"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
19-09-2010
De schoonheid van afscheid nemen...
Hoe begint ge zoiets te schrijven? Zonder uzelf belachelijk te maken... Want "het was toch maar een kat"...
Maar wel een levend wezen dat 16 jaar van ons leven gedeeld heeft, én, héél prominent aanwezig was. Dat zullen jullie later wel in de vrolijkere verhalen lezen.
Eerst wil ik zijn afscheid verwerken. Eigenlijk iets heel intiems, maar toch ook waardevol om te delen. De dood wordt zo vaak met afschuw bekeken - of zelfs volledig genegeerd - terwijl er toch - als je even over de pijn heen kan kijken - een ongelofelijke schoonheid in ligt. Ik wens al mijn vrienden een leven en een dood als Ming toe. Zo zacht, zo geborgen.
Twee weken geleden wilden we voor enkele dagen naar Frankrijk rijden. De kastelen van de Loire gaan bezoeken. Daar zou het nu wel rustig zijn. Paul was echter niet gerust in Ming zijn gezondheid - hij was weer erg lamlendig de laatste twee dagen - en wou eerst langs de dierenarts.
De dierenarts onderzocht hem en vond al zijn organen nog in prima staat voor zijn leeftijd, ze sprak er zelfs over dat hij best nog wel enkele jaren bij ons zou kunnen zijn. Fijn nieuws! Hij kreeg een cortisone-spuit waarvan we hoopten dat hij er net zo goed op zou reageren als tijdens zijn vorige zware dip in december. Toen was hij er in twee dagen terug bovenop en bleef hij 8 maanden heel goed, voor een oud ventje toch. We stelden ons tripje 7 dagen uit om te zien of Ming terug op zijn poten kwam, en inderdaad, dat gebeurde. Hij at als een jonge wolf, dronk als een spetterende zwaan, wandelde de hele dag, met af en toe een zonnepauze, en spinde en rolde over de grond van tevredenheid. We konden met een gerust hart vertrekken, Ming was tijdens onze afwezigheid toch onder "close watch" van onze poespasser.
Vier heerlijke dagen lang bezochten we de kastelen van de Loire, ik fotografeerde en schreef ondertussen een hilarisch reisverhaal bij mekaar. Zo blij dat ik weer iets vrolijks ging hebben om op mijn blog te zetten!
Dinsdagnacht kregen we telefoon van onze poespasser dat Ming ziek was. Hij had overgegeven en spinde op een vreemde manier, enkele uren later liet hij ook zijn urine lopen. Hij at noch dronk. Woensdagochtend was er geen verandering in zijn toestand en we repten ons naar huis. Ondertussen waren we al wel 800 km diep in Frankrijk verzeild geraakt... We probeerden een binnenweg te nemen om sneller thuis te raken maar dat mislukte, waarschijnlijk van pure stress. Tijdens de rit hield ik contact met mijn bange poespasser die Ming's toestand in razend tempo de verkeerde richting zag uitgaan.
Ming stond er blijkbaar op nog eens "zijn toer" maken. (En als Ming iets in zijn hoofd had, dan voerde hij het ook uit.) Hij wou nog eens in zijn mandje buiten gaan liggen, maar toen hij er terug uit wou kon hij zijn achterste poten niet meer bewegen. Na een half uur moest en zou hij toch nog eens onder zijn zonnestruik gaan liggen ook. Binnenblijven wilde hij niet. Zijn "toer" was duidelijk nog niet beëindigd. Mijn trouwe poespasser zat met twee jassen en handschoenen op het terras te waken zodat onze oude eigenzinnige kater zeker niet plots naar de tuintrap zou waggelen en er af vallen. En ja, hij strompelde nog even tot aan de trap om een laatste blik op de tuin beneden te werpen. Ik gaf mijn arme poespasser via de telefoon opdracht om Ming in de keuken te zetten met de kattendeur op slot. Ik vond het veel te koud om nog buiten te zitten. Op de duur nestelde hij zich met zeer veel moeite op zijn dagslaapplekje, waar ik gelukkig twee weken geleden een schapenwollen kussen voor hem had neergelegd, zodat hij tijdens de eerste koelere dagen minder pijn in zijn gehavende gewrichten zou krijgen.
Om 7 uur kwamen we eindelijk, na een godganse dag rijden, doodmoe thuis. Zò blij dat we hem nog levend konden terugzien. Toen we de keuken binnenkwamen werd Ming wakker, stond op en zette een paar relatief stevige pasjes naar ons toe en begon te spinnen. Hij wandelde nog een meter verder naar zijn drinkbak maar bleef er lusteloos voor zitten. Drinken lukte ook niet meer.
Zijn laatste drinkpoging...
We hebben hem dan onmiddellijk ingebusseld en zijn er mee naar de dierenarts gereden die ik al van onderweg in Frankrijk gecontacteerd had. Toen ik hem in de wagen, al spinnend, op mijn schoot zag liggen, wist ik dat ik het ergste zou te horen krijgen. Ik zag dat hij zijn ogen openhield en niet meer knipperde, zijn pupillen reageerden ook niet meer op licht en zijn adem rook vreemd.
Bij 't binnenkomen schrok de dierenarts dat hij op zo'n korte tijd zo enorm vermagerd was. Op 24 uur tijd was hij kompleet gedehydradeerd en een halve kilo gewicht verloren! Mijn beestje was helemaal leeg... Zijn temperatuur was rampzalig, amper 35,5C°, terwijl een poes normaal flink boven 37° moet zitten.
De enige optie was hem aan een baxter te leggen in de hoop zijn leven nog met enkele weken te verlengen, maar het risico dat hij dan die nacht alleen in een kooitje zou sterven wou ik niet nemen. Ming verdiende een knusse dood. De dierenarts overtuigde ons dat hij totaal geen pijn had, dat Ming zelfs heel tevreden was, en dat we, als we dat echt wensten, hem best thuis mochten laten sterven, zodat we nog rustig de tijd hadden om hem te verwennen tot het einde. Heel blij met deze kleine bonustijd togen we naar huis. We kwamen met de dokter alvast overeen dat hij, indien nodig, de volgende middag zou langskomen voor het definitieve spuitje. Maar diep van binnen wist ik dat dat niet meer nodig zou zijn. We namen ons beestje terug mee naar zijn thuis.
Om beurten waakten we bij hem. Hij lag op de zetel op een groot warmwaterkussen aangezien hij onderkoeld was, lekker knus onder zijn dekentje. Toen Paul naast hem kwam zitten deed hij een poging om, zoals elke avond, op de schoot te komen zitten. Deze keer moest hij flink geholpen worden, maar het avondritueel kon plaatsvinden. Ming spinnend op de schoot van de baas. Hij heeft nog uren zachtjes liggen spinnen. Tot rond 11 uur ook dat te vermoeiend voor hem werd. Tijdens zijn laatste uren heb ik op de grond voor zijn zetel gezeten, met onze snuiten lekker dicht tegen mekaar. Met zeer gedempt licht in de kamer dat niet in zijn oogjes scheen lag ik zacht tegen hem te babbelen. Ik bleef keer op keer zijn ogen sluiten en zijn lipjes bevochtigen, want van het hijgen droogde zijn bek uit. Toch opende hij zijn ogen telkens opnieuw, hij kon of wou ze blijkbaar niet gesloten houden.. Een uur voor hij stierf knipoogde hij nog 1 enkele maal, en haakte zijn nageltjes rond mijn vinger. Vanaf dan was hij vertrokken. Hij lag in coma en dan durfden we even het licht aansteken voor een laatste foto.
Omdat hij zo lag te hijgen en zijn ogen toch niet wou sluiten legde ik mijn hand over zijn ogen. Katten worden rustig in volledige duisternis. Al na een minuut ging zijn gehijg over in een langzaam, rustig maar oppervlakkig ademen. Een half uurtje later kreeg hij enkele spiersamentrekkingen en wist ik dat het einde nabij was. Ik ben hem zoals heel de avond zachtjes blijven toespreken met de woorden die ik elke avond voor t slapengaan gebruikte : Mingske gaat slapen, Mingske gaat nu schoon slapen Het leek wel een vorm van hypnose voor hem en voor mij.
Om iets na twee 's nachts voelde ik zijn voorlaatste adempje en een halve minuut later nog een diepe zucht en mijn lieveling was vertrokken. In rust, zachtheid, liefde en vrede. Als laatste kado had hij me nog een wonderlijke ervaring van vertrouwen en tederheid gegeven.
Ik nam nog enkele foto's van hem toen ik hem in zijn kistje gelegd had. Plots viel het me op dat ik dat op dezelfde tafel gedaan had waar hij als kleine poes (met zijn schouder in de plaaster) 16 jaar geleden gelegen had toen ik mijn foto's in het fotoalbum van onze Vietnamreis aan 't inplakken was. Ik nam de fotoalbums erbij en zo was de cirkel rond.
Hieronder zet ik de foto's, maar voor wie ze niet wil zien, plaats ik eerst een van mijn lievelingsgedichten uit mijn studententijd. Zodat jullie desgewenst nu het blog kunnen sluiten en hem niet in zijn kistje hoeven te zien. Maar wees gerust, het zijn heel vertederende foto's. Toch laat ik liever aan iedereen de keuze om naar beneden te scrollen of niet.
Even tijd voor Dylan Thomas nu. Alleszins, Ming "Did Go Very Gentle Into That Good Night"...
Do Not Go Gentle Into That Good Night
Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rave at close of day; Rage, rage against the dying of the light.
Though wise men at their end know dark is right, Because their words had forked no lightning they Do not go gentle into that good night.
Good men, the last wave by, crying how bright Their frail deeds might have danced in a green bay, Rage, rage against the dying of the light.
Wild men who caught and sang the sun in flight, And learn, too late, they grieved it on its way, Do not go gentle into that good night.
Grave men, near death, who see with blinding sight Blind eyes could blaze like meteors and be gay, Rage, rage against the dying of the light.
And you, my father, there on that sad height, Curse, bless, me now with your fierce tears, I pray. Do not go gentle into that good night. Rage, rage against the dying of the light.
Dylan Thomas.
16 jaar geleden...
De rivier waaraan ik hem vond. De Song Huong in Nha Thrangh.
Zijn vliegticket, en zijn inentingsbewijs...
Ming dankt vanuit het diepste van zijn zieltje zijn poespassers tijdens onze vakanties door de jaren heen : mijn mama, François, Vera en Luk.
Het matje van zijn etensbakje, dat er speciaal lag omdat zijn poten niet uit mekaar zouden glijden tijdens het eten. Zodat hij geen "Bambi-op-het-ijs" zou doen, zoals we dat noemden.
Zijn makkelijk instapbaar slaapkastje voor overdag. Met een kussen gevuld met schapenwol dat ik net gekocht had voor de komende winter zodat hij zo min mogelijk pijn van zijn gewrichten zou hebben.
Het bruggetje over de vijver. Waar hij nog tot dinsdagmiddag tientallen keren per dag over wandelde.
Het hoekje naast het raam van mijn hobbithol, waar hij elke dag de allereerste zonnestralen ging opzoeken.
Zijn mandje onder het aanrecht op het overdekte terrasgedeelte. Dat de laatste maanden op zijn zijkant lag om het instappen te vergemakkelijken. Zijn favoriet plek tijdens een zomers buitje.
Serendipity's hartje. Ze blijft maar ronddwalen en zoeken en zoeken waar haar vriend toch mag zijn...
En dromen van hoe teder de nachten vroeger waren...
En mijn Word document. Waar maar geen letter van zijn verhaal op verschijnt.
Alles is leeg. Alles voelt leeg.
Het enige wat hier nog vol is is mijn valiesje van Frankrijk dat maar niet uitgepakt geraakt. En mijn mailbox, die ik niet durf opendoen omdat ik geen woorden vind om te antwoorden. En mijn kop. Mijn kop zit vol. Propvol geraas en gegier.
Deze fotootjes - van mijn oudste en mijn jongste samen, genietend van de zon in mijn hobbithol - had ik geprogrammeerd om te verschijnen op de dag dat we terug van Frankrijk zouden komen. Alles is natuurlijk anders gelopen, we zijn vervroegd terug gekomen en ik heb mijn programmatie - "wegens omstandigheden" zoals ze zeggen - helemaal moeten omgooien.
Ik ben nu bezig een tekst over Ming te schrijven. Ik wil er iets heel moois van maken. Maar het gaat me niet goed af. Ik voel me een lege doos. Daarom dat ik deze "oude" strip toch maar op mijn blog zet... Eén van de zovele verhaaltjes met Ming in de hoofdrol. Maar wel het allerlaatste...
Tien dagen geleden, op 7 september, ging het er hier nog zo aan toe...
Nemuri Neko : "Oh Ming, zalig... de zon komt er nog even door... Lekker hè maat?..."
Nemuri Neko : "Dat doet goed aan mijn jonge snuit..."
Ming : "Dat doet vooral goed aan mijne ouwe knoken..."
Nemuri Neko : "Allez Ming, zó oud zijt ge nu toch ook nog niet?..." Ming : "Tuttut! Ik word volgende maand 16... Maar ge ziet dan niet zo direkt aan mij hè?..."
Nemuri Neko : "Nee... inderdaad. Maar toch,... tja,... 16... dat begint te tellen... Maar ge ziet er inderdaad nog goed geconserveerd uit. Daarom waarschijnlijk dat gij nog zó'n jong lief hebt kunnen krijgen... Ons Serendipity is er nog maar 3... Toch wel een serieus leeftijdsverschil vindt ge niet?... Eingelijk is dat dan wat ze noemen een euh... 'trophy wife'?"
Ming : "Op mijn privé-leven wens ik geen commentaar te geven of te krijgen Nemuri. Een gentleman klapt niet uit bed."
Nemuri Neko : "Van die ouwe versierder ga ik dus niet veel wijzer worden, noch er een handleiding van krijgen. Als ik maar niet tot mijn 15de moet wachten om aan zo'n lief te geraken..."
Het was allemaal zó anders gepland... Hier had vandaag een plezante verrassing voor jullie moeten staan. Ik had me er de laatste dagen zo op verheugd om jullie te kunnen trakteren op een onverwacht zot reisverhaaltje over ons bezoek van deze week aan de kastelen van de Loire met Irma. Met bijbehorende foto's... Ik moet nu denken aan die mop : "Hoe kan je God eens echt goed laten lachen?" "Door hem je plannen te vertellen." De eerste dagen dus geen reisverhaal. 't Is "enigszins" anders gelopen.
Ming Song Huong is vannacht om twee uur in onze armen overleden. Heel zachtjes, zonder pijn of stress. Gekoesterd in tedere handen.
Onze nachtwake.
Heel intieme beelden die ik toch met jullie wil delen want het waren gouden uren.
Gouden uren met mijn gouden kat...
Mijn reisverhaal kan wachten, nu wil ik over Ming schrijven. Zijn "geboorte-verhaal" kennen jullie al, maar over zijn leven valt ook heel wat te vertellen, want hij was echt wel een heel speciaal geval. Soms meer een Disney-creatuur dan een kat. Elk mens en elk dier heeft een karakter, maar sommigen hebben er toch een veel uitgesprokener dan anderen, en Ming behoorde beslist tot die laatste categorie.
Voor wie nog niet weet op welke waanzinnige manier dit wonderlijke beestje bij ons terecht gekomen is is hier alvast wat lectuur :
Vannacht, of morgen, zal Ming rustig in onze armen inslapen. De dokter denkt dat hij nog hooguit 24 uur te leven heeft. Hem kunstmatig laten inslapen is niet nodig want hij heeft geen pijn en ligt gelukkig te spinnen, op de zetel, onder zijn dekentje met een warme kruik of op de schoot. We waken om beurten bij hem. Zijn leven nog langer rekken met baxters zou zinloos zijn. Er zouden in 't allerbeste geval nog een tweetal weken bijkomen, die niet veel aan zijn lang en gelukkig leven zouden bijdragen.
(foto oktober 2008)
Voor wie hem in zijn hart draagt, denk eens aan hem terwijl hij de regenboogbrug overwandelt...
Ik kreeg deze fotoreeks in mijn mailbox. Ik weet niet wie de kunstenaar is maar het is zeker iemand met héél veel geduld. En misschien is er af en toe ook wel eens gevloekt geworden.
en kom morgen maar weer kijken, want het wordt nóg straffer!
Zondag 3 oktober, vanaf 11 uur, is het Opendeurdag bij het poezenopvangcentrum Allemaal Poezen! Je kan de leefomgeving van de dieren bekijken, er is een hapje en een drankje, een tombola en je kan er kennismaken met de poes waar je meter of peter van geworden bent! Echt de moeite om eens een bezoek te brengen aan dit mooie project in Kruibeke. Voor meer info bezoek de site van Allemaal Poezen :
Nieuwsgierig?...
Alvast een glimp...
Maar je moet het met je eigen ogen zien hoe wonderlijk rustig het er allemaal aan toe gaat...
Wil je er een dagje uit van maken is dit heel goed te combineren met een wandeling rond het kasteel van Kruibeke (met knusse cafeetjes en restaurants op het unieke dorpsplein) of een stapje rond de vijvers van het natuurgebied de "Roomacker" in Temse.
Eén van de prachtige vijvers van natuurgebied de Roomacker.
Het kasteel in Kruibeke.
De polders rond Kruibeke.
Zoals jullie zien, er is in deze buurt genoeg te beleven om er een fijne dag van te maken! Noteer dus alvast zondag 3 oktober in je agenda!
Momenteel even andere katten te geselen, dus een mopje! Maar... morgen weer een eigen schrijfsel! Een lang natuurlijk.
Een ouder echtpaar nodigde de buren uit om te komen eten. Telkens als de oude man zijn vrouw iets vroeg, begint hij met 'schat','lieveling', 'duifje', 'honnepon' enzovoorts. De buren waren onder de indruk, want het echtpaar was al bijna 60 jaar getrouwd. Toen de vrouw even naar de keuken was, zei de buurman tegen de man : "Ik vind het zo mooi dat u uw vrouw, na al die jaren dat u getrouwd bent, nog steeds koosnaampjes geeft".
De oude man boog zijn hoofd. "Zwijg", zegt de man, "ik kan al tien jaar niet meer op haar naam komen!!!"
Dankzij enkele héél fijne mails van lezers heb ik terug de moed gekregen om wat te bloggen. Daarom niet dagelijks, en zeker zonder stress of verplichting. En ooit zal er wel weer eens onverwacht een fotoraadsel opdagen want ik heb tóch nog een paar dingen gezien waar we plezier aan zouden kunnen beleven... Maar dat is nog niet voor nu. Ik was erg geroerd doordat sommige mensen me lieten weten dat, nadat ik gestopt was met het fotoraadsel, ze de juiste woorden niet vonden om iets te schrijven. Het moest even bezinken. Daar heb ik alle begrip voor. Niet iedereen kan snel zijn emoties neerpennen. Sommigen hebben weinig woorden, en soms heeft een mens helemaal geen woorden als hij door iets geraakt wordt. Maar maak je geen zorgen. Eén woordje van jullie was al genoeg voor mij. Zoals je weet heb ik nooit woorden tekort, integendeel ik heb er altijd veel te veel, mijn schrijfsels zijn altijd te lang. Dus ik vul jullie tekort aan woordjes wel aan. Maar het deed me wel heel goed jullie mails te lezen. Bedankt daarvoor.
En nu wil ik het toch nog even over dat optreden van Leonard Cohen hebben. Ja, ik weet het, hij moet zo stillekesaan uw keel en oren uitkomen maar ge kunt niet begrijpen hoe belangrijk zijn optreden voor mij was. Niet alleen omdat ik zijn liedjes zo graag hoor (ik vind dat hij met woorden doet wat Michelangelo en Dali met hun verf deden), maar vooral omdat ik dacht dat ik met mijn gekke kop nooit meer naar een optreden zou kunnen gaan. Toen mijn man destijds die kaarten bestelde had ik nog een beetje hoop dat ik beter zou zijn tegen dat het zover was, maar de weken voor het optreden wist ik dat dat niet 't geval ging zijn. Ik zat dan ook echt met een groot ei. Niet gaan en 't niet proberen, of wél gaan en 't risico lopen dat ik daar niet weggeraakte omdat het in openlucht te doen was en ik vreesde nergens een stille plek te vinden. Maar met mijn regiment goeie oordoppen is 't allemaal heel goed meegevallen. Ik was zo gelukkig dat ik dat nog kon meemaken! Misschien lukt het me de volgende keer als hij in België optreedt niet meer, en dat maakte dat ik er deze keer nog dubbel zoveel van genoten heb. Het optreden staat in mijn hersenen gegraveerd. Elke dag nog draai ik zijn muziek in de auto en geniet ik van mijn foto's. Ik ben echt wel een beetje fier op mijn foto's deze keer. Dat gebeurt niet dikwijls.
Ik vind het moeilijk om hierover te schrijven want het moet enorm ongeloofwaardig klinken dat ik, weliswaar met oordoppen, van een concert kan genieten en toch last heb van een stomme rinkelende sleutelbos. Maar 't is nu eenmaal zo.
De onderzoeken in de vorige kliniek hebben niets opgeleverd. Eén specifieke behandeling heeft mijn tinnitus zelfs nog verergerd. Sindsdien heb ik het gevoel dat er een helicopter in mijn hoofd rondcirkelt. Dat geluid had na twee dagen moeten overgaan maar dat is dus nooit gebeurd... De dokters vinden dat "jammer". En dat is het dan.
Maar ik ben sinds een dikke maand in behandeling bij een professor, in een andere universitaire kliniek, en daar gaat het er heel anders aan toe. Toen ik hem onlangs vertelde dat ik naar 't optreden van Cohen geweest was - en in de middenstukjes van de hele stille nummers (op momenten waar iedereen muisstil was en er zeker niemand ging fluiten of applaudiseren) ik zelfs mijn dopjes even dierf uittrekken - antwoordde hij teder glimlachend vol begrip : "Ja,... maar een broodzak naast uw kopke opendoen mogen ze niet hé?... En met mes en vork van een bord eten kunt ge ook niet hé? Ik weet dat maar al te goed... Ik weet best hoe gruwelijk onbegrijpelijk het is wat ge meemaakt, ik wou dat ik een oplossing had.... Maar we blijven zoeken hoor, we geven niet op!"
Alleen al door het begrip, en het inzicht van die dokter in deze zotte ziekte, voel ik me beter. De laatste weken heeft hij me cortisone gegeven in de hoop de tinitus en de hyper-accusis af te zwakken maar ik heb er jammergenoeg heel anders op gereageerd dan hij gehoopt had. Ik heb er voornamelijk terug evenwichtstoornissen van gekregen. Maar deze mens probéért tenminste iets. Hij zoekt! En hij behandelt me als een patiënt, en niet als een guinees biggetje.
Deze man heeft ooit iemand genezen. Dat geeft me hoop. Hij zoekt of het mogelijk is dat ik ooit een virus heb opgelopen op een van mijn reizen. Best mogelijk, want toen ik na de tsunami een pootje ging toesteken in Sri Lanka ben ik in niet zo hygiënische toestanden terecht gekomen... In een van die vluchtelingenkampen zou best wel eens een vies virusje bezit van me kunnen genomen hebben. "Het Vieze Virus", het zou een goede titel voor een boek van Suske en Wiske kunnen zijn. Och, ik probeer maar van alles de vrolijke kant te zien.
Maar het blijft moeilijk. Vorige zondag ben ik sinds lang nog eens naar een rommelmarkt geweest. Dat was van in de prille lente geleden. Die openluchtrommelmarkt had ik toen goed overleefd maar ik was daarna een café binnengestapt om naar het toilet te gaan. En ik had mijn dopjes niet op zak... Het geluid van het volk in de glazen veranda en het geraas van de toiletten en de waterkranen hadden me op enkele minuten zo ziek gemaakt dat ik niet wist hoe snel ik buiten moest raken. Tot overmaat van ramp had ik dan enkel nog een briefje van 10 euro en moest de toiletmadam al dat rinkelend geld teruggeven. Om gek te worden. Al de volgende rommelmarkten waren een soort feesten met orkestjes, dus daar ben ik maar wijselijk niet meer naartoe gegaan.
Maar nu heb ik het nog eens geprobeerd! Het was in openlucht te doen, in de straten van Ekeren, en ik dacht dat dat best zou meevallen. Niets was echter minder waar. Hoewel er geen muziek of orkestjes waren heb ik, vanaf dat ik uit de auto stapte, mijn dopjes moeten insteken... Het ergste was dat ik geen mens kon verstaan en dat de verkopers mij ook niet verstonden omdat ik blijkbaar veel te stil spreek met die doppen in. Alles in mijn kop klinkt zo luid dat ik steeds denk dat ik sta te roepen, maar dat is dus blijkbaar niet zo.
Vroeger was een van de grootste genoegens met die mensen staan grappen en grollen en tetteren en lol maken. Dat valt nu weg, ik versta zelfs niet eens meer wat ze antwoorden als ik de prijs van iets vraag. Mijn kameraad moet het me dan dichtbij mijn oor vertellen of ik lees het van zijn lippen af. De leuke babbeltjes vallen kompleet weg. De rommel blijft over. Maar toch heb ik er enórm van genoten! Het was zalig te kunnen rommelen in de heerlijke zon, wel vijf uur hebben we er rondgewandeld! Opgesloten in mijn kop, maar alles opslorpend met mijn ogen. Beladen met boeken en plezante rommeltjes om berenhuisjes mee ineen te knutselen, mooie piepkleine etsjes, en kaderkes om die in te steken, en flink zere voeten, zijn we thuisgekomen.
En dan te bedenken dat ik vroeger nooit heb opgemerkt dat een rommelmarkt een lawaaierig gebeuren was... De wereld is voor mij toch zo veranderd in amper 8 maanden tijd. Er zit niets anders op dan uit het leven nog te persen wat er in zit en dat doe ik dan ook maar. Ik doe niet meer elke dag mijn mailbox open, en aan veel "verplichtingen" verzaak ik (ik heb er toch genoeg, dus ik kan best "mijn kat sturen" als ik geen zin heb in iets), ik doe zoveel mogelijk wat ik prettig vind. Meestal thuis en alleen, lekker stil. Ik ben waarschijnlijk een van de weinige mensen die dit een zalige zomer vond. Heerlijk veel regen en lekker fris zodanig dat mijn buurman niet in zijn tuin kon zitten en telkens heel het huizenblok op stelten zetten met zijn techno muziek. Het was eigenlijk heel grappig. Telkens deze maand de zon even kwam piepen zette hij ramen - en geluidsboxen - open, en geen vijf minuten later begon het zalig te regenen en werd het terug stil. Ik begin heel goed te worden in regendansen.
Ik geniet nog meer dan vroeger van de dreigende luchten, waar ge soms helemaal in 't oosten zware donkergrijze herfstwolken ziet en in 't westen nog weerkaatsingen van het gouden roze-geel van de ondergaande zon. Prachtig! En zo stil! Want op zo'n momenten komt niemand op 't idee om zijn grasmachine uit te laten. En dan in de stilte van de nacht onder mijn afdakje zitten genieten van de zachte regen en dromen dat ik in de moesson in Sri Lanka zit. Zalig is dat...
Alhoewel... onlangs moest ik een uur autorijden in een echte stortbui en toen dacht ik even dat ik gek ging worden. Ik hoorde elke druppel neerknallen. Alle tienduizend per minuut. Diegenen die op de voorruit vallen klinken zelfs anders dan die op het dak neerkletsen. Toen ik thuis kwam was ik helemaal kierewiet. Ik zal mijn regendansen toch beter moeten leren beheersen en timen, vrees ik. Maar dat komt wel. Oefening baart kunst, en beweging is gezond.
De vorige aflevering vind je door op het aapje te klikken in de zijkant van mijn blog.
Vorige week ging ik naar de dierenarts want onze oude Ming is weer heel zwak. Ook "kleine" Mathurin moest mee om een echo te laten nemen om te controleren of er nog gruis in zijn blaas zat. Eerst werd hij gewogen. Tot drie keer toe heb ik hem opnieuw op de weegschaal gezet omdat ik dacht dat ze kapot was. Ik kon het gewoon niet geloven! Achter dat lief klein koppeke bevind zich maar liefst volle 5 kilo kat!!!
En zo is dat ooit begonnen...Twee jaar geleden... Een klein prutske.
Nemuri Neko toen we hem vonden. Veertien maanden geleden. Halfwas. Maar nu...
Als ge geen tijd hebt op naar de fitness te gaan lost ge dat zo op... gewichten zijn hier genoeg voor handen... Mathurin en Nemuri Neko, samen goed voor 9,5 kilo. En 't zijn nog gemakkelijke halters ook. Ge hebt er een goede pak aan. Ze liggen goed in de hand en zijn zacht. Op de tanden en de nagels na dan toch. Mathurin is vooral in de breedte gegroeid. Bolvormig. Nemuri is enorm lang en smal geworden. Type kachelbuis.
Mathurin : "Nemuri! Hebt gij gelezen wat ze hierboven schrijft?!!! Dat ik een halve kilo zwaarder zou wegen dan gij?!! Dat kan toch niet! Ik ben veel korter!!!" Nemuri Neko : "Uw gewicht is nu eigenlijk wel 't laatste van mijn zorgen. Ik maar me veel drukker in 't misbruik dat weer van ons gemaakt wordt."
Mathurin : "Misbruik? Welk misbruik?" Nemuri Neko : "Vindt gij dat misschien normaal om als kat als fitnesstoestel gebruikt te worden?"
Mathurin : "Bwoh. 'k Weet niet. Als we wat meewerken zullen we wel weer een lekkere beloning krijgen zeker? Daar op tafel staat toch al een potje klaar precies..." Nemuri Neko : "Gij naïeve sukkel! Na wat ze over u geschreven heeft zal ze u nog wat snoep gaan geven zeker?! Jongeske toch, hoe kinderlijk goedgelovig kunt ge zijn..."
Mathurin : "Maak u niet zo druk Nemuri, deze photoshoot gaat niet lang meer duren. En dat is dankzij mijn gewicht hé maat! Kijk maar, onze pa zijn snuit begint al rood aan te lopen... !" Nemuri Neko : "Dat is schaamrood! Tenminste nog éne in de familie die een morzel schaamtegevoel heeft!"
Nee, ge ontkomt er niet aan! Hier is hij weer! Het verslag van het einde van het concert van Leonard Cohen in Gent.
De bisnummers bléven maar komen. Ze hadden er duidelijk plezier in! Plots zag ik dat er mensen uit de tribunes kwamen geslopen om zich helemaal vooraan aan het dranghekje te posteren. Als een hazewind verliet ik mijn zitje en nestelde ik me knus mee aan 't podium. Oordoppen volle sterkte en zo diep ingeduwd als maar kon. Rechtstaan mochten we niet dus kropen we allemaal op een hoopje. We vormden een kluwen van menselijke onderdelen, en niemand trok er zich iets van aan dat zijn knie onder iemand zijn oksel stak of zijn kop op de schouder van de vorige lag. Integendeel, het gaf nog een groter gevoel van verbondenheid. Heel langzaam wriemelden we altijd een metertje dichterbij tot de security ons telkens vriendelijk maar resoluut terug achteruit dreef. Maar hij kon dat natuurlijk niet blíjven volhouden en hij zag ook wel in dat wij nu niet direct terroristen waren met snode bedoelingen. Dus op de duur zat ik helemaal vooraan als een klein ineengepropt bolletje - ellebogen ingetrokken om toch maar niemand te storen - fotootjes te nemen van tussen de spijlen van het nadarhek. Héérlijk!!! En dit is mijn oogst! Gezien de duistere en moeilijke omstandigheden en mijn eenvoudig fotoapparaatje ben ik toch een beetje fier op mijn resultaten.
The Webb Sisters, Charlie (links) en Hattie, zingende zussen met engelenstemmen.
Sharon Robinson, Leonards' muze en co-componiste. Eveneens een dame met een gouden stem.
Het echte afscheid! En tegelijk mijn mooiste foto want toen werden even enkele extra spots aangestoken.
Closing time.
Een meer dan tevreden publiek verlaat het plein. Ingetogen, gelukkig, met veel glimlachjes op de gezichten.
Zelfs Irma was er stil van geworden.
En dan was het de opruimers hun beurt...
Overgelukkig - dat ik ondanks mijn stomme ziekte - dit optreden toch tot het einde had kunnen meemaken, liepen we naar de shuttle bus. Daar stonden we een half uur op mekaar gepropt te sjokkelen, met oordoppen in natuurlijk. Wel jammer, want ik had graag wat met de mensen kunnen napraten... Maar ja, een mens kan niet alles hebben.
En achteraf zo blij als een kind met mijn twee t-shirtjes...
Binnenkort mogen de liefhebbers van Cohen mijn fotoalbum van deze - voor mij onverwachte en oververheerlijke - avond inkijken!
Ik moet eerlijk toegeven, ik ben de laatste week een beetje triest geweest. Een beetje verbitterd zelfs (zelfs de muggen vonden me niet meer lekker, zo zuur was ik geworden!) omdat ik het toch wel droevig vond dat ik jarenlang een fotoraadsel uit mijn duim gezogen heb - waar op zondagen soms 150 mensen meespeelden - en toen ik ermee stopte waren er amper een tiental mensen die de moeite namen om iets van zich te laten horen. Triest. Ik moest het even verwerken.
Maar sommige mensen stuurden me zo'n hartverwarmende mail, met gemeende woorden van dank en ook vol begrip voor mijn toestand, dat mijn hart smolt. Het feit dat ze mijn stom blogje een dagelijkse vitamientje voor zichzelf vonden, waar ze echt op rekenden, gaf de doorslag om mijn zuurtegraad te doen omslaan en weer in gang te schieten. Merci lieverds, jullie waren de tedere "sjot onder mijn gat" die ik nodig had. De lieve daders zullen echt wel weten wie ik bedoel.
Deze week zat ik wat planten te verpotten. Op vrij alternatieve wijze met de nodige "collateral damage" zoals op onderstaande foto duidelijk te zien is, en zag ik plots een wonderlijk beestje op mijn echtgenoot zijn hemd zitten.
Ik nam mijn echtgenoot onder de loep en zag een wonderlijk wezen op zijn achterpootjes naar mij staan zwaaien! Of op zijn kop naar mij staan zwaaien, want het heeft lang geduurd eer ik zijn voorkant uit zijn achterkant kon onderscheiden.
Een vinnig kereltje! Dat beestje bedoel ik. Want mijn echtgenoot heeft toen wel vijf minuten heel stil moeten blijven staan poseren, als statief van dat insect.
Daar wou ik mijn grootste vergrootglas toch eens voor bovenhalen!
"Amai madam!!!! Is me dat schrikken! Gij hebt wel een héle dikke kop! En dan die neus!!! Oooooh! Bangelijk gewoon!"
"Sorry voor de spontane reactie madam, maar ik was een beetje geschrokken. Vergeef me mijn woorden. Aangename kennismaking trouwens!"
Vergeven en vergeten is belangrijk in dit leven, dus we sloten onmiddellijk vriendschap en reikten mekaar de hand.
Als dank beloonde hij me met enkele acrobatische toeren!
Zelfs mijn echtgenoot wou deze afstammeling van ET wel eens van naderbij bekijken. Maar wat hij plots nog plezanter vond, was foto's van mij beginnen te maken... Dat vond ik verrassend. Tot ik zag wat zijn bedoeling was...
Geef toe, deze foto mocht ik u toch niet onthouden?
En er komen er nog! Want dat beestje wil ik u echt eens van dichtbij laten zien. Morgen of overmorgen ofzo!
En dit was het dan! Het bitterzoete einde van het wekelijkse fotoraadsel... De noot was moeilijk te kraken maar eens moest ik er mee ophouden. Vandaar : chocolade met nootjes ten afscheid!
Het wordt te moeilijk om, na 250 pogingen, nog voorwerpen te vinden die "iedereen-écht-zeker-en-vast-goed-kent-en-hoogstwaarschijnlijk-ook-nog-in-huis-heeft". Ik moet in herhaling beginnen vallen en dat is niet plezant. Het feit dat het technisch zo moeilijk blijkt om op mijn blog te reageren nam er voor mij de lol ook wel een beetje van weg. Zonder die grappige interactie is 't niet zo plezant. Zoals alles in 't leven.
De druk om elke dag iets op mijn blog te zetten word me ook te veel. In dat stom fotoraadseltje maken kroop meer tijd en werk dan jullie waarschijnlijk dachten. Ik heb het altijd met liefde gedaan en er zelf ook veel plezier aan beleefd, ik hoop jullie er ook plezante momenten mee bezorgd te hebben.
Bedankt voor jullie schitterende medewerking! Jullie waren prachtige medespelers! De humor die uit jullie antwoordmails druipte deed me soms van mijn stoel vallen van 't lachen.
Deze week werd het raadsel opgelost door Luk, Kaatje, Veveke, Chrisje, Opapat, Nand, Rudy, Kathleen, Ritje, Klaproosje, Becky, Maria, Steven, Fernanda, Tineke, Lange Lou, Ingrid, Sjoeke, Vif, Marleen, Lisette, Mieke, Derktje, Redpoppy en Yvette!
Sommige namen, die er meestal wekelijks bijstonden, zitten er deze keer niet tussen omdat er veel mensen op vakantie zijn. Toch wil ik iedereen bedanken die ooit meespeelde. Sommige spelers vanaf 't eerste uur (jaaaaaaaaaaren geleden), anderen die er pas in de loop der tijd de lol van inzagen en (soms na lang aarzelen) begonnen mee te spelen.
Wat mij vooral opviel is dat verschillende mensen er de eerste keren niks van bakten maar dat ze al snel bij de eersten waren om iets op te lossen. Mijn raadseltje scherpte dus blijkbaar de ogen en ook de aandacht voor details. Hopelijk komt het jullie tengoede om nu met nóg meer aandacht naar de kleine - maar soms o zo mooie - dingetjes in te leven te kijken.
Vanzelfsprekend is dit geen afscheid. Mijn blog kabbelt gewoon verder... Nog fotomateriaal genoeg over mooie plekken in de buurt, en haast elke dag levert wel materiaal om er een verhaaltje over te schrijven. 't Moet er alleen van komen... De moed en de energie moeten voorhanden zijn en dat is niet elke dag het geval.
In de loop van volgende week neem ik jullie o.a. mee naar Kinderdijk, een fascinerend plekje in Nederland, en komen er natuurlijk nog wat close foto's van Cohen. Ah ja!
Sommige mensen kregen van mij wekelijks een mailtje met de uitnodiging voor 't raadsel. Die gaan vanaf nu dus niet meer in jullie mailbox vallen. (Weeral minder spam. ) Moest ik toch (ooit, of zelfs binnen afzienbare tijd) met een nieuw spelletje beginnen, en jullie zouden graag verwittigd worden, mogen jullie me nu alleszins je mailadres toesturen, dan krijg je te gelegenertijd bericht moest ik terug met iets nieuws van start gaan.
Morgen heb ik ook nog een belangrijke vraag voor jullie. Jullie kunnen me misschien helpen iets op te lossen... Maar dat is voor morgen. Nu is 't vandaag. En nu is 't tijd om "250-keer-een-fotoraadsel-maken" te belonen met het opeten van een pak chocola met nootjes. Of twee.
Irma : "Oef. Eindelijk! Nu ga ik misschien niet meer zoveel op de grond moeten liggen en met mijn neus tussen allerlei kruipend ongedierte terechtkomen..."
Nog enkele sfeerbeelden van die magische zaterdagavond in Gent...
De bijna volle maan maakte de sfeer nog sprookjesachtiger...
De zachte wind in de achtergronddoeken zorgde voor feeërieke effecten...
En na elk liedje geeft Cohen telkens weer iedereen een eerbiedig en welgemeend bedankje...
Pauze...
... dus tijd voor een drankje...
... maar niet alvorens eerst de geluidtechnici te gaan feliciteren met hun prachtig werk. Met dít team achter de apparatuur moet je niet bang zijn om op een concert gehoorschade op te lopen. Deze jongens kennen hun vak. En ze worden toch zo vaak vergeten...
Na de pauze werd het concert zo mogelijk met nóg groter enthousiast verder gezet! De muzikanten waren heel relaxed omdat ze drie dagen na mekaar in Gent optraden en hen daarna 10 dagen verlof te wachten stond. Uiteindelijk is het voor een 70+-er niet evident om elke avond in een ander land op een podium te staan, de rust was duidelijk welkom, en daar mocht het publiek mee van genieten want er stonden ons nog aardig wat bisnummers te wachten...
... en bovenal... ik zou nog héél dicht bij 't podium geraken om toch nog een paar zinnige foto's trachten te maken...
De prachtige Sint-Pietersabdij vormde de indrukwekkendste achtergrond die je je kon voorstellen bij dit optreden : Leonard Cohen, een momument voor een monument.
Aan beide zijden waren grote schermen opgehangen maar het was heel moeilijk om er foto's van te nemen. Ik kreeg de juiste snelheid van de frequentie maar niet te pakken...
Na elk liedje neemt hij zijn hoed af en dankt liefdevol en eerbiedig zijn publiek en de muzikanten. Een van de weinige momenten dat ge de kans krijgt om zijn ogen open te zien.
Irma : "Oooooooooh, wat ne vent, wat een stem... Om van in katzwijm te vallen... Allez, schaapzwijm."
En daar zaten wij! In 't gele cirkeltje!
Al zijn muzikanten worden om beurten in 't zonnetje gezet. Iedereen krijgt de kans het beste van zichzelf te geven en dat uitgebreid te laten zien.
Tijdens het nummer "Darkness" kwamen er plots een boel wolken voorbij gedreven...
Irma : "Pa, mag ik nu echt alleen maar applaudiseren? Mag ik nu écht eens niet op mijn vingers fluiten? Ons ma heeft toch haar zware oordoppen in?... Allez toe... Ik vind hem zo goe..."
De security-man. Inderdaad "de". Want het was er maar eentje en de mens had echt geen werk. Hij zat onderaan het podium om - het zich meer dan voorbeeldig gedragende - publiek in 't oog te houden. Helemaal op 't einde van het concert zal hij een klein beetje werk krijgen. Onder andere met mij. Maar dat zien jullie wel in de laatste aflevering.
Bij solo's van de blaasinstrumenten moesten mijn dopjes nog een beetje dieper in mijn hersenen gepropt worden, maar tijdens de stille nummers had ik geen problemen. Dan kon ik ze zelfs losjes in mijn oren laten bengelen! Tegen het einde van de nummers moest ik wel steeds alle hens aan dek roepen om zo rap mogelijk mijn dopjes op zijn plaats te krijgen want het applaus was niet te verdragen. En als er iemand op zijn vingers floot ging het dwars door mijn kop. Zelfs als ik de kleine gaatjes in mijn zwaarste oordoppen met mijn vingers afsloot. Gelukkig werd er niet te veel gefloten in mijn buurt. Al bij al, het viel reuze mee, toch alvast tijdens het eerste deel van 't concert. Het enige waar ik doodsbang voor was was om een dopje te laten vallen op die tribune... Maar ik had dan ook wel de voorraad van een groothandel bij en mijn megadoppen zitten met een koord rond mijn nek. Ja, 't was wel een hele organisatie maar ik heb het dan toch maar mooi kunnen meemaken.
Na "Darkness" verdwijnen de wolken weer, valt langzaam de nacht en komt de maan tevoorschijn...
Eindelijk : een foto met zijn ogen open en zonder de schaduw van de hoed die steeds over zijn gezicht valt!
