LINDLAR. 

Lindlar het stadje waar de steenkappers leven, werkten en nog werken. Er is nog een grote steengroeve die vandaag nog steeds werkt.

Op onze wandeling die nummer 8 draagt brengt ons door het stadje en de omgeving waar nog vele getuigen heeft van de rijke steengroeven. Het nieuwe aangelegde “steenhouwers pad” brengt ons op de sporen van de mensen, die de steen gedurende honderden jaren gedolven en verder bewerkt hebben.

Vanuit het centrum van Lindlar bergop naar de “Brungerst” onderweg historische gebouwen en gedenkstenen uit “Grauwacke”. Boven op de gerg hebben we een prachtig zicht op de verlaten steengroeven. We vertrekken uit het centrum waar een paar mooie oude stenen monumenten zien, we wandelen het centrum uit langs een paar mooie vakwerkhuizen, en ook nog stenenhuizen met de Grauwacke steen. We komen verschillende mooie huizen tegen en zien hoe de steengroeven hier toch een aantal mensen rijkdom brachten. Nu komen we aan het oude station van Lindlar. Waar de SÜLZTALBAHN was.

Een prachtig gebouw, mooi hersteld en onderhouden vandaag een huist er een onderneming in die met veel respect voor het oude gebouw het bewaard en onderhoudt. Nu klimmen we door het bos naar de steengroeven. Onze eerste stop de nog werkende steengroeve waar men een klimmuur gemaakt hebben en waar je kunt gaan klimmen. Verder door het bos wandelen we.

Nu komen we aan de verlaten steengroeve waar mensen met beperkte middelen de steen uit de berg gekapt hebben en bewerkt, vandaag heeft de natuur hier terug de bovenhand gehaald en heeft hier een prachtig wandelgebied van gemaakt. Dan komen we aan de nog werkende grote steengroeve, indrukwekkend. Dan dalen we af naar het centrum we wandelen door het kerkhof waar prachtige stenen grafmonumenten gemaakt uit de steen uit de groeven. We komen zo terug in het centrum waar we onze wandeling afsluiten met een lokale specialiteit.

We gaan nog een kasteel bezoeken in het stadje Nümbrecht.

Slot Homburg is een slot gelegen in de nabijheid van het stadje Nümbrecht in de Oberbergischer Kreis. Hoe oud het slot precies is, is onbekend. Het slot wordt in ieder geval in 1276 genoemd. Spijtig als we er aankwamen was het kasteel gesloten wegens werken, we kunnen toch even rondkijken en wat foto’s maken. We besluiten dan maar om de wandeling te doen. 

Het natuurpad is opgericht in 2004. Het is een "Biologisch Station Boven-Berg" door de en de bescherming van de Duitse Bossen geïnitieerd wandelpad. De wandelroute begint bij het kasteel en voert over Homburg Bröl en Huppichteroth , gaat naar de historische molen Holstein en dan terug naar Schloss Homburg.

Negen stations langs de route vertellen ons over de natuur rond Homburg Kasteel en de Brölauen. Als we aan de Molen komen gaan we hier toch even halt houden. 

Tot 1969 werkte de oude molen nog als zaag en drijfmolen. De zagen werden met waterkracht aangedreven. De gehele aandrijfraden en zo zijn bewaard gebleven en kunnen in het restaurant bezichtig worden op hun oorspronkelijke plaatsen. We wandelen even door het prachtige monument en door de tuin naar de vijver.

We gaan ook even kijken binnen naar de mooie bewaarde plaatsen. Hier kunnen we de "Original Bergische Kaffeetafel" bekomen. We hadden ons voorgenomen om deze lokale specialiteit te proberen. 

"Koffeedrinken met alles erop en eraan, dan betekent dit feestelijke ceremonie op een Bergisch Goed. Een maaltijd die op de Bergische boerderijen bij speciale gelegen heden opgediend werden. Gepresenteerd in de historische Holsteinsmuhle - een echte ervaring in het Bergische Land!.

Op borden, schalen en kommen worden de volgende spijzen opgediend. Milchreisbrei (melkrijstpap). Mühlenbrot 3 verschillende molenbroden. Quark. Boter. Wafels met hete rum kersen. Slagroom. Cake. Suiker en kaneel. Kaas met Rübenkraut. Beenham en Bloed-en leverworst. En dit alles met een de "Koffeekann" met de naam "Dröppelmina". Een waar festijn om van te genieten. Als je in het Bergische land bent en dit niet meegemaakt hebt, heb je zeker iets gemist. We nemen ruim de tijd om hier van te genieten en dan moeten we terug naar de parking aan de burg en terug naar Lindlar voor onze laatste nacht.

Vandaag verkennen we een paar vakwerkstadjes, het eerste is Wiehl. We vertrekken met onze rondwandeling door het stadje op het Marktplein. Midden staat de fontein , kerkje en stadhuis. Dan wandelen we het stadje binnen wat prachtige vakwerkhuizen hier. Het is aangenaam om hier rond te wandelen en de mooie huizen te bekijken. Het heeft toch iets bijzonder dat alle huizen nog in vakwerk zijn.

Sommige dragen schilden boven de deur met oude teksten. Vele zijn eeuwen oud, eentje draag het jaartal 1755. Vele staan aan de straatzijde maar andere hebben mooie grasperkje en bloemen rond het huis staan wat gewoon prachtig is. Op een nader pleintje de fontein met drie dames. We wandelen wat rond en nemen al het moois in ons op.

Na de rondgang vertrekken we naar: Engelskirchen 

We komen aan het Schloss Ehreshoven de barokke waterslot uit 16-17de eeuw is nog altijd met een watergracht omgeven.

We nemen even een kijkje rond de gebouwen het slot zelf is niet te bezoeken, maar we kunnen er rustig rond wandelen en alles van nabij bekijken. De prachtige tuinen kunnen we niet betreden spijtig ze zijn prachtige aangelegd. Door de Voorburg komen we op de grote binnenplaats en dan voor ons het imposante barokke waterslot. Met een prachtige fronton twee dierenfiguren dragen een kroon van goud en daarin een zwarte gekroonde leeuw. De Voorburg word door de gemeente gebruikt en er is zelf een trouwzaal. We verlaten de Voorburg en wandelen nu rond het hele complex. Boven de ingang staat een nieuwer wapenschild “Rheinische Ritterschaft- 1921” is een vereniging van Rijnlandse adel, door de koninklijke Pruisische opgericht op 21 Januari 1837.

We verlaten de ingang en wandelen rond de Voorburg die op elke hoek een vierkante toren heeft. Het slot is geel geschilderd en de rest is uit natuursteen, we wandelen rond en kunnen zo ook in de prachtige tuinen kijken. Het is de moeite waard om hier even halt te houden. Na ons bezoek aan Engelskirchen rijden we terug naar Lindlar om daar het avondmaal te nemen. We rijden dan terug naar ons vakantiehuis.

Het is nog aangenaam warm buiten en we beslissen om nog een wandeling te maken in de buurt. We kiezen voor de weg tegenover ons verblijf. En tot onze verbazing zijn we hier maar een paar kilometer van het centrum van Lindlar af. We wandelen langs het oud station en komen zo in het centrum waar we even halt houden op het terrasje. Nog even wandelen en dan keren we terug naar huis. Een mooie en gezellige dag met vele mooi plekken.

Voor het fotoalbum de link volgen

Van Wiehl- Engelskirchen-Lindlar.

Deze prachtige wandeling draag nummer 13. We vertrekken aan het raadhuis. We hebben hier een pracht van een stadje we klimmen even en dan staat het Barokkeschloss voor ons. Wat een prachtige gebouw.

We hebben deze wandeling gekozen voor dit mooie kasteel we kunnen in de binnenkoer even rond lopen en de indrukwekkende gebouwen bekijken. Deze wandeling bied ons verschillende prachtige plekken aan, we verlaten het centrum van het stadje. En dan komen we in het bos we komen aan het ijzeren kruis voor de Franse soldaten uit 1813. 4.000 soldaten zijn hier begraven.

Wat verder komen we aan het Oostenrijkse gedenksteen. Hier zijn 3.000 Oostenrijkse en Pruisische soldaten begraven in massagraven de Oostenrijkse keizer Frans Jozef lied 60 jaar later dit monument oprichten, wij wandelen weer verder en komen aan het kasteel “huis Lerbach” we wandelen het park binnen, langs lange lanen met mooie struiken en alles zeer mooi onderhouden. Dan komt het kasteel in zicht mooi gelegen en prachtig onderhouden is het vandaag een hotel. We kunnen rustig rondwandelen en alles bekijken, aangenaam is het wel.

Dan wandelen we verder langs oude vakwerkhuizen en dan langs een boerderij waar je melk zelf kunt tappen, flesjes mee nemen en maar tappen. Deze boerderij is wel prachtig gelegen. Wat verder komen we in het vakwerkdorpje” Kaltenbroich” weer duiken we het bos in en tot onze verbazing komen we aan het “Naturfreundehaus Hardt” hier kunnen we even halt houden en wat rusten, een hefe weizen zal smaken, en als we het menu bekijken en zien hoe goedkoop hier alles is besluiten we om hier wat te eten, lekker biologische eieren, smakelijk brood en hesp, lekker.

We vertrekken weer en wandelen verder door het bos tot we” aan de plek komen waar vroeger de Galliërs leefden. Hier zijn nog duidelijk de sporen van hun wallen te zien, we wandelen weer verder en verlaten het bos en zo staan we weer in het stadje. We wandelen langs het stadhuis een deel modern aangebouwd aan de oude burg site. Wat verder het museum van de berg bouw.

Jefke mag binnen en we bezoeken dit museum midden in de stad en toch uitgebreid met vele ambachten die hier waren en hoe de mensen toen leefden in de tijd. Ook een mijn nagebouwd met gangen en al de gereedschappen die gebruikt werden, zo krijg je een idee hoe het er toeging. We verlaten het museum en wandelen nog een eind langs de burggraven waar oude vakwerkhuizen staan en zo komen we aan de resten oude burg, nog wat rond gewandeld in de stad en dan gaan we terug naar Lindlar. Een prachtige wandeling.

Voor het fotoalbum de link volgen

Van Bergisch Gladbach

Wipperfürth is gelegen aan de Wupper, die in de bovenloop ten oosten van de stad bekendstaat als de Wipper. In de buurt ligt de Bevertalsperre, een stuwmeer in de rivier de Bever. We verkennen de stad en op het stadsplein het stadshuis en de prachtige fontein.

Het oude stadsgedeelte met zijn vakwerkhuizen hebben een bijzondere uitzicht, de voorgevels zijn bedekt met schaliën. En er staan nog resten van de oude stadsmuur. Prachtige huizen van vakwerk maar ook grote prachtige huizen in steen, de rijke inwoners hebben rijke stenen huizen, prachtige versierd. We slenteren door het stadje bekijken de huizen en de winkels, nemen een terrasje mee om een lekkere Weissbier te drinken.

We willen nog een andere stadje bezoeken. We gaan nog naar HÜCKESWAGEN. Deze stad heeft nog mooier huizen in vakwerk maar ook hier weer de voorgevels bedekt met schaliën. Maar we wandelen door de starten die nu wat verlaten bijliggen, hier word op zaterdagnamiddag alles gesloten, geen winkels open gelukkig zijn er toch nog een paar café open.

We wandelen naar het oude gravenslot. Een groot plein voor het slot en aan de overzijde van de ingang een mooie tuin met een theehuisje. We wandelen rond het slot en genieten van de prachtige zichten op de stad en de huizen. Het is nog vroeg in de namiddag en we beslissen nog een ander stadje te bezoeken. LENNEP-REMSCHEID. Na een hevig onweer en een stevige bui komt de zon weer kijken en het is terug aangenaam om te wandelen door de stad. Weeral mooie vakwerkhuizen met de schaliën. We komen langs het stadhuis met groene luiken. Wat hier ook mooi is zijn de sierlijke uithangborden, die geven het geheel een prachtig cachet. We komen aan de kerk en deze is open we nemen er een kijkje in. Eiken banken, een eiken balustrade. Een pracht van een orgel waar de preekstoel onderstaat, eik met goud belegd wel prachtig. We verlaten de kerk en wandelen verder en komen zo aan het Röntgen Museum. Spijtig dat het gesloten is hier woonde de geleerde Röntgen die de röntgen foto uitvond.

Weer wat verder komen we aan de Klosterkirche nu een cultuurcentrum is wel mooi gelegen en de omgeving is zeker rustgevend. Wat verder komen we aan de “Alte Brauerie am Kolner tor” in dit gedeelte van de stad zijn de vakwerkhuizen niet met schaliën bedekt en heb je het zicht op het vakwerk wat ik altijd bijzonder vind.

We wandelen door de stad en genieten van al het moois wat er te zien is. Nu word het tijd om terug naar Lindlar te gaan om nog van de prachtige avond te genieten.

De Bergische Streifzüge zijn 24 dag en halve dag wandelingen met een afstand tussen 4 en 16 kilometer. Elke wandeling heeft een thema. Op de talrijke infoborden worden historische en natuurkundige feiten verteld.

De wandelingen zijn lichte tot halfzware wandelingen in een van de mooiste streken in Middelgebergte landschap. De wandelingen zijn allemaal goed afgepeild met rode rechthoekige pakketjes met de nummer van de wandeling zodat je de wandeling kunt doen zonder de kaart. Op de toeristische dienst kun je de 24 kaarten gratis krijgen. De wandeling vandaag is wandeling 15 "Bergbauweg. We vertrekken met de wandeling in Rösrath-Hoffnungsthal.

We parkeren aan het station en vatten de wandeling aan. Het infobord verteld ons dat de romeinen hier al naar erts gegraven hebben. Als in 1978 de laatste ton erts gedolven werd is een 2.000 jaar oude nijverheid gestopt. Op deze wandeling wandelen we eerst door de stad langs prachtige gebouwen. Ook een paar mooie vakwerkhuizen en dan wandelen we verder en komen aan het volgende info bord. Hier een vakwerkhuis dat diende als omkleedplaats voor de berglieden.

Hier kregen ze hun mijnlamp en hun plaatje waardoor ze wisten wie zich in de mij bevond. Na de arbeid werd het plaatje terug opgehangen waardoor men zag of iedereen terug gekomen was. We wandelen nu een eind door het bos en komen zo aan de “Franziska-schacht - Bergbau an Lüderich” hier staat de stalen schacht van de mijn als erfgoed. Reeds in1892 werd de schacht verdiept tot 237,40 meter. De mijnschacht werd in 1978 afgesloten met een betonnen plaat de schachtbok bleef bewaard en is vandaag een getuige van de mijnbouw. Deze mijnbouw was bedoeld om erts te bekomen om zink te winnen.

We wandelen weer verder door het bos en de natuur is hier toch bijzonder. Na een tijdje komen we aan de Hoofdschacht van de mijn Lüderich. Vandaag staat de schacht er nog en vandaag is er op het mijn terrein een golfterrein. Hier houden we even halt en we eten hier een hapje. We genieten van het uitzicht en dan wandelen we verder tot aan de splitsing.

We nemen de terugweg. Zo komen we in Bleifeld weer wat verder en we zijn in Lüderich/Berg en dan nog een eindje en we zijn terug aan het station. Hier eindigt onze mooie wandeling door het “Bergbau” gebied. We keren na de wandeling terug naar Lindlar waar we onze tweede dag afsluiten.

Voor het fotoalbum de link volgen

Van Rosrath-Hoffnungsthal

Donderdag 25 juli 2013. Lindlar is een gemeente in het westen van de Oberbergischer Kreis in de deelstaat Noordrijn-Westfalen. Het gebied rond Lindlar wordt gekenmerkt door droge hoogten en vochtige beekdalen. De belangrijkste beek die door het gemeentegebied stroomt is de Lindlarer Sülz. Deze stroomt voegt zich nabij Hommerich bij de Kürtener Sülz en mondt uit in de Agger. Lindlar is relatief dunbevolkt. De hoofdplaats (Lindlar) heeft zich sinds 1945 verdicht ten koste van de typische hoeven en gehuchten in de omgeving. De rest van de gemeente, met uitzondering van de kerkdorpen, bestaat nog grotendeels uit verspreid liggende nederzettingen en "alleenstaande" huizen.

Onze reis naar Lindlar is vlot verlopen en we komen ruim op tijd aan. Onze eerste stop is Schloss Heiligenhoven. Gelegen in een prachtig park met voorburg en mooi kasteelgebouw, we wandelen hier even rond en van hieruit kunnen we naar het “LVR Freilichtmuseum Lindlar” Bergische openluchtmuseum Lindlar waar je de Bergische traditie en geschiedenis ervaart, waar ambachten en arbeid op de boerderij van dichtbij in een prachtige omgeving kunnen beleeft worden.

Idyllisch gelegen in glooiende weiden en velden, zie je de originele Bergische huizen, ontmanteld op hun oorspronkelijke locatie en liefdevol herbouwd in het openluchtmuseum. Of het nu een boerderij, de touw of smederij is overal kan je kijken en aanraken alle gebouwen zijn toegankelijk en bezitten een waardevolle collectie gebruiksvoorwerpen uit de periode van de bewoning. En tussendoor lokken ontspannende wandelingen door de prachtige natuur.

In het museum restaurant “Lingen Hof” worden traditionele en regionale gerechten in een gezellige sfeer opgediend En in de grote biertuin biedt het museum restaurant "Lingen Hof" ons prachtig panorama op de omgeving. We genieten van ons bezoek en de vele ambachten die hier getoond worden, koorden vlechten, linten voor rond de strohoeden, smid en zo nog vele andere er is wel altijd wat te beleven in het museum.

Wij nemen ruim de tijd om alles te bezichtigingen en ons bezoek word afgesloten met een “Bergisches Landbier”. Wij gaan nu eens opzoek naar ons vakantieverblijf voor de komende dagen.

We rijden naar Suttenbach in Lindlar even buiten het centrum gelegen “Ferienhaus Helle” prachtig gelegen op de heuvel tussen het riviertje en het bos. Een prachtige oude vakwerkhoeve omgebouwd naar vakantiehuis. Prachtig zicht als we de weg oprijden en het gebouw voor ons opduikt. Een vriendelijke ontvangst door de vrouw des huize “Danja” die ons naar ons thuis voor de komende dagen brengt. Het is een mooi gerieflijk woning met een prachtig balkon waar als het weer ons gunstig gezind blijf de komende dagen ons ontbijt genomen zal worden. Voordat we uitpakken even de omgeving verkennen.

We wandelen nu naar Oberbreienbach wat een prachtige natuur het golvende landschap met zijn weidse zichten niks dan weilanden en bossen. We komen in het dorpje Oberbriedenbach aan met zijn vakwerkhuizen en ook de Burg Breidenbach

Wanner de bouw van de burg geweest is niet bekend maar vanaf 1600 zijn er Ridders bekend die hier woonde, we verlaten het dorpje en weer weilanden zover het oog reikt en dan opeens zomaar langs de weg de “Oberbreidenbach Kapelle” deze kapel uit 1670 ligt hier prachtig en we nemen even de tijd om wat te rusten en het prachtige landschap te bewonderen. We willen nog wat verder wandelen, het is nog zo fijn en warm buiten. Na een tijdje wandelen we en bosje binnen en dan opeens duikt het volgende dorpje voor ons op “Spich” een klein dorpje van enkele vakwerkhuizen en vakwerkboerderijen gelegen in het dal wat is dit toch prachtig.

We wandelen door het dorpje, ja het bestaat uit één straat met een paar huizen en dan keren we terug naar ons verblijfplaats waar we nog een fijne avond hebben en kunnen genieten van de omgeving op ons balkon. Zwaluwen vliegen aan en af, koeien grazen op de bergplank voor ons en de vogels fluiten. Wat kan het toch fijn zijn om zo van de natuur te genieten, onze eerste dag is zeker een voltreffer.

Voor het fotoalbum de link volgen

Van Lindlar

In Zuid-Limburg is zoveel te ontdekken. En het ontdekken begint hier in Puth. Maar het echte Limburg ontdekken we natuurlijk pas als we aan de wandeling beginnen. Puth is een dorp in de gemeente Schinnen.

De naam is afkomstig van de daar aanwezige diepe waterputten. Hoewel er vele bouwwerken verloren zijn gegaan zijn er toch een aantal vakwerkhuizen bewaard gebleven.Onze eerste mooie vakwerkhuis komen we tegen in Onderste Puth. Puth bestaat in feite uit twee buurtschappen, welke door de Kerkweg worden gescheiden. Kenmerkend voor beide buurtschappen is de lintbebouwing, beginnend bij de Steenstraat via Onderste Puth, Bovenste Puth en Kempkensweg richting Sweikhuizen. Onderste Puth is naast de naam van het gelijknamige buurtschap ook een straatnaam in de buurtschap. Het gebied strekt zich uit vanuit het natuurgebied Hondskerk in de richting van de buurschap Windraak. Wie Onderste Puth uit de richting Doenrade bereikt, heeft op de Maastrichterweg in noordelijke richting een prachtig uitzicht. We wandelen het buurtschap uit en wandelen het veld in met weidse zichten over het landschap.

We wandelen de Molenweg op, maar zien geen molen, door mooie boslanen en weilanden en komen zo in Schinnen. Het kerkdorp Schinnen bestaat van oudsher uit een kern en enkele buurtschappen, afwisselend gescheiden door een groengebied en enkele bosgebieden. Beekdalen, weilanden, holle wegen en nostalgische boerenhoeves. Dat is Schinnen in een notendop. We wandelen verder en komen zo in Heisterbrug is voor Schinnen een uniek gebied. Het wordt gevormd door het dal van de Geleenbeek en de Putherberg. Hier vinden we enkele prachtige gebouwen met een bijzondere cultuurhistorische waarde.

Deze gebouwen, zoals kasteel Terborgh, de watermolen en de vakwerkhuizen zijn erkend als rijksmonument. We komen zo aan kasteel Terbogh. 

Een beetje geschiedenis: In het pastorale Geleendal te Schinnen ligt in een delta van de Geleenbeek de ruïne van de oude waterburcht "Terborgh". De oorspronkelijke burcht was een woontoren gelegen op de "Motte" (verhoogd eiland) achter het huidige gebouwencomplex. Deze hoedanigheid, ook wel Huis Schinnen, het Bovenste Huis en Terborgh genoemd, wordt al vermeld in 1285 in de huwelijkse voorwaarden van Hendrik van Scinne en Guderadis,'Tochter von Hildeger de Stessa, Bürger zu Köln' als Castrum Nostrum Schinna. In 1285 siegelt Hermannes von Eynenburg en schrijft dat hij bloedverwant is met Heinrich von Schinnen. 1289 bezit Heinrich von Scinne 53 morgen land en Beemd en Bos te Schinnen. Henricus met enigste zoon Tilmannes wordt genoemd in 1289 als heer van Schinnen. In de 16e eeuw werd de woontoren verlaten, waarom is niet duidelijk. Wat nu resteert, zijn de metersdikke fundamenten van breuksteen en leien van de dakdekking. Het tegenwoordige kasteel is in feite de verbouwde voorburcht en hoeve. Het kelderplan is uit de 16e eeuw en het woonhuis kwam rond 1600 tot stand. De op de binnenplaats tegen de gevel aangebouwde kapel werd door een Roermondse bisschop in 1625 gewijd. Links en rechts van de ingangspoort zijn nog de katrollen aanwezig welke gediend hebben om de valbrug op te halen. De brug zelf is van latere datum, toen dreiging van overval en inbraak niet meer te duchten was. De ramen werden in de 18e eeuw vergroot, door het verwijderen van de tussendorpels van de oorspronkelijke tussendorpels. Kasteel Terborgh was tevens schepenbank en gevangenis, in roerige tijden rond de 18e eeuw werd in de gevangenis van de burchthoeve leden van de zogenaamde "bokkenrijders" ingesloten. 

We wandelen verder langs een prachtig hardstenen kruis tussen bomen en dan volgen we de veldweg die naar Stammen leid en ons naar het Stammenderbos brengen.

We wandelen hier langs weer mooie grote oude hoeven. En zo komen we in het Geleenbeekdal. Hier prachtige natuur en rustig kunnen we hier de natuur gadeslaan, vlinders en roofvogels komen hier veel voor. Nu langs de Bergstraat met oude hoeven en dan komen we in Sweikhuizen. Een stukje buitenland op Nederlandse bodem... Dat gevoel krijgen we als we door de kern van Sweikhuizen loopt.

Via steile weggetjes en al wandelend kunnen we het dorpje verkennen. Markante vakwerkhuizen en een prachtig uitzicht over Zuid-Limburg vechten om de aandacht van ons. Geliefd in Sweikhuizen is het idyllische kerkje uit 1739. Bijzonder in Sweikhuizen zijn haar pruimen. 

Een beetje uitleg: De “Sjweikeser Rèngelaot” is een zoete en sappige pruimensoort die in vroeger jaren bijdroeg tot de bekendheid van Sweikhuizen. Tot ongeveer 1970 aren de veel boomgaarden rondom het dorp voor een groot deel beplant met dit pruimenras. Langzaamaan verdwenen ze uit het landschap. In 2003 werd de gelijknamige stichting opgericht met als doel het terugbrengen van dit pruimenras op de hellingen in en rond het dorp. In de loop der jaren zijn er ongeveer 300 bomen aangeplant die de omgeving eer iets van die authentieke uitstraling teruggeeft. 

Kwam een inwoner tegen die mij vertelde van de pruimen en hij vertelde me ook een gedicht over de pruimen. Hij had het zelf op papier staan. 

Een gedicht van Tom Smeets. Zjweikese 

We verlaten Sweikhuizen en zijn Pruimen en wandelen verder door het Sweikhuizenerbos en dan via de Panoramaweg komen we in Puth.

We wandelen nu een eind door het dorp “bovenste Puth” en via Vogelzang wandelen we verder langs prachtig vakwerkhuizen en zo komen we terug aan in Onderste Puth waar deze mooie en leerzame wandeling eindigt.

Pepinster ligt aan de samenvloeiing van de Hogne in de de Vesder. Vandaar de wandeling tussen de twee revieren.

Aan het uiteinde van het dal van de Vesder ligt Pepinster, een mooi stadje omgeven door talrijke boomgaarden en waar het heerlijk wandelen is. Zoals we al gauw merken, is Het land van de Vesder niet zomaar een stad met een interessant industrieel verleden. Het prachtige land bestaat uit weilanden, kleine steden, dorpjes en bossen. We verkennen de prachtige streek en wandelen langs een van de riviertjes en dan de natuur in. Heuvelt landschap, weilanden met paarden en koeien, bosjes hier en daar wat een prachtig zichten we hier hebben. We wandelen nu door het landschap en komen zo “Hameau du Bois” op een hoogte van 235 meter. We wandelen nu naar Haras een klein gehucht met mooie ardeense huizen.

We wandelen nu Ensival binnen een deelgemeente van Verviers.. Wat een prachtige huizen, een groot heren huis, ardeense boerenhuizen en ook eentje met een prachtige tegeltekening. We wandelen hier in de rue du Canal. We komen langs een huis met een oude paraplubak gevuld met wandelstokken, prachtig. Voor ons een mooi panorama op Ensival. Weer een eind verder wandelen we. We klimmen nu een heel eind en komen zo aan het kasteel, het is wel een beetje in verval maar gelukkig zijn er restauratie werken bezig.

Wat verder langs het monument voor de gevallen strijders van de grote oorlog en dan weer verder langs velden en weilanden, het hooi opgerold in dikke rollen liggen op de weide, het geeft wel een speciaal zicht. We wandelen nu het “Bois d’Oltmont” binnen en blijven hier een heel eind in wandelen tot we terug in Pepinster komen aan het stadhuis met een prachtig bloemenperk ervoor. Nog een einde door de straten met mooie huizen en zo komen we terug aan ons vertrek. Een mooie en aangename wandeling.

Aan de voet van de Hoge Venen, op een hoogte van 340 meter ligt Malmedy in de vallei van de Warche . Meerdere kleine waterlopen doorkruisen de regio, treuzelen in de weiden of laten zich vallen van de top.

Het zijn de schilderachtige landschappen die de bezoekers even buiten de paden overvallen. Een uitzonderlijke fauna en flora begeesteren de vrienden en de wetenschappers van de natuur. De natuur is, zonder tegenspraak de grootste te ontdekken rijkdom, mooiste en meest genereuze. De bossen velden en rivieren zijn beschermd. De rust en de stilte overheersen, en geven aan de wandelaars de mogelijkheid de dagelijkse beslommeringen te vergeten.

We vertrekken met de wandeling even buiten het centrum en straks zullen we de mogelijke hebben om het stadje te bezoeken. Wij wandelen nu op de RAVEL Ligne 45. Welke ons een prachtig zichten geeft op de omgeving. We wandelen verder steken het brugje over en hebben een mooi zicht op de toegang tot de stad met zijn kathedraal. We wandelen de Ravel verder af en hebben hier fijne zichten op de bosrijke omgeving. Zo komen we in Burnenville met zijn Chapelle Saint Hillaire uit 1755. Wat verder op de “Route de l’Ancienne Frontaire” een mooie typische Ardense hoeve, ze hebben hier wel veel moeite gedaan om de vele werktuigen tentoonstellen.

Weer verder komen we in Meiz. Niet door het dorpje maar dadelijk de velden in met uitgebreide zichten over het Ardens landschap. We komen zo op de controlepost hier komen vele wandelvrienden tegen, een hele bende vrolijke wandelaars waar we zeker van kunnen genieten. Na de controle weer verder het bos in waar we aan het “Monument Apollinaire” 

Verder wandelen door het bos. Met een mooi zicht op de stad. Zo komen we wat later in de stad. We komen aan de kiosk. Er zijn er drie, versierd en met bloemen getooid , en ze bevinden zich op de Place de Rome, Place Saint Géréon en Place du Pont Neuf. Wat verder komen we aan de kathedraal. 

We wandelen door de stad met zijn prachtige huizen. We genieten van de gezellig stadje en kuieren door het stadje. Zo eindig een prachtige dag in deze bijzondere stad.

Het dorp behoort tot het vochtig Haspengouw. Bijna het ganse grondgebied is bedekt met een drie tot vier meter dikke laag Haspengouwse brokkelige leem, waardoor Vechmaal een zeer vruchtbare landbouwstreek vormt. De 200 tot 500 m brede dalbodem van de beek is een naar beneden toe hellende aanslibbingsvlakte, waar men onder de leemlaag fijn kleiachtig zand met een grijs geelachtige kleur aantreft.

In het westen en het middengedeelte van het dorp zit onder de leem een laag wit krijt of witachtige mergel. In het zuiden komen turfkrijtlagen met wat vuursteen van de Hinnisdaelkuilen en de Patrijnenkuil voor. Wij vertrekken met de wandeling in het gehucht Horne en we komen al vlug aan het eerste kasteel. Het kasteel van Horne was vroeger in het bezit van de Tongerse Familie Bosch, wiens wapenschild nog steeds boven de ingangspoort van de kasteelhoeve prijkt. Het Kasteel van Horne werd reeds herhaaldelijk gerestaureerd, en is nu in het bezit van de kunstfamilie Gerbrand-Van Tijn. De bijhorende hoeve dateert van 1743 en werd gebouwd door de familie Bosch. Vroeger bevond er zich nog de Kasino, een verdwenen huisje in de speciale (Engelse ?) stijl dat dienst deed als jachtwachtershuis, waar ook de seizoenarbeiders voor de bietenoogst logeerden. Het bijhorend bosje wordt Bosquet genoemd. Niet alleen zijn er twee kasteeltjes maar ook een aantal vierkanthoeves waarvan verschillende nog steeds in dienst zijn als landbouwbedrijf. We wandelen voorbij het kasteeltje en zo de velden in veel afwisseling, weilanden en akkers wisselen af met veel veldbloemen waar we vlinder te zien krijgen.

Wat verder wandelen we naar de grotten. Deze Grotten dateren waarschijnlijk van voor de tijd der Romeinen. Ze maken een geheel uit met de mergel- en silexgroeven van de Jekervallei. De grotten bevinden zich te midden van een bosje. Daar bevindt zich de ingang van de "Grote Grot" of de grotten van Hinnisdael, zo genoemd naar de vroegere eigenaars. Daar men de grotten ook "kuilen" noemt, is het duidelijk dat de silex aanvankelijk aan de grond gewonnen werd. Pas later is men begonnen met de horizontale uitbating via gangen. Het landschap aan de kuilen is hiervan een treffend voorbeeld. Deze mergelgroeven zijn daarenboven de enige van het Scheldebekken, daar de andere groeven tot het Maasbekken dienen gerekend te worden. De ontginning van deze steen gebeurde al in de Romeinse periode. Men gebruikte toen reeds de mergel voor de onderbouw der houten huisjes. Sommmige gebouwen zouden nu nog dergelijke basisconstructies bezitten. Wellicht, maar dan in mindere mate, werd daar ook de mergel gebruikt voor de constructie van ganse gebouwen. Zo veronderstelt men dat de vroegere burcht of kasteelhoeve van Hinnisdael, die zich midden het grottengebied bevond op een diepe rechthoekige, inzinking van het reliëf, gebouwd werd met grote mergelblokken. Tevens werd de basiliek van Tongeren gebouwd met mergel uit de groeven van Vechmaal. Ook de onderbouw van de huidige kerk van Vechmaal bestaat uit mergelblokken, afkomstig van deze groeven. De laatste ontginnigsactiviteiten dateren immers van rond de tijd van de bouw van de kerk. De mergel werd tevens gebruikt als teelaarde, vermits onze voorouders hun landerijen "mergelden" om de vruchtbaarheid van de bodem te bevorderen.

De hellingen en flanken van de grotten, die nu met struikgewas en kreupelhout bebost zijn, werden in de middeleeuwen als wijnbergen benut. Door de aanwezigheid van deze groeven en door de ligging vormt Vechmaal een belangrijke overwinteringsplaats voor de insect etende vleermuizen, naast nog tal van grotslapende vleermuissoorten als de snorvleermuis, de grootoor en de dwarsoor. Inderdaad , zo'n mergelgroeve vormt de ideale biotoop voor de vleermuis om de winter te overleven ; het is er rustig en er heerst het ganse jaar door een temperatuur die schommelt tussen de +7 tot 10°C en een relatieve vochtigheidsgraad tussen de 96 à 100%. Als de vleermuis rond oktober in zo'n mergelgroeve aankomt, daalt haar eigen lichaamstemperatuur tot deze van haar omgeving en haar hartslag van 600 tot 30 slagen per minuut. Door dit mechanisme zal ze veel minder van haar vetreserves gebruiken en zo de winter weten door te komen. In de winterslaap gestoord worden kan dan de dood betekenen omdat de vleermuis dan aan een grotere cadans gaat leven en de vetreserves uitgeput zijn alvorens de slaap beëindigd is. We gaan verder met onze wandeling door de velden en akkers langs weilanden met paarden en koeien. Zo komen we aan het poortgebouw van de hoeve/kasteel Henisdael, daar bevindt zich een zeer mooie wapensteen, waarschijnlijk daterend van de eerste helft van de 17de eeuw. De uitstekende wapensteen wordt gedekt met een spitsdakje dat rust op een fronton van natuurstenen blokken.

Tussen twee zuiltjes bevindt zich het wapen van de familie Hinnisdaels. We wandelen verder en komen zo langs de kerk en zo terug aan ons vertrek aan de taverne de Horne. Historiek van Herberg De Horne Reeds in het midden van de 19 de eeuw deed het pand, dienst als afspanning en herberg. Vroeger noemde men de herberg “au passage du Jourdain” omdat er een, helaas dichtgemaakt, beekje voor het huisje kabbelde. De franstalige gasten waanden zich hierdoor, waarschijnlijk, na een behoorlijke dosis alcohol, aan de oevers van de bijbelse Jordaan. Vanaf het begin van de tweede wereldoorlog lieten de vorige eigenaars het gebouw echter volledig verkrotten. In 1988 werd begonnen met de restauratiewerken. Deze verliepen over verschillende jaren. Herberg de Horne situeert zich in Horne (vandaar de naam) of Heurne St.Pieter; een gehucht van Vechmaal en vroegere Heerlijkheid van het Land van Loon.

Het is nog één van die typische rustige Haspengouwse dorpjes, gelegen in een prachtig en gevarieerd heuvellandschap. Dit stukje vochtig Haspengouw heeft nog veel weten te bewaren van de sfeer van weleer en ademt nog steeds op het ritme van de seizoenen.

VOORT-BORGLOON.  

Borgloon, een gezellig stadje, gelegen in het glooiend Haspengouw, eens een versterkte stad van waaruit de graven van Loon regeerden over hun graafschap dat op z'n hoogtepunt de huidige provincie Limburg in grootte evenaarde. De naam Borgloon is samengesteld uit 'Borg' en 'Loon' wat betekent: 'Burcht te midden van een beboste heuvel'. Talrijke bezienswaardigheden verwijzen naar het rijk cultuur-historisch verleden van ons "gravenstadje". Wij vertrekken vanuit Voort een deelgemeente van Borgloon, van waar we prachtige zichten hebben op Borgloon. We komen langs het nieuwe kerkhof. De kunstenaar Wesley Meuris plantte als antwoord op de vraag van de opdrachtgeversgroep helemaal achteraan op het kerkhof de monumentale installatie ‘Memento’ in. De zuivere, wit stalen ronde vorm contrasteert met de lineaire patronen van de begraafplaats. Door zijn afmetingen (5 meter hoog en 10 meter breed) vormt het werk een goed zichtbaar baken in het glooiende landschap. We wandelen verder langs de boomgaarden en plantages. De kersen kleuren al mooi rood en nog enkele dagen geduld en ze rijp om te plukken. Wij wandelen verder en zien voor ons op de heuvel het Kasteel Hulsberg, werd in 1882 gebouwd op een heuvel waarvan de top 108m boven de zeespiegel uitsteekt. Omwille van deze heuvelsite is het kasteel een opvallend oriëntatiepunt in het landschap. Als we verder wandelen komt de kerk van Borgloon in het zicht. Een prachtig panorama op de stad met kerk gewoon mooi. We wandelen weer verder door de velden en langs de hoogstamboomgaarden, deze zijn monumenten op hun eigen gedurende de laatste 100 jaar zijn het de belangrijkste bronnen van fruit geweest voor onze streek tot ze vervangen werden door de laagstamplantages. De hoogstamboomgaarden zijn zo typische voor het landschap dat ze zeker niet mogen verdwijnen.

Hoogstamboomgaarden horen al eeuwen bij het Zuid-Limburgse landschap. Oorspronkelijk zijn deze boomgaarden te vinden op de huiskavels bij de boerderijen. Ook kastelen hadden boomgaarden, vaak grootschaliger van opzet. Eind 19e-begin 20e eeuw neemt de vraag naar fruit sterk toe, internationaal en juist lokaal door stroopfabrieken. Dit leidde er toe dat op veel plekken in Zuid-Limburg nieuwe, grootschalige hoogstamboomgaarden werden aangelegd. Maar ook kleine, soms steile percelen worden beplant met hoogstambomen. Kortom; waar het maar enigszins economisch meer opleverde, verschenen boomgaarden in het landschap. Als na de Tweede Wereldoorlog de laagstamproductie de overhand krijgt neemt het gebruik van hoogstambomen af. Rooipremies zorgen voor het actief verdwijnen van hoogstamboomgaarden, terwijl andere boomgaarden verwaarloosd worden. Van al deze hoogstamboomgaarden is nu nog een klein gedeelte over, in wisselende staat van onderhoud. Hoogstamboomgaarden met oude fruitrassen (appel, peer, kers, pruim, walnoot) vervullen een belangrijke ecologische functie, zeker wanneer er onder de bomen een soortenrijk grasland aanwezig is. Op de fruitbomen komen veel insecten af en in het najaar zoeken zoogdieren (o.a. das, muizen, eikelmuis) valfruit. Hoe ouder de hoogstambomen, hoe groter de ecologische waarde. Maretakken en korstmossen komen dan voor en de aanwezigheid van holtes biedt plek aan bijvoorbeeld de steenuil. Maar andere vogels worden ook aangetrokken door hoogstamboomgaarden, zoals kramsvogel, putter, Europese kanarie en grote lijster. Wat een rijkdom bieden deze hoogstamboomgaarden. 

Wij zijn bijna terug aan ons vertrek en we hebben genoten van het Haspengouwse landschap dat hier het best tot zijn recht komt. Een gezellige en aangename wandeling in ons eigen stadje.

Als tweede grootste en meest oostelijke gemeente van België is Büllingen over een lengte van 45 km de directe buur van de Duitse Bundesländer Noordrijn-Westfalen und Rijnland-Palts. Hunningen is landelijke en agrarisch ingestelde regio met religieuze verbondenheid, wat zich uit in de vele wegkruizen, kerken en kapellen met hun bouwkundige zeldzaamheid.

We vertrekken in Hunningen en gaan langs de kerk en een prachtige hoeve. Hier weer duidelijk hoe mooi de bouwkunst hier is met de leien daken en de gevels in leien met figuren. Als we het dorp verlaten en de vrije natuur in wandelen kun je zien hoe mooi het landschap wel is hele grote weilanden en dan de bossen in hele grote weilanden en dan de bossen in. Het is hier toch mooi. Langs de weg vol met bloemen waar de vlinders op zitten, wat een pracht. We komen langs een kleine beek en hier hebben ze een waterrad opgezet dat rustig ronddraait en dat een kleine vijver voed waar rode libellen opzitten. Wat verder een prachtig huis in lokale steen met de boven verdieping in vakwerk.

We klimmen een eindje en komen zo in Hohenberg weer wat klimmen en krijgen een prachtig zicht op Alteroth met zijn witte kerkje. Een heel eind wandelen we door het prachtige landschap afwisselend weilanden en bosjes een oase van rust. We komen zo aan onze rust post op de Enkelbergmuhle. Hier huizen zwaluwen ze vliegen aan en af om hun jonge te voeden, we nemen rustig de tijd om ze gade te slaan, niks moet en we genieten van het schouwspel.

We steken het beekje over en volgen het eind, hier ook weer vele veldbloemen en we zien hier de “ kleine vuurvlinder” we wandelen nu een heel eind langs weilanden we zijn hier “Auf Leuterst” nu wandelen we Murringen binnen. Ook hier weer mooie oude boerderijen en vele wegkruizen. We hebben een prachtig zicht op de “Lewertbach” en dan keren we terug naar Hunningen. Wat een pracht van een wandeling in een ongerepte streek waar je tot rust komt en volop van de natuur kunt genieten.

Enkel belangrijke momenten uit de geschiedenis van het kasteel. 

We wandelen langs het ingang hek en wandelen de dreef op en draaien voor het kasteel het park en bos in.

Gelukkig kunnen we ook aan de voorkant van het kasteel komen om het prachtige gebouw te zien, we wandelen nu door het park en we dalen af naar de vijvers waar we een mooi zicht hebben op het kasteel dat boven op de heuvel staat. Als we voor ons uitkijken wat een zicht op het golvend en bebost landschap, wat is de natuur hier toch mooi. Op de vlakke stukken zijn weilanden waar de koeien ons aankijken. Prachtig we dalen nu af en komen zo terug in Crupet. Voorbij de Slottoren wandelen we het dorpje binnen voorbij het bord van “Un des plus beaux villages de Wallonie” door de straten klimmen we op naar de kerk. Maar de grootste bezienswaardigheid is ongetwijfeld de indrukwekkende Sint-Antoniusgrot.

Deze artificiële grot, ingehuldigd in 1903, is het meesterwerk van de plaatselijke pastoor Gérard. Er waren meer dan 300 ton stenen nodig om het gevaarte te bouwen! De grot verhaalt het leven van Sint-Antonius, hierbij gebruik makend van levensechte beelden. Ook de vrome pastoor kreeg een plaatsje in het geheel: aan de straatkant kan men zijn standbeeld opmerken in aanbidding voor Sint-Antonius. En als dank voor zo’n attractie werd zijn graf achteraf in de grot ingemetseld. We nemen ruim de tijd om dit te bezoeken en dan iets verder de kerk welke open is en we bezoeken deze ook. Zo komen we terug aan ons vertrekplaats. Wat een pracht van een wandeling. 

Op de terugweg komen we in Courriere. 

De kasteelhoeve van Courrière is een overweldigende vierhoek van zandsteen en decoratieve kalksteen rondom twee binnenplaatsen. Hij vormt een mooi voorbeeld van een versterkte hoeve uit de 17de eeuw in de Condroz.

Het is een project van de Scouts en de restauratie is nog volop aan de gang maar wat een prachtige gebouw. Wij wandelen even rond het gebouw. Hier eindigt een mooie dag in de Condroz.

De wandeling vertrekt in Huy aan het hospitaal. We vertrekken een eind langs de spoorweg en dan een eind langs de Hoyoux. De Hoyoux is een zijrivier van de Maas, die ontspringt te Verlée in de Condrozstreek, provincie Namen, op een hoogte van 290 meter.

Vanaf Modave stroomt de rivier door een diepe vallei noordwaarts richting Huy waar ze uitmondt in de Maas op een hoogte van 75 meter. We wandelen nu verder en wandelen nu langs een prachtige woning zeker eentje van de rijker klasse uit de vorige eeuw we wandelen hier in de Chaussee des Forges. Waar de smederijen waren en deze waren eigendom van de betere klasse. We wandelen verder en steken de Hoyoux over. We komen langs een nader getuige van de smederijen de toren is alles wat er nog overgebleven is van de smederij. Weer wat verder en komen zo in Marchin. Op het plaats bord staat “Chemin du Comte” is 2.8 km lang.

Over deze afstand overbrug je 162 hoogtemeters. Het gemiddelde stijgingspercentage van de klim is bijgevolg 5.8 %. Wat we wel voelen als we verder wandelen, gelukkige voor ons nemen we een veldweg die ons naar de controlepost brengt waar we ven tot rust kunnen komen. Na de controle wandelen we verder en komen op de ravel ligne 126. Wat eigenlijk een oude spoorwegzate is. We wandelen hier tussen het groen wat zeker aangenaam is. Vanop de ravel hebben we verschillende prachtige zichten op de omgeving.

Ook hier weer prachtige huizen in bruine zandsteen wat zo typische is voor de streek. We wandelen weer verder en gaan nu tussen hoge rotswanden. En hier krijgen we een hagedis te zien die ligt te zonnen. Wel mooi. Nu wandelen we verder door de vallei van de Hoyoux. Links van ons “Bois Sandron” en rechts “Bois Le Bailli” prachtige bossen om in te wandelen hier ook weer rotsen die omhoog schieten. Wat verder wandelen we langs het riviertje en dan door een bijzonder wandelpad tussen twee muren met boogpoortjes en dan komen we aan de bronhuisje uit 1777. Nog wat verder en we komen terug op de grote weg naar het einde van onze wandeling. Een mooie en aangename wandeling. 

Op de terugweg komen we in Wanze waar we even halt houden aan het voormalige abdij “Val Notre Dame” 

In het jaar 1180 wenst graaf Albert III de Moha een godsdienstige gemeenschap te stichten op de genoemde plaats “Val de Rodum”. Het nieuwe cisteriaanse klooster heet “Val Notre Dame”... In de 13de eeuw is de financiële en godsdienstige toestand van het klooster zeer positief. Van de 14de tot de 16de eeuw is het een periode van oorlog en ondergang. Een groot deel van de gebouwen is verwoest. Tussen de 17de en 19de eeuw word het klooster weer opgebouwd. Na de Franse revolutie (1789) wordt het eigendom verkocht aan de staat. Het klooster wordt verbouwd tot kasteel en de kerk wordt afgebroken. De zusters “de l'assomption” kopen het goed op en openen in 1905 een internaat voor meisjes. Heden is Val Notre Dame nog altijd een internaat voor meisjes met humaniora. 

Een korte beschrijving van de gebouwen. 

In het verleden was dit gebouw voorbehouden voor beheerder. Het was de hoofdingang van het klooster, gebouwd in stenen, bakstenen en kalk. Deze ingang dateert van 1629 en is van Renaissance-Romaanse stijl. 

We bevinden ons hier voor de appartementen van de abdis. Een mooie fontein van de 18de eeuw versiert de koer. Het gebouw is in “H” vorm. De biechtvader en de aalmoezenier leefden in de rechter vleugel. De abdis in de linkervleugel. Het centraal gedeelte was voorbehouden voor recepties en feesten. Heden kan men de prachtige trap met smeedijzeren trapleuning bewonderen en ook één van de grote salons met een majestueuze schouw van de 18de eeuw. 

De oorsprong van deze naam komt van de eerste wereldoorlog. In die periode waren er veel Spanjaarden in het klooster. De zus van de ambassadeur van Spanje hief de Spaanse vlag op om het klooster de beschermen. De kloostergang dateert van de 17de eeuw. De kerk bevond zich achter de kloostergang en werd verwoest in de 19de eeuw en weer opgebouwd in de 20ste eeuw. 

Gebouwd in de 17de eeuw eveneens in Renaissance-Romaanse stijl. Genodigden en bedevaarders vonden daar slaap- en eetgelegenheden. 

De landbouw gebouwen dateren van de 16de, 17de en 18de eeuw. De twee schuren dateren van de 20ste eeuw, de leerlooierij van de 19de eeuw, de bakkerij van de 18de eeuw, de watermolen van de 16de eeuw, de Bloemmolen van de 20ste eeuw. 

Deze dateert van de 17de eeuw en is van Renaissance-romaanse stijl. 

Normaal kun je deze site niet bezoeken maar het is verlof en we kunnen er even rondwandelen om de prachtige gebouwen te bewonderen. De boerderij word nog steeds uitgebaat als landbouwbedrijf.

EISDEN. 

Connecterra is de panoramapoort van het Nationaal Park Hoge Kempen.

Dit bijzondere gebied ligt op de voormalige mijnterreinen van Eisden op de grens met Dilsen-Stokkem. Een kwart eeuw geleden draaide de mijn nog op volle toeren, nu is het op en top natuur.

De komende jaren liggen er grote plannen klaar voor dit gebied, met respect voor natuur en erfgoed. Het wandelgebied is uitgewerkt en de routes tonen je het mooiste panorama van Vlaanderen in een verrassend landschap van bergen en meren. Waar 26 jaar geleden de steenkoolmijn van Eisden nog op volle toeren draaide, fladderen nu de zeldzaamste vlinders. Je kan er genieten van een verrassend landschap van ‘bergen en meren’ en hoge toppen met spectaculaire panorama’s!

Eeuwenlang bestond het Maasland slechts uit kleine dorpskernen te midden van akkers en velden, weiden, heide en bossen, beken en de Maas. De mensen moesten hard werken om te overleven. De meeste Maaslanders waren landbouwers die hun brood verdienden met landbouw of veeteelt. Op de onvruchtbare heidegronden van Eisden was dat bijzonder moeilijk. Sommigen zochten een uitweg in seizoensarbeid: "naar de brikken" in Duitsland...Aan deze toestand kwam pas een einde bij het begin van de 20e eeuw. Reeds in 1876 verklaarde de Leuvense professor Guillaume Lambert als eerste dat in de Kempense bodem een dikke steenkoollaag verborgen lag. Het bewijs werd geleverd toen geoloog André Dumont in de nacht van 1 op 2 augustus 1901 kolen aanboorde te As. In meerdere Limburgse gemeenten werden mijnen opgestart.Voor het Maasland werden in 1907 concessies verleend aan de "NV Limburg-Maas", met vestigingsplaats te Eisden.

Ten gevolge van de Eerste Wereldoorlog zou het echter nog tot 1921 duren eer de eerste schacht voltooid was. Pas op 7 september 1922 werd het eerste wagentje met kolen opgehaald. De industriële geschiedenis van Eisden kon beginnen... Tot in de jaren 40 bleven de steenkolen de voornaamste energiebron. Door de ontwikkeling van nieuwe energiebronnen, in de jaren 50, verloren de steenkolen aan belang. Bovendien waren buitenlandse steenkolen beterkoop, de ontginning van de Limburgse steenkoollagen via diepe schachten was bijzonder duur en uiteindelijk niet meer rendabel. De meeste mijnen begonnen verlies te maken en konden nauwelijks overleven. In de jaren 80 volgden dan de mijnsluitingen. Eisden kwam in 1987 aan de beurt... Na de sluiting van de Eisdense mijn bestond er een voorstel om de voornaamste mijngebouwen te beschermen. Hun uitgesproken architectuur vormde immers een unicum in het Limburgse mijnpatrimonium. Uiteindelijk kwamen, in functie van de beschikbare restauratiegelden, slechts drie gebouwen in aanmerking: de oude magazijnen, schachtbok II en het indrukwekkende hoofdgebouw. In een latere fase werden de tekenburelen en de gevel van de badzaal nog erkend als beschermd monument.

Bij de restauratiewerken van de beschermde schachtbok II dreigden de kosten zodanig uit de hand te lopen dat hij vervangen werd door een kopie in prefab elementen... Lokale mijnwerkers gaven dan te kennen dat ze de originele schachtbok I, de Koninginneschacht wilden aankopen en behouden. Uiteindelijk werd dan toch een beschermingsprocedure ingezet en kocht het gemeentebestuur de schachtbok aan. Hier vertrekt dan ook de prachtige wandeling. Wij genieten van de mooie wandeling wat een afwisseling wat een prachtige zichten wat een prachtig landschap.

Vandaag wandelen bij onze eigen club De Schoverik. We vertrekken met de wandeling in Lutselus. We wandelen door het dorpje langs de vakwerkhuizen en de kapellekes. Ook wandelen we voorbij “de lederhouse” een taverne in Oostenrijkse stijl. Dan verder de natuur in. Langs vijvers en natuurgebied. Diepenbeek sluit aan bij het 300 ha grote reservaat De Maten Genk, een moerassig gebied met duinkammen, vijvers, dijken, moerasbosjes, droge en natte heide. Er lopen verschillende wandelpaden doorheen waar we nu een gedeelte van bewandelen. Tussen de vijvers is het mooi er zitten verschillende watervogels op, ook op de bladeren van de waterlelie zitten kikkers te genieten van de zon. Mooi om te zien en we nemen ruim de tijd om de natuur te bekijken.

We wandelen weer verder en komen zo aan de Dorpsbemden. Samen tellen ze 70 ha en strekken zich uit rond de visvijver 'De Pomperik'. Hier kijk je aan tegen sterke elzen en wilgen, in de zomer kan je er de bloemrijke hooiweiden bewonderen en ze hebben er al een paar gemaaid wat een heerlijke geur geeft. Nu weer verder en komen aan het park van “De Visserij”. Het woonzorgcentrum “De Visserij” bevindt zich in een landelijke omgeving, omringd door een mooi park. Het heeft momenteel 80 woongelegenheden. Het wil een thuis bieden aan valide, zorgbehoevende en dementerende bejaarden. Bedoeling is een kwalitatieve zorgverlening te bieden, met respect voor ieders eigenheid, waarbij aandacht wordt geschonken aan het behoud van de zelfstandigheid van de bejaarde. We verlaten de Visserij en wandelen nog een stukje langs de beek en zo komen we terug aan ons vertrek.

Vandaag een wandeling bij onze Nederlandse wandelvrienden, vertrek even over de grens in Wolder. Al vlug verlaten we het dorp en gaan de velden in langs met grachten vol met klaprozen, wat een prachtig zicht geeft.

We wandelen het veld in en gaan zo een heel eind verder. Tot we aan de wijngaard van het Apostelhuis komen, we dalen af en komen aan de weg Maastricht – Kanne waar we een eerste keer en zicht op het kasteel van Neercanne krijgen we steken de weg over om naar het natuurreservaat Sint Pietersberg te gaan.

We komen voorbij de Hoeve Nekum: Hoeve Nekum wordt voor het eerst vermeld in archieven die dateren uit 1304. Het gaat hierbij om een grensbeschrijving van het graafschap Vroenhoven. De hoeve wordt hier vermeld onder de naam: "Hoeff van Nyedekom". Wat oud Nederlands is voor: hoeve van beneden in het dal. Hoeve Nekum is tot in de 19e eeuw in het bezit geweest van de adellijke familie Bonhomme. Sinds 1934 wordt de Hoeve bewoond door de familie Bollen. Momenteel wordt het bedrijf geleid door Math en Elsa Bollen. Van oudsher is Hoeve Nekum een gemengd landbouwbedrijf met veeteelt en akkerbouw. De totale bedrijfsomvang bedraagt 60 ha . Enkele percelen liggen op de zeer steile hellingen van de Louwberg. Deze percelen waren vroeger in gebruik als grasland voor het vee. Nu staan hier de wijnstokken. Vandaag is het en van de beste wijnen van de streek. We wandelen voorbij de hoeve en als we ven achterom kijken hebben we nog een mooi zicht op de hellingen van de wijngaard en de apostelhoeve.

We wandelen verder langs de oude watermolen van Nekum. We steken nu de Jeker over. Nu wandelen we het gebied van Sint Pietersberg op met een zicht op de groeve van de cementfabriek. Dan het natuurreservaat binnen langs de duivelsgrot richting Kanne dorp.

We wandelen een heel eind op de grens tussen Nederland en België en komen zo in Kanne met zijn typische gebouwen uit mergelsteen zoals het hotel en de Heilig Grafkapel en de vele andere mergelhuizen.

Nu komen we aan het kasteel van Neercanne waar we langs de kleine wijngaard opklimmen naar de ingang maar in plaats van over de koer te wandelen verlaten we het kasteel en wandelen nu de Muizenberg op en gaan zo terug naar Wolder waar deze toch wel mooie wandeling eindigt.

Vandaag een wandeling in Seraing, wat een rot weer vandaag de hele dag al regen, wij kiezen voor de 7km wat ons wat door het bos brengt het is niet te doen wat een weer. Gelukkige zijn we vlug binnen en kunnen wat genieten van het gezelschap van andere wandelvrienden. Zo hebben we toch een mooie wandelnamiddag. Alleen spijtig van het weer.

Jaarlijkse samenkomst van de GREENSPOTTERS van het Regionaal Landschap Haspengouw en Voeren.

We komen samen aan de PIBO in Tongeren en doen een stuk van de wandeling van Beukenberg. Rakend aan de 2de eeuwse stadsomwalling van Tongeren ligt een met prachtige oude beuken omgeven wandelpad. Het is gesitueerd boven op een schijnbaar natuurlijke heuvelrug. Maar eigenlijk is het een monumentaal aarden bouwwerk dat deel uitmaakte van het aquaduct van de Romeinse stad Tongeren. Het werd bijna tweeduizend jaar geleden door mensen handen aangelegd en is het grootste Romeinse monument in Vlaanderen.

We wandelen een eind langs het viaduct en komen zo aan het kasteel Betho. Kasteel Betho ligt even buiten Tongeren. Het huidige kasteel werd voltooid rond 1710 en was oorspronkelijk een waterburcht. Het complex bestaat uit het kasteel, een voorhoeve en een park met vijver, een overblijfsel van de kasteelgracht die er ooit lag. Kasteel en voorhoeve zijn aan elkaar vastgebouwd. Het eigenlijke kasteel bestaat uit vier vleugels die een binnenplaats omsluiten, met op elke hoek een hoektoren. De zuidwesttoren stamt uit 1478 en is een restant van een vroegmiddeleeuws burcht. De eerste met naam bekende bewoner van kasteel Bethu was Arnold van Betu, die in 1272 overleed. Het kasteel werd naar dit geslacht genoemd, 'Betu' werd uiteindelijk 'Betho'. Pierre de Simonis en zijn echtgenote Marie de Liverlo gaven aan het einde van de zeventiende eeuw opdracht tot de bouw van het kasteel zoals dat nog steeds bestaat. Het kasteel werd onder hun kleinzoon François de Hinnisdael voltooid, rond 1710.

We wandelen een eind verder om aan de Romeinse muur te komen. De Romeinse stadsmuren zijn waarschijnlijk gebouwd tijdens de regering van keizer Trajanus (98-117) en waren een staaltje van bouwkunst. Ze waren vierenhalve kilometer lang, twee meter dik en zes meter hoog en waren omringd door grachten en voorzien van torens. De heirwegen kwamen de stad binnen via imposante toegangspoorten.

Gesteund door een houten fundament werd hiervoor gebruikgemaakt van silexblokken, die in de omgeving gemakkelijk te vinden waren. Vanaf de 3e eeuw ging het bergaf met Tongeren door de invallen van de Germanen. De bouw van een tweede en beter te verdedigen muur mocht niet baten: aan het einde van de 5e eeuw hield Tungrorum op te bestaan. Maar dit roemrijke verleden bleef verder leven en is vandaag nog steeds prominent in de stad aanwezig. Dat Ambiorix, koning der Eburonen, een van Caesars legioenen in de pan hakte, is alom bekend. Maar hij die 'kwam, zag en overwon', liet zich niet zomaar naar huis spelen. Hij kwam terug én om te blijven. Uiteindelijk deelden de Romeinen vijf eeuwen lang de lakens uit in Tongeren. De eerste stadsmuur van Atuatuca Tungrorum, gebouwd in de 2e eeuw onder keizer Trajanus, was zonder twijfel een hoogstandje. De 4544 m lange, stenen gordel omarmde een stad die dubbel (!) zo groot was als de huidige stadskern.

De muur was 2 m dik en 6 m hoog. Brede grachten, ronde torens en monumentale stadspoorten maakten het plaatje compleet. De kroon op het werk was een systeem van drie droge grachten. Het bouwsel met muur, tussenruimten en grachten besloeg een breedte van meer dan 40 m. Helaas was de muur even imposant als waardeloos. De omwalling bleek veel te lang om de stad naar behoren te kunnen verdedigen. Met het stijgende aantal invallen van de Germanen groeide de nood aan een deugdelijke muur. In de 4e eeuw werd het hoogste deel van de stad nog een keer ommuurd, deze keer vanuit een defensief oogpunt. Deze 2,6 km lange muur was meer dan 3 m dik en telde veel meer torens. We wandelen nu weer een eind op het eigenlijke viaduct en hebben een zicht op de Tumulus en dan zijn we weer terug aan de PIBO waar we samen genieten van een lekker koffie met Limburgse vlaai en een gezellig samenzijn met de andere Greenspotters.