"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
03-11-2008
Prachtig waar gebeurd verhaal!
Deze mail werd me toegezonden door een Sri Lankaanse vriend die in Londen woont. Ik heb geen tijd om hem helemaal te vertalen, dus heel kort samengevat :
In 1988 wil een pas gehuwde vrouw een vliegtuig nemen om haar man te vervoegen in Noorwegen, haar bagage is veel te zwaar, ze moet 103 dollar bijbetalen. Dat kan ze echter niet, ze huilt, wil haar belangrijkste zaken uit de bagage er uit halen, tot een man achter haar zegt dat hij de toeslag in haar plaats wil betalen.
Een dag later, na aankomst, stort de vrouw het geld vanuit Noorwegen terug, en wie bleek die behulpzame man geweest te zijn? Barack Obama. Destijds nog een totaal onbekende student. Twintig jaar geleden was ook voor Obama 103 dollar een flinke hoop geld want hij begon toen net aan zijn rechtenstudie.
Zelfs al ken je niet voldoende Engels probeer onderstaand bericht toch even te lezen, het is echt de moeite.
Onderaan het bericht een foto van de dame met de brief die ze destijds terug kreeg van Obama om haar te bedanken zijn 103 dollar terug te sturen.
Oct 05, 2008
The Norwegian newspaper VG has reported a truly amazing story about a newly-wed trying to get to Norway to be with her husband, and the stranger who helped pay an unexpected luggage surcharge. The blog 'Leisha's Random Thoughts' has translated the story.
It was 1988, and Mary Andersen was at the Miami airport checking in for a long flight to Norway to be with her husband. When it was finally Mary’s turn, she got the message that would crush her bubbling feeling of happiness. - “You’ll have to pay a 103 dollar surcharge if you want to bring both those suitcases to Norway”, the man behind the counter said. Mary had no money. Her new husband had travelled ahead of her to Norway, and she had no one else to call. - “I was completely desperate and tried to think which of my things I could manage without. But I had already made such a careful selection of my most prized possessions”, says Mary. As tears streamed down her face, she heard a 'gentle and friendly voice' behind her saying, 'That's okay, I'll pay for her”. Mary turned around to see a tall man whom she had never seen before. - “He had a gentle and kind voice that was still firm and decisive. The first thing I thought was, Who is this man?” Although this happened 20 years ago, Mary still remembers the authority that radiated from the man. “He was nicely dressed, fashionably dressed with brown leather shoes, a cotton shirt open at the throat and khaki pants,” says Mary. She was thrilled to be able to bring both her suitcases to Norway and assured the stranger that he would get his money back. The man wrote his name and address on a piece of paper that he gave to Mary. She thanked him repeatedly. When she finally walked off towards the security checkpoint, he waved goodbye to her.
Who was the man? Barack Obama.
Twenty years later, she is thrilled that the friendly stranger at the airport may be the next President and has voted for him already and donated 100 dollars towards his campaign.
- “He was my knight in shining armor”, says Mary, smiling. She sent the 103 dollars back to Obama the day after she arrived in Norway. At that time he had just finished his job as a poorly paid community worker in Chicago, and had started his law studies at prestigious Harvard university. Mary even convinced her parents to vote for him:
In the spring of 2006 Mary’s parents had heard that Obama was considering a run for president, but that he had still not decided. They chose to write a letter in which they told him that he would receive their votes. At the same time, they thanked Obama for helping their daughter 18 years earlier. And Obama replied: In a letter to Mary’s parents dated May 4th, 2006 and stamped ʽUnited States Senate, Washington DCʼ, Barack Obama writes:
‘I want to thank you for the lovely things you wrote about me and for reminding me of what happened at Miami airport. Iʼm happy I could help back then, and Iʼm delighted to hear that your daughter is happy in Norway. Please send her my best wishes. Sincerely, Barack Obama, United States Senator’. The parents sent the letter on to Mary.
Mary says that when her friends and associates talk about the election, especially when race relations is the heated subject, she relates the story of the kind man who helped out a stranger-in-need over twenty years ago, years before he had even thought about running for high office.
UPDATE: Thanks for your responses, folks! Also, remember this was 1988, when 100 dollars was quite a bit of money, compared to today's value. Truly a wonderful story, and something that needs to be passed along in the maelstrom of fear-and-smear politics we are being subjected to right now.
The Ladner Report.
Wil je het artikel doormailen naar vrienden, dan kan je het gewoon kopiëren van mijn blog. Het imago van politici wordt tegenwoordig al vaak genoeg besmeurd door roddels, het goede nieuws mag ook eens de ronde doen.
Voor wie de Elephant Parade in Antwerpen nog niet gezien heeft... het is de laatste week dat de olifanten in de straten tentoongesteld staan, want op 13 november worden ze verkocht ten bate van een Thais olifantenziekenhuis.
Tot 6 november kunnen jullie dus nog de 73 olifanten bewonderen tijdens een wandeling door de stad. Echt de moeite! Het plannetje is te verkijgen in het shopping center van de Stadsfeestzaal. Daar kan je eveneens miniatuur-exemplaren kopen.
Hieronder een reportage over hoe je 't snelste Irma, na een wasbeurt, weer terug vuil krijgt...
Tijdens onze fototocht langs de vijf stripmuren van Antwerpen kregen we plots een buitenkansje aangeboden! We kregen van de politie de toelating om de 15de verdieping van hun bureau - de panorama-étage - te bezoeken!
Dit is de politietoren op de Oudaen te Antwerpen. Vanop de bovenste verdieping heb je een heerlijk uitzicht over de stad en de Schelde. Je zou voor minder politie-agent worden.
Niet direkt iets voor fotografen met hoogtevrees, voor de anderen daarentegen... een feest!
Onder het groene koperen dak zit de magnifieke Bourlaschouwburg verborgen. Vlak daarachter - de grijze kolos - is het "moderne" theatergebouw.
Hieronder zie je het KBC-gebouw, beter bekend als de Boerentoren. Onze eerste wolkenkrabber! Nou ja, als de wolken laag hangen tenminste.
Irma : "Moeder het tocht hier voor dat raam! Dus trek het niet te lang alstublieft"
Laathi : "Jamaar glimlach dan Irma!! Dan gaat het sneller vooruit!"
Irma : "Zie maar dat het niet achteruit gaat of ik lig 70 meter lager! En tenandere, zoudt gij zitten glimlachen als ge met uw achterste op een ijskoude ijzeren chauffage zit, en de wind rond uw nieren speelt voor een open raam op een 15de verdieping?"
Irma : "Maar néé?! Ik ga toch niet voor elke windrichting moeten poseren hoop ik? De kou slaat op mijn blaas en ge weet dan moeten we op café gaan en daar is geen tijd voor, en dan gaat gij weer beginnen zagen, en dan-"
Laathi : "Zwijg en lach verdomme!"
Irma : "Maar ik lách!!! Kan ik er aan doen dat de wind mijne pels voor mijn mondhoeken waait?!!!"
Laathi : "Belachelijke trees! Das is nu 't stomste excuus dat ik in jaren van een model gehoord heb."
Laathi : "Zzzzzit ssssstil! En lach!"
Irma : "Even groen als gij? Of mag het iets spontaner?"
Laathi : "Passss op of ik knijp in uw billen!"
Irma : "Dat zijt ge al aan 't doen. Tante Mare wilt ge u alstublieft haasten. Ze doet me pijn!""
Mare : "Kom Irmake, we zullen straks uw ma wel eens op de vensterbank van dit gebouw laten poseren..."
Jan : "Ja, en haar dan vragen wat achterover te buigen omdat haar dubbel kin dan minder zichtbaar is. Dan doet ze dat direkt..."
De Kathedraal met de Groenplaats (waar ik van mijn 15de tot mijn 25ste gewoond heb). Helemaal links zie je de Schelde stromen.
Een doodgewone prei. Maar meestal bekijk je die wel niet van tussen zijn worteltjes. Dat is waarschijnlijk onbeleefd.
Dus nee geen garnaal noch inktvis! In dat geval zou het wel een nieuwe soort geweest zijn : "de duizenpoot-inktvis"
De oplossers : Jan, Viva, Ron, Rijntje, Klaproosje, Moederke Melanie, Chrisje, Marleen, Geert, François, Steven, Speelster, Kathleen, Shajongen, Ritje, Luk, Vera, Piet, Dolfijn, Lange Lou, Sjoeke, Cooltje, Ann, Nilleke, Nand, Redpoppy, Opapat, Rikavensis, Mieke, Andromeda, Vif, Crika, Yvette, Maria, Mare, Fernanda, Leentje en Derktje!
Velen dachten eerst aan knoflook of ajuin, zelfs aan selder. En die selder deed me aan een leuke gebeurtenis denken... Enfin, leuk voor ons, niet zo zeer voor de persoon in kwestie destijds...
Een kameraad van mij die in "onmin" leefde met zijn vrouw, en tegen haar zin van haar wou scheiden, kreeg altijd maar preisoep, preistoemp, gestoofde prei, enfin altijd maar prei te eten. Tot hij dat op een dag echt kotsbeu was en toch nog eens een paar woorden tot zijn echtgenote richtte : "Mens, ik kan geen prei meer zien kunt ge nu echt niet eens iets anders klaarmaken?!!"
En toen bleek dat die vrouw zich vergist had en de "goede" eigenschappen van selder aan prei had toegedicht...
Tijdens onze fotowandeling in het Sint-Andrieskwartier kwamen we niet alleen onze eerste stripmuur tegen maar ook andere - al dan niet - "kunstwerken".
Hier ligt het Muntplein en is het toegelaten op de vele kale muren grafitti te spuiten.
Vele van de oorspronkelijke kunststukjes zijn nu overklad door tags en minderwaardig werk. Jammer.
Dit is een zijmuur van een huis, makkelijk 10 meter hoog, dus daarover is niet geklad. Gelukkig maar want hij is echt mooi beschilderd.
Enkele details van de muur.
Hij staat te glimmen in 't avondlicht. Zo zie je goed hoe mooi hij is.
Maar de rest is vernield...
In de volgende aflevering vertel ik over onze boeiende verrassing die enkele spectaculaire foto's opleverde!
Toch echt weer een klus om met een witte sjakos te gaan doen... Dinsdag een ondergelopen kelder gaan leegpompen in 't huis dat ik van ons ma geërfd heb. Niet zo'n leuk karweitje "but a woman has to do what a woman has to do"..." "Huizen zijn kruisen" was ons ma haar spreekwoord altijd. En of ze gelijk heeft...
Irma : "Ah leuk! Een uitje! Naar waar trekken we?" Laathi : "Euh... Min of meer naar de Grotten van Han..."
Laathi : "Allez, toch iets vergelijkbaars..."
Irma : "Volgens mij zijn dit niet de Grotten van Han ma... Het is hier wel onderaards en muf..." Laathi : "Ja, en 't staat onder water, en er hangen pegeltjes aan 't plafond..."
Paul : "Ja. Of misschien zit ze liever in 't kolenkeldertje?..." Irma : "Bende sadisten! Ik vraag mij intens af of ik ook zou meegenomen zijn op dit "uitstapje" als ik een echte Vuitton was geweest..." Laathi : "Tuurlijk wel Irma, want als ik een echte Vuitton zou hebben dan zou dat er toch maar ene van de rommelmarkt zijn..."
Een hartverwarmend filmpje! Gisteren tijdens een huisbrand in Australië bleef een hondje waken bij de doos waar baby-poezen in zaten. Hij was niet uit de vuurzee te lokken. Uiteindelijk viel hij bewusteloos naast het poezennest neer. Meer dood dan levend werd hij door de brandweer uit het huis gehaald. De mannen gaven hem zuurstof en hartmassage. Ook de kittens werden gered. Het hondje kreeg de nieuwe naam "Smokey" en hij stelt het wel ondertussen. De omstaanders feliciteerden de brandweerlui om hun toffe gedrag ook dit kleine moedige dier, dat de poesjes niet in de steek wou laten, te willen redden.
Laathi, Ming en Hanuman herinnerden hun chauffe-chat nog heel goed. De gaatjesplaat lag er nog geen kwartier terug in of de lekker warme plek was al druk bezet.
Voor Serendipîty is het een gloednieuwe ervaring! Warme billen in de winter! (Ik heb trouwens nog altijd spijt dat ik hem destijds niet breder heb gemaakt. Had ik er lekker bij kunnen gaan zitten )
Tip voor poezenliefhebbers : maak een chauffe-chat!
Vandaag te veel werk gehad om iets voor mijn blog te maken, dus grijp ik even terug naar 't ontwerpen van mijn chauffe-chat. Hij is deze week terug geïnstalleerd en weer met veel genoegen in gebruik genomen...
Mijn bericht van 7 februari 2008 :
Iedereen kent een "chauffe-plat". Een bordenverwarmer. Wel, ik heb nu de "chauffe-chat" uitgevonden. De "kattenverwarmer"
Onze Ming is oud en erg kouwelijk aan 't worden. Tja, wat wil je, een poes die in het warme Viëtnam op de wereld gekomen is kan onze winters niet echt appreciëren... Ons huis wordt verwarmd met convectoren en Phineas en Hanuman vinden het heerlijk om daar hun dutje in te gaan doen. Lekker warm op de metalen ribbels van de convector.
De convector zit achter een houten plaat die voor een "schouweffect" zorgt en de warmte laat circuleren. De koele lucht komt er langs onder in, gaat door de metalen ribbelbak en komt er langs boven lekker warm uit.
Van boven bekeken ziet zo'n convectorschouw er zo uit. In de zomer, als de verwarming afstaat, is het een ideaal plekje om de tuinkussens in op te bergen. Maar in de winter hadden onze jongens er een veel beter doel voor gevonden...
Jammergenoeg was deze sprong in de diepte voor onze oude Ming er wat te veel aan en kon hij niet van die warmte genieten. Dus wou ik een oplossing vinden zodat hij, als wij niet thuis zijn, toch ook lekker warm kan liggen.
Phineas : "Ja, voor zo'n jonge kater als ik is zo'n sprongetje natuurlijk een makkie, voor onzen ouwe rosse daarentegen is dat al een Olympische prestatie..."
Dus zocht ik een oude metalen plaat met gaatjes (van een afgedankt winkelrek) en liet die op maat zagen en van houten steuntjes voorzien. Onder de goedkeurende blik van 't kattengezelschap natuurlijk!
Op 25cm van de bovenkant van de bak ligt nu deze rode geperforeerde plaat die de warmte opneemt en toch tegelijkertijd doorlaat.
De poezen kunnen discreet in een warme bak liggen en als ze hun kopje omhoogsteken toch poolshoogte nemen van wat er in de rest van de keuken gebeurt.
Ming inspecteert alvast het nieuwe comfort!
Laathi ziet het ook wel zitten. Nog een stoeltje ervoor om de instap te vergemakkelijken... en klaar is de "chauffe-chat"!
Op de plaat zitten bovenaan twee rubberdoppen gemonteerd zodat deze er makkelijk uit genomen kan worden in de zomerperiode en de bak terug als opslagplaats van de tuinkussens gebruikt kan worden.
Misschien een tip voor andere poezenliefhebbers wiens huis ook door convectoren verwarmd wordt? Een makkelijk en zinvol klusje voor een winteravond waar uw oudere poezen u dankbaar voor gaan zijn op de momenten dat uw schoot niet beschikbaar is!
*********** En morgen, vanzelfsprekend, de commentaren van de katten op mijn uitvinding!
Zo te zien is het deze week niet al te moeilijk? Behalve voor de mensen die denken dat ik speciaal voor dit fotoraadsel een tand uitgetrokken heb... Even voor de goede orde : ik heb nu wel veel voor mijn fotoraadsels over maar ik ga er noch mezelf noch mijn naasten voor amputeren!
Reeds uiterst exact en gedetailleerd opgelost vanaf die allereerste foto door Jan, Viva, Ron, Rijntje, Klaproosje, Moederke Melanie, Chrisje, Marleen, Geert en François!
Van mijn babyvisjes leven er na 5 maanden nog zeven. Ik had gehoopt er een zevental over te houden tot hiertoe is dat dus gelukt. Ik heb 't hart niet om ze nu in de grote koude vijver te zetten want ze zijn nog zo klein (tussen 1,5 en 2,5 cm) dat ik er zeker van ben dat de grote vissen ze als "levend voer" zouden aanzien en ze gewoon opschrokken. De kleintjes in een apart gazen net in de vijver zetten zie ik ook niet zitten want dan neem ik weer teveel plaats af van de groten en mijn vijver is al zo klein. Maar er is nog een andere reden waarom ik ze liever bij me houdt. Een van mijn kleine vissen is namelijk gehandicapt...
De kleine gehandicapte met zijn witte druppels vloeibaar voer die op de bodem liggen.
Zijn vinnetjes zijn veel kleiner dan die van zijn collega's en er iets is mis met zijn drijfvermogen, zijn zwemblaas vrees ik. Terwijl de anderen kunnen zweven en drijven zonder moeite te doen, heeft hij de keuze ofwel op de grond liggen ofwel dapper naar boven zwemmen, in etappes, en van het drijvende voer te eten terwijl hij blijft "watertrappen". Het is voor hem heel moeilijk om een schilfer voer te pakken te krijgen, hij moet soms een keer of 10 terug naar 't oppervlak zwemmen alvorens hij zijn eerste kruimeltje te pakken heeft. Ik heb al op verschillende niveaus rustplaatsen proberen te voorzien zodat hij niet altijd terug die dertig centimeter naar de bodem moet zakken als hij moe is maar hij snapt het niet. Tja, ergens is dat logisch, in zo'n klein bazeke kan ook niet 't verstand van een dolfijn zitten. Ik gaf hem dan maar regelmatig speciaal voer dat ineens naar de bodem zakt, zodat hij al liggend kan eten.
Hier zie je 't kleintje, als een oude Romein aan zijn buffet, "aanliggen". De witte stippen op de bodem zijn het eten. En Flora zaliger komt natuurlijk even kijken wat er te smikkelen valt.
Al heel dikwijls heb ik 't kleintje uit het aquarium willen nemen en hem doden. Maar ik twijfel altijd. Uiteindelijk leeft hij nu al 5 maanden, en is hij toch een van de sterken, want de honderd andere eitjes zijn niet uitgekomen, en een 70-tal kleine vissen is ook vrij snel overleden. Hij houdt dapper stand. Hoeveel moeite 't leven hem ook kost.
Als ik hem zoveel moeite zie doen om te overleven dan doet mijn hart echt pijn en denk ik : "Ik haal hem eruit en trap dat "anderhalf centimetertje gesukkel" dood, dan moet hij niet meer afzien." Maar eigenlijk ben ik diegene die "lijd" door hem zo te zien werken voor zijn kost en misschien houdt hijzelf wel van zijn leventje... Uiteindelijk weet het diertje ook niet beter. Hij beseft niet eens dat zijn collega's het veel makkelijker hebben. En tja, dan laat ik hem toch maar leven. Het klinkt totaal belachelijk daar ben ik mij honderd percent van bewust, maar toch vind ik dit een moeilijk probleem. Ik zou zo graag "goed" doen maar weet in dit geval echt niet wat "goed" is. Amai, ik - als rasechte weegschaal - zou niet graag God zijn. Stel u voor dat ik over elk geval 5 maanden zou moeten delibereren! De wereld zou nogal overbevolkt raken!
Kortom : wie ben ik om te oordelen over de waarde van een "ander" leven? Als ik nog denk aan die foto's van die hond met twee poten die een heerlijk, en ook nog nuttig, leven leidde... Of wat te denken van deze mens die geboren is zonder armen en toch heeft geleerd gitaar te spelen? Je moet maar eens naar 't filmpje kijken, 't is wonderlijk...
Meer dan een week niet gezaagd of geklaagd over dat ouder worden en die menopauze?! Nee, dat kan niet. Dus hier gaan we weer. Maar waar waren we gebleven want ook over mijn brein beginnen loshangende flappen vel te hangen vrees ik want mijn geheugen kan mezelf niet altijd meer bijbenen...
Ah ja, ik maakte me zorgen over de buik die de boezem in profiel ging voorbij steken!
Het spijsverteringstelsel is een raar ding. Vroeger als ik at kwam ik niet bij. Ik mocht alles eten. In eender welke hoeveelheden, op welk uur van de dag of de nacht. Tegenwoordig echter lijkt het alsof mijn spijsverteringstelsel heeft besloten om het wat rustiger aan te doen. "In de beperking toont zich de meester" zal het denken, dus vindt het het niet meer nodig om ook de armen en de benen te bedienen. Alles wat binnenkomt blijft steken tussen de bovenste onderkin en de onderste kwab van de poep. In zekere zin is 't stom dat ik mijn puddinkjes nog opeet want ik kan ze al evengoed ineens tegen mijn buik of mijn heupen plakken. 't Is toch daar waar ze uiteindelijk terecht komen. Tot mijn groot verdriet blijven mijn armen en mijn benen dun (die vleermuisvleugeltjes niet meegerekend) en groeit er rond mijn middendeel een gordeltje van blubber. Eigenlijk al goed dat me dit nu overkomt en niet toen ik nog op school zat. Ik mag er niet meer aan denken hoe ik toen al geplaagd werd met mijn stekkepoten en mijn luciferarmen, nu zou het nog een pak erger zijn. Misschien herinneren jullie de pesterijen nog wel uit mijn jeugd. If not, kan je ze herlezen op mijn Jeughdherinneringenblog, hoofdstuk 28.
En ik die zo gehoopt had dat als ik ooit zou gaan verdikken het gelijkmatig zou gebeuren. Dat ik met mijn 1m 68 lekker 70 kilo zou mogen gaan wegen zonder dat iemand dat op zou merken. Alweer een jeugddroom naar de bliksem. Een ander gevolg van 't feit dat mijn maagdarmkanaal dus niet meer doorloopt tot aan mijn armen en benen, is dat die - buiten de flamboyante vapeurkes - ook geen verwarming meer krijgen. Meer dan ooit zijn mijn uitsteeksels koud. Mijn voeten, mijn handen, mijn oren, mijn poep... allemaal ijslolly's, enfin 't is te zeggen, die poep is al meer een flinke ijstaart aan 't worden.
Wat er zich nu rond mijn ex-taille begint vast te zetten kunt ge echt niet meer liefdevol "love-handles" noemen. Of 't zou moeten zijn dat ze moeten dienen voor een hele orgie. Noem die zone al maar vlug de "love"-reddingsboei.
Verder afdalend komen we dus weer die dijen tegen waar zich aan de binnenzijde de genoemde vleermuisvleugeltjes beginnen te vormen. Superman tussen mijn benen. Knieën vond ik al altijd lelijke knobbelige dingen dus of die nog minder esthetisch kunnen worden dan ze al zijn betwijfel ik. Behalve 't feit dat ze nu pijn doen is er weinig aan veranderd. Mijn onderbenen blijven stokskes en mijn voeten, tja, dáár loopt toch ook iets mis...
Mijn tenen lijken stilaan te denken dat ze een arend op de grond moeten houden. Door jarenlang in de winkel met open sandalen te lopen zijn mijn tenen gekruld geraakt. Op 't einde van mijn klauwtjes zaten vroeger nagels, nu beginnen daar eerder schildjes te groeien. Kalk. Als 't nu nog graniet of marmer was, maar nee, ordinaire kalk. Gewoon effe rap nagels knippen is er niet meer bij. Nu moet er 10 minuten voorover gebogen gezeten worden, met een bril op de neus, om met een of ander bijltje daar terug teennagels uit te beeldhouwen. Ik voel me net Rodin. Ik zit alleszins regelmatig in de houding van "De Denker", niet van 't nadenken, maar van de rugpijn van mijn nagels te knippen. En onder mijn voeten zit eelt. Gedaan met de poezelige voetjes. Als ik 't laat gebeuren krijg ik de dauwtrappers van iemand die elk weekend de Kilimandjaro beklimt. Ons ma zong vroeger, op de toon van "De Vlaamse Leeuw" : "nen ouwen aap die zijn voeten zat te schu-u-uren, met schuurpapier, van 7 cent het blad..." Nooit heb ik die tekst begrepen. Tot nu. Inderdaad waarom zoudt ge die eelt te lijf gaan met dure vijltjes als ge 't veel rapper gedaan krijgt met een goed vel schuurpapier. Ge bereikt ineens een veel groter oppervlak en ge kunt het zelfs doen zonder eerst te zitten weken als een kanarie in zijn baddeke.
Ja. 't Kan rap gaan. Als ik foto's van mezelf bezie van 10 jaar geleden lijken ze totaal niet meer op die van vijf jaar geleden. En die van nu hebben met die laatsten dan weer niks meer te maken. Van mijn ma maakte ik een reeks van foto's van haar op diverse leeftijden.
Ik ga dat, als ik eens heel veel tijd en zin heb, met foto's van mezelf ook eens doen om te zien of er parallellen tussen ons beide te trekken zijn. Maar ik vrees dat het in mijn nadeel gaat uitvallen want als ik zie hoe zij er op haar 56 ste (de foto hierboven) en op haar 57ste (de foto hieronder) nog uitzag... awel in dat spannend broekske zou ik nu toch al niet meer in kunnen...
Goddank lijden we in de loop der jaren wel wat "gezichtsverlies" (en zeker geen gewichtsverlies) maar blijft onze persoonlijkheid onder de wallen, boebbels, loshangende vellen en kwabben wel voortbestaan. Alsook onze grote mond en al wat daar uit komt. En "Praise the lord!" dat ik met een gezonde dosis humor begenadigd ben want potverdoemme op deze moment in mijn leven heb ik die echt wel nodig als ik een spiegel van dichtbij zie (gelukkig moet ik daar al wel een bril voor opzetten.)
Voilà, genoeg gezaagd voor dit jaar, misschien schrijf ik er volgend jaar nog wel een paar afleveringen bij maar nu ga ik me op boeiendere dingen concentreren, tussen de vapeurkes door althans. Ik ga weer wat aan mijn jeugdherinneringen schrijven denk ik. Een beetje kinds worden en teruggrijpen naar 't verleden. Oei,... dat lijkt helemaal op 't begin van 't einde.
Hete kussen uit Hertals!
Uw liefhebbende Meno-poes.
Voor wie alle zes de afleveringen van "De pamperjaren van de vrouw" in een keer wil lezen : ze staan in de linkermarge van mijn blog.
Alweer iets dat iedereen kent. En het hopelijk iets sneller herkent dan 't vorige raadsel.
Als 't in 't begin te moeilijk is niet wanhopen, ik zorg wel elke dag voor een grotere foto of een andere invalshoek. Stuur me maar een mailtje met je antwoord! Veel succes maar nog veel meer plezier!
Mijn oude Ming en ik daarnet in de avondzon... Hij is veertien jaar oud, een bejaarde kater, ik zie vreselijk tegen de dag tegenop waarop we ooit afscheid van mekaar zullen moeten nemen, daarom koester ik de fijne momenten met hem heel nauw aan mijn hart...
Tja, de oogst is schamel deze week... Maar uit de vele mailtjes kon ik wel afleiden dat iedereen zich goed aan 't amuseren was. Geef toe als ge antwoorden krijgt als : een tanga-slipke voor een SM-er, een viool, een kurketrekker (maar dan wel ne slechte), een zetel (eigenlijk alle zetels van 't Seniorennet zijn gepasseerd denk ik), de armsteun van een schommelstoel, het begin van een trapleuning, een contrabas (ja, dat heeft echt íedereen nog op zolder staan), een kamelenzadel (ja, dat staat meestal naast die oude contrabas...), een ritssluiting, een hangmat, een bloempot (met haar op???), een paar sloefen, een haarspeld,... Enfin, de fantasie kon weer niet op!
En elke keer ik een stuk oog van mijn beer liet zien schreef ik erbij "kijk eens goed uit jullie ogen". Onder de foto met de neus schreef Speelster zelfs als reactie : "Ze laten zich echt wel bij de neus nemen!" Maar geen enkele tip mocht baten. In mijn jeugdverhalen schrijf ik toch ook regelmatig dat ik nooit beren kreeg en dat ik daar zo door gefrustreerd was. 't Werd begot bijna een jeugdtrauma! Maar ik heb natuurlijk ondertussen wel een inhaalbeweging gemaakt. Dus zo moeilijk was het raadsel dan eigenlijk toch niet? Jullie kennen mijn pluchenbeesten-manie nu toch al stillekesaan zou ik denken?
Enkel Marleen, Speelster, Luk, Steven, Mirella, Vera, Ritje, Kathleen, Shajongen, Cooltje, Vifke, Jan, Fernanda en Nand vonden de oplossing. En ik was al tevreden met het woord "knuffel" of "speelgoedbeest" zelfs met "pluchen konijn", het moest niet eens "teddybeer" zijn... Zo'n gemakkelijk mens ben ik...
Vooruit, hier is hij dan : Jumbo! Mijn allereerste grote beer! Jarenlang heb ik er voor moeten zagen maar uiteindelijk kreeg ik hem op mijn twaalf jaar als allerlaatste Sinterklaaskado... Hij is dus bijna 40 jaar oud. Vandaar hier en daar een kaal plekske.
Jullie kregen zijn neus te zien, zijn oog, zijn mond, zijn pels... Ik dacht echt dat het heel makkelijk ging zijn omdat ik zoveel verschillende onderdelen kon tonen. Maar alweer was ik mis. Ik kan duidelijk echt niet op voorhand inschatten of 't moeilijk of makkelijk gaat zijn. Jammer, anders zou ik om de week eens iets eenvoudiger zetten zodat ook de niet-Sherlock Holmes-jes het kunnen oplossen, maar dat lukt me dus niet. 't Is trouwens al niet simpel meer om nog onderwerpen te vinden waarvaar ik zo goed als zeker ben dat iedereen 't in huis heeft, of het voorwerp tenminste goed kent. Maar door jullie leuke mails en plezante antwoorden vind ik het toch elke week weer de moeite waard om op zoek te gaan naar iets! Zolang we er samen lol aan beleven gaan we gewoon verder!
Serendipity : "Gij zijt wel écht groot hé? Ik begrijp waarom Sinterklaas er tegen op keek om u te brengen... Krijgt zoiets door de schouw gefoeffeld..."
Serendipity : "Tja, en gij ruikt wel wat muf. Maar gij zijt natuurlijk te groot om in 't wasmachien te kunnen..."
Serendipity : "Maar ge zijt wel een beleefde. Ge spreekt me tenminste niet tegen."
Serendipity : "Wow, die is blijkbaar écht heel oud. Die dateert nog van de tijd dat ons ma haar dieren niet spraken begot."
Mijn héél trouwe lezers hadden hem eigenlijk zeker kunnen herkennen. Want hij was ook aanwezig op de bewuste "berenbad"-fotoreeks die ik ooit tijdens een vakantie als kwisvraag gebruikt heb : "Onder hoeveel beren lig ik hier bedolven?" Remember? En zie, naast mijn hoofd, aan de linkerzijde zit hij, mijne grote oude Jumbo! Nu al lang niet meer de grootste van mijn collectie natuurlijk.
Tja, als u als kind iets ontzegd wordt dan haalt ge dat later toch altijd in hoor. Goddank dat ik als kind niet droomde van auto's of moto's, 't had anders een dure affaire geworden, die midlife-crisis van mij.
)
