|
Ik wens alle moeders - zowel van mensenkinderen als van dieren-"kinderen" - een heel fijne Moederdag. Ik hoop dat ze omringd worden door lieve mensen met misschien wel een klein kadootje... En dat hoe klein de attenties ook mogen zijn, ze toch geluk zullen brengen en dat de gevers op dankbaarheid kunnen rekenen.
Lees anders maar eens onderstaand verhaal... 
(Begin nu niet te wenen, want ik heb het geschreven om u te laten lachen. Ikzelf kan er ondertussen ook meer dan hartelijk om lachen. Toen ik me vannacht alles opnieuw herinnerde heb ik het stuk zelfs schaterend zitten typen.)
34. Het trauma van de Moederkesdag-kados.
Ons ma wilde geen kadootjes. Niet voor haar verjaardag en al zeker niet voor zon commerciëel gedoe als Moederkesdag. Trouwens er waren twee moederkesdagen en welk was nu de echte? Die van mei of die van augustus? Hoe dan ook, ze vond kados pure geldverkwisting, ter ere van welke gelegenheid ook.
Maar als kind denkt ge daar anders over. Zeker als ge al de andere kinderen op school hoort vertellen over de geschenken die ze voor moederkesdag gekocht hebben. Van bloemen wist ik dat ma ze helemaal nutteloos zou vinden, ik wou trouwens iets geven met een betekenis, minstens iets voor de eeuwigheid, iets waar een verhaal aan vast zat. En geloof me, dat verhaal zit er aan vast. Zij het enigszins anders dan toen ik het destijds bedoelde.
Ik was zes jaar en bezat 67 frank. Dus daar zou het mee moeten gebeuren. We woonden aan de Grote Markt en een grootmoeder van een klasgenootje had daar een souvenierwinkeltje. Kantwerk, mini-kathedraaltjes, postkaarten, lepeltjes met het schild van Antwerpen er in gegraveerd, kurkentrekkers met Brabo op, kortom alle mogelijke brol die ge kon bedenken werd daar verkocht, liefst spullen in het kader van Antwerpen.
Ik trok met mijn hele bezit naar dat winkeltje. Ten eerste omdat het vlakbij huis was en ik niet te lang verdwenen zou zijn, en ten tweede hoopte ik stiekum op wat krediet voor t geval ik met mijn centen niet zou toekomen.
Daar aangekomen bleek alles natuurlijk veel te duur of helemaal niet nuttig. En bij ons ma met iets onnuttig afkomen zou helemaal niet in goede aarde vallen. Dit project was echt wel een precaire aangelegenheid. Hier moest grondig over nagedacht worden. Plots viel mijn oog op twee houden klompjes die met een lintje aan mekaar hingen. Op het ene was een speldenkussentje gekleefd en op het andere zat een vingerhoed. Eentje uit plastic weliswaar, maar kom, t was toch iets nuttigs. Aangezien mijn ma naaister was vond mijn 6-jarig breintje dit een zeer toepasselijk kado, en wat nog veel belangrijker was, het was iets dat ze kon gebruiken, dus het kon zeker niet onder nutteloos of zotte kosten gecatalogeerd worden.
Het onooglijke prul kostte 70 frank maar de grootmoeder zei grootmoedig : Die drie frank brengt ge later dan maar eens binnen. Kwijtschelden was er niet bij want t was ook een zuinige madam. Ze was van de leeftijd van ons ma, misschien was heel de generatie die twee wereldoorlogen had meegemaakt nogal aan de zuinige kant?
Ik smokkel mijn kadootje binnen, zit enkele dagen flink op hete kolen, en op moederkesdag kom ik ermee voor de pinnen. Trots als een jong pauwke! Ons ma kijkt al vies als ik met een pakje afkom :
Maar nee! Ik heb u nog zó gezegd : géén kados! Dat is geldverkwisting!
Maar de blik zal nog een stuk viezer worden eens ze dat kleurige papiertje eraf gepulkt heeft
Oooooooh! En dan nog zon prul! Waar hebt ge nu uw centen aan uitgegeven?!
Jamaar dat is toch nuttig! t Heeft een vingerhoed en een speldenkussen en gij zijt naaister geweest!
Dat is een ding om aan de muur te hangen! Dat is versiering! Ge ziet toch ook dat dat een plastic vingerhoed is en geen metalen?
Jamaar, ik dacht -
En waar hebt ge dat gekocht?
Bij de bomma van Susanneke
Amai, dat zal nogal geld gekost hebben! Gelijk dat een geldwolfke is! En dan kunnen we dat nog niet terugbrengen ook niet. Ah nee, dat is te gênant, want ge zit met haar kleinkind op school
Ja, en t is eigenlijk nog erger
Hoe nog erger?...
Tja, ik had drie frank te kort en die moet ik nu later, als ik die gespaard heb, naar die bomma gaan brengen
Wat? Gij gaat iets kopen dat ge niet kunt betalen?!! En
is dat mens zo gierig dat ze u vraagt om voor die drie frank nog speciaal langs te komen?! Aan een onnozel kind dat heel haar spaarpot leeghaalt om een kado voor haar moeder te kopen?! Welwelwel
En dan nog zon nutteloos ding ook. Maar ja, ze verkoopt niks anders dan rommel. Kom, hier is drie frank, ga die haar brengen dat dat hier uit de voeten is. En vergeet het nu nooit meer : ik wil geen kados. Buiten pralines.
Jamaar, pralines kon ik niet betalen.
Natuurlijk. Dat weet ik. Dus dan moest ge geen kado kopen hé! Hoe dikwijls heb ik dat nu al gezegd?
Jaren later. Tweede poging. Ik ben een jaar of twaalf en heb weer maar een mager spaarvarken. Meer een uitgemergeld spaar-big want veel zakgeld kreeg ik niet. In de Grand Bazar verkochten ze peper- en zoutvaatjes. Design. Druppelvormige plastic dingen. Het pepervat in mosgroen, het zoutvat in kleigeel. Op t ene stond een letter P, op t andere een S. Jammer genoeg waren die setjes te duur voor mijn portemonnee. Maar
ze hadden een overschot aan pepervaatjes
en die werden apart verkocht en waren veel goedkoper. Ik ging slim zijn! Ik kocht twee van die groene pepervaatjes, ging thuis aan de slag om zorgvuldig die letter P van het ene af te krabben, nam mijn velletje met overwrijflettertjes en verving de P netjes door een S. t Was keurig gedaan, alleen was mijn S een heel klein beetje kleiner dan de P, maar dat zou wel niet opvallen.
Dus zat ik weer een paar spannende dagen met mijn weggestopt kado op hete kolen te wachten op moederkesdag.
Oh oh, ons ma zag me al komen met dat pakje
Ik zou het begin van de dialoog van hierboven eigenlijk gewoon kunnen overtypen. Dus de eerste regels van het gesprek sla ik maar over.
En voor wat moet dit in godsnaam dan wel dienen, als t volgens u iets nuttig is?!
Awel dat ziet ge toch! Dat ene is een pepervat en dat andere een zoutvat! Dat kunnen we toch gebruiken?!
Maar dat is niet waar! Dat zijn allebei dezelfde!!!
Maar nee! Ge ziet toch dat op t ene een P staat en op t andere een S! Ge kunt toch lezen!
Jamaar dat moet een misdruk zijn! Dat zijn echt waar twee dezelfde! Ge ziet dat toch aan de opening vanboven?! Een zoutvat heeft andere gaatjes dan een pepervat. Ge zoudt nogal wat zien gebeuren moesten we hier zout in doen, de patatten zouden niet meer te eten zijn. Ge moet dat gaan omruilen want ge hebt u wat in uw handen laten draaien!
Ik kan dat niet gaan omruilen
Natuurlijk gaan we dat omruilen.
Nee dat gaat echt niet want ik wéét dat dat eigenlijk twee pepervaten zijn
Hoezo?
Tja, ik had geen geld om een setje te kopen, en twee dezelfde waren goedkoper, en ik dacht dat dat niet zou opvallen als ik op dat ene het letterke verving, en dus -
Ja. Dan kunnen we dat inderdaad niet terug brengen. Alleszins ik hoop nu dat ge eindelijk uw les geleerd hebt : dat ik geen kadoos wil. Behalve desnoods pralines.
Jamaar pralines zijn geen echte kado want die eet ge op en dan zijn die vergeten.
Awel ja! Dan hebt ge later toch geen rommel die in de weg staat! En pralines zijn nog lekker ook.
Zover dus mijn pogingen om iets voor de eeuwigheid te bereiken.
Tien jaar later, en vele, vele pralinendozen van een halve kilo (voor een hele kilo kreeg ik ook ambras, dat had ik ook rap met schade en schande ondervonden, want boven de halve kilo was het blijkbaar weer geldverkwisting) van de Leonidas later, deed ik nog eens een poging. Op reis in Griekenland vond ik in een klooster een handgeschilderd icoontje dat echt heel mooi was. Prachtig van kleur, mooi ingelegd met goud. Aangemoedigd door mijn echtgenoot dierf ik uiteindelijk het risico te nemen het ding te kopen. In t slechtste geval zou onze pa - die ondertussen op pensioen was en nu ook thuis woonde - het wel mooi vinden.
Ik kwam terug van de reis, begon alvast met het ding in mijn handen aan een verontschuldigende uitleg dat ik een moederdagkado had meegebracht. Ik deed alsof het een heel goedkoop dingetje uit een souvenierswinkeltje was. Als ze me nog vijf minuten langer hadden laten bazelen dan was t er waarschijnlijk op uitgedraaid dat ik t ding gratis gekregen had bij zes flessen cola. En als ik de kans gekregen had 10 minuten te mogen uitspreken dan had ik denkelijk staan zeveren dat ik t ergens in een vuilbak gevonden had. Veiligheidshalve beëindigde ik mijn relaas almaar vast met de woorden dat ik echt wel wist dat t een moederdagkado was dat ze zeker niet zou willen, maar dat als ze t niet aanpakte, ik t wel op hare kop zou kloppen.
t Enige waar die dag mee geklopt is is met een hamer. En dan nog niet op mijn kop maar op een nagel. Om dat goedkope ding aan op te hangen. Toen het hing bekeek ze het eens :
t Is wel iets schoon ja,
dat wel
Gelukkig dat het zo weinig gekost heeft, anders was t wel zonde geweest
Als ik dit verhaal vertel worden mensen soms triest. Maar dat is voor niks nodig. Iedereen heeft heel goede en ook wat mindere kantjes. Dat maakt nu juist de eigenheid van een mens. En als mijn ma niet zo opgevoed was en zelf niet zo zuinig geleefd had dan had ik nooit zo vroeg met mijn winkel kunnen stoppen.
Elke munt heeft twee kanten
En zo kan ik nog wel duizend verhaaltjes over mijn liefste schat vertellen. Het ene al grappiger dan het andere, maar elke herinnering gekoesterd als een kostbare parel.
Ooit rijg ik misschien eens alle parels aan mekaar in een reeks verhaaltjes over mijn onweerstaanbare, onnavolgbare moeder
Zin om meer van mijn jeugdherinneringen te lezen?
Klik op de knop "Mijn Jeugdverhalen" in de zijlijn van mijn blog.
15-08-2010 om 13:32
geschreven door Laathi
|
