Ik ben Jan
Ik ben een man en woon in Vosselaar (B) / La Magdeleine (F) (België / Frankrijk) en mijn beroep is Technisch leraar autotechniek/carrosserieherstelling op pensioen.
Ik ben geboren op 05/09/1948 en ben nu dus 75 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Onze drie Drentsche Patrijshonden, tuinieren, klussen, auto's repatriëren voor VAB.
Ik ben sinds 1971 gehuwd met Simonne.
Sinds 1983 heb ik gans Europa doorkruist tijdens de vakanties om gestrande reizigers en hun auto's te repatriëren in opdracht van VAB. Sinds enige tijd ben ik met de depannages gestopt.
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
Op 02-02-2014 was Jeanny Wessels de 350.000° bezoeker van dit blog. Jeanny vertelt dat ze foto's van zichzelf niet graag heeft, maar voor eeuwige roem op dit blog wil ze samen op de foto met haar Lennaert.
Op 07-08-2012 was Karin Prince de 300.000 bezoeker van dit blog. Karin had graag een foto van haar twee troetels, Siebe & Lobke, om eeuwige roem te vergaren. Wij voldoen graag aan die wens.
Lees hier de belevenissen van vier prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden
Dit Bas & Belleblog is op deze plaats stopgezet omdat er geen foto's meer konden geplaatst worden. We zijn echter het Bas en Belleblog bis gestart. Daar kan je verder lezen onder deze link http://blog.seniorennet.be/bas_en_belleblog_bis welkom op het nieuwe adres en veel leesgenot
30-08-2014
De wind in haar kop…
Vosselaar 30-08-2014
De wind in haar kop…
Neen het was geen topdag vandaag voor Hera op de jachttraining in Beerse. Ze was duidelijk liever bij de rest van de roedel thuis op het grote kussen of in haar bench lekker zacht, droog en warm blijven liggen !
Nu regende het al bij vertrek thuis en we hebben nog tal van buien over ons gekregen. En dan heb ik nog gezwommen maar dat mottig groen ding dat bij het baasje de naam “dummy” draagt uit het water ophalen of van de andere oever gaan plukken was er iets over vandaag baas. Geen zin daarin.
Nu wilde ik heel graag naar je toe komen zwemmen maar dat groene ding waar je telkens mee afkwam… neen dat laat ik liever ophalen door mijn kinderen die daar wel het plezier van inzien. Want Libre, Lennaert , Lana en Lobke deden dat blijkbaar wel met veel plezier…
Morgen zie, dan ga ik in mijn element zijn ! Want dan komen er zeven van mijn twaalf koppige kroost zich nog eens laten zien ! En dat nog wel aan een keurmeester van Sint Hubertus. Nestkeuring zeg jij daar toch tegen, is het niet ? Wel ze gaan verschieten zij die ons nog niet kennen !
Ik heb opgevangen dat er nog zussen en halfbroers gaan komen kijken en dat er ook een parade van dekreuen gaat plaats hebben. Kwestie van zich te laten zien aan de schoon Drenten meiskes !
Ook mijn oma, de moeder van Belle gaat komen en die brengt Guido, Ghislaine en Robin mee. Die Robin wil ik ook wel eens ontmoeten want ze zeggen dat die een speciaal boontje had toen moe Belle nog bij hen woonde. Ook een zus van Belle, een tante van mij komt ook kijken wat Belle en ik er van gemaakt hebben om de familiestamboom uit te breiden. Die gaat verschieten zie, want we hebben er toch echt wel werk op gemaakt op ons nageslacht.
Zo, morgen meer nieuws over dit familietreffen en dan gaan er hopelijk heel recente foto’s te zien zijn die we een speciaal plaatsje gaan geven in ons familie album !
Inderdaad, zo mocht je het stellen toen onze baas deze ochtend de krant opensloeg. Eerst hebben we het over de miserie en de stomme klap van de commissaris van politie van Grobbendonk !
Zoals gisteren in ons door omstandigheden héél laat blogbericht al gemeld , het zat goed mis op de E313 in de volksmond “den Boudewijnsnelweg” genoemd. Daar was een Nederlandse trucker met zijn “groot gerief” achteraan op een werfwagen om wegenwerken te signaleren ingereden. Dat gaf een ravage van jewelste en het duurde zes uren om de volledig versperde snelweg terug open te krijgen !
Ons baasje die gisteren de E313 vanuit Geel richting Antwerpen wilde nemen had het geluk dat de autoradio het ongeval meldde zo rond 8u30. Hij en zijn schoonbroer hebben dan een alternatieve weg gezocht om naar Antwerpen te rijden. Toe ze in Ranst terug de snelweg opreden zagen ze dat de kijkfile in de richting Hasselt bijna tot in Wommelgem kwam ! En dat is toch dadelijk zo’n 10km van de plaats van het ongeval !
Nu heeft de politie boetes uitgeschreven aan hen die een foto van het ongeval maakte terwijl ze in de kijkfile stonden. De commissaris van politie van Grobbendonk (’t baasje zegt dat die waarschijnlijk ook het warm water heeft uitgevonden) verklaart dat die amateur fotografen de kijkfile veroorzaken en daarom vliegen die op de bon !
Volgens het baasje zijn het echter de massa blauwe en oranje zwaailichten op de plaats van het ongeval die de ongezonde belangstelling opwekken. Voor ons baasje is het een raadsel waarom die zwaailampen zes uur moeten blijven werken op een snelweg die volledig is afgesloten. De automobilisten in de tegengestelde richting worden zo attent gemaakt op de plaats van het onheil en gaan dan met beide voeten op de rem staan. Zo krijg je in geen tijd een kilometer lange file van stilstaand en langzaam aansluitend fileverkeer ! NIET DIE FOTOGRAFEN die al meer dan een uur aanschuiven veroorzaken de file mijnheer de commissaris ! Het zijn de hulpdiensten die de aandacht trekken en zo de ramptoeristen in de mogelijkheid stellen van foto’s te maken !
Het baasje heeft dan ook nog de bedenking bij het bekeuren van die “fotografen”… “zou de commissaris niet beter zijn manschappen op de omleiding plaatsen om daar het verkeer vlotter te laten verlopen en in letterlijk goede banen te leiden” Want nu was het op de omleiding “volg de letter G” meer lijden dan leiden !
En dan de humor in de gazet van vandaag… In de omgeving van Valkenswaard in Nederland zijn enkele pantserwagens van het Belgisch leger in een kettingbotsing terecht gekomen. Belangrijke bijzonderheid… het waren alle legerwagens die betrokken waren. Volgens de krant was er een Nederlandse landbouwer op zijn tractor die de bevelen van de marechaussee, die het legerkonvooi begeleidden , verkeer verstond de oorzaak van het ongeval. Door een onverwacht maneuver van de tractorbestuurder moest het eerste legervoertuig plots zwaar in de remmen met als gevolg dat het volgend pantservoertuig achteraan op zijn voorganger knalde, en de derde deed hetzelfde bij de tweede en zo waren er aan het einde van de rij vijf gedeukte pantservoertuigen van het Belgisch leger meer !
En daar maakt gans Nederland zich vrolijk om… Ons baasje heeft er ook mee kunnen lachen, want hij is ook bij het leger geweest eind de jaren zestig en blijkbaar is er nog niks verandert. Ook bij hem is er ooit een collega milicien met zijn Bedford achteraan op die Bedford van ons baasje geknald…
Maar anderzijds merkt het baasje op dat bij beide ongevallen hierboven vernoemd, er telkens twee Nederlandse bestuurders de oorzaak van de miserie waren… en da’s niet meer om te lachen ….
Ons baasje is vandaag druk bezig geweest met duizend en één ding. Te veel om op te noemen maar hij heeft toch nog de tijd gevonden om met ons de dagelijkse wandeling te doen.
Veel meer hebben we niet gedaan samen.
Vanaf deze ochtend was hij al op stap met Paul, zijn schoonbroer. Samen gingen zij badkamer meubelen ophalen voor neef en nichtje die beide aan het bouwen of verbouwen zijn.
En toen begon het al. Op de E313 snelweg was er een vrachtwagen op een werfauto gereden en door de botsing stond de vrachtwagen zwaar gehavend dwars over de snelweg. Zo vertelde men bij de verkeersinfo. De ganse snelweg versperd en geen doorkomen aan !
Nu zijn die twee niet voor één gat te vangen, onze baas is een doorwinterde chauffeur die thuis is op alle wegen van Europa en Paul is directeur van een grote rijschool met ook truckerservaring . Na enig overleg, al rijdend hebben ze dan een oplossing gevonden en waren ze nog ruim op tijd op hun afspraak. Missie volbracht dus!
Maar toch zat er dan al wat vertraging op het schema, dan moest de bestelwagen terug naar Geel gebracht worden, het baasje moest ook daar zijn Masjebashi terug ophalen en dan moesten de normaal voorziene werkjes nog gedaan worden.
Op het einde van de dag kwamen we dus nog flink wat tijd tekort, maar het dagelijks bericht op het blog is er dan toch nog gekomen.
Morgen inhaalbeurt voor de vandaag niet gedane opdrachten !
In de commentaren onder de berichten hier op het blog kunnen we merken dat de spanning stijgt. Je kan daar lezen dat “ze sparen de zon voor zondag” een andere “wij brengen de zon mee” en nog zo eentje “nog 5 nachtjes slapen, wij tellen af”…
Ja dan moet er toch wel iets op stapel staan lijkt ons. Iets dat te maken heeft met ons of het blog, of misschien wel beide ?
Ons baasje is ook al even in de weer met allerlei zaken. Hij is veel met de auto weg, de telefoon maakt overuren en ook Skype laat zich van de drukste kant zien. Soms horen we onze baas zeggen , “wacht efkes, ik bel zo dadelijk terug, ‘k heb nog een lijn open”. Het lijkt wel of hij heeft een job als telefonist aangenomen, een call-center noemen ze dat dachten wij .
Nu blijkt dat alles te maken heeft met de nakomelingen van onze Hera. De pupjes van haar, die twee jaar en een half geleden hier in de hoek van de living geboren zijn mogen zich komen tonen aan een keurmeester. Die gaat dan elk “pupje van weleer”, nu volwassen hond inspecteren en nadien gaat hij verslag maken van het nest in zijn totaliteit.
Het is een sluitstuk van een periode waarin al de honden de kans kregen om zich optimaal te ontplooien tot mooie jachthonden.
Voor de baasjes is dat de bevestiging dat de keuze tussen reu en teefje, Cartouche en Hera, een goede keuze was.
Nu zondag 31-08-2014 houden wij voor de nakomelingen van Belle en Hera een familiedag met nestkeuring van het L-nestje. Zeven honden komen zich presenteren. Lennaert, Lando, Loek, Lana, Lobke, Libre en Lucy komen zich afvragen of de keurmeester hetzelfde oordeel heeft over de prestaties van vader Cartouche en moeder Hera als onze baasjes en de baasjes van al de pups.
We hebben al bevestigingen van een goede keuze gekregen in de zin dat Lennaert en Lando hun “papieren” al klaar hebben om op de Belgische en Nederlandse lijst te staan van goedgekeurde dekreuen. Ook Kiet uit het nestje van Belle en Ferron staat al op de Belgische lijst van dekreuen en valt vooral in de smaak bij de teefjes in Denemarken…
En dan is er ook nog Loek, die is ook bezig met het behalen van zijn kwalificaties van dekreu. Die is bezig aan een stevige opmars. Op de show in Genk behaalde hij in juni nog CAC en CACIB, werd dan ook nog eens clubkampioen bij de jachtopleiding met 158/160 punten. En ook vorige zondag op de show in Mechelen haalde Loek CAC, CACIB en BOB . Die moest dus op het einde van de show nog eens de erering in voor de verkiezing van “beste hond van de show”. Maar dat is voor een jachthond iets te hoog gegrepen.
En er komen nog meer Drenten… want ook Kiet en Kiki komen en zelfs de overgrootmoeder van het L-nest, Freya komt ons bezoeken en ze komt dan ook nog eens samen met Eska, een zus van Belle !
Bah, dat is het woord dat er hier ten huize haast elk uur wel over de lippen komt, bah, bah en nog eens bah ! We zullen er niet teveel woorden aan moeten vuil maken om uit teleggen waar die Bah ’s op slaan denken we. Kijk maar eens buiten …
Sinds vrijdag , ook al een dag waaraan we niet de beste herinnering hebben wat regen en slecht weer betreft is er hier in dit tranendal nog maar één behoorlijke dag geweest . Zaterdag heeft het niet de ganse dag geregend ! ! !
Gisteren avond is het hier beginnen gieten, en als het hoofdbestuur het niet de ganse nacht heeft horen regenen is het omdat ze goed en diep geslapen hebben, net zoals wij Drentjes .
Eén voordeel hebben we nu wel… de grote emmers die onder de afvoer van de veranda staan lopen nu al een tijdje over en zorgen ervoor dat we de eerst volgende dagen geen leidingwater moeten drinken ! En daar houden we dan weer van …regenwater.
Intussen spelen we maar met elkaar binnen want we hebben al genoeg naar onze poten gekregen omdat we van de keuken en de huiskamer een slijkbaan hebben gemaakt. Ja wat wil je, als er zestien dikke grote Drentenpoten recht uit de tuin achter elkaar komen binnen stormen.
Maar we hebben gekeken naar het TV nieuws van 13u00. Daarin vertelt Sabientje dat het morgen beter gaat worden. Ze zegt er dan wel heel stillekes achter dat het maar voor één dag gaat zijn. Alleen de woensdag zou het droger zijn. Dan zegt ons baasje veel harder dan Sabine haar weerbericht brengt, “als ’t nog erger gaat regenen verkopen we de Masjebashi en kopen we een boot. De voortuin hier aan de deur noemen we dan Vosselaar Plage en we kunnen de boot vastmaken aan de brievenbus wanneer we aanmeren !
Wij denken dan maar dat ‘m weer sarcastisch, humoristische, onnozele praat aan ’t verkopen is en dat we tegen dat het zover komt ons gaan laten verbouwen tot zeehond…
Met de gedachte aan mooier weer dat morgen komt maken we dat er morgen weer een optimistisch verhaaltje hier op het blog kan verschijnen….
We zijn twee dagen terug thuis in Vosselaar en we zijn alweer terug onderweg naar een vreemd ver land ! Althans, dat is wat onze baas er van maakt…
Vanochtend heeft die opgemerkt dat er in de tuin alweer begin is gemaakt van twee loodrechte schachten. Knalrecht naar beneden richting China !
Het was gisterenavond al flink donker voor we terug binnenkwamen, (je moet er van profiteren als ’t droog is buiten, zeggen ze hier) en toen zijn we maar beginnen graven .
We hebben ons twee maanden werkloos gevoeld als de NV. Drentsche graafwerken & co in Frankrijk maar dat kwam omdat voor die ondergrond zwaarder materiaal nodig is dan enkele Drentenpoten. Maar gisterenavond hebben we ons met vereende krachten (soms verspreekt ons baasje zich en dan zegt ‘m “verkrachte eenden”) kunnen herpakken en we hebben onze achterstand weg gewerkt.
Er zijn terug kuilen inde tuin ! We voelen ons helemaal terug thuis in onze vertrouwde omgeving. Nu leek het baasje niet echt happy toen hij de ravage zag. Gisteren heeft hij buurman Ludo nog bedankt om het mooi onderhouden van onze tuin en onze “pélousse” . Ludo had er nog zo zijn best op gedaan om het gras mooi te onderhouden en de oprit vrij te houden van onkruid.
Het baasje moet niet treurig zijn, we hebben ons ten langen leste toch al twee dagen koest gehouden met onze specialiteit….
Gisteren kregen we bezoek, geen bezoek voor de baasjes maar wel voor ons, de vier Drenten. Het was Melissa en haar vier maanden oude Drentje Nobelle. Melissa had ons vorige week al een mailtje hadden gestuurd om te vragen wanneer we terug in ’t land waren en ze ons samen eens mocht komen bezoeken.
Nobelle is een hondje van fokker Peter van der Elst uit Erpe Mere en een bevriend fokker van onze baasjes. Toen Melissa goed vijf maanden terug bij onze baasjes informeerde wanneer wij nog eens een nestje zou geboren worden bij ons, hebben onze baasjes haar doorverwezen naar Peter die op gelijkaardige wijze als onze baasje super Drentjes fokt. Bij Peter was er toen een nestje op komst en vermits Peter zijn ouderhonden ook zorgvuldig selecteert en laat onderzoeken was het voor ons baasje geen enkel probleem voor de doorverwijzing.
Sinds eind juni woont Nobelle dan ook bij Melissa in Poppel, grensdorp tussen Turnhout en Tilburg. En gisteren kwamen baasje en hondje dan kennismaken met onze roedel. Om Nobelle langzaam te laten wennen aan de andere roedel liet ons baasje ons dan maar één voor één kennismaken met de pup. Hera kwam als eerste aan de beurt om kennis te maken en na enig “aftasten” van de situatie kwamen ook de andere aan de beurt.
Het best speelde Nobelle met Belle en Heros. Met Heros, die in de ogen van Nobelle haast een pony moet zijn, was zij aanvankelijk toch nogal terughoudend maar snel kwamen beide nader tot elkaar en kwamen beide “goed los”, dit ten nadele van het gazonnetje dat zich toch wel ietwat hersteld heeft in de acht weken van honden afwezigheid…
Wij hadden een fijne voormiddag met dat kleine grut uit Poppel, en de baasjes genoten mee van het spel van jong met oud !
Het was druk gisteren op de A10 snelweg van Bordeaux richting Parijs. Zo druk zelfs dat het baasje besloot de 100 km langere weg naar huis via Le Mans, Alencon, Rouen te nemen, dat is langs de vrij recente A28 snelweg.
Op die snelweg kan je flink doorgaan want er is weinig tot zéér weinig verkeer en dan nog hoofdzakelijk Engelsen met mobilhomes of caravans. Wij konden alvast goed doorrijden. We waren met heel mooi zonnig weer vertrokken maar vanaf Poitiers begonnen zich dreigende donkere wolken zich te vormen in het westen. Tot halfweg Tours / Le Mans bleef het droog en toen kwam de eerste serieuze bui op ons neer.
In Rouen waar het baasje altijd de afrit Rouen “est” neemt , daar kan hij goedkoop tanken bij de Esso Express, was de “Mathilde” brug onderbroken wegens werken. Die brug is een sluitstuk van de ring rond Rouen en de noodzakelijke verbinding over de Seine om naar de richting van Amiens af te buigen. Door het afsluiten van die brug moest heel die sliert auto ‘s, meestal buitenlanders, voor een deel door het centrum van Rouen. Dat had een wachttijd /aanschuiven van bijna een uur tot gevolg. Dat is dan net de tijd dat het baasje normaal wilde vermijden door niet over Parijs te rijden ! ! !
Na Rouen ging het dan terug “comme il faut” , de buien die we ondertussen over ons kregen niet te na gesproken. Iets achter Gent stond aan de overkant van de snelweg een massa blauwe zwaailampen aan te duiden dat er een ernstig ongeval was gebeurd. De snelweg was daar over drie rijvakken onderbroken met een file tot in Waasmunster tot gevolg. Op de radio meldde men een uur en een kwart langere rijtijd !
Richting Antwerpen ging het echter prima en zelfs aan de Kennedytunnel konden we vlot de toegestane 100 k/u aanhouden.
Iets voor tien uur waren we terug in Vosselaar en het eerste wat ons opviel was “wat is het hier koud zeg” !
Een mooie zonovergoten dag kondigt zich aan. Spijtig dat ons hoofdbestuur besloten heeft van vandaag terug te keren naar België.
De verhalen die ons bereikten over het weer in de lage landen bij de zee waren niet van die aard dat we stonden te springen van vreugde om terug te keren naar Vosselaar. Maar er zijn nu eenmaal momenten dat de Belgen ons blijkbaar niet kunnen missen… en dan doen wij maar eens even een “over en ’t weerke”.
Ons baasje heeft al gezegd dat we rond 10 september alweer naar La Magdeleine terugkeren , maar eerst moeten we nog een portie goed “Charentaise weer” gaan afleveren aan al die daar in ’t noorden tot aan hun knieën in ’t water staan.
De aanhangwagen staat al zo goed als klaar gereed om de terugtocht aan te vatten. Enkel de zaken die bijzondere zorg vereisen zoals de koelbox met diepvries spullen en twee valiezen moeten nog geladen worden.
Het valt toch wel op dat het weer hoofdzakelijk honden spullen zijn of zaken die het hondenleven aangenamer maken die zich op de aanhanger bevinden. En dan zegt ons baasje dat hij al die spullen dubbel heeft, één versie voor Frankrijk en één versie voor Vosselaar.
Waar er ook behoorlijk wat van op de aanhanger bevindt zijn de oogst producten. Met veel ijver en goesting gemaakte pompoen- en courgettesoep, en heel veel confituren.
We gaan geen honger lijden in ’t Belgikske deze winter !
Een Engelse verzekeraar stelt dat een rijstrook, die alleen door vrouwelijke chauffeurs zou mogen gebruikt worden, het verkeer aanzienlijk veiliger zou maken ! Schiet nu niet op de pianist, het zijn de woorden van een Engelse (waarschijnlijk) dorpsfilosoof.
Nu hebben die gasten daar wel enigszins gelijk (zegt het baasje heel stillekes) want die slogan van enkele decennia terug “zeg niet te gauw ’t is weer een vrouw” is al lang weg gedeemsterd. Alleen al wanneer er minder verkeer is op de andere rijstroken is het daar al veiliger. Dat is poepsimpel gewoon waar!
Maar we gaan niet positief of negatief discrimineren en we gaan de Holebi’s ook een aparte rijstrook geven. Ditmaal eentje in de regenboogkleuren. Na de roze rijstrook voor de vrouwen moet dat kunnen vinden we.
Maar de mannen kunnen we niet wegcijferen en die gaan we twee rijstroken geven omdat ze gewoon met meer op de baan zijn dan de twee vorige categorieën .
En dan zijn er nog de vrachtwagen bestuurders mannelijk / vrouwelijk. Die hun marchandies waar ze mee rijden is meer dan dubbel zo groot en dus krijgen zij ook twee rijstroken. Daar moeten ze maar mee content zijn. Ze zijn professioneel en moeten dat aankunnen, met z’n alle met hun trucks tegen 90 km/u naar hun bestemming. Niet meer gehinderd door “uilskuikens, paljassen, zondagsrijders, mierenneukers, hoeden en klakkendragers, absjaars, stuntelaars, grof krapuul, of kamelendrijvers ! Allemaal samen op de rijstroken voor Esten, Letten, Litauers, Polen, Russen, Tsjechen en Slovaken, Bulgaren, Roemenen, nen dikken Deuts, ne stoemmen Hollander, nen aan de verkeerde kaant rijende Engelsman en nog een koppel Belgen. Allemaal vredig achter elkaar, zonder ambras !
En we maken nog één rijstrook meer. Die van de wegpiraten die op die rijstrook méér dan 150 km/u MOETEN rijden. De rijstrook van de “dikke” Mercedessen, Audi’s en BMW’s dus. (hebben jullie trouwens al eens een “dunne” Mercedes of BMW gezien ? Wij in elk geval nog nooit !
Als we nu al die rijstroken eens samen tellen dan komen we aan zeven rijstroken ! Als het dan nog niet filevrij en veilig kan dan weten wij het ook niet meer…
Maar we kunnen er met de toekomstige nieuwe minister van verkeer eens over gaan klappen. Misschien heeft zijn / haar voorganger nog wel ergens een schuif vol bankbiljetten van 500 euro nagelaten voor het moment dat er eens een “goed idee” voor de verkeersveiligheid zou geopperd worden.
Iedere belangen groep / geslacht / beroepscategorie zijn / haar eigen rijstrook als dat geen goed idee is ? En dan komt het idee nog van over ’t water, van een aan de verkeerde kant van ’t straat rijdende verzekeringsagent.
Onze baas heeft in elk geval met dit bericht ijverig zijn best gedaan in de categorie “kan het nog zotter” en voor ne keer moet da kunnen volgens ons…
Ze doen weer druk de twee leden van het hoofdbestuur. Het is net alsof ze de terugkeer naar Vosselaar al aan het voorbereiden zijn.
Hera is daarstraks al mee langs Gaspar geweest en heeft met hem gespeeld terwijl het baasje zijn aankopen aan het doen was. Gaspar is de Berner Sennen reu van de Pineau en Cognacboer waar het baasje gewoonlijk zijn Pineau des Charentes afneemt en af een toe ook eens en fles Cognac XO. Dat spul is daar stukken beter dan die vergelijkbare van de gekende Cognachuizen maar bijlange niet zo duur.
De familie sponsort dan ook geen tennis of paardenconcours en is ook niet actief in de gekende golf circuits. En dat scheelt meer dan een slok op een borrel . Letterlijk te nemen hier !
Ook de grote witte 8 x 4 meter tent is al op de aanhanger geladen. Die gaat het baasje nodig hebben eind van de maand wanneer er weer een familiedag voor de Drentjes plaats heeft. Er moest zo de 31° augustus nog eens wat regen in de lucht hangen die er de afgelopen maand nog niet is uitgevallen in ’t Belgikske of l’Hollande of “les Pays Bas” zoals het officieel heet .
Ook deze ochtend zijn er boodschappen gedaan die alleen gedaan worden wanneer de Mitsubishi in de richting van België wordt gestuurd. We lazen ook al iets van ‘vrijdag thuis zijn en hopen dat tegen dat we thuiskomen het frietkot nog open is’ !
Zo weten we dat ook weeral, vrijdag naar “huis” en we eten die avond friet (patat voor de Hollanders) van Jan en Carine met curryworst voor de hondjes . Dat is zowat de klassieke thuiskomst hondenmenu.
We zijn dan de ganse dag rustig in de auto geweest en dat wordt dan onze beloning voor goed gedrag in de auto, Geen brokken vrijdag… joepie ! ! !
Morgen geven we verslag van de allerlaatste voorbereidingen voor het vertrek na haast acht weken verblijf in “la douce”.
Inderdaad rommel, niks dan rommel dat was er zondag te zien op de jaarlijkse bric à brac in Villefagnan, op zo ‘n 4 kilometer van Ferret.
De baasjes hadden weken geleden al besloten van de bric à brac van Villefagnan nog eens te bezoeken. Dat was ook alweer enkele jaren geleden. Maar ’t was nog altijd hetzelfde, dezelfde mensen als bezoekers en als standhouders, dezelfde kramen en zelfs dezelfde rommel.
Het baasje opperde zelfs dat hij zijn “kodakske” niet had moeten meenemen want die foto’s van vijf jaar geleden waren nog altijd actueel. Dat is zowat het grote voordeel, spullen van vijftig jaar geleden zien er binnen tien jaar nog altijd even oud uit… Dat heb je wel niet van oude kleding, daar staat een duidelijke tegenover, maar een strijkijzer van vijftig jaar geleden ziet er net zo uit als een van zeventig jaar oud. Een blok ijzer met een beugel opgelast.
Eergisteren was het een aangenaam weertje om door de straten van Villefagnan te slenteren. We komen er haast dagelijks om brood en een “Charente Libre” krant te halen. Meestal is Hera of Heros maar ook Hera én Heros komt nogal eens voor. Gisteren was ons hoofdbestuur echter alleen op stap.
Het baasje vond het toch wel raar dat de organisatie van de bric à brac een kraam van een “artisanale bakker” had neergepoot vlak tegenover de deur van onze dagelijkse bakker. Toen het baasje daar gisterenochtend naar vroeg of hij daar geen hinder van heeft gehad was zijn antwoord heel laconiek… “wij waren toch vroeger uitverkocht dan onze concurrent”
En neen, het hoofdbestuur heeft niets gekocht, maar het baasje heeft wel even stil gestaan bij en hakbijl die zo zou kunnen gefigureerd hebben in de recente serie over Hendrik de achtste en zijn bloeddorstige kliek.
Er zijn nogal wat foto’s genomen eergisteren bij de BBQ “internationale”. Die willen we jullie niet onthouden want er zijn er toch wel enkele opmerkelijke bij.
Zo was er ook Sara, buurvrouw “uit het grote witte huis” en wereldkampioene triatlon (! ! ! ). Je kan alles over haar en de trainingstages die zij hier organiseert te weten komen op haar site met blog : http://triathlontrainingholidays.com/ .
Sara kwam, nog in haar fietskleding, even zeggen dat ze de zojuist behaalde (toen een half uur geleden) gouden medaille en haar overwinningslint van kampioene van het departement Charente, naar huis ging brengen en na een douche ook wat meevieren.
Wie ook de ganse avond in de kijker liep was Alix, het twee en een half jaar oude dochtertje van de naaste buren. Zij heeft zich een hele tijd geamuseerd met het verzamelen van kleine huisjesslakjes die ze kon vinden op de bij ons talrijke stokrozen.
Ook haar twee maanden oude zusje Blanche ging bij de buren van arm naar arm en heeft weinig tijd doorgebracht in haar maxi-cosy (of hoe heet zo’n ding dat in onze jonge tijd een “voituurke” was). Overbuur David en achterbuurvrouw Victoria, beide Engelsen, konden het goed vinden met de kleine Franse dreumes in hun armen.
Victoria en Richard hebben ook nog wat "speciaals". Zo werkt Richard nog steeds in Wommelgem in België, bij een firma die vooroorlogse exclusieve auto 's restaureert. Dit terwijl Victoria samen met dochter Yasmine permanent in Ferret wonen. Dat Richard dan ook heel wat kilometers heen en weer pendelt tussen "Oemmelegoem" (Wommelgem oep z'n Aantwaarps) en La Magdeleine mag dan wel duidelijk zijn !
En dan hadden we ook nog de twee Spaanse dames te gast. Rita is de Spaanse nicht van de onze nieuwe overbuurvrouw Frances die zoals al gezegd hier in Ferret op bezoek is. Zij was samen met een vriendin vanuit Barcelona met de trein op familiebezoek gekomen.
Van de twee Franse gezinnen konden de mannen Xavier en Dominique het goed met elkaar vinden en hebben duidelijk al de problemen die zich op dit moment in Frankrijk stellen goed duidelijk besproken. Ook ons baasje heeft zich samen met hen een tijdje bezig gehouden in de nationale en regionale “Franse problemen”…
Ons vrouwtje heeft zich bij aan tafel gezet bij Frances, Steven en de twee Catalaanse dames en heeft ook met hen een aardige babbel (uiteraard ook in het Engels) gevoerd. Zoiets hadden ze blijkbaar in gans hun leven nog niet ervaren, uit de trein stappen, bij de familie arriveren en even later bij totaal vreemde mensen ( Nederlandstalige Belgen dan nog) de beentjes mee onder tafel mogen steken. Dat was voor hen waarschijnlijk de belevenis van het jaar !
We hebben het uit de eerste hand van de betrokkenen zelf horen zeggen, allen hadden ze een reuze gezellige avond gehad waarbij ze elkaar beter hebben leren kennen. Want Ferret is dan wel een kleine gemeenschap, de taalbarrière tussen Fransen en Engelsen blijkt dan soms toch groter te zijn dan je zou verwachten. Ons baasje is toch wel enkele keren moeten gaan “assisteren” wanneer geen van beide gesprekspartners een sleutelwoord in de andere taal niet kenden.
Voor het baasje was het wel moeilijk om zich telkens in de goede taal tot gepaste persoon te richten. Niet simpel zegt ‘m die vertaalknop telkens in de goede positie te zetten !
En wij… wij hebben achteraf ook nog lekker mogen snoepen van wat van het BBQ-vlees overbleef…
Onze baasjes hadden het vorig jaar al verteld, “wanneer we 15 jaar in Ferret wonen geven we een BBQ voor al de inwoners van ons gehucht". En gisterenavond was het dan zo ver.
De baasjes waren zoals we gisteren al schreven, vroeg in de weer met allerlei voorbereidingen eigen aan een zomerse BBQ.
Tafels werden aangesleurd, parasols geplaatst, stoelen gaan lenen, tafels dekken, kortom een ganse dag zijn ze bezig geweest.
Rond 18u00 kwamen dan de eerste buren in kleine groepjes afgezakt naar onze koer. Het gezelschap was in verscheiden opzichten gevarieerd. Zo ging de ouderdom bvb van 2 maanden (de kleine Blanche van de naaste buren) tot meer dan 65 jaar.
Maar we hadden ook vier nationaliteiten over de vloer. De Engelsen waren in de meerderheid, gevolgd door de Fransen, de Belgen en de twee Spaanse, (sorry… Catalaanse) dames die op bezoek warenbij de overburen.
Want zo zijn we dan weer. Bij Steven en Frances , de twee nieuwe (Engelse) overburen was in de namiddag haar Spaanse achternicht samen met een vriendin gearriveerd. Die zou vanuit Barcelona naar Ferret komen om een week op vakantie te komen. Dan kan je die mensen toch niet aan de overkant van de straat laten zitten… dus neem een stoel en schuif bij aan, zo gaat dat hier…
En genoten heeft het gezelschap. Ons hoofdbestuur vormde de link tussen de verschillende nationaliteiten en talen om van het gezelschap een mooie keuvelende groep te maken. De baasjes werden regelmatig om tussenkomst gevraagd om even wat woorden in een andere taal om te zetten.
Hierbij opperde het baasje dat het al een geluk was dat de Spaanse dames Engels spraken, want de kennis van het Spaans stopt bij het baasje na het tellen tot tien en “dos servezas por favor”.
Er is goed gebabbeld en gegeten rond de twee tafels, er kwamen voor de baasjes toch wel heel onverwachte vragen, zoals waar we die heerlijke tomaten hadden gekocht ?
Nu zijn die tomaten van het tomatenras “tomate Russe” die weinig zaadjes bevatten, heel groot worden (500gram is heel normaal) en zoeter smaken dan andere tomaten. En die tomaten planten wij elk jaar in onze moestuin…
Ook wij Drentjes zijn niet vergeten, de gasten waren zo sympatiek van nog wat overschot te laten voor ons. Laat op de avond hebben wij dan ook nog kunnen smullen van enkele satés, lapjes spek en enkele niet volledig opgegeten hamburgers. Dat was weer smullen voor ons achteraf.
We hadden een fijne avond in goed gezelschap, en weten zeker dat er nog lang zal nagepraat worden over “le BBQ chez les Belges”…
Gaat worden ? Het is al vanaf deze morgen druk bij het hoofdbestuur, dus die toekomende tijd mag wel weg, of we moesten er “nog drukker” van maken.
Er staat namelijk een BBQ op til vanavond. Een BBQ hier bij ons op de koer voor al de buren van de hameau (gehucht) en die zijn met 15 volwassenen en 4 kinderen.
De baasjes houden de BBQ omdat ze dit jaar hier in het gehucht iets te vieren hebben. Het is immers dit jaar 15 jaar geleden dat ze hier in het gehucht Ferret van de gemeente La Magdeleine hun tweede verblijf kochten. En dat is voor de baasjes een reden om te feesten met de buren !
En ze gaan allen present zijn op twee na. Mark, de echtgenoot van Sarah moet de beurs van Birmingham in Engeland mee draaiende houden en onze jongste aangekomen buur gaat liever met zijn vrienden naar een jongerenfestival in Dax in de Landes.
Het gaat hier dus een feestje worden met internationale allures waarbij de Engelsen in de meerderheid zijn, de Fransen op eigen terrein spelen en het de Belgen zijn die alles organiseren…
De météo ziet er goed uit voor vandaag en de volgende dagen zodat het al zeer sterk zou zijn moesten we op het onverwachte toch nog de beschutting van de hangar moeten opzoeken om te gaan gaan schuilen. Nee hoor, alles laat vermoeden dat het een openlucht BBQ gaat zijn “comme il faut”.
Wij Drentjes kijken er weeral naar uit, allicht zullen er wel weer enkele stukken vlees overblijven en zal ons diner vanavond weeral behoorlijk aangevuld zijn met BBQ vlees. Je hoort het van ons morgen op dit blog….
Dat heeft ons baasje begin deze week nog gedacht toen hij de klachten las die Bowie van Jantine op Facebook naar voor bracht.
Bowie was van de achterbank naar de achterbak, de koffer zeggen wij, verwezen . Daar bleek hij niet erg gelukkig mee te zijn en kwam dan heel zielig over de leuning van de achterbank kijken.
Dan is het hier bij ons toch wel gans anders… Hera bvb doet niet liever dan op haar vertrouwde plaats in de koffer van de auto liggen. We hebben met haar trouwens nog nooit een probleem van welke aard in de auto gehad.
Deze namiddag toen het baasje het interieur van de auto zo een beetje aan het fatsoeneren was lag Hera plots in de koffer van de auto te slapen. Daar moest het baasje dan toch maar eens snel een foto van maken.
Elke morgen staat ze aan de auto of aan de haak waar de leibanden hangen klaar om mee naar Villefagnan te rijden om brood en de krant te gaan kopen. Het duo Baas / Hera is al goed bekend in het dorp. Af en toe,wanneer de deur van het dameskapsalon open staat steekt ze even haar kop binnen om te kijken dat ons vrouwtje daar niet in een of andere kappersstoel zit. Ze is éénmaal het vrouwtje mee mogen gaan ophalen toen deze naar deze kapster was geweest !
Hera en Belle zijn bij ons de snelweg Drenten, maar ook met Heros en Lucy hebben we nooit auto problemen gehad. Hier hebben de Drenten duidelijk de aard van het baasje. Alleen kunnen ze met het baasje weinig uitrichten als hij ook in de kofferbak moet !
Het baasje zit zich danig druk te maken. We hadden namelijk een afspraak met een technieker van France Telecom die onze telefoonlijn zou komen herstellen.
We hebben namelijk nog maar eens, en dit voor de x° maal de keer, geen vaste telefoonverbinding en internet verbinding niet meer. Voor het internet hebben we de zaken zelf aangepakt, dat gaat sinds het begin van juli rechtstreeks via de satelliet, maar voor de vaste telefoon zijn we nog op die kl*tefirma, die France Telecom heet, aangewezen.
De afspraak was dat de technieker zich hier vandaag 14-08-2014 tussen 08u00 en 13u00 zou aanbieden . Er diende in die tijd iemand thuis te zijn opdat die technieker de lijn zou kunnen testen en herstellen.
Het moment dat we dit schrijven staat het uurwerk op 14u45 en als er iemand onder de lezers een technieker van France Telecom heeft gezien, dan wij ook ! Nougabollen, niks, niente dus…
Het baasje heeft ondertussen dan maar eens in de archieven van het blog aan het lezen geweest en wat kon hij lezen op 18-08-2013 ?... Val niet achterover want dit stond op die datum op dit blog…
Beloven ja…
Het baasje heeft het stilaan gehad met France Telecom, Orange/Wanadoo, en alles wat er rondhangt.
Er was toch beloofd dat er gisteren in de voormiddag een technieker zou langskomen om bij de andere helft van de bewoners van het gehucht het internet en telefoon zou komen herstellen . Nu ja… als één van de lezers iemand van voornoemde k…..firma heeft gezien, dan wij ook .
Vier gezinnen hebben zitten wachten van 09u00tot 13u00 op de technieker die niet kwam. Het lijkt wel “wachten op Goudot” zoals in het toneelstuk, waar twee mannen wachten op “Goudot”, die eigenlijk niet bestaat .
Het besluit is hier ten huize genomen, de schotelantenne voor satelliet verbinding komt terug op het dak. Die heeft daar al ooit gestaan maar toen verbeterde de internet verbinding plots en heeft het baasje het contract met Wanadoo toen toch maar verlengd . Het was toen toch heel wat financieel voordeliger van met Wanadoo door te gaan dan de flink duurdere satelliet verbinding. Vandaag de dag baalt ons baasje zo van de arrogante houding van France Telecom dat hij de meerprijs van de satelliet er graag bij neemt.
Inderdaad, dat was er op een paar dagen na een jaar geleden op dit blog te lezen ! Als je dan nog niet mag balen van zo ’n firma dan weten wij het ook niet meer.
In het Frans heet dat “l’ histoire se repete” maar of ze dat al begrepen hebben bij France Telecom is ook voor ons een groot raadsel.
Het baasje is verkouden ! Kommer en kwel is zijn deel en de berg zakdoeken slinkt zienderogen !
’t Vrouwtje klaagt van rugpijn en steekt het op het natte en steeds verschillend weer.
En wij Drenten hebben niks om over te klagen. We worden wel nat bij een regenbui maar wanneer we terug binnen komen worden we zorgvuldig afgedroogd en dat hebben we dan ook nog eens graag.
Het weer is totaal onvoorspelbaar op dit moment. Wanneer je in de overtuiging bent van “het blijft nog wel enkele uren droog” , dan kan je twintig minuten later met heel je hebben en houden op de vlucht voor een fikse bui .
Zo is het baasje vannacht rond vier uur opgestaan omdat de gordijnen in de slaapkamer haast horizontaal in de slaapkamer binnen waaiden ! Zo sterk was de wind die recht door het open slaapkamerraam binnenwaaide.
Ook in een tonnetje dat origineel hondenkoekjes bevatte en op de buitentafel stond , kon je deze ochtend 7 centimeter regen meten !
Het is ook de eerste maal in al die 15 jaar dat we nu hier in de Charente de zomer doorbrengen dat we geen moestuin hebben moeten besproeien. De grote waterput doet dit jaar niets anders dan bij elke bui die valt, overlopen …
En nu, sinds een uur of tien deze voormiddag hebben we weer “plein soleil” ! Je zou makkelijk kunnen besluiten “ik ga in de tuin werken” maar stellen het toch maar uit tot volgende week.
Want vanaf volgende week zijn de weersvoorspellingen terug goed . Geen regen en volop zon volgende week zeggen de meteoberichten.
En wij zeggen “we zullen wel zien wat komt…of valt “…
Ja je leest het goed, de volgende generatie Drentsche Patrijshonden uit onze lijn is “onderweg”. Het is Lennaert, zoon van onze Hera die gisteren voor een dekking heeft gezorgd.
Het zat er aan te komen, al enkele maanden kwamen er vanuit Roosteren berichten dat Jeanny en Lennaert benadert waren om in de Kennel van het Roerdal het teefje Saku te dekken. De stambomen werden uitgepluisd, de onderzoeken op gezondheidsgebied vergeleken, navraag gedaan bij fokkers van vorige generaties in de stambomen en informatie opgevraagd bij al wie maar enigszins gegevens van de ouderdieren bezat.
Er waren al wat mensen rondom Saku en Lennaert goed zenuwachtig, zo in de trend van 'Saku zal toch niet op haar toppunt van loopsheid zijn wanneer we op vakantie in de Charente zijn zeker' ? Zo ja, wat staat er dan te gebeuren. Zou Yvonne dan naar de Charente komen vanuit Nederlands Limburg ? Toch een afstand van 900 kilometer enkele reis !
Maar de zenuwen waren overbodig, Saku kent haar manieren en de wereld, en ze heeft netjes alle hormonen in bedwang kunnen houden. De progesteron test gaf aan dat het deze week moest gebeuren. En gisteren was het dan zo ver.
Jeanny had ons zondag al verwittigd dat hun dierenarts (ons baasje noemt die steeds dr. Kildare) hen de raad had gegeven met Saku op maandag naar Lennaert toe te gaan.
Volgens Jeanny ging de dekking vlot en heeft Lennaert gedaan wat van hem verwacht werd. Vandaag zou er een tweede dekking plaats hebben, en dan kunnen we beginnen uitkijken naar de eerste scan van de buik van Saku.
Dat heeft gewoonlijk tijdens de vierde of vijfde week na de bevruchting plaats. Dan weten we of Saku heeft “opgenomen” en dat er pups “onderweg” zijn. Tijdens de achtste week kan dan bij een tweede scan gezien worden hoeveel pups ongeveer gaan geboren worden. Het precieze aantal pups kunnen we echter pas te weten komen na de bevalling.
Ons baasje heeft zo al even snel uitgerekend dat de bevalling ergens tussen 12 en 16 oktober moet plaats hebben.
Wij volgen de evolutie in elk geval met meer dan gewone belangstelling…
“’t Zal b*g*t niet waar zijn hé” hoorden we daarstraks het baasje zeggen toen hij de krant aan het doorbladeren was. Veel kon hij nog niet gelezen hebben want hij en Hera waren nog maar pas terug uit Villefagnan waar ze voor aankopen van brood en de krant naartoe waren geweest.
De eerste vraag is dan “wat zal er niet waar zijn” en dat was snel duidelijk. In de regionale pagina’s van de Pays Ruffecois, onze regio dus, staat dat er in Verteuil-sur-Charente, het pittoreske dorp dat beheerst wordt door het kasteel van de markies met de onmogelijk te onthouden naam, een TV ploeg is neergestreken.
Niks mis mee zegt het baasje, een beetje bekendheid doet de streek geen kwaad, maaaaar…. Het is ditmaal geen “gewone” TV cameraploeg. Het zijn de Engelsen van Channel 4 en die zijn gekomen voor opnames voor het programma “une place au soleil” bij de Belgen en Nederlanders beter bekend als “a place in the sun” ! Voor diegenen die het programma niet kennen, het promoot de streek (?) door het aanbieden of het helpen van Engelsen bij het zoeken naar een geschikte woning in die streek.
Nu is het zo dat wij hier in de streek en zeker in het gehucht en dorp overspoeld zijn geworden door Engelsen die hier hun tweede woning of vaste verblijfplaats hebben gekocht. Zo hebben van de negen huizen in het gehucht Ferret, vijf huizen een Engelse eigenaar waarvan vier hiervan hun vaste verblijfplaats hebben. Twee huizen zijn de vaste verblijfplaats van Franse gezinnen en twee huizen zijn tweede verblijven van een Belg (wij) en van onze buurman die sinds kort Parijs als hoofdverblijfplaats heeft.
Ons baasje hoopt nu maar niet dat het programma, dat in GB in januari gaat uitgezonden worden, geen tweede sunami van Engelsen over ons gaat veroorzaken… We spreken nu in onze directe omgeving al meer Engels dan Frans…
Maar er zijn ook voordelen aan de komst van de Harald’s en Mabel’s ! Zo restaureren zij veel van de nu leegstaande en veelal vervallen woningen. Zij verzorgen met meer dan gewone ijver hun tuinen en ze zorgen dat de huizenprijzen terug de hoogte ingaan.
Maar zo herinneren we ook een artikel van vorig jaar in dezelfde krant. Die vertelde over een oude man, een tachtiger en weduwnaar, die nog als enige Fransman in zijn gehucht woonde. Volledig omgeven door buren waarmee hij geen klapke kon doen omdat hij geen Engels sprak, en de buren geen Frans kenden ! En dat heeft dan ook als resultaat dat die buren geen Frans leren want ze hebben er geen noodzaak aan.
Afwachten wat het gaat worden de volgende jaren. De Immo kantoren en de notarissen gaan hun “omzet” waarschijnlijk zien stijgen. Het is toch wel opmerkelijk dat er meer Immo kantoren en notarissen in Ruffec zijn dan café’s.
Je kan er als het ware makkelijker een huis gaan kopen dan een pint gaan drinken. En dat is pas een “bangelijk” feit !
Vandaag is er voor de eerste maal een marché Britannique georganiseerd in Villiers le Roux. Dat is het meest nabije dorp hier bij ons. Het dorp ligt zelfs dichter bij ons gehucht Ferret dan het centrum van La Magdeleine.
De marchés Britannique kennen een opgang hier in de streek. In Aigre kennen we die al jaren op de eerste zaterdag van de maand. In Aigre draagt de markt wel de naam marché Anglaise.
Waarschijnlijk om een beetje onderscheid te maken tussen England en Britain… Ook daar zit het precies niet pluis tussen de verschillende landen. En nu met de volksraadpleging in Schotland in september gaan we er dan ook nog een marché Ecossais bij krijgen ?
Veel bezoekers waren er nog niet , wellicht moeten we de oorzaak zoeken in het uur dat wij de Engelse markt bezochten. Half twaalf is nu ook niet bepaald het uur om markten te bezoeken want dan zitten zowel Fransen als Engelsen en Belgen met hun voeten onder tafel.
De markt is door enkele Engelse dames in het leven geroepen met een liefdadig doel. We hebben het hier op deze blogpagina’s al eens enkele malen gehad over het werk van René Pattin “notre copain Charentais préféré” , eigenaar van de Bar / Tabac in Villiers-le-Roux. Hij en nog een aantal mensen uit het departement halen elk jaar enkele tientallen kinderen uit Oekraïne naar de Charente.
De kinderen zijn kansarme kinderen uit Kiev en de omgeving van de nucleaire rampstad Tsjernobil. Dat kost geld en om de reiskosten en enkele uitstappen met de kinderen te bekostigen staat René en echtgenote Nicole elk jaar op verschillende bric à brac’s en vide greniers . Daar verkoopt hij Engelse, Franse en sinds kort ook Nederlandstalige boeken(die laatste komen van ons hoofdbestuur).
Vermits we alle sympathie voor René, Nicole en hun liefdadig werk hebben, steunen we ook regelmatig hun inspanningen. Ook hebben we respect voor de Engelsen die dit initiatief steunen. Zij doen het hoofdzakelijk omdat René zo ’n sympathieke tiep is en zij elke woensdagavond verzamelen blazen in René’s Bar / Tabac voor een babbeltje en een drankje.
Vandaag was het onze Hera die al aan de auto gereed stond om mee naar Villiers-le-Roux te gaan. Ook zij heeft zich prima vermaakt en sommige Engelsen vergeleken haar met hun eigen Springer Spaniël. Nu hebben die Engelsen kennis gemaakt met een rasechte onvervalste “Dutch Partridge dog”.
Toen het baasje een dame vertelde dat Hera twee en een half jaar geleden en nestje van twaalf pups had gekregen, vroeg ze gelijk waar we woonden, wanneer we nog eens een nestje zouden krijgen en wat de prijs van een pupje was ! Die komt van en zeker nog eens langs in Ferret om naar de rest van de roedel te kijken…
Ook kregen we deze ochtend het bericht dat allicht deze avond Hera ’s zoon Lennaert zijn beste beentje (?) gaat voor zetten om met teefje “Saku van het Roerdal” en nestje Drentjes te produceren. Dan spreken we, als alles goed gaat, binnen negen weken van oma Hera…
Gisteren is onze Hercule terug met zijn familie terug naar België vertrokken. Goed een week, met een onderbreking van twee dagen is hij te gast geweest in onze roedel. En om eerlijk te zijn… we missen hem allemaal al, zowel baasjes als honden.
Belle stond deze ochtend bij het uitlaten te springen en te blaffen naar de slaapkamerdeur, want ze weet dat Hercule vanuit de hall door de slaapkamer van de baasjes naar buitenkomt. Ze leek dan ook teleurgesteld toen er geen bench of Hercule meer te zien was. Ze is dan maar als een jong veulen naar de tuin gerend. Waarschijnlijk om naar de tent van de “Beekjes” te rennen, maar ook die stond er niet meer !
Hercule & co zijn gisteren iets voor 18u00 uit Ferret vertrokken. Voordien hadden Hilde en Peter onze baasjes verwend met een indrukwekkende “plateau de fruits de mer”. Ook wij hebben mogen mee snoepen want ook garnalen- en langoustinekoppen en staan op ons lievelingsmenu. Zelfs een karrekolletje dat over was omdat het tegen de grond gevallen was laten we niet liggen…
En dan kwam het (derde) vertrek (1° maal naar zee, 2°maal na het terugbrengen van Hercule,3° keer goede keer). Ze kunnen amper een dorp verder geweest zijn toen het hier “heftig” is geworden.
We hadden al enkele (nu ja) druppels gehad bij het inladen van Hercule zijn bagage, maar nu barstte het onweer echt los. Op sommige momenten konden we het huis van de overburen amper ontwaren door de felle regen.
Donder en bliksem hoorden blijkbaar ook bij de show maar moesten de duimen leggen tegen de felle regen. We hoorden het baasje tegen het vrouwtje zeggen “als je nu in een tent op een camping zit verkoop je volgende week al de “bullen” en huur je vanaf nu een vakantiewoning”.
Het water viel echt in bakken uit de volledig opengedraaide hemelsluizen. Het water stroomde in beken over de koer naar de straat. Aan onze wateropslagtank, zo ‘n 30.000 liter onder de grond ontstond blijkbaar een bron ! De tank, citerne zeggen ze hier, stroomde gewoon met een forse straal over, en spoelde ook nog eens de koer stofvrij !
We moeten dus op dit moment niet bang zijn dat we de eerst volgende maand(en) geen water genoeg hebben om de tuin te sproeien.
Vanochtend hebben we een extreem zuivere lucht, vol zuurstof en ook al de bloemen in de tuin geven hun volle geur af.
Ook is de temperatuur flink wat gedaald door de bui en kunnen we ons verhaal afsluiten met te zeggen dat het terug fijn leven is in de Charente na een verfrissende regenbui !
La vache qui rit, al sinds mensenheugenis lacht die koe de gebruikers van smeerkaas toe. Gisterenavond zullen de aandeelhouders en de bazen van de firma ook wel gelachen hebben want ze hadden er gelijk vijf klanten bij.
Wij, de bazen van de Drentenroedel uit Ferret, La Magdeleine lachen minder want wij missen een ganse doos “aperi-cubes”. Dat zijn die lekkere blokjes smeerkaas in verschillende smaken die hier nog al eens in huis zijn voor bij het aperitief.
Het doosje, zeg maar doos, want het was er één van het grootste formaat, hebben we nog terug gevonden. Daar waren de tandafdrukken nog op te zien van toen ze het karton vakkundig hebben versnipperd.
Ook het plastic omhulsel waar het doosje in geschoven zit is gerecupereerd. Maar geen één van de blokjes is teruggevonden tot op dit moment.
Om nog resten van de schrokpartij terug te vinden zal niet moeilijk zijn is ons gedacht. Wanneer we straks onze ronde doen in de tuin met emmer en schepje zullen er allicht resten zilverpapier opduiken die “toevallig” in de productie van hondensigaren zijn terecht gekomen !
En dan gaan er stemmen op van “je moet die honden wel genoeg eten geven, dan stelen ze niet” maar dat klopt dus voor geen centimeter. Lucy krijgt al meer dan een jaar van dat stinkend duur Hills’s R/D dieet hondeneten en ook de drie anderen krijgen eten waar veel mensen van zouden watertanden.
Maar voor ons zijn het gewoon kleptomanen waarbij er eentje een keer succes heeft gehad en dat krijgt nu navolging van de anderen !
We zullen dan toch maar eens wat beter gaan opletten en de dievenbende minder kans geven van hun criminele daden te uitvoer te brengen.
Spijtig dat een Drent tot boven het aanrecht komt, met een Jack Russell of Chihuawa-dinges heb je natuurlijk minder kans dat er eten van het aanrecht verdwijnt, maar daar zien we geen reden in om van ras te gaan veranderen.
En nu gaan we zilverpapier zoeken / rapen in de tuin. Zouden ze dat nog altijd sparen voor de missies van de witte paters van Afrika ?
Een ganse nacht heeft het geregend, soms stilletjes, soms met bakken uit de hemel. Denk nu niet dat we de ganse nacht naar het ritme van de regen https://www.youtube.com/watch?v=atBHigLPeig hebben liggen luisteren. Neen we hebben het van het weerbericht vernomen.
En nu is het daarenboven ook nog eens de ganse dag droog gebleven. ’t Vrouwtje is wel eens even uit haar stoel recht gesprongen met de woorden “Jàààààn het regent”, maar tegen dat ze haar boek had dichtgeklapt was de “bui” al weer over. Dus een droge (geen regen) maar wel een vochtige klamme dag. Zo een dag dat wanneer je een keer van links naar rechts kijkt over het Charentaise landschap het zweet je al uitbreekt van de inspanning !
We passen ons dan aan de situatie aan, en terwijl het baasje zich binnen aan de laptop amuseert door Limburgse dames te plagen, ligt “den Hercule” onder den bureau en wij “het viertal” zorgen er voor dat het baasje geen kant meer uit kan met zijn bureaustoel, zonder over oren, poten of staarten van Drenten te rijden !
Het is dus stilletjes geweest in Ferret vandaag, Hercule is deze ochtend met de baasjes gaan shoppen naar de Super U in Sauzé-Vaussais. Dat komt omdat Hercule, telkens wanneer het hoofdbestuur eventjes de deur uit gaat en wij met z’n vijven in de bench moeten, na een paar minuten uit zijn bench ontsnapt.
Wat hij hier in de living en de slaapkamer uitspookt zullen we maar niet vertellen aan het hoofdbestuur. Maar wat ze zelf wel zien is dat Hercule wanneer de bazen terugkomen dan achter de deur zit te wachten met zijn leiband in zijn bek. De leiband heeft ‘m dan van de kast gepikt !
Het is inderdaad “gene loempe” die oudste broer en nonkel van ons. Van ons baasje mag Hercule blijven, en ook het vrouwtje ziet dat Hercule nu ook al met broer Heros gaat spelen. Het is voor Hercule blijkbaar een fijne vakantie hier bij zijn hondenfamilie. Die vakante is waarschijnlijk morgen voorbij want dan komen de “Beekjes” (de familie Beke) terug van de kust en komen Hercule dan ophalen.
We hebben de baasjes al tegen elkaar horen zeggen “er gaan er hier een paar “den Hercule” erg missen de volgende dagen” . Vooral Lucy gaat haar suikernonkel missen.
Anderzijds gaat Heros het ook weer merken dat hij willens nillens er aan is voor de moeite, om weer ganse dagen met Miss Lucy Energy bezig te zijn !
En voor vannacht voorspellen ze weer het automatische besproeiïngsapparaat dat men regen noemt….
De eerste dag pakte hij verdrietig zijn spullen in dozen en koffers.
De tweede dag kwamen de verhuizers zijn spullen halen.
Op de derde dag ging hij nog één keer aan hun mooie eettafel zitten, zette mooie achtergrondmuziek aan, stak kaarsen aan en genoot van een maaltijd met garnalen, kaviaar en een fles witte wijn.
Daarna liep hij nog eenmaal door alle kamers van het huis en stopte overal een paar in kaviaar gedoopte, half opgegeten garnalen in de holle gordijnbuizen. Hij ruimde de keuken op en vertrok.
Op de vierde dag kwam zijn ex-vrouw terug met haar nieuwe vriend en ze hadden het goed naar hun zin in dit mooie huis. Maar langzaamaan begon het in huis te ruiken. Schoonmaken, dweilen, luchten, niets hielp. Het werd steeds erger.
Luchtroosters werden gecontroleerd op dode knaagdieren, kleden werden naar de stomerij gebracht. In iedere kamer kwam een luchtverfrisser te hangen. Ongediertebestrijding kwam en plaatste overal gasspuiters.
In de tussentijd moesten de bewoners wel even ergens logeren. Zelfs de dure vaste vloerbedekking door het hele huis werd vervangen. Niets hielp.
Vrienden en bekenden kwamen niet meer op bezoek. Onderhoudspersoneel weigerde nog langer in hun huis te werken en de interieurverzorgster gaf er ook de brui aan. Uiteindelijk konden ze zelf de stank ook niet langer verdragen en besloten te verhuizen en het huis te verkopen.
Maar, zoals zich laat raden, het huis werd niet verkocht. Zelfs niet toen ze na twee maanden in vraagprijs waren gehalveerd. Ten langen leste besloten ze een hoge lening te sluiten en toch maar vast een nieuw huis te kopen, want hun relatie had ernstig te lijden onder de problemen.
Toen werd de vrouw gebeld door haar ‘ex’, die vroeg hoe alles ging in haar nieuwe relatie. Ze vertelde het verhaal van het rottende huis. Hij luisterde beleefd en zei dat hij hun oude huis vreselijk miste en was wel bereid het huis over te nemen, als zij bereid was verder van de alimentatie af te zien.
Maar, door de alimentatie kon hij geen fatsoenlijke hypotheek krijgen, dus zou ze genoegen moeten nemen met 25% van de werkelijke waarde.
De vrouw ging met de voorwaarden akkoord, mits hij nu onmiddellijk het contract tekende. Hij stemde hierin toe en binnen twee uur hadden haar advocaten het papierwerk voor zijn neus liggen.
Een week later stonden de vrouw en haar vriend glimlachend toe te kijken hoe de verhuizers hun huisraad van het oude naar het nieuwe huis brachten.
En om haar ex een hak te zetten, namen ze alles mee, zelfs de gordijnroedes.
Een grijze dag vandaag in de Charente, bewolkt, warm en droog (tot nu toch) in de krant kunnen we in het meteo bericht vernemen dat er veel kans op regen zou zijn. Goed voor de tuin horen we onze baasjes zeggen, maar minder voor ons Drentjes want dan moeten we binnen blijven… En dat doen we niet graag.
Met onze logé, “den Hercule” gaat alles prima. Hij dolt met Lucy en met haar moeder Hera. Ook met Heros gaat het goed samen in de zin van, ze spelen wel niet met elkaar maar ze maken ook geen boel met elkaar. Je kan dus van Herrcule niet zeggen “dat ‘m voor de venten is”, dat is wel duidelijk ! En Belle… die bekijkt het vanop afstand en zag dat het goed was !
Als ultiem redmiddel tegen het blaffen naar al wat hier aan de buitenkant van de afsluiting passeert heeft het hoofdbestuur dan toch uiteindelijk een anti blafband aangeschaft. Belle gaat de eerste zijn die hem om krijgt als het weer eens de spuigaten uitloopt. Gewoonlijk is zij de eerste om alarm te slaan wanneer de kat van de overburen nog eens de straat over steekt, of wanneer de vuilniswagen of postbode nog een gehucht verder van ons verwijderd is, of wanneer er een verloren gelopen jogger in de straat opduikt. Hopelijk helpt de antiblafband. Hij werkt op ultrasoon geluid en niet met elektrische stroomstoten. Hier telt dus het principe “wie niet horen wil… moet zwijgen”.
Gisteren was het hier bij het hoofdbestuur weer “werkendag”. Snijplanken, vervaarlijke messen groot en klein, kookpotten waar je hoogtevrees bij krijgt wanneer je er vanboven inkijkt, Weckpotten en de steriliseerketel waren de werktuigen van dienst,. Het was dus “soep maak dag” gisteren. Zeven Weckpotten van een liter was het resultaat van de arbeid. En de inhoud van de potten zal je je misschien afvragen ? Het is een mix geworden van courgette, tomaten en uien. Dat was vorig jaar ook al een prima formule en omdat de groenten samen rijp zijn is het een logische keuze. De voorraadkast, “de schapraai” zoals het baasje het noemt, begint dan ook al aardig gevuld te geraken.
Ook de vijgenboom begint aan zijn tweede lading rijpe vijgen. Aan het eind van de week zullen er wel weer genoeg zijn om de ladder nog eens onder de boom te zetten. De gasten al van de vijgenconfituur hebben gegeten waren in de wolken over wat ons vrouwtje heeft geproduceerd. Vooral in combinatie met een kaasschotel op het einde van een eetmaal is de vijgenconfituur onovertroffen lekker. Ook in de sjiekere restaurants krijg je bij een kaasschotel een toefje vijgen confituur. Bij ons mogen de gasten zelf uit de pot nemen, wat meestal een flinke kwak betekent ! Maar gelijk hebben ze, het baasje geeft gewoonlijk het goede voorbeeld…
Het kan want het is niet alleen huilen met de pet op , of je ergeren op wat de door ons zelf democratisch verkozenen praatbarakkers er van maken.
Dat we ons dagelijks kunnen vrolijk maken over wat aan beide zijden van de taalgrens gebeurt of wat er reilt en zeilt binnen de muren van de koninklijke en prinselijke paleizen daar hebben we een plezante blog voor gevonden.
Deze week kijkt Louis op een verrassende wijze aan tegen het probleem van onze voormalige vorst de Albèèr en zijn madam Paola. Bij hen, op de pélousse van hun riant optrekje, het kasteel “Belvédère” langs de A12 in Laken, is het volgens de serieuze gazetten vergeven van de konijnen.
Die mogen, alweer volgens diezelfde serieuze gazetten, bepaalde periodes niet bejaagd worden in het Vlaamse gewest, en dan een andere periode weer niet in het Brussels gewest. Maar je kan als eigenaar van dat netjes gemaaid grasveld wel uitzonderingen bekomen. Maar tegen die tijd dat zulke uitzondering toegestaan is hebben die konijnen ook niet stil gestaan en is de populatie langoren duchtig uitgebreid.
Dit althans volgens de officiële bronnen van de serieuze gazetten.
Maar VDC (Van Dievel Consulting), het bedrijfje van Louis is tot een héél verrassende vaststelling gekomen volgens wat we kunnen lezen in het blog van Louis . Er schuilen zelfs intriges en familievetes achter het konijnenprobleem op de pélousse (grasveld) van het kasteel van de voormalige koning.
Lees op deze onderstaande link tot welke vaststellingen Louis en zijn VDC gekomen is
De komst van Hercule in onze roedel gaat perfect, “het loopt op wieltjes” zegt het baasje en als het bij hem “op wieltjes loopt” dan is het super in orde !
Toch krijg je dan te maken met zaken die de dagelijkse sleur doorbreken en waar rekening mee dient te worden gehouden.
Zo bijvoorbeeld de vijfde bench in huis… Hercule moet toch kunnen slapen in zijn vertrouwde “huisje”. In de woonkamer is geen plaats meer want daar taan de benches al van Belle en Lucy. In de keuken dan maar ? Daar staan de twee benches van Heros en Hera en een derde bench zou dan voor de kasten staan waar eetwaren of kookpotten in staan en dus zou de bench hinderlijk staan .
Maaaar… vermits er geen gasten zijn buiten Hercule zelf, staat zijn slaapplaats voor de deur in het halletje tussen de twee slaapkamers. Daar moet op dit moment niemand de deur openen en Hercule ligt daar rustig…
Ook bij het eten verdelen moet er nu rekening worden gehouden met een vijfde eetkom. Dat was dan gisterenavond eventjes herverdelen omdat het baasje het “extraatje” (dat wat van de mensentafel over was) in vier porties had verdeeld !
Ook dient er rekening te worden gehouden met de rangorde bij van alles en nog wat. Zo het uitlaten uit de benches ’s morgens. Al sinds hondenheugenis is het bij ons zo dat we Belles’ bench eerst openen en dan die van Heros en Hera en als laatste die van Lucy.
Daar is nu verandering in gekomen. Hercule mag als eerste buiten gevolgd door de rest van de roedel. Dat is om praktische reden gedaan, moesten we de roedel eerst vrij laten zouden ze toch met z’n alle door de slaapkamer van het hoofdbestuur stormen om Hercule een al dan niet warm ontvangst “aan te bieden”…
Het is dus eventjes aanpassen want een nieuwkomer in de groep introduceren is altijd een risico. Zeker wanneer het een reu is.
Maar ook wanneer Kibbels bij ons kwam logeren was er telkens een moment dat ze moest spitsroeden lopen langs de drie teefjes.
Maar op dit moment “loopt alles op wieltjes” en niets doet vermoeden dat het anders gaat worden. De “Beekjes” kunnen gerust op hun twee oren slapen, hun Hercule gaat het goed !
Een dag is hij samen met de familie weggeweest en de titel van het verhaal van gisteren “gelukzakken” bleek dan achteraf niet helemaal waar !
Peter en Hilde hadden op een camping in de buurt van La Palmyre een sta caravan op een camping gehuurd waarbij de vermelding stond “hond toegelaten”. Bleek bij aankomst dat die bedoelde “hond” enkel maar een keffer of chichi hondje van maximum 15 kilo mocht zijn. Zo stond er in de piepkleine lettertjes bij.
Toen Peter dit bij ons baasje meldde was deze zijn reactie dadelijk “breng hem dan maar snel terug tot hier bij onze roedel".
Na een nacht doorgebracht te hebben in een hondenkennel op een 20 km van de camping weg, hebben Peter en Hilde besloten dat het zo niet verder kan en zij hebben besloten van Hercule terug te brengen tot bij ons in Ferret. En daar gaat hij blijven tot de familie terug naar Oudenaarde, hun thuisbasis terugkeert.
Voor onze roedel is het een welkome afwisseling want voornamelijk Lucy was gisteren al op zoek gegaan waar nonkel Hercule zich verstopt had, of waar hij naar toe getrokken was.
En daarstraks, even na de middag stond hij daar terug met alle macht te kwispelen aan de buitenkant van de poort. Duidelijk tevreden dat hij terug deel uitmaakte van de roedel waarin hij als eerstgeborene van onze Belle steeds zijn plaats mag innemen.
Zijn bench is al opgesteld in de hall en ook zijn voorraad brokken is al verhuisd naar onze keuken. Het zal voor de familie Beke wel even aanpassen zijn om de rest van de week zonder hun Hercule te moeten vakantie houden, maar dit is een veel betere oplossing dan Hercule in een totaal vreemde kennel onder te brengen.
Wij gaan hem de volgende dagen eens goed verwennen zie. Lucy is er alvast mee begonnen ….
Drie dagen zijn Peter, Hilde , Florian, Bellefleur en Drent Hercule bij ons te gast geweest . Drie dagen hebben zij prachtig weer gehad en hebben ze ongestoord bezoeken kunnen afleggen, toeristische zaken bezocht en gaan zwemmen aan de plan d’eau in Villefagnan.
Daarjuist om 11u45 zijn ze vertrokken naar hun volgende vakantiebestemming in de buurt van Royan / La Palmyre aan de monding van de Gironde aan de Atlantische Oceaan.
Maar ze kunnen nog geen twee kilometer weg geweest zijn toen hier de eerste regendruppels vielen en onze baasjes met het wasgoed op het droogrek en de openstaande parasol moesten gaan lopen om alles droog te houden.
Nu was het regenbuitje enkel maar een waarschuwing want in de verte ziet het donker grijs en rommelt het, als aankondiging van een onweer !
Inmiddels is Lucy al op zoek gegaan waar nonkel Hercule zich verstopt heeft. Nonkel Hercule, de broer van Heros en moeder Hera heeft zich drie dagen om Lucy bekommerd en er naar hartenlust mee gedold. Dit heeft wel wat meer aandacht gevraagd van ons hoofdbestuur want ook nonkel Heros beschouwt zijn nichtje als zijn speelmaatje. En dat zou wel eens vonken kunnen gegeven hebben ware het niet dat blijkbaar Heros en Hercule aanvoelen dat zij beide nestbroers zijn en Lucy een dochter is van hun beider nestzuster.
Er zijn in elk geval geen schermutselingen of gevechten geweest. Heros heeft wel aangegeven dat er familie richtlijnen zijn voor de rangorde en dat hij daarover waakt.
Hercule van zijn kant heeft de familieregels zonder problemen aanvaard en zo is het voor bazen en honden een heel fijn familiebezoek geweest zonder enig probleem !
Voor de volgende dagen verwachten wij vier rustige Drenten op “den hof” om de doodeenvoudige reden dat er de vorige drie dagen geen echte rust/slaappauzes gedurende de dag genomen zijn. Er was altijd wel iets te doen of te zien dat belangrijk genoeg was om niet naar dromenland te vertrekken.
Een blanke vrouw van rond de 50 had net haar stoel op een drukke vlucht gevonden, maar protesteerde onmiddellijk en wilde niet in deze stoel zitten.
Ze was in de stoel naast een zwarte man geplaatst. Ze vond dit "Weerzinwekkend" en riep onmiddellijk de stewardess en eiste een andere stoel.
De vrouw zei: "Ik kan niet naast deze zwarte man zitten .
"De stewardess zei: "Eens kijken of ik een andere zitplaats kan vinden."
Na het inchecken, kwam de stewardess terug en verklaarde: "Mevrouw, er zijn geen zitplaatsen meer in de economie, maar ik zal controleren met de kapitein en kijken of ik iets in de eerste klas kan vinden.
"Ongeveer 10 minuten gingen voorbij toen de stewardess terug kwam en verklaarde: "De kapitein heeft bevestigd dat er geen zitplaatsen meer in de economie klas zijn, maar er is er nog één plaats beschikbaar in de eerste klas.
Het is het beleid van ons bedrijf om nooit een persoon van economie naar eerste klas te verplaatsen, maar het is een soort van schandaal om een persoon te dwingen om naast een ONAANGENAAM persoon te zitten, de kapitein heeft toegestemd om de overstap naar eerste klas te maken.
"Voordat de vrouw iets kon zeggen, gebaarde de stewardess naar de zwarte man en zei: "Daarom meneer, als u zo vriendelijk zou willen zijn, pak uw persoonlijke spullen bij elkaar, we willen u verplaatsen naar het comfort van de eerste klas omdat de kapitein niet zou willen dat u naast een onaangenaam persoon hoeft te zitten.
Passagiers in de nabijgelegen stoelen begonnen een applaus terwijl sommige een staande ovatie gaven.
Ik had het al eens gelezen maar vind het prachtig!
Dag op dag is het vandaag 100 jaar gelden dat de Franse republiek de algemene mobilisatie van het leger afkondigde. I
In onze “papieren krant” de Charente Libre is de midden katern volledig ingenomen aan berichten van de Franse minister van binnenlandse zaken en van artikels die verslag brengen hoe het er 100 jaar geleden op 1 augustus aan toe ging in de Charente.
Enkele dagen later begon de “groote oorlog” “La grande guerre” zoals hij steevast door de Fransen wordt genoemd en die bij ons bekend is als WO I.
Uit de krant vernemen we dat er in de Charente drieduizend reservisten werden opgeroepen om zich te melden in de kazernes. In gans Frankrijk waren er op dat moment 3.800.000 mannen onder de wapens.
Net als in België heeft de Franse staat ruim de tijd vooraf genomen om deze dramatische jaren van 1917 tot 1918 gepast in beeld te brengen en de herinnering aan “la grande geurre” levendig te houden. De staat noemt dat “mission centenaire” en heeft daarmee vier doelstellingen.
1° het voorbereiden en coördineren van de vieringen die voor deze gelegenheid worden georganiseerd .
2° De bevolking mobiliseren om deel te nemen aan de vieringen.
3° de gebeurtenissen overbrengen naar de hedendaagse jeugd.
4° het grote publiek informeren.
Meer dan in België leeft in Frankrijk nog steeds het eerbetoon aan de soldaten die gestorven zijn voor het vaderland “mort pour la patrie”.
Dat merken wij hier in de Charente twee maal per jaar. De eerste maal is dat op 8 mei wanneer men het einde van de tweede wereldoorlog gedenkt en ook nog eens op 11 november bij de herdenking van het einde van de eerste wereldoorlog.
Wij zelf nemen elke maal deel aan de vieringen aan het monument hier in het dorp. Dit apprecieert men heel sterk en brengt ook bij de Fransen in herinnering dat wij Belgen, net als de Fransen destijds, ook slachtoffers waren van de groote oorlog !
Dr. Nelly Mols, nog steeds onze steun, toeverlaat en raadgeefster.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Even voorstellen
Begonnen als Bas & Belle blog is de hoofdrolspeler Bas noodgedwongen vervangen in de cast . Bas was de oudste met zijn vijftien jaar en toen hij overleed op 6 november ’08 stonden we in twijfel. Houden we de naam als Bas & Belle of gaan we hem aanpassen aan de actualiteit ?
In samenspraak met de lezers hebben we dan besloten het blog met dezelfde naam te laten voortbestaan als hulde aan die fijne kameraad die Bas steeds geweest is.
Nog geen week na het overlijden van Bas heeft Belle een prachtnestje gekregen met zes prachtpup’s. Vier reutjes en twee teefjes behoorden vanaf 12 november tot onze roedel.
In2008 moesten alle rashonden een naam krijgen die begon met een letter H. Zo kregen we een Hercule, Heros, Hera, Hadise, Harry en Harko. Hierbij zijn Hera en Hadise de teefjes.
Hera en Heros zijn bij ons gebleven zodat we het blog het Belle, Hera en Heros blog zouden kunnen noemen. Dat gaan we echter niet doen… Het is Bas & Belle en het blijft zo. Wat we wel gaan doen is de ondertitel aanpassen. “Dwaze belevenissen van twee prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden” gaan we aanpassen naar “drie prettig gestoorde” en dat prettig gestoord”is met die twee jonge nieuwkomers niet eens overdreven…
Ik ben Jan
