Mijn jonge hart verpletterd in een slag die dag waarna ik nooit meer lachen mag zo eenzaam en bezeerd het leven verdween uit mij in die jaren van weleer nee dromen heb ik allang niet meer.
Ik had je zoveel liefde willen geven, maar je mocht niet blijven leven. Nu kan ik alleen nog maar gedichten over jou schrijven. Mijn dochter leeft alleen op de pc. Daar doe ik het dan maar mee.
Jij bent zover weg en de pijn om jou is zo dichtbij het verdriet om jou schroeit de vreugde uit mijn leven krampachtig hou ik mijn verdriet om jou in toom.
Een moederdier beschermd en bewaakt haar overleden kind. Geen leeuw of tijger die het eerst verslind. Maar ik, ik heb je zomaar meegegeven mijn kind en heb je nooit meer terug gezien.
Een holle oerkreet van pijn en gemis breekt naar buiten als ze het deksel boven je lieve gemartelde lijfje sluiten nu gaan ze je begraven buiten in de donkere koude aarde voor hen heb jij geen enkele waarde.
Men heeft mijn grootste schat zo maar meegenomen ik kon nooit meer bij haar komen even gezien en toen weer afgenomen tevergeefs begon de melk te stromen.
Het is of je er nooit bent geweest. En dat verwondt me nog het meest. Ondanks dat we je al teer beminden is er niks van je terug te vinden. Alleen de wonden in mijn hart en een oneindige smart.
Je naam roepend strompelend door de hete woestijn van verlies zoekend naar jou wanhopig zwemmend in de woeste zee van het eindeloos verlangen naar jou kom ik mezelf huilend tegen.
Ik voel ruik en hoor nog jou sterven de muren je ochtendjas en je pantoffeltjes vertellen van jou pijn een echo van onmacht en verdriet het is nu zo oorverdovend STIL.........
De wind ruist jou naam door de kerkhof heg je bent al zo vreselijk lang weg verloren staat je kleine kindergrafje tussen al die grote grijze stenen daar kon ik je nog maar eenmaal zien heel even maar.
Pas als ik dood ben dan sterf jij ook Voor mij leef je nog elke dag Om me heen denkt misschien zo nu en dan iemand o ja.... Maar ik ik voel je afwezigheid dag en nacht.
Welkom op mijn blog.
