Vandaag in de media: Pastoor laat parochianen tekenen voor begrafenis.

Met alle respect voor ieders geloofsovertuiging en alle vormen van geloofsbeleving maar als deze pastoor nu denkt dat hij het warm water heeft uitgevonden is hij niet goed bezig.

De regeling voor begrafenissen crematies is reeds lang vastgelegd en geregeld door de Vlaamse overheid, decreet van 2004.

Vrije keuze en autonomie van het individu laten toe om voor een uitvaart te kiezen die bij hun eigen overtuiging past.

Kinderen en ouders zijn veelal heel nabij, meer nabij dan een pastoor die men zelden of nooit ziet.

Existentiële of zingevingsvragen worden ook besproken met de na- en naastbestaanden. Kinderen waarmee men meestal een heel goede band heeft en waarmee communicatie goed mogelijk is.

Ik vrees ervoor dat mijnheer pastoor in kwestie door zijn formulier tweedracht zal zaaien in families waar er voorheen vredevol gesproken werd over levenseindevragen, waar nog een liefdevol dialoog mogelijk was zal er nu twijfel ontstaan. 

Vooral de uitdrukking "Dat hij dacht dat de mensen het zo niet gewild hadden. Ze waren nochtans religieus, in een tijd waarin hun nabestaanden niet zo veel meer hebben met het geloof en de kerk" baart mij zorgen. 

Hier gaat mijnheer pastoor al denken voor zijn schapen en … invullen hetgeen hij denkt voor zijn volgelingen.Zorgwekkend en zeer onrealistisch.

Het formulier dat hij beoogt en waarvan melding gemaakt wordt is reeds lang gekend.Bij het Vlaams decreet op de begraafplaatsen en lijkbezorging werd een registratieformulier voorzien downloaden op deze link van de Vlaamse Overheid.   

Dit model laat de burger toe te kiezen welke eredienst hij wenst bij zijn uitvaart naargelang zijn overtuiging.

Niemand hoeft dan in zijn plaats te kiezen en het formulier laat heel veel ruimte om te kiezen naargelang je eigen overtuiging.

Er wordt je niet opgedrongen, gewoon  vrijwillig jouw keuze maken op dat moment zonder bemoeienissen of belangenvermenging van derden. Dit is ten volle gebruik maken van je eigen autonomie en zelfbeschikkingsrecht.

Ik wil er nog op wijzen dat aangaande het formulier waarvan sprake in het krantenartikel van mijnheer pastoor, vermeld staat, dat dat de keuze definitief is. Dit is niet waar, die keuze kan altijd herroepen worden.

Tenslotte heb ik zo mijn bedenkingen bij een keuzeformulier waarop maar één religieuze overtuiging staat zodat de andere uitgesloten worden.

Als deze ter beschikking gelegd worden in een "Open huis" van de gemeenschap waar iedereen welkom is dan moet men zich wel houden aan de regelgeving van de overheid en het formulier dat voorzien is door de overheid gebruiken. Hierop heeft men wel de keuzemogelijkheid tussen alle overtuigingen.

Vredevolle gelijkwaardigheid over alle overtuigingen heen noemt men pluralisme. Opdringen van een bepaalde overtuiging zou men bekrompenheid kunnen noemen en dat kan toch niet de bedoeling zijn.

05-11-2013 om 18:56 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Zeer hoge verloning voor directrice Samusocial in Brussel.

Onlangs stond een persartikel in de krant dat de directrice van Samusocial  in Brussel een jaarloon van bijna 200.000 euro opstrijkt.

Dit doet toch de wenkbrauwen fronsen bij het lezen van zo'n bedrag.

Dat managers een verloning verdienen, ja goed maar een bedrag dat vele mensen doet duizelen, mensen die afhankelijk zijn van anderen voor wat voedsel, een beetje verzorging, wat warmte, een beetje kleren of een nachtopvang, dat gaat er bij mij niet zo goed in.

Verkoop dat maar eens aan iemand die door psychische tegenslag uit de boot viel en met vallen en opstaan probeert om overeind te blieven in onze maatschappij. Ik zou het niet kunnen uitleggen zonder het woord "schande" in de mond te nemen. Terwijl mensen in de stad honger en koude lijden een vergoeding van 200.000 € per jaar opstrijken om wat te doen?

En verontschuldig mij voor mijn verontwaardiging maar mevrouw de directrice woont ook nog in een huisje van het OCMW in Brussel. (vandaag gelezen in de pers).

En ja ze zou wel 1190 € huur betalen aan het OCMW maar toch. Als het OCMW Brussel dan toch krap zit wat onderdak aan hun doelgroepen betreft waarom richten ze dat huis, dat waarschijnlijk wel geen sociale woning zal zijn, dan niet in voor mensen die het wel nodig hebben?

En ja mevrouw de directrice is ook nog blijkbaar raadslid van het OCMW Brussel en moet daarom binnen de twee jaar haar huisje verlaten (?).
Zou de afkorting van OCMW in Brussel dan toch beteken
Onze Centen Moeten Weg ?

En ja via de website van Samusocial kun je online doneren maar laat de directrice nu eerst eens een voorbeeld geven.

Ik ben er zeker van dat er zich heel veel mensen , ook van Samusocial zich inzetten voor het welzijn van daklozen en minderheden en het werk en de inzet van die mensen mag niet in het gedrang komen door buitensporigheden van de leiding maar het mag gezegd worden en het is goed dat dit eens in de media komt.

Trouwens Samusocial zal wen niet de enige zijn.
Kijk maar eens op deze Website http://www.gemiddeld-inkomen.nl/salarissen-directeurs-goededoelen en niet duizelen hé.

Nog een site die wat informatie geeft: http://www.goldminemedia.eu/WP/goede-doelen/ en http://www.stichtingmilieunet.nl/andersbekekenblog/goed-doel/hoeveel-verdienen-directeuren-van-goede-doelen.html

Ik wil hiermee geen afbreuk doen aan het werk van de duizenden vrijwilligers die overal te lande zich inzetten om een beter bestaan te geven aan minderheden, aan mensen die het niet zo breed hebben, aan mensen die anders door het leven gaan, maar ook deze realiteit mag eens besproken worden en het is goed dat dit eens de media haalt.

04-11-2013 om 15:05 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Onlangs stond in de krant de resultaten van een onderzoek gedaan in verband met de medische zorgen naar ouderen.

De uitspraak "Schrap dure behandelingen voor 85 plussers" heeft mij wel geraakt.

Hoewel ik lang nog geen 80 laat staan 85 ben heeft de uitslag van dit onderzoek mij wel aan het denken gezet.

Het laatste levensjaar lijkt voor wat betreft de medische verzorging en kosten, het duurste jaar te zijn, de leeftijd speel blijkbaar niet zo'n grote rol.

Wat wel een feit is, is het gegeven dat de oudere mensen een leven lang bijgedragen hebben aan de welvaart van dit land en deze gemeenschap. Zij hebben voldoende sociale rechten en taksen betaald om voor de rest van hun leven een zorgeloos bestaan te kunnen leiden.

Wie haalt het in zijn hoofd om dan een onderzoek te doen, en op welke wijze en met welk doelpubliek?

In onze huidige crisistijd is het normaal dat ouders hun kinderen helpen, ook financieel om een beetje stabiliteit in hun leven te krijgen, om een eigendom te verwerven enz.

Zijn het dan die kinderen die zeggen dat dure behandelingen na 85  niet meer hoeven?

Voor heel wat 85 plussers heeft het leven ook na 85 jaar nog wat te bieden.

Ik herinner mij een onderzoek enkele maanden geleden waarna een krantenkop verscheen "De helft van de Vlamingen verkies de dood boven dementie" Ook zo een onderzoek met een grote stok op een leeg vat.

Als je de mensen geen duidelijk informatie geeft vooraleer je deze vragen stelt dan kan het resultaat alle richtingen uitgaan.

Mensen hebben geen kennis en geen besef van de mogelijkheden of onmogelijkheden van euthanasie bij dementie. Laat staan van de existentiële vragen en de emotionele pijn die bij zo een beslissing naar boven komt.

Dergelijk artikels zijn natuurlijk altijd goed om te scoren in de krantenkoppen want het zijn "Zaken die raken".

Dat ze onvrede en onrust zaaien bij een bepaalde bevolkingsgroep dat zal de opstellers geen zorg zijn, zij hebben geen goed item om mee te scoren.

Ik zou de raad geven om als men u vraagt een enquête mee te doen, heel bewust na te gaan wat er van de kwestie is en ook na te gaan of men uw antwoord al niet heeft ingecalculeerd in het resultaat vooraleer de vraag werd gesteld. 

Mocht het onderzoek toch juist zijn dan vraag ik aan de respondenten van dit onderzoek om eens goed na te denken want de productieve laag van de bevolking vandaag is morgen een ouderling. Elk op zijn beurt, en als men dan een enquête doet zal de wetenschap al veel verder geëvolueerd zijn en zijn er terug al meer mogelijkheden dus nadenken ?

04-11-2013 om 15:02 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Een zwaar autistisch meisje werd onlangs opgesloten in de psychiatrie op last van het gerecht. De instelling waar ze verbleef kon niet meer voor haar zorgen. 

Erg toch dat wij als maatschappij niet meer in staat zijn om voor deze mensen te zorgen. Ondanks alle wetenschap, alle technische middelen, alle medicatie en kennis, miljoenen investeringen van de overheid naar zorg toe.

Wij moeten u opsluiten mijn kind want wij zijn als gemeenschap, als maatschappij, niet in staan om voor u op een veilige en liefdevolle wijze te zorgen.

Wij zijn niet bekwaam om u een minimum aan zorgen te verstrekken op een menswaardige  ethisch verantwoorde wijze. 

Wij zijn niet in staat, omdat gij anders door het leven gaat, om voor u te zorgen, om u een weg te laten gaan in uw leven, om u een beetje te laten zijn wie je wil zijn, op uw wijze, in uw tempo.

Niettegenstaande zoveel doctoraatstitels en thesissen in de psychiatrische- en menswetenschappen staan wij nu machteloos.

Niettegenstaande alle boeken die volgeschreven zijn met verhalen, wetenschap, therapieën en over psychiatrie en kennis, macht en … wijsheid zijn wij niet in staat om u een beetje mens te laten zijn waarop gij, al ieder kind, recht  hebt.

Zijn wij soms een liefdevolle communicatie tussen twee mensen vergeten, gewoon jezelf laten zijn, zonder angst en zonder vrees.

Je laten zijn wij je bent, je benaderen zonder angst en zonder vrees met een minimum aan beste zorg, zonder dreigementen met opsluiten.

Collolocatie tussen instellingen komt vaak voor. Soms heb ik de indruk dat het een ruilhandel in "Lastige lieden" is en als dit waar is is dit schandalig.

Lastige lieden zijn ook mensen die niet voor hun toestand gekozen hebben en zeker onze aandacht verdienen.

Ook het droevig voorval met Jonathan J. die kwam te overlijden tijden een  optreden in de procedure.

Wanneer gaat de beleidsmensen in ons land zich eens bewust worden van de juiste omvang van de problemen rond de gedwongen opnames, internering en zeker ook rond fixaties.

Zaken die soms 'sterk' raken

25-09-2013 om 18:41 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Artikel in de krant:  Ziekenhuis voor rechter omdat het patiënt wil redden.

Merkwaardig toch. Er is sprake van een negatieve wilsbeschikking die voor zover ik mij kan informeren  naar vorm en inhoud conform de wetgeving is. Er is een wettig vertegenwoordiger die de belangen van de patiënt kan behartigen in geval deze zelf zijn wil niet meer kan uiten

Zo wat zou het probleem dan zijn?  Therapeutische hardnekkigheid die maar al te vaak de oorzaak is van het feit dat mensen onnodig en bijkomend lijden. Dit extra lijden hebben zij bovenop hun zieke en hun toestand niet gevraagd. Al te vaak wordt dit lijden door gebrek aan kennis van de patentrechten en de wetgeving hierrond nog versterkt met alle gevolgen vandien.

Dokters die denken dat zij het zelfbeschikkingsrecht en de autonomie van de patiënten in eigen handen moeten nemen zijn geen dokters van deze tijd meer.

Zorg , zorg dragen en zorg verstrekken is een fenomeen dat in onze tijd gedragen moet worden door een geheel van mensen maar waar de patiënt  centraal staat en waar respect moet heersen voor zijn zelfbeschikking en autonomie.

Wie dit niet begrijpt is niet goed bezig in de zorg en is ofwel bezig om de zorg in te vullen naar eigen interpretatie of eigen voordeel of merites.

Als er een negatieve wilsverklaring is en er is een wettig vertegenwoordiger  dan moet dit met alle middelen gerespecteerd worden zo simpel is dit. Wij leven in een democratie waar de wetgeving op democratische wijze tot stand gekomen is. Alle  heisa daarrond zoeken doet mij denken aan goedkoop populisme op de rug van de (lijdende) patiënt.

28-08-2013 om 13:13 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Artikel in het nieuwsblad  'Helft invaliden kan gewoon werken' - 16/08/2013.

 http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=dmf20130816_032

Merkwaardig toch dat een geneesheer specialist een verklaring geeft in de zin van 'Het aantal invaliden zou de helft lager kunnen liggen als er grondig gecontroleerd wordt’.

Wil dit zeggen dat ook hij dingen doet …

Akkoord er zullen mensen zijn die van situaties proberen te profiteren en dat zal van alle tijden zijn. Maar is het niet de taak van de artsen, specialisten en controleartsen en toezichthoudende artsen om de zaak binnen de perken te houden. Als je een bepaald geneesmiddel nodig hebt of een bepaalde behandeling moet krijgen die iets duurder is moet je de hele mallemolen aflopen en dan nog afwachten of je in aanmerking komt voor een tegemoetkoming. Ik kan mij niet inbeelden dat je een invaliditeit zomaar kunt krijgen op verzoek.

Wat de depressies betreft zou ik zeggen schoenmaker blij bij je leest en ga zeker niet veralgemenen. Laat de dokters eerst en vooral eens leren wat een depressie is en nodig hen uit inspanningen te leveren om depressies te herkennen bij patiënten.  Leer artsen communiceren met patiënten die psychisch lijden. Ik ken er nog te veel die machteloos zijn, die niet in staat zijn om een gezonde dialoog aan te gaan met een psychiatrisch patiënt. Bij neiging tot suïcide zit het helemaal mis. Opwel dreigt men met collocatie of het gaat de verkeerde kant op met de begeleiding of therapie. Het taalgebruik in het artikel (mogelijke suïcidaal gevolg van een verkeerde diagnose) geeft blijk van weinig respect tegenover mensen en nabestaanden van mensen die moeten omgaan met suïcide. Het laat bij mij ook een indruk van onmacht na in het omgaan met mensen die anders door het leven gaan.

Men kiest hier duidelijk weer de gemakkelijkste weg om succes te halen op de rug van zwakkeren en minderheden in onze maatschappij, mensen die het zoal niet makkelijk hebben.

16-08-2013 om 19:00 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Volgens een artikel in de media zei Unizo-voorzitter Karel Van Eetvelt dat vijftigplussers te gemakkelijk misbruik kunnen maken van het systeem van langdurige arbeidsongeschiktheid.

 Het artikel spreekt: dat volgens Van Eetvelt veel gevallen van invaliditeit te maken hebben met niet-lichamelijke klachten, zoals depressiviteit. ‘Maar depressies, rugklachten en dergelijke vergelijkbare ziektebeelden zijn veel minder objectief vast te stellen dan pakweg een gezwel of hartziekte’.  http://www.standaard.be/cnt/dmf20130813_047

Hij vergeet wel dat mensen vanaf 50 die reeds 30 of soms 35 jaar meedraaien in het arbeidscircuit anders opgeleid zijn, een andere mentaliteit hebben en zowel fysiek als psychisch anders reageren op veranderingen in de arbeidswereld dan mensen die beginnen aan een loopbaan.

Veelal zie je dat jonge managers en leidinggevenden die zich nog moeten bewijzen te weinig respect betonen voor oudere werknemers. In plaats van de competenties van de oudere werknemers te gebruiken en hen in hun eigen tempo de eigen mogelijkheden en talenten te laten ontplooien, zal men eerder deze mensen uitrangeren en op een zijspoor plaatsen. Dit zal bore-out in de hand werken met alle gevolgen vandien.

Een zaakvoerder met visie zal er voor zorgen dat de competenties, de kennis en de ervaring van de oudere werknemers ten volle kunnen benut worden. Meer zelfs de ervaringen en de kennis kan gedeeld en doorgegeven worden aan nieuwe collega’s en daar kan elk bedrijf maar wel bij varen.

In plaats van de mensen op stang te jagen en hen te viseren zou men beter zoeken hoe men deze werknemers op een zinvolle en voor iedereen draagbare wijze aan de slag kan houden. Iedereen is er mee gebaat als de personeelsleden ook na 50 jaar op een aangename wijze kan blijven functioneren met zijn eigen talenten en mogelijkheden.

Tenslotte wil ik nog wijzen op de stigmatisering die er heerst ten opzichte van mensen met een psychische aandoening, ook wel bij de werkgevers uit de organisatie van Karel van Eetvelt. Mensen met een psychische aandoening, ook al zijn zij hersteld worden nog al te veel men een ongunstig  vooroordeel bekeken en raken moeilijk aan een goede job. Ook al kunnen en willen die mensen werken, ze raken aan geen werk door de vooroordelen van de werkgeverswereld op de arbeidsmarkt.  

Het feit dat mensen op dergelijke wijze denken over zieken en mensen die te veel tegenwind ondervinden op hen levensweg toont m.i. aan dat er aan die grote denkers iets schort en zij zich beter eens zouden herbronnen.

Populariteit halen op de rug van mensen die zich door het leven moeten sleuren en elke dag de moed moeten opdoen om verder te doen, om hun verantwoordelijkheid op te nemen is naar mijn bescheiden mening erg goedkoop.

15-08-2013 om 11:41 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Onlangs las ik in de krant een artikel van een jonge vrouw die ten gevolge van een hersenaandoeningen niet goed meer functioneerde. Soms worden mensen bekeken of aangestaard in het openbaar. Soms gaat men verder en veroordeelt men gewoonweg mensen omdat zij anders door het leven moeten gaan, omdat zij dingen doen die niet als “normaal” worden beschouwd. Jammer, zeker als je weet dat iedereen slachtoffer kan worden van een of andere hersenaandoening, door ongeval, ziekte of heelkundige ingreep.
Door aantasting van bepaalde vitale gebieden in de hersenen kunnen mensen soms een beetje een ander gedrag vertonen dan  dit wat men meestal gewoon is van een doorsnee persoon. Er is daar niets mis mee maar onze maatschappij denkt daar soms nog anders over en dit is echt wel spijtig.

Dus vooraleer de volgende keer een oordeel te vellen over het gedrag van een persoon 2x nadenken.

06-08-2013 om 08:50 geschreven door Joseph Hamerlynck