Vallen en opstaan Iedereen weet dat men moet leren fietsen met vallen en opstaan. En vallen hoort er nu eenmaal bij, want vroeg of laat wordt iedereen er wel eens mee geconfronteerd. Maar er zijn natuurlijk wel een aantal parameters die mee bepalen of bepaalde situaties zich er meer toe lenen of niet. Zo houdt in groep fietsen natuurlijk al wat meer risico in dan alleen gaan fietsen. Ook de weersomstandigheden kunnen het al wat gevaarlijker maken, zoals plotse windstoten of een glad wegdek. Maar wanneer hier dan ook nog eens onze fantastische Vlaamse fietspaden bijkomen dan liggen de wolfijzers en schietgeweren klaar. En zo gebeurde dus vandaag met Herman. En rotslecht fietspad dat plots versmalde en ophield en bovendien nog vol lag met een dikke laag modder. Gevolg een serieuze tuimelperte waarbij Herman pal op zijn hoofd terechtkwam. Ik reed er juist achter en zag alles vanop de eerste rij gebeuren en kon gelukkig nog met een ultieme reflex zelf vallen vermijden. Ik had er al direct geen goed oog in en dacht dat er toch wel iets serieus aan de hand moest zijn. Maar zoals meestal bij een ongeluk moet een mens ook een beetje geluk hebben en dat was hier wel het geval. Geen breuken, geen gescheurde kleren, zelfs geen schaafwonden. Enkel de valhelm kwam zwaar gehavend uit het avontuur en natuurlijk ook nog wel wat zere plekken hier en daar, maar voor de rest geen noemenswaardige letsels. Gelukkig maar. Dus nog maar eens een les om in het vervolg zoveel mogelijk wegen zonder fietspaden te zoeken. Zo schakelen we dan toch al een van de parameters uit die ongevallen in de hand werken. Afstand = 76 km, Tijd = 2u47', Gem = 27,7 km/u, HR = 142/163, Kcal = 1920.
