Anton Coolen, een danklied
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

- bij Dorp aan de rivier -







 

een duurbaar boek, je las

doorheen het voorgoed voorbije

dankbaar om het vertoeven

bij karekiet en wielewaal

ijsschollen speelden tikkertje

in een gure winter, een golfslag

ging gekleed in schubben van zilver

heiligenschijn, jouw silhouet

op de dauw – een moeder verborg

haar gezicht, getekend door

de doodzonde van het vlees

uiteraard de grienden, de pluimen

van een rietkraag, uiterwaarden

afgebiesd met ruis in populier

molenaarsknechten werden

opgeknoopt door een onzichtbare

hand, een stroper verloor

zijn strikken, werd bezocht

door een zwervende droom:

een lichaam dat neerligt

als een zandweg bij volle maan,

verdwijnt naar de einder

duurbaar de dokter en zijn

stervende vrouw voor wie

gebeden wordt in kerk en kroeg

terwijl het klooster leeg loopt

en kaarsen brandt langs de rivier

(in het spooklicht van een stormlantaarn

ziet de zoon zijn vader, over diens

schouder een witte pop die moeder was:

haar lichaam toevertrouwd aan eigen

tuin, zand verhuist naar gewijde grond)

je las deze verhalen dankbaar,

liep mee over de stroom toen

hij stolde, voer mee met het veer

hier ben je thuis, hier moet je

vertoeven: in de verbeelding

van een verleden waar doven

horen met de zintuigen van een hond

dankbaar om het dorp dat je

hebt verlaten, in verbeelding

keer je weer: alleen in

verbeelding is het voor

eeuwig wat het was