"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
14-02-2010
Kerstmis in mijn oren.
Kerstmis in mijn oren.
Het was een vreemde week. Kan ook niet anders als je met zon vreemde ziekte opgezadeld zit. Oorspronkelijk was ik niet van plan er nog woorden aan vuil te maken maar er blijkt veel interesse voor het onderwerp te bestaan. En om heel eerlijk te zijn het fascineert me zelf ook. Ik had er geen idee van wat er allemaal in een hoofd kon en kan gebeuren. Emotioneel put het me nog altijd even hard uit (vandaar dat ik deze week mijn blog grondig verwaarloosd heb) maar aan de andere kant maakt het me heel nieuwsgierig. Nieuwsgierig naar het waarom, maar daar raak ik niet achter, maar vooral nieuwsgierig naar hoe er mee om te gaan. Ik ontdek allerlei hulpmiddelen. Als een gezond mens me bezig zou zien denkt hij waarschijnlijk met een gek te maken te hebben. Ik mankeer alleen nog een gele trechter op mijn kop. Een werkmansoorbeschermer van de Hubo staat al gek genoeg.
Deze week heb ik getracht zoveel mogelijk stilte en rust te vinden wat niet makkelijk is als je nog een druk gevuld bestaan leidt. Je kan je zakelijke activiteiten en alle stresstoestanden niet op een paar weken kompleet afbouwen. Maar ik ben er mee bezig.
Het feit dat ik niet op reis kan weegt zwaar. Elke keer ik in de krant reclame voor reizen zie staan geeft dat een prik. Ik heb die droefheid enigszins proberen te counteren door samen met Echtgenoot knus in de zetel naar enkele van onze vakantiefilms te zitten kijken. Heerlijk bepoesd. Ik vroeg me altijd af waarom we filmden. Wanneer zouden we toch ooit de tijd nemen om die onzin te bekijken? Die uren, dagen film Nu dus. En heel blij dat we ze hebben.
De klank staat stil en gedempt, wat wel jammer is, want je kan meestal mijn onnozele commentaren niet verstaan, maar de beelden spreken dikwijls wel voor zich.
We keken naar de film van de Cambodja-reis uit 2002. Op een bepaald moment kwamen we aan een scène waarin zo'n typisch Aziatisch rammel-orkestje speelde. Echtgenoot wou dat deel maar snel doorspoelen maar het bleek niet nodig. (Bij vreemde geluiden kan ik nog altijd niet goed op voorhand inschatten of ze gaan pijn doen of niet, dat moet getest worden.) Ik overleefde het gejengel best, op 1 klein detail na : een muzikante met een belletje dat om de paar seconden Ting deed. Toen Echtgenoot liefdevol vroeg of het ging antwoordde ik : Jaja, ik kan t goed verdragen. Behalve die trees met dat ellendig belleke verdorie!!!. Nog geen minuut later klonk op de film mijn eigen stem : Miljaarde seg!!! Die trees met dat belleke! Daar word ik onnozel van! Dus, inderdaad, ook 8 jaar geleden had ik die madam haar rinkelbelleke al willen afpakken en in zee keilen. Alleen was het minuscule geluidje toen gewoon ergerlijk en deed het alleszins geen pijn. Ik mag er niet aan denken dat ik nu in Thailand zou zitten en er zon orkestje opdaagde! Dan gooide ik niet alleen t belleke in zee maar hing de madam er zelf nog aan vast waarschijnlijk.
De dagen hier thuis heb ik haast Zen-achtig doorgebracht. Ik lijk wel een monnik. Al wat ik vastneem of doe gebeurt met de grootste aandacht om toch zeker niets te doen krak-krak-KRAK-ken of het te laten KLET-teren of ting-ting-TING-elen. (Een mes dat op een bord valt resulteert in instant-braakneigingen ) Voor een snelle mens die gewoon was minstens vijf dingen tegelijk te doen is dit een heel vreemde gewaarwording. De eerste dagen ging dat heel goed. Het was een nieuwe levenshouding en ze bracht me rust. Alles ging wel heel traag maar er liep ook minder mis.
Die avond was er net een item op tv over een nieuw stiltegebied. Een bos in Gerhagen bij Tessenderlo. Het gaf me weer wat hoop dat er blijkbaar toch hoe langer hoe meer mensen de wereld te druk en te lawaaierig vinden en de stilte beginnen op prijs te stellen. Misschien komen er zo nog wel meer plekken?... Alleszins het is een goede evolutie.
Als je in stilte en traag leeft dan heb je ook meer tijd om na te denken. Natuurlijk vooral over de rare situatie waar je in terecht gekomen bent. Ik dacht plots aan mensen die ik vroeger kende die een hond hadden die van t minste geluidje schrok. Het is best mogelijk dat dat dier dus ook hyper-acusis had. Ik mag er niet aan denken! Als dier kan je niet uitleggen wat je gebeurt, je kan er geen aandacht voor vragen Je kan je lieve en bezorgde baas niet eens vragen die geluiden te vermijden. Hoe triest. Het enige voordeel dat zon dier heeft is dat het zich waarschijnlijk niet zal afvragen wat er nu met de rest van zijn leven moet gebeuren. Dat doe je als mens namelijk wel. Constant. Tot in de treure raast het op elk leeg momentje door je hoofd Hoe moet ik verder?, Stel dat dit nog erger wordt Het werd ook elke dag erger. Tot voor een dag of drie. Nu lijkt de hyper-acusis zich enigszins te stabiliseren. Mijn gecastreerde krekels zingen ondertussen onverdroten voort.
Elke scharnier van het hele huis in ondertussen gesmeerd geraakt. Ik ben de uitvinder van de Teflon-Spray oneindig dankbaar. Die mens verdient een standbeeld. Samen met mijn man want die heeft zich van deze enorme taak gekweten. Niks zo handig als deze ziekte om van alle piepende, tsjirpende huisgeluiden vanaf te geraken. Mijn deuren en sloten moeten me dankbaar zijn. Maar zelfs met die zalige spray krijg je verre van alles opgelost.
Voor de onvermijdelijke dingen, zoals een zakje diepvriesgroenten uit de diepvries vissen, komt de werkmansoorbeschermer goed van pas. Lang is hij niet op te houden want hij klemt nogal erg, maar voor korte klussen als t inladen van een afwasmachine is hij mijn beste maatje. Het dure ding van Stanley was een martelwerktuig, hij leek mijn kop te pletten, maar de goedkope van de Hubo staat hier knus op te rekken, opengesperd op een klein schuifje, en die gedraagt zich met de dag handelbaarder. Het temmen van een oorbeschermer begot... Ik had nooit kunnen denken dat ik me daar mee zou bezig gehouden hebben.
Op een morgen stond ik op en lag er een zalig kadootje op tafel! Superzachte, gelaagde oordopjes. Met hun ringvormige vliesjes leken het wel kerstboompjes. Kerstmis valt vroeg dit jaar. Dolgelukkig was ik er mee! Er zat een koordje bij om ze rond de nek te hangen en dat leek me helemaal t einde. Kon ik die dingen enkel insteken als t echt nodig was. Jammer genoeg bleek het hechtingsysteem verkeerd geconcipiëerd en was het onmogelijk ze aan hun leiband te bevestigen. Dus zitten ze nu maar in mijn zak in een oud filmdoosje. Niet zo handig om ze snel in te doen, maar kom, ik ben al heel blij dat ik ze heb.
Vooral op straat en in de auto doen ze echt deugd. De week voordien liep ik snel door een supermarkt en achter me streek onverwacht een kindje heel vrolijk met zijn handje over een verzameling chips-zakjes. Ik dacht dat ik in een vuurgevecht in Beiroet terechtgekomen was! Zon akelige dingen overkomen me alvast niet met mijn kerstboompjes in mijn oren.
Aanpassen aan de bewoonde wereld is een hele opgave en een grote uitdaging. Aan de ene kant heel ontmoedigend, maar toch ook fascinerend voor een nieuwsgierige geest. Over die avonturen vertel ik in mijn volgende schrijfsel op een dag dat ik weer eens vol moed ben dat dit ooit gaat over gaan, zoals vandaag.
Ik heb mijn best gedaan... Of het moeilijk gaat zijn of niet weet ik nooit op voorhand. 't Is alleszins een voorwerp dat we allemaal goed kennen... Dus : Go for it! Als je denkt dat je 't weet laat je twijfel je niet weerhouden om toch een antwoord in te sturen. Klinkt het niet dan botst het. En god weet hoe goed kunnen we er om lachen?
Veel succes maar nog veel meer tandengeknars, euh sorry, plezier.
Etienne staat in de supermarkt aan te schuiven met achter hem een knappe blondine. Wanneer hij zich omdraait, glimlacht deze naar hem en steekt haar hand als begroeting op. Hij is verbaasd en vraagt aan haar of zij hem misschien ergens van kent. Zij zegt hierop stilletjes tegen hem: 'Etienne, jij bent waarschijnlijk de vader van een van mijn kinderen'. Etienne schrikt hiervan en begint diep na te denken. Plots denkt hij terug aan lang geleden, aan de eerste en enige keer dat hij vreemd gegaan is. Hij vraagt aan de blondine: 'Ben jij die blondine die ik op mijn vrijgezellenavond geneukt heb op de biljarttafel, terwijl al mijn maten stonden te supporteren en jouw vriendin mij geselde met een natte selder, en een komkommer in mijn achterwerk duwde?' Waarop de vrouw, verschrikt, antwoordt: 'Etiennne! Ik ben gewoon de lerares Nederlands van jouw zoon'.
Op een dag vraagt een meisje aan haar mama: "Mama, vanwaar komen de allereerste ouders?" "Wel," antwoordt haar mama, "God heeft de eerste mensen, Adam en Eva, op de wereld gezet. Adam en Eva hebben dan kinderen gekregen die op hun beurt ouders geworden zijn enzovoort, enzovoort. Het is zo dat de humane familie is ontstaan." Twee dagen later stelt het meisje dezelfde vraag aan haar vader. Deze antwoordt: "Kijk, miljoenen jaren geleden evolueerden de apen langzaam tot wat de mensen vandaag zijn." Het meisje staat perplex en loopt snel naar haar mama: "Mama, waarom zeg jij me dat de eerste mensen door God op de wereld werden gezet, terwijl papa zegt dat mensen eigenlijk van de apen afstammen?"
Haar moeder antwoordt met een glimlach: "Dat is heel simpel liefje. Ik heb je verteld over mijn familie en papa over de zijne!"
Ze is 84 jaar oud en rijdt nog altijd zelf met de auto!!!! Ze schrijft:
Lieve kleindochter,
Enkele dagen geleden ging ik naar de plaatselijke krantenwinkel en zag een sticker waarop stond: 'Claxonneer als je van Jezus houdt'. Die dag was ik bijzonder opgewekt omdat ik net een mooie kerkdienst met koorzang en donderpreek had bijgewoond. Dus kocht ik de sticker en plakte hem op mijn bumper. Jongen toch, ben ik blij dat ik dat deed want ik beleefde daarna zo'n bemoedigend avontuur! Ik stopte aan een rood licht op een druk kruispunt, nog steeds in gedachten over de Heer en hoe goed Hij is. Daardoor zag ik niet dat het licht op groen sprong. Een goede zaak dat iemand anders ook van Jezus houdt en toeterde want anders was het mij niet opgevallen. Daarna merkte ik dat meerdere mensen van Jezus houden. Terwijl ik daar zat te wachten, begon de man achter mij te toeteren. Dan leunde hij uit zijn raam en riep: 'In Gods naam!! Vooruit! Vooruit! Jezus Christus!! Vooruit!' Wat een uitbundige fan van Jezus was hij. Iedereen achter mij begon te toeteren. Ik leunde uit mijn raam en begon te wuiven en te lachen naar al deze liefdevolle mensen. Ik claxonneerde zelfs enkele keren om te laten horen dat ik hun liefde deelde. Er moet zelfs een psychiater achter mij gestaan hebben want ik hoorde iets zeggen over een instelling. Ik zag een ander op een vreemde manier wuiven met alleen zijn middenvinger in de lucht. Ik vroeg mijn kleinzoon op de achterbank wat dit wilde zeggen. Hij antwoordde: 'Waarschijnlijk is het een Hawaïaans geluksteken.' Zo oud als ik ben heb ik nooit iemand uit Hawaï ontmoet dus gaf ik hem het geluksteken terug. Mijn kleinzoon barstte uit in lachen. Zelfs hij was dus aangestoken door dit religieus gebeuren!! Enkele mensen waren zodanig door de vreugde van het ogenblik aangegrepen dat ze uitstapten en in mijn richting kwamen. Ik wed dat ze wilden bidden of mij vragen welke kerk ik bezocht. Maar juist op dat ogenblik bemerkte ik dat het licht veranderd was. Dus wuifde ik lachend naar al deze broeders en zusters en reed verder. Het viel me op dat ik de enige was die over het kruispunt reed voor het licht opnieuw versprong en was een beetje droevig dat ik al deze mensen diende achter te laten na al de liefde die we deelden. Dus vertraagde ik, leunde uit het venster en gaf hen allen voor de laatste keer nog eens het Hawaïaans geluksteken. Toen begonnen ze allemaal gelijktijdig te toeteren. En ik dacht: 'Prijs de Heer voor zulke liefhebbende en godsvruchtige mensen.'
Veel liefs, Grootmoeder
PS. Wie gelukkig is maakt andere mensen ook gelukkig.
Iets in mij zegt... dat het vlotter gaat gaan als ik de foto een beetje schuin zet...
Maar ondertussen hebben arendsogen Redpoppy, Fernanda, Jan, Vifke, Ron en Vera het al wel opgelost! En gemakkelijk dat ze het vonden! (Eens ze het wisten.)
7 uur. Voor mij zo ongeveer 't zelfde als middernacht. Ik vertrek nu naar "de tandenfee", die ver achter Brussel woont, om naar mijn ontstoken tandbeen te laten kijken... Hopelijk vind ik straks nog de tijd en de energie om mijn tekstje te schrijven. Want er is toch weer zoveel te vertellen... Maar laat ik u alvast even opkikkeren met een opgespaard mailtje... (Al goed dat ik in de loop der jaren wat moppen bijgehouden heb voor als ik eens zelf geen tijd zou hebben om iets te schrijven. Een vooruitziende vrouw is er twee waard. ) ---------------------
Uit het boek Genesis.
God schiep de ezel en zei tegen hem : "Je bent een ezel. Je moet ononderbroken van de morgen tot de avond werken en zware dingen op je rug dragen. Je zult gras eten en niet zeer intelligent zijn. Je zult 50 jaar leven. "Daarop antwoordde de ezel : "50 jaar zo te leven is te veel, geef me a.u.b. niet meer dan 30 jaar." En het was zo! Toen schiep God de hond en sprak tot hem : "Je bent een hond. Je zult over de goederen van de mensen waken en hun trouwste vriend zijn. Je zult eten, wat de mensen hebben overgelaten en 25 jaar leven." De hond antwoordde : "God , 25 jaar zo te leven is te veel. A.u.b. niet meer dan 10 jaar!" En het was zo! Toen schiep God de aap en sprak tot hem : "Je bent een aap. Je zal van boom tot boom zwaaien en je gedragen als een idioot. Je zal grappig zijn en je zal 20 jaar leven." De aap sprak : "God, 20 jaar als clown in de wereld te leven is te lang. A.u.b. geef me niet meer dan 10 jaar." En het was zo!
Tenslotte schiep God de man, en sprak met hem : "Je bent een man, het enige rationele levende wezen, dat de aarde bewonen zal. Je zal je intelligentie benutten, om anderen als jou onderdanen te maken,je zal de aarde beheren en voor 20 jaar leven." Daarop sprak de man : "God, man te zijn voor slechts 20 jaar is niet genoeg. Geef me a.u.b. de 20 jaar die de ezel niet wilde, de 15 van de hond en de 10 van de aap."
En zo komt het, dat de man 20 jaar als man leeft, vervolgens trouwt en kinderen krijgt, waardoor hij 20 jaar moet werken als een ezel en zware lasten draagt, 15 jaar als een hond het huis bewaakt en eet wat de familie overlaat en tenslotte nog 10 jaar de aap uithangt, zich daarbij gedraagt als een idioot en de clown speelt voor zijn kleinkinderen.
't Wordt eentonig, ik weet het, voor mij ook, maar weer geen eigen werk vandaag. Ik was nochthans aan een tekstje aan 't werken. (Bemerk het verkleinwoord. ) Maar de omstandigheden zijn niet echt optimaal. Geen electriciteit thuis, en nog een kaakbeenontsteking opgelopen ook... Morgen beter. Hoop ik. Maar we blijven lachen... ---------------------
Vader en zoon haai zwemmen hongerig langs het strand. Plotseling zwemt er een groep mensen boven hen... Zegt vader haai : "Wel zoon, nu gaan we zo ver naar boven, dat alleen de bovenste helft van onze rugvin te zien is en zwemmen vervolgens enkele rondjes rond die zwemmers!" Zo gezegd, zo gedaan... Vader haai : "Jongen, nu doen we dat opnieuw, maar deze keer laten we onze ganse rugvin zien! " Dus die twee zwemmen weer enkele rondjes rond de zwemmers en duiken dan opnieuw iets dieper. Vader haai : "Wel, mijn zoon, nu gaan we ze langs beneden aanvallen en vreten maar!" Alle zwemmers worden opgepeuzeld...
Later die dag, terwijl vader en zoon tevreden rondzwemmen en nagenieten, vraagt zoon haai : "Zeg vader, waarom hebben we eigenlijk eerst al die rondjes moeten zwemmen, we hadden ze toch, zonder probleem, direct kunnen opeten ???"
"Wel zoon, da's heel simpel, als hun darmen leeg zijn smaken ze gewoon beter."
De electriciteit in onze regio was uitgevallen, dus ik kon niet zien of er al iemand de juiste oplossing heeft ingestuurd. Toen ik gisteren mijn mail opende zag ik nog volop bloembollen en ajuinen binnen rollen... Dat is het dus niet! Het zijn geen worteltjes die ge ziet! Echt waar niet! Goed raadsel nietwaar?
En doe toch maar verder uw best want als ge dit niet raadt gaat ge zaterdag weer vloeken.
Te groggy voor eigen werk vandaag. Dus plaats ik maar een grapje dat ik onlangs per mail aankreeg. 't Is wel een mop, maar 't is toch iets waar men best eens over kan nadenken...
Een Afrikaan ligt te slapen in de zon onder een bananenboom, toen een Amerikaan voorbij kwam. 'Hé', riep de Amerikaan, 'moet jij niet werken: Time is money!! ''Wat moet ik doen' zegt de ander. 'Nou de bananen plukken en verkopen.' 'Waarom verkopen? Ik kan ze toch ook weggeven, als er teveel zijn.' 'Ben je gek', zegt de Amerikaan. 'Verkopen moet je, geld verdienen.' 'Wat moet ik met dat geld', vraagt de Afrikaan 'Land kopen, nog meer bananenbomen planten..... en dus nog meer verkopen en dus nog meer geld verdienen'. 'Wat moet ik met al dat nog meer geld'?' 'Koelcellen bouwen', zegt de Amerikaan, 'om de bananen te bewaren en ze zo tegen de beste prijzen te verkopen. Dan verdien je nog meer, dan kun je arbeiders huren, die al het werk voor jou doen, en nog meer grond kopen en nog meer bananen verbouwen..... en dus nog meer verdienen!' 'En dan' vraagt de Afrikaan? 'Dan word je rijk. Miljonair! 'En dan?' 'Dan word je multimiljonair!' 'En dan?' 'Dan ben je pas echt rijk, zo rijk dat je kunt rentenieren.' 'Rentenieren?', vraagt de Afrikaan. 'Ja dat is', zegt de Amerikaan, 'zalig niets doen. Lekker luieren in de schaduw van de boom, en vooral tevreden zijn...!' 'Maar wat is het verschil met nu', mompelt de Afrikaan en sluit met een tevreden glimlach op zijn gezicht de ogen...
Proficiat Fernanda, Luk, Vif, Andromeda, Dolfijn, Klaproosje, Helena, Speelster, Yvette, Lilith, Renee, Chrisje, Nand, Jan, Ron, Veveke, Nilleke, Mieke en Piet... want ge zijt allemaal in mijn valleke getrapt. Ik heb heel veel moeite gedaan om dit ding zo te fotograferen dat het wat leek op de worteltjes van een prei, een selder, een ui, een pijnajuin, een lenteuitje... En dat is dan ook exact wat jullie erin gezien hebben. Maar 't is wel verkeerd natuurlijk. Heerlijk. Met de voorraad soepgroenten die ik nu heb aangekregen kan ik soep voor een regiment maken. Dus stop daar maar mee. De mensen die er een borstel, een inktvis, een kokosmat of een bloemkool in gezien hebben zijn er uiteraard ook glad naast. Ja, ik geloof er deze week in, dit wordt een goed raadseltje, hier gaan we nog plezier aan beleven. Allez kom, nog een keer proberen.
En geloof me, 't is een overbekend iets, iedereen kent dit ding heel goed.
Mathurin is bijna twee jaar oud. Nemuri Neko nog geen jaar. Serendipity is waarschijnlijk rond de drie jaar maar ze bezit de rust en wijsheid van een senior. Het jonge volk en "de oude garde van + 10" hebben verschillende belangen en interesses. Gelukkig hebben ze de ruimte om ieder van hun ding te genieten....
Mathurin : "Nee Muri, ge blijft met me spelen. Ge gaat niet in de chauffe-chat bij de kattinnekes zitten! Gij zijt de jongste in dit huishouden, vrouwen zijn nog niks voor u!" Nemuri Neko : "Maar gij zijt maar 1 jaar ouder dan ik!"
Mathurin : "Ja dat kan wel zijn maar dat is dan in kattenjaren gerekend en ons ma zet dat om in mensenjaren en dán ben ík een gezonde puber en zijt gií nog een snotaap." Nemuri Neko : "Pfffft. Als ge dan maar beseft dat gij toch rapper een senior zult zijn dan ik..."
Ming : "En dan te bedenken dat wij ook ooit zo geweest zijn..." Laathi : "Ja maar das lang geleden hé Ming. Zeker bij u ..." Ming : "Kalmaan, gij zijt ook al 10 jaar Laathike..."
Serendipity : "Oh!!! Ming?! Gij ligt hier met een andere vrouw! Een rijper exemplaar dan ook nog!" Ming : "Ja schat, maar 't is gewoon voor een babbeltje..." Laathi : "Praten kan hij nu eenmaal niet zo goed met een jong dingske zoals gij..."
Serendipity : "Is dat waar wat ze zegt Zoetebekske? Waarom zou ik te jong zijn voor een goed gesprek met mijn Pluizenbolleke?" Laathi : "Omdat uw zinnen te lang zijn. Teveel achtervoegsels en bijwoorden." Serendipity : "Maar de Ming is mijn lief!!! Dan mag ik die toch 'Mijn Teder Ros Voske' noemen?!!" Ming : "Dames, euh, zouden we niet beter allemaal samen een dutje doen?... Zou dat niet veel problemen voorkomen?..."
Serendipity : "Ziedewel!!!! Nu wilt ge al met haar slapen ook! Ik wist dat dat er van ging komen! Ik ben weg." Ming : "Amai, dat zal straks een plezant nachtje worden. Ik zal én haar rug én haar buik kunnen wassen eer dat terug bijgelegd is..." Laathi : "Eigen schuld hé Ming... Gij moest en zou per se een jong lief hebben. Die zijn nu eenmaal een pak veeleisender. "High Maintenance"- lieven noemen ze dat in 't Engels. Dat had ge kunnen weten want gij waart vroeger ook geen gemakkelijke." Ming : "Soit. 't Kan zijn. Maar ik ben eigenlijk wel uitgebabbeld voor vandaag. Kunnen we nu even dutten? Daarvoor dient de chauffe-chat toch nietwaar?"
Mathurin : "Allez! Hoort nu hoe die ouwe garde zit te zeveren! Dat is toch niks voor iemand van onze leeftijd! Blijf toch lekker met mij spelen!" Nemuri Neko : "Zeg het nog eens. Zolang gij met uw tong in mijn oor zit te peuteren kan ik niet veel horen Mathu..."
Mathurin : "'t Is véél plezanter propere oortjes te hebben en in de armen van uw kameraad te liggen rollebollen dan met een warme poep tussen die senioren te liggen en hun gewauwel te moeten aanhoren." Nemuri Neko : "Als gij 't zegt 'Mathurin De Rijpe'... Als gij 't zegt..."
En zo geniet elke leeftijds-kat-egorie hier op zijn eigen manier...
Het beloofde nawoord(je) bij mijn vier vorige hoofdstukken over tinnitus en hyper-acusis.
"Planeet Chaos" blijkt niet zo onbewoond als eerst gedacht.
Ooit liep er op een Vlaamse zender een komisch programma met als titel : "Alles kan erger!" Nooit geweten dat er in een titel van een hilarische serie zoveel waarheid kon schuilen.
Deze week was ik een marathon aan 't lopen tussen logopedisten, ostheopaten, huisdokters, kinesisten en acupuncturisten. Mijn geloof in de Specialisten ben ik nog steeds kwijt. Maar ik wil wel alles doen om koste wat kost uit de lawaai-hel te ontsnappen, zelfs al moet het me ook mijn laatste calorie energie kosten. Wat het momenteel ook aan 't doen is...
Van mijn lieve huisdokter leerde ik dat ik - misschien wel heel moedig - maar dan toch totaal verkeerd bezig was. Dat het geen zin meer had om de pijn te trotseren en maar rücksichtslos door te gaan zonder oordopjes. Ze vergeleek de hyper-acusis met een brandwonde. Die zou ook nooit genezen als je de huid geen rust gunde. Zelfs al zou je steeds maar met het zachtste pluimpje over die wonde blijven wrijven, ze zou nooit genezen. Een wonde moet gerust gelaten worden om te kunnen helen. Dus de oren hebben rust nodig. De oren moeten in de watten gelegd worden. Om heel eerlijk te zijn, het dagelijks leven is sinds eergisteren ook niet meer mogelijk zonder oordopjes.
Waar ik in 't begin van de week enkel gek werd van de autosteutels die tegen het dashboard van de rijdende auto klingelden, schrijnen nu de geluidjes van de richtingaanwijzers en alle andere auto-piepjes ook al door mijn kop. Het gebulder van de camions naast me op de autostrade is oorverdovend. Ik ben dus aan 't leren autorijden met oordoppen. Een heel nieuwe wereld gaat voor me open. De oordoppen geven een zalige rust maar ze versterken het onveiligheidsgevoel in het verkeer. Nu pas blijkt hoezeer je ook op je gehoor rijdt. Het is nu dubbel oppassen geblazen. Jammergenoeg kan door die dopjes nu ook de autoradio niet meer aan om de tinnitus wat te maskeren. Maar je kan niet alles hebben.
Eergisteren droeg ik mijn dopjes voor het eerst. Hier in huis. Want zelfs hier is het moeilijk leefbaar geworden zonder. Elk klikje van een deur die (hoe voorzichtig ook) gesloten wordt doet pijn, een potje krabsla of margarine openen gaat niet meer, de belletjes aan de kattenhalsbanden van de twee kleintjes kan ik niet meer verdragen. Zelfs terwijl mijn zevental samen kattenkorrels knabbelen - wat een geluid veroorzaakt dat me vroeger een enorm geluks- en rijkdomgevoel gaf - moet ik de kamer verlaten. Met oordopjes kan ik er tenminste toch nog naar kijken. Door de vele akelig geworden geluidjes buiten te sluiten ontdek je wel andere fijne zaken. Een poes op je schoot horen spinnen was heerlijk, maar een poes enkel voelen spinnen is ook een aparte belevenis. Heel 't lijfje trilt en je raakt niet meer afgeleid van al die wellustige bewegingen van het genietende poezenbeest.
Langer dan twee uur kon ik mijn dopjes niet verdragen, mijn oren werden heel pijnlijk. Toen ik ze verwijderd had leek het wel of mijn oren net bevallen waren. Ik zal dringend marktonderzoek moeten gaan doen naar de ideale dopjes... Als die al bestaan. De haast geluidloze dag van eergisteren gaf me een enorme rust. En wat nieuwe moed. De tinnitus blijft constant maar die heb ik - weliswaar met veel moeite - toch weer weten om te turnen in iets minder onbehaaglijks dan mijn "Gecastreerd Krekelkoor".
De dag van gisteren was een heel ander paar mouwen. Ik reed 40 kilometer naar mijn tweede afspraak bij de ostheopaat. Daar worden mijn kaken en gehoorgang ontspannen, mijn onderkaak, mond en nek bijgeschroefd en verwrongen in de hoop op die manier iets los te maken dat het geweld in mijn kop doet afnemen zodat ik mettertijd terug van "Planeet Chaos" naar "Planeet Aarde" kan verhuizen.
De rit over de E313-snelweg was een ramp. Overal werken, files,... Tot overmaat van ramp was er een camion tegen een brugpijler gereden die onmiddellijk moest afgebroken worden, dus het fileleed was weer niet van de poes. Doodmoe kwam ik bij de ostheopaat aan. Ik ging binnen en deed mijn dopjes uit. Ik moest wel, anders kon ik zijn instructies niet verstaan. En toen barstte de hel los.
Er zijn verscheidene met dunne gordijntjes van mekaar gescheiden behandeltafels, met in elk hokje een kinesist en een patiënt. Ik ben er vroeger vaak geweest en er heerst altijd een vrolijke sfeer, ondanks de gordijntjes praat iedereen tegen mekaar, de radio staat op en er wordt gelachen. Hoe prettig dat vroeger was, zo ellendig is dat in mijn huidige toestand. Je ligt in een geluidsbrij en je kan je nog amper op je eigen behandeling concentreren. De man vroeg dan nog aan een collega de radio harder te zetten en terwijl hij aan mijn hoofd aan 't wringen en kraken was begon hij vrolijk met de muziek mee te fluiten. Recht in mijn oor. Ik kromp ineen van de pijn. Ondertussen werd er rond me heen gezellig over sport gepraat en flink heen en weer geroepen. De behandeltafel werd onverwacht hoger en lager gezet, telkens met een flinke KLAK. IJzer op ijzer. De knal ging telkens dwars door mijn kop. Een paar keer heb ik laten merken dat me dat echt pijn deed maar ik dierf die mensen hun beroepsplezier en vrolijke babbel nu ook niet onderbreken. Trouwens als je daar ligt om een gebroken been terug te laten mobiliseren zal 't ook best fijn zijn dat er wat ambiance is.
Op 't laatst werd er ook nog een rammelend doosje naast mijn kop geplaatst en werden er metalen acupunctuur-drukknopen in mijn oren geschoten. Ik dacht even dat ik gek ging worden. Gelukkig waren het er maar vijf. Daarna moest ik een plastic gebitje passen dat mijn kaken 's nachts ging opensperren, maar dat paste niet. Op dat moment kwamen de andere kinesisten hun mening geven en stond iedereen rond me door mekaar te praten, kwamen er ondertussen andere patiënten binnen en duwde de secretaresse ons opzij omdat ze die behandelruimte moest voorbereiden voor de volgende zieke. Totale chaos in mijn kop. Niemand wou geloven dat ik net al mijn amalgaamvulligen had laten vervangen en dat mijn kaken echt wel goed op mekaar pasten. Ik verzorg mijn gebit al heel mijn leven minutieus, ik weet hoe kostbaar zoiets is. Op de duur stond ik daar kompleet hulpeloos midden in dat groepje overdonderende mannen. Ik kon het gesprek toch al lang niet meer volgen, ik heb snel betaald en ben alweer gaan lopen. Ik rende buiten en kwam terecht in 't overweldigende straatlawaai van een viervaksbaan. Op een tiende van een seconde stond ik terug binnen om eerst mijn oordoppen in te steken. Jankend ben ik naar mijn auto gelopen en dan kon de rest van de ellende beginnen : door de oeverloze verkeerschaos terug thuis geraken. Door de wegenwerken en de files moest ik wel één dopje terug uit mijn oor peuteren zodat ik de verkeersaanwijzingen op de radio kon volgen. De gruwelrit duurde twee uur. Kompleet uitgeput kwam ik thuis, heb ik mezelf getrakteerd op een kalmeerpil en ben op bed geploft met een zacht spinnende Nemuri in mijn armen.
Dat een doorsnee-mens niet kan bevatten wat hyper-acusis is daar heb ik alle begrip voor. Maar mensen die in de geneeskundige sector werken? Daar verwachtte ik toch iets meer van. Ik weet wel : "onbewust kunt ge niet zondigen", maar toch... Een klein beetje begrip aan de dag leggen en eventueel zo'n "bizar" geval als ik in 't aparte kleine zijkamertje behandelen was toch niet zo moeilijk geweest?...
Mijn uiterst meelevende huisdokter heeft me medicijnen gegeven die mogelijk kunnen helpen. Maar het effect zal ten vroegste over 6 weken voelbaar zijn. Als ze al gaan werken... Ondertussen mag ik af en toe - als ik eens even enkele uurtjes vakantie uit de hel wil - een kalmeerpil nemen. En, o wonder, die doet mirakels! Al na een kwartier is de wereld dan weer een tijdje leefbaar. De tinnitus blijft en de plotse kleine geluiden klinken nog wel te luid, maar ze doen geen pijn, ik kan weer mijn handen onder een kraantje wassen en een boterham uit een zak nemen of wat boodschappen uit plastic zakjes halen zonder omhoog te vliegen. Het nadeel is... ik word er suf van. Maar eerlijk gezegd, zelfs die sufheid is momenteel welkom. Alles is beter dan 24 uur aan een stuk ineenkrimpen van 't kleinste geluidje.
Ondertussen heb ik een boek ontdekt geschreven door Michel Follet, hij was destijds een van onze bekendste tv- en radiofiguren. Hij leidde kwissen, presenteerde prettige programma's, vond zelfs Radio Donna uit. Ook die man heeft (weliswaar door een tumor-operatie) ook de surrealistische combinatie van tinnitus en hyper-acusis opgelopen. Toen ik gisterenavond het boekje las voelde ik me plots niet meer zo alleen op "Planeet Chaos". Heelder zinnen die hij geschreven had kwamen overeen met wat ik in mijn blogverhaal van zondag neergepend had. Er was dus nóg een mens op aarde die in deze hel terechtgekomen is! Hij blijkt zelfs de peter te zijn van de Tinnitus en Hyper-Acusis Werkgroep "Vlati". "Planeet Chaos" is dus helemaal niet zo onbewoond als ik een week geleden nog dacht.
Aan de ene kant was het een verademing te lezen dat ik niet alleen in deze vreemde toestand verkeer. Er zijn er nog anderen en ze overleven het ook. Aan de andere kant... belofte op beterschap zat in het boekje niet in. Follet leeft al veertien jaar met de ziektes. Hij heeft er zijn hele levenswijze, zijn carrière, zijn woning, kortom zijn hele "zijn"... aan moeten aanpassen. Ik vind dat momenteel een méér dan gruwelijk vooruitzicht. Ik wil echt nog even vurig blijven hopen dat er genezing mogelijk is. Het is nog te vroeg om me er bij neer te leggen dat dit blijvend zou kunnen zijn. Ik heb me tot doel gesteld in mei of juni voor een korte rustige vakantie naar Cyprus te kunnen vertrekken. Zonder die hel in mijn kop. Voilà.
Michel Follet's boek heet "Oorlog in mijn hoofd". Het is een dun en zeer leesbaar boekje. Wijs en zelfs grappig. Voor mensen met een gehavend gehoor - door welke oorzaak dan ook - is het beslist een aanrader. Voor hun familieleden eveneens. Maar 't leest ook heel prettig voor mensen die geïnteresseerd zijn in muziek en geluid, en in de gevaren van luide muziek die vooral onze jonge mensen momenteel belagen. Echt de moeite. Je vindt het misschien wel in de bibliotheek maar zeker in de betere boekhandel. 't Kost niet veel en 't is elke cent waard.
Dit fotoraadsel werd me in de schoot geworpen toen ik in een file stond met naast mij een reuze tractor. 't Was een enorm ding. De band was zeker 1.60m doorsnede! Ik mag het mezelf ook al eens makkelijk maken.nietwaar? Ik moet toch niet altijd mijn ogen zitten te verknoeien met piepkleine dingskes? Ook uw fotograaf wordt een dagske ouder. Maar wie weet?... En is 't morgen toch weer iets kleins?...
Jammer genoeg heb ik geen totaalfoto want ik heb de tractorband vanuit mijn autoraam getrokken en ik kon niet verder achteruitleunen. Het ding was zo enorm dat ik het niet helemaal op de foto kreeg. De P van het merk Pirelli heeft op 't laatst toch nog enkele mensen over de streep getrokken.
Sommige lezers vroegen me : "Mag ik uwen dichtende beer eens zien? Toe!... Komaan..." Maar ge kent hem toch al?! Ik heb er tijdens de laatste reisverhalen al glimpjes van durven laten zien! Allez vooruit, hier een paar foto's uit 2003 van Haricot, toen hij nog jong was.
Als visserke in Sri Lanka.
Zijn "geboortekaartje". Hij komt uit een kokosnoot. We kunnen niet allemaal uit de bloemkolen komen.
Híj is op die 7 jaar niet veel veranderd. Dat is 't voordeel van een beer te zijn. Alhoewel... als ge in míjn handen valt is dat wel geen garantie om er goed uit te blijven zien.
Vorig jaar in juli op Spitsbergen. De eerste van links, voor wie zou twijfelen.
Ik heb er tijdens de laatste reisverhalen al glimpjes van durven laten zien!
