dag van hun leven,.. daar in Vorden in september 1942. Volgens mij zitten ze op een hoek van de kippenren. Ze mogen er wel een stoel bij gezet hebben om er op te komen . En dan voor de foto de stoel gauw weer weghalen. Of zou Hendrik Jan zijn Coba er op getild en zelf met een hup er naast gesprongen zijn. Aan de bruidsjurk zelf is geen haaltje of scheurtje te zien. Die hangt nu nog bij ons in de kast. Prachtig donkerblauw kant. Er zou een soort roze onderjurk bij gehoord hebben. Kwam vast uit de kleermakerij van oom Sjoerd Aartsen.
The day of their life,... september 1942 in Vorden. They might been sitting on the chicken run. They had to use a chair to come on that roof. And than quickly remove that chair because of this picture. Or Hendrik Jan would have lifted his Coba on it and with a hup jumped on it too. No tear or rip is to be seen on that beautiful dark blue wedding dress. Until now it's in my wardrobe. Must have been made by tailer and dress maker Sjoerd Aartsen, I'm sure!
Onder t licht draaien schoot mij een gedichtje door t hoofd. Ik heb het steeds heel mooi gevonden. Het enigste wat er mij aan scheelt dat is dat ik er zo zelden wezenlijk in leef. En dan denk ik: kan ik dat niet of wil ik dat niet, dat is mezelf duister. Maar hier gaat het dan:
Ik schep niet als in vroeger dagen Mijzelf een toekomst meer, Maar leg mijn hopen en mijn trachten In Uwe handen, Heer. Naar grote dingen heeft mijn ziele Gehunkerd en gehaakt, Maar ach, in t grote was geen vrede, Gij hebt mij klein gemaakt. O, laat mij kleiner maar steeds worden, Maar mindren meer en meer, Mijzelf vergetend, U slechts volgen, Ik niets, Gij alles Heer!
Is dat niet mooi? Voor de dichter is het zeker levenservaring geweest.
Friday morning
While I was turning the light __ Ive not exactly an idea what that would be. Perhaps it had to do with something what was used during the war to generate electricity a little poem came into my mind. Its only that Im not living in it most of the time. Than Im thinking about it: Is it that I cannot live in it or is it I dont want to live in it?
So here it is:
I do not create as before A future any more, But lay my hope and trying In Your hands my Lord. My soul has always hankered After great things But ach, no peace I ve found in that, Youve made me small. O, let me become small and smaller, And lessen more and more, Forget myself, only You to follow, Nothing for me, for You its all.
Isnt that wonderful? It must have been life experience for the poet.
We hadden het even over die uitzending van 17 april. Toen zei je dat sommigen er wel anders over dachten. Maar meningen of het nu een dominee of een schooier is hebben niet de minste waarde, maar als het gaat om geloofservaringen, daar stel ik belang in, want ervaringen spreken elkaar nooit tegen maar vullen mekaar aan. Stuur zo iemand eens naar mij toe, dat zou ik fijn vinden, maar nog eens meningen hebben geen waarde.
Vriend Johan
Dear Friend Hendrik Jan, Last time we talked about that broadcasting from the 17th of April. You said that some people might think different about it. But opinions... wether from a reverent or a tramp, are of no value. However when it is about religious experiences, I'm interested, because experiences never contradict but supply each other. You might sent me such a person, I would be delighted, but again.... opinions are of no value.
Op deze foto zie je opoe en opa ergens eind dertiger jaren met juffrouw Ouwenaller in hun midden. Zij was directrice van de Rekkense Inrichtingen, een internaat voor jeugd met problemen. Ik heb begrepen dat een aantal van deze kinderen ook welkom zijn geweest op de Boskamp. Opa was een vrijdenker, christen èn socialist en bovendien tegen alle geweld, een echte pacifist. En hierdoor kreeg hij contacten door het hele land. Behalve met juffrouw Ouwenaller onderhielden ze ook een warme vriendschap met de fam. Boeke, van de school van Kees Boeke in Baarn waar ook de prinsessen naar school gingen. Ook de familie van Drimmelen uit Den Haag kwam vaak bij opa en opoe Eggink over de vloer. Zij hadden een boekhandel en veel van de boeken van opa hadden zon plakkertje voorin van deze boekhandel. En zelfs ds J.J. Buskes , die in één van zijn overdenkingen over opa zelfs het canapeetje beschreef waar opa vaak zat, moet er op bezoek geweest zijn om van gedachten te wisselen. Deze juffrouw Ouwenaller was het die gezorgd heeft dat er een bijzondere steen op het graf van Dina kwam te staan.
On this picture which has been taken end thirtys of the 20th century you recognize opa and opoe Eggink and miss Ouwenaller is standing between them. She was the director of the Rekkense Inrichtingen, an institution for children with problems. There might have been several of those children at the Boskamp too. Opa was a freethinker, Christian and socialist and against any form of violence, a real pacifist. By this hes got contacts in the whole country. Except miss Ouwenaller they found friends in the family Boeke, the founder of de Werkplaats, the school in Baarn where also the princesses went. And also the fam. Van Drimmelen became close friends. They owned a bookshop in The Hague and a lot of opas books contained a little label with the name of that bookshop. And even ds Buskes told in one of his books about a visit at the Boskamp where opa was sitting on his small sofa and exchanged views about faith. This miss Ouwenaller had paid for the memorial stone on Dinas grave.
Waar komt die uitdrukking toch vandaan: lid zijn van de blauwe knoop? In de 19e eeuw waren er al mensen die iets wilden doen aan het drankmisbruik door alle ellende die dat met zich meebracht. Ze lieten dat zien door een blauwe knoop op hun kleding te dragen. Bovendien kwam er een eerste Drankwet in 1881. Er moest een vergunning zijn voor er sterke drank geschonken mocht worden in openbare gelegenheden.De comsumptie van sterke drank was op dat moment 10 liter per hoofd van de bevolking, nonnetjes en baby's meegerekend, in Amsterdam zelfs 15 liter! In 1914 was het gemiddelde gedaald tot 7 liter, nog veel trouwens. Er ontstonden verschillende richtingen ter bestrijding van dat alcoholmisbruik. Ik heb geen idee of opa en Hendrik Jan officieel lid waren van één van deze bonden. De laatste is nog niet zo lang geleden opgeheven. Opa droeg wel een speldje, maar ik heb geen idee of dat iets met de blauwe knoop te maken had. Tante Jantje weet er vast wel meer van.
Een klein verhaaltje uit die tijd uit het propaganda materiaal tegen drankmisbruik: Een vrouw kwam in een herberg en liep kalm naar haar man die met drie vrienden zat te drinken. Ze zette een overdekte schaal op tafel en zei:Je zult het wel te druk hebben om thuis te komen eten, Jan. Daarom breng ik het maar hier. Toen ging de vrouw weg. De man was er werkelijk een beetje verslagen van. Hij lichtte de deksel op en vond een lege schaal! Er lag een papiertje bij met de woorden: Ik hoop dat je eten goed zal smaken. Je vrouw en kinderen eten thuis hetzelfde.
Why do we say: being a member of the blue button? In the 19th century already people wanted to do something against that drinking problem because of all that misery caused by alcohol and they went on to set up a temperance society. They showed it by wearing a blue button on their clothes. I have no idea if opa , Hendrik Jan or Herman ever have been official members of such a society. The last one of those temperance society's is abolished a few years ago. Opa was wearing a little badge, but I dont know that had to do with a membership of that blue button. Im sure tante Jantje will know more about it.
A little story from the time of making propaganda against this alcohol abuse: A woman went to the inn and walked calm to her husband who was sitting there drinking with three friends. She put a covered dish on the table and said:Im sure you are very busy so I bring you your dinner over here. The man looked a bit crushed. He removed the cover of the dish and found an empty dish with a piece of paper in it with the following words: I hope you will enjoy your meal. Your wife and children will have the same at home.
Deze foto is uit 1946. Zo te zien zijn ze met de buurt van De Boskamp aan het dorsen geweest en drinken ze er een op na het werk. Ikzelf herken niemand, maar wie weet.... iemand anders?
Het verbaast me dat er bij opa Eggink bier gedronken zou zijn. Opa was immers van de blauwe knoop? Ook onze vader Hendrik Jan was een tegenstander van alle soorten alcoholische dranken omdat er zoveel ellende van te zien is. Ik meen ook dat ome Herman er fel op tegen was. Hier zie ik toch flesjes die lijken bier te bevatten. Het kan ook dorsen bij een buurman geweest zijn natuurlijk.
1946- After treshing at the Boskamp the neighbours are very thirsty and have a drink together. I don't know anybody on this picture, but you never know who does.
It s a surprise to see the bottles. It looks like beer is in it and . Opa was a serious opponent of all kinds of alcoholic drinks, just like our father Hendrik Jan and uncle Herman, because of all misery it causes. So I really see such bottles. It might be at a neighbours farm.
Ach weer zo'n foto waarbij je bijna heimwee krijgt naar de geur van de deel en de koeien. Zo te zien is het een zondag, want ome Jan heeft te nette kleren aan voor een door de weekse dag. Maar ook op zondag moeten de koeien gevoerd. Vaak kregen de koeien 's winters na het melken nog een soort koek. Daar waren ze gek op! Ik vraag me alleen af wat dat voor groen spul is midden op de deel. Geen hooi of persvoer in elk geval. Het zouden knollen kunnen zijn. Ik voel meteen m'n handen koud worden. Die knollen werden eind oktober, begin november geplukt. Ja gewoon met de hand. Je nam een vierkant van bv 10x 10 m en begon ze uit de grond te trekken en in het midden op een hoop te gooien. Soms vroor het al en met handschoenen aan kon je niet plukken. Pa had de methode ontdekt om geen tè koude handen te krijgen door de armen eerst wijd te doen en dan met een flinke klap een keer of 6 om je eigen lichaam te slaan zodat het bloed goed naar je handen stroomde. Ach....
Again a picture at the Boskamp. You almost get nostalgia to smell the "deel", barn, with the cows. I think it has to be a sunday evening, because of Ome Jan's clothes, to nice for a weekly day. But... also on a Sunday the cows need their food. In winter the cows get their extra cooky after milking time. They were very fond of it. I'm just wondering what kind of food it is in the middle of the deel. No hay or silage I'm sure. It might be a kind of tubers(?) And I'm feeling my cold hands again. About the end of Oktober at de Boomgaard we had to take the tubers from a part of 10 x 10 m and pull them out and throw them on a pile. You couldn't do that with gloves and sometimes it was freezing already. Ach....
In het album van tante Jo vond ik deze foto van tante Heintje, waarschijnlijk uit haar tijd als kamermeisje op Rhederoord in De Steeg. Ze draagt hier nog keurige zwarte kousen. Een paar van onze tantes, in elk geval was Dina en Mies, gingen over op vleeskleurige. Dat veroorzaakte nogal wat gemor. Ome Gerrit Voortman heeft er nog erg tegen geageerd.
In tanta Jo's photo album I 've found this picture , probably at the time she worked at Rhederoord in De Steeg. She is wearing decent black stockings. A few of the sisters, Dina and Mies, started wearing nude stockings. That caused a lot of murmuring and letters by ome Gerrit Voortman
Hoera hoera . Tante Heintje is 100 jaar! Gefeliciteerd! De datum was me eerlijk gezegd ontgaan, maar voormalig buurmeisje van de Boskamp Jannie Dinkelman stuurde een mail met de link naar de Stentor die er een artikel aan gewijd heeft. En zo hoort het ook. Klik op de titel van dit stukje en je kunt het lezen. Alleen de foto die er bij stond is niet op de website te vinden. Daarom deze maar van het bezoekje aan haar een poosje terug. Met dank aan Jannie!
Laughing every day thats the medicin to get your 100 years. Positive in life is your guaranty to reach the 100.
In retirement home De Borkel where she celebrated her 100th birthday, Heintje Jansen- Eggink is telling about her strong family. More brothers and sisters reached a very high age.
When you are looking at her you wouldnt guess she is 100 yet. She is talking, very clearly and can understand another when its not too busy around her. She is reading her books and sometimes she listens with great pleasure to a spoken book.
She had to work hard with the farm and the care of her 10 children. Before she married she worked on the castle Rhederoord in De Steeg as a chambermaid. Her daughter Nel also mentions her positive character, while she has had times of sorrow too. Her first husband died when he was only 60. It felt like the walls of the house would fall on me. I asked my eldest daughter what to do. And she said: go swimming, So she did until she was about 75.
However she missed the company of a husband. And she did marry again. Her new husband didnt have any children. but with her 10 he was happy too.
She also had time for her passion: travelling and so she did. During her marriage with her first husband there was no time on their farm and the care of her 10 children and he also didnt want to go abroad. But now she went to Amerika and Australie to visit her family.
Both World Wars she saw. But that werent the most impressing moments. That was when the children came home and were sitting at the table telling about what has happened that day. She loved those moments so cosy all of them together. Her ten children and 19 grandchildren and 18 grand-grandcildren now.
As she has reached that number of 100, she would like to surpass the oldest inhabitant of the Borkel. The oldest one, a woman, will be 107 next month.
Waarschijnlijk een briefje van opa aan tante Jo aan het einde van zijn leven. Zijn AOW verdeelde hij telkens onder zijn kinderen en nu is Jo aan de beurt.
Van huis
Ik wilde tenminste deze maand de kinderen allemaal weer een geel papiertje sturen en dan Herman de volgende maand als ik dat beleef een 100 sturen.. Ik heb hem allang verwaarloosd. En Jo nu ben je dan de laatste. Dika kwam straks nog, anders had die de laatste geweest. De kinderen gaan zondag weer naar de kerk en dan ga ik naar Dika. Morgen is Coba jarig. Ze willen mij weer ophalen met Gerritje van de bakker. Verlopen zondag had Jantje een gewone werkdag door al die visites. Ik weet het niet precies meer, maar minstens 12. Bartje van de Jager ook nog. Jantje vond dat hadden ze over 4 zondagen moeten uitstrijken. Driekus en vrouw uit Beekbergen kwamen nog. Zo kregen wij verlopen zondag te veel van het goeie. En ja verder is hier geen bijzonder nieuws en stop maar. Hoop dat het nog te lezen is.
De groeten van ons drieën
Vader
ps Met Gerritje van de bakker wordt opoe Bruins bedoeld, de opoe van de Bijenhofjes uit de Wildenborch die ook altijd bij verjaardagen op De Boomgaard opgehaald werd. Bij Bruins was vroeger ook een bakkerij ... vandaar!
About a yellow paper
Probably a note from opa to tante Jo at the end of his life. His AOW he divided among his children again and now Jo is the last one.
From home
I wanted at least this month to give all the children a yellow paper (25) and then send Herman the next month, if I'm still there, a $ 100 mail .. I've neglected him too long. Jo and you are the last one yet. Dika just came, otherwise she would have been last. The children go to church Sunday and then I will go to Dika's place. Tomorrow it's Coba's birthday. They will come and collect me ànd Gerritje of the baker too by car. It seemed to be a normal day with lots of work last Sunday by all those visits. I do not quite remember, but at least 12 visitors came. Bartje of the Jager also. Jantje thought they could better have come on 4 Sundays. Driekus and his wife from Beekbergen did come too. So we've got too much for one Sunday. And yes... there is no special news any more and stop it. Hope you can read my handwriting.
Greetings of all the three of us.
Father
ps With Gerritje the baker is meand opoe Bruins, the grandma of the Bijenhofjes from the Wildenborch. As always they were collected on birthdays at De Boomgaard. At Bruins was formerly a bakery ... so!
Vanaf nu heb ik me bij jullie gevoegd vanaf de Columns. Het stoorde mij zo dat één van de bloggers zo racistisch schrijft dat ik me daar niet meer thuisvoel. En of je het nu een column of een dagboekuiting vindt.... soms is er weinig verschil. Het blijft leuk om herinneringen of belevenissen aan papier... sorry de pc, toe te vertrouwen. Iedereen mag natuurlijk een mening hebben, maar wanneer er zoveel minachting en haat uit spreekt...!! Ik hoop me bij jullie meer op mijn gemak te voelen.
In tante Jos album zat ook deze foto met het onderschrift: de kattekraom van tante Jantje. Tante Jantje was niet alleen gek met kinderen maar ook met haar huisdieren, een hele zooi katten en altijd een hond. Dit lijkt me dezelfde hondje Tilly van de foto bij opa. In de schuur op de achtergrond was de werkplaats van opa. Ik vond het altijd een soort van heilige plek omdat er verteld werd over die zelfgebouwde radio en de perpetuum mobile, de eeuwige beweger, die opa gebouwd had. Tot zijn grote spijt werd dat eeuwig precies een jaar en toen stond dat ding toch nog stil. Maar ja die plek .? Was voor mij iets wonderlijks.
In tante Jos photoalbum I found this picture with the subscription: De kattenkraom van tante Jantjeall cats stalled together--. Tante Jantje loved children as well as her animals, a lot of cats and always one dog. This one looks like that one from yesterday on that chair near opa. It maybe Tilly. In the barn on the background was opas workshop. It was for me a kind of holy place because it was told about that radio opa had build and the perpetual motion which opa had build too, but , opa regretted that very much, only had moved for just one year. Tja . that place was both wonderful and strange to me.
Een foto waarop veel te zien is. Er wordt waarschijnlijk een verjaardag van opa gevierd, want er wordt in de grote keuken gegeten. Volgens mij is het Nanny , de vrouw van Wim Groot Nuelend die aan de overkant zit. Nauwelijks heeft de fotograaf( Wim Gr. N.?) zn hielen gelicht of Tilly zit op het warme plekje en hoort er helemaal bij. Op het dressoir staat een foto van onze vader Hendrik Jan.
A picture can tell a lot. Its probably opas birthday, since they are sitting at the table in the large kitchen, as we called so. I think its Nanny, Wim Groot Nuelends wife who is seated over there. Hardly our photographer left his seat Tilly jumped on that nice and warm place nearby opa. Hes a part of the family. On that sideboard is that picture to be seen of our dad Hendrik Jan.
Meestal waren er een heel stel wegbrengers. Hier opa en tante Jantje en ome Jan, tante Hanna en ome Gerrit en ome Hendrik Jan Groot Nuelend en beslist ook tante Jo.
When you have a large family there are enough to bring you at the airport. Here you can see opa, ome Jan and tante Jantje, tante Hanna en ome Gerrit, ome Hendrik Jan and I'm sure tante Jo would be there too.
Zo kon je nog uitzwaaien in die tijd. Opa met hoed en heeft de verrekijker niet voor niets meegenomen.
This way it happened at that time. Opa with hat and he is happy to use his binoculars.
Vanaf beneden maakt Nettie de foto van de achterblijvers From beneath Nettie took a last picture.
Wanneer ik dit hoedje zie . Aan wie moet ik dan toch steeds denken? Natuurlijk.... aan Corrie van Gorp als typetje samen met André van Duin.
Hier is het tante Hanna die afscheid neemt van broer Herman die weer naar Iowa vertrekt. In het album van tante Jo staan een stel fotos van dat afscheid op Schiphol in 1965. Een zo ànder Schiphol dan nu. Hìer liep je nog gewoon naar het vliegtuig. Tante Nettie neemt een foto vanaf het vliegveld beneden van de uitzwaaiers. Kan ook!
When I have a look at this picture and I see that hat . Of whom I have to think? Corrie van Gorp of course as a type at the theatre together with our own comic André van Duin. But here its Hanna who said good bye to Herman before he and Nettie flew back home In tante Jos album I found a few pictures of that fare well in 1965. A different airport Schiphol than nowadays. You had to walk to the staircase of the plane. Tante Nettie also took a picture from beneath of the family.
Zo kon je nog uitzwaaien in die tijd. Opa met hoed en heeft de verrekijker niet voor niets meegenomen.
This way it happened at that time. Opa with hat and he is happy to use his binoculars.
De winter waarin wij getrouwd zijn op 3 maart. En Herman en Nettie waren er bij. Hier helpt Herman Jantje met afdrogen. Er is een foto van gemaakt. Ik neem aan dat dit thuis niet vaak voorkwam.
The winter of 1965
This winter Wim and I got married. And . Herman and Nettie were in Hattem with all of us. Well never forget it. Here is Herman helping in the kitchen. It must have been very special. I doubt it if he took that tea towel at home to do the same job.
"Dat is de auto van Herman", zei tante Jantje. Maor wie daorbi-j steet? 'Kon Nettie's vader wel wean.... van Heuvelen". Ik weet het ook niet, misschien iemand anders?
"That's Hermans car", tante Jantje said. But who that is on this picture? It might be Nettie's father... van Heuvelen". I don't know either. Somebody else perhaps?
Zondag 11 uur-- Een paar uur bij buurman gepraat, een Fries, en nu weer thuis en schrijf nog even verder. Ik weet wel geen nieuw nieuws, maar als je aan je kinderen schrijft kun je makkelijk schrijven zonder nieuws. Ik denk net aan Hanna, daar ben je nog wel dichtbij. En nu schrijf ik er iets bij aan voor Hanna. Ik was verleden week ook blij met uw brief hoor en met die kiekjes die zo mooi uitgevallen zijn. Geloof maar vrij, ik denk alle dagen aan jullie, van Hanna tot Bram toe. Ik zou hier al ben ik 54 jaar nog wel wennen, maar dan moest mijn hele huishouding van Holland hier ook wezen en dat kan niet. En al kon het, dan zou ik het jullie nog afraden. Je moet hier, naar ik ondervind, hier eerst minstens een jaar als vrijgezel hebben gewerkt als knecht of arbeider, want je moet hier zowat alles leren. En als je dan die Amerikaanse gewoonten van leven ook al weer leest, dan schiet je er niet ver mee op. De Amerikanen willen niet zuinig wezen, nog met geen stok. Het doet ook geen voordeel dat de regering op de hand van de boeren is als het zich dan vastloopt, ze mogen je dit niet verkopen en dat niet en dat niet zodat je nadat je zogenaamd van de boel af kunt nog door kunt boeren ook. Zo is t leven hier. Is het bij u op Welna ook al 85º in de schaduw? Zeker nog niet, wel? Tot nu toe kan ik er best tegen en het maakt je hier ook niet zo benauwd als in Holland. Er komen hier nog gemiddeld 15º bij op. Een vreemd land. Het vriest hard als t vriest. Het waait hard als t waait. Het kan hier harder regenen en het is hier soms veel warmer. En ondertussen redden ze zich net zo goed als in Holland. Ja zus, het papiertje raakt vol. Ik was blij dat ik toch maandags nog even bij u geweest ben. Nu mijn kinderen, Hanna en Jootje, de hartelijke groeten van uw vader die jullie niet vergeet.
Sunday 11 oclock.-- Was a few hours at the neighbours, a Friesian, and Im home again and going on with my letter to you. There is no news any more, but when you are writing your children you easy can write without news. Im just thinking that Hanna is living and working near you. So I will write to Hanna too.
--For Hanna-- I was very happy with your letter last week and those lovely pictures. Believe me Im thinking of all of you every day, from Hanna to Bram. With my 54 years I would be able to get used to live here, but I have to bring all of you with me and thats not possible. And even when it could be I wont advise you to do so. You have to live and work here for at least one year as a bachelor to work as a farmhand, for you have to learn everything. And when you read about all those American customs it will not help you much. The Americans cannot be saving ( live economical oei!). Its not well that the gouvernment is helping the farmers. When they are reaching a deadlock, they might not sell you this and that and that. So when you are finished . you are able to go on with farming( I dont understand opa here) So is life here. Is it with you on Welna also 85º in shadow. Im sure its not. Until now Im doing fine in this weather, its not as sultry as it can be in Holland. It will be 15º more. Strange country. Its freezing hard when its freezing. Its blowing very hard when it blows.. Its raining much harder and it is much warmer. And in between they are doing as well as in Holland. Yes zus, the paper is getting full. Im glad I ve been with you that Monday before I left. So my children, Hanna and Jootje, hearty greetings from your father, who will never forget you.
