Ik ben Jan
Ik ben een man en woon in Vosselaar (B) / La Magdeleine (F) (België / Frankrijk) en mijn beroep is Technisch leraar autotechniek/carrosserieherstelling op pensioen.
Ik ben geboren op 05/09/1948 en ben nu dus 75 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Onze drie Drentsche Patrijshonden, tuinieren, klussen, auto's repatriëren voor VAB.
Ik ben sinds 1971 gehuwd met Simonne.
Sinds 1983 heb ik gans Europa doorkruist tijdens de vakanties om gestrande reizigers en hun auto's te repatriëren in opdracht van VAB. Sinds enige tijd ben ik met de depannages gestopt.
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
Op 02-02-2014 was Jeanny Wessels de 350.000° bezoeker van dit blog. Jeanny vertelt dat ze foto's van zichzelf niet graag heeft, maar voor eeuwige roem op dit blog wil ze samen op de foto met haar Lennaert.
Op 07-08-2012 was Karin Prince de 300.000 bezoeker van dit blog. Karin had graag een foto van haar twee troetels, Siebe & Lobke, om eeuwige roem te vergaren. Wij voldoen graag aan die wens.
Lees hier de belevenissen van vier prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden
Dit Bas & Belleblog is op deze plaats stopgezet omdat er geen foto's meer konden geplaatst worden. We zijn echter het Bas en Belleblog bis gestart. Daar kan je verder lezen onder deze link http://blog.seniorennet.be/bas_en_belleblog_bis welkom op het nieuwe adres en veel leesgenot
03-08-2014
Hercule is terug…
Ferret 03-08-2014
Hercule is terug…
Een dag is hij samen met de familie weggeweest en de titel van het verhaal van gisteren “gelukzakken” bleek dan achteraf niet helemaal waar !
Peter en Hilde hadden op een camping in de buurt van La Palmyre een sta caravan op een camping gehuurd waarbij de vermelding stond “hond toegelaten”. Bleek bij aankomst dat die bedoelde “hond” enkel maar een keffer of chichi hondje van maximum 15 kilo mocht zijn. Zo stond er in de piepkleine lettertjes bij.
Toen Peter dit bij ons baasje meldde was deze zijn reactie dadelijk “breng hem dan maar snel terug tot hier bij onze roedel".
Na een nacht doorgebracht te hebben in een hondenkennel op een 20 km van de camping weg, hebben Peter en Hilde besloten dat het zo niet verder kan en zij hebben besloten van Hercule terug te brengen tot bij ons in Ferret. En daar gaat hij blijven tot de familie terug naar Oudenaarde, hun thuisbasis terugkeert.
Voor onze roedel is het een welkome afwisseling want voornamelijk Lucy was gisteren al op zoek gegaan waar nonkel Hercule zich verstopt had, of waar hij naar toe getrokken was.
En daarstraks, even na de middag stond hij daar terug met alle macht te kwispelen aan de buitenkant van de poort. Duidelijk tevreden dat hij terug deel uitmaakte van de roedel waarin hij als eerstgeborene van onze Belle steeds zijn plaats mag innemen.
Zijn bench is al opgesteld in de hall en ook zijn voorraad brokken is al verhuisd naar onze keuken. Het zal voor de familie Beke wel even aanpassen zijn om de rest van de week zonder hun Hercule te moeten vakantie houden, maar dit is een veel betere oplossing dan Hercule in een totaal vreemde kennel onder te brengen.
Wij gaan hem de volgende dagen eens goed verwennen zie. Lucy is er alvast mee begonnen ….
Drie dagen zijn Peter, Hilde , Florian, Bellefleur en Drent Hercule bij ons te gast geweest . Drie dagen hebben zij prachtig weer gehad en hebben ze ongestoord bezoeken kunnen afleggen, toeristische zaken bezocht en gaan zwemmen aan de plan d’eau in Villefagnan.
Daarjuist om 11u45 zijn ze vertrokken naar hun volgende vakantiebestemming in de buurt van Royan / La Palmyre aan de monding van de Gironde aan de Atlantische Oceaan.
Maar ze kunnen nog geen twee kilometer weg geweest zijn toen hier de eerste regendruppels vielen en onze baasjes met het wasgoed op het droogrek en de openstaande parasol moesten gaan lopen om alles droog te houden.
Nu was het regenbuitje enkel maar een waarschuwing want in de verte ziet het donker grijs en rommelt het, als aankondiging van een onweer !
Inmiddels is Lucy al op zoek gegaan waar nonkel Hercule zich verstopt heeft. Nonkel Hercule, de broer van Heros en moeder Hera heeft zich drie dagen om Lucy bekommerd en er naar hartenlust mee gedold. Dit heeft wel wat meer aandacht gevraagd van ons hoofdbestuur want ook nonkel Heros beschouwt zijn nichtje als zijn speelmaatje. En dat zou wel eens vonken kunnen gegeven hebben ware het niet dat blijkbaar Heros en Hercule aanvoelen dat zij beide nestbroers zijn en Lucy een dochter is van hun beider nestzuster.
Er zijn in elk geval geen schermutselingen of gevechten geweest. Heros heeft wel aangegeven dat er familie richtlijnen zijn voor de rangorde en dat hij daarover waakt.
Hercule van zijn kant heeft de familieregels zonder problemen aanvaard en zo is het voor bazen en honden een heel fijn familiebezoek geweest zonder enig probleem !
Voor de volgende dagen verwachten wij vier rustige Drenten op “den hof” om de doodeenvoudige reden dat er de vorige drie dagen geen echte rust/slaappauzes gedurende de dag genomen zijn. Er was altijd wel iets te doen of te zien dat belangrijk genoeg was om niet naar dromenland te vertrekken.
Een blanke vrouw van rond de 50 had net haar stoel op een drukke vlucht gevonden, maar protesteerde onmiddellijk en wilde niet in deze stoel zitten.
Ze was in de stoel naast een zwarte man geplaatst. Ze vond dit "Weerzinwekkend" en riep onmiddellijk de stewardess en eiste een andere stoel.
De vrouw zei: "Ik kan niet naast deze zwarte man zitten .
"De stewardess zei: "Eens kijken of ik een andere zitplaats kan vinden."
Na het inchecken, kwam de stewardess terug en verklaarde: "Mevrouw, er zijn geen zitplaatsen meer in de economie, maar ik zal controleren met de kapitein en kijken of ik iets in de eerste klas kan vinden.
"Ongeveer 10 minuten gingen voorbij toen de stewardess terug kwam en verklaarde: "De kapitein heeft bevestigd dat er geen zitplaatsen meer in de economie klas zijn, maar er is er nog één plaats beschikbaar in de eerste klas.
Het is het beleid van ons bedrijf om nooit een persoon van economie naar eerste klas te verplaatsen, maar het is een soort van schandaal om een persoon te dwingen om naast een ONAANGENAAM persoon te zitten, de kapitein heeft toegestemd om de overstap naar eerste klas te maken.
"Voordat de vrouw iets kon zeggen, gebaarde de stewardess naar de zwarte man en zei: "Daarom meneer, als u zo vriendelijk zou willen zijn, pak uw persoonlijke spullen bij elkaar, we willen u verplaatsen naar het comfort van de eerste klas omdat de kapitein niet zou willen dat u naast een onaangenaam persoon hoeft te zitten.
Passagiers in de nabijgelegen stoelen begonnen een applaus terwijl sommige een staande ovatie gaven.
Ik had het al eens gelezen maar vind het prachtig!
Dag op dag is het vandaag 100 jaar gelden dat de Franse republiek de algemene mobilisatie van het leger afkondigde. I
In onze “papieren krant” de Charente Libre is de midden katern volledig ingenomen aan berichten van de Franse minister van binnenlandse zaken en van artikels die verslag brengen hoe het er 100 jaar geleden op 1 augustus aan toe ging in de Charente.
Enkele dagen later begon de “groote oorlog” “La grande guerre” zoals hij steevast door de Fransen wordt genoemd en die bij ons bekend is als WO I.
Uit de krant vernemen we dat er in de Charente drieduizend reservisten werden opgeroepen om zich te melden in de kazernes. In gans Frankrijk waren er op dat moment 3.800.000 mannen onder de wapens.
Net als in België heeft de Franse staat ruim de tijd vooraf genomen om deze dramatische jaren van 1917 tot 1918 gepast in beeld te brengen en de herinnering aan “la grande geurre” levendig te houden. De staat noemt dat “mission centenaire” en heeft daarmee vier doelstellingen.
1° het voorbereiden en coördineren van de vieringen die voor deze gelegenheid worden georganiseerd .
2° De bevolking mobiliseren om deel te nemen aan de vieringen.
3° de gebeurtenissen overbrengen naar de hedendaagse jeugd.
4° het grote publiek informeren.
Meer dan in België leeft in Frankrijk nog steeds het eerbetoon aan de soldaten die gestorven zijn voor het vaderland “mort pour la patrie”.
Dat merken wij hier in de Charente twee maal per jaar. De eerste maal is dat op 8 mei wanneer men het einde van de tweede wereldoorlog gedenkt en ook nog eens op 11 november bij de herdenking van het einde van de eerste wereldoorlog.
Wij zelf nemen elke maal deel aan de vieringen aan het monument hier in het dorp. Dit apprecieert men heel sterk en brengt ook bij de Fransen in herinnering dat wij Belgen, net als de Fransen destijds, ook slachtoffers waren van de groote oorlog !
En dan hebben we het nu over onze Heros en zijn kuren.
Vorige week zat het er bovenarms op met zijn neef Lennaert. En gisteren toen Peter, Hilde en de kinderen Florian en Bellefleur samen met “onze” Hercule hier toekwamen was de wildebras van vorige week het makke lammetje die samen met Hercule door de tuin rende en speelde !
En daar heeft het baasje dan vorige nacht van wakker gelegen en heeft het vrouwtje eergisteren een halve dag last gehad van haar maag. Puur van de spanning voor de confrontatie van Heros en Hercule.
Het heeft nog nooit vonken gegeven tussen die twee maar sinds Lucy bij ons de roedel is komen vergroten is de houding van Heros tegenover reuen toch wel verandert. Voor de komst van Lucy heeft Heros nooit enig conflict gehad met eender welke andere reu. En dat was de laatste twee jaar toch wel verandert.
De reu die het waagde toenadering te zoeken tot een teefje uit Heros’ roedel kon het aan den lijve voelen dat hij zijn ambitie beter op een ander doel kon richten…
Ondertussen zijn we een dag verder en is er geen enkele vorm van agressie geweest tussen Heros en zijn half uur oudere broer. Zou het dan toch zo zijn dat er ook onder honden een door hen herkende familieband bestaat ? Het baasje heeft het altijd maar zo – zo geloofd maar is nu toch geneigd van het voor volle waarheid aan te nemen.
De vijf Drenten die nu hier op de hof verblijven zijn alle familie van elkaar. Stammoeder Belle heeft nu haar eerste, tweede en derde geborene respectievelijk Hercule, Heros en Hera uit haar eerste nest + kleindochter Lucy onder haar hoede .
En de baasjes…die zagen dat het goed was en lachen nu met de zorgen die ze onterecht gemaakt hebben.
De foto's geven beelden van het eerste uur na aankomst en het inrichten van de familie hun campingplaats onder de kerselaars in onze tuin...
Gisteren avond kregen we vanuit “Balder” en dat is Berlaar voor de kenners, een reisverslag van de familie Jacobs en hun Kiet.
Hun belevenissen laten we hen zelf hieronder vertellen. Wij hebben het verslag in elk geval met veel plezier gelezen.
Wij herkenden op de bijgeleverde foto’s zelfs de plaatsen die we destijds meermaals bezocht hebben toen Bas bij ons nog de enige Drent was . (veel jaren geleden dus)
Hallo Jan, Simonne en Drentenfamilie.
Wij zijn sinds gisteren terug van onze vakantie in Frankrijk.
We hebben eerst enkele dagen de Ardeche bezocht, dan een weekje Provence en tot slot nog twee dagen Bourgogne.
Het was geweldig en ook nu weer hebben we kunnen vaststellen hoe welkom honden zijn in Frankrijk. De keren dat we werden aangesproken over Kiet zijn echt niet te tellen. ( over zijn mooie ogen, welk ras, mag ik hem eens knuffelen,..) Hij is zelfs mee op de foto gemogen met Chinese toeristen. Als dat niet kan tellen.
Het hoofddoel van onze reis waren de restanten van de Romeinse tijd. Fien had hier veel over geleerd en wou graag eens in het echt zien wat dit wel allemaal was. Zo hebben we allen samen de arenas van Nimes en Arles bezocht, in Orange het amphitheater en ook nog de Pont du Gard gaan ontdekken.
Natuurlijk hebben we ook veel geluierd, in de bergriviertje gaan verkoeling zoeken, enz. We hebben het allemaal super naar onze zin gehad, zelfs de lange autoreis heeft Kiet probleemloos doorstaan.
Wat ons ook erg is opgevallen tijdens onze reis is het feit dat Kiet erg beschermend is naar ons toe. Helemaal niet gerust als er iemand even weg was, steeds goed oplettend en zeer waaks. Alsof hij ons moest beschermen daar "op den vreemde".
We durven het woord tomaat nog maar amper meer blaffen of het hoofdbestuur krimpt al haast in elkaar… Toch weer geen tomaten hoor je hen zuchten !
Het moet toch wel erg zijn voor de baasjes van zo hard te moeten werken om nog wat lekkere soep voor de winter op de schapraai te krijgen.
Gisteren was de pompoen / tomaten soep aan de beurt Vandaag zijn het enkel tomaten die vanuit de tuin de keuken zijn gepasseerd. Een volle emmer had het baasje geplukt en ook van gisteren bleef er nog goed een kilo of twee over. En die zijn nu klaar om in Weck potten te worden gestopt om vanavond nog te worden gesteriliseerd.
Toch zag het baasje er nog humor in. Plots kwam er een klein tomaatje te voorschijn uit de emmer, als een duveltje uit een doosje als het ware. En laat dat kleine tomaatje dan ook nog eens twee uitstulpingen hebben als twee horentjes. Dan is er bij het baasje al snel een viltstift bij gehaald om dat duiveltje een vriendelijk duivelsgezicht te geven…
Zo… dat was door de tomaten historie een laat bericht vanuit Ferret .
Eerst de “dinges” dan maar… het is hier rustig, een beetje té rustig na de dagen met bezoekers uit de noordelijke landen. Chris, Jeanny, Eva en Steven zijn zaterdag vertrokken vanuit het gehucht Grosbout op enkele kilometer van “bij ons” of “chez nous”.
Vanochtend vroeg zijn zus Rita, schoonbroer Luc en nichtje met familie vertrokken vanuit St Fraigne. Ook al richting Belgenland.
Daarom zijn de baasjes maar aan de slag gegaan in de agrarische sector. Neen, niet met van die gigantische machines waar de landbouwers hier mee aan de slag zijn tot in de vroege uurtjes, of tot wanneer het weer eens begint te regenen.
Neen, hier is de “outillage” van bescheidener allooi ! De baasjes maken gebruik van een emmer en ladder om de rijpe en vreselijk plakkende vijgen te plukken. In de keuken is het dan aan ’t vrouwtje om met grote kookpotten, kilo’s suiker en netjes uitgewassen confituurpotjes aan de slag te gaan. 20 Potjes vijgenconfituur staan hier op dit moment al op het aanrecht en er hangt nog eens zoveel materiaal aan de boom om nog eens zoveel confituur te maken. ’t Baasje heeft al gezegd dat hij voortaan, en zolang de voorraad strekt, telkens vijgenconfituur gaat eten bij een kaasschotel. En dan bedoelt hij waarschijnlijk niet zo ’n klein “toefke” à la restaurantbord, maar een serieuze kwak zoals met de mayonaise in ’t frietkot !
Op dit moment staat er een grote kookpot (de mosselkastrol) op het vuur die bij aanvang tot aan de rand gevuld was met pompoen, tomaten en uien.
Daar gaat straks de mixer in want ook de zeven steriliseerbokalen en de steriliseerketel staan al klaar.
Zo te zien staat hier deze avond een dagproductie van 20 potjes vijgenconfituur en minstens zeven (misschien wel 14) potten pompoen/tomaten/uiensoep in de schapraai. We hoorden het baasje al tegen ’t vrouwtje zeggen “we zijn vandaag niet op ons gat blijven zitten” ! En gelijk heeft hij !
ZO simpel zit de financiële wereld in feite in elkaar
Het is september in een dorpje aan de kust van de Zwarte Zee.
Het regent en het dorpje lijkt verlaten.
Het is een moeilijke tijd.
De inwoners hebben allemaal schulden, en leven op krediet.
Plots verschijnt een rijke toerist ter plaatse ... en stapt het enige hotel van het dorpje binnen.
Hij legt een bankbiljet van €100 op de balie, en gaat naar de eerste verdieping om een kamer uit te zoeken.
De hoteleigenaar pakt vlug de € 100, en rent naar de slager om zijn schulden te betalen.
De slager pakt die €100 aan, en gaat spoorslags naar de varkensboer om zijn schulden te betalen.
Op zijn beurt rent die naar de verpachter, en betaalt zijn schulden af.
De verpachter haast zich naar de enige prostituee in het dorp die, vanwege de crisis, haar diensten op krediet aanbiedt... en betaalt haar zijn schulden.
De prostituee haast zich naar het hotel, en betaalt de hotelier de kamerhuur.
De hotelier legt de €100 weer op de balie.
Op dat moment komt de rijke toerist naar beneden, neemt de €100 van de balie, omdat hij niet tevreden is over de kamer.
Niemand heeft iets verdiend, er is niets veranderd, maar het hele dorp is wel schuldenvrij…
Hoelang staat hij nu al bij ons op de koer, in het perkje tegen de hangar aangeleund ? Geen van ons vier Drenten heeft er weet van hoelang hij er al staat.
De baasjes hebben hem zelf geplant ‘in een warm hoekje’ want een vijgenboom kan bevriezen en houdt van warmte. Over dat kunnen bevriezen heeft het baasje zo zijn twijfels tenzij je hem in Siberië of Alaska plant, maar dat hij van warmte houdt daar is ‘m wel zeker van. Gisteren na het vertrek van de Drentenvrienden die hier in de buurt logeerden heeft het baasje op vraag van ’t vrouwtje de ladders buiten gehaald om de vijgen die al rijp waren te plukken.
En vermits het boompje van warmte houdt geeft hij ook in verhouding vruchten. Hij alleen is in staat om genoeg vruchten te leveren om ons een gans jaar van heel lekkere confituur te voorzien. Dit jaar is de oogst gewoon overweldigend als je de grootte van de boom ziet. Het baasje heeft drie emmers vijgen geplukt waarna het vrouwtje aan de slag is gegaan in de keuken.
René, onze vriend van de bar tabac ‘le Poivrier’, die ons kwam uitnodigen voor een BBQ bij hen thuis volgende week kreeg ook nog een doos vijgen mee. Zijn Oekraïens /Tsjernobils* pleegmeisje dat elk jaar voor een maand door hem wordt uitgenodigd, was ook in de wolken van de lekker zoete vruchten.
En zo is het dat er op dit moment acht potjes vijgenconfituur op het aanrecht staan en dat er in de schuur nog een volledige emmer klaar staat om verwerkt te worden…
’t Gaat weer een zoete winter worden , de winter 2014 – 2015…
Belle & co
*René is regionaal voorzitter van de vereniging France/Ukraïne van de Poitou-Charentes en spreekt vloeiend Russisch.
En dat is hoogst uitzonderlijk voor “onzen doen”. Het was hier gisteren dan ook een drukke dag want onze vader Cartouche en broer Lennaert en zus Lana trekken morgen terug naar hun respectievelijke thuishavens in Nederland en België.
Reden voor onze baasjes om het afscheid te vieren met een BBQ. Dat gaf wel problemen die enkel konden voorzien worden door het regenradar te raadplegen . En laat het daar nu goed hebben mis gezeten. Iets voor zes uur gisterenmiddag kregen we hier een ouwe wijvenregen over ons dat het niet mooi meer was. Het regende zelfs “blaasjes” op de koer !
Gelukkig had het hoofdbestuur al voorzorgen genomen. De Mitsubishi moest onder de hangar plaats maken voor de tafel en stoelen en ook de BBQ verhuisde mee naar drogere oorden.
We hebben lekker gegeten want ook wij deelden in beperkte mate mee van het afscheidsdiner. Zo zijn onze baasjes dan ook weer wel , zes dagen van de week letten zij op onze lijn en de zevende dag gaan de remmen dan los !
Sinds vandaag gaan we volop onze blogberichten en mail’s via ergens hoog aan het firmament naar jullie doorstralen via de satelliet . De reden is zeer eenvoudig Orange / Wanadoo heeft het vandaag weer bont gemaakt. En het lag helemaal niet aan het onweer !
Sinds het onweer van enkele dagen geleden was het internet bij enkele buren nog maar eens gestoord. Ditmaal ontsnapten wij aan de dans maar het was maar plezier voor enkele dagen… Gisterenmiddag verscheen er zo ’n camionette met een ladder op het dak die nog al eens opduikt wanneer er telefoon of internet problemen zijn. De camionette stopte enkele huizen verder en geen vijf minuten later hadden wij een rood flikkerend ledje op onze internet modem !
Het baasje is dan naar de camionetten man gegaan en die vertelde hem doodleuk dat er dan wel iets aan onze “lijn” moest mankeren ! Nu was ons baasje ook wel in die overtuiging, en meer nog , hij was er van overtuigd dat die man de oorzaak wel eens zou kunnen geweest zijn…
Maar daar was dat ventje dan weer niet van te overtuigen en in plaats van iets aan het door hem veroorzaakte euvel te doen gaf hij ons baasje het telefoonnummer van de dienst “storingen”.
Het baasje heeft dan maar de “live-box” uitgetrokken en de nieuwe laptop met de nieuwe straalverbinding opgestart. Wanneer je dit dus leest ,weet dan wel dat dit bericht al eens boven de evenaar heeft gezweefd en door één van de Astra – satellieten naar jullie is terug gestuurd .
Maandag gaan we dus terug naar Angoulême, naar het verkooppunt van Orange om hun “live-box” terug te brengen. Hier is het Orange verhaal of zeg maar Orange miserie definitief verleden tijd !
Aan ons baasje hadden de dames en heren van Grosbout gevraagd van een afspraak te maken bij de Cognacboer waar ons baasje steeds zijn voorraad Cognac en Pinneau des Charentes opslaat.
Het gezelschap Drentenbaasjes werd nog uitgebreid met onze eigen nonkel Luc en zijn dochte, schoonbroer en kleindochter. Tante Rita, beter bekend als de koekjestante had huiswacht bij de kleinste van de familie en de Chihuawa-pruts van de familie aldaar.
De stamvader van de Cognacboerenfamilie Roger zou ons rondleiden en ons baasje die de rondleiding al enkele malen heeft meegemaakt zou dan één en ander vertalen en toelichten.
We begonnen de rondleiding in de chai, en dat moest al even toegelicht worden als zijnde de rijpingsruimte/kelder van de cognac. Hier vond het gezelschap ook reuzengrote vaten Pineau des Charentes met inhouden van 350 liter en meer.
Na de “chai” verplaatsten we naar een fonkelnieuw gebouw anno 2013 waar de alambic ofte distillatie installatie staat opgesteld. Dit is het eigenlijke “hart” van het productieproces van Cognac.
Hier wordt de alcohol/eau de vie uit de wijn gedistilleerd en opgeslagen in eiken vaten waarvan de eik afkomstig is uit de immense bossen van centraal Frankrijk.
In de nieuwe bottelarij konden we kennismaken met een nieuw merk van Cognac dat de familie kortelings op de markt gaat brengen. Voorlopig is het nog even afwachten maar de verschillende palletten VS, VSOP en XO Cognac stond al netjes verpakt om verzonden te worden naar de warenhuizen.
Achteraf passeerden we uiteraard nog even aan het kleine winkeltje waar de Drentenbaasjes hun voorraad voor de komende maanden aankochten.
Het baasje kocht nog een parelend druivensap dat men moet mixen met Cognac, maar zoals alyijd met het baasje het geval is… hij houdt van druivensap en van Cognac, maar elk afzonderlijk en zeker niet gemengd !
Na de jacht op de muizen in de tuin en de rondomliggende velden, kwam het opzoeken en aanbrengen van de egels. Hera vond al een jong uiltje dat ze voortreffelijk kwam brengen en in de tuin is ook altijd wel iets te vinden waar jacht op gemaakt kan worden.
Sinds enkele dagen heeft Lucy de aanwezigheid van hagedissen in de openingen en kieren tussen de stenen van de schuur en stal ontdekt. Uren kan ze op de loer liggen wanneer de hagedissen zich komen koesteren in de warme zon .
Zo lang ze maar blijven liggen is er geen probleem voor Lucy, en ook Heros helpt zijn nichtje bij het opjagen van de snelle beestjes.
Tot nu toe heeft het hoofdbestuur er nog geen weet van of de jacht al succes heeft gehad. Er zijn in elk geval nog geen platte snoeten opgemerkt bij ons. De boxer Indhy bij ons baasjes broer “ozze Dré” moet niet bang zijn dat hij een Drent-“platsmoel” er bij krijgt.
Wat al wel gebeurd is , en ’t vrouwtje was daar echt niet vrolijk om, was het moment dat Lucy en Heros rechtop tegen de muur stonden te springen en dansen om die hagedis te pakken te krijgen die juist buiten hun bereik aan de muur hing te zonnen. Hoe de gladiolen en andere bloemen er nadien bij lagen is voor de Drentjes “pure bijzaak” !
Wat wel prettig is merken we ’s ochtends als de zon opkomt en tegen de muur van de schuur schijnt waar ook de lavendel en thym struiken staan. Ook ’s avonds als de zon weg is, dan is het daar goed toeven voor Heros. Die ligt dan gerekt en gestrekt in die struiken en de keuken waar zijn bench staat, ruikt dan de volgende ochtend hoofdzakelijk naar lavendel- of thymhond…
Maar wel een verhaal zonder actuele foto’s van vogels…
Het eerste verhaal heeft z’n oorsprong vannacht tussen vier en half vijf. Ons baasje heeft wel een half uur op het gekrijs van een moeder uil liggen luisteren en dat was net hetzelfde geroep als goed een week geleden toen Hera ‘s morgens dat jonge uiltje naar ons kwam brengen.
Ons baasje is dan deze morgen maar mee op inspectie gegaan in de tuin om te zien of er niet opnieuw een uiltje zat dat nog te klein was om op te vliegen. Maar hij was er vrij gerust in omdat het uilengeroep ook plots was gestopt, wat voor het baasje het teken was dat het uiltje was opgevlogen om zijn/haar moeder te volgen op de eerste vliegles.
Het tweede onderwerp gaat over de vogels die momenteel in grote getale op de rijweg zitten. De oorzaak zijn de vele honderden kilo’s graan die uit de aanhangwagens van de landbouwers is gelekt of over de sponningen van de te vol geladen aanhangers is gelopen, onderweg naar de silo’s van de landbouwcoöperatieven.
Het meeste graan is te vinden op de kruispunten waar de tractoren moesten stoppen voor de voorrangsregeling. Daar ligt het graan soms echt op hoopjes tot het overige verkeer het uit elkaar rijd of de vogels de bergen voedsel verorbert hebben .
De vogels krijgen daar zonder dat ze enige moeite moeten doen om zelf eten te zoeken een copieuze maaltijd aangeboden die vele van hen het leven kost. Alles wat bij de zadeneters mag geteld worden is als het ware een vogel voor de kat. De vogels vreten zich zo propvol aan de graankorrels dat ze amper nog op kunnen vliegen en dan nog dikwijls de verkeerde kant opvluchten.
Aan eten geen gebrek op dit moment voor die duiven, maar daar gaan de duivenmelkers die hun duiven op die dag vanuit Fontenay hebben ingezet, weinig boodschap aan hebben…
Al enkele dagen krijgen we regelmatig een onweer over ons. Tot nu toe zijn we gespaard gebleven van schade door regen , wind of blikseminslag, maar dat is in het verleden wel eens anders geweest.
Dat de onweders plaatselijk wel grote schade kunnen aanrichten hebben we gisteren ondervonden toen we onze vriendin Annemie na een blitsbezoek terug naar het station van Poitiers brachten. De TGV die haar terug tot Parijs richting België zou brengen had een uur vertraging, een ander TGV-stel dat rechtstreeks naar Lille zou rijden had zelfs twee en een half uur vertraging. De verklaring van de man aan het loket waar de biljetten moesten gevalideerd worden vertelde ons dat er takken van bomen (waar kennen we dat nu weer van ?) de elektrische draden langs de spoorbaan beschadigd hadden tijdens het onweer.
Nu dachten wij daar het onze van… we waren in de mening dat de SNCF daar hun voorzorgen toch wel hadden voor genomen, maar toen we deze ochtend de krant inkeken bleek het nog te kloppen ook. De Charente Libre had er een ganse pagina voor over om melding te maken van de onweerschade en dit met foto en al.
Voor de onweders hebben wij Drentjes geen schrik, hooguit geeft Belle eens een blaf om het slechte weer te verdrijven of te stimuleren om “op een ander onnozel te gaan doen”.
Soms gebeurt het al eens dat we alleen thuis zijn wanneer het onweer begint maar dan zorgen onze baasjes er wel voor dat ze zo snel mogelijk terug naar huis komen. Maar bij thuiskomst vinden ze dan vier slapende honden in hun benches. ’t Baasje heet al eens uitgelegd dat de veiligste plaats tijdens een onweer de bench is. Officieel heeft een bench ook de naam “draadkooi” maar ons baasje heeft daar een nog mooiere naam voor. Voor hem is dat een “kooi van Faraday” en die zou alles wat zich binnen de kooi bevindt beschermen en de bliksem afleiden. Net als bij een auto (als het tenminste nog een metalen is).
Vanaf vandaag tot woensdag namiddag is er terug goed weer voorspeld in zuid-west Frankrijk. Na de regenbuien hebben we wel een heerlijke frisse en vooral stofvrije lucht. En dat laatste moesten we wel missen nadat de grote dorsmachines hun “stoebber” de lucht hadden ingejaagd…
Gisteren was het “stap avond” voor de Belgen en Nederlanders uit onze hondenfamiliekring. Niet dat wij zelf op stap zijn geweest maar het zijn de baasjes die de beentjes onder tafel zijn gaan steken.
Nu zou je kunnen vermoeden dat ze inderdaad “gaan stappen” waren maar er is geen meter wandelen aan te pas gekomen. Onze bazen zijn naar Tusson geweest om daar in één van de betere restaurants van de streek eens lekker te gaan eten.
Ons baasje had er enkele dagen geleden een tafel voor zeven gereserveerd want anders maak je geen kans om binnen te komen . Dat bleek echt wel nodig want alle tafels waren bezet. Het restaurant is dan ook erg bekend in de streek om de verfijnde gerechten en de als schilderijen gepresenteerde borden. Ons baasje zegt “de chef kent zijne stiel verdraaid goed”.
Het gezelschap koos voor het menu all-in met aangepaste wijnen, van aperitief tot de koffie achteraf inbegrepen voor 50 €. Voor de streek is dat best een serieuze prijs maar voor wat je op je bord krijgt is het dubbel en dik zijn prijs waard. Ieder was tevreden en had vriê lekker gegeten .
Voor sommigen was het op een bepaald moment allemaal een beetje veel en daar hebben wij dan ook nog eens van kunnen meeprofiteren. Bij thuiskomst toverde het vrouwtje een voor ons bekend plastic zakje tevoorschijn met daarin nog enkele stukjes van het fijnste rundvlees. Ons baasje heeft dat netjes verdeeld over vier kleine porties waar we dan ook lekker van gesmuld hebben.
Zo was het voor de Drenten met huiswacht onverwacht ook nog een avond met een lekker einde…
Het was eergisteren al begonnen, toen de eerste meldingen van op komst zijnde regenbuien op France Météo en de speciale meldingen voor de agrarische sector werden aangekondigd.
Plots verschenen weer de immens grote dorsmachines op de velden begeleid door al even immense tractoren met reuzengrote aanhangers.
De oogst van de graangewassen was weer gestart. Om 8 uur ’s morgens als de dauw van de gewassen verdwenen is worden de machines startklaar gemaakt voor een dag die duurt tot 02u00 in de nacht.
Toen we eergisteren rond half twaalf na de “Nuits Romanes” huistoe reden , telden we over die vijftien kilometer makkelijk een twintigtal zwaailampen midden in de velden. Aaan die zwaailampen zijn dan gewoonlijk een viertal verstralers gekoppeld die een klaar zicht geven op de te maaien velden.
Gisteren in de vooravond waaide er dan plots een massa stof over de koer waar het hoofdbestuur en Annemie zaten te keuvelen. Buurman Serge en zoon Sylvain “le gamin” waren met hun zwaarste materiaal op het veld vlak bij ons gehucht aanbeland. En het moest “avanceren” want in het westen kondigden donkere wolken niet veel goeds aan.
Ons baasje heeft dan de gelegenhei te baat genomen en is met het “Kodakske” het blokje rond gelopen waar “John Deere” (de dorsmachine) met aan boord, hoog boven het veld , Sylvain aan het stuur. Vader Serge reed met de tractor met aanhanger op enkele meters van de immense pikdorser om het graan op te vangen dat met een flinke straal in de aanhanger werd gepompt.
Het blijft een indrukwekkend zicht dat machtsvertoon van die geweldige machines. En wat het belangrijkste is… het graan van Serge en Sylvain stak in de silo’s, veilig opgeslagen vooraleer de regen een uur later met bakken uit de hemel viel…
En toen kwam het onweer zegt ons baasje ons deze ochtend, maar daar hebben wij als brave Drenten niks van gemerkt of toch minstens geen reactie op gegeven. En het heeft er nochtans “grellig” geknalt en geflitst volgens het baasje die blij is dat ‘m gisteren geen tomaten heeft gesproeid.
Al enkele jaren bestaat er in de regio Poitou - Charentes een circuit van gratis optredens doorheen de ganse regio.
Het zijn gemeentes die het organiseren met steun van de regio’s. Zo waren we gisterenavond voor de eerste maal aanwezig bij zo’n optreden in Limalonges, een piepkleine gemeente die vlak bij het drie departementenpunt Vienne, Deux-Sèvres en Charente ligt.
Het is een vijftiental kilometer van bij ons en dus op een goei tien minuutjes waren wij ter plaatse. Die “wij” waren, Jan, Simonne, Annemie, Chris & Jeanny en Steven en Eva. De honden hadden gisteren avond huiswacht.
Vermits het voor ons de eerste maal was dat we een optreden in het kader van de Nuits Romanes meemaakten wisten we ook niet wat ons allemaal te wachten stond.
Uit de promotie blaadjes hadden we geleerd dat er een concert van Celtische muziek (Ierse, Bretoense) zou gegeven worden in de kerk van de Heilige Johannes de Doper (St Jean – Baptiste) in Limalonges. Maar het was gisterenavond nog zo ’n mooi weer dat het optreden buiten op de plaats achter de kerk plaatsvond.
De groep “Doolin” , vijf muzikanten sterk, bracht ons een heel mooi repertoire typisch Ierse muziek, voor ons was het net alsof we bij een optreden van de jongere versie van The Dubliners aanwezig waren. Ons baasje vertelt dan dat het rare kwasten zijn die Ieren want “als ze dronken zijn zingen ze prachtig, en als ze nuchter zijn….dan winnen ze het songfestival”
Deze muzikanten van Doolin waren niet dronken en zongen en speelden prachtig en ook hun naam prijkt ook niet in de lijst van het Eurosongfestival… Het zal er waarschijnlijk aan liggen dat ze niet uit Ierland kwamen maar uit het Franse Toulouse… Maar dat kon je enkel horen aan de bindteksten die in accentloos Frans werden gepresenteerd.
De aansluitende circus act van twee jonge mannen met een klimpaal kon ons minder bekoren maar de hapjes en de aangeboden drankjes waren meer dan lekker en ook nog eens volledig gratis daarbovenop .
We waren alle zeven even enthousiast over de fijne zomerse avond met fijne toffe muziek…
Dr. Nelly Mols, nog steeds onze steun, toeverlaat en raadgeefster.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Even voorstellen
Begonnen als Bas & Belle blog is de hoofdrolspeler Bas noodgedwongen vervangen in de cast . Bas was de oudste met zijn vijftien jaar en toen hij overleed op 6 november ’08 stonden we in twijfel. Houden we de naam als Bas & Belle of gaan we hem aanpassen aan de actualiteit ?
In samenspraak met de lezers hebben we dan besloten het blog met dezelfde naam te laten voortbestaan als hulde aan die fijne kameraad die Bas steeds geweest is.
Nog geen week na het overlijden van Bas heeft Belle een prachtnestje gekregen met zes prachtpup’s. Vier reutjes en twee teefjes behoorden vanaf 12 november tot onze roedel.
In2008 moesten alle rashonden een naam krijgen die begon met een letter H. Zo kregen we een Hercule, Heros, Hera, Hadise, Harry en Harko. Hierbij zijn Hera en Hadise de teefjes.
Hera en Heros zijn bij ons gebleven zodat we het blog het Belle, Hera en Heros blog zouden kunnen noemen. Dat gaan we echter niet doen… Het is Bas & Belle en het blijft zo. Wat we wel gaan doen is de ondertitel aanpassen. “Dwaze belevenissen van twee prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden” gaan we aanpassen naar “drie prettig gestoorde” en dat prettig gestoord”is met die twee jonge nieuwkomers niet eens overdreven…
Ik ben Jan
