De puppenkrant 19-11-2012xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Twee berichten vandaag van de vaste correspondenten uit binnen- en buitenland. Aan de Maas, en dan bedoelen we de Maas in Limburg, meer bepaald in Roosteren is de schrijfster normaal normaal het vrouwtje van Lennaert, maar nu was het voor een keertje het baasje. Het “puppenkrant vol schrijven” is daar haast een familiebedrijf geworden, en dat zien en lezen we graag.

Dat het baasje door het gedrag van Cartouche haast een hartkwaal heeft opgedaan verbaasd ons helemaal niet. Ook wij hebben al menigmaal een half uur en meer staan drentelen wanneer Belle en/of Lucy weer eens voor “de ruimte” hadden gekozen.

Van het gericht uit Oud Turnhout is het verse bijna af, of toch minstens voorbijgestreefd. Lando heeft inmiddels gisterenmorgen kennis gemaakt met onze “nieuwe occasie Drentmobiel”. Verbaasd was hij wel toen uit dat rode, voor hem onbekende autootje, plots zijn moeder en zus te voorschijn kwamen.

Belle & co

Leermomenten van Lennaert en Cartouche

Normaal is het vrouwtje degene die mijn belevenissen voor de puppenkrant beschrijft. Maar omdat zij er dit maal geen getuige van was, heb ik het nu aan mijn baasje overgelaten. Normaal laat hij ons afzonderlijk uit. Maar vandaag bedacht hij dat ik ondertussen groot genoeg ben om samen met mijn vader los door het natuurgebied ‘De Rug’ te lopen. Hij ging ervan uit dat ik veel van mijn goed luisterende vader zou leren…

Mijn vader is altijd een sleurhond geweest. Toen ik kwam besloot het baasje dat daar iets aan gedaan moest worden. Omdat hij er geen zin in had later door twee trekkende honden voort gesleurd te worden. Hij is speciaal met papa een intensieve privé antitrektraining gaan volgen. En met succes. Zolang hij met mijn vader alléén gaat wandelen… Met mij erbij was al het geleerde snel vergeten en werd door papa nog eens extra de turbo er opgezet. Lekker! Samen trekken naar het punt waar we los mochten! In het natuurgebied langs de Maas.

Afzonderlijk luisteren we goed tot zeer goed. Maar samen… We hadden geen bananen in onze oren om met ome/nonkel Faes te spreken, maar hele bananenbomen. Nu zijn er een paar dingen waar mijn baasje heel kwaad om kan worden, weet ik inmiddels. Dat zijn auto’s die niet willen starten en computers die niet doen wat ze moeten doen. Maar op de allereerste plaats met stip staan honden die niet komen als ze geroepen worden. Samen met mijn vader dwaalde ik steeds verder af. Lekker door wouden met klittenplanten en door modderpoelen van heerlijk kleverige rivierklei. Want het regende vanmorgen. En het baasje maar roepen en fluiten! Op enig moment kreeg ik toch medelijden met hem en ben ik terug gerend. Maar papa niet! Die was in geen velden of wegen meer te bekennen.

De bloeddruk van mijn baasje was inmiddels tot grote hoogten gestegen. Ik begon me toch wel ernstig zorgen te maken. Na ongeveer drie kwartier zagen we in de verte een wit stipje opdoemen. Het kwam steeds dichter bij. En ja hoor, het was papa! Vrolijk kwispelend kwam hij naar onze baas. Die deed alle moeite om niet onpedagogisch dit goede terugkomgedrag af te straffen… Wist papa dat? Weer wat geleerd! Thuis gekomen is het baasje nog lang bezig geweest met het verwijderen van de klitten van de grote klis of klitwortel, die volgens internet ook goede eigenschappen heeft.

Lennaert

En Lando was benieuwd naar onze “Drentmobiel”

Dag lieve Faes-familie,

'k heb van mijn baasjes gehoord dat jullie een privéwagen met chauffeur hebben rijden nu. Tsjonge jonge. Jullie worden nogal verwend zulle. 'k mis jullie al wel hoor of jullie geurtjes nu jullie baasje terug zelf met jullie kan gaan wandelen. Gelukkig zie ik morgen ons zus weer op de training. Een nieuwe trainer, halfuurtjes langer, we gaan uit ons pijp moeten komen zus! Slaap maar lekker dus.

Natte likjes,
Lando