|
Herdenking 12 juni 1998
A17 geen speelplein meer.
“En toen, na zijn hand te doppen in ’t wijde water klaar
Zegent hij de hooge koppen van ’t onachtzaam peerdenpaar”( G.G)…
“En traagzaam trekt de witte wagen door de stille straten toen,
En ’t weenen, en ‘t is klagen, dat ze bin’de wijte doen( G.G.)…
“Stap voor stap zoo gaan de peerden,
ziende naar hun meester om:
stap voor stap,alsof ’t hun deerde,
Traagzaam, treurig stille…. En stom”(G.G.)
“Welkom! Welkom! Riepen de klokken in ruisende zang”(G.G.)
Wij nemen afscheid van de
AUTOVRIJE
SNELWEG A17
Verwaarloosd door de perikelen Pecq-Armentières
Gecreëerd te Rollegem/Bellegem in de jaren 1977/78
En naar het rijk der normale wegen te verheffen
Op 12 juni 1998
Hij was alleen, onbereden gedurende 20 jaar, en gebruikt,
Door trektoren, fietsers en wandelaars en paardrijders.
De meeste Rollegemnaren en Bellegemnaren hebben hier hun rijlessen gevolgt.
Den uitvaartdienst, vond plaats in het bijzijn van De Heer van Rollegem,
De schout en de Baljuw, de Dahliafee, de Reuzin Bellefleur en reus Rollo.
Hij was meerderjarig geworden in zijn maagdelijke toestand(zonder bereden te worden)
Bloemen nog kransen, enkel bomen.
Rollegemnaren en Bellegemnaren geraken 12 juni 1998 hun favoriete speelterrein onherroepelijk kwijt.
Op de bidprentjes staat geschreven:”Als excentriek product van België’s communautaire kwaal, uniek in Europa en waarschijnlijk zelfs op de wereldschaal. Lig je hier al twintig jaren, stil voor u uit te staren. Die gapende wonde in het Zuid-West-Vlaams gezicht, wordt nu voor goed gedicht. Allicht tot wanhoop van de groenen, die milieu en verkeer maar moeilijk kunnen verzoenen. Verbindt de A17, op hoop van meer toerisme en economie, Vlaanderen voortaan met de “Route de Wallonië.”
In aanwezigheid van meer dan 500 mensen werd deze begrafenis plechtigheid bij gewoond.
Op de middenberm werd een flinke eik in de grond gestoken.
Hier eindigen ook de proefritten van de biënnale van Bus en Car.
Het was ook de locatie voor de film van Jaco Van Dormaels, voor de film “ Le Huttième Jour”
En mocht zeker ingeschreven worden in de annalen van de befaamde blunders.
Toen dat de onteigening begon waren ze 15 jaar nu 45 , en wellicht gaan ze het meemaken dat de eerste auto’s er voorbij razen.
De eerste onteigeningen begonnen dertig jaar geleden. De eerste studies voor de weg dateren uit de jaren vijftig.
Het traject liep van Pecq tot Geluwe, maar werd verlengd toen Komen naar Henegouwen werd overgeheveld.
Wallonië wilde haar enclave ontsluiten. In Vlaanderen rees hier tegen fel protest.
Vlaanderen liet begaan, doch de Walen legden een viervaksbaan aan op het grondgebied Komen, aan de ene zijde en tussen Moeskroen en Rekkem aan de andere zijde.
Al die jaren moesten de automobilisten die naar Doornik wilden, via de verkeerswisselaar A17/E17, zo naar de E17 richting Franse grens om via de uitrit Rekkem en de N58 op hun bestemming te raken.
Sinds 1994 werd het verkeer afgeleid vanuit Doornik via Moeskroen om dan via de E17 de A17 op te rijden.
Het was de Vlaamse minister van verkeer en zijn Waalse collega die de resterende stukken van de N58 en de A17 opende. Hij was door iedereen beter bekend als de route Pecq – Armentières. De Overheveling van Komen naar Henegouwen in 1962 betekende het begin van de kwestie.
Dertig jaar hebben Vlamingen en Walen, soms met getrokken messen, tegen over elkaar gestaan. Ruziën over een anderhalve kilometer A17 en de aanleg van de N58.
Een proces welke bij het begin van de jaren zestig rijpte bij oud-burgemeester Robert van Moeskroen en de arrondissementscommissaris André, om Moeskroen met Kortrijk te verbinden, met de bedoeling een verbinding met Komen tot stand te brengen via een expresweg die zou lopen van Pecq tot Armentières.
Het eerste ontwerp zou lopen van Wervik naar Menen en Kortrijk. Doch geen enkele op- of afrit zou er zijn om Wervik te bedienen.
Het tracé Wervik zou scheiden van Geluwe, twee gemeenten die Fuseerden en dat kon niet.
C.V.P. -schepen Paul was misnoegd en stapte over naar de PVV. en lanceerde, uit ongenoegen tegen de C.V.P. die nationaal verantwoordelijk was voor het aanleggen van deze weg, de strijd tegen deze weg. Daar door wilde Wervik geen centimeter grond afstaan om de industriezone van Menen te ontsluiten. “Vlaamse grond mocht niet dienen om twee Waalse steden met elkaar te verbinden”. Het enige wat er hier bij Wervik hoog zat was, dat de beslissing over het hoofd van het stadsbestuur was genomen. Vooral nadat Komen er de “Schoolaffaire” er had bij betrokken.
Wat kwam Pecq hier bij doen?
Op het einde van de jaren zestig, vond een vergaderingplaats tussen een vooraanstaande Menense Politicus en een Kortrijkse ambtenaar waarbij aan de burgemeester beloofd werd dat het stuk A17 opnieuw in het gewestplan zou worden opgenomen. De burgemeester moest het stilzwijgen bewaren. Een rijzende ster uit Wallonië bazuinde het uit in alle media, met als gevolg dat de gemeenteraden van Menen en Wervik bijeenkwamen, en zich samen verzetten tegen de plannen.
Tien jaar later 1988 was er een nieuwe regering die tweederden meerderheid nodig had om de grondwet te wijzigen. Die meerderheid was krap.
De burgemeester van Moeskroen verbond zijn ja stem aan de definitieve regeling van het probleem. De aanleg was begonnen. Moeskroen verleende de bouwvergunning niet maar liet de werken oogluikend toe.
Totdat de Vlaamse regering ging roepen dat, nu de A 17 er lag, de walen konden “fluiten” naar Pecq –Armentières.
Daarop liet Moeskroen zijn rechten gelden, verleende geen bouwvergunning en de werken werd stil gelegd.
Met de komst van Jean-Luc kwam er schot inde zaak, hij zag de noodzaak in van de afwerking van beide wegen. Als premier van de federale, mocht hij niet tussenbeide komen en alles gebeurde achter de scherm. Aan Wervikse kant kwam een weg met twee rijvakken die Pecq en Armentières verbind met de a17 in Geluwe. En de verbinding Doornik – Kortrijk was eindelijk een feit.
De A17 zou nu voortaan de E403 moeten heten. Want toen kwam het antwoord op de vraag, wat komt Pecq hier doet, De chauffeurs die in het verleden via de route de Wallonië uit Namen, Charleroi en Bergen richting Doornik reden en die gewoon waren een afrit Kortrijk te vinden, zagen plots dat Kortrijk vervangen was door de aanduiding Pecq en Espierre, twee Henegouwse gemeenten die inderdaad op de N50 liggen tussen Kortrijk en Doornik. Twee piep kleine gemeenten! Dat was op nationaal vlak maar wat met ons eigen dorp
Men zou te Rollegem zeker geen te kort hebben aan nieuwe wegen!
Een van de drie grote wegen welke door ons dorp zou voorbij komen was de weg van Kortrijk naar Roubaix, of de “wolbaan “ter hoogte van de “waterval” over een groot deel van de tramweg, vandaar naar de Kwadebrug, de Tombroekstraat dwarsen en zo naar Luinge.
Als tweede weg, een grote weg welke komt uit Deerlijk naar Moeskroen, de tweede ringslang van Kortrijk. Deze loopt over Zwevegem en Bellegem en komt op het grond gebied van Rollegem dicht bij Tombroekstatie, en daar dan zou aansluiting geven met de grote baan Kortrijk -Roubaix.
Als derde hebben we de autobaan Brussel- Kortrijk al over Wal Wolbaan lonië. De oprit zou aangeduid staan op de plaats waar nu onder de autobaan kan door gereden worden met de fiets.
Op 13/10 1970 konden we dit lezen in het dagblad “Het Volk” met aankondiging dat deze nieuwe wegen over enkele jaren zouden uitgevoerd zijn.
Het Tracé van de A71 opgrond gebied Rollegem. De A71 of de autosnelweg Zeebrugge- Brugge- Kortrijk- Doornik Sedert jaren spreekt men er over en eindelijk komt hij er! 19/2/1974
Voor wanneer de verbinding van de industriezone Moeskroen- Rollegem? Al jaren werden er plannen gemaakt voor de snelweg Kortrijk- Roubaix. De vraag wordt gesteld komt er iets van in huis? In de bevoegde diensten is men van oordeel dat deze baan er niet moet komen. Dat op 15 mei 1975, maar wel een oprit van de A17 (de vroegere A71) De oprit zou komen in de Kwadebrugstraat te Bellegem. Het traject loopt door naar Kooigem om dan verder opgenomen te worden N50 naar Pecq.
Van op de nijverheidszone van Moeskroen het vroegere tram traject is het amper 2 km naar het punt van de oprit. De berichtgeving van 2/12/1975.
In de loop van de maand mei 1976 werden de werken begonnen voor de A17. Het grondwerk op het gebied Rollegem bedragen voorlopig 1700 meter.
De tweede fase, zou terecht komen aan de oude Buurtspoorweg, alwaar een oprit voorzien is.
(v.d.r.) Men gaat ons nu troosten met een fietspad. Hiervoor moet drie huizen verdwijnen(v.d.r.) men heeft intussen gevraagd of die mensen hun grond niet zouden terug kopen! Hij verlaat Rollegem, naar Bellegem, om vervolgens de N50 te bereiken. (v.d.r.)
Intussen weten we beter, Moeskroen moeste de oprit krijgen, ten koste van om het even wat, ze hebben uiteindelijk het pleit gewonen.
In oktober 1976 zat het spel reeds op de wagen, de verbinding met het industriegebied Moeskroen zou maar komen na afwerking van de A17! Wij boerkes van den buiten weten niet dat eerst een straat word afgewerkt en dan afritten worden gelegd!
In 1983 loopt de a17 dood te Rollegem richting Dottenijs, Pecq is reeds lang verleden tijd.
Een geluk echter want te Rollegem was men vergeten onder de A17 een tunnel te bouwen voor de fietsers! Men zou het verkeer al terug moeten stil gelegd hebben.
1984 eureka men had de oplossing gevonden: “Roeland” zal weer op zijn (auto)hoorn kunnen blazen, zonder de Kortijkzanen wakker te houden. (1/3/84) men zou de RW. 71, over de Roncevalweg verbinden met de A17, een oplossing voor dit “arme land”. Dat met een kost van 18 miljoen Belgische franken, het dode stuk autoweg dat een slapend kapitaal vertegenwoordigd van 1 miljard zou rendabel maken. Een invetsering welke niet meer bedraagt dan de intrestlast gedurende anderhalve maand. Men noemde het “Ei van Bijttebier”
Het was een plan van een schepen niet van de voltallige gemeenteraad! Zo zie u maar zelfs in eigen rangen sloot het niet!
Maar Moeskroen had het door, er kwam een expresweg van Dottenijs naar Moeskroen, en sloot aan op de E17, aan de LAR.
De “route de Wallonie” zou een must zijn.
Bekeken vanaf de “De Dromedaris met de ongelukkige bult” zag men dat het goed was, de minister van landbouw was geslaagd om zijn hofstede te bewaren, de Bellegemnaars en Rollegemnaars zouden bij gebruik wel een 1200 meter omrijden, maar de hoeve kreeg geen brug voor haar uitzicht.(1.386.059 Belgische franken)
Moeskroen had zijn industrie verbinding, wij zijn stank!
En de boer die ploegde verder, dag aan dag was een arbeider aan de slag, Met drie werktuigen een vrachtwagen, een kraan en een bulldozer, het zou nog 14 jaar duren, maar eens kwam de dag, dat de baan er lag!
Zo zie je maar, nooit de moed opgeven, beter laat dan nooit! Met veel geduld en goede moed en een langzame haast, komt men waar men zijn moet.
Ook zo komt er ooit een einde aan de Be/Ha, als je mij maar verstaat!
|
Het was wat men noemt een pachthof, de familie had het bedrijf niet in eigendom. Zoals gezegd het werd van generatie op generatie gepacht. Ter wille van een erfeniskwestie veranderde de hoeve van eigenaar en de nieuwe besloot er zelf te komen wonen.
