"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
10-12-2008
Bezoek aan de buik van Antwerpen - deel 2
De wandeling door de ondergrond was echt geweldig leuk. Normaal blijkt er zelfs geen water in de ruien te staan maar we hadden geluk, omdat het de laatste dagen veel geregend had konden we toch met onze laarsjes door zo'n 10 centimeter water dabbelen. Ja, als dat daar nu kurkdroog had geweest zou ik toch serieus teleurgesteld geweest zijn. We hadden ook veel geluk met onze gids Marleen. Ze vertelde de meest heerlijke anekdotes.
In de ruien waren verschillende "sluizen" die konden dichtgedraaid worden zodat de kanalen eens af en toe vol water konden lopen. Bij 't opnieuw van al die tussenschotten (bij zeer laagtij) stroomde al het vuil water dan met flinke kracht naar de Schelde en waren de viezigheid en de stank ineens verdwenen. Hieronder zien jullie een oude foto van de arbeiders die die sluizen bovengronds bedienden. Ze draaiden aan een reuze schroef om de schotten op te halen of te laten zakken. Als voorbijgangers hen vroeger wat ze aan 't uitrichten waren dan antwoordden de mannen doodleuk : "We zijn het uurwerk van de Onze Lieve Vrouwentoren aan 't opwinden!"
Naderhand kregen we in een cafeetje nog een boel oude foto's van Antwerpen te zien en werd het allemaal nog veel duidelijker waar we gelopen hadden.
Op safari in de ruien... Ze poseren alsof ze hun laarzen zelf gevangen hebben!
Iedereen terug op weg naar de beginplek, het ruihuis, met zijn overall in een zak, en zijn laarzen in de hand.
Centraal op de foto : mijn oude huis hoe het er nu uit ziet. (Het puntige dakkapelletjes was mijn speelkamer.
Iedereen blij dat hij terug bovengronds was maar zo fijn was 't weer nu ook weer niet dat we al rap terug "onderdak" zaken...
Voor 't serieuzere werk moet je hier zijn. Dit is de site met alle uitleg indien jullie zelf de ruienwandeling zouden willen maken : http://www.ruihuis.be/
Ik heb de laatste dagen blijkbaar wat teveel hooi op mijn vork genomen (ik vermoed zelfs een volledig hooimijtje ) dus ik ben een beetje ziek en heel moe. Er wachten nog vele mails op antwoord en nog verschillende prijsfoto's op afdrukken en opsturen, maar jullie zullen even gedud moeten uitoefenen want ik moet mezelf eerst weer even samenrapen.
Ondertussen foto 3, al iets lichter...
Reeds opgelost door : Chrisje, Jan, Ron, Geert, François, Helena, Marleen, Steven, Ritje, Fernanda, Ann en Nilleke!
Een droom uit mijn kinderjaren is enkele weken geleden werkelijkheid geworden. Toen we nog in het huis aan de Grote Markt woonden was ik altijd gefascineerd door de kelders. Ze bestonden uit tonvormige gewelven en er leidde een klein trapje nog dieper de ondergrond in, jammergenoeg was dat zorgvuldig dichtgemetst. Ma legde me uit dat het een oude doorgang naar de ruien was. Onder de alleroudste kern van Antwerpen loopt een, in de loop der tijden, overdekt "rioolnet", dat oorspronkelijk ontstaan was door natuurlijke vlieten en aangelegde kanalen.
Tegenwoordig is het mogelijk de onderbuik van de stad te bezoeken. Het werd een fascinerende wandeling, helemaal niet griezelig of claustrofobisch zoals sommige mensen vreesden. Je komt er natuurlijk wel spinnen en af en toe een ratje tegen, maar dat draagt eerder bij aan de sfeer dan dat het eng is. Jammergenoeg mocht er enkel tijdens de eerste paar tientallen meters die per boot afgelegd worden gefotografeerd worden... Heel erg jammer...
Een zichtje van de Grote Markt in vroegere tijden. Helemaal rechts op de foto het huis waar ik woonde van mijn 6 tot mijn 15. De dakkapel was de zolder en tegelijk mijn speelkamer. Onder dit huis bevonden zich dus ook ruien.
Eerst allemaal laarzen kiezen...
Voor elk wat wils dachten we toen nog!
Tot die arme Jan zich in die laarzen moest wurmen...
De onderaardse toegang van de ruien.
De toegang bevindt zich in het Ruihuis op de Suikerrui.
Zicht op de ruien die zich uiteindelijk in de Schelde storten. Bemerk hoe proper het water is. Er komt nu enkel nog regenwater in de ruien, al het afvalwater stroomt door buizen die aan de zijkant liggen en daarlangs stroomt het vuile water naar het zuiveringsstation van Aquafin.
Met zijn allen in een zeer plat bootje! Jammergenoeg zou de tocht maar enkele minuten duren en vanaf dan was het verboden te fotograferen...
Twee kilometer lang wandelden we onder de aarde... Jammergenoeg heb ik daar dus geen foto's van. Van de "après-rui" echter wel, maar die zijn voor morgen of overmorgen
Een prachtfilm! Eigenlijk is het een promotiefilm voor een reclamebureau, maar hij is voor iedereen echt het bekijken waard! Hou steeds voor ogen dat al wat je te zien zal krijgen geprojecteerd wordt op gevels van gebouwen, op een salonnetje of op een auto. Je krijgt het gevoel de "diepte" te zien doordat eveneens de schaduwen van de "voorwerpen" mee op de gevels geprojecteerd worden. Héél knap gedaan dit staaltje van mis van architectuur en de allernieuwste technologie. Zet het filmscherm op groot formaat (door op het rechthoekje onderaan te klikken) zodat je zeker geen details mist. En nu genieten maar...
Als je de tijd hebt bekijk het filmpje dan enkele malen na mekaar. Je ontdekt steeds nieuwe dingen en je begrijpt ook beter hoe het gemaakt is.
Om een einde te maken aan de bekogeling met bloempotten die ik hier via mail krijg al rap de tweede foto! Een beetje donker om 't spannend te houden...
Toch reeds opgelost door : Chrisje, Jan, Ron en Geert!
Roger, de drummer, had zijn drumstel vanzelfsprekend niet bij, maar als je goed op de foto's kijkt zie je welk instrument hij bespeeld heeft. Een zeer speciale vorm van percussie... een blik noten van den Aldi.
Om de vier niet-opgevraagde prijsjes van mijn "200.000ste bezoeker"-spel toch te kunnen uitdelen heb ik een originele oplossing gevonden. Naar aanleiding van mijn fotoraadsel schrijven mensen mij soms hun grotere en kleinere verdrietjes in hun antwoordmailtje. Van alle mensen waarvan ik wist dat ze dit jaar iets droevigs hebben meegemaakt (dat kan gaan van ziekte van henzelf of een familielid, tot het verlies van een geliefd mens of dier) heb ik de naam op een papiertje geschreven en de blaadjes in een doosje gedaan. Ik heb eens flink geschud en heb dan met mijn eigen (tja, ik had er geen andere!) onschuldige hand (zijnde mijn linkse want met mijn rechtse - die weliswaar even onschuldig is maar daar moest ik de camera mee vasthouden) 4 briefjes getrokken. (Hoe ouder dat ik word hoe langer mijn zinnen precies. En ingewikkeld jongens! Ik kan ze zelf nog amper volgen begot.)
Doosje op slot, goed schudden en dan grabbelen...
(Probeer het maar eens al fotograferend met één héél lange arm!)
De eerste naam komt tevoorschijn...
...en de tweede...
...en de volgende...
Tot er uiteindelijk vier namen bekend waren...
Dus ... Chrisje, Cooltje, Rikavensis en Klaproosje laat maar weten wat jullie graag zouden toegestuurd krijgen : een foto die ik zelf maakte en die reeds op mijn blog verscheen, of de twee singles van Tsjip!
En aan al de andere trouwe bloggers die in mijn namendoosje zaten (maar wiens naam mijn onschuldige hand niet te pakken kreeg. Ik kan het de volgende keer misschien aan mijn katten overlaten?), stuur ik hierbij een welgemeende wens dat ze volgend jaar van welk soort verdriet dan ook gespaard mogen blijven. (Amai, weer zo'ne lange en ingewikkelde! )
Ik had zo gehoopt dat het magische getal 200.000 op zaterdag of zondagnamiddag zou verschijnen zodat de "overdag-levers" ook eens een faire kans zouden krijgen. Maar nee, 't mocht weer niet zijn. Zoals meestal op mijn blog gebeuren de belangrijke dingen in 't holst van de nacht. Hoe zou dat toch komen? Lijden we dan echt allemáál aan slapeloosheid?
Maar hier zijn ze dan! De mensen die aanwezig waren toen de teller tussen 200.000 en 200.010 stond en me er een bewijsje van doormailden...
Vera, in blogland beter gekend als Veveke :
Laathi ik heb vroeger al wel een keer gewonnen maar was toevallig op je blog en de teller sprong op 200000, al zegt het cd-tje van u echtgenoot en zijn band mij ook wel iets. Een dikke proficiat voor al raadsels, verhalen , foto ´s en zoveel meer dat u blog te bieden heeft. Ik ben een hele trouwe bezoekster en heb een enorme bewondering voor jou.
Ze heeft er zelfs op haar blog melding van gemaakt, ga maar eens kijken!
Op tijd, Laathi! Écht toevallig! Kijk:
Ik wilde net mijn PC afsluiten en ging nog even bij je langs. Toen zag ik dat jij iets had bedacht om de 200.000e bezoeker met een cadeautje te trakteren. Wow! Ik snel een screenshot gemaakt, al is 't dat ik dat nog bijna nooit had gedaan. 't Was eventjes spannend.
Ik slaap nu al halvelings ;) Voor wat het cadeautje betreft, er is geen haast bij. We horen nog van elkaar. Alvast bedankt.
Ik had 10 kadootjes voorzien maar de mensen die op bezoek waren toen de teller op nummer 200.004, 200.006, 200.008 en 200.009 stond hebben niets van zich laten horen... Dus hen kan ik jammergenoeg ook geen prijs toesturen.
Maar niet getreurd ik heb al een andere originele manier gevonden om die vier geschenkjes een thuis te bezorgen.
Bij wie van mijn trouwe bloglezers die gaan terechtkomen zien jullie morgen wel! Misschien wel bij jou?...
Begot! Kompleet vergeten! 't Is Sinterklaas vandaag! Dat komt er van als je geen kinderen hebt.
Dit is een mooi moment om mijn geliefde Tabitha nog eens in 't zonnetje te zetten. Want hoewel 't kattengezin hier ondertussen grondig dooreengeschud en uitgebreid is ben ik mijn teder en gemoedelijk diertje, dat eindeloze, zalige uren in mijn armen heeft liggen spinnen, echt nog niet vergeten. Het verhaal van Tabitha is een echt Sinterklaasverhaal vandaar...
Het verhaal van Tabitha.
6 december 1999. Onder onze middagpauze nemen mijn man en ik even de auto om een boodschap te doen in het centrum. We parkeren tegenover een speelgoedwinkel in volle Sinterklaastooi. Ik droom een minuutje weg over hoe jammer het is dat volwassenen geen kadootjes meer krijgen, tot plots een meisje met een grijs-getijgerde poes in haar armen mijn aandacht trekt. Ze staat er wat verloren bij want ze moet terug naar school en weet niet wat met de vondeling te doen. Ik neem het dier van haar over en beloof haar een oplossing te zoeken. Telkens ik de poes op de grond wil zetten, wriemelt ze zich terug een weg naar mijn schouder, ze is duidelijk niet van plan ons haar thuis te wijzen. We informeren in de buurt maar niemand blijkt haar te kennen. Dus nemen we de pechvogel mee naar huis. Vanzelfsprekend moet ze eerst langs de dierenarts passeren voor ze bij onze 5 andere poezen kan logeren. Het blijkt een vrouwtje te zijn dat net volwassen is, ze weegt nog geen drie kilo en is echt onderkomen. Ze ziet er nog extra zielig uit doordat haar oogleden halverwege over haar ogen hangen. De dierenarts vermoedt dat ze in haar zeer dichte pels een litteken voelt en dat ze dus gesteriliseerd is. Dus moet er ergens iemand om haar geven. Dan gaan we toch moeite doen om haar baasje terug te vinden zeker! Eerst bellen we de politie en dan hang ik wat briefjes in winkels rond de plek waar ik haar heb meegenomen. Na een week is er nog steeds niemand komen opdagen om ons vriendelijk grijs bolletje op te komen halen. Net als mijn vader zaliger, is ook mijn man zijn devies: Waar er plaats is voor 5, is er ook plaats voor 6. Dat is allemaal goed en wel, maar één van onze vijf is wel de Vietnamees Ming Song Huong... En of die Chinese Keizer een extra volwassen poes in zijn koninkrijk gaat dulden is nog maar de vraag.
Heel voorzichtig integreren we onze timide Tabitha in het gezelschap. Het oudste vrouwtje, onze rosse Robin, blijkt het niet te storen. Laathi, de jonge zwart-witte deerne is niet zo happy, zij wenst haar rol van jeune première nog niet af te geven. Tobias, de oude witte poezeman, de goedheid zelve, vindt duidelijk dat er plaats is onder de zon voor iedereen. Hanuman, de driejarige tijgerkater, is blijkbaar vergeten dat hij zelf van de straat geplukt is en vindt de nieuwe bewoner maar niks. En zoals verwacht ...
Ming Song Huong ‘s keizerlijke woede is groot ...
Dat hij zelf een Vietnamees vluchteling is doet niet ter zake, hij vindt het asiel VOL. En met Tabitha erbij OVERVOL. Hij start een terreurcampagne. Eén van zijn ziekelijke trukken is de uitgang van de kattebak te blokkeren als Tabi erin zit. Al snel komen Laathi en Hanuman er dan als ramptoeristen bij zitten. Als ik er op uit kom pluk ik Ming bij zijn nekvel weg en telkens moet ik mijn meisje, dat dan helemaal onder ’t zagemeel zit, uit de bak verlossen. Ik probeer Ming te sussen met extra aandacht, te straffen met eenzame opsluiting in ’t toilet, te bekeren met een boze speech, ik probeer vanalles, maar Ming is niet te sussen. Ming blijkt een guerilla-strijder in hart en ziel. Het woord opgeven staat niet in zijn Vietnamees woordenboek.
We zullen geduld moeten uitoefenen. Wij allemaal. Véél geduld.
Onze woonvertrekken bevinden zich op de eerste verdieping. Er is een kattedeur van de keuken naar het dakterras en vandaaruit een trap naar de tuin beneden. Iedereen kan altijd vrijuit binnen en buiten, want de tuin is toch volledig afgesloten met draad en electriciteit. Maar buiten lopen gaan we Tabitha nog niet leren; daar is het nog veel te vroeg voor. Eerst moet ze zich binnen goed en veilig voelen.
Tot op de ochtend van 21 januari Tabitha onvindbaar is... Na wat detectivewerk blijft er maar één mogelijkheid over : Ming heeft haar onverwacht door de kattedeur gejaagd, en in paniek is ze over de dakterrassen gerend en in plaats van de trap naar beneden te kiezen, is ze pardoes rechtdoor gelopen waar ze bijna 3 meter lager in de tuin van de buren is neergestort. Het dier kende het terrein nog niet en had natuurlijk geen benul van het concept daktuin en dacht dat ze op de begane grond rende...
Begin nu maar een kat te zoeken die je nog geen zes weken geleden zelf gevonden hebt en waarvan je de originele naam niet kent. Dit wordt een hopeloze zoekweek. Oliejekker aan (in zo’n periode blijkt het altijd te moeten stortregenen!), zaklamp op zak en bokaal katteneten in de hand. Iedere rechtgeaarde katteliefhebber kent deze scène. Vruchteloze zoektochten in achtertuintjes, garagecomplexen, oude fabrieken, griezelige kraakpanden. Nog maar eens aan de lantaarnpalen en in de gekende winkels een briefje gaan hangen met haar beschrijving... Een briefje in alle bussen van de omliggende straten met een verzoek om mee uit te kijken en eens in de garage of de kelder te zoeken...
Heel origineel als beschrijving : grijs getijgerd kattinnetje. Ja, zo kan er echt maar ééntje op deze wereld rondlopen! Maar, zoals ons ma altijd zegt een geluk bij een ongeluk, : Tabitha heeft wel een speciaal kenmerk! Door haar zwerversperiode heeft ze van de vele gevechten rafelige oortjes overgehouden. Dus dat maakt de beschrijving dan toch een beetje opvallender.
Een vriend komt met het idee het bericht te laten verschijnen op het lokaal TV station. Maar dan moet er wel een foto bij. Goed, dat kan, ik heb er beelden van op video. De man, een computerspecialist, doet zijn best er een duidelijke foto uit te brouwen en wij naar TV Kempen. Diep in mijn hart vind ik het een absurd idee. Wie kijkt er nu ’s namiddags naar al die losse berichtjes? Maar goed, we gaan geen kans onbenut laten om haar terug te vinden en boeken zendtijd voor 5 dagen. Ondertussen gaan de vochtige expedities met oliejekker, zaklamp en snotvalling gewoon door. We zijn echt droevig door het verlies van de vriendelijke poes want het is duidelijk dat ze al geen al te prettig leventje heeft gehad en nu er eindelijk een goede periode voor haar voor de deur staat gebeurt er zoiets stoms! We steken onze reisplannen voor februari al in de schuif, want daar staat ons hoofd toch niet meer naar. En, God weet, ze moest op een dag zo eens terug aan de tuindraad staan...
Drie dagen na de eerste uitzending op TV wéér een telefoontje : grijze poes gevonden! (Ik toom mijn enthousiasme maar al wat in, want ik heb de laatste dagen al wel wat meer grijze poezen moeten gaan bekijken). Een invalide heer die enkele straten verderop woont heeft haar ’s namiddags op TV herkent en is er van overtuigd dat zij de poes is die sinds enkele dagen in gezelschap van zijn kater op zijn koertje zit. Ik steven er onmiddellijk op af, en ja, o wonder, het is mijn lieve kleine kattin met de droevige ogen. Ze blijkt me zelfs te herkennen en laat zich gedwee op de arm mee naar huis nemen. Haar dwaaltocht van een week is ten einde.
Om Ming zijn terreur te ontwijken besluiten we haar de eerste weken op de tweede verdieping te laten wonen als wij niet in de buurt zijn. Ze geniet van de rust, en is overgelukkig als ze ’s avonds op de schoot kan zitten. Op Ming na, is het terug Huisje Weltevree.
We beginnen terug aan onze vakantie te plannen. We leggen onze poespassers uit extra aandacht aan haar te besteden tijdens onze afwezigheid en haar ten allen tijde tegenover Ming te verdedigen.
Als we na drie weken terug komen, ziet Tabitha er uiterst welvarend uit. Heel rustig, tevreden en flink bijgekomen. Je zou de pechvogel van St. Niklaasdag er niet meer in herkennen.
Blijkt dat ze een gezonde eetlust heeft. Eigenlijk een héél gezonde eetlust. We vinden het heerlijk dat ze steviger wordt! Maar gaat het niet een beetje snel?
Nog een week later begin ik onraad te ruiken. Tabitha is een flinke brok aan ’t worden, maar wat me het meest verontrust zijn haar tepeltjes. Ze komen toch zo kranig rechtop te staan...
Ik bel de dierenarts en spreek mijn vermoeden uit ... Aangezien ze er niet honderd procent zeker van is dat Tabi gesteriliseerd is moeten we op visite komen. En ja hoor, ze is wel degelijk zwanger. De dokter vraagt ons te overwegen wat we willen, de kleintjes ter wereld laten komen of een abortus. We willen er een week over nadenken. Uiteindelijk besluiten we tot het laatste. Er zijn poezen genoeg op de wereld, we vinden er niet direkt een thuis voor, en onze boot is vol...
’s Morgens brengen we haar binnen en na enkele uren belt de dokter. Ze vertelt dat er twee dode jongen in haar buikje zaten, één heel groot, en een heel kleintje dat reeds lang gestorven was. Onze keuze was goed geweest, want de dode kleintjes hadden de bevalling niet kunnen opstarten, en Tabi zou zonder ingreep van de dierenarts zeker gestorven zijn. Stel dat we haar niet terug gevonden hadden! In’t wild had ze dit avontuur nooit kunnen overleven...
Twee dagen later ligt onze moedige vriendin in opperbeste stemming terug in de zetel met haar geschoren buikje in de lucht. Ik vraag me af of ze beseft wat een geluksvogel ze is! Van mezelf besef ik het maar al te goed, want wie krijgt er nu nog zo’n mooi St. Niklaaskado als hij al volwassen is?...
Zin om meer van mijn poezenverhalen of kattenstrips te lezen? Neem dan eens een kijkje op mijn poezenblog :
Vannacht dierf ik mijn blog niet openen om niet het risico te lopen zelf mijn 200.000ste bezoeker te zijn, want dat had pas idioot geweest. Kon ik een foto van mijn eigen naar mijn eigen gaan sturen! Nee bedankt, ik ben al gek genoeg. Vandaar dat ik ook de laatste foto van mijn raadsel niet heb kunnen plaatsen. Maar desondanks zijn er toch veel mensen die de oplossing gevonden hebben.
Dit geliefd stukje kattenspeelgoed had ik even van mijn indoor-tijgers geleend om het te gebruiken als fotoraadsel. Een champagnekurk dus. Er wordt blijkbaar wel een stevig flesje gekraakt onder mijn lezers want de lijst met goede oplossers is deze keer wel verdacht uitgebreid... Voor 't geval ge ondertussen al zoveel flessen champage leeggemaakt hebt om inspiratie op te doen om het raadsel te vinden en mogelijk nu dus dubbel ziet : op onderstaande foto staat maar 1 kurk afgebeeld en geen 2.
De 10 winnaars van mijn "200.000ste bezoeker" maak ik straks bekend, want er zijn nog altijd 4 nummers die niets van zich laten horen hebben. Ik geef die mensen nog de tijd tot vanavond om hun eventuele foto van de teller op mijn scherm op te sturen!
De 200.000ste bezoeker nadert... Zoals jullie al weten krijgen de mensen die aanwezig zijn op mijn blog als de teller tussen 200.000 en 200.010 staat een cadeautje toegestuurd : namelijk de twee singles van Tsjip. Maar aangezien niet iedereen van muziek houdt en sommige mensen meer van foto's is er nog een alternatief cadeau voorzien. Voor diegenen die liever hun ogen dan hun oren verwennen wil ik een foto vergroten en afprinten op glanzend A4-formaat. Eender welke foto (die ik zelf gemaakt heb en die op mijn blog staat) mogen jullie kiezen. Kies je voor een grappige Irma dan personaliseer ik die graag voor je... Hou je meer van 't onderwaterleven vindt je zeker inspiratie in mijn reisverhalen.
Omdat Gérard Di-Maccio zoveel hield van onderwateropnamen van doopvontschelpen heb ik deze week gewerkt aan een compilatie DVD voor hem. Hij heeft als titel gekregen : "Quand la mer rêve...". "Als de zee droomt..."
Hierop staan enkele honderden van mijn onderwaterfoto's en hij was er zeer blij mee. Uit deze DVD heb ik een kleine selectie gemaakt en in twee albums gezet zodat jullie er ook eens in kunnen grasduinen, en misschien vinden de toekomstige winnaars hier wel hun gading in?...
Fotoalbum met enkele macro-opnamen van doopvontschelpen :
Ik denk dat we dit weekend de 200.000 gaan halen dus : veel succes en dat de 10 mensen die het meest plezier aan de kadootjes zouden beleven mogen winnen!
Belangrijk : Om te bewijzen dat jij op 't juiste moment op mijn blog was kan je een foto van 't scherm nemen en me die doormailen.
Maar veel eenvoudiger is het om het vakje van de teller (met de witte afbeelding van het e-mail-briefje erboven en de blauwe tekst eronder, die op de linkerzijkant van mijn blog staat) te selecteren (zwart maken en Control C drukken) en dat in een mail te plakken en die te versturen naar laathi@hotmail.com Veel geluk!
De jongens van Tsjip staan in de krant van vandaag... En ook hier hoort weer een verhaal bij... En ja, ik schrijf het op want ik ben er behoorlijk kattig over.
Eergisteren kwam er een professionele fotografe de groep fotograferen. Ze had een ultra zwaar professioneel apparaat bij. Zo'n geval van 2 kilo. Ik sprak met de vrouw, bewonderde haar toestel en zei dat ik ook droomde van zo'n model maar dat ik dat door mijn nekpijn jammer genoeg niet kon dragen en dat ik daarom veroordeeld was om met zo'n klein amateuristisch Lumix-ke te werken. Ik vroeg haar ook beleefd of het haar stoorde - nu de groep toch samen was - of ik ook enkele foto's van de mannen nam omdat ze enkele foto's voor hun website nodig hadden. Ze maakte geen bezwaar.
Eerst nam zij haar reeks foto's en later mocht ik er enkele nemen met mijn kleine Lumix. Ik zag haar tijdens haar sessie op de grond hurken en dacht : "Oeps dat gaat mis. Die krijgt die TL-lamp - die in dat half rond glas van die jukebox hangt - in haar lens, en dat gaat een grote overbelichte vlek geven." Maar ik dierf niks zeggen natuurlijk en liet haar maar doen. Uiteindelijk is zij de professional nietwaar... Zij werkte met een zeer geavanceerde flash waarvan het licht naar boven gericht kon worden dus ik dacht misschien valt het nog wel mee. Toen was het mijn beurt, ik bukte me vanzelfsprekend niet - om die halfronde TL uit mijn lens te houden - en nam rap drie fotokes. Maar aangezien mijn Lumix een klein vast flashke heeft dat ik niet kan richten, kreeg ik natuurlijk reflecties in 't glas van één van die kadertjes aan de muur. Ik mompelde : "Och dat is niet erg, die schittering werk ik later wel rap weg met Photoshop". Waarop ze schamper tegen de jongens opmerkte : "Tja, met een fotoapparaat kan ze niet werken, maar met Photoshop dan blijkbaar wel..." Het was een pijl recht door mijn ziel. Hoe kunt ge nu iemand zo veroordelen als ge nooit gezien hebt welke foto's die mens maakt en als ge ook al weet dat die persoon wegens gezondheidsredenen niet met zo'n supermachien kan rondlopen? Enfin, de jongens zwegen en ik zweeg, kwestie van de zaak vlot en snel te laten verlopen.
Hierbij dus het professionele resultaat. Een jukebox als een lichtbak waarmee ge gegarandeerd moeiteloos op konijnen kunt gaan jagen. Wat probeert ge met deze foto trouwens aan de man te brengen? Die muzikanten, die kaderkes aan de muur, of die juke-box? Alhoewel ge er volgens mij zelfs die laatste niet mee verkocht zou krijgen.
Hieronder 't fotoke van 't amateurke met haar Lumix-ke...
Ik beweer in geen geval dat mijn foto goed is. Ik weet wel beter. Maar ze is zeker niet slechter dan de professionele.
Normaal zou ik hier niet eens woorden aan vuil maken, maar ten eerste de waarheid mag geschreven worden (zéker na wat de Nederlandse blogster met haar artikel over minister De Crem heeft meegemaakt), en ten tweede : ik ben het zo kotskotskots-beu om uitgelachen te worden met mijn klein apparaatje door mensen met van die knoerten van camera's rond hun nek. Ze mogen verdomme blij zijn dat ze zo'n (dikke?) stevige nek hebben om die te kunnen dragen en de centen om een ding van een 10.000 euro te kunnen betalen. Dan moet ge u toch niet jaloers gedragen tegenover iemand met een dingske van 400 gram rond zijn nek dat ocharme 400 euro kost? Trouwens in Antwerpen zeggen ze : "Liever ne kleine plezante, dan ne groten ambetante."
Dus laat het ook een troost wezen voor mensen met kleine goedkope camera's : ook daar kunt ge toffe dingen mee maken. Het apparaat is zeer zeker belangrijk, maar 't manneke of 't meiske achter 't toestel evenzeer. Enneuh... 't model doet ook wel veel natuurlijk.
Deze foto nam ik van Hadise op de Havenfeesten van Antwerpen in juli. Wil je meer foto's van deze schitterende zangeres zien klik dan maar eens op mijn fotoalbum. Daar zie je haar van alle kanten...
Voilà, dit moest me toch weer even van 't hart. Dingen die pijn doen kunt ge beter uitspuwen dan ze op te kroppen. We moeten al genoeg slikken. En misschien zijn andere bezitters van kleine fotoapparaten met dit schrijfsel ook ineens getroost. De naam van de fotografe van de krant heb ik onleesbaar gemaakt. Een kwestie van "respect".
Hier is trouwens nog zo'n staaltje van iets wat ik vaak meemaak : "Den dikste heeft voorrang". Deze foto wou ik op de veiling van de Elephant Parada maken. Axel Daeseleiere en zijn maten poseerden bij hun olifant. Plots kreeg ik een duw van een schouder met een groot machien en dit is wat op mijn foto stond... Inderdaad de artiesten maar in de linkerhoek de hand en de camera van "den dikste"...
Jawadde, ze kunnen toch echt wel "onbeleefd" zijn. Vorige zondag kwam ik thuis en vond één van mijn babyvissen dood aan 't wateroppervlak drijven. Ik viste het beestje uit het aquarium en legde het te drogen op een bierviltje om 't later eens uitgebreid te fotograferen om te zien wie het nu juist was. Ik dacht namelijk dat het toch mijn kleine ex-gehandicapte was maar ik wou zekerheid. Ik was ook van plan die zielige twee centimeter vis te begraven. Uiteindelijk had het dier een half jaar van mijn leven gedeeld. Serendipity lag rustig boven op mijn bureau te slapen en ik ging vijf minuutjes naar buiten om een sigaret te roken, en toen ik terug kwam... was mijn mormeltje opgevreten en zat Dipity genoeglijk haar snorharen te likken na 't verorberen van deze kleine "amuse-gueule"... Een voorgerecht is nooit weg moet ze gedacht hebben. Van eerbied voor de doden gesproken... En van mijn "Hertals CSI"-praktijken komt dus ook niks terecht.
Goed geraden Yvette! Dinsdag was een bewogen dag omdat ik dan Re-Naissance mocht gaan afhalen bij Gérard Di-Maccio. Ze had een paar weken in de kunstenaar zijn atelier gestaan om bijgewerkt te worden omdat ze tijdens de twee maanden dat ze in Antwerpen op straat had gestaan - tijdens de Elephant Parade - lichtjes beschadigd was geraakt.
Er valt veel over de avonturen van Re-Naissance en over hoe ze - totaal onverwacht (jaja, echt waar) toch bij mij terecht gekomen is. Zo vlug ik tijd heb ga ik 't hele verhaal eens uitschrijven. Maar hier alvast enkele foto's van de overtocht van mijn olifantje! Ik wou haar graag delen met mijn vrienden en daarom had ik niet beter gevonden dan hen uit te nodigen haar mee te gaan ophalen en er een foto-sessie rond te bouwen.
We zijn dus met een zeer enthousiaste bende bij Gerard aangekomen die ons met open armen, thee en taart verwelkomde.
Hier staat ze nog op Gerards werktafel in zijn atelier...
Ik had graag enkele foto's van haar genomen in de vrije natuur dus stelde Gerard voor haar "even" in zijn tuin te laten poseren... En zo gauw we haar het atelier uit droegen brak de zon door... In het bos kwam ze prachtig tot haar recht, dat zullen jullie over enkele dagen wel zien.
Allemaal op een rijtje : Gérard Di-Maccio, naast Re-Naissance's overgelukkige "baasje", en de andere "dragers" : Fernanda, Jan, Nilleke, Mare en Nand.
Arme kleine Fernanda. Zelf amper 40 kilo wegen en dan toch meesleuren aan een olifant van 60 kilo...
Gelukkig heeft Paul meer een postuur om olifanten te dragen, en... was onze voordeur net breed genoeg...
Eens binnen werd ze letterlijk langs alle kanten bewonderd!
Hopelijk vind ik binnenkort tijd voor het hele verhaal vanaf het begin uit te schrijven met nog veel meer geestige foto's van mijn prachtig diertje. Nou ja, -"tje"...
Niet vergeten... de teller tikt... We zijn bijna aan de 200.000ste bezoeker en je weet welke verrassingen gasten nummer 200.000 tot nummer 200.010 te wachten staan...
En als je 't vergeten moest zijn ga dan even naar 't tweede berichtje van 26 november (via 't archief) om je geheugen op te frissen!
Vanavond ben ik foto's gaan nemen voor Tsjip om op hun website te zetten om hun nieuwe single "Voorbij" te promoten. Niet makkelijk om met mijn klein apparaatje met zijn ellendige flits redelijke foto's in een donkere bruine kroeg te nemen... En de jongens zijn dan ook niet bepaald professionele fotomodellen, ze zetten liever de boel op stelten dan te poseren. Persoonlijk vind ik 1 rustige olifant toch simpeler om te trekken.
Want Klaproosje, Leentje, Andromeda, Corry, Ron, Speelster, Luk, Fred, Rudy, Kathleen, Ann, Walter, Piet, Geert, François, Ritje, Steven, Fernanda, Chris, Vif, Opapat, Viva, Lange Lou, Dolfijn, Marleen en Paul hebben het al met hun ogen toe opgelost!
