Een goed boek moet ons niets geven,doch iets afnemen : één van onze zekerheden .
De dood kan men zich niet indenken omdat hij afwezigheid van gedachte is. Dus komen we er niet onderuit te leven of we eeuwig waren
.
Elisabeth George
Zoals de akker bedorven wordt door onkruid zo de mens door zijn begeerten.
JUST LOOKING
Met mensen die nooit denken , is het moeilijk méédenken..
Stel dat de avond niet zou vallen en dat het moeizame gedoe dat wij bedrijven met ons allen zou doorgaan tot oneindig toe
A fine is a tax for doing wrong A tax is a fine for doing well
Ik was een kind Ik kreeg een horloge Maar ik kon niet klokkijken Ik was een man Ik keek op mijn horloge En ik zag dat ik voort moest maken Ik was een vrouw Ik keek op mijn horloge En ik zag dat ik achter liep Ik was oud Ik keek op mijn horloge En ik zag dat het stilstond Ik was god ik wist al lang hoe laat het was
Liefde is soms als dag en nacht, voor altijd samen, altijd gescheiden.
Sue Grafton
'Deze plaats is bezet' zeggen we uitsluitend als er niemand op zit
Laat Amsterdam je noit verlokken Mijdt grote steden als de pokken Ik weet de lichtstroom trekt ons aan Ofschoon w'erin ten onder gaan Hoevelen zijn niet door dat leven Vernietigd, in het slijk gebleven 't Gevaar ligt oov'ral op de loer Nee jongenlief, blijf jij maar boer
Er staat een buizerd aan het mateloos verschiet. 'De vogel bidt', verklaren ons de biologen, Maar elke sukkel die omhoog kan blikken ziet Dat hier de goegemeente deerlijk wordt bedrogen.
Want bidden, heren, is dit ongetwijfeld niet: Onder het bidden sluit men altijd nog zijn ogen. Wat zulk een vogel doet is daarom hypocriet, En uw verhaaltjes acht ik weinig overwogen.
De doorn krijgt water omwille van de roos.
Wie zichzelf hartstochtelijk bemint, mag er zeker van zijn dat de liefde wederzijds is .
Net als een plant kan een kinderziel onmogelijk groeien zonder warmte ( Carl Jung )
"Geluk is het enige wat zich verdubbelt als men het deelt "
Enkele mooie streekbeelden
Schildpadden kunnen meer over de weg vertellen dan hazen.
Secundaire analfabeten noemt men mensen die hebben leren lezen , maar het nooit meer doen.
Wie van hoop leeft, zal nooit dik worden
A careless word may kindle strife. A cruel word may wreck a life. A timely word may level stress. A loving word may heal and bless.
"Het leven is een soep met vier troostende mergpijpen erin: de drank, de liefde, de tabak en de kunst."
"Een tong: een uiterst fatsoenlijk ding zolang hij niet van een vrouw is."
"Zoek niet de schuld, maar de oplossing, in jezelf."
EXCELLENCE can be obtained if you Care more than others think is wise Risk more than others think is safe Dream more than others think is practical Expect more than others think is possible .
.
Hij dacht. En vond een uitkomst evenmin, maar raakte bijster in het eigen hart. Want wie de ganse kluwen heeft ontward, die weifelt tussen einde en begin
Een kinderlied had me erheen bewogen; ik stond onder een al te schelle zon en zag hoe ik als kind was voorgelogen - geen mens danst op de brug van Avignon.
Je moet geen vraagteken zetten waar God een punt heeft geplaatst.
Wie iets wil doen, vindt een middel. Wie niets wil doen een excuus
LIEFDE KOST NIETS OM TE KRIJGEN MAAR IS ONBETAALBAAR ALS JE HET HEBT.
Salman Rushdie
"Elke deugd heeft onechte zusters, die de familie schande aandoen."
Vergiffenis is de geur die het viooltje afgeeft aan de hiel die het vertrapt heeft . ( Mark Twain)
"Dit jaar gaan we met het vliegtuig op vakantie en ik neem mijn kanarie mee. Ik hoop maar dat hij niet ziek wordt, want dat beest heeft nog nooit gevlogen."
Woorden zijn de kleuren van de gedachte. ( Hugo Claus )
Auteurs en hun boeken
korte beschrijvingen
02-05-2007
*De Kabbalist * van GEERT KIMPEN
De Kabbalist
-2006
Uitgeverij : De Arbeiderspers
paperback : 336 bladz.
ISBN 9029563613
Niet langer zou hij in Tsfat als trots wonderkind van de kabbala gezien worden, maar als een vogel die zijn vleugels aan de zon verbrand had en nu opnieuw moest leren vliegen.
De Schepper wil ons grote daden zien verrichten. Hij wil dat wij de wereld veroveren en verbeteren.
In de hemelse boekhouding wordt berouw veel meer gewaardeerd, dan het burgerlijke leven van iemand die zich aan alle regels houdt.
Was een leven zonder verandering niet hetzelfde als al dood zijn tussen de levenden?
Kennis werd pas echt als je zelf in staat was die aan iemand anders over te dragen
*** In deze roman wordt het leven van Chaim Vital beschreven in tweeënzeventig hoofdstukken, die als titel allemaal een geheime naam van God dragen. Chaim Vital woont midden 16e eeuw in Tsfat in Palestina, samen met zijn vader, moeder en halfbroer Josjoea. Als hij vijftien is stort hij zich op de alchemie, tegen de zin van zijn vader, die wil dat zijn zoon zich verdiept in de Tora Als ze tijdens een wandeling weer eens ruzie krijgen over dit beladen onderwerp raken ze verwikkeld in een vechtpartij en stort zijn vader in het ravijn. "Een ongeluk" noemt Chaim het, terwijl hij beter weet.
Vanaf dat moment begint Chaim de Kabbala te bestuderen, hoewel de studie eigenlijk voorbehouden is aan stabiele, gesettelde mannen vanaf veertig. Via enkele andere leraren komt hij in de groep van rabbi Cordovero terecht, de beroemde kabbala-meester van Tsfat. Chaim is arrogant en ervan overtuigd dat hij als enige Cordovereo echt begrijpt; hij rekent erop aangewezen te worden als zijn opvolger. Als deze hem volledig onverwacht opdraagt in de leer te gaan bij Itschak Luria, een kabbalist uit Egypte, is hij razend. Itschak wordt in Tsfat gezien als een charlatan en Chaim schaamt zich bij zo iemand zijn studie te moeten voortzetten, hij zal door al zijn studiegenoten belachelijk gemaakt worden. Het eerste bezoek aan het huis van Itschak maakt hem duidelijk dat Cordovero het bij het rechte eind had. Itschak blijkt inderdaad een buitengewone man, van wiens inzichten Chaim veel kan leren. Chaim, de jonge kabbalist uit de zestiende eeuw, heeft grote dromen. Hij wil de kabbala, tot dan een mystieke leer voor enkele ingewijden, toegankelijk maken voor alle mensen. De inzichten wil hij voor het eerst in de geschiedenis helder op papier zetten. Chaim vindt in Itschak Luria de meester die hem alle antwoorden op zijn vragen kan geven.In ruil daarvoor is Chaim bereid alles te doen. Maar dan wordt hij hevig verliefd op de vrijgevochten dochter van zijn leraar. Een meisje dat door haar vader is voorbestemd om met een ander te trouwen. Welke opdracht is dwingender? Het ervaren van de ultieme liefde, of het antwoord vinden op de vragen van de mensheid?
Itschak heeft echter het gebrek dat hij zijn gedachten niet bij kan houden en ze daardoor nooit op schrift kan stellen. Hij wijst Chaim aan om zijn woorden en gedachten op te schrijven. Chaim zegt zijn baan op, leeft in armoede en onder de hoede van Anna, zijn hospita, wijdt hij zich volledig aan zijn taak.
Hier begint de belangrijke taak voor Chaim. De kabbalalessen zijn zwaar en ingewikkeld. Er een coherent boek van maken is allesbehalve een makkelijke opgave. Bovendien voert hij een innerlijke strijd met zichzelf waardoor hij regelmatig de kabbalawijsheid uit het oog verliest en gegrepen wordt door twijfel en verlangens. De grootste test komt echter op het moment dat het boek af is. Luria claimt het als zijnde van hem met het zogenaamde doel Vital het ultieme offer te laten brengen: dat van zijn ego.
Chaim blijft worstelen met zijn arrogantie en egoïsme en deze strijd komt tot een hoogtepunt als Itschak buiten zijn medeweten, terwijl Chaim zwaar ziek is, zijn boek laat kopiëren onder zijn eigen naam. Chaim voelt zich verraden en vertrekt met Francesa, wiens echtgenoot inmiddels aan de knekelkoorts is overleden, naar Jeruzalem. Onderweg verbranden ze alle boeken die Itschak heeft laten overschrijven; door dit gebaar keert Chaim de kabbala volledig de rug toe. In Jeruzalem heeft Chaim een extatische, diepreligieuze, ervaring. Als hij daarna terugkomt in de stad treft hij daar Esther, een oude vriendin uit Tsfat, die een ongeschonden exemplaar van zijn boek bij zich heeft. Alle vreugde hierover wordt echter tenietgedaan als ze Francesa vinden, gedood door de schorpioenen die Zimra, de rivaal van Itschak, rond haar losgelaten heeft. Diepbedroefd keert Chaim alleen terug naar Tsfat.
Het bovenstaande is alleen de grote verhaallijn. Naast diverse zijlijntjes bevat het boek vooral ook gedachten over én uit de Kabbala. Deze ideeën zijn in een boekverslag helaas slecht tot uitdrukking te brengen. De gedachten rond het streven naar evenwicht, de eeuwig voortgaande schepping en de heelheid van alle dingen zijn erg mooi.
Geert Kimpen was gegrepen door de raadselachtige levensgeschiedenis van Chaim Vital, wiens boeken nu pas onder een groter publiek bekend worden. Hij reisde naar Israël, Egypte, Amerika, Engeland en Frankrijk, en verruilde vervolgens zijn hectische bestaan van theaterregisseur voor dat van de stilte van de schrijftafel. Het resultaat is het op ware feiten gebaseerde, inspirerende levensverhaal van Chaim Vital: De kabbalist.
, met daarin de nodige ideeën waarover de lezer verder na kan denken. Ook nodigt het boek uit om verder op onderzoek uit te gaan naar de kabbala en aanverwante zaken betreffende joodse mystiek. De bibliografie achter in het boek kan hierbij zeker helpen.
De Kabbalist is een opvallend boek te noemen alleen al vanwege zijn ontstaansgeschiedenis. Het spiegelt als het ware zijn inhoud en dat is een griezelig, maar tegelijkertijd prachtig gegeven. Stel je voor dat dit boek er (net zoals het boek dat Vital zo veel jaren geleden schreef) inderdaad moest komen, dat de mensheid opnieuw de kans krijgt kennis te nemen van deze oude esoterische stroming en van Chaim Vitals aandeel daarin. Stel je voor dat de krachten van het universum samengewerkt hebben dit boek tot stand te brengen! Dan heeft God Kimpens verzoek in ieder geval gehoord. In dat geval heeft Kimpen een heel belangrijk boek geschreven!
Paulo Coelho is een van de favoriete schrijvers van Kimpen en dat is te merken aan zijn schrijfstijl. Hij schrijft bloemrijk, maar enigszins moralistisch. Daar moet je van houden, de moraal druipt er in beeldende zinnen van het papier. De wijsheid is niet verborgen, je hoeft er niet naar op zoek. Dit boek reikt antwoorden aan. Dat is prachtig voor degenen die ze aanpakken, voor de rest zijn het waarschijnlijk parelen voor de zwijnen. De gelaagdheid van het boek zal niet door iedereen worden ontdekt. De oppervlakkige lezer zal er gewoon een boekje over vroeger in lezen. Desalniettemin is dit een belangrijk boek. Kimpens leermeester schijnt zelfs een film en groot succes voorspeld te hebben. De rechten van De Kabbalist zijn al verkocht aan Scandinavië en het boek is in Nederland inmiddels toe aan zijn derde druk. Dit boek bevat misschien wel een kabbalistische schat aan wijsheid voor de gehele mensheid!
Heeft u ook altijd een droomwens gehad waaraan u nauwelijks durft te denken omdat u uzelf ervan overtuigd hebt dat het toch niet mogelijk is? Volgens de kabbala is het onze taak als mens de best mogelijke vorm van onszelf te worden en ál onze dromen te creëren. Het goede nieuws is dat daarvoor ook een handleiding bestaat. Een wens creëren, werkt namelijk volgens dezelfde principes als waarin de schepping zelf tot stand is gekomen. Wijze kabbalisten hebben dit systeem geanalyseerd en praktisch toepasbaar gemaakt. Aan de hand van zijn eigen verhaal legt auteur Geert Kimpen (van de roman "De Kabbalist") u uit hoe u met de 10 wetten uw onmogelijke droom waarheid kunt maken .
Geert Kimpen :1965
Geert Kimpen (1965) , van oorsprong Vlaming, maar al weer jaren wonend in Nederland ,volgde de regieopleiding aan de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten. Hij schrijft sinds 1993 in Vlaanderen en Nederland voor toneel, cabaret en televisie, daarnaast ook columns en verhalen. De kabbalist is Kimpens eerste roman, en is inmiddles al aan verscheidene Europese landen verkocht. In het boek beschrijft hij het levensverhaal van Chaim Vital, de man die de kabbala ontsluierde. Kabbala is op dit moment helemaal hot in Hollywood, vooral omdat Madonna de denkwijze volgt, belijdt en probeert te verspreiden. "De kabbala geeft antwoord op alle levensvragen", zo is Kimpen overtuigd. De oud-theatermaker werd gegrepen door het verhaal van een oude Russische kabbalmeester en besloot een boek te gaan schrijven over Vital. "Ik wil graag uitleggen wat de kabbala kan betekenen voor ieder mens afzonderlijk. Hoe het je uitdaagt, hoe het je inspireert om de best mogelijke vorm van jezelf te worden." Met passie, humor en relativeringszin vertelt Geert Kimpen zijn verhaal. Na dat verhaal hoeft u niet bang te zijn dat u móet zijn bekeerd. Maar laat hem wel zijn verhaal doen! Geert Kimpen, theatermaker, schreef 30 theaterprogramma's voor diverse Nederlandse gezelschappen. Behalve toneelstukken schreef Kimpen ook voor verschillende bladen. In 2000 schreef hij samen met zijn vrouw, de auteur Christine Pannebakker, Het Liefdesdagboek, dat op ontroerende wijze verslag doet van hun liefdesleven. Zijn boek De kabbalistverscheen in 2006.
Verminkt is een psychologische thriller, een genre dat in Vlaanderen al te dun gezaaid is. En als die psychologische thriller ook nog goed geschreven én meeslepend blijkt, dan kan het helemaal niet meer stuk.
De intrige krijgt mooie bruleske trekken... De slotverrassing is de onverwacht logische samenhang
In "Verminkt " is Peter Bressing op weg naar huis. Hij klungelt met zijn gsm en hindert daarbij een terreinwagen met twee jonge heethoofden. De volgende kilometers lijkt het alsof die twee hem uit wraak van de weg willen rijden. Peter Bressing kan nipt ontsnappen en komt er met de schrik van af. Of lijkt dat alleen maar zo? Thuis halen zijn onschuldige plagerijtjes met zijn vrouw Suzanne en dochter Laura weer de bovenhand. Maar vóór het filmavondje met zijn gezin wil hij nog van de vervelende maaibeurt af en rijdt de grasmaaier in de tuin. De garagedeur blijft openstaan. En dan gebeurt het onvoorstelbare. Een overval met gijzeling. Een verschrikkelijke nachtmerrie. En er is niets dat Peter Bressing kan doen om Suzanne en Laura te helpen. Of toch? Peter Bressing zoekt met alle geweld de belangstelling op van de pers. Maar zo sleurt hij zijn gezin mee in een spiraal van waanzin. Dit verhaal gaat over misdaad, media en de angst waarmee de slachtoffers moeten leren leven. Want de overvallers komen terug. Dat hebben ze gezworen. Of gaat er meer schuil achter deze schijnbaar zinloze misdaad? De schrijver houdt van waarheidsgetrouw. Zo is zijn boek Verminkt gebaseerd op traceerbare feiten. Het betreft een weerzinwekkende verhaal van een 25-jarige jonge vrouw in Ponte Capriasca, een dorp in Zwitserland. Haar man vindt haar op een stoel gebonden, verkracht, gefolterd en op een beestachtige manier vermoord, het ongeboren kind uit haar buik gekerfd. "Haar man was een douanebeambte die negen maanden eerder de papieren van een Roemeen bijzonder nauwkeurig controleerde. De Roemeen werd daar zo uitzinnig van dat hij negen maanden later terugkeerde met een commando van twee ingehuurde Moldaviërs en wraak nam op de vrouw van de douanebeambte." Zo walgelijk gaat het er in Verminkt niet toe, maar op het einde van het boek wordt het verband met deze gruweldaad duidelijk. "De eerste scène van het boek heb ik uit een persoonlijke nachtmerrie", aldus de schrijver. "Ik had al enkele dagen zitten lezen in de handleidingen van de Britse SAS toen ik besefte dat alles draait om preventie. Zodra de overvallers binnen zijn, is er niets, maar dan ook werkelijk niets meer aan te doen. Behalve dan disaster management, zoals dat zo mooi heet. En die nacht droomde ik dat mijn jongste dochter door zo een indringer in de hete frituurolie werd geduwd en ik daar als vader helemaal niets tegen kon doen."
In zijn boeken is ook sprake van een maatschappelijke context. Patrick de Bruyn wil het geen sociaal pamflet noemen, maar vindt wel dat onrecht aangeklaagd mag worden. "Ik weet wel iets over het reilen en zeilen van ondernemingen en de excessen die zich kunnen voordoen. In Verminkt zitten veel emoties over werkonzekerheid, angst voor de dag erna. Onzekerheid over het hebben van werk en werkeloosheid zijn belangrijke stressfactoren."
Patrick De Bruyn : 1955
Patrick De Bruyn werd geboren in Halle (B) op 22 augustus 1955,.in de buurt van Brussel.Het werk van Patrick de Bruyn kenmerkt zich door een beschrijving van gewone mensen die door het noodlot of door eigen toedoen in een nachtmerrie belanden. Ik wil graag vertellen over angsten die iedereen heeft, aldus Patrick de Bruyn. De auteur studeerde bedrijfspsychologie oftewel economische organisatiepsychologie. Aan die studie heeft hij een bepaalde manier van denken overgehouden. "Misschien zie je patronen die andere mensen niet zien." Maar als hij de balans opmaakt is deze studie niet echt van grote invloed geweest op zijn schrijverschap. De ervaring van 25 jaar -steeds als onafhankelijk tussenpersoon- met personeel omgaan, heeft hem een schat aan informatie opgeleverd."
In 1977 verscheen de eerste publicatie van zijn hand ;Angst om de Gijzelaars. Dit was een jeugdboek. Hiervoor ontving hij een aanmoedigingsprijs. In 1998 lag File in de boekwinkel, omschreven als een beloftevol debuut. In 2000 volgde Indringer. Dit boek werd genomineerd voor de Hercule Poirot-prijs, de Vlaamse tegenhanger van de Nederlandse Gouden Strop. Vervolgens verscheen Vermist, door de Detective & Thrillergids van Vrij Nederland beloond met drie sterren. En in 2004 was daar Verminkt, eveneens bekroond met drie sterren en daarnaast genomineerd voor diverse Nederlandse en Vlaamse prijzen.
Waarom is Patrick de Bruyn gaan schrijven? En waarom misdaadromans? De schrijver wilde een verhaal vertellen. En dat verhaal moest spannend zijn. "Een spannend boek schrijven is een ambacht, het is knutselen met scènes zodat de lezer wat langer in spanning kan worden gehouden Knutselwerk. Zweten en je hoofd breken over hoe je dat hoofdpersonage nu weer laat reageren." Wat is kenmerkend aan het werk van Patrick de Bruyn? Hij beschrijft gewone mensen die door omstandigheden of door stress door het lint gaan of hun leven verandert ingrijpend door allerlei omstandigheden. "Ik ben zoals de meeste mensen niet bang om door een ronddwalende seriemoordenaar afgeslacht te worden. Maar ik ben wel bang voor mensen die onder invloed van stress reacties vertonen die niet meer in verhouding staan tot de aanleiding. Zoals een idioot die zich benadeeld voelt omdat ik in het verkeer de voorrang van rechts nam. Vervolgens wil hij mij van de weg rijden. . of de man die ja zegt, maar er een verborgen agenda op na houdt. Ik sta doodsangsten uit dat mijn kinderen iets overkomt in het verkeer. Of als ik s nachts wakker word en me voorstel dat ik werkloos word en mijn kinderen dus geen eten meer hebben." Het zijn angsten die elk mens herkent. Patrick de Bruyn schrijft over deze angsten die in zijn boeken werkelijkheid worden. "Gestresste mensen, opgefokt door prestatiedrang, met het zwaard van baanverlies boven hun hoofd, de carrière, sociaal onrecht, het verkeer, de kinderen."
Een ander kenmerk van Patrick de Bruyn is de uitvoerige en zorgvuldig research. In 'Vermist komen passages voor die direct ontleend zijn aan de werkelijkheid. Zo is er een melding van het neerstorten van een Concorde. De schrijver heeft het radiobericht gereconstrueerd toen bleek dat de banden niet meer bestonden. De toenmalige presentator verleende zijn medewerking. In een interview zegt de schrijver : Alle echte personages hebben hun fragment gelezen en goedgekeurd. Ik vind dat een thriller staat of valt met de geloofwaardigheid. Mijn boeken moeten echt lijken. Dat geldt ook voor het bruidspaar dat op 21 september 2002 in de striemende regen is getrouwd. Zij moeten niet lezen dat het op die dag zonnig was. Ik trek die lijn consequent door. Alles moet kloppen. Ik ben het helemaal eens met Jef Geeraerts die zegt dat het eenvoudiger is om het op te zoeken dan om het te verzinnen."
Sergeant Amy Callen en luitenant Caroline Cooke hebben veel gemeen. Beiden zijn ambitieuze carrièrevrouwen. Beiden zijn het slachtoffer van ongewenste intimiteiten. Beiden worden gedwongen ontslag te nemen bij het leger: weggepest. En beiden zijn nu dood.
Jack Reacher kende de vrouwen niet goed genoeg om zich in de zaak te verdiepen. Maar wanneer de FBI met een daderprofiel komt dat in zijn richting wijst, is er voor Jack maar één mogelijkheid: uitzoeken hoe de twee vrouwen aan hun eind zijn gekomen, door wie en waarom Thrillerauteur Lee Child heeft met zijn Jack Reacher een held gecreëerd met een unieke aantrekkingskracht: soms gevoelig, meestal onvoorspelbaar, vaak gevaarlijk, maar anderen altijd één stap voor.
Ook " De bezoeker " is weer een heerlijk en vooral spannend leesboek over zijn held Jack Reacher. Het lijkt erop alsof de immer zwervende Jack Reacher eindelijk een vaste stek heeft gevonden. Hij heeft een eigen huis waar hij woont als hij niet bij zijn vriendin in New York is. Aan deze rust komt snel een einde wanneer in een tijdsbestek van drie weken twee vrouwen dood in een bad vol groene verf worden gevonden. De overeenkomsten zijn groot: alle twee waren het vrouwen met een veelbelovende carrière bij het leger, waar een eind aan kwam na sexuele intimidatie door hun superieuren. Ook waren ze beiden gedwongen ontslag te nemen na het winnen van de rechtszaak tegen hun bazen. De FBI onderzoekt de moorden en komt met een daderprofiel dat maar één richting op wijst: Jack Reacher Child documenteert zich als de beste, en spreekt met kennis van zaken over forensisch onderzoek, justitiële procedures en de praktijk van het politiewerk. Dit weerhoudt zijn eenzame held er niet van problemen naar eigen inzicht op te lossen, bijvoorbeeld als corrupte autoriteiten een behoorlijke rechtsgang in de weg staan Dat levert dus alweer een meeslepende misdaadroman op waarvan de afloop waarlijk perfect is.
De schrijver weet onvermijdelijke scénes vanuit een originele invalshoek neer te zetten, hij schrijft vlotte dialogen en verveelt geen moment.Alleen al daarom verdient Lee Child in het thrillergenre een fikse pluim.
***
LEE CHILD-1954
De Britse misdaadauteur is in 1954 in Coventry geboren.Vroeg genoeg om zich te herinneren dat hij op het puin van de bombardementen van de Tweede Wereldoorlog speelde en laat genoeg om in de jaren zestig jong en beïnvloedbaar te zijn. Alhoewel hij rechten studeerde , koos hij voor een baan, bij de commerciële televisie.Hij was altijd al dol op amusement geweest en op de lagere school deed hij aan alle stukken van het schooltoneel mee.Als tiener heeft hij in kleine theatertjes en kunstcentra gewerkt. en heeft altijd vakantiebaantjes gehad waar maar een podium en publiek te vinden waren. De studie rechten had hij alleen gekozen omdat hij het een interessant onderwerp vond , maar hij voelde nooit de neiging om jurist te worden.
Uiteindelijk bleef hij achttien jaar bij Granada Televison in Manchester werken. Het waren de topjaren van het Engelse tv-toneel , waarin hij mewerkte aan series als Brideshead Revisited, Jewel in the Crown, Prime Suspect en Cracker. In 1995 werd hij er vanwege bezuinigingen ontslagen. Dus besloot Child maar om romanschrijver te worden, omdat werken voor de tv teamwerk is en hij persoonlijk dichter bij zij'n publiek wilde komen. Hij ging ervan uit dat een schrijver letterlijk urenlang met zijn lezer onder vier ogen is.
Lee is altijd een liefhebber van de Verenigde Staten geweest. Bovendien zou het soort verhalen dat hij wilde schrijven elders niet goed passen.Hij kende Amerika inmiddels door zijn Newyorkse vrouw, Jane waarbij hij jarenlang op bezoek was geweest.
" Tot dusverre vind ik het schrijverschap erg leuk. Van lezers krijg ik te horen dat ze echt van mijn boeken genieten en dat geeft me een heerlijk gevoel. Bovendien is de droom die ik sinds mijn jonge jaren heb gekoesterd uitgekomen: vrijheid om te kunnen werken waar ik wil. Ik kan me nog herinneren dat ik rond mijn vierde jaar met mijn moeder naar de bibliotheek ging. Ik nam een boek mee dat 'Mijn Huis in Amerika' heette. Het had twaalf bladzijden en op elk daarvan stond een grote kleurenplaat van een huis: een boerderij op de prairie, een bungalow in Californië, een huis in koloniale stijl in New England en mijn favoriet: een appartement in Manhattan waar een jongetje voor het raam zit dat naar de stad beneden kijkt. Ik wist meteen dat ik dat jongetje wilde zijn... En nu ben ik dat jongetje. Na jaren dromen ben ik in 1998 met mijn gezin naar de VS verhuisd en nu woon ik even buiten de stad New York."
Zijn eerste roman " Killing Floor", won de Anthony Award, en zijn tweede, "Die Trying", won de W H Smith's Thumping Good Read Award.
'De grens tussen fantasie en werkelijkheid is, zoals ze in haar eerder werk al heeft laten zien, bij Vonne van der Meer zo dun, dat de lezer het verschil nauwelijks ziet.'
"
Wondermooie pen, compositorisch vernuft en sublieme observaties "
*** Eilandgasten is een 'verhalenroman' die zich afspeelt in een zomerhuis op Vlieland. De tijdelijke bewoners van "Duinroos "kennen elkaar niet, maar doordat ze van dezelfde tafel eten, in hetzelfde bed slapen en in het gastenboek schrijven, komen ze met elkaar in aanraking. Aan de hand van heldere, scherpe observaties zien we hoe deze personages de problemen in hun leven oplossen. Er is het jonge meisje dat haar net beginnende zwangerschap tracht te verbergen voor haar oudere vriendin, die zelf nooit kinderen heeft gekregen; er is de veertiger die de frustraties van zijn werk botviert op zijn gezin ; er is de weduwnaar die een eind aan zijn leven wil maken en er is het jonge stelletje dat zijn uiterste best doet nog iets van hun huwelijk te maken. Zonder het te weten en haast onmerkbaar beïnvloeden ze elkaars leven en voegen ze zich tot één verhaal .Alleen de lezer is getuige van alle dromen en geheimen die schuilgaan achter de zinnetjes in het gastenboek.
De schoonmaakster van de 'Duinroos' ziet hen komen en gaan, en mijmert de kleine geschiedenissen van deze personages aan elkaar. Eilandgasten is een subtiel en kleurrijk weefsel van mensen, dat de lezer van meet af aan inspint.
Vonne Van der Meer : 1952
Vonne van der Meer werd in 1952 in Eindhoven geboren en is opgegroeid in Laren.Ze was het jongste kind in een gezin van drie. Haar moeder was een fanatieke lezer die haar kinderen veel en graag voorlas. Omdat ze zich bij de lessen Nederlands onderscheidde bij het opstelschrijven mocht Van der Meer bij haar eindexamen verhalen inleveren. Op haar zeventiende deed ze eindexamen, waarna ze een jaar doorbracht in een Amerikaans gezin. Ze volgde daar het laatste jaar aan een High School. Het schoolsysteem liet toe dat ze zelf haar vakken koos en zo kon ze twee uur per dag toneellessen volgen. Daarna woonde ze een jaar in Parijs, waar ze onder andere balletlessen nam en veel schreef en muziek maakte. Twee jaar later werd ze toegelaten tot de regieafdeling van de Amsterdamse Theaterschool. Tijdens deze opleiding bleef ze eigen werk schrijven: verhalen, toneel, schetsen,scénes, eenakters, liedjes.. In het een na laatste jaar schreef ze onder pseudoniem een monoloog, De behandeling, waarvoor ze de tweede prijs van een eenakterwedstrijd van NRC Handelsblad kreeg. Toneelgroep Centrum speelde de monoloog in 1976. "Als er voor koninginnedag een straattheaterstuk gemaakt moest worden, bewerkte ik in één nacht een sprookje. Als twee medeleerlingen een stuk zochten om samen aan te werken, maar niks konden vinden dat bij hun leeftijd en mogelijkheden paste, schreef ik het. Daar ontdekte ik ook dat het niet verstandig is je eigen werk te regisseren. De afstand ontbreekt dan. Als een scène niet meteen lukt, ben je geneigd meteen te gaan herschrijven, in plaats van de acteurs een andere opdracht te geven."
In 1978 sloot ze haar opleiding af en werkte ze als regieassistente bij Frans Marijnen (RO-theater). Ze deed daar ook haar eerste regie van een door haarzelf geschreven eenakter (een gelegenheidsstuk gesitueerd op de Lijnbaan rond Kerstmis). Haar echte regiedebuut maakte ze een jaar later bij Fact, met Stella van Goethe. Daarna heeft ze nog ongeveer tien jaar geregisseerd bij diverse gezelschappen als Toneelgroep Centrum, Theater, Baal, de Haagse Comedie en het RO-theater. Bij het laatste gezelschap ging in 1996 ook haar toneelstuk Weiger nooit een dans in première.
Als ze niet regisseerde, schreef ze verhalen, die ze naar alle mogelijke literaire tijdschriften opstuurde, en altijd weer terugkreeg. Tot K.L. Poll in 1980 `Afscheid van Phoebe' opnam in Hollands Maandblad. Vanaf dat moment kwam er ieder jaar een nieuw verhaal in Hollands Maandblad te staan - tot haar eerste verhalenbundel uitkwam in 1985. Voor dat debuut Het limonadegevoel en andere verhalen kreeg ze de Geertjan Lubberhuizenprijs. In 1987 verscheen de eerste, korte roman Een warme rug, waarna nog meerdere boeken volgden.
Midden jaren negentig bekeert Van der Meer zich tot het rooms-katholicisme. Deze stap lichtte ze toe in interviews en haar geloof wordt sindsdien door recensenten nogal eens betrokken in hun besprekingen van haar boeken.
Vonne van der Meer is getrouwd met de schrijver Willem Jan Otten. Ze wonen in Naarden en hebben twee zonen.
De macht van fantasie en verbeelding is groot in veel boeken van Van der Meer. Haar verhalen en romans zijn in het verleden ook wel getypeerd als 'morele sprookjes'. Ook in Eilandgasten en De avondboot kun je zeggen dat een zeker moralisme wel aanwezig is, maar het sprookjesachtige element speelt hier minder een rol.
'Het opvallende van de verhalen van Vonne van der Meer is dat ze je zo goed bijblijven.' - Maarten 't Hart, NRC Handelsblad
'Met dit boek manifesteert ze zich als een vertelster; niet van verhalen, zoals voorheen, maar van sprookjes.'
- Arjan Peters, de Volkskrant
Bibliografie :
Het limonadegevoel en andere verhalen (1985). Bekroond met de Geertjan Lubberhuizenprijs. Een warme rug (1987, roman) De reis naar het kind (1989, roman).Genomineerd voor de Europese Minerva Prijs voor het boek van het jaar Zo is hij (1991, roman) Nachtgoed (1993, verhalen) Spookliefde (1995, novelle) Weiger nooit een dans (1996, toneelstuk, De verhalen (1997, een keuze uit eigen werk) Eilandgasten(1999, roman) De avondboot (2001, roman) Laatste seizoen (2002, roman) Ik verbind u door (2004, roman)
"L'inaltérable succès d'Amélie Nothomb prouve qu'elle a eu raison de naître Dieu et de s'inventer écrivain. Comme les carpes insatiables du jardin japonais, nous avalons ses mensonges avec délice." - Hugo Marsan, Le Monde (1/9/2000)
***
Ik wist niet of ik haar vriendin was. Welk per definitie duister teken vertelt je dat je iemands vriendin bent? Ik had nog nooit een vriendin gehad. Ze had bijvoorbeeld om me gelachen: was dat een blijk van vriendschap of van minachting? Mij had het pijn gedaan. Dat kwam doordat ik nu al op haar gesteld was. In een helder ogenblik vroeg ik me af waarom. Rechtvaardigde het bedroevend weinige wat ik van haar wist mijn verlangen om bij haar in de smaak te vallen? Of was het om de bedenkelijke reden dat zij de enige was die me een blik had gegund?
Ze zeggen van sommige schrijvers wel eens dat ze telkens hetzelfde boek schrijven.Is dit nu een kwaliteit of een tekortkoming.? Toont het juist aan dat een bepaalde auteur een zogenaamde oeuvrebouwer is, of is het juist een soort armoe: dat een schrijver maar één bepaald register bespeelt? Amélie Nothomb (1967) is een goed voorbeeld van zon type auteur. Antichrista is de titel van haar roman. Nu ja, roman. Haar boeken hebben doorgaans de lengte van een flinke novelle. Met wat goede wil en vooral een ruime bladspiegel, weet de uitgever de boekjes op te dikken tot zon 120 paginas. Maar wat voor een boekjes. Nothomb is de Nellie Cooman van de romanliteratuur. Ze heeft bijzonder weinig woorden nodig om een compleet en overrompelend verhaal te vertellen. In Antichrista gaat dit verhaal over Blanche, een wat eenzame en kleurloze studente. Reeds op haar zestiende gaat ze studeren aan de universiteit waar ze kennis maakt met de eveneens zestienjarige Christa. Christa is alles wat Blanche niet is: vlot, charismatisch, grappig en onderhoudend. Ze omringt zich met vrienden en, om voor Blanche totaal onduidelijke redenen, zoekt ze ook contact met Blanche. Al lacht Christa haar direct al uit wanneer blijkt dat Blanche nog bij haar ouders woont.
Blanches instinct verloochent haar niet. Zij is simpelweg dolgelukkig dat er eindelijk iemand is die aandacht aan haar besteedt waar Christa op haar beurt gruwelijk misbruik van maakt. Christa heeft zelf geen huisvesting in de stad waar ze studeert en zorgt ervoor dat ze in elk geval op de maandagen bij Blanche mag logeren. Langzaam maar zeker wordt duidelijk dat Christa een manipulatieve heks is die iedereen voor zich weet in te nemen, maar zodra ze alleen is met Blanche komt haar ware, nare aard naar boven en weet ze haar zogenaamde nieuwe vriendin keer op keer te vernederen zoals alleen meisjes in de volle bloei van hun puberteit dat kunnen. Deze dr. Jekyll en mr. Hyde-achtige transformaties inspireren Blanche ertoe in Christa ook een Antichrista te zien: Als enige in mijn soort was ik voortaan op de hoogte van een geheim dat Christa me dagelijks openbaarde, zonder het zelf te beseffen: het gezicht van Antichrista, een meisje dat allerminst wilde behagen, maar mij behandelde als een stuk vuil.
Zoals in elk boek van Nothomb kent ook dit verhaal een onverwachte wending die alle rollen omdraait. Die ingrepen zijn vaak wat vergezocht (ik zal deze niet verraden), maar aangezien Nothombs verhalen per definite een vrij hoog absurditeitsgehalte kennen stoort dit niet. Het is het handelsmerk van de schrijfster om één bepaald idee tot in het extreme consequente uit te werken en dat is ook de kracht van Antichrista: juist door die consequente uitwerking legt ze bepaalde mechanismen binnen intermenselijke relaties bloot.
Amélie Nothomb behoort zonder meer tot de categorie schrijvers van één boek. Al haar romans hebben een ongelooflijk fantastisch (letterlijk en figuurlijk) uitgangspunt, maar door haar humor, zelfspot en ongelooflijk scherpe dialogen, volg je haar moeiteloos en verbaas je je keer op keer over de dingen die mensen elkaar aandoen. Wel is het waar dat ze alleen dit genre beoefent, maar omdat elk boek voelt alsof ze voor haar leven moest rennen, blijft de charme behouden en eenmaal verslingerd aan haar werk, blijf je dat ook.
Amélie Nothomb : 1967
Amélie barones Nothomb
is geboren in Kobe(Japan) op 13 augustus 1967 als dochter van de diplomaat baron Patrick Nothomb. Dankzij haar vader die ambassadeur van België is, brengt zij haar jeugd achtereenvolgens door in Japan, China ,de Verenigde Staten, Laos, Birma en Bangladesh. De constant veranderende omgevingen uit haar kinderjaren drukken een stempel op Nothomb kinderziel. Men zou kunnen spreken van een bijzonder soort vervreemding, die in haar romans doorklinkt. Als zij op 17-jarige leeftijd voor haar studie (Romaanse filologie) aan de U.L.B. eindelijk naar België, haar officiële vaderland, en meer bepaald naar Brussel,komt voelt zij zich ook daar min of meer een vreemdeling. Na haar universiteitsdiploma te hebben behaald, keert Nothomb terug naar Tokio, waar zij gaat werken bij een grote Japanse onderneming. De onaangename ervaringen die zij daar opdeed (demotie van vertaalster naar toiletjuffrouw als gevolg van botsingen met superieuren in een buitengewoon autoritaire cultuur), schrijft zij van zich af in haar sublieme roman:" Stupeur et tremblements", een werk dat zij pas een aantal jaren later zal publiceren, en waarvoor zij wordt onderscheiden met de Grand Prix van de Académie Française en waarmee haar internationale reputatie definitief wordt bevestigd Kort na haar terugkeer in België publiceert zij in 1992 :"Hygiène de l'assassin", dat een doorslaand succes wordt. Voortaan zal zij in staat zijn om van haar pen te leven. De literatuur, haar passie, wordt nu ook haar beroep. Amélie Nothomb beweert dat zij elk jaar wel drie romans schrijft, maar er slechts één laat publiceren.Nothomb zou een cultauteur genoemd kunnen worden. Ze cultiveert met zorg haar licht macabere imago (lange sliertige haren, zwarte kleren, hoge cilinderhoed). Sommigen zullen haar precieus en verwaand noemen, maar niemand kan ontkennen dat zij in een meeslepende stijl schrijft: levendige toon, scherpe woordkeuze, originele onderwerpkeuze en voortdurende zelfspot. Zij wordt gefascineerd door lelijkheid en gemeenheid, en munt uit in het schilderen van karikaturale, maar toch geloofwaardige portretten.
Bibliografie : Hygiène de l'assassin, roman,, 1992-Hygiene van de moordenaar Le Sabotage amoureux*, roman,1993 Légende un peu chinoise, verhaal,1993 Les Combustibles, toneel, 1994 Les Catilinaires, roman, ,1995- Filippica's Péplum**, roman,1996 Attentat, roman,1997 Mercure, roman, 1998
Stupeur et tremblements*, roman, 1999 (Grand Prix du roman de l'Académie) -Met angst en beven
Le Mystère par excellence, novelle, 1999 Métaphysique des tubes*, roman, 2000 -Gods ingewanden Brillant comme une casserole, verhalen,2000 Cosmétique de l'ennemi, roman, 2001-Cosmetica van de vijand Aspirine, novelle,2001 Sans nom, novelle,2001 Robert des noms propres**, 2002 -Plectrude Antéchrista**, 2003 L'Entrée du Christ à Bruxelles, novelle, 2004 Biographie de la faim*, roman,2004-De hongerheldin Acide sulfurique, roman, 2005-Zwavelzuur Journal dHirondelle, roman, 2006 -Dagboek van zwaluw
is een allegorie van het menselijk bestaan. Haat en liefde, dood en leven en alle denkbare karaktereigenschappen van de mens lichten op in dit verhaal, dat zich afspeelt rond Seventh Avenue in Brooklyn.
***
In Brooklyn dwaasheid laat Paul Auster ons kennismaken met verteller Nathan Glass; een man in de herfst van zijn leven, een uitgebluste verkoper van levensverzekeringen,herstellende van kanker en gebrouilleerd met zijn enige dochter. Laat ik eens een fantastische openingszin schrijven, moet de auteur gedacht hebben - anders was hij 'Brooklyn dwaasheid' niet begonnen met het statement: 'Ik was op zoek naar een plek om rustig dood te gaan.'
Brooklyn dwaasheid is de meest toegankelijke Auster totnogtoe. al heeft het boek ook iets van een haastig in elkaar gezette vingeroefening. De typische ingrediënten zijn alleszins aanwezig: er is een vloed aan intertekstuele verwijzingen, en we krijgen te maken met personages die zich bezighouden met ronduit zinloze projecten.
Op zoek naar een "plek om rustig dood te gaan", verhuist Nathan terug naar Brooklyn, de stad van zijn prille jeugd waar hij zijn echtscheiding overdenkt en begint te schrijven aan wat hij het Boek van de menselijke dwaasheid noemt. Hierin doet hij verslag van "elke blunder, iedere dwaasheid en iedere tekortkoming van zijn carrière als man". Het boek dat wij als lezer onder ogen krijgen lijkt het product te zijn van deze inspanningen. Het is een absurde roeping die we in andere vorm al kennen van het eerdere werk. De auteur heeft immers een patent op het introduceren van vrijwillige eenzaten die hun gebrek aan stabiliteit proberen te compenseren met het najagen van op voorhand gedoemde missies. Kort na zijn verhuizing ontmoet Nathan onverwacht zijn neef Tom Wood (de namen Wood en Nathan fungeren, zoals wel vaker in Austers werk, als verwijzing naar bepaalde eigenschappen van de mannen). Hij is de persoon waar het verhaal eigenlijk om draait, aldus Nathan. Tom, ooit briljant student Amerikaanse literatuur op weg naar een zonnige toekomst, werkt nu in een tweedehands boekhandel. Hier probeert hij boven de catalogi die hij samenstelt zijn mislukte academische carrière te verwerken. Dankzij Harry Brightman en zijn tweedehands boekhandel werd hij gered van zijn sociaal isolement De drie mannen (Nathan, Tom en Harry) vinden elkaar temidden van hun teleurstelling in het leven, en samen mijmeren ze over een plek "waar je kunt leven op je eigen voorwaarden", over "een innerlijke schuilplaats" en over een "hotel van het bestaan". Ze bewegen zich door hun bestaan als ballen in een flipperkast: zonder richting of zekerheid, slachtoffers van een wrede willekeur. Uitzichtloosheid en de zoektocht naar betekenis spelen in de roman een grote rol. Deze worden verbeeld door de drie mannen die ieder op hun eigen manier zoeken naar een plek in de wereld. Alle drie representeren ze ook een verschillend aspect in het leven van de man. Zo speelt bij Tom de mislukte carrière een rol, worstelt Nathan met ziekte en is Harry de homoseksuele ex-gevangene met een gouden hart. Bovendien worstelen ze alledrie met de liefde.
De verhouding tussen de mannen wordt dan echter verstoord door nog een plots opduikend familielid (de negenjarige Lucy), wat het verhaal een dynamische injectie toedient.
De dochter van Toms zus Lucy ,leidt Nathan en Tom van Brooklyn naar Vermont op een reis die hen beiden aanzet tot denken en hen inspireert hun leven te veranderen.. In het Austeriaanse universum is natuurlijk niets van lange duur en er komt dan ook snel een einde aan de door het kind op gang gebrachte ontwikkelingen. Auster schrijft vanuit één personage, in dit geval Nathan Glass, en dat komt soms gekunsteld over. Zo klinken zijn beweringen over het leven hier en daar als gemeenplaatsen en cliché's. De wendingen in het verhaal zijn ook allerminst verrassend, terwijl Auster juist om zulke verrassingen bekendstaat. Daarnaast zijn sommige stukken ronduit sentimenteel. Dit kan met opzet zijn gedaan omdat Nathan immers in de herfst van zijn leven verkeert en misschien een wat sentimentele kijk op de dingen heeft. Anders dan Austers vorige romans is Brooklyn dwaasheid een luchtige roman, een simpel verhaal qua opzet en stijl wat fans van het eerste uur deed verzuchten dat de meester het niet meer in zich had om nog eens uit te pakken met een kanjer van een literaire provocatie.
Brooklyn dwaasheid is zeker geen slechte roman, daartoe bieden de intrigerende wendingen en het verzorgde proza een garantie. Het is wél een roman die aanvoelt als een zoethoudertje om de fans te plezieren, fans die ongetwijfeld het geduld hadden opgebracht te wachten op een boek van het kaliber van Broze Stad of zijn meesterwerk Leviathan,
De roman wordt grotendeels ingenomen door een bij momenten behoorlijk onwaarschijnlijke plot: samen met twee andere verlopen figuren probeert Nathan het leven nog enige zin te geven met behulp van behoeftige kleine meisjes, kunstvervalsingen en literaire citaten. Dat zou op zich voldoende moeten zijn voor een beresterke roman, maar Austers ietwat routineuze behandeling van de eeuwige thema's ? die ook al net iets te vaak zijn thema's zijn geweest - overtuigt maar half. Strikt genomen is de lectuur van 'Brooklyn dwaasheid' geen tijdverlies, maar er komen tegenwoordig straffere teksten uit de hoofdstad van de wereld.
Paul Auster: -1947
De schrijver is geboren op 3 februari 1947 in Newark(-New Jersey) als zoon van Samuel en Queenie Auster. Hij liep er school aan Columbia Highschool en behaalde zijn B.A. Engels en Comparitieve literatuur aan Columbia University in 1969. In 1970 behaalde hij een M.A. in Comparitieve literatuur aan dezelfde universiteit., waarna hij een drietal jaren in Frankrijk ging wonen.om er vertalingen te maken van het werk van Sartre, Mallarmé en Simenon, en poezië en toneelwerken te schrijven Sinds zijn terugkeer naar New York in 1974 heeft hij zijn eigen gedichten, essays, romans en vertalingen van Franse schrijvers zoals Mallarmé en Joubert gepubliceerd. In oktober 1974 huwde hij met de romanschrijfster Lydia Davis , waarvan hij zich in 1978 liet scheidden. In 1981 treedt hij opnieuw in het huwelijk met de Noorse dichteres en auteur Siri Hustvedt waarmee hij zijn dochter Sophie kreeg.
Zijn eerste roman was een detectiveroman genaamd Squeeze Play en werd geschreven onder het pseudoniem Paul Benjamin (Benjamin is zijn tweede naam).
Auster bereikte bekendheid met een reeks van drie experimentele detectiveverhalen (City of Glass (1985), Ghosts (1986) en The Locked Room (1986)) die collectief als The New York Trilogy werd gepubliceerd ((1987)
Deze boeken zijn geen conventionele detectiveverhalen die rond een geheim en een reeks aanwijzingen worden georganiseerd. Eerder gebruikt hij de detectivevorm om existentiële kwesties en kwesties van identiteit te behandelen. Het onderzoek naar identiteit en persoonlijke betekenis is een rode draad in elk van de recentere publicaties van Auster geweest.
In de recentere werken van Auster is de rol van toeval en willekeurige gebeurtenissen erg belangrijk (The Music of Chance) en ook het verband tussen mensen en hun gezaghebbers en milieu (The Book Of Illusions, Leviathan). Door zijn rijke en onverwacht droomachtige proza, wordt Paul Auster beschouwd als één van de grootste levende schrijvers uit de V.S.
Herinnering is als een hond die gaat liggen waar hij wil.
***
Allerzielen
is geen roman in de klassieke zin des woords. Het is geen boek dat een verhaal vertelt van a naar b, met een eind waarbij dankzij de plot de stukken als een kleine openbaring in elkaar vallen.
Allerzielen is meer een mijmerboek.
Arthur Daane heeft bij een vliegtuigongeluk zijn vrouw en zoon verloren en trekt nu met zijn filmcamera over de wereld, geobsedeerd door afscheid en verdwijnen, op zoek naar de anonimiteit. In Berlijn, bij uitstek een stad die door de historie bepaald is, voelt hij zich door nieuwe vrienden opgenomen met wie hij vrolijke discussies over de Duitse geschiedenis en de zin van het bestaan voert.. Als Arthur Daane in de winterse stad de jonge geschiedenisstudente Elik Oranje ontmoet,door wie hij bijzonder geintrigeerd raakt, krijgen alle abstracte gesprekken plotseling zeer concrete contouren. Zij wordt zijn sirene, een geheimzinnige vrouw die hij wel móet volgen.
Arthur Daane, de hoofdpersoon in Allerzielen, mijmert inderdaad over alles en iedereen: over Nederlanders en Duitsers, over oude en nieuwe Grieken, over Spanje en de Spanjaarden, over de planeet Mars en het universum, over de tijd die voorbijgaat en toch ook weer niet, en over alles dat gewoon hier blijft bestaan, terwijl je toch op reis bent en lijfelijk niet aanwezig bij de dingen die je zojuist hebt verlaten.Er is eigenlijk geen hooggestemd onderwerp of Arthur Daane mijmert er wel over. Nu is er op zichzelf niets tegen mijmeren zo lang er, om Reve te parafraseren, maar Gods zegen op rust. Zeker is wel dat Nooteboom er alles aan heeft gedaan om Gods zegen af te smeken, al was het alleen maar met de titel van zijn boek: Allerzielen.
Op zijn wandelingen stuit Daane af en toe op een zwerver of op een politieagente, maar dat lijkt nogal toevallig, want grote repercussies voor het verdere verloop van het verhaal lijken die ontmoetingen niet te hebben. Verder heeft Daane een platonische vriendin, die hem regelmatig vanuit Nederland opbelt om wijze raad te geven en dineert hij met Duitse vrienden in een Weinstube.
Vooral die tafelgesprekken met zijn vrienden worden op zo'n ijle Olympische hoogte gevoerd dat het je af en toe begint te duizelen. Het vervelende is alleen dat die gedachten altijd flarden blijven, dat zij nooit helemaal worden afgerond. . Dat is misschien bedoeld als een literaire handgreep, maar op den duur werkt het erg vermoeiend. Mogelijk heeft hij dit boek speciaal geschreven voor het Duitse publiek, dat nu eenmaal sneller is geïmponeerd door iemand die het universum in een groots gebaar wil omvatten. In ieder geval heeft Nooteboom zich hier precies gehouden aan het voorschrift van zijn grote Duitse fan Reich-Ranicki, die eens heeft gezegd - dat een modern roman die langer is dan vier honderd pagina's nooit een goede roman kan zijn. Allerzielen heeft 398 pagina's.
Wat heeft Nooteboom gewild? Een Europees boek schrijven? Een universeel boek schrijven? Inderdaad alles komt er in voor. Er is geen plek op aarde of de cameraman is er ooit wel eens geweest. Op al die plaatsen heeft hij foto's gemaakt - de gestolde werkelijkheid, zeggen wij poëtisch - en wijdt hij er melancholieke gedachten aan van het soort dat het toch vreemd is daar te zijn en tegelijkertijd hier.In feite is Allerzielen geen roman, maar meer een uitgerekt essay. Er komt veel filosofie in voor, althans geregeld vallen de namen van Hegel, Nietzsche en Heidegger, maar ook paradeert een stoet van klassieke Griekse Reuzen voorbij. Voor allen heeft Nooteboom wel een gedachte van halve pagina over. Een flard, over iets, over een naamloos ding, over iets onbenoembaars, dat toch zijn sporen nalaat in ons onbewuste. Daarnaast wordt in Allerzielen veel gediscussieerd over kunst, cultuur en wetenschap. Het is de geest van Goethe die hier wordt uitgedragen, al zou je ook van Goethe's spook kunnen spreken.
Nootebooms prozawerk behoort voor wat literaire zeggingskracht, reikwijdte en oorspronkelijkheid betreft tot het beste wat de afgelopen vijftig jaar in Nederland is voortgebracht.Nooteboom is internationaal de meest gelezen Nederlandse romancier. Daarnaast schrijft hij ook gedichten en reisverhalen. Vooral in Duitsland en Spanje staat Nooteboom in hoog aanzien.
Cees Nooteboom:1933
Op 31 juli 1933 werd Cornelis Johannes Jacobus Maria Nooteboom geboren te Den Haag. In 1944, als Cees Nooteboom elf is, overlijdt zijn vader tijdens een Engels bombardement. De jonge Nooteboom bezoekt nadien enkele kloosterscholen, maar wordt tot vier keer toe van school gestuurd. Nadien neemt hij kantoorwerk aan in Hilversum. Als hij in 1953 wordt afgekeurd voor militaire dienst, begint Nooteboom door Europa te zwerven, een ervaring die hij zal gebruiken voor zijn novelle Philip en de anderen die in 1955 uitkomt en bekroond wordt met de Anne Frankprijs.De toegankelijke stijl staat in groot contrast met de romans die Nooteboom daarna publiceert. Werkelijkheid en fictie lopen in:" Een lied vanschijn en wezen" (1981) en "De ridder is gestorven "(1963) meer en meer door elkaar, in een taalspel dat zich wel laat lezen maar niet licht laat navertellen. In zijn meest bekende romans" Rituelen "(1980) en "Allerzielen "(1998) is de stijl toegankelijker maar ook in die romans is de diepgravende intellectuele manier van schrijven van Nooteboom in elke zin terug te vinden.
In 1956 verschijnt zijn poëziedebuut ;De doden zoeken een huis . Voor deze dichtbundel ontving hij een reisbeurs van de Nederlandse regering. De drie passies van Nooteboom zaten er dus al vroeg in: dichten, reizen en romanschrijven. Hij debuteert als journalist met een stuk in Het Parool over de Hongaarse opstand. Vanaf 1957 schrijft Nooteboom voor Elsevier en de Volkskrant. In 1968 wordt hij reisredacteur bij het tijdschrift Avenue waarvoor hij in de volgende jaren reizen naar Afrika, Azië, Zuid-Amerika en Australië maakt. In 1963 worden zijn reisverhalen gebundeld onder de titel Een middag in Bruay, in 1965 gevolgd door het goed ontvangen Een nacht in Tunesië. Zijn vele omzwervingen zorgen ervoor dat de literaire bewegingen in de Nederlandse literatuur aan Nooteboom voorbij lijken te gaan, ook al publiceert hij in tijdschriften als De Gids, Tirade, Maatstaf en Bzzlletin.
In de jaren zestig en zeventig wordt hij vaak bekroond: in 1960 krijgt hij de Visser Neerlandiaprijs voor het toneelstuk:" De zwanen van de Theems", in 1963 de Lucy B. en C.W. van der Hoogprijs voor zijn roman :"De ridder is gestorven", in 1978 de Jan Campertprijs voor de dichtbundel Open als een schelp, dicht als een steen.
Veel literaire bewondering is er ook voor zijn vertaalwerk van schrijvers als Enzensberger, Pavese, Neruda en Hughes. Daarnaast vertaalt en schrijft Nooteboom ook liedteksten, voor onder andere Liesbeth List. Met het verschijnen van de roman :"Rituelen" in 1980 wordt Nootebooms literaire roem definitief. De roman wordt in 1981 bekroond met de Bordewijkprijs en een jaar later met de Pegasusprijs van de Mobil Oil Company voor de beste niet-Amerikaanse roman. Het markeert het begin van Nootebooms steile opmars in het buitenland. In Nederland wint hij in 1985 nog de Multatuli-prijs voor :In Nederland en in 1992 de Constantijn Huygensprijs voor zijn gehele oeuvre. Maar veel talrijker zijn de prijzen en onderscheidingen die hem in het buitenland ten deel vallen. In 1993 krijgt hij de Europese Aristeionprijs voor:" Het volgendeverhaal "en in 2002 de Hansische Goethe-Preis voor zijn gehele oeuvre. In 1991 ontvangt hij het Franse Légion d'honneur en wordt hij benoemd als lid van de Akademie der Künste Berlin.
In 1992 wordt hij onderscheiden met het Grootkruis van Verdienste vanwege zijn bijdrage aan de Duits-Nederlandse culturele betrekkingen. In 1997 wordt hij in de Verenigde Staten benoemd tot Honorary member of the Modern Language Association. In 1998 ontvangt hij het eredoctoraat in de letteren van de Katholieke Universiteit Brussel. In 2004 krijgt hij in eigen land de belangrijke P.C. Hooftprijs, in Oostenrijk de 'Österreichische Staatspreis für europäische Literatur 2003' en in Italië de Premio Europeo di Poesia.
Tegenwoordig maakt het Nederlandse publiek ook maar een relatief klein deel uit van zijn lezers. Zijn werk wordt nu meestal snel vertaald naar het Duitse taalgebied, waar zijn naam bijna nog bekender is als in Nederland, naar het Engelse taalgebied waar zijn roem stijgt en zelfs naar het Spaanse of het Turkse taalgebied.
Maar het belangrijkste is nog wel dat Nooteboom door zijn gestaag stijgende verkopen aandacht heeft kunnen vragen voor de boeiende thematieken die hij aansnijd. Over zijn roman Allerzielen (1998) zegt hij bijvoorbeeld: "Het thema van het boek is dat van de dingen die verdwijnen en ook onherroepelijk verdwijnen [] Die dingen die ook bij het leven horen en waar je het nooit over hebt".
Nooteboom woont afwisselend in Amsterdam, Menorca en Berlijn, waar hij in 1989 de val van de Muur meemaakt. In 1986-1987 verbleef hij in Californië als gastdocent in Berkeley.
Bibliografie .
Werken:
Philip en de anderen (1955) De doden zoeken een huis (1956) De verliefde gevangene (1958) De zwanen van de Theems (1959) Koude gedichten (1959) Het zwarte gedicht (1960) De ridder is gestorven (1963) Een middag in Bruay (1963) Gesloten gedichten (1964) Een nacht in Tunesië (1965) De Parijse beroerte (1968) Een ochtend in Bahia (1968) Gemaakte gedichten (1970) Een avond in Isfahan (1978) Open als een schelp, dicht als een steen (1978) Nooit gebouwd Nederland (1980) Rituelen (1980) Een lied van schijn en wezen (1981) Voorbije passages (1981) Aas (1982) Gyges en Kandaules (1982) Mokusei! (1982) Waar je gevallen bent, blijf je (1983) In Nederland (1984) Vuurtijd-ijstijd. Gedichten 1955-1983 (1984) De zucht naar het Westen (1985) Het Spaanse van Spanje (1986) De brief (1988) De wereld een reiziger (1989) Het gezicht van het oog (1989) Berlijnse notities (1990) Het volgende verhaal (1991) Vreemd water (1991) De omweg naar Santiago (1992) De koning van Suriname (1993) De ontvoering van Europa (1993) Zelfportret van een ander (1993) Van de lente de dauw (1995) De filosoof zonder ogen (1997) Allerzielen (1998) Terugkeer naar Berlijn (1998) Zo kon het zijn (1999) Bitterzoet (2000) Voltooid vergeten tijd (2000) Paradijs Verloren(2004)
Would you invite a serial killer into your home? If you have a computer and a modem, you may have already opened the door
F2F is a chillingly credible thriller set at the leading edge of computer technology,where tomorrow's dreams could be today's nightmare.
***
'Je leven is in gevaar. Terwijl je dit leest, ben je binnen het bereik van een moordenaar. De dood staat achter je, onhoorbaar en onzichtbaar. Op ieder moment kun je zijn koude adem in je nek voelen, wanneer hij zijn arm uitstrekt om je op je schouder te tikken...'
Een psychopatisch computergenie, dat zich 'Sneeuwvlok' noemt, heeft zich toegang verschaft tot de persoonlijke gegevens van andere Internet-gebruikers.Maar als 'Sneeuwvlok' onopgemerkt inlogt op de computer van Kate Levin, weet hij nog niet dat hij te maken krijgt met een waardige tegenstander. Kate's ex-echtgenoot, Ellis Hoile, is als geen ander thuis in de wereld van computerbestanden.Hij is een man met een obsessie, en de enige die in staat is de moordenaar te traceren in het labyrint van het Internet. Pas als Ellis beseft hoe groot het gevaar is waar Kate zich in bevindt, ontstaat er een meedogenloze strijd tussen twee briljante geesten die uitmondt in een schokkende climax... "F 2 F " is van begin tot eind een race op de electronische snelweg. Men kan zich goed voorstellen dat dit in de nabije toekomst echt mogelijk wordt of , erger nog , misschien zelfs nu al is.
Phillip Finch
,
een ex-journalist, schreef een aantal veelgeprezen trhillers, waaronder "Sugarland" en "Paradise Junction". Met de thriller "F2F" vestigde hij definitief zijn naam. Finch woont in Howard, Kansas.
" The Shadowman " ( London: Little, Brown&Comp.1995)vertaler : Ineke van den Elskamp
***
Berlijn, 1943. Slechts enkelen zagen ooit zijn gezicht, niemand kende zijn ware naam.Fluisterend sprak men over ' Der Schattenmann' , de gevreesde en gehate "jager" die ondergedoken joden opspoorde. Altijd was hij erbij , in de duisternis, als ze je kwamen halen ... En hij zou er zijn, grijnzend, als ze je wegvoerden naar de kampen...
Miami Beach , heden . Simon Winter- rechercheur Moordzaken in ruste- staat op het punt met een welgemikt pistoolschot een eind te maken aan zijn eenzame laatste levensjaren. Maar een klop op zijn deur doet zijn leven een onverwachte wending nemen: trillend staat daar Sophie Millstein, zijn oude joodse buurvrouw. Zij heeft Der Schattenmann gezien, zonet nog, en nu zal hij haar doden. Net zoals hij al die anderen heeft vermoord, in Berlijn, toen de nazi's aan de macht waren... De volgende dag wordt Sophie gevonden, gewurgd, haar ogen verstard in doodsangst. Voor de politie is het een gewone roofmoord, in Miami dagelijkse realiteit.Maar Simon Winter kent de verschrikkelijke waarheid : Der Schattenmann is terug !
En dit haast onzichtbare, anonieme beest slaat keer op keer toe en vermoordt stelselmatig de laatste overlevenden van de holocaust. En nu - jaren na zijn pensioen - gaat Winter weer de straat op: in de jacht op deze jager die martelt uit machtswellust, die moordt om zichzelf en zijn verleden voor altijd verborgen te houden...
John Katzenbach -1950
De schrijver is geboren in Princeton, New Jersey op 23 juni 1950.Van kindsbeen af wilde de kleine John schrijver worden, hij hield van boeken en sport.Door toedoen van zijn moeder, een praktiserende analytica kwam hij reeds op jeugdige leeftijd in aanraking met de psychoanalyse. Het grootse deel van zijn vakkennis van " recht en straf " verwierf hij als rechtbankjournalist van de 'The Miami Herald ' en ' Miami News' voor hij begon aan zijn carriére als schrijver. De mengeling van grondig onderzoek op de misdaadplaats en een gefundeerde physologische analyse van de misdadiger zijn kenmerkend voor zijn romans, waarvan er ook vele werden verfilmd , zoals " JUST CAUSE " met Sean Connery.. Inmiddels heeft hij diverse Edgar nominaties op zijn naam staan. Hij woont in het westen van Massachusetts.waar hij zich nog steeds aan sport(baseball) en politiek interresseert , maar ook aan honden .
*** Geen badpakken, dunne panty's of mouwloze jurken. Geen radio,televisie of bibliotheeklidmaatschap. Niet zingen, niet dansen, of zelfs maar een man een hand geven. Dat is de dagelijkse werkelijkheid waarin Rachel Benjamin, de oudste dochter van een chassidische rabbijn, opgroeit. Maar Rachel's intelligentie, nieuwsgierigheid en verlangen brengen haar ertoe telkens weer de strenge wetten die haar vader strikt naleeft te ontduiken. Prachtig gedetailleerd portret van een jonge vrouw die tegen haar aard in gedwongen wordt zich te gedragen alsof ze in de zestiende eeuw leeft. In zijn beklemmende roman "THE CHOSEN" beschreef Chaim Potok reeds de orthodox-joodse gemeenschap.Nu laat Pearl Abraham als eerste schrijfster deze wereld zien vanuit een vrouwelijk perspectief. Het verhaal speelt zich af in deze tijd in een chassidische gemeenschap in Ashley. Ashley is een plaatsje waar vooral mensen van de viznitz wonen, een andere joodse gemeenschap. De chassidische Joden zijn er in de minderheid. Rachel Benjamin is de dochter van een rabbi in Ashley. Ze wordt streng joods opgevoed. Ze mag eigenlijk alleen Yiddisch praten thuis en geen engelse boeken lezen. Samen met haar zusje Leah leest ze stiekem toch engelse boeken van Charlotte Bronte,Barbara Cartland etc. die ze in de winkel kopen van oppasgeld. Na een paar maanden zo aan boeken te komen zijn hun ouders een keer weg en dan proberen ze lid te worden van de bibliotheek. Maar pa komt onverwachts thuis en ze worden gesnapt. Er volgt natuurlijk een lange lange preek en ze worden nogmaals gewaarschuwd. Dat is natuurlijk balen maar Rachel blijft stiekem lezen.
Als Rachel zeventien is geworden vinden haar ouders het tijd om te trouwen. Uiteindelijk vinden ze een jongen, Israel. Rachel vindt hem best aardig maar het is natuurlijk niet de man van haar leven, ze trouwt meer met hem omdat ze dan uit huis kan dan omdat ze hem zo leuk vindt. Het is een echte braverik en hij wordt door haar vader gebruikt als middel om Rachel een echte fatsoenlijke vrouw te maken. Natuurlijk heeft Rachel er snel genoeg van en als ze de kans krijgt vlucht ze een keer weg, waarop de scheiding volgt
Dit moet wel spanningen opleveren. Je huwelijk wordt geregeld tegen je zeventiende jaar. Na de sluiting mag je je hoofd kaal scheren, een pruik en hoofddoek dragen en enkele passen achter je man aanlopen. Houdt zo'n huwelijk stand? Lezers verwonderen er zich dikwijls over waar de identiteit van de schrijfster eindigt en waar de hoofdpersoon Rachel Benjamin begint. Volgens Abraham is haar protagonist in vele opzichten zoals zijzelf ,maar.Rachel is zeer impulsief en dat ben ik niet , zegt zij.
De auteur schreef een knappe roman die veel lezers verdient. Velen zullen zich herkennen in de beschreven mensen die leven op de grens van twee werelden.
Pearl Abraham : 1960
Pearl Abraham , is als derde kind uit een gezin van negen geboren in (Israël, 1960) en verhuisde op jonge leeftijd met haar familie meerdere keren van Jeruzalem naar New York. Ze groeide op in een orthodox-joods gezin,-haar vader is een chassidische rabbijn.,maar besloot na de middelbare school te gaan studeren en uit de chassidische gemeenschap te treden. In haar debuutroman Vreugde der wet beschreef ze de chassidische wereld voor het eerst vanuit een vrouwelijk perspectief. Er werden wereldwijd miljoenen exemplaren van verkocht. Door het vele reizen is de chassidische gemeenschap en leven dat ze in haar jeugd meemaakte minder streng als het wordt weergegeven in haar debuutroman : " The RomanceReader".
Zij geeft nu een cursus in creatief schrijven.. Hoewel ze zich nu ver van haar chassidische verleden verwijdert heeft , blijft ze nog contact houden met haar familie.Zij maakt geen deel uit van enige georganiseerde tak van judaïsme, maar ze voelt nog steeds, wat zij noemt " het interne ritme van de Chassidische cultuur ".Zonsondergangen op vrijdagavond, samen met sommige godsdienstige dagen in het jaar betekenen nog altijd iets speciaals voor haar.
Voor Meulenhoff stelde Pearl Abraham de verhalenbundel Een sterke vrouw, wie zal haar vinden samen, die eveneens een bestseller werd. Pearl Abraham woont in New York en doceert aan New York University..
Uitgeverij De Geus bv , Breda gebonden - 381 blz. Oorspronkelijke titel : Panna Nikt vertaling uit het Pools : Karol Lesman
Een geheimzinnige roman over volwassen worden ...
Een juweel van een boek . Om in één adem uit te lezen !
*** Marysia Kawczak is een wat kinderlijk meisje dat opgroeit op het grauwe Poolse platteland. waar ze voorbestemd is om , net als haar moeder, te veranderen in een huissloof van ' honderd kilo vet spek en spataderen '. Als Marysia vijftien is verhuist als ze van het Poolse platteland naar een appartement in de stad. Daar raakt ze bevriend met twee door de wol geverfde meisjes Kasia en Ewa., die haar op hun geheel eigen manier inwijden in de geheimen van het leven. Haar nieuwe leven lijkt in niets meer op hoe het vroeger was: het wordt nu beheerst door gevoelens waartegen Marysia zich alleen met de grootste moeite kan verweren. De Poolse schrijver, Tomek Tryzna beschrijft in zijn literaire debuut twee vriendschappen. De eerste is met Kazia, een muzikaal wonderkind dat haar eigen leven leidt. Haar moeder is altijd weg, omdat zij werkt als arts. Haar vader zit ergens in Afrika. De tweede vriendschap is met Ewa, een heel mooi meisje met kort zwart haar. Ondanks het feit dat haar moeder wel thuis is, heeft zij geen tijd voor haar dochter.Ze heeft het te druk met zichzelf opdirken. Beide meisjes zijn erg rijk, dit in tegenstelling tot Marysia, die niet in een grote villa, maar samen met haar ouders en broertje in een kleine flat woont.
Kazia en Ewa proberen beide Marysia voor zich te winnen.
Als Marysia echter in de gaten krijgt dat Kasia en Ewa onder één hoedje spelen ,voelt ze zich verschrikkelijk verraden en doet vervolgens alles voor hen om maar ergens bij te horen. Ze geven Marysia de naam Meisje Niemand. Marysia raakt in verwarring over haar identiteit en zoekt een uitweg ... Meisje Niemand gaat over liefde en jaloezie tussen meisjes van vijftien. Over de dunne lijn die onvoorwaardelijke trouw en vals bedrog van elkaar scheidt.
Liefde en jaloezie, trouw en bedrog: de wereld van meisjes van vijftien is vol van hevige emoties. In Meisje Niemand brengt Tomek Tryzna deze mysterieuze wereld op indringende wijze tot leven. Meisje Niemand is een verfijnde en geheimzinnige roman waarin aangrijpende gebeurtenissen elkaar in een hoog tempo opvolgen.Tryzna leidt de lezer binnen in een herkenbare meisjeswereld waar toch een zeer eigenzinnige intimiteit heerst, vol lieflijke onschuld.maar waarin uitstapjes naar de donkerste regionen niet gevreesd worden.
`Ieder moment laaien hellevuren op uit de aarde, die door ondergrondse trillingen wordt opgeschrikt, terwijl in de lucht demonen zweven die complete voorstellingen in dromen geven', schreef Nobelprijswinnaar Czeslaw Milosz over Meisje niemand.
" ... 'Meisje Niemand' leest soms als een lief dagboek ,dan weer als een sprookje over het lelijke eendje.Betoverend ! "
-Crelaw Milosz, Nobelprijswinnaar.
" Een aaneenschakeling van verrassende gebeurtenissen.De manier waarop Tryzna tot het laatste toe - met een schitterende ontknoping - deze 'meisjeswereld' van binnenuit laat zien, is ronduit meesterlijk ."
- de Volkskrant.
" ... ik dacht dat ik nooit meer een film zou maken , tot ik dit boek las ... " -
Andrej Wajda , winnaar van de Gouden Palm van Cannes.
Uit de pers :
'De diepzinnigheid van een eenvoudige parabel.'
- Dagblad de Limburger
'Meisje Niemand van Tomek Tryzna is het interessantste debuut dat ik de laatste jaren heb gelezen. En tegelijk een van de belangrijkste Poolse romans van de jaren negentig ' - Piotr Bratkowski, Pools criticus
'Prachtige, bevreemdende roman,' - Trouw
Tomek (Thomas) Tryzna -1948
******************************************* *** Tomek Tryzna ( 1948 ) is auteur, regisseur, schilder en tekenaar. Zijn romandebuut "Meisje Niemand" uit 96 was onmiddellijk een succes. Het boek is in 13 landen uitgegeven en het is verfilmd door de Poolse sterregisseur Andrzej Wajda. Als kind woonde hij in het dorp Ostroszowice in Silezië.Zijn vader was er kleermaker. Het tweede boek van Tomek Tryzna, "Siloam,", die hij schreef samen met Ryszard Janikowski is in Polen met een mengeling van spot en verbazing ontvangen. Een recensent noemde het denigrerend 'lectuur voor veertig minuten' en vroeg zich af of het boek meer voorstelt dan een postmodern spel met conventies. Tomek Tryzna, zo stelt hij vast, vermengt elementen uit de road movie met nouvelle violence, slapstick, sprookjes, bijbelse vertellingen en Griekse tragedies. Verder schreef hij ook nog :"Idz, kochaj"-Ga, heb lief.
Net als in Rankins eerdere werk, wordt in De rechtelozen een moord opgelost tegen de achtergrond van sociaal-maatschappelijke problemen in het hedendaags Edinburgh. Een illegaal is vermoord aangetroffen, en aan inspecteur Rebus de opdracht erachter te komen of er aan deze daad racistische motieven ten grondslag liggen.
John Rebus , de somberende en tobbende ,te vaak in de kroeg rondhangende inspecteur probeert de zaak op te lossen, maar hij heeft zo zijn eigen problemen: zijn superieuren willen dat hij met pensioen gaat. Maar Rebus is een koppig geval...
Siobhan houdt zich in De rechtelozen bezig met een verdwijningszaak. Ishbel Jardine is er vandoor, haar ouders zijn ten einde raad. Ze komen bij Siobhan omdat die de verkrachting van Ishbels zusje, Tracy, enkele jaren geleden, behandelde. Rebus wordt betrokken bij het onderzoek naar de moord op een illegaal in de ruige buurt Knoxland. Er zijn weinig aanknopingspunten, in de buurt houdt iedereen het liefst zijn mond. Wel heeft men een opname van de vrouw die de moord meldde, een vriendin van het slachtoffer. Bij toeval zijn Rebus en Siobhan samen bij de vondst van een moeder- en een babyskelet in de kelder van een kroeg. De skeletlijn lijkt wat suffig, maar uiteindelijk mag hij een aardig plaatsje krijgen in een van de andere twee verhalen. In 10 dagen tijd worden beide zaken, die in elkaar gaan grijpen, netjes afgehandeld. Er is opvallend veel aandacht voor Siobhan. Ze beweegt zich in de gesloten gemeenschap Banehall, waar ze o.a. Tracys verkrachter ontmoet. Als die vermoord wordt, wil eigenlijk niemand haar helpen deze (immers terechte!) moord op te lossen. Rebus stort zich, samen met een donker gekleurde man van de immigratiedienst, in het illegalenwoningcircuit en in de wereld van een uitzetcentrum, Whitemire. Om te ontdekken dat ook een illegaal gewoon handel is voor de onderwereld. Het wekt dan ook geen verbazing dat Rebus eens langsgaat bij de Edinburghse koning van deze wereld, good old Cafferty, in Door het lint nog redelijk vriendelijk beschreven, nu weer een echte schoft. Rebus moet nog even mee, volgens Rankin nog in twee boeken, hij is al bijna 60. Zijn superieuren proberen steeds weer een nuttig plekje voor hem te zoeken, tot het zover is. Hij doet zijn naam niet helemaal eer aan: hoewel intrigerend is hij niet echt een raadsel meer. Vrouwen dringen makkelijker tot hem door, hij is redelijk open en mild. Hij wekt zelfs aardig snel vertrouwen, ook als dat niet voor de hand ligt. Ian Rankin is in Engeland de grootste, bekendste en meest bekroonde thrillerauteur. Nu wil succes in het buitenland niet altijd ook succes bij ons betekenen, maar in het geval van Rankin is de tot voor kort - geringe bekendheid van zijn boeken een gemis voor de liefhebber van goede thrillers.
Ian Rankin : 1960
ook bekend als
:Jack Harvey
***
Ian werd geboren in het kleine Schotse kolenstadje Cardenden in de provincie Fife.,in april 1960. Dat het niet altijd leuk was in Cardenden blijkt wel uit de bijnaam die het plaatsje van de bewoners kreeg: Car-dead-end. Omkeren en wegwezen lijkt het devies wat tussen de woorden door wordt meegegeven. Cardenden moest het in zijn hoogtijdagen hebben van de mijnen. Toen deze eind jaren 60 om economisch redenen werden gesloten verloor het stadje zijn glans en hoop. Voor de kleine Ian was er geen andere keus dan fantaseren over een betere toekomst.
Ian omschrijft zijn jongere ik nu als een obssesief kind met extreme fantasiën die tot uiting kwamen met het schrijven van verhalen en strips. Daarin ging hij wat verder dan de gemiddelde tiener. Zo verzon hij niet alleen een muziekgroep genaamd Kaput, vernoemd naar zijn zingende alter-ego met de veelzeggende naam Ian Kaput, maar schreef hij ook liedjes voor deze niet bestaande band.
Het is niet verbazingwekkend dat de American dream Ian zeer aansprak. Amerikaanse films hadden een grote aantrekkingskracht op hem. Helaas had hij, op twaalf jarige leeftijd, geen toegang tot de bioscoop om klassiekers als The Godfather, A Clockwork Orange en Shaft te zien. Tot zijn eigen verbazing hield niemand hem tegen om precies dezelfde verhalen in boekvorm bij de bibliotheek te lenen. Meer was er niet voor nodig om zijn fascinatie voor dit genre aan te moedigen. De Shaft-boeken waren zijn introductie tot de detectives.
Zijn talent voor schrijven werd door een van zijn onderwijzers ontdekt. Tijdens een gedichtenwedstrijd op school wint hij de tweede prijs met het gedicht met de opbeurende titel Euthanasia. Dit gedicht werd zijn eerste publicatie. Om zijn talent en interesse in de Engelse taal en literatuur verder te ontwikkelen, gaat Ian als eerste van zijn familie studeren in Edinburgh. Als deze studie eenmaal is afgerond gaat hij verder om te promoveren in Schotse Literatuur. Helemaal afgerond heeft hij dit niet. In plaats daarvan schreef hij zijn eerste drie novelles: The Summer Rites, The Flood en Knots & Crosses. Deze novelles komen tot Ians verbazing terecht op de crime planken van de boekhandel. In het begin is dat nog wat onwennig voor Ian, de misdaadschrijver zonder voorbedachte rade. In de boekhandel verplaatst hij eigenhandig de door hem geschreven boeken van de crime-planken naar de fictie.
In Knots & Crosses maakt de lezer voor het eerst kennis met sergeant John Rebus. Het is een naam waar Ranking zich nog veelvuldig voor schaamt. De Inspecteur dankt zijn voornaam aan de eerder genoemde John Shaft in de boeken van Ernest Tidyman. Zijn achternaam dankt Rebus aan de getekende puzzel die op gegeven moment populair was in de Merry Mac Fun Page van de Sunday Post.
In deze begin periode trouwt Ian met studiegenoot Miranda Harvey. Ze verhuizen naar Londen waar hij onder andere werkt als secretaris bij het National Folktale Centre in Tottenham en als verslaggever voor een hi-fi magazine.
Rankin-fans van het eerste uur blijven vragen wat er met de aardige detective-sergeant Rebus is gebeurd. Rankin besluit een nieuw boek te schrijven waarin Rebus promotie heeft gemaakt tot detective-inspecteur en dat werd Hide & Seek.
Na vier jaar Londen haalt zijn vrouw hem over te verhuizen naar Frankrijk waar hij zich fulltime met het schrijven kan bezighouden. In Frankrijk worden hun twee zonen Jack en Kit geboren. Als zijn uitgever begint te klagen dat Ians boeken absoluut niet te promoten zijn zolang Ian in het buitenland verblijft, besluit het gezin terug te keren naar Schotland. Sindsdien zijn Ian en inspecteur Rebus Edinburgh trouw gebleven. Inspecteur Rebus is cynisch, op middelbare leeftijd, gescheiden, gek op whiskey, komt vaak in conflict met de hierarchie binnen het politiebureau, en heeft vaak een zeker medeleven met de criminelen daden waarmee hij geconfronteerd wordt. Kortom Inspecteur Rebus is een van de weinige literaire figuren die zijn lezers het gevoel geeft verstandig en gezond te leven.
De enige overeenkomsten die Ian met Rebus ziet is dat ze allebei van muziek en drinken houden. Dit doen ze beide in de bekende Oxfordbar. Naast Inspecteur Rebus is er nog altijd een vast gegeven in de Rebus-boeken, namelijk Edinburgh. Dit is niet zomaar Edinburgh zoals de toeristen dit kennen. De lezers maken in de boeken kennis met de donkerste buurten van Edinburgh. Naast het feit dat Ian het leuk vindt een local celeb te zijn laat hij de verhalen ook in Edinburgh afspelen omdat de stad genoeg duistere paginas in de geschiedenis kent. De cultuur van de stad is erg gesloten in verhouding tot bijvoorbeeld Glasgow. Ian geeft als voorbeeld dat het je in Glasgow zou kunnen gebeuren dat je wordt neergestoken omdat je het verkeerde voetbalshirt aan hebt, terwijl in Edinburgh de kans dat je graf wordt leeggeroofd vele malen groter is. Dingen gebeuren er onder een mantel van geheimzinnigheid. Blijkbaar een grote inspiratiebron als je kijkt naar het aantal succesvolle auteurs die ook afkomstig zijn uit Edinburgh zoals J.K. Rowling (Harry Potter), Irvine Welsh (Trainspotting), Ian Banks en Dorothy Dunnett om er maar een paar te noemen
In 2001 liet Rankin in een interview weten dat Rebus een eindig leven heeft met een levensecht bestaan. Rebus was 38 jaar in het eerste boek en rond het verschijnen van The Falls heeft Ian aangekondigd dat hij hem met 4 à 5 boeken met pensioen zou laten gaan. Hopelijk voor zijn lezers blijft Rebus na zijn pensioen doorwerken. Ian verdeelt nu zijn tijd tussen Edinburgh, Londen en Frankrijk. Hij is gehuwd met Miranda Harvey en heeft twee zonen .
*** Twee jongens, Neill en Sam Yates, zien op een warme julidag een rij maden kruipen aan de rand van het Fanham-bos, vlak bij het moeras. Het was de tweede week van juli en die ongewone zomer leek al een eeuwigheid te duren. De hitte leek oneindig, ontnam de bomen hun kleur en bakte de grond tot die zo hard was als bot. De jongens waren op weg naar Willow Hole, een met riet omzoomd meertje dat fungeerde als het plaatselijke zwembad. Ze hadden daar met wat vriendjes afgesproken en zouden die zondagmiddag besteden aan het maken van bommetjes in het lauwwarme groene water vanaf een boom die daarover uitstak. Tenminste, dat dachten ze. Ze volgen het madenspoor om te zien waar de beestjes vandaan komen. Dan doen ze een gruwelijke vondst: de resten van wat ooit Sally Palmer was. Ze rennen terug naar het dorp, naar de nieuwe dokter, David Hunter. David Hunter, forensisch antropoloog, heeft zich na de dood van zijn vrouw en dochter bij een verkeersongeluk teruggetrokken als huisarts op het Engelse platteland. . De macabere ontdekking van de twee jongens brengt hem in situaties waarin hij zijn oude vaardigheden goed kan gebruiken...De politie overreedt Hunter zijn oude vak weer op te nemen; het tijdstip van overlijden is cruciaal.
Het lichaam, ooit de verpakking van het leven, ondergaat zijn laatste metamorfose, vier minuten na overlijden en begint aan zijn ontbinding. Het begint zichzelf te verteren. De cellen ontbinden van binnen naar buiten. Weefsel wordt eerst vloeibaar, dan gas. Niet langer bezield, wordt het lichaam een roerloos feestmaal voor andere organismen. Eerst bacteriën, dan insecten. Vliegen. Eitjes worden gelegd en komen uit. De larven eten van de voedzame kweek en trekken daarna weg. Ze verlaten het lichaam op ordentelijke wijze, elkaar volgend in een keurige processie die altijd gericht is op het zuiden. Soms naar het zuidoosten of zuidwesten, maar nooit noordwaarts. Niemand weet waarom. Inmiddels is het spierweefsel opgelost en veranderd in een krachtig chemisch brouwsel. Dodelijk voor vegetatie, doodt het het gras waar de larven doorheen kruipen en vormt het achter hen een navelstreng van de dood. Onder de juiste omstandigheden - droog en warm, zonder regen -kan die meters lang worden, een slingerende polonaise van dikke, gele maden. Het ziet er curieus uit, en is het dan niet logisch dat nieuwsgierigen dat fenomeen tot aan de bron volgen? En zo vonden de jongens Yates wat er over was van Sally Palmer.
Een bezoek aan de morbide Body Farm bracht Simon Beckett op het idee voor zijn boek. In 2002 bracht hij een bezoek aan Knoxville, Tennessee om een artikel te schrijven over de National Forensic Academy. De Academy was net open en bood een intensieve en buitengewoon realistische forensische training voor Amerikaanse politiemensen en technische recherche. Om de procedure te leren hoe je met een pas gevonden lichaam omgaat, gaan de studenten naar de enige plek ter wereld waar dit proces wordt gesimuleerd met echte menselijke lijken: de Body Farm.In de vroege jaren tachtig werd door de forensisch antropoloog dr. William Bass, dit wetenschappelijk centrum opgericht waar het proces van ontbinding en vergaan onderzocht kon worden om zo betere en meer accurate methodes te vinden om het tijdstip van overlijden vast te stellen een cruciaal onderdeel van ieder moordonderzoek.
Op een bepaald moment werd aan Beckett doodleuk gevraagd of hij zijn opschrijfboek en taperecorder even kon wegleggen om te helpen bij het veiligstellen van twee lichamen die de studenten voorzichtig aan het opgraven waren in een stuk bos. Het was een heftige en tegelijk fascinerende ervaring om, zwetend in de hitte en het vuil, langzaam de skeletachtige resten tevoorschijn te zien komen. Zijn journalistieke trip kreeg zo een heel andere wending.
Terug in Engeland kreeg hij het idee om een roman te schrijven die gebaseerd was op de dingen die hij gezien en meegemaakt had in Tennessee. Geleidelijk aan kreeg zijn hoofdpersoon dr. David Hunter een gezicht: een Engelse forensisch antropoloog geschoold in de technieken en wetenschap van de Body Farm. Een man die ondanks zijn kennis van de fysieke processen van ontbinding nog steeds niets begrijpt van het uiteindelijke mysterie van de dood. Beckett schrijft met veel gevoel voor details, sfeervol en aangenaam, ondanks de zo noodzakelijke verontrustende kanten van het boek.
Het resultaat is zijn meeslepend, angstaanjagend boek ;De geur van sterfelijkheid. , geworden dat het onderwerp alle eer aandoet.
Simon Beckett :
***
Simon Beckett werkte als restaurateur, gaf Engelse les in Spanje en was drummer in diverse bands voordat hij freelance journalist en schrijver werd.Hij schrijft o.a. voor The Times, The Daily Telegraph en The Observer. De geur van sterfelijkheid wordt beschouwd als zijn grote doorbraak naar de thrillerwereld. Een vervolg wederom met Dr.Hunter is in voorbereiding.
The Chemistry of Death has to be the best thriller I've read all year I just couldn't put it down. And Simon Beckett writes so well too his novel is fast-paced, fascinating and heart-stoppingly exciting but also has that extra magic that one can only call poetry.'
TESS GERRITSEN
A fresh and original voice, Simon perfectly captures the claustrophobic horror of a rural community in crisis. I thought The Chemistry of Death was absolutely compelling and so deliciously scary...
*Het onverwachte antwoord* van PATRICIA de MARTELAERE
Het onverwachte antwoord.
Uitgeverij : Meulenhoff B.V.
PAPERBACK / 285 BLZ.
ISBN / 9789029068680
winnaar Gouden Uil
***
'Ik blijf maar schrijven. Schrijven ( ) is zoals jou strelen, eindeloos aftasten, proberen de juiste plaatsen te vinden, proberen ergens doorheen te raken, binnenin te raken. Je moet wel denken: ze is blijkbaar altijd met mij bezig. Dat stoort mij enigszins, dat je dat zou denken. En ik, zodoende: nee, ik ben eigenlijk niet met jou bezig - dit is alleen een stijloefening, ik vind je uit op papier, ik schrijf een woordenboek over de liefde, tegelijk een atlas van de wereld, je komt er alleen maar in voor.'
Wat is deze roman? Een verzameling liefdesverhalen, een detective, een legpuzzel, een ideeënroman, een loflied op de zintuigen? Op deze en andere vragen geeft De Martelaere- Het onverwachte antwoord.
Patricia de Martelaere schetst in haar romans vooral het innerlijke leven van de personages: hun subjectieve aanvoelen, hun dromen en frustraties, hun onderlinge relaties, hun naijver, hun passies Voor De Martelaeres roman,"Het onverwachte antwoord", ligt dat eigenlijk niet anders. De titel verwijst naar het gelijknamige schilderij van de Belgische surrealistische schilder René Magritte, dat op de kaft van het boek staat afgebeeld. Het stelt een gesloten deur voor waarin een menselijk silhouet is uitgesneden. Blijkbaar is iemand zoëven letterlijk door de deur gegaan. Naar de precieze identiteit van die persoon en zijn of haar beweegredenen moeten wij raden, maar de contouren van zijn aanwezigheid blijven ook na het vertrek onverminderd zichtbaar.
In de roman staat één man, Godfried H., centraal. Zelf komt hij nauwelijks aan het woord, omdat Het onverwachte antwoord juist is geschreven vanuit het perspectief van vijf vrouwen van wie het leven helemaal om hem draait. In de eerste helft van het boek komen ze ieder om de beurt in een eigen hoofdstuk aan bod. 'Ze' zijn onder andere de psychoanalytica Anna, zijn vrouw, de genetica Clara, zijn minnares, en de portretschilderes Esther. Het zijn allemaal verschillende persoonlijkheden met een eigen leefwereld die De Martelaere uitstekend een eigen kleur weet te verlenen. Eerst is er Esther, die zijn portret tekent, dan zijn grote liefde Clara, een genetica, die hem de bevruchting van orchideeën uitlegt. En zo gaat het verder, in toenemende heftigheid: Anna, zijn vrouw en psychoanalytica, verdenkt hem van overspel; zijn ex-studente Marina hoort van hem wat Rilke denkt over het schrijverschap; Sybille, zijn minnares, gelooft zonder meer dat ze met God in bed ligt en dan is er nog de mysterieuze S. En tenslotte is er nog zijn dochter, die zich verhalen laat voorlezen om haar diepste angsten te bezweren. Aan de ene kant werkt De Martelaere het thema bewonderenswaardig goed uit, maar aan de andere kant wordt het op een gegeven moment vrij eentonig en zelfs drammerig. Wellicht is de poging om filosofie in literatuur te drenken hier wel iets te ver doorgetrokken. Als lezer ben je niet alleen getuige van de dagelijkse bezigheden en belevenissen van de vrouwen. Dikwijls worden er namelijk herinneringen en overpeinzingen tussen geweven, waardoor je vaak ook al een behoorlijk beeld krijgt van de band die de dames hebben met Godfried. De niet-rechtlijnige vertelwijze is absoluut niet storend maar geeft juist blijk van de creativiteit én werkelijkheidsgetrouwheid - want zou de werking van onze hersenen dan anders zijn? - waarmee De Martelaere vertelt. Net als in haar vorige romans is haar wijze van vertellen tamelijk essayistisch, maar wat is daarop tegen als al die ideeën en observaties het overwegen waard zijn en ook dienen om de karakters kleur te geven? Eindelijk weer eens romanfiguren die hun ogen open hebben en iets te melden hebben!
In het tweede gedeelte van het boek,ontvouwt zich 'De Liefdesbrief'. Deze heeft plotseling een radicaal andere uitstraling. Alle geobsedeerde vrouwen laten hier tegelijk hun stem horen - dat wil zeggen, ze schrijven allemaal mee aan de collectieve brief aan Godfried H. Hij bestaat uit vele losse fragmenten waarin meestal wel gesuggereerd wordt wie de schrijfster is, maar het ligt er nooit dik op. De vrouwen lijken daarom met elkaar te versmelten, alsof ze een gezamenlijke belichaming van het liefdesverlangen vormen. 'De liefdesbrief' is hoe dan ook het hoofdstuk dat het meeste je actieve betrokkenheid vergt. Het is namelijk hier dat De Martelaere als filosofe tevoorschijn treedt en dus niet afkerig is van een diepgravende en vooral langdurige reflectie op een bepaald fenomeen. In dit geval is dat fenomeen de liefde, of beter gezegd, de obsessie voor de man van wie ze allemaal bezeten zijn. Ze geeft duidelijk weer hoe wanhopig zo'n magnetische aantrekkingskracht kan zijn. In het lange hoofdstuk 'De liefdesbrief' raken de vrouwen hun namen kwijt en beginnen zij meer en meer door elkaar heen te praten. Hun liefdesverklaringen buitelen over elkaar heen en ook de seksuele wensen worden steeds explicieter onder woorden gebracht. Het ontbreken van verhaallijnen maakt deze tweede helft soms moeilijk verteerbaar, alleen de geleidelijke versnelling houdt de aandacht nog vast. In de epiloog moet dan eindelijk 'het onverwachte antwoord' komen. De vraag is op dat moment echter: op welke vraag? En dit lijkt niet zozeer de vraag of verlangen en verdriet een grens kennen, maar veeleer die naar de persoonlijkheid van degene die deze gevoelens in zich meedraagt.
Wie is de mens die verliefd is, die vervuld is van verdriet, helemaal vol van zijn of haar emoties? En sterker nog: leiden misschien juist deze emoties tot de zelfkennis die ons zou kunnen bevrijden van emoties; dragen zij de uitweg in zich mee? Godfried heeft op de laatste pagina's een mysterieus gesprek met een van zijn dochters, waarin hij vertelt over een huis met oneindig veel deuren en over een man met een 'spiegelbeeld dat maar niet wilde lukken'.
Het is de laatste, bijna wanhopige verbeelding van een dilemma dat zich tot in het oneindige lijkt te willen herhalen. De Martelaere wacht tot de allerlaatste regel voordat zij met het verlossende, bijna niet meer verwachte antwoord komt.
*** Patricia de Martelaere: 1957
Prof. Dr. Patricia de Maertelaere is geboren op 16 april 1957 te Zottegem Zij studeerde wijsbegeerte aan de KU Leuven, waar zij in 1984 promoveerde op een proefschrift over het scepticisme van David Hume. Zij is thans hoogleraar aan de KU Brussel en de KU Leuven. Zij publiceert onder meer over Schopenhauer, Nietzsche, Freud, Wittgenstein en Derrida. Patricia de Martelaere is bekroond met de Belgische Staatsprijs voor Literatuur. Zij debuteerde al op dertienjarige leeftijd en publiceerde daarna romans die alom werden geprezen: Ze werd twee keer genomineerd voor de AKO Literatuurprijs, maar is inmiddels zeker zo bekend als essayiste. Haar essaybundel Een verlangen naar ontroostbaarheid, bekroond met de J. Greshoffprijs, werd onlangs voor de negende keer herdrukt. Kenmerkend voor haar werk is een pessimisme in de vorm van een cyclische beweging die zich het duidelijkst manifesteert in de liefde. Steeds weer opnieuw is de mens op zoek naar wat verloren is gegaan. Het nieuwe dat wordt gevonden is in dat opzicht niets anders dan een heropvoering van het verloren gegane oude (Vervaeck). Het verlangen naar het einde (een doodsverlangen) van haar personages hangt hier nauw mee samen. De schrijfster geeft in interviews toe dat ook het schrijfproces voor haar hiermee te vergelijken valt. Net zoals bijvoorbeeld Vincent uit Littekens een einde aan zijn leven wil maken, wil zij een einde maken aan elke roman die ze schrijft.
Patricia de Martelaere zei een keer dat ze niets meer te maken wil hebben met een boek dat af is, het vervult haar met afschuw.
Bibliografie:
Hume's "gematigd" scepticisme :futiel of fataal? -1987
Deze plaats is een mysterie Daniël, een heiligdom. Elk boek, elke band die je ziet is bezield. Bezield door degene die het schreef, bezield door degenen die het lazen en doorleefden en ervan droomden. Telkens als een boek in andere handen overgaat, telkens als iemand zijn blik over de bladzijden laat gaan, groeit zijn geest en wordt sterk
."
*** In het oude centrum van Barcelona ligt het Kerkhof der Vergeten Boeken. Zes jaar na het beëindigen van de Spaanse burgeroorlog wordt de elfjarige Daniel Sempere aan de hand van zijn vader, weduwnaar en boekhandelaar,meegenomen naar deze geheimzinnige, verborgen wereld van verhalen : het "Kerkhof van de Vergeten Boeken". Daniel is een kind dat "opgroeit tussen boeken, er onzichtbare vrienden maakt op bladzijden die langzaam tot stof vergaan en waarvan de geur aan zijn handen blijft kleven". In het Kerkhof van de Vergeten Boeken, een Esscher-achtige labyrinth, krijgt hij te horen dat; "het de gewoonte is dat je bij het eerste bezoek een boek kiest, het maakt niet uit welk boek, en het adopteert; daardoor zorg je ervoor dat het nooit verdwijnt, dat het altijd levend blijft. Dat is een heel belangrijke belofte. Voor het leven." Vanaf dat moment neemt Daniels leven een wending die hij niet had kunnen voorzien. Daniel kiest de roman "De schaduw van de wind", het enig overblijvend exemplaar van de schrijver Julian Carax. Daarmee stort hij zich in de leeuwenkuil die het Spanje in de tijd van de Burgeroorlog was en nog lang daarna blijft. Hij raakt geobsedeerd door het boek en komt in de loop der jaren tot de ontdekking dat het boek ook een obsessie is voor anderen. Hij wil alles weten over het boek en de schrijver. En merkwaardigerwijs lijken alle mensen die hij ontmoet, ook de vrouwen op wie hij verliefd wordt, deel uit te maken van het grote spel waarvan het boek het middelpunt vormt. Hij ontdekt dat de schrijver gevlucht is naar Frankrijk, dat zijn boeken bijna allemaal vernietigd zijn en er nog steeds iemand meedogenloos bezig is om elk exemplaar op te sporen en te zorgen dat ook dat vernietigd wordt. In Daniel's pogingen om te zorgen dat het boek altijd levend blijft wordt het leven van de schrijver Daniel's leven. Tijdens de zeer spannende en langdurige zoektocht blijkt Daniël in een spinnenweb van personages en gebeurtenissen terecht te komen. Stap voor stap weet Daniël het geheim te ontrafelen - daarbij geholpen door een stoet aan vreemde - raadselachtige en soms zeer obscure personages. Naast Daniel Sempere, weet Zafon ook nog een aantal andere markante persoonlijkheden te beschrijven, die allemaal hun rol hebben in dit mooie verhaal. Zo heb je Fermin, de intellectuele zwerver die hulp krijgt van Daniel, de blinde Clara, waar Daniel hopeloos verliefd op wordt, de excentrieke Barcelo, de oom van Clara. Allemaal mensen die een onwisbare indruk op jou maken tijdens het lezen van dit boek.
Hij wordt het doelwit van de terroriserende krachten van het Franco regime en de liefdes van Julian Carax worden zijn liefdes. Het is een drama waarin de spanning langzaam wordt opgebouwd en waarin het lijkt dat elke liefde en elke vriendschap ten onder gaat aan de wraak van één persoon, inspecteur Fumero, een oud klasgenoot van Carax, die zijn sadisme ten tijde van de Burgeroorlog volop heeft kunnen ontplooien. Het dagelijkse leven in het Barcelona dat zich onder de Franco dictatuur staande probeert te houden, wordt van verschillende kanten belicht. De macht van de oude en nieuwe rijken en de enorme kloof tussen de happy few en de man van de straat wordt in een taal omschreven die soms ouderwets overvloedig aandoet, maar daardoor ook een hele speciale, warme sfeer weet op te roepen.
Je moet het genot van het lezen ondervinden: "Het aftasten van deuren die zich in je ziel openen, je verliezen in de verbeelding, de schoonheid en het mysterie van de schijn en de taal. Ruiz Zafóns stijl is zeer zintuiglijk; door zijn ervaring als scenarioschrijver zijn de scènes zeer gedetailleerd en tastbaar, maar vooral ook levendig. Voor de beschrijvingen van Barcelona heeft hij zich gebaseerd op zijn eigen ervaringen, maar ook op de overleveringen en de verhalen die hij oppikte in de buurten waar hij zijn inspiratie opdeed.
Met "De schaduw van de wind "heeft de auteur zich ingegraven in diepe emoties van een door haat, afgunst, bitterheid en burgeroorlog verscheurd Spanje, door het leven te beschrijven van een handjevol personen. De speurtocht van de hoofdpersoon is een klein stukje van die wereld en wordt gelardeert met de verhaallijnen van een reeks personen die op een of andere wijze zo met elkaar vervlochten zijn dat langzaam een beeld van het sociale leven in Barcelona en Spanje van halverweg de 20e eeuw ontstaat. Dit Spanje en Barcelona, dat wij kennen van eeuwige schoonheid bevat gitzwarte plekken. Plaatsen die overal te vinden zijn en wachten op een beschrijving zodat ze niet verdwijnen in de schaduw van de wind.
Neemt Mendoza je in Stad van wonderen vooral mee in de geschiedenis en ontwikkeling, Zafon voert je in de ingewanden van de stad via een soms adembenemend-spannende geschiedenis. Als je kijkt naar de omvang van het boek lijkt het een onmogelijke klus die spanningsboog op peil te houden, maar Zafon is dit toch gelukt: aan de éne kant wil je blijven lezen, aan de andere kant wordt je zó weer in het verhaal gezogen wanneer je het boek -noodgedwongen- een tijdje hebt moeten wegleggen. Het ondoorgrondelijke Barcelona blijft voor de lezer met elke bladzij geheimen prijsgeven door de persoonlijke dramatiek van de kleine Daniel die met vallen en opstaan groot wordt. Zijn zoektocht naar de waarheid achter het boek dat hij gevonden heeft maakt hem kwetsbaar, een kwetsbaarheid die iedereen herkent en ons tot mens maakt.
De titel van het boek laat tot het eind op een verklaring wachten. Het zet echter wel de toon. Wat zich in de schaduw van de wind bevindt, is net zo ontastbaar als de wind zelf, je voelt het, je ervaart het, maar je krijgt er geen vat op. Toch ga je met de wind mee op de onvermijdelijke tocht van wat het leven is. De schrijver is natuurlijk de eerste die het verhaal een ziel geeft, maar elk individu dat kennis neemt van het verhaal zal er zijn eigen versie van maken. Met behulp van fantasie en interpretaties ontstaat een eigen verhaal, gekleurd door je interesses, je ervaringen en je dromen.
It's always the talent. It's not about the elements. It's not what it's about. It's how it's told .-CARLOS RUIZ ZAFON
Quotes :
"In my tender youth I worked as a musician "
"I am a curious creature and put my finger in as many cakes as I can: history, film, technology.
"There are two things that I cannot live without: music and books. Caffeine isn't dignified enough to qualify."
Carlos Ruiz Zafón:1964
***
Carlos Ruiz Zafón is een Spaanse romanschrijver., geboren in Barcelona op 25 september 1964.Hij werd vooral bekend als schrijver na de publicatie van La sombra del viento ("De schaduw van de wind") in 2001. Dit boek heeft talrijke internationale prijzen gewonnen en wereldwijd zijn er al miljoenen exemplaren verkocht. Het werk van Ruiz Zafón is in meer dan 40 landen en meer dan 30 verschillende talen verschenen. Hij levert regelmatig bijdragen aan vooraanstaande Spaanse kranten, zoals "El País" en "La Vanguardia". Met zijn eerste roman, El príncipe de la niebla (De prins van de mist,1993), behaalde hij de Edebé-literatuurprijs voor jeugdfictie. Tevens is hij de schrijver van drie andere jeugdromans, El palacio de la medianoche (1994), Las luces de septiembre (1995) and Marina (1999).
Er is behoefte aan inzicht onder de mensen. Aan meer inzicht, aan dieper inzicht en ieder is bezig met zijn eigen inzicht. Ieder graaft, op weg naar inzicht, een kuil en de kluiten gooit hij in de kuil van de ander.
(Gerrit Krol, 'n Kleintje Krol, blz. 18)
*** Met :"De Vitalist" , heeft Krol een heel bijzondere, bijna religieuze roman geschreven. .Vitalisme is één worden met het leven en er in onderduiken. Vitalisme is de drift tot leven, en dat overal op aarde, de drang om zich in te leven in vreemde werkelijkheden en bestaanstoestanden. In een gedetermineerde wereld vertegenwoordigt het vitalisme de theorie dat uiteindelijk niet alles wetenschappelijk verklaard kan worden, maar dat er in elk organisme een mystieke oerkracht werkzaam is die het leven bestuurt en het daarmee een doel geeft Het verhaal is dramatisch, de plot metaforisch en het einde pathetisch, maar alles bij elkaar is Krol precies binnen de perken van het aannemelijke gebleven. Het verhaal begint ook gewoon op een oudejaarsavond als een klein gezelschap van vrienden hun wensen uitspreekt voor het nieuwe jaar. In het vervolg komen de typische Gerrit Krol thema's één voor één aan de beurt. Wat is wiskunde? Wat is schuld? Waarom de doodsstraf? Wie is God en daaraan gekoppeld: wat is liefde? Inderdaad, slechts 132 pagina's telt De Vitalist, maar als het om de grote thema's gaat is Krol deze keer voor geen kleintje vervaard. Hier en daar, als hij op zoek gaat naar tegenstellingen en paradoxen, is Krol ook een beetje Mulisch-achtig. Zo is God voor Johan het verdwijnpunt in de meetkunde. Hoe dichter je bijkomt, hoe verder weg het blijkt te liggen. God is daarnaast overal, tenminste zo lang wij hem niet kennen. Hij is almachtig, tenminste zo lang wij niet kunnen ingrijpen. En hij is oneindig, tenminste zo lang wij eindig, dat wil zeggen sterfelijk, zijn. Liefde daartegen is God niet, want Hij laat oorlogen woeden en laat ons treffen door ziekte en verdriet. God is geen persoonlijke God. Hij is een onkenbaar natuurverschijnsel, een axioma, want "waar God is zijn wij niet en waar hij niet is, zijn wij". De dood daarentegen is God wel, maar "hij is ook het leven. Hij is luxe, zoals ook het leven een luxe is. Een teveel".
Het is typisch Krol om dit vitalisme te projecteren op een hoofdpersoon, Johan E. genaamd, die al op zijn vierentwintigste tot hoogleraar wiskunde is benoemd. Johan is zo iemand die buiten de wereld staat, een verschijnsel dat nu eenmaal hoort bij wonderkinderen. Maar als Johan ouder wordt, zal hij - geheel op zijn eigen manier - het leven gaan ontdekken, of zoals Krol het uitdrukt: "Hij zou misschien wereldberoemd geworden zijn, als hij tevredener met zijn talent was geweest".
En dat kan hij juist niet. Het begint ermee dat hij ontdekt geen groot schaker te zijn. Hij bestudeert de openingen, maar slaagt er niet verder te komen dan het niveau van een tweedeklasser. Dat ergert Johan. Hij kan maar niet begrijpen waarom hij zo dom is. Een wiskundige zou logischerwijs ook goed in schaken moeten zijn. Na het schaken komt de misdaadfilm. Terwijl zijn vrouw Roetie bij Dial M for Murder onmiddellijk door heeft wie het heeft gedaan en waarom de bewuste huissleutel lag waar die eigenlijk niet liggen kon, mist Johan de plot waarmee alles op zijn plaats valt. Daarna komt de liefde, ook zo'n fenomeen waar Johan, hoewel getrouwd, nauwelijks oog voor heeft gehad. De liefde brengt zijn hoofd op hol. Hij raakt in de war. De platonische werkelijkheid van de wiskunde moet het afleggen tegen irrationale dromen, waarin het onmogelijke gebeurt. Het is die tegenstelling die Johan niet langer kan verdragen en die hij tenslotte oplost door het plegen van een moord. Een moord op Barbara, de vrouw, niet zijn eigen vrouw, die hij lief heeft.
In zekere zin keert Johan daarmee terug in de eenzame, afgesloten toestand waarin elk wonderkind verkeert: de gevangenis. Maar Johan komt vrij. Hij moet wegens gebrek aan bewijs ontslagen worden. Toch zal de situatie nooit meer dezelfde zijn. Zijn vrienden achten hem schuldig en er worden stenen door het raam gegooid. Een geheimzinnige zin van Stendhal, die Krol in het begin heeft aangehaald en die hij aan het eind weer herhaalt, krijgt plotseling een betekenis. Die zin, in Johans geest uitgesproken door de dode Barbara, luidt: "Soms heb ik het gevoel dat ik een even zware misdaad moet begaan als jij, om te bereiken dat je niet bang meer voor me zult zijn".
De misdaad die Barbara moet begaan, , bestaat eruit dat zij Johan zal dopen. Johan, de wetenschappelijke, Johan, de goddeloze, wordt gedoopt in de zee. Samen lopen zij het water in, tot zij tenslotte onder water verdwijnen.
"Zij stonden stil, in het licht van een gouden koepel", schrijft Krol.
"De zon en de zee springen bliksemend open; waaiers van vuur en zij", schreef Marsman in zijn gedicht Paradise regained.
In De Vitalist schrijft Krol graag zinnen die hij net als Stendhal honderd pagina's later uitlegt en op hun plaats laat vallen. Het is even wennen bij zo'n nuchter mens, maar af en toe balanceert Krol op de rand van het esoterische. Doden spreken in het hoofd van Johan en zij nemen ook beslissingen in Johans werkelijkheid. Johan is daar trouwens aan gewend. Als hij naar zijn werk fietst, wordt hij vaak vergezeld door een denkbeeldige journalist die hem allerlei vragen stelt. Johan is zo iemand zijn die in zichzelf praat en die met zichzelf discussieert en ruzie maakt. Er zit geen kwaad bij Johan, maar hij heeft wel iemand vermoord. "De mens is goed", zegt hij ergens, "maar hij is slecht". De mens is in wezen goed, maar zijn handelen is slecht.
"Alles wat mij is mislukt, beleeft een renaissance in mijn romans. Een en ander bij elkaar opgeteld, is mij dus niet zoveel mislukt. Mijn grootste mislukking: ik heb ooit een thriller geschreven, die goddank nooit is uitgegeven."
***
GERRIT KROL -1934
Gerrit Krol werd op 1 augustus 1934 in Groningen geboren. Hij is de zoon van de leraar Nederlands Idzerd Krol, en Tjitske Groenhof. Hij studeerde wiskunde en werkte als computerprogrammeur bij Shell en als systeemontwerper bij de NAM.In deze periode was hij vijf jaar werkzaam in Venezuela en drie jaar in Nigeria. Hij was een van de eerste Nederlanders die zich toelegde op het programmeren van computers. Hij debuteerde in 1961 met gedichten in de tijdschriften Barbarber en Hollands Weekblad. Zijn eerste roman, De rokken van Joy Scheepmaker, verscheen in 1962. In 1981 kwam er een herschreven versie. In de jaren daarna ontwikkelde hij een eigen schrijfstijl die vooral tot uiting kwam in Het gemillimeterde hoofd. In dit boek, dat ook in het Italiaans en het Engels werd vertaald, verloochent Krol's bèta-achtergrond zich niet; abstracties die in tekeningen en formules aan de lezer worden gepresenteerd zijn er niet ongewoon. In 1986 won hij de Constantijn Huygensprijs. Zijn roman :De weg naar Sacramento werd in 1978 bekroond met de Multatuliprijs. Gerrit Krol kreeg ook de P.C. Hooftprijs toegekend (2001)- de belangrijkste literaire oeuvre-prijs die ons land kent. De invloed van wiskunde in het werk van Gerrit Krol is onmiskenbaar en hij bewees in 2001 nogmaals dat alfa en bèta prima samen kunnen gaan toen hij aan de TU in Delft een aantal gastcolleges verzorgde over techniek en cultuurfilosofie.Deze elementen keren wat minder uitbundig in Krol's latere werk terug. Krol liet zich i n 1990 opmerken door een pleidooi voor het invoeren van de doodstraf: Voor wie kwaad wil. Een bespiegeling over de doodstraf.
De dichter heeft inmiddels een groot aantal werken op zijn naam staan. Naast verhalen en gedichten schreef hij ook recensies in NRC Handelsblad, columns in De volkskrant en verzorgde hij vertalingen en bloemlezingen. De korte gedichten met een strakke versvorm hebben in zijn latere bundels plaatsgemaakt voor experimentele proza-gedichten, waarin losse observaties en flarden van gesprekken de boventoon voeren. Deze ontwikkeling in vorm en stijl heeft de dichter, zoals hij zelf niet nalaat te zeggen, 'ijzersterke gedichten' opgeleverd. Rondo Veneziano is zijn laatste essay, voor de liefhebbers van Krol: Met een stijl die het midden houdt tussen essay, poëzie en fictie, met geweldige invallen en prachtige parodieën (bijvoorbeeld op de geslachtsregisters in de bijbel. In die stijl wordt hier de voortgang van de wetenschap beschreven, met 'leerde' in plaats van 'gewon'). Bij de 125ste verjaardag van de Vrije Universiteit-Amsterdam op 20 oktober 2005 wordt hem een eredoctoraat verleend "wegens zijn bijzondere verdiensten voor de Nederlandse cultuur door een vorm van schrijverschap die uitmuntende literaire kwaliteit paart aan theoretische reflectie en inzichten uit de wetenschappen, in het bijzonder de exacte wetenschappen en de wijsbegeerte".Krol lijdt aan de ziekte van Parkinson . Zijn roman Rondo Veneziano is volgens eigen zeggen zijn laatste boek.
Bibliografie: De rokken van Joy Scheepmaker (roman, 1962) Kwartslag (verhalen, 1964) Het gemillimeterde hoofd (roman, 1967) De ziekte van Middleton (roman, 1969) De laatste winter (roman, 1970) APPI (essay, 1971) De man van het lateraal denken (essay, 1971) De chauffeur verveelt zich (roman, 1973 In dienst van de 'Koninklijke' (roman, 1974) Hoe ziet ons gevoel er uit? (essay, 1974) De gewone man en het geluk of Waarom het niet goed is lid van een vakbond te zijn (essays, 1975) Halte opgeheven (verhalen, 1976) Polaroid (poëzie, 1976) De weg naar Sacramento (roman, 1977) Over het huiselijk geluk en andere gedachten (columns, 1978) De t.v.-b.h. (columns, 1979) Een Fries huilt niet (roman, 1980) De schrijver, zijn schaamte en zijn spiegels (essay, 1981) De man achter het raam (roman, 1982) Het vrije vers (essays, 1982) Scheve levens (roman, 1983) De schriftelijke natuur (essays, 1985) Maurits en de feiten (roman, 1986) Bijna voorjaar (columns, 1986) De weg naar Tuktoyaktuk (roman/essay, 1987) De schoonheid van de witregel (essays, 1987) Helmholtz' paradijs (essays, 1987) Een ongenode gast (novelle, 1988) De Hagemeijertjes (roman, 1990) Voor wie kwaad wil (essay, 1990) Wat mooi is is moeilijk (essays, 1991) Oude foto's (verhalen, 1992) Wat mooi is is moeilijk (essays, 1992) De reus van Afrika (reportages, 1992) Omhelzingen (roman, 1993) Okoka's Wonderpark (roman, 1994) De mechanica van het liegen (essays, 1995) Middleton's dood (roman, 1996) De kleur van Groningen (gedichten, 1997) 60000 uur (autobiografie, 1998) Missie Novgorod (novelle, 1999) De vitalist (2000) Geen man, want geen vrouw (poëzie, 2001) Minnaar (poëzie, 2001) 'n Kleintje Krol (2001) De onhandige mens (essays, Vermeerlezing aan de TU Delft, 2001) Een schaaknovelle (novelle, 2002) Rondo Veneziano (roman, 2004) Beitelen aan de eeuwigheid (verzamelde essays, 2006)
Ontving de poëzieprijs van de gemeente Amsterdam in 1970. - de Multatuli-prijs 1981 - de Constantijn Huygensprijs 1986 - in 1996 de Busken Huëtprijs voor De mechanica van het liegen -de P.C. Hooft-prijs 2001 Uitreiking VU-eredoctoraat aan Gerrit Krol, Amsterdam, 20 oktober 2005
*De buitenkant van Meneer Jules * van DIANE BROECKHOVEN
De buitenkant van Meneer Jules
Uitgeverij : The House of Books
gebonden - 80 paginas -ISBN 90 443 1416 5
-novelle
Een gruwelijke enscenering waar je kippenvel van krijgt.
*** Deze novelle vertelt over een man en een vrouw, beiden op leeftijd, die zo hun dagelijkse rituelen hebben. Een van die rituelen is dat hij s morgens koffie zet en dat zij dan nog even in bed blijft. Als zij de koffiedampen ruikt, staat zij op en gaat bij hem aan tafel zitten. Zo ook op deze ochtend. In De buitenkant van Meneer Jules schetst de schrijfster met karige middelen een intimistisch en pakkend tafereel dat zich voltrekt in één dag. Alice ziet dat er iets schort aan het gebruikelijke ochtendritueel als Jules op de bank naar buiten blijft zitten staren. Vreemd. Maar zoals altijd begint zij tegen hem te praten, totdat ze nog eens goed naar hem kijkt en ziet dat hij van het ene ogenblik op het andere stilletjes doodgegaan is.Ze kan niet zomaar naar die nieuwe situatie overstappen, en daarom belt ze de dokter of haar zoon nog niet. En daar blijft hij de hele dag en de volgende nacht zitten. Er wordt niemand te hulp geroepen.
In De buitenkant van Meneer Jules, van Diane Broeckhoven, wordt die dag beschreven. Hij is weliswaar dood, maar zij doet alsof hij nog leeft. Ze gaat naast hem zitten, kijkt naar hem vanuit alle hoeken van de kamer, kust hem en praat tegen hem. Ze praat heel veel, want eindelijk, eindelijk heeft zij de kans hem te vertellen wat zij op haar hart heeft. Over de miskraam in Parijs in hun wittebroodsweken, maar vooral over de affaire die hij met een andere vrouw heeft gehad. Ja, zij heeft het allemaal geweten en heel goed in de gaten gehad dat hij iets met een ander had. En vol trots vertelt zij hoe zij aan die affaire een einde heeft gemaakt zonder dat híj dat in de gaten heeft gehad.Daarnaast loopt door het boek, een novelle van 80 paginas, het verhaal van een autistische buurjongen die in vakanties op bezoek komt. Met de rol van de jongen zet Broeckhoven tot aan het verrassende einde de lezer handig op het verkeerde been. Hij verwoordt treffend waar de breuklijn ligt in hun schijnbaar onverstoorde leven: "Meneer Jules is weg. dit is de buitenkant van meneer Jules." Diane Broeckhoven werkt opvallend met personages die met een dwingende werkelijkheid in zichzelf opgesloten zitten en nog maar gebrekkig met de buitenwereld communiceren. Zo laat ze Alice in haar eentje het saldo van haar huwelijk opmaken en proberen geluk en ontgoocheling in evenwicht te brengen met behulp van het gevoel van verbondenheid met haar man dat ze maar niet kan opgeven. Een vrouw die om warmte bedelt bij haar koude, dode man en die een autistische jongen in zijn plaats ziet schuiven. Het is een bizar verhaal. Stel je voor: je geliefde is overleden en je houdt hem nog een dagje thuis om hem nu eindelijk eens de waarheid te vertellen. De dood wordt gebruikt als hét moment om de waarheid te openbaren. Het boek ontroert en schittert in zijn ontroerende eenvoud. en laat zich lezen alsof je in een toneelstuk zit dat zich afspeelt binnen de vier muren van een kamer. De overgang die door de dood van Jules uitgelokt wordt , verloopt zonder enige vorm van pathetiek, hij verglijdt zachtjes in de nieuwe werkelijkheid die Alice rond zich vaste vorm ziet krijgen. In heel haar tekst overheerst de stilte, er gaat verstilling van uit. Diane Broeckhoven maakt met woorden heel veel stil
Diane Broeckhoven is geboren op 4 maart 1946 in Antwerpen, waar ze ook opgroeide.Na haar studies 'Voordracht en Nederlandse Letterkunde' aan het Koninklijk Conservatorium in Antwerpen begon Diane Broeckhoven al meteen als journaliste bij 'De Standaard'. Het schrijven is haar dus nooit vreemd geweest. Enkele jaren later stapte ze over naar 'Libelle' en 'Onkruid', twee tijdschriften waarvoor ze nu nog steeds werkt, maar op dan op freelance basis. In 1970 verhuisde ze naar Nederland waar ze dertig jaar woonde en werkte als auteur van voornamelijk jeugdboeken . In 2000 keerde ze terug naar haar geboortestad, waar ze op het verstilde begijnhof woont. In haar regelmatig met literaire prijzen bekroonde boeken zijn soms autobiografische gegevens verwerkt en is de hand van de opmerkzame journalist herkenbaar. 'Bruin zonder Zon', waarmee ze in 1996 de Boekenleeuw won is daar een voorbeeld van. Het is de neerslag van een reis naar Bangladesh die ze met haar adoptiedochter maakte. Diane Broeckhoven heeft drie inmiddels volwassen kinderen die vooral in haar beginperiode een dankbare inspiratiebron vormden. Zij schrijft op een indringende manier over taboedoorbrekende onderwerpen, b.v. over de dood van een kind in 'Een dood vogeltje' (Boekenleeuw 1986), over aids in 'Kristalnacht' (kinderjuryprijzen 1997), over de kloof tussen arm en rijk in 'Een god met warme handen'(genomineerd voor kinderjury 2001). Diane Broeckhoven is een sterk geëngageerd auteur. Zo maakt de jonge lezer in haar boeken onder meer kennis met aids, echtscheiding, armoede, depressiviteit, adoptie, de dood, enzovoort. Diane spreekt in dit verband van 'een opdracht' in het leven en omschrijft die als volgt: "Moeilijke dingen naar de mensen brengen, beladen onderwerpen naar de mensen vertalen."
Niet alleen de maatschappelijke betrokkenheid is belangrijk voor de verhalen van Diane Broeckhoven, ze hebben zonder twijfel ook grote emotionele waarde. Het draait immers niet enkel om de gebeurtenissen in een boek maar ook, en misschien wel meer, om de gevoelens die met die gebeurtenissen gepaard gaan. Omdat ze zo gevoelsgericht schrijft en het graag heeft over de dingen achter de zaken, worden haar boeken dikwijls psychologische verhalen genoemd. Ook daarom schrijft zij het liefst voor de jeugd want jongeren leven volgens haar meer met hun gevoel dan met hun verstand. Diane Broeckhoven publiceerde meer dan twintig jeugdboeken en vier romans voor volwassenen. Van de Duitse vertaling van "De buitenkant van Meneer Jules" zijn inmiddels haast 100.000 exemplaren verkocht. Haar meest recente boek 'Reiskoorts' beschrijft op tedere wijze enkele episodes uit het leven van de oude vrouw Alice. Diane Broeckhoven haalt haar inspiratie uit herkenbare situaties thuis, onderweg of op reis. Centraal in haar boeken staan emotionele kwetsbaarheid en de breekbare relatie tussen volwassenen en kinderen. Ze vertelt niet over 'Grote Avonturen' maar over heel gewone mensen in heel gewone situaties. Daarbij wil ze vooral de gevoelens en het beleven van die mensen belichten. Vaak stelt ze op een indringende manier taboedoorbrekende themas op de voorgrond. Haar schrijfwerk kenmerkt zich door een rustige, ingehouden stijl waarbij humoristische nootjes voor een relativerende toets zorgen. De lezer zal wel passages terugvinden die verraden dat ze ook journaliste is, maar deze worden op een prettige manier afgewisseld met meer poëtische stukken. De gevoelige, begrijpende, maar niet sentimentele verteltoon die ze vaak hanteert, en de wijze waarop Broeckhoven karakters tekent, werden reeds geprezen door verschillende critici.
Als een lopend vuurtje, haar debuutroman voor jongeren, is gebaseerd op een reis die ze maakte als aanhangster van de Bhagwanbeweging. Spirituele thema's zijn ook aan haar andere werk niet vreemd, waarin ze onderwerpen aansnijdt als dood, reïncarnatie, de grens tussen normaal en abnormaal. Ze worden heel open en onbevooroordeeld op de lezer losgelaten, in een combinatie van herkenbare figuren, sterk ingeleefde emoties en informatieve achtergrondinformatie.
Het continu blootstaan aan prikkels of het prikkels najagen is absoluut niet bevorderlijk voor de creativiteit. Ik heb hiervoor in de bedrijfskunde gezeten. Organisaties zouden hun werknemers bij tijd en wijle moeten dwingen tot nietsdoen. Al was het alleen maar omdat we anders opgebrand raken, aldus neuropsychologe Sitskoorn: Ons lichaam en onze hersenen hebben hersteltijd nodig.
***
Aan de hand van de laatste inzichten uit het hersenonderzoek en voorbeelden uit de praktijk laat Margriet Sitskoorn zien hoe we door ons gedrag zélf onze hersenen kunnen vormen en zo beter kunnen functioneren. In een zestal hoofdstukken ontrafelt Sitskoorn het mysterie dat rond ons brein hangt. Zijn en Worden, daar draait het om is de ondertitel van het boek. Zowel titel als ondertitel klinkt enigszins afstandelijk voor de lezer die op neurologisch, psychologisch of filosofisch vlak niet is onderlegd. Echter, al lezende ontdekt men dat dit onbekend terrein op beschouwende wijze toegankelijk wordt gemaakt.
Er is aangetoond dat onze hersenen zich voortdurend aanpassen en veranderen. Onze hersenen zijn plastisch, ook bij schade en ouderdom. Deze plasticiteit kun je op allerlei manieren beïnvloeden. Hierdoor kun je je hersenen en gedrag ontwikkelen. Onze hersenen zijn dus maakbaar. Maar hoe? Hoe kun je ingrijpen in het brein zonder gebruik te maken van medicijnen, neurochirurgie of electro-magnetische stimulatie. Het antwoord op deze vraag is het onderwerp van dit boek.
Het maakbare brein suggereert dat je de hersenen kunt vormen en volgens de schrijfster is dat ook zo. Mensen hebben invloed op de ontwikkeling van hun eigen hersenen. Wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond wat er met de hersenen gebeurt als we denken, dromen, studeren of sporten.Niet alleen weten we nu meer over de invloed van ziekten op de hersenen en de aftakeling die daar soms mee gepaard gaat, maar ook hebben wetenschappers meer inzicht gekregen in de werking van de hersenen bij gezonde mensen en de relatie met hun gedrag. Hersenen blijken plastisch te zijn en kunnen veranderen en zich aanpassen. Hersenen doen ook aan zelfvernieuwing door het aanmaken van nieuwe verbindingen tussen hersencellen. Plasticiteit en zelfvernieuwing blijk je op verschillende manieren te kunnen beïnvloeden waardoor je dan weer je hersenen en je gedrag kunt ontwikkelen.
Onze hersenen wegen tussen 1 en 1,5 kilo en hebben een volume van 1,6 liter.Ze zijn opgebouwd uit meer dan duizend miljard zenuwcellen, die elk weer verbonden zijn met duizenden anderen zenuwcellen, wat in totaal zo'n triljoen hersenverbindingen geeft.Het aantal mogelijke posities waarin onze hersenen kunnen verkeren,is dus groter dan het aantal elementaire deeltjes in ons hele universum.Het is dus niet verbazend dat onze hersenen 20 procent gebruiken van de zuurstof die we inademen en evenveel van al het bloed dat door ons hart door ons lichaam wordt gepompt. Maar professor Dr.Margriet Sitskoorn gaat in haar nieuwe boek nog verder.Dat onze hersenen een rol spelen bij heel ons gedrag en al onze vaardigheden was bekend.Maar nu heeft recent onderzoek ook uitgewezen dat de mens in staat is zijn brein te màken, te verànderen, te stimuleren,door zijn hersencellen te dwingen nieuwe verbindingen aan te maken.Onze hersenen zijn geen vaststaand gegeven, ze zijn plastisch, ze kunnen zich reorganiseren op basis van de input die ze ontvangen.We kunnen de vorm en de werking van ons brein daadwerkelijk veranderen door ons gedrag te veranderen en dat aangepaste brein stelt ons dan weer in staat nieuwe vaardigheden te ontwikkelen.
Dr.Sitskoorn zegt het in haar inleiding in één zin: door je hersenen te vormen kun je worden wie je wilt zijn. Gedrag en vaardigheden wordt door Sitskoorn omschreven als het Zijn. Je Zijn kan voortdurend veranderen ofwel Worden. De ondertitel van het boek is nu uitgelegd en zij staaft haar stelling in de volgende hoofdstukken aan de hand van casussen, anekdotes en wetenschappelijke bevindingen. Het eerste hoofdstuk handelt over het tweerichtingsverkeer tussen hersenen en gedrag. In het tweede hoofdstuk wordt het functioneren van de hersenen uitgelegd. Plasticiteit, reorganisatie en fantoompijn komen aan bod in de volgende hoofdstukken. Evenals de invloed van opvoeding en de keuzes die je maakt. Beter functioneren blijkt voor iedereen een potentieel dat kan worden aangeboord. Geestelijke inspanning door studie blijkt voor alles goed te zijn. In dit boek legt de schrijfster in de uitspraak een gezonde geest in een gezond lichaam de klemtoon meer op het effect van de gezonde geest. We blijken daar minstens zoveel aan te kunnen werken dan op het effect van het gezonde . Ze legt een en ander uit aan de hand van een tekening van de somatosensorische hersenschors, dat deel van ons brein dat de prikkels uit ons lichaam verwerkt.Als we een plekje aan ons lijf aanraken, stimuleert deze prikkel een specifiek gebied in onze hersenen.Die locaties in onze hersenen zijn over het algemeen logisch verdeeld : net zoals de rest van ons lichaam, liggen ook in ons brein het gebied van de lippen naast de wangen en naast de tong. Maar er zijn ook " vreemde buren "; het hersenplekje voor ons gezicht ligt niet naast dat van onze nek, waar je het zou verwachten, maar naast de handen. Het plekje voor de geslachtsdelen ligt in onze hersenen niet tussen onze benen, maar onder onze voeten !
Het verhaal achter deze ontdekking is fascinerend. In 1991 las de hersenspecialist prof.Ramachandran over de zeventienjarige Tom Sorensen, die in een verkeersongeluk zijn linkerarm verloren had. De arm was afgezet tot boven de elleboog, maar Tom ervoer wat 80 procent van de mensen ervaart na zo'n amputatie.Het was alsof hij zijn vingers nog kon bewegen en zijn arm kon strekken.Zijn arm was een fantoomledemaat geworden. Prof. Ramachandran nodigde Tom uit voor een experiment. Met een wattenstaafje raakte hij bij zijn proefkonijn verschillende lichaamsdelen aan en vroeg hem wat hij voelde.Bij aanraking van zijn borst, voelde Tom gewoon zijn borst, bij aanraking van zijn been , zijn been. Maar toen de onderzoeker Toms wang aanraakte,voelde Tom niet alleen zijn wang maar ook de duim van zijn afgezette arm! Toen zijn bovenlip werd aangeraakt, voelde hij zijn wijsvinger en bij de aanraking van zijn wang voelde hij ook zijn ontbrekende pink. Prof Ramanchandran vond de verklaring van dit fenomeen op de kaart van de somatosensorische hersenschors.Het gebied in onze hersenen dat reageert op prikkels van onze hand, ligt vlak naast dat van ons gezicht. Omdat de delen van het brein die correspondeerden met Toms ontbrekende linkerhand niet meer werden gebruikt, hadden de buren(het gezicht) het nutteloze deel van Toms hersenen overgenomen, zeg maar :' gekraakt .' De conclusie die dr. Ramanchandran uit dit en een aantal soortgelijke experimenten trok, lag voor de hand : als je een deel van je mogelijkheden(lees: Toms arm) niet meer gebruikt, beginnen je hersenen zich voor je eigen bestwil te reorganiseren. Wat niet gestimuleerd wordt, verliest in onze hersenen terrein. Niet sporten, niet zingen,niet denken, betekent dat al deze mogelijkheden zich niet ontwikkelen en dat we de capaciteit ervoor zelfs kunnen verliezen. Maar ook het omgekeerde is waar ; als we ons in en bepaalde richting willen ontwikkelen, moeten we ons blootstellen aan dié informatie die we van belang vinden voor die ontwikkeling en moeten we vermijden wat we er schadelijk voor vinden. Train wat je wil ontwikkelen en laat wat je stoort.
Dr Sitskoorn maakt zich sterk dat iedere normale mens na tien jaar training, zeven dagen per week, vier uur per dag, beter gitaar kan spelen( dansen, schrijven, Russisch leren,hardlopen) dan iemand met meer aanleg die minder hard oefent.
" We zijn te veel gebruiker van onze hersenen", zegt ze en te weinig architect ervan.
We consumeren ons leven in plaats van het te produceren"." Dat is prima" is haar conclusie, " als je je maar realiseert dat je behalve producent ook architect van je hersenen kunt zijn.
Margriet SITSKOORN.
Margriet Sitskoorn promoveerde in de neuro- en ontwikkelingspsychologie. Momenteel is ze hoofd van de afdeling Neurocognitie van het Universitair Medisch Centrum in Utrecht, en is ze lid van de Gezondheidsraad. Bovendien is ze sinds 2000 directeur van Het NeuroCognitief Centrum Nederland. Zij doet onderzoek naar de relatie tussen gedrag en de plasticiteit van het menselijk brein. Op televisie is ze vaste gast in het wetenschaps- en actualiteitenprogramma Nieuwslicht (vara). Daarnaast schrijft ze voor internationale vaktijdschriften en populair-wetenschappelijke bladen.
. Its brilliant, creative, thought provoking and a must-read for the seeker of Truth.
*** Volgens Jorge Luis Borges stamt de idee van de Zahir uit de islamitische traditie. Men vermoedt dat het begrip is ontstaan rond de achttiende eeuw. Zahir is Arabisch en betekent: zichtbaar, aanwezig, onmogelijk om onopgemerkt te blijven. Iets wat of iemand die, wanneer we ermee in contact komen, langzaam beslag legt op onze gedachten zodat we ons uiteindelijk op niets anders meer kunnen concentreren. Dit kan men zien als heiligheid, of waanzin.
Een internationaal beroemde schrijver in Parijs is zo druk doende met zijn literaire werk en de plichtplegingen die dat met zich meebrengt, dat hij niet in de gaten heeft dat hij zich langzaam van zijn vrouw, Esther, verwijdert. Op het toppunt van zijn roem, wanneer zij in Parijs bij hem is ingetrokken, neemt Esther het besluit oorlogscorrespondente te worden. Ze wil weten waarom de mensen niet gelukkig zijn en denkt daar achter te komen in een oorlogssituatie. Als ze op een dag echter plots verdwenen.is blijft de schrijver met vele vragen achter. Zij was de vrouw die hem zover gekregen had datgene te doen wat hij werkelijk wilde: een boek schrijven. Is zij ontvoerd, vermoord of simpelweg gevlucht uit het alledaagse bestaan dat zij met de schrijver leidde. Voortdurend is de verteller bezig met deze vragen en zijn verdwenen vrouw wordt de Zahir. In alles wat hij doet en bij alles waaraan hij denkt dwalen zijn gedachten af naar Esther. Zij laat hem niet meer los. Hij moet weten wat er met haar gebeurd is.
Het laatst wordt zij in Parijs gezien met een man met Mongoolse trekken,Michaël uit Kazachstan.Dan is ze ineens verdwenen en verdenkt men in eerste instantie de schrijver hiermee iets van doen te hebben. Wat volgt is een lange tocht waarin hij naar zijn verdwenen geliefde op zoek is - een odyssee die hem de ruimte geeft na te denken over zijn relatie met Esther, over de liefde en over verdwijnende culturen waarin liefde een centrale plaats heeft. De zoektocht naar zijn vrouw voert de schrijver uit zijn leventje in Frankrijk naar Spanje, Kroatië en uiteindelijk de kale landschappen van Centraal-Azië. Zijn queeste over ongebaande paden brengt hem niet alleen dichter bij zijn vrouw, maar ook bij de essentie van zijn eigen leven, de aard van de liefde en de macht van het lot. Waar je een fysieke tocht verwachtte gaat de verteller op zoek naar zichzelf. Hij gaat bij zichzelf te rade waar het tussen hem en Esther fout is gegaan. De zoektocht richt zich niet de verre wereld in, maar naar binnen. Naar de ziel van de verteller, naar datgene wat hem de persoon maakt die hij geworden is.en naar de universele liefde. Fysiek gebeurt er dus heel weinig. Psychisch daarentegen puilt het boek uit van de mentale actie. Coelho heeft een bepaalde mening en zijn boeken zijn het instrument om die mening aan de man te brengen.De auteur slaagt er wonderwel in , de diepe en universele inzichten van het leven in zijn roman te integreren.Treedt binnen in zijn wereld van de Zahir en laat het avontuur en de levenswijsheden uit deze bladzijden op je inwerken. Met de Zahir toont Paulo Coelho zich niet alleen een krachtige en meeslepende verteller, maar laat ook zien wat het is een mens te zijn in een wereld vol mogelijkheden. Het boek is geschreven in de ik-vorm en de schrijver neemt je mee naar binnen, naar zijn gedachten- en gevoelenswereld. Veel ideeën en gedachten worden aangedragen maar op een vrijblijvende manier. Er wordt op veel manieren spiritualiteit behandeld, maar op een manier dat het open en relatief blijft, ongeacht je eigen levensvisie. Het laat veel ruimte open voor interpretatie, maar wel zo dat het je niet in het ongewisse laat.
Het gaat in dit boek niet zozeer om de inhoud van het verhaal zelf, maar vooral om de boodschap die Coelho ermee wil verkondigen. En daar is Coelho uitermate bedreven in. Hij is een schrijver die driehonderd pagina's kan vullen zonder een goed inhoudelijk verhaal te hebben en de lezer toch zelden het idee geeft dat het nergens over gaat. Want het gaat wel degelijk ergens over. Het gaat over de liefde. Een allesomvattende alomtegenwoordige macht die mensen onstuitbare krachten kan meegeven. Maar die, verkeerd begrepen, mensen ook kan vernietigen.
De lezer wordt zo gestimuleerd een kijkje te nemen in haar/ zijn eigen leven. Het laatste stuk is echter wat teleurstellend. Zijn zoektocht is volbracht, maar hoe zijn leven verder verloopt weten we niet. Dit mag de lezer zelf invullen.. Het verhaal is iets minder toegankelijk als sommige van zijn andere werken. De overdenkingen van de hoofdrolspeler moeten je pakken, want het verhaal zelf is niet echt spannend. De analyses van het menselijke (groeps)gedrag, inclusief die van de hoofdrolspeler zelf zijn treffend. Als je het niet met Coelho's opvattingen eens bent, zijn de boeken die hij schrijft wellicht een kwelling. Maar voor een ieder die openstaat voor zijn gedachten is elk boek van hem weer een lust voor het oog. De strijd die een man in zijn hoofd moet voeren tegen zijn heersende overtuigingen om zo zijn vrouw en zijn liefde voor die vrouw weer terug te vinden, heeft zelden zo'n mooi boek opgeleverd. Zelfs een boek dat qua verhaal weinig tot niets te bieden heeft.
Love is the Energy of the All-Powerful Universe. Live unique and creatively- Do not just do things because people say so.
Go beyond what you believe your limits are.
Paulo Coelho: 1947
Deze wereldbekende schrijver is op 24 augustus 1947 geboren in Rio de Janeiro( Brazilië). Paulo Coelho had al vroeg interesse in de literatuur, wat zijn vader beschouwde als een vorm van afwijkend gedrag. Pogingen om hem te "genezen" versterkten echter zijn artistieke belangstelling, die hij uitleefde in de hippie-beweging van Brazilîë. Zijn studie rechten staakte hij in 1970 om te gaan reizen door het Latijnsamerikaanse continent, en naar Europa. Later in de jaren zeventig maakte hij met zijn vrouw een reis door Europa, waar het concentratiekamp Dachau grote indruk op hem maakte. Hij kreeg daar een visioen, waarin een man aan hem verscheen. Twee maanden later kwam hij diezelfde man in Amsterdam werkelijk tegen. De man raadde hem aan zich te bekeren tot het katholicisme, en een pelgrimsreis naarSantiago de Compostela te ondernemen. Dat leidde tot het boek De pelgrimstocht naar Santiago (1987). Een jaar later verscheen De Alchemist, wat zorgde voor Coelho's internationale doorbraak. Het centrale thema in Coelho's werk is de zoektocht van de mens naar harmonie en vrede met het universum. Zijn boeken voldoen aan een behoefte aan zingeving en niet-gedefinieerde religiositeit. Paulo Coelho leeft met zijn vrouw Christina afwisselend in Rio de Janeiro en Tarbes in de Franse Pyreneeën.
"Coelho is a novelist who writes in a universal language."
--New York Times.
"Likely to entrance even the most cynical of readers." --Bloomberg.com
"An enlightening story of faith and the reclamation of pure love." --Library Journal.
"A fast-moving, captivating, both satirical and thoughtful novel about love and desire."
Boetekleed Uitgeverij :De Harmonie/Manteau Amsterdam/Antwerpen Vertaling van : "ATONEMENT" door Rien Verhoef- Paperback 416 blz.
Een aangrijpend liefdesverhaal en tegelijk een spannend en intrigerend boek over verlies van onschuld, schrijverschap, boetedoening en vergeving.
John Updike noemde het :"A beautiful and majestic fictional panorama."
De pers Een meeslepend boek dat de lezer voortdurend voor verrassingen plaatst.- de Volkskrant
*** De dertienjarige Briony Tallis is op een warme zomerdag van 1935 getuige van een merkwaardig schouwspel tussen haar oudere zus Cecilia en haar vriend Robbie Turner bij de fontein van hun landhuis. Plotseling trekt Cecilia haar jurk uit en stapt in haar ondergoed in de fontein terwijl Robbie toekijkt . Het is een gebeurtenis die Briony niet goed kan duiden . Als Briony later opnieuw getuige is van een ruzieachtige ontmoeting tussen die twee, is ze ervan overtuigd dat Robbie een gevaar vormt voor haar zuster. Zeker als er die dag een misdaad gepleegd wordt....waarvan Cecilia en Robbie - mede door de rijke verbeeldingskracht van Briony - het slachtoffer worden en die het leven van alledrie voorgoed zal veranderen.
Bij de Brit Ian McEwan moet je altijd oppassen. Je wordt belazerd waar je bij staat. In Boetekleedis de hoofdpersoon een schrijfster, Briony Tallis, die haar eigen leven te boek stelt. Op dat moment weet je dat je moet uitkijken. Schrijvers vertellen immers nooit de waarheid. Pas later is duidelijk dat Briony haar leven op creatieve wijze reconstrueert. Als meisje zorgde zij ervoor dat Robby, de zoon van de huishoudster, valselijk werd beschuldigd van aanranding. Het leven van Robby, haar zus Cecilia -tot over haar oren verliefd op Robby- en de rest van de familie is dan compleet ontwricht.
Robby komt in de gevangenis en gaat daarna het leger in; Cecilia verlaat haar familie en wordt verpleegster, terwijl ze wacht op Robby die in Europa vecht aan het begin van de Tweede Wereldoorlog. Ook de fantasievolle Briony gaat oorlogsgewonden verplegen, nadat ze achter de werkelijke schuldige komt van de verkrachting. Zij doet boete door nobel werk en door het hele verhaal op te schrijven. Het eerste deel is een vrij gedetailleerde beschrijving van de familie Tallis. McEwan neemt ruim de tijd om erg veel personages te introduceren en kruipt in de huid van al die personages om de onderlinge relaties bloot te leggen. Een kleine familieroman. Het tweede deel lijkt echter op romans over de eerste wereldoorlog: Britse soldaten, waaronder Robby, moeten zich onder erbarmelijk omstandigheden terugtrekken van het Europese vasteland en zich via Franse weggetjes een goed heenkomen zoeken naar de kust. Veruit het interressants is het derde deel , want daarin vertrouwt Briony haar leven als verpleegster en beginnend schrijfster aan het papier toe. In dat deel komt alles weer goed: Robby komt terug, de zussen spreken na lange tijd weer met elkaar en Briony kan Robby zeggen dat ze hem fout had beschuldigd.Het lijkt uit te draaien op een Happy end. Maar er komt nog een slothoofdstukje, waarin Briony snel de 'echte' waarheid vertelt. En daarmee draait McEwan de hele roman op zijn kop en worden de vierhonderd pagina's daarvoor pure fictie en weet je niet meer wat je moet geloven. Zijn die eerste twee delen een pastiche op de familieroman en de oorlogsroman? Het is een superieure vorm van ironie: als boetedoening de waarheid te boek stellen en er dan toch fictie van maken. Maar je was gewaarschuwd met een schrijfster als hoofdpersoon, en helemaal bij een schrijfster die ontsproten is aan het brein van Ian McEwan.
Ian McEwan:-1948
Ian McEwan werd geboren in de Engelse garnizoensplaats Aldershot, Hampshire, op 21 juni 1948 als zoon van David McEwan , een soldier ,en Rose Moore. Hij bracht zijn jeugd door in Singapore en Tripoli. Toen hij elf jaar was stuurden zijn ouders hem naar een kostschool in Engeland. Het vertrek naar Engeland, dat hij in The Child in Time beschrijft, was duidelijk een breekpunt in zijn leven. Na zijn kostschool had hij een aantal baantjes en studeerde Engelse literatuur aan Sussex University. Daarna volgde McEwan als enige student met succes de studie Creative Writing aan de University of East Anglia. Malcolm Bradbury was een van zijn docenten in Norwich. McEwan vond in 1973 een literair agent en verhuisde een jaar later naar Londen. Hij werkte als journalist en kreeg een aantal werkbeurzen toegekend. McEwan werd in 1975 in één klap wereldberoemd met zijn verhalenbundel De laatste dag van de zomer, die eerst in Nederland verscheen, daarna in Engeland en vervolgens in nog vele landen. Zjn romans en verhalen zijn inmiddels in meer dan dertig landen verschenen. Het vroege werk van McEwan is voornamelijk sinister en de duistere kant van de mens was vaak het onderwerp van zijn boeken. Met The Child in Time kwam daar verandering is. Het boek is realistischer en milder dan voorgaande. Deze lijn zette zich de afgelopen jaren door met als gevolg dat Atonement(Boetekleed) met recht gezien wordt als een hoogtepunt in zijn oeuvre. McEwan schrijft ook filmscripts. In 1982 schreef hij het script voor The ImitationGame, een televisiedrama. In datzelfde jaar huwde hij ook met Penny Allen. Ze kregen twee zonen samen , maar zal er in 1995 van scheiden. In 1997 hertrouwt hij met Annalena McAfee. Daarnaast verschenen nog vele scripts van zijn hand, waaronder The Ploughman's Lunch, een film die zich afspeelt tijdens de Falkland-oorlog. Ook werden enkele van zijn romans verfilmd, zoals The Innocent en The Cement Garden. Hij heeft zich in ruim een kwart eeuw een naam verworven in de top van de Engelse letteren. De schrijver ontving in 1998 de Booker Prize voor Amsterdam, volgens verschillende critici niet eens zijn beste boek. Uit zijn werk blijkt een hevige interesse in de duistere kanten van het leven. Dreiging, obsessies, geweld, sadisme en dood, maar ook seksualiteit en erotiek spelen een belangrijke rol. De keuze voor deze onderwerpen leverde hem de bijnaan McAbre op, en zijn verhalen roepen zowel bewondering als schrik op. Mag de thematiek de lezers soms verdelen, McEwan wordt in brede kring geroemd om zijn meeslepende schrijfstijl. Zijn boeken zijn met vaart geschreven en van hoog literair niveau. Zijn belangstelling voor de macabere zijde van het menselijk gedrag is in de loop der jaren steeds diepzinniger geworden.
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
"Oorlog: een laffe vlucht uit de problemen van de vrede."
De vrouw is het enige geschenk dat zichzelf verpakt.
Hondenleven
Lekker slapen, heerlijk zacht, stilletjes liggen, weinig gapen. op tijd je eten, wat had je gedacht? Een wandeling elke dag Poezen pakken als het mag. Boze dieven buiten gooien, altijd weg met vlooien. Vertroeteld worden door de baas, konijntjes vangen en soms een haas. Nooit in de kou een beentje kluiven, rollebollen en springen naar de duiven. Putten graven, liefst heel diep en hopen dat 't baasje ze niet ziet. En heel soms in 't bedje slapen, Zachtjes dromen van mijn vriendjes en alle lieve kindjes. Wat is het fijn, hier een hond te zijn.
ZO - heb het weer eens gelapt zé ! ruitenlappen , zooitje van niets
Tezamen aan de dis gezeten zijn wij verzoend met ons bestaan , zolang wij niet bij ons geweten en bij ons hart te rade gaan.
Heere Heeresma
Paul Auster
James Patterson
John Le Carré
Lezen vrijwaart je van gekooide gedachten .
"Bij processen van terroristen zit de zaal bomvol."
Ervaring is eenvoudig de naam die we aan onze fouten geven.
Dankbaarheid is een bloemke , dat in weinig hoven bloeit. -Guido Gezelle.
Emoties, ach,mevrouw, emoties Zijn zo vies ; vis die niet kan zwemmen In mijn uitgekookte zee van ironie .
Armoede brengt volkeren tot revoluties en revoluties brengen het volk weer tot armoede .
Je kunt wel roepen dat je op het juiste spoor zit, maar daar schiet je niks mee op, als de trein stil staat.
Neem eens afstand, dat geeft meer zicht.
Sommige mensen worden zozeer bewierookt dat ze de verstikkingsdood sterven.
Humor is de zwemgordel op de rivier van het leven
Alleen een gek voelt
met beide voeten
hoe diep het water is
Als iemand bij me aanbelt, doe ik altijd mijn jas aan voordat ik de deur open doe. Minder leuk gezelschap zeg ik: "Sorry, ik moet juist weg." Wel leuk gezelschap: "Wat leuk, ik kom net thuis."
"Een bibliothecaris is een boekhouder."
Want men moet nooit te lang verwijlen In den warmen schoot van 't geluk : De schoonste illusies verijlen Onder een voortdurenden druk.
Moeilijker dan leven zonder toekomst is leven zonder verleden. .
Wie twijfelt aan zijn eigen eerlijkheid begint eerlijk te zijn
John Grisham
Er is iets dat de voortijden ons leren En ook de zon die net is opgegaan . Het eeuwige lot der mensen is ontberen, Je hebt alleen wat je kunt laten staan.
Door al wat je bezit laat je je leiden, En waar je meester bent, en je ook knecht, Behoefte ziet zich van genot gescheiden, En plicht hecht zich meteen aan ieder recht.
Als men de taal met een handschoen vergelijkt, die om een inhoud getrokken is, dan past de Duitse, Franse en Italiaanse te ruim, de Nederlandse te strak, terwijl de Engelse als gegoten zit.
Allerzielen(1998)
Would you invite a serial killer into your home? If you have a computer and a modem, you may have already opened the door
