Foto
Zoeken in blog

Beoordeel dit blog
  Zeer goed
  Goed
  Voldoende
  Nog wat bijwerken
  Nog veel werk aan
 
Inhoud blog
  • praktisch
  • bloemen
  • vogel
  • de jonge
  • lied
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Altijd in beweging met van alles en nog wat...

    21-05-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.lente
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Een gedichtje van Herman de Gorter 1864-1927
    Een nieuwe lente en een nieuw geluid
    Ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit
    Dat ik vaak hoorde voor een zomernacht,
    In een oud stadje, langs de watergracht

    21-05-2011 om 21:39 geschreven door Dora


    >> Reageer (1)
    20-05-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.de dood
    Een gedicht van Abraham van Collem 1858-1933

    De dood, dat is

    De dood, dat is, niet meer de zon zien, is
    Niet meer de sterren zien, aan hoge nachten,
    De dood, dat is het niet meer mogen wachten,
    De ochtendschemering, de duisternis.

    De dood, dat is, het niet meer mogen zijn,
    De dood, dat is, het niet meer mogen denken,
    De dood, dat is, niet meer bewust U schenken
    Weg, te worden tot een ander zijn.

    De dood, dat is, in stilten liggen, waar
    Het ruisen leeft der levens-overgangen,
    De dood, dat is, het henenzinken naar
    De Chaos, die U eertijds hield omvangen.

    De dood, hij is een scheidende, hij giet
    Alle gestalten om tot nieuwe vormen,
    Hij is de onaandoenlijke, hij ziet
    Voorkeureloos de mensen en de wormen.

    De dood, met vreemde lach, heeft leven lief,
    De dood, hij komt het goede leven halen
    En kust het weg; geruiseloze dief,
    Sluipt hij de poorten langs en de portalen.

    De dood, gij wildet zijn gelaat niet zien,
    Maar nu gij hem gezien hebt, werd gij stille,
    En legt U heen, en lacht tot hem misschien,
    En zijt geworden, tot een zonder wille.

    Een lafenis is hij, een goede daad,
    Maar een, bij wiens nabij komen wij wenen,
    Wanneer zijn hand iets wat ons lief is slaat,
    En niet neemt ons, maar wel dit lieve henen.

    O dood, neem mij tot U, fluister mij aan
    De diepe zin uwer veranderingen,
    En laat mij niet uw stilte binnengaan
    Voor ik van uwe fluistering mocht zingen.

    Van God en van de natuur (1921)

    schrijver

    20-05-2011 om 21:23 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    19-05-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.bij mezelf
    Een hartenkreet van De Hertog, hierin lees ik de eenvoud van een schaap!

    Bij mezelf

    Ik denk niet rechts en ook niet links
    ik ben niet open, noch ben ik slinks
    ik vlieg niet hoog, maar ook niet laag
    ik ga niet snel, ik ben ook niet traag

    Ik denk niet zwart, ik denk ook niet wit
    ik ben niet koud, noch ben ik verhit
    ik denk niet groot, niet klein
    ik ben niet grof maar ook niet fijn

    Ik ben niet arm, ik ben ook niet rijk
    en op het vlakke land ben ik zeker geen dijk
    ik ben geen ster en ook niet de maan
    en de zon moet ik maar al te vaak ondergaan

    Ik ben noch het water, noch het vuur, ik blijf
    mezelf maar, ook al ziet men mij niet staan.

    schrijver

    19-05-2011 om 10:35 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    18-05-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ooievaar
    Een gedicht van J.J.L. ten Kate 1819-1889

    Een liedeke van de ooievaar

    Oievaar, lepelaar!
    Waar heb-je zo lang gezeten?
    Dreef-je de grote Nijlstroom af?
    Heb-je gewandeld om Faraos graf?
    En ben-je mij niet vergeten?

    Oievaar, lepelaar!
    Wie of er je rokje knipte?
    Zijn er je kousen nog altijd rood?
    En waarom mis ik-je rechterpoot?
    Of liet-je die in Egypte?

    Oievaar, lepelaar!
    Och, kon ik je spreken leren!
    Olijkert, draag-je wat nieuws hier heen?
    Berg-je dat met jouw ene been
    Zo stillekes onder je veren?

    Oievaar, lepelaar!
    Zeg, heb-je wat voor mamaatje?
    Breng jij een Zusje? Dan is het goed:
    Maar liefst een Broertje van melk en bloed -
    Dan heb ik een kameraadje !

    De dichtwerken (1872)

    schrijver

    18-05-2011 om 11:10 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    17-05-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.dichterschap
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Een gedicht van P.N. van Eyck 1887-1954

    Dichterschap

    Vaak denk ik, moe van arbeid-in-gemis,
    (Daar geen uit eigen kunnen dichter is)

    Dat somtijds in een zeldzame enkeling
    Door onvoorzienbare begunstiging

    De geest wel plots de sterke vleugels rept
    En in zijn feilloze opvlucht schoonheid schept, -

    Zodat, visioen waar de ademtocht voor faalt!
    God zichtbaar uit dat menslijk zingen straalt;


    Maar dat hij meestal, slechts indien hij, stil,
    (Kleine eigen-wil gëordend naar Gods wil)

    Zijn dichten als ondelgbre schuld erkent,
    En dan, van al wat hindert afgewend,

    In strenge, blindelings aanvaarde plicht
    Zijn leven opdraagt aan 't volmaakt gedicht, -

    Eindlijk, als hij verzaakt heeft noch gemord,
    Eén korte, diepe stonde dichter wordt.

    Doch oók die worstling met het stugge woord,
    (Waarachter 't hart de hoge zang al hoort)

    Als 't licht ons, toch nog, flitsend binnendringt
    En, daar 't uit God is dat het straalt en zingt,

    Zíjn liefde ons zingende opheft tot een staat,
    Die al ons leed in vreugd te boven gaat, -

    Ze is, korte delging van de óndelgbre schuld,
    Om dat geluk een gave die vervult.


    Dan, neigt mijn peinzen naar die liedren heen,
    (Want alle schoonheid is uit God alleen)

    Waarin door de aarde omgrensde vreugde en pijn
    Zó innig aan zich zelf ontzongen zijn,

    Dat van de rhythmus die door de aether ruist,
    Ook in hún stem een ijle erinnring suist, -

    Hoe zou 'k, wat zij tot stem der ziel verwijdt,
    Niet eren in ontroerde dankbaarheid?


    Zo - wetend, door vervulling en gemis,
    Dat geen uit eigen kunnen dichter is,

    Maar 't al gegeven krijgt, zelfs als hij, stil,
    Zijn eigen wil staag ordent naar Gods wil,

    En moeizaam worstelt tot hij, in zijn woord,
    De heldre toon van 't hoge zingen hoort, -

    Dank ik eerbiedig voor mijn dichterlot,
    Want alle schoonheid is, alleen, uit God.

    Verzen 1940

     

    17-05-2011 om 11:44 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    16-05-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.maan
    Een gedicht van Dop Bles 1883-1940

    Maan idylle

    „Ik ben de maan, ik ben de maan,
    het liefje van Pierrot,
    ik zie hem aan het venster staan,
    tot wenen klaar
    met zijn gietaar:
    Pierrot, Pierrot, mijn minnaar blo
    lid van de Firma Smart & Co.....
    ahi -- ahi — aho!

    ,,Pierrot, Pierrot, heb je verdriet?
    Neem je gietaar en speel een lied;
    ik sta te ver voor kus of zoen
    en, kan het met een lied wel doen!
    Ik ben gevoelig, zacht en week,
    gegarandeerd het wasecht bleek.
    Ik ben het hart voor 't lijdend hart,
    de hemelspiegel van de smart,
    ik ben 't asiel der hysterie,
    bibliotheek der elegie,
    ik ben de vrouw der verre min,
    traditioneel als hartsvriendin;
    ik speel al eeuwen hier mijn rol
    mijn hart hangt hoog, lijkt boordevol,
    want elke straal is lange brief
    ad libitum voor elke lief:
    Pierrot, Pierrot, heb je verdriet ?
    Ik ben, ik ben wie jij niet ziet!

    ,,Pierrot, Pierrot, mijn bleke held,
    Zeg, mis je liefde, mis je geld,
    aanbid je daarom nu maar mij,
    zeg vond je niemand dichterbij?
    Heb je wel goed zes hoog gezien ?
    Was nergens meer een Colombien,
    was hier of daar in een Salon
    geen dame, die je boeien kon?
    Raakt dan die aarde op zijn end,
    als geen mevrouw verveling kent?
    Of zocht je heil'ge min en trouw, -
    die vind je bij geen maagd of vrouw!

    ,,Pierrot, Pierrot, ben je bedrogen?
    Ik zou het zeggen aan je ogen !
    Brak zij je hart, of brak ze meer
    en was het heus de eerste keer ?
    Of werd dit al alleen verricht
    ter ere van een nieuw gedicht?
    Want zonder de verstoten min
    heeft poezie toch weinig zin!
    O, 'k hoor het aan de toon der luit,
    jij bent verstoten door je bruid;
    zij zwoer je heel een nageslacht
    (daar had je zelf niet aan gedacht)
    doch d'allereerste huwelijksnacht
    heeft zij een ander toegedacht,
    en waar zij weergekomen,
    je hadt haar opgenomen.

    „Mijn dichter, minnaar, mijn Pierrot,
    ik ben de maan, ik ben de maan;
    al gaan mijn stralen door de straat
    ik leef hier toch in kuise staat.
    Kom, trek je mooiste pakje aan
    want aardse liefde is een waan!
    Grijp nu je vriend, grijp je gietaar,
    en zing je schoonste hymne nu
    (geweigerd door een Kunstrevue.)
    Denk niet aan honoraria!
    Ik ben je Pia Anima!
    Ik ben de heilige, bleek en rein,
    die voor de dichter slechts wil zijn.
    Pierrot, Pierrot, mijn dichter blo
    de min is zus, de min is zo,
    ahi — ahi — aho!”


    ---------------------------------------------------
    ad libidum: naar believen
    colombien, columbine:liefje van Pierrot
    pia anima: vrome ziel

    Parijsche Verzen (1923)

    schrijver

    16-05-2011 om 12:11 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    15-05-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Een gedicht van Prosper van Langendonck 1862-1920

    Wrangheid

    Ik heb weer, tuk op de oude mijmeringen,
    't bevallig kronkelende dal doorlopen,
    waar eens mijn kinderlijke stappen gingen
    in dartle levenslust en dwepend hopen;

    bij d'ommezwaai der heimelijke paden,
    weer eensklaps de onverwachte vergezichten
    zien scheemren, die in blauwe dampen baden,
    en eens, zó lokkend, voor mijn treden zwichtten.

    Het goud des avonds vloeide van de delling,
    waarboven 't geel azuur des hemels trilde;
    geen droom meer, die me, stijgend langs de helling,
    in rusteloze gang naar hoger tilde!

    'k Ontwaarde, van de rug der heuvelketen,
    weer 't oude kalm gehucht, welks lage daken
    zo vreedzaam hurkten, grillig rondgesmeten,
    en rood en ros van 't schuine zomerblaken.

    Nog kon mijn blik langs wond're lijnen zweven...
    Geen bloem van liefde is in mijn borst ontsproten.
    Geen traan van weemoed deed mijn wimpers beven:
    mijn ijskil harte en heeft niet meegenoten.

    'k Zag, onverschillig, veld en bomen glijden:
    geen frisheid! ook geen lust tot verder streven.
    O wrangheid! half maar voelen, half maar lijden,
    verdorde schakel van 't oneindig leven!


    1892

    15-05-2011 om 14:17 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    14-05-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.groenteman
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Een hartenkreet van J. Quekel

    Groenteman

    Jan Boeren verkoopt spruitjes
    Het liefst aan vegetarische luitjes.
    Helaas heeft Jan
    Geen marketingplan,
    Hij doet het op zijn janboerenfluitjes.

    14-05-2011 om 16:41 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    13-05-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.droom
    Een gedicht Giza Ritschl 1869-1942

    Ik ontwaakte uit een droom

    Ik ontwaakte uit een droom,
    Nu zing ik mijn liedeke weer.
    Het klinkt zacht en schoon,
    Het klinkt lief en teer,
    Mijn lied dat ik nu zing.
    Voor U mijn lief, mijn lieveling
    Mijn droom, mijn lied, en gij!
    Gij zijt mijn licht, mijn leven.
    Toe, hoor alleen naar mij!
    En laat ik U mijn liefde geven,
    Neem wat ik U bied!
    Toe neem maak mij blij,
    Neem mijn droom, neem mijn lied,
    Neem, neem alles van mij!

    13-05-2011 om 10:01 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    12-05-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.twijfel
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Een gedicht van Iris Roorda voor mij een onbekende maar het gedicht
    sprak me aan...er zijn er zo velen die zo in het leven staan!

    Twijfel

    Kan het nog steeds niet achter me laten.
    Ik word er elke keer aan herinnerd.
    Twijfel. Wie kan ik vertrouwen?

    Het gevoel dat ik er niet bij hoor.
    Altijd apart zit, en niet mee doe.
    Twijfel. Is er iets mis met mij?

    Soms doen ze aardig.
    Maar is dat geen schijn?
    Twijfel. Is het wel echt?

    Ik weet het niet.

    12-05-2011 om 10:48 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    11-05-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.liedje
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Een gedicht van Salomon Bonn 1881-1930

    Liedje

    Ik hoor een stap daarbuiten
    daar in de avondwind,

    moet ik mijn deur ontsluiten
    ben jij het, lief, mijn kind?

    Ik hoor een stapje ritsen
    en langs de blaren gaan

    en puin en kiezel gritsen,
    kom jij,mijn liefste, aan?

    Ik hoor de deuren rillen
    en kirren in het slot.

    Zou jij naar binnen willen
    en houdt het slot zich slot?

    Ik hoor een stemme spreken
    en lispend mij omdansen ...

    ----------------------------------

    De lamp en 't kokend water
    in schoorsteen wat wind, —

    is wat met spotgeschater
    mijn speurendst zinnen vindt.

    Wat zang en melody (1910)

    11-05-2011 om 11:01 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    10-05-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.zeilen
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Een gedicht van Jan Prins 1876-1948

    De Zeilen

    Ver over de zonnige heide
    stond tot den golvende rand,
    die 't lichte van 't donkere scheidde,
    de dag, - stond de morgen in brand,
    en dralend en drijvend tegen
    het blauw, met elkander mee,
    zag men zich de wolken bewegen,
    als zeilen over de zee.

    Wij lagen onder de hemel,
    onder de machtige dom
    van wisseling en gewemel,
    van peilloze stilte rondom.
    Wij lagen er, en wij zagen
    naar einders heimlijke ree
    het langzaam gaan onzer dagen, -
    als zeilen over de zee.

    Maar in uw liefde geborgen,
    was ik als een weerloos kind
    in de ontzaglijke morgen
    van licht en van ruimte en van wind, -
    en voor mij uit, - in de zachte,
    in den onvatbare vree
    van ons geluk, - mijn gedachten,
    als zeilen over de zee.

    Verschijningen III Liefdes Hof

    10-05-2011 om 11:01 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    09-05-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.avond
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Een gedicht van Jan Jacob Slauerhoff 1898-1936

    Avond

    Het huis sliep achter zijn gesloten blinden,
    Wij zaten samen op de kille bank,
    De dag was als haar oude vader krank,
    De blaren fluisterden met moede winden.

    Moe van de geuren die zij moeten dragen
    Van graven oud en rozen uitgebloeid,
    Weemoedig vlagend door verwarde hagen
    En 't armlijk loof dat om de zerken groeit.

    Je hebt weinig gedacht en veel gezwegen
    En stil de handen om mijn hoofd gelegd,
    Zo zeggend: ‘Ook de grootste liefde kan niet tegen
    De dood die niets ontziet en alles slecht.’

    Verzamelde gedichten (1947)

    09-05-2011 om 15:54 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    08-05-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Een gedicht van Jan Prins 1876-1948

    HET GEURIGE VELD

    Amangkoe Rat heeft meer dan dertig jaren
    in 't oude rijk Mataram geregeerd,
    en meer dan onder Soeltan Agent waren
    in list en lust zijn Machtigen volleerd.

    Meer nog dan in zijn vaders wrede tijden
    lag zwart gebrek in 't leeggeroofde veld.
    Dood en verwoesting, vuur en zwaard verspreidden
    zijn trotse naam in daden van geweld.

    Totdat hij zat van zinnen, in het slijten
    van ledige uren zijn voldoening vond:
    Amangkoe Rat, de Keizer, dreef zijn geiten
    over de pleinen van de Kraton rond.

    Toen, in zijn ouderdom, kwamen de dagen
    van tegenspoed, de dagen van gevaar:
    zijn Huis verdeeld, zijn oversten verslagen,
    van angst en afschuw zijn gedachten zwaar.

    't Verraad sloop rond. De Madoerese benden
    drongen tot in zijn open hofstad door.
    Amangkoe Rat, de Keizer der Ellende,
    Werd als het wild, de jagers op zijn spoor.

    Hij vluchtte, maar 't vermoeide leven kwijnde
    in 't lijf, waarvoor hij zwervend toevlucht zocht.
    Toen vroeg de vorst alleen, dat na zijn einde
    een geurig veld zijn lijk ontvangen mocht.

    Hij stierf en door zijn enkele getrouwen
    werd aan de uitgesproken wens voldaan.
    Nu brengen op zijn graf bedroefde vrouwen
    haar wierook en haar wilde bloemen aan.

    Kinderen spelen er, bejaarde wijzen
    zoeken de boom, die van de heuvel helt
    en schaduw schenkt, en vrome pelgrims reizen
    eerbiedig naar het zoet geurende veld.

    -------------------------------------------------------
    Amangkoe: Javaanse titel van de sultans van Djokjakarta.

    Tochten (L.J. C. Boucher, Den Haag.)

    08-05-2011 om 16:56 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    07-05-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Moederdag
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Een gedicht over Moederdag

    Moederdag

     

    Moederdag is een ingestelde dag

    Toch is het een speciale dag

    Je moeder is de vrouw waardoor

    je het levenslicht zag

    Zij keek met liefde naar je pasgeboren gezicht

    Tegenwoordig wordt het gezicht al van tevoren belicht

    Door een echo kun je je ongeboren kind aanschouwen

    Ja, misschien heb ik wel weer wat te mauwen

    Aan de ene kant is het bijzonder

    Als je het ziet dat kleine wonder

    Daar in de moederschoot

    Maar anderzijds er blijft niets meer verborgen

    Totdat het kind is geboren

    Je weet inmiddels wat het wordt

    Je kunt het ook zo laten

    Maar vaak wint de nieuwsgierigheid

    het van in de te wachten tijd

    Maar dan eindelijk wordt de moeder verblijdt

    En zij kijkt met tederheid

    Naar haar boreling

    Een moeder heeft ten aanzien van haar

    kinderen een teder gevoelen

    De meeste moeders weten wat ik hiermee kan bedoelen

    Ze moeten niet aan je kroost komen

    Want dan zal een moeder altijd voor ze opkomen

    Hoewel er zijn ook gevallen

    Die net buiten de pul vallen

    Dat zijn dan zo uitzonderingen

    Maar hoe zit het nu met de kinderen

    Die vinden het zo gewoon dat de moeder

    haar kinderen verzorgde en heeft opgevoed

    Dat het ze soms weinig doet

    Het is de gewoonste zaak van de wereld

    Maar als je naar de uitzonderingen kijkt

    Dan is het toch geweldig als je een moeder hebt

    Die er niet alleen was voor toen

    Maar ook nu en verder voor altijd

    Misschien krijgen sommigen kinderen wel spijt

    Dat ze hun moeder tekort hebben gedaan

    Dan begin je bij deze Moederdag weer van vooraf aan

    Het is nooit te laat om het weer goed te maken

    Behalve als zij in het leven al hebben moeten afhaken

    Zodat zij neergedaald zijn in het graf

    Dan kun je er niets meer aan doen

    Dan blijft het zoals toen

    Toen de verhoudingen slecht waren

    Kwaad zijn is menselijk

    Maar kwaad blijven is duivels

    Een vader en moeder moet men eren

    Ook al kun je er niet mee door één deur

    En was er misschien wel veel gezeur

    Beter een keer laag afgedaald

    Dan later te worden achterhaald

    Door die vreselijke gedachten

    Dat men het had goed moeten maken

    Terwijl ze nog in leven waren

    Ja, want eens zijn ze er niet meer

    En dat gaat door keer op keer

    Cadeautjes zijn overbodig

    Maar de juiste relatie die is nodig

    Die geeft vreugde in het leven

    Want het leven is maar even!

    En als dat met liefde is verweven

    Dan kan een mens er elke dag weer tegen

    Tegen alle omstandigheden van het leven!

    Niet is mooier dan een ouder waar je op terug kan vallen!

    Ook al zijn ze wel eens tegengevallen

    En zo vieren we nu Moederdag tweeduizend elf

    Ik had even praats maar niet voor elf!

     

     

     

     

    07-05-2011 om 14:41 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    06-05-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.klank
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Een gedicht van Henriëtte Roland Holst-van der Schalk 1869-1952

    De klank van mijn oude vleugel

    De klank van mijn oude vleugel
    wordt zwak en schril:
    er is iets versleten
    in hem, diep van binnen.
    Er valt niets te herstellen,
    er valt niets te beginnen:
    tegen een doodlijk euvel
    kan men niets beginnen.

    De arme zwakke klanken
    zullen ijler stijgen,
    (waar bleef de sterke, volle
    klank van hun jeugd?)
    tot ten leste komt
    het verlossende zwijgen,
    voor het kreunen der smart en
    de jubel der vreugd.

    Tussen tijd en eeuwigheid (1934)

    06-05-2011 om 17:30 geschreven door Dora


    >> Reageer (1)
    05-05-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.blauw
    Een gedicht van Frederik Hemkes 1854-1887

    BLAUW

    Als 't zonnetje speelt door het knoppende hout,
    Het koeltje zo zacht langs de wetering strijkt,
    De merel haar nest in de meidoren bouwt,
    En de aard wel een bruidskleed van bloemen gelijkt,
    Begeven zich trouwe gelieven naar 't bos
    En zoeken er maartse viooltjes in 't mos.
    Wie het aanschouw'
    Wete, dat blauw
    Altoos in Holland de kleur was van trouw!

    Dan schikt hij de bloemjes met zorg bij elkaar
    En vlecht ze te zaâm tot een geurigen krans;
    Die windt hij zijn liefste om het golvende haar,
    Als tooi voor de avond bij spel en bij dans.
    Wat kleurt bij het blond die violenkrans goed!
    Zij hecht hem een tuiltje van blauw aan de hoed.
    Wie het aanschouw'
    Wete, dat blauw
    Altoos in Holland de kleur was van trouw!

    En neemt bij de linde het dansen een eind,
    Dan schikt hij de krans van violen terecht
    In 't maanlicht, dat zacht op de bloemekens schijnt,
    En kust er zijn liefste, die fluisterend zegt:
    "Mijn beste, bedenk toch, dat moeder mij wacht;
    Een laatste goênachtkus, voor 't laatst nu goênacht!"
    Wie het aanschouw'
    Wete, dat blauw
    Altoos in Holland de kleur was van trouw!

    De Banier(1870)

    05-05-2011 om 10:47 geschreven door Dora


    >> Reageer (1)
    04-05-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.vrouw
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Een gedicht van Hendrik Marsman 1889-1940

    Slapende vrouw

    De onrust en de lichtbewogen
    ontvanklijkheid van hare trekken
    zijn weggewist en overtogen
    door maanlicht, dat in zachte plekken

    gestort ligt over kruin en peluw —
    en dekens die haar slaap bedekken
    welven het maanlicht tot een landschap,
    een keten die zijn tere bekkens

    van zilverglans doet overstromen —
    hoe lieflijk droomt het hoofd daarboven:
    de mond, die vlinders niet zou wekken
    is vaag geopend en de ogen

    die overdag het leven vingen
    liggen behoedzaam nu geloken
    tussen de ijle zwarte veren
    van wimpers en van wenkbrauwbogen.

    Porta Nigra (1934)

    04-05-2011 om 13:21 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    03-05-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.sonnet
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Een gedicht van Reinier van Genderen Stort 1886-1942

    Sonnet

    En Mozes heeft de top des bergs betreden,
    Hij ziet nu liggen het Beloofde Land
    Met al zijn akkers, weiden, gaarden, steden,
    Waarheen hem voerde 's Heeren milde hand.

    De Leider denkt terug aan het verleden,
    De veertig jaren, noden allerhand,
    Door heel het volk van Israël geleden,
    In een te fel gebied van zon en zand.

    Doch Mozes sterft, het hoogste was bereikt,
    Aldus zal het geschieden met ons allen,
    Als over ons de dood zijn schaduw strijkt.

    Want hier staan wij slechts op om weer te vallen,
    Zijn pas gelukkig als het leven wijkt
    En vinden elders hoger welgevallen.

    03-05-2011 om 10:17 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    02-05-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Een gedicht van Felix Timmermans 1886-1947

    Kuddenwacht

    In de lommerte der bomen,
    uitgestrekt in 't hoge gras,
    lag een herder bij zijn kudde
    schapen, die aan 't grazen was.

    D'hete zonne, die heur stralen
    deur de dichte takken stak,
    blekte grilge gouden rondkens
    op zijn oud soldatenfrak.

    Nevens hem zwaar asemhijgend
    zat zijn zwerte schepershond,
    met de oren recht omhoog en
    neerstig kijkend om en rond.

    De oude herder sloot zijn ogen,
    sliep en snorkte lijk een paard
    en het zweet in vette lekken
    viel in d'haren van zijn baard.

    Aan zijn kop van onder de aarde
    kroop de snuit uit van een mol,
    en de hond die 't merkte sprong er
    op met een verwoed gegrol.

    In zijn witte tanden hield hij
    't beestje, schudde 't ovrentweer,
    en langs 't glanzend pelske drupte
    't bloed in dunne streepkens neer.


    Lier 1906

    -------------------------------------------
    lommerte: schaduw
    blekte, blekken: blinken, duidelijk zichtbaar zijn
    neerstig: naarstig
    ovrentweer: heen en weer




    02-05-2011 om 17:16 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)


    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Archief per maand
  • 09-2020
  • 08-2020
  • 01-2019
  • 12-2018
  • 11-2018
  • 10-2018
  • 09-2018
  • 08-2018
  • 07-2018
  • 06-2018
  • 05-2018
  • 04-2018
  • 03-2018
  • 02-2018
  • 01-2018
  • 12-2017
  • 11-2017
  • 10-2017
  • 09-2017
  • 08-2017
  • 07-2017
  • 06-2017
  • 05-2017
  • 04-2017
  • 03-2017
  • 02-2017
  • 01-2017
  • 12-2016
  • 11-2016
  • 10-2016
  • 09-2016
  • 08-2016
  • 07-2016
  • 06-2016
  • 05-2016
  • 04-2016
  • 03-2016
  • 02-2016
  • 01-2016
  • 12-2015
  • 11-2015
  • 10-2015
  • 09-2015
  • 08-2015
  • 07-2015
  • 06-2015
  • 05-2015
  • 04-2015
  • 03-2015
  • 02-2015
  • 01-2015
  • 12-2014
  • 11-2014
  • 10-2014
  • 09-2014
  • 08-2014
  • 07-2014
  • 06-2014
  • 05-2014
  • 04-2014
  • 03-2014
  • 02-2014
  • 01-2014
  • 12-2013
  • 11-2013
  • 10-2013
  • 09-2013
  • 08-2013
  • 07-2013
  • 06-2013
  • 05-2013
  • 04-2013
  • 03-2013
  • 02-2013
  • 01-2013
  • 12-2012
  • 11-2012
  • 10-2012
  • 09-2012
  • 08-2012
  • 07-2012
  • 06-2012
  • 05-2012
  • 04-2012
  • 03-2012
  • 02-2012
  • 01-2012
  • 12-2011
  • 11-2011
  • 10-2011
  • 09-2011
  • 08-2011
  • 07-2011
  • 06-2011
  • 05-2011
  • 04-2011
  • 03-2011
  • 02-2011
  • 01-2011
  • 12-2010
  • 11-2010
  • 10-2010
  • 09-2010
  • 08-2010
  • 07-2010
  • 06-2010
  • 05-2010
  • 04-2010
  • 03-2010
  • 02-2010
  • 01-2010
  • 12-2009
  • 11-2009
  • 10-2009
  • 09-2009
  • 08-2009
  • 07-2009
  • 06-2009
  • 05-2009
  • 04-2009
  • 03-2009
  • 01-2009
  • 12-2008
  • 11-2008
  • 10-2008
  • 09-2008
  • 08-2008
  • 07-2008
  • 06-2008
  • 05-2006


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!