Ik ben Jan
Ik ben een man en woon in Vosselaar (B) / La Magdeleine (F) (België / Frankrijk) en mijn beroep is Technisch leraar autotechniek/carrosserieherstelling op pensioen.
Ik ben geboren op 05/09/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Onze drie Drentsche Patrijshonden, tuinieren, klussen, auto's repatriëren voor VAB.
Ik ben sinds 1971 gehuwd met Simonne.
Sinds 1983 heb ik gans Europa doorkruist tijdens de vakanties om gestrande reizigers en hun auto's te repatriëren in opdracht van VAB. Sinds enige tijd ben ik met de depannages gestopt.
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
Op 02-02-2014 was Jeanny Wessels de 350.000° bezoeker van dit blog. Jeanny vertelt dat ze foto's van zichzelf niet graag heeft, maar voor eeuwige roem op dit blog wil ze samen op de foto met haar Lennaert.
Op 07-08-2012 was Karin Prince de 300.000 bezoeker van dit blog. Karin had graag een foto van haar twee troetels, Siebe & Lobke, om eeuwige roem te vergaren. Wij voldoen graag aan die wens.
Lees hier de belevenissen van vier prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden
Dit Bas & Belleblog is op deze plaats stopgezet omdat er geen foto's meer konden geplaatst worden. We zijn echter het Bas en Belleblog bis gestart. Daar kan je verder lezen onder deze link http://blog.seniorennet.be/bas_en_belleblog_bis welkom op het nieuwe adres en veel leesgenot
09-12-2015
Met twee vingers…
Vosselaar 09 12 2015
Met twee vingers…
Ons baasje is gehandicapeerd zegt hij van zichzelf. In zijn links voorpootje is een beentje gebroken door een duik in een plantsoen met onkruid waar een boordsteen de breuk finaal maakte. En nu zit ‘m hier met één , af en toe met twee vingers een blogbericht te typen.
Zondagavond bij het avond rondje is hij op een plaats waar wij al honderden malen zijn langsgekomen over een staaldraad gestruikeld. Met een fraaie duikvlucht is zijn linkerarm tussen zijn lichaam en de boordsteen van de straat terecht gekomen.
’t Baasje voelde dadelijk “hier is meer aan de hand dan morgen een blauwe plek” en nadat hij Heros en Lucy terug had afgeleverd is hij naar de spoedafdeling van het St Elisabeth ziekenhuis gereden.
Daar hebben ze dan een röntgen foto gemaakt van zijn linkerarm en hand en nadien nog een 3D CT-scan. Wat nadien kwam was een logisch gevolg… Een steunverband met spalk en een afspraak om zich maandagmorgen nuchter terug aan te bieden voor dag hospitaal. Dat van dat dag hospitaal viel lelijk tegen want het was pas om 19u00 ’s avonds dat het baasje geopereerd werd.
Nadien nog mee naar huis gaan na een volledige narcose was niet echt aangewezen en dus had hotel Sint Elisabeth er nog een gast bij voor de nacht…
Dinsdag middag kon het baasje dan ’t vrouwtje bellen om hem te komen halen.
De operatie is blijkbaar prima uitgevoerd want na twee dagen is de pijn haast verdwenen. Het baasje neemt nu enkel nog een Dafalgan voor de nacht om een goede nachtrust te hebben.
Maandag namiddag moet hij dan op controle komen in het ziekenhuis bij de chirurg. Als de botten dan goed gehecht zijn mag de spalk weg en moet het metalen plaatje en de bouten alles netjes op zijn plaats houden. Het enige waar hij dan nog op moet letten is de eerste weken die linker pols wat te sparen en zeker niet over te belasten.
Daarstraks haalde ons vrouwtje een wens/steunkaart uit de brievenbus, afkomstig van “twee Arnhemse meisjes”… Bedankt Marian en Kiki voor de originele wenskaart…
Deze avond rond 19u00 nog twee rondjes hondjes uitlaten is niet helemaal verlopen zoals we gewend zijn. Met Belle en Hera ging alles nog best naar wens.
Bij de tweede ronde met Heros en Lucy heeft een dwars gespannen oud draadje op zo ‘n 20 cm hoogte abrupt een einde gemaakt aan de wandeling.
’t Baasje is over dat draadje gestruikeld en met zijn linker pols onder zijn lichaam tegen de aarde op een boordsteen gevallen.
Resultaat… twee uren ziekenhuis, röntgen opname van de pols. Wachten op de foto’s (4) en dan doorverwezen naar de CT-scan . Dan een voorlopige steungips, en morgen terug naar het ziekenhuis voor een kleine operatie waarbij de chirurg een plaatje tegen het bot gaat bevestigen.
Daarna naar het gemeentehuis om klacht te gaan neerleggen om oude draadjes niet weg te nemen die vlak naast de rijbaan in het onkruid, hondenuitlatende buurtbewoners aan het vallen brengen .
Vermits één arm en hand op non-actief staat, gaat het typen “iets” moeilijker dan anders. We houden het dus de volgende dagen wat korter op het blog…
Ook voor ons Drentjes is het blijkbaar Sinterklaasavond. De baasjes weten alleen nog niet de geplogenheden hoe het echt in zijn werk gaat bij de Drentjes in Nederland. Blijkbaar komt daar de Sint een dag vroeger dan bij de Belskes.
Het zit zo… enkele weken geleden schreef ons baasje ons vier in bij de Drentsche Patrijs liefhebbers https://www.facebook.com/groups/166916173360381/ om samen sinterklaas te vieren door een Klaas pakket te maken en verzenden naar een ander lid van het forum.
Ons baasje deed dus ijverig mee en maakte een pakket voor…. En liet dat door het baasje van Cartouche, Lennaert en Nova versturen naar een adres in Nederland. Toen wij vorige weken in La Magdeleine waren kwam in Vosselaar ook een pakket aan van de brave Sint. En dat werd door onze lieve buren in ontvangst genomen en opgeslagen tot wij terug in het land waren.
En zo ver zijn we nu… het pakket staat sinds donderdag hier boven de bench van Belle en het is wachten tot de brave man uit Spanje het speciaal hier voor ons Drentjes komt klaar zetten.
Alleen is het baasje iets vergeten. Als hier zo een rare snuiter ’s nachts in nze woonkamer komt ronddolen samen met zijn “zwette mennekes” dan liggen wij hier meteen klaar wakker en wees maar gerust dat de baasjes en allicht ook de brave buren gaan wakker worden. Daar gaan wij vier wel voor zorgen.
Het gaat dus voor alle huisgenoten een verrassing zijn wat de nacht gaat brengen… Lawaai als de Sint hier langskomt, of moet het baasje de Sint morgenvroeg een handje helpen. Of is het de derde mogelijkheid ? Beschikt de heilige man uit Spanje over genoeg heilige toverkracht om dat allemaal “in de sjakoche” te krijgen zonder dat we er iets van merken ?
Wie gaat het zeggen ? Maar van één zaak zijn we zeker, voor morgen ochtend weten we hoe de vork aan de steel zit….
We hadden een rustige, kalme en zonnige dag vandaag in onze thuishaven Vosselaar. Kort na de middag hoorden we vlakbij enkele autodeuren slaan. Dat is het signaal om met z’n allen in de zetel van ons oren te maken en alle snoodaards weg te blaffen. Dat mag wel niet van ’t vrouwtje maar di was boven aan de slag.
Bij de “ding-dong” van de huisbel steken we nog een tandje bij, want dan zijn die snodaards van daarjuist ook nog eens niet onder de indruk van ons vierstemmig alarmsignaal.
Bleken het de baasjes van onze zoon, broer en nonkel Harrhy te zijn. Ja die twee zijn helemaal niet bang van Drentengeblaf en net als anders krijgen we dan van Dymphna een heel lekker kauwbeentje.
Welkome gasten zijn het altijd die twee want telkens valt er wel iets lekkers te rapen bij hen, het zijn dan ook onze beste vrienden !
Deze namiddag hebben we dan de baasjes geholpen met een hele grote pot soep te maken. Dat is ook zo plezant want als ons baasje soepballetjes maakt dan valt er af en toe wel eens iets verkeerd. En wij zorgen er dan voor dat het “iets” dan geen grond raakt. Plezante sport hoor soepballetjes happen ! Ons baasje kookt die balletjes altijd vooraf vooraleer ze in de soep belanden. Daar blijft dan een flink deel kookvocht over dat wij dan krijgen. Super lekker en wanneer dat kookvocht afgekoeld is vliegen wij daar op af alsof het ons laatste eetmaal is.
Dit keer had ons baasje er ook nog wat groenten uit de soep bij gedaan. Dat maakt dat wij eigenlijk beter eten kregen dan de baasjes zelf. Zuiver krachtvoer was het !
Morgen voorspellen de weermannen en vrouwen van TV nog een mooie dag en staat er weer een flinke boswandeling op het programma. Nu de bladeren van de bomen zijn gaat ons baasje liever met ons het bos in omdat we dan beter in ’t oog te houden zijn.
Niet dat we zouden weglopen maar omdat hij er dan beter op voorbereid is wanneer we weer stadsmadammen met chi-chi hondjes tegenkomen, die zich dan weer rotschrikken van zo ’n vier grote “kleine hondjes opvretende” jachthonden tegen te komen. Dat is althans toch de uitleg die de madammen daar aan geven, terwijl ze die hondjes zo hoog mogelijk optillen zodat wij er zeker niet aan kunnen !
Och ze zouden beter moeten weten, dat wij geen andere honden kwaad doen, maar overtuigen kan je hen toch heel moeilijk ….
Je kan er donder op zeggen, maar telkens we van Frankrijk terug in Vosselaar komen is het hier luierikkendag in de Drenten roedel.
De baasjes snappen het niet echt. We hebben dan wel gerakkert van ’s morgens tot laat in de namiddag wanneer de zon ondergaat. We zijn dan goed moe maar toch hebben we genoeg slaap en dan komt er nog bij dat we gisteren een negental uren geslapen hebben in de auto .
En toch deden we vandaag amper een oog open en sliepen haast de klok rond. Moest hier een vreemde binnenkomen die ons zo door het huis zou zien liggen op de kussens her en der, die zou denken dat ons baasje ons voor de auto had ingespannen om ons naar huis te laten trekken. Zoiets als een hondenslee van de Lappen of de Eskimo’s.
Maar het is zo als in de titel is aangegeven, het is een steeds terugkerend ritueel en morgen is het weer voorbij.
Wat we ook telkens weer ervaren is het lawaai dat hier overal waar je gaat allesomvattend is. Enkel tussen twee en vier uur ’s nachts is het betrekkelijk rustig. Dan hoor je de E34 snelweg enkel als het forse zuidenwind is. Als je daar de buren over aanspreekt bekijken die alsof je van een andere planeet komt. “Hier is toch geen lawaai” krijg je dan te horen… Maar dat ligt er gewoon aan dat de mensen dat lawaai hier zo gewend zijn dat ze het echt niet meer merken. Het zal er wel aan liggen dat wij uitermate begunstigd zijn met de rust en de kalmte van La Magdeleine.
La Magdeleine waar we eens om de twee weken op maandag rond zeven uur ’s morgens gewekt worden door de vuilniswagen die dan het geselecteerde plastic, metaal en papier komt ophalen. Die werkt volledig automatisch en pikt met het nodige lawaai in één keer de afval container op, schud hem leeg en plaatst de container op zijn plaats terug. De chauffeur is alleen en bekijkt het ganse laadproces vanop zijn TV schermpje vanachter het stuur van zijn geautomatiseerde vachtwagen. En voor de rest is er alleen maar rust en kalmte. Wat een verschil met het luidruchtige Vosselaar…
We zijn terug in Vosselaar… En we hebben nog eens de route via Le Mans, Alençon, Rouen, Amiens gevolgd. Dat was ook weeral even geleden. Meestal volgen we die route op zwarte zater- en zondagen in de zomer wanneer de wegen rond Parijs over verzadigd zijn.
Vandaag namen we de route omdat we in de krant hadden gelezen dat die milieuconferentie in Parijs een zware belasting zou zijn op de périférique en de A1 snelweg van Parijs naar de luchthaven Charles de Gaulle. Men zou ganse delen van de weg afsluiten wanneer die hoge staatspiefen zich verplaatsten !
We kunnen ons best voorstellen dat den Barak met zijn driedubbel gepantserde Cadillac niet graag in de file staat aan de Porte de Vincennes of de Port d’Italie. Neen hoor die mens moet net als de Russische Poet in beweging kunnen blijven.
Vanochtend was het een heel mooie zonsopgang in La Magdeleine, baasje heeft er knappe foto’s van gemaakt terwijl wij over de bevroren gazon holden ! ook onderweg hadden we voor het grootste deel zonnig weer en vooral… het is droog gebleven onderweg.
De weg via Rouen is volgens de tripmaster 130 kilometer langer dan de weg via Parijs. Maar je hebt dan ook geen meter druk verkeer. Wij haalden zonder te snel te rijden een gemiddelde van 106 km/u op dat stuk tussen Tours en Rouen. Dus super goed en rustig gereden !
Juist na Rouen heeft een kraai of iets anders groot zwart waarschijnlijk een flinke buil opgelopen toe die zo maar tegen het midden van de voorruit van de Mitsubishi geknald. Die zal het wel niet meer kunnen navertellen want het gebeurde in een flits aan 130km/u. De sporen waren duidelijk tegen de voorruit te zien en wij dachten dat de ruit er aan most geloven, zo ‘n luide knal gaf dat.
Toen we terug op de A1 snelweg richting Noord gingen rijden gaf madam TomTom aan dat we best over Valenciennes en Brussel konden rijden ipv over Lille en Gent. We hebben dat gedaan en het bleek een prima raad. Enkel bij het naderen van Antwerpen (hoe zou het anders kunnen) hadden we terug wat file maar het baasje heeft de hoek over de Antwerpse ring afgesneden en dat was ook netjes gedaan.
Wij reden vandaag 9 uur en een kwart, wat overeenkomt met een gemiddelde van 100 km/u, en dat noemen wij prima gereden !
Vandaag lezen we op Facebook het resultaat van de actie “Sporten voor muco 2015” De actie bracht dit jaar de recordsom van 36.000 euro op. Nu weten we wat onze vriend en baasje van Drent Gorky, Louis Michielsen aan inzet heeft voor deze actie. We zeggen niet dat hij het allemaal zelf op poten zet maar samen met nog andere vrijwilligers is de inzet van Louis overweldigend.
De keren dat we Louis bellen om iets mee te doen en we krijgen als antwoord “efkes in m’n agenda kijken” en dan “oh neen dan is er ….te doen voor Muco” zijn ontelbaar. En ook zullen veel Drentenliefhebbers Louis kennen als de koptrekker van veel wandelingen die wij en de Drentenvereniging organiseren. En dat mag ook wel eens gezegd worden en in de verf gezet worden.
Louis je bent een kanjer !
Louis staat helemaal links op de foto
Hieronder het nieuws zoals we het van Facebook “geleend” hebben
Op zondag 29 november is in De Kapelhoeve in Turnhout de cheque-overhandiging doorgegaan van Sporten voor Muco 2015.
Dit jaar gaat de opbrengst van het evenement opnieuw naar een initiatief van de Belgische Mucovereniging, namelijk het MucoJOVO*LEEFfonds (www.muco.be). Onder het goedkeurend oog van vele van onze vrijwilligers, sponsors, burgemeester Eric Vos en schepen van Sport Hannes Anaf kon de werkgroep het mooie (record)bedrag van € 36 000 overhandigen aan de Belgische Vereniging voor de Strijd tegen Mucoviscidose; een geweldige som die het resultaat is van een enorm geslaagde jubileum-editie.
Na enkele woordjes van dank en appreciatie door voorzitter Tonnie Steeman en burgemeester Vos werd er geklonken op het mooie resultaat en reeds vooruit gekeken naar de volgende editie.
30 November weeral geweest… Wat gaat het jaar snel, Morgen al de eerste dag van de laatste maand van het jaar.
Het baasje en Hera waren deze voormiddag bij onze Cognacboer voor enkel flessen XO cognac om tot het einde van het jaar toe te komen. Daar werden ze uitgenodigd om te komen kijken bij het distillatieproces dat net aan de gang was. Hera heeft daar fijn gespeeld met Gaspar de Berner Sennenhond van de familie Lasoudière. Daar heeft het baasje vandaag de eerste keer dit jaar de mensen fijne eindejaarsfeesten gewenst. Waarschijnlijk zullen we voor het einde van het jaar niet meer bij hen komen. Zij hadden dus de primeur dit jaar.
Het was een rustige droge dag vandaag. Enkel deze avond is er plots tijdens het avondeten bewolking opgekomen waaruit natuurlijk het nodige nat gevallen is. De baasjes hadden het nog niet gemerkt waren de honden niet nat waren binnengekomen ! Dan waren we al blij dat we een droge dag hadden. Want morgen wil het baasje de koer nog sproeien tegen onkruid en daar zou het 24 uur droog voor moeten blijven om een optimale werking te hebben.
Ook is er vandaag al een deel bagage in de auto geladen die zeker niet mag vergeten worden. Net als in de heenreis moet er duchtig geselecteerd worden want alle moet in de auto kunnen. We hebben immers geen aanhang wagen bij. En woensdag komen we terug richting België, en we gaan niet langs Parijs met al zijn drukte met die klimaatconferentie en al die drukte makende staatshoofden die zo maar snelwegen laten afsluiten .
Tenzij jullie wat gezaag over het weer willen lezen. Het was gewoon een zondag om al vergeten te zijn op maandagochtend. Het zijn niet veel minuten geweest dat het vandaag niet geregend heeft.
Eerst hoopten de baasje nog dat de felle wind de buien wel naar de buren zouden blazen, maar dat hoopten de buren in het westen ook. Er veranderde voor ons niets, het bleef maar slecht !
Gelukkig had het baasje de houtkachel al vrij vroeg aangemaakt zodat de plaats voor de kachel al snel was ingenomen dor Lucy en haar grote beschermheer Heros.
Ook de zetels bleken flink wat aantrek te hebben bij de roedel. En dit allemaal terwijl het vrouwtje in de keuken in de weer was om een lekker diner klaar te maken voor de kennissen die vanavond kwamen eten.
Het baasje op zijn beurt maakte van het slechte weer dan weer gebruik om nog wat opruimwerk op de laptop in orde te brengen. Zo was er op die winderige regendag toch nog wat werk gedaan .
Voor morgen voorspellen ze weer beter weer en daar gaan we dan nog eens goed genieten. Woensdag gaan we terugkeren naar ’t Belgikske en het baasje heeft de landkaart van Frankrijk nog eens boven gehaald. Hij wil kost wat kost woensdag de périférique én de A1 van Parijs tot de luchthaven Charles de Gaulle vermijden in verband met die milieutop in Parijs en al die hoge piefen en staatsleiders ontlopen. Want die moeten ook die wegen gebruiken en door de terreurdreiging zou het wel eens kunnen zijn dat er gewoon wegen worden afgesloten voor die gasten.
Tenslotte zijn er nog wegen naar het noorden zonder Parijs te moeten ronden.
Het baasje denkt er sterk over om via Chartres, Mantes-la-jolie, Pontoise en Senlis terug naar de A1 richting Lille te rijden. Het zit er dik in dat hij dat gaat doen, het is er mooi om rijden met aardige dorpjes en steden en we hebben deze reis toch geen aanhanger mee te sleuren. Ideaal dus om op de terugweg nog eens de toerist te spelen en wat aan sight seeing te doen.
Er was vandaag van alles te doen en toch niks bijzonder. De dag begon weer, net als gisteren met stralend weer, maar zonder ochtendmist. Dat maakte dat we al vanaf acht uur van volle zon, plein soleil zeggen we dan , konden genieten.
Omdat de zon al zo vroeg begon aan haar werk besliste het baasje deze namiddag van het gras in de tuin nog eens te maaien. De vorige dagen bleef het gras te nat om tot een fatsoenlijk resultaat te komen. De foto’s voor en na laten duidelijk zien dat er goed werk geleverd is.
Het gras was op bepaalde plaatsen bedekt met een laag bladeren, hoofdzakelijk onder de vier kersenbomen. Nu alles netjes opgeruimd is krijgt het gras terug de kans op ademen en is dit de eerste zorg voor een mooi groen gazonnetje volgende zomer
Ook is ons baasje vandaag weer verschillende malen gaan kijken of onze uil al terug gekomen is. Maar de plaats waar hij het laatst gezien is blijft leeg. Enkel de sporen die hij heeft nagelaten zijn aan de zijkant van de balk en de braakballen verraden dat hij er nog komt.
In de krant las het baasje dat er morgen zondag in Marsac een wedstrijd plaats heeft voor truffelhonden. Meer dan 80 honden en hun begeleiders gaan met elkaar in concurentie om te bepalen wie de beste truffelhond in deze nationale proef gaat worden. De deelnemers komen uit de departementen Charente, Lot, Bourgogne en natuurlijk uit de Dordogne met de streek Périgord, truffelstreek bij uitstek. Ooit heeft het baasje er ook aan gedacht van met Hera en Heros een opleiding aan te vatten als truffelhond. Maar uit de boeken van Peter Mayle weet hij hoe het er in het truffel zoekend wereldje aan toe gaat. Hij heeft het dan maar bij een intentie gelaten…
Ook hebben we in de krant van gisteren gelezen dat “het departement” en enkele industriëlen de lokale papierindustrie terug leven gaat inblazen. Deze was destijds wereldbefaamd maar danig teruggelopen. Het baasje heeft de krant opzij gelegd voor zijn vriend Bob Matheusen, papierkunstenaar uit Ranst die de streek rond Angoulême en zijn papiernijverheid best kent. Het zal Bob plezier doen dat hij van een revival van het ambachtelijk papier hier in de streek hoort.
De dag begon heel mistig, met op sommige plaatsen geen 50 meter zicht. Dat maakte de dagelijkse rit naar de bakker en om een krant niet aangenaam. Maar de mist gaf zich al snel gewonnen tegen de zon en rond tien uur konden we al genieten van een blauwe hemel van West tot Oost.
In de tuin waren we “ zo gek als Leuven foor” zegde het baasje want we waren net runderen die na een lange winter in de stal, voor het eerst terug de weide in mochten. Zo snel als mogelijk naar het eind van de tuin (zo’n 75 meter) en op top speed terug, en dat een keer of drie na elkaar, doet bij ons baasje toch de wenkbrauwen fronsen. Zeker als onze tiener Belle ook nog eens het gekst van alle doet.
Iets na tien vertrokken de baasjes naar Rouillac, zo ’n dertig kilometer van La M. In Rouillac heeft er elke 27° van de maand een heel grote markt plaats. De trouwe lezers zullen dat al wel herkennen, daar heeft het baasje het haast elke maand over. Maar in de herfst of de vroege lente gaan onze baasjes daar veel liever naartoe dan in de zomer of in vakantieperiodes. Dan is het er veel drukker en kan je er over de koppen lopen. Vandaag was het er aangenaam en moest je door de hoofdstraat niet schouder aan schouder doorschuifelen. Foto’s zijn er ditmaal niet gemaakt, batterij plat liet het klein kodakske weten. Maar geen nood, archieffoto’s met hopen om uit te kiezen…
Na de middag hadden we hier in de tuin nog een mooie 17° C in de tuin. Ideaal om onze kuren van de ochtend verder te zetten. En tegen dat de zon onder ging had het baasje het houtkacheltje al best aan het ronken gekregen. En dan weet je wel waar je ons kan vinden na een hele dag aan het ravotten te zijn geweest.
Ons baasje loopt ook meer dan anders met het foto apparaat rond. Hij wil kost wat kost die uil uit de garage fotograferen. Maar voorlopig laat die zich weer niet zien. Dat beest denkt waarschijnlijk dat hij/zij niet fotogeniek genoeg is waarschijnlijk ?
In het bericht van gisteren konden we lezen dat er buiten vier Drentsche Patrijshonden ook nog een uiltje onderdak heeft gevonden onder de pannen van huize “Drentenroedel Faes”.
Het baasje is al verschillende malen met het “kodakske”, ditmaal het groot Kodakske heel voorzichtig gaan loeren of mijnheer den uil niet thuis was.
Eénmaal heeft het baasje hem zien zitten op de grote dikke balk die een steunend onderdeel vormt van de dakconstructie. Het is duidelijk een kerkuil, en nog ne snelle ook !
Hoewel het baasje zijn foto apparaat gereed, in stand “on”, met flash in stand by, was de uil weg voor het baasje een foto kon nemen. Waar hij naartoe was ? God mag het weten maar de uil was foetsie vooraleer ’t baasje bij de trap was van waar hij beter zicht had op onze uil !
Want dat weet het baasje al van de vorige keer, ze zijn razend snel en vliegen onhoorbaar (voor ons baasje is dat niet moeilijk, die hoort toch maar “heel selectief”) en dus maakte uilemans zich weg voor hij duidelijk in beeld kon genomen worden. Maar we blijven proberen zegt ons baasje.
Wat zich dan wel goed liet fotograferen waren deze ochtend vier reeën. Die stonden naast de weg toen het baasje van de bakker terug kwam met de auto. Ze liepen rustig van de baan weg en bleven regelmatig staan om te kijken wat die auto ging doen. Uiteraard bleef het baasje op de weg en probeerde mat het kleine foto apparaatje dat steeds in de auto ligt het groepje van 4 in beeld te krijgen.
Spijtig dat er geen zwaardere zoom op dat apparaatje aanwezig is want de reeën bleven op een veilige afstand gewoon poseren. Na een tijdje renden ze samen naar het achtergelegen bos. Daar hebben ze tenminste een veilige beschutting voor de weekend jagers die hier in de buurt met tientallen door de velden struinen op zondag ochtend.
Wat we nog niet gezien hebben en alles wat we al ooit met een jachtgeweer hebben zien rondlopen zijn everzwijnen. Die zouden er volgens de jagers die perfect latijn spreken (jagerslatijn dan wel) nog met “hopen” ronddwalen in de bossen. Maar als je dan haast zeventien jaar, de helft van het jaar hier in de Charente verblijft en je hebt er nog steeds geen gezien, dan is het toch stilaan het moment om te gaan twijfelen aan dat jagerslatijn.
Hoewel, de vader van en plaatselijke kameraad heeft zijn Peugeot 205 al eens naar de carrossier moeten brengen met een serieus beschadigd front na een aanrijding met een “sanglier”. Maar toen de aanrijding gebeurde was het donker en slecht weer en een everzwijn hebben ze nooit gevonden… Dus ook weer een verhaal met het nodige voorbehoud !
Gisteren toen het baasje de laatste geraniums naar boven bracht om te overwinteren vond hij boven de typische braakballen van een uil. Het is in het gedeelte wat wij de garage noemen dat het al de derde maal is dat er een uil zijn onderkomen vindt
De ruimte die we garage noemen, en ook de “chai” die er op aansluit en achteraan doorloopt zijn ruimtes die weinig gebruikt worden en dan nog enkel voor het opslaan van zomerspulletjes. Ligstoelen, parasols, BBQ, fietsen en dergelijke vinden er een droog onderkomen voor de winter.
Blijkbaar vindt die uil dat die ruimte ook best aangepast is als uilenverblijf. Het is zelfs mogelijk dat zijn avondeten gewoon onder de balk waar hij/zij op zit doorloopt. Want dat zijn dan de echte charmes van op de buiten te wonen. Je hebt meer huisdieren dan je op het eerste zicht vermoed…
Gezien hebben we de uil nog niet. Bij het minste onraad verdwijnt hij even geluidloos als hij doet wanneer hij op zijn balk zit. Deuil die we nu “hebben” is wel heel wat properder dan de allereerste . Die presteerde het van zijn rustplaats zo uit te kiezen dat hij net boven het instrumentenbord en de tank zat van de motor van ons baasje. Het was dat de bouw van een BMW motor typisch is, zoniet had je het merk niet meer kunnen onderscheiden. Gans onder gekakt was die motor. Toerenteller en tacho waren niet meer te onderscheiden en het is met de Kärcher geweest dat het baasje de uitwerpselen tussen de randen en sluitranden heeft moeten verwijderen.
Nu het baasje weet dat “mijnheer de uil terug is, gaat hij het er toch eens op aanleggen van ‘m op foto te krijgen. In de ochtend wanneer de uil terug is van zijn nachtelijke uitstappen zou hij toch te verrassen zijn. Voorlopig moeten we het nog doen met de braakballen en een tekening van zijn collega uit de fabeltjes krant “Hallo mijnheer de Uil, waar breng je ons naartoe ?” ja juist , die bedoelen we…
Wat schrijft ons baasje daar nu ? Een heel frisse ochtend ? Zeg maar gerust dat hij zelf er bij stond kou te lijden toen hij vanochtend mee naar de tuin ging om een “portretje” van de bevroren tuin te nemen.
In juli en augustus zag het gazon in de tuin er niet uit door de droogte. In september was het weer volop gras afrijden en door de overvloedige regen was de mooi groene grasmat weer daar. En nu vanochtend is alles wit en kan je het gras afbreken, zo bevroren is het .
Ons Drentjes stoort dat niet, ons frakske is weerbestendig en bestand tegen heel lage temperaturen. Lucy met de dichtste vacht van de vier is zelfs amper binnen te houden. Die heeft het altijd te warm, dat zagen we destijds met Bas ook. Die ging in de Hall tegen de voordeur liggen. Daar tochtte het altijd wel iets en daar hield Bas ook wel van.
Door de mooie helderklare lucht bleek er toch wel veel verkeer langs het anders heel rustige dorpje la Magdeleine te zijn langsgekomen. Veel condens sporen van vliegtuigen vandaag in de klare lucht. En alle gaan ze dezelfde richting uit, Parijs is terug populair bij de vliegtuigen. Zoveel is wel duidelijk.
Ondertussen heeft het baasje de houtkachel al in gang gezet en de schouw zet af en toe de satelliet schotel van TV Vlaanderen in de rook van eiken- en beukenhout.
Zo dadelijk komt de “chauffagist” de centrale verwarming onderhouden en bijregelen. Het baasje heeft immers gereclameerd dat de oude verwarmingsketel minder verbruikte dan de Hi-tech ketel die hier twee jaar geleden is geïnstalleerd. Hij vindt dat ‘m al genoeg heeft gesponsord aan de Arabieren en een hoog verbruik bij een zachte winter kan dus niet voor hem.
En dan zeggen dat die centrale verwarming enkel moet dienen om het huis op een temperatuur te houden zodat al het sanitair en waterhuishouding niet bevriest, moest het zo toch eens plots flink gaan vriezen. Wanneer wij hier zijn is het voor 90 % de houtkachel die voor een behaaglijke warmte zorgt
Morgen voorspelt France météo zwaar bewolkt met kans op fikse buien. Als het dan ook nog eens zo koud blijft is er veel kans dat we de eerste sneeuwvlokjes van de nieuwe winter gaan zien vallen. Maar at is dan nieuws voor morgen op dit blog !
De dag begon met een schitterende zonsopgang iets na acht uur. De nacht was wolkeloos geweest en dat zag je aan het gazon in de tuin. Het gras kraakte onder de baasjes voeten en hondenpoten.
Voor Hera en Belle was dat een teken om zich als gekken te liggen rollen in het ijskoude gras. En ze genoten er heel duidelijk van. Er viel ook veel te snuffelen want in de tussenperiode dat we niet hier waren zijn er natuurlijk heel wat dierenpassanten in de tuin geweest. En dat moeten we natuurlijk duidelijk weten. Daarom weten vier Drentenneuzen duidelijk meer dan één.
Door het mooie weer zijn we haast niet binnen geweest. Het was veel te plezant om de tuin opnieuw te ontdekken met al die frisse geuren. We konden er op vertrouwen dat het baasje de houtkachel was blijven voeden en dat het lekker was wanneer we terug binnenkwamen wanneer de zon onderging.
Ook deze avond is het een heel heldere nacht en dus verwachten we morgenvroeg rond acht uur een zelfde omgeving aan te treffen.
Vandaag werden de pups van Hera uit het N-nestje elf maanden. 22 december was vorig jaar een dag van hoogspanning in de Faesroedel. Vorige week zaterdag 14-11 hebben we er al vijf van de zeven opnieuw gezien tijdens de wandeling in Hoogstraten. Daar waren Noxx, Bowie, Boris, Nova en Nazca bij de grote groep wandelaars aanwezig.
Toen is ons baasje nog achter Nazca aan moeten gaan. Die wist haar baasje Bjorn niet meer te vinden en is toen maar terug naar de parking aan café “In Holland” gelopen. Daar heeft ons baasje haar opgepikt en haar met de auto terug gebracht bij de groep wandelaars die op ons gewacht hadden.
Maar het was vandaag ook weer Nazca die voor HET nieuws zorgde. Baasje Bjorn meldde ons dat juffertje Nazca mevrouw Nazca is geworden. Nazca is sinds gisteren voor de eerste maal loops. Dat is een normale leeftijd voor een Drententeefje, maar de meeste teefjes uit onze lijn zijn 14 tot 15 maanden ook heel gewoon. Nazca is bij ons weten de eerste die loops kwam voor haar eerste verjaardag .
Nog één maand en we vieren dan de eerste verjaardag van het nest…
Het zag er op bepaalde momenten niet naar uit dat het er nog voor de winter van zou komen. Maar vanavond zijn we terug op onze Franse stek aangekomen.
Even zag het er naar uit dat het baasje zou terugkeren naar Vosselaar. Tussen Antwerpen en Gent was het immers weer zo ’n noodweer met regen, smeltende sneeuw en hagel ! We hoorden het baasje tegen ’t vrouwtje zeggen “als het in Kortrijk nog zo ’n weer is draaien we terug en gaan we morgen of maandag”
Gelukkig was het na Gent “beter” maar nog niet echt aangenaam rijden. Het heeft nog tot in Parijs geregend, maar in aanvaardbare mate.
Bij het naderen van Parij vertelde madam TomTom dat we best langs de Porte de la Chapelle de périférique richting west konden opdraaien. Dat doet ons baasje wel meer zonder dat madam TomTom dat moet vertellen . Het bleek in elk geval een goede keuze te zijn geweest want eens de périférique verlaten aan de porte St Cloud was de regen over en kon het baasje de zweep op het gaspedaal leggen.
We hadden ditmaal geen aanhanger mee en dan is het toch wel iets makkelijker om door het Parijse verkeer te laveren ! Het verbruik viel dan ditmaal meer dan mee. Met 7,5 liter tegen 130 km/u is dat best een goei prestatie van de Masjebashi vindt ons baasje.
Inmiddels zijn we thuis in La Magdeleine. We mochten wel niet in de tuin omdat het al donker was bij aankomst en ons baasje wil morgenochtend zelf de eerste verkenning doen. Heros heeft op de koer of onder de hangar al wel een grote dikke egel gevonden ie hij fier aan ’t baasje kwam tonen. De egel is ondertussen al in de voormalige schaapstal gezet waar hij de door het baasje gemaakte egel ”abris” kan vinden.
Morgen meer nieuws wanneer we “met de lichte” op verkenning kunnen gaan…
Zoals we gisteren op deze plaats al meldden waren we gisteren met drie “fokken zonder gokken” activisten richting Gent gereden om de door ons verzamelde bloedstalen te gaan afleveren bij het labo van de Genetische afdeling van de diergeneeskundige faculteit van de Ugent.
Eens we daar in Merelbeke werden we aller sympathiekst ontvangen door professor dr. Luc Peelman en professor dr. Alex van Zeveren. Maar de weg er naartoe was niet bepaald een pretje. Regen, nog eens regen en bakken regen kregen we over ons tussen Antwerpen en Gent.
Nu is ons baasje iets gewend onderweg maar dit is ‘m zelden gebeurd. Bij momenten was het zicht ongeveer tweemaal de lengte van de motorkap van de Outlander, en dat is écht niet ver ! Ook Frans en Jeanny die ons baasje vergezelden beaamden dat dit noodweer was.
Dan komt er ook bij die regen nog eens het spatwater van de vrachtwagens bij wat maakt dat we ons in een uitermate gevaarlijke situatie bevonden. Al een geluk dat er voor onze auto niets gebeurde want anders was de snelweg bezaaid geweest met een hoop verwrongen blik want ook die vrachtwagens gaven geen krimp en vlamden er met 90 km/u lustig tussen de bestelwagens en auto’s tussendoor.
Dat de terugweg langs een gans andere weg zou lopen stond toen al vast voor het baasje. Sinds het elke dag file is vanaf Kruibeke / Haasdonk op de E17 voor de Kennedytunnel kiest het baasje de laatste tijd nogal dikwijls voor de toltunnel Liefkenshoek.
Zo ook gisteren namiddag. Maar viel dat even tegen zeg… In de tunnel waren drie vrachtwagens en een personenwagen tegen elkaar en de twee tunnelwanden aan geknald !
Resultaat…, gans de tunnel was over beide rijstroken versperd. En dan sta je daar, je kan dan geen kant meer uit en moet braaf in de file blijven staan tot de rijbaan terug vrij gemaakt is en het verkeer terug op gang kan komen.
We waren om 16u45 in Merelbeke vertrokken en waren enkele minuten voor 20u00 terug in Vosselaar.
Drie uren voor nog geen 100 kilometer ! Maar er was een troost… het was de op één dag na, de dag met de langste file van het jaar. De radio meldde 390 kilometer file op de Belgische snelwegen. We waren dus niet alleen in de file …
19 november 2015 gaat voor Fokken zonder gokken een belangrijke dag blijven. Vandaag zijn namelijk de bloedstalen van de Drenten die het onderzoek naar de DNA test voor epilepsie aan de universiteit van Gent afgeleverd.
Het onderzoek kan dus vanaf vandaag een start nemen.
Wij van de werkgroep zijn fier op het werk dat we sinds 8 oktober 2015 hebben geleverd. In zes weken hebben we het klaargespeeld van de minimum 10 nesten waar lijders van epilepsie in voorkomen op te sporen. In dezelfde tijd hebben we de eigenaars van de Drenten kunnen warm maken om mee te werken en hebben we ook nog eens een aantal dierenartsen bereid gevonden van hun medewerking te bekomen. Verschillende onder hen hebben spontaan gratis hulp aangeboden bij de bloedafname.
Ondertussen hebben we ook de logistiek voor het verzamelen van de bloedstalen georganiseerd. Er zijn ontelbare telefoongesprekken en mails geweest, afspraken gemaakt voor bloedafname, ophalen van de bloedstalen en inlichtingen verstrekt hoe het bloed moest verpakt en bewaard worden . Ook het ophalen en/of verzenden heeft het nodige geld gekost aan de leden van de werkgroep. We hadden geen sponsors bij de grote brandstoffirma’s, dus kwamen de kosten uit eigen portemonnee…
Soms waren het zenuwentoestanden, misverstanden, enkele afzeggingen van deelnemers (een paar) die wel een sleutelpositie innamen, zendingen die te lang op zich lieten wachten, Stambomen die nodig waren om bij een bloedstaal te voegen die onvindbaar waren. Het is maar een greep uit het aantal hindernissen die moesten genomen worden, en die tot grote voldoening alle een gunstige oplossing hebben gekregen.
Wat een steeds terugkomende stimulans was om er steeds opnieuw met volle overtuiging in te vliegen, waren de reacties van de eigenaars van de Drenten die we bezochten om bloed op te halen. Steeds weer kregen we felicitaties van hen, en moesten we ook telkens weer aanhoren dat men niet begreep waarom dit zo belangrijke onderzoek door privépersonen diende te worden georganiseerd.
Vandaag hebben we meer dan 45 bloedstalen afgeleverd bij het labo dierlijke genetica van professor Dr. Luc Peelman en professor dr Alex Van Zeveren aan de Ugent te Merelbeke. Als de onderzoeken die vanaf vandaag kunnen starten aan het einde van de doctoraatsthesis een gunstig resultaat heeft hebben we met beperkte middelen en veel inzet een belangrijke wending gegeven aan de gezondheidsproblematiek van de Drentsche Patrijshond als ras.
En hier gaat elke individuele pup die nadien gaat geboren worden haar voordeel van kunnen halen !
Vandaag gaf de verjaardagkalender een opmerkelijke naam aan, "Bas 1993" stond er. 22 Jaar geleden werd er dicht bij de Nederlandse grens in Poppel een mix nestje Drentsche Patrijshonden/ Heidewachtels geboren .
Op de bedsofa werden in de woonkamer van Jan en Hilde 6 puppies geboren. Het resultaat van een romantisch treffen tussen het Drententeefje van Jan en Hilde en de Heidewachtel van de buren !
En mooi dat ze waren…
Heel toevallig kwamen we te weten dat er een nestje was bij vrienden van vrienden van een ras waarvan we nog nooit of vanzeleve nog niet gehoord hadden, Drentsche Patrijshondjes. Want zo was het dan ook, de genen van de papa hadden weinig invloed gehad op het uiterlijk van de pupjes. En ook van karakter bleken ze alle typisch Drentengedrag te vertonen. Maar dat hebben we pas later ondervonden.
Begin januari kwam er een pupje naar ons, het was et laatste van het nest en een heel lief klein en dik bolletje . Want “gesoigneerd” waren de pupjes tot in het uiterste.
“Jefke” onder die naam ging ons pupje toen door het leven. Genoemd naar de persoon waar het pupje eerst naar toe was gehuppeld. Vanaf het moment dat het bij ons baasje op de schoot kwam wist hij het al… Dit zou onze Bas worden en hij zou ook nooit iets te kort komen, dat moesten we aan Jan en Hilde beloven. En ze mogen gerust zijn, alles wat een Drentenhart kan verlangen heeft hij gekregen.
15 Jaar heeft hij lief en leed van de baasjes gedeeld, half Europa heeft hij mee afgerotst met het baasje op depannage of met de mobilhome die we toen hadden. Bij de aankoop van het Franse huis zat hij mee op de achterbank van de auto toen de baasjes bij de notaris hun handtekening zetten onder de acte.
Onze Belle heeft hij in zijn leven weten komen toen hij al twaalf jaar was. En wat hebben die twee nog drie jaar plezier aan elkaar gehad. Alles mocht dat soms kleine serpent van Bas Op een bepaald moment kon je licht zien op de plaatsen waar de naaldvormige puppytanden van Belle de flaporen van Bas hadden geperforeerd !
We hebben maar van één zaak spijt gehad, Bas heeft op een week na de geboorte van de pups van zijn Belle gemankeerd. De week voor Belle haar eerste nestje kreeg heeft Bas ons verlaten tijdens zijn dagelijkse wandeling in wat we altijd “ons” bos hebben genoemd.
Zo ’n fijne en betrouwbare kameraad hij zijn ganse leven geweest was zo heeft hij de baasjes nog bespaard van de gruwel van hem te moeten laten inslapen. Ook daar heeft hij de beslissing zelf genomen. Een hartinfarct maakte een kort eind aan een lang fijn hondenleven.
Hoewel nat en uitgeregend op sommige momenten was het reuze plezant daar in de buurt van Wortel kolonie . Ons baasje was onderweg (?) zijn klein Kodakse kwijtgespeeld toen hij achter Nazca was aangegaan.
Toen had hij nog geen enkele foto genomen want in de achterhoede zijn er enkel ruggen en achtersten te fotograferen.
Gelukkig heeft hij het kleinood teruggevonden in de auto. Toen Nazca aangelijnd was heeft ons baasje de auto genomen om terug achter de groep aan te gaan. De achterstand op de groep was immers te groot geworden. Toen moet het “Kodakske” uit de jaszak geschoven zijn. Het baasje heeft het Kodakske later tussen de twee zetels teruggevonden. Hij heeft dan nog enkele foto’s van de groep kunnen nemen wanneer ze al aan tafel zaten.
Inmiddels zijn er toch al wat foto’s van andere mede wandelaars binnen gekomen zodat wij ze ook hier aan jullie kunnen presenteren.
Veel plezier met de foto’s van Jeanny, Chris en Marian, ook Melissa heeft nog wat foto’s gestuurd.
Dr. Nelly Mols, nog steeds onze steun, toeverlaat en raadgeefster.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Even voorstellen
Begonnen als Bas & Belle blog is de hoofdrolspeler Bas noodgedwongen vervangen in de cast . Bas was de oudste met zijn vijftien jaar en toen hij overleed op 6 november ’08 stonden we in twijfel. Houden we de naam als Bas & Belle of gaan we hem aanpassen aan de actualiteit ?
In samenspraak met de lezers hebben we dan besloten het blog met dezelfde naam te laten voortbestaan als hulde aan die fijne kameraad die Bas steeds geweest is.
Nog geen week na het overlijden van Bas heeft Belle een prachtnestje gekregen met zes prachtpup’s. Vier reutjes en twee teefjes behoorden vanaf 12 november tot onze roedel.
In2008 moesten alle rashonden een naam krijgen die begon met een letter H. Zo kregen we een Hercule, Heros, Hera, Hadise, Harry en Harko. Hierbij zijn Hera en Hadise de teefjes.
Hera en Heros zijn bij ons gebleven zodat we het blog het Belle, Hera en Heros blog zouden kunnen noemen. Dat gaan we echter niet doen… Het is Bas & Belle en het blijft zo. Wat we wel gaan doen is de ondertitel aanpassen. “Dwaze belevenissen van twee prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden” gaan we aanpassen naar “drie prettig gestoorde” en dat prettig gestoord”is met die twee jonge nieuwkomers niet eens overdreven…
Ik ben Jan
