"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
03-05-2007
Mijn kalvarieweg...
De voorgeschiedenis van deze foto's, en mijn originele "gezaag" tegen ons ma en onze pa, kunnen jullie lezen in aflevering 23 van mijn jeugdherinneringen. De cijfers op de tegeltjes geven aan welke afstand ge in de tunnel reeds afgelegd hebt.
Met dank aan mijn kameraad Nand voor de plezante fotokes!
De voetgangerstunnel onder de Schelde. De hoogstpersoonlijke Kalvarieweg uit mijn jeugd... zoals jullie reeds konden lezen in aflevering 23 van mijn jeugherinneringen. Hieronder enkele foto's van mijn 572 meter lange kwelgeest. Een tunnel waar destijds voor mijn korte beentjes maar geen eind aan leek te komen.
Het hoekige linkse gebouw is hem!
Met de rode pijltjes heb ik aangeduid waar de tunnel begint en eindigt.
Met de grote lift naar beneden...
... en uitstappen op een diepte van 31m.
Ge ziet, ik zuig het niet uit mijn duim hé! Hij was lang! Héél lang...
... en eindeloos saai...
Maar de roltrappen hebben me wel altijd gefascineerd...
Dit was de teller die het aantal personen telde die gebruik maakten van de tunnel. Mijn kameraad Nand vertelde me, toen hij deze foto van me nam, dat hij als kind met zijn hand voor de teller wuifde om hem extra de hoogte in te jagen. Maar ik deed dat ook altijd!!! Stel u voor, nu plannen ze in Antwerpen een grote brug over de Schelde omdat ze denken dat die tunnel door zoveel volk gebruikt wordt!!! Maar dat waren wij!!! Wij zijn dus de oorzaak dat de stad miljarden gaat uitgeven voor de Lange Wapperbrug... Vertel het aub niet aan de burgemeester --------------- Morgen een stripverhaal over mijn lijdensweg!
Een andere factor die naar school gaan echt niet leuk maakte waren de pesters
Ik was mager, écht mager. Mijn moeder was mager. Mijn vader was mager. Tja, wat wilt ge dan dat er uit twee zon mensen te voorschijn komt?... Een luchtballonneke?
Mij ma had al spuiten gekregen om te verdikken. Ze moest van de dokter overal schoteltjes havermout zetten zodat ze daar heel de dag door hapjes van kon nemen. Hij moest en zou haar terug aan de 50 kilo krijgen. Niks hielp natuurlijk. Ze probeerde ondertussen mij ook maar met de lekkerste dingen vol te proppen in de hoop dat haar droeve lot mij niet zou beschoren zijn. Dat project had in mijn kleuterschooljaren ook niet al te veel succes. Ik at gewoon niet graag. Maar dat zou wel veranderen vanaf t eerste studiejaar toen het gepest begon.
In t begin snapte ik er niks van. Als er verstopperke gespeeld werd riepen ze : Gaat gij maar achter de lantaarnpaal staan, dan gaan we u zeker niet vinden!. Ik deed dat dan nog ook. J
En inderdaad ze vonden me niet, ze wilden me niet vinden, een hele speeltijd lang
Uw ma heeft u uit een luciferdooske gehaald zeker? Wist ik veel waar de kindjes vandaag kwamen. Dus ja, als sommigen uit bloemkolen kwamen en anderen door ooievaars aangevoerd werden, waarom zou een stekkendozeke dan geen kinderen kunnen opleveren? Moest kunnen.
Maar al rap werd het lastiger : Nee! Stekkepoten mag niet mee in onze handbalploeg zenne! Want als die een bal tegen haar lijf krijgt dan breekt ze in twee!
Vanaf toen werd het bleiten natuurlijk. Ons ma had alle begrip voor mijn probleem want ze had zelf de miserie aan den mageren lijve ondervonden maar hiertegen stond ze natuurlijk machteloos. Ze wou naar school komen om te praten met de juffrouw maar dat wist ik haar goddank af te raden anders zouden de pesterijen volgens mij nog maar erger worden want dan ging ik een moederskindje genoemd worden. Dat had ik bij een ander meisje al zien gebeuren.
Voor de turnles kregen we een turnpakje. Een bloes met korte mouwen en een shortje. Nu stond ik daar in mijn ogen helemaal in mijn blootje! De turnlessen mondden dan ook telkens uit in een marteling van plagerijen. Het resultaat was dat ik op woensdagochtend - de turnlesdag - altijd buikpijn had. Ik weet nu zelfs niet meer of ik echt buikpijn voelde, het enige dat ik nog weet is dat ik razende schrik had om naar school te gaan om daar hulpeloos in dat pakje te moeten staan. Ons ma heeft heel diplomatisch mijn buikpijn dan ook regelmatig aanvaard en een briefje geschreven dat ik ziek was. Waar ik haar nog altijd héél dankbaar voor ben.
Een van de ergste momenten kwam toen het longonderzoek onze school aandeed. We waren niet op voorhand verwittigd en toen ik op school kwam zag ik door de grote ramen van de turnzaal de voorhistorische machine plots staan. Dat vond ik niet erg, maar wat er vóór die machine stond, dàt deed me pas de doodschrik om t hart slaan . Hele rijen kinderen met alleen een onderbroekje aan
Ik wou terug de straat op rennen maar Non Portier hield me tegen en stuurde me naar mijn klas. Ik moest braaf de beurt van onze klas afwachten om voor de machine te gaan staan. Met de minuut werd ik zieker. Deze keer écht ziek. Ik werd afgevoerd naar het pensionaatgedeelte waar een ziekenkamertje was. Een klein smal kamertje, met een bedje waarboven een groot dramatisch kruisbeeld hing. Zon levensechte uitgemergelde bloedende Christus. Doodsbang lag ik daar helemaal alleen. Af en toe kwam een non kijken hoe het met me ging en op de duur deed ik maar alsof ik me beter voelde omdat ik dat kamertje zo doodeng vond.
Ik moest terug naar de klas. Erg genoeg was het longonderzoek nog altijd niet voorbij.
Een tijdje later was het zover. Onze klas moest naar de turnzaal vertrekken. Iedereen moest zich uitkleden tot op het onderbroekje na en in een ellenlange rij gaan staan die langs de muren en de grote ramen van de zaal kronkelde. En toen gebeurde het drama
Mijn ma was een heel zuinige. Ze maakte mijn kleren zelf want ze was van beroep naaister geweest. Uitgerekend op deze dag droeg ik geen wit onderbroekje maar wel een ding dat ze zelf gemaakt had uit een oude collant in donkerblauwe stof Tot op het moment van t uitkleden was ik vergeten dat ik dat blauwe onderbroekje droeg.
Ik pelde razendsnel al mijn lagen kleren van mijn lijf en ineens viel mijn oog op dat broekje Mijn hart stond stil.
Ik gooide rap al mijn kleren op de zweedse bank aan de zijkant van de zaal en trok vliegensvlug terug mijn ruitjesschort over die vermaledijde onderbroek aan. Maar dat pakte niet.
Hoewel het zeker nog wel een half uur ging duren voor ik aan de beurt was om achter t apparaat plaats te nemen dwong de non mij die schort terug uit te doen. Ik huilde dat ik het koud had en vroeg of ik alstublieft toch mijn schortje mocht aanhouden tot ik bij de machine was. Resoluut trok ze de schort van mijn lijfke en ik stond daar. Graatmager, met een zeer onmodisch blauw broekske met korte pijpkes uit een wollen stof. Al de anderen droegen een wit broekske, stijlvol rond de billetjes uitgesneden, dat in een winkel gekocht was.
De anderen keken, zeker na de scène over het schortje, en ik zag hun ogen glinsteren van genoegen. Ze dierven echter niets zeggen want ze hadden allemaal bang van de non.
Het werd een van de langste halve uren van mijn leven.
De speeltijd daarna is een van de langste twintig minuten van mijn leven geworden.
Stel je voor, Stekkepoot droeg broeken die haar ma zelf maakte! Hun pret kon niet op. Ik verstopte me in een toilet maar in die tijd dierf ik de deur nog niet op slot doen omdat ik altijd bang was dat zik ze niet terug open zou krijgen. Dus mijn vluchtoord was niet echt efficiënt te noemen. De pesters renden voorbij en trokken tijdens t lopen al roepend en tierend de deur telkens wagenwijd open. Heel de speeltijd lang heeft dat spelletje geduurd.
Als ik had gekund ik had me in de pot gewurmd en me doorgespoeld.
De volgende weken bleef ik stekkepoot met de zelfgemaakte onderbroek.
Vanaf toen begon ik te eten als een wolfke. Elke ochtend vier boterhammekes met een reep chocolade. Ik leerde zelfs s middags mijn vlees opeten als ons ma t in kleine brokjes sneed en t nog eens extra in de pan met veel saus opbakte. Ons ma maakte in de pureepatatjes op mijn bord een putje en goot dat vol dikke vleessaus, in de hoop dat dat me zou doen verdikken. Boter aan de galg. Oh, wat een treffend beeld is dat! J
Op de duur werd ik zelfs gepest met mijn achternaam. Janssens.
Aan u is niks origineel, zelfs uwe achternaam niet!, Uw ma zal wel veel kindjes hebben zeker? Want gij zijt een serieproduct!
Ja, die achternaam was een hinderpaal geworden omdat dat de reden was dat ik uit het klasje van Juffrouw Rubens gevlogen was omdat daar teveel Peeters-en en Janssens-en bijeen zaten.
Ik werd bevriend met Martineke Peeters. Een bolrond meisje dat om de tegenovergestelde reden met haar uiterlijk gepest werd. We werden onafscheidelijk. Natuurlijk viel ons gebrek nu nog meer op, want nu werden we den Dikke en den Dunne genoemd. Maar kom, dat was draaglijker want we waren nu met zijn tweetjes.
Martineke was een heel goedlachs kind. Op den duur leerden we zelfs voorzichtig om met die andere perfecten te lachen. Natuurlijk niet als ze t konden horen! Zo voorzichtig waren we wel. We lachten de droeve lach van clowns, maar we lachten al wel. We hadden het echt goed samen.
Ik denk dat dat het moment in mijn leven was waarop ik leerde dat humor soms uw enigste wapen is. Maar wat voor een zalig, gelukbrengend wapen! Een ontwapenend wapen! Sterker dan bommen en granaten. Veel sterker.
In 1966 voor de Porta Nigra in Trier. 9 jaar oud en nog altijd een beschaamd stokske... Doodgegeneerd om op de foto te moeten.
Met ma in onze strandjurkjes aan de Costa del Sol in 1970 . 12 jaar en 56 jaar oud. Nog altijd met stekkepoten...
... maar de schaamte allang voorbij! Het "menselijk opzicht" kon ons gestolen worden. Comfort en plezier waren veel belangrijker. ------------------------------------------------------------ Sorry als sommigen dit een beetje een triestig stukje vinden dat niet op een grappig blog thuishoort. Maar ja, als ik mijn jeugdherinneringen een beetje chronologisch wil vertellen dan kan ik niet anders, dan er ook de minder leuke momenten opzetten. En de periode waarover ik momenteel schrijf was nu eenmaal niet zo aangenaam. Iets wat u destijds echt droef stemde kunt ge moeilijk als een lachtertje beschrijven want dan is 't niet waarheidsgetrouw meer....Maar wees gerust, er volgen nog veel afleveringen die wel grappig gaan zijn hoor! Zeker die over mijn eerste communie... ------------------------------------------------------------- Morgen verschijnen er een reeks foto's over de voetgangerstunnel in Antwerpen. Mijn zondagse lijdensweg waarover in aflevering 23 vertelde!
Maar het schrijfprobleem zou nog het ergste niet blijken. Veel erger was de totaal onverwachte verhuis naar een andere klas. Hoe vrolijk de blijde intrede ook verlopen was - met de nieuwe pennenzak, het schattige liniaaltje van 10 cm, en twee gommetjes in de vorm van Chineeskes - des te triester zou alles daarna verlopen.
De gommetjes.
De juffrouw van mijn klas, juffrouw Rubens, was een jonge vriendelijke vrouw. Ze deelde mijn opvattingen over schrijven wel niet, maar voor de rest was het een innemend lief mens. De klas was zonnig en groot, ze keek uit op het heerlijke groen van de tuin. Alhoewel we er met meer dan 30 leerlingen zaten was er ruimte genoeg. Op de derde dag werden twee andere meisjes en ik plots naar voor geroepen, we moesten onze boekentasjes meenemen en werden overgeplaatst naar een andere klas. Er zaten teveel leerlingen met dezelfde achternaam bij mekaar in onze klas en dat bleek administratief niet praktsich.
We kwamen terecht in een ander gebouw in een sombere, kleinere klas. Juffrouw Lauwers was een oude tang die vooral verlangde naar haar pensioen. Ze vond het maar niks dat er drie leerlingen aan haar groep werden toegevoegd en liet dat overduidelijk merken. Doordat we onze vriendjes kwijt waren, de nieuwe klas zo tegenviel, en de juffrouw nog veel meer, begonnen we te huilen. We wilden terug naar die goede lieve juffrouw Rubens! Dat maakte het chagrijnige mens nog veel nijdiger op ons.
Tegen het meisje waar ik mijn houten bank mee deelde wou ik mijn trieste relaas vertellen en ik werd onmiddellijk gestraft. Ik werd verbannen. Drie dagen heb ik achter het bord, dat los op poten voor de tree stond, in de hoek moeten staan! Het werd mijn privé Goelag Archipel. Het was vreselijk. Ik kon niets zien vanachter mijn bord. Noch de andere kinderen, noch het raam dat uitkeek op de speelplaats. Op de duur begon ik maar te praten tegen de aanwijsstok die blijkbaar ook zijn hele leven gestraft was want die stond daar in dezelfde hoek stof te vergaren. Soms ging ik stiekum op mijn knieën zitten maar als het knorrige kreng dat ontdekte werd mijn straf alleen maar verlengd.
Mijn vriendinneke, Nicolleke, had een blonde krullenbol, en het griezelwijf had niet beter gevonden dan haar bij haar haren op te tillen en haar door de klas naar een andere hoek te slepen. Ik denk dat dat serpent het jammer vond dat onze klas niet octogonaal van vorm was! Het mens kwam altijd hoeken tekort. Op de duur zette ze ons gewoon op de gang. Daar begon ik al snel tegen de jassen te praten. Het waren droevige tijden, maar wel vruchtbaar voor mijn fantasie. Levensloze voorwerpen werden omgetoverd tot vriendjes.
Mijn ma is nog komen pleiten om terug een overplaatsing naar de lieve juffrouw te krijgen maar dat maakte alles alleen maar erger. Er zat niet anders op, ik zou mijn jaar bij dat monster moeten uitzitten. Het was de hel. Ik voelde me zo bedrogen door al de mensen die me wijsgemaakt hadden dat de school fijn ging zijn voor mij omdat ik dan ging kunnen leren boekjes lezen, ging kunnen schrijven en nieuwe vriendjes maken. Ik haatte de school. Ik griezelgruwelde bij het idee dat ik minstens het dubbele aantal tijd dat ik nu reeds geleefd had daar zou moeten doorbrengen.
Elke ochtend wurmde ik me met veel tegenzin in mijn kleren. Wat een hele klus was want ons ma was er blijkbaar van overtuigd dat ik telkens op trektocht door Siberië vertrok. Ik droeg een hemdje (met piepkleine medailles van de heilige Maria en de heilige Antonius, aan een veiligheidsspeldje erop gespeld). Boven het hemdje met de madollekes kreeg ik een wollen onderlijfje over mijn kop getrokken. Daarop kwam dan de onderjurk, combinaison genaamd, in t Antwerps uitgesproken als kommeuneuzon. Vervolgens mijn blauwe uniformpje met de gesteven witte boord en manchetten. Op school trok ik dan mijn blauwe ruitjesschort aan en toen was de transformatie kompleet. Vanaf dat ogenblik voelde ik me voor de rest van de dag in een dwangbuis gevangen.
Er hing een heel slechte sfeer in onze klas. Als we op de speelplaats de vrolijke bende van juffrouw Rubens zagen stoeien dan was het verschil helemaal schrijnend.
Het enige dat het nog een beetje prettig maakte was dat er in de eerste twee studiejaren jongens toegelaten waren op school.
Eentje van de knapsten, Walterke, vroeg me al de eerste maand ten huwelijk, sleepte me aan mijn arm heel de speelplaats door, stelde me aan iedereen voor, waarbij hij me telkens een handkus gaf. En dat maakte wel veel goed moet ik toegeven.
De verloving sprong na drie dagen al af. Walterke ontdekte Joëlleke en ik had er gelegen. Gelukkig zou ik niet lang daarna een onverwachte kus krijgen van Paulleke. Hij mikte een beetje ongelukkig, ik schrok, en de kus kwam op mijn oor terecht. Het werd dus mijn eerste oorkus. Er was dus nog hoop om niet als oude vrijster door t leven te moeten gaan. Erg genoeg zouden mijn aanbidders vanaf het derde studiejaar naar een echte jongensschool moeten en voorgoed uit mijn leven verdwijnen.
Ja, de school dat bleek een instituut met vele beloften waarvan er weinigen waargemaakt werden. Veel geblaat. En geen wol. Behalve dat wollen onderlijfke dan Het zag er naar uit dat de school een verstikkende belevenis zou worden. Pffffffffffff.
Mijn allereerste portemonneeke. Tenminste nog iemand die in de klas af en toe naar me knipoogde...
Vooruit, dan nog maar iets groter... Nu moet het voor de kenners van mijn blog toch wel glashelder zijn, dus nu wil ook een gedetailleerd antwoord :)
Ritje, Cooltje, Vifke, Opapat, Ron, Fernanda, Paul, Jan, Lut, Francois, Vera, Corry en Jenny, Luk en Rikavensis hebben het al lang opgelost! Morgen krijgen jullie de volledige foto te zien!
Heb een piepklein ongelukje gehad. Ik ben uitgegleden op de oeverrand van de vijver. Ik wou nog twee oeverplanten extra plaatsen en ineens zat ik, plons, tot aan mijn nek in 't water. Best verfrissend maar... ik heb wel mijn pols omgeslagen... Natuurlijk juist diegene die er al zo slecht aan toe was... Dus deze week even geen fotoraadsel omdat ik zo min mogelijk die pols moet belasten. Op mijn raadsel komen meestal nogal veel antwoordmailtjes en ik wil die altijd allemaal persoonlijk beantwoorden en dat kan ik dus deze week niet. Maar niet getreurd, volgende zondag zal er wel een nieuw verschijnen.
Voor de rest van de week zullen jullie de normale portie strips, jeugdherinneringen en verhaaltjes lezen die ik al op voorhand klaar had staan. Veel verandert er dus niet, verwacht alleen geen persoonlijke antwoorden. Deze week vind ge me dus geen uren achter mijn pc. Maar ga ik hoogstpersoonlijk naast mijn vijver in 't zonneke zitten kijken hoe de plantjes groeien en Darwin zijn escapades beteugelen Geen echt slecht vooruitzicht vind ik persoonijk. Want godweet welke gesprekken krijg ik weer "per ongeluk" te horen?... Zoals deze van eergisteren...
--------------------------------------------------------------------------- En voor de liefhebbers : om middernacht verschijnt eindelijk de volgende aflevering van mijn jeugherinneringen!
In de hoop Darwin te beletten nog meer uitstapjes aan land te ondernemen ben ik rap wat waterplanten gaan bijkopen. Nog voor ze in de oeverrand geplant waren zaten de katten er al aan te knabbelen. Mijn investeringen zullen dus weer "kosten op 't sterfhuis" geweest zijn zoals ze op zijn Antwerps zeggen... Ik hoop nu maar dat ze ondanks het geknabbel van vissen en katten toch gaan groeien en zo de oeverrand minder toegankelijk zullen maken voor onze avontuurlijke Darwin...
We zullen morgen wel zien wat mijn veestapel er weer over te vertellen heeft...
Ik heb mijn mening herzien, ik plaats het bewuste bericht dat ik eergisteren nacht geschreven had hieronder. Ik heb het voor de zekerheid nog eens aan twee mensen laten lezen die te kampen hebben met overgewicht en die vonden aan mijn tekst niets stuitends of beledigends en ze konden goed lachen met de bewerkte foto. Samen met enkele mails en reacties (waarvoor dank!) die ik heb gekregen, waarin ik werd aangespoord om me niet te laten censureren, heeft dit de doorslag gegeven om mijn epistel er dus alsnog op te zetten. Reacties zijn desgewenst welkom maar hoeven niet. Reageren en voor uw eigen mening uitkomen kan immers ook op een beleefde en vriendelijke manier zonder daarom een blogoorlog te creëren. Daar zullen we wel oud en wijs genoeg voor zijn zeker? Hieronder dus "de boosdoener" :
Die 75 jaar was een opdofferke, maar die veertig kilo dikker is toch ook wel even wennen. Natuurlijk van François kunt ge geen half werk verwachten Die foto is weliswaar maar raprap gedaan en zeker niet serieus bedoeld. Mollige mensen zien er gelukkig wel heel wat beter geproportionneerd uit dat op dit grapje. Maar toch... 't kwam aan...
Maar geef toe, ik blijf wel lief lachen hé?! En ik schrijf waarschijnlijk ook nog altijd mijn onnozele verhaaltjes en mijn kattenstrips... Ik zal waarschijnlijk al wel van burostoel verandert zijn...
Gelukkig heeft François mijn mond niet breder gemaakt zodat er nu toch niet nog meer van die brede roomsoezen in kunnen. ) (Echt waar, onze bakker in 't dorpje maakt de grootste roomsoezen van heel België, dat zijn in plaats van maaltijd-soepen, maaltijd-soezen.) ---------------------------
Maar nu even ernstig. Want deze foto is weliswaar als grapje op de vraag van Sjoeke bewerkt , omdat ze wou weten wat ik persoonlijk zou doen als ik te dik zou zijn, maar ik wil er graag even dieper op in gaan.
Wat zou ik persoonlijk doen als ik ernstig overgewicht had? Wel das een moeilijke. Want wij hebben in onze familie altijd het omgekeerde probleem gehad. Ons ma was een spieringske, en zij heeft zelfs spuiten van de dokter moeten krijgen om wat bij te komen. Overal in huis stonden schoteltjes havermout waar ze regelmatig een hap van nam om toch maar wat te verdikken. Onze pa was ook een magere graat.
Als kind was ik een vrij gezellig bolleke, maar na mijn eerste kinderziekte ben ik fel vermagerd. Zo erg dat ik er op de lagere school mee gepest werd. Ik ben dikwijls thuisgebleven "met buikpijn" omdat ik te bang was om naar school te gaan. Vooral de woensdag had ik die mysterieuze "buikpijn" omdat het dan turnles was. En ik in dat kort broekske mijn benen en armen helemaal moest tonen. Dat waren natuurlijk de godgegeven momenten voor de pesters om hun slag te slaan... Ik was toen een alleenstaand en verwend kindje, en dan nog een overgevoelig zieltje ook. Ik moet er u geen tekeningske bij maken wat mij in die jaren allemaal overkomen is zeker?... Maar kom, die tijd ligt gelukkig lang achter me. Hoewel ik me toch nog altijd zoveel mogelijk in een enkellange rok vertoon of in lange broek... Gelukkig ben ik er grotendeels overheen gekomen. Nu ben ik een volbloed naturist. Ofwel heb ik totaal niks aan. Ofwel ben ik ingepelsd als een eskimootje. Maar toch, echt vergeten doet ge dat gepest nooit... Dus ik begrijp een gewichtsprobleem maar al te goed. Of het nu in de ene richting is of in de andere.
Heel mijn jeugd heeft ons ma porties eten in mij zitten proppen waar ze een kazerne mee had kunnen voeden . Ze wou niet dat haar lot mij ook beschoren zou worden. Maar niks hielp. Ik bleef een stokske. Ik ben gepest tot ongeveer mijn 12de. Toen kwam mager zijn ineens in de mode omdat Twiggy fotomodel werd en mijn problemen bleken plotsklaps opgelost te zijn. Ge ziet wat een invloed de rolmodellen op iedereen hebben! Zelfs de kinderen van toen baseerden er al hun oordeel op. Ineens waren mijn spillebenen "knap". En op de uitstekende ribbekes waar daarvoor zo mee gelachen werd werden ze jaloers... Misschien is 't nog een overblijfsel uit die tijd dat ik haast nooit opmerk welke kleding iemand draagt of hoe dik of dun ze zijn. Ik kijk daar gewoon over blijkbaar.
Mijn benen zijn nog altijd te dun, en mijn polsen ook. De knookskes steken er uit. Het enige punt waar mijn vet zich ophoopt is op mijn buik. Net zoals bij ons ma. Toen die oud was woog ze nog maar 40 kg maar had ze ook een relatief dikke en vooruitstekende buik. Zoiets is dus blijkbaar genetische bepaald. De ideale schoonheidsoperatie voor mij zou zijn : een paar van mijn buikskes wegnemen en ze in mijn boezemkes steken. Dan was alles misschien wat meer in verhouding. Want ik denk niet dat het probleem van schoonheid te mager of te dik is, maar wel, van alles in de juiste proporties te hebben. En zeker om een pittige oogopslag te hebben en persoonlijkheid uit te stralen.
Ik heb 10 jaar aan een stuk elke lente een darmreinigingskuur gedaan. (Mijn man doet die Mayr-kuur trouwens nog jaarlijks). Die bestaat uit 3 weken tweemaal daags een oud korstje wit brood te eten, het heel langzaam te kauwen, enkele lepeltjes melk te "eten", en liters water te drinken. Het is een hele zware kuur, het reinigt uw ingewanden grondig, ge geraakt helemaal leeg, maar vanzelfsprekend vermagert ge ook. Ik deed het nooit langer dan 10 of 12 dagen want dan vond ik het te ongezond worden omdat mijn gewicht dan onder de 50 kilo zakte en dat wou ik niet. Trouwens ik vond het ook niet prettig want het eerste wat verdween waren mijn boezemkes en 't allerlaatste die buik. En 't eerste dat terug kwam na de kuur was de buik natuurlijk... Pffft.
De laatste jaren, met ouder te worden en (ik geef eerlijk toe) flink te snoepen, ben ik 10 kg bijbekomen. Ik weeg nu 60 kg. En eigenlijk is dat voor mijn lengte nog iets te weinig volgens de BMI-index. Jammergenoeg komt er nooit vet bij op mijn polsen of mijn benen, die blijven knokig. Alles gaat vooraan op mijn buik zitten. Dat stoort me, want op die manier wordt mijn buik dikker dan mijn boezemkes en dat vind ik niet mooi. Jaja, niet kontent of verdrietig zijn over uw eigen is niet het privilege van mollige mensen. ;-)
Ik weet dus niet goed wat ik op Sjoeke's vraag zou antwoorden omdat ik altijd met het tegengestelde probleem geconfronteerd ben geworden. Ik denk dat als ik mollig zou zijn over heel de lijn dat ik er minder problemen mee zou hebben. Want ik vind dat iets molligere mensen er altijd vrolijker en goedlachser uit zien dan magere sprieten. Maar moest ik niet in verhouding zijn dat ik er wel iets aan zou willen laten doen. (Nu is voor mijn buik een liposuctie ook mogelijk, maar dat zie ik echt niet zitten. Ik zal hem wel intrekken op de foto. )
Ik denk wel dat ik in geval van serieus overgewicht eerst zou proberen te diëten (onder toezicht van een diëtiste) omdat ik van mezelf weet dat ik destijds die zware Mayr-kuur ook goed kon volhouden. Moest dat niet helpen, en er zou enkel een bepaald deel van mijn lichaam veel te dik zijn, dan zou ik misschien ook een liposuctie overwegen. Alhoewel ik bang zou zijn dat eventuele littekens lelijker gaan zijn dan het dik zijn. En gaat dat effect blijvend zijn?... Nog zoiets. En dan zou ik waarschijnlijk ook niet meer mogen snoepen... En ik verober elke avond in mijn bed een pak koekskes... Dus ik weet niet of ik dat er allemaal voor zou over hebben. Ik denk ook dat ik naar de mening van mijn partner zou vragen. Als ik hem op die moment graag zou zien tenminste
Moest ik pijn hebben (zoals mijn vriendin met de zeer zware borsten die er rugpijn van kreeg) dan zou ik niet aarzelen om een ingreep te ondergaan. Ik heb al pijn genoeg in mijn leven, dus dan zou ik zeker laten ingrijpen en er de eventuele littekens voor over hebben. Comfort gaat bij mij nog altijd voor mooi zijn.
En als besluit denk ik dat ik zou hopen dat de nieuwe opkomende fotomodellen allemaal een Marylin Monroe-figuur zouden hebben. Dan was mijn probleem ineens opgelost Net zoals mijn probleem destijds ineens opgelost was door Twiggy.
Of dat tenminste de reclames de toer opgaan van het merk Dove. Die goddank echte vrouwen met maat 40 of 42 op hun affiches zetten mét buikskes én kinnen én vetrollekes. (Trouwens van die maten van kleren snap ik niks. Op sommige van mijn spullen staat 38 en op een van mijn bikinibroekskes las ik 44!!! Wat een onzin is dit eigenlijk! Nu bestaan er naar 't schijnt zelfs al maatje 0 en 00. In godsnaam zeg, waar zijn we mee bezig?! Maar kom daar ga ik hier nu niet over uitwijden want daar ging het niet over en mijn epistel is weeral lang genoeg )
Tja, dit is zo ongeveer het eerlijkste dat ik op die, momenteel voor mij hypothetische vraag van Sjoeke, kan antwoorden...
En nog een laatste wens aan alle mensen met gewichtsproblemen, zowel de te dikke als de te dunne : Ik hoop dat ge hoeveel ge ook verdikt of vermagert altijd uzelf kunt blijven en dat ge er zeker uw zin voor humor niet bij verliest. Want dat is op sommige momenten in ons leven het enige wapen dat we nog hebben. En laten we met zijn allen proberen om door de kleren en de rimpels heen te kijken en de mens achter de façade te zien.
En nu is 't ondertussen al donderdagochtend na tweeën, ik heb koppijn, mijn polsen vallen bijna van mijn lijf, en ik ben moe. Dus ik ga de schrijffouten morgen uit mijn epistel halen. Ik ga nu een dikke kater tussen buik 2 en 3 draperen en met mijn pak koekskes in bed kruipen Beter een dikke kater op uwen buik als een dikke kater in uwe kop zeg ik altijd maar.
Erg genoeg is Darwin vandaag weer op pad geweest... Deze keer was hij zomaar even volle twee meter van de vijver weggesparteld! Gelukkig kwam mijn man even naar boven en vond hem helemaal droog op de terrastegels. Hij sloeg niet meer met zijn staartje en ik dacht dat hij dood was want er lag een beetje bloed op de grond. Ik heb hem dan (voor de vierde keer dus) weer zachtjes onder water rechtop in mijn handen gehouden met zijn kopke in de luchtbellenstroom, maar hij ademde niet meer en zijn rugvin lag plat...
En opeens, na enkele minuten deed hij een reuze hap! En daarna nog eentje! En zijn kieuwen begonnen weer te bewegen. Ik heb hem dan een kwartiertje stabiel gehouden en daarna kon hij weer zelf zijn evenwicht behouden en dreef hij niet meer zo triest op zijn rug. Vanavond zwom hij weeral als vanouds vrolijk in 't rond, zijn rugvin fier rechtop. Zijn staart ziet er nu wel helemaal gerafeld en triestig uit.
Ik vind het toch zo droevig, want op een dag gaan we hem eens te laat vinden vrees ik... En ik ben echt gehecht aan dat ventje. Al is 't maar een zogezegd "stomme" vis...
De reanimatie van Darwin
stillekesaan herstellend... -------------------------------- Ik heb de laatste dagen wat te veel werk gehad om aan mijn jeugdherinneringen te prutsen. Ah ja, wat wilt ge?! Werken en ondertussen nog vissen reanimeren Morgen komt mijn foto van +40kg en mijn antwoord aan Sjoeke als ik er echt zo uit zo zien. Maar overmogen komt er terug een jeugdherinnering aan!
Ik zit met een probleem. Sjoeke had me eergisteren uitgedaagd om de portretfoto van mij eens te laten bewerken tot ik er als een stevige dame uit zou zien. Ik was daar vanzelfsprekend op ingegaan. Francois had de foto bewerkt en ik had er vannacht een lange tekst bij geschreven. Het eerste deel was humoristisch, maar het tweede deel van mijn bericht was mijn eerlijke mening over gewichtsproblemen. Ik legde er o.a in uit dat mijn familie altijd met het omgekeerde gewichtsprobleem te kampen heeft gehad namelijk te mager zijn. Het ging ook over de pesterijen die ik in mijn jeugd moest ondergaan omdat ik te dun was.
Ik wou het bericht deze namiddag op mijn blog zetten maar ik heb van verschillende kanten de goedbedoelde waarschuwing gekregen om het niet te doen. Het onderwerp zou te gevoelig liggen en ik zou mensen tegen me in 't harnas kunnen jagen. Sommige steviger gebouwde mensen zouden blijkbaar vinden dat een mager mens van 60kg geen mening mag hebben over dit onderwerp...
Ze vrezen ook dat sommige lezers aanstoot aan mijn artikel zouden kunnen nemen en het misschien verkeerd begrijpen. Dat sommigen misschien zouden denken dat ik lach met de problemen rond zwaarlijvigheid. (Niets is natuurlijk minder waar.) De personen die me waarschuwden zeiden ook dat als ik het bericht op mijn blog zette, ze zich genoodzaakt zouden voelen om te reageren en dat ze het niet eens met me gingen zijn, en het op die manier zou lijken of ze ruzie met me maakten. Volgens hen is dat nu juist wat sommige bloggers leuk zouden vinden : ruzie op 't blog en allemaal stiekum meegenieten. Tja, dàt is natuurlijk het allerlaatste wat ik wil.
Ik vind het heel jammer om mijn schrijfsel niet te plaatsen, want ik stond echt achter de tekst die ik geschreven had. Hij kwam recht uit mijn hart en het was een eerlijk antwoord op de uitdaging die ik gekregen had. Ik heb vannacht twee uur op de tekst gezwoegd om toch maar zo eerlijk mogelijk te antwoorden en tegelijkertijd zeker niemand te kwetsen. (Waarom zou ik in godsnaam zwaarlijvige mensen willen kwetsen, één van mijn liefste kameraden zit zelf met dat gigantische probleem. Vreemd genoeg had ik niet eens aan hem gedacht tijdens 't schrijven van mijn epistel! Dat maakt weer maar eens duidelijk dat ik mensen niet beoordeel naar hun uiterlijk. Dat ik er zelfs niet eens bij stil sta hoe ze er uit zien. Ik denk aan mijn kameraad Jan, nooit als aan "dikke Jan", maar altijd als aan "lieve Jan".) Het doet me pijn om mijn tekst niet te kunnen plaatsen. Al is 't alleen maar omdat ik ook eens de droefheid van kinderen had willen tonen die gepest worden, niet omdat ze te dik zijn, maar omdat ze te mager zijn. Maar mensen kwetsen is 't laatste van mijn bedoeling en een eventuele blogruzie heb ik er in geen geval voor over.
Het is nu een moeilijke keuze voor mij. (Ik ben dan ook nog een weegschaal en die hebben het al zo moeilijk met te kiezen...) Mijn eerlijke mening (die in mijn ogen zeker niet kwetsend was) in de vuilbak gooien, of er moedig mee buiten komen en riskeren verkeerd begrepen te worden en de helft van 't seniorennet tegen me in 't harnas te jagen.
Als het onderwerp al zo gevoelig ligt bij complexloze mensen, wat moet het dan niet zijn bij mensen die écht lijden onder hun overgewicht?... Dan kan ik het maar beter zo laten denk ik, en niet op de uitdaging in gaan. Het gevolg is ook dat ik dan heel het onderwerp "Beperkt houdbaar" maar links ga laten liggen (als ik als magere mens dan toch geen recht van spreken heb) en mijn blogje verder ga gebruiken voor wat het oorspronkelijk bedoeld was. Mensen gewoon eens laten lachen en over neutrale dingen schrijven en alleen mezelf op de korrel nemen. Trouwens, moest er inderdaad een hele toestand rond mijn schrijfseltje ontstaan zou ik noch de tijd noch de energie noch de goesting hebben om op de reacties te gaan antwoorden.
't Is jammer, maar 't zij zo, tijdens 't schrijven van dit bericht ben ik tot een besluit gekomen : ik denk dat ik er dan toch maar voor kies om mijn schrijfsel er niet op te zetten. Bedenk wel dat het niet uit lafheid is dat ik niet op de uitdaging in ga maar wel omdat ik al op voorhand gewaarschuwd ben dat als ik het toch doe er ambras van gaat komen. En daar ben ik niet de juiste mens voor. Maar daag me dan in 't vervolg ook liever niet meer uit... want op deze manier vind ik het echt wel lullig.
Ik hoop dat ik door jullie te laten kennismaken met de site "Beperkt houdbaar" ik voor sommige vrouwen toch iets goeds gedaan heb en dat die nu weten dat ze niet alleen staan met hun idee dat ze zich liever niet laten verbouwen om op de bijgewerkte onrealistische fotomodellen uit de boekskes te lijken. Meer tekst ga ik er dan ook niet meer aan wijden. Het zaadje is rondgestrooid het moet zijn werk nu maar doen bij diegenen die er ontvankelijk voor zijn.
Vanaf nu dus terug het onschuldige Laathi-blog met fotoraadsels, zotte verhaaltjes over mezelf, kattenstrips, reisverhaaltjes en natuurfotokes. Daar heb ik uiteindelijk al werk genoeg mee en daar beleef ik zelf ook 't meeste plezier aan. Morgen dus de nieuwe aflevering over "Mijn jeugdherinneringen".
Ze waren weer veel van zeggen deze week... Ze hebben duidelijk weer commentaar omdat ik een héél klein beetje rommel maak door in mijn oude speelgoeddozen te grasduinen op zoek naar materiaal om mijn jeugdverhalen mee te stofferen.¨Pffft. Moelijke beesten...
Hun gesprekken waren jammergenoeg niet écht politically correct. Maar dat is mijn verantwoordelijkheid natuurlijk niet. Ik ben niet aansprakelijk voor wat mijn katten onder mekaar zitten te vertellen. Ik denk dat ik zelfs niet eens geacht wordt ze te horen... Maar soms is 't sterker dan mezelf en vang ik "per ongeluk" toch eens iets op...
Voor de vogelliefhebbers : Phineas is de enige die "jaagt" en hij komt niet eens met 1 vogel per jaar naar huis. Meestal gaat het dan nog over een vogel die een beetje ongelukkig geland is na zijn eerste vliegles. Als hij er al eens eentje meebrengt komt hij 't me brengen en dan kan ik het diertje meestal redden en vrijlaten in een deel van de tuin waar de poezen niet mogen komen en waar 't beestje rustig kan herstellen van zijn onverkwikkelijk avontuur. Dus zo'n vaart als in de strip loopt het echt niet. Maar ja, Phineas is wel een jongenske naturlijk...en een echt macho-ke hé. Veel geblaat en weinig wol
Op sommige dagen heb ik 't gevoel of ik niet in de gewone wereld leef maar in een stripverhaal rondwandel... Ik laat u even meegenieten van mijn dinsdag...
Gisterenmiddag was ik in Antwerpen met mijn kameraad Nand, en aangezien mijn auto nogal bejaard aan 't worden is gingen we eens rustig uitkijken naar de nieuwe modellen die er op de markt gekomen zijn.
We kwamen in een Volkswagen-garage waar een verkoper ons een hele uitleg deed over een Sharan. Ik zocht namelijk een grote auto waar veel muziekmateriaal in kon. Toen ik de Sharan toch iets te klein vond vroeg de man mij : "In wat vervoert u momenteel heel de geluidsinstallatie?"
Tot mijn grote schaamte kon ik daar niet zo direkt op antwoorden want onze auto's hebben namelijk... namen. Wij hebben ons "Saffie", een Renault Saffrane, en ons "Marcelleke", een klein wit bloemisten-camionetje waar ik zelfs nog nooit heb bij stilgestaan welk merk het is. Het is een 10 jaar geleden tweedehands gekocht autoke, ikzelf rij er zelden mee want het stuur loopt veel te zwaar, en het gaat al, jaar en dag, door 't leven als "ons Marcelleke".
Dus ik zit daar te stotteren omdat ik niet op de naam "Renault Saffrane" kan komen, gelukkig springt Nand direkt voor mij in de bres en zegt het merk. Waaraan ik spontaan toevoeg : "Maar ja, daar geraakt ook al 't materiaal niet in, dus gebruiken we meestal onze andere auto."
Waarop die verkoper natuurlijk : "En welk merk en type is die andere dan madam?"
Tja, ons Marcelleke dus... Maar dat kunt ge tegen zo'n mens toch niet zeggen wil die u voor de rest van 't gesprek nog au serieux nemen?...
Ik keek eens rap naar Nand in de hoop dat die 't merk zou weten maar die zat daar ook met zijn mond vol tanden.
Dus het enige dat er uit mij uit kwam was : "Wel, euh,... dat is zo'n wit oud bloemistenwagentje... Euh,... een Citroënneke misschien?..."
Pijnlijk wel als ge moet toegeven dat ge 't merk van uw tweede auto niet kent...
Enfin, alles kan altijd erger.
Om toch nog te tonen dat ik echt wel íets van auto's kende merkte ik op dat 't wel jammer was dat zo'n Sharan waarschijnlijk niet kon spreken...
Die mens bekeek mij alsof ik van Mars kwam!
Maar mijn auto spréékt!!! Die spreekt écht! Echt waar!
In onze vorige, een Renault 25, zat een Franse mannen-stem (daarom noemde die auto ook onze "Lowie") en in ons Saffie zit een Hollandse madam. Elke keer als ik vertrek en mijn gordel niet aan heb of mijn handrem nog op staat dan zegt mijn madam dat! Die vertelt mij ook wanneer ik moet gaan tanken, of als ik uitstap en mijn lichten laat branden! Die voert heelder conversaties met mij! Ik verzin dat niet!
De man bekeek mij nog eens goed en zei :"Ja madam, ik weet wel dat in de oudere Renault-modellen een stemcomputer zat. Maar u gaat toch niet beweren dat u die stem echt laat opstaan?"
Waarop ik oprecht verontwaardigd riep : "Natuurlijk meneer! Ik zou niet zonder kunnen! Elke keer als ik met de auto van een kameraad rij dan vertrek ik met de handrem op, gewoon omdat die auto mij dat niet gezegd heeft!"
Tja, toen zag die mens mij helemaal niet meer voor vol aan.
Ik zag hem dan ook nog eens vanuit zijn ooghoek een blik op ons Irma (mijn rugzakske in de vorm van een schaap) werpen, die netjes naast mij op de grond zat...
Hm. Die mens wist die avond thuis weer wat te vertellen aan 't tafel...
Maar "ons Marcelleke" heeft al wel voor meer misverstanden gezorgd.
Mijn gewone klusjesman, Jef, kent en gebruikt Marcelleke al jaren om grote dingen mee te vervoeren. Maar op een dag ging er een nieuwe klusjesman mee, Floris, omdat er nogal een groot werk moest gebeuren.
Jef en ik stonden op zekere dag het werk te bespreken en ons af te vragen hoe Floris en hij, met hun tweetjes, die grote chauffage op 't bewuste appartement gingen kunnen binnendragen.
Ikke : "Ge rijdt dan morgen eerst naar Antwerpen met Marcelleke en ge gaat eerst die chauffage installeren. Maar Jef, er is wel een probleem denk ik. Ge gaat dat loodzwaar ding nooit met jullie tweetjes naar het eerste verdiep krijgen..."
Jef : "Nee, ik vrees daar ook een beetje voor..."
Ikke : "Misschien kunt ge er bepaalde delen afhalen zodat het gewicht wat vermindert?..."
Jef : "Ja, dat kunnen we wel eens bekijken. Maar ik zou ze niet graag beschadigen..."
Waarop Floris, de nieuwe, er ineens tussen wierp : "Maar natúúrlijk krijgen we die boven!"
Jef : "Nee Floris, dat betwijfel ik, voor twee man is dat toch wel een heel zwaar ding hoor..."
Floris : "Maar néé, we zijn immers met zijn drieën!"
Ik stond daar met diepe vraagrimpels in mijn voorhoofd en Jef keek ook al heel vreemd : "Hoe met drieën? We gaan toch maar onder ons getweeën?"
Floris : "Maar nee! Ge zegt toch zelf juist dat "Marcelleke" ook meegaat! Dan zijn we toch met drie! Met drie man krijgen we dat ding gemakkelijk naar boven hoor!"
Jef en ik lagen bijna te rollen van 't lachen terwijl de arme Floris zich totaal niet bewust was dat "Marcelleke" geen extra klusjesman was maar ons autoke.
Maar om nu voort te gaan met het verhaal van dinsdag...
Na die Volkswagengarage, gingen we naar een Mercedes-garage om een Vito te bekijken. Die auto zou beslist meer laadcapaciteit hebben dan een Sharan.
De verkoper was in gesprek met klanten en we moesten een half uurtje wachten. Ondertussen kregen we al een stapel brochures over de Vito en het camper-model de "Marco Polo".
We zaten aan een tafeltje met een drankje - met tussen ons in, ons Irma natuurlijk - rustig te bladeren en te vergelijken.
En opeens sla ik in het boekje van de "Marco Polo" een blad open waarop een heel grote kleurenfoto staat van het interieur van de wagen en, ongelofelijk maar waar, wie zit daar op die bank?? Den broer van ons Irma!!!!
Irma op de parking van de garage bij de brochure.
Ik heb nog nóóit ergens een tweede rugzakske in de vorm van een schaap gezien! En in die brochure stond toch wel een kopie van mijn sacoche zeker!!! Ik viel bijna achterover!
De broer van Irma is identiek aan haar. Alleen heeft hij een strikske rond zijn nek.
In 't rode cirkeltje ziet ge haar tweelingbroerke.
Dus als er nu nog ooit eens iemand durft beweren dat ons Irma geen sjieke handtas is dan sla ik hem met dat boekske rond zijn oren. Haar broer is begot fotomodel voor een autotype van 45.000 euro!!!! Dat kan de eerste de beste Vuitton-handtas niet beweren hoor!
Detail uit de foto van de brochure. Het is echt haar tweelingbroer. OK, ik geef toe hij is properder en zijn haar staat netjes recht. Maar alle fotomodellen hebben hun kapster bij tijdens een fotosessie, dus dat zal hij ook wel gehad hebben.
Om deze onwaarschijnlijke dag te besluiten gingen we op ons gekend adres een hapje eten. Ik zit daar aan tafel te wachten op mijn asperges, met Irma op de stoel naast mij. En ineens komt daar een serveuse en wat heeft die onder haar arm?!
Een grote pluchen uil!!! Ik barst heel spontaan uit : "Oooooooooh, kijk! Die madam heeft een sacocheke in de vorm van een uil!!!! Hoe origineel!!!"
Waarop mijn kameraad kurkdroog mompelt : "Nee kind, dat is dat meiske haar sacoche niet. Dat is de grote pluchen uil waar ge hier met gefotografeerd wordt als ge jarig zijt. De naam van de taverne is "Den Uil" weet ge nog wel?..."
Alweer een prachtige moment, gelukkig had ik mijn asperges toen nog niet want anders was ik er zeker in gestikt van 't lachen.
Ik heb de dames dan ook nog zover gekregen om met hun uil te poseren! 't Was niet makkelijk, want de eerste reactie was alweer : "Oh nee, ikke toch niet op een foto?!!! Daar ben ik veel te lelijk voor!!!" Nee meisjes, jullie zijn MOOI! Jullie gibberen en lachen en jullie ogen stralen! Meer is echt niet nodig om mooi te zijn.
De serveersters van "Den Uil" met de uil.
Geef nu toe, dit is toch echt weer een dag uit een stripverhaal?
Morgen komt Francois zijn foto van hoe ik er ga uitzien op mijn 75ste!!! Hij wou het alleen doen omdat ik het nadrukkelijk vroeg want hij benadrukte dat zoiets nogal een ongewone vraag is omdat het kwetsend en zeer confronterend voor uzelf kan zijn.
Mijn haren gaan kompleet grijs zijn en mijn haargrens verhoogd. De middenstreep van mijn haar verbreed. Mijn wenkbrauwen uitgedund. Mijn oogleden nog zwaarder. Mijn wangen verder uitgezakt. Mijn lippen dunner. Mijn tanden geler. Mijn ogen diepliggender. Het vet onder mijn huid verdwenen. En massa's lijntjes en rimpels...
Ja, dat gaat schrikken zijn, daar twijfel ik niet aan, maar we gaan door met het experiment! Dus verwacht u aan 't ergste. Als ik er een depressie aan over hou dan reken ik wel op jullie om me terug op te kikkeren
Ik ben heel blij met jullie reacties! Ik zag er vannacht tegen op om die tekst te schrijven omdat ik het toch wat "dansen op een slappe koord" vind. Het is moeilijk om duidelijk te maken dat het ageren tegen de "platheid" in de huidige maatschappij en het totaal vervormde rolmodel van de vrouw, niet gebaseerd is op preutsheid of enige vorm van religie. Ik ben blij dat zoveel mensen het nu begrepen hebben, en dat maakte mijn nachtelijk schrijfsel dus weer de moeite waard. Diegenen die zich geroepen voelen : plaats de link van de documentaire zeker op uw blog! Een verwijzing naar mijn blog is helemaal niet nodig. Het mag, maar 't moet niet. Ik wil door deze actie zeker geen reclame maken voor mijn eigen blogske. De bedoeling is enkel om zo veel mogelijk mensen er bewust van te maken dat als ze voor iets kiezen - voor wat dan ook (kledingswijze, schoonheidsoperaties,...) - dat ze dat enkel en alleen moeten doen omdat het hun EIGEN goesting is, en niet iets dat hun op slinkse wijze door de media wordt opgedrongen.
Vanmorgen heb ik enkele portretten door mijn echtgenoot laten maken. Puur natuur, net uit bed, ongewassen, geen make-up. Niks aan gephotoshopt. Mijn goede kameraad Francois gaat er in de loop van de volgende dagen photoshop-bewerkingen mee uitvoeren. Ik zet ze op mijn blog! Ben zeer benieuwd
Nu moet ik dringend voor de rest van de dag weg, ik hoop vanavond nog reacties van jullie te lezen. Ik spring nu in de auto, laat mijn lief buikske lekker ontspannen op mijn dijen rusten, mijn kinnekes lustig in de wind wapperen, en ben ermee weg! Maar ik zal mijn zware oogleden wel naar boven trachten te houden, wees niet ongerust!
Ik wil toch nog even terugkomen op mijn bericht van eergisteren over de beweging die is onstaan rond de documentaire "Beperkt houdbaar", want er bestaan blijkbaar nog vele misverstanden over.
Het gaat er mij niet om om "de boekskes" te verbieden om gephotoshopte prentjes te gebruiken. Dat weet ik ook dat daar niks aan te doen is. Zo realistisch ben ik wel.
Het gaat er mij ook niet om mensen van noodzakelijke - of echt door de vrouw zélf gewenste - schoonheidsoperaties af te raden.
Mijn vriendin had een hangende reuzeboezem met de nodige rugpijn en na de operatie had ze geen pijn meer en een sjieke grote boezem. Dat is dus is fantastisch. En als ge in deze tijd een hazelip of een bobbelneus, of wat dan ook hebt dat ge echt lelijk vind, is 't niet meer dan normaal dat ge gebruik maakt van de hedendaagse kennis van de geneeskunde om dat te laten verhelpen. Zelfs de ziekenkas komt er financiëel in tussen. Niet meer dan logisch trouwens.
Ik vind dat vrouwen zelf moeten kunnen kiezen of ze een operatie willen omdat ze dat ZELF echt willen en niet om zich te conformeren aan een groep waar ze persé willen bijhoren.
En dat is wat nu niet het geval is.
Het beste voorbeeld dat ik hiervan ken ben ikzelf.
Ik ben 49 jaar, 1.68m groot en weeg 60 kg. Ik zie er voor mijn leeftijd nog heel goed uit. Maar toch... zou ik ook graag een ooglidcorrectie hebben, en om heel eerlijk te zijn, een klein face-liftje zou ik al wel zien zitten om de losse zwabberkes onder mijn kin te laten wegtrekken, en mijn buik vind ik ook te dik in verhouding tot de rest van mijn vrij mager lijf, dus een liposuctieke mogen ze ook onder mijne kerstboom leggen...
Mijn echtgenoot vindt mij prima zoals ik ben. Mijn mannelijke kameraden gaan met mij om om heel andere redenen dan mijn uiterlijk, ze zien zelfs misschien niet eens hoe ik er uit zie. Mij opmaken doe ik uiterst zelden. En 't liefst loop ik rond in hobbezakken van kleren. Maar nu komt het... waaróm droom ik dan toch van die operaties?...
Niet omdat ik mij zèlf zo erg aan die "schoonheidsfoutjes" erger.
Wel omdat ik "in de boekskes" (hoewel ik zelfs op geen enkel vrouwenblad geabonneerd ben!!!) en op TV (waar ik heel weinig naar kijk omdat ik mezelf te goed met andere dingen kan amuseren) toch gebombardeerd voel door afbeeldingen van vrouwen die er honderd keer beter uit zien dan ik op dezelfde leeftijd.
En dát is wat er mis gaat! IK stoor me niet aan mijn zwabberke, of aan mijn buik, of mijn oogleden. Maar ik ben gegeneerd voor de ANDEREN. En ik ben bang dat als ik er niets aan laat doen dat ik dan niet meer bij "de groep" ga horen. Dat ik als "het allerlaatste monsterke" ga overschieten.
En dat denkbeeld is dus verkeerd! Want in feite is dat niet mijn EIGEN gedachte! Die gedachte is me opgedrongen door de media. En hoewel ik slim genoeg ben om dat te beseffen... blijf ik tóch over die operaties nadenken... Dat klopt toch niet?!!!
Dus het enige, wat ik persoonlijk, met mijn berichten over de "Beperkt houdbaar"-beweging wil realiseren is dat ik misschien nog een andere vrouw kan "troosten" of laten voelen of laten inzien, dat ze verkeerd is met te denken, dat als ze zich niet laat opereren, dat zij dan "'t enige allerlaatste monsterke" gaat zijn dat overblijft.
Néé, ze gaat samen met mij, en nog vele anderen, "het laatste monsterke" zijn.
Wij zouden dan een groepke kunnen worden dat uitgroeit tot een groep.
Een grote groep van mensen die zichzelf goed vinden zoals ze zijn. Mensen die zich niet spiegelen aan ideale nepbeelden die ons van buitenuit (zelfs niet door onze eigen mannen!) opgedrongen zijn.
Oud worden is een NORMALE zaak. Rimpels krijgen ook. Dus het moet ook een normale zaak zijn om daar mee door 't leven te willen gaan.
Een ouder gezicht straalt ook wijsheid uit. Is dat dan niks meer waard? Is het dan zoveel boeiender dat we er allemaal uitzien als Britney Spears of Pamela Anderson?
Want wees nu eerlijk, lachen we in 't diepst van onszelf niet om die figuren... omdat we ze er zo dom vinden uitzien?... En wat vinden we in 't echt van een vrouw van 70 die de strak getrokken kop heeft van een vrouw van 50? In stilte gniffelen we daar toch eens om? Want die kop past niet meer bij haar handen, of bij haar hals, of zelfs bij haar persoonlijkheid! Ze is gewoon te wijs om er zo jong uit te zien.
Vraag maar eens aan uw vriend of echtgenoot of die het echt zou willen dat ge u laat veranderen. Veel kans dat hij nee zegt. OK, hij zal wel blijven kijken naar jongere modellen. Daar kunnen ze niet aan doen, ze zijn zo geprogrammeerd. En ze krijgen er meestal zelf een hoop miserie door.
En beste mannelijke lezers. Denk maar niet dat jullie aan deze trend gaan ontsnappen!
Momenteel zijn de vrouwen de slachtoffers. Maar ze zijn jullie ook al aan 't bestoken met antirimpelcrèmekes en lotionnekes. Kijk er de boekskes en TV-reclames maar op na! Jullie zijn de volgende groep die zich gaat laten vangen! Kom er nù tegen in. Nu het voor jullie nog niet te laat is... Laat ze u niet in dezelfde val lokken als dat ze met ons gedaan hebben!
En lieve jonge lezeressen. Je bent veel mooier door je eigen persoonlijkheid dan door cloon 678.901 te worden van Paris Hilton. Want dan ben je pas een serieproduct waar je zo op neerkijkt.
Voilà, 't is me weer eens van 't hart. En ga nu niet direkt in de spiegel kijken maar gebruik uw hersens liever om 't fotoraadsel op te lossen want er komt weer niet al te veel van terecht deze week
Ik ga stilaan aan mijn "schoonheidsslaapke" beginnen. Al mijn kinnen en buiken netjes naast mekaar leggen en mijn zware oogleden naar beneden laten vallen. Boenk.
En als ge de documentaire alsnog wil zien. Surf naar :
Tja,... 't is inderdaad wel even wennen... Maar kom, ik heb ook nog 25 jaar de tijd natuurlijk Alleszins héél erg bedankt François. Ik wacht nu wel in spanning op de foto waarop ge me 25 jaar jonger maakt
Ik geef eerlijk toe. 't Was schrikken. Maar laat ons 't allemaal eens in perspectief proberen te zetten :
Gesteld dat ik zou oud word, en mijn echtgenoot ook, dan ziet hij er tegen dan ook zo uit. Gesteld dat ik dan nog gezond ben dan schrijf ik waarschijnlijk nog altijd mijn zotte verhaaltjes en maak ik grappige stripjes. Gesteld dat onze blogs dan nog bestaan, zouden jullie dan wegblijven omdat ik er zo uit zie? Ik denk het niet. Want jullie komen voor mijn schrijfsels, mijn fotoraadsels, mijn natuurfoto's of mijn kattenstrips naar hier. OK, ik geef grif toe ik ga nog weinig verzoeken krijgen om mee in de bedstee te stappen. Maar dat verandert voor mij niks, want op die verzoeken ga ik nu toch ook al niet in Dus wat gaat er dan veranderen?...
Ik ga altijd een zitplaats krijgen op een volle autobus!!!
En ik heb natuurlijk ook nog altijd de troost dat het zo'n vaart niet gaat lopen. Want als ik rondkijk dan zie ik rond me toch veel 75-jarigen die niet aan zichzelf hebben laten prutsen en er toch nog stukken frisser uitzien dan ik op deze foto. Als je niet overtuigd ben kijk dan maar eens op de blogs van de 75-jarigen, daar zitten nog verdraaid frisse deernes tussen
---------------------- Morgen op speciaal verzoek van Sjoeke een foto van mij met 40 kilo meer. Tja, Francois doet nooit half werk natuurlijk En in de loop van volgende weken lezen jullie hoe ik gepest werd op school omdat ik zo mager was... Toen verschenen opeens rolmodellen Twiggy en Mary Quant en Jane Birkin, en werd ik ineens méér dan aanvaard. Was ik ineens een goeike! Vreemd toch, want ik was nog altijd 't zelfde meiske... Ge ziet wat "rolmodellen" betekenen voor mensen hé... Erg.
)
)
