Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
09-10-2011
464. Hij gooide geen olie op het vuur...
Hij gooide geen olie op het vuur maar brandzuur in de wonde hij gooide geen elementen in de strijd maar een vermorzelend verdoken mooi ingekleed verwijt hij gooide zijn bekwaamheid niet in de sessie dat deed hij jammer genoeg niet... alleen zijn lafheid en dat vergeet ik niet
met al mijn denken, wijsheid en verstand ik heb het niet langer in de hand scheurt wat hij deed meerdere wondes open wiens rekening vereffende hij en waarvoor sloot hij zijn ogen? en wié, zeg me wié moest dat bekopen?
Was hij emotioneel zo dom dat hij niet kon inschatten wat er zou gebeuren? Of dééd hij het erom...???
hebben mijn woorden in mijn allerlaatste mail hem na zijn laffe daad 'gekwetst'? dat heeft hij aan zichzelf te danken niet alleen heeft hij bijna een jaarlang gezwetst maar me door zijn lafheid en zwakte on-noemelijk in mijn héle mens-zijn gekwetst.
Zoals ik hem met een berichtje liet weten maakt hij dit nooit meer goed en dat ik nog leef heeft hij én natuurlijk ik... vooral te danken aan niet zijn maar vooral mijn moed...!
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
463. het huilen van een wolf
het huilen van een wolf een snik en dan het schreeuwen van binnen wat niemand hoort waarom voelt zij zich na die behandeling van haar psychiater nog erger dan vermoord?
het snijden van een mes dat deed ze vroeger weg kerfde ze de pijn in armen, schouder, rug om er met 'begrijpbare' pijn die toch iets draaglijker bleek te zijn dan dat verscheurende van binnen zo hard, intens en stug
ze kijkt naar jaren vechten heel vaak in stilte en alleen de pijn die ging steeds erger door merg en been nog altijd verbijtend stil verder toch werd ze verworpen vermorzeld en vergooid
is't sinds de breuken, minachting en afwijzing de vreselijke miskenning 't ontbreken van steeds meer glimpjes deugddoende erkenning toen zonk zij als een steen naar de bodem van het meer en na de mis-handeling van de psychiater werd het onhoudbaar zeer versterkt, steeds erger, ze wil, wil... niet meer
geleden zorgzaam en gedisciplineerd vocht, en streed en streed die jaren lijken nu voor niets
wanneer ze 't huilen toe zou laten zou ze de moed verliezen en nog meer verlangen dit ellendig oord nu eindelijk te mogen verlaten.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
462. Emotionele pijn
Ik las in het boek dat ik nu lees, over een element dat ik tot hiertoe miste in andere boeken over de borderline persoonlijkheidsstoornis, namelijk het lijden aan zeer erge emotionele pijn. Het is een belangrijk want een immens ellendig element... en het lijkt me belangrijk ook van die klacht op de hoogte te zijn als behandelaar of omgeving. Die pijn noem ik vaak psychische pijn en die is angstaanjagend... en houdt niet op zoals barensweeën... Die zit in je binnenste en soms voelt het of je die met een mes eruit moet snijden, ik weet ook dat dat onmogelijk is. Ik voel die pijn in graduaties van lichte tot zeer hoge (zowat onhoudbare) mate meestal na een wrede afwijzing, miskenning of verwerping. Een onheuse en harde behandeling. Ik hoef niemand die hier las de laatste twaalf dagen te vertellen dat deze na dinsdag 27 september heel erg was... en nog is. Ik heb een beeld van wat ik zou schilderen nu... gisteren tijdens de avond zag ik het voor me... en zodra ik een schilderdoek heb en een plaatsje om te schilderen, zet ik het op doek... misschien dat het dan ook milder wordt... als ik het op die manier heb kunnen verbeelden. Ik had dat vroeger wel vaker na een schilderij of tekening dat de pijn in dat doek zat, dat de pijn op het doek geschilderd was... en het van binnen daardoor een tikje lichter werd. Ik voelde rust telkens ik het af had en ernaar keek...
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
461. Teruggevoerd
Dan ga je na een tamelijk goede nachtrust naar buiten, het vertrouwde ochtendritueel, en voert de lucht, de atmosfeer je, samen met het nieuw opgelopen trauma, terug naar zoveel afschuwelijke tijden in jouw leven. Het verkoopt je zo'n psychologische dreun dat je nu nog steeds stil en down probeert te schrijven hoe je je voelt terwijl je tegelijk beseft dat je er niet in zal slagen... want wat je voelt is moeilijk te omschrijven, speelt zich af in het 'gevoelsmatige, emotionele, psychische' al voel je het ook lichamelijk.
Ik ben vanmorgen tussen de bedrijven door op zoek gegaan naar een bankafschrift dat kan aantonen dat ik de rekening waarvan ik een herinnering kreeg al betaalde. Ik vind de bankafschriften niet van drie dagen... en wellicht zal ik precies dààr het bewijs vinden... . Misschien moet ik de andere kaftjes overlopen waar ik vaak de afschriften bij de rekening voegde om mezelf eraan te laten herinneren dàt ik ze betaalde en wanneer. Een gevolg van instanties die zelf niet meer weten wat ze doen en zo mensen met al genoeg problemen helemaal de dieperik in duwen...
Straks ga ik verder op zoek, voel ik me niet zo best.. Erger... ik kan het niet meer aanraken. waarmee ik bedoel dat wat is in de vaagheid verdween, in troebele modder.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
08-10-2011
460. mijn redding?
Mijn redding? Een reuze grote pot zalf die bestaat uit begrip dat ik gekregen heb en nog krijg, de vriendschap hier en in real life, schrijven, schrijven en nog eens schrijven... en muziek.
Dit was wellicht het kortste blogje van mijn hele blog-bestaan hier. Bedankt iedereen uit de grond van mijn zwaar gekwetste hart voor jullie steun de vreselijke dagen na dinsdag 27 september 2011... toen ik mijn mailbox opende.. en las hoe mijn behandelende psychiater... mij bij het groot huisvuil kieperde, natuurlijk zich indekkend als een volleerde... zielen-vermorzelaar. Wat ben je met een breiwerk van negen jaar als je op het einde er de schaar in zet? Zelfs dàt begreep hij niet.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
459. dit moet ik volhouden...
Tussen fragmenten van de enorme vaat... moest ik enkele keren hier naartoe.. om de pijn van me af te 'dichten'. Ik voel dat dit helpt.. dat het hét bij de strot neemt, de pijn wegneemt of tenminste zachter maakt. Dus dat blijf ik doen... behalve 's nachts... ons hondje zou wakker worden en mijn jongste mee wakker maken. Maar als ik het overdag op deze manier red? Ik stuur verder naar mijn vrienden de gedichten per mail op... zodat ze ook mee kunnen volgen en ik mezelf niet uitput door extra mails naar ze want dat ging in het verleden mis omdat ik die extra mails niet aankon...
Ik ga het op deze manier reddenn, dat moet. Schrijven redt mij ... heeft steeds bij psychische moorden me er boven gehaald... zelfs toen de computers nog niet bestonden.
Einde 1980 kocht ik een schrijfmachine, destijds nog met een lint... Ik had daartoe besloten toen het water boven mijn hoofd stond... en in de plaats van mijn hoofd op de sporen te leggen, zou ik schrijven...
Ik zal die dag nooit vergeten, snap je... Ik redde mijn eigen leven door een typemachine te kopen en redde in zekere zin ook een kind door het op te vangen na een trauma. Het leek wel een symbool. Ik zou er nu, zovele jaren later nog om kunnen janken.
Zonder enig woord vooraf maakte jouw behandelaar je af lozen die handel dacht hij bij zichzelf en wanneer het vrouwmens huilend vraagt aan de telefoon naar het waarom zegt de machtige psychiater koel bel naar de crisisopvang
het verwoestte het laatste beetje geloof 't kwam aan als een bom hij die je dat kil liet weten zijn beslissing, twijfel niet... is op zijn almachtige... wijsheid gestoeld
zonder woord vooraf maakte de psychiater van negen jaar behandeling je koelbloedig af ach hij schreef het in een mail maakte zich er zo vanaf schoot je neer niet als koren maar als kaf.
jengelend als een kleuter melkte hij na jouw gemaild verzet ook dat heeft hij in een mail gezet dat hij toch hielp tot het allerlaatst moest je hem nog dankbaar wezen, die als hyena over jouw leven raast zijn hoogwaanzinnige eigendunk buiten beschouwing gelaten dat hij ook toen nog zijn eigen lof durfde te blaten zou het waar geweest zijn, wat niet zo is, wilde dat dan zeggen dat hij het recht had je op deze manier het waarom en zijn motief te ontzeggen? en je vanuit het niets moorddadig neer te leggen? je te lozen als een stuk vuil dat zonder voorafgaande werd overgedragen? aan een collega die toen je deze in paniek belde zich liep af te vragen wat dit te betekenen had? ook hierin zat een leemte, een krater, een gat want waarde collega wist blijkbaar niets van het zogenaamde overleg om je plots over te nemen zeg
een schok die leugen er bovenop, degene al zo zwaar gekwetst, vertrouwen erg geschonden een wonde op een wonde legt of die ooit genezen zal al wordt ze nog zo verbonden?
die cliënte van je die je laf en psychisch hebt vermoord staat je nimmer nog te woord dat je dat zelfs nog maar durfde suggereren als ze dit en als ze dat je dan nog wel zou zien of ze terug mocht keren al dan niet gecombineerd met die ander die van toeter of blazer wist 't is om de doden te laten omdraaien in hun kist
wat een eigendunk nog te denken dat zij na jouw laffe daad dit verschrikkelijk verraad je nog ooit zou vertrouwen, je vragen om steun of raad
durf aub nooit meer te beweren dat je haar hielp tot het allerlaatste want toen beste psychiater hielp je haar alleen om zeep.
Opnieuw iets beter, het scherpe van de pijn gemilderd. Een en ander hielp me daarbij. Heel rustig ben ik opnieuw van nul begonnen met mijn project. Heel kalm herlees ik en verbeter, haal er alles uit wat me irriteert. De veranderde situatie maakt dat ik die verandering ook in mijn project verwerk...
Ook de gedichten op site hielpen me wat van de pijnlijke gehaktmolen in mezelf te doen ophouden. Ik weet dat het nog lang kan duren eer dit trauma uit mijn systeem verdwenen is als het dat al doet. Ik hoop dat het tenminste draaglijker wordt. Ik zal alvast minder alleen staan dan tijdens de afgelopen tien maanden. ... meerdere mensen die me blijkbaar beter kennen dan mijn psychiater (na nochtans bijna negen jaar therapie ) steunen me ...
Vandaag hoop ik ook in staat te zijn om de hele rommel die zich opstapelde sinds die dinsdag nu elf dagen geleden, weg te werken, een plek op de tafel te verkrijgen want mijn jongste bracht de boeken mee die ik grondig zal bestuderen en hier ga bespreken zodat borderline persoonlijkheidsstoornis misschien nog méér uit de taboe-sfeer kan gehaald worden. Ik wil ook behandelingen onder de loep nemen... al was het als zalf op de wonde die ik ervaren heb na deze onheuse, onprofessionele, ontherapeutisch dus 'slechte' behandeling. Vooral het laatste jaar met als absoluut hoogtepunt de 'afhandeling'.
De hele ochtend rillen. Een niet weg te krijgen koude. 21,5 graden toch bleef de koude in me aanhouden. Een douche. De normale warmte van het water voelde te koud, ik voelde geen warmte... de warmteregelaar is tot 42 graden geklommen.
Tijdens het uitje kreeg ik het warm, behaaglijk warm zelfs... wellicht door de warmte van vriendschap en begrip, het kunnen vertellen.
Eenmaal thuis kreeg ik het opnieuw koud terwijl mijn jongste van de hitte zat te puffen in een topje trok ik een trui over een warm flanellen hemd... en heb ik mezelf bedolven met de wollen gehaakte sprei tot ik kon gaan slapen, ook daar bedolven onder lagen dekens.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
354. gedicht als hulpmiddel als de vele woorden dansen in mijn hoofd
Na de opluchtiing gisteren voelde ik me opnieuw onverwacht archieslecht. Wat ik ook deed of niet deed, ik kreeg het gevoel niet weg. De nu uitgezonderd die ene week bijna twee maanden geen therapie zullen er vast geen goed aan doen... en dit was ook niet de bedoeling... Ook voor deze bijkomende belasting is mijn psychiater de hoofdverantwoordelijke. Het hoort niet dat je een cliënte zo behandeld en haar met een mes op de keel dwingt om plots zonder therapie te vallen. Het maakte geen verschil dat er halfslachtig vermeld werd dat ik 'zijn' collega kon consulteren... omwille van het praktische maar vooral om de vieze geur die hij rond dit alles gespoten had... ging ook dat niet meer... In een hele andere context zou dit net dé oplossing geweest zijn. Als hij met respect naar mij toe zou gehandeld hebben... als hij al die vragen in de loop van het jaar ernstig had genomen en vooral die van die laatste week. Hij verkoos voor deze sluipmoordenaar-wijze... in plaats van een open gesprek en ingaan op mijn vraag... met dit aanbod wat hij me nu door de strot ramde als 'voorwaarde'. Wat een laffe moordenaar.
Ik werd vanmorgen wakker en ook al wilde ik het liefst voor de rest van mijn leven in mijn bed blijven liggen, het donsdeken over mijn hoofd trekken in een poging het leven en de pijn buiten te sluiten... ik kon het niet omdat ik precies uit mijn bed moet en het opschrijven zodat het van binnen weer draaglijker wordt. Dit keer kon ik het niet in een tekst... maar in het gedicht (vorig blogje) kon ik heel goed precies raken wat ik voelde en bedoelde. En nu na dat gedicht kan ik ook weer beter uit mijn woorden komen.
Ik voel me vandaag down... en na de ergste, hevigste pijn van afgelopen elf dagen, dat wat je wezen in flarden scheurde... komt er nu iets wat lijkt op een loodzware rotsblok die je helemaal naar beneden drukt in het donkerste van het donkere. ... het dringt opnieuw door maar dan op een andere manier... ...de wrede handeling... uit domheid... uit lafheid... uit...???? eender uit wat... het was alles behalve therapeutisch of professioneel, het was een bekwame, verantwoordelijke psychiater onwaardig.. het was een PSYCHISCHE MOORD
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
352. pijn
Een dode die je nauw aan het hart ligt kan je niet terughalen hoe graag je ook zou willen je kan haar of hem niet meer aan je hart drukken of samen dorst of honger stillen Een dode kan je niet terughalen je lieve kleine zusje, je kameraad van een pa, of die strenge maar rechtvaardige oma
maar het verdriet om hen wordt stilaan mild omdat ze jou altijd goed behandelden eerlijk, tenminste rechtvaardig, je wel gezind je zusje droeg jij op je handen die herinneringen hoef je dus niet uit je wezen te scheuren of te verbranden
Hoe anders is het met de pijn om op zulke nare manier verworpen te zijn zo lang voelde je je niet meer echt geholpen door het eindeloos gepraat, je hebt het meerdere keren laten horen maar in de plaats van er aandacht aan te besteden heeft hij, jouw psychiater het gebruikt om je te 'lozen', je met zijn mail dieper dan in de hel te boren als een dief in de nacht heeft hij je met zijn bericht ...afgeslacht
na negen jaar hoorde hij te weten dat dit je uit elkaar zou rijten hij koos voor laf een digitale brief als antwoord op je vraag of er nog ruimte was in één van de weken je zou er proberen over te spreken maar hij verkoos je tot in het kleinste fragment te breken
je mocht niet eens weten waarom, natuurlijk ging je toen in doodsnood huilen en vechtend voor 't leven dat je met de dood wilde verruilen want wat hij deed was echt een ontzettend wrede straf hij delfde de put voor je graf een extra duw je viel en viel hij gooide de aarde in je smekende, vragende mond verstilde de schreeuw met je huilend 'waarom' en stampte de aarde aan met zijn hiel.
Moe, van alle indrukken... maar lichter... iedere keer dat ik mijn verhaal kan vertellen, wordt de open enorme wonde door de onheuse behandeling iets geheeld. Vooral omdat ik ook erg veel begrip ervaar van alle kanten... Weinig mensen hebben er begrip voor op welke manier de man die negen jaar mijn psychiater was me behandelde, welke immense slag hij me toebracht. Zelfs mijn huisarts sprak zijn ontzetting uit dat die man dit ook nog per mail dacht af te handelen. Wat een verdomde lafbek eigenlijk. De mensen waartegen ik mijn verhaal kon vertellen, ik voelde me gehoord, ernstig genomen en geloofd... een goed tegenwicht voor dat wat erger was dan de drie laatste trauma samen. Ik geloof niet dat hij die zo lichtzinnig handelde dit beseft. Moet ik daaruit opmaken dat hij nog meer dan alleen het laatste jaar niet luisterde? Of wat was er aan de hand?
Voor andere mensen is zulke handeling die eerder lijkt op 'afgestraft' worden en 'afgewezen' al afschuwelijk... voor mij was het moordend.
Slechts aan enkele mensen heb ik verteld hoe ik er de afgelopen tien dagen aan toe ben geweest en hoe ik die doorkwam... nadat hij me dumpte.
Dit wil ik nooit meer meemaken... en ik geloof niet dat ik ooit nog iemand zoveel vertrouwen zal geven als hulpverlener dan degene die mijn benen dinsdag 27 september onderuit sloeg op een laffe wijze, per mail...
Ik was niet té wantrouwig... maar alweer té goedgelovig... dacht dat ik tenminste door de man die negen jaar mijn psychiater was en die ik verdomme na traumatische gebeurtenissen in mijn leven wel mijn vertrouwen opnieuw schonk (al duurde dat dan zowat drie jaar) fair behandeld zou worden. Ik heb me heel erg vergist... bijna noodlottig... Dat het niet noodlottig werd... het was geen kracht meer... maar een bovenmenselijke inspanning. Ik wil er niet meer aan denken... maar dàt vergeef ik hem NOOIT NEVER NADA... Dàt mag hij in zijn oren knopen of in zijn ogen als hij dit ooit komt te lezen.
Die man bestaat niet meer voor mij... geheel en al niet meer. Ik heb me vechtend uit de dood geworsteld... en zelfs toen liet hij me niet met rust zoals ik met aandrang had gevraagd... Ik vroeg me dan ook af of hij mijn verzoek om me met rust te laten niet net zo moest respecteren als ik het zijne? (terwijl hij er verdomme de oorzaak van was dat ik helemaal onderuit ben gegaan...!) Hij hoefde blijkbaar mijn wens niet te respecteren. Vond hij een cliënte daarin ook minder waard? Hij gebruikte zijn macht om me nog meer kwaad te berokkenen. Was die ene mail dan nog niet genoeg?
Hopelijk zal de wonde die hij maakte en nadien door die mail van hem nog eens met brandend zuur overgoot niet meer die schreeuwende pijn geven en met iedere dag meer helen... maar vergeten zal ik het nooit.
Ik voel wel hoe moe ik dit leven ben, nogmaals zo'n crash veroorzaakt door een on-professionele en on-therapeutische handeling van mijn behandelend psychiater... Murwer dan ooit... toch zal ik onrecht blijven aanklagen... zolang ik leef. Mischien besloot ik net dààrom te blijven leven toen het héél kritiek werd en ik 's nachts wilde opstaan om in de rivier te springen zodat niemand het zou ontdekken.
Er zullen altijd mensen bestaan die degene die kwetsbaar zijn en daardoor gemakkelijker de mond gesnoerd kunnen worden, blijven dominiren, demoniseren, (seksueel) en via macht zullen misbruiken en hun eigen falen zullen afschuiven naar die zich niet of minder kunnen verweren tegen 'machtigen' (zoals psychiaters en aanverwanten die hun beroep en de ethiek erin aan hun laars lappen) ook en vaak ten koste van hun patiënten, cliënten.... dat is ook een taboe dat moet doorbroken worden. DRINGEND als ze levens willen sparen en redden.
Wel ik blijf me verzetten tot ik het bijltje erbij neerleg. Ik kreeg mijn woorden niet voor niets, deze eigenschap of gave of talent wat mensen het noemen, ... en dus zal ik ook de spreekbuis blijven voor die het niet kunnen schrijven. Het was een strijd. Het was hij of ik... en omdat ik in de minderheid ben... vocht ik verder... met mijn woorden als zwaarden... om de lafheid in mootjes te hakken... dat 'psychisch zieken' 'sowieso' in het ongelijk zijn? Dàt had je gedroomd... dan heb je je ook hierin in mij vergist.
Ik vecht om het geloof in mezelf te herwinnen dat je in een degelijke therapie niet deze klappen behoorde te krijgen die ik kreeg... Wat dacht hij dat ik een cirkushondje was dat hij naar believen kon sturen en als hij het niet meer gedresseerd kreeg, dumpen de handel? (nadat hij geprobeerd heeft het met een hele handel pillen te drogeren???)
Ik was altijd van mening dat psychiaters, psychologen en zo voort er waren om mensen te begeleiden in hun herstelproces... maar toch niet om ze nog méér trauma's te bezorgen? Wel sommige hebben zich blijkbaar in deze laatste branche gespecialiseerd... jammer genoeg. Sommige deden het jaren goed... maar één keer een vlek op hun blazoen en ze kunnen je psychologisch tot pulp herleiden. Ook dat komt niet aan het licht... want net omdat je psychisch ziek bent, kunnen ze dat feit misbruiken... en je afschilderen als degene die een 'crisis' kreeg. Zomaar?????
Ik geloof niet dat ik hem hetzelfde zou mogen lappen... ik zou weer net als in december 2010 geen wind maar een orkaan over me gekregen hebben, een tornado die me psychisch met de grond gelijk maakte... zodat er ook geen getuigen meer waren en bewijzen nog minder. Maar ik schreef toen al... en ben dat blijven doen... zo kan ik de hele ziekelijke toestand van bladzijde tot bladzijde volgen... Hij maakte toen een overduidelijke fout... en wat voor één... hij beschaamde het vertrouwen en de anonimiteit in een therapie door aan mijn dochter bij hem ook in therapie te vertellen wat ik in mijn sessie aan hem 'toevertrouwde'!!!!
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
450. moe
Moet ophouden met mijn project, denk dat de emotionele crash zich laat voelen op gebied van energie. Ik ga rusten om te voorkomen dat ik straks bij het uitje begeef. De hele voormiddag kreeg ik het rillen niet weg. De verwarming staat moordend hoog... ik ga straks een warme douche nemen dat kalmeert en verwarmt. En druppels om de weerstand te verhogen. En kijken of er nog iets ongerimpelds in mijn kledingkast hangt
Ik heb ook als bezetene mijn huid verwond op diverse plekken... van onrust, van dat wat ik probeer door te slikken maar wat krabt en bijt alsof ik hout en de gedachten en gevoelens uitgehongerde houtwormen zijn.
Tot straks... Ik ben gewoon aan het einde van mijn krachten gekomen... fysiek en psychisch uitgehold.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
354. Ik kon lang geen boeken over psychologie meer lezen...
Het is gek dat ik lange tijd geen boeken over psychologie meer kon lezen en zeker niet voor het slapengaan. Maar nu? Ik kan geen andere boeken meer lezen., ook niet voor het slapen gaan. Alleen over psychologie. Ik heb wel tijdens dit jaar op zijn minst vijf boeken bestudeerd... maar in functie van een antwoord op de vragen die ik me stelde bij de therapie of wat het toch hoorde te zijn afgelopen jaar. Echter nooit las ik ze voor het slapen gaan... behalve dat ene 'De stilte voorbij'. Sindsdien lees ik niets anders meer dan boeken over psychologie... omdat de nood waarin ik verkeer hoog werd... en vervolgens de slag die er mij toegediend werd me helemaal onderuit heeft gehaald. Ik bracht er weer enkele mee... en meteen las ik ze tot ik in slaap viel... Ik kom er door tot rust... want vind zoveel boeken, sinds 'De stilte voorbij'... alsof ik 'geholpen' word... en dat geloof ik ergens ook wel. Want het ene antwoord na het andere krijg ik binnen... sinds dat boek waardoor ook de nood groter werd om wél een goede therapeut te vinden... en me dus ook stilaan stuurde naar de stap die ik moest zetten. Met enig sarcasme denk ik daaraan terug... en aan het kaartje dat ik vond één van de twee weken dat ik even therapie-loos moest zijn, om dezelfde reden... te kunnen nadenken... wàt ik moest om uit de kooi te komen, want ik voelde me in mijn wil om vooruit te komen belemmerd door de therapie die voor mij niet meer als een therapie voelde door een psychiater die niet inging op al die vragen, kreten op hulp... om begeleid te worden, gewezen op enz. het luisteren was niet eens meer aanwezig.
Toen vond ik het doosje met kaartjes van de Licht-weisen-therapie. Ik wist niet eens meer dat ik die had... Ik trok een kaartje en daarop las ik 'moed voor de volgende stap'... Tjonge, is dat toeval? Ik voelde me bijna opgelucht want waar ik niet langer begeleid werd door mijn psychiater voelde ik me wel begeleid door de boeken en nu ook dit kaartje... Ik zou het eerstvolgende gesprek praten over wat me dwars zat, over wat ik wilde en wat niet goed voelde, in klare, heldere taal... Ik schreef acht velletjes papier vol... Die zou ik meenemen om aan de hand daarvan er dit keer wel in te slagen me te duiden. Diepe zucht... het vervolg ken je... Toen ik een mailtje stuurde of er misschien eventueel een ruimte vrij was dan zou ik er proberen over te praten in een gesprek. Dat mailtje werd pas de tweede dag beantwoord en wààrmee
Goed... soms denk ik, als ik op mijn site lees wat ik in die weken schreef... dat hij stiekem toch is komen lezen... en dus ook las met welke gedachte ik speelde... en dat hij toen omdat hij zijn ego mogelijk belangrijker vond dan het welzijn van zijn cliënte, zich tot deze soort oplossing verlaagd heeft??? Het blijft bij een vermoeden... maar ik blijf zijn manier van afhandelen bizar vinden en zoals ik ondertussen in tal van boeken las, on-therapeutisch en erg onprofessioneel. (vertel mij wat )
Het is om het even.. vanuit welke drang hij deed wat hij deed... mijn respect is hij kwijt... ik kon allerlei verwachten maar dit? Neen... nooit... zoveel vertrouwen had ik toen nog wél in hem. Nu niet meer. Ik vind het huiveringwekkend de manier waarop hij me 'loosde'. Dit was niet zuiver.
Ik denk nu stilaan vooruit... en lprobeer ook dit trauma achter me te laten... daar werk ik aan... door erover te vertellen, hier en elders... Ik krijg het gevoel dat hij zich wilde indekken. Waarvoor? Was hij zo bang voor mij? Dan is het maar goed dat ik er weg ben... want iemand die bang is voor mij, kan me niet begeleiden of helpen bij welk proces dan ook. Iemand die machtsmisbruik vertoonde, die me behandelt als een ding... iets waarover hij meende te mogen beslissen , hoeft ook nooit meer in mijn buurt te komen... In die zin is het bizar dat er nog gedacht werd dàt ik notabene nog terug zou WILLEN naar die man, naar hem en zijn sessies. Iedere mens heeft misschien een stukje narcisme in zich... nu hier kwam dat er wel erg uit, heb ik de indruk. Ik was niet zo afhankelijk van hem dat hij me kon zien als een draaitol waar je met een zweep op slaat om het te laten tollen... Ik vertoonde in die laatste mail op mijn beurt een staaltje 'narcistische woede' woehaa wat denkt die puber wel?
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
353. Nachtmerrie
Het is lang geleden dat ik nog geroepen heb tijdens een nachtmerrie... Ik riep en schreeuwde om hulp maar ik kreeg geen geluid uit mijn keel. Mijn jongste echter die het vanuit haar kamer vroeger vaak hoorde, zei dan altijd dat ze me wel had gehoord en dat het een vreselijk geluid was... Ik bevond me in die nachtmerrie op een soort van zandweggetje dat leek op zo'n paadje in de duinen. Ik hoorde iemand achter me. Ik viel en ik hoorde die naderen. Ik wilde rechtstaan maar ik kon niet bewegen... hoe ik ook probeerde ik kon niet bewegen... ik riep en riep om hulp maar er kwam geen geluid uit mijn keel in die nachtmerrie. Vreselijk was het... die komplete machteloosheid en ben dan ook blij dat ik wakker werd.
Het heeft wellicht te maken met de machteloosheid die ik afgelopen week heb gevoeld, het de mond gesnoerd worden, gedwongen in een voor mij vreselijke, zelfs ondraaglijke situatie... ik zal het nooit vergeten... Gelukkig kon ik het opschrijven in mijn blogjes en waren er vrienden hier en in real life en de verbetenheid waardoor ik me ook nu niet gewonnen gaf al moet ik eerlijk toegeven dat het niet veel heeft gescheeld.
Ik kan niet veel vertellen... alleen dat ik doodmoe ben. Mijn maag lijkt sinds die vreselijke dag nu acht dagen geleden amper nog eten te verdragen. Vier kilo zijn er afgevlogen. Gelukkig heeft het lichte maaltijdje vanavond wel gesmaakt... Iemand vroeg me een tearoom te bezoeken, daar at ik een croque. We kennen die mensen al sinds mijn jongste nog een kleuter was.. en het deed deugd om daar nog eens te zijn. Onderweg enkele mensen tegengekomen en aan iemand onverwacht het hele verhaal kunnen doen (het is de eerste keer buiten naar een vriendin toe dat ik ertoe in staat was) Het heeft me opgelucht. Ik voel me gesteund door het begrip dat ik kreeg... Ik ben nu erg moe en zal proberen morgen mijn bezoekjes te brengen. Het slaaptekort van de afgelopen negen nachten laat zich voelen. Ik ben blij dat mijn jongste bij een vriendin kon vertellen wat ze niet meer kon bij degene die dit alles veroorzaakte... Ik vernam vandaag dat hoe ik het ook voor haar trachtte te verbergen zij zag hoe ik er dit keer heel heel erg onderdoor zat... (zo erg dat ik er zelf zeer bang van was geworden... maar dat heb ik haar niet verteld). Ik ben blij dat ze het tenminste aan die vriendin kon vertellen want het laatste dat ik wil is dat zij dit ook nog moet verwerken. Die vriendin is een fijne meid... ik mag haar zelf ook graag... en het meisje weet ook waarover wij het hebben... omdat zij zelf niet van psychische pijn gespaard is... Zo steunen wij mekaar... ieder om beurt, zo lijkt het wel... En nu ga ik sla-pen... Heb weer een serie leerzame boeken bij... over psychologie natuurlijk... Ik heb immers deze afgelopen week sarcastisch bij mezelf gedacht... 'als je verdomme ook niet alles zelf doet hé... Ja, autodidacte tegen wil en dank... en mijn psychiater was de eerste die ik na vier jaar eindelijk in die mate vertrouwde dat ik enkele touwtjes aan hem gaf. Mooi wat hij er mee gedaan heeft.Het zegt meer over hem en dit afgelopen mislukte therapiejaar dan over mij.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
451. dikke pluim :-)
Ik geef mezelf een dikke pluim... omdat ik moedig blijf vechten. Ik geef me nog om andere zaken wat vandaag betreft een pluim... terwijl ik er ook heel hard om zou kunnen huilen. Ik ril nog steeds ... Terug een beetje moed door allerlei... Het besef ook dat ik niets moest bewijzen, en zeker niet als dàt me nog meer emotionele ballast kan bezorgen. Verder zal ook dit onrecht niet onbesproken blijven... mijn mond kan niet meer door wie dan ook worden gesnoerd. Dat is al niet zo... door mijn schrijven hier. Ik werd net erger ziek door de dwang van zwijgen en slikken veel jaren.
Het besef van misbruik van vertrouwen én misbruik van je stoornis door een 'hulpverlener' notabene je eigen psychiater die dit bewust (de hemel beware me) of onbewust hanteert om zijn eigen uitschuiver of falen in onder te brengen, maakt dat je angstiger wordt dan ooit om over je stoornis te praten... en om nog àndere hulpverleners te vertrouwen.
In die zin is het taboe dat nog steeds rond psychische ziekten hangt nog lang niet van de baan... integendeel. Als zelfs bij je hulpverlener zijn of haar introspectie weggemoffeld wordt en je als cliënt(e) aangevallen wordt omdat je iets bevraagd... of gestraft door je te 'lozen'... of af te wijzen, ... afwijzing en afstraffing... een vertoon van macht... walgelijk, een psychiater onwaardig.
De braakneigingen gaan niet over... en ik huiver ook van een koude die binnen me zit.
Het ging hier niet om een 'therapeutische impasse' maar om 'psychologische onderdrukking van een cliënte door een psychiater'..!!!
En tot slot... blijf ik het jammer vinden... voor alle partijen... dat dit wat ik hier op deze site kwijt moet... niet rechtstreeks tussen alle partijen éérlijk had kunnen uitgesproken worden... Het zou voor geen van de partijen een trauma geworden zijn... wat het nu wel is, althans voor mij... maar ik denk niet alleen voor mij... Mij werd verboden nog contact te zoeken... zodat ik met die verscheurende gevoelens van enorm onrecht alleen bleef zitten... en dat maakt het onrecht nog minder te verdragen. Dat is precies waarvan je een depressie krijgt... en als je er al een had dat die zich nog verdiept. Het is verbazingwekkend in die zin dat hij zelf niet eens begrijpt waardoor ik dat gevoel heb dat al die jaren hierdoor teniet zijn gedaan... de jaren dat ik vertrouwen heb gevoeld in deze psychiater... Vernield, door de laffe handeling op het einde... en daarbij nog de weigering mij een en ander toe te lichten... Dat hij het in die zin verwonderlijk vindt dat wanneer ik op die manier gedwongen werd te zwijgen (en te slikken ????) het enige resultaat is dat ik dat nieuwe onrecht er ook nog bij tel en hem onbekwaam en ondeskundig vind? En al die jaren inderdaad verloren voelen. Tjonge...
Ik zou opgelucht moeten zijn maar ik ben het niet... omdat het besef dat ondanks wat ik toen scherp heb aangevoeld, ook zo is gebleken. Ik voel me ziek ervan... omdat een gevoel dat je er opnieuw ingeluisd bent, niet écht iets is om je opgelucht te voelen, wel? Hoe gemakkelijk is het om hun eigen falen onder te brengen in een zogenaamd wantrouwen van een cliënte.... ? Het wantrouwen van de cliënte, zo is gebleken was niet onterecht. Toen ik vanmorgen een en ander de revue liet passeren... is het meer dan duidelijk wie hier 'ziek' gehandeld heeft. Mijn psychiater is niet alleen laf geweest wat de 'afhandeling' van 'zijn' miskleun betreft maar ook de hele periode die daaraan vooraf is gegaan. Ik kan hier verder niet over uitweiden. Nog niet. De braakneigingen worden er alleen maar erger van. Het is onrecht... een onrecht dat zeer zware gevolgen heeft... het hele afgelopen jaar en met een bijna moorddadige klap vorige week toen mijn psychiater als een dief in de nacht degene die het slachtoffer werd van zijn vergissing, dumpte. Ik slaap sindsdien ondanks de medicatie amper en eten geeft me vaak braakneigingen.
Nu komt het er op aan het geloof in mezelf terug te herstellen en op te bouwen wat zulke ernstige klappen gekregen heeft dat er bitter weinig of zelfs niets van overbleef na 'zijn' behandeling. Ik moet er terug in geloven dàt ik mezelf zàl kunnen duidelijk maken en vooral dàt ik geloofd word én ernstig genomen... Immers net door die gruwelijke werkwijze van mijn psychiater en vervolgens ook nog mijn vragen naar het wààrom afschilderen als een soort ziekelijke reactie van iemand met bps???? Hoe wreed kan je zijn? Wreed... want hij die zonder voorgaande me voor een voldongen feit stelde, en nog wel per mail, liet ook weten dat ik hem niet meer mocht contacteren, dat ik de crisisopvang dan maar moest bellen... Mocht ik hetzelfde zeggen toen hij me ondanks mijn verzoek me met rust te laten toch nog mailde waarin hij me probeert nog een schop achterna te geven...? Ik heb het goed gevoeld... hij was niet erg empatisch en zeker niet intelligent op het gebied van introspectie... laf,... want dat waar hij de oorzaak van is mijn richting uitschuiven, of dat toch proberen, kan je moeilijk dapper noemen, wel? En dan ook nog zorgen dat hij er als dé geweldige psychiater uitkomt... doordat hij ook nog stiekem gaat overleggen met een collega, zodat hij vooral goed kan uitsmeren hoe begaan hij wel met me is???? Zou hij gesproken hebben over zijn stommiteit? Over zijn uitschuiver? De hypocriet.
Tussen fragmenten van de enorme vaat... moest ik enkele keren hier naartoe.. om de pijn van me af te 'dichten'.
Opnieuw iets beter, het scherpe van de pijn gemilderd. Een en ander hielp me daarbij. Heel rustig ben ik opnieuw van nul begonnen met mijn project. Heel kalm herlees ik en verbeter, haal er alles uit wat me irriteert. De veranderde situatie maakt dat ik die verandering ook in mijn project verwerk... 
De hele ochtend rillen. Een niet weg te krijgen koude. 21,5 graden toch bleef de koude in me aanhouden.
Moet ophouden met mijn project, denk dat de emotionele crash zich laat voelen op gebied van energie. Ik ga rusten om te voorkomen dat ik straks bij het uitje begeef. De hele voormiddag kreeg ik het rillen niet weg. De verwarming staat moordend hoog... ik ga straks een warme douche nemen dat kalmeert en verwarmt. En druppels om de weerstand te verhogen. En kijken of er nog iets ongerimpelds in mijn kledingkast hangt 
Het is gek dat ik lange tijd geen boeken over psychologie meer kon lezen en zeker niet voor het slapengaan. Maar nu? Ik kan geen andere boeken meer lezen., ook niet voor het slapen gaan. Alleen over psychologie.
Ik vertoonde in die laatste mail op mijn beurt een staaltje 'narcistische woede' woehaa wat denkt die puber wel?
Het is lang geleden dat ik nog geroepen heb tijdens een nachtmerrie... Ik riep en schreeuwde om hulp maar ik kreeg geen geluid uit mijn keel. Mijn jongste echter die het vanuit haar kamer vroeger vaak hoorde, zei dan altijd dat ze me wel had gehoord en dat het een vreselijk geluid was... Ik bevond me in die nachtmerrie op een soort van zandweggetje dat leek op zo'n paadje in de duinen. Ik hoorde iemand achter me. Ik viel en ik hoorde die naderen. Ik wilde rechtstaan maar ik kon niet bewegen... hoe ik ook probeerde ik kon niet bewegen... ik riep en riep om hulp maar er kwam geen geluid uit mijn keel in die nachtmerrie. Vreselijk was het... die komplete machteloosheid en ben dan ook blij dat ik wakker werd. 
Ik kan niet veel vertellen... alleen dat ik doodmoe ben. 
