Vlaanderen is van oudsher een Christelijk land, getooid met kathedralen, kerken en kapelletjes. Rijk aan bedevaartoorden. Bevolkt met een aanvankelijk godvrezend volkje dat nooit de zondagmis zou missen.
Het christendom was in de eerste plaats een religie. Maar in de tweede plaats ook, en dat wordt nogal gemakkelijk vergeten, een cultuur! Een vredelievende cultuur vol met goede waarden, gebruiken en zeden.
Niét de Christelijke religie, maar wél de kerk op zich, heeft die waarden kapotgemaakt. Aanvankelijk (middeleeuwen) door oorlogszucht, onverdraagzaamheid (heksenverbrandingen kruistochten) en andere wreedheden. Rechtstreeks indruisend tegen wat ze predikte.
Haar macht begon dan ook te tanen naarmate de bevolking wijzer werd. De echte religie begon langzaam te verbleken vanwege te ongeloofwaardig, maar de cultuur en de waarden bleven. De kerken zelf stroomden wél leeg. De laatste ontwikkelingen met pedofiele priesters zouden wel eens de genadeslag kunnen betekenen.
Staan we dan in ons blootje? Helemaal niet, want wat het Vlaamse volk samenhoudt is niét het geloof in die sprookjes, maar wél waar ze voor staan en wat hun inhoud ons aan waarden verschaft. Tenminste, voor diegenen die er hun leven willen naar richten zonder alle hypocrisie die de kerk er door de eeuwen heen heeft weten rond te weven.
Zo'n nederige kapelletje langs een landweg, met een Mariabeeldje omringd door bloempjes en kaarsjes? Daar heb ik respect voor. Daar loop ik graag eens binnen. Daar laat ik graag eens alle wereldse verlangens van me afschudden. Daar bezin ik wel graag eens. En toch ben ik geen gelovige! Hoe komt dat toch?
Wel, zoals ik al zei: naast de religie heb je ook de cultuur die erdoor werd gevormd, en daar geloof ik wél graag in. Het is net als met sprookjes: als kleuters luisterden we ernaar met open mondjes. Ze drongen door tot in het diepste van onze hersentjes. Ze leerden ons nadenken over de dingen des levens. Zo van: wel besteed als weer eens een wreedaard zijn eigen graf dolf.
Ouder en wijzer wordend wisten we wel dat het verzinsels waren en we geloofden niet meer in de verhalen op zich. Maar wél hadden de waarden zich in onze geest gedestilleerd, en meestal bleken die waarden ook heel correct. Konden we dagdagelijks ondervinden.
Dààr komt het op neer bij zowel sprookjes als religies. De bedenkers waren, naar gelang het verhaal, geniale humanisten of oorlogszuchtige veroveraars. Er in geloven doe je alleen maar als kind. Het gedachtegoed eruit blijft je levenslang bij.
Veel van de tegenwoordige Vlamingen begrijpen zichzelf niet meer: gaan niet meer ter kerke, of enkel maar om zich te laten zien, om te trouwen, of om een begrafenis bij te wonen. Geloven doen ze al lang niet meer. Maar toch panikeren ze als zich een andere religie in hun contreien komt vestigen! Lijden dan zogenaamd aan Islamofobie. Waarom? Als ze tóch niet meer geloven in hun eigen religie? Waarom dan niet een andere in huis halen?
Wel, zo simpel ligt het niet en dat bewijst juist dat het om veel meer dan religie gaat! Het gaat om cultuur! Het gaat niét om het sprookje. Het gaat om de waarden die het ons bijbracht.
En daarom mogen van mij alle kapelletjes langs Vlaamse wegen blijven bestaan. Ook alle kerken en kathedralen. En liefst niét door moskeeën overschaduwd. Ze vertegenwoordigen ons cultureel erfgoed. En wàt de kerkleiders er door de eeuwen heen ook van gemaakt hebben en welke leugens ook werden verkondigd, dat raakt ons niet.
We willen onze eigen geaardheid behouden. Die geaardheid die aansluit bij wat onze religie en de figuren Maria en Christus écht hebben bedoeld en betekend. Dat ze goddelijke figuren waren vergeten we maar liefst. Maar waar ze voor stonden vergeten we nooit. Dàt is, misschien, wat ons ondanks alles zo behoudsgezind maakt voor onze religie. Oók als we niét geloven.
Heeft die Christusfiguur echt bestaan? Ik denk van wel. Ik zie hem als een man die meer dan zijn tijdgenoten nadacht. Die wist dat het veel beter kon in de wereld. En die zich ook niet te beroerd voelde om dat overal luidop te gaan verkondigen. Die daar zo van overtuigd was dat hij er de kruisdood voor riskeerde, en ook toebedeeld kreeg.
Is hij daarom goddelijk? Neen. Alleen maar controversieel en zijn tijd ver vooruit. Waarschijnlijk heeft hij ook nooit beweerd goddelijk te zijn, maar werd hem dit veel later toegedicht om geloofwaardiger over te komen. Zo kon het woord zondermeer wet worden, kon er niet worden getwijfeld, was de voortzetting van zijn woorden gegarandeerd en werden volgelingen gelovigen.
Tot hier geen vuiltje aan de lucht.
Tot lieden, belust op eigenbelang, er misbruik gingen van maken en het geloof voor hun persoonlijke kar spanden, met alle gevolgen vandien. Waren de eerste pausen trouwens geen oorlogszuchtige en machtsbeluste krijgsheren? Het kwam hen maar àl te goed uit dat het volk in Christus wilde blijven geloven.
Is het toeval dat het juist het machtige Rome was, dat aanvankelijk de Christenen vervolgde, hen in hun amfitheater liet vechten en uitmoorden, dat plots een ommezwaai van 180° maakte en de zetel van het Christelijk geloof werd? Waren het diezelfde leiders, die ooit hoge winsten haalden uit de slavenarbeid van Christenen, die nu plots inzagen dat ze nog meer winst konden boeken door het volk te geven wat het vroeg? En daarom ook de hele Christushistorie hier en daar een beetje aanpasten tot het in hun kraam paste en ze wéér baas konden spelen over het volk?
In de volksmond noemt dat bekering'. Opportunisme lijkt me een beter woord.
Goed leven is dus zéker geen synoniem van geloven. Goed leven is uit de religie van je voorvaderen de juiste waarden destilleren, daarnaar leven, en constant jezelf in vraag stellen: heb ik vandaag iemand benadeeld? Pijn gedaan? Heb ik voldoende gewerkt voor alles wat ik ervoor terugkreeg?
Dàt is onze cultuur. Het is alleen maar in een sprookjesachtige religie gegoten voor de simpelen van geest die een of andere hogere macht nodig hebben om normaal te kunnen leven.
De anderen die hebben er al lang de juiste waarden weten uit te destilleren en leven méér volgens het geloof dan de gelovigen zelf.
Dié mensen leven inderdaad naar de waarden die Christus heeft verkondigd. Of tenminste toch volgens wat er ons na alle vervalsingen van overbleef. En dat is meer dan voldoende om er, als denkende mens, de juiste conclusies uit te trekken.
Tiens, is men de illegale Brazilianen aan het buitenwippen?
Volgende vraag: wie zal deze banen invullen?
Ik ken in mijn omgeving veel, om niet te zeggen massas jonge, sterke kerels. Laaggeschoold. Werkloos. Steungenietend. Je vindt ze ook veel in de fitness- of sportclubs om hun werkloos lichaam beweging te gunnen. Alles wat je wilt, als het maar geen werken is!
Voelen die zich aangesproken? Helemààl niet! Waarom ook? Om een paar euro meer te verdienen dan wat de staat ze gratis geeft? Je zou wel een volslagen gek moeten zijn.
In één adem door is er ook het verheugende nieuws dat België op wereldvlak het hoogst genoteerd staat qua belastingsdruk. Hoe zou dàt nu komen zeg? 50% van het inkomen van tweeverdieners zou naar vadertje staat gaan. Datzelfde vadertje dat zijn werkloze beschermelingetjes een gulle hand boven het hoofd houdt
Die 50% is wél niet aantoonbaar en integraal afgehouden van het loon, maar loopt ook via benzine, voeding, sigaretten en wàt je verder ook koopt naar de schatkist.
Zou eigenlijk leuk moeten zijn. België zou stinkend rijk moeten worden. Als die schatkist waterdicht zou zijn. Maar dat is ze niet! Nóg sneller dan ze van boven gevuld wordt, loopt het er onderaan weer uit. En wordt in plaats van winst, schuld gemaakt.
Willen we het even simpel houden en alle ingewikkelde economische regeltjes aan onze laars lappen? Wel, leven doe je niet vanzelf. Brood komt niet uit de lucht gevallen. Iemand moet het voor je maken. En als je het wilt, dan moet je die bakker betalen. Als je iets wilt moet je er dus ook iets voor doen. De allersimpelste natuurwet.
Als één persoon op twee niét werkt, kan de samenleving die niet in leven houden, tenzij de tweede dubbel werkt, en betaalt voor de andere.
Dat mag nu wel een mooi en solidair principe zijn dat zéker opgaat in het geval van een gehuwd stel, of waar mindervalide medemensen in het leven moeten worden gehouden. En dàt was uiteindelijk ook de bedoeling van het systeem.
Helaas, elk systeem kent zijn profiteurs, en alle profiteurs vinden vroeg of laat wel een systeem waarvan ze kunnen profiteren. En bijgevolg verdwijnt alles waar onze voorvaderen voor vochten in het niets. Het systeem is zijn doel heel ver voorbijgeschoten en heeft, in plaats van solidariteit, profiteurs gebaard, en baart er elke dag meer.
Niet alleen wordt het eigen volk tot profiteren aangezet, neen, men ziet ook nog kans vreemde volkeren met de rode loper binnen te halen en te laten meegenieten.
En dat zal niet veranderen zo lang die systemen niet ofwel worden afgebouwd (wat jammer zou zijn voor de échte sukkelaars) ofwel degelijk en streng worden gecontroleerd (= bovendien extra tewerkstelling).
Kun je het die profiteurs kwalijk nemen? Eigenlijk niét, want ze weten niet beter en staan er helemaal niet bij stil dat hardwerkende mensen 50% van het loon van hun arbeid moeten afstaan om hén te onderhouden die een hekel hebben aan werken maar dan toch weer van minstens één fitness- of sportclub lid zijn om hun luie lichaam in conditie te houden. En ook dàt wordt door het werkende gedeelte van de bevolking betaald!
Wie moet je het dan wél kwalijk nemen? De vakbonden natuurlijk! Ooit waren zij het die de arme, uitgebuite bevolking uit het slop wisten te halen. Die écht aan een gezonde samenleving hebben gewerkt. Maar het nu helaas door overmatige ijver allemaal weer kapotmaken.
Tja het verloopt zoals het meestal verloopt in de wereld: de eerste generatie bouwt iets op, de tweede profiteert ervan en de derde maakt het weer kapot.
Heel logisch en (helaas) menselijk:
De eerste generatie levert een wanhopige strijd om uit de armoede te komen en weet iets op te bouwen. De tweede kan dankbaar van de vruchten van die strijd profiteren. De derde heeft nooit armoede gekend, en vindt het allemaal normaal. Zo normaal dat veranderingen, bijsturingen en verbeteringen niet nodig worden geacht. Alleen maar de trend van de voorgangers verderzetten, niet beseffend dat de wereld om hen heen verandert.
Na mijn schrijfsel van gisteren ben ik nog maar even in mijn herinneringen gedoken en moet enige nuances aanbrengen. Nou nuances eigenlijk niet, maar ik mag toch echt niet zeggen dat het vroeger allemaal van een leien dakje liep. Wel integendeel. Maar er was een groot verschil:
Toen werden de meeste ongevallen veroorzaakt door onbezonnen dwazen. Roekeloze brokkenmakers die alleen maar dáchten te kunnen rijden, maar dat helemaal niét konden. Die door hun onverantwoordelijke snelheid dachten bewonderd te worden om hun rijkunst.Veelal ook na goed doorzakken in alcoholmisbruik.
En ik moet toegeven: dié mentaliteit is wel veranderd. Dàt soort brokkenmakers is er grotendeels uit, maar helaas, dubbel en dik vervangen door andere soorten ongevallen. En zoals altijd, zijn de goede, snelle maar verantwoordelijke chauffeurs, de dupe van uit de pan gevlogen maatregelen.
En dat enkel en alleen maar omdat de vers gevormde verkeersspecialisten nog altijd blijven denken in termen uit de jaren zestig, toen snelheid en roekeloosheid inderdaad de grootste doodsoorzaken waren op de toenmalige asfalt-jungle. Dat het merendeel van de autogebruikers ondertussen geëvolueerd is blijkt nog niet tot ze doorgedrongen te zijn.
In mijn leven, en dat beken ik grif, heb ik ook tegen 160 en meer over de autowegen geraasd. Waar ik vond dat dit kon en waar ik niemand in gevaar bracht. En nooit had ik daarbij een ongeval. Het enige ongeval dat ik met mijn eigen auto had in de 40 jaren dat ik reed, was een kop-staartbotsing in jawel file-omstandigheden in de bebouwde kom.
Iets opzij van me trok plots mijn aandacht. De file reed maar 20 km/u en ik keek héél even opzij. Op hetzelfde moment had mijn voorganger een parkeerplaatsje gezien en remde. En boem. Ik had prijs en was de uil. Geen excuus van mijn kant. Ik was stom geweest. Zoals ik gisteren al zei: het gebeurt altijd als je je volledig veilig waant!
Maar terug naar vroeger en de machos in het verkeer, die dachten hun mannelijkheid te moeten bewijzen door het gaspedaal zo ver mogelijk in te drukken. En nu moet ik toch even kleur bekennen: in de eerste 18 jaar van mijn carrière was ik motard bij de politie van Knokke (later Knokke-Heist).
De algemene regel van 50km/u in de bebouwde kom bestond nog niet. Maar mijn gemeentebestuur, de vele zware ongevallen moe, besloot om alle straten vol te poten met 50 km borden. En daar ook strenge controle op te laten houden door de motorbrigade. Wij dus.
En óf we dat met enthousiasme deden! Het was vechten met open visier. Het was eerlijk en sportief. Jager en wild. En óf er wild was in mijn gemeente! Jongens! Het kon niet op. Om een snelheidsduivel te pakken moesten we hem eerst enige tijd volgen en dus dezelfde risicos nemen, en hem dan voorbijrijden en doen stoppen. Het was zinvol werken, in opdracht van een gezonde gemeentepolitiek. En het werkte! Je zag spoedig het verschil! Waarom kan de nationale politiek niet hetzelfde doen? Waarom moeten verkeersspecialisten nu plots met een (virtueel) kanon op een vlieg schieten? En de juiste vlieg nog missen ook!!!
Bij ons was het menselijk. We hadden contact met de overtreder. Hij kon een zinnige (maar dikwijls onzinnige) uitleg geven. Hij kon ons de kop volschelden (wat zijn zaak niet verbeterde) en we moesten het allemaal ondergaan. Het was open en helemaal niet zo lafhartig als nu. Je kon bijna spreken van een oorlog voor de veiligheid. Nu moet je eerder van verkeersterrorisme spreken: laf... verdoken... steels... maar héél pijnlijk voor de slachtoffers.
En na een paar jaar zag je duidelijk het verschil: in heel België was de openbare weg een jungle en geldde het recht van de sterkste (of snelste). En dan reed je Knokke binnen en al die snelheidsduivels werden brave lammekens en wisselden hun voet van gas naar rempedaal Ze hadden ons bezig gezien en vonden het maar best zich koest te houden.
En ja. Dàt kostte mankracht en persoonlijke en blijvende inzet. Maar gelukkig had mijn bestuur dat er voor over. Knokke werd een stuk verkeersveiliger. En er waren géén achterbakse flitspalen aan te pas gekomen. Wie tegen de lamp liep had dit duidelijk verdiend. Want we konden gemakkelijk het kaf van het koren scheiden door observatie tijdens de achtervolgingen.
Van flitspalen kun je dit niet zeggen! De uitvinder om op dié onnozele plaats een onnozele flitspaal te plaatsen, zit veilig weggeborgen in ergens een ministerie en weet van de prins geen kwaad. De uitvoerende partij (politie) heeft enkel contact met de pc. Eén muisklik en de processen-verbaal rollen uit de printer.
En de chauffeur dat hoeft helemaal geen brokkenpiloot te zijn die mensen in gevaar brengt. Maar hij heeft geen verweer. Noch de flitspaal, noch de pc, noch de vinger op de muisknop luisteren naar hem. Kénnen hem niet, zagen hem nooit en hebben er geen idee van of hij al dan niet veilig reed.
En die hogeschool voor verkeerskunde daar in Diepenbeek? Als de afgestudeerden daar ónze ervaringen hadden kunnen leren zou het verkeer er tegenwoordig wel heel anders hebben uit gezien.
En ja ik bén een paar keer tijdens zon achtervolging zélf van mijn moto afgedonderd. Met weinig letsel trouwens. Want op zon ogenblikken ben je gespannen en op alles voorbereid. En doe je automatisch wat je moét doen: niét onder je moto terechtkomen, maar er bijtijds afspringen! Liever met je gehelmde kop op het asfalt terechtkomen en je laten doorrollen, dan onder je moto! En telkens kon ik de volgende dag alweer aan de slag.
Als àls de leerkrachten in die hogeschool zouden hebben bestaan uit mensen met onze ervaring, dan hadden ze ingezien dat roekeloosheid en zelfoverschatting herkend moet worden, en dat die alleen herkend kan worden door mensen tijdens en IN de actie. Niét door flitspalen of ander geautomatiseerd spul dat kaf en koren over dezelfde kam scheert.
Als de afgestudeerden dié ervaring hadden meegekregen, zouden ze niét zijn beïnvloed door het traagheidsprincipe, maar beseft hebben dat je verkeer alleen maar veilig kunt maken door menselijke observatie. De slechten er gewoon uithalen, en de goeien laten begaan. En dat kan, tot op heden, geen enkele flitspaal waarmaken.
Maar ja, dat vereist mankracht! En mankracht is tegenwoordig een vies woord in België. Liever mensen betalen om te stempelen dan ze nuttig in te zetten! Arm België arm Europa arme wereld!
Want goede chauffeurs constant zwaar beboeten omdat ze doen wat elke goede chauffeur intuïtief zou doen in de gegeven omstandigheden daarmee bekom je alleen maar grondige demotivatie, dood je elke vorm van natuurlijke intuïtie en reactievermogen en creëer je helemáál geen veiliger verkeer.
Gisteren was het weer zover: om 11 uur nog 20 km file rond Brussel en Antwerpen. Weeral door een aantal zware ongevallen. Dagelijkse kost geworden.
Maar toch zullen de eindejaarsstatistieken weer bewijzen dat er dit jaar nog maar eens zoveel minder ongevallen waren. Jammer toch dat we op TV dagelijks het tegendeel zien hé? Ooit zullen die statistiek-goochelaars er wel eens aan gaan denken om te verbieden auto-ongevallen nog in het nieuws te brengen.
Dán pas zullen ze vrij spel hebben met de cijfertjes en zullen ze, dit keer zonder schaamrood, kunnen zeggen dat de dalende ongevallencijfers het rechtstreeks gevolg zijn van hun drastische snelheidsbeperkingen.
Ja, ook al heb je géén gelijk, je moet je gelijk toch kunnen bewijzen hé? Ongevallen gebeuren door verschillende factoren, en snelheid kán daar een factor van zijn, maar lang niet de voornaamste. Wél het gemakkelijkst aan te pakken door de verkeersspecialisten, die op hun hogeschool voor verkeerskunde blijkmaar maar één regeltje hebben geleerd: traag trager traagst. En daar nog in geloven ook.
Dat je in een bebouwde kom maar 50km/u mag rijden lijkt me logisch. En dát heeft destijds wel degelijk de ongevallencijfers doen dalen. Maar daarbuiten? Kom nou.
Ook gaan die mensen totaal voorbij aan de factor doorstroming van het verkeer. Als je op een snelweg 100 km ver moet rijden tegen 50km/u (onder andere door fileleed ) dan zit je 2 uur op de baan. Tegen 100km/u is dat maar 1 uur. De helft minder autos op de weg dus!
Is tijdwinst hier de enige geboekte winst, zoals die heren denken? Helemaal niet! Veel positiever is dat hieruit volgt dat, hoe sneller gereden wordt, hoe minder autos in een bepaalde tijdspanne op de baan zijn. En minder autos op de baan betekent een grotere spreiding, grotere tussenafstanden en daardoor minder kop-staart botsingen.
Maar spijtig genoeg, daar zijn ze nog niet rijp voor. De verkeersspecialisten van deze tijd zitten vastgeroest in het traagheidsprincipe. Er zullen hamers en breekijzers moeten aan te pas komen om hun hersenen daar nog uit los te kappen.
Nu zou ik wél eens willen weten welk soort verkeer op een autoweg het veiligst is: een strikt, en streng gecontroleerd 120 voor iedereen, of een gesuggereerde snelheid van 120, waar iedereen een beetje kan flirten rond die snelheid. Dus, zoals het voorheen was. Vóór Flip de flitspaal zijn intrede deed.
Mij kun je namelijk niet wijsmaken dat de toestand nú veiliger is: strikt 120 voor iedereen. Geen improvisatie mogelijk. Allemaal netjes kop aan staart, net als een peleton renners die min of meer solidair op wandel zijn zolang de eindstreep niet nadert.
En waar gebeuren bij die renners de meeste ongevallen? Bij weglopende enkelingen? Bij de eindspurt? Helemaal niet! De meeste gebeuren juist in die samengeklitte peletons. Ten eerste omdat daar geen uitwijkmogelijkheden zijn en ten tweede omdat daar geen spanning heerst. Eerder ontspanning. Voor de renners is dat een gezondheidswandelingetje en elke onverwachte gebeurtenis, hoe klein ook, kan tot een massale valpartij leiden.
In het autoverkeer is het niet anders! Peletonrijden is uit den boze en zal altijd weer voor ongevallen zorgen.
Geef mij dan maar liever, als ik 120 km/u rijd, een kerel die me tegen 150 inhaalt en waar ik in luttele seconden vanaf ben, dan een bange wezel die wil inhalen maar niet durft. Zon kerel blijft dan vele kilometers links achter je hangen en verplicht je hem constant in de gaten te houden in je buitenspiegel. Ondertussen heb je maar een half oog op wat vóór je gebeurt.
En nu daag ik iedereen uit om dit alles eens goed te overdenken en zélf conclusies te trekken over welk soort verkeer het veiligst is.
Maar ja, ik kan het niet ontkennen! Vrij verkeer, of relatief vrij verkeer, vergt kennis van zaken. Vergt van de chauffeur dat hij drommels goed weet waar hij mee bezig is. Vergt ook het besef dat je eigenlijk een regelrecht moordwapen in de hand hebt en dat je dit geen seconde vergeet.
En dààr juist is het, waar het fout loopt. Een auto besturen is zo belangrijk dat je eigenlijk met niets anders mag of kan bezig zijn. Niét met je GSM, zelfs niet handenvrij. Niét zitten faceboeken. Niet eens een sigaret opsteken tijdens het rijden. Zelfs muziek beluisteren kan je aandacht al afleiden. Wie rijdt oefent een fulltime job uit, en moet dit ook beseffen. Multitasking hoort niet thuis in het verkeer.
Hoeveel mensen beseffen dat? Vrijwel niemand. Dát, in combinatie met peletonrijden, kan niet anders dan de ongevallencijfers doen stijgen. Wát de statistieken ook maar proberen te bewijzen.
Rijscholen? Kostelijke praktijkopleiding? Les in het verkeersreglement? Allemaal goed en nuttig maar verkeersfilosofie? Leren waar je mee bezig bent? Waar leer je dát? Nergens. Moet je ervaren als het tegen dan niet telaat is.
En dàt is nu juist een vak dat, al was het maar 1 lesuur per week, zou moeten ingelast worden in het lessenrooster van +14 jarigen. Zo zouden ze al, zonder hoge kosten of extra inspanning, grondig geacclimatiseerd zijn alvorens ze naar de rijschool trekken. En kunnen rijscholen datgene doen wat ze verondersteld worden te doen: leren rijden. Zondermeer.
Te onthouden:
ONGEVALLEN GEBEUREN ZELDEN WAAR OF WANNEER JE HET ZOU KUNNEN VERWACHTEN.
WEL WAAR OF WANNEER JE DENKT DAT JE NIETS KAN GEBEUREN.
Onder het Googlenieuws vandaag, vond ik het volgende:
Antisemitisme is geen vies woord voor zowat de helft van de jonge Brusselse moslims. Dat blijkt uit een onderzoek van de Vrije Universiteit Brussel (VUB), waarover de Vlaamse krant De Morgen vandaag bericht. Bij autochtone jongeren is dat slechts 10 procent.
'Erger is dat die anti-joodse gevoelens niets te maken hebben met een laag opleidingsniveau of sociale achterstelling, wat wel het geval is bij racistische autochtonen. Het antisemitische is theologisch geïnspireerd, en er is een rechtstreeks verband tussen moslim-zijn en antisemitische gevoelens koesteren', zegt VUB-socioloog Mark Elchardus.
Het onderzoek toont dat de jeugd van de vele bevolkingsgroepen in Brussel niet multicultureel denkt. De verschillende groepen leven niet samen, maar naast elkaar. Jonge Belgen, Marokkanen, Turken en Zuid-Europeanen hanteren allemaal het 'eigen volk eerst'-principe.
Wat daarvan te denken?
- Wie verwijt ons van racisme?...........De Moslims!
- Wie blijkt nu meest racistisch?............De Moslims!
- Racistische autochtonen?.....................Wie wat waar?
Of staat, volgens de Moslims, antisemitisme niet gelijk aan racisme?
Uit het bewuste onderzoek blijkt in de eerste plaats dat het woord racisme, dat samen met de toeloop van Moslims in ons land, in ons woordenboek verscheen, vooral hén mag worden toegedicht. Niet wij, maar zij vonden dat woord uit.
Erger nog: ze laten zich in een vreemd land met een voor hen vreemde cultuur verwennen en beknuffelen en vooral betalen (door ons). Noemen ONS racist, maar zijn wél de eerste om een andere bevolkingsgroep, de Joden, die hier al jarenlang een samenleving hebben opgebouwd zonder ons noch onze cultuur enige schade te berokkenen, te discrimineren!
Mijn autochtone hersenen kunnen echt niet meer mee! Wij? Racisten? En spijtig, nu moet ik toch teruggrijpen naar wat kleutertjes vaak zeggen: Wat je zegt ben je zelf!
Tja, van kleutertjes kunnen we toch nog veel leren ervaarde ik vandaag.
Vandale jongen, de dikke of de dunne, kom maar eens terug en schrap dat woord uit het Nederlands woordenboek! Het past er niet in. Dat is onze volksaard niet. Laat het maar verhuizen naar de Koran. En bovenal: probeer dat ook maar wijs te maken aan onze (zieltogende) regering.
Misschien zullen ze dàn pas snappen waarom geen (multiculturele) regering meer kan gevormd worden. We hebben namelijk onze buik vol van multicultureel gedoe sedert de Moslims hier hun blijde intrede deden.
Als een waargebeurd verhaal al geplagieerd kan worden, dan is het verhaal hieronder plagiaat, want ik pikte het uit een Spaans blog (Brujas blog) en vertaalde het, omdat het zo mooi is.
Het verhaal:
Zijn naam was Fleming en hij was een arme Schotse boer.
Op een dag, toen hij naar zijn werk ging, hoorde hij een hulpgeroep dat uit een dichtbij moeras leek te komen. Hij liet zijn gereedschappen vallen en snelde naar het moeras.
Daar vond hij een jongetje, tot het middel in het stinkende zwarte moeras, grijpend en proberend zich te bevrijden, wat uiteraard niet lukte. Boer Fleming wist het jongetje te bevrijden van een langzame en pijnlijke dood.
De volgende dag stopte een elegante koets voor zijn boerderij. Een edele, elegant geklede heer stapte uit en stelde zich voor als de vader van de geredde jongen.
- Ik wil u belonen voor het redden van mijn zoon, sprak hij
- Neen, ik wil geen beloning voor wat ik deed! Antwoordde de boer.
Op dit moment verscheen de zoon van de boer in de deuropening.
- Is dit je zoon? Vroeg de edelman.
- Ja, antwoordde de boer fier.
- Wel, ik wil je een voorstel doen. Sta me toe dat ik aan uw zoon dezelfde studiemogelijkheden biedt en betaal als die van mijn zoon. Als jouw zoon op zijn vader lijkt, is er geen twijfel dat hij zal opgroeien tot een man waarop we fier mogen zijn.
De boer stemde toe. Zijn zoon liep school op de beste scholen van het land, en werd later gegradueerd in de medische faculteit van het St. Marys hospitaal te Londen.
Hij werd wereldberoemd als dokter Alexander Fleming en vond de penicilline uit.
Jaren later liep de zoon van de edelman een zware, levensbedreigende longontsteking op.
Wat zou dit keer zijn leven redden?... Penicilline!!!
Hoe spijtig het ook mag klinken, veel overheidsbeslissingen berusten totaal op wat een jankende minderheid wil! Ik zei het al dikwijls en blijf het zeggen omdat ik het bijna dagelijks ondervind.
Wie treft hier schuld? De overheid? De jankerds? Of de niet-jankerds? Ik zou bijna durven zeggen: gespreide verantwoordelijkheid; alle drie zijn even schuldig!
De jankerds omdat ze niet weten waarover ze janken; De overheid door naar die minderheden te luisteren; De niet-jankerds door zich niet te laten horen.
Waarom jankerds janken heb ik al uitgebreid uitgelegd: egoïsme dat totaal voorbijgaat aan realiteit en/of algemeen belang.
Waarom de overheid luistert eveneens: bang om stemmenverlies.
Maar de niet-jankerds, die gemakkelijk het evenwicht zouden kunnen herstellen, die laten zich zelden horen.
De ene categorie omdat ze te positief ingesteld is om te klagen over alles en nog wat; Een andere categorie omdat ze niet voor jankerd wil doorgaan; En een derde en grootste categorie omdat ze te lui of te bang is om te reageren. Denkt dat het toch geen aarde aan de dijk zal brengen.
En over deze laatste categorie wil ik het vandaag juist hebben. Je vindt ze overal en in alle diensten: mensen die wel degelijk inzien dat bepaalde overheidsbeslissingen op termijn desastreus zullen werken, maar de moeite niet doen om te reageren.
Want reageren kost inderdaad wel moeite: je moet een zinnige brief opstellen, hem aan het juiste adres richten, kort en bondig je grieven tegen de maatregel verwoorden en voor veel mensen is dat teveel gevraagd.
Vooral ook omdat dergelijke mensen liever de nek niet uitsteken. Je weet nooit hoe het zal worden geïnterpreteerd
En nochtans, de overheid heeft nood aan positieve feedback. En dat weet ze zelf best. Feedback van mensen die dagdagelijks in de praktijk staan is altijd welkom. Maar helaas héél erg schaars.
Een voorbeeld uit de verkeerswereld: de regering keurt een nieuw artikel in de wegcode goed. In volle vertrouwen denkend goed te doen. Wie zal er tegen protesteren? In de eerste plaats de leken uit de samenleving: zij die er niks van kennen maar denken er alles over te weten.
Maar soms ook zijn vaklui, werkzaam in die branche, het niet helemaal eens met die maatregel. En zouden er waardevolle veranderingen kunnen aan toevoegen. Maar helaas, zoals dikwijls het geval is ze kiezen de gemakkelijke weg en gehoorzamen blindelings.
Gevolg: de regering krijgt geen ernstige en positieve feedback en blijft denken dat de maatregel juist was. Of ze luistert naar de jankersfeedback en herroept een juist heel correcte maatregel.
Voorbeelden uit de onderwijswereld: de niet-deskundige regering meent goed te doen door een bepaalde maatregel in te voeren. Positief ingestelde leraren of schoolhoofden zien er onmiddellijk de nadelen van in of zouden dat moeten zien. Ze zouden kunnen reageren maar doen het niet. De regering ziet daardoor de maatregel als juist en doet er nog een schepje bovenop. En nog een schepje en nog een schepje tot de hele onderwijswereld naar de knoppen is.
En de schooldirecties? Die kiezen de gemakkelijkste weg: meedrijven naar de pensioenleeftijd, onder het motto: Het zal mijn tijd wel meegaan. Meedrijven met alle dooie vissen in de rivier. Het tegen de stroom in zwemmen laten ze maar liever aan de levende vissen als die er al zijn. Maar helaas, die blijken er telkens weer juist niét te zijn.
En zo komt het dat de ene idiote beslissing op de andere volgt: geen feedback, geen commentaar van professionals integendeel! Eerder bravogeroep om te behagen. En daarboven denkt men goed bezig te zijn.
En àls er al eens commentaar komt, dan kun je er donder op zeggen dat het uit de altijd jankende hoek komt en dus van nul en generlei waarde is.
Persoonlijk heb ik, tijdens mijn beroepscarrière, heel dikwijls tegen de stroom in gezwommen. Dat kwam aanvankelijk soms eigenaardig over. Maar op de duur werd er rekening mee gehouden. Vooral omdat werd vastgesteld dat mijn voorstellen het echt wel deden in de praktijk.
En ja, het kwam zelfs zo ver dat openbare projectontwikkelaars éérst het advies van mijn dienst kwamen inwinnen alvorens hun project in te dienen!
Lef van mijn kant? Neen! Is dit column als eigen bluf bedoeld? Neen!
Het wil enkel aantonen dat, àls je ergens iets over weet én weet waarover je praat, je gehoor zult vinden. Vind je dat niet bij laagdrempelige instellingen, ga dan meteen door naar hogere of de allerhoogste. En lukken zàl het. Want zélfs politici zijn niet zo dom dat ze niet zouden weten dat ze heel afhankelijk zijn van de mensen die met beide benen in de praktijk staan.
We leven dus bijna een jaar regeringsloos en het ziet er niet naar uit dat daar verandering in komt. Onze regeringsvorm lijkt volledig klemgereden. Kon op termijn ook niet anders, want al gaat de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel.
Leugen? Jawel! Onze samenleving stikt er in, en zoals meestal het geval is, begint de vis te stinken aan de kop. Liegen is zo normaal geworden dat, àls al eens waarheden worden verteld, overal de wenkbrouwen worden gefronsd.
Als we weer eens het gezicht van een minister of ministeres op het scherm zien, dan weet elk normaal denkend mens al bij voorbaat dat ofwel leugens zullen verkondigd worden, of wegens gebrek aan doorzicht prietpraat zal worden verteld. Zo van We zullen dit en we zullen dat zonder er bij stil te staan hoeveel energie en geld dit en dat weer zal kosten, áls het uiteraard al mogelijk is in de praktijk. Het resultaat van dergelijke uitspraken is dan ook dat NIETS zal worden gedaan.
Na dit scenario lang genoeg te hebben ondergaan, begin ik me af te vragen of we niet rijp zijn voor een totaal nieuwe regeringsvorm. Een regeringsvorm die de leugen bij de horens pakt en voorgoed verbant uit de samenleving. Ja, die zelfs zware straffen stelt op leugens in het nieuws. Zo van die onmogelijk hoge boetes die je krijgt als je één km/u te snel rijdt.
Een regeringsvorm die het woordje officieel weer enstig neemt. Iets dat verschijnt in het nieuws zou officieel moeten zijn. Dàt is wat de mensen ervan verwachten tenminste. En velen nog altijd geloven ook! Maar helaas we worden dagelijks om de oren geslagen met halve waarheden en hele leugens. Blijven we dat slikken? Zijn we dan echt zo erg gedegenereerd dat we blijven geloven in sinterklaas? In regelrechte roddelpraat? Zélfs, en vooral, van onze leiders?
Gaat het slecht met de schatkist? Wel, vertél dat dan ook aan de bevolking. En doe het met kennis van zaken. Zeg waar het op aankomt en vertel er bij wat er tegen kan gedaan worden.
Het zal niet sympathiek klinken misschien, maar zal (misschien pas op termijn) wél motiveren. Open kaart spelen. Niéts verbloemen om sympathie te winnen. Eerlijkheid duurt nog altijd het langst. Zélfs in onze bepamperde samenleving.
Een samenleving die zichzelf kapot maakt door knuffelbeleid uit angst niet herkozen te worden. En wees er maar zeker van dat kost ons pakken geld en ongemak! En daar staat niemand bij stil
Als demonstratie van dit laatste duik ik even heel diep in mijn herinnering, toen, zowat veertig jaar geleden, in de gemeente waar ik voor werkte de eerste parkeermeters werden geplaatst. Op een haar na een primeur in België.
DOEL: in belangrijke commerciele straten de klanten de gelegenheid geven even te parkeren om boodschappen te kunnen doen. Dat kon namelijk niet meer omdat die straten volgeparkeerd waren met autos van bewoners en winkelbediendes.
EERSTE KRITIEK: kwam van de winkeluitbaters zélf: konden hun eigen autos niet meer parkeren! Eisten jawel inspraak. Met heel veel moeite konden we hen (mét de waarheid) uitleggen dat het juist in hun voordeel zou werken, want wiens wagen wilden ze voor hun deur: die van hén of die van een klant? Desondanks moesten we manu military doordrijven, en pas veel later bleek dat de verkoopscijfers enorm waren gestegen en was er sprake van enige dankbaarheid.
TWEEDE KRITIEK: kwam van mindervaliden die in dergelijke straten woonden. Konden hun wagen ook niet meer voor de deur parkeren. We besloten, vermits mindervaliden toch maar een kleine minderheid vormden, die gratis te laten parkeren met kaart van mindervalide.
Maar dat was zonder de waard gerekend!!! Na enkele jaren bleken (met tellingen gecontroleerd!) 35% van de autobezitters en bezoekers in de gemeente mindervalide te zijn!!! Of tenminste toch zon mindervalidenkaart te hebben bekomen.
Het spaaklopend sociaal systeem was weeral eens op gang geschoten: de jankerds lieten zich mindervalide verklaren door hun huisdokter, die twee mogelijkheden had: toestemmen en de formulieren tekenen, of de helft van zijn klanten verliezen. De formulieren moesten weliswaar in Brussel worden goedgekeurd, en er waren zogezegd strenge controles Maar zoals normaal in België: ze glipten allemaal door de mazen van dit strenge net!
En toen begon de ellende weer: de commerciële straten slibden weer dicht! Nu met zogenaamde mindervaliden. Potentiële klanten vonden weer geen plaats meer.
En nu zou je kunnen zeggen: ach ja we zijn Belgen en kunstenaars in het omzeilen van de wet. Ja maar en de échte mindervaliden dan? De mensen die écht hun auto dicht in de buurt moesten hebben?
Die mensen een speciale parkeerplaats voor mindervaliden geven voor hun deur was geen optie, want ook dié werd schaamteloos in gebruik genomen door de kaartbezitters en daar kon je niks tegen doen.
We konden geen kant op en waren verplicht de vrijstelling voor mindervaliden terug af te schaffen IN HET BELANG van de echte mindervaliden, die nu tenminste, zij het tegen betaling, weer boodschappen konden doen.
Natuurlijk botste die onsympathieke maatregel weer op enorme kritiek, en moest ik in dat bepaalde jaar vele honderden boze brieven beantwoorden met de correcte uitleg en reden voor die maatregel. Maar ik deed het graag en ik deed het met mijn hart. Ontzag me geen moeite en beantwoordde elke brief persoonlijk. De echte mindervaliden waren nog maar eens het slachtoffer geworden van de profiteurs onder ons. Profiteurs van een sociaal systeem dat profiteren promoot wegens gebrek aan efficiente controle.
Tja als je de waarheid verkiest boven het wijsmaken van sprookjes, geef je jezelf wél een pak werk, maar kom je wel degelijk tot een systeem dat aan het algemeen belang beantwoordt.
Geen controle? Toch wel hoor! Nu wees het vingertje van hogerhand weer naar de politie. Weliswaar NA het gehele systeem zodanig te hebben opgezet dat ook de politie, zoals gewoonlijk, machteloos stond. Misbruiken waren onmogelijk vast te stellen bij gebrek aan ondubbelzinnige kaarten met nummerplaat, naam en adres van de mindervalide, en nog veel andere uitgevonden zotheden.
En weer waren het de jankerds onder de kaartbezitters die het systeem hadden helpen kapotmaken: hun naam op de kaart zetten zou hun privacy schenden! De nummerplaat mocht er ook niet op, want de mindervalide betovergrootvader moest ook met de auto van zijn achterkleinkind of wie dan ook kunnen vervoerd worden Die betovergrootvader ergens uit Brussel had waarschijnlijk in geen jaren de zee nog gezien, maar toch stond de wagen van zijn achterkleinkind of buurman elk weekend weer aan de kust geparkeerd met naamloze kaart van mindervalide.
Ja de Belg is héél inventief in dergelijke zaken. En ik zou de eerste zijn daar de humor van in te zien ware het niet dat de echte mindervaliden er het slachtoffer van waren!
Bovenstaande herinnering toont nog maar eens duidelijk aan hoe jankerds en profiteurs onze samenleving telkens weer grondig weten te verpesten en elke oplossing die het algemeen belang op de eerste plaats stelt in de weg staan. En dit zal voortduren zo lang we naar die jankende profiteurs gaan luisteren!
En wat mij betreft: ik heb het mezelf echt wel jarenlang heel moeilijk gemaakt door telkens weer voor het algemeen belang te kiezen. Dat vond ik gewoon mijn plicht en daarvoor werd ik betaald. Moest ik tegen heilige huisjes schoppen? Wel, dan schopte ik ertegen. Ook moest ik hierdoor tot vervelens toe vele duizenden brieven schrijven. Maar achteraf bleek het allemaal wel de moeite waard geweest te zijn voor mijn eigen zielerust: nooit heb ik me laten verleiden leugens te schrijven. Enkel maar de (soms harde) waarheid. Een koe een koe noemen en er geen doekjes om winden! En dat werkte!!! Niét altijd direct, maar wél op langere termijn.
Waarom niet hetzelfde principe gebruiken op nationaal gebied? Waarom steeds weer met niet waar te maken sprookjes afkomen? Daarop is slechts één antwoord te bedenken: Gemakzucht! Geven wat gevraagd wordt. Ook al snijdt de vragende (lees: jankende) partij er zichzelf mee in de duim.
Net wat moderne ouders doen: kindje jankt om ijsje? Gééf het een ijsje. Dan ben je (voor enkele minuten) van het gejank af. Op langere termijn? Hm!!!
Op lange termijn sta je dan als ouder nergens meer, want de eisen zullen steeds hoger worden, tot het onmogelijke toe. Net zoals een regering op lange termijn nergens meer staat met het huidige knuffelbeleid. Niet eens meer in staat is een regering te vormen!
De nieuwe tramlijn Deurne Wijnegem is voor 2/3 af, en nu wordt de bouwvergunning ingetrokken door de raad van state!!!
De buurtbewoner die vier jaar geleden naar de raad van state stapte en er tot twee keer toe bot ving, is nu zelf verrast dat achter zijn rug om het dossier toch tot op de bodem werd uitgespit op zoek naar dat éne kleine foutje!!!.
O ja? Waarom is hij pas verrast ná het zien van het onheil dat hij heeft aangericht?
Hoewel het al lang niet meer mijn probleem is, word ik nog altijd kotsmisselijk bij het zien en horen van die inspraakgeile genieën.
Die hele onverkwikkelijke geschiedenis is nog maar eens een bewijs dat je in dit land niets kunt doen zonder dat jankerds om inspraak schreeuwen. Schoenmakers die beter bij hun leest zouden blijven in plaats van zich te moeien in zaken waar ze geen verstand van hebben. Stuurlui aan wal die het altijd beter kunnen, maar in werkelijkheid enkel aan het belang van hun eigen kleine persoontje denken.
Het motief voor de klacht blijkt, as usual, de angst dat zijn straat meer sluipverkeer zou krijgen. Altijd weer hetzelfde liedje in het verkeer:
Door MIJN straat mag niemand rijden. Maar IK mag wél door andermans straten rijden! Egoïsme ten spits gedreven. Dat honderden autos door de straten van Jan en Piet rijden, daar hebben ze geen enkel probleem mee. Vinden ze helemaal normaal. Maar toch niet door HUN straat hé?
Dergelijke mensen zou men gewoon het rijbewijs moeten ontnemen. Zo kunnen ze zelf ook niet meer door andermans straten rijden.
Maar in België worden dergelijke parasieten, die de samenleving zware schade toebrengen, ernstig genomen. Vallen prachtige projecten in duigen, of zoals nu het geval is, worden bijna afgewerkte projecten lamgelegd.
Ik drukte er vroeger al op: inspraak zonder inzicht leidt tot uitspraak zonder uitzicht.
Inspraak dulden van volslagen leken, is vragen om problemen. Want die leek kent niets van de stof op zich; het interesseert hem ook niet. ZIJN kleine omgevinkje moet smetteloos clean blijven. De nadelen van onze auto-samenleving moeten ze maar voor andermans deur dumpen.
Bij de systematisch terugkerende perikelen rond luchthavens is het idem dito: iedereen gaat graag op reis en neemt daarvoor graag het vliegtuig. Maar o wee als dat vliegtuig opstijgt boven het dak van een jankerd! En nu zou ik wel eens willen weten waar in België een vliegtuig nog zou kunnen opstijgen zonder over iemands dak te vliegen of zonder dat iemand zijn huisje komt bouwen nét onder de vluchtroute.
De Macht aan het Volk mag dan al een mooi ideaal zijn het werkt niet! Het zorgt enkel voor extra kosten door voor iedereen goed te willen doen, met als enig resultaat dat je voor niemand goed doet. En wie dat nu nog niet doorheeft zal het nooit doorhebben.
Geef in elke branche de macht aan diegene die hard heeft moeten studeren, ervaren of knokken om inzicht in zijn stof te krijgen. Die weet waarmee hij bezig is. Laat hem in het algemeen belang werken. Niét in het sterk versnipperde belang van honderden inspraakgeile enkelingen die allemaal wat anders willen voor hun persoonlijk belang.
Dàn pas zal de samenleving weer een stukje gezonder geworden zijn.
Ik zou vandaag niets hebben geschreven. Veel te mooi weer, veel te druk met genieten: een abdijbiertje een schoteltje Italiaanse ham meer moet dat niet zijn hé?
Maar toen kwam mijn vrouw op het idee die levensgenieter even op de gevoelige plaat te zetten, met dit resultaat:
En oei gepakt op het nest dus. Nou ja lheure de lapéritif hé?
t Was trouwens al na den elven
En ik peinsde bij mezelven
t Moet maar niet zo lekker zijn,
Dat ham- en bierfestijn.
Ik wens dan ook al mijn vrienden een even prettig weekend als dat van ons. Wij zullen er in elk geval wel wat van maken met dit mooie weer!
Tiens. Nu mag zout plots wél en vermindert de kans op een hartaanval zelfs heel sterk volgens onderzoek door de universiteit van Leuven. Die onderzoeken zouden uitgewezen hebben dat we zelfs twee keer zoveel zout mogen gebruiken als voordien was gedacht. Enkel wie last heeft van hoge bloeddruk moet aan een zoutarm dieet.
Hm. Mijn eetgewoontes verander ik in elk geval niet, want ik heb nooit mijn zoutgebruik noch wat dan ook afgestemd op wat de medische wereld orakelt. Wél op wat ik lekker vind en waar ik me goed mee voel, en ik ben er van overtuigd dat mijn lichaam veel beter weet wat het wel en niet nodig heeft dan al die geleerde professoren samen.
Dat bericht heeft op mij dan ook geen enkel effect, tenzij dat het nog maar eens bewijst dat we al die nonsens van de medische wereld letterlijk met een korreltje ZOUT moeten ne
men. Nog maar eens een ommezwaai van 180° dus. Niet de eerste, en zal ook wel niet de laatste zijn. Medische indoctrine begint sterk op een bergpas vol haarspeldbochten te lijken!
En nu dwalen mijn gedachten eventjes af naar al die arme mensen, gelovers in de onfeilbaarheid van medicijnmannen of meelopers met de trends, die al die jaren bijna zoutloos, en dus ook smakeloos, hebben gegeten terwijl daar geen enkele reden toe was. Erger nog! Ze liepen meer risico op een hartinfarct. O ironie!
Net zo is het met sigaretten. Ooit gepromoot door de medische wereld, en nu, na ook zon voorbarige plotse ommezwaai, slachtoffer van een draconische heksenjacht.
Ik ben er van overtuigd dat het net is als met dat zout: slecht voor sommige mensen. Goed voor de anderen.
Ontegensprekelijk slecht voor mensen met longproblemen.
Maar toch ook met vele voordelen voor sommige anderen. Naar mijn mening ook een veel gezonder middel tegen stress dan al die antidepressieve rommel van de apotheek.
Mag ik nog een beetje baas zijn in eigen lichaam alstublieft meneer doktoor? Mag ik ook nog een klein beetje luisteren naar wat dat lichaam vraagt? Is het mijn schuld dat er mensen met hoge bloeddruk rondlopen? Is het mijn schuld dat er mensen met longaandoeningen bestaan?
Die mensen zullen heus wel voor zichzelf voelen wat hen schade berokkent en wat niet. En als een rokerige kroeg hen schade berokkent, dan blijven ze daar maar liever weg. Veel verstandiger dan al de andere klanten te laten buitenwippen.
Maar al met al vind ik het toch braaf van die professoren dat ze de vroegere fouten bekennen Wanneer bekennen ze dat sigaretten niet voor iederéén slecht zijn? Of toch minstens minder slecht dan antidepressiva?
En alstublieft meneer doktoor wilt u de volgende keer dat u iets als evangelie verkondigt, een heel klein beetje nadenken en u de vraag stellen of uw evangelie wel degelijk evangelie is of pure kwakzalverij en na-apen van de gangbare mening die zo variabel is als de windhaan op een parochiekerk? In dit laatste geval lijkt het me namelijk niet gepast dat u de bevolking nog maar eens op stang jaagt.
Ze hebben hem dus te pakken. Tenminste, dat zeggen ze dan wel, maar de manier waarop ze hem met supersonische snelheid op zee hebben begraven roept toch vraagtekens op bij mij. Waarom al die haast? Waarom het kostbare bewijs zo snel mogelijk verdonkeremanen?
Zeg me nou niet dat we dezelfde toer opgaan als destijds met Hitler hé? Op de duur wist niemand nog of hij nu dood, ontsnapt of gevangen was. Is de geschiedenis zich aan het herhalen?
Ik hoop dat ik ongelijk heb, maar iets in me zegt: eerst zien en dan geloven. Het zaakje lijkt me helemaal niet koosjer. Komt bovendien op een moment dat Obama wel een steuntje in de rug kan gebruiken.
De Amerikanen daarentegen twijfelen niet en zijn volop in feeststemming. Ach ja de gelovigen zijn dat ook met Kerstmis. Oók om wat ze werd verteld.
Niet dat ik iets tegen Obama heb hoor! Verre van. Hij lijkt me wel de juiste man op de juiste plaats. Maar ja enerzijds neemt mijn speurneus een eigenaardig luchtje waar, anderzijds hoop ik dat mijn neus me bedriegt.
Maar stel dat ze de verkeerde pakten. Iemand die niets met Osama Bin Laden te maken heeft Hoe verdoezel je zon megablunder? Juist! Supersnel en superdiep in zee dumpen. En komt de ware Osama nog ooit met een videoboodschap op TV? Dan vertel je doodleuk dat het een dubbelganger is. Niet moeilijk trouwens met die baardmannen die allemaal op mekaar lijken.
Alhoewel mét of zonder Osama aan het terrorisme zal er wel niets veranderen hoor. Zo lang er extremisten zijn, zal die oorlogsvoering onder de gordel wel blijven doorgaan. En aan extremisten lijkt er in deze wereld geen tekort.
Als het allemaal waar is, heeft Amerika mooi wraak kunnen nemen, maar daarmee niets gewijzigd aan het verder verloop van de geschiedenis in het algemeen en het terrorisme in het bijzonder.
Schrijven heeft vandaag geen zin. Mijn gedachten dwalen af naar t Zwin! Waar twee vrienden, veertig jaar geleden, Uit plichtsbesef hun leven moesten geven.
Toen, vóór ze wisten wat er gebeurde, Een salvo de stilte van de nacht verscheurde. Daar lagen ze, in één seconde neergeveld Droevig resultaat van zinloos geweld.
Veertig jaren zijn verstreken Maar hun dood werd niet vergeten. We herdenken ze zoals het hoort. Ze vergeten doen we nooit.
Letterlijk en figuurlijk in de nasleep van het Britse koningspaar volgde de zus van Kate Pippa.
En als ik even heel erg onbescheiden mag zijn hoe stralend Kate ook overkwam op TV mij leek het toe of iemand anders ongewild de show stal! Ongekunsteld en met ontwapenende charme.
Zodra haar figuur op TV verscheen, en zonder zelf op welke manier ook om aandacht te vragen, leek het allemaal om hààr te doen: Kates zus, Pippa.
De cameras gingen onmiddellijk met haar flirten, ondanks het waarschijnlijk strakke protocollaire schema. De cameramannen moeten ijzersterk geweest zijn om de cameras nog van haar weg te draaien. Echt paardenwerk moet daar geleverd zijn door die arme drommels. Je zag het zó: het liefste leken ze de verdere dag aan háár te besteden.
Zoals ze hier trouwens binnenkomt is het wel echt een natuurtalent. Bescheiden en bijna verontschuldigend, maar toch ook zo zelfzeker als wat. Ze lijkt bijna te zeggen: Sorry hoor dat ik hier ook ben ik wil heus de show niet stelen!
En zoals ze die twee bruidsmeisjes meeloodst lijkt ze wel een supernanny. Iemand die nooit in haar leven iets anders heeft gedaan dan bruidsmeisjes Westminster Abbey binnen te loodsen voor Koninklijke huwelijken.
Maar even later ontpopte ze zich dan weer ongekunsteld in een professionele sleepdraagster.
Fenomenaal zoals zij met diezelfde onovertroffen gratie de sleep hier draagt.
En weeral lijkt het alsof ze haar hele leven niets anders heeft gedaan. En weeral lijkt de bescheidenheid er zo opvallend af te druipen dat niemand er naast kan kijken.
Nam William de verkeerde zus? Neen hoor! Kate mag er ook wel zijn, en als toekomstig koningspaar kan Engeland zich geen beter wensen. Kate lijkt eerder de sterke hand die een land, en William ook wel, nodig heeft. Pippa straalt alleen maar gratie en charme uit.
Spijtig voor Harry, die zijn blikken niet van Pippa kon afhouden: ze heeft al een partner. Een heel rijke bankier dan nog wel.
Poor Harry! Of wie weet? Never say never zeggen ze toch in Engeland?
En als ik als meisje de keuze had met een rijke bankier naar het altaar te stappen, of, zoals Pippa nu hier, naast een bloedechte prins mijn keuze zou gauw gemaakt zijn.
Bovendien zou je op bovenstaand plaatje enkel de koppels van plaats moeten verwisselen.
Lijkt verdacht veel op een Assepoestersprookje, en dat is het eigenlijk ook wel.
Het huwelijk bewees in elk geval dat de Britten hun koningshuis nog weten te waarderen en dat dit koningshuis het ook nog weet waar te maken.
Kijk nou die eerste kus als prinsenpaar! Dat doet geen filmpaar hen na.
Een toekomstig koningspaar om jaloers op te worden in een wereld waarin de monarchieën langzaam afbrokkelen en verwateren.
Tenminste, als je de Britse monarchie vergelijkt met sommige andere die er, wàt ze ook maar proberen, de grootste moeite hebben zichzelf geloofwaardig op te stellen.
En hier hebben we dan weer de William en Kate zoals ze echt zijn en ook wel willen zijn: op weg naar een relatieve vrijheid en privacy niemand weet waarheen en hopelijk blijft dat voorlopig zo. Al lijkt het me onwaarschijnlijk dat er op de wereld nog een plaatsje te vinden zou zijn waar ze niét herkend zouden worden. Arme William en Kate!
Naar mijn bescheiden mening kan, met een dergelijke troonsopvolging in zicht, de Britse monarchie niet meer stuk en mag als voorbeeld voor de hele wereld doorgaan:
Een intelligente man met ballen aan het lijf, en een vrouw die pal achter hem staat.
Had Diana dat nog maar mogen beleven!
Daar kunnen wij Belgen alleen maar van dromen.
Met enige verwondering zag ik op TV dat VTM onder andere Pol Vandendriessche had afgevaardigd! De man die monarchieën haat. (Zou je ook niet in België?). Maar zelfs hij was onder de indruk en kon geen negatief woord uitbrengen.
Bewijs te meer dat monarchieën nog steeds kunnen werken mits er ooit een generatie uit voortkomt die zich duidelijk weet te profileren. Dat is duidelijk het geval met William. Bij ons? Misschien nog een generatie geduld oefenen?
Met Mathilde lijkt er tenminste ook wat nieuw bloed in ons sterk decadent wordend koningshuis gekomen? Afwachten maar.
Ik heb altijd al grote bewondering gehad voor wetenschappers die hun wetenschap ook positief in de praktijk weten te brengen. Slimme wetenschappers dus, want je hebt er ook domme. De ervaring leerde me ze in categorieën onder te brengen:
- Zij die een massa weten maar daar verder niets mee doen, laat staan dat ze er iets aan toevoegen, kritisch denken, of er een eigen mening over hebben.
- Zij die, in plaats van zich op school te laten instrueren, zich eerder lieten indoctrineren en alles wat gezegd werd als zoete koek slikten.
- Zij die school liepen omdat ze moesten van de ouders of omdat ze in studeren een goede mogelijkheid zagen om hun toekomst veilig te stellen.
- En tenslotte zij die leerden, nadachten, een eigen mening hadden over het geleerde, en er kostbare informatie en verbeteringen aan wisten toe te voegen.
Helaas, deze laatste categorie wordt nogal dikwijls gedoodverfd als controversieel rebels gevaarlijk voor de samenleving. Terwijl zij het juist zijn die de evolutie stimuleren.
Zo lang het over exacte wetenschappen gaat zoals wiskunde en zo, is er geen probleem. Twee en twee is vier en daar valt niet aan te tornen.
Gaat het over minder exacte dingen, zoals theologie of gezondheidsleer, dan is het eerder opletten geblazen want de docent kan je wijsmaken wat hij wil, en vooral zijn eigen mening indoctrineren. Een mening die hij dan weer klakkeloos heeft overgenomen van zijn eigen docent
Een comfortabele mening dus, want er hoeft niet te worden nagedacht: zo was het, zo is het en zo blijft het.
Er hoeft, in de theologie bevoorbeeld, ook niets te worden bewezen want er is geen enkel bewijs. En waar geen bewijs is, kan ook het tegendeel niet worden bewezen.
En zo komen we dan maar weer terecht bij religies. De aller-comfortabelste wetenschap die je je ook maar kunt indenken.
De bron is gewoon de fantasie van de bedenker. En al leefde die nog in het stenen tijdperk, zijn fantasie blijft meegaan. Je zou denken dat de toenemende kennis van de bevolking voor een vervaldatum zou moeten zorgen. Maar neen hoor! Tegen alle nieuwe ontdekkingen en bewijzen in blijft die fantasie doorwoekeren in de geest van het volk.
Telkens weer vinden de aanhangers een middel om nieuwe tegenbewijzen te ontkrachten. Niet moeilijk, want dat doen ze vanuit hun comfortabele positie: het verkondigen van een onbewijsbare wetenschap.
Kennis en eigen inbreng worden vervangen door dat geniale woordje: geloven. Héél erg comfortabel dus en niet te ontkrachten. Als een muur wit is, maar de docent zegt dat hij zwart is, dan IS hij zwart.
Wat ik altijd al ongeloofwaardig heb gevonden is dat de mens van tegenwoordig, gewapend met de wetenschap van tegenwoordig, er tóch altijd weer inloopt. Hoe oud, ontkracht en voorbijgestreefd die religie ook maar mag zijn.
Ik kan dan ook maar één conclusie trekken uit de tegenwoordige doorsnee gelovige mens:
Ondanks alle wetenschap en kennis, is die mens op zich totaal niet geëvolueerd. Zijn lichaam leeft in de eenentwintigste eeuw. Gebruikt gretig computers en andere technologische snufjes. Maar zijn geest is toch blijven hangen in het steentijdperk.
Hoe dat mogelijk is? Heel simpel: elke religie heeft zijn fictieve stok achter de deur, en daarop, en nergens anders op, berust het succes: Let op! Want als je ons niet gelooft kom je in de hel terecht! En daar zul je eeuwig branden en huilen van de pijn. Eeuwig weet je wel? Zonder enig uitzicht op een einde! Het sadisme op de spits gedreven!
De aanhangers werden van kindsbeen af om de oren geslagen met dergelijke fantasierijke waandenkbeelden. Pure bangmakerij.
Gevolg: zélfs als hij heel sterk twijfelt denkt elke gelovige: Het zou eens waar moeten zijn ik neem maar liever mijn voorzorgen!.
Het recept voor een duurzame religie is dan ook heel eenvoudig:
1. Fantaseer een God en plaats hem in een ideologische en utopische wereld.
2. Zorg ervoor dat die God je massas fictieve voordelen heeft te bieden door er een aantal mooie en zaligmakende verhaaltjes aan toe te voegen.
3. Wapen je tegen de denkende mens door vreselijke straffen te bedenken voor wie niét gelooft maar liever nadenkt.
En voilà. Je religie is klaar voor gebruik. En zodra je voldoende aanhangers hebt hoef je zelfs niet te wachten op die hel. Je kunt het zaakje dan een beetje forceren door die hel al op aarde te maken voor de ongelovigen. Je kunt ze vervolgen, folteren, doden, alles wat je maar wilt.
Je kunt een bloedbad scheppen, alleen maar in naam van je uitgevonden God. Je kunt oorlogen doen ontstaan. Hele volkeren tegen mekaar opzetten met onbewijsbare en dus ook onontkrachtbare roddels. Je kunt het begrip terrorisme introduceren in de wereld. Alles wat je maar wilt
Zolang zo lang als de mens liever wil geloven dan weten.
Of je het nu leuk vindt of niet, maar winstbejag is de eerste en voornaamste drijfveer die onze maatschappij in stand houdt!
En hoewel het woord op zich dan al negatief mag klinken, we kunnen niet zonder. Want zonder
- Zou er maar weinig medicatie zijn;
- Zou de technologie hooguit nog uit paard en kar bestaan.
- Zouden we geen TV kunnen kijken, niet kunnen mailen, internetten of wat dan ook!
Waarom? Gewoon omdat, op enkele eenvoudige uitzonderingen na, de technologie zo ver is gevorderd dat nieuwe uitvindingen, vernieuwing en de daarvoor nodige research zo kostbaar is geworden dat een enkeling er enkel nog kan over denken, over dromen, ideeën kan hebben, maar zonder kostbare apparatuur niet verder komt.
En dus spendeert hij er ofwel een fortuin aan met bedenkelijk resultaat, of hij zoekt een sponsor. Maar mecenassen in de ware zin van het woord, dus vermogende mensen die kunstenaars en zo steunden bestaan er niet meer. Als ze tenminste ooit bestaan hebben zonder dat winstbejag ook dààr de drijfveer was.
Een sponsor zal pas sponsoren als hij er op een of andere manier munt kan uit slaan. Farmaceutische bedrijven zullen de ontwikkeling van een geneesmiddel pas steunen als er grote zekerheid bestaat dat het middel als zoete broodjes over de toonbanken zal gaan en zij het alleenrecht krijgen en dus dubbel en dik het geïnvesteerde bedrag zullen terugwinnen.
Een uniek middel tegen een bepaalde ziekte ontwikkelen puur uit menslievendheid? Soms misschien wel de uitvinder zelf ervan, voor zover ook dié niet vooral op winst is belust. Maar zodra voor de ontwikkeling kostbare apparatuur nodig is, moet hij toch in de gunst weten te komen van bedrijven die over die middelen beschikken, of er tenminste het kapitaal voor hebben.
Tja, zo gaat het nu eenmaal. Je kunt het woord winstbejag dan wel als negatief beschouwen, maar de positieve kant eraan is dat we, zonder winstbejag, nérgens zouden staan. Noch in de geneeskunde, noch in de technologie.
Ontwikkeling kan nu eenmaal niet zonder kapitaal. En ergens mogen we nog blij zijn ook dat we kapitalisten hebben die het, ondanks alle winstbejag, toch allemaal mogelijk hebben gemaakt.
De tijd van de uitvinders zoals de gebroeders Wright, die in een schuurtje grootse dingen bedachten en nog wisten te verwezenlijken ook is voorbij. Hier en daar vind je nog wel een halve gare die eenvoudige gebruiksvoorwerpjes in elkaar zou durven knutselen, gewoon omdat het nog niet bestaat en dat is nog niet zo héél erg ongezond.
Maar zodra zo iemand begint te dromen over het aan de man brengen en industrialiseren dàn pas kun je hem beter dringend naar de dichtstbijgelegen psychiatrie sturen. Zoniet gaat hij een uitzichtloos avontuur tegemoet.
Negatief? Bijlange niet! Zo is de wereld nu eenmaal geëvolueerd en we kunnen er alleen maar dankbaar de vruchten van plukken.
Karl Marx mag het in zijn boek Het Kapitaal dan wel anders hebben bekeken zonder kapitaalkrachtigen zouden we nergens staan.
De ontwikkelingen in het destijds zo communistische Oostblok hebben dat trouwens duidelijk bewezen En dat communisme wàs gestoeld op de theorieën van Karl Marx: alles voor vadertje staat, tot welzijn (?) van het volk.
Mooie theorie trouwens althans theoretisch. In de praktijk echter was één factor vergeten: de factor mens. De mens die pas gaat marcheren als hij een groot deel van de koek krijgt.
Geef je die koek aan de staat, dan demotiveer je elke privé ondernemingslust, en komt de winst in handen van ja de mensen die zich de staat noemen. En of je het nu wilt of niet die mensen gaan doen wat mensen altijd al deden: eigenbelang zoeken.
Conclusie: laat dat eigenbelang dan maar liever rustig in handen van zij die er voor moesten knokken. Die zijn, als ze hun fortuin willen behouden, wel verplicht dat eigenbelang zo te gebruiken dat we er met zijn allen wel mee varen.
Want als dat niét het geval zou zijn zouden we hun producten ook niet kopen en mogen ze het vergeten.
Gisteravond tijdens het nieuws werd me eindelijk het antwoord op een prangende vraag in de schoot geworpen:
Twintig jaar. Dat blijkt de tijd te zijn die een politieke frank nodig heeft om te vallen.
Nu namelijk pas wordt gedacht aan het weer afsluiten
van de grenzen. Hoe lang zijn die ondertussen wagenwijd open? Het zal wel zowat 20 jaar zijn geloof ik. Ik zie nog de brief van hogerhand voor ogen die kort na het wegnemen van de douanebeambten ook op mijn bureau belandde.
Daarin stond onder andere te lezen dat alles wat aan een grenspost herinnerde zo spoedig mogelijk diende te worden verwijderd, zodat een heel open infrastructuur kon worden gecreëerd.
Toén, en niet 20 jaar later, viel mijn frank en herlas ik de brief tien tot twintig maal. Kon ik mijn ogen geloven? Klopte het adres van de afzender wel? Wist die afzender wel waar hij mee bezig was?
En ik droomde weg. Droomde weg naar mijn eigen huis en haard. Stelde me voor dat ik bij dag en bij nacht de voordeur wagenwijd liet openstaan. Meer nog dat ik die voordeur uitbrak en het voetpad heraanlegde zodat het recht mijn woning binnen liep. Uitnodigend. Komaan jongens, hier moet je wezen! Hier hebben we alles in overvloed. Maar we vertrouwen er wél op dat jullie de handjes thuis houden hoor! En dan rustig gaan slapen
Drie keer raden wat dààr het gevolg zou van zijn.
En toch hoe gek en naïef het ook mag klinken, politici wisten dat waar te maken! Grenzen hoefden plots niet meer. In een tijd dat de onveiligheid jaarlijks verhoogde door steeds meer legale en illegale allochtonen. In een tijd dat, als de politie illegalen aantrof op straat, ze die een boterbriefje moesten geven waarop stond dat ze het land binnen 24 uur moesten verlaten.
Kinderlijk naïef natuurlijk! 24 uur later werd zon kerel natuurlijk weer aangetroffen en kreeg hij wéér zon boterbriefje. Tot vervelens toe! Deed me denken aan de kleuterklasjes. Het vingertje van de juf ging omhoog met de woordjes: ventje dat mag je nooit meer doen hoor!.
Toén werkte dat nog. Tenminste toch op ons, naïeve naoorlogse kleutertjes. Wat juf zou doen als we het nog eens deden wisten we wel niet, hoéfden we ook niet te weten, maar we veronderstelden toch dat het wel iets vreselijks zou zijn en waagden het niet om het nog eens te proberen.
Nu steken de juffertjes in het parlement datzelfde vingertje omhoog héél ernstig-streng kijkend, denkend met kleutertjes te doen te hebben. Maar het zijn verdorie zware criminelen!!! Dat vingertje werkt niet meer! Maar dat hebben ze nog niet door in de Wetstraat, want ik zie het vingertje bijna dagelijks in het nieuws:
Wie dit of dat doet riskeert bla bla bla er zal strenge controle zijn
Je ziét het vingertje niet, maar het is er wel. En uiteindelijk zijn de enigen die zwaar beboet worden de brave autochtone burgers. De godvrezende burgers. De burgers die braaf genoeg zijn om het rookverbod in hun café te laten naleven in afwachting van hun totaal faillissement.
Want ZIJ, en niét de illegale criminelen, zullen zwaar beboet worden als ze hun boterham proberen te redden! Want bij HEN, de legale, autochtone, brave Belgen, werkt het vingertje van juf nog altijd. En heeft juf zelfs een verdomd zware stok achter de deur.
Torenhoge boetes worden met milde hand uitgedeeld onder de brave landgenoten, uit frustratie omdat ze niet eens een tandenstokertje achter de deur hebben staan om het steeds groter wordend leger migranten te beboeten als dié iets misdoen.
Nu. Er is weer een beetje hoop. Er wordt al gedacht de grenzen opnieuw te bewaken. Door wie? Dat legertje douaniers, dat door de jaren heen een voortreffelijke dosis knowhow en ervaring had verzameld dat is er niet meer! Wie gaat al die verloren ervaring terug uit de grond stampen? Of willen ze de grenzen misschien laten controleren DOOR illegalen? Nog niet eens zon slecht idee, want die kennen maar al te best de kneepjes van het vak.
In ieder geval, er is al een stukje van mijn prangende vraag opgelost: hoe lang doet de politieke frank er over om te vallen? Minimum 20 jaar dus. En nu maar afwachten wat het maximum zal zijn. Want tussen een politiek idee en de uitvoering kan tot een eeuw verschil steken stelde ik al vast.
Eerst moet een consensus bereikt worden. Dan moeten modaliteiten worden vastgesteld. Teksten (ai) worden opgesteld Puntjes en kommaatjes minutieus geteld een legertje douaniers moet uit de mouw worden geschud. En tegen dan hoéft het al niet meer, want dan zijn ze al lang allemaal doodleuk en grenzeloos binnengesjeesd.
Kan een grens er enkel nog toe dienen ze niet meer te laten ontsnappen. Maar daar zal weinig neiging toe zijn vrees ik.
Minimum 20 jaar dus dat weten we dan alweer. Toch met dank aan de openhartigheid van de nieuwsdienst.
Het rookverbod gaat dus tegen beter weten in door op 1 juni in ALLE horecazaken. Dus ook de allerlaatste nog gezellige kroegjes gaan eraan.
Tiens deden ze dat verleden jaar niet in Nederland en moesten ze er na enkele maanden niet snel op terugkomen wegens de vele faillissementen?
Iemand zei me toen dat het hier dus niet zon vaart zou lopen. Ze hebben immers het Nederlandse voorbeeld en resultaat gezien.
Ik voorspelde toen dat ze zelfs te stom zijn om van voorbeelden te leren. Ze zouden gewoon Nederland na-apen: eerst verbieden, en dan nog maar eens bekennen dat ze dom geweest waren en terug afschaffen nadat veel kwaad is geschied.
Wel mijn voorspelling begint al uit te komen. Hoofdstuk 1 komt er op 1 juni aan. Hoofdstuk 2? Ach daar hebben ze jàren bedenktijd voor nodig. Teksten opstellen, weetjewel? En of dàt kan duren kommaatje hier, puntje daar Vraagtekentje of uitroepingstekentje? Ze hebben alle tijd van de wereld want ze worden toch doorbetaald, hoe stom ze ook zijn. In de Wetstraat gaat het niet om hoeveel bladzijden per dag. Het gaat om zinnetje per zinnetje. Ja net zoals in het eerste leerjaar van de lagere school.
Maar ondertussen MIJN favoriet café met heerlijk terrasje houdt het nu al voor bekeken. Houdt er mee op na de zomer.
Wat zal er uiteindelijk overblijven? Juist! Zuurpruimcafés! De bonte verzameling merkbierglazen achter de toog zal plaats moeten maken voor theekopjes en azijnflessen in afwachting van een totaal faillissement.
Wat bezielt dat kleuterschooltje in de Wetstraat eigenlijk? Willen ze nu echt Vlaanderen en al zijn gezellige tradities kapot? Moeten er echt moskeeën voor in de plaats komen? Ik hoop van harte dat het dit keer toch de laatste stuiptrekkingen zijn van een regeersysteem in stinkende staat van rottende ontbinding.
Wanneer zal de rook om hún hoofd eens verdwijnen?
Hoe kan een rechtgeaarde Vlaming dààr nog een goed functionerende regering van maken? Via de volgende verkiezingslijsten? Vergeet het! De partijen hebben de muren van hun burchten zo sterk gemaakt dat we weeral met lijsten vol clowns en minnestrelen zullen geconfronteerd worden. Hoe kun je dààr nog je stem op uitbrengen?
Kort columpje? Jazéker. Ben veel te kwaad op het kleuternest in de Wetstraat, en buiten schijnt de zon. Gaan uitwaaien dus maar en van terrasjes profiteren terwijl het nog kan. Straks kan roken ook niet meer op een terras, en in Brugge is het zelfs al zo ver dat je een torenhoge boete krijgt voor een sigarettenpeuk op straat!!!
Een sigarettenpeuk die bij de eerstvolgende regenbui in het riool wordt gespoeld. En de kleverige kauwgom die werd uitgespuwd op het voetpad, aan je schoenen kleeft, en enkel met een hogedrukreiniger moeizaam te verwijderen valt? Dàt mag dus blijkbaar wél nog!
Lof der zotheid? Misschien bij gebrek aan beter passende bewoordingen. Maar klinkt nog veel te braaf. Erasmus zal nog eens moeten terugkeren om iets beters te vinden.
Zo. Het is er uit: lof der zotheid. Hoe dikwijls in de loop van mijn leven flitsten die woorden me door de geest? Wekelijks? Of eerder dagelijks?
De primeur ervan komt van Erasmus die dat humanistisch werkje al in 1509 schreef, wat dan ook weer een bewijs is dat, wàt we ook denken, er eigenlijk niets is veranderd. Non rien na changé!
Erasmus haalt in zijn werk venijnig uit naar de kerk, de staat en de geleerden. Dat las ik pas later. Maar de eerste keer dat ik de titel van zijn werk hoorde, en dat zal in de middelbare school geweest zijn, voelde ik meteen al een grote verwantschap met de vent die deze titel had bedacht.
Lof der zotheid. Want hoe jong ik ook was, ik dacht al duidelijk hetzelfde over de maatschappij en de zottigheden die ik dagelijks moest aanschouwen. Alleen ik vond er de juiste woorden niet voor.
Maar nu hàd ik die woorden, en ze bleven me mijn hele verdere leven door het hoofd spoken. Kon ook niet anders, want telkens weer moest ik aanschouwen hoeveel lof de zotten werd toegezwaaid.
Veel later las ik het boek. Of tenminste toch in meer beknopte termen waar het allemaal op neerkwam. Maar eigenlijk had ik dat niet moeten lezen. De titel alleen al sprak, voor mij althans, boekdelen. De inhoud kon me alleen maar bevestigen dat het nét was wat de eerste keer door mijn hoofd flitste bij het horen van die drie woordjes.
Maar in 1512, toen het werk gepubliceerd werd, vond het slechts hier en daar wat weerklank. Tenminste, het bleek niet in staat iets te veranderen aan de maatschappij.
We zijn vijfhonderd jaar verder en nog is er niets veranderd. Niets veranderd? Alles is veranderd! Of toch niet?
De mens wist wél alles in zijn omgeving te veranderen en te verbeteren. Alles uitgenomen zichzelf!
En dààr had ik het altijd al moeilijk mee! Hoera beschaving. Hoera verbeterende levensomstandigheden. Hoera moderne technologie. Hoera voor een mooiere wereld. Maar een betere mens? (hm).
Dikwijls had ik toch gewild dat ik eens kon zeggen: Hoera voor de grote schoonmaak in de menselijke geest! Maar dat gebeurde nooit. Nu weet ik ook waarom: het kàn niet gebeuren, want het zou veronderstellen dat het positieve het negatieve volledig heeft onderdrukt.
En dat is, natuurkundig gezien, niet mogelijk! Het negatieve is er nodig om alles te laten blijven bestaan in de juiste verhoudingen. Maar juist omdat het negatieve zijn negativiteit zo luid uitschreeuwt en weet waar te maken, lijkt het soms alsof er geen positief meer over is. Maar dat is slechts schijn!
Er is heus voldoende positiviteit in de wereld. Maar positieven hebben niet die storende neiging tot janken en over de daken uitschreeuwen. En dus lijkt hun rol alleen maar een achtergrondrol.
Daarom ook is er veel meer moeite nodig om een positieve geest te vinden. Die heeft er namelijk totaal geen behoefte aan om op de voorgrond te treden. Die loopt niet gefrustreerd rond en zoekt geen compensatie in luid gejank voor zijn eigen gebreken.
En ja daardoor lijkt het positieve heel erg verborgen. Uitdaging temeer voor de positieven om naar gelijkgestemde zielen op zoek te gaan.
En nu acht ik me heel gelukkig dat ik een beetje elektriciteit en elektronica heb gestudeerd. Want daar waar Erasmus het moest doen met de kennis en de wetenschap van zijn tijd, heb ik het voordeel van de verworven kennis in de elektriciteitsleer. Plus dat ik die leer wist door te trekken naar alles in de natuur. Want ook dààrin bestaat alles uit positief en negatief.
Om dan tot de eindconclusie te komen dat negatief en positief mekaar weliswaar zowel afstoten als aantrekken, maar niet zonder mekaar kunnen.
En dank zij deze wetenschap kan ik vrede nemen met de wereld om me heen.
Had Erasmus ook maar énige notie gehad over elektronica, dan was zijn Lof der zotheid waarschijnlijk nog stukken beter geweest. Hij moet trouwens wel iets in die aard hebben aangevoeld, maar helaas, de wetenschap ervoor ontbrak en dus tastte hij een beetje in den blinde.
Voelde iets aan net zoals ik iets aanvoel betreffende leven na de dood. Maar zoals er voor mij geen enkele wetenschap is waarop ik me op dat gebied kan baseren, was er voor Erasmus ook geen enkele wetenschap die hem het klinkklare bewijs over de noodzaak van positief en negatief kon leveren en hem terzelvertijd nuanceren en gelijk geven.
In welke omstandigheden, om te besluiten, de woorden Lof der zotheid me telkens weer door het hoofd flitsen? Wel
- Toen het gratis openbaar vervoer werd uitgevonden. (Wie zal dat betalen?)
- Toen het kijk en luistergeld werd afgeschaft.
- Toen absurde snelheidsbeperkingen hun intrede vonden en onze economie voor een goed stuk lam legden.
- Toen boetes buiten alle proporties werden ingevoerd voor futilitaire snelheidsovertredinkjes.
Dit alles toegejuicht door de bevolking, die dacht er rijker en veiliger mee te worden maar er juist armer en gefrustreerder mee werd.
En last but not least flitsten ze me door het hoofd toen ik er zelf het slachtoffer van werd. Zoals bevoorbeeld toen ik ooit de opdracht kreeg 30 verkeersdrempels aan te laten leggen naar de precieze normen en op de plaatsen waar het volgens het verkeersreglement kon.
Voor één keer werden mijn tegenargumenten van tafel geveegd. De trend was gezet en ze moésten er komen. Ik wist drommels goed waarom: door de jankers die klaagden over de snelheid in hún straat, maar zélf snel reden in andermans straten Ik wist dat diezelfde jankers, na een verkeersdrempel pardoes voor hun deur, achteraf zouden janken over de geluidshinder van remmende en terug optrekkende wagens.
En ja ik liét ze aanleggen. Moést wel. Vol leedvermaak. En ja hoor! De jankers maakten al gauw een ommezwaai van 180° en gingen nu janken over het lawaai! Tot groot jolijt van ondergetekende.
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
