Het gezin van ome Hendrik en tante Bartje Eggink op De Jager. De kinderen van de beide broers Johan en Hendrik Eggink trokken veel met elkaar op. Met de beide dochters van hun zuster Hanna was dat aanvankelijk minder. Toen zwager Wesselink en Hanna borg nodig hadden voor een hypotheek op hun nieuw te bouwen huis zegde opa dat eerst toe, maar dat werd hem afgeraden door de bank. Toen hij dat zijn zwager en zus vertelde was de beer los en hebben ze elkaar heel lang niet gezien.
You see the family of ome Hendrik and tante Bartje at the Jager. The children of both family's had a good contact. But at first that was less with the two daughters of their sister Hanna. When brother in law Wesselink and Hanna asked opa to guarantee for them when they needed money from the bank to built their new house, opa at first agreed. But the manager of the bank advised him very much against it. So when he told his brother in law he couln't do that, the fat was in the fire and a long time they did niet see each other.
De broer van opa Eggink ome Hendrik en zijn vrouw tante Bartje. Zij bleven op De Jager wonen. Ik heb haar zelf nooit gekend, maar er wordt altijd met veel warmte over tante Bartje gesproken. Bovendien was het vroeger een knappe vrouw, volgens Erna. Zo te zien heeft ze gelijk. Tante Bartje was en bleef Rooms-Katholiek en dat zal ook wel wat voeten in aarde gehad hebben.
Opa Egginks brother Hendrik and his wife tante Bartje also lived on farm De Jager. I've never had the chance to see them, but always was spoken with much affection about tante Bartje. She also was a beautiful women, Erna said. As you can see she's right. Tante Bartje was a Roman Katholic and the family too. It must have been a hard row to hoe at that time.
De ouders van opa Johan Eggink woonden op boerderij De Jager in Mossel. Volgens de stamboom die Harry Bruger uitgezocht heeft heten ze : Hendrik Jan Eggink geb.1843 en Jenneken Albers geb. 1853 Het moet ook een foto zijn omstreeks 1890.
Ik vind het opvallend dat geen van de kinderen Jenneke heet. Alleen ome Jan, die officieel Evert Jan heet. Er waren toch dochters genoeg. Moet ik toch de tantes nog eens vragen. Toch schijnt er een logische reden voor de namen te zijn. Volgens tante Heintje had zij: Hendrika Johanna moeten heten en tante Hanna Johanna Hendrika.
Parents of our opa Johan Eggink who lived on the farm called De Jager ( the hunter) in Mossel. As Harry Bruger found out they are called: Hendrik Jan Eggink born 1843 and Jenneken Albers born 1853.
I think this picture is taken about 1890.
It seems a little strange to me that none of the girls is called Jenneke. Its only ome Jan. Girls enough I think. I have to ask the tantes about it. There has to be a logical reason for giving names at those times. Tante Heintje told that in point of fact she had to be called Hendrika Johanna and tante Hanna: Johanna Hendrika.
Op mijn 13e ging ik naar Het Baudartius in Zutphen en die eerste heel koude winter 1955-56 ging ik een paar maanden met de bus.
Season ticket for the bus in that awfully cold winter 1955-56, my first year at Highschool
De bekende gele bus van de GTW uit die tijd. Wanneer er een fiets mee moest werd die er eigenhandig door de chauffeur opgeladen. Aan de achterkant zat zo'n laddertje. Deze folder stuurde Marry me op vanuit Frankrijk. Die had ze gevonden bij de spullen van haar moeder nadat die overleden was.
No no not the Greyhound but the original yellow bus from Gelderland about 1950.
Ik dacht steeds dat ik zelf weinig had om te laten zien wat betreft opoe Eggink. Toen ik vannacht niet kon slapen ging ik eens wat rondsnuffelen tussen wat bewaarde schriften en boeken. Ik kom ook mijn eigen poëziealbums tegen waar voorin onverwacht een briefje van opoe ligt dat opa meebracht op mijn 13e verjaardag op 26 augustus 1956. Opa kwam in die tijd gewoon op de fiets en aan het begin van de avond bracht ik hem weer terug tot aan het onbewaakte spoor vlakbij het Medler. Daar stapte hij af omdat hij dat aan opoe had beloofd. Hij was nl behoorlijk doof en opoe was bang dat hij de trein niet kon horen aankomen. Daarna ging hij verder en ik weer terug. Tijdens deze fietstochtjes hadden we nogal diepzinnige gesprekken en hier had ik opa even helemaal voor mij alleen.
I always thought I had not much to show about opoe Eggink. When I could not sleep last night I went to the other room to have a look at my old books and exercise books. And I found in one of my own poeziealbums a little note from opoe. She wrote it for my 13th birthday on 26 augustus 1956. Opa always came by bike at that time and in the evening I accompenied him half way home until the open level crossing. He had to get off his bicycle so he promised opoe, because he 's deaf and possible couldn't hear a train coming. Then I went back home and he went on. During those rides we had a lot to talk about and I was happy to have him just for me for a while.
Mijn verjaardagsbriefje: Lieve Hettie, hartelijk gefeliciteerd met uw 13e verjaardag is 't niet? Opa had nog wel zin om te komen; daarom geef ik hem dit briefje maar mee. Hettie nu moet u eens horen. Laatst hadden jullie nog wel plezier met dat Mikado spel. Nu doe ik hier een rijksdaalder bij in. Als je het nog niet gekregen hebt, dan kun je het hiervan zeker nog wel kopen. Hettie een prettige dag gewenst en de hele familie hartelijk gefeliciteerd van ons allen en veel Groeten tot ziens.
Opoe Eggink
Wil je er liever iets anders voor kopen... ook best.
The birthdayletter, Dear Hettie, congratulations with your 13th birthday, isn't it? Opa would like to come: so I 'll give him the letter for you. Hettie, please listen. When you were here last time you enjoyed it to play Mikado. So I'll give you a rijksdaalder(2,50) When you did not get that play I'm sure you are able to buy it now. Hettie have a nice day and congratulations for the whole family from all of us. Love and see you.
Een heel oude schoolfoto uit omstreeks 1890. Het is de lagere school op het Medler en onze opoe Berendina Eggink-Jansen is hier te zien... vooraan derde van links. "Dat meisje dat eur hande zo mooi over mekare höldt", legde Erna uit.
A very old schoolpicture... about 1890. Our opoe Berendina Eggink-Jansen is on it. In front and the third left. "That girl with her hands so nice one upon the other", Erna said.
In de oorlog was een persoonsbewijs verplicht. Dit is het persoonsbewijs van opoe Berendina Eggink- Jansen uit 1941.
In the 2e WW you had to keep your identity card always with you. This is opoe Eggink's identity card from 1941.
Niets bijzonders zou je denken, maar wel uit 1903. En als dit er niet geweest was zou de familie er anders uitzien?
De binnenkant. De data van overlijden zijn er bij gezet. Opoe Berendina overleed: 10 maart 1957 Opa Johan: 29 december 1973
En natuurlijk de binnenkant met de geboorteaangiftes van hun 10 kinderen. Het is niet helemaal goed leesbaar. Daarom: Hermannus Hendrikus-- 17 Juli 1904-------------Herman Hendrika Johanna-- 6 April 1906-------------Hanna Hendrika Harmina-- 8 September 1907-------Dika Johanna Hendrika-- 22 September 1909------Heintje Hendrik Jan-- 21 Januari 1911----------Hendrik Jan Berendina-- 11 December 1912-------Dina Johanna-- 17 April 1914------------Jo Evert Jan-- 9 Januari 1916----------Jan Hendrika Wilhelmina-- 4 Juni 1918--------------Mies Abraham Lambertus-- 5 November 1921--------Bram
Niet alleen tante Hanna heeft veel brieven bewaard ,maar ook tante Jo is altijd zuinig geweest op haar fotos en haar ontvangen post. Gisteren bracht ik het poëziealbum van Dina en wat fotos terug naar tante Jo en Erna gaf me opnieuw een mapje mee met brieven, het trouwboekje van opa en opoe Eggink uit 1903, hun huwelijksakte en opoes persoonsbewijs uit 1941. Hierbij eerst maar eens de Huwelijksakte van Johan Eggink en Berendina Jansen uit 1903.
It's not only tante Hanna who had kept carefully a lot of letters and pictures. Yesterday I brought Dina's poeziealbum and letters to tante Jo and Erna gave me new things out of opoe's basket to copy, thier marriagecertificate, opoe's identity card in the WO 2 from 1941 and a few letters from opa and Dina. At first the marriage certificate of Johan Eggink and Berendina Jansen 17th of April 1903
Dit is vast op een bruiloft van één van de kleinkinderen. Voor zijn begrafenis had hij bedacht dat hij in de goedkoopste ruwe vurenhouten kist begraven wilde worden, indien mogelijk en dat we allemaal maar een bloem in 't knoopsgat moesten dragen. Dat laatste is niet gebeurd.
Ik heb even in mezelf geglimlacht toen ik het stuk uit 2 Timotheus uitkoos voor vandaag waarin staat: ik heb de goede strijd gestreden. Hij heeft zijn geweldloze strijd inderdaad gestreden, maar dan tegen het geweld, met zoals hij eens schreef slechts met één wapen achter de hand, het geloof. In de naam van Jezus Christus, en wijzend op de Bergrede wees hij iedere vorm van geweld af. In theorie konden velen het met hem eens zijn, maar theorie was hem niet genoeg. Hij daagde je uit het waar te maken, het rond te bazuinen, er politieke consequenties uit te trekken. Hij had meer moed dan velen van ons. Hij was een begenadigd mens, die velen probeerde wakker te schudden, te helpen, de ogen te openen. Hij en ik, we dachten daar wat anders over, het spiritisme was voor hem belangrijk, voor mij onbekend terrein. Het geeft niet, want wij wisten beiden dat ook de dood nader brengt tot God. Vertrouwen dat God de krans der rechtvaardigheid zal geven aan allen die zijn verschijning hebben liefgehad. En dat had hij, met hart en ziel en verstand. Daarom was hij een vriend voor velen, Een boodschapper van God, Een begenadigd mens.
Wie was hij dat hij dit doen mocht? Een wijze eenvoudige boer, een geroepene, die juist daardoor de mensen tot hun hart aansprak. Vriend Johan, die meer zag dan een ander, een ziener, vriend van God. Hij deed me vaak aan Henoch denken van wie geschreven staat dat hij wandelde met God. Zo zei hij het zelf: och sinds ik me echt aan God heb overgegeven staat God niet meer tegenover mij, maar naast me. Als mn naaste kameraad. En daarnaast het verlangen Nader tot U. Als ik maar weet dat alles hier mij nader brengt tot U. Zijn leven is voorbij. Opgeroepen tot Hoger Leven.
Slotwoord
Nu gaan wij Johan Eggink begraven. Deze samenkomst wilde recht doen aan zijn leven en sterven. Ik heb niet geprobeerd woorden van troost te spreken, dat hoefde geloof ik niet. Soms zendt God mensen op ons pad die zelf zo vertroostend in ons leven binnenkomen dat je zelfs aan het eind van hun leven alleen maar dankbaar kan zijn. Wij besluiten dit samenzijn hier met de woorden van een lied dat ook in zijn boekje stond: In God rust mijn ziele Zij leeft en rust in God. Ik wil mijn aardse leven In Zijne handen geven En ginds mijn eeuwig lot.
foto: Opa in gesprek met ome Hendrik Jan Groot Nuelend.
Familie en vrienden
Johan Eggink was een begenadigd mens. En daarover is hij tot op de laatste dag van zijn leven verwonderd geweest. Wie ben ik, vroeg hij zich voortdurend af, dat ik doen mag wat ik doe? Ja, wie was hij? Daar kan ik zomaar geen antwoord op geven, hoogstens een paar dingen noemen die bepalend waren voor de wijze waarop hij in het leven stond. Hij was een christen. Dat moet allereerst gezegd worden, want dat was bepalend voor heel zijn denken en doen. Boven het artikel in Hervormd Nederland, waarin het televisie-interview met hem stond afgedrukt staat: Johan Eggink, een weerbarstig christen. Dat was hij, in alle zachtmoedigheid inderdaad, omdat hij omwille van zijn overtuiging, bereid was om dwars tegen de gevestigde mening in te gaan. En dat de kerk met al zijn ambtsdragers dat niet durfde, nam hij de kerk kwalijk. Dat maakte dat hij tot de overtuiging kwam dat hij moest kiezen tussen Christus en de kerk, en hij koos voor Christus. Maar dan ook helemaal. Hij wist zich geroepen door God zelf. Hij kon het zo heel gewoon vertellen: toen hoorde ik een stem die zei: je moet daarheen gaan, en ik zei . Zomaar alsof het heel gewoon is dat je een gesprek met God voert. Dan dacht ik altijd aan de verhalen uit het Oude Testament, waar dat ook zo vanzelfsprekend staat: en God sprak tot hem. Ik heb me altijd afgevraagd: hoe zou dat zijn als God zo direct tegen je spreekt? Maar Johan Eggink wist het. Begenadigd mens! Maar het maakt het leven niet gemakkelijk. O nee, dat niet. Het heeft hem veel strijd gekost voor hij tot twee beslissende ervaringen kon komen. Die ervaringen waren dat hij vanuit een grote angst leerde zeggen: ik stel me tot Uw beschikking. Je moet je zonder enige voorwaarde aan God overgeven, dat heb ik ook gedaan, schreef hij me vlak voor kerstmis. Daardoor werd hij bevrijd van alle angst, daardoor leerde hij zeggen: o mijn Vader. De tweede ervaring. Eens was hij diep ongelukkig. Toen zei hij tegen God: als het Uw wil is dat ik mijn hele leven zo ongelukkig blijf, wil ik het ook. Het antwoord op deze totale overgave, onvoorwaardelijke was een ervaring van vrijheid die niet in woorden was uit te drukken. Niet toevalig staat in het boekje waarin hij alles schreef wat hem trof een gedicht dat eindigt met de woorden: Ge moet steeds u zelve vergeten, Vergeten om ikte zijn. Want: het enige wat ge moet willen Is willen wat Hij wil. Johan Eggink heeft de goede strijd gestreden, en het geloof behouden. Vanuit deze diepe overgave aan God heeft hij zich beschikbaar gesteld voor tallozen, gevraagd en ongevraagd. Hij schreef brieven, bemoedigend, getuigend, vermanend, richting gevend. Ik heb er heel wat ontvangen, ik was er altijd dankbaar voor, en ik zal ze missen, dat de vellen papier, met de aanhef: lieve vriendin en de ondertekening vriend Johan niet meer bij mij in de bus zullen liggen. Vriend Johan, voor hoe velen is hij dat geweest! En al mogen we niet verdrietig zijn om zijn heengaan, hoe velen zullen hem missen. Zon mens is immers een geschenk van God in je leven! Natuurlijk riep zijn manier van denken ook weerstanden op bij velen. Ingezonden stukken die geweigerd werden, predikanten die bang waren voor zijn uitdaging ( en ik ook ), omdat hij zo radicaal was. Als hij geen gehoor vond deed hem dat verdriet, hij had zonder ook maar een moment hoogmoedig te zijn medelijden met hen die niet wilden luisteren. Het was immers niet zijn boodschap, maar die van God, die hij alleen maar doorgaf.
In het mandje van opoe zat ook de toespraak van ds Barnard, een goede vriendin van opa, die ze hield bij zijn begrafenis in 1974. Ik geef het in drie delen weer:
Inleiding
We zijn hier samengekomen om recht te doen aan het leven en sterven van Johan Eggink. Zelf noemde hij twee jaar geleden de begrafenis de grote komedie, waarbij misschien nog een geestelijke een heel spannende toespraak houdt. Vrienden, dat is niet de bedoeling. We zijn hier samen in de kerk uit zuiver praktische overwegingen, omdat wij u hier een zitplaats kunnen aanbieden. Maar dit is géén kerkdienst. Dat zou niet in de geest van Eggink zijn. Het is ook geen rouwdienst, dat zou evenmin in zijn geest zijn. Daarom dragen wij ook geen rouwkleding, op zijn verzoek. Hij is immers opgeroepen tot Hoger Leven, zoals hij zelf formuleerde. Ik denk dat ik hier ook niet sta als geestelijke, als predikant, maar als vriendin van deze mens die voor mij vriend Johan was en daar ben ik trots op. Ik hoop hier vanmiddag, om recht te doen aan zijn leven en sterven, kort samen te vatten wat hijzelf als een boodschap heeft willen uitdragen, want juist daardoor was hij een mens om lief te hebben, om eerbied voor te hebben. Een man met een originele geest, maar vooral met een groot geloof. Daarvan getuigt het lied dat wij nu zingen.
De Levensweg.
Mijn voeten gaan vertragen, Heer: ik ben zo moe. Zij willen enkel dragen Heer, mij naar U toe. Ik zoek geen aardse lusten meer, ik zucht naar U. Mijn hart zal nimmer rusten Heer, voor t rust in U.
Mocht je nieuwsgierigheid gewekt zijn over die voorletters van onze dichter Staring? Harry Bruger stuurde de oplossing. Hij mailde een afschrift van de inschrijving van het huwelijk te Almen van deze ACW Staring met zijn eerste vrouw. Het is misschien niet zo duidelijk op de foto. Daarom:
Den 6 Junij Zijn op Attest van Zutphen alhier getrouwd Anthonie Christiaan Wijnand Staring en Everdina Maria van LobenSels
Jammer dat je hier niet met die mooie krulletters kunt schrijven. In het doopregister heeft de naam wel evenveel letters maar met een e minder en een t meer.
Bovendien stuurde hij ook een afschrift van de doopinschrijving van onze dichter. Hij werd gedoopt in Gendringen in 1767. Opvallend vind ik de bladzijde met aan de linkerkant de dopeling, geboren uit een weledelgeboren heer en een weledele dame en aan de rechterkant de dopelingen van het gewone volk. In de kerk moest er blijkbaar verschil wezen terwijl dat bij de inschrijving van het huwelijk niet het geval was.
Ook moeilijk te lezen op de foto. Daarom:
Anno 1767 Op 25. Januari Antoni Christiaan Wijnandt. De Vader de Weledelgeboren Heer Damiaan Hugo Staring Capitein ter Zee en de Weledele Mevrouw Sophia Wijnanda Verheull. De vader getuijge alleen.
Een doopinschrijving van een ander: Op 9. Aug.: Jenneken. De Vader Gerrit Herbers, De Moeder Janna Salemincks De vader getuijge alleen
Ik vind in dezelfde rechterrij toch nog één die een weledele afkomst heeft maar niet weledelgeboren en daarom blijkbaar toch in de rechterrij hoort:
Op 25. okt. Frederick Salomon. De Vader De Weledele Heer Gerrit Smits, Landschrijver Der Heerlijkheid Gendring Elten- niet goed leesbaar- De Moeder Juffr. Sara Boevelt Getuijge De Heer Sweer Derck Boevelt
De Hoofdige Boer van de Achterhoekse dichter ACW Staring
Een standbeeld van de dichter ACW Staring heeft een ereplaats gekregen in het centrum van Vorden.
Eene Zutphense Vertelling
"swerving from our father's rules Is calling all our fathers fools."
Elk weet, waar 't Almensch Kerkje staat, En kent de laan, die derwaart gaat, Een duiker perst daar, onder 't spoor, Zijn schuim tot in de Berkel door: Al golft rondom de wintervloed, Men komt ter preek met droogen voet,
Eens was het anders hier ter stee, Wanneer een voord den weg doorsnee, En 't brugje, naast die voord geleid, Den smaad droeg van zijn nieuwigheid. Ik vond een boek, dat meld daarvan, Wat volgen moet, zoo 't rijmen kan.
De voord, dan min dan meerder diep, Naar sloot en schiegrep stond of liep, Was Almens gansche tempelschaar - Vooral de Meisjes! tot bezwaar: Met schade aan dure feestkleedij Kwam menig aardig kind niet vrij; Men raakte in 't zweet op 't lange pad; Men vatt'e koude in 't modderbad; En de ijver om ter kerk te gaan Bragt buikpijn en geen stichting aan.
Kortom die voord was elks verdriet, In Almens needrig dorpsgebied; Van toen de Meid, _per_ bezemstok, Den schoorsteen uit daar overtrok, Tot, na verloop van eeuw en dag, De Tooverkunst begraven lag; Wanneer een Kerkedienaar kwam, Die 't oud gebrek ter harte nam, En, op een morgen, na 't sermoen, Zijn woord aldus begon te doen:
"Mijn Vrienden, in mijn prillen tijd, Ten herder van dit oord gewijd, Zwom ik, met onbezweken trouw, Mijn kudde voor, naar 't kerkgebouw. Ook lìeden nog, hoe grijs van kin, Schoot ik getroost den slibkuil in; Maar 't wil niet meer, en blijft het dus, Zoo heet ik ras emeritus. Met droogen hoest en jicht bezocht, Verlaat mij kracht en ademtogt. Nog tweemaal als van daag doorweekt, Eilaas, dan heb ik uitgepreekt!
Een Brug, op 't smalste, naast de voord, Uit planken van 't geringste soort, Ziet daar mijn wensch! Vergeet toch niet, Wat ge in dien poel al schoenen liet! Denkt aan uw kostlijk zondagsgoed, Bedorven door dien moddervloed! Ligt vindt gij, eer het werk verjaart, Uw uitschot dubbel ingespaard; En ik behoef dan baai noch drop, En luik weer als een arend op!"
Hier zweeg den Man. Zijn aanspraak had De luidjes bij hun zwak gevat. Het stuk kwam ernstig op 't tapijt; En wat men hoorde, wijd en zijd, Was, viermaal dertig dagen lank, Slechts palen, balken, rib en plank; En, driemaal dertig andermaal, Slechts planken ribben, balk en paal! Ja, 't scheen zoo ver de Berkel vloeit, Zou' ieder boord met hout beschoeid; Of dat een reuzenzoldering Den ganschen stroom verdekken ging. Doch, met Aprilmaands lesten dag, Moest blind zijn, die de brug niet zag! Nog blinder, die met Julij kwam, En niet van 't groen portaal vernam, Ter dankbetoonende offerrand, Door 't Maagdengild daarop geplant!
't Had reden! want, hoe kerksch men was, De vlierpot bleef nu in de kas; Kalmink noch sergie liep gevaar; En schoenloos werd geen wandelaar.
Zoo groeide een wijsgegeven raad Ten milden oogst van zegenzaad! En toch, dat werk, met roem bedekt, Had Scholte Stugginks gal gewekt!
Daar kwam hij! Zonder ba of boe; Gelaarsd, tot aan de heupen toe; Een knubbelstok in iedre hand, Kwam onze Paai, en stak van land, Zoo vaak de preekklok werd gehoord, De brug bezijden, in de voord! Het vroegre kerkvolk, droog daarnaast, Was van dit vreemd bedrijf verbaasd, En 't vragen keek uit elk gezigt; Doch ieder hield zich wijslijk digt: De troep kwam later op het pad, Waar Scholte Stuggink praat voor had: Zijn makkers, uit den gulden tijd, Dien vlieger, tol en bal verblijdt.
't Waarom en 't hoe bleef dus gespaard, Tot Wolter, naar den eisch bejaard, door gunstig toeval, juist van pas Getuige van 't spektakel was.
"In Goos naam, zeg ons, Scholtebuur" Hief Wolter aan "wat raarder kuur! Hoe plomt gij ons zoo dol voorbij? Geloof, de brug draagt _u_ en _mij_!"
"Ja" klonk het uit de modderzee "De scholtebuur en gij zijn twee! Gelooft hij niet wat gij gelooft: Zoo menig mensch, zoo menig hoofd.
Zie daar! al werd uw brug van steen, Toch zal ze Stuggink nooit betreen! Wie eere geeft krijgt eer weerom: Onze ouders waren ook niet dom! Een brug valt ligt in een te slaan; Onze ouders hebben 't nooit gedaan; Zij gingen, waar nu Stuggink gaat, Eeuw in eeuw uit, de modderstraat. Al weten wij de reden niet, 't Is vast op goeden grond geschied; En hebt gij hier een brug gemaakt, Zoo hebt ge uw' ouders eer geraakt! Laat dit genoeg zijn, Wolterbuur; De klok houdt op; 't is negen uur. Bouwt GIJ een BRUG om droog te gaan? Ik kom er ook, met LAARZEN aan!"
Nu we het toch over onze oom Gerrit Voortman hebben .een bijzonder mens, koppig als de hoofdige boer uit het gelijknamige gedicht van ACW Staring 1767-1840. De boer die liever met laarzen aan door de voorde in de beek in Almen bleef gaan ipv over de pas gebouwde brug. Gerrit was een fel tegenstander van het Landbouwschap die de boeren, behalve een verplicht lidmaatschap, allerlei regels oplegde o.a. inentingen. Hij deed daar dus niet aan mee met alle gevolgen van dien. Zijn vee is tot twee maal toe opgehaald en hijzelf heeft nog korte tijd in de gevangenis doorgebracht. Hier staat hij dan met zijn glimmend gepoetste schoentjes, glimlachend als een boer die kiespijn heeft, terwijl hij opgehaald wordt om zijn straf uit te zitten, want betalen deed hij niet nooit niet! Het zal niet vaak gebeuren dat een a.s. gevangene op deze manier gefotografeerd wordt Later heeft hij zelfs de tv gehaald. Ik zie hem nog zitten ageren in dat programma en de beide vrouwen, Hanna en zus Bertha die vooraan zaten knikten bij iedere zin instemmend mee met hun hoofden.
While I mentioned ome Gerrit Voortman I remember him as a special uncle, obstinate as the headstrong farmer in the poem of our Achterhoekse poet ACW Staring- 1767-1840: De Hoofdige Boer. The farmer who preferred to go through the stream with his boots instead of using the walking bridge which was made to go to church with dry feet. Gerrit used to be a sharp opponent of the Landbouwschap- a Agricultural Department- which forced the farmers not only to be a member but also to follow several rules such as to inject the cows against tuberculosis. He didnt want to obey, to be forced . No never! So a few consequences followed. His cows were taken twice and even had to spend a short time in prison! Here on this picture he is to be seen with his nice polished shoes ready to go with the policemen into prison. Once later on he was on tv to tell about his rights as a free farmer. Both women, Hanna and sister Bertha were sitting in front and when Gerrit said something.... they were nodding yes yes with every sentence he said.
Na het overlijden van Hendrik Jan in 1946 kwam Herman naar Nederland. In zijn autobiografie- zie weblog 2 vanaf 3 februari 2009- vertelt hij daar heel nauwkeurig over. Het reizen in die tijd had nogal wat voeten in aarde. Hier is hij bij de Voortmans. Vandaar gaat het met hun koets verder richting Vorden naar ons op De Haar en daarna verder naar Barchem.
foto: Gerrit en Hanna, Herman, jonge Anton, een onbekende jongeman en dan Bertha en Antoon Voortman, zus en broer van Gerrit.
When Hendrik Jan passed away, caused by an accident with his motorcycle, Herman came over to Holland. In his autobiography he told very exact about the difficulties. Travelling just after the War wasn't easy. On this picture he is at the Voortman's in Eefde. From here Gerrit brought him with horse and carriage to us on De Haar in Vorden and later on to Barchem.
Om deze fotoserie van opas reis naar Herman en Nettie in 1932 af te sluiten komt hier dan opas kofferlabel. Zelfs die is bewaard en is bij neef Joop. Toch mooi dat we hem zo kunnen zien. Dat zegt wel iets over de impact die deze reis van een half jaar heeft gehad op de hele familie.
Pas kreeg ik een berichtje in mijn gastenboek van Hans Rouwenhorst die in het huis van de familie Harwig kwam te wonen nadat zij verhuisd zijn naar een ander woning in Vorden. Hij vroeg om meer foto's uit die tijd en van de vroegere omgeving van de Insulindelaan in Vorden. Maar... Hans... ik heb geen mailadres zodat ik je geen bericht kan sturen. Hierbij een paar foto's en als je je meldt zal ik je ook het mailadres doorgeven van de jongste zoon die meer kan vertellen
Het huis van- toen- de familie Harwig
Opa Harwig was een echte SDAP-er. Hier bij de deur van zijn huis aan de Insulindelaan
Zwembad In de Dennen heel lang geleden, aan de badpakken te zien
De familie Harwig- ik schat midden jaren 60
Opa Harwig werd ook wel opa Baard genoemd, begrijpelijk. Hij had een vierpersoons trapfiets mèt een paar benzinemotortjes er op.
Brief aan Hanna 1932 3 ..Harold's pakje, Het houten kistje van Hendrik Jan èn het tafelkleed van tante Chrisje
Opa met Harold. Er zijn meer foto's van opa met Harold, maar deze met die mooie oude Ford op de achtergrond vind ik het leukst.
Maar nu moet ik u van ons allebeide hartelijk bedanken voor het pakje voor Harold. We zijn er blij mee en ook dat het groot genoeg is voor a.s. herfst. Voor nu heeft hij alle kleren die hij nodig heeft want in de zomer kan hij niet zoveel aan hebben. Nettie zei dat ze het ook heel mooi vond en ik wed dat het hem keurig zal staan. Een buurvrouw heeft nu ook zon pakje gemaakt voor haar kleine jongen van twee jaar, maar die is erg klein. Ze had het gemaakt uit een oude trui van haar man die het niet meer droeg, maar het was nog heel goed. En later hadden andere vrouwen aan haar gevraagd waar ze toch dat mooie pakje gekocht had. Dus het valt hier wel in de smaak, zon pakje. En nu moet ik u gelukwensen met uw kennismaking. Ik ben daar blij om, ik heb altijd een tikje medelijden voor je gevoeld dat je alleen bleef, daarom schreef ik jou ook wat vaker dan de anderen. Maar ik vind het heerlijk dat het zo voor je gegaan is. Zo komt alles altijd toch terecht als we geduld hebben, is het niet? Morgennamiddag gaan we misschien naar Nettie haar ouders toe, want die zijn ook heel belangstellend naar vader, in het bijzonder Nettie haar vader. Wat een prachtige doos is dat toch die Hendrik Jan voor ons gemaakt heeft. Nadat vader gisteravond naar bed was hebben Nettie en ik het nog een poosje zitten bewonderen. En dat tafelkleedje van oom Berend en tante Chrisje is ook keurig. We gaan het ook gebruiken want het past net op de tafel in de voorkamer. Tenminste ze zeggen dat daar zon soort tafelkleed bij hoort. Nu moet ik ophouden, want Vader, Nettie en Harold zijn al naar bed. Met groeten van ons allen.
Herman, Nettie, Vader en Harold.
Harolds suit, Hendrik Jans'wooden box and the table cloth of tante Chrisje.--Part 3
Now I have to thank you very much for that nice small suit for Harold. We are very happy with it also because it will fit him in autumn. At this time he has enough clothes as in summer he wont need many . Nettie said its lovely. Neighbours wife made a suit for her 2 years old child to like that youve made. She made it from her husbands sweater, which he wasnt wearing any more, but was a good one.. And later on other women asked where she had bought that nice suit. So they like it very much. And now I have to congratulate you made your acquaintance with Gerrit Voortman. Im so glad for you, I always felt a bit of pity for you while you were single, thats why I wrote you more often than the others. But Im very glad for you. So everything goes right as you have patience, isnt it? Tomorrow in the afternoon we might go to Netties parents, since they are very interested in father, especially Netties father. What a beautiful box Hendrik Jan had made for us. As father went into bed last night Nettie and I looked at it for a while full of admiration. And that table cloth from oom Berend and tante Chrisje is also very nice. Were going to use it because it is just suitable on the table in the front room. At least it has been said such a table cloth is just nice on it. Now I have to stop, since father, Nettie and Harold went already into bed. With love of all of us.
Herman, Nettie, Father and Harold.
There are more pictures of opa and Harold. This one of opa with his first grandson I really like the most of all, especially because of that beautiful Ford on the background.
Een hooiblazer hadden ze in die tijd ook al in Iowa. Ik herinner me de hooiblazer op de Boomgaard, erg vernieuwend in ±1955. Het hooi werd in de hilde en bovenop de balken geblazen en ik moest helpen wegpakken. Als je nog geen aanleg voor bronchitis had dan kreeg je het dan wel. Wat een stofbende. Toch bespaarde het de mannen die op moesten steken heel wat zweetdruppels.
At that time a hay blower had been used already in Iowa. I remember the new hay blower vader Hein had bought at De Boomgaard in 1955. It was blowing the hay up and beneath the roof and we had to store it away on the right place. As you didn't suffer on bronchitis yet, you would get it after this work. What a dusty place. But the men had to sweat less as they didn't need pitching the hay any more.
De varkens zijn gek op de maisafval
Oogsten voordat de combine zijn intrede deed
Een Jacobsladder, zo te zien door paarden aangedreven.
Vééél liever op een schip. Brief van Herman aan Hanna 2--1932
Paarden zijn erg belangrijk in 1932.
Wat was dat fijn. Nettie kan best met vader praten en ze kan vader ook goed verstaan. En vanavond heeft vader Harold al een hele poos op zn knie gehouden. Gisteravond was Harold nog wat schuchter maar is daar nu al helemaal overheen, dus dat nam niet lang. Hij is anders bang voor vreemden. Ja ik zal je geen reisbeschrijving voor vader aan u geven, dat heb je van huis zeker al wel gehoord. Maar vader zei dat hij vééél liever op een schip zat dan twee dagen en twee nachten op een trein. Dat is ook erg vermoeiend. Maar vader is nu al aardig op dreef, vanmorgen heeft hij mest gereden met 4 paarden voor de wagen en vanmiddag met 2 paarden geploegd. Daar kan hij bij zitten. Ik heb de mest geladen vanzelf, want ik zou niet graag zien dat vader zich te veel aan t zin was. Maar vader zegt dat hij gevoeld zich het best op zijn gemak als hij wat doet. Het is hier lekker zoel, er zitten onweersbuien aan de lucht, het gras groeit hard en de bomen zijn groen. Het is nu de mooiste tijd die vader had kunnen vinden om hier te komen. We zijn wel druk maar als t goed weer blijft is de maïs er over een goede week in en dan is het niet zo druk meer.
So nice it was. Nettie can have a good talk with father and she is able to understand him well. This night father had hold Harold on his knee quite a long time. Yesterday he was a bit shy, but thats over already, so that didnt take long. Mostly he is a bit timid with strangers. I wont give you fathers travel description, Im sure youve heard about that at home. But father said he enjoyed travelling on a ship muuuuch more than to travel 2 days and 2 nights by train. Thats very tiring indeed. But yet father is doing very well, this morning he brought the manure out with 4 horses and this afternoon he ploughed with 2 horses. Its sitting work. Of course Ive loaded the manure. Father said hes feeling best when he is working. Its nice mild, there s a thunderstorm coming, grass is growing fast and the trees are green. Its the loveliest time of the year to come to us. However we are busy, but in a week the corn has been planted when the weather is nice and after that its less busy over here.
Pas kreeg ik een berichtje in mijn gastenboek van Hans Rouwenhorst die in het huis van de familie Harwig kwam te wonen nadat zij verhuisd zijn naar een ander woning in Vorden. Hij vroeg om meer foto's uit die tijd en van de vroegere omgeving van de Insulindelaan in Vorden. Maar... Hans... ik heb geen mailadres zodat ik je geen bericht kan sturen. Hierbij een paar foto's en als je je meldt zal ik je ook het mailadres doorgeven van de jongste zoon die meer kan vertellen
