Ruimtevaart in de 20ste eeuw

lancering in 1961 vanaf Cape Canaveral LC14, van de VS ruimtecapsule Mercury Atlas 3.

Gelijktijdig met de Mercury Redstone tests voor suborbitale bemande vluchten, gaat ook het testprogramma verder voor de orbitale lanceringen met de Atlas combinatie.

Mercury Atlas 3 is een dergelijke test met een ‘mechanische astronaut’ in de capsule.

Na het opstijgen weigert het lanceertuig van richting te veranderen om zich in de gepaste hellingshoek van 70 graden te plaatsen. Na zowat 40 sec en op 5 km hoogte, beveelt het automatisch noodsysteem het ontsteken van de ontsnappingsraketten.

De lanceerverantwoordelijke had nog geen bevel tot vernietiging van de combinatie gegeven, waardoor de capsule als bij een noodgeval 7 km hoog geslingerd werd en op 2 km van het lanceercomplex naar beneden kwam.

Bij de berging bleek dat capsule N°8 slechts licht beschadigd was, zodat ze na herstelling kon herbruikt worden in de Mercury Atlas 4 test.

Geen der testobjectieven werd gehaald en de opdracht werd als mislukt genoteerd.

(afbeelding: de lancering van MA-3)

Lanceertuig: Atlas D 100-D

lancering in 1962 vanaf Cape Canaveral LC34, van de VS suborbit test Saturn SA-2.

Dit is de 2de suborbit test van de Saturn I (SA-2) draagraket.

De 1ste trap stuwde de met water gevulde 2de en 3de trappen tot een hoogte van 145 km.

Bij T+2,5 minuten werden deze tot ontploffing gebracht en de ongeveer 85 ton watermassa veroorzaakte een reusachtige kunstmatige ijs-wolk met bliksemachtige effekten in de hogere atmosfeer.

De bundel van 8 motoren van de 1ste trap ontwikkelde een stuwkracht van bijna 600 ton.

De maximum snelheid bedroeg zowat 6000 km/u en alle testobjectieven werden als volledig geslaagd beschouwd.

Deze test werd ook bekend als Project Highwater 1.

(afbeelding: de lancering van SA-2)

Andere namen: Apollo SA-2 Test Flight, Project Highwater I

Lanceertuig: Saturn C-1 SA-2

geboorte in 1961 te Gent, van Frank De Winne.

Belgische piloot/astronaut.

Lid van EAC-1998 selektie.

Maakte ruimtevlucht als

vluchtingenieur in Soyuz TMA1(TM34) en

ISS expeditielid in Soyuz TMA15.

Verbleef zowat 200 dagen in de ruimte.

Was astronaut tot 1 augustus 2012 en bleef actief in de ruimtevaart.

lanceringen van allerlei aard, onder andere

in 1964: een SU fotoverkenner Zenit-2;

in 1966: de SU communicatiesatelliet Molniya 1-03(C);

in 1968: de SU ruimtebom OGCh-17;

in 1970: acht SU militaire communicatiesatellieten Strela-1M;

in 1973: een SU fotoverkenner Zenit-2M;

in 1979: de SU doelsatelliet Raduga 5 en een oceaanobservatie satelliet US-P;

in 1981: de SU ruimteveertest TKS-16301;

in 1983: een SU militaire waarschuwer Oko;

in 1985: een SU fotoverkenner Oblik;

in 1990: een SU zwerm doelsatellieten Romb;

in 1992: de VS militaire satelliet USA 81;

in 1993: de VS astronomiesatelliet ALEXIS;

in 1997: de NASA/NOAA weersatelliet GOES 10.

- Project Highwater, waarbij de waterballast op meer dan 100 km hoogte in de ionosfeer geslingerd werd, had als doel de gevolgen hiervan te bestuderen. Binnen twee seconden werd er gedurende een 10-tal seconden een wolk van ijs en waterdamp gevormd van ongeveer 15 km doorsnede, met het eerste kunstmatig gevormd onweer in de ruimte tot gevolg.

- Op 25 april 1964 zouden de Turijnse broers Gianbattista en Achille Judica-Cordglia gesprekken geregistreerd hebben tussen cosmonauten (waaronder een vrouw) in de ruimte en een Soviet volgstation. Dit station zou zelfs getwijfeld hebben omtrent de identiteit van de ruimtevaarders, al spraken ze russisch. Deze communicatie werd gelinkt aan het bestuurbaar ruimteschip Polyot 2, dat gelanceerd was op 12 april 1964 en 2 maanden later verbrandde in de atmosfeer.

Volgens generaal Kamanin waren deze beweringen zuiver fantasie en bedoeld om de Soviet ruimtesuccessen te schaden. Hij ontkende niet dat er ongelukken gebeurd waren en verklaarde ondermeer dat kolonel Pjotr Dolgov op 1 november 1962 de dood vond bij een valschermsprong vanop meer dan 25 km hoogte.

Noteer hierbij dat de naam Pjotr Dolgov meerdere malen voorkomt in “ruimtevaartraadsels”.