Een goed boek moet ons niets geven,doch iets afnemen : één van onze zekerheden .
De dood kan men zich niet indenken omdat hij afwezigheid van gedachte is. Dus komen we er niet onderuit te leven of we eeuwig waren
.
Elisabeth George
Zoals de akker bedorven wordt door onkruid zo de mens door zijn begeerten.
JUST LOOKING
Met mensen die nooit denken , is het moeilijk méédenken..
Stel dat de avond niet zou vallen en dat het moeizame gedoe dat wij bedrijven met ons allen zou doorgaan tot oneindig toe
A fine is a tax for doing wrong A tax is a fine for doing well
Ik was een kind Ik kreeg een horloge Maar ik kon niet klokkijken Ik was een man Ik keek op mijn horloge En ik zag dat ik voort moest maken Ik was een vrouw Ik keek op mijn horloge En ik zag dat ik achter liep Ik was oud Ik keek op mijn horloge En ik zag dat het stilstond Ik was god ik wist al lang hoe laat het was
Liefde is soms als dag en nacht, voor altijd samen, altijd gescheiden.
Sue Grafton
'Deze plaats is bezet' zeggen we uitsluitend als er niemand op zit
Laat Amsterdam je noit verlokken Mijdt grote steden als de pokken Ik weet de lichtstroom trekt ons aan Ofschoon w'erin ten onder gaan Hoevelen zijn niet door dat leven Vernietigd, in het slijk gebleven 't Gevaar ligt oov'ral op de loer Nee jongenlief, blijf jij maar boer
Er staat een buizerd aan het mateloos verschiet. 'De vogel bidt', verklaren ons de biologen, Maar elke sukkel die omhoog kan blikken ziet Dat hier de goegemeente deerlijk wordt bedrogen.
Want bidden, heren, is dit ongetwijfeld niet: Onder het bidden sluit men altijd nog zijn ogen. Wat zulk een vogel doet is daarom hypocriet, En uw verhaaltjes acht ik weinig overwogen.
De doorn krijgt water omwille van de roos.
Wie zichzelf hartstochtelijk bemint, mag er zeker van zijn dat de liefde wederzijds is .
Net als een plant kan een kinderziel onmogelijk groeien zonder warmte ( Carl Jung )
"Geluk is het enige wat zich verdubbelt als men het deelt "
Enkele mooie streekbeelden
Schildpadden kunnen meer over de weg vertellen dan hazen.
Secundaire analfabeten noemt men mensen die hebben leren lezen , maar het nooit meer doen.
Wie van hoop leeft, zal nooit dik worden
A careless word may kindle strife. A cruel word may wreck a life. A timely word may level stress. A loving word may heal and bless.
"Het leven is een soep met vier troostende mergpijpen erin: de drank, de liefde, de tabak en de kunst."
"Een tong: een uiterst fatsoenlijk ding zolang hij niet van een vrouw is."
"Zoek niet de schuld, maar de oplossing, in jezelf."
EXCELLENCE can be obtained if you Care more than others think is wise Risk more than others think is safe Dream more than others think is practical Expect more than others think is possible .
.
Hij dacht. En vond een uitkomst evenmin, maar raakte bijster in het eigen hart. Want wie de ganse kluwen heeft ontward, die weifelt tussen einde en begin
Een kinderlied had me erheen bewogen; ik stond onder een al te schelle zon en zag hoe ik als kind was voorgelogen - geen mens danst op de brug van Avignon.
Je moet geen vraagteken zetten waar God een punt heeft geplaatst.
Wie iets wil doen, vindt een middel. Wie niets wil doen een excuus
LIEFDE KOST NIETS OM TE KRIJGEN MAAR IS ONBETAALBAAR ALS JE HET HEBT.
Salman Rushdie
"Elke deugd heeft onechte zusters, die de familie schande aandoen."
Vergiffenis is de geur die het viooltje afgeeft aan de hiel die het vertrapt heeft . ( Mark Twain)
"Dit jaar gaan we met het vliegtuig op vakantie en ik neem mijn kanarie mee. Ik hoop maar dat hij niet ziek wordt, want dat beest heeft nog nooit gevlogen."
Woorden zijn de kleuren van de gedachte. ( Hugo Claus )
Auteurs en hun boeken
korte beschrijvingen
15-10-2008
* De zelfmoordclub * van Arto Paasilinna
De zelfmoordclub
van Arto Paasilinna
Uitgeverij :Wereldbibliotheek, 2004, 239 p.
Oorspronkelijke titel:
Hurmaava joukkoitsemurha" , 1990
Vertaling: Annemarie Raas, 2004
ISBN-10: 90-284-2045-2
ISBN-13: 978-90-284-2045-8
*** Het Finse levensgevoel wordt door Paasilinna als volgt verwoord: ,,Somberheid, melancholie en bodemloze apathie zijn de grootste vijanden van het Finse volk. De smart wordt zo sterk gevoeld dat veel Finnen de dood als enige uitweg zien.''
***
Zelfmoord mag dan op zichzelf geen opgewekt thema zijn, in deze roman weet Paasilinna er een opmerkelijke draai aan te geven
: in de loop van zijn roman verandert een groep potentiële zelfmoordenaars in een gezelschap dat, op weg naar het einde, hernieuwde levenslust ontdekt.
*** Midzomernacht. De Finnen mobiliseren zich met vereende krachten om de nijpende zwaarmoedigheid de kop in te drukken en ontsteken heidense vreugdevuren. Twee mannen besluiten zelfmoord te plegen, een verbitterde kolonel Kemppainen en een failliete directeur Rellonen , zakenman en net geen vijftig. Moe, verslagen, neergesabeld door het leven en door herhaaldelijke faillissementen en verdenkingen van misdrijven had de man reeds heel wat jammerlijk mislukte zelfmoordpogingen ondernomen. Nu was hij vastbesloten: hij zou zich in een nabijgelegen, bouwvallige schuur voor het hoofd schieten. Dit was echter gerekend buiten ene kolonel Kemppainen die net op die plek druk in de weer was zijn touw ter opknoping aan een balk te bevestigen.
Rellonen greep instinctief op tijd in en redde de kolonel van een gewisse dood. Deze gemiste kans bleek niet het ergste te zijn wat de kolonel kon overkomen, want beide robuuste mannen konden op deze pijnlijk lange dag, bij elkaar hun hart luchten, vonden een begijpend oor en sloten instant een zakelijk verbond.
Met dit beeld begint de Finse auteur Arto Paasilinna zijn roman:" De zelfmoordclub" die in 1990 verscheen .
De heren komen tot een verbluffende daad: ze plaatsen een advertentie in een landelijke krant om alle potentiële zelfdoders te verenigen. De gemeenschappelijk gezochte dood valt lichter dan de eenzame zelfmoord, bovendien is gedeelde smart halve smart.
Ruim zeshonderd mannen en vrouwen reageren op de advertentie 'Heb je zelfmoordplannen?' Ze verenigen zich in de `zelfmoordclub', door de kolonel ook liefkozend het `zelfmoordbataljon' genoemd. Enkele tientallen zitten uiteindelijk in een touringcar op weg naar het noordelijkste puntje van Finland om zich daar in de ijskoude zee te storten.De bus dendert vooruit, dreigt zich dwars door de vangrail heen te knallen totdat de zelfdoders in pure doodsangst op het rode `stopknopje' gaan drukken.
Tussen dit voornemen en de werkelijke eindbestemming van de bus - een prachtige kaap in het zuidelijkste puntje van Portugal - vinden onverwachte en absurde gebeurtenissen plaats waardoor het oorspronkelijke plan steeds meer op losse schroeven komt te staan.,want intussen zijn de zelfmoordenaars zoveel van het leven gaan houden, van de drank die ze gezamenlijk nuttigen, van de liefdes die spontaan opbloeien, dat helemaal niemand meer snakt naar de dood
Paasilinna is er niet de auteur naar om bij een beladen onderwerp als zelfmoord, laat staan een collectieve suïcide, een gepaste, eerbiedige toon te gebruiken. De zelfmoordroman van Paasilinna lijkt voor de auteur eerder een flierefluitend schrijfvertier te zijn geweest, met een feestelijk en spannend boek als resultaat. Droevige zaken als depressiviteit, alcoholisme, teleurstelling in het leven en zelfmoord worden bij Paasilinna literaire slapstick op hoog niveau. De zelfmoordclub is een persiflage op een ontwrichte samenleving waarin het menselijke evenwicht vaak wankel is en iedereen moet knokken voor zijn eigen overleven.
Paasilinna is meesterlijk in de koelbloedige, nonchalante manier van vertellen. Zijn boek zou zich uitstekend voor verfilming lenen; met verrassend scherp oog voor details zet hij de scènes neer.
De zelfmoordclub is een schitterend volgehouden metafoor; hoe kan verlangen naar zelfvernietiging omslaan in levensvreugde? Anders dan de titel doet vermoeden, is de roman eerder een loflied op de even simpele als zinnelijke aspecten van het leven: een gesprek bij het kampvuur, ontluikende erotiek, de schattige Zwitserse Alpenweiden, een zonsondergang, een gedeelde fles drank. De zelfmoordenaars ontpoppen zich als woeste levensgenieters. De jakkerende bustocht van Noord-Finland tot diep in Portugal is beschreven als een adembenemende road movie
Paasilinna laat zien dat wanhoop voortkomt uit een groot verlangen naar gefnuikte levenslust. Vertaalster Annemarie Raas heeft Paasilinna's toon die het midden houdt tussen luchtig en ernstig prachtig volgehouden.
***
***
Arto Paasilinna (°1942), voormalig journalist, behoort tot de meest populaire hedendaagse schrijvers in Finland en bereikt onderhand een gestaag uitbreidend lezersbestand in landen als Frankrijk en Duitsland. Jäniksen vuosi (Haas), zijn meest succesvolle en reeds verfilmde boek werd in tientallen talen gepubliceerd.
Paasilinna's boeken reflecteren doorgaans het dagelijkse Finse leven, veelal bekeken vanuit het perspectief van een modale man van middelbare leeftijd. Zijn stijl is licht en humoristisch. Hij neemt in zijn schrijven graag het moderne leven onder de satirische loep en zet stereotypische personages neer. Paasilinna heeft reeds 33 romans op zijn conto en wordt onderhand als een vast element van 'de Finse herfst' beschouwd. Sommige critici verwijten hem bij elke nieuwe publicatie in herhaling te vallen, maar zijn schrijfstijl heeft toch gezorgd voor heel wat bestsellers en een groeiend loyaal lezerspubliek. De satirische roman 'De zelfmoordclub' verscheen in 1990 en werd naar het Nederlands vertaald in 2004.
Bibliografie :
1975, Jäniksen vuosi (Haas - 1993)
1981, Ulvova mylläri (De huilende molenaar - 2001)
1988, Suloinen myrkynkeittäjä (De gifkokkin - 2002)
1989, Auta armias (Wees genadig - 2005)
1990, Hurmaava joukkoitsemurha (De zelfmoordclub - 2004)
2000, Ihmiskunnan loppulaukka
2001, Kymmenen riivinrautaa (De tien minnaressen - 2007)
Een fascinerende mengeling van alchemie en seksualiteit. Bereid u erop voor om verliefd te worden.
Enter a world of beauty and darkness.
***
Gabriel Blackstone is een coole , arrogante eenentwintigste-eeuwse computerhacker en informatiedief in Londen met een uniek talent.
Hij is in staat om gedachten te lezen.en mensen te doorgronden.
Hij doet dat met de grootste terughoudendheid, tot hij wordt benaderd door een ex-geliefde die hem smeekt haar stiefzoon te vinden. De jongen, Robbie, is enkele maanden geleden voor het laatst in het gezelschap van de mysterieuze zussen Monk gezien.
Zijn vader , die ziek is , wenst te weten wat er juist gebeurde, voor hij sterft. Gabriel is niet gretig om aan hun verzoek te voldoen , maar als hij een foto van Robbie bekijkt komt hij toevallig in Robbie's brein terecht en beleeft hij diens laatste momenten. Als hij in het brein van de stiefzoon terechtkomt, maakt hij een fascinerende reis langs miljoenen deuren waarachter zich allerlei angstaanjagende dieren, voorwerpen en symbolen bevinden. Hij is er bijna zeker van dat één van de geheimzinnige zussen , Minnaloushe of Morrihan Monk de jongen vermoordde , maar hij weet niet welke .
En dus brengt Gabriel een bezoek aan het Victoriaanse Monk House in Chelsea, een plaats waar de tijd lijkt stil te staan.De woonkamer is vol rozengeur,. Afrikaanse maskers hangen in rijen aan de muren, en overal domineert een mysterieus symbool van een kruis met cirkel..
Gabriel raakt in de ban van het huis en de eigenaars ervan, de mooie, raadselachtige gezusters Monk. Een van hen is een moordenares die een huiveringwekkend geheim wil beschermen dat zo oud is als de tijd.
Het uur van de heks , is een angstaanjagend verhaal in de traditie van De Historicus , over grote thema's als liefde, dood, alchemie en de kracht van de menselijke geest om te transformeren en boven de realiteit uit te stijgen - een thriller die de lezer betovert en meesleept tot en met het verpletterende einde.
Ook al maakt Natasha Mostert in dit boek deels gebruik van realistische feiten, computertechnologie en historische personen die echt bestaan hebben, het fantasy gehalte is erg hoog. De manier waarop Mostert de lezer binnensleept in haar web van woorden is indrukwekkend. Het uur van de heks , is een verhaal gevuld met interessante symboliek, romantisch en magisch tegelijk. Het verhaal bouwt de spanning zo intens langzaam op , dat voor je het weet , je passages tegenkomt te vergelijken met de nerveuze bedoening die je ervaart bij het kijken naar een suspense-film waarin de moordenaar zijn argeloos slachtoffer besluipt.
***
Natasha Mostert :
Natasha Mostert is Zuid-Afrikaanse.Ze is geboren in Johannesburg , groeide op in Pretoria . Ze werkte ook als docent aan de Universiteit van Witwaterstrand in Johannesburg en op de WNet-tv station in New York City alvorens met ze zich met schrijven inliet. Als politieke opinie-schrijver schreef zij talrijke artikelen voor dagbladen als de New York Times,Newsweek, The Independent en The Times.
Tot op heden heeft zij vier romans gepubliceerd.Ze is gespecialiseerd in de hedendaagse fantasy psychologische thrillers met paranormale en mysterieuze thema's.
Haar eerste roman, De Midnight Side, zowel een moordmysterie als ghost story bracht ze uit in 2000. The Other Side of Silence (2001), is een thriller over muziek en computer-games. In 2004 verscheen Windwalker , een gotische romance. Het uur van de heks, houdt zich bezig met geheugen,paleizen en hekserij.
Ze woont nu in hetVerenigd Koningrijk in Chelsea, West-Londen,, hoewel ze nog steeds eigenaar is van een appartement in Stellenbosch in haar geboorteland Zuid-Afrika
De nieuwe man Auteur: Rosenboom, Thomas Uitgever: Querido's Uitgeverij BV, Em. Aantal pagina's: 315 ISBN: 9789021476179 ***
Het boek probeert de lezer mee te slepen en te overtuigen, ja te overmeesteren, ja sterker nog, `tot overgave en geloof te dwingen'. Maar de lezer moet eerst nog besluiten of hij zich door dit boek wel wil laten overmeesteren en dwingen. Hij ziet het geweld naderen en huivert. Hij stribbelt tegen. - Thomas Rosenboom.
Geen roman blijft staan als de hoofdpersoon erbij gaat zitten'.
En ten slotte dient er een intrige uitgewerkt te worden, liefst van de klassieke soort, wat in het kort wil zeggen dat de held al strevend krachten losmaakt die hij niet voorzien had en niet meer beheersen kan, waarna hij onafwendbaar aanstuurt op een afgrond, die zich in het laatste hoofdstuk opent.
Hij was bijna eenenzestig nu, en er was nog nooit iets gebeurd, hij had nog nooit iets gedaan, behalve kijken naar de dingen die vanzelf ging, waardoor hijzelf nog minder hoefde te doen " het drogen van de was, het voorbijgaan van een schip, en op die manier ook, terwijl Ilse verfletste op de werf en hij nog zonder opvolger zat, had zijn leven zich voortbewogen, zonder eigen kracht, zonder aandrijving van binnenuit, ja: als een zeilschip op de wind.
-uit De nieuwe man
***
De held van de roman van Thomas Rosenboom is een scheepsbouwer die niet kan ophouden met praten. Maar zijn praten is Rosenbooms schrijven: een poging greep te krijgen op het leven. Hij zoekt naar de middelen waarmee je de roman kunt schrijven met de grootst mogelijke sterkte.
De nieuwe man ,vertelt net als de vorige romans een onwaarschijnlijk schilderachtig en bizar verhaal, gesitueerd in een vergeten uithoek van de vaderlandse geschiedenis. Maar het is ditmaal met strenge hand getrimd tot niet meer dan ruim driehonderd bladzijden .
Het is 1912 en we bevinden ons in het holst van Noordoost-Groningen, te weten aan het Damsterdiep, dat in de negentiende eeuw nog druk bevaren werd maar sinds het graven van het Eemskanaal dood water is. Daar in de stilte, achtergebleven in de tijd, ligt het dorpje Wirdum, en in dat dorpje ligt nog steeds, alsof er niets veranderd is, een werf.
Werfeigenaar Berend Bepol, midden vijftig, houdt de zaak dankzij een hoogconjunctuur zo'n beetje draaiende met kleine klussen en is een tevreden man. Naast zijn directiewerk vindt hij de tijd om zich aan hogere zaken te wijden. Hij doet goede werken voor het dorp en geeft de ruimte aan zijn `filosofische inslag'. Er zijn echter twee grote taken in het leven waar hij in zijn eigen ogen toch niet onderuit komt. Hij zal op de werf zijn opvolging moeten verzorgen en hij zal zijn schuwe dochter Ilse aan de man moeten helpen.
Beide kwesties spelen hoog op als acht jaar later, 1920, een eind komt aan de hoogconjunctuur. Alle vooruitzichten voor de zestigjarige Berend Bepol zijn dus slecht.
Altijd nog geen opvolger.en altijd nog geen man voor Ilse. Hij heeft er niets aan gedaan, zoals hij nergens iets aan heeft gedaan, zijn hele leven eigenlijk al niet, en dat acute inzicht zet hem in beweging. Hij vraagt zijn ontslagen meesterknecht Niesten terug in het bedrijf als zijn beoogde opvolger maar meteen als zijn beoogde man voor Ilse.
.Zo komt vervolgens de intrige aan het rollen, want de meesterknecht laat er geen gras over groeien. De jonge Niesten gaat op een dag naar Bremerhaven en komt thuis met een order voor de bouw van een tweemotorige zeesleper van de modernste soort, voor een van de voornaamste bergingsmaatschappijen van Europa.
Bepol is opgetogen, ja, de toekomst gaat nu echt beginnen. Aan de ene kant vereenzelvigt Bepol zich steeds sterker met de man die zijn werf weer bestaan geeft en de toekomst waarlijk tegemoet stormt .. maar er kiert ook twijfel door zijn blijheid. Hoe hij ook met Niesten aanpapt, hij krijgt maar geen hoogte van de jongen. Geen stom woord komt eruit. Niet eens een woord van dank voor alles wat hij in de schoot geworpen krijgt.
Bepol schrikt voor al het nieuwe terug en zijn wantrouwen groeit tegen diezelfde redder, die hem overspeelt en voorbijstreeft. Hij voelt zich de mindere, kan dat niet zetten en gaat in zijn rol van directeur, wat hij per slot nog altijd is, op zijn strepen staan. Er ontspint zich tussen Bepol en Niesten een soort koningsdrama wanneer de laatste, door Bepol ertoe aangezet om in Duitsland werk voor de werf te zoeken, terugkomt met een prachtige, maar ongebruikelijke opdracht, namelijk het bouwen van een motorzeesleepboot. Bepol heeft dan net een paar baggerschuiten op de helling, uit nood geboren, en hij weigert de hellingen ter beschikking te stellen van het nieuwe project. In feite wenst hij niet opzij te gaan voor zijn opvolger of misgunt hij hem zijn succes. Dan gaat Niesten zijn sleepboot gewoon bouwen in de nabijgelegen paardenwei, vlak aan het Damsterdiep. Daarmee hebben beiden hun lot bezegeld.
De arme Bepol kan niet kiezen of hij Niestens vriend of vijand is en wisselt beide rollen af, tot stijgende verwarring van zijn naasten en hemzelf.
Steeds obsessiever zoekt hij naar een houding tegenover de onpeilbare Nieuwe Man, maar hoe meer hij daar zijn best op doet, hoe minder hij zijn lot ontloopt, en zo gaat hij dan onontkoombaar op het einde af, waar hem de afgrond wacht.
Het drama volgt precies de theorie, het is een vleeswording daarvan, en je moet Rosenboom nageven dat het effect verbluffend is.Er hangt een beladen sfeer, het moet allemaal wel fout gaan. geheel in overeenstemming met de literatuuropvatting van Rosenboom.
De spanning loopt op, het boek werkt als een hogedrukpan. Na de eerste scénes gaat er niets meer in of uit en het wordt almaar warmer, iedere gebeurtenis stookt het vuur hoger op, de druk neemt toe en toe.
Maar het interessante is dat de roman zich met alleen die spanning niet tevreden stelt.De plot vult zich al gauw met de vraag wat deze Bepol nou toch eigenlijk bezielt.
De romans van Rosenboom, draaien steevast om een machtsspel met een ondoorgrondelijke Ander aan wie de held zich spiegelt.Met Bepol tekent hij een held die in zijn zelfgeschapen vormenrijk de kracht van de verbeelding viert, tot hij ontdekt dat die kracht zo groot is dat hij er niet meer uit kan. Bepol is daarmee de angstdroom van het Rosenboomse schrijven. Een figuur uit 1912, geheel verzonnen, licht potsierlijk en pompeus, in een verhaal dat ook al helemaal verzonnen is, gesitueerd in een welhaast onwerkelijk verre wereld en toch een zelfbeeld van de schrijver, misschien zelfs wel het meest intieme dat hij ooit gegeven heeft. Dat is grote kunst.
Net als Dickens, met wie hij een interesse in de social novel en een uitzinnig gevoel voor ironie deelt, spreekt Rosenboom alle mogelijke lezers aan zelfs al grossiert hij (anders dan zijn grote voorganger) in onsympathieke, om niet te zeggen perverse helden.
Thomas Rosenboom : 1956
***
Nederlands roman- en verhalenschrijver, (Doetinchem 08-01-1956). Hij groeide op in Arnhem, waar hij in 1974 zijn eindexamen Atheneum-B haalde. Daarna vertrok hij naar Nijmegen om psychologie te studeren. Deze studie voltooide hij niet. Hij besloot schrijver te worden en ging Nederlands studeren in Amsterdam Zijn eerste publikatie dateert van 1982: het verhaal 'Bedenkingen' in De Revisor. Dit verhaal werd opgenomen in zijn eerste verhalenbundel De mensen thuis, die verscheen in 1983. Eén jaar later werd de bundel bekroond met de Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs en zijn leven als beroepsschrijver nam een aanvang. Dat de Gelderse neerlandicus een bijzonder schrijver was, wisten sommigen al sinds de verschijning van De mensen thuis (1983, drie verhalen over een wereldvreemd ettertje) en Vriend van verdienste (1985, roman over een jonge sadist).
In 1994 onderstreepte hij het met Gewassen vlees. De monumentale historische roman, over een gefrustreerde 18de-eeuwse burgemeesterszoon, was misschien iets te barok van stijl, maar maakte de belofte van zijn twee eerdere boeken meer dan waar.
In 2000 won Antonius Henricus Rosenboom als eerste schrijver voor de tweede keer de Librisprijs.
Een echt uitzonderlijk schrijver toonde Rosenboom zich vijf jaar later met Publieke werken, een roman over twee gedoemde 19de-eeuwse weldoeners die enthousiast ontvangen werd door zowel de literaire kritiek als het grote publiek..
In 2001 verscheen een hertaling door Thomas Rosenboom van het beroemde Journaal van Bontekoe.
In de Reiziger-cyclus vertelt Diana Gabaldon het verhaal van de eigenzinnige verpleegster Claire Randall, die van haar wettige echtgenoot wordt gescheiden als zij tijdens een korte vakantie via een magische kring van stenen twee eeuwen terug in de tijd wordt gezet.
Daar, in de Schotse Hooglanden van de achttiende eeuw, ontmoet ze haar grote zielsverwacht, de rauwe, vaak o zo onredelijke clansman James Fraser. Het is het begin van een liefde die de eeuwen overschrijdt. Het is ook het begin van deze wervelende, met passie geschreven romancyclus, die de lezer meesleurt van de Hooglanden naar het Parijse hof van Charles Stuart, van West-Indië naar de Nieuwe Wereld.
De reiziger is Claire Randall-Beauchamps. Zij is in 1945 met haar man Frank Randall in de Schotse Hooglanden, op de plek waar ze zeven jaar eerder getrouwd zijn.Claire is verpleegster en heeft in de voorbije oorlogsjaren in oorlogshospitalen gewerkt. Frank is docent geschiedenis en heeft genealogie als hobby. Als hij in de plaatselijke registers duikt, en nergens anders meer over kan praten dan over die beroemde voorvader Jonathan Randall, besluit Claire te gaan wandelen naar een magische cirkel van stenen waar de plaatselijke bevolking nog steeds bepaalde rituelen uitvoert.
Wat er precies gebeurt, dat weet ze niet, maar ineens bevindt ze zich in een film. Anders kan ze het niet verklaren dat ze ineens mannen in kilts ziet rennen, achternagezeten door mannen in rode jassen en met musketten in de aanslag. De omgeving lijkt hetzelfde, maar als ze goed kijkt dan zijn de bomen toch jonger, het ruikt frisser, het is anders. De wereld is veranderd. Ze wordt door een man in een rode jas vastgegrepen, en opgelucht roept ze de naam van haar echtgenoot. Maar de man stelt zich voor als Jonathan Randall, en is Frank niet...
Voor tot haar doordringt dat ze zich niet in een film bevindt, maar dat ze midden in een gevecht tussen Engelsen en Schotten is beland, is ze al in handen van de familie MacKenzie, die haar meenemen naar hun kasteel.
Dit is het begin van een lang verhaal, 735 pagina's lang, over de avonturen van een moderne vrouw die in de achttiende eeuw terecht komt. Het is de tijd van de Opstanden (Schotland tegen Engeland).
Op een gegeven moment staat ze voor de keus: blijven of terug naar haar eigen tijd? Het boek is vlot geschreven, hier en daar konden wat meer details de fantasie wat helpen.
Diana is moeilijk onder te brengen onder één bepaald genre: haar werk heeft iets van romantische fictie, historische fictie en science fiction (als je het gegeven van tijdreizen bijtelt).
*** Diana Gabaldon ;1952
Diana Jean Gabaldon ,is geboren op 11 januari 1952 in Arizona (U.S.A.).Haar vader was van New-Mexico en haar moeder was afkomstig van Yorkshire ( Engeland). Haar overgrootvader emigreerde in de jaren 1860 van Engeland naar Arizona.
Diana groeide op in Flagstaff, Arizona.en woont momenteel nog in dezelfde staat, maar wat verder in Scottsdale.met haar echtgenoot , Doug Watkins .Ze hebben drie kinderen. Ze heeft drie diploma's: B.S. in Zoology, een M.S. in Marine Biology aan de University of California, San Diego en een Ph.D in Ecology aan de Northern Arizona University.
Als kind al hield Gabaldon ervan om verhalen te vertellen. Haar opvoeding echter zorgde ervoor dat ze aanvankelijk een ander pad insloeg en studeerde. Vervolgens ging ze als assistent-professor aan de slag aan een universiteit. Haar diepste wens bleef echter om verhalen te schrijven.
Ze begon haar schrijverscarriere op een forum, waar ze haar schrijfselen op plaatse. De positieve feedback van andere forumleden bracht haar ertoe verder te zetten en uiteindelijk kon ze haar eerste boek in de Outlander serie publiceren. Door omstandigheden ging ze aan het werk met computers en zette vervolgens zelf een tijdschrift op: Science Software.
Door deze bezigheden kwam ze in contact met CompuServe. Dit was midden jaren 80, toen het internet nog geen naam mocht hebben. Op CompuServe was echter al een Literair Forum actief. Dit forum werd haar sociale leven, waar ze haar voorliefde voor schrijven kon delen met andere wanna-be schrijvers.
Mensen raadden haar aan een agent te zoeken om het boek te publiceren en via een ander forumlid vond ze een agent die geïnteresseerd was. Deze agent zorgde voor een contract voor drie boeken. En hiermee was de 'Reizigers-serie' geboren.die later uitgroeide tot zes boeken ( met nog één of twee in het vooruitzicht).
De Lord John -serie is een spin-off van de Reiziger-reeks en concentreert zich op een secundaire figuur uit deze serie. Diana Gabaldon nam na haar huwelijk nooit de naam aan van haar echtgenoot :
"My husband was mildly put out that I refused to take his name when we got married. I told him, though, that I'd been spelling "Gabaldon" for people for twenty-five years, and I was attached to it."
De reizigers-serie is niet in een duidelijk genre te plaatsen. De serie heeft een sterk historisch karakter, maar het traditionele idee van de historische roman wordt door het aspect van het tijdreizen in een nieuw kader geplaatst. Ook speelt de romance tussen Claire en Jamie een grote rol, dit is echter zeker geen traditionele romance, waar bij de partners nog lang en gelukkig leven. Hun romance beslaat uiteindelijk een aantal decennia.
The Outlandish Companion (Through The Stones in the UK.) (1999), een gids voor de Outlander series, bevat synopses, karakterstudies en andere noties en informatie Naked Came the Phoenix (2001), in samenwerking met twaalf andere auteurs.
Grimmige literaire Thriller in een ontaarde wereldstad
***
Met "Labyrint van de waan" schreef Mieke de Loof , haar tweede Ignatz-roman,een intelligente historische thriller. De feiten spelen zich af rond 1903, maar die feiten en sommige historische personages zet zij moeiteloos naar haar hand, zoals dat in fictie kan. Het is duidelijk dat ze gedegen onderzoek deed ter voorbereiding van deze thriller: de juiste naam voor meubelstukken en voorwerpen, met als detail soms de maker er bij vermeld. Ze kent duidelijk het terrein en de gebouwen, heeft de kerk bezocht waarin een deel van het verhaal zich afspeelt.Haar commentaar op teksten, boeken, schrijvers en taal... en de wel gekozen citaten van het erudiete gezelschap dat ze ten tonele voert is prachtig
Het lijkt dus allemaal heel echt en authentiek, ook de verzonnen figuren dank zij haar goede psychologische inzicht. Via die voorwerpen en namen van spijzen en dranken creëert zij vaak de sfeer van verfijning en luxe die in het sanatorium heerst waar de bedienden uiteraard geruisloos hun taak vervullen
Je zou "Labyrint van de waan "ook een filosofische spionageroman kunnen noemen waarin niets is wat het lijkt.
De schrijfster neemt in haar roman de lezer mee naar het Wenen van 1914. Terwijl Europa zich opmaakt voor de grootste oorlog ooit, bevindt Ksaveri Ignatz,jezuït en geheim agent, zich in Steinhof, op dat moment het modernste en meest luxueuze sanatorium van Europa.
De man is zijn geheugen kwijt en herinnert zich slechts beetje bij beetje zijn geheime missie: hij moet de katholieke fundamentalisten een fatale slag toebrengen door in Steinhof documenten van hun geheime genootschap, de Sodalitium Pianum, te stelen. Maar niets is wat het lijkt in Steinhof. Welke experimenten voert dokter Koslowsky in het holst van de nacht uit? Wat drijft dokter Epstein, die zo gepassioneerd is door het anarchisme? En waarom komt Fôrstin Elisabeth von Thurn zo vaak de Steinhof Kirche bewonderen?
Hoe dieper Ignatz in het Steinhof-labyrint doordringt, hoe meer hij lijkt te verdwalen.
Een ijzersterke pageturner van Mieke de Loof die voor haar debuut Duivels Offer de Hercule Poirot-prijs ontving. Haar opleiding sociologie en filosofie dient haar goed in dit boek. Als er grote moeilijkheden opduiken, opent zij een uitweg met mooie levenswijsheden die heel natuurlijk deel van de tekst uitmaken. Het verhaal is een strijd tussen goed en kwaad, tussen de modernisten en de fundamentalisten uit het katholicisme van die tijd.Je merkt aan de voorwerpen en het gedrag wie in welke categorie thuis hoort. De fundamentalisten wensen gehoorzaamheid, nederigheid en traditie ten aanzien van de autoriteit van de kerk Zij vinden de Wiener Werkstätte en dergelijke maar niets. De modernisten zijn gevoelig .
Ondanks alles draait deze thriller rond macht en geld en loyauteit. Er zijn een aantal leuke parallelle constructies in de verhouding tussen twee verschillende leerlingen en hun meester. De meester rookt Havana's, de leerlingen zijn niet rokers...
Wat ook geestig is, bijna als running gag, is het commentaar op de Belgische figuur Alfons Jonckx. Le petit Belge, die altijd wat wordt onderschat. Hij is verstandig, wil er bij horen, is gretig in het genieten van luxe en werven van fondsen. Door zijn gebrek aan "aristocratie" valt hij echter geregeld door de mand.
Mieke de Loof maakt met dit boek komaf met het idee dat spannende boeken niet literair kunnen zijn. Je leest er mooie paragrafen in over liefde, eenzaamheid en het verstrijken van de tijd
De pers over Labyrinth van de waan
"Een indrukwekkende en zeer goed gedocumenteerde thriller over de intriges van een kerk die haar gezag in gevaar ziet komen. Een roman, gekruid met prachtige dialogen, waarin een onderkoeld machtsstreven centraal staat." - Pierre Darge in Knack
""Mieke de Loof brengt een geslaagde mix van historische en imaginaire personages (historische faction). Mieke de Loof hoort kennelijk bij het slag schrijvers dat de kunst van het schrappen huldigt. De wellust van de twijfel is haar niet vreemd, ze presenteert een labyrint van teksten en zet aldus de verbeelding van de lezer in werking. Haar boek heeft dan ook soms iets van een gebroken spiegel of een caleidoscoop maar het totaalbeeld blijft wel op het netvlies gebrand." - Henri-Floris Jespers in Mededelingen
"Labyrint van de waan is een originele thriller die strak en helder is gecomponeerd en gebaseerd op vele historische bronnen en figuren." - John Vervoort in Het Nieuwsblad
Mieke De Loof : -1951
*** Mieke de Loof (1951),is een Vlaamse schrijfster, socioloog en filosoof. Ze deed levenservaring op als wetenschappelijk onderzoeker, docent, chauffeur, dienster in een nachtkroeg en als Kyokushin-karateka.
Zij won met de literaire, historische thriller Duivels offer (2004) de HerculePoirot-prijs van dat jaar voor de beste Vlaamse misdaadroman.
.Ze schreef samen met haar vader Jef De Loof : " En niemand hoort je huilen( non-fictie ) over de gevolgen van een atoomoorlog
Elvin Post overtuigt opnieuw met spitse dialogen, rake typeringen en filmische vertelkracht.
***
In filmische beelden en met realistische dialogen schetst Elvin Post ons in Geboren verliezers een beeld van de zelfkant van New York. De straatverkopers, de drugskoeriers, de verslaafden en hun familie. Geboren Verliezers" speelt zich, net als "Groene Vrijdag", af in New York City, het mekka van de drugshandelaren.
Die zijn er dan ook genoeg, en dat kan natuurlijk niet lang goed gaan. De grootste medicijnenverspreider luistert naar de naam Sean Withers en zijn imperium komt behoorlijk onder druk te staan door de slopende concurrentie.
De jonge Romeo Easley werkt als verkoper van tweedehands tijdschriften op Manhattans 6th Avenue. Op zijn vaste standplaats is hij bovendien ver weg van zijn appartement in Washington Heights, de gevaarlijke New Yorkse wijk waar hij samen met zijn moeder en zijn broer Russell opgroeide onder de beschermende vleugels van de crimineel Sean Withers.
Maar terwijl het lot Romeo voor het eerst van zijn leven gunstig gezind lijkt, raakt zijn broer Russell- die er net een gevangenisstraf van zes maanden heeft opzitten - steeds meer verstrikt in Seans web van misdadige praktijken. Russell probeert zijn broertje en moeder te onderhouden door Sean te assisteren bij zijn deals.,aangezien hun aan alcohol verslaafde moeder nauwelijks in staat is voor de twee jongens te zorgen.
Het tij begint zich echter tegen Sean te keren wanneer een aantal van zijn jongens opgepakt worden of zich tegen hem keren. De politie komt hem op het spoor en hij wordt zodanig paranoïde en irrationeel dat hij besluit zijn Beretta te trekken en het heft in eigen handen te nemen. Iets waar Romeo en Russell liever buiten waren gebleven.
Het is wel even wennen dat de moord niet meteen op de eerste bladzijde wordt gepleegd. Een geraffineerd uitstel, want als de bal eenmaal begint te rollen, is er geen ontkomen meer aan.
Met zijn zojuist verschenen derde thriller laat Elvin Post zien dat hij als auteur nog altijd in staat is om te groeien. Geboren Verliezers is namelijk wederom een stap vooruit en je kan je onderhand afvragen waar precies het plafond ligt voor deze jonge auteur. De groei zit hem deze keer vooral in het zeer volwassen verhaal, dat weliswaar vrij eenvoudig is, maar wel op overtuigende wijze door Elvin Post is uitgewerkt.
De humor is in Geboren Verliezers wat minder aanwezig dan in de twee voorgaande boeken van Post, maar dat heeft ook duidelijk met het onderwerp te maken. Maar helemaal uitgebannen is hij zeker niet, en vooral het theegebruik van drugsbaas Sean Withers zorgt regelmatig voor memorabele momenten.
Doordat hij zijn fantastische karakters iets uitvergroot, - neem nu het vriendinnetje van Sean Withers en haar Jack Russelltje Zebra - duurt het lang voor het verhaal echt spannend wordt. De eerste helft van het boek benut Post om de omgeving, de personages en de situatie te omschrijven. Daarna wordt het spannender, hoewel het woord nagelbijtend hier niet op zijn plaats is.
Maar het middelpunt van het verhaal is de band tussen de broers Romeo en Russell Easley. De twee jongens houden onvoorwaardelijk van elkaar en vooral Russell doet alles om zijn jongere broer te beschermen en uit de wind te houden. Als echter een andere drugsdealer zijn oog op het domein van Sean Withers laat vallen, lijkt het er op dat de broers toch nog in de problemen gaan komen.
In Geboren Verliezers zit geen nagelbijtende spanning, maar wel een goed en intrigerend verhaal over het leven in een achterstandswijk van New York.
De helden zijn niet de dealers en zeker niet de politie. De ware helden zijn de mensen die proberen uit de problemen omhoog kruipen en een poging doen een menswaardig bestaan op te bouwen.
Elvin Post -1973
***
Elvin Post is op 25 november 1973 geboren te Rotterdam.Hij begon zijn carriére na zijn stage bij het literaire agentschap Ralph Vicinanza in Manhattan (New York). Aldaar schreef hij ook recensies voor het AD van buitenlandse thrillers. In Manhattan raakte hij geinspireerd om zelf te beginnen met het schrijven van boeken.
In 2004 won hij, als jongste winnaar tot dan toe, de Gouden Strop voor zijn debuut misdaadroman Groene vrijdag. Daarnaast is Elvin Post hard op weg de meest vertaalde Nederlandse auteur te worden. Werd Groene Vrijdag onder andere al vertaald in het Duits, Spaans en Frans, van Vals Beeld zijn de vertaalrechten al verkocht aan Israël en het boek zal in het Hebreeuws worden vertaald.
Naast schrijver is hij fanatiek amateurvoetballer. Hij was jarenlang spits van het Rotterdamse VOC en won eenmaal de zilveren en tweemaal de bronzen schoen. In 2006 verschijnt zijn eerbetoon aan alle amateurvoetballers 'Het 17de'. Het boek beschrijft de tragiek, maar vooral de romantiek van amateursport, waarin vriendschappen voor het leven worden gesloten, bijgeloof een nog grotere rol speelt dan bij professionals, en de verhouding tussen fanatisme en prestatieniveau vaak hopeloos uit balans is.
Elvin Post is getrouwd en heeft twee kinderen.en is de zoon van thrillerauteur
"On the Run" (New York: Bantam Books, 2005) vert.uit het Engels: Els van Son
1e druk : okt. 2007, : Uitgeverij Sijthoff,Amsterdam
Paperback 328p
ISBN 978-90-218-0066-0
***
Ex-geheim agente Grace Archer, die in een vorig leven voor de CIA werkte leeft ondergedoken en alleen met haar achtjarige dochter Frankie op een afgelegen ranch in Alabama. Ze woont hier na een mislukte missie in Marokko, waar zij door de CIA wordt beschermd tegen een grote Marokkaanse misdadiger. Ze woont al jaren vreedzaam met de oude Charlie, beheerder van ranch. Al snel wordt duidelijk dat Grace een talent heeft om met paarden om te gaan.
Ze kan de meest onhandelbare paarden temmen en schroomt de vele risico's die hierbij komen kijken niet. In een vorig leven werkte ze voor de CIA, maar na een mislukte missie in Marokko leeft ze ondergedoken. Denkt ze.
Maar op een dag krijgt ze van de CIA te horen dat haar leven in gevaar is . Er wordt een poging gedaan om haar te ontvoeren en ze moet noodgedwongen op de vlucht slaan met haar dochtertje. Hierbij wordt ze geholpen door Jake Kilmer en zijn team, haar vroegere commandant en leraar bij de CIA. Bij haar volgende schuilplaats gaat het toch fout.
Frankie wordt met geweld ontvoerd door handlangers van Marvot, een Marokkaanse misdaadkoning. Om Frankie vrij te krijgen moet Grace terug naar de plaats van haar mislukte missie in Marokko. Hier moet ze de ongetemde blauwogige paarden van Marvot trainen. Alleen die paarden zijn in staat in de Marokkaanse woestijn een verborgen schat te vinden.
De sirocco ,is een mooie mix van romantiek en spanning en een echte thriller voor vrouwen.Niet spannend genoeg om wakker van te liggen, maar mysterieus genoeg om verder te willen lezen.
Het gaat over een onafhankelijke, sterke vrouw , die zich na. een turbulent leventje vestigt op een idyllische ranch, waar ze bevalt van een schattige en talentvolle dochter. Wie de vader is, wordt in het begin van het verhaal nog niet bekend gemaakt en dat geeft extra motivatie om verder te lezen. Later in het verhaal komt de vader in beeld.
De verstoorde relatie tussen hen maakt dit verhaal alleen maar interessanter.Alhoewel het wel enigszins voorspelbaar is, worden de twee weer verliefd op elkaar, maar niet voordat Grace het hem eerst erg moeilijk maakt. Romantiek en actie; ideaal leesvoer voor vrouwen dus.
Het begin is een beetje verwarrend doordat heel kort een situatie wordt beschreven waar vervolgens een aantal hoofdstukken niets mee wordt gedaan. Maar, zoals het hoort bij een goed boek vallen de puzzelstukjes uiteindelijk wel op hun plaats. En na het eerste hoofdstuk leest het boek een stuk makkelijker.
De tegenstander is Paul Marvot, de baas van een misdadig gezelschap met als basis Marokko. Hier bezit hij twee bijzondere witte paarden met blauwe ogen die alleen Grace Archer zou kunnen temmen
Het verhaal is origineel en mystiek, waarbij je je verbeeldingsvermogen en fantasie flink mag gebruiken. Niettemin zorgt het originele plot toch voor enige vraagtekens. Waarom kunnen twee bijzondere paarden van Marvot een bijzondere schat vinden in de Sahara? Hebben zij daar een speciale sensor voor? Maar als hier niet teveel over nadenkt, is dit een prima verhaal .
Vooral de dialogen en de 'interior monologues' zijn van een clichematig niveau, net als het beeld dat van de CIA geschetst wordt. Actie is er voldoende en dat is ook het beste deel van dit boek dat sterk leunt op 'The Horse Whisperer', maar er niet mee kan wedijveren. Gezien de verkoopsuccessen van deze schrijfster is er toch een grote groep van liefhebbers van haar boeken.
Iris Johansen : -1938
woont in de nabijheid van Atlanta ( Georgia)
THE NOVELS OF IRIS JOHANSEN
The Forever Dream (December 1985) The Wind Dancer (February 1991) Storm Winds (June 1991) Reap the Wind (October 1991, revised 2002) The Golden Barbarian (1992) Last Bridge Home (September 1992) The Tiger Prince (January 1993) The Magnificent Rogue, 1993 The Beloved Scoundrel (September 1994) Midnight Warrior (August 1994) Dark Rider (May 1995) Lion's Bride (February 1996)
The Ugly Duckling (May 1996)- Lelijk eendje Long After Midnight (March 1997)- Ver na middernacht The Face of Deception (October 1998)--Het gezicht van de dood And Then You Die (January 1998)- Het laatste uur The Killing Game (September 1999)-Dodelijk spel The Search (June 2000)-De speurtocht Final Target (May 2001)-Winddanser Body of Lies (March 2002)-Kern van leugens No One To Trust (October 2002)-Verraderlijke trouw Dead Aim (April 2003)- De schok Fatal Tide (September 2003)- De vloed Firestorm (March 2004)- De brand Blind Alley (September 2004)- De klopjacht Countdown (May 2005)- De opgraving On the Run (December 2005)- De Sirocco Killer Dreams (May 2006)- De narcose Stalemate (December 2006) Pandora's Daughter (October 2007) Quicksand (April 2008) Silent Thunder (July 2008)
" Ik heb altijd de landen waar ik werk, vanbinnenuit proberen te begrijpen. In Kingston was het bovendien moeilijk om de achterzijde niet te zien. Het toeristische Jamaica is heel wat anders dan de hoofdstad. Aan het harde Kingston kun je niet voorbij. De problemen worden ook niet weggestopt in deze maatschappij, alles is heel in your face."
Portocarero's nieuwste boek leest ook als een alternatieve toeristische gids. "Ik zal misschien een waarschuwing vooraan in de boeken moeten zetten, dat ik niet opdraai voor de gevolgen als mensen in de verkeerde buurt terechtkomen. Maar als je over Brussel spreekt en je hebt het verschil niet beleefd tussen de Louizalaan en de Marollen, dan heb je de stad niet gevoeld."
***
Wat als Haïti in plaats van achter, voor is op de geschiedenis? Een duivels geraffineerd complot speelt zich af doorheen de wijken en de geheimen van de mysterieuze Haïtiaanse hoofdstad Port-au-Prince, tegen een achtergrond van politieke verwarring en ambitie.
Is het magie? Is het manipulatie? Is het machtshonger? Is het marketing?
Haïtiaanse nachten, vormt het fascinerende sluitstuk van de trilogie die al de nachten in New York en in Jamaica verkende. Maar Haïtiaanse nachten is niet alleen een meeslepende thriller. Het verhaal zindert na in de verbeelding, omdat het diep ingaat op mensen en dingen. Als geheel vormt de trilogie een indringende beschrijving van de echte wereld, met eindeloos vertakte intriges en een onvergetelijke galerij van personages.
. De Nachten-trilogie omvat" New Yorkse nachten (Hercule Poirot Prijs 2006) "en "Jamaicaanse nachten (2007)." Er loopt een rode draad door de drie verhalen, maar elk boek is ook afzonderlijk te lezen.
Herman Portocarero -1952
*** Geboren op 6 januari 1952 in Sint-Katelijne-Waver , heeft Portocarero sinds zijn debuut in 1984 een veertiental boeken gepubliceerd, en die hebben meestal te maken met wat je zou kunnen noemen menselijke smeltkroezen. Afrika, de Caraïben, New York,zijn plaatsen waar mensen vandaan komen of heen reizen, en hun eigen roots met zich mee nemen. De diplomaat-schrijver maakt zich kind aan huis in iedere stad waar hij neerstrijkt.
In 1978 debuteerde Herman Portocarero in het Frans met de roman La Combine de Karachi.
Zijn Nederlandstalige debuut, Het Anagram van de Wereld, verscheen zes jaar later bij Uitgeverij Manteau. Nauwelijks één jaar later verschijnt Door de Naamloze Vlakte. Met De Voornamen van de Maan sluit hij een drieluik af dat gekenmerkt wordt door postmodernistische en structuralistische invloeden.
.In 1987 verschijnt Portocarero's magnum opus, De Eeuw die Beiroet heet, een complexe roman die een subjectieve wereldgeschiedenis beschrijft.
In de periode waarin hij adviseur was voor Artsen zonder grenzen verschijnt Grenzen Genezen .De opbrengst van dit boek schonk hij aan deze organisatie.
Door creatieve meningsverschillen verscheen zijn meertalige roman Domino niet bij uitgeverij Manteau maar bij Van Halewyck. Deze uitgeverij publiceerde later ook Tijgers Teken: een uitgave waarvoor Herman het verhaal en zoon Joaquin de illustraties verzorgde.
Voor de detective New Yorkse Nachten ontving hij in 2006 de Hercule Poirotprijs.
Herman Portocarero is een artistieke duizendpoot: naast tekenen en het schrijven van filmscenario's wijdt hij zich ook aan muziek.
Portocarero studeerde rechten aan de Ufsia en werkte daarna nog enkele jaren als stagiair-advocaat aan de Antwerpse balie, maar België werd hem al vlug te klein. In 1977 nam hij deel aan het vereiste diplomatiek examen, om in 1978 bij UNESCO in Parijs te gaan werken. Dat betekent meteen de start van zijn internationale diplomatieke carriére, en in 1979 vestigt hij zich in Addis Abeba, Ethiopië waar hij op de Belgische ambassade gaat werken. Deze ruilt hij in 1982 in voor het Jamaicaanse Kingston. Nog eens drie jaar later gaat hij, als eerste secretaris van de Belgische delegatie bij de Verenigde Naties, in het hart van zijn eerste grote liefde wonen: New York.
Van 1988 tot 1990 neemt hij twee jaar loopbaanonderbreking om zich als adviseur van Artsen Zonder Grenzen te wagen aan het ware veldwerk te Nicaragua en Soedan.
Na dit Afrikaanse avontuur neemt een verrijkte Portocarero plaats in het hoofdbestuur van Buitenlandse Zaken te Brussel, maar trekt daarna weer naar New York, om in 1995 zijn tweede grote liefde te vinden in het Cubaanse Havana.Weer enkele jaren verder keert hij dan toch weer terug naar België waar hij tot 2003 actief is op de dienst Verenigde Naties van het Belgisch ministerie van Buitenlandse Zaken. Momenteel is hij consul-generaal in de Verenigde Staten in Atlanta.
Bibliografie :
La Combine de Karachi (roman, 1979) Het Anagram van de Wereld (roman, 1984) Door de Naamloze Vlakte. Een logboek (roman, 1985) De Voornamen van de Maan (roman, 1986) De Eeuw die Beiroet Heet (roman, 1987) Later dan de Nacht (novelle, 1988) Nachtblauw (roman, 1991) De Goudzoeksters. Een fotoroman (roman, 1989) Grenzen Genezen (essay, 1990) Geo-graffiti (essay, 1992) Het Vuurkind (roman, 1993) Ignis Perennis (novelle, 1995) Domino (roman, 1998) Cubaanse Nachten: Onmiddellijke Herinneringen (roman, 2000) Trance Atlantico (roman, 2001) Tropische Trajecten (roman, 2002) Tijgers Teken (roman, 2002) Goud! (roman, 2004)
en de trilogie New Yorkse Nachten (roman, 2006) Jamaicaanse Nachten (roman, 2007) Haitiaanse Nachten (roman,2008)
Het nieuwe boek van de Amerikaan Michael Cunningham is een remake van Mrs. Dalloway van Virginia Woolf. Een riskante onderneming, omdat men geneigd is het originele meesterwerk erbij te pakken en het te vergelijken met deze moderne variant.
Woolf beschrijft een dag uit het leven van Mrs Dalloway. Heel knap verweeft Woolf de overpeinzingen van haar met de gedachten van tal van mensen rondom de hoofdpersoon. Daardoor kom je veel te weten over de manier waarop geliefden en vrienden naar elkaar kijken. In De uren gebruikt Cunningham bijna alle verhaalingrediënten die zijn voorgangster al had toegepast In dit opmerkelijke boek, leunt Cunningham op inventieve wijze op het leven en werk van Virginia Woolf om ons het verhaal te vertellen van een groep personages die worstelen met de tegenstrijdige beweringen van de liefde en successierechten, leven en dood, schepping en vernietiging.
De roman beweegt langs drie afzonderlijke maar parallelle verhalen, elk gericht op de ervaringen van een bijzondere vrouw in de loop van een schijnbaar alledaagse maar in feite cruciale dag.- Virginia Woolf die in de jaren twintig leeft, Laura Brown, die leeft in de jaren zestig en Clarissa die leeft in de jaren negentig. De verhalen van de drie vrouwen worden per hoofdstuk apart verteld.
Maar Cunningham is teveel schrijver om met een gemakkelijke modernisering tevreden te zijn. Naast het verhaal van zijn Mrs. Dalloway, een in New York wonende lesbische vrouw die een party geeft voor een aan aids lijdende vriend, zijn er nog twee verhaallijnen. Virginia Woolf wordt als verhaalfiguur beschreven op het moment dat zij bezig is met het schrijven van Mrs. Dalloway en door hevige onrust en zelfmoordplannen gekweld wordt.
Het verhaal van Virginia begint als ze zelfmoord wil plegen, maar gaat dan verder. Het begint dus bij het einde, en vertelt het verhaal hoe ze er toe gekomen is. *** ----- Virginia woont in een klein dorpje bij Londen, Richmond. Ze is niet gelukkig. Als ze op een morgen op staat, begint ze met het schrijven van een boek. Die morgen verzint ze haar eerste zin van het boek. 's Middags komt haar zus langs, samen met haar drie kinderen. Haar zus is anderhalf uur te vroeg. Virginia heeft zich hierdoor niet gedoucht. Een zoon van haar zus vindt een dode vogel in de tuin. Met z'en vijven leggen ze de vogel op een mooi bedje. Als haar zus weer naar huis is, besluit Virginia een eindje te gaan lopen. Ze loopt naar het station in Richmond en besluit de trein te pakken naar Londen. Ze moet dan nog 25 minuten wachten voordat de trein vertrekt. Richard, haar man, maakt zich ondertussen zorgen en komt haar achterna. Net voordat de trein vertrekt vindt Richard Virginia op het station. Hij belooft haar dat ze terug zullen verhuizen naar Londen. ------
Daarnaast is er nog een verhaal over Mrs. Brown die als jonge, getrouwde vrouw in de jaren vijftig het boek van Woolf leest en door een zelfde rusteloosheid bevangen wordt. Van beiden wordt ook slechts één dag uit het leven beschreven.
----- Laura Brown is een huisvrouw en woont in Los Angeles met haar zoon en haar man. De dag die het boek beschrijft is de verjaardag van haar man, Dan. Als haar man naar het werk vertrokken is, maakt zij samen met haar zoon, Richie, een taart Op de middag komt Kitty, een vriendin, langs. Kitty vraagt Laura of ze voor haar hond wil zorgen, omdat zij naar het ziekenhuis moet. Ze moet haar baarmoeder laten onderzoeken. Laura heeft medelijden met Kitty en kust haar op haar mond. Hier heeft ze later spijt van. Als Kitty weer naar huis is, kiepert Laura de taart in de vuilnisbak en bakt een nieuwe. Later die middag zet ze Richie af bij een oppas en gaat een eindje rijden. Ze besluit een kamer in een hotel te nemen. Ze leest daar verder in het boek Mrs. Dalloway en gaat na anderhalf uur weer naar huis. Ze haalt Richie op en later vieren ze samen met Dan zijn verjaardag.
---- Clarissa woont in New York met haar partner Sally. Clarissa zorgt voor Richard, die aan aids lijdt. Omdat Richard een prijs heeft gekregen voor zijn boek, verzorgt Clarissa een feestje. Ze koopt bloemen en maakt de hapjes klaar. Later die dag komt Louis een gezamenlijke vriend van Clarissa en Richard langs. Ze heeft hem al vijf jaar niet meer gezien. Ze praten wat en later gaat Louis weer naar huis. Hij zal ook op het feestje komen. Als Clarissa naar Richard gaat om hem op te halen, zegt Richard dat hij geen zin heeft in een feestje of in het leven. Hij laat zich uit het raam vallen. Het feestje wordt afgeblazen. Clarissa belt de moeder van Richard, Laura Brown. Laura Brown komt bij Clarissa langs en vertelt waarom ze bepaalde beslissingen heeft genomen. -----
Die verschillende verhaallijnen zorgen voor afwisseling en maken het boek minder beklemmend dan het grote voorbeeld. Daartegenover staat dat het boek op verschillende niveaus interessant wordt. Cunningham laat bijvoorbeeld de autobiografische kant van Woolf zien in haar boek. Haar eigen verwarring geeft ze mee aan haar hoofdpersoon, haar eigen zelfmoordgedachten keren terug bij een bijfiguur.
Ook is De uren te lezen als een emancipatiegeschiedenis van homoseksualiteit. Is er in "Mrs. Dalloway" slechts subtiel een verwijzing te lezen naar een kus die de hoofdpersoon van een jeugdvriendin krijgt, Mrs. Brown weet wat het betekent als zij een vriendin kust. En de moderne Mrs. Dalloway heeft een lesbische relatie, terwijl haar dochter een verhouding heeft met een radicale pot.
Maar bovenal is De uren een spel met de klassieker. Als lezer probeer je steeds te voorspellen en na te gaan hoe Cunningham aan het veranderen is geweest in het plot. Je vraagt je dan ook af of het boek wel gelezen kan worden zonder dat je eerst Woolf leest. De uren is een remake die continu dwingt om te vergelijken. Daarmee wordt het meer een literair interessante exercitie dan een op zichzelf staande roman.
Michaël Cunningham :-1952
*** Michael Cunningham , geboren in Cincinnati (Ohio) ,op 6 nov. 1952 Deze Amerikaanse schrijver, groeide op in Pasaneda(Californië).Hij studeerde Engels aan de Stanford-universiteit en behaalde zijn Mastertitel aan de Universiteit van Iowa. Tijdens zijn studie publiceerde hij al een aantal korte verhalen in de tijdschriften Atlantic Monthly en Paris Review. Zijn debuutroman A Home at the End of the World werd in 1990 gepubliceerd en ontving lovende recensies Zijn bekendste werk is de roman The Hours (1998) die werd bekroond met dePulitzer prijs en in 2002 werd verfilmd met Nicole Kidman, Julianne Moore en Meryl Streep in de hoofdrollen. Dit boek betekende zijn internationale doorbraak en de verfilming van The Hours met uitsluitend steractrices vergrootte zijn naamsbekendheid aanzienlijk.Cunningham doceert bij het Fine Arts Work Center in Provincetown, Massachusetts en aan het Brooklyn College in New York.
LARSSON, ASA : "Het zwarte pad " Oorspronkelijke titel : " Svart stig " UitgeverANTHOS ISBN 139789041409782 vertaler: Elina van der Heijden en Wiveca Jongeneel paperback :
Als tiener heb ik veel en gefascineerd gelezen in het Oude Testament. Hierin vind je mooie verhalen die soms gewelddadig en bloederig zijn. Misschien ligt hier ook een kiem voor mijn fascinatie voor misdaadverhalen. - Äsa Larssön .
***
Midden in de winter vindt een visser in het Noord-Zweedse Torneträsk het lijk van een vrouw in de hut van zijn buurman. De vrouw, Inna, heeft een steekwond in haar borst, maar haar kapotgebeten tong wijst erop dat ze voor haar dood in shock was. Juriste Rebecca Martinsson , die we al kennen uit de eerdere boeken van Larssön , verdiept zich met twee inspecteurs in de zaak. .Al snel leidt het onderzoek naar de werkgever van Inna, Mauri Kallis, die als een soort godfather aan het hoofd van een internationaal mijnbouwconcern staat.Hij had een nauwe band met Inna en haar broer Diddi, die ook voor het bedrijf werkt.
Naarmate Rebecka dieper doordringt in dit machtige bastion stuit ze op steeds meer geheimen en intriges.Het ziet ernaar uit dat ze met haar onderzoek een doos van Pandora heeft geopend, waarvan niet alleen Inna op een gruwel ijke manier het slachtoffer is geworden,maar waardoor zijzelf nu ook voor haar leven moet vrezen.
Met Het zwarte pad heeft Äsa Larsson opnieuw een spannende thriller geschreven.
Op geraffineerde wijze vermengt ze persoonlijke tragedies met een economisch complot.Ze schrijft met een uiterst vlotte pen en een scherp oog voor de psychologie van haar personages., waarbij ze de wrede realiteit niet schuwt.
In haar eigen woorden : " Het goede gaat de strijd aan met het kwade.Iemand moet worden gered.En iemand moet sterven..
Toegegeven: de schrijfster maakt overvloedig gebruik van flashbacks die de verhaallijn rond het eigenlijke moordonderzoek sterk afremmen. Maar, precies door die flashbacks leert de lezer iedere medespeler in het verhaal door en door kennen, en worden hun handelingen in "het heden" begrijp- en aanvaardbaar.
Bibliografie :
Solstorm -2003 (Zonnestorm) Det blod som spillts - 2005( Midzomernacht) Svart stig- 2006(Het zwarte pad) Till dess din vrede upphör -2008
***
De Zweedse Äsa Larssön (1966) , is een voormalig belastingsrechtspecialiste die als schrijfster debuteerde met Zonnestorm .Ze won daarmee de nationale thrillerprijs voor het beste debuut.Met haar tweede boek Midzomernacht won ze de nationale prijs voor de beste misdaadroman.
Ãsa Larsson werd in 1966 geboren in Uppsala (Zweden) ,maar verhuisde op vierjarige leeftijd naar Kiruna . Ze studeerde rechten en specialiseerde zich in het belastingrecht. Ze woont " sambo" , zoals in Zweden gezegd wordt voor een niet-gehuwd koppel ,met haar partner en twee kinderen , Stella en Leo in Mariefred in de buurt van Nyköping. Vanaf haar debuut is haar leven in een stroomversnelling geraakt. Ze schrijft nu full-time.
Een stille vlam - Philip Kerr (2008) Uitgeverij : De Boekerij - Amsterdam
vertaling uit het Engels : Herman van der Ploeg
van :" A Quiet Flame "
Paperback : 384 blz ISBN 978-1847243560
*** Philip Kerr is de Schotse schrijver , die via zijn protagonist Bernie Gunther het Duitsland van tijdens en vlak na de Tweede Wereldoorlog in Berlijnse trilogie en De een van de ander indrukwekkend tot leven bracht. Hij zet zijn serie rond Bernie voort met : " Een stille vlam " , vrij vlug door De Boekerij in Nederlandse vertaling uitgebracht.
Bernie Gunther is met vele Duitse landgenoten naar Buenos Aires uitgeweken, waar alleen de hoofdcommissaris van de politie zijn identiteit kent. Daar wordt een jong meisje vermoord onder gruwelijke omstandigheden, die verdacht veel lijken op die van de laatste zaak waar Bernie aan werkte in Duitsland maar die hij nooit wist op te lossen.
Het hoofd van de geheime politie vermoedt dat de moordenaar moet worden gezocht onder een van de duizenden ex-nazi's die na 1945 in Argentinië zijn neergestreken. Wie anders dan Bernie Gunther kan hij daarvoor om hulp vragen? In de zoektocht naar de dader komt Bernie meer te weten dan waar de Argentijnse geheime dienst op had gerekend.
Dit boek is opnieuw een indrukwekkende thriller met Bernie Gunther in de hoofdrol, in een verhaal dat zich deels afspeelt in het vooroorlogse Duitsland, maar voor het grootste deel in het Argentinië van de jaren vijftig toen Juan en Evita Peron op het hoogtepunt van hun macht waren.
De lezer maakt de opkomst van het naziregime in Duitsland mee en de consequenties die dit heeft voor gewone mensen en voor beleid bij de politie.Want Bernie Gunther is daar werkzaam en veranderde tijden leveren wrijvingen op tussen collega's. Wie is voor Hitler en wie niet? Op andere momenten schakelt Philip Kerr over naar de jaren '50 in Argentinië .Veel ex-nazi's hebben hier een veilige thuishaven gevonden , hebben hun inborst en wreedheden met zich meegnomen ,en werden hierbij gesteund door de regering van Juan Peron..
De kracht van Een stille vlam zit in de wijze waarop Philip Kerr de lezer deelgenoot maakt van een belangrijke periode uit de geschiedenis van de twintigste eeuw. Uiteraard is er sprake van fictie maar de auteur heeft zijn beschrijvingen gebaseerd op grondige research, zoals uit het nawoord blijkt. Er komen allerlei bekende namen voorbij zoals Mengele en Eichmann, maar ook Juan en Evita Peron.
Dit geeft het verhaal een geschiedkundige en realistische invalshoek en stemt tot nadenken over de rol van Argentinië bij het bieden van een thuishaven voor nazi-moordenaars.
Philip Kerr laat zien hoe zij daar leefden. Een vos verliest zijn streken niet, het nazisme had ook daar zijn aanhangers en de regering steunde dit beleid. In het nawoord maakt Philip Kerr melding van historische feiten die er bepaald niet om liegen.
Een buitengewoon interessant boek rondom Bernie Gunther die zelf ook vuile handen heeft gemaakt. Soms komt hij er binnen het misdaadverhaal wonderbaarlijk goed af. Dat zou een kritiekpunt kunnen zijn op dit boek.
De auteur staat op eenzame hoogte met zijn schetsen van de tijdsgeest en de sfeer van de jaren 1930 tot 1950 in Duitsland en Argentinië.
Geschiedenis die door een goed en spannend verhaal herleeft verdient alle lof.
Philip Kerr -1956
Philip Kerr , is een Schotse schrijver geboren in 1956 in Edinburgh. Hij studeerde aan de Universiteit van Birmingham en was werkzaam als reclame copywriter voor Saatchi and Saatchi, alvorens full-time schrijver te worden. Verder schreef hij ook voor de Sunday Times, Evening Standard en de New Statesman. Kerr publiceerde elf romans onder zijn eigen naam en een kinderreeks , Children of the Lamp, onder de naam P.B. Kerr.
Hij is een van de meest veelzijdige Engelse thrillerschrijvers, die zijn lezers voortdurend verbijstert met zijn meeslepende ideeën vernuftig en waterdicht van opbouw, boeiend en met een flinke dosis humor verteld.
Hij schreef de briljante Berlin Noir-trilogie, bestaande uit Het handwerk van de beul, Een Berlijnse kwestie en Een Duits requiem, uitstekend gedocumenteerde private-eye thrillers tegen het decor van het Duitsland van net voor en na de Tweede Wereldoorlog.
In Een concept voor moord, neemt Kerr zijn lezers mee op een angstaanjagende reis in de geest van een seriemoordenaar die zijn daden rationaliseert volgens Wittgenstein. Grushko speelt in Rusland en werd door de BBC uitgebracht als een miniserie.
Hij is gehuwd met de romanschrijfster
Jane Thynne., woont in Wimbledon( Londen) en heeft drie kinderen.
van : Philippe Claudel, ISBN: 978 90 234 2848 0 Omvang: 368 bladzijden Uitvoering: Gebonden
"Een herder moet altijd aan de dag van morgen denken. Alles wat aan gisteren toebehoort, behoort toe aan de dood, en waar het om draait is leven, dat weet jij beter dan wie dan ook, Brodeck, jij die bent teruggekeerd van waar men niet terugkeert. En ik moet alles doen wat nodig is om de anderen ook te kunnen laten leven en ze naar de dag van morgen te laten kijken
Philippe Claudel wordt in zijn thuisland Frankrijk op het schild gehesen als de leader van een nieuwe gang hoogst getalenteerde schrijvers,Claudel ís een meester in wording.
Dit is opnieuw een roman die zijn tengels in het vlees van de lezer plant.
***
De Tweede Wereldoorlog werpt een killige schaduw over het verhaal,. Brodeck, de verteller, keert terug van een kamp waar hij - letterlijk - als een hond behandeld is. Zijn dorp, een fictief oord dat ergens in de Elzas moet liggen, in de grijze zone tussen Frankrijk en Duitsland, wordt bewoond door een gesloten gemeenschap die de eigen wreedheid probeert te vergeten. Maar de "Anderer "strooit roet in het eten: een bizar personage dat uit het niets is neergestreken in het dorp, en de gelittekende bewoners met de smoel voor een spiegel stompt.
Brodeck krijgt de vraag van zijn dorpsgenoten om een verslag te schrijven over de "Ereigniës", over dat wat gebeurd is. En wat er gebeurd is, is de dood van die "Anderer", die als vreemdeling in het dorp kwam wonen. Details zijn niet nodig, de feiten zijn genoeg. De werkelijke vraag is dat Brodeck, zowat de enige die studeerde in het dorp, een verslag zou maken dat zijn betrokken dorpsgenoten vrij zou pleiten van hun verantwoordelijkheid bij de dood van de Anderer.. Door sec neer te pennen wat er precies gebeurd is, moet hij zijn dorpsgenoten een alibi voor hun wreedheid verschaffen. Maar parallel met het eigenlijke verslag houdt Brodeck ook een persoonlijk relaas bij - het boek van Claudel dus. Erg realistisch is het verhaal niet: wie naar het noordoosten reist, zal geen dorp met zulke sprookjesachtige personages vinden.
,,Van al mijn romans is dit boek het meest geïnspireerd door sprookjes, legendes en mythes, vertelt Claudel. ,,Dat was geen vooropgezet plan. Ik begin altijd te schrijven vanuit het niets. Net zoals de lezer niet weet hoe mijn boeken af zullen lopen, weet ik dat net zo min wanneer ik ze aan het schrijven ben.
*** Brodeck was als kind van vermoedelijk joodse ouders na een pogrom op de kar van een oude vrouw in het dorp aangekomen. Hij was verstandig en leerde snel. Hij werd dan ook naar de hoofdstad gestuurd om er te studeren. Na de kristalnacht keerde hij terug met een vrouw en werd nadien door het dorp uitgeleverd aan de bezetter omwille van zijn anders zijn. Als hond aan de leiband van een bewaker overleefde hij het kamp en keerde hij weer naar het dorp van zijn geliefde, die een kind bleek te hebben gebaard als overlevende. Brodecks naam diende van het oorlogsmonument te worden gehakt, maar zijn letters bleven doorschemeren als was hij één van de doden, zij het geofferd door het dorp. Hij krijgt als geletterde van de burgemeester en de leidende broederschap de opdracht om een verslag maken van wat er zich in dit dorp heeft afgespeeld dat tot de moord heeft geleid op Anderer. Die kwam met paard en ezel door het bos vanuit het oosten over de grens in het dorp. Hij schilderde en tekende het dorp en zijn bewoners en schonk hen de afbeeldingen waarin ze hun geheimen herkenden. Het zwijgen en het onuitsprekelijke leek doorbroken, wat ondragelijk werd voor de herders en hun honden.
De wereld van Claudel bestaat uit grijs en zwart. De kleine lichtpuntjes steken daar fel, maar o zo eenzaam bij af. Ook dit is weer een ingetogen, trieste roman over het menselijk falen dat je intens meebeleeft.
Claudel spant in Het Verslag zoals in Grijze zielen een snaar die hij in de loop van zijn analyse van het kwade meesterlijk aanslaat, waardoor de klank in het hoofd van de lezer blijft zinderen. Philippe Claudel blijft een bron van hoop voor de Franse literatuur, eens te meer niet uit Parijs, maar uit de periferie Nancy. Vernieuwingen komen doorgaans uit grensstreken, van Anderer, bannelingen, van wie dorp, stad of cultuur heeft verlaten en verraden. Wie in staat is zijn of haar wortels te verlaten, kan genoeg afstand houden om terug te blikken. Die kan vanaf de hellingen een overzicht krijgen, van zichzelf en wie hem of haar heeft voortgebracht.
Maar ook onderwijzers en pastoors die bij hun schapen blijven, zijn onmisbaar in hun rol als geweten, geheugen en biechtstoel voor wat mensen elkaar blijven aandoen.Het vereist veel moed en liefde om desondanks temidden van de kudde te leven. Philippe Claudel heeft met Het verslag van Brodeck een meesterwerk opgeleverd. De vraag naar het waarom van de komst van de "Anderer", zijn gedrag en zijn kennis, wordt nergens beantwoord en houdt de drukkende molensteen verder dreigend over de burgers. Dat is een boeiende literaire truc, maar levert een aspect van het Kwade dat niet onderzocht wordt. Het dorp, zeker op de grens langs wegen naar erger, heeft recht op het onderzoek naar de Anderer. Dat vermijdt alleszins dat de angst als een gierende brand om zich heen grijpt en blijft smeulen als veenbrand. Zoiets dek je niet toe met vergeten, want vergeten kan niet meer, omdat er altijd mensen zullen geboren worden die willen weten. Claudel behoeft niet meer dan dat kleine verhaaltje in die bedompte gemeenschap om het hele wereldtoneel te schetsen. Er is maar weinig verbeelding nodig om in het relaas van Brodeck gloeiend hete hangijzers als migratie, de angst voor het vreemde en de clash der culturen te herkennen.Claudel laat doorheen het donkerste zwart een krachtig liefdesverhaal van een aandoenlijke tederheid sluimeren.
Door wat Brodeck in het kamp en tijdens het transport op weg naar dat kamp beleefde, heeft hij het gevoel dat hij zijn zelfwaarde grotendeels verloren heeft. In wat er met de Anderer gebeurd is, heeft Brodeck geen enkel aandeel, maar met het verslag over de feiten zou hij misschien wel in zekere mate medeplichtig kunnen worden. Hij beseft het, maar er is geen heroïsche uitweg uit zijn toestand die een soort lucide willoosheid is. Hij schrijft verder aan het verslag, maar zijn eigen verhaal neemt de overhand en biedt zo toch een uitweg. Het boek is dus als het ware een parabel. De karakters zijn licht uitvergrote zinnebeelden van het kwaad in ons allen Brodeck is geen held.en de confrontatie met het grote kwaad, in het kamp, en met zijn eigen kleinheid lijkt hem met een soort erfschuld belast te hebben.
Het lijkt soms raar dat Brodeck toch doorgaat met het maken van het verslag. Hij kiest voor de feiten, maar krijgt uiteindelijk te horen dat hij toch nog te veel metaforen heeft gebruikt. De gevestigde orde van het dorp wil liever andere feiten geconstrueerd zien. Dat Brodeck zijn eigen verhaal opschrijft, wat wordt vermoed door zijn dorpsgenoten, wordt blijkbaar als een nog grotere bedreiging ervaren. Het betekent immers de vrijheid om uit een waanzinnige normaliteit te stappen. 'Het verslag van Brodeck' is een ooggetuigenreportage vanuit het donkere hart van een mensengemeenschap: voer voor wie de herinnering boven het laffe vergeten verkiest.
Philippe Claudel : -1962
Philippe Claudel, is geboren in 1962 in Dombasie-sur-Meurthe (Lorraine).Hij woont in de omgeving van Nancy, waar hij les geeft aan de universiteit. In zijn werk verwijst hij vaak naar de Lorraine en de natuur vol mysteries daar. In 2003 kreeg hij de Prix Goncourt de la nouvelle voor Les petites mécaniques. Voor Les Ames grises ontving hij in 2003 de Prix Renaudot. In deze roman beschrijft hij een dorpsdrama in de de Eerste Wereldoorlog. In 2005 is dit boek verfilmd. Ook La petite fille de Monsieur Linh (2005) is geadopteerd door de film. Zijn laatste boek, Le rapport de Brodeck (2007) is genomineerd voor de Prix Goncourt en heeft de Prix Goncourt des Lycéens gekregen.In 2007 heeft Philippe Claudel ook zijn eerste film geregisseerd, Il y a longtemps que je taime. Deze film is vertoond op het filmfestival in Berlijn,
Bibliografie :
Meuse l'oubli
(1999; Nederlandse vertaling: Rivier van vergetelheid, 2006)
Quelques-uns des cent regrets
(1999)
J'abandonne
(2000; Nederlandse vertaling: Zonder mij, 2005)
Les petites mecaniques
(verhalen, 2002)
Les âmes grises
(2003; Nederlandse vertaling: Grijze zielen, 2004)
La petite fille de monsieur Linh
(2005; Nederlandse vertaling: Het kleine meisje van meneer Linh)
Le monde sans les enfants
(kinderverhalen, 2006; Nederlandse vertaling: De wereld zonder kinderen, 2007)
Le rapport de Brodeck
(2007; Nederlandse vertaling: Het verslag van Brodeck, 2008)
*Mevrouw Verona daalt de heuvel af * van Dimitri Verhulst
Mevrouw Verona daalt de heuvel af
van Dimitri Verhulst
Uitgeverij :Contact -Amsterdam ISBN 9025425380
112 blz.-novelle
En de dag waarop dit nieuws hier door de heuvels trok, Mevrouw Verona blijft!, Mevrouw Verona blijft! hebben de mannen zingend vlokken schuim op de rivier gepist.
Met veel humor, inlevingsvermogen en kennis van zaken toont Verhulst het leven achter de mistroostige gevel van arm Vlaanderen.
Als schrijver wil ik een tienkamper zijn .-Dimitri Verhulst
*** Een woest talent is Dimitri Verhulst genoemd.,de"ongepolijste chroniqueur van veel wat smerig is in de wereld",.
Een schrijver die net als de ook in het Vlaamse Aalst geboren Louis Paul Boon 'de mensen een geweten wil schoppen'. Schrijft Verhulst over een asielzoekerscentrum (?Problemski Hotel'), dan doet hij geen verslag van het tragische lot van in het nauw gedreven vluchtelingen, maar maakt hij een rauwe schets van een wereld vol door eigenbelang voortgedreven miserabelen. In het alom bejubelde 'De helaasheid der dingen', riep Verhulst in vrolijk stemmende zinnen een verschrikkelijke Vlaamse jeugd op in het verzonnen Reetveerdegem, waar hij bij zijn grootmoeder inwoonde, samen met zijn vader en drie ooms.Mannen die alle vier met hartstocht hun leven verzopen. ,,Zichzelf dood drinken was voor mijn vader geen sport maar een eerder een sociale zegening'', schreef Verhulst met typerend gevoel voor understatement.
Een boek vol gal, bier en misere, maar wel van het veredelde soort, opgediend met sardonisch eergevoel. Die energieke Vlaamse chroniqueur, de schrijver die weemoed paart aan woede, vind je niet terug in de novelle 'Mevrouw Verona daalt de heuvel af '
Hier is een veel bedachtzamer man aan het woord, een schrijver die eerder het goede en het hogere opdiept dan het smerige en volkse.
Er is weer een dorp, maar het is Waals en niet Vlaams. Het dorp telt drie heuvels, waarop drie gehuchten liggen. Op de eerste bladzijde daalt de tweentachtigjarige Mevrouw Verona een van die heuvels af in het besef dat ze niet meer omhoog zal klimmen. In een terugblik op haar leven passeren de dorpsbewoners van Oucwègne én haar grote liefde, de veel te vroeg gestorven meneer Pottenbakker, die haar ook na zijn dood immer vergezelde.
Beneden bij de rivier gaat ze haar dood afwachten. Ze heeft haar grote liefde twintig jaar overleefd. De spar waaraan hij zich heeft opgehangen, heeft twintig jaar liggen drogen. Er is een cello van gemaakt met een heerlijke geur, maar een lelijke klank.
Mevrouw Verona's wandeling heuvelafwaarts vertelt Verhulst in cirkels, waarbij hij als een camera soms op iets of iemand inzoomt en zich dan weer terugtrekt om via een andere plek op de heuvel ook weer bij een andere figuur uit het dorp terecht te komen, meestal in het verleden, met een ander verhaal. Anders dan in 'De helaasheid der dingen' houdt de verteller afstand. Hier is een antropoloog met potische inborst aan het woord; een beschouwer, geen deelnemer. In het dorp Oucewgne klinken louter Franse namen, maar de dorpelingen schijnen niet wezenlijk anders dan in Reetveerdegem. Er is veel bier. Er is een dierenarts die wanneer nodig ook de huisarts is. Er is, de Blonde d'Aquitanie (een koe), het tafelvoetbalspel. en pâs op blz. 81 wordt gerept over 'geld uit de muur' en begrijp je dat het boek zich afspeelt in het heden en het recente verleden.
Gaandeweg blijkt dat Verona en haar grote liefde 'meneer Pottenbakker' nieuwkomers waren in het dorp; noorderlingen, kunstenaars .Ze zijn anders; ze spelen piano, houden van Bach, kennen Proust.
De verteller belicht hun vrijwillige isolement op de heuvel en hun integratie in het dorp. Geregeld dalen ze af naar het café of de kantine van de cinema, naar petanque of voetbalspel. Het levert dorpse taferelen op die Verhulst welbewust op een hoger plan tilt. Zelfs zoiets lulligs en landerigs als het tafelvoetbalspel beschrijft hij als een intens vuurwerk, door de deelnemers volbracht 'in opperste concentratie' (?) ,,Vreugdekreten en vloeken hielden elkaar in balans, stommiteiten werden vereffend met ogenblikken van intense zelfverachting.''
'Mevrouw Verona daalt de heuvel af' is ook iets nieuws; een Proustiaanse blik op de bier drinkende, dorpse onderklasse.
Soms is de stijloefening te opzichtig, en zo innemend als zijn vorige roman is deze novelle ook niet. Maar bewondering overheerst. Als je op de laatste bladzijde weer bij de wachtende mevrouw Verona aanbelandt, keer je graag terug naar de eerste bladzijde om dezelfde vlucht nog eens te maken.
Dimitri Verhulst -(1972)
Dimitri Verhulst ,debuteerde in 1999 met de verhalenbundel De kamer hiernaast bij uitgeverij Contact. In 2001 verscheen van hem :"Niets, niemand en redelijk stil" en in 2003 :" Problemski hotel". Zijn eigenlijk debuut is uit 1994 en heeft als titel:" Assevrijdag". Deze vrij obscure publicatie was een initiatief van hemzelf dat enkel zijn weg vond naar wat vrienden en bekenden. Met de verhalenbundel:" De kamer hiernaast" die genomineerd werd voor de NRC Literair Prijs maakte hij zijn officieël debuut.. Hij publiceerde verhalen en gedichten in verschillende literaire tijdschriften, waaronder Nieuw Wereldtijdschrift, De Brakke Hond en het tijdschrift Underground, waarvan hij redacteur is.
De helaasheid der dingen (2006) werd zijn succesnummer. Dimitri Verhulst won er de publieksprijs van de Gouden Uil mee en de literaire jongerenprijs De Inktaap .Het boek wordt verfilmd door de Vlaamse regisseur Felix van Groeningen. De schrijver staat bekend om zijn scherpe pen en is nooit bevreesd om kritiek op de hedendaagse maatschappij en ons allen te uiten.
Verhulst woont en werkt in Wallonië,in de buurt van Huy(Hoei)
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
"Oorlog: een laffe vlucht uit de problemen van de vrede."
De vrouw is het enige geschenk dat zichzelf verpakt.
Hondenleven
Lekker slapen, heerlijk zacht, stilletjes liggen, weinig gapen. op tijd je eten, wat had je gedacht? Een wandeling elke dag Poezen pakken als het mag. Boze dieven buiten gooien, altijd weg met vlooien. Vertroeteld worden door de baas, konijntjes vangen en soms een haas. Nooit in de kou een beentje kluiven, rollebollen en springen naar de duiven. Putten graven, liefst heel diep en hopen dat 't baasje ze niet ziet. En heel soms in 't bedje slapen, Zachtjes dromen van mijn vriendjes en alle lieve kindjes. Wat is het fijn, hier een hond te zijn.
ZO - heb het weer eens gelapt zé ! ruitenlappen , zooitje van niets
Tezamen aan de dis gezeten zijn wij verzoend met ons bestaan , zolang wij niet bij ons geweten en bij ons hart te rade gaan.
Heere Heeresma
Paul Auster
James Patterson
John Le Carré
Lezen vrijwaart je van gekooide gedachten .
"Bij processen van terroristen zit de zaal bomvol."
Ervaring is eenvoudig de naam die we aan onze fouten geven.
Dankbaarheid is een bloemke , dat in weinig hoven bloeit. -Guido Gezelle.
Emoties, ach,mevrouw, emoties Zijn zo vies ; vis die niet kan zwemmen In mijn uitgekookte zee van ironie .
Armoede brengt volkeren tot revoluties en revoluties brengen het volk weer tot armoede .
Je kunt wel roepen dat je op het juiste spoor zit, maar daar schiet je niks mee op, als de trein stil staat.
Neem eens afstand, dat geeft meer zicht.
Sommige mensen worden zozeer bewierookt dat ze de verstikkingsdood sterven.
Humor is de zwemgordel op de rivier van het leven
Alleen een gek voelt
met beide voeten
hoe diep het water is
Als iemand bij me aanbelt, doe ik altijd mijn jas aan voordat ik de deur open doe. Minder leuk gezelschap zeg ik: "Sorry, ik moet juist weg." Wel leuk gezelschap: "Wat leuk, ik kom net thuis."
"Een bibliothecaris is een boekhouder."
Want men moet nooit te lang verwijlen In den warmen schoot van 't geluk : De schoonste illusies verijlen Onder een voortdurenden druk.
Moeilijker dan leven zonder toekomst is leven zonder verleden. .
Wie twijfelt aan zijn eigen eerlijkheid begint eerlijk te zijn
John Grisham
Er is iets dat de voortijden ons leren En ook de zon die net is opgegaan . Het eeuwige lot der mensen is ontberen, Je hebt alleen wat je kunt laten staan.
Door al wat je bezit laat je je leiden, En waar je meester bent, en je ook knecht, Behoefte ziet zich van genot gescheiden, En plicht hecht zich meteen aan ieder recht.
Als men de taal met een handschoen vergelijkt, die om een inhoud getrokken is, dan past de Duitse, Franse en Italiaanse te ruim, de Nederlandse te strak, terwijl de Engelse als gegoten zit.
