Alpe d'Huez De grote dag is aangebroken. De dag waarvoor wij hier naartoe zijn gekomen, het beklimmen van de wereldberoemde en ook beruchte Alpe d'Huez. En juist op deze dag voel ik mij niet al te best. Van verkeerd eten of van teveel drinken kan het niet zijn, want ik heb het gisteravond vrij sober gehouden. Maar ik zit al een aantal dagen met last aan de maag, dus stress voor het grote moment kan het eigenlijk ook niet zijn. Toch niet meer op onze leeftijd want we hebben al andere watertjes doorzwommen, denk maar aan de Mont Ventoux twee jaar geleden. Maar blijft het feit dat ik deze morgen met een veel te hoge hartslag ben opgestaan en ik krijg die niet echt naar beneden. Of zou het kunnen dat ik door de inspanningen bergop van de voorbije dagen nog niet volledig gerecupereerd ben? Dus vertrek ik met een klein hartje richting Bourg d'Oisans, zogezegd rustig losrijden maar met een hartslag die reeds zo hoog ging dat ik dacht van al bezig te zijn met de klim. Maar ja, het is nu niet anders en we zullen wel zien hoe en of we wel boven geraken. Op de kleine parking aan het brugje nog een fotosessie met Gust, onze sportdirecteur van dienst, die ons ging begeleiden met een grote Belgische vlag. Dan de tellers op nul gezet en vooruit met de geit. Reeds na de eerste meters zag ik mijn hartslag omhoog schieten tot tegen de rode grens, dus eventjes rustiger proberen rijden, alhoewel dat sneller gezegd dan gedaan is. Want juist die eerste kilometers zijn loodzwaar. Ik had gelezen dat wie in La Garde geraakt, na een 4 of 5 bochten, meestal ook wel boven geraakt. Hopen maar en rustig blijven, zeker niet forceren door anderen trachten te volgen. En niet te veel naar die verdomde hartslagmeter kijken, want dat geeft toch maar een slecht gevoel als ge die hoge getallen ziet staan. En plots is daar La Garde, zo ver zijn we dan toch al. Het geeft de burger wat moed en zowaar begint het plots beter te gaan. Kom ik erdoor of is het hier inderdaad veel minder steil? Ik haal Werner en Hilaire terug bij en rij hen zowaar voorbij. Toch nog eens kijken naar de meter en zien dat ik eigenlijk wel wat moet vertragen. Maar toch blijf ik in tweede positie fietsen. Beter is niet mogelijk want Walter is in de verste verte niet meer te bespeuren. Die ging er dan ook een serieuze lap op geven had hij gezegd, dus laat die maar rustig doen. Toen ik verder eens omkeek zag ik Hilaire steeds op enkele tientallen meter achter mij hangen, en plots was hij daar terug en reed hij mij weer voorbij. Niet aanpikken want veel hoger in hartslag kon ik niet meer gaan. Dus zal het derde worden als ik niet meer instort, want die gedachte bleef door mijn hoofd spelen. Ik had immers al zolang tegen en zelfs over de limiet gereden, zodat een inzinking niet echt denkbeeldig was. Maar laat ons daar nu niet aan denken. Ondertussen passeren we Huez en komen we zelfs in het zicht van de hotels boven waar de streep getrokken is. Ook de fotograaf passeren we en dan bereik ik eindelijk de eerste huizen van het dorp. Hier is het wel een beetje zoeken welke straat we juist moeten nemen, maar gelukkig staan er houten borden die de weg van de Tour de France wijzen. En dan plots gaat het licht bergaf, voorbij het rond punt en over de eindstreep. Nieuwsgierig naar de eindtijd gekeken en zowaar stond daar 1u16'23" te pronken. Ik had heimelijk gehoopt op 1u20' en was ook al blij geweest met 1u30', maar dit klopt alle verwachtingen. En dat met zo een slecht gevoel vooraf (en ook nog wel wat onderweg). Maar of het wel echt gezond geweest is, dat is een andere vraag. We dalen terug samen af naar Bourg d'Oisans, drinken iets op een terras, praten nog wat bij en gaan daarna aperitieven op de camping. 's Avonds in het hotel wacht nog een verrassing: het is BBQ. Lekker. Totale afstand gereden = 53 km.
Gegevens van de klim van Alpe d'Huez: Lengte = 13 km Hoogteverschil = 1061 m Gemiddeld stijgingspercentage = 8,2% Steilste kilometer = 11,5% Tijd = 1u16'23" HR = 167/174 Kcal = 1174.
