Veilig in de moederschoot uitgroeiend tot een volmaakt klein mensenkind, dat moet toch kunnen? En dat deed je ook, tot een geleerde heer dokter het ineens beter wist.
Zo onomkeerbaar Zo onvoorstelbaar Zo wreed Zo........
Als ik aan mijn engeltje denk Voel ik stilte kou en leegte Een lege cocon vergeten en verlaten De mooie vlinder is uitgevlogen en zal nimmer meer terug keren.
Zo ver Zolang dicht onder mijn hart ineens mijlen ver weg Waar ben je heen gegaan? Mijn buik zo leeg Mijn armen leeg Ken je me nog? weet je nog dat ik eens je moeder zou worden?
De storm de bulderende storm die rammelde met de ramen rammelde met de deuren die storm hij kwam je halen en jij jij ging mee nu heb ik zo'n heimwee als ik hem hoor de storm de bulderende storm.
Vandaag ging ik weer de weg naar het ziekenhuis Vandaag voelde ik weer je laatste wanhopige trappelen Vandaag voelde ik weer de machtelose pijn Vandaag zag ik weer je stille koude gezichtje Vandaag je sterfdag Vandaag je geboortedag.
Opeens kleurde de dag pikzwart een grote barst kwam in mijn hart verdwenen de dagen van voorheen waarin ondanks alles toch de zon nog scheen weg alle levenslust verdwenen op de dag dat de dood me heeft gekust.
Jouw voetstappen volgend naar dat onbekende land voel ik je onzichtbare hand troostend in die van mij een briesje zacht als zij verteld me dat ben jij.
Wonden Wanneer ik het verband verwijder om mijn hart bloed het nog even hard een onnadenkend woord en ze word opnieuw vermoord tijd heelt alle wonden maar slaat er nog veel meer roer je in de pijn dan doet het nog steeds zo zeer.
Lijnen door verdriet diep in het gelaat gekerfd met geen creme te dichten verdriet diep in mijn hart genesteld met geen woord te verlichten nooit zie ik haar weer vertel me toch waarom.
Elke dag sterf ik een beetje van verdriet maar men ziet en begrijpt het niet dus laat me maar alleen vandaag want vandaag gaat het weer even niet al wil ik nog zo graag.
