In de analen wordt Frau Laborenz ook wel "die Bärin" genoemd. Het zal zowel met haar postuur te maken hebben als ook met haar dominante persoonlijkheid. Herr Laborenzhad op een gegeven moment een ongeluk met de grasmaaier gehad op het schuin aflopende grasveld en lag in Oberwesel ins Krankenhaus met een lelijk beschadigde voet. Frau Laborenz had Dick en Anda vriendelijk verzocht om een paar keer op bezoek te gaan, maar kregen gelijk de boodschap mee: Kein Zigaretten und kein Schnapps mit zu bringen voor haar man. Laborenz had allang geregeld dat hij voorzien werd in zijn behoefte. Ja, die Bärin sagt: ORDNUNG MUSS SEIN
Na Dick en Andakomen Ben en Diny, Johan en Joke, Bertus en Marijke en Geren Lies ook naar die Hütte. En na de eerste keren gaan we eigenlijk ieder jaar wel een keer in voor- of na- seizoen.
Op een keer ,terwijl wij nog slapen gaan Gerhard en Mark naar de beek die beneden loopt om een bruggetje te bouwen en wanneer ze later via een paadje weer naar boven lopen, hoort Mark een geritsel en denkt dat het Gerhard is. Hij kijkt in die richting en roept en ziet dan een levensgrote kop met slagtanden. Het varken kijkt hem aan, draait zich om en wandelt weg. Als de heren thuis komen hebben ze veel te vertellen!
Nog steeds trekken Wim en ik graag naar die buurt en staan dan met de caravan aan de Rijn in St Goar op campingplatz Loreleyblick. Daar is altijd wat te beleven. Het is leuk om naar de verschillende boten te kijken. En altijd brengen we een bezoekje aan Badenhard , boer Steeg èn de Hohe Stein.
Ook nieuwsgierig naar verhalen van nu? www.hettysite.nl
Het werkt aanstekelijk dat vakantie houden in Badenhard. Een jaar later gaan Dick en Anda ons voor. Hun laatste en onze eerste nacht brengen we gezamenlijk door. Ook voor Henk en Anneke is Badenhard wel bijzonder geworden en zijn op doorreis langs gekomen met hun tentje. s Avonds gaan de mannen en Anneke naar het Gasthof naar de tv, want het was 1974 en de wedstrijd om het Wereldkampioensschap Voetbal Ned- Duitsland wordt gespeeld. Volgens overlevering maakt Henk zich, vooral tijdens de eerste helft van de wedstrijd zeker niet geliefd bij de Duitse dorpsbewoners met zn oranje uitmonstering en gejuich.In de 2e helft gaat Nederland toch onderuit en (Scheisse) bindt hij weer aardig in.
Verder staan de Badenhard vakanties in het teken van wandelingen naar o.a. de Hohe Stein en de Marktplatz von St Aldegunde, zwemmen en ook de Imbiss in St Goar is zéér in trek. We maken uitstapjes naar Cochem of Idar Oberstein met zn stenenmuseum en het Wildpark. Een toppertje( voor mijn mannen dan) is ook het racen in ons witte kevertje op de Nürburgring. Ik maar schreeuwen dat het niet zo hard moet (ik ben nou één keer een angsthaas) en de jongens maar roepen van Toe maar papa, toe maar papa! Datzelfde halen ze met me uit nadat Wim een slipcursus heeft gevolgd. In de winter ontdekt Wim dat er vlakbij huis in de Marnixstraat een plek is waar je heerlijk een rondje kunt draaien in een slip. En het is iedere winter glad op die plek. Hoe harder ik gil ..hoe mooier de jongens het vinden.
Als er een keer een paar Starfighters voor ons door het dal vliegen en zon lawaai veroorzaken dat je trommelvliezen bijna barsten, gaat Wim met veel plezier met de jongens vliegtuig spotten bij het vliegveld Hahn 30 km verderop. Kan ik lekker een hele middag lezen!
Telkens als ik aan een vliegveld denk, denk ik aan een angstig uurtje. Je moet weten dat Wim altijd vraagt:Waar ga je naar toeen Hoe laat ben je weer terug. En hij wordt heel nijdig als het dan toch later wordt. En ik vergeet de tijd nog wel eens ..
Op een avond gaat hij even een brief posten met Rick en Gerhard. Waarom dat met de auto moest, weet ik niet meer. Maar hij komt nooit weer terug, niet na een half uur, niet na een uur.. Na 1,5 uur begin ik te denken.. als er straks een politieagent aan de deur staat . is er iets verschrikkelijks gebeurd. Twee uur later, als ik net van plan ben de politie te bellen, komt hij weer aanzetten. Hij was even met de jongens naar Vliegveld Twente geweest en daar hebben ze naar de vliegtuigen gekeken die vlak boven hun hoofd opstegen!
Na die tijd vertel ik wel altijd waar ik heen ga, maar nooit meer hoe laat ik thuis zal zijn! Ik zie wel!
Nu is het dan:Heb je je mobiel bij je? foto: Op de voorgrond het huisje en uitzicht over het dal naar Birkheim -- Kreis Hunsrück
Maar dan , de jongens! Onderweg zongen ze dat het een lieve lust was. Theeeejooooo, wir fahrn nach Lodz. Het autorijden met onze drie is nooit een probleem geweest. Er waren zoveel autos op de weg en zoveel stripverhalen op de achterbank. Het 2e jaar dat we er heen gingen( en er volgden er nog vele) hadden we een route aangevraagd bij de ANWB. Die voerde ons door het Sauerland, alleen deden we er toen wel een hele dag over i.p.v. 4 uur. En dan het leven daar op het platteland: melk halen bij boer Steeg, lekkere Brötchen bij de bakker en de niet te versmaden Pommes mit Bratwurst bij de Imbiss in St Goar.
Vooral Mark was veel bij boer Steeg te vinden. s Morgens stond hij soms voor dag en dauw op om bij het melken te zijn. Boer Steeg had drie dochters en stelde voor om Mark maar in te ruilen. Gerhard en Mark gingen meestal melk halen voor de Brinta . Het zwei Liter Milch bittekenden ze snel. Rick deed eigenlijk met alles goed mee. Hij was net als de andere twee helemaal gek van het zwembad in een dal bij Oberwesel. Hij zwom als een waterrat, veel onder water.
Het spannendste wat we ooit meegemaakt hebben was een slippartij op de weg van Emmelshausen bovenlangs naar St Goar. Er heeft waarschijnlijk olie op de weg gelegen. De andere auto had wat schade en onze linkervoorkantje was gewoon wèg. Toen we later door Utzenhain reden zag een oudere dorpsbewoner ons aankomen. We waren al vlakbij en ik zie hem nogzijn ogen opensperren en het stompje sigaar uit zijn mond vallen.
De ANWB was niet van plan er iets aan te doen en Wim plakte het linker knipperlichtlampje, dat er los bij hing, met een plakbandje vast. We hadden buurman Bertus gevraagd om ons in geval van nood op te halen. Nee veel steun van de ANWB hebben we niet gehad.. Zolang het ding nog rijdt, dan rijdt ie! Ik snap eigenlijk niet dat we er nog steeds lid van zijn! Straks gaan we ook nog met ze camperen in Nieuw- Zeeland!
De jongens vonden het echter geweldig spannend ..net een avonturenroman. Onderweg hadden we dan ook veel bekijks en er werd veel gezwaaid, getoeterd en meelevend gekeken. We kwamen thuis zonder buurman Bertus te hoeven bellen. Er was iets van 5000 gulden schade, wat nu niet veel lijkt, maar toen waren het heel veel ribben uit ons lijf! We hebben de auto toen maar ingeruild. Dat was erg jammer, want die hadden we nog geen half jaar daarvoor van Edmund en Maran gekocht,vrienden van Dick en Anda! Een ruime stationcar, ideaal met 3 kinderen en een hond!
Toen ik Wim nog maar pas kende wees hij mij in Hattem in de verte iets aan. Ik zeg zo: O, bedoel je daar bij die sesy kar?Wat zeg je me nou? Ja, daar bij die sesykar. Hij kwam niet meer bij. Wij noemen dat hier anders een stationcar, hoor. Ik wist niet beter. Ik wist weinig van autos en mijn moeder zei altijd sesykar. Die had wel meer van die vervalsingen. Halverwege Varsseveld was een restaurant De Radstake, maar zij beweerde steeds:O, als je daar bij de Radsasa
Dat heeft toch ook wel iets .eigen initiatief .. of niet?!
foto: de Bratwurst bij de Imbiss smaakt ook nu nog uitstekend!
Bij Stork Hengelo had Wim veel met inspecteurs van doen. De pijpenbuigerij was zijn werkgebied . Eén van die inspecteurs van de T.U.V. was dipl. Ing. Herr Karl Laborenz, een hoffelijke Duitser. Hij weigerde pertinent om me Hetty te noemen. Het alternatief was Frau Hetty. Nou, vooruit dan maar. Hij bezat in de Hunsrück een Heisje, een tot vakantieverblijfopgeknapte jachthut. Hij kon met Wim goed door één deur, zal ik maar zeggen, en hij bood aan om daar tegen een geringe vergoeding onze 2 weken vakantie door te brengen. Wim war also ein Techniker, dus die zou zich daar wel redden. Want er was één voorziening en dat was de waterleiding. Licht hadden we d.m.v.gaslampen met kousjes. De hoge gasflessen stonden im Keller en als er één leeg was moest die omgewisseld worden en een nieuwe gehaald. Het ( af)waswater moest ins Freie hinaus geworfen werden, anders was de put te snel vol. Douchen doe je in het toilet naast de Keller en het water liep dan gewoon de berg af. Meestal deden we dat maar gewoon op de stoep ervoor. En . aant eind van ons verblijf werd er gestofzuigd d.m.v. een generator en moest genau bijgehouden worden hoe lang je hem gebruikt had i.v.m. het verversen van de olie of zoiets.
Spanning ten top toen we op weg gingen. Het scheelde dat Henk en Anneke ook van de partij waren met hun NSU-tje. Je moet ze alleen niet kwijtraken onderweg. Door een lekke band raakten ze even achterop, maar haalden ons bij St Goar am Rhein weer in. Bij de grote klok rechtsaf de berg op, zo steil ik heb de schrik nog in de benen. Maar dan eindelijk ons doel!Badenhard, later steeds door vriend Dick steeds "Badend Hart" genoemd.
De Schlüssel werd gehaald bij Frau Brück, waar je ook gelijk wat flessen wijn mee kon nemen. En dan was er nog het winkeltje van de fam. Maus en dat was gewoon een soort huiskamertje. En .wanneer je het huisje binnenkwam lag er een BOEK op tafel: De Hausordnung.
Eén zin kan ik me zo herinneren: An die Polstersachen darf nicht gegessen werden!!
Wat een schone lucht en wat een verscheidenheid aan bloemen overal en wat een uitzicht over het dal.s Morgens vroeg en in de schemer zag je de herten beneden grazen. En overdagwas er een boer uit het dorpje Birkheim die met koeien voor de wagen klaver van zn land ophaalde. Het enige nadeel dat dit plekje kon hebben was het weer!
Als het nl regende hield dat niet zo snel weer op.
In het Gästebuch had iemand geschreven: Zehn Tage waren wir am ORT
Es regnete im einem fort usw.
Wij hebben dat gelukkig niet meegemaakt! foto: Het Rijndal bij Oberwesel
Het jaar daarop gingen we naar Hessen, naar een Natuurvriendenhuis dicht bij de Oost-Duitse grens, op de Hohe Meissner. Pa en Ma gingen ook mee, alleen Mark bleef bij Ben en Diny, die tegelijk op de boerderij hielpen passen. Het eerste wat pa deed toen we gearriveerd waren, was één sprintje trekken naar de boer die daar boven op de bergweide aan het hooien was. Ik moest mee voor de taal. Maar pa redde zich aardig met zijn Achterhoeks en lichaamstaal. We werden uitgenodigd bij de boer beneden in Hausen. Pa wou alles weten van het boeren daar en was blij dat hij in Nederland niet op een berghelling hoefde te werken. Opa en oma waren veel met Gerhard en Rick in de weer. Pa werd daar der Bauer aus Holland genoemd en was zeer geliefd omdat hij s morgens altijd het terras aanveegde. Dit was eigenlijk onze eerste gezinsvacantie. De laatste dag, nadat we betaald hadden, bestelden we koffie. Daar werden grote stukken Torte mit Schlagsahne geserveerd.
Was sollen wir damit, wir haben nichts bestellt. Essen, alles aufessen, zei de Duitse schone. Nou ja ..we hadden net betaald .misschien.. Even later brak er enige paniek uit in de keuken. Een andere Nederlandse familie had de Torte besteld en zat boven te wachten. En nu was alles op.
Maar dat essen, alles aufessenwordt in onze familie nog vaak gezegd.
Toen we na die week weer thuiskwamen op de Boomgaard, zei Mark al papa en mama tegen Ben en Diny. Ik weet niet of dat er mee te maken had, maar 9 maanden later is hun eerste geboren, Berend Jan.
En Wim besloot dat hij in t vervolg alle drie jongens mee op vacantie wilde nemen. En zo gebeurde het.
Het jaar daarop gingen we naar Hessen, naar een Natuurvriendenhuis dicht bij de Oost-Duitse grens, op de Hohe Meissner. Pa en Ma gingen ook mee, alleen Mark bleef bij Ben en Diny, die tegelijk op de boerderij hielpen passen. Het eerste wat pa deed toen we gearriveerd waren, was één sprintje trekken naar de boer die daar boven op de bergweide aan het hooien was. Ik moest mee voor de taal. Maar pa redde zich aardig met zijn Achterhoeks en lichaamstaal. We werden uitgenodigd bij de boer beneden in Hausen. Pa wou alles weten van het boeren daar en was blij dat hij in Nederland niet op een berghelling hoefde te werken. Opa en oma waren veel met Gerhard en Rick in de weer. Pa werd daar der Bauer aus Holland genoemd en was zeer geliefd omdat hij s morgens altijd het terras aanveegde. Dit was eigenlijk onze eerste gezinsvacantie. De laatste dag, nadat we betaald hadden, bestelden we koffie. Daar werden grote stukken Torte mit Schlagsahne geserveerd.
Was sollen wir damit, wir haben nichts bestellt. Essen, alles aufessen, zei de Duitse schone. Nou ja ..we hadden net betaald .misschien.. Even later brak er enige paniek uit in de keuken. Een andere Nederlandse familie had de Torte besteld en zat boven te wachten. En nu was alles op.
Maar dat essen, alles aufessenwordt in onze familie nog vaak gezegd.
Toen we na die week weer thuiskwamen op de Boomgaard, zei Mark al papa en mama tegen Ben en Diny. Ik weet niet of dat er mee te maken had, maar 9 maanden later is hun eerste geboren, Berend Jan.
En Wim besloot dat hij in t vervolg alle drie jongens mee op vacantie wilde nemen. En zo gebeurde het.
Mn vader en moeder vonden dat we er maar eens een paar dagen op uit moesten met zn tweeën. Zij zouden wel op de jongens passen. Ze waren toen 0, 2, en 4 jaar. Dat aanbod kun je toch niet afslaan!
We hadden ze net afgeleverd op De Boomgaard en zouden Piet en Marry op de camping bezoeken. Elke keer wilde ik me omdraaien om wat te zeggen o, nee daar zit niks. De dag was gezellig en die avond brachten we door bij de verdere Hattemse familie en bleven daar ook slapen.
De volgende dag stond Giethoorn op het programma. Daar had ik goede herinneringen aan toen ik daar jeugdkampen van Youth for Christ meemaakte en dacht aan het zeilen op het Wiede. Wat een sfeertje was dat daar! Wim was al wat afwachtend. Enfin, we parkeren ergens, betaald natuurlijk. Daarna ging het in de file over al die bruggetjes. Tja hoogseizoen! Wim, laten we een bootje huren, zeg ik. Moet dat? Ja, joh, hartstikke leuk. Wij huren een bootje. Wim al wat mieterig. Hij had zn horloge af moeten geven als onderpand. Dat zinde hem dus helemaal niet. Nou en nu punteren maar. Wim aan de punterstok en ik aan het roer. Maar ik was vergeten welke kant ik op moest duwen met die roerstok. Gevolg was dat ik steeds tegen andere boten aanstuurde. Lach niet ik kon wel janken. En Wim maar foeteren. Eindelijk zijn we op het Wiede en zal het gebeuren. Wim en ik hijsen het zeil. Hiervoor zijn we gekomen! Alleen dat zeilen werd ook al een ramp, want er zat geen kiel onder de boot.
Na een paar vergeefse pogingen brachten we de boot weer terug. Ik wist nu in elk geval hoe ik sturen moest. Wij lopen stilzwijgend terug naar de auto opnieuw over al die bruggetjes in de file. Ik vergeet nooit dat beeld van die kwaaie billen van Wim voor me..foets foets foets
Zwijgend rijden we Giethoorn uit. In de buurt van Zwolle begon het spraakwater weer op gang te komen.Zullen we maar ergens koffie gaan drinken en iets voor de jongens kopen?
Een paar dagen zonder de jongens ..was ook niet alles!
Toen Rick3 /4 maanden oud was ging er bij ons een belletje rinkelen.
Hij pakte alleen met zn rechterhand en draaide zich alleen om over zn rechterzij. Tijdens onze verhuizing naar Hengelo hadden Henry en Tonny zich met hem bezig gehouden toen hij in Hattem bij oma logeerde. Het viel hun ook op. Ja, dan gaat het balletje rollen. Huisarts( inderdaad dr Busschers), neuroloog en toen we na 8 maanden ontdekten dat zijn linkervoetje ook niet meedeed ook nog naar de orthopeed. Tja E.E.G .tja..tja .door zuurstofgebrek moeilijke bevalling zeker, stukje uitval aan de rechterkant in de hersenen . Daardoor spastische afasie aan de linkerkant .
Ga maar flink oefenen, soepel houden enz .Met een jaar kreeg hij al fysiotherapie in het Gerardus Majellaziekenhuis. Mijnheer Otter speelde hierbij een grote rol. Hier leerde Rick lopen op de muziek van: Jan Klaassen was trompetter in het leger van de prins.
Hij marcheerde van Den Helder tot Den Briel .. Ik zie ze nog marcheren. Mijnheer Otter, gebukt natuurlijk, duwde al marcherend op de maat van Jan Klaassen z'n schoudertjes om de beurt naar voren waardoor vanzelf ook een beentje naar voren kwam . En iedereen in de fysiozaal zong mee!
Zou daarom Rob de Nijs een favoriet van Rick zijn? Vorig jaar ben ik nog met Rick naar een concert van hem geweest. Echt geweldig! Wat een vakman!
Rick werd door beide families verwend met aandacht. Soms logeerde hij op De Boomgaard, bij opa en oma. Rick vond het daar geweldig. Alleen ons weer zien weggaan dat kon niet. Nadat hij een keer krijsend voor onze auto was gaan liggen moesten we toch iets verzinnen. Opa wist het. Wanneer het voor ons tijd was om te vertrekken ging hij met Rick de kalfjes voeren ofeven naar de biggetjes kijken. Dan was het geen probleem meer. En tot aan de dag van vandaag beweren alle 3 dat de pannenkoeken die oma s morgens bakte de allerlekkerste waren. foto: 25jarig huwelijk 10-2-1975 Rick staat gezellig dicht bij oma.
Ook geinteresseerd in Schilderen, Puur natuur, Kinderprentenboekjes en Nieuws?--- www.hettysite.nl
Mark was een echte vrijbuiter en dat is hij tot aan de dag van vandaag gebleven!!Toen de 2 oudsten naar school gingen kon ik eindelijk weer eens de stad in. Lekker snuffelen bij de Hema. Ja en als ik één keer aan het snuffelen ben ..Zonet was Mark er nog en zó ben je hem kwijt. Hij was denk ik 2,5 jaar. Een dropje om te zien en hij was weg, ècht weg. Eerst denk je nog gewoon zoeken, maar dat zette geen zoden aan de dijk ..echt weg! De paniek begon al toe te slaan. Ik liet hem daar omroepen!Wie heeft er een klein jongetje gezien in een oranje pakje, dat zijn moeder kwijt is. Ik had het niet meer. Wat nu??
De politie! Vlug ging ik op de fiets naar het politiebureau.en vertelde mijn schrik van iedere moeder verhaal. Gelijk gingen er een paar politieautos op pad om te zoeken. Ik dacht maar één ding: ik heb hem het laatst bij de Hema gezien. Daar ga ik nu maar weer naar toe. Ik kom bij de Hema en ga naar binnen en zie daar tot mijn gróóóóte opluchting Mark aan de hand van een mevrouw binnenkomen. Ja,zei ze,Ik had de oproep zo straks gehoord van dat jongetje in een oranje pakje en ik zie daar buiten 100 m verderop dat jongetje op de stoep lopen dat zachtjes voor zich uitmama..mama riep. Dus heb ik hem maar even teruggebracht.
Man, wat een opluchting! Samen met Mark en 10 pond lichter ging ik weer terug naar het politiebureau omde vondst te melden.
Rick
