Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
07-05-2011
42. Frietjes
In dat boek lezen, deed me deugd, gaf me rust. Ik nam eerst een hele warme douche en liet het vrij warme water over de pijnlijke schouder en hals sproeien. Daarna frisse kleding aan al is ze dan gerimpeld. En ondanks het warme weer (binnen 22,5 °) een trui aan en een sjaal om de pijnlijke plekken te behoeden voor tocht en uiteraard warm te houden. Kussens stutten mijn hals en rug... dat is al lang zo... Eten koken is er vandaag niet bij. Gelukkig hadden mijn kind en ik allebei heel veel zin in frietjes van het kraampje. Het is niet alleen de spierpijn, de pijn aan hals en schouder, maar ook de pijn van binnen. Rusten maakt het milder en draaglijker. Ik hoop dat ik de tuin kan te lijf gaan. Het gras maaien, de haag kortwieken... al zal ik daar wellicht weer weken over doen. Het geeft niet... àls het maar gedaan wordt..! Het volgende karweitje is de winterkledij in koffers stoppen en de zomerkledij eruit halen. Ja, we hebben vrij kleine kleedkasten... maar doen het al jaren op deze manier... we 'trekken onze plan' zoals ze dat hier zeggen.
Een onbestemd, niet te benoemen, rotgevoel dat maar niet weggaat. De was hangt op de draad... en ik rustte, rustte, las en las... kwam een beetje tot rust... maar dat geschreeuw binnen me hield maar aan... Zo donker als de hel binnen me... ook al ken ik dat gevoel al langer dan me lief is, blij ben ik er nooit mee geweest en rouwig zal ik niet zijn als het ooit voor altijd de biezen neemt. Ik heb niet getelefoneerd, ben, hoe vreemd het ook mag klinken, te moe en te donker om met wie dan ook een telefoongesprek te hebben. Zeker niet om dat ene, zo droevige onderwerp... Elke keer als ik mijn mail open, hoop ik op een tekentje van leven maar er is nog geen berichtje gekomen. Al kan ik het goed begrijpen. In haar wereld is internet niet het enige contact, niet het enige gebied waar je nog iets van je pijn en verdriet kan delen zoals bij mij... Ze kan het gelukkig delen met familie, Ze wordt omringd door een warme familie... kinderen, kleinkinderen.
Onverklaarbaar, zoals ook andere keren, het donkere dat nog donderder werd, het zware dat nog meer op je drukt, de pijn van binnen die je in jezelf doet schreeuwen maar alles blijft uiterlijk stil. Ik duwde mezelf naar de wasmachine en zette een trommel wasgoed op. Straks op de draad... het zijn niet veel stuks, dankzij de sprei die meer dan de helft van de trommel vulde. Vanmorgen voelde ik pijnscheuten in mijn hals en de bovenste wervels van mijn ruggegraat. Oppassen, het zijn voorboden van een blokkering. Letten op mijn houding en warm houden van de kwetsbare delen. Ik word er niet vrolijker van als ik ook nog door die zaken word gehinderd.
Vanmorgen was de nachtmerrie bij het ontwaken alweer aanwezig. Het gebeurt vaak dat na een betere dag de dag erna dubbel zo ellendig voelt. Ook dat zijn we min of meer gewend, al is dat niet echt de juiste uitdrukking, eerder dat je het in je leven paste, hoe moeilijk ook. Ik laat het passeren zonder er al te veel aandacht aan te schenken.
Ik dacht aan mijn jas... nieuw, en tegelijk oud... tweedehands. Hij zit knus en warm maar net zoals andere kleding doe ik de jas slechts aan wanneer ik me iets zekerder voel... zo niet dan voel ik me onwennig... . Dat gaat zo met alle kleding... Ik kan het niet opbrengen iets anders aan te trekken... week na week loop ik in ongeveer hetzelfde plunje naar buiten... alsof het me bescherming biedt. Natuurlijk wordt die gewassen er tussenin. Dat lukt omdat ik vele dagen geen voet buitenzet ... Soms wil ik moedig zijn en trek ik toch iets anders aan... maar de angst en dat nare gevoel komt meteen opzetten, zodat ik het vlug weer uittrek en ja hoor;.. opnieuw dat oude vertrouwde aantrek.
Ik vind het al een hele prestatie dat ik in huis enige afwisseling breng in wat ik draag... kwestie van meer dan twee stuks te verslijten... en me niet schuldig te voelen om al die andere stuks die ongedragen in de klas blijven hangen. Ik wisselde regelmatig van kleding toen de depressie nog min of meer hanteerbaar was, dat is ze ondertussen steeds minder.
Het kan gebeuren dat ik een leuke combinatie vind en zelfs zin voel die bij de volgende stap naar buiten te dragen. Wanneer die dag aanbreekt, is de zin volledig weg... Ik zou me als een vis op een barbecue-rooster voelen als ik het toch droeg. Rust zoeken op mijn manier en dat wat is niet erger maken is de boodschap. Duwen en pushen, me verzetten heb ik de overige levensjaren veel gedaan. Het gaat niet langer, misschien omwille de consequenties daarvan..?.
Ik denk aan vorige week... en hoe rustig en vredig ik me voelde na het bezoekje aan mijn dochter, schoonzoon en kleinkindje. Al voelde mijn arm wel als na een judogreep achter mijn rug gewrongen... zo pijnlijk... Ik werd rustig van het slapende kleintje dat ik de hele namiddag in mijn armen mocht houden... Het doet me deugd dat me allerlei gevraagd werd... het helende van erkenning... Een nieuwe weg werd ingeslagen, zo voelt het. Een ultra grote pot zalf op heel veel wonden. Ik koester die herinnering... Ze werd verscheurd van pijn en verdriet door een berichtje wat erg hard is aangekomen bij mijn dochter en mezelf. Vanaf toen is de lethargie weer sterk toegenomen... Vandaag voel ik me wat lichter. Dat is lang geleden. Vind ik fijn om te voelen... ook al weet ik uit ervaring dat het misschien straks weer weg is... ik probeer het 'nu' te beleven... als dat kan... Blij dat ik eens iets positiefs kon schrijven...
Ik plan noodzakelijke verplichtingen op een emotioneel minst belastende manier. Dat klinkt misschien opnieuw vreemd maar het werkt wel. Ik verkies een kleine warenhuis, daar is het meestal rustiger. Ik voel me er minder als in een klok die voortdurend hard gongt... Natuurlijk maak ik een lijstje. Zelfs wanneer ik niet veel nodig heb... Het lukt me immers zonder die boodschappen al amper mijn hoofd op orde te houden. Aan de kassa zijn ze niet ongeduldig, daar loopt het zelden mis. Ik hoef evenmin te zoeken naar artikels die om de haverklap elders liggen. In het kleine warenhuis blijft alles ongeveer op dezelfde plek staan zodat ik de volgorde reeds op mijn lijstje kan vastleggen.
Vandaag moest ik een document afgeven. Ik heb het zonder problemen tot een goed einde kunnen brengen... alleen vergiste ik me in mijn zin... ik sprak verkeerde woorden maar ging buiten met het weten dat ze het me daar niet kwalijk nemen, ze kennen me er al. Er was even een alarm... terwijl ik mijn hersenen erbij moest houden in dat ene winkeltje om de artikelen één voor één te vragen aan de bediende, sprak iemand me aan. Ik weet niet waarom... maar het leek van binnen te flippen, alsof er een lamp kapotsprong. Ik kon niet meer antwoorden op de bediende. Ik kon namelijk niet zoals ik gewoonlijk in zulke perioden doe, voor mezelf min of meer de zin construeren waardoor alweer verwarring ontstaat... die zelden goed onthaald wordt... Wat ik zei, de tweede keer... schrok die persoon gelukkig af... Ook al zou er gefluisterd kunnen worden of ik ze wel alle vijf op een rijtje had, ik heb ze momenteel niet alle vijf op een rijtje dus wat het mij uit wat ze denken? Ik heb de energie niet meer om me te verontschuldigen voor zaken die buiten mijn kracht liggen, het is zinloos en uitputtend om me ook daar nog zorgen over te maken. Een voordeel dat ik te moe werd om nog energie te steken in me te verantwoorden voor al die zaken die ik niet kan helpen.
Er zijn veel hindernissen die ik voor mezelf oplos. Ik vergeet ze vaak te benoemen. Ze zijn mogelijk niet zo normaal, voor mij werden ze dat alleszins wel omdat ze mijn hele leven zo wat aanwezig zijn. Ik zocht middelen om ze te hanteren.
Vorige week werd ik plots weer misselijk. Dreigde er opnieuw een paniekaanval? Ik probeerde rustig te ademen en me af te sluiten. Het kost heel veel energie. Erna ben ik vaak uitgeput.
Stilte geeft rust. In drukke omgevingen geraak ik het noorden kwijt en neemt verwarring toe... met soms spot van mijn omgeving tot gevolg. Daarom vind ik het fijn in omgevingen waar het stil en rustig is.
Sommige zaken durf ik amper aan anderen te vertellen... zo schaam ik me... Van de kracht die ik nog kon opbrengen is niet veel meer over. Het voelt of ik over de hele lijn ben gebroken en dat bepaalde zaken erger zijn geworden terwijl ik dacht dat het niet meer erger kon.
De ene keer kunnen gevoelens me overspoelen, de andere keer voel ik niets meer en moet ik louter op mijn verstand afgaan. Voor een gevoelsmens als ik is dit pijnlijk vaststellen... Wat energie betreft... ik wist me voort te duwen en alles te beredderen. Wanneer sommige mensen me zeiden dat zij dat niet zouden kunnen, voelde ik me daar niet goed bij omdat ze duidelijk niet begrepen hoeveel wilskracht het vereistte van mezelf, hoeveel zelfdiscipline, hoezeer ik mezelf er toe dwong... Het heeft zijn beslag gehad.
Het werd zo gewoon dat ik mezelf instel op wanneer ik wat kan. Net een kwartiertje wakker, mijn kleine hondje uitgelaten, kopje koffie en dan meteen de formulieren in een briefomslag gestopt na nogmaals herlezen. Ik herlas al tot in het oneindige zo bang werd ik voor vergissingen. Mijn gedachten zijn als een balletje in een flipperkast. Soms wanneer wat er gevraagd wordt dubbelzinnig voelt, is er de schreeuw van binnen. Deze formulieren hadden wel een klare taal, gelukkig. Ik hoefde weinig in te vullen. Goed idee ook om dit meteen in de ochtend te doen, dan lukt het meestal om zonder dat vreselijke beven een adres neer te schrijven. Dat bibberachtige handschrift dat ik in de loop van de dag krijg, is vreemd en ik weet niet waardoor ik het kreeg. Ik voel me enigzins opgelucht. Ook al is er nog geen ander resultaat dan dat de brief verzendklaar ligt. Het resultaat kan lang op zich laten wachten, werd me verteld. En evenmin is het zeker dat er een positieve reactie komt na de hele procedure. Indien het geen positieve uitkomst brengt, kan je nog stappen ondernemen maar alleen al bij de gedachte eraan schiet de paniek als een raket door mij heen omdat het elementen bevat waar ik niet bij kan, niet in deze toestand en al helemaal niet zonder hulp. Ik probeer daar nog niet aan te denken. Er is één stap gezet en voor mij een grote... De emotionele druk van dit alles trekt aan me en de paniek, het gevoel van zwaarte, het teneerdrukkend gewicht, knalt iedere ochtend als een kanonskogel door me heen... Voor het slapengaan wordt dat opgevangen door lezen tot mijn ogen dichtvallen maar s'ochtends bij het eerste ontwaken, ik heb niet eens tijd om te denken, vlamt een en ander als bliksemflitsen door mijn bestaan. Ik kan ze niet stoppen tot ik opsta wat ik dus ook doe uit noodzaak moe of niet. Die flitsen zijn ellendiger dan moe of down nog in je bed willen blijven liggen.
33. Ik doe iets verkeerd... maar het ontgaat me wat.
Even loslaten de boel... morgen zal het weer beter gaan. Ik denk aan het lieve kleintje dat ik afgelopen vrijdag de hele namiddag in mijn armen mocht houden... en aan de vragen van mijn dochter. Een gevoel van erkenning. Zo belangrijk voor me. Ze weten niet hoeveel ik van ze allemaal hou... Ook mijn schoonzoon voelt voor mij als een heuse zoon. Jammer dat diezelfde avond een bericht iemand mijn vredige voelen overhoop haalde en angst, paniek teweegbracht door mijn goedbedoelde, liefdevolle woorden onderuit te halen. Het maakte dat de tranen elders om opnieuw blokkeerden... Het leven betekent niet veel meer voor me. De schokken waren te erg.
Alsof ontwaken een nachtmerrie is, en de dag die erop volgt, eveneens. Ik duw mijn gedachten telkens in een andere richting en sta zo vlug mogelijk op. Vandaag duurde het langer eer hét verdween. Het is niet het onwerkelijke alleen... niet alleen het verlies, het is ook de angst voor nog meer willekeur. Zal de stap die ik zet, me nog meer schade berokkenen? Ik weet het niet meer... alles is één brij, een smurrie. Wanneer ik de stap niet zet, ben ik afhankelijk van hun goodwill. Er is in beide gevallen het risico van verlies... maar de onzekerheid momenteel maakt het nog ellendiger. Ik zal de stap zetten... ook al doemen er daardoor weer nieuwe angsten op... Kan het nog erger? Het kan altijd erger is mijn ervaring. Er is weinig waarop je in deze maatschappij nog kan vertrouwen is de bittere beleving geweest op heel wat vlakken. Recht is geen recht meer... Mensen die met het onrecht binnen het recht te maken kregen, weten wat ik bedoel. Ook al zijn ze te laat met documenten of verschaftten ze je foutieve informatie, zij hoeven zelden 'maatregelen' te vrezen. Zij zijn zelden het slachtoffer van hun vergissingen of laksheden maar jij.
Enkele uren K.O. maar geeft niet... ik ben er nu weer even... Ik poetste het keukentje uit pure noodzaak, ik kliederde namelijk met water uit pure onhandigheid, het vogelbakje viel uit mij handen... . Straks (of morgen) moet ik het kookvuur opnieuw poetsen want ik liet de spirelli overkoken (mijn verstand doet het niet meer zo goed) ... Ik haat het die onhandigheid maar dat is al zo sinds een week of twee... een nieuwe fase van mijn verhakkelde wezenlijkheid... Ik speelde het klaar alle oude papier in de net verkregen dozen te stoppen (veel kon daar alvast niét fout gaan). Ik nam een hele warme, kalmerende douche, fris gewassen... die behoefte blijft, frisheid. Daarna aan het koken geslagen. Gelukkig zat er nog reserve groenten en vis in de diepvries... de voedingswaren in de koelkast zijn immers uitgeput. Morgen moet ik voeding inslaan. Verder voel ik me nog steeds niemand en onbestaand.
Ik schreef in vorig blogje dat ik last heb met 'tijd' waarmee ik bedoel dat ik vaak dagen verwar, niet meteen kan bedenken welke dag we zijn, ik me soms zelfs vergis van maand en nog erger... van jaar. Soms word ik teruggevoerd naar een bepaald jaar. Het gaat zo diep dat ik dat jaar ook werkelijk als datum op een document of brief vermeld. Ik hoef zeker niet te vertellen dat ik me eenmaal ik dat ontdek het apenlazarus schrik. Soms zijn er black outs... dan weet ik plots mijn code van mijn bankkaart niet meer of de codes om op mijn eigen site te komen. Gisteren wist ik niet meer waar ik mijn Mp3 liet. Ik vond hem na lang zoeken en tot mijn grote verwondering in het hoesje dat ik ervoor reserveer. Ik was nog wel zo zeker dat ik hem dààr niét gelaten had. Er is nog een ander soort verwarring wat tijd betreft. Dat is dat gevoel dat er jaren uit je leven lijken geknipt, jaren die nooit schijnen bestaan te hebben. Zo vertelde mijn psychiater me dat hij net in mijn dossier zag dat ik al bij hem kwam van 2003... Ik kon het niet geloven. Ik was ervan overtuigd dat het 2005 was... Ik dacht dat hij zich vergiste maar vond het niet nodig hem dat te vertellen. Ik weet immers dat zoiets bij mij kan gebeuren in jaren die nogal ingrijpend of dramatisch waren. Vorige week vond ik tussen de papieren doktersbriefjes van ... juist 2003... Dat was toch even schrikken... Ook destijds, na mijn echtscheiding zijn er jaren die lijken uitgegumd... jaren als een nachtmerrie... Soms weet ik met moeite wanneer ik mijn ex 'ontvlucht' ben. Omdat me heel wat jaren telkens om dezelfde bewijzen gevraagd werden, weet ik het ondertussen zeker... al blijf ik me vergissen met twee jaar ervoor... de eerste keer dat hij me door elkaar schudde en sloeg. Doodsbang was ik.
Er zit weinig in mijn hoofd. Het kan goed klinken maar ik weet dat het niet goed is. Toch haal ik er mijn schouders voor op... Ik ben het deels gewend. Straks wordt het beter. Ik weet dat bepaalde zaken erger worden wanneer ik vroeger moet opstaan al is 'moet' hier niet op zijn plaats. Ik doe het als vanzelf. Als één van mijn kinderen vroeg uit de veren moet, sta ik als vanzelfsprekend ook mee op. Het heeft wel een prijs... dat de donkere, snijdende gedachten mee opduiken bij het ontwaken. Ik weet dat het verdwijnt als ik een uur of wat verder ben en een en andere eruit gooi, schrijvend op dit blogje. Precies dat gaat moeilijk sinds... ik weet niet meer wanneer... mijn begrip van tijd laat te wensen over. Ik zal me beperken met vertellen dat het voor mij het meest vreemde was... want ik zat steeds boordevol gedachten. Ik moet inmiddels telkens een weerstand overwinnen en vaak ook angst... omdat ik er niet bij kan... bij wat ik voel. Het lijkt of ik telkens door een dikke muur moet. Sinds ik dit blogje heb... gaat het iets beter. Er was een tijd dat ik het blogje terug sloot zonder ook maar één woord geschreven te hebben. Blij dus dat dàt alvast terug gaat na even een muur afgebroken te hebben. Ik merk dat het oplucht. Meestal toch. Niet altijd. Maar ik voel dat het goed is... dus doe ik verder.
Ik verkoos om vandaag geen voet buiten te zetten, uitgezonderd met mijn hondje. Soms heb ik dagen dat ik me veiliger binnen verschans. Vandaag was zo'n dag. Veel rust genomen en enkele mailtjes verzonden. Ik probeerde verder te werken aan mijn project maar ik kon me niet concentreren. Ver weg van de wereld. Mijn schoonzoon kwam even langs. Enkele mailtjes gehad van mijn dochter ook. Ik weet dat ik dankbaar zou voelen als ik kon voelen met die kleine dingen die zovéél voor mij betekenen. En dan ook hier begripvolle, meevoelende reacties ontvangen... dat legt een soort dons rondom mij. Ik poetste de veranda, iets wat één van mijn kinderen normaal voor hun rekening nemen maar we maakten een speels akkoordje per mobieltje... als zij een keer de boodschappen wilden halen dan zou ik dit keer de veranda een beurt geven. Zij vonden dat een geweldige deal.
Ik heb ook eindelijk het fornuis schoongemaakt...erg genoeg kon ik me er niet eerder toe aanzetten om het schoon te maken... vandaag dus wel. Voldoening voel ik er niet van... al zou dat normaal wel mogen... maar ik ben nu eenmaal al meer dan een week zo duf en verdwaasd. Het is alweer de 'ik ben er niet' periode. Zo verdoofd en onhandig dat ik me zowat overal aan stoot, zaken laat vallen, oeverloos vaak dezelfde route afleg om toch telkens het doel ervan te vergeten enzo voort... best afmattend. Ik schrik mezelf een aap als ik op de kalender zie dat we in de maand mei vertoeven terwijl ik mezelf nog steeds in maart meen te bevinden. Sommige van mijn kinderen zijn bezorgd omdat ik zaken zeg die ik amper enkele minuten later me niet meer kan herinneren. Ik stel ze gerust, het komt omdat er zoveel in mijn hoofd zit, zeg ik. Ik weet uiteraard zelf wel dat het door de depressie komt.
Dat zinnetje tekent mijn leven... Zelden zag iemand wat aan mij van verdriet, angst of andere ellende. Ik zag er altijd zo vredig uit en opgewekt. Daarom geloofde ook niemand me toen ik de ene zware depressie na de andere doormaakte... en kon ik op weinig, bitter weinig steun en meevoelen rekenen. Ook gisteren werd dat zinnetje uitgesproken door iemand. Ironisch...
Vroeger moest ik om mezelf te beschermen een 'nietszeggende' blik hebben... of ik werd nog meer geranseld... nog dieper gekwetst door beledigingen, krenkingen, of gehoon. Door een teer-beminde moeder en later nadat ik in het huwelijk trad, werd zij opgevolgd door een teer-beminde echtgenoot. Samen trokken ze van leer... voor hun verwerpelijk doel... me op de knieën te krijgen. Zeker niet om hun liefde te betonen. Mijn ex- echtgenoot die bij de huwelijkszegening liefde, eeuwige trouw in goede en kwade dagen bezwoer maar meende dat hij daarvan vrijgesteld was en het alleen door mij moest nagekomen worden. Hij walste als een bulldozer over me heen, krenkte me zo vaak en zo erg mogelijk. Verkocht me zelfs enkele rake klappen. Tot ik naar de dood snakte... Hij mocht me met de grond gelijk maken, me bespotten, beschimpen... hij mocht me overal volgen zodat hij me geen minuut rust gunde en iedere klus die ik ijverig klaarde, kon belachelijk maken. Hij moest en zou mij breken... Waarom eigenlijk? Was die vent zo dom dat hij meende dat hij tot in de eeuwigheid zo verder kon gaan met me sarren, kwellen, bedreigen? Hij bedreigde me meermaals met de dood. Later toen ik het bijna niet meer kon dragen en steeds dieper de put inzakte, begon hij te dreigen dat hij ervoor zou zorgen dat ik de kinderen NOOIT meer zou te zien krijgen als ik het wààgde van hem weg te gaan. Later dreigde hij mij te vermoorden en de kinderen eveneens. Nog later voegde hij zichzelf toe als laatste... Waarom zou hij niet beginnen met zichzelf? Wat dacht hij dat hij ook nog in die mate over het leven van zijn kinderen en echtgenote kon beschikken? Wat een gestoorde gek was ik gehuwd... Of een narcist...?
Dat weten de kinderen niet... Ze hebben geen benul van de slopende pesterijen al die jaren.... die me uiteindelijk hebben doen vluchten, weg van zijn psychische tirannie. Samen met ze. Ik heb ze misschien behoed voor de gevolgen van zijn psychische terreur die hij zelfs de kinderen niet bespaarde. Ik kon jammer genoeg niet voorkomen dat nog meer gevolgen van wat begon toen ik die man huwde op mij verhaald werden, me uiteindelijk vierendeelden. Maar ik ben ik niet als ik ook dat bevocht.
Ooit zei iemand me dat ik een vogel voor de kat was... Wat was ik verontwaardigd... maar nu denk ik er soms aan... die persoon had gedeeltelijk gelijk... Lang ben ik een speelbal geweest voor laffe, zwakke of gefrustreerde mensen... een gemakkelijke prooi... omdat ik zo geschokt was door hun wreedheid, door de hardheid, het gevoelloze leedvermaak...
En nu? Ik moet het leven dat ik verloor weervinden. Ik ben er ondertussen van overtuigd dat het nooit meer hetzelfde leven zal zijn. Omdat het leven drastisch veranderde en ik zo mogelijk nog meer.
In een eerder donker hoekje waar het veilig voelde, waar ik niet hoefde te lachen, of opgewekt 'te doen', waar ik niet hoefde te spreken en kon luisteren en kijken, aar tranen af en toe in mijn ogen stonden maar die niemand zou zien. Op het einde van de avond liep het voor mijn gevoel mis. Ik zei woorden, het leek wel of iemand anders het zei. Ik gedroeg me niet zoals ik me andere keren zou gedragen. Het leek wel of ik liep te raaskallen. Daardoor had ik na afloop nog af te rekenen met ook deze gevoelens van angst en onzekerheid en schaamte, dat ik me 'onbetamelijk' gedroeg, iemand tijdens zijn gesprek onderbrak en iemand misschien overlaadde met téveel woorden, weg te duwen... zodat de angst niet overging in paniekaanvallen. Op de terugweg voelde ik me heel erg in de put maar ik liet het, sprak het zelf uit... dat ik down voelde. Voor ik op bed ging liggen, bekeek ik de foto's die ik maakte en zoals altijd las ik ook nog een hele tijd in mijn boek tot mijn ogen dichtvielen. Zonder te lezen kom ik niet in slaap, zelfs doodmoe niet... omdat dan de angst terug de kop opsteekt en nog veel andere nare gevoelens. Het duurde vrij lang dit keer eer ik me kon concentreren, eer dat nare gevoel verdween, verdreven werd doordat het boek me weer 'ving'. Vanmorgen stond ik voor het eerst sinds lang op zonder nare gevoelens, zonder het zware rotsblok op mijn buik. Ik ben down maar verder lijk ik niets of weinig toch te voelen... alsof wat gebeurd is, lijkt niet gebeurd, onwerkelijk... opnieuw in lethargie gezonken sinds eergisteren... sinds mijn uitgereikte hand weggeslagen werd want mijn aanbod kwam uit mijn hart... en toch werden mijn nochtans duidelijk geformuleerde woorden opnieuw verdraaid en voelden daardoor misbruikt. Zelfs bij dit grote verdriet blijven ze verdergaan met me anders invullen? Waarom steken ze zoveel energie in het me anders afschilderen als die ik ben? Welke winst denken ze daarmee te boeken? Soms heb ik met ze te doen.
Tijdens het koken, ging de telefoon over. Dat ding laat zich zelden horen. En in tegenstelling tot vroeger toen ik er voor iedereen was, maar zelden iemand voor mij, vond ik dat soms erg... nu niet meer. Lekker rustig... geen gesleur en getrek meer aan me... want zelden ontving ik telefoontjes met 'hoe gaat het nou met jou Lore?'... Als ze dan al telefoneerden was het om mijn aandacht, meevoelen, hulp te éisen... niet te vragen. Want die het vragen, hoefden niet lang te wachten. Goed... die periode is voorbij. Dus deze rinkeling was onverwacht. Om me te bedanken voor de wensen die ik vorige week stuurde. Waarom ze echter vragen hoe het met ons was als ze toch niet écht een eerlijk antwoord verwachtten? Ik antwoordde naar waarheid dat het 'stilletjes' met ons ging... Wanneer me op straat die vraag wordt gesteld, hoe het me gaat, nu daar heb ik geleerd grotendeels te antwoorden met 'goed hoor'... Zelfs wanneer het allesbehalve goed gaat. Heel wat mensen willen niets anders horen dan dat. De enkele die het wel willen weten, nu daar voel je het wel bij.
Toen het mij door de telefoon gevraagd werd, was ik echter moe en murw, daardoor niet alert genoeg... en antwoordde ik naar waarheid 'stilletjes'. Kreeg ik als antwoord 'tja... zo is het overal wat hé... '
Wel... het botte, gevoelloze antwoord verbaasde me niet eens meer...! Toch haalde ik (hoe is het mogelijk) toch nog ergens enige zin voor rechtvaardigheid en antwoordde tot degene aan de telefoon zou stoppen met ook DIT drama te minimaliseren... dat het inderdaad overal wat was en dat hopelijk mensen overal ook enig meevoelen kregen. Daarna... kon ik als vanzelf ook overschakelen naar hun leed... want... hoe is het mogelijk... dat ik wél steeds of heel vaak oog en hart heb voor andermans leed... maar dat het omgekeerd zelden opgaat. Op mij kunnen ze zelfs nu nog rekenen... maar hemel... wat voel ik me vaak zielloos en leeg...
Moe en murw. Er loeren tranen op de achtergrond... Zelfs te moe om ze te laten stromen. Hoop dat ik morgen de dag weer fitter doorkom, met meer helderheid... mezelf ontmoetend... Ik wou dat ik van de afspraak straks afkom... maar probeer me toch in te prenten dat het misschien goed zal zijn. Ik kan er toch ook rustig zitten... en als het me absoluut niet gaat, wat let me dan om te vertrekken? Bezig met eten koken. Voel me werkelijk vreemd. Na het eten nog rust nemen, kan zeker geen kwaad. De emotionele slalom, de mallemolen van verdriet, hoop, angst, pijn.. ze laten zonder één en ander al sporen na... nu zijn het geen sporen maar psychische kraters.
Het noorden kwijt, het oosten, het zuiden en het westen. Als een kompas dat niet meer werkt. Maar ik ben het gewend, en weet dat ik er niet veel aandacht aan moet schenken, of me zorgen maken, het gaat wel opnieuw optrekken, de dikke mist, dat watergordijn. Dan zal ik niet meer dat vreemde, mijn onbekende wezen aanschouwen... maar weer meer mezelf, hoe die mezelf er ook aan toe is. Ik ben nog steeds erg moe maar ook dat baart me geen zorgen, ik weet uit ervaring hoe emoties mijn benen loodzwaar maken en de pijn in spieren aanwakkeren, hoe het mijn denkvermogen veranderd in een dikke brij. Vanmorgen al vroeg wakker, ook al gingen mijn dochter en ik beiden slapen toen het nog licht was... uitgeput... want ook zij is erg gevoelig en de dubbele verdrietige gebeurtenissen sloegen ook haar plat. Omdat ik mijn dochter niet voortijdig wilde wakker maken door dan al op te staan (bij iedere beweging van mij of haar gaat ons hondje tekeer en maakt iedereen wakker...) Dus bleef ik stil in mijn bed liggen. Omdat echter de gedachten niet meer op afstand te houden waren en ik van lezen in de ochtend helemaal verdamp... ben ik uiteindelijk toch opgestaan met het bekende gevolg... hondje kef kef en dochter en de buurt wakker. Beiden stonden we dus even later in de keuken met dikke ogen en een vermoeid uitzicht. Vandaag wordt het dus heel veel rusten... want deze avond hebben we nog een soort van verplichting die dat in normale omstandigheden niet zou zijn... maar je kent het gevoel wel... dat je liever thuis zou willen blijven... na zulke wilde draaimolen van gevoelens, emotionele uitputting en diens meer. We hebben het echter een tijd geleden beloofd... en door nog andere zaken kunnen we er niet echt buiten. Bovendien prent ik alvast in mijn brein dat het alles een beetje kan lichter maken... Zo niet... dan is het ook zo. Je leert het leven en al wat daarbij komt kijken te nemen zoals het is... omdat je niet echt een andere keuze hebt... Alleen hoe je er tegenover staat... dat heb je misschien voor een deel in de hand... of helemaal.... daar wil ik mijn hersenen nu niet over pijnigen...
