Het puppenmagazine 02-05-2013

Het waren drukke dagen sinds vorige week woensdag toen we van Frankrijk terug naar Vosselaar kwamen. Zelfs de normale blogberichten moesten er enkele malen aan geloven ! En als dat gebeurt dan is het ECHT druk .

Buiten de voorziene drukte kwam er dan ook nog eens het ontstoken oog van Lucy bovenop.

Gisteren avond was het ook weer van datte… Het baasje diende de Masjebashi terug naar de garage te brengen na een foutje dat maar bleef aanslepen en telkens de kop terug opstak. Ook de winterbanden gaan eraf en krijgen enkele maanden rust. En voor het hoofdbestuur vertrok voor een avondje met een ex-collega van ’t baasje hadden we ook nog een wandeling tegoed.

Ondertussen was er dan ook nog eens een bericht uit Roosteren in de mailbox gevallen. Daar moest toch wat over uitgeklaard worden.

Ons baasje kwam eens te meer gewond aan. Dat had alles te maken met hoe zwaar beladen hij binnen kwam. Twee honden aan de lijn in één hand, tussen armen en borst een bakje met stokrozen geklemd en in de andere hand een bakje met tomatenplantjes. Als die twee honden aan de lijn dan hun familieleden zien willen die daar naartoe en dondert dat bakje stokrozen uit zijn armen tegen de grond. Uiteraard wil ’t baasje dat verhinderen en krijgt hij de scherpe rand van dat bakje op zijn andere hand… Resultaat… bloed op den dorpel !

We dienen ook nog te vermelden dat één woord anders dient te worden gelezen, “gisteren” moet je lezen als “eergisteren”

Belle & co

Familiebezoek volgens de Cartouche & Lennaert familie.

Een bewogen dag, deel 2.

Gisteren was een bewogen, belangrijke, historische en heftige dag, en dan om verschillende redenen. Het complete kennel “Aent Grotenhoutbosch, nummer  12111, FCI nr.: 111/2012” kwam op bezoek,  om zoals dat zo mooi heet  “ de banden te verstevigen”. Eerst verschenen Jago en Tante Hadise. De rest van het roedel liet een tijdje op zich wachten omdat ome Faes met zijn snelle, Mitscha..Mitsibitsi…uhh rood gevaarte op 4 wielen, de snelste route via Hasselt, terug naar Vosselaar, naar Roosteren had gekozen. De oorzaak hiervan was niet zo leuk en ik zag toch wat bezorgde blikken. Uiteindelijk zag ik mams Hera, oma Belle en ome Heros terug. Het was een gefriemel en gesnuffel van jewelste en JP maakte een onhandige manoeuvre met het hek en met z’n allen stormde we de straat op. Dat was harstikke leuk,  maar niet echt de bedoeling. Na wat stemverheffingen van de verschillende baasjes werd het roedel toch tot de orde geroepen en gingen we daarna eens flink door de tuin “rausjen”. Vrouwtje had angstvallig haar tulpjes beschermd met 2 zware stoelen en vanmorgen constateerde ze tevreden dat nog alle tulpen rechtop stonden. Zusje Lucy was er niet bij en de oorzaak hebben jullie in “ Een bewogen dag, deel 1” kunnen lezen. Persoonlijk vind ik dat heel jammer, want het is me nog nooit echt gelukt om eens een momentje met haar alleen door te brengen en te ravotte. De ene keer zat paps d’r steeds met zijn dikke neus tussen, en de andere keer had zij meer oog voor mijn broer Lando.  Ik weet niet of mams me nog herkende maar ik deed heel erg mijn best om indruk te maken op haar. Hoewel mijn kop groter en breder is dan die van haar zie je toch wel dat zij echt mijn moeder is. Paps en ome Heros zullen nooit goeie vrienden worden,  maar behalve een flinke scheld- en grommelpartij is er niets gebeurd. Steeds als Ome Faes in de buurt komt van die Holländers heeft hij “bloed aan zijn handen”, niet figuurlijk maar letterlijk. Onduidelijk is wat er gebeurd is, maar er is niet gebeten. Ome Faes en tante Simonne hadden “tomate Russe” en stokrozen uit Frankrijk meegebracht voor vrouwtje. De stokrozen hingen een beetje slap, maar vrouwtje dacht dat de lange reis in de auto vanuit Frankrijk, met 4 drenten en een koebeest misschien daarvan de oorzaak was. Vanmorgen ging ze weg voor een boodschap en zag ze een lang spoor aarde op de weg liggen, en bij nadere inspectie ontdekte ze stukjes blad van de stokroos! Stja, misschien verklaart dat het bloed, de luide GVD, en de ogen van JP die alle kanten oprolde……..we zullen het nooit weten.

Paps die ouwe gek, had maar voor één hond oog, en dat was mijn mooie oma Belle, de naam zegt het al. Maar hij had dikke pech, er viel niets te vrijen gisteren.

Na een tijdje kwam het bevrijdende telefoontje over Lucy en is ome Faes haar snel gaan halen. Gelukkig viel het nog allemaal mee, maar moet ze toch een paar dagen flink aan de dope.

Moe maar voldaan is weer iedereen naar het belgenland vertrokken en goed thuis aangekomen. Wat voor mij is achtergebleven in de tuin zijn de vele geurtjes en spoortjes van mijn grote familie.

“Dat zijn mijn goede jeugdherinneringen

Die neem je mee zolang je verder leeft”

Jullie Lennaert