Ruimtevaart in de 20ste eeuw

lancering in 1978 vanaf Baikonur LC1, van de Soyuz test 7K-ST-4L.

De Sojoez T kreeg een herzien IGLA rendez-vous systeem en een nieuwe dienstmodule met ander gebruik van de stuurraketjes. Zonnepanelen en brandstoftoevoer werden herzien, en nieuxe elektronika werd toegepast. De veiligheid van de bemanning werd verhoogd met een nieuw ontsnappingssysteem bij de lancering en de capsule was aangepast voor een drie-mans bezetting in ruimtepak.

De test op zich was echter geen succes.

(afbeelding: een gelijkaardig ruimteschip)

Andere naam: Kosmos 1001

Lanceertuig: Soyuz 11A511 U

vertrek in 1983 van de ruimtependel Challenger STS 6 (Norad ID: 13968), voor een 5-daags verblijf in een baan om de aarde.

De lancering, oorspronkelijk voorzien op 20 januari, werd meerdere keren uitgesteld. Doorzaak hiervan lag oa bij een defekt aan één van de hoofdmotoren en later aan de ernstige vervuiling van de lading met zand en stof door een storm. De hoofdlading was de TDRS-1 (Tracking and Data Relay Satellite) communicatiesatelliet. Deze werd uit de pendel in de ruimte gezet met de IUS hulpinrichting. Astronauten Peterson en Musgrave deden op 7 april de eerste buitenaktiviteit vanaf een pendel. Hierbij testten ze gedurende 4 uren hun ruimtepak en gereedschap voor toekomstige ruimteconstructies.

De inzittenden zijn:

Paul J.Weitz, bevelhebber,

Karol J.Bobko, piloot,

Donald H.Peterson, missiespecialist,

Story F.Musgrave, missiespecialist.

vertrek in 1997 van de ruimtependel Columbia STS 83 (Norad ID: 24755), voor een 4-daags

verblijf in een baan om de aarde.

De missie bevat de eerste vlucht van het Microgravity Science Laboratory 1 (MSL 1). Daarin gebeurt oa onderzoek voor een geneeskundige vorser van Louvin-la-Neuve, Jean-Paul De Clerck. Ook experimenteerde de bemanning met vuurhaarden in gewichtloze toestand.

De missie werd ingekort wegens problemen met de stroomvoorziening.

De inzittenden zijn:

James D.Halsell, bevelhebber,

Susan L.Still/Kilrain, piloot,

Janice E.Voss, ladinggezagvoerder,

Donald A.Thomas, missiespecialist,

Michael L.Gernhardt, missiespecialist,

Roger K.Crouch, ladingspecialist,

Gregory T. Linteris, ladingspecialist.

lancering in 1968 vanaf Cape Canaveral, van de onbemande Apollo 6 ruimtecapsule.

Deze missie was bedoeld als de uiteindelijke kwalificatie van de Saturn V draagraket en het Apollo ruimtevaartuig voor de bemande Apollo-missies. De tests waren gelijkaardig aan deze van Apollo 4 op 9 november 1967.

De geplande 175 km cirkelvormige omloopbaan werd niet bereikt. Na twee orbits werd de baanhoogte opgevoerd om zo de geplande maan terugkeer te simuleren.

De commando module kwam na 9 uur 50 min aan 36.025 km/u naar beneden en werd in goede staat bevonden. Hierna oordeeelde NASA dat een bemande maancombinatie in aardorbit voldoende veilig kon gebeuren.

(afbeelding: de berging van de capsule)

Andere namen: Apollo-Saturn 502

geboorte in 1964 te Yokohamas Kanagava, van Satoshi Furukawa.

Japanse medicus/astronaut.

Lid van NASDA 4-1999 en NASA 19-2004 selektie.

Maakte al ruimtevlucht als ISS expeditielid in Soyuz TMA02M.

Verbleef al 167,26 dagen in de ruimte.

selektie in 1966 van de NASA-5 “The Original 19” astronauten

Bruce McCandless II,

Veteraan John Young doopte deze groep de “Originele Negentien” als parodie op de zeven Mercury astronauten. Ongeveer de helft vloog in het Apollo programma, terwijl anderen betrokken waren bij Skylab en Space Shuttle missies. Brand nam deel aan het Apollo-Soyuz Test Project in 1975.

Twee man uit deze groep maakten uiteindelijk geen ruimtevlucht: Givens kwam in 1967 om bij een auto ongeval en Bull nam in 1968 ontslag uit het astronautenkorps nadat bij hem longproblemen ontdekt werden.

selektie in 1996 van de Neurolab ladingspecialisten

Alleen Dunlop maakte nog geen ruimtevlucht.

lanceringen van allerlei aard, onder andere

in 1964 en 1967: een SU fotoverkenner Zenit-2;

in 1969: een SU doelsatelliet DS-P1-Yu en een fotoverkenner Zenit-4;

in 1971: een SU anti-sat satelliet I2P;

in 1972: de FR wetenschapssatelliet Mas 1/Sret 1 en de SU communicatiesatelliet Molniya 1-20(T);

in 1974: een SU fotoverkenner Zenit-4MK;

in 1984: een SU militaire waarschuwer Oko;

in 1986: de SU militaire communicatiesatelliet Geizer-13L;

in 1989: een SU militaire navigatiesatelliet Parus;

in 1991: drie SU GLONASS navigatiesatellieten Uragan;

in 1997: de VS militaire weersatelliet DMSP-F14/USA 131.