|
Reisverhaal Egypte deel 1.
Met de zombies naar de mummies.
Donderdag, 7 juni 2007 - Crown Jewel, Luxor.
Om 3 uur vannacht zijn we vertrokken voor onze vierde Nijlcruise. De vorige drie zijn nooit doorgegaan. Enkel geboekt en geannulleerd. Een goedkope manier van reizen wel 
De eerste keer dat we een Nijlcruise gepland hadden werd enkele weken voor het vertrek een grote aanslag in Abou Simbel gepleegd. De tweede keer was er een aanslag aan de tempel van Hatsjepsoet. En de derde keer ontplofte er een bom in t hotel waar we in Caïro zouden logeren
Vandaar dat we de laatste dagen dan ook in grote verwachting naar t TV-nieuws keken om te zien welk stuk ze nu weer zouden gaan opblazen, nu ze wisten dat onze Nijlcruise alweer geboekt én betaald was.
Tot onze opperste verbazing is er echter niets ontploft, noch onze Camembert noch ons vliegtuig, (zelfs de vloeistoffen-in-plastic-zakskes-komedie is blijkbaar weer afgevoerd) en zijn we net voor de middag veilig, efficiënt en doodmoe gedropt op Luxor International Airport.
Een busje bracht ons naar onze cruiseboot, de Crown Jewel, die voor de rede van Luxor aangemeerd lag, vlak tegenover de tempelruïne. Wow! Dat was al een imposant zicht om mee te beginnen!
De kade van Luxor met op de achtergrond de tempel.
Onderaan de kademuur liggen een rij winkeltjes. Rommelbazaarkes van t ergste soort met djellabias in de schreeuwerigste kleuren volgenaaid met glitterkes, postuurkes zo nep als Sinterklaas made in China, Indische zijden sjaals uit Marrakech, Egyptische tapijten van een derderangsfabriekske in Korea
Als zombies zijn we aan boord gestrompeld, (ik denk we toen ons 36ste wakkere uur ingingen), en gelukkig niet te ver doorgestrompeld. In dat geval hadden we ofwel in de Nijl gelegen ofwel op de verkeerde boot gezeten.
Het is hier namelijk zo dat de boten niet achter elkaar aan de rede liggen maar wel zij aan zij. In t hoogseizoen blijken dat soms wel rijen van wel 17 schepen dik te zijn! Goddank is t nu laagseizoen.
Ge moet dus ettelijke boten in de breedte doorwandelen alvorens ge op uw eigen schip komt. Een zeer gek gevoel als ge dat de eerste keer moet doen.
Stuurboorddeur in, door metaaldetectorpoortje, lobby van boot 1 oversteken, opnieuw door metaaldectectorpoortje, en bakboorddeur uit.
Die detectors piepen als een nest hysterische muizen aangezien er niets anders dan toeristen met cameras, juwelen, horloges en gsms doorlopen. Maar Egyptenaren schijnen dat gestjilp een heel gerustellend geluid te vinden. Ik vrees dat ze de handleiding van hun nieuwe aankopen niet goed gelezen hebben en dat ze denken dat het een goed teken is als die dingen hard piepen. Hoe meer geluid ze maken, hoe minder bommen de toeristen bij hebben of zoiets, moet de redenering zijn
Diezelfde procedure doorloopt ge vervolgens op boot 2. En boot 3 en 4. En boot 5. Ge blijft die actie keer op keer hernemen tot ge op de langen duur op uw eigen boot aangeland zijt.
Gesteld dat ge uw eigen lobby herkent
Anders blijft ge nog een paar boten verder doorwandelen, om uiteindelijk achter een glazen deur het Nijlwater te zien voorbijstromen. Dan zit er niets anders op dan weer op uw stappen terug te keren - door al de metaaldetectorpoortjes - en dit maal goed bij de les te blijven zodat ge de lobby van uw eigen schip niet opnieuw voorbijloopt
Ik kan me levendig indenken dat mensen met een pintje teveel uit hier wel al eens radeloos hebben boot in boot uitgelopen, denkende dat hun delirium deze keer niet uit beestjes maar uit bootjes bestond. Blij dat ik niet drink.
Enkele cruiseboten die naast mekaar aangemeerd liggen.
Al de boten lijken dan ook nog op mekaar. Het zijn vormeloze balkvormige bakken. Hoekige boten zonder enige sierlijkheid. Drijvende containerschepen van opeengestapelde hotelkamers. De ene boot is al wat kleiner of wat groter, en sommige zijn echt oude roestbakken maar veel verschilllen zijn er niet.
De interieurs zijn allemaal om ter sjiekst, ofwel overheerst er nostalgische rode pluche en koper, ofwel baden ze in een soort Cleopatra-kitsch.
De Nijlcruiseboot is duidelijk een bootsoort op zich. De evolutie van het ranke slanke feloekje met zijn grote zeil naar toeristencontainer is wel erg snel en drastisch verlopen. Darwin zou er plat van achterover geslagen zijn.
Een grote Nijlcruiseboot is ongeveer 73 meter lang, 11m hoog en 15 m breed. Die breedte zorgt ervoor dat er per verdieping maar twee kamers tegenover mekaar mogelijk zijn. Dus de kajuiten zijn ruim en ze hebben allemaal een groot raam. Ze zijn licht, gerieflijk, ze bezitten zelfs een badkamer met ligbad. In feite hebben ze meer weg van een hotelkamer dan van een kajuit.
De eerste desillusie loopt ge op als ge de overgordijnen opentrekt om de Nijl te bewonderen en ge ontdekt dat ge desalniettemin toch niks ziet. Behalve de gesloten overgordijnen van de slaapkamers van de buurboot die op een afstand van een meter tegen u aangeplakt ligt.
De tweede desillusie is dat zich hetzelfde afspeelt in het restaurant. Ook daar blijven de zware gordijnen allemaal gesloten omdat er buiten toch niets te zien is. Dat is wel even wennen, maar er komt toch geen claustrofobisch gevoel bij kijken omdat het restaurant, naar cruisebootgewoonte, als spiegeltent ingericht is. Veel zuiltjes, veel reflecties en in t midden een mooi ovaal buffet. De gordijnen gaan enkel open op momenten dat er gevaren wordt. Kwestie van niet in de collega op de buurboot zijn bord te zitten loeren.
De lunch was fantastisch. We hebben voor dit schip gekozen omdat het gecharterd wordt door touroperator Magic Life die er speciaal op toeziet dat er uiterst hygïenisch met het voedsel wordt omgesprongen zodat niemand ziek wordt tijdens de reis. Want op de meeste Nijlcruises krijgt iedereen vroeg of laat een voedselvergiftiging, een boeiende combinatie van diarrhee en overgeven, en op die manier raakt ge een paar kostbare vakantiedagen kwijt. Hier zou dat dus niet het geval mogen zijn
We zullen zien
(Paul heeft alleszins de DVD-serie Terug naar Oosterdonk meegebracht voor t geval we zo ziek worden dat we alleen nog maar op bed kunnen liggen tv kijken.
Mijn god, ik zie me hier al op de Nijl in Luxor kotsend en wel naar de Schelde in Oosterdonk liggen kijken
)
Om maar onmiddellijk het waarheidsgehalte van hun belofte te testen heb ik mij dus tijdens de eerste lunch al naar hartelust op de heerlijke Egyptische slaatjes gestort. Live dangerously. Ge kunt er best direct aan beginnen in plaats van heel de reis naar die goddelijke rauwe groentjes met de zaligste sausen zitten te kijken en er niet aan te durven komen. Wat moet gebeuren gebeurt toch.
Daarna een lekker tomatensoepje met croutons, en vervolgens een stukje kip met groenten verorberd. Ze bakken een vijftiental verschillende soorten broodjes, en allemaal om ter origineelst
. Met zaadjes, met graantjes, met kaas of met groentjes erin gebakken. Holle, bolle, platte
Alle vormen, alle smaken
Na de lunch kapot moe op onze bedjes neergeploft. Dat hadden we beter iets voorzichtiger gedaan. De bedden zijn hard. De faraos hebben in hun stenen sarcofagen beslist zachter gelegen. Ja, ik voel het al, dit bed gaat weer een milestone uit onze reiservaringen worden. In dit geval beter een Nile-stone.
Om half vijf werden we aan dek verwacht voor de afternoon tea en een beetje uitleg van onze gids. Een heel lange Egyptische man die haast perfect Nederlands spreekt aangezien hij in Gent gestudeerd heeft. Ook op andere vlakken hebben we echt heel veel geluk. De boot is voorzien op 180 passagiers en we zijn maar met zijn 54! Ons groepje Vlamingen telt zelfs maar zes personen. Liesbeth en Wim, een jong koppeltje van 26 jaar op huwelijksreis, en Nathalie en Frank, 40 en 30 jaar oud, dus wij twee zijn de oude sassas. Maar het klikt van in t begin.
Tijdens het snoepen van heerlijke plakkekoekskes en diverse zoetigheden, doorgespoeld met cinnamon-tea (kaneelthee) vertelde onze gids wat het programma voor de volgende week inhield. Het ziet er goed gevuld uit.
De man heet Amro. Heel gemakkelijk te onthouden, zoals de naam van de bank, ik weet het, maar ik ken mezelf en het zal weer niet lang duren eer ik hem per ongeluk Dexia, Ing of Fortis noem want ik ben na de vorige weken en het tekort aan slaap echt een zombieke.
Na de gezellige snoeppartij aan dek - met als verrukkelijk decor het zicht op de tempel van Luxor - zijn we met zijn zevenen door de soeks gaan wandelen voor een eerste kennismaking met het stadje.
Amro zette zich op een terrasje lurkend aan een waterpijp en liet zijn kuddeke vrolijk een half uur rond dartelen.
Avond in de souk van Luxor.
Straatje in Luxor.
Mannen zitten genoeglijk op een terras rond de waterpijpen te babbelen.
De wind speelt in de djellabia's die te drogen hangen
op een tweede verdieping van een huis.
Kruidenwinkeltje in de soek van Luxor.
De geuren en kleuren waren, zoals in elke soek ter wereld, krachtig en om aandacht schreeuwend. Torentjes van kruidenpoeders. Knalgeel. Felblauw. Djellabias, pareos en sjaals. De hele regenboog met al zijn onderverdelingen is vertegenwoordigd. Egyptische hoofdversierselen van pareltjes. Van oranje tot fluogroen. Tientallen winkeltjes met op de grond voor hun deur heelder tentoonstellingen van beeldjes. Knalrode, bruine, kopergroene, zwarte. Alle oude Egyptische Goden, tot en met een kopie van Godzilla, staan daar vrolijk, schots en scheef naast mekaar, onder dikke lagen stof. Allemaal om ter nepst. Het enige echte waren spijtig genoeg de handtassen uit krokodillenleer, met het kopje van een kleine krokodil als sluiting. Zielig.
En handtassen in de vorm van
pluchen kamelen. Regelrechte concurrentie voor mijn Irma!!!
Handtassen in de vorm van kamelen. Geef mij maar mijn Irma.
Een beeldjesverkoper.
Links zie je Godzilla! Het moet niet altijd Toetanchamon zijn blijkbaar.
Paul liet een lensdop in een plas water in de goot vallen, dus we zagen de bacteriën al weer in onze richting oprukken. Maar och, ik denk toch niet dat we aan de diarrhee-toestanden gaan kunnen ontsnappen. Iedereen die we kennen die deze trip al gedaan heeft is ten prooi gevallen aan de vloek van Toetanchamon, dus waarom zouden wij ontsnappen?
De verkopers waren vriendelijk, boden ons alle mogelijke rommel met veel gevoel voor drama aan, maar het bleef echt plezant. De ambiance zat er goed in. Niemand werd opdringerig of agressief, ze hadden veel zin voor humor en er mocht zelfs naar hartenlust gefotografeerd worden. De gewone show werd verkocht : You such a beautiful lady, You so lucky man with such lovely woman, Sir! How many camels for the lady? You tell, I pay! en meer van de gewone onzin. Er werden echter noch in de ene richting, noch in de andere goederen van eigenaar gewisseld. Ten eerste omdat Paul mij misschien wel wou ruilen voor een kamelenkudde maar niet inzag hoe hij voor de rest van de cruise dan zijn kajuit met 50 grote beesten zou moeten delen, en ten tweede omdat Amro ons gewaarschuwd had dat we toch overal dezelfde rommel zouden tegenkomen en niet direkt moesten beginnen hamsteren.
Egyptische hoofddeksels met pareltjes, waterpijpen en kleurige djellabia's.
Langs de tempelruïne wandelden we terug naar de boot. Jammergenoeg op t tempo van Amro die volgens mij de langste benen van Egypte moet hebben. Als hij statig doorwandelt dan moeten wij alle zes bijna huppelen om hem bij te benen
Een voetballende jongen voor de tempel van Luxor.
Door de straten reden koetsen met vrij verzorgde en redelijk doorvoede paarden. De koetsiers waren allemaal heel romantisch gekleed in djellabias, zoals haast alle mannen hier in t zuiden, en de koetsen waren prachtig. Ze zijn in vrolijke kleuren geschilderd, tot en met de spaken van de wielen, en versierd met gouden en zilveren ornamentjes.
Koetsier in djellabia.
Het zuiden van Egypte heeft niets te maken met de duikplaatsen aan de Rode Zee en zijn mega-hotels. Dit lijkt wel een totaal ander land. Hier is het nog echt exotisch. Er hangt nog die sepia-sfeer van oude fotos. Een verleden dat een beetje verzand is maar nog altijd heel aanwezig. Hier en daar is een oud huis omgevormd tot een Mac Donalds of een KFC, maar zelfs die zien er hier niet nieuw maar een beetje stoffig uit. De mannen lopen in enkellange ruimvallende djellabias en de vrouwen in lange kleren, meestal zelfs gesluierd.
Cruiseboten aan de kade.
Na onze wandeling stapt Paul achter Amro, onze zalige gids, terug aan boord.
De zon ging onder achter de rotsen op de westbank van de Nijl en de feloeken dreven met hun grote vuilwitte zeilen geruisloos over het water
Ondertussen begon de moëzzin in zijn moskee van zijn toren te blazen en was de soundtrack bij deze prachtige scène ook al weer verzorgd. Echt een schilderachtig avondje.
Na het gezellige diner, doodmoe, in onze sarcofaag gekropen. Zelfs zonder verder de valies uit te pakken want morgen moeten we alweer om 5 uur opstaan
--------------------------------------------------
Om de paar dagen verschijnt een nieuwe aflevering van het reisverhaal.
01-07-2007 om 20:34
geschreven door Laathi
|
