Vandaag publiceert De Standaard een lijst van de 'afgedankte' parlementsleden. Als je dan de namen in je hoofd hebt van hun vervangers kun je niet anders dan twijfelen of we er nu op vooruit zijn gegaan. Blijkbaar doet het er niet toe of een parlementariƫr actief en op zijn/haar domein bekwaam is: het orakel van de urnen beslist zoals de preisteressen van Delphi, met een blinddoek voor de ogen , dat wil zeggen: gestuurd door irrationaliteit. In de laatste Audit 07 herhaalde Johan Vandelanotte: 'wij mogen niet zeggen dat de kiezers ons niet goed begrepen hebben, wij hebben de kiezers niet goed begrepen.' Wat niet anders begrepen kan worden als: politici moeten de kiezer naar de mond praten. Een variatie op het verderfelijke devies: 'de kiezer heeft altijd gelijk'. Ik weet dat het sloganesk klinkt, maar niettemin: in januari 1933 stemde 33% van de Duitsers voor Adolf Hitler. Hadden zij gelijk? Waarom moet een politicus die voor een programma heeft gevochten met eerlijke argumenten zich achteraf zoals de boetvaardige man Job de kleren scheuren en zijn hoofd besmeuren met modder en asse? De kiezer is geen helderziende, hij kan zich wel degelijk vergissen.