|
Deel 1.
Ik ben boos. Heel boos. Op mezelf en op mijn voorgeslacht.
Heel mijn leven ben ik ervan overtuigd geweest dat een mens stipt op zijn 65ste verjaardag oud werd en begon af te takelen. Om te beginnen was dat al een teleurstelling, ik zat al op mijn 40ste met vanalle onderdelen te sukkelen. Maar kom, dat ben ik nu al gewoon.
Het volgende misverstand was dat ik aan heel die "menopauze-komedie" niet ging meedoen. Toch ík niet?! Ik met mijn gezonde zin voor humor ging zo'n futiliteit toch niet aan mijn hart laten komen? Allez, zwanst nu niet!
Vergeet het dus. Ook gij Brutus. Gij Junior Senior moet er aan geloven.
Ik ben boos op mezelf omdat ik zo stom was me wijs te maken dat ge de menopauze-kwaaltjes (-"tjes"???) kon negeren als ge dat wou. En flink nijdig op mijn voorgeslacht omdat het zo'n taboe was dat er niet over gesproken werd en dat al die miserie me nu overvalt zonder dat ik van iets weet. Hoe lang gaat dat duren? Hoeveel erger wordt dat? Komen er nóg lijken uit de kast waar ik nog geen benul van heb? Ik ben er zeker van dat die dingen genetisch bepaald zijn, dus als ik dat nu nog maar aan ons ma kon vragen..., of als ik tenminste een oudere zus had. Voor mijn part een oudere broer. Maar nee dus, 't wordt afwachten...
Mijn ma kreeg me op haar 43ste en zij zat in haar menopauze toen ik nog jong was, dus daar mocht in die tijd niet over gesproken worden, zeker niet tegen kinderen.
Ons ma kreeg "vapeurkes" en ik vond dat grappig. Ma die ineens in kreeft veranderde en een striptease deed. Meer werd er niet over gezegd. Ma nam ook pillen "voor de zenuwen". Voor de zenuwen? Ja, dat zal wel! Ge zou 't nog niet op uw "zenuwen" krijgen van alle menopauze-poespas! De zeven plagen van Egypte die op 1 vrouw neerdalen begot.
Waarom in godsnaam moet die fase in 't vrouwenleven zo'n taboe zijn, terwijl 't iets even normaal is als kindjes krijgen?
Ik ben zelfs enkele weken geleden boos geworden op mijn gyneacoloog (hoewel die sukkelaar vanzelfsprekend ook geen schuld draagt, behalve aan't feit dat hij een man is) en gevraagd hoe eerlijk hij het vond dat vrouwen de eerste jaren van hun leven in pampers doorbrengen, vervolgens een paar jaar pauze krijgen, om daarna weer 1 week per maand in de doeken gedaan worden, dan (als bloemmekee) een menopauze op hun dak krijgen waarvoor ge toch ook nog altijd een hoop vodden bij de hand moet houden (want ge weet maar nooit, of "wanneer") en dat we x-aantal jaren later, als we goed en wel beginnen te dementeren, terug in de luiers terecht komen! Hoeveel jaren in een mensenleven lopen wij eigenlijk nog pamperloos rond seg?!!!
Enfin, al dat gepamper zijn we gewoon. Maar wat me nú op mijn kop valt...
De eerste vapeurkes vond ik nog grappig. Eindelijk kregen mijn koude botten het eens écht warm!! Ik kon terug met een decolletéke in een restaurant zitten! Ik zag er de charmes wel van in.
Bij elke verandering in kreeft barstte ik luid uit in "Lily Vaporoso" op de toon van het liedje "Gigi l' Amoroso" van Dalida destijds. Mijn omgeving kreeg de slappe lach van mijn gepaste en ongepaste stripteasekes, als rechtgeaarde naturist draait ge er uw hand niet voor om in gezelschap van uw vrienden alles over uw kop te trekken wat ge er maar uit te trekken valt.
Ik dacht dat allemaal met een lachtertje af te doen. Ah ja, ik die toch van alle ellende 't beste probeer te maken en wiens motto is : "Op dit moment is het misschien lijden en afzien, maar oh wat een plezant verhaaltje gaat dit later opleveren!"
De tijd van "Lily Vaporoso" is reeds maanden voorbij. Het lachen is vergaan. Ge kunt niet elke keer gieren met dezelfde grap. Trouwens er valt ook niet meer veel te lachen als ge heelder nachten wakker ligt omdat ge u bij momenten voelt als gestoofd konijn met pruimen net voor 't opdienen, en twee minuten later terug verandert in iets van Captain Iglo.
Ik kruip al veel vroeger in bed dan voorheen om toch maar aan mijn uren slaap te geraken en me niet constant moe te moeten voelen maar wat haalt het uit?
Ik leg me in bed, en begin aan mijn warm nest te bouwen, want in hart en ziel ben ik nog altijd de goede oude koukleum.
Ik stop alle gaatjes (die "valse lucht" kunnen binnen laten onder mijn donsdeken) dicht met alles wat voorhanden is.
Dus : met een kat, (Ming mag sinds hij een oud bazeke aan 't worden is mee boven slapen), een man (de mijne), een kopkussen en mijn lang "Tante Sidonie"-kussen. Eens alles eindelijk op zijn plaats zit en ik geen kou meer heb voel ik plots de hitte opkomen en met een zwaai zwier ik kat, man, donsdeken en Tante Sidonie van me af! Ik worstel me in mijn halfslaap uit mijn pyama (de onvermijdelijke slaapsokken worden uitgefriemeld) en leg me open en bloot te puffen als een gekruisigde maar gevallen Christus.
Helpt dat niet snel genoeg dan ga ik naar de keuken om iets uit de ijskast te drinken (ik drink normaal nooit gekoelde dranken). Het volgende stadium speelt zich af op mijn terras. Middenindenacht, in mijn blootje, en "chillen" maar. Soms heb ik zelfs de chance dat het regent! En dan plots... is die hitte over! Dan ren ik naar boven. Begin heel mijn nest terug rond me te draperen. Kat, man, kopkussen, dons, Tante Sidonie... en ga ik daar liggen rillen en ongelukkig wezen. Ah ja, ik ben klaarwakker en heb kou... Ijskoud.
Ik lees me terug in slaap (godzijdank dat ik dolgraag lees!), en na een tijdje (variërend van een kwartier tot 2 uren) begint heel de cinema opnieuw! Ming wordt op Paul geschud, over die twee verzeild mijn overtollig donsdeken en Tante Sidonie belandt op de grond naast 't bed en Christus ligt alweer in zijnen bloten...
Nacht, na nacht, na nacht... En dag na dag na dag ben ik moe. Doodmoe. Dooddoodmoe.
Ik zit vol plannen en ideeën maar ik ben te moe om een poot uit te steken om dingen te doen die niet echt noodzakelijk zijn.
En dan heb ik het nog niet gehad over alles wat begint te blubberen en te verzakken... En is er nog gezwegen over de "moodswings" (alhoewel ik dat hoofdstuk misschien beter aan mijn echtgenoot zou kunnen overlaten).
OK. Ik trek mijn jogpak uit en ga efkes in de regen staan. Ik heb weer chance, er breekt net een flink onweerke los.
Als ik de moed vind schrijf ik morgen wel verder.
Voor wie geen "Tante Sidonie"-kussen kent. Hieronder ligt Serendipity er op eentje in mij Hobbithol.
Deel 2.
Oeps wat een hoeveelheid reacties op mijn menopauze-artikel! 't Werd precies tijd dat we over dit onderwerp eens wat "stoom aflieten"!
Mijn berichtje heeft blijkbaar veel collega's bevrucht (allez al een chance, we kunnen dan toch nog iets "bevruchten") en ik heb weer veel bijgeleerd. Maar dat is niet meer dan normaal want ik ben nog maar een prille beginner. Ik krijg nog niet de échte diepe kreeftkleur, bij is 't nog maar halfgare kreeft. Ik moet 's nachts ook nog niet mijn lakens uitwringen, maar dat kan ook zijn omdat ik zo slecht slaap dat ik altijd op tijd wakker wordt om alles bijtijds uit te schieten. Ik heb mijn echtgenoot noch kat al verwond door te wild alles van me af te zwieren als mijn stoomlocomotief opstart, dus in vergelijking met wat sommigen meemaken mag ik nog niet klagen. Desalniettemin wil ik toch nog eens grondig over dit onderwerp doorzagen want hoe meer we het taboe over dit "kut"-onderwerp (excusez le mot) doorbreken hoe beter. Ik ben 't alleszins beu om een man te horen zeggen : "Ja maar gij kunt over deze zaak nu niet objectief oordelen want uw hormonen spelen weer ping pong op dit moment, dus zwijgt almaar." Ik ga geen tampon in mijn mond laten steken omdat mijn hormonen misschien af en toe eens een beetje van slag zijn de eerstvolgende 10 jaar! Ik heb echt wel tampons genoeg gezien in mijn leven.
Letterlijk vertaald is een "vapeurke" een stoompje. Maar laat ons even ernstig zijn, bij momenten zie ik er toch meer uit als de eerste stoomtrein, die tussen Brussel en Mechelen reed, die waardoor de koeien van schrik geen melk meer gingen geven. Ik mankeer alleen nog de stoomfluit om iedereen in mijn buurt te waarschuwen dat er een stemmingswisseling in aantocht is. Dan konden de anderen zich tenminste tegen mij afschermen door snel hun slagbomen te sluiten.
Héél lang geleden heb ik, in Amerika geloof ik, eens een schitterende t-shirt gezien met als opdruk : "Next moodswing within 10 minutes". (Waarschijnlijk gemaakt naar aanleiding van de bordjes die rond de geisers in Yellowstone Park staan. Die vermelden ook : "De volgende uitbarsting vindt plaats over een half uur.") Destijds heb ik dat t-shirt niet gekocht hoewel ik hem best grappig vond. Nu zou ik hem best willen hoewel ik hem al veel minder grappig vind. Ik zou hem eerder gebruiken als een waarschuwing naar mijn medemens. Meer zoals ze naast een weide een bordje "Gevaarlijk. Wilde stier" plaatsen.
Die stemmingswisselingen zijn griezelig. Ge voelt ze niet aankomen. Het is niet dat ge afglijdt in een diepe put en nog de kans krijgt u aan een uitstekende tak vast te houden. Nee, ge bevindt u plots op de bodem van de put. Boenk. Ge weet niet hoe ge er gekomen zijt, laat staan wat ge er zit te doen. Uw verstand herhaalt en herhaalt dat het "enkel de hormonen zijn" maar uw verstand ligt op dat moment aan een tafelpoot vastgebonden en daar wilt ge niks mee te maken hebben. Ge voelt alleen maar. En ge voelt u slecht. Depressief. Alleen. Onbegrepen. Ongelukkig. En laat alstublief niemand vragen waarom want ge kunt het niet eens zeggen. En o wee als ge dan toch maar een drogreden uit uw duim zuigt om uzelf toch nog een beetje van dat allure van een geestelijke gestoorde te ontdoen en iets fezelt over : "mijne vis is dood", dan maakt ge u nog veel belachelijker. Want niemand kan toch ooit zó gedeprimeerd geraken door een dode vis? Dus begint ge er maar stillekes over te zwijgen. Uiteindelijk is de keuze tussen uw verdriet in uw eentje dragen of belachelijk gemaakt worden rap gemaakt.
Ge krijgt soms te horen : "Ge moet iets gaan doen! Uw zinnen verzetten!" Jawadde, uw zinnen verzetten! Ge kunt met moeite uw stoel verzetten! Laat staan uw zinnen. Ge hebt nog ideeën genoeg maar plots staan die in grote neonletters geprojecteerd tegen het scherm van "In 't licht van de eeuwigheid", en lijken die stomme ideetjes niet eens meer de moeite om aan te beginnen. En toch gaan die momenten van ondoorgrondelijke tristesse dan opeens over. Ge zou willen onthouden hoe dat zo ineens gekomen is. Voor de volgende keer! Dat ze u niet meer gaan liggen hebben! Maar nee, ge weet niet meer hoe ge uit de put zijt geraakt. Ge stond ineens terug boven... Zomaar. Kwam het door dat telefoontje van die vriendin, of door die grappige mail die binnenkwam? Dan gaan we dat volgende keer ook proberen! Vergeet het, de volgende keer lukt dat juist niet. Er zit blijkbaar geen handleiding bij die menopauze-verschijnselen. Ofwel is ze in 't Koreaans geschreven en zat ze bij mij niet eens in de doos.
Tot zover de stemmingswisselingen. Morgen, of overmorgen, naargelang mijn stemming, zal ik eens wat zagen over de lichamelijke veranderingen. Want daar zijn er ook een paar hilarische bij...
Maar door jullie reacties op mijn vorige bericht zal mijn nacht er nu toch anders uitzien. Ik zal hoogstwaarschijnlijk weer fanatiek gaan meehelpen aan de opwarming van de aarde, maar ik weet nu dat ik dan niet de enige ben want dat er nog een flink aantal blogbekenden op hetzelfde moment met hun dekens aan 't zwieren zijn en de zotste toeren uithalen om wat stoom af te laten. Misschien kunnen we een onderafdeling beginnen van 't Seniorennet? 't Vapeurennet? 
Deel 3 :
Een vapeurke van tijd tot tijd, een moodswingske, het blijkt er allemaal bij te horen en 't zal ook wel over gaan. Hoewel Joost mag weten wanneer. Sommigen krijgen het nooit, anderen sukkelen er 4 jaar meer, en de echte pechvogels blijkbaar 12 jaar. Maar kom, het is eindig.
Mijn onderwerp van vandaag is niet eindig. Dat eindigt pas als we onder de grond steken of door de schoorsteen van 't funerarium gesjast worden : de lichamelijke aftakeling.
Ha, eindelijk kunnen de jongens ook eens meegenieten want van dit onderwerp moeten zij tot mijn groot genoegen ook meesmullen. Het is een verplichte numero voor iedereen boven de vijftig. Eindelijk gerechtigheid.
Echt erg is het niet aangezien we allemaal samen systematisch in diggelen vallen en het dus niet zo op valt. Alleen de mensen die het geluk bij een veel jongere soortgenoot gaan zoeken zullen het zich iets harder aantrekken, maar ja, hen vallen dan ook weer zoveel andere positieve ervaringen te beurt dat we daar geen medelijden mee gaan hebben. Zo zot zijn we nu ook weer niet, zelfs niet in onze bangelijkste moodswing.
De aftakeling van lijf en leden dus. Ge weet niet waar eerst te beginnen! Aan uw voeten of aan uw haar! Keuze te over, er is overal wel wat loos.
Bij de jongetjes vallen de haartjes uit, en die vinden dat meestal erg, ze denken echter dat er met ons haar niets gebeurt. Maar die ballon zullen we even doorprikken. Ons haar wordt even lusteloos als onze dipjes diep kunnen zijn. Het ver-stroot. Een boer zou er een moord voor doen om er zijn varkens op te rusten te leggen. Het wordt grijs, is al onwillig uit zichzelf, we gaan er regelmatig grondig met de verfborstel over en het wordt helemaal broos en dun. Breekbaar zoals de menopausale ziel...
Op onze snuit begint zich een landkaart af te tekenen van een werelddeel dat niet bestaat. Min of meer parallel. Maar toch meer min dan meer. Ik ben al heel mijn leven gezegend geweest met een mama-oog (een rond) en een papa-oog (een amandelvormig). Best grappig een lichamelijk aandenken van uw beide ouders te bezitten maar ik had het toch liever op een discretere plek gehad. Bijvoorbeeld een mama-schaamlip en een papa-schaamlip. Alhoewel, dat is misschien wat veel gevraagd...
Maar aan de vorm van die ogen is een mens na 50 jaar wel gewend geraakt, en als we er nu nog niet aan gewend zijn is 't ook niet meer erg want binnenkort ziet ge ze toch niet meer. Ze worden gewoon overwoekerd. Ze gaan niet dichtplakken, nee, er worden heel stilletjes gordijnen van vellen over neergelaten. Gewichtige stukken overschotvlees, die maken dat ge er altijd uitziet of ge de vorige nacht uw verjaardag gevierd hebt, terwijl ge ocharme gewoon in uw bed een boekske hebt liggen natzweten. Tegen de avond aan, als ge moe wordt, dan voelt ge die vellen soms op uw oogleden wegen. Niet leuk. Als ik niet zo bang was dat er iets mis zou gaan met mijn ogen (die in zekere zin "mijn fotoapparaat", "mijn inspiratie" en "mijn schrijfgerief" zijn) dan zou ik die vellen met liefde en plezier laten wegsnijden.
Maar terwijl ge ze nog bezit kunt ge er wel plezante experimentjes mee doen. In plaats van "creatief met kurk", "boetseren met vel"! Ge neemt de overtollige vellen van uw oogleden (oog dicht doen en gewoon tussen duim en vinger een pluk vlees pakken) en draait dat in puntjes en ge ziet hoe lang dat torentje blijft staan (ik kom al aan 54 seconden!). Ge kunt dat ook met 't vel van uw handen doen maar daar geraak ik alleen nog meer aan 't betere origami-werk. Flinke plooien die een paar seconden blijven staan lukt al, maar echt heuveltjes rechtzetten lukt nog niet. Dat genoegen is voor over een of een paar jaar waarschijnlijk.
De neus. Zoals overal vergroten ook zijn poriën... En hoe groter de neus, hoe meer porïen, dus ook hoe meer gaten in uw gezicht. Logisch. Maar kom die kruipen wel vol talg of worden meeëters, en geef toe 't is leuk daar aan te prutsen. Of ze worden jeugdpuistjes. Ik ben waarschijnlijk de enige mens die met jeugdpuistjes door de schoorsteen gaat verdwijnen.
De neusharen. Ambetant. Maar niet door de schuld van de neus. Bij dit probleem is de grote schuldige de ogen! Probeer maar eens dat laatste haarke eruit te plukken of af te knippen met een bril die zo ver mogelijk op uw neus staat om toch maar iets te kunnen zien tijdens deze operatie...
Evenwijdig aan de neus vinden we de oren. Weinig problemen mee, die blijven wel een heel mensenlevenlang verder groeien, maar die zien we toch niet zelf in de spiegel dus daar maken we geen punt van. Als de mens naast ons op de tram zit te kijken naar onze grote oren zijn we ons daar zelfs niet van bewust, dan denken we gewoon dat die onze kraaien-, gieren,- en ooievaarspoten zit te tellen.
De mondhoeken beginnen aardig naar beneden te wijzen. Het lijken wel "gootjes in voorbereiding" om later onze kwijl keurig naar beneden te laten lopen. Ordnung muss sein. We beginnen ook te kunnen kwispelen! Met de zwabberkes die ineens ontstaan zijn naast onze kin! Twee parallelle losse, hangende kwabbekes, die meeschudden als we "nee" knikken. Het zeiltje onder onze kin zwaait trouwens ook dapper mee.
En we krijgen bruine plekken, zoals appeltjes die te lang op zolder hebben gelegen! Eerst probeert ge u nog wijs te maken dat het een sproetje is, maar een sproet van 1cm doorsnede? Nee zoveel zon heb ik nu ook weer niet gezien dit jaar. Eens ge er eentje ontdekt hebt ziet ge ze overal ontstaan... op uw handen, in uw decolleté, in uw gezicht. Kortom, nog efkes en ik herdoop me tot Marsupilami.
Morgen leer ik u nog een overheerlijk experiment dat ge met uw snuit kunt uithalen (alleen voor de minder gevoelige zielen) en zakken we verder af en ontdekken we wat de zwaartekracht nog allemaal met allerhande - vroeger vaste, nu losse - onderdelen aanvangt.
En waarom zit ik hier op dit voor mij hoogst onzalig uur van de dag te schrijven? Omdat ik 't zo heet had in mijn bedje dat ik moest gaan chillen. Enfin, ik ben terug wat afgekoeld, nogal veel zelfs, ik ga me even terug opwarmen en kruip terug onder mijn kat.
Deel 4 :
Allez, eindelijk is er tijd voor aflevering vier (ah ja, ik had het deze week te druk met te 'verouderen' nietwaar!) en ik moet ook "in the mood" zijn om te schrijven natuurlijk.
Heerlijk dat ik zoveel feedback van jullie krijg! Veel berichtjes van vrouwen die blij zijn dat er over dit zinloze taboe eens openhartig en op ludieke manier geschreven wordt. Menopauze en verouderen is uiteindelijk niet meer of minder dan een normale fase in 't leven.
Maar ik krijg ook mails van mannen die vertellen over de - soms geniale - kuren die hun vrouw uithaalt om 't wat koeler te krijgen bij oververhitting. Mannen zetten blijkbaar geen reacties onder mijn berichten omdat ze ten eerste zo kies zijn om hun vrouw niet te kijk te willen zetten, en ten tweede omdat ze zitten te schateren met de tekstjes maar er niet onder durven schrijven dat ze 't hilarisch vinden omdat wij niet de indruk zouden krijgen dat ze ons uitlachen. Integendeel, ze vinden de teksten best grappig maar ze hebben intens medelijden met ons. Schrijven ze. Mannen kunnen toch schatjes zijn. Kunnen.
Waar waren we gebleven? Het gezicht (of wat er van overschiet) hadden we 'afgewerkt' (en zo ziet het er ondertussen ook uit...) Dankzij jullie feedback heb ik ook nog kunnen leren dat we minder gaan moeten epileren maar wel een snor gaan kweken! Met mijn varkenskleurige haartjes zal dat niet direkt een groot succes worden, maar donkerharigen zullen daar inderdaad hun pret weer niet mee op kunnen... Misschien een "Snorrenclub" voor vrouwen beginnen? In Antwerpen is er al eentje voor mannen... We kunnen toch niet achterblijven? De emancipatie moet toch voor iets goed geweest zijn?
Nog iemand anders wees me erop dat niet alleen de oren levenslang blijven groeien maar ook de neus. Och, op zich is dat niet zo erg, als de neusgaten dan ook meegroeien kunnen we toch weer beter die neushaartjes zien om die er minutieus uit te plukken. Neusgaten groter, ogen slechter, en dus haarkes toch nog even makkelijk te plukken. Ge ziet, elk wolkje heeft een zilveren randje.
Via diverse kinnen, tussenkinnen en onderkinnen (per jaar te tellen, zoals de jaarringen van een boom vrees ik) komen we aan de hals. Een gerimpelde verticale buis die ooit onze trots was. Nu is onze trots vooral de massa veelkleurige sjaaltjes die in onze kast hangen om onze geribbelde schoorsteen te camoufleren.
Ge denkt dat ik nu over de borsten ga schrijven? Maar nee hoor, op onze leeftijd komen die dingen lager in rang dan de oksels. Dus eerst moet ik de rudimentaire vleugeltjes beschrijven die heel stilletjesaan uit de binnenkanten van mijn bovenarmen komen piepen. Vlees dat vroeger strak rond de arm zat krijgt lichtjes de neiging om vleermuisvleugeltjes te gaan vormen. (Vreemd genoeg gebeurt dat aan de zijkant van mijn "binnen-billen" ook!) Ik verander bij leven en welzijn al in een engeltje!!! Een gemuteerde engel weliswaar maar toch had mijn man waarschijnlijk nooit verwacht "mijn onbeleefde zelfje" tot een engel te zien evolueren... Zeker niet tijdens mijn mood-swings... Dan zal hij wel eerder mijn muizenvleugels zien en me meer een kwaadaardige vampier vinden vrees ik.
En alweer pech heren, de borsten zijn voor een volgende aflevering. Want zoals beloofd in mijn vorig artikel leg ik hier eerst het bangelijke experiment uit!
Wat betreft de zwaartekracht is er toch echt wel iets heel ergs aan de hand. Iets dat in normale posities niet opvalt, waar we ons niet zo direkt van bewust zijn maar wat wel stiekum gebeurt... Edoch... ik heb een gruwelijke truk ontdekt om de waarheid letterlijk "onder ogen te zien". Het is wel een onderneming voor niet al te gevoelige zielen. Ge zijt dus gewaarschuwd. Dit experiment kan schadelijk zijn voor uw geestelijke gezondheid.
Als ge zou willen zien hoe ge er uit ziet als ge op deze leeftijd gaat parachute springen (maar dan omgekeerd). Hoezeer de zwaartekracht in ons lijf geïnteresseerd is... En wat er ondertussen zoal allemaal los bijhangt zonder dat ge dat op 't eerste zicht vermoedt...
...beschrijf ik hier de eenvoudige truk : Men neme een spiegel en legge die op een lage tafel. Men buige zijn hoofd en bovenlichaam daarover. (Doe natuurlijk eerst iets mét of zonder uwe leesbril want anders ziet ge geen details en das ook weer zonde. Als ge zo'n experiment doet kunt ge 't beter tegoei doen.) Echt waar, dan ziet ge dingen naar beneden komen dat ge denkt dat ze nooit meer terug op hun plaats geraken. 
(Voor beginners of gevoelige zielen : men neme een eettafel en een kleine spiegel waarin alleen het hoofd gereflecteerd wordt. Voor de echte "die-hards", of ware masochisten, ge kunt het ook met een fotoapparaat doen. Het ding op de grond leggen, de tijdsontspanner instellen en er gaan overhangen. (Doe vooral geen moeite om te glimlachen want ge moet alle spieren ontspannen anders speelt ge vals.) Zie wel dat niemand u bezig ziet want het risico is groot dat ze beginnen te telefoneren naar "mannekes met witte jasjes". 't Voordeel van dit laatste systeem is wel dat ge 't nog eens allemaal tot in 't kleinste detail op uw pc-scherm kunt bestuderen. Maar zoals gezegd, dit is zéker niet het aangeraden systeem voor mensen die neigen naar depressie of zelfmoord.)
Bedenk wel dat ge op voorhand iets (of iemand) lekkers of troostends klaar zet om u onmiddellijk na het experiment in te wentelen of tegenaan te schurken. 't Zal nodig zijn, geloof me.
In de volgende aflevering dalen we af naar de middenregionen, waar ik de menopauze en de ouderdom ook plots sensationele kunstjes met mijn - jammergenoeg méér dan gewillige - lijf zie uithalen.
Zoals gezegd : alle feedback van jullie is welkom! Godweet wat kunnen we nog allemaal van mekaar leren of waar kunnen we mekaar voor behoeden? Je mag de reacties onder dit bericht plaatsen. Hou je 't liever anoniemer? Mail me je verhaal of belevenis en zet er duidelijk bij of ik het mag aanhalen in 't volgende artikel, vanzelfsprekend zonder je naam te vermelden. Dit lijkt me de beste manier om samen deze fase te overleven, er misschien een beetje begrip van de mannelijke helft van de wereld voor te krijgen, en het zelf wat te kunnen relativeren en er mee te leren lachen.
Want geef nu toe : als ge morgen uw boven-onderarmen wast en ge kunt ze liefkozend "mijn vleermuisjes" noemen... das toch héél wat anders dan "mijn hangkwabben" of "mijn zwabbervellen" nietwaar?
Komaan, al dan niet zwaar-getergde of immer-doordansende, Meno-Poezen : stop met wenen!  Stop met zwijgen!  En als ge er mee kunt lachen laat het dan zeker weten! 
Deel 5 :
Dat oud worden, dat is iets raars. Soms lijkt het alsof ge jaren aan een stuk dezelfde persoon blijft en dan plots - als een trap die ge afdaalt waar per ongeluk een paar treden ontbreken en ge knal ineens een verdieping lager ligt - is er iets veranderd! Opeens zijn daar een paar diepe groeven bij gekomen of is er iets verschenen wat er vroeger niet was. Soms op een paar maanden tijd! Meestal na een periode van grote stress of door veel verdriet om een verlies van een geliefde, of doordat ge te lang te veel op uw schouders geladen hebt.
Ge schrikt, maar went weer langzaamaan aan dat nieuwe zelfbeeld. Tot op de volgende trap wéér ineens een paar treden ontbreken... en er alweer een stuk van uw façade aan diggelen valt. Nee, verouderen gaat niet langzaam, volgens mij gaat het met schokken. Met alle gevolgen vandien. Want telkens ge na een zware periode eindelijk eens terug de tijd neemt om uzelf te bekijken en te verzorgen ziet ge dingen die er daarvoor niet waren. Dingen die ineens dieper zijn of lager hangen of serieus uitgedijd zijn. Ik weet niet of dat bij iedereen zo gaat maar ikzelf ervaar het althans zo. Ofwel is er nog iets anders mis met mijn ogen behalve alvast die floddervellen erboven die me stilaan de wereld beginnen te laten zien als een Brabants trekpaard.
Maar om nu verder af te dalen langs de trap van dat aftakelende lichaam... We waren dus ter hoogte van de rudimentaire vleermuisvleugeltjes gekomen die stilletjes ontspruiten uit de binnen-bovenarmen. Een trede lager komen we bij het borstenprobleem. Ik denk niet dat de woorden "borst" en "probleem" afzonderlijk bestaan trouwens. Ik vraag mij soms af of de vrouw die 100% tevreden is met haar boezem ergens rondloopt. Die met de kleintjes willen er grote en die met de grote willen er kleintjes. Erger nog, soms willen ze dat niet eens zélf maar denken ze dat iemand anders dat wil. En denken ze dikwijls nog verkeerd ook. Ik vrees dat er veel zinloos geopereerd wordt op dat gebied.
Trouwens waarom van boezem veranderen als ge zelf tevreden zijt? De goeie mannen zeggen toch altijd wat ge wilt horen! Tegen de rondborstige vrouwen beweren ze dat ze minnaars van Rubens zijn en als ge eruit ziet als een rechte lijn blijken ze plots liefhebbers van Mondriaan. De schatten. 
Maar komt, wat er ook moge hangen, het zakt. Sowieso. Klein of groot, het wordt een duo zielige theezakskes of een zware rijpe tweelingvrucht waaronder de boom stilaan kreunt. Ik heb nog veel chance gehad. Mijn boezemke bestond voornamelijk uit goedaardige cysten. Als de gyneacoloog van mij een echografie neemt dan zie ik op 't scherm, naargelang hij met 't machientje heen en weer over mijn huid glijdt, allemaal grote grijze walvissen voorbijzwemmen. Ik lijk wel twee oceaantjes vol potvissen te bezitten! Mijn privé-aquariums! Soms deed zo'n potvis flink pijn en dan moest ik hem laten leegzuigen. Op zich niet zo erg want het is maar een prik, van 't leegtrekken van de cyste voelt ge niets. Tot op een keer, jaren geleden, een dokter te diep prikte en in mijn long terecht kwam met zijn spuit... 't Resultaat was een klaplong. Geen leuke gebeurtenis. (Maar wel ineens twee weken tijd om in bed boekskes te liggen lezen.  "Every cloud has a silver lining"...)
Vanaf dat moment heb ik de potvissen maar rustig in mijn oceaantjes laten ronddolen. Ik bekeek ze simpelweg op een andere manier. Mijn walvissen waren mijn "natuurlijke borstvergroting". Af en toe wat pijnlijk maar wel goedkoop en tenminste puur natuur. Maar nu heb ik sinds geruime tijd echter geen pijn meer aan mijn borsten... Verheugd deelde ik 't goede nieuws mee aan mijn gyneacoloog waarop die heel nuchter antwoordde : "Ah ja, das logisch, met de pre-menopauze beginnen die cysten te verdwijnen dus gaat ook de pijn die ze veroorzaken weg!" Stel u voor!!! Nu had ik de laatste twintig jaar toch iets dat voor een "bescheiden" boezem kon doorgaan en nu gaat mijn natuurlijke borstvergroting het opgeven!!! Ook dat nog...
Ik was altijd tevreden met mijn beperkte omvang omdat ik teveel vriendinnen heb weten lijden onder grote boezems, van nekpijn tot rugklachten die resulteerden in noodzakelijke borstverkleiningen om gezondheidsredenen. Trouwens op een grote boezem morst ge ook meer als ge aan 't eten zijt. Ik denk ook dat ge dan niet lekker op uw buik kunt slapen trouwens. En om tussen de rotsen mee te duiken en in kleine gaatjes vissen te hangen fotograferen lijken ze me ook niet praktisch. Nee ik was best tevreden met mijn 85 Beekes. Tot nu,.. tot nu mijn walvissen plots op de loop gaan!... Wat gaat er nu nog overschieten over een paar jaar? Vellen en beentjes?...
Mijn nobele streven was altijd : de boezem moest een klein beetje verder naar voren steken dan de buik. Dat was nu toch niet te veel gevraagd vond ik. Heel mijn leven was dat al dansen op een slappe koord, maar 't lukte. Vooral dankzij mijn potvissen. Het laatste jaar word ik "onverklaarbaar" dikker en buik en borstjes gaan gelijk op, dus ik kan me nog altijd in evenwicht houden op 't scherp van de snee. De boezem is nog altijd aan de winnende hand hoewel de buik aan een flinke inhaalbeweging bezig is. De strijd gaat natuurlijk maar om centimeters, dus ge moet dat goed in de gaten houden... Natuurlijk als de potvissen het stilaan opgeven gaat de buik onvermijdelijk terrein winnen en wat gaat er dan van mijn figuur overschieten?... In profiel : een neus, een buik en tenen dus. 't Zal schoon zijn, ik word geen Rubens of Mondriaan, maar een Picasso!
Maar over dat "raadselachtig" verdikken gaan we het in deel 6 hebben. Want dat mysterie moet ik zelf eerst nog eens grondig overdenken, op een rustig moment, met een pak chocolade en een tas warme chocomelk in de buurt. . Die gewichtstoename kan nu toch echt niet enkel aan de "chocolate chips cookies" liggen waar ik mij mee moet troosten omdat ik dikker wordt en ondertussen ook nog in diggelen aan 't vallen ben? Of wel?... 
Deel 6 :
Meer dan een week niet gezaagd of geklaagd over dat ouder worden en die menopauze?! Nee, dat kan niet. Dus hier gaan we weer. Maar waar waren we gebleven want ook over mijn brein beginnen loshangende flappen vel te hangen vrees ik want mijn geheugen kan mezelf niet altijd meer bijbenen...
Ah ja, ik maakte me zorgen over de buik die de boezem in profiel ging voorbij steken!
Het spijsverteringstelsel is een raar ding. Vroeger als ik at kwam ik niet bij. Ik mocht alles eten. In eender welke hoeveelheden, op welk uur van de dag of de nacht. Tegenwoordig echter lijkt het alsof mijn spijsverteringstelsel heeft besloten om het wat rustiger aan te doen. "In de beperking toont zich de meester" zal het denken, dus vindt het het niet meer nodig om ook de armen en de benen te bedienen. Alles wat binnenkomt blijft steken tussen de bovenste onderkin en de onderste kwab van de poep. In zekere zin is 't stom dat ik mijn puddinkjes nog opeet want ik kan ze al evengoed ineens tegen mijn buik of mijn heupen plakken. 't Is toch daar waar ze uiteindelijk terecht komen. Tot mijn groot verdriet blijven mijn armen en mijn benen dun (die vleermuisvleugeltjes niet meegerekend) en groeit er rond mijn middendeel een gordeltje van blubber. Eigenlijk al goed dat me dit nu overkomt en niet toen ik nog op school zat. Ik mag er niet meer aan denken hoe ik toen al geplaagd werd met mijn stekkepoten en mijn luciferarmen, nu zou het nog een pak erger zijn. Misschien herinneren jullie de pesterijen nog wel uit mijn jeugd. If not, kan je ze herlezen op mijn Jeughdherinneringenblog, hoofdstuk 28.
http://www.bloggen.be/laathi/archief.php?startdatum=1197673201&stopdatum=1197759601
En ik die zo gehoopt had dat als ik ooit zou gaan verdikken het gelijkmatig zou gebeuren. Dat ik met mijn 1m 68 lekker 70 kilo zou mogen gaan wegen zonder dat iemand dat op zou merken. Alweer een jeugddroom naar de bliksem. Een ander gevolg van 't feit dat mijn maagdarmkanaal dus niet meer doorloopt tot aan mijn armen en benen, is dat die - buiten de flamboyante vapeurkes - ook geen verwarming meer krijgen. Meer dan ooit zijn mijn uitsteeksels koud. Mijn voeten, mijn handen, mijn oren, mijn poep... allemaal ijslolly's, enfin 't is te zeggen, die poep is al meer een flinke ijstaart aan 't worden.
Wat er zich nu rond mijn ex-taille begint vast te zetten kunt ge echt niet meer liefdevol "love-handles" noemen. Of 't zou moeten zijn dat ze moeten dienen voor een hele orgie. Noem die zone al maar vlug de "love"-reddingsboei.
Verder afdalend komen we dus weer die dijen tegen waar zich aan de binnenzijde de genoemde vleermuisvleugeltjes beginnen te vormen. Superman tussen mijn benen. Knieën vond ik al altijd lelijke knobbelige dingen dus of die nog minder esthetisch kunnen worden dan ze al zijn betwijfel ik. Behalve 't feit dat ze nu pijn doen is er weinig aan veranderd. Mijn onderbenen blijven stokskes en mijn voeten, tja, dáár loopt toch ook iets mis...
Mijn tenen lijken stilaan te denken dat ze een arend op de grond moeten houden. Door jarenlang in de winkel met open sandalen te lopen zijn mijn tenen gekruld geraakt. Op 't einde van mijn klauwtjes zaten vroeger nagels, nu beginnen daar eerder schildjes te groeien. Kalk. Als 't nu nog graniet of marmer was, maar nee, ordinaire kalk. Gewoon effe rap nagels knippen is er niet meer bij. Nu moet er 10 minuten voorover gebogen gezeten worden, met een bril op de neus, om met een of ander bijltje daar terug teennagels van te boetseren. Ik voel me net Rodin. Ik zit alleszins regelmatig in de houding van "De Denker", niet van 't nadenken, maar van de rugpijn van mijn nagels te knippen. En onder mijn voeten zit eelt. Gedaan met de poezelige voetjes. Als ik 't laat gebeuren krijg ik de dauwtrappers van iemand die elk weekend de Kilimandjaro beklimt. Ons ma zong vroeger, op de toon van "De Vlaamse Leeuw" : "Nen ouwen aap die zijn voeten zat te schu-u-uren, met schuurpapier, van 7 cent het blad..." Nooit heb ik die tekst begrepen. Tot nu. Inderdaad waarom zoudt ge die eelt te lijf gaan met dure vijltjes als ge 't veel rapper gedaan krijgt met een goed vel schuurpapier? Ge bereikt ineens een veel groter oppervlak en ge kunt het zelfs doen zonder eerst te zitten weken als een kanarie in zijn baddeke.
Ja. 't Kan rap gaan. Als ik foto's van mezelf bezie van 10 jaar geleden lijken ze totaal niet meer op die van vijf jaar geleden. En die van nu hebben met die laatsten dan weer niks meer te maken. Van mijn ma maakte ik een reeks van foto's van haar op diverse leeftijden.
Ik ga dat, als ik eens heel veel tijd en zin heb, met foto's van mezelf ook eens doen om te zien of er parallellen tussen ons beide te trekken zijn. Maar ik vrees dat het in mijn nadeel gaat uitvallen want als ik zie hoe zij er op haar 56 ste (de foto hierboven) en op haar 57ste (de foto hieronder) nog uitzag... awel in dat spannend broekske zou ik nu toch al niet meer in kunnen...
Goddank lijden we in de loop der jaren wel wat "gezichtsverlies" (en zeker geen gewichtsverlies) maar blijft onze persoonlijkheid onder de wallen, boebbels, loshangende vellen en kwabben wel voortbestaan. Alsook onze grote mond en al wat daar uit komt. En "Praise the lord!" dat ik met een gezonde dosis humor begenadigd ben want potverdoemme op deze moment in mijn leven heb ik die echt wel nodig als ik een spiegel van dichtbij zie (gelukkig moet ik daar al wel een bril voor opzetten.)
Voilà, genoeg gezaagd voor dit jaar, misschien schrijf ik er volgend jaar nog wel een paar afleveringen bij maar nu ga ik me op boeiendere dingen concentreren, tussen de vapeurkes door althans. Ik ga weer wat aan mijn jeugdherinneringen schrijven denk ik. Een beetje kinds worden en teruggrijpen naar 't verleden. Oei,... dat lijkt helemaal op 't begin van 't einde.
Hete kussen uit Hertals!
Uw liefhebbende Meno-poes.
01-01-1980 om 00:00
geschreven door Laathi
|
) tekst volgt na deze inleiding
