Een goed boek moet ons niets geven,doch iets afnemen : één van onze zekerheden .
De dood kan men zich niet indenken omdat hij afwezigheid van gedachte is. Dus komen we er niet onderuit te leven of we eeuwig waren
.
Elisabeth George
Zoals de akker bedorven wordt door onkruid zo de mens door zijn begeerten.
JUST LOOKING
Met mensen die nooit denken , is het moeilijk méédenken..
Stel dat de avond niet zou vallen en dat het moeizame gedoe dat wij bedrijven met ons allen zou doorgaan tot oneindig toe
A fine is a tax for doing wrong A tax is a fine for doing well
Ik was een kind Ik kreeg een horloge Maar ik kon niet klokkijken Ik was een man Ik keek op mijn horloge En ik zag dat ik voort moest maken Ik was een vrouw Ik keek op mijn horloge En ik zag dat ik achter liep Ik was oud Ik keek op mijn horloge En ik zag dat het stilstond Ik was god ik wist al lang hoe laat het was
Liefde is soms als dag en nacht, voor altijd samen, altijd gescheiden.
Sue Grafton
'Deze plaats is bezet' zeggen we uitsluitend als er niemand op zit
Laat Amsterdam je noit verlokken Mijdt grote steden als de pokken Ik weet de lichtstroom trekt ons aan Ofschoon w'erin ten onder gaan Hoevelen zijn niet door dat leven Vernietigd, in het slijk gebleven 't Gevaar ligt oov'ral op de loer Nee jongenlief, blijf jij maar boer
Er staat een buizerd aan het mateloos verschiet. 'De vogel bidt', verklaren ons de biologen, Maar elke sukkel die omhoog kan blikken ziet Dat hier de goegemeente deerlijk wordt bedrogen.
Want bidden, heren, is dit ongetwijfeld niet: Onder het bidden sluit men altijd nog zijn ogen. Wat zulk een vogel doet is daarom hypocriet, En uw verhaaltjes acht ik weinig overwogen.
De doorn krijgt water omwille van de roos.
Wie zichzelf hartstochtelijk bemint, mag er zeker van zijn dat de liefde wederzijds is .
Net als een plant kan een kinderziel onmogelijk groeien zonder warmte ( Carl Jung )
"Geluk is het enige wat zich verdubbelt als men het deelt "
Enkele mooie streekbeelden
Schildpadden kunnen meer over de weg vertellen dan hazen.
Secundaire analfabeten noemt men mensen die hebben leren lezen , maar het nooit meer doen.
Wie van hoop leeft, zal nooit dik worden
A careless word may kindle strife. A cruel word may wreck a life. A timely word may level stress. A loving word may heal and bless.
"Het leven is een soep met vier troostende mergpijpen erin: de drank, de liefde, de tabak en de kunst."
"Een tong: een uiterst fatsoenlijk ding zolang hij niet van een vrouw is."
"Zoek niet de schuld, maar de oplossing, in jezelf."
EXCELLENCE can be obtained if you Care more than others think is wise Risk more than others think is safe Dream more than others think is practical Expect more than others think is possible .
.
Hij dacht. En vond een uitkomst evenmin, maar raakte bijster in het eigen hart. Want wie de ganse kluwen heeft ontward, die weifelt tussen einde en begin
Een kinderlied had me erheen bewogen; ik stond onder een al te schelle zon en zag hoe ik als kind was voorgelogen - geen mens danst op de brug van Avignon.
Je moet geen vraagteken zetten waar God een punt heeft geplaatst.
Wie iets wil doen, vindt een middel. Wie niets wil doen een excuus
LIEFDE KOST NIETS OM TE KRIJGEN MAAR IS ONBETAALBAAR ALS JE HET HEBT.
Salman Rushdie
"Elke deugd heeft onechte zusters, die de familie schande aandoen."
Vergiffenis is de geur die het viooltje afgeeft aan de hiel die het vertrapt heeft . ( Mark Twain)
"Dit jaar gaan we met het vliegtuig op vakantie en ik neem mijn kanarie mee. Ik hoop maar dat hij niet ziek wordt, want dat beest heeft nog nooit gevlogen."
Woorden zijn de kleuren van de gedachte. ( Hugo Claus )
Auteurs en hun boeken
korte beschrijvingen
14-10-2008
* Het uur van de heks * van Natasha Mostert
HET UUR VAN DE HEKS
van Natasha Mostert
Eerste druk: Dutton, New York (Verenigde Staten)
Uitgever:House of Books B.V.
384pagina's
ISBN:9789044320763
Een fascinerende mengeling van alchemie en seksualiteit. Bereid u erop voor om verliefd te worden.
Enter a world of beauty and darkness.
***
Gabriel Blackstone is een coole , arrogante eenentwintigste-eeuwse computerhacker en informatiedief in Londen met een uniek talent.
Hij is in staat om gedachten te lezen.en mensen te doorgronden.
Hij doet dat met de grootste terughoudendheid, tot hij wordt benaderd door een ex-geliefde die hem smeekt haar stiefzoon te vinden. De jongen, Robbie, is enkele maanden geleden voor het laatst in het gezelschap van de mysterieuze zussen Monk gezien.
Zijn vader , die ziek is , wenst te weten wat er juist gebeurde, voor hij sterft. Gabriel is niet gretig om aan hun verzoek te voldoen , maar als hij een foto van Robbie bekijkt komt hij toevallig in Robbie's brein terecht en beleeft hij diens laatste momenten. Als hij in het brein van de stiefzoon terechtkomt, maakt hij een fascinerende reis langs miljoenen deuren waarachter zich allerlei angstaanjagende dieren, voorwerpen en symbolen bevinden. Hij is er bijna zeker van dat één van de geheimzinnige zussen , Minnaloushe of Morrihan Monk de jongen vermoordde , maar hij weet niet welke .
En dus brengt Gabriel een bezoek aan het Victoriaanse Monk House in Chelsea, een plaats waar de tijd lijkt stil te staan.De woonkamer is vol rozengeur,. Afrikaanse maskers hangen in rijen aan de muren, en overal domineert een mysterieus symbool van een kruis met cirkel..
Gabriel raakt in de ban van het huis en de eigenaars ervan, de mooie, raadselachtige gezusters Monk. Een van hen is een moordenares die een huiveringwekkend geheim wil beschermen dat zo oud is als de tijd.
Het uur van de heks , is een angstaanjagend verhaal in de traditie van De Historicus , over grote thema's als liefde, dood, alchemie en de kracht van de menselijke geest om te transformeren en boven de realiteit uit te stijgen - een thriller die de lezer betovert en meesleept tot en met het verpletterende einde.
Ook al maakt Natasha Mostert in dit boek deels gebruik van realistische feiten, computertechnologie en historische personen die echt bestaan hebben, het fantasy gehalte is erg hoog. De manier waarop Mostert de lezer binnensleept in haar web van woorden is indrukwekkend. Het uur van de heks , is een verhaal gevuld met interessante symboliek, romantisch en magisch tegelijk. Het verhaal bouwt de spanning zo intens langzaam op , dat voor je het weet , je passages tegenkomt te vergelijken met de nerveuze bedoening die je ervaart bij het kijken naar een suspense-film waarin de moordenaar zijn argeloos slachtoffer besluipt.
***
Natasha Mostert :
Natasha Mostert is Zuid-Afrikaanse.Ze is geboren in Johannesburg , groeide op in Pretoria . Ze werkte ook als docent aan de Universiteit van Witwaterstrand in Johannesburg en op de WNet-tv station in New York City alvorens met ze zich met schrijven inliet. Als politieke opinie-schrijver schreef zij talrijke artikelen voor dagbladen als de New York Times,Newsweek, The Independent en The Times.
Tot op heden heeft zij vier romans gepubliceerd.Ze is gespecialiseerd in de hedendaagse fantasy psychologische thrillers met paranormale en mysterieuze thema's.
Haar eerste roman, De Midnight Side, zowel een moordmysterie als ghost story bracht ze uit in 2000. The Other Side of Silence (2001), is een thriller over muziek en computer-games. In 2004 verscheen Windwalker , een gotische romance. Het uur van de heks, houdt zich bezig met geheugen,paleizen en hekserij.
Ze woont nu in hetVerenigd Koningrijk in Chelsea, West-Londen,, hoewel ze nog steeds eigenaar is van een appartement in Stellenbosch in haar geboorteland Zuid-Afrika
De nieuwe man Auteur: Rosenboom, Thomas Uitgever: Querido's Uitgeverij BV, Em. Aantal pagina's: 315 ISBN: 9789021476179 ***
Het boek probeert de lezer mee te slepen en te overtuigen, ja te overmeesteren, ja sterker nog, `tot overgave en geloof te dwingen'. Maar de lezer moet eerst nog besluiten of hij zich door dit boek wel wil laten overmeesteren en dwingen. Hij ziet het geweld naderen en huivert. Hij stribbelt tegen. - Thomas Rosenboom.
Geen roman blijft staan als de hoofdpersoon erbij gaat zitten'.
En ten slotte dient er een intrige uitgewerkt te worden, liefst van de klassieke soort, wat in het kort wil zeggen dat de held al strevend krachten losmaakt die hij niet voorzien had en niet meer beheersen kan, waarna hij onafwendbaar aanstuurt op een afgrond, die zich in het laatste hoofdstuk opent.
Hij was bijna eenenzestig nu, en er was nog nooit iets gebeurd, hij had nog nooit iets gedaan, behalve kijken naar de dingen die vanzelf ging, waardoor hijzelf nog minder hoefde te doen " het drogen van de was, het voorbijgaan van een schip, en op die manier ook, terwijl Ilse verfletste op de werf en hij nog zonder opvolger zat, had zijn leven zich voortbewogen, zonder eigen kracht, zonder aandrijving van binnenuit, ja: als een zeilschip op de wind.
-uit De nieuwe man
***
De held van de roman van Thomas Rosenboom is een scheepsbouwer die niet kan ophouden met praten. Maar zijn praten is Rosenbooms schrijven: een poging greep te krijgen op het leven. Hij zoekt naar de middelen waarmee je de roman kunt schrijven met de grootst mogelijke sterkte.
De nieuwe man ,vertelt net als de vorige romans een onwaarschijnlijk schilderachtig en bizar verhaal, gesitueerd in een vergeten uithoek van de vaderlandse geschiedenis. Maar het is ditmaal met strenge hand getrimd tot niet meer dan ruim driehonderd bladzijden .
Het is 1912 en we bevinden ons in het holst van Noordoost-Groningen, te weten aan het Damsterdiep, dat in de negentiende eeuw nog druk bevaren werd maar sinds het graven van het Eemskanaal dood water is. Daar in de stilte, achtergebleven in de tijd, ligt het dorpje Wirdum, en in dat dorpje ligt nog steeds, alsof er niets veranderd is, een werf.
Werfeigenaar Berend Bepol, midden vijftig, houdt de zaak dankzij een hoogconjunctuur zo'n beetje draaiende met kleine klussen en is een tevreden man. Naast zijn directiewerk vindt hij de tijd om zich aan hogere zaken te wijden. Hij doet goede werken voor het dorp en geeft de ruimte aan zijn `filosofische inslag'. Er zijn echter twee grote taken in het leven waar hij in zijn eigen ogen toch niet onderuit komt. Hij zal op de werf zijn opvolging moeten verzorgen en hij zal zijn schuwe dochter Ilse aan de man moeten helpen.
Beide kwesties spelen hoog op als acht jaar later, 1920, een eind komt aan de hoogconjunctuur. Alle vooruitzichten voor de zestigjarige Berend Bepol zijn dus slecht.
Altijd nog geen opvolger.en altijd nog geen man voor Ilse. Hij heeft er niets aan gedaan, zoals hij nergens iets aan heeft gedaan, zijn hele leven eigenlijk al niet, en dat acute inzicht zet hem in beweging. Hij vraagt zijn ontslagen meesterknecht Niesten terug in het bedrijf als zijn beoogde opvolger maar meteen als zijn beoogde man voor Ilse.
.Zo komt vervolgens de intrige aan het rollen, want de meesterknecht laat er geen gras over groeien. De jonge Niesten gaat op een dag naar Bremerhaven en komt thuis met een order voor de bouw van een tweemotorige zeesleper van de modernste soort, voor een van de voornaamste bergingsmaatschappijen van Europa.
Bepol is opgetogen, ja, de toekomst gaat nu echt beginnen. Aan de ene kant vereenzelvigt Bepol zich steeds sterker met de man die zijn werf weer bestaan geeft en de toekomst waarlijk tegemoet stormt .. maar er kiert ook twijfel door zijn blijheid. Hoe hij ook met Niesten aanpapt, hij krijgt maar geen hoogte van de jongen. Geen stom woord komt eruit. Niet eens een woord van dank voor alles wat hij in de schoot geworpen krijgt.
Bepol schrikt voor al het nieuwe terug en zijn wantrouwen groeit tegen diezelfde redder, die hem overspeelt en voorbijstreeft. Hij voelt zich de mindere, kan dat niet zetten en gaat in zijn rol van directeur, wat hij per slot nog altijd is, op zijn strepen staan. Er ontspint zich tussen Bepol en Niesten een soort koningsdrama wanneer de laatste, door Bepol ertoe aangezet om in Duitsland werk voor de werf te zoeken, terugkomt met een prachtige, maar ongebruikelijke opdracht, namelijk het bouwen van een motorzeesleepboot. Bepol heeft dan net een paar baggerschuiten op de helling, uit nood geboren, en hij weigert de hellingen ter beschikking te stellen van het nieuwe project. In feite wenst hij niet opzij te gaan voor zijn opvolger of misgunt hij hem zijn succes. Dan gaat Niesten zijn sleepboot gewoon bouwen in de nabijgelegen paardenwei, vlak aan het Damsterdiep. Daarmee hebben beiden hun lot bezegeld.
De arme Bepol kan niet kiezen of hij Niestens vriend of vijand is en wisselt beide rollen af, tot stijgende verwarring van zijn naasten en hemzelf.
Steeds obsessiever zoekt hij naar een houding tegenover de onpeilbare Nieuwe Man, maar hoe meer hij daar zijn best op doet, hoe minder hij zijn lot ontloopt, en zo gaat hij dan onontkoombaar op het einde af, waar hem de afgrond wacht.
Het drama volgt precies de theorie, het is een vleeswording daarvan, en je moet Rosenboom nageven dat het effect verbluffend is.Er hangt een beladen sfeer, het moet allemaal wel fout gaan. geheel in overeenstemming met de literatuuropvatting van Rosenboom.
De spanning loopt op, het boek werkt als een hogedrukpan. Na de eerste scénes gaat er niets meer in of uit en het wordt almaar warmer, iedere gebeurtenis stookt het vuur hoger op, de druk neemt toe en toe.
Maar het interessante is dat de roman zich met alleen die spanning niet tevreden stelt.De plot vult zich al gauw met de vraag wat deze Bepol nou toch eigenlijk bezielt.
De romans van Rosenboom, draaien steevast om een machtsspel met een ondoorgrondelijke Ander aan wie de held zich spiegelt.Met Bepol tekent hij een held die in zijn zelfgeschapen vormenrijk de kracht van de verbeelding viert, tot hij ontdekt dat die kracht zo groot is dat hij er niet meer uit kan. Bepol is daarmee de angstdroom van het Rosenboomse schrijven. Een figuur uit 1912, geheel verzonnen, licht potsierlijk en pompeus, in een verhaal dat ook al helemaal verzonnen is, gesitueerd in een welhaast onwerkelijk verre wereld en toch een zelfbeeld van de schrijver, misschien zelfs wel het meest intieme dat hij ooit gegeven heeft. Dat is grote kunst.
Net als Dickens, met wie hij een interesse in de social novel en een uitzinnig gevoel voor ironie deelt, spreekt Rosenboom alle mogelijke lezers aan zelfs al grossiert hij (anders dan zijn grote voorganger) in onsympathieke, om niet te zeggen perverse helden.
Thomas Rosenboom : 1956
***
Nederlands roman- en verhalenschrijver, (Doetinchem 08-01-1956). Hij groeide op in Arnhem, waar hij in 1974 zijn eindexamen Atheneum-B haalde. Daarna vertrok hij naar Nijmegen om psychologie te studeren. Deze studie voltooide hij niet. Hij besloot schrijver te worden en ging Nederlands studeren in Amsterdam Zijn eerste publikatie dateert van 1982: het verhaal 'Bedenkingen' in De Revisor. Dit verhaal werd opgenomen in zijn eerste verhalenbundel De mensen thuis, die verscheen in 1983. Eén jaar later werd de bundel bekroond met de Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs en zijn leven als beroepsschrijver nam een aanvang. Dat de Gelderse neerlandicus een bijzonder schrijver was, wisten sommigen al sinds de verschijning van De mensen thuis (1983, drie verhalen over een wereldvreemd ettertje) en Vriend van verdienste (1985, roman over een jonge sadist).
In 1994 onderstreepte hij het met Gewassen vlees. De monumentale historische roman, over een gefrustreerde 18de-eeuwse burgemeesterszoon, was misschien iets te barok van stijl, maar maakte de belofte van zijn twee eerdere boeken meer dan waar.
In 2000 won Antonius Henricus Rosenboom als eerste schrijver voor de tweede keer de Librisprijs.
Een echt uitzonderlijk schrijver toonde Rosenboom zich vijf jaar later met Publieke werken, een roman over twee gedoemde 19de-eeuwse weldoeners die enthousiast ontvangen werd door zowel de literaire kritiek als het grote publiek..
In 2001 verscheen een hertaling door Thomas Rosenboom van het beroemde Journaal van Bontekoe.
In de Reiziger-cyclus vertelt Diana Gabaldon het verhaal van de eigenzinnige verpleegster Claire Randall, die van haar wettige echtgenoot wordt gescheiden als zij tijdens een korte vakantie via een magische kring van stenen twee eeuwen terug in de tijd wordt gezet.
Daar, in de Schotse Hooglanden van de achttiende eeuw, ontmoet ze haar grote zielsverwacht, de rauwe, vaak o zo onredelijke clansman James Fraser. Het is het begin van een liefde die de eeuwen overschrijdt. Het is ook het begin van deze wervelende, met passie geschreven romancyclus, die de lezer meesleurt van de Hooglanden naar het Parijse hof van Charles Stuart, van West-Indië naar de Nieuwe Wereld.
De reiziger is Claire Randall-Beauchamps. Zij is in 1945 met haar man Frank Randall in de Schotse Hooglanden, op de plek waar ze zeven jaar eerder getrouwd zijn.Claire is verpleegster en heeft in de voorbije oorlogsjaren in oorlogshospitalen gewerkt. Frank is docent geschiedenis en heeft genealogie als hobby. Als hij in de plaatselijke registers duikt, en nergens anders meer over kan praten dan over die beroemde voorvader Jonathan Randall, besluit Claire te gaan wandelen naar een magische cirkel van stenen waar de plaatselijke bevolking nog steeds bepaalde rituelen uitvoert.
Wat er precies gebeurt, dat weet ze niet, maar ineens bevindt ze zich in een film. Anders kan ze het niet verklaren dat ze ineens mannen in kilts ziet rennen, achternagezeten door mannen in rode jassen en met musketten in de aanslag. De omgeving lijkt hetzelfde, maar als ze goed kijkt dan zijn de bomen toch jonger, het ruikt frisser, het is anders. De wereld is veranderd. Ze wordt door een man in een rode jas vastgegrepen, en opgelucht roept ze de naam van haar echtgenoot. Maar de man stelt zich voor als Jonathan Randall, en is Frank niet...
Voor tot haar doordringt dat ze zich niet in een film bevindt, maar dat ze midden in een gevecht tussen Engelsen en Schotten is beland, is ze al in handen van de familie MacKenzie, die haar meenemen naar hun kasteel.
Dit is het begin van een lang verhaal, 735 pagina's lang, over de avonturen van een moderne vrouw die in de achttiende eeuw terecht komt. Het is de tijd van de Opstanden (Schotland tegen Engeland).
Op een gegeven moment staat ze voor de keus: blijven of terug naar haar eigen tijd? Het boek is vlot geschreven, hier en daar konden wat meer details de fantasie wat helpen.
Diana is moeilijk onder te brengen onder één bepaald genre: haar werk heeft iets van romantische fictie, historische fictie en science fiction (als je het gegeven van tijdreizen bijtelt).
*** Diana Gabaldon ;1952
Diana Jean Gabaldon ,is geboren op 11 januari 1952 in Arizona (U.S.A.).Haar vader was van New-Mexico en haar moeder was afkomstig van Yorkshire ( Engeland). Haar overgrootvader emigreerde in de jaren 1860 van Engeland naar Arizona.
Diana groeide op in Flagstaff, Arizona.en woont momenteel nog in dezelfde staat, maar wat verder in Scottsdale.met haar echtgenoot , Doug Watkins .Ze hebben drie kinderen. Ze heeft drie diploma's: B.S. in Zoology, een M.S. in Marine Biology aan de University of California, San Diego en een Ph.D in Ecology aan de Northern Arizona University.
Als kind al hield Gabaldon ervan om verhalen te vertellen. Haar opvoeding echter zorgde ervoor dat ze aanvankelijk een ander pad insloeg en studeerde. Vervolgens ging ze als assistent-professor aan de slag aan een universiteit. Haar diepste wens bleef echter om verhalen te schrijven.
Ze begon haar schrijverscarriere op een forum, waar ze haar schrijfselen op plaatse. De positieve feedback van andere forumleden bracht haar ertoe verder te zetten en uiteindelijk kon ze haar eerste boek in de Outlander serie publiceren. Door omstandigheden ging ze aan het werk met computers en zette vervolgens zelf een tijdschrift op: Science Software.
Door deze bezigheden kwam ze in contact met CompuServe. Dit was midden jaren 80, toen het internet nog geen naam mocht hebben. Op CompuServe was echter al een Literair Forum actief. Dit forum werd haar sociale leven, waar ze haar voorliefde voor schrijven kon delen met andere wanna-be schrijvers.
Mensen raadden haar aan een agent te zoeken om het boek te publiceren en via een ander forumlid vond ze een agent die geïnteresseerd was. Deze agent zorgde voor een contract voor drie boeken. En hiermee was de 'Reizigers-serie' geboren.die later uitgroeide tot zes boeken ( met nog één of twee in het vooruitzicht).
De Lord John -serie is een spin-off van de Reiziger-reeks en concentreert zich op een secundaire figuur uit deze serie. Diana Gabaldon nam na haar huwelijk nooit de naam aan van haar echtgenoot :
"My husband was mildly put out that I refused to take his name when we got married. I told him, though, that I'd been spelling "Gabaldon" for people for twenty-five years, and I was attached to it."
De reizigers-serie is niet in een duidelijk genre te plaatsen. De serie heeft een sterk historisch karakter, maar het traditionele idee van de historische roman wordt door het aspect van het tijdreizen in een nieuw kader geplaatst. Ook speelt de romance tussen Claire en Jamie een grote rol, dit is echter zeker geen traditionele romance, waar bij de partners nog lang en gelukkig leven. Hun romance beslaat uiteindelijk een aantal decennia.
The Outlandish Companion (Through The Stones in the UK.) (1999), een gids voor de Outlander series, bevat synopses, karakterstudies en andere noties en informatie Naked Came the Phoenix (2001), in samenwerking met twaalf andere auteurs.
Grimmige literaire Thriller in een ontaarde wereldstad
***
Met "Labyrint van de waan" schreef Mieke de Loof , haar tweede Ignatz-roman,een intelligente historische thriller. De feiten spelen zich af rond 1903, maar die feiten en sommige historische personages zet zij moeiteloos naar haar hand, zoals dat in fictie kan. Het is duidelijk dat ze gedegen onderzoek deed ter voorbereiding van deze thriller: de juiste naam voor meubelstukken en voorwerpen, met als detail soms de maker er bij vermeld. Ze kent duidelijk het terrein en de gebouwen, heeft de kerk bezocht waarin een deel van het verhaal zich afspeelt.Haar commentaar op teksten, boeken, schrijvers en taal... en de wel gekozen citaten van het erudiete gezelschap dat ze ten tonele voert is prachtig
Het lijkt dus allemaal heel echt en authentiek, ook de verzonnen figuren dank zij haar goede psychologische inzicht. Via die voorwerpen en namen van spijzen en dranken creëert zij vaak de sfeer van verfijning en luxe die in het sanatorium heerst waar de bedienden uiteraard geruisloos hun taak vervullen
Je zou "Labyrint van de waan "ook een filosofische spionageroman kunnen noemen waarin niets is wat het lijkt.
De schrijfster neemt in haar roman de lezer mee naar het Wenen van 1914. Terwijl Europa zich opmaakt voor de grootste oorlog ooit, bevindt Ksaveri Ignatz,jezuït en geheim agent, zich in Steinhof, op dat moment het modernste en meest luxueuze sanatorium van Europa.
De man is zijn geheugen kwijt en herinnert zich slechts beetje bij beetje zijn geheime missie: hij moet de katholieke fundamentalisten een fatale slag toebrengen door in Steinhof documenten van hun geheime genootschap, de Sodalitium Pianum, te stelen. Maar niets is wat het lijkt in Steinhof. Welke experimenten voert dokter Koslowsky in het holst van de nacht uit? Wat drijft dokter Epstein, die zo gepassioneerd is door het anarchisme? En waarom komt Fôrstin Elisabeth von Thurn zo vaak de Steinhof Kirche bewonderen?
Hoe dieper Ignatz in het Steinhof-labyrint doordringt, hoe meer hij lijkt te verdwalen.
Een ijzersterke pageturner van Mieke de Loof die voor haar debuut Duivels Offer de Hercule Poirot-prijs ontving. Haar opleiding sociologie en filosofie dient haar goed in dit boek. Als er grote moeilijkheden opduiken, opent zij een uitweg met mooie levenswijsheden die heel natuurlijk deel van de tekst uitmaken. Het verhaal is een strijd tussen goed en kwaad, tussen de modernisten en de fundamentalisten uit het katholicisme van die tijd.Je merkt aan de voorwerpen en het gedrag wie in welke categorie thuis hoort. De fundamentalisten wensen gehoorzaamheid, nederigheid en traditie ten aanzien van de autoriteit van de kerk Zij vinden de Wiener Werkstätte en dergelijke maar niets. De modernisten zijn gevoelig .
Ondanks alles draait deze thriller rond macht en geld en loyauteit. Er zijn een aantal leuke parallelle constructies in de verhouding tussen twee verschillende leerlingen en hun meester. De meester rookt Havana's, de leerlingen zijn niet rokers...
Wat ook geestig is, bijna als running gag, is het commentaar op de Belgische figuur Alfons Jonckx. Le petit Belge, die altijd wat wordt onderschat. Hij is verstandig, wil er bij horen, is gretig in het genieten van luxe en werven van fondsen. Door zijn gebrek aan "aristocratie" valt hij echter geregeld door de mand.
Mieke de Loof maakt met dit boek komaf met het idee dat spannende boeken niet literair kunnen zijn. Je leest er mooie paragrafen in over liefde, eenzaamheid en het verstrijken van de tijd
De pers over Labyrinth van de waan
"Een indrukwekkende en zeer goed gedocumenteerde thriller over de intriges van een kerk die haar gezag in gevaar ziet komen. Een roman, gekruid met prachtige dialogen, waarin een onderkoeld machtsstreven centraal staat." - Pierre Darge in Knack
""Mieke de Loof brengt een geslaagde mix van historische en imaginaire personages (historische faction). Mieke de Loof hoort kennelijk bij het slag schrijvers dat de kunst van het schrappen huldigt. De wellust van de twijfel is haar niet vreemd, ze presenteert een labyrint van teksten en zet aldus de verbeelding van de lezer in werking. Haar boek heeft dan ook soms iets van een gebroken spiegel of een caleidoscoop maar het totaalbeeld blijft wel op het netvlies gebrand." - Henri-Floris Jespers in Mededelingen
"Labyrint van de waan is een originele thriller die strak en helder is gecomponeerd en gebaseerd op vele historische bronnen en figuren." - John Vervoort in Het Nieuwsblad
Mieke De Loof : -1951
*** Mieke de Loof (1951),is een Vlaamse schrijfster, socioloog en filosoof. Ze deed levenservaring op als wetenschappelijk onderzoeker, docent, chauffeur, dienster in een nachtkroeg en als Kyokushin-karateka.
Zij won met de literaire, historische thriller Duivels offer (2004) de HerculePoirot-prijs van dat jaar voor de beste Vlaamse misdaadroman.
.Ze schreef samen met haar vader Jef De Loof : " En niemand hoort je huilen( non-fictie ) over de gevolgen van een atoomoorlog
Elvin Post overtuigt opnieuw met spitse dialogen, rake typeringen en filmische vertelkracht.
***
In filmische beelden en met realistische dialogen schetst Elvin Post ons in Geboren verliezers een beeld van de zelfkant van New York. De straatverkopers, de drugskoeriers, de verslaafden en hun familie. Geboren Verliezers" speelt zich, net als "Groene Vrijdag", af in New York City, het mekka van de drugshandelaren.
Die zijn er dan ook genoeg, en dat kan natuurlijk niet lang goed gaan. De grootste medicijnenverspreider luistert naar de naam Sean Withers en zijn imperium komt behoorlijk onder druk te staan door de slopende concurrentie.
De jonge Romeo Easley werkt als verkoper van tweedehands tijdschriften op Manhattans 6th Avenue. Op zijn vaste standplaats is hij bovendien ver weg van zijn appartement in Washington Heights, de gevaarlijke New Yorkse wijk waar hij samen met zijn moeder en zijn broer Russell opgroeide onder de beschermende vleugels van de crimineel Sean Withers.
Maar terwijl het lot Romeo voor het eerst van zijn leven gunstig gezind lijkt, raakt zijn broer Russell- die er net een gevangenisstraf van zes maanden heeft opzitten - steeds meer verstrikt in Seans web van misdadige praktijken. Russell probeert zijn broertje en moeder te onderhouden door Sean te assisteren bij zijn deals.,aangezien hun aan alcohol verslaafde moeder nauwelijks in staat is voor de twee jongens te zorgen.
Het tij begint zich echter tegen Sean te keren wanneer een aantal van zijn jongens opgepakt worden of zich tegen hem keren. De politie komt hem op het spoor en hij wordt zodanig paranoïde en irrationeel dat hij besluit zijn Beretta te trekken en het heft in eigen handen te nemen. Iets waar Romeo en Russell liever buiten waren gebleven.
Het is wel even wennen dat de moord niet meteen op de eerste bladzijde wordt gepleegd. Een geraffineerd uitstel, want als de bal eenmaal begint te rollen, is er geen ontkomen meer aan.
Met zijn zojuist verschenen derde thriller laat Elvin Post zien dat hij als auteur nog altijd in staat is om te groeien. Geboren Verliezers is namelijk wederom een stap vooruit en je kan je onderhand afvragen waar precies het plafond ligt voor deze jonge auteur. De groei zit hem deze keer vooral in het zeer volwassen verhaal, dat weliswaar vrij eenvoudig is, maar wel op overtuigende wijze door Elvin Post is uitgewerkt.
De humor is in Geboren Verliezers wat minder aanwezig dan in de twee voorgaande boeken van Post, maar dat heeft ook duidelijk met het onderwerp te maken. Maar helemaal uitgebannen is hij zeker niet, en vooral het theegebruik van drugsbaas Sean Withers zorgt regelmatig voor memorabele momenten.
Doordat hij zijn fantastische karakters iets uitvergroot, - neem nu het vriendinnetje van Sean Withers en haar Jack Russelltje Zebra - duurt het lang voor het verhaal echt spannend wordt. De eerste helft van het boek benut Post om de omgeving, de personages en de situatie te omschrijven. Daarna wordt het spannender, hoewel het woord nagelbijtend hier niet op zijn plaats is.
Maar het middelpunt van het verhaal is de band tussen de broers Romeo en Russell Easley. De twee jongens houden onvoorwaardelijk van elkaar en vooral Russell doet alles om zijn jongere broer te beschermen en uit de wind te houden. Als echter een andere drugsdealer zijn oog op het domein van Sean Withers laat vallen, lijkt het er op dat de broers toch nog in de problemen gaan komen.
In Geboren Verliezers zit geen nagelbijtende spanning, maar wel een goed en intrigerend verhaal over het leven in een achterstandswijk van New York.
De helden zijn niet de dealers en zeker niet de politie. De ware helden zijn de mensen die proberen uit de problemen omhoog kruipen en een poging doen een menswaardig bestaan op te bouwen.
Elvin Post -1973
***
Elvin Post is op 25 november 1973 geboren te Rotterdam.Hij begon zijn carriére na zijn stage bij het literaire agentschap Ralph Vicinanza in Manhattan (New York). Aldaar schreef hij ook recensies voor het AD van buitenlandse thrillers. In Manhattan raakte hij geinspireerd om zelf te beginnen met het schrijven van boeken.
In 2004 won hij, als jongste winnaar tot dan toe, de Gouden Strop voor zijn debuut misdaadroman Groene vrijdag. Daarnaast is Elvin Post hard op weg de meest vertaalde Nederlandse auteur te worden. Werd Groene Vrijdag onder andere al vertaald in het Duits, Spaans en Frans, van Vals Beeld zijn de vertaalrechten al verkocht aan Israël en het boek zal in het Hebreeuws worden vertaald.
Naast schrijver is hij fanatiek amateurvoetballer. Hij was jarenlang spits van het Rotterdamse VOC en won eenmaal de zilveren en tweemaal de bronzen schoen. In 2006 verschijnt zijn eerbetoon aan alle amateurvoetballers 'Het 17de'. Het boek beschrijft de tragiek, maar vooral de romantiek van amateursport, waarin vriendschappen voor het leven worden gesloten, bijgeloof een nog grotere rol speelt dan bij professionals, en de verhouding tussen fanatisme en prestatieniveau vaak hopeloos uit balans is.
Elvin Post is getrouwd en heeft twee kinderen.en is de zoon van thrillerauteur
"On the Run" (New York: Bantam Books, 2005) vert.uit het Engels: Els van Son
1e druk : okt. 2007, : Uitgeverij Sijthoff,Amsterdam
Paperback 328p
ISBN 978-90-218-0066-0
***
Ex-geheim agente Grace Archer, die in een vorig leven voor de CIA werkte leeft ondergedoken en alleen met haar achtjarige dochter Frankie op een afgelegen ranch in Alabama. Ze woont hier na een mislukte missie in Marokko, waar zij door de CIA wordt beschermd tegen een grote Marokkaanse misdadiger. Ze woont al jaren vreedzaam met de oude Charlie, beheerder van ranch. Al snel wordt duidelijk dat Grace een talent heeft om met paarden om te gaan.
Ze kan de meest onhandelbare paarden temmen en schroomt de vele risico's die hierbij komen kijken niet. In een vorig leven werkte ze voor de CIA, maar na een mislukte missie in Marokko leeft ze ondergedoken. Denkt ze.
Maar op een dag krijgt ze van de CIA te horen dat haar leven in gevaar is . Er wordt een poging gedaan om haar te ontvoeren en ze moet noodgedwongen op de vlucht slaan met haar dochtertje. Hierbij wordt ze geholpen door Jake Kilmer en zijn team, haar vroegere commandant en leraar bij de CIA. Bij haar volgende schuilplaats gaat het toch fout.
Frankie wordt met geweld ontvoerd door handlangers van Marvot, een Marokkaanse misdaadkoning. Om Frankie vrij te krijgen moet Grace terug naar de plaats van haar mislukte missie in Marokko. Hier moet ze de ongetemde blauwogige paarden van Marvot trainen. Alleen die paarden zijn in staat in de Marokkaanse woestijn een verborgen schat te vinden.
De sirocco ,is een mooie mix van romantiek en spanning en een echte thriller voor vrouwen.Niet spannend genoeg om wakker van te liggen, maar mysterieus genoeg om verder te willen lezen.
Het gaat over een onafhankelijke, sterke vrouw , die zich na. een turbulent leventje vestigt op een idyllische ranch, waar ze bevalt van een schattige en talentvolle dochter. Wie de vader is, wordt in het begin van het verhaal nog niet bekend gemaakt en dat geeft extra motivatie om verder te lezen. Later in het verhaal komt de vader in beeld.
De verstoorde relatie tussen hen maakt dit verhaal alleen maar interessanter.Alhoewel het wel enigszins voorspelbaar is, worden de twee weer verliefd op elkaar, maar niet voordat Grace het hem eerst erg moeilijk maakt. Romantiek en actie; ideaal leesvoer voor vrouwen dus.
Het begin is een beetje verwarrend doordat heel kort een situatie wordt beschreven waar vervolgens een aantal hoofdstukken niets mee wordt gedaan. Maar, zoals het hoort bij een goed boek vallen de puzzelstukjes uiteindelijk wel op hun plaats. En na het eerste hoofdstuk leest het boek een stuk makkelijker.
De tegenstander is Paul Marvot, de baas van een misdadig gezelschap met als basis Marokko. Hier bezit hij twee bijzondere witte paarden met blauwe ogen die alleen Grace Archer zou kunnen temmen
Het verhaal is origineel en mystiek, waarbij je je verbeeldingsvermogen en fantasie flink mag gebruiken. Niettemin zorgt het originele plot toch voor enige vraagtekens. Waarom kunnen twee bijzondere paarden van Marvot een bijzondere schat vinden in de Sahara? Hebben zij daar een speciale sensor voor? Maar als hier niet teveel over nadenkt, is dit een prima verhaal .
Vooral de dialogen en de 'interior monologues' zijn van een clichematig niveau, net als het beeld dat van de CIA geschetst wordt. Actie is er voldoende en dat is ook het beste deel van dit boek dat sterk leunt op 'The Horse Whisperer', maar er niet mee kan wedijveren. Gezien de verkoopsuccessen van deze schrijfster is er toch een grote groep van liefhebbers van haar boeken.
Iris Johansen : -1938
woont in de nabijheid van Atlanta ( Georgia)
THE NOVELS OF IRIS JOHANSEN
The Forever Dream (December 1985) The Wind Dancer (February 1991) Storm Winds (June 1991) Reap the Wind (October 1991, revised 2002) The Golden Barbarian (1992) Last Bridge Home (September 1992) The Tiger Prince (January 1993) The Magnificent Rogue, 1993 The Beloved Scoundrel (September 1994) Midnight Warrior (August 1994) Dark Rider (May 1995) Lion's Bride (February 1996)
The Ugly Duckling (May 1996)- Lelijk eendje Long After Midnight (March 1997)- Ver na middernacht The Face of Deception (October 1998)--Het gezicht van de dood And Then You Die (January 1998)- Het laatste uur The Killing Game (September 1999)-Dodelijk spel The Search (June 2000)-De speurtocht Final Target (May 2001)-Winddanser Body of Lies (March 2002)-Kern van leugens No One To Trust (October 2002)-Verraderlijke trouw Dead Aim (April 2003)- De schok Fatal Tide (September 2003)- De vloed Firestorm (March 2004)- De brand Blind Alley (September 2004)- De klopjacht Countdown (May 2005)- De opgraving On the Run (December 2005)- De Sirocco Killer Dreams (May 2006)- De narcose Stalemate (December 2006) Pandora's Daughter (October 2007) Quicksand (April 2008) Silent Thunder (July 2008)
" Ik heb altijd de landen waar ik werk, vanbinnenuit proberen te begrijpen. In Kingston was het bovendien moeilijk om de achterzijde niet te zien. Het toeristische Jamaica is heel wat anders dan de hoofdstad. Aan het harde Kingston kun je niet voorbij. De problemen worden ook niet weggestopt in deze maatschappij, alles is heel in your face."
Portocarero's nieuwste boek leest ook als een alternatieve toeristische gids. "Ik zal misschien een waarschuwing vooraan in de boeken moeten zetten, dat ik niet opdraai voor de gevolgen als mensen in de verkeerde buurt terechtkomen. Maar als je over Brussel spreekt en je hebt het verschil niet beleefd tussen de Louizalaan en de Marollen, dan heb je de stad niet gevoeld."
***
Wat als Haïti in plaats van achter, voor is op de geschiedenis? Een duivels geraffineerd complot speelt zich af doorheen de wijken en de geheimen van de mysterieuze Haïtiaanse hoofdstad Port-au-Prince, tegen een achtergrond van politieke verwarring en ambitie.
Is het magie? Is het manipulatie? Is het machtshonger? Is het marketing?
Haïtiaanse nachten, vormt het fascinerende sluitstuk van de trilogie die al de nachten in New York en in Jamaica verkende. Maar Haïtiaanse nachten is niet alleen een meeslepende thriller. Het verhaal zindert na in de verbeelding, omdat het diep ingaat op mensen en dingen. Als geheel vormt de trilogie een indringende beschrijving van de echte wereld, met eindeloos vertakte intriges en een onvergetelijke galerij van personages.
. De Nachten-trilogie omvat" New Yorkse nachten (Hercule Poirot Prijs 2006) "en "Jamaicaanse nachten (2007)." Er loopt een rode draad door de drie verhalen, maar elk boek is ook afzonderlijk te lezen.
Herman Portocarero -1952
*** Geboren op 6 januari 1952 in Sint-Katelijne-Waver , heeft Portocarero sinds zijn debuut in 1984 een veertiental boeken gepubliceerd, en die hebben meestal te maken met wat je zou kunnen noemen menselijke smeltkroezen. Afrika, de Caraïben, New York,zijn plaatsen waar mensen vandaan komen of heen reizen, en hun eigen roots met zich mee nemen. De diplomaat-schrijver maakt zich kind aan huis in iedere stad waar hij neerstrijkt.
In 1978 debuteerde Herman Portocarero in het Frans met de roman La Combine de Karachi.
Zijn Nederlandstalige debuut, Het Anagram van de Wereld, verscheen zes jaar later bij Uitgeverij Manteau. Nauwelijks één jaar later verschijnt Door de Naamloze Vlakte. Met De Voornamen van de Maan sluit hij een drieluik af dat gekenmerkt wordt door postmodernistische en structuralistische invloeden.
.In 1987 verschijnt Portocarero's magnum opus, De Eeuw die Beiroet heet, een complexe roman die een subjectieve wereldgeschiedenis beschrijft.
In de periode waarin hij adviseur was voor Artsen zonder grenzen verschijnt Grenzen Genezen .De opbrengst van dit boek schonk hij aan deze organisatie.
Door creatieve meningsverschillen verscheen zijn meertalige roman Domino niet bij uitgeverij Manteau maar bij Van Halewyck. Deze uitgeverij publiceerde later ook Tijgers Teken: een uitgave waarvoor Herman het verhaal en zoon Joaquin de illustraties verzorgde.
Voor de detective New Yorkse Nachten ontving hij in 2006 de Hercule Poirotprijs.
Herman Portocarero is een artistieke duizendpoot: naast tekenen en het schrijven van filmscenario's wijdt hij zich ook aan muziek.
Portocarero studeerde rechten aan de Ufsia en werkte daarna nog enkele jaren als stagiair-advocaat aan de Antwerpse balie, maar België werd hem al vlug te klein. In 1977 nam hij deel aan het vereiste diplomatiek examen, om in 1978 bij UNESCO in Parijs te gaan werken. Dat betekent meteen de start van zijn internationale diplomatieke carriére, en in 1979 vestigt hij zich in Addis Abeba, Ethiopië waar hij op de Belgische ambassade gaat werken. Deze ruilt hij in 1982 in voor het Jamaicaanse Kingston. Nog eens drie jaar later gaat hij, als eerste secretaris van de Belgische delegatie bij de Verenigde Naties, in het hart van zijn eerste grote liefde wonen: New York.
Van 1988 tot 1990 neemt hij twee jaar loopbaanonderbreking om zich als adviseur van Artsen Zonder Grenzen te wagen aan het ware veldwerk te Nicaragua en Soedan.
Na dit Afrikaanse avontuur neemt een verrijkte Portocarero plaats in het hoofdbestuur van Buitenlandse Zaken te Brussel, maar trekt daarna weer naar New York, om in 1995 zijn tweede grote liefde te vinden in het Cubaanse Havana.Weer enkele jaren verder keert hij dan toch weer terug naar België waar hij tot 2003 actief is op de dienst Verenigde Naties van het Belgisch ministerie van Buitenlandse Zaken. Momenteel is hij consul-generaal in de Verenigde Staten in Atlanta.
Bibliografie :
La Combine de Karachi (roman, 1979) Het Anagram van de Wereld (roman, 1984) Door de Naamloze Vlakte. Een logboek (roman, 1985) De Voornamen van de Maan (roman, 1986) De Eeuw die Beiroet Heet (roman, 1987) Later dan de Nacht (novelle, 1988) Nachtblauw (roman, 1991) De Goudzoeksters. Een fotoroman (roman, 1989) Grenzen Genezen (essay, 1990) Geo-graffiti (essay, 1992) Het Vuurkind (roman, 1993) Ignis Perennis (novelle, 1995) Domino (roman, 1998) Cubaanse Nachten: Onmiddellijke Herinneringen (roman, 2000) Trance Atlantico (roman, 2001) Tropische Trajecten (roman, 2002) Tijgers Teken (roman, 2002) Goud! (roman, 2004)
en de trilogie New Yorkse Nachten (roman, 2006) Jamaicaanse Nachten (roman, 2007) Haitiaanse Nachten (roman,2008)
Het nieuwe boek van de Amerikaan Michael Cunningham is een remake van Mrs. Dalloway van Virginia Woolf. Een riskante onderneming, omdat men geneigd is het originele meesterwerk erbij te pakken en het te vergelijken met deze moderne variant.
Woolf beschrijft een dag uit het leven van Mrs Dalloway. Heel knap verweeft Woolf de overpeinzingen van haar met de gedachten van tal van mensen rondom de hoofdpersoon. Daardoor kom je veel te weten over de manier waarop geliefden en vrienden naar elkaar kijken. In De uren gebruikt Cunningham bijna alle verhaalingrediënten die zijn voorgangster al had toegepast In dit opmerkelijke boek, leunt Cunningham op inventieve wijze op het leven en werk van Virginia Woolf om ons het verhaal te vertellen van een groep personages die worstelen met de tegenstrijdige beweringen van de liefde en successierechten, leven en dood, schepping en vernietiging.
De roman beweegt langs drie afzonderlijke maar parallelle verhalen, elk gericht op de ervaringen van een bijzondere vrouw in de loop van een schijnbaar alledaagse maar in feite cruciale dag.- Virginia Woolf die in de jaren twintig leeft, Laura Brown, die leeft in de jaren zestig en Clarissa die leeft in de jaren negentig. De verhalen van de drie vrouwen worden per hoofdstuk apart verteld.
Maar Cunningham is teveel schrijver om met een gemakkelijke modernisering tevreden te zijn. Naast het verhaal van zijn Mrs. Dalloway, een in New York wonende lesbische vrouw die een party geeft voor een aan aids lijdende vriend, zijn er nog twee verhaallijnen. Virginia Woolf wordt als verhaalfiguur beschreven op het moment dat zij bezig is met het schrijven van Mrs. Dalloway en door hevige onrust en zelfmoordplannen gekweld wordt.
Het verhaal van Virginia begint als ze zelfmoord wil plegen, maar gaat dan verder. Het begint dus bij het einde, en vertelt het verhaal hoe ze er toe gekomen is. *** ----- Virginia woont in een klein dorpje bij Londen, Richmond. Ze is niet gelukkig. Als ze op een morgen op staat, begint ze met het schrijven van een boek. Die morgen verzint ze haar eerste zin van het boek. 's Middags komt haar zus langs, samen met haar drie kinderen. Haar zus is anderhalf uur te vroeg. Virginia heeft zich hierdoor niet gedoucht. Een zoon van haar zus vindt een dode vogel in de tuin. Met z'en vijven leggen ze de vogel op een mooi bedje. Als haar zus weer naar huis is, besluit Virginia een eindje te gaan lopen. Ze loopt naar het station in Richmond en besluit de trein te pakken naar Londen. Ze moet dan nog 25 minuten wachten voordat de trein vertrekt. Richard, haar man, maakt zich ondertussen zorgen en komt haar achterna. Net voordat de trein vertrekt vindt Richard Virginia op het station. Hij belooft haar dat ze terug zullen verhuizen naar Londen. ------
Daarnaast is er nog een verhaal over Mrs. Brown die als jonge, getrouwde vrouw in de jaren vijftig het boek van Woolf leest en door een zelfde rusteloosheid bevangen wordt. Van beiden wordt ook slechts één dag uit het leven beschreven.
----- Laura Brown is een huisvrouw en woont in Los Angeles met haar zoon en haar man. De dag die het boek beschrijft is de verjaardag van haar man, Dan. Als haar man naar het werk vertrokken is, maakt zij samen met haar zoon, Richie, een taart Op de middag komt Kitty, een vriendin, langs. Kitty vraagt Laura of ze voor haar hond wil zorgen, omdat zij naar het ziekenhuis moet. Ze moet haar baarmoeder laten onderzoeken. Laura heeft medelijden met Kitty en kust haar op haar mond. Hier heeft ze later spijt van. Als Kitty weer naar huis is, kiepert Laura de taart in de vuilnisbak en bakt een nieuwe. Later die middag zet ze Richie af bij een oppas en gaat een eindje rijden. Ze besluit een kamer in een hotel te nemen. Ze leest daar verder in het boek Mrs. Dalloway en gaat na anderhalf uur weer naar huis. Ze haalt Richie op en later vieren ze samen met Dan zijn verjaardag.
---- Clarissa woont in New York met haar partner Sally. Clarissa zorgt voor Richard, die aan aids lijdt. Omdat Richard een prijs heeft gekregen voor zijn boek, verzorgt Clarissa een feestje. Ze koopt bloemen en maakt de hapjes klaar. Later die dag komt Louis een gezamenlijke vriend van Clarissa en Richard langs. Ze heeft hem al vijf jaar niet meer gezien. Ze praten wat en later gaat Louis weer naar huis. Hij zal ook op het feestje komen. Als Clarissa naar Richard gaat om hem op te halen, zegt Richard dat hij geen zin heeft in een feestje of in het leven. Hij laat zich uit het raam vallen. Het feestje wordt afgeblazen. Clarissa belt de moeder van Richard, Laura Brown. Laura Brown komt bij Clarissa langs en vertelt waarom ze bepaalde beslissingen heeft genomen. -----
Die verschillende verhaallijnen zorgen voor afwisseling en maken het boek minder beklemmend dan het grote voorbeeld. Daartegenover staat dat het boek op verschillende niveaus interessant wordt. Cunningham laat bijvoorbeeld de autobiografische kant van Woolf zien in haar boek. Haar eigen verwarring geeft ze mee aan haar hoofdpersoon, haar eigen zelfmoordgedachten keren terug bij een bijfiguur.
Ook is De uren te lezen als een emancipatiegeschiedenis van homoseksualiteit. Is er in "Mrs. Dalloway" slechts subtiel een verwijzing te lezen naar een kus die de hoofdpersoon van een jeugdvriendin krijgt, Mrs. Brown weet wat het betekent als zij een vriendin kust. En de moderne Mrs. Dalloway heeft een lesbische relatie, terwijl haar dochter een verhouding heeft met een radicale pot.
Maar bovenal is De uren een spel met de klassieker. Als lezer probeer je steeds te voorspellen en na te gaan hoe Cunningham aan het veranderen is geweest in het plot. Je vraagt je dan ook af of het boek wel gelezen kan worden zonder dat je eerst Woolf leest. De uren is een remake die continu dwingt om te vergelijken. Daarmee wordt het meer een literair interessante exercitie dan een op zichzelf staande roman.
Michaël Cunningham :-1952
*** Michael Cunningham , geboren in Cincinnati (Ohio) ,op 6 nov. 1952 Deze Amerikaanse schrijver, groeide op in Pasaneda(Californië).Hij studeerde Engels aan de Stanford-universiteit en behaalde zijn Mastertitel aan de Universiteit van Iowa. Tijdens zijn studie publiceerde hij al een aantal korte verhalen in de tijdschriften Atlantic Monthly en Paris Review. Zijn debuutroman A Home at the End of the World werd in 1990 gepubliceerd en ontving lovende recensies Zijn bekendste werk is de roman The Hours (1998) die werd bekroond met dePulitzer prijs en in 2002 werd verfilmd met Nicole Kidman, Julianne Moore en Meryl Streep in de hoofdrollen. Dit boek betekende zijn internationale doorbraak en de verfilming van The Hours met uitsluitend steractrices vergrootte zijn naamsbekendheid aanzienlijk.Cunningham doceert bij het Fine Arts Work Center in Provincetown, Massachusetts en aan het Brooklyn College in New York.
LARSSON, ASA : "Het zwarte pad " Oorspronkelijke titel : " Svart stig " UitgeverANTHOS ISBN 139789041409782 vertaler: Elina van der Heijden en Wiveca Jongeneel paperback :
Als tiener heb ik veel en gefascineerd gelezen in het Oude Testament. Hierin vind je mooie verhalen die soms gewelddadig en bloederig zijn. Misschien ligt hier ook een kiem voor mijn fascinatie voor misdaadverhalen. - Äsa Larssön .
***
Midden in de winter vindt een visser in het Noord-Zweedse Torneträsk het lijk van een vrouw in de hut van zijn buurman. De vrouw, Inna, heeft een steekwond in haar borst, maar haar kapotgebeten tong wijst erop dat ze voor haar dood in shock was. Juriste Rebecca Martinsson , die we al kennen uit de eerdere boeken van Larssön , verdiept zich met twee inspecteurs in de zaak. .Al snel leidt het onderzoek naar de werkgever van Inna, Mauri Kallis, die als een soort godfather aan het hoofd van een internationaal mijnbouwconcern staat.Hij had een nauwe band met Inna en haar broer Diddi, die ook voor het bedrijf werkt.
Naarmate Rebecka dieper doordringt in dit machtige bastion stuit ze op steeds meer geheimen en intriges.Het ziet ernaar uit dat ze met haar onderzoek een doos van Pandora heeft geopend, waarvan niet alleen Inna op een gruwel ijke manier het slachtoffer is geworden,maar waardoor zijzelf nu ook voor haar leven moet vrezen.
Met Het zwarte pad heeft Äsa Larsson opnieuw een spannende thriller geschreven.
Op geraffineerde wijze vermengt ze persoonlijke tragedies met een economisch complot.Ze schrijft met een uiterst vlotte pen en een scherp oog voor de psychologie van haar personages., waarbij ze de wrede realiteit niet schuwt.
In haar eigen woorden : " Het goede gaat de strijd aan met het kwade.Iemand moet worden gered.En iemand moet sterven..
Toegegeven: de schrijfster maakt overvloedig gebruik van flashbacks die de verhaallijn rond het eigenlijke moordonderzoek sterk afremmen. Maar, precies door die flashbacks leert de lezer iedere medespeler in het verhaal door en door kennen, en worden hun handelingen in "het heden" begrijp- en aanvaardbaar.
Bibliografie :
Solstorm -2003 (Zonnestorm) Det blod som spillts - 2005( Midzomernacht) Svart stig- 2006(Het zwarte pad) Till dess din vrede upphör -2008
***
De Zweedse Äsa Larssön (1966) , is een voormalig belastingsrechtspecialiste die als schrijfster debuteerde met Zonnestorm .Ze won daarmee de nationale thrillerprijs voor het beste debuut.Met haar tweede boek Midzomernacht won ze de nationale prijs voor de beste misdaadroman.
Ãsa Larsson werd in 1966 geboren in Uppsala (Zweden) ,maar verhuisde op vierjarige leeftijd naar Kiruna . Ze studeerde rechten en specialiseerde zich in het belastingrecht. Ze woont " sambo" , zoals in Zweden gezegd wordt voor een niet-gehuwd koppel ,met haar partner en twee kinderen , Stella en Leo in Mariefred in de buurt van Nyköping. Vanaf haar debuut is haar leven in een stroomversnelling geraakt. Ze schrijft nu full-time.
Een stille vlam - Philip Kerr (2008) Uitgeverij : De Boekerij - Amsterdam
vertaling uit het Engels : Herman van der Ploeg
van :" A Quiet Flame "
Paperback : 384 blz ISBN 978-1847243560
*** Philip Kerr is de Schotse schrijver , die via zijn protagonist Bernie Gunther het Duitsland van tijdens en vlak na de Tweede Wereldoorlog in Berlijnse trilogie en De een van de ander indrukwekkend tot leven bracht. Hij zet zijn serie rond Bernie voort met : " Een stille vlam " , vrij vlug door De Boekerij in Nederlandse vertaling uitgebracht.
Bernie Gunther is met vele Duitse landgenoten naar Buenos Aires uitgeweken, waar alleen de hoofdcommissaris van de politie zijn identiteit kent. Daar wordt een jong meisje vermoord onder gruwelijke omstandigheden, die verdacht veel lijken op die van de laatste zaak waar Bernie aan werkte in Duitsland maar die hij nooit wist op te lossen.
Het hoofd van de geheime politie vermoedt dat de moordenaar moet worden gezocht onder een van de duizenden ex-nazi's die na 1945 in Argentinië zijn neergestreken. Wie anders dan Bernie Gunther kan hij daarvoor om hulp vragen? In de zoektocht naar de dader komt Bernie meer te weten dan waar de Argentijnse geheime dienst op had gerekend.
Dit boek is opnieuw een indrukwekkende thriller met Bernie Gunther in de hoofdrol, in een verhaal dat zich deels afspeelt in het vooroorlogse Duitsland, maar voor het grootste deel in het Argentinië van de jaren vijftig toen Juan en Evita Peron op het hoogtepunt van hun macht waren.
De lezer maakt de opkomst van het naziregime in Duitsland mee en de consequenties die dit heeft voor gewone mensen en voor beleid bij de politie.Want Bernie Gunther is daar werkzaam en veranderde tijden leveren wrijvingen op tussen collega's. Wie is voor Hitler en wie niet? Op andere momenten schakelt Philip Kerr over naar de jaren '50 in Argentinië .Veel ex-nazi's hebben hier een veilige thuishaven gevonden , hebben hun inborst en wreedheden met zich meegnomen ,en werden hierbij gesteund door de regering van Juan Peron..
De kracht van Een stille vlam zit in de wijze waarop Philip Kerr de lezer deelgenoot maakt van een belangrijke periode uit de geschiedenis van de twintigste eeuw. Uiteraard is er sprake van fictie maar de auteur heeft zijn beschrijvingen gebaseerd op grondige research, zoals uit het nawoord blijkt. Er komen allerlei bekende namen voorbij zoals Mengele en Eichmann, maar ook Juan en Evita Peron.
Dit geeft het verhaal een geschiedkundige en realistische invalshoek en stemt tot nadenken over de rol van Argentinië bij het bieden van een thuishaven voor nazi-moordenaars.
Philip Kerr laat zien hoe zij daar leefden. Een vos verliest zijn streken niet, het nazisme had ook daar zijn aanhangers en de regering steunde dit beleid. In het nawoord maakt Philip Kerr melding van historische feiten die er bepaald niet om liegen.
Een buitengewoon interessant boek rondom Bernie Gunther die zelf ook vuile handen heeft gemaakt. Soms komt hij er binnen het misdaadverhaal wonderbaarlijk goed af. Dat zou een kritiekpunt kunnen zijn op dit boek.
De auteur staat op eenzame hoogte met zijn schetsen van de tijdsgeest en de sfeer van de jaren 1930 tot 1950 in Duitsland en Argentinië.
Geschiedenis die door een goed en spannend verhaal herleeft verdient alle lof.
Philip Kerr -1956
Philip Kerr , is een Schotse schrijver geboren in 1956 in Edinburgh. Hij studeerde aan de Universiteit van Birmingham en was werkzaam als reclame copywriter voor Saatchi and Saatchi, alvorens full-time schrijver te worden. Verder schreef hij ook voor de Sunday Times, Evening Standard en de New Statesman. Kerr publiceerde elf romans onder zijn eigen naam en een kinderreeks , Children of the Lamp, onder de naam P.B. Kerr.
Hij is een van de meest veelzijdige Engelse thrillerschrijvers, die zijn lezers voortdurend verbijstert met zijn meeslepende ideeën vernuftig en waterdicht van opbouw, boeiend en met een flinke dosis humor verteld.
Hij schreef de briljante Berlin Noir-trilogie, bestaande uit Het handwerk van de beul, Een Berlijnse kwestie en Een Duits requiem, uitstekend gedocumenteerde private-eye thrillers tegen het decor van het Duitsland van net voor en na de Tweede Wereldoorlog.
In Een concept voor moord, neemt Kerr zijn lezers mee op een angstaanjagende reis in de geest van een seriemoordenaar die zijn daden rationaliseert volgens Wittgenstein. Grushko speelt in Rusland en werd door de BBC uitgebracht als een miniserie.
Hij is gehuwd met de romanschrijfster
Jane Thynne., woont in Wimbledon( Londen) en heeft drie kinderen.
van : Philippe Claudel, ISBN: 978 90 234 2848 0 Omvang: 368 bladzijden Uitvoering: Gebonden
"Een herder moet altijd aan de dag van morgen denken. Alles wat aan gisteren toebehoort, behoort toe aan de dood, en waar het om draait is leven, dat weet jij beter dan wie dan ook, Brodeck, jij die bent teruggekeerd van waar men niet terugkeert. En ik moet alles doen wat nodig is om de anderen ook te kunnen laten leven en ze naar de dag van morgen te laten kijken
Philippe Claudel wordt in zijn thuisland Frankrijk op het schild gehesen als de leader van een nieuwe gang hoogst getalenteerde schrijvers,Claudel ís een meester in wording.
Dit is opnieuw een roman die zijn tengels in het vlees van de lezer plant.
***
De Tweede Wereldoorlog werpt een killige schaduw over het verhaal,. Brodeck, de verteller, keert terug van een kamp waar hij - letterlijk - als een hond behandeld is. Zijn dorp, een fictief oord dat ergens in de Elzas moet liggen, in de grijze zone tussen Frankrijk en Duitsland, wordt bewoond door een gesloten gemeenschap die de eigen wreedheid probeert te vergeten. Maar de "Anderer "strooit roet in het eten: een bizar personage dat uit het niets is neergestreken in het dorp, en de gelittekende bewoners met de smoel voor een spiegel stompt.
Brodeck krijgt de vraag van zijn dorpsgenoten om een verslag te schrijven over de "Ereigniës", over dat wat gebeurd is. En wat er gebeurd is, is de dood van die "Anderer", die als vreemdeling in het dorp kwam wonen. Details zijn niet nodig, de feiten zijn genoeg. De werkelijke vraag is dat Brodeck, zowat de enige die studeerde in het dorp, een verslag zou maken dat zijn betrokken dorpsgenoten vrij zou pleiten van hun verantwoordelijkheid bij de dood van de Anderer.. Door sec neer te pennen wat er precies gebeurd is, moet hij zijn dorpsgenoten een alibi voor hun wreedheid verschaffen. Maar parallel met het eigenlijke verslag houdt Brodeck ook een persoonlijk relaas bij - het boek van Claudel dus. Erg realistisch is het verhaal niet: wie naar het noordoosten reist, zal geen dorp met zulke sprookjesachtige personages vinden.
,,Van al mijn romans is dit boek het meest geïnspireerd door sprookjes, legendes en mythes, vertelt Claudel. ,,Dat was geen vooropgezet plan. Ik begin altijd te schrijven vanuit het niets. Net zoals de lezer niet weet hoe mijn boeken af zullen lopen, weet ik dat net zo min wanneer ik ze aan het schrijven ben.
*** Brodeck was als kind van vermoedelijk joodse ouders na een pogrom op de kar van een oude vrouw in het dorp aangekomen. Hij was verstandig en leerde snel. Hij werd dan ook naar de hoofdstad gestuurd om er te studeren. Na de kristalnacht keerde hij terug met een vrouw en werd nadien door het dorp uitgeleverd aan de bezetter omwille van zijn anders zijn. Als hond aan de leiband van een bewaker overleefde hij het kamp en keerde hij weer naar het dorp van zijn geliefde, die een kind bleek te hebben gebaard als overlevende. Brodecks naam diende van het oorlogsmonument te worden gehakt, maar zijn letters bleven doorschemeren als was hij één van de doden, zij het geofferd door het dorp. Hij krijgt als geletterde van de burgemeester en de leidende broederschap de opdracht om een verslag maken van wat er zich in dit dorp heeft afgespeeld dat tot de moord heeft geleid op Anderer. Die kwam met paard en ezel door het bos vanuit het oosten over de grens in het dorp. Hij schilderde en tekende het dorp en zijn bewoners en schonk hen de afbeeldingen waarin ze hun geheimen herkenden. Het zwijgen en het onuitsprekelijke leek doorbroken, wat ondragelijk werd voor de herders en hun honden.
De wereld van Claudel bestaat uit grijs en zwart. De kleine lichtpuntjes steken daar fel, maar o zo eenzaam bij af. Ook dit is weer een ingetogen, trieste roman over het menselijk falen dat je intens meebeleeft.
Claudel spant in Het Verslag zoals in Grijze zielen een snaar die hij in de loop van zijn analyse van het kwade meesterlijk aanslaat, waardoor de klank in het hoofd van de lezer blijft zinderen. Philippe Claudel blijft een bron van hoop voor de Franse literatuur, eens te meer niet uit Parijs, maar uit de periferie Nancy. Vernieuwingen komen doorgaans uit grensstreken, van Anderer, bannelingen, van wie dorp, stad of cultuur heeft verlaten en verraden. Wie in staat is zijn of haar wortels te verlaten, kan genoeg afstand houden om terug te blikken. Die kan vanaf de hellingen een overzicht krijgen, van zichzelf en wie hem of haar heeft voortgebracht.
Maar ook onderwijzers en pastoors die bij hun schapen blijven, zijn onmisbaar in hun rol als geweten, geheugen en biechtstoel voor wat mensen elkaar blijven aandoen.Het vereist veel moed en liefde om desondanks temidden van de kudde te leven. Philippe Claudel heeft met Het verslag van Brodeck een meesterwerk opgeleverd. De vraag naar het waarom van de komst van de "Anderer", zijn gedrag en zijn kennis, wordt nergens beantwoord en houdt de drukkende molensteen verder dreigend over de burgers. Dat is een boeiende literaire truc, maar levert een aspect van het Kwade dat niet onderzocht wordt. Het dorp, zeker op de grens langs wegen naar erger, heeft recht op het onderzoek naar de Anderer. Dat vermijdt alleszins dat de angst als een gierende brand om zich heen grijpt en blijft smeulen als veenbrand. Zoiets dek je niet toe met vergeten, want vergeten kan niet meer, omdat er altijd mensen zullen geboren worden die willen weten. Claudel behoeft niet meer dan dat kleine verhaaltje in die bedompte gemeenschap om het hele wereldtoneel te schetsen. Er is maar weinig verbeelding nodig om in het relaas van Brodeck gloeiend hete hangijzers als migratie, de angst voor het vreemde en de clash der culturen te herkennen.Claudel laat doorheen het donkerste zwart een krachtig liefdesverhaal van een aandoenlijke tederheid sluimeren.
Door wat Brodeck in het kamp en tijdens het transport op weg naar dat kamp beleefde, heeft hij het gevoel dat hij zijn zelfwaarde grotendeels verloren heeft. In wat er met de Anderer gebeurd is, heeft Brodeck geen enkel aandeel, maar met het verslag over de feiten zou hij misschien wel in zekere mate medeplichtig kunnen worden. Hij beseft het, maar er is geen heroïsche uitweg uit zijn toestand die een soort lucide willoosheid is. Hij schrijft verder aan het verslag, maar zijn eigen verhaal neemt de overhand en biedt zo toch een uitweg. Het boek is dus als het ware een parabel. De karakters zijn licht uitvergrote zinnebeelden van het kwaad in ons allen Brodeck is geen held.en de confrontatie met het grote kwaad, in het kamp, en met zijn eigen kleinheid lijkt hem met een soort erfschuld belast te hebben.
Het lijkt soms raar dat Brodeck toch doorgaat met het maken van het verslag. Hij kiest voor de feiten, maar krijgt uiteindelijk te horen dat hij toch nog te veel metaforen heeft gebruikt. De gevestigde orde van het dorp wil liever andere feiten geconstrueerd zien. Dat Brodeck zijn eigen verhaal opschrijft, wat wordt vermoed door zijn dorpsgenoten, wordt blijkbaar als een nog grotere bedreiging ervaren. Het betekent immers de vrijheid om uit een waanzinnige normaliteit te stappen. 'Het verslag van Brodeck' is een ooggetuigenreportage vanuit het donkere hart van een mensengemeenschap: voer voor wie de herinnering boven het laffe vergeten verkiest.
Philippe Claudel : -1962
Philippe Claudel, is geboren in 1962 in Dombasie-sur-Meurthe (Lorraine).Hij woont in de omgeving van Nancy, waar hij les geeft aan de universiteit. In zijn werk verwijst hij vaak naar de Lorraine en de natuur vol mysteries daar. In 2003 kreeg hij de Prix Goncourt de la nouvelle voor Les petites mécaniques. Voor Les Ames grises ontving hij in 2003 de Prix Renaudot. In deze roman beschrijft hij een dorpsdrama in de de Eerste Wereldoorlog. In 2005 is dit boek verfilmd. Ook La petite fille de Monsieur Linh (2005) is geadopteerd door de film. Zijn laatste boek, Le rapport de Brodeck (2007) is genomineerd voor de Prix Goncourt en heeft de Prix Goncourt des Lycéens gekregen.In 2007 heeft Philippe Claudel ook zijn eerste film geregisseerd, Il y a longtemps que je taime. Deze film is vertoond op het filmfestival in Berlijn,
Bibliografie :
Meuse l'oubli
(1999; Nederlandse vertaling: Rivier van vergetelheid, 2006)
Quelques-uns des cent regrets
(1999)
J'abandonne
(2000; Nederlandse vertaling: Zonder mij, 2005)
Les petites mecaniques
(verhalen, 2002)
Les âmes grises
(2003; Nederlandse vertaling: Grijze zielen, 2004)
La petite fille de monsieur Linh
(2005; Nederlandse vertaling: Het kleine meisje van meneer Linh)
Le monde sans les enfants
(kinderverhalen, 2006; Nederlandse vertaling: De wereld zonder kinderen, 2007)
Le rapport de Brodeck
(2007; Nederlandse vertaling: Het verslag van Brodeck, 2008)
*Mevrouw Verona daalt de heuvel af * van Dimitri Verhulst
Mevrouw Verona daalt de heuvel af
van Dimitri Verhulst
Uitgeverij :Contact -Amsterdam ISBN 9025425380
112 blz.-novelle
En de dag waarop dit nieuws hier door de heuvels trok, Mevrouw Verona blijft!, Mevrouw Verona blijft! hebben de mannen zingend vlokken schuim op de rivier gepist.
Met veel humor, inlevingsvermogen en kennis van zaken toont Verhulst het leven achter de mistroostige gevel van arm Vlaanderen.
Als schrijver wil ik een tienkamper zijn .-Dimitri Verhulst
*** Een woest talent is Dimitri Verhulst genoemd.,de"ongepolijste chroniqueur van veel wat smerig is in de wereld",.
Een schrijver die net als de ook in het Vlaamse Aalst geboren Louis Paul Boon 'de mensen een geweten wil schoppen'. Schrijft Verhulst over een asielzoekerscentrum (?Problemski Hotel'), dan doet hij geen verslag van het tragische lot van in het nauw gedreven vluchtelingen, maar maakt hij een rauwe schets van een wereld vol door eigenbelang voortgedreven miserabelen. In het alom bejubelde 'De helaasheid der dingen', riep Verhulst in vrolijk stemmende zinnen een verschrikkelijke Vlaamse jeugd op in het verzonnen Reetveerdegem, waar hij bij zijn grootmoeder inwoonde, samen met zijn vader en drie ooms.Mannen die alle vier met hartstocht hun leven verzopen. ,,Zichzelf dood drinken was voor mijn vader geen sport maar een eerder een sociale zegening'', schreef Verhulst met typerend gevoel voor understatement.
Een boek vol gal, bier en misere, maar wel van het veredelde soort, opgediend met sardonisch eergevoel. Die energieke Vlaamse chroniqueur, de schrijver die weemoed paart aan woede, vind je niet terug in de novelle 'Mevrouw Verona daalt de heuvel af '
Hier is een veel bedachtzamer man aan het woord, een schrijver die eerder het goede en het hogere opdiept dan het smerige en volkse.
Er is weer een dorp, maar het is Waals en niet Vlaams. Het dorp telt drie heuvels, waarop drie gehuchten liggen. Op de eerste bladzijde daalt de tweentachtigjarige Mevrouw Verona een van die heuvels af in het besef dat ze niet meer omhoog zal klimmen. In een terugblik op haar leven passeren de dorpsbewoners van Oucwègne én haar grote liefde, de veel te vroeg gestorven meneer Pottenbakker, die haar ook na zijn dood immer vergezelde.
Beneden bij de rivier gaat ze haar dood afwachten. Ze heeft haar grote liefde twintig jaar overleefd. De spar waaraan hij zich heeft opgehangen, heeft twintig jaar liggen drogen. Er is een cello van gemaakt met een heerlijke geur, maar een lelijke klank.
Mevrouw Verona's wandeling heuvelafwaarts vertelt Verhulst in cirkels, waarbij hij als een camera soms op iets of iemand inzoomt en zich dan weer terugtrekt om via een andere plek op de heuvel ook weer bij een andere figuur uit het dorp terecht te komen, meestal in het verleden, met een ander verhaal. Anders dan in 'De helaasheid der dingen' houdt de verteller afstand. Hier is een antropoloog met potische inborst aan het woord; een beschouwer, geen deelnemer. In het dorp Oucewgne klinken louter Franse namen, maar de dorpelingen schijnen niet wezenlijk anders dan in Reetveerdegem. Er is veel bier. Er is een dierenarts die wanneer nodig ook de huisarts is. Er is, de Blonde d'Aquitanie (een koe), het tafelvoetbalspel. en pâs op blz. 81 wordt gerept over 'geld uit de muur' en begrijp je dat het boek zich afspeelt in het heden en het recente verleden.
Gaandeweg blijkt dat Verona en haar grote liefde 'meneer Pottenbakker' nieuwkomers waren in het dorp; noorderlingen, kunstenaars .Ze zijn anders; ze spelen piano, houden van Bach, kennen Proust.
De verteller belicht hun vrijwillige isolement op de heuvel en hun integratie in het dorp. Geregeld dalen ze af naar het café of de kantine van de cinema, naar petanque of voetbalspel. Het levert dorpse taferelen op die Verhulst welbewust op een hoger plan tilt. Zelfs zoiets lulligs en landerigs als het tafelvoetbalspel beschrijft hij als een intens vuurwerk, door de deelnemers volbracht 'in opperste concentratie' (?) ,,Vreugdekreten en vloeken hielden elkaar in balans, stommiteiten werden vereffend met ogenblikken van intense zelfverachting.''
'Mevrouw Verona daalt de heuvel af' is ook iets nieuws; een Proustiaanse blik op de bier drinkende, dorpse onderklasse.
Soms is de stijloefening te opzichtig, en zo innemend als zijn vorige roman is deze novelle ook niet. Maar bewondering overheerst. Als je op de laatste bladzijde weer bij de wachtende mevrouw Verona aanbelandt, keer je graag terug naar de eerste bladzijde om dezelfde vlucht nog eens te maken.
Dimitri Verhulst -(1972)
Dimitri Verhulst ,debuteerde in 1999 met de verhalenbundel De kamer hiernaast bij uitgeverij Contact. In 2001 verscheen van hem :"Niets, niemand en redelijk stil" en in 2003 :" Problemski hotel". Zijn eigenlijk debuut is uit 1994 en heeft als titel:" Assevrijdag". Deze vrij obscure publicatie was een initiatief van hemzelf dat enkel zijn weg vond naar wat vrienden en bekenden. Met de verhalenbundel:" De kamer hiernaast" die genomineerd werd voor de NRC Literair Prijs maakte hij zijn officieël debuut.. Hij publiceerde verhalen en gedichten in verschillende literaire tijdschriften, waaronder Nieuw Wereldtijdschrift, De Brakke Hond en het tijdschrift Underground, waarvan hij redacteur is.
De helaasheid der dingen (2006) werd zijn succesnummer. Dimitri Verhulst won er de publieksprijs van de Gouden Uil mee en de literaire jongerenprijs De Inktaap .Het boek wordt verfilmd door de Vlaamse regisseur Felix van Groeningen. De schrijver staat bekend om zijn scherpe pen en is nooit bevreesd om kritiek op de hedendaagse maatschappij en ons allen te uiten.
Verhulst woont en werkt in Wallonië,in de buurt van Huy(Hoei)
"Joden waren nergens thuis" , denkt Bram, "behalve in hun verbeelding."
Leon De Winter schreef een verontrustende roman over een man, een volk en een wereld in een diepe crisis.
***
"Het recht op terugkeer" speelt zich af tussen 2004 en 2024. In 2070, merkt iemand op, zal het 2.000 jaar geleden zijn dat Jeruzalem door de Romeinen werd verwoest, de joodse natie werd vernietigd en de diaspora begon. In 2024 is het nog niet zo ver, maar het is vijf voor twaalf. Het grondgebied is ingekrompen, de bevolking is verouderd en neemt in aantal af. De hoofdstad Tel Aviv is een elektronisch beveiligde en belegerde stad. geworden. Demografisch en diplomatisch lijkt de strijd verloren. Blijven of weggaan is een oude taboevraag die iedereen zich stelt, zelfs de meest loyale burgers van het land. Bram Mannheim is gebleven. Hij verzorgt zijn vader, de stokoude Nobelprijswinnaar Hartog Mannheim, die door alzheimer is getroffen en als een kind verzorgd wordt. Twintig jaar eerder was Bram, geboren in Amsterdam, een talentvolle hoogleraar in Princeton. Zijn leven stortte in toen Bennie, zijn vierjarige zoontje, van het ene op het andere moment verdween. Gekidnapt, verdronken? Nooit werd duidelijk wat het kind is overkomen. Brams huwelijk ging eraan ten onder, net als zijn loopbaan en zelfvertrouwen.
Als een soort compensatie redt hij een baby bij een auto-ongeluk en vermoordt hij een pedofiel. Deze gebeurtenissen worden allemaal uitgestreken over twintig jaar
Bram is een man in verwarring in een land in verwarring. Balin, ooit een notoire vredesduif en vriend van Bram, is in 2024 hoofd van de Israëlische binnenlandse veiligheidsdienst, en een havik uit noodzaak.Op hun harde argumenten, ook die van vader Mannheim, heeft de moe geprate Bram geen antwoord. Leidt extreme politieke wanhoop onvermijdelijk tot geweld, zoals verdriet en wraakzucht leiden tot de moord op een onschuldige pedofiel?
Nu, in Tel Aviv, runt hij een bureautje dat ouders helpt verdwenen kinderen op te sporen. Als vrijwilliger bestuurt hij een ambulance. Na een periode van relatieve rust beginnen de zelfmoordaanslagen weer. Als dan blijkt dat de aanslag op een grenspost, waar elke passant op zijn "joodse" chromosomen wordt gecontroleerd, door een joodse jongen is gepleegd, weet de lezer al dat ergens de gekidnapte zoon zal opduiken.
En Bram ontdekt dat onder deze aanslagen een onverdraaglijk geheim schuilgaat, een geheim dat de hoop doet oplaaien dat Bennie nog leeft en dat Bram hem kan vinden voordat het te laat is.
Dat de joodse erfelijke lijn die traditioneel via de moeder verloopt, nu om veiligheidsredenen een vaderlijk karakter krijgt, is een pijnlijk en ironisch gegeven. En een goede vondst. Los van dit spanningselement, is dit een "angstige" roman over trouw en vlucht, vaderschap en identiteit ("het was onmogelijk om de vader te zijn van een verdwenen kind zolang hij dat was kon hij niet zijn wie hij was, begrepen ze dat niet?"), over verdriet en gekte, liefde en haat. Toch blijft Bram hopen. Maar voor hoelang? Hij maakt kennis met Eva (!), net als hij de ouder van een verdwenen kind, en droomt van een nieuw begin, een "gewoon" bestaan, elders, in Rusland. Maar is dat niet het land van pogroms en antisemitisme?
Het recht bestaat uit het respecteren van de vrijheid van elke vluchteling zoals voorzien in het internationaal recht, om te kiezen: terugkeren naar Israël, een compensatie krijgen of elders gaan leven. De Israëlis moeten begrijpen dat de erkenning van het recht op terugkeer niet betekent dat miljoenen Palestijnen van vandaag op morgen hun land zullen overspoelen, dat de mensen hun land zullen moeten achterlaten of dat Israël zal verdwijnen. Het recht op terugkeer zal een einde maken aan de grote crisis in onze maatschappij. Het biedt de enige duurzame en realistische oplossing voor deze twee volkeren: samenleven en een einde maken aan het scheidingsproject, aan racisme en de etnische zuivering die in naam van de veiligheid de zaken voor beide volkeren alleen maar erger gemaakt heeft.
Leon De Winter-1954
***
Leon de Winter(1954) ,groeide op in s Hertogenbosch en bezocht midden jaren zeventig de Filmacademie in Amsterdam. De Winter maakte zijn literaire debuut in 1976 met de verhalenbundel Over de leegte in de wereld. Voor zijn romandebuut De verwording van de jonge Durer (1978) ontving hij de Reina Prinsen Geerligsprijs. In mijn eerste romans kwam geen jood voor, vertelde Leon de Winter in een interview. Toen ik achtentwintig werd, dacht ik: Zo oud was mijn vader, toen de oorlog begon. Wat zou ik gedaan hebben? Wat zou ik geweten hebben? Wat zou ik gezien hebben? Hoe bang zou ik geweest zijn? Hoe zou ik overleefd hebben? Dat was een groot moment voor me, in 1982. Vervolgens heb ik vier jaar lang, tot Kaplan, geen letter geschreven. In 1986 maakte Leon de Winter de overstap naar De Bezige Bij, waar Kaplan verscheen. Kaplan was een groot succes en bleek het eerste deel van een aantal romans die met elkaar gemeen hebben dat ze handelen over de zoektocht naar oorsprong, naar de joodse identiteit en bovendien op een andere, toegankelijker wijze geschreven zijn dan zijn eerdere werk. De Winter werd een bestsellerauteur, niet alleen in Nederland maar ook in het buitenland, met name in Duitsland waar hij een grote populariteit geniet.
De roman De hemel van Hollywood (1997) werd verfilmd met Rod Steiger, Burt Reynolds en Tom Berenger. Leon de Winter tekende voor het scenario en de produktie.
In 2002, in het jaar dat Leon de Winter 25 jaar schrijver was, verscheen de roman Gods Gym, wederom een grote bestseller die door de critici buitengewoon gunstig werd onthaald.
De Winter publiceert regelmatig opinieartikelen in het dagblad Trouw en tijdschriften Elsevier, Die Welt en Der Spiegel. In 2005 kreeg hij de Buber-Rosenzweig-Medaille, een onderscheiding voor zijn strijd tegen antisemitische en racistische tendensen. De Winter en Jessica Durlacher waren in 2005 gastdocenten aan de Universiteit van Berkeley in San Francisco.
De pianostemmer van Pascal Mercier verschenen op 10.07.2008
Oorspronkelijke titel ; "
Der Klavierstimmer." - München : Knaus, cop. 1998. Uitgeverij ; Wereldbibliotheek ISBN 9789028422360
vertaling van Gerda Meijerink.
'Wat een afgrond tussen wie hij had willen zijn en wie hij werkelijk is geweest!'
Nieuwsgierigheid, schrijft Pascal Mercier in de Pianostemmer, is 'het vermogen je door het vreemde gevangen te laten nemen en daardoor bevrijd te worden van de last van je op het verleden gerichte gevoelens.'
*** Voor wie Nachttrein naar Lissabon en Perlmann's zwijgen steeds wil herlezen, is er opnieuw een parel van Pascal Mercier: "De pianostemmer." In deze roman staat de vraag centraal welke rol het oordeel van anderen in ons leven speelt:
Wij zoeken ons geluk buiten onszelf en in het oordeel van de mensen van wie we toch weten dat ze onderkruipers zijn en weinig oprecht, zonder gevoel voor gerechtigheid, afgunstig, grillig en bevooroordeeld: wat absurd! (La Bruyère).
In zekere zin kun je De pianostemmer een scharnierboek noemen. In twee verhaallijnen gaat het hier opnieuw om het verlangen naar de goedkeuring van anderen, die zich uit in een obsessieve zucht naar erkenning, én om de zoektocht naar autonomie, in dit geval van een onlosmakelijk verbonden tweeling.
Aanvankelijk lijkt de belangrijkste inzet van De pianostemmer de poging van de tweelingbroer en -zus Patrice en Patricia zich als adolescenten te bevrijden uit hun hechte, incestueuze verbond, en een eigen, autonoom bestaan te ontwerpen. Om dat te bereiken hebben ze afgesproken elkaar te vertellen over hun leven, nadat ze op negentienjarige leeftijd het ouderlijk huis (en elkaar) zijn ontvlucht. Hun in schriften neergelegde ontboezemingen vormen de alternerende hoofdstukken van de roman. Zes jaar na deze afspraak wordt hun voornemen doorkruist door het dramatische bericht dat hun vader is gearresteerd wegens de moord op een door hem verafgode operazanger. Dan verschuift hun aandacht, en de focus van de roman, naar de vraag hoe het zo ver heeft kunnen komen en begint de zoektocht van de kinderen, die het ouderlijk huis niet alleen ontvlucht zijn uit vrees voor de incestueuze wending in hun verbond, maar ook om te ontkomen aan 'de krankzinnige hunkering naar erkenning' van hun vader, die het gezinsleven ontwrichtte.
Dan krijgen we stukje bij beetje inzicht in de geschiedenis van die vader. Mercier schetst een boeiend en overtuigend portret van een weesjongen die zijn jeugd in een tehuis doorbrengt, door pleegouders op het spoor van de muziek wordt gezet, en na een succesvol bestaan als pianostemmer de ambitie opvat een groot operacomponist te worden. Op zijn zestigste - na veertien opera's in dertig jaar - lijkt zijn droom eindelijk in vervulling te gaan als de opera waarin hij al zijn frustratie en wrok over het uitblijven van het gedroomde succes heeft verwerkt, zal worden uitgevoerd op een prestigieus festival.
In een interview in de Volkskrant begin dit jaar verklaarde Mercier: "Wie de pathetiek en sentimentaliteit veroordeelt is een cynicus". In Nachttrein was vooral de pathetiek ruimschoots aanwezig maar dat bleek geen enkel bezwaar om een geweldig boek op te leveren. Het intrigerende verhaal in "De pianostemmer" speelt zich af in de opera- en balletwereld, een omgeving die zich bij uitstek leent voor de pathetische en sentimentele overdrijving. Maar dit stoort in deze roman nauwelijks.Vooral het begin van de roman is erg sterk. Broer en zus Patrice en Patricia, een tweeling, besluiten op 19-jarige leeftijd uit elkaar te gaan omdat hun verhouding zo hecht is geworden dat ze vrezen nooit meer van elkaar los te zullen komen als ze niet radicaal met elkaar breken. Het is zelfs zover gekomen dat het tot de ultieme liefdesdaad is gekomen. De ouders wonen in Berlijn en Patrice en Patricia komen respectievelijk in Chili en Parijs terecht waar ze voor het eerst volkomen op zichzelf aangewezen hun weg moeten weten te vinden. Na zes jaar scheiding besluiten ze elkaar schriftelijk te vertellen hoe ze hun leven vanaf hun jeugd hebben beleefd om volkomen eerlijk tegenover elkaar te kunnen staan. Een schitterend gegeven dat meesterlijk is uitgewerkt. In het begin wordt de wederzijdse liefde tussen beiden door henzelf meeslepend beschreven. In deze bekentenissen komen hun ouders tenslotte als de belangrijkste hoofdpersonen naar voren De pianostemmer blijkt een ambitieuze operacomponist die zijn composities maar niet gesleten kan krijgen en zijn vroeger zeer knappe vrouw stond voor een veelbelovende balletcarrière tot ze een ongeluk kreeg door toedoen van een operazanger, die ook een cruciale rol in het boek zal krijgen. Er zijn veel drama, sentiment en intrige in de roman te vinden en het boeit van begin tot einde. Door het verhaal van twee kanten te horen is het dramatisch effect erg sterk. Naast de ouders verschijnen veel boeiende nevenfiguren op het toneel waardoor de schrijver de gelegenheid krijgt het leven in verschillende sociale milieus te beschrijven, zonder de verhaallijn geweld aan te doen. Wel valt op dat er veel toevalligheden in het verhaal voorkomen maar iedereen die zijn eigen leven beziet kan niet ontkennen dat die in elk leven een zeer grote rol spelen. Een roman over liefde en te hoog opgeschroefde ambities; het lukt de hoofdpersonen niet die ambities te relativeren waardoor de roman voor de ouders een tragisch einde krijgt. Gelukkig zijn broer en zus wel in staat tot die relativering waardoor hun verdere leven optimistisch tegemoet kan worden gezien.
:Patrice - Eerste schrift: Nu, nu alles voorbij is, willen we opschrijven hoe we het hebben beleefd. We zullen ons ieder voor zich met onze herinneringen bezighouden, zonder ons door de aanwezigheid van de ander te laten verleiden. Wat we vertellen zal waarachtig zijn, ongeacht hoeveel pijn het zal doen wanneer we het lezen. Dat hebben we elkaar beloofd. Alleen zo, zei jij, zullen we in staat zijn de kerker van onze liefde af te breken, die met onze gemeenschappelijke geboorte is begonnen en tot op de dag van vandaag voortduurt. Alleen zo, heb je gezegd, kunnen wij ons van elkaar bevrijden.
'Een van de meest fascinerende aspecten van De pianostemmer is de verhouding tussen Patrice en zijn tweelingzus Patricia. Hoe zou u deze verhouding omschrijven?' Paul Mercier: Het begint als volledige intimiteit, als de ervaring dat ze schijnbaar alles delen. Er is die overweldigende, intens beleefde overtuiging dat het eigen leven alleen dan volwaardig is als het wordt gedeeld met de tweelingbroer of zus. Maar de verhouding ontwikkelt zich, het boek is, op een bepaalde manier een ontwikkelingsroman: het verhaal van een emotionele en intellectuele ontwikkeling. Langzaam maar onomkeerbaar realiseert de tweeling zich dat ze onvermijdelijk twee mensen met twee afzonderlijke, autonome, authentieke identiteiten moeten worden dat ze niet verder kunnen leven als ze hier niet in slagen. En ze leren dat woorden een machtig middel zijn om die onafhankelijke emotionele identiteit te creëren. (Fragment).
Pascal Mercier heeft de naspeuringen en herinneringen van Patrice en Patricia vervlochten tot een fascinerende roman over intimiteit en menselijk falen. Daarin staat de vraag centraal welke rol het oordeel van anderen in ons leven speelt. Pascal Mercier heeft met De pianostemmer een spannende roman geschreven over een intrigerend filosofisch vraagstuk.
Pascal Mercier -(Peter Bieri) -1944
***
Pascal Mercier (Bern, 1944) , Zwitserland ,studeerde filosofie in Londen en Heidelberg. Hij is als hoogleraar filosofie verbonden aan de Vrije Universiteit van Berlijn. Zijn roman Nachtzug nach Lissabon (2004) werd in Duitsland een groot succes en wordt in verschillende talen vertaald. Pascal Mercier is behalve romancier ook hoogleraar filosofie. In zijn romans vloeien die metiers prachtig samen. Ze stellen filosofische kwesties op een literaire wijze aan de orde, vol verbeeldingskracht, vol leven en vooral vol spanning. Onder zijn eigen naam, Peter Bieri, schreef hij enkele filosofische werken. Pascal Mercier is het pseudoniem voor Peter Bieri die in het dagelijks leven hoogleraar filosofie te Berlijn is. Onder zijn eigen naam Peter Bieri publiceerde hij in 2001: " Het handwerk der vrijheid "". Over de ontdekking van de eigen wil. Hij had toen al twee romans op zijn andere naam staan. Hoewel het gebruik van een pseudoniem voor zijn literaire werkzaamheden een scheiding suggereert tussen de academicus en de romanschrijver, liggen beide toch in elkaars verlengde.
Wat Bieri en Mercier gemeen hebben, is hun onderzoek naar de vrije wil van de mens, de mogelijkheden van zijn handelen en de verantwoordelijkheid van het individu voor zijn daden of juist dadenloosheid. In Het handwerk der vrijheid schrijft Bieri dat hij alle filosofische geschriften die hij over de wil van de mens gelezen heeft, terzijde schoof om zelf te peilen wat hij ervan vindt. Op systematische wijze analyseert hij vervolgens dit onuitputtelijke onderwerp dat de menselijke geest vanaf het eerste moment van zijn (religieuze) zelfreflectie heeft beziggehouden. Bieri wil het menselijk handelen eerst en vooral begrijpen door de wetmatige voorwaarden ervan te ontdekken. Kenmerkend voor zijn romans is een existenciële geladenheid, die alle lagen doortrekt. Belangrijke thema's zijn eenzaamheid, wanhoop en genialiteit Daarnaast schenkt Mercier een bijzondere aandacht aan de vervreemdende werking van de taal en de onoverbrugbare kloof die tussen haar en de werkelijkheid, zowel fysiek en sociaal, bestaat.
Een allesomvattend boek over een verlopen docentschap en een fatale liefde
"Onder mijn pen zit mijn schuldgevoel " - Jan Siebelink.
***
Onlangs verscheen de nieuwe roman van Jan Siebelink, Suezkade. In de periode dat Jan Siebelink avond aan avond op pad was om over Knielen op een bed violen te spreken, ontstond er in de vroegste uren van de ochtend een ander boek. Een boek even noodzakelijk als de roman over de kwekerij, en dat het andere deel van zijn autobiografie bestrijkt
Deze nieuwe roman heet Suezkade en speelt zich vrijwel geheel in Den Haag. af.
Het Gymnasium Haganum vervult een belangrijke rol. Siebelink situeerde eerder een aantal van zijn romans in Den Haag. Zo spelen "Vera" er en grote delen van "Engelen van het duister."
Suezkade gaat over een schatrijke jongen die geheel alleen op de wereld staat. Waarschijnlijk is hij wees, maar dat weet hij niet eens zeker. Hij heeft een oudtante die aan de Suezkade woont. "Ik zou het huis zo aan kunnen wijzen, het ligt in de bocht waar de Suezkade de Laan van Meerdervoort kruist," zegt de schrijver.
De hoofdpersoon uit Suezkade heeft ondanks zijn rijkdom de behoefte om iets te doen. In Parijs leest hij in een Nederlandse krant een advertentie voor herintreders in het onderwijs. Zo wordt hij ten slotte leraar Frans aan het Descartesgymnasium in Den Haag.
Siebelink: ,,Dat gymnasium is in werkelijkheid Gymnasium Haganum aan de Laan van Meerdervoort. Maar er lopen ook herinneringen aan mijn eigen school uit Ede, waar ik voor de klas heb gestaan, doorheen.
De kersverse leraar Frans valt aanvankelijk nogal op. Hij doet het goed in zijn nieuwe omgeving, maar langzamerhand raakt hij geheel vervreemd. Hij komt in een geïsoleerde positie terecht en moet op den duur het onderspit delven. Ook ontwikkelt er zich een romance tussen de leraar en een jong Marokkaans meisje dat hij als brugklasser ziet binnenkomen en dan door de jaren heen volgt. Het is een liefde, haast Siebelink zich eraan toe te voegen, die overigens niet geconsumeerd zal worden.
Siebelinks band met Den Haag gaat terug tot de jeugd van zijn vrouw. Siebelink groeide zelf op in Velp. Maar Gerda Hoogstraten, zijn vrouw, is afkomstig uit de familie van de gelijknamige boekhandel aan het Noordeinde. Vera wordt beschouwd als een echte Haagse roman. Die was voor een groot deel gesitueerd in het Valkenboskwartier, Engelen van het duister in de Stationsbuurt.
Siebelink schreef Suezkade tijdens de drukte die het succes van Knielen op een bed violen met zich meebracht. Het motief van de eenling die in afzondering wordt gedwongen, zoals de vader in zijn jongste roman, is er ook sterk aanwezig.
Hoofdpersoon in Suezkade is de drieëntwintigjarige Marc Cordesius, werkzaam aan het Haagse gymnasium Descartes, waar hij al vanaf de eerste dag een hartstochtelijke liefde voor de jonge leerlinge Najoua voelt. Cordesius is een innemende, dandyeske verschijning, die direct het vertrouwen van de rector weet te winnen en naar verloop van tijd verwerft hij een eigen lokaal. Het is een haast paradijselijke enclave waar, tegen de moderne onderwijsontwikkelingen in, nog plaats is voor grammatica en literatuur. Suezkade is een allesomvattend boek over een verlopen docentschap en een fatale liefde.
De pers overSuezkade:
"Suezkade kan onmiddellijk worden gecanoniseerd als een van de schitterendste schoolromans in het Nederlands taalgebied." - De Groene
"Een verfijnde en meeslepende roman.(..) Een echte Siebelink, vanwege de elegante en gevoelige stijl waarin hij het inferno van de school en de romantische neergang van zijn held beschrijft." - Trouw
Jan Siebelink : -1938
*** Jan Siebelink, die in 1975 debuteerde en sindsdien dertig boeken publiceerde, heeft in één klap de status van publiekslieveling verworven.
Jan Siebelink. -Voor velen is hij vooral de auteur van Knielen op een bed violen (2005), zijn roman over de godsdienstwaanzinnige vader die zijn jeugd overschaduwt. Het verhaal bereikte een ongekend groot en divers publiek, en leverde hem de AKO Literatuurprijs op
Op 13 februari 1938 geboren te Velp, in de Hertogstraat 15.verhuisde na een jaar naar de Bergstraat waar zijn vader een kleine bloemisterij begon. Zijn vader had zich aangesloten bij een streng orthodoxe groepering. Jan werd onderwijzer en studeerde in zijn vrije tijd Franse taal-en letterkunde.
De hoofdpersonen in Siebelinks boeken zijn neurotische figuren die voortdurend op zoek zijn naar verlossing. De sfeer in de boeken van Siebelink is meestal beklemmend en heeft sterke verwantschap met de Franse
decadente literatuur.
De kwekerij van Siebelinks vader wordt in veel werk o.a. De herfst zal schitterend zijn en En joeg de vossen door het staande koren als een soort Arcadië voorgesteld - en zijn vader als 'de tuinman van dit aardse paradijs'.
Siebelink volgde de MULO en daarna de Rijkskweekschool. Hij moest zijn militaire dienstplicht vervullen en tekende twee jaar bij. Tijdens de opleiding in Breda
tot reserve-officier bij de luchtmacht studeerde hij voor de akte Frans Deze studie zette hij na zijn diensttijd voort en haalde de akten A en B, waarna hij aan een doctoraalstudie in Leiden begon. In 1972 sluit hij zijn studie met goed gevolg af en is dan inmiddels werkzaam aan het Marnix-college te Ede.Tijdens zijn studie komt hij in aanraking met J.K. Huysmans, een decadente negentiende-eeuwse schrijver die tot de kringen van Zola behoorde. Siebelink is zo gegrepen door het boek A rebours, dat hij besluit het te vertalen. Het verschijnt in 1977 onder de titel Tegen de keer en krijgt daarna een cultstatus. Hij huwde met de lerares - en later vertaalster Gerda van der Haas. Siebelink werd leraar frans eerst in Dieren en daarna in 1969 aan het Marnix College in Ede Herinneringen aan zijn docentschap aan het gymnasium in Ede zijn verbeeld in de verhalenbundel :Laatste schooldag , dat inmiddels 12 drukken beleefde.
In 1975
debuteerde Jan Siebelink met de verhalenbundel "Nachtschade", waarin het veelgeprezen 'Witte chrysanten' en het belangrijkste thema angst is. Geïnspireerd door de Franse letteren publiceert hij vervolgens zijn eerste roman: "'Een lust voor het oog"' (1977). Het boek werd een sleutelroman Het speelt zich af in de onderwijswereld en bevat surrealistische elementen. Thema's als verval, dood en religie domineren in deze roman. Daarnaast levert Siebelinks onderwijskundige ervaring ook de nodige romanstof op. In 1980 brak Siebelink definitief door met : "De herfst zal schitterend zijn"
Siebelink schreef naast romans
en verhalen ook essays over Franse schrijvers voor de Haagse Post en Vrij Nederland. Deze artikelen zijn gebundeld in De reptielse geest (1981) en De prins van nachtelijke Parijs(1985).
schreef Siebelink ook non-fictie: Pijn is genot (1992), waarin wielrenners als Erik Breukink en Johan van der Velde als devote avonturiers worden neergezet. Siebelink beschouwt deze bundel bijna als een reeks zelfportretten. In Mijn leven met Tikker beschrijft Siebelink het leven van zijn geliefde windhond Tikker, die hem en zijn gezin meer dan veertien jaar vergezelde (1999).
Bibliografie :
Nachtschade (1975) Een lust voor het oog (1977) J.K. Huysmans, Tegen de keer (1977) Weerloos (1978) Oponthoud (1979) De herfst zal schitterend zijn (1980) De reptielse geest (1981) En joeg de vossen door het staande koren (1982) Arnhem. Beeld en verbeelding (1983) Koning Cophetua en het bedelmeisje (1983) De hof van onrust (1984) De prins van nachtelijk Parijs (1985) Ereprijs (1986) Met afgewend hoofd (1986) Schaduwen in de middag (1987) De overkant van de rivier (1990) Hartje zomer en andere verhalen (1991) Pijn is genot (1992) Met een half oog (1992) Verdwaald gezin (1993) Laatste schooldag (1994) Dorpsstraat Ons Dorp (1995) Vera (1997) Daar gaat de zon nooit onder (1998) Schuldige hond (1998) De bloemen van Oscar Kristelijn (1998) Bergweg 17, Bosweg 19 (1999) Mijn leven met Tikker (1999) Engelen van het duister (2001) Margaretha (2002) Knielen op een bed violen (2005) Eerlijke mannen op de fiets(2005) Suezkade (2008)
Nelleke Noordervliet lijkt met "Snijpunt "een ongemakkelijke roman over het nu te hebben willen schrijven. Met een korte openingszin trekt Nelleke Noordervliet de lezer het verhaal in: Zonlicht flitste in het vlindermes. In deze vijf woorden schuilt de belofte dat het een spannend boek wordt. In Snijpunt raakt de schrijfster aan de thema's van deze tijd: wat vermag het humanisme tegen de behoefte aan religie; waarom willen mensen geloven; hoe verwerf je waardigheid en zelfrespect? Het boek vertelt over twee generaties in een veranderende wereld en over de levensvan Nora Damave en Guido Kaspers, ooit verbonden in een huwelijk waaruit hun dochter Franca is voortgekomen. Drie personen die op een snijpunt van hun leven komen.
Nora Damave, stabiel en altijd positief als lerares en overtuigd humanist, wordt tijdens een ruzie op school aangevallen door een leerling van islamitische afkomst, waarbij ze wordt gestoken met een mes.Kan de daad zijn uitgelokt? Ze krijgt weinig begrip voor haar situatie en voelt zich als paria behandeld, en niet als slachtoffer.
Guido Kaspers, zoon van een Italiaanse gastarbeider die hij nooit heeft gekend en medewerker van een bibliotheek, wil de wereld versteld doen staan met een spectaculaire ontdekking. Hij is als een bezetene op zoek naar de ware identiteit van de ondergedoken goeroe en cultschrijver van zijn generatie, E. Fischer, de Meester, die na zijn wereldwijde succes in de jaren zeventig spoorloos is verdwenen. Wanneer Guido niet terugkeert uit Umbrië, gaat de zestienjarige Franca haar vader zoeken een daad die haar onvermijdelijk de volwassenheid in schopt en drie levens in een maalstroom van gebeurtenissen en ervaringen sleurt.
Snijpunt is een interessante tijdsroman met boeiende contrasten, geschreven in de van Noordervliet bekende robuuste, nuchtere en soms ook poëtische stijl. Het boek richt zich werkelijk tot iedereen. Zelfs de liefhebbers van ongecompliceerde doorkijkjes in het Italiaanse landschap worden bediend.
Dit boek benoemt, analyseert en spreekt een duidelijker taal dan om het even welk manifest, het is ook beter geschreven.Bij eerste lezing zie je de contouren, ruik je de wind, deint het gras op de helling, maar het vergt herlezing om óver de dijk te kunnen kijken en meer te begrijpen. Snijpunt toont het failliet van het humanisme, het failliet van het geloof. De niet te doven behoefte aan geestelijke waarden en religieuze behoeften, en nog veel meer. Alles wijst erop dat alleen de verbeelding de mens kan redden. Zolang we ons niet proberen in te leven in de ander, komen we niet verder, lijkt de auteur te willen zeggen. En dat vergt moed. Moed van de personages, moed van de schrijver en moed van de lezer. Dat maakt Snijpunt tot een uiterst dappere roman. Kortom ,een spannend verhaal dat bekwaam naar een reeks van climaxen wordt geleid.. Het is rijk aan nieuwe inzichten, staat bol van erudiete verwijzingen naar de klassieken, is geschreven met veel gevoel voor karaktertypering en bevat ook nog eens een spannend detectiveverhaal. De westerse humanistische cultuur wordt afgezet tegen samenlevingen die sterker leunen op ideologieen en religies. Het gaat dan niet alleen om de islamitische bevolking in Nederland, maar ook om communisten, fascisten en katholieke Brabanders. Op deze manier nuanceert Noordervliet de ongrijpbaarheid van de huidige problemen met de allochtone jongeren in Nederland.
Nelleke Noordervliet
Nelleke Noordervliet werd op 6 november 1945 in Rotterdam geboren. Haar vader was automonteur, haar moeder huisvrouw. Vader was rooms-katholiek, moeder van oorsprong protestant met een sterk socialistische inslag. Als eerste van de familie mocht Nelleke Noordervliet doorleren. Op het r.k.Lyceum voor meisjes Maria Virgo deed ze gymnasium A. Daarna studeerde ze Nederlands te Leiden en Utrecht. Haar studie sloot ze cum laude af. Na een tamelijk grillige carrière bij een wetenschappelijke uitgeverij, in het onderwijs en in de politiek als gemeenteraadslid voor de Partij van de Arbeid, debuteerde ze als auteur in 1987 met Tine of De dalen waar het leven woont. Haar volgende romans werden vaak genomineerd voor en bekroond met literaire prijzen. Ze was gastschrijver aan de universiteiten van Groningen, Leiden, Delft en Berlijn en aan de Sorbonne te Parijs. Ze publiceert verhalen, essays, lezingen en columns in weekbladen en tijdschriften. Met enige regelmaat is ze te gast bij radio- en televisieprogrammas.
Op het eerste gezicht lijkt Snijpunt een literaire wildwaterbaan, maar in werkelijkheid is het een diep water. Als deze intelligente roman representatief is voor de Nederlandse literaire productie in het nieuwe jaar, dan staat ons nog veel moois te wachten. **** - DE STANDAARD
" Ik woon in landen waar ik de hele dag in een joggingpak zou kunnen lopen. Maar dan wordt het onderscheid tussen in bed liggen en het dagelijkse leven zo klein. Het liefst zou ik me verkleden voor het avondeten, maar mijn vrouw zit daar niet echt op wachten. Onlangs was ik in Ibiza in een supermarkt en het leek wel alsof ik zo ongeveer de enige was die zich gedoucht en geschoren had.
En de enige zonder joggingpak. "
- Martin Suter
***
Na haar scheiding van de bankier Frédéric Forster heeft Sonia maar één wens: de nachtmerrie vergeten en tot zichzelf komen. Maar na een onbedoelde lsd-trip glipt de realiteit haar door de vingers: ze ziet geluiden, hoort kleuren en proeft objecten. Sonia ontvlucht de stad en vindt werk in een gloednieuw wellnesshotel inVal Grisch, een gemeenschap die haar deuren altijd potdicht heeft gehouden voor buitenstaanders en toeristen. Dan vinden er plotseling vreemde gebeurtenissen plaats.
Sonia, toch al overgevoelig door de zintuiglijke verwarring na haar trip voelt zich allerminst op haar gemak in de sombere vallei met zijn gesloten, wantrouwige bewoners. Als ze op een boek stuit met daarin een oude streeklegende over de duivel van Milaan, slaan wantrouwen en onbehagen om in regelrechte angst voor haar eigen veiligheid en die van de mensen om haar heen ...
De sfeer en de setting van het verhaal zijn zonder meer mooi: een eenzame Alpenvallei waar het bijna voortdurend regent, met als enige buren een dorpje waarvan de bevolking niet altijd even positief tegenover het hotelpersoneel staat.
Het seizoen is nog niet begonnen, dus er zijn weinig of geen gasten, wat meteen doet denken aan The Shining, met Jack Nicholson, maar verder dan een leeg hotel gaat de vergelijking niet. Er lopen in het boek talloze interessante personages rond, zowel onder het hotelpersoneel als in het dorp.Ze zijn meestal goed uitgewerkt en dragen bij aan de suspense die vrijwel voortdurend in het boek aanwezig is: je weet gewoon dat er allerlei akelige dingen gaan gebeuren, maar niet wanneer, op welke manier en door wiens toedoen. Maar het blijft wel leuk om ernaar te raden.
Een belangrijke rol - het boek opent er zelfs mee - is weggelegd voor de synesthesie waar Sonia aan lijdt, -waarnemingen die ontstaan zonder dat het betreffende zintuig wordt geprikkeld:- het zien van kleuren bij het horen van bepaalde geluiden (auditio colorata), het omgekeerde hiervan: het horen van geluiden bij het zien van bepaalde kleuren, en het ruiken van spijzen bij het zien van een afbeelding ervan.
Suter schrijft sec, heel functioneel en zonder toeters en bellen. Het boek telt ook maar 210 bladzijden, waar andere schrijvers er voor hetzelfde verhaal minstens 350 nodig zouden hebben gehad. Je wordt op bladzijde 7 in je kraag gepakt en pas op bladzijde 210 weer losgelaten.
Gewoon klare taal, schrijven op de vierkante centimeter, want over elk woord is nagedacht, en de ene zin stuurt je door naar de volgende. Verzet is zinloos. Geen zinnen die door hun schoonheid of constructie in je hoofd blijven zitten of uitnodigen tot herlezen. Taal die puur in dienst staat van het verhaal, en dat verhaal is goed, origineel en sfeerrijk, en het wordt bevolkt door boeiende personages.
Daarom is De Duivel van Milaan volgens mij geen literaire thriller, zoals dat op de cover staat, juist niet, zou ik zeggen, of misschien zelfs het tegendeel ervan. Waarmee ik niet wil zeggen dat het niet goed geschreven zou zijn, want het is zeker een prettige leeservaring en een bijzonder boek. Wat me brengt bij het enige minpuntje van De Duivel van Milaan, want ik vond de ontknoping een beetje gewoontjes in contrast met de veelbelovende weg ernaartoe.
De Duivel van Milaan is opgedragen aan Albert en Anita Hofmann. Wie is Albert Hofmann? Albert Hofmann is een Zwitsers scheikundige die in 1906 werd geboren. Inmiddels is hij 101 jaar oud en wereldwijd bekend vanwege zijn onderzoek naar lsd en zijn geestverruimende werking. In 1943 heeft Hofmann bewust zijn allereerste lsd-trip in de geschiedenis van de mensheid geslikt. Het betrof 250 microgram lyserginezuurdiëthylamide. Een paar dagen eerder had hij per toeval ontdekt dat deze stof een sterk hallucinogeen effect heeft.
Lsd zet de deuren van de waarneming open, aldus Hofmann en andere gebruikers. Tijdens het gebruik van lsd krijg je allerlei illusies, je ziet vreemde dingen en ervaart synesthesie. Dit betekent dat je geluid ziet, kleur hoort en geur proeft. Daarnaast dient zich een andere tijddimensie aan. Dit alles ondervindt de hoofdpersoon uit De Duivel van Milaan. Sonia heet ze en ze heeft een trip achter de rug waarvan ze nog geruime tijd later de gevolgen ondervindt. De uitvinder van lsd, de chemicus Hofmann, heeft altijd gepleit voor het toelaten van het mystieke binnen de wetenschap. Wij mensen weten nog zo weinig. Als we zo weinig weten moeten we niets uitsluiten. Ook het mystieke en het onverklaarbare niet.
Martin Suter -1948
*** Martin Suter werd in 1948 in Zürich geboren. Tot 1991 was hij creative director bij een reclamebureau. Daarnaast was hij geruime tijd voorzitter van de Art Directors Club van Zwitserland. Hij schreef reclameteksten, scenarios en columns. Maar altijd was er de drang om toe te geven aan een roeping, die hij al sinds zijn 16e jaar had: fulltime schrijven. In 1991 was het zover. Sinds die tijd schrijft hij eens per twee jaar een boek dat in Zwitserland al snel als bestseller over de toonbank gaat. De auteur leeft afwisselend met zijn vrouw op Ibiza en in Guatemala. Zijn romans schrijft hij vooral in Guatemala. Martin Suter is populair in Zwitserland. De mensen kennen hem ook mede dankzij columns over het bedrijfsleven die hij met regelmaat schrijft. Small World was zijn eerste boek en het werd niet alleen in Zwitserland opgemerkt maar in meerdere talen vertaald, waaronder het Nederlands. Het vertelt het verhaal van een man die lijdt aan de ziekte van Alzheimer. Een ander werk van zijn hand is: Een perfecte vriend. Het gaat over een man die wakker wordt in een ziekenhuis. Hij heeft een ernstige hoofdwond en een verstoorde herinnering. In 2007 verscheen in De Duivel van Milaan bij uitgeverij Signature. De hoofdpersoon is een vrouw die lijdt aan synesthesie. De vraag dringt zich onvermijdelijk op: Wat heeft Martin Suter met het functioneren van hersenen en de waarneming? Wat trekt Martin Suter aan in de synesthesie? Een terugkerend thema in zijn boeken is het verlies van identiteit of controle. Wat is de werkelijkheid en hoe neem je waar? Waarschijnlijk bestaan er grote verschillen in waarneming tussen mensen onderling. Martin Suter giet deze fascinatie telkens in een andere soort boek. De ene keer schrijft hij een misdaadverhaal, de andere keer een avonturenroman of een boek over een reis door de tijd. Een eerbetoon aan de genres waarvan ik houd. In De duivel van Milaan twijfelt de hoofdpersoon in toenemende mate aan haar waarneming. Dat was opzet. Ik wilde bereiken dat de lezer zich, net als mijn hoofdpersoon, steeds meer gaat afvragen wat fantasie en wat werkelijkheid is. In welke wereld leef ik eigenlijk? Bestaat die wereld echt of zit hij alleen in mijn hoofd.
Wat is kenmerkend aan zijn stijl? De lezers waarderen zijn boeken omdat nieuwsgierigheid ontstaat naar het verloop en de afloop. Een ander handelsmerk is zijn precisie, lange beschrijvingen of overbodige details worden gemeden.
Ik denk dat een kenmerk van mijn stijl is dat ik veel weglaat. Daarnaast moet de taal in dienst staan van het verhaal. Ik heb er altijd plezier in gehad taal te gebruiken die beknopt en to the point is.
Martin Suter is een gedisciplineerd schrijver. Van een writersblock heeft hij nooit last. Hij gelooft niet in dit fenomeen. Schrijven is ook een kwestie van discipline en hard werken voor inspiratie. Hij doet veel onderzoek voor zijn boeken. Momenteel is internet een belangrijke bron. Van welke schrijvers houdt de auteur? -Van Somerset Maugham , Tom Wolfe en Peter Hoeg (Smillas gevoel voor sneeuw vond hij fantastisch). Daarnaast heeft hij veel sprookjes gelezen van o.a. E.T.A. Hoffmann, Grimm en Hans Christian Andersen. Zijn laatste boek De duivel van Milaan heeft kenmerken van een sprookje. Martin Suter houdt ook van de misdaadromans van Dürrenmatt, Simenon en Glauser. Deze schrijvers laten zien dat een plot uiteindelijk minder belangrijk is dan de taal, de personages en de sfeer.
Uitgever : The House of Books-VIANEN-Antwerpen 2007
vertaald door Annemarie Lodewijk
.- oorspronkelijke titel:
"The Bookthief."- 558p.
:ISBN.-978 90 443 1965 1
"Wanneer de dood een verhaal vertelt, kun je maar beter luisteren"
Markus Zusak: ": If someone wanted to be a runner, you don't tell them to think about running, you tell them to run. And the same simple idea applies to writing, I hope. "
If a ray of light came out of the sky and said, "Your next book will never be published - would you still write it?" If the answer is yes, the book is worth writing.
***
"Soon there was nothing but scraps of words littered between her legs and all around her. The words. Why did they have to exist? Without them, there wouldn't be any of this. Without words, the Fuhrer was nothing."
De boekendief is een zeer pakkend boek, waarin het verhaal van het leven tijdens de Tweede Wereldoorlog in Duitsland op schrijnende wijze wordt verteld. Het vreemde aan het verhaal is dat het verteld wordt door De Dood, die allang weet hoe dit verhaal zal aflopen. Dat wil je als lezer natuurlijk ook, zeker omdat je hoopt tegen beter weten in dat het alsjeblieft toch goed af zal lopen .het leven in naziDuitsland gezien door de ogen van het dertienjarige meisje Liesel.
Wanneer de dood een verhaal vertelt , kun je maar beter luisteren .
Dit is de ietwat lugubere zin die onder de titel "De Boekendief" prijkt. We zien een meisje, liggend met blote voeten, lezend in een dik boek. Het verhaal begint in een trein, het is koud, en Liesels broertje Werner is stervende. Dit is het begin van het verdere leven van Liesel, hoe het haar vergaat wanneer haar moeder haar in Molching in de Himmelstraat 33 aflevert bij de familie Hubermann.
Liesel is bang en onzeker, en worstelt met nachtmerries over haar broertje. Bovendien heeft ze tijdens de begrafenis van haar broertje haar eerste boek gestolen: "Het doodgravershandboek". Hoewel ze niet kan lezen als ze bij de familie Hubermann arriveert, merkt de lezer misschien op dat ze antwoorden zoekt over hoe het haar broertje vergaat. Dit is het relaas van een familie tijdens WOII. Toch merk je slechts heel summier het geweld op dat de oorlog met zich brengt, en barst hij pas echt goed los aan het eind van het boek. Hitlerjugend en de vervolging van de Joden zijn slechts een achtergrond van de belangrijkste gebeurtenissen in haar leven, zoals het stelen van boeken en verboden appels.
Maar vergis je niet: alles wat WOII met zich bracht, zit zeker in dit boek vervat: van uit elkaar gerukte families over Hitlerverering en dito groeten over Jodenvervolging, én de angst om als familie ontdekt te worden wanneer je een Jood in je kelder verbergt om te voorkomen dat hij wordt weggevoerd naar de kampen. Het is een boek over het leven zelf, met mooie kanten, vriendschappen zonder meer, kattenkwaad en vooral veel liefde en menselijkheid, die weerspiegelt wordt in hoe de personages worden neergezet.
Zoals de Boekendief zou zeggen: "De woorden staan rechtop in het boek". Tijdens het lezen loop je tegen ieder woord aan alsof het je wil tegenhouden en je de hele gruwelijke dimensie van de tijd wil laten proeven. Eindelijk en boek dat de duitse kant van de tweede wereldoorlog laat zien. Een boek wat laat zien dat het toen in Duitsland ook een rot tijd was. Dat laat zien dat er ook in Duitsland joden gered zijn.
Markus Zusak
***
Markus Zusak, is op 1 januari 1975 geboren in Sydney, Australië. Hij begon te schrijven toen hij 16 jaar was, twee jaar later was zijn eerste manuscript af. Ook toen hij naar de universiteit ging, hield hij zich vooral bezig met het schrijven van verhalen. Markus woont nog steeds in Sydney, waar hij werkt als leraar op een middelbare school. Hij is de zoon van een Oostenrijkse vader en een Duitse moeder. Hij is de jongste van vier kinderen.Hij is getrouwd en heeft een dochter.
In het Nederlands zijn drie boeken van Zusak gepubliceerd: De Underdog
, De Vechter en De Boekendief. Een vierde boek - I Am The Messenger - is anno 2008 nog niet in het Nederlands vertaald. De Boekendief is anno 2008 inmiddels in drieeëntwintig landen uitgegeven.
In een interview met de Sydney Morning Herald vertelt Zusak hoe hij opgroeide met de verhalen die verteld werden over het Duitsland tijdens de TweedeWereldoorlog
de bombardementen op München en over de joden die door het kleine Duitse stadje waar zijn moeder woonde richting concentratiekamp marcheerden. Deze verhalen inspireerden hem om De Boekendief te schrijven. Even was het de bedoeling dat Zusak huisschilder zou worden, net als zijn vader, maar hij was al snel van mening dat hij daar geen talent voor had. Nadat hij De oude man en de zee van Ernest Hemingway en What's Eating Gilbert Grape had gelezen, raakte hij zo geïnspireerd en bevlogen van het idee om schrijver te worden, dat hij zich daar verder op gericht heeft. Het duurde echter nog zeven jaar voordat zijn eerste werk zou worden gepubliceerd.
Zijn tweede boek Fighting Ruben Wolfe- De vechter heeft in 2001 een belangrijke Australische jeugdboekenprijs gewonnen. Het is bekroond als 'Honour Book' in de 'Book of the Year Older Readers Category'
***** Uit de pers :
"Poised to become a classic" - USA Today
"It's possible to be overwhelmed and impressed by such moments in Mr Zusak's novel. It's also possible to wish there were more of them" - New York Times
* De kracht van een vrouw * van Marianne Fredriksson
De kracht van een vrouw
Oorspr. titel : "Ondskans lansikte "
Uitgever :
De Geus Verschenen :09-2006 ISBN-nummer : 9789044507379 Aantal pagina's :299
***
Stina is een nuchtere, intelligente vrouw die stevig in haar schoenen staat. Maar als ze Per ontmoet en valt voor zijn innemendheid en levenslust, geeft ze zich volledig over aan de liefde. Haar moeder is blij met de verandering in het leven van haar dochter. Haar vader, rechercheur bij de politie, is minder gelukkig met de relatie.
Toch blijkt alles goed te gaan, tot Stina in verwachting is. Vanaf dat moment gaat Per zich steeds agressiever en beledigender gedragen. Stina trekt zich terug. Ze schaamt zich en accepteert het verbale en fysieke geweld tot er een grens wordt overschreden.
Hoe komt het dat vrouwen zoveel vernedering accepteren en zich zelfs schuldig voelen over wat ze hebben laten gebeuren?
De kracht van een vrouw is een nieuwe en eigentijdse roman van de Zweedse auteur . Het verhaal verteld over een onafhankelijke sterke vrouw met een succesvolle carrière die door haar man verbaal en fysiek mishandeld wordt. Een vriendin schiet haar te hulp om haar man te verlaten.
Maanden later geeft haar moeder het advies om alles op te schrijven. Op die manier leert Stina ontzettend veel over de relatie die ze met Per had en komen herinneringen weer boven. Stina snapt niet dat ze het zover heeft laten komen en ze wil twee dochtertjes in bescherming nemen. Maar hoe moet ze dat doen? Volgens de wet heeft Per toch het recht om zijn kinderen te zien? Stina krijgt het steeds moeilijker, helemaal als er een overduidelijke grens wordt overschreden die het leven van het hele gezin op zijn kop zet.
De kracht van een vrouw is een mooi en intrigerend boek. Het raakt je als lezer hoeveel hulp Stina krijgt van zowel familie als vrienden. Je gaat nadenken over alles wat Stina is overkomen en dat het jou ook zomaar kan gebeuren. Liefde maakt immers blind. Af en toe is het verhaal wat verwarrend en minder goed te volgen. Dit omdat Stina soms herinneringen over haar relatie met Per krijgt en dus terug in de tijd gaat. Het is dan lastig te bepalen of het verhaal zich dan in het heden of verleden afspeelt.
Nadeel aan het verhaal zijn de vele Zweedse namen die in het boek voorkomen, De namen lijken veel op elkaar wat het moeilijk maakt de personen die in het verhaal voorkomen uit elkaar te houden.
Verder is De kracht van een vrouween prachtige roman over een onverwoestbare sterke vrouw. Voor de fans van deze auteur is het boek zeker een aanrader.
Weer een echte Fredriksson: gevoelig, actueel, dichtbij de realiteit en vol met gedachten en bespiegelingen die tot nadenken stemmen.
*****
Marianne Fredriksson
Marianne Fredriksson (1927 - 2007) groeide op in Göteborg in Zweden. Na haar studie werkte ze als journaliste bij de lokale krant Göteborgstidningen, waar ze scheepvaartverslaggeefster werd. Het talent van Fredriksson bleef echter niet onopgemerkt en ze werd uiteindelijk redactiechef bij het grootste Zweedse dagblad, Svenska Dagbladet (1974-1989). Marianne Fredriksson werd op 28 maart 1927 geboren in Göteborg, Zweden. Haar vader werkte als scheepsbouwer en haar moeder was huisvrouw en nam de zorg voor twee kinderen op zich.
Marianne ging na haar studie werken bij een plaatselijke krant. Met haar man, een zeeman, kreeg zij kinderen. Ze koos er niet voor om alleen de kinderen op te voeden maar combineerde haar moederschap met een carrière in de journalistiek. In Göteborg ging ze aan de slag als journaliste. Toen ze naar Stockholm verhuisde ging werd ze er hoofdredacteur van meerdere tijdschriften. Ook werkte ze vijftien jaar als redactiechef voor een krant.
Alles leek voor de wind te gaan tot ze op haar tweeënveertigste in een diepe depressie raakte. Ze kreeg twee jaar lang psychoanalyse en ontdekte dat ze ook op een andere manier kon schrijven dan alleen als journaliste. In kader van haar therapie moest ze haar droom uitschrijven, dit leidde uiteindelijk tot haar carrière als schrijfster.
In 1980 verscheen haar debuut Evas Boek. Na haar debuut volgden tal van boeken die in miljoenenoplagen gedrukt werden in verschillende talen.
Marianna Fredriksson kreeg in 1998 de Trouw Publieksprijs voor het Nederlandse Boek. Deze prijs ontving ze voor haar roman Anna, Hanna en Johanna.
Marianne Fredriksson overleed onverwacht op 11 februari 2007 als gevolg van een hartinfarct. Bij haar overlijden schreef de Zweedse minister-president Fredrik Reinfeldt: "Zweden heeft een geliefd schrijfster verloren, die op unieke wijze haar lezers met haar boeken wist te boeien, iets wat niet alleen veel Zweden maar veel lezers in de hele wereld hebben weten te waarderen."
280 pagina's ISBN 978-90-261-2410-5, 3e druk vert.van:
Die Therapie (München: Knaur, 2006), vert.uit het Duits: Jan Smit
*** Viktor Larenz is psychiater. Zijn dochter van 12 jaar die ziekelijk was, verdwijnt onder verdachte omstandigheden en keert niet terug.
. Er zijn geen getuigen, geen sporen. Er is geen lijk. Vier jaar later is ze nog steeds verdwenen en Viktor, de psychiater en vader trekt zich terug in zijn vakantiehuis op een verlaten eiland. Zijn huwelijk is door de verdwijning van zijn dochter op de klippen gelopen.
Viktor Larenz is al gestopt met de praktijk, toen Josy nog leefde. De vreemde en ernstige ziekte van Josy slokte al zijn tijd en energie op.Op een dag duikt daar de mooie Anna op. . Ze heeft last van wanen en wil graag bij Viktor in therapie. Viktor heeft hier eigenlijk weinig zin in . Zij zegt een ziekte te hebben, die de specialisatie is van Larenz: schizofrenie. Larenz is erg onwillig en geeft haar vijf minuten,maar als Anna begint te vertellen, blijkt dat de inhoud van haar wanen opmerkelijke overeenkomsten vertonen met feiten rondom de verdwijning van zijn dochter Josy. Hoe kan Anna zoveel details weten of zien? Viktor stemt toe in therapie en voert gesprekken met Anna.
De therapie is een spannend boek. Het is het debuut van Sebastian Fitzek, een Duitse schrijver die afkomstig is uit Berlijn. Een overtuigend debuut waarmee hij genomineerd werd voor de Friedrich Glauser Preis 2006 voor het beste debuut. Inmiddels ligt het derde boek van Sebastian Fitzek in Duitsland in de boekhandel en wordt De therapie verfilmd.
Het verhaal van De therapie speelt zich deels tussen Anna en Viktor met verwijzingen naar het verleden. Een eilandbewoner speelt een opmerkelijke rol evenals enkele collega-psychiaters. Op het afgelegen eiland stijgt de spanning in het verhaal. De hond van Viktor verdwijnt, de stroom valt uit en de veerboot Enfin, u snapt het. Als u eens een paar uurtjes de boel de boel wilt laten, heeft De Therapie therapeutische kracht! Sommige hectische scenes kunnen wel wat overdreven aandoen.Maar in het licht van de plot en de ontknoping verdwijnen deze bezwaren en past de constatering dat dit een misdaadroman is die goed in elkaar steekt en die zich onderscheidt vanwege de bijzondere ontknoping.
Enige kanttekening is dat de beschrijving van de ernstige psychiatrische stoornis schizofrenie- soms geromantiseerd aandoet. Sebastian Fitzek is een naam om te onthouden, we gaan vast meer van hem horen. In Duitsland werd halsreikend uitgekeken naar zijn derde titel, deze ligt sinds kort in de winkels en de reacties zijn enthousiast.
"Sebastian Fitzek" -1971
,werd in 1971 in het Duitse Berlijn geboren. Hij studeerde Rechtswetenschappen en promoveerde op het onderwerp Auteursrecht. Hierna begon hij met werken voor diverse radio- en televisiestations alvorens hij begon met schrijven.
Naïef begon hij met het schrijven van zijn eerste roman. Als hij had geweten dat slechts 0,1% van alle manuscripten wordt gekocht, dan was hij nooit begonnen aan het schrijven van een thriller.
Inmiddels heeft hij al enkele titels geschreven, waaronder De therapie De gijzeling.
Op 8 sept verscheen : " Der Seelenbrecher "
Sebastian Fitzek is gek op huisdieren en heeft 3 honden.
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
"Oorlog: een laffe vlucht uit de problemen van de vrede."
De vrouw is het enige geschenk dat zichzelf verpakt.
Hondenleven
Lekker slapen, heerlijk zacht, stilletjes liggen, weinig gapen. op tijd je eten, wat had je gedacht? Een wandeling elke dag Poezen pakken als het mag. Boze dieven buiten gooien, altijd weg met vlooien. Vertroeteld worden door de baas, konijntjes vangen en soms een haas. Nooit in de kou een beentje kluiven, rollebollen en springen naar de duiven. Putten graven, liefst heel diep en hopen dat 't baasje ze niet ziet. En heel soms in 't bedje slapen, Zachtjes dromen van mijn vriendjes en alle lieve kindjes. Wat is het fijn, hier een hond te zijn.
ZO - heb het weer eens gelapt zé ! ruitenlappen , zooitje van niets
Tezamen aan de dis gezeten zijn wij verzoend met ons bestaan , zolang wij niet bij ons geweten en bij ons hart te rade gaan.
Heere Heeresma
Paul Auster
James Patterson
John Le Carré
Lezen vrijwaart je van gekooide gedachten .
"Bij processen van terroristen zit de zaal bomvol."
Ervaring is eenvoudig de naam die we aan onze fouten geven.
Dankbaarheid is een bloemke , dat in weinig hoven bloeit. -Guido Gezelle.
Emoties, ach,mevrouw, emoties Zijn zo vies ; vis die niet kan zwemmen In mijn uitgekookte zee van ironie .
Armoede brengt volkeren tot revoluties en revoluties brengen het volk weer tot armoede .
Je kunt wel roepen dat je op het juiste spoor zit, maar daar schiet je niks mee op, als de trein stil staat.
Neem eens afstand, dat geeft meer zicht.
Sommige mensen worden zozeer bewierookt dat ze de verstikkingsdood sterven.
Humor is de zwemgordel op de rivier van het leven
Alleen een gek voelt
met beide voeten
hoe diep het water is
Als iemand bij me aanbelt, doe ik altijd mijn jas aan voordat ik de deur open doe. Minder leuk gezelschap zeg ik: "Sorry, ik moet juist weg." Wel leuk gezelschap: "Wat leuk, ik kom net thuis."
"Een bibliothecaris is een boekhouder."
Want men moet nooit te lang verwijlen In den warmen schoot van 't geluk : De schoonste illusies verijlen Onder een voortdurenden druk.
Moeilijker dan leven zonder toekomst is leven zonder verleden. .
Wie twijfelt aan zijn eigen eerlijkheid begint eerlijk te zijn
John Grisham
Er is iets dat de voortijden ons leren En ook de zon die net is opgegaan . Het eeuwige lot der mensen is ontberen, Je hebt alleen wat je kunt laten staan.
Door al wat je bezit laat je je leiden, En waar je meester bent, en je ook knecht, Behoefte ziet zich van genot gescheiden, En plicht hecht zich meteen aan ieder recht.
Als men de taal met een handschoen vergelijkt, die om een inhoud getrokken is, dan past de Duitse, Franse en Italiaanse te ruim, de Nederlandse te strak, terwijl de Engelse als gegoten zit.
