Een foto waarop veel te zien is. Er wordt waarschijnlijk een verjaardag van opa gevierd, want er wordt in de grote keuken gegeten. Volgens mij is het Nanny , de vrouw van Wim Groot Nuelend die aan de overkant zit. Nauwelijks heeft de fotograaf( Wim Gr. N.?) zn hielen gelicht of Tilly zit op het warme plekje en hoort er helemaal bij. Op het dressoir staat een foto van onze vader Hendrik Jan.
A picture can tell a lot. Its probably opas birthday, since they are sitting at the table in the large kitchen, as we called so. I think its Nanny, Wim Groot Nuelends wife who is seated over there. Hardly our photographer left his seat Tilly jumped on that nice and warm place nearby opa. Hes a part of the family. On that sideboard is that picture to be seen of our dad Hendrik Jan.
Meestal waren er een heel stel wegbrengers. Hier opa en tante Jantje en ome Jan, tante Hanna en ome Gerrit en ome Hendrik Jan Groot Nuelend en beslist ook tante Jo.
When you have a large family there are enough to bring you at the airport. Here you can see opa, ome Jan and tante Jantje, tante Hanna en ome Gerrit, ome Hendrik Jan and I'm sure tante Jo would be there too.
Zo kon je nog uitzwaaien in die tijd. Opa met hoed en heeft de verrekijker niet voor niets meegenomen.
This way it happened at that time. Opa with hat and he is happy to use his binoculars.
Vanaf beneden maakt Nettie de foto van de achterblijvers From beneath Nettie took a last picture.
Wanneer ik dit hoedje zie . Aan wie moet ik dan toch steeds denken? Natuurlijk.... aan Corrie van Gorp als typetje samen met André van Duin.
Hier is het tante Hanna die afscheid neemt van broer Herman die weer naar Iowa vertrekt. In het album van tante Jo staan een stel fotos van dat afscheid op Schiphol in 1965. Een zo ànder Schiphol dan nu. Hìer liep je nog gewoon naar het vliegtuig. Tante Nettie neemt een foto vanaf het vliegveld beneden van de uitzwaaiers. Kan ook!
When I have a look at this picture and I see that hat . Of whom I have to think? Corrie van Gorp of course as a type at the theatre together with our own comic André van Duin. But here its Hanna who said good bye to Herman before he and Nettie flew back home In tante Jos album I found a few pictures of that fare well in 1965. A different airport Schiphol than nowadays. You had to walk to the staircase of the plane. Tante Nettie also took a picture from beneath of the family.
Zo kon je nog uitzwaaien in die tijd. Opa met hoed en heeft de verrekijker niet voor niets meegenomen.
This way it happened at that time. Opa with hat and he is happy to use his binoculars.
De winter waarin wij getrouwd zijn op 3 maart. En Herman en Nettie waren er bij. Hier helpt Herman Jantje met afdrogen. Er is een foto van gemaakt. Ik neem aan dat dit thuis niet vaak voorkwam.
The winter of 1965
This winter Wim and I got married. And . Herman and Nettie were in Hattem with all of us. Well never forget it. Here is Herman helping in the kitchen. It must have been very special. I doubt it if he took that tea towel at home to do the same job.
"Dat is de auto van Herman", zei tante Jantje. Maor wie daorbi-j steet? 'Kon Nettie's vader wel wean.... van Heuvelen". Ik weet het ook niet, misschien iemand anders?
"That's Hermans car", tante Jantje said. But who that is on this picture? It might be Nettie's father... van Heuvelen". I don't know either. Somebody else perhaps?
Zondag 11 uur-- Een paar uur bij buurman gepraat, een Fries, en nu weer thuis en schrijf nog even verder. Ik weet wel geen nieuw nieuws, maar als je aan je kinderen schrijft kun je makkelijk schrijven zonder nieuws. Ik denk net aan Hanna, daar ben je nog wel dichtbij. En nu schrijf ik er iets bij aan voor Hanna. Ik was verleden week ook blij met uw brief hoor en met die kiekjes die zo mooi uitgevallen zijn. Geloof maar vrij, ik denk alle dagen aan jullie, van Hanna tot Bram toe. Ik zou hier al ben ik 54 jaar nog wel wennen, maar dan moest mijn hele huishouding van Holland hier ook wezen en dat kan niet. En al kon het, dan zou ik het jullie nog afraden. Je moet hier, naar ik ondervind, hier eerst minstens een jaar als vrijgezel hebben gewerkt als knecht of arbeider, want je moet hier zowat alles leren. En als je dan die Amerikaanse gewoonten van leven ook al weer leest, dan schiet je er niet ver mee op. De Amerikanen willen niet zuinig wezen, nog met geen stok. Het doet ook geen voordeel dat de regering op de hand van de boeren is als het zich dan vastloopt, ze mogen je dit niet verkopen en dat niet en dat niet zodat je nadat je zogenaamd van de boel af kunt nog door kunt boeren ook. Zo is t leven hier. Is het bij u op Welna ook al 85º in de schaduw? Zeker nog niet, wel? Tot nu toe kan ik er best tegen en het maakt je hier ook niet zo benauwd als in Holland. Er komen hier nog gemiddeld 15º bij op. Een vreemd land. Het vriest hard als t vriest. Het waait hard als t waait. Het kan hier harder regenen en het is hier soms veel warmer. En ondertussen redden ze zich net zo goed als in Holland. Ja zus, het papiertje raakt vol. Ik was blij dat ik toch maandags nog even bij u geweest ben. Nu mijn kinderen, Hanna en Jootje, de hartelijke groeten van uw vader die jullie niet vergeet.
Sunday 11 oclock.-- Was a few hours at the neighbours, a Friesian, and Im home again and going on with my letter to you. There is no news any more, but when you are writing your children you easy can write without news. Im just thinking that Hanna is living and working near you. So I will write to Hanna too.
--For Hanna-- I was very happy with your letter last week and those lovely pictures. Believe me Im thinking of all of you every day, from Hanna to Bram. With my 54 years I would be able to get used to live here, but I have to bring all of you with me and thats not possible. And even when it could be I wont advise you to do so. You have to live and work here for at least one year as a bachelor to work as a farmhand, for you have to learn everything. And when you read about all those American customs it will not help you much. The Americans cannot be saving ( live economical oei!). Its not well that the gouvernment is helping the farmers. When they are reaching a deadlock, they might not sell you this and that and that. So when you are finished . you are able to go on with farming( I dont understand opa here) So is life here. Is it with you on Welna also 85º in shadow. Im sure its not. Until now Im doing fine in this weather, its not as sultry as it can be in Holland. It will be 15º more. Strange country. Its freezing hard when its freezing. Its blowing very hard when it blows.. Its raining much harder and it is much warmer. And in between they are doing as well as in Holland. Yes zus, the paper is getting full. Im glad I ve been with you that Monday before I left. So my children, Hanna and Jootje, hearty greetings from your father, who will never forget you.
t Is hier anders net als in Holland. Geld is er niet. Ze zeggen dat het hier allemaal is vertrokken naar het oosten. Daar bedoelt men de grote banken in Chicago en New York mee. Hoewel het me hier wel lijkt, geloof ik toch dat ik te oud was om nog zelfstandig een farm te bewerken. t Is hier alles anders. Ik kan nog nauwelijks een paard aantuigen. Eenmaal ingespannen dan kan ik mij wel redden met 4 net zo goed als met 3 of 2. k Heb al een paar brieven naar huis geschreven, dus je zult van mijn reis wel het een en ander weten. Zeg maar aan Meneer en Mevrouw dat ik het zon prachtige wereld heb gevonden de laatste drie uur sporen voor ik New Hampton had. Wat kan het hier, waar het heel vlak is, hard waaien en ook hard stuiven, dat kun je je bij u niet voorstellen. Ik houd mijn dagboekje geregeld bij, dan kun je altijd nog eens zien hoe ik de tijd hier doorgemaakt heb. Maar niet luieren hoor, dat lijkt mij niet. Volgende week zal ik nog wel een visite maken naar Sioux Center naar die Teo Kaemingh en of ik dan ook al wat van die Levenkamps zal opzoeken weet ik nog niet. Herman is nu de grootste drukte door, de corn is geplant en we hebben juist de laatste aardappels gepoot, dat is niet vroeg maar dat gaat nog best zeggen ze. Ik heb verleden week in Hannas brief 4 kiekjes gekregen, 2 van de Bijvanck, die waren beiden heel goed en 2 van Dika met de hele kleine Jan, dat was ook wonder goed geworden. Ik vind het nog wel jammer dat ik je er niet bij op kan zien, maar komaan, ik ben blij dat mijn kleine Jo zich dapper houdt en ook dat ze mij zon lange brief heeft geschreven. Wat was dat een opoffering voor jou, ik zal hem eerst nog maar wat bewaren. Ja dat Geertje zo afzijdig is dat spijt me wel voor jou, maar Geertje wordt er niet gelukkiger door. Ik had ( te vroeg) gedacht dat ze wel zou inzien zachtjes aan dat we niet door t leven kunnen dansen. Zie maar dat je op goede voet met haar blijft. Nog wel aardig dat je op uw catechisatie nog kennissen ontmoet hebt. Nu heb ik niet zo veel meer te schrijven zus maar ik zal de brief nog niet dichtdoen dan kan ik morgen nog eens zien.
Some things are just the same as it is in Holland. No money. They say thats all gone to the east. They mean the big banks in Chicago and New York. However I like it very much here, I think that Im to old to start a farm here for my self. Its all different. Im hardly able to harness a horse. When its harnessed Im able to work with 2, 3 or even 4 horses. About my travelling Ive already written to home, so you will have heard about it. Tell your Mister and Misses that it was such a beautiful world those three hours by train before I reached New Hampton. On places like here where it is flat there can be a very strong wind and it can be so very dusty you quite cannot imagine. I keep my diary almost every day, so later on you can see what Ive done here all the time. But not lazing about, that nothing for me. Next week I would like to visit Theo Kaemingh in Sioux Center and perhaps the Levenkamps too. Most of the work of this moment is done, the corn has been planted and the potatoes are put.. Its not so early, but it will be all right they told me. Last week Ive got 4 pictures in Hannas letter, 2 from the Bijvanck ( where Jo worked at that time). They were lovely and 2 from Dika with their little Jan, very nice too. A pity you are not on it, but come on Im glad that my little Jo bears up and has written me such a long letter., what a sacrifice to you, Ill keep it very well. O yes that Geertjes behaviour is so cold its a pity for you, but Geertje will not be happier by that. I to early- was thinking that she should see that we arent able to dance through life. Try to be well with her. Its nice you met acquaintances on the conformation class. Now Im ready with writing but Ill not close the letter, perhaps tomorrow
Herman, 2e van rechts, met de broers van Heuvelen. Berdena schreef in haar mail dat er nog één broer en één zus in leven zijn en dat ze samen met alle neven en nichten op een reunie in Iowa op 1 augustus herinneringen hadden opgehaald over oma en opa van Heuvelen.
Mijn beste Jo
Zojuist uw brief gekregen en ik heb hem eerst gelezen, toen Herman hardop voor Nettie. Nettie kan zelf wel lezen, maar een beetje moeilijk. Wat een grote brief voor zon kleine meid. Ik ben er heel blij mee, mijn kind. Want geloof maar, ik denk wel aan jullie allemaal, maar toch in het bijzonder nog wel eens aan u. Omdat je nu pas uit huis bent en och dan wil dat eerst wel wat moeilijk wezen. Dan heb je altijd de gedachten bij huis, is t niet? Maar dat wordt vanzelf wel beter en je kunt af en toe nog eens naar huis gaan. Ik heb verleden week ook al een brief van Hanna gehad. t Doet mij goed dat jullie zo aan mij denken. Ik denk dat ik ook gauw een brief van huis krijg. Ik zal elke week schrijven. t Is nu zaterdag. Ik ben er verlopen woensdag al 14 dagen geweest. Ik heb in die tijd van alle werk al zowat gedaan. Ik heb geëgd met 4 paarden, gedisd met 3 en met 4 paarden en met 2 en met 3 paarden geploegd. Alles wat je hier doet is zittend werk, tenminste zowat alles. Maar de paarden hebben hier een hard leven, dus als je eens met een paard aan de praat komt zeg hem maar dat hij niet naar Amerika moet komen. Ik zag in de krant dat er al weer enkele paarden van de warmte bezweken waren. Nu Herman heeft er ook twee ziek gehad, of eigenlijk ze zijn nog niet weer beter. t Is alle dagen hier mooi weer. In de schaduw zo ongeveer 80º, maar je kunt het hier beter verdragen dan in Holland. t Is anders wel eigenaardig dat wind niet altijd verkoeld maar soms ook wel warm kan wezen. Herman is blij dat hij nog weer een keer wat van huis mocht zien. Het had hem eigenlijk al bijgelegen toen hij nog bij Jensen was, dus dat was al voordat hij weer terug is geweest.
1th of May 1932 Opa's letter for Jo.-1-
Ive just got your letter and at first Ive read it myself, then Herman read it to Nettie. Nettie can read it, but its a bit difficult for her. What a big letter for such a small girl. Im very happy with it, my child. Believe me, Im thinking of all of you, but just now very special of you. Its because you are just away from home now and that might give some difficulties. Then you have your thoughts at home, isnt it? But it will going better after a short time and now and then you can go home. Last week Ive got a letter from Hanna. It feels so well youre thinking of me. I hope so to get a letter from home now. I planned to write weekly. Its Saturday now and last Wednesday Ive already been here for a fortnight. Ive done all kinds of work here. Ive been harrowing with 4 horses, dishing with 3 and 4 horses and have been ploughing with 2 and 3 horses. Its all sitting work, almost then. But horses here are having a tough life, so when you ever have a little talk with a horse, tell him not to go to Amerika. In the newspaper I saw that again a few horses died from the heat. Herman has had 2 of them ill too. All day the weather is nice. In the shadow its 80º, but it feels better than with the same temperature in Holland. Its strange that wind isnt always cooling down but also can be heating. Herman is happy to have me here, someone from home.
Photo: Herman, 2th from r. with his brothers in law van Heuvelen. Berdena told in her mail that one uncle and one aunt are still living and they've met on a reunion on 1 augustus in Iowa and they shared memories with a lot of nephews and nieces about grandma and grandpa van Heuvelen
±1933-- Bussen wassen in Diepenveen. Dina links en Jo op de stoel rechts zijn op bezoek in Diepenveen waar Hanna werkt voor een familie waarvan de man directeur van een koekfabriek in Deventer is. Daarbij woont ook deze familie Kerkmeier die waarschijnlijk ook hand- en spandiensten verricht voor de familie. Aardige mensen waar ook Dina en Jo van harte welkom zijn. Dankzij de camera van Hanna hebben we een paar fotos.
Washing the milk cans in Diepenveen where Hanna worked for a wealthy family. That man used to be the director of a cook factory in Deventer. Also the family Kerkmeier worked for them and lived nearby. Nice people . Dina l. and Jo r. were welcome there all the time. Thanks to Hanna and her camera we can have a look at such pictures
Dezelfde vriendelijke mensen als op de vorige foto. Kerkmeier en zijn vrouw bij hun boerderij in Diepenveen. Zie je die slimme plantenbak?
The friendly people from the previous picture: Mr Kerkmeier end mrs Kerkmeier at their farm in Diepenveen. Look at that lovely and simple planter.
Niet alleen kinderen waren welkom bij opa en opoe Eggink, maar mensen in nood klopten nooit tevergeefs aan. Op deze foto uit 1938 zijn opa en opoe Eggink-nu beiden 60 jaar- te zien met Julius Topfer, een Duitse deserteur. Hij heeft een tijdje bij hen gewoond. Ik heb geen idee wat er van hem geworden is. Misschien weet Joop het?
Not only children felt at home with opa and opoe Eggink, but all people in distress were welcome. On this picture of 1938 you see opa and opoe Eggink- both 60 years of age- together with Julius Topfer, a German deserter. He lived with them for a while. I have no idea what happened to him later on. Perhaps Joop might know?
Waarschijnlijk hebben de drie zussen zich zo uitgedost om luister bij te zetten op een feestje in de Wildenborch. Ik denk dat Heintje in het midden kleren van haar moeder draagt en de andere twee, Jo links en Dina rechts, passende jongenskleding bij het toneeltje dat opgevoerd moest worden. En weer een foto onder de nötteboom.
I think the three sisters are ready to add lustre to a party in the Wildenborch. Heintje, in the middle is wearing her mothers beautiful clothes with mob cap. The other two, Jo on the left and Dina on the right, will have asked the boys for help for clothes for their playlet. Again a picture on their favorite spot under the nuttree.
Het duurde een hele tijd voordat Jo en broer Hendrik Jan vonden dat het maar eens afgelopen moest zijn met deze onenigheid in de familie. Opa en opoe vonden het goed dat zij tweeën eens een bezoekje gingen brengen aan deze oom en tante aan de andere kant van Vorden en om ook eens kennis te maken met hun beide nichtjes. Gelukkig viel dit in goede aarde. Hier is nichtje Reintje Wesselink te zien op een foto die vermoedelijk genomen is tijdens een fietstochtje naar zee. Dina had het voortouw genomen en een stel bij elkaar gescharreld om er een weekje met de fiets op uit te trekken. Links achteraan Dina en dat meisje met het blonde haar en de grote witte kraag is Reintje. Ze hebben behoorlijk bagage bij zich te zien aan die rieten koffer die de voorste jongen achterop de fiets heeft.
Als je dit leest Johan Gaajetan.... ik heb geprobeerd je terug te mailen, maar het lukt niet met je hotmailadres. Heb je nog een adres?
It took a long time until Jo and brother Hendrik Jan thought it had to come to an end, all that disagreement in the family. Opa and opoe approved they should go for a visit to the other side of Vorden where the family lived and made acquaintance with their two nieces too. This visit fell on fertile ground. Here on this picture you see niece Reintje Wesselink, probably taken during their bicycle tour to the seaside. Dina had organized it to go out for a week. On the left Dina and beside her, that girl with the blond hair and large white collar, Reintje. Enough luggage for a week to see on the rear carrier of the bike of that young man in front
Het gezin van ome Hendrik en tante Bartje Eggink op De Jager. De kinderen van de beide broers Johan en Hendrik Eggink trokken veel met elkaar op. Met de beide dochters van hun zuster Hanna was dat aanvankelijk minder. Toen zwager Wesselink en Hanna borg nodig hadden voor een hypotheek op hun nieuw te bouwen huis zegde opa dat eerst toe, maar dat werd hem afgeraden door de bank. Toen hij dat zijn zwager en zus vertelde was de beer los en hebben ze elkaar heel lang niet gezien.
You see the family of ome Hendrik and tante Bartje at the Jager. The children of both family's had a good contact. But at first that was less with the two daughters of their sister Hanna. When brother in law Wesselink and Hanna asked opa to guarantee for them when they needed money from the bank to built their new house, opa at first agreed. But the manager of the bank advised him very much against it. So when he told his brother in law he couln't do that, the fat was in the fire and a long time they did niet see each other.
De broer van opa Eggink ome Hendrik en zijn vrouw tante Bartje. Zij bleven op De Jager wonen. Ik heb haar zelf nooit gekend, maar er wordt altijd met veel warmte over tante Bartje gesproken. Bovendien was het vroeger een knappe vrouw, volgens Erna. Zo te zien heeft ze gelijk. Tante Bartje was en bleef Rooms-Katholiek en dat zal ook wel wat voeten in aarde gehad hebben.
Opa Egginks brother Hendrik and his wife tante Bartje also lived on farm De Jager. I've never had the chance to see them, but always was spoken with much affection about tante Bartje. She also was a beautiful women, Erna said. As you can see she's right. Tante Bartje was a Roman Katholic and the family too. It must have been a hard row to hoe at that time.
De ouders van opa Johan Eggink woonden op boerderij De Jager in Mossel. Volgens de stamboom die Harry Bruger uitgezocht heeft heten ze : Hendrik Jan Eggink geb.1843 en Jenneken Albers geb. 1853 Het moet ook een foto zijn omstreeks 1890.
Ik vind het opvallend dat geen van de kinderen Jenneke heet. Alleen ome Jan, die officieel Evert Jan heet. Er waren toch dochters genoeg. Moet ik toch de tantes nog eens vragen. Toch schijnt er een logische reden voor de namen te zijn. Volgens tante Heintje had zij: Hendrika Johanna moeten heten en tante Hanna Johanna Hendrika.
Parents of our opa Johan Eggink who lived on the farm called De Jager ( the hunter) in Mossel. As Harry Bruger found out they are called: Hendrik Jan Eggink born 1843 and Jenneken Albers born 1853.
I think this picture is taken about 1890.
It seems a little strange to me that none of the girls is called Jenneke. Its only ome Jan. Girls enough I think. I have to ask the tantes about it. There has to be a logical reason for giving names at those times. Tante Heintje told that in point of fact she had to be called Hendrika Johanna and tante Hanna: Johanna Hendrika.
Op mijn 13e ging ik naar Het Baudartius in Zutphen en die eerste heel koude winter 1955-56 ging ik een paar maanden met de bus.
Season ticket for the bus in that awfully cold winter 1955-56, my first year at Highschool
De bekende gele bus van de GTW uit die tijd. Wanneer er een fiets mee moest werd die er eigenhandig door de chauffeur opgeladen. Aan de achterkant zat zo'n laddertje. Deze folder stuurde Marry me op vanuit Frankrijk. Die had ze gevonden bij de spullen van haar moeder nadat die overleden was.
No no not the Greyhound but the original yellow bus from Gelderland about 1950.
Ik dacht steeds dat ik zelf weinig had om te laten zien wat betreft opoe Eggink. Toen ik vannacht niet kon slapen ging ik eens wat rondsnuffelen tussen wat bewaarde schriften en boeken. Ik kom ook mijn eigen poëziealbums tegen waar voorin onverwacht een briefje van opoe ligt dat opa meebracht op mijn 13e verjaardag op 26 augustus 1956. Opa kwam in die tijd gewoon op de fiets en aan het begin van de avond bracht ik hem weer terug tot aan het onbewaakte spoor vlakbij het Medler. Daar stapte hij af omdat hij dat aan opoe had beloofd. Hij was nl behoorlijk doof en opoe was bang dat hij de trein niet kon horen aankomen. Daarna ging hij verder en ik weer terug. Tijdens deze fietstochtjes hadden we nogal diepzinnige gesprekken en hier had ik opa even helemaal voor mij alleen.
I always thought I had not much to show about opoe Eggink. When I could not sleep last night I went to the other room to have a look at my old books and exercise books. And I found in one of my own poeziealbums a little note from opoe. She wrote it for my 13th birthday on 26 augustus 1956. Opa always came by bike at that time and in the evening I accompenied him half way home until the open level crossing. He had to get off his bicycle so he promised opoe, because he 's deaf and possible couldn't hear a train coming. Then I went back home and he went on. During those rides we had a lot to talk about and I was happy to have him just for me for a while.
Mijn verjaardagsbriefje: Lieve Hettie, hartelijk gefeliciteerd met uw 13e verjaardag is 't niet? Opa had nog wel zin om te komen; daarom geef ik hem dit briefje maar mee. Hettie nu moet u eens horen. Laatst hadden jullie nog wel plezier met dat Mikado spel. Nu doe ik hier een rijksdaalder bij in. Als je het nog niet gekregen hebt, dan kun je het hiervan zeker nog wel kopen. Hettie een prettige dag gewenst en de hele familie hartelijk gefeliciteerd van ons allen en veel Groeten tot ziens.
Opoe Eggink
Wil je er liever iets anders voor kopen... ook best.
The birthdayletter, Dear Hettie, congratulations with your 13th birthday, isn't it? Opa would like to come: so I 'll give him the letter for you. Hettie, please listen. When you were here last time you enjoyed it to play Mikado. So I'll give you a rijksdaalder(2,50) When you did not get that play I'm sure you are able to buy it now. Hettie have a nice day and congratulations for the whole family from all of us. Love and see you.
Een heel oude schoolfoto uit omstreeks 1890. Het is de lagere school op het Medler en onze opoe Berendina Eggink-Jansen is hier te zien... vooraan derde van links. "Dat meisje dat eur hande zo mooi over mekare höldt", legde Erna uit.
A very old schoolpicture... about 1890. Our opoe Berendina Eggink-Jansen is on it. In front and the third left. "That girl with her hands so nice one upon the other", Erna said.
In de oorlog was een persoonsbewijs verplicht. Dit is het persoonsbewijs van opoe Berendina Eggink- Jansen uit 1941.
In the 2e WW you had to keep your identity card always with you. This is opoe Eggink's identity card from 1941.
Niets bijzonders zou je denken, maar wel uit 1903. En als dit er niet geweest was zou de familie er anders uitzien?
De binnenkant. De data van overlijden zijn er bij gezet. Opoe Berendina overleed: 10 maart 1957 Opa Johan: 29 december 1973
En natuurlijk de binnenkant met de geboorteaangiftes van hun 10 kinderen. Het is niet helemaal goed leesbaar. Daarom: Hermannus Hendrikus-- 17 Juli 1904-------------Herman Hendrika Johanna-- 6 April 1906-------------Hanna Hendrika Harmina-- 8 September 1907-------Dika Johanna Hendrika-- 22 September 1909------Heintje Hendrik Jan-- 21 Januari 1911----------Hendrik Jan Berendina-- 11 December 1912-------Dina Johanna-- 17 April 1914------------Jo Evert Jan-- 9 Januari 1916----------Jan Hendrika Wilhelmina-- 4 Juni 1918--------------Mies Abraham Lambertus-- 5 November 1921--------Bram
Niet alleen tante Hanna heeft veel brieven bewaard ,maar ook tante Jo is altijd zuinig geweest op haar fotos en haar ontvangen post. Gisteren bracht ik het poëziealbum van Dina en wat fotos terug naar tante Jo en Erna gaf me opnieuw een mapje mee met brieven, het trouwboekje van opa en opoe Eggink uit 1903, hun huwelijksakte en opoes persoonsbewijs uit 1941. Hierbij eerst maar eens de Huwelijksakte van Johan Eggink en Berendina Jansen uit 1903.
It's not only tante Hanna who had kept carefully a lot of letters and pictures. Yesterday I brought Dina's poeziealbum and letters to tante Jo and Erna gave me new things out of opoe's basket to copy, thier marriagecertificate, opoe's identity card in the WO 2 from 1941 and a few letters from opa and Dina. At first the marriage certificate of Johan Eggink and Berendina Jansen 17th of April 1903
Dit is vast op een bruiloft van één van de kleinkinderen. Voor zijn begrafenis had hij bedacht dat hij in de goedkoopste ruwe vurenhouten kist begraven wilde worden, indien mogelijk en dat we allemaal maar een bloem in 't knoopsgat moesten dragen. Dat laatste is niet gebeurd.
Ik heb even in mezelf geglimlacht toen ik het stuk uit 2 Timotheus uitkoos voor vandaag waarin staat: ik heb de goede strijd gestreden. Hij heeft zijn geweldloze strijd inderdaad gestreden, maar dan tegen het geweld, met zoals hij eens schreef slechts met één wapen achter de hand, het geloof. In de naam van Jezus Christus, en wijzend op de Bergrede wees hij iedere vorm van geweld af. In theorie konden velen het met hem eens zijn, maar theorie was hem niet genoeg. Hij daagde je uit het waar te maken, het rond te bazuinen, er politieke consequenties uit te trekken. Hij had meer moed dan velen van ons. Hij was een begenadigd mens, die velen probeerde wakker te schudden, te helpen, de ogen te openen. Hij en ik, we dachten daar wat anders over, het spiritisme was voor hem belangrijk, voor mij onbekend terrein. Het geeft niet, want wij wisten beiden dat ook de dood nader brengt tot God. Vertrouwen dat God de krans der rechtvaardigheid zal geven aan allen die zijn verschijning hebben liefgehad. En dat had hij, met hart en ziel en verstand. Daarom was hij een vriend voor velen, Een boodschapper van God, Een begenadigd mens.
Wie was hij dat hij dit doen mocht? Een wijze eenvoudige boer, een geroepene, die juist daardoor de mensen tot hun hart aansprak. Vriend Johan, die meer zag dan een ander, een ziener, vriend van God. Hij deed me vaak aan Henoch denken van wie geschreven staat dat hij wandelde met God. Zo zei hij het zelf: och sinds ik me echt aan God heb overgegeven staat God niet meer tegenover mij, maar naast me. Als mn naaste kameraad. En daarnaast het verlangen Nader tot U. Als ik maar weet dat alles hier mij nader brengt tot U. Zijn leven is voorbij. Opgeroepen tot Hoger Leven.
Slotwoord
Nu gaan wij Johan Eggink begraven. Deze samenkomst wilde recht doen aan zijn leven en sterven. Ik heb niet geprobeerd woorden van troost te spreken, dat hoefde geloof ik niet. Soms zendt God mensen op ons pad die zelf zo vertroostend in ons leven binnenkomen dat je zelfs aan het eind van hun leven alleen maar dankbaar kan zijn. Wij besluiten dit samenzijn hier met de woorden van een lied dat ook in zijn boekje stond: In God rust mijn ziele Zij leeft en rust in God. Ik wil mijn aardse leven In Zijne handen geven En ginds mijn eeuwig lot.
