"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
29-03-2009
Fotoraadsel 182 - foto 1
Ik vind het deze week niet makkelijk... Ik denk wel dat ge 't allemaal kent maar niemand zal het in huis hebben vrees ik. Ik heb het natuurlijk wèl in huis, maar ja, dat wil niks zeggen, de ballekes van Mathurin staan hier ook in een potje in de kast nietwaar?...
Komaan, doe uw best, moeilijk gaat ook! Veel succes maar nog veel meer plezier! En geloof me het gaat een uiterst boeiende week worden want dit is een héél speciaal fotoraadsel!
Wat je hier te zien krijgt is nog heel wat anders dan de tijgertjes waar ik mee gespeeld heb... De kruising tussen een leeuw en een tijger! Ongelofelijk! Als ik dát beestje toch maar eens zou mogen wassen...
Wens je de foto's langzamer te bekijken? Plaats dan eerst de pijl van je muis op de foto en druk dan telkens op de stop-knop (het vierkantje) om de diareeks even stop te zetten. Met dank aan Fernanda om deze pps zo te bewerken en me "de toverformule" te bezorgen dat ik hem op mijn blog kon zetten!
Ik was al heel blij met het antwoord : "een veiligheidssluiting van een fles" maar sommigen wisten me zelfs te vertellen dat het een flacon plantenvoeding was! Wow! Dus toch weer een beetje te makkelijk gemaakt door de kleuren te laten zien? Ik had beter de eerste foto's alleen in zwart/wit getoond verdorie... Ge ziet ik leer ook elke keer bij.
Mathurin : "Allez moeder?! En gij organiseert dat spelletje zogezegd om senioren te entertainen?... Dit was nu toch echt wel onbarmhartig moeilijk!"
Mathurin : "Kom doe dat weg en toon wat eerlijke schaamte dat ge al die mensen deze week zo getreiterd hebt. En gij vindt uzelf dus een entertainer? Tja, misschien dat die met zijn snorreke onder zijn neus uit de tweede wereldoorlog, dat van zijn opzichters in zijn kampen ook vond natuurlijk..."
En morgen... is er verse (héééééééééééél verse!) aanvoer...
Wil je goed gezind worden? Bekijk dan dit heerlijke filmpje dat onverwacht werd opgenomen in 't Centraal Station van Antwerpen. Zie al die verbaasde gezichten... http://www.vtm.be/mariadans/
(Als je er niet genoeg van krijgt... op die site staan in totaal 4 filmpjes, zodat je ook "The making of" van deze overheerlijke stunt kan zien!)
Hoofdstuk 8. Deel 2. Méér hapklare brokken voor Hanuman...
Aan de overkant van de straat en de rotonde (waar de trein gewoon dwars door rijdt...) stonden drie grote overgebleven torens van Khmertempels en daarop zaten tientallen aapjes. Zo rap ge er enkele opgemerkt had zag ge ze overal, heel de straat, alle gevels, de electriciteitsdraden, de daken, álles maar dan ook alles, tot zelfs autos toe, zaten vol aapjes! Honderden beestjes! Zóveel had ik er nu ook weer niet verwacht. 't Waren gelukkig kleintjes, helemaal niet de grote monsters uit Sri Lanka. Maar echt gerust voelde ik me toch niet, zeker niet nu 't er zoveel waren dat ge ze onmogelijk allemaal in de gaten kon houden.
De straten van Lopburi, in de buurt van de aapjesruïne...
Die bewoner zal ook wel spijt hebben dat hij 't raam heeft laten openstaan...
Ik wandelde nog geen vijf minuten rond de ruïne en ze begonnen me al te bespringen. Ik schudde ze van me af, maar iets verder stonden enkele toeristen en die waren ze aan 't voeren (triest genoeg allemaal ongezonde spullen) en zij hingen ook vol beestjes. Het bleek hier dus de geplogenheid te zijn...
Ik had veiligheidshalve totaal niets van eten bij, zelfs niet eens de obligate koekskes voor mezelf, want ik vind apen voeren een heel gevaarlijke bezigheid. Mijn voorzichtigheid mocht niet baten want die beesten waren het gewend om eten te krijgen dus die bleven maar op me springen en ik bleef ze maar van me af duwen tot er eentje een stevige knauw in mijn arm gaf. Gelukkig werd het enkel een bloeduitstorting en was t geen open wonde. Maar leuk was anders. Ik heb medelijden met de diertjes, al dat ongezond eten, de verwondingen die ze oplopen door bange, boze mensen die hen trachten te verjagen, en echt "hygiënisch schoon" kunt ge de diertjes ook niet noemen. Ik vind het zielepootjes. Jammer dat ik ze nog niet gezien had voor "het interview" werd afgenomen anders had ik 't zeker voor 't lot van die aapjes opgenomen.
"Kom eens hier dat ik iets aan uw rampzalig haar doe... Want zo kunt ge in mijn schone ruïnes niet rondwandelen..."
"Maar mens toch, wat is dát voor een coiffure waar gij mee rondloopt?... Daar is werk aan..."
"Ja natuurlijk doe ik u pijn!!! Ge moet braaf stilzitten als ik u aan 't verzorgen ben hé seg!"
"Ondankbaar mens! Trek u plan, ik ben al weg! Betaal u een échte kapper! 't Zal u aardig wat meer kosten dan peanuts!"
In het binnenste van de tempel mochten geen apen komen, alle ramen en deuren waren met hekwerken dichtgemaakt. Wij wandelden door de duistere gangen terwijl de apen zich langs buiten aan de tralies vastklampen en naar binnen keken. Gordijnen van levende apen Het was de omgekeerde wereld, eindelijk zat de mens in een kooi en hadden de dieren de vrijheid. Het moet vreselijk zijn om als beest in een Zoo naar de wereld buiten te kunnen kijken en daar al dat vrije, vrolijke rondgedartel te zien zonder zelf in vrijheid te kunnen bewegen en aan de pret deel te nemen.
Terug buiten bleek de zon door de wolken gebroken en wou ik nog een paar apenportretjes nemen. Ik vond een heel mooi apenmannetje dat in tegenlicht lag te slapen, de zon streelde door zijn hoofdhaartjes. Ik stond geconcentreerd te wachten op 't juiste moment toen plots een babytje in de lus van mijn fotoapparaat sprong. Het diertje gebruikte de lus als schommel maar op die manier kunt ge natuurlijk niet meer scherpstellen. Dus ik schudde de jonge speelvogel van mijn riem Maar ondertussen was de moeder mij langs achter genaderd en die zag me haar jong wegjagen dus vloog ze me aan en zette haar tanden in mijn rechterarm. Ze was dan ook nog zo onbeleefd om niet direkt te lossen Deze keer bleek het wel een open wonde verdorie. Ge kunt blijkbaar niet altijd geluk hebben. Na mijn portretreeks van pa aap afgemaakt te hebben wou ik aan de ingang aan 't loket een beetje ontsmettingsspul gaan vragen maar dat bleken ze niet eens te hebben, daarvoor moesten we terug naar de andere tempel. Toch wel straf, er moeten hier per dag toch wel minstens een paar mensen gebeten worden?
Maar ik ben wel echt tevreden over mijn portretje van pa aap...
... en zijn lieflijke familie...
In de andere tempel was er een ventje dat een souvenirstalletje open hield en die bezat een rudimentair EHBO-doosje. De eerste beet was ondertussen ook al een veelkleurige bloeduitstorting geworden en nu alles bruingeel onder de Isobetadine zat zag ik er helemaal smakelijk uit... Ik zie er nu, na amper een week reizen, al zo gehavend uit als anders na een paar weken snorkelen... Op mijn dij en mijn zitvlak twee tijgerbeten en wat krabben en op allebei mijn armen een apenbeet. Maar ik zal 't maar positief bezien : al een chance dat die olifant van gisteren me niet gebeten heeft. En och, ik zie die beten toch zelf niet want ze bevinden zich allemaal aan mijn achterkant.
Tja, er staan overal waarschuwingen... Dus er zullen hier nog wel mensen de weg naar de Isobetadine gevonden hebben zeker?...
De straten rond de tempel krioelden letterlijk van de aapjes. Ze slingerden aan de electriciteitsdraden, kropen in de masten en lantaarnpalen, beten op loshangende kabels en probeerden het weinige wat nog enigszins vast hing ook los te sleuren. De straat vormde een heuse speeltuin voor die dieren. Op het voetpad liepen we soms tussen wel 10 beestjes! Ze variëerden van 15 centimeter tot een dikke halve meter, vrouwtjes met hangborsten, mannetjes met dikke rode poepen en heelder kuddes baby's en speelse tienertjes, 't was prachtig om te zien.
Metalen afschermingen voor de terrassen. Niet echt gezellig. Wel noodzakelijk.
Alvast een sneak preview en een kleine quiz over 't volgende reisverhaal dat zich afspeelt tussen de apen van Lopburi...
Tel de aapjes in de straten...
... en tel de beten op de armen!
Oplossing bovenste foto :
Wie 10 apen telt moet dringend naar een oogarts. Wie 40 apen telt mag trots zijn op zijn havikogen. Wie 80 apen telt moet eerst even ontnuchteren en morgen eens opnieuw proberen.
Oplossing onderste foto :
Ze zijn met zijn tweeën maar op de foto is maar 1 beet zichtbaar.
Zondag, 25 januari 2009 - Chinees Nieuwjaar. Lop Buri, Lop Buri Inn Resort.
Hoofdstuk 8. Deel 1. Hapklare brokken voor Hanuman.
Dus dit ging een rustige kamer zijn? Ze was inderdaad ver van de karaoke gelegen maar jammer genoeg wel pal naast de dienstingang waar 't personeel zijn brommerke stalt... En die mensen werken tot laat in de nacht en nemen dan vrolijk kwekkend afscheid van de nachtwaker om met hun hemeltergend lawaaimachientje weg te pruttelen.
Vanmorgen zagen de apenbeelden er veel minder griezelig uit, sommigen zelfs heel lief en anderen ronduit hilarisch, ik voelde me echt geroepen om er bij en er op te gaan poseren, zonder bril dan kon ik tenminste de voorbijgangers hun verbaasde snuiten niet zien. Hier mag zoiets allemaal, ze lachen u zelfs toe, ge zou het in België eens moeten proberen om op t standbeeld van Rubens of Brabo te kruipen Thais houden enorm van plezier maken.
"Hm... flinke brok... Hier is eten aan..."
"Maar toch eerst wat rommel uit dat haar plukken want anders steekt dat straks allemaal tussen mijn tanden..."
Wat mij hier ook opvalt is de gezonde zin voor humor van de mensen. Eens we mekaar verstaan wordt er veel en van harte gelachen, dan verdwijnt ineens de eeuwige glimlach en komt er een gezonde grijns of schaterlach boven, heel de uitdrukking van hun gezicht veranderd ineens van plastic naar rimpelig en echt. Een plezante metamorfose. Ze lachen ook om dezelfde dingen als wij. In Sri Lanka lukt samen onnozel doen met de gewone mensen meestal niet, die blijven onderdanig en dienend. De enigen die ik daar ken waar ge voluit onnozel mee kunt doen en gieren van t lachen zijn Sam en zijn familie, Manju en Selina, maar hier kunt ge zelfs grappen maken met mensen die ge gewoon in een winkel tegenkomt. Misschien kunt ge alleen oprecht gezamenlijk lachen als ge u allebei gelijk voelt? De Thai voelen zich zeker niet minder dan wij, ze zijn van nature geduldig, behulpzaam en beleefd maar in geen geval onderdanig tegen toeristen.
Het ontbijt was van dezelfde lamentabele kwaliteit als het avondmaal. Koude verlebberde spiegeleieren, mislukte wentelteeftjes en een boel Chinezerij die er uit zag alsof ik het allemaal al eens van tussen mijn tanden gepeuterd had en al kers op de taart lagen deze heerlijkheden opgebaard in een restaurant dat rook als 't vet dat op een bord ganzensoep zou drijven. Op 't terras dan maar verbrande toastjes met confituur zitten verorberen. Ik had heel veel goesting om mijn stoel aan 't altaar van Hanuman te schuiven want daar hadden ze rijpe bananen en andere lekkere vruchten geofferd. En dat beeld zag er toch niet uit of het ze ging opeten. Zonde gewoon.
De smakelijke offergaven voor Hanuman.
't Was erg bewolkt en we vroegen ons af of 't zou gaan regenen, aan de receptie stelde Paul de vraag : "Is it going to rain today?" waarop het meiske argeloos en volkomen surrealistisch antwoordde : "Is Chinese New Year today." En daar konden we het mee doen. Met een glimlach natuurlijk.
We laadden dan maar een assortiment kleding voor alle weer in de auto en reden naar 't centrum om de apenruïnes te gaan bezoeken. Lop Buri is de stad die volgens de legende kado gegeven is aan Hanuman, de apenkoning uit de Ramayana, vandaar dat de apen er vrije baan hebben. Ik wou er niet zozeer naartoe voor de oude Khemer-ruïnes maar wel om nog eens het Jungle Book-gevoel te kunnen ervaren.
De eerste Khmer-rest (grappig woord wel) stelde niet veel voor, er schoot niet veel meer dan een gammelen toren van over. Ramp boven ramp zag ik dan ook nog een hondje met verlamde achterpoten, maar o wonder bleek het diertje zich prima redden. Het kon liggen en zich voortslepen maar het kon ook staan! Meer nog het bleek zelfs te kunnen lopen! De achterpootjes bleven samen en stijf, alsof het maar één poot was, maar hij dirigeerde heel zijn lijf met zijn voorpoten, het was een ware evenwichtskunstenaar. De mensen waren er gelukkig ook lief voor. De honden zijn hier meestal in zeer goede doen, weinig zichtbare ziekten en de meesten flink doorvoed, sommige zelfs ronduit vet. Veel dieren dragen een halsbandje, zelfs sommige poezen! Stom genoeg is de rage van t hondjes aankleden ook hier al begonnen. Poedels met jasjes aan die ocharme in temperaturen van 36° liggen te puffen... Zielig. De balans is dus weer maar eens naar de verkeerde kant over gaan hellen. Van graatmagere straathonden die geslagen en weggejaagd werden naar huisdieren die kindjes moeten vervangen. 't Is ook altijd 't zelfde liedje. Maar kom, beter zo dan de oeverloze dierenellende waar we in Sri Lanka altijd mee geconfronteerd worden. Hier moeten we gelukkig niet met een zak hondenbrokken achter in de auto rondrijden.
Het volgende Khmer-tempeltje bleek zeer populair te zijn. Heelder families, (meestal Chinese, er bestaan trouwens amper Thaise gezinnen waar geen Chinezen in voorkomen) kwamen hier op hun paasbest uitgedost hun nieuwjaarsoffers brengen. Het was er een komen en gaan van ladingen gekookte eenden, varkenskoppen, manden eieren, flessen whiskey, palletjes Danacol (ja dat zal die god wel nodig hebben want die zijn cholesterol zal op een dag als deze nogal een gang gaan...), rijst, zoete koekskes, waterflessen, kortom alles wat ge maar kunt bedenken werd op de offertafel gelegd. Het personeel kon amper bijhouden met afruimen om de volgende offeraars ook de kans te geven hun gaven uit te stallen. Vele mensen waren in 't rood gekleed, de gelukskleur op nieuwjaar. En iedereen maar weer drummen om hun velletjes bladgoud op de beelden te wrijven. Maar ze plakken niet goed zodanig dat al die beelden bestaan uit wapperende schilfertjes, best een grappig zicht. Precies gouden beelden die te lang in de zon gelegen hebben en nu vervellen.
De flesjes Danacol naast de gekookte eenden...
Maar 't kan altijd nóg onverteerbaarder...
Er lag een beker met waarzeggersstokjes dus ik heb ook maar eens heel gelovig op mijn knietjes met de beker zitten schudden tot er eentje uitsprong, het werd nummer vier en toen ik het briefje met de uitleg bij dat nummer ging lezen bleek mijn toekomst er nogal vreemd uit te zien. Vooral dat ik nog een zoon ga voortbrengen vind ik enigszins verontrustend. Me niet meer kunnen voortplanten was eigenlijk t enige voordeel dat ik aan de menopauze zag maar dat gaat dus ook al niet meer op.
Op Nieuwjaarsdag op zijn Paasbest gekleed.
Goudblaadjes proberen te kleven...
Beneden aan het tempeltje verkochten ze een lavasteen met magische krachten. De verkoopsters demonstreerden het door u met gespreide armen op één been te laten staan en dan een arm neer te drukken. Dat ging makkelijk. Vervolgens moest ge het steentje vasthouden en als ze dan op uw arm drukten ging uw arm niet meer zomaar naar beneden maar bleef mooi horizontaal gestrekt. Eén van hun trukjes was ook met vier man iemand opheffen door hun vingers onder de man zijn oksel en knieholten te steken. Een oud kunstje.
De Scherpenheuvel-toestand aan de voet van het tempeltje was heel leuk. Ze verkochten zelfs piepkleine glazen kokertjes van amper drie centimeter lang waarin een zeer primitief houten mannetje en vrouwtje in olie dreven, goed voor de liefde. En als dat fleske breekt zal alles zeker goed gesmeerd lopen. Paul ontdekte een heus schrijntje met de 7 Boeddhabeelden, ééntje voor elke dag van de week in goud en glitter. De kitsch van de kitsch, een soort plastic aquarium met een spiegelachterwand... Ge moet een zonnebril opzetten om het te bekijken. Maar 't was echt helemaal op berenhuisformaat dus Paul vond dat het ding mee moest. Gelukkig weegt het niks.
Ondertussen kwamen er een paar studenten een interview afnemen voor hun schoolwerk. Eén van de vragen die ze me stelden was wat ik van de apen van Lop Buri vond en ik kon naar waarheid zeggen dat ik er tot mijn grote teleurstelling nog niet één, zelfs geen kleintje gezien had. Maar dat zou geen vijf minuten meer duren en me nog lang heugen... Dat ondertussen vijftig meter verder de gevels allemaal vol apen hingen had ik nog niet gezien Dat meiske moet ook zo haar gedachten over de kwaliteit van mijn ogen gehad hebben
Mathurin : "Maar ge hoort dat lawaai daar beneden toch?! Kom dan toch eens mee kijken?! Nieuwsgierigheid is toch een eigenschap van een kat! Zoetwatermatrozen!" Ming : "Nog nooit gehoord van 't spreekwoord "Curiosity kills the cat" ventje? Maar ja, ge zijt nog jong natuurlijk, ge hebt nog veel te leren..."
Hanuman : "Mathurin ik hoor u roepen tot hier, dat is nu toch ook voor niks nodig ventje!"
Hanuman : "Als we elke keer dat ons ma een plan heeft zouden moeten wakker worden en gaan kijken dan gingen we kapot aan chronisch slaapgebrek pedoemme."
Serendipity : "Kom Mathurin laat de oude generatie maar rusten, ik zal wel eens mee gaan kijken. Ge weet maar nooit misschien heeft haar gepruts wel iets met eten te maken..."
Serendipity : "Waar zit ons ma nu???" Mathurin : "'t Is daar achter die bruine kasten te doen... Allez! Kom nu vanonder die olifant en volg mij maar..."
Serendipity : "Maar... die kasten stonden hier daarstraks helemaal niet!!!" Mathurin : "Awel natuurlijk niet, kieken van een kat! Daar gaat het nu juist om!"
Serendipity : "Mijne god in den hogen hemel... Wat is dat hier? Zijn wij hier nog in ons eigen huis? Of heeft ze de muur naar de buren uitgeslagen? En zouden die dat al gemerkt hebben?" Mathurin : "Tuurlijk zijn we nog in ons eigen huis Trien! Dat ruikt ge toch!"
Mathurin : "Stom, 't is ongemakkelijk hout, zo glad, dat krabt héél moeilijk... Slechte keuze vind ik persoonlijk. Daar had ze nu toch wel aan mogen denken. Hopelijk bekleedt ze heel 't ding met jute..." Serendipity : "Tja, haar keuze is niet echt ideaal, spijtig... Ge kunt ook niet in die vakjes gaan zitten met die idiote glazen ervoor... Zonde wel."
Serendipity : "Aan dat kamerscherm valt wel te krabben denk ik..." Mathurin : "Ja maar ik heb haar al horen mompelen dat dat maar een tijdelijke oplossing is dus dat gaat terug weg..."
"En mannekes, vindt ge 't schoon?!" Serendipity : "Is me dát schrikken!!!" Mathurin : "Ja wie had nu gedacht dat die olifant ook al kon spreken!..."
Laathi : "Nee poezen 't is niet de groten olifant die sprak 't was 't kleintje... hoe vindt ge mijn kastjes?!!! Zijt ge even blij als ik?!" Serendipity : "Niet zo heel direct... We hebben zo'n beetje onze twijfels aan de katvriendelijkheid..." Mathurin : "We vinden uw keuze gewoon waardeloos. We kunnen er niet aan krabben, we kunnen er niet in zitten en ze zijn te hoog om op te springen. Sorry, maar wat ge hier nu aan vindt dat snap ik echt niet... Ik zweer u moeder, moest ík mijn droom mogen waar maken... 't zou er hier heel ánders uit zien." Laathi : "Dáár twijfel ik geen moment aan Mathurin."
Voor wie houdt van surrealistische kunstwerken, waar je naar kan kijken en blijven kijken en steeds nieuwe dingen ontdekt, heb ik er enkele bij mekaar gezet. De meeste werken zijn van George Grie.
't Is bij deze diavoorstelling misschien handiger om de kijktijd per foto naar minstens 5 seconden te verzetten zodat je ook de tijd hebt om in de details te verdwalen.
Mathurin : "Tja, 't is hier natuurlijk wel iets te klein voor een olifantenstal... Een paar tijgers... hm, dat zou kunnen, er zitten al tralies voor de ramen en de tapis-plein is hier toch al grondig naar de vaantjes..."
Mathurin : "Moeder leg die pen neer en stop met dat rekenen. Dat is toch al uw sterkste zijde niet. Ik moet u dringend spreken."
Laathi : "Nu efkes niet Mathurin, 't is al moeilijk genoeg en mijn vraagstuk moet over 36 uur opgelost zijn." Mathurin : "Luísteren heb ik gezegd. En als ge niet luistert... Hebt ge die mottige tapis-plein nog nodig?" Laathi : "Ah ja natuurlijk Mathu! Op anderhalve dag krijg ik er geen nieuwe meer gelegd!" Mathurin : "OK. Als ge niet luistert dan sproei ik er op. Dan ziet hij er niet alleen miserabel uit maar ruikt hij ook nog zo. Gij houdt er toch van dat de dingen in evenwicht zijn hé Weegschaal?..."
Laathi : "OK, OK Mathu dat zijn natuurlijk wel doorslaggevende argumenten die ge daar boven haalt." Mathurin : "Ik wil het nú weten. Gaat ge ons vervangen door tijgers?"
Laathi : "Ge moet niet ongerust zijn lieve schat, uw ma gaat gewoon efkes rap een van haar jeugddromen verwezenlijken." Mathurin : "Oef, geen tijgers. Wat een geluk. Gewoon een zoölogie van mannen dus?" Laathi : "Seg Mathurin wat denkt gij eigenlijk van mij???" Mathurin : "Ja leg het mij dan uit hé!!! In plaats van hier 't orakel van Delphi te zitten uithangen!"
Laathi : "Wel mijne jongen,... Uw ma droomt al heel haar leven van een heel rustige plek, weg van de dolle wereld, waar ze zich kan wentelen in de stilte en in haar boeken. Toen uw mama nog weinig centen had heeft ze zelf eens een grote boekenkast getimmerd uit tweedekeus keukenplaat maar zo'n wit ding is toch zo koel voor zoiets warms als boeken. Dus toen de ma op pensioen ging dacht ze haar droom waar te maken en een bibliotheek op maat te laten maken, er was nu toch plaats genoeg in de lege winkel. Maar uw ma werd een beetje ziek en lag een jaar op apegapen, ze was de moed kwijt om een goeie timmerman te gaan zoeken, om te gaan wachten tot die eindelijk ging komen kijken, om dan te moeten meemaken dat hij verkeerd gemeten had en dat nog eens wou komen overdoen, een keer of zes, om dan na een jaar het eerste kastje te zien opdagen in de verkeerde maat, verkeerde kleur en verkeerde houtsoort, en op die manier over drie jaar eigenlijk nog altijd geen bibliotheek te hebben maar een stapel verkeerd gemaakte kasten, een maagzweer en een bloeddruk zo hoog als de kerktoren hiervoor. Uw ma keek er ook tegenop op om op haar 50ste nog aan zo'n groot werk te beginnen. Uiteindelijk staat uw ma er met al haar pillengesukkel regelmatig bij stil hoelang ze nog te leven heeft. Want ge weet Mathurin dat de ma en de pa van uwe pa al gestorven zijn voor hun zestigste... Daarom dat wij ook zo vroeg met de winkel gestopt zijn, om nog wat van 't leven te kunnen genieten. En vandaar dacht uw ma- Mathurin : "Ow, wacht efkes. Ge moogt seffens voortvertellen maar ik moet eerst gaan plassen. Ik had geen idee dat den uitleg zo lang zou duren. Maar ja, ge zijt niet alleen een vrouw van vele daden maar ook van vele woorden. Ik had het moeten weten voor ik u een vraag stelde. Sorry. Ik ben direct terug."
Mathurin : "Dat heeft deugd gedaan, OK vertel maar verder." Laathi : "Dank u. Maar waar was ik gebleven... Mijn geheugen weet ge..." Mathurin : "Ge waart gekomen op 't punt dat ge denkt dat ge voor uw 60 toch gaat doodvallen en dat ge geen zotte kosten meer wou doen en u nutteloos veel werk op de nek halen. Kortom geen kosten op 't sterfhuis." Laathi : "Merci schat, daar kwam het inderdaad een beetje op neer ja, alhoewel ik het toch iets tactvoller zou samengevat hebben. Maar soit. Dus wou ons ma inderdaad geen grote werken meer aanvatten omdat ze haar wat te oud en te versleten voelde. Maar dinsdag zag ze per toeval haar grote droom staan, ze werd verliefd en ze heeft ineens toegehapt voor iemand anders met haar droom aan de haal zou gaan. Aangezien het eigenlijk nogal een "grote" droom is wou die verkoper ook zo snel mogelijk leveren... Binnen de drie dagen... Dus daarom zit uw moeder hier nu te slepen en te sleuren, en te cijferen waar en hoe ze haar "grote droom" efkes tijdelijk kan parkeren op een manier dat haar "grote droom" er toch niet als een "grote nachtmerrie" uit gaat zien! Voilà, dat is 't verhaal in een notedopje." Mathurin : "Een dopke van een grote noot dan wel. Een kokosnotendopje." Laathi : "Mag ons ma nu dus efkes ongestoord verder rekenen zonder dat jonge katers zich komen moeien of sproeien?" Mathurin : "OK. Goed. Ik ben gerustgesteld. Dan ga ik nu ons Serendipity wel wat ambeteren."
Maar hoe ziet mijn grote droom er nu uit?... En hoe volumineus is hij dan wel dat er zoveel plaats voor vrijgemaakt moet worden?... Een boekenkastje kan nu toch ook zóveel plaats niet in beslag nemen? Denkt ge...
Ming : "Lieve lezers van ons ma haren blog, ik wens u allen een prettige zondag. Dat ge uw lievelingszetel voor u alleen moogt hebben."
Ming : "En dat geen van uw huisgenoten begint te zagen dat ge in een onelegante of ongezonde houding zit te relaxen."
Ming : "Dat ge er een lekker wit wijntje of jeverke bij kunt drinken. (En dat niet alles op uw neus terecht komt zoals bij mij. Noch in de zetel zoals bij mijn vader.) En dat het jong grut in een kamer héél ver van waar onze zetel staat de hond zit uit te hangen."
Mathurin : "Ja Ming,... nu wordt ge toch écht wel oud..."
Laathi : "Zwijgen snotneus. Over 15 jaar zult ge wel anders spreken."
Hanuman : "Ming heeft gelijk dat hij op zijn rust gesteld is, ik vind mijn privacy belangrijk. Niet iedereen moet zien hoe ik mij was. En zeker niet iedereen moet dat komen fotograferen..."
Laathi : "Ik was mij 's nachts, als 't licht uit is..."
Phineas : "Dat vind ik moeilijk. Zeker bij een zwart-witte kat! In 't donker zien alle katjes grauw, hoe kunt ge dan zien of ge proper zijt?! "
Serendipity : "Trouwens... ook overdag vindt ge hier altijd wel een plekje met wat privacy..." Jaws : "Ja!!! Dat kunt gij als kat nu wel zeggen! Wilt ge misschien eens weten wat wij drie er als vis van vinden dat gij hier komt liggen?!! Mijn zuster zit al aan de Valium en de Xanax door uw schuld!"
Ming : "Amai, ik heb precies weer wat ontketend... Ik zal maar rap in mijn flanellen boerka kruipen. Dag lieve-lezers-van-ons-ma-haren-blog..."
Mathurin : "Oh maar voor mij moet ge niet wegkruipen hoor Ming want eigenlijk deel ik uw mening. Ik hou ook wel van een goeie zetel en een ietwat ongegeneerde houding. Ik veeg mijn voeten aan regels en wetten. En zetels. Hoe deed ge dat nu ook weer zo lekker onderuitgezakt gaan zitten want dat zag er best comfortabel uit?..."
Nu heb ik deze week toch nog al een verzameling toeters en bellen in mijn mailbox gevonden... Ge zijt allemaal heel creatief geweest. Maar de meesten jammergenoeg vruchteloos... Zelfs mijn tip is voor velen als zaad op de rotsen geweest...
De onderkant...
... en de bovenkant...
... van een fluitje van een fluitketel!
OK, ge gebruikt tegenwoordig misschien een elektrische waterketel maar ooit, ooit hebt ge toch een "fluitmoorke" gehad en vond ge dat een reuze uitvinding nietwaar? Hoe kunt ge zo'n goed geriefke zo rap vergeten...
Opgelost door Viva (die het dus een fluitje van een cent vond), Andromeda, Luk, Marleen, Vif, Fernanda, Kathleen, Mare, Helena, Ron, Wim, Jan, Mieke, Geert, Nilleke, Ingrid, Rikavensis en Redpoppy!
Knap gedaan want 't was niet makkelijk. Zeker niet omdat ik dat fluitje op de vensterbank van de living had gefotografeerd met de weerkaatsing van de kerktoren erin. Een beetje een duivels idee misschien maar 't heeft toch geholpen 't iets moeilijker te maken nietwaar? Maar wat nu? Terug makkelijker maken?... Of?...
7. Een mahout met een hoed. Deel 2 : Bezem naast God.
In een meer dan opperbeste stemming gaan zoeken naar een punt vanwaar we de spoorbruggen eens vanop een afstand konden bekijken. We hadden ze nu al wel vanuit de trein gezien en door er gisteren bovenop te wandelen, maar een totaalbeeld hadden we er nog nooit van gekregen. Jammer genoeg wou onze Trees ons constant door de Kwai laten rijden... zonder brug. Ze bleef ons maar naar de oever sturen waarschijnlijk dacht ze dat we nog op een olifant zaten. Uiteindelijk hebben we Trees 't zwijgen opgelegd en ons gezond verstand nog eens ingeschakeld en binnen de 10 minuten stonden we aan de overkant van de Kwai te kijken naar de houten staketsels voorbij 't stationnetje van Wang Po waar de trein tegen de rotswand geklemd voortuft met diep onder zich de snelle Kwai. Zo indrukwekkend! Ge ziet het spoor daar echt tegen die rotsmuur plakken en ondersteund worden door een kaartenhuis van balken! Het is en blijft een fascinerende plek, ze roept toch zoveel emoties op, van schoonheid tot oneindige droefenis om t verdriet wat hier geleden is.
Centraal in de foto, vlak boven de spoorlijn, de donkere ingang van Kasea Cave.
Jammer dat we niet konden blijven en iets drinken op een terras van de "drijvende hotels" op de Kwai zodat we misschien de trein weer konden zien passeren. We moesten verder want we hadden nóg een plan. Maar eerst moesten we die 40 kilometer terug naar Katchanaburi rijden om onze bagage te gaan ophalen en uit te checken uit de Felix. Een oprecht tof hotel, ik had spijt dat we weg moesten hoewel we er al een dag langer gebleven waren dan gepland. Ik zou me hier best nog een week langer kunnen amuseren. Er is hier zoveel natuurschoon te zien, ge zou hier dagen kunnen wandelen...
De receptioniste achter de onthaaldesk van het Felix Hotel. "Keep smiling!" In álle omstandigheden. Zelfs al verstaat ge geen woord van wat de toerist u vraagt.
Bij 't verlaten van Kanchanaburi zijn we nog even gestopt aan de "Wat Grottekes", deze tempel heeft een veel moeilijkere naam maar die herinner ik me straks of morgen misschien wel terug. Naast de sjieke tempel met de gouden daken liggen allemaal kleine tempelzaaltjes in een grottenstelsel vol stalagtietjes. Een zevental heilige plekken zijn ondergronds verbonden door piepkleine gangetjes. Hindoegoden, zowel als Chinese en Boeddhistische, hebben hier hun, enigszins klammige, thuis gevonden. In de ene zaal staat ge voor een enorme liggende boeddha - een klomp klatergoud van 10 meter - en vlak achter de hoek staat een aftandse dikke Chinese god onnodig te vermelden dat alles romantisch verlicht is door TL-buizen.. Gang in gang uit komt ge, t één al gekkere dan t andere, beeld tegen. En achter de beelden staat en ligt rommel, een bezem naast een god is geen probleem. De papieren verpakking van de wierrook? Die laten ze toch gewoon op 't altaar liggen, vlak naast de lege plastic zakskes waar de offerappelsienen in zaten...
Altaar voor Ganesha.
Terug bovengronds passeerde er midden door het tempelterrein een piepklein crème-glace-karretje en die man had... Magnums bij! 's Morgens is 't hier maar 16° maar op de middag is het een vlotte 36° dus een ijsje was meer dan welkom. Als een kind zo blij met mijn ijsje door de tempelgrounds gewandeld. Hij was echt prachtig met een sjiek klooster en vele herdenkingsmonumentjes voor de donatoren van de gebouwen die op deze manier hun hemel hebben trachten te verdienen. Mooie mini stupas in alle mogelijke kleurtjes, betegelde, geschilderde, met spiegeltjes belegde En trappen met drakenleuningen en geestenhuisjes in rood en goud... Kortom heel de Sinksenfoor was hier weer aanwezig. I love it.
Wat Tham Kahao Pun ,oftewel "Wat Grottekes".
Geestenhuisjes bij Wat Tham Kahao Pun .
Gedenktekens voor hooggeachte overledenen.
En de ondertussen klassieke monniken-emmer-offergaven.
Eindelijk buiten namen we richting Lop Buri waar we 's avonds wilden overnachten. We hadden nog geen 100 meter gereden of we stonden al terug stil. Ik had iets hartverscheurends ontdekt... Ik ben toch al heel mijn leven verliefd op de geestenhuisjes die hier bij elke woning staan. Moesten ze niet uit beton gemaakt zijn dan zou ik al lang zo'n container vol hebben laten overkomen, ik ben er zeker van dat ze in België ook succes zouden hebben. Als tempel of als poppenhuis. Ze zijn toch zó geschikt als berenhuis... En wat ligt hier nu aan weerskanten van de baan?!!! Twee stortjes bestaande uit niets anders dan geestenhuisjes met hun beeldjes en vaasjes en alle mogelijke offergaven er nog rond... Precies de ruïne van een Thais of Birmaans dorpje voor beren... En ik kon zelfs niet 1 huizeke meepakken want die dingen wegen allemaal als lood... Stomweg omdat ze uit beton zijn. Dus heb ik Haricot daar maar wat laten poseren met pijn in mijn hart. Wie gooit er nu toch al die huizekes weg? En dan nog langs de kant van de baan? Onder een bord waar waarschijnlijk op stond "Verboden te storten", of misschien stond er wel : "Gelieve hier uitsluitend afgedankte heilige rommel te storten"? Wie zal 't zeggen... De onleesbaarheid van de krulletjes is soms een probleem maar dikwijls ook een prikkel voor de fantasie.
Trees stuurde ons dwars door Kachanaburi en ook daar kwamen we in smalle straatjes met een markt terecht. Onze auto is zo breed en hoog dat we bij 't wassen van de voorruit met ons armen niet aan 't midden geraken dus ge kunt u indenken wat er gebeurd als ons monster in zo'n mini-straatje met niks dan kraampjes en tafeltjes terechtkomt... Ik zie dan de bananen op de tafels en de dampende ketels op 20 cm onder mijn neus passeren. Gelukkig zit de zijspiegel zo hoog dat hij over alles overheen gaat. De mensen zijn ook lief, iets verzetten doen ze niet maar ze geven wel aan dat er plaats genoeg is om te passeren, tenandere we zijn ook meestal niet de enige grote wagen die in zoiets verzeild raakt, gisteren vormden we een schuifelende file met een fietsriksja en een pickup truck. De meeste auto's zijn hier trouwens gigantisch. Onze tank is op twee auto's na de grootste die we ooit gehuurd hebben. In Port Mathurin op Rodriguez hebben ze ons ooit een pickup-truck - zon heuse cowboy-koeienauto maar dan zonder koeien in - opgesolferd en een paar jaar geleden zijn we ook met zo'n model naar Jaffna getrokken (diegene waarvan we de deur moesten dichtbinden omdat ze in elke bocht openviel), maar dat zijn bitter oncomfortabele auto's, ze hebben amper een vering. Diegene die we nu hebben daarentegen is een droom van ruimte, indeling, comfort en gadgets. We hebben zelfs een ingebouwd kompas!! Geweldig vind ik dat, dat zou elke auto moeten hebben.
Mét ons argeloze Trees én 't kompas én drie verschillende landkaarten én een miserabele atlas (en regelmatig 't gezond verstand eens boven te halen) is er dan ook geen kunst meer aan om via schitterend verzorgde banen naar de volgende stad te rijden. Onderweg aan een Esso station, bij gebrek aan een 7/11 met zijn heerlijke tuna-sandwiches, proberen iets eetbaars te kopen. We kwamen buiten met plastic zakjes waarin brood met gemalen varkensvlees zou zitten... We toverden pufferige witte boterhammen tevoorschijn gevuld met iets fluogeel dat ooit vloeibaar geweest was en een oranje harig, viltig iets. Waarschijnlijk was dat laatste ooit als varken begonnen. Het geheel had de tekstuur van een barbe-à-papa die ge tussen een amerikaanse boterham gelegd hebt. En zoet... alweer mierzoet. Paul had de gezonde versie gekocht maar buiten 't feit dat zijn suikerspin in een witte sponzige pistolet zat waarop enkele zaadjes plakten was er niet veel verschil. Het ding komt alleszins in de Top 10 van meest oneetbare dingen, net na de broodjes met tandpastavulling op de markt van Mrauk-U in Birma destijds.
Bij zonsondergang kwamen we 180 km verder, na een vlotte rit door lintbebouwing, rijstvelden met piepjonge plantjes en heel veel ranke, elegante, feeëriek glinsterende tempels, in Lop Buri aan. Het eerste hotel dat we probeerden was een stadsgroezel aan een drukke baan, op zoek naar toch iets beter dus. Door de donkere stad speurden we verder naar nummer twee die ons Trees jammer genoeg niet kende dus moesten we alweer ons eigen gezond verstand boven halen. En 't zat nu juist zo goed ingepakt. Bij 't binnenrijden van wat we vermoedden dat het hotelterrein was kreeg ik 't gevoel of we waren in een reuze spookhuis aanbeland. Vlak achter de ingangspoort van het "resort" stonden dreigende betonnen apenbeelden van wel 4 meter hoog! In de duisternis was dat redelijk spookachtig, hoe verder we 't hotel inreden hoe meer van die beelden... Gigantische apen in alle mogelijke houdingen Binnen aan de receptie alwéér niets dan apenbeelden. Deze keer heel stoffige, uit eeuwenoude pluche Lop Buri is de stad van de tempels met de aapjes maar toch...
We besloten een luxesuite te nemen die in dit ding nog altijd maar de helft van onze kamer van gisteren kostte. Het is een ruime en propere kamer met voor onze deur een parkeerplaats en daarnaast een beeld van een tros bananen met apen er in, vanzelfsprekend van 4 meter hoogte. In het centrum van dit cirkelvormige "resort" ligt een groot zwembad en daarachter een karaoke-restaurant. Daar heb ik 's avonds dan ook oprecht slecht gegeten. Niet erg want op zo'n moment verdik ik dan toch al vast niet. Ik heb momenteel 't gevoel dat ik al opblaas als ik nog maar naar een glas water kijk. 's Avonds bekeken we de waanzinnig zotte foto's van ons olifantritje en ik had echt het gevoel of ik naar fotos van de alternatieve Bremer Stadsmuzikanten keek : een olifant met op zijn rug een buffel en een zeekoe. Pure National Geographic. Vooral de foto's in de rivier, als de olifant zo goed als helemaal onder water zit en ik op zijn hoofdknobbels overschiet, wiebelend op een bewegend eilandje, zie ik mezelf precies als een gestrande walrus. Al goed dat ik toen I'm the walrus aan 't zingen was.
Voor 't slapengaan ook nog ontdekt waarom dit hotel niet op de gps te vinden was. Het ding is niet onder "Hotels" gerangschikt maar wel bij... Attracties". Welja, met al die waanzinnige apenbeelden waarom niet in feite? Benieuwd hoe die dingen er trouwens bij daglicht uit gaan zien... Ik hoop dat ik er vannacht niet van droom.
