Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
11-05-2011
54. Nog even voor het slapen gaan
Hoe zwaar het ook voelt, rechtop zitten tijdens de avonduren... toch moet het even... om met een lichter gemoed en gevoel te kunnen gaan slapen. Het achtervolgt me al de hele avond. Dat donker, zware niet te benoemen gevoel, alsof er zwarte wolk van binnen alles doodt of doet scheuren. De onmacht om dat wat is en wat zomaar op willekeurig tijdstip kan opduiken overdag of avond of nacht, zonder enige aanleiding... te kunnen benoemen, het te kunnen delen. Dan schreeuwt het in mezelf... van onmacht, omdat ik niet kan vertellen, niet kan duiden, hoe het is, hoe het voelt, hoe het me naar beneden zuigt en bijt en klauwt. En wil ik het niet eens meer proberen. Ook niet tijdens de therapie. Te moe om proberen te benoemen wat niet te benoemen is. Daarom dat ik steeds vaker zou willen zwijgen en geen woord meer zou willen spreken, nooit meer. Ik wil vergeten dat ik leef en besta...
Waarom slaag ik, van wie ze zeggen dat ik zo goed gevoelens kan beschrijven, er niét in om dit gevoel te beschrijven? Ik kan alleen vertellen wàt het met me doet, welke de impact is. Maar hoe het voelt, wat het precies is? Neen... dat kan ik niet beschrijven. De woorden vind ik niet. Ik weet niet eens of ze bestaan. Ik kan het niet tonen want het is niet zichtbaar. En ik kan het nergens mee vergelijken...
Ik hou het op afstand zo goed mogelijk en op zovele manieren het grootste deel van mijn leven. Als het me lukt, doe ik zelf of het niet bestaat, ik negeer het, veronachtzaam het... tot ik merk dat het niet verdwijnt maar blijft knagen, zeuren, bijten, branden. Dan lukt het me niet te doen of het niet bestaat omdat dàt wat ik voel me murw slaat en vermaalt, van binnen.
Wat gisteren gebeurde, stoot op een pijnplek, namelijk de vanzelfsprekendheid waarmee je gepasseerd wordt, de vanzelfsprekendheid waarmee de andere opeist dat je voor alles opdraaft... Het is ook een gevaarlijk element in de confrontatie met je eigenwaarde... alsof je het niet waard bent dat anderen OOK met jou rekening houden... Hoe moeilijk vond ik het om die grens te trekken en te behouden. Hoe hoog was de prijs ... al weet ik best dat wanneer ik het niet zou gedaan hebben de pijn nog erger zou geworden zijn. Er zou niets gewonnen zijn maar nog meer verloren. Mezelf.
Hoe moeilijk dat je steeds die grens moét trekken en hoé. Altijd alert blijven... en soms een titanenstrijd leveren. Het is het verlangen vanuit die oneindige vermoeidheid dat tenminste één iemand spontaan rekening met jou houdt, oog voor je heeft en je niet steeds behandeld wordt als een aanhangsel, als iets of iemand dat er alleen is voor anderen hun comfort. Wat doet het vaak pijn om te merken hoe weinig mijn wens er toe schijnt te doen. Hoeveel pijn om ook daarvoor te moeten vechten. Je stoot voortdurend op onwil of boosheid, venijnige verongelijktheid. En dat terwijl je je zo vaak hebt aangepast. Dan klinkt de titel van dat ene boek je bekend, zeer bekend in de oren... 'Als zij maar gelukkig zijn'...
Daarom is het eenvoudiger alleen te zijn met jezelf... zeker nu ik niet veel meer kan hebben.
Altijd die twijfel en tegelijk een besef. Ik voedde mijn kinderen op met oog voor mooie waarden, leerde ze met je medemens rekening te houden. Het lijkt wel of ze rekenen hun mam daar niet bij... Heb ik ze overbeschermd? Kunnen ze zich handhaven in een toch vrij harde wereld... met mensen die anderen vaak zien als louter schakels in hun schaakspel en niet meer dan dat? Ik was het voorbije leven zowat een vogel voor de kat... want ik leerde me niet te beschermen tegen hardheid, wreedheid, egoïsme, ik krabbelde vertwijfeld in het rond... en heb het al te vaak op mezelf gegooid... Ook dat mijn ex me beledigde, krenkte, sloeg, vernederde, ... te lang reageerde ik als een bange, onzekere mus die hém, de tiran geloofde... Dat hij me zo naargeestig behandelde had ik wellicht verdiend, ik deugde immers niet, voldeed niet... (aan de eisen van een gestoorde, sadistische tiran, despoot, idioot, gek, narcist, ...) Tot ik begreep dat ik me méér uitsloofde dan wat normale mensen 'normaal' zouden vinden... en dat het toch nooit goed ZOU zijn voor die ellendeling... dat het iets in hem was... Hij moest iemand die hij aankon krenken... en met diens pijn voedde hij zijn belabberde egootje, hij was als een vampier die zichzelf in leven houdt door andermans bloed te drinken.
Hoe lang heeft het geduurd eer ik begreep dat ik niet iedereen mocht vertrouwen? Hoe lang heeft het geduurd eer ik besefte dat niet iedereen diezelfde waarden nastreeft en er zijn of haar hand niet voor omdraait anderen wreed te bejegenen, te kwetsen, te liquideren, te bedriegen en te beliegen, te krenken, te beledigen, te domineren? Altijd trof dat ongeloof me in die mate dat het me verlamde, te geschokt om doeltreffend, adequaat te reageren.
Ik leer het pas nu. Als sadistische padden onze ontreddering bemerken, gaan ze met nog meer animo door... Wanneer we 'kalm' reageren en rustig bekijken wààr het schoentje wringt, welk aandeel het hunne is en welke het jouwe, stopt de gemenigheid vanzelf. Vaak druipen ze beschaamd af... Op voorwaarde dat ze niets meer van je onzekerheid bemerken... Er zullen zich nog wel meer mensen in herkennen... dat ze zich een ongeluk schrikken wanneer ze aangevallen worden of beschuldigd van iets waar ze niets mee te maken hebben, hoe ze dat bijna spontaan op zichzelf gaan betrekken of zich ontredderd afvragen waarom de ander zo op ze afgeeft, alsof ze vertrekken van de onderliggende idee dat ze ergens niet voldeden, alsof ze sowieso nergens voor deugen en ze zulke aanvallen verdiend hebben. Dat is wat je je halve leven ingeprent werd...
En daar schuilt het addertje onder het gras... dat je zodanig twijfelt aan jezelf dat je de ander méér gelooft dan wat je zelf voelt. Het heeft lang geduurd eer ik inzicht kreeg in dit proces, in de werking van zo'n systemen. Het moest bijna zodanig duidelijk zijn dàt er geen twijfel méér mogelijk was. En op een keer is dat ook gebeurd... het was zo duidelijk dat die persoon zijn eigen frustraties op een uiterst gemene manier op mij gooide... dat ik niet meer twijfelen kon... De ochtend die op de gemene aanval volgde... zag ik het zodanig duidelijk dat ik kalm en helder kon reageren en zijn aandeel kon scheiden van het mijne, het met andere woorden niet nam dat hij zijn frustratie op mij botvierde en zijn aandeel over mij kieperde. De zielepoot.
Twijfel en onzekerheid kan echter op nog meer vlakken voor heel wat schade zorgen... Hoe hoger de andere van de toren blaast, hoe meer gevaar dat je hem of haar gaat geloven en je hersenen verdoofd lijken wanneer je probeert dat wat niet 'juist' voelt te ontleden. Ze weten hoe ze je moeten verdoven als een spin die haar prooi vangt en vergiftigt.
Thuiskomen en zonder rusten aan het avondmaal beginnen, - al is het dan maar pasta met tomatensaus uit een bokaal, gehakt, gebruind met look en ui-... is funest. Down, donker, ellendig van vermoeidheid. Gelukkig dat ik af en toe hier op deze stoel voor mijn scherm met mijn benen op een stoel kon bekomen en mijn pijnlijk getroffen hart kan luchten. Het fijne van het korte uitje viel door de uitputting én wat ik ervaar als egoïsme of zelfzucht in het niet. Straks komt dat wel weer goed (hopelijk) Mijn benen droegen me niet meer... en zelfs het biertje kreeg me er dit keer niet bovenop. Dan weet ik van ellende niet meer hoe ik het heb en snauw ik... of trek ik me terug in mijn schulp. Het is pijnlijk om vast te stellen hoe je kinderen toch oud genoeg... om te beseffen dat zij niet alleen moe zijn, zich op de sofa neervlijen... en niet eens voorstellen te helpen. Voor mij is dit alles zwaar... en dit keer was ik ver over mijn grens van kunnen heen. Dat maakt dat ik me nog ellendiger voel dan normaal... Pijnlijk om vast te stellen hoe mijn omgeving voor alles en nog meer beroep op me doet... en geen rekening houdt met mijn beperkingen... Ik voelde mezelf bejegend als een 'ding' dat haar 'ding' moet doen... zodat de anderen zich kunnen wentelen in 'comfort'... Moe ben ik... zo moe... van alles, het leven en de wezens die erin leven.
Ik droomde vannacht van mijn vader en van iemand die ik al enkele jaren ken maar een hele tijd niet meer zag. Beide dromen gaven me een gevoel van rust. Misschien komt het door het bekijken van een film die we mooi vonden? Vandaag was ik blij met een antwoordje van de vriendin. De spanning en onrust is voor een deeltje weg nu ik iets van haar vernam.
Vandaag probeer ik naar buiten te gaan. Het langer kunnen slapen doet me deugd... het maakt ook dat de dag al half is voor ik het goed en wel besef.
Ik zie hoe ik schrijf... en alles omzeil... het is OK omdat het vandaag ook OK voelt. Wanneer ik behoefte voel om over de gekneusde, verwonde binnenwereld te schrijven, doe ik dat wel...
Na enkele uurtjes rusten, speelde ik het klaar drie stuks kleding te herstellen (stoppen, knopen vaster, een lap op een gat naaien, enz...) Ik naaide al liggend... maar het laatste stuk vereiste een verticale houding... Opnieuw even rust... hoe belachelijk klinkt dat... en toen... voelde ik me de koning te rijk... heb ik een deel van de woonkamer geveegd en gedweild....! Ik hou van frisheid... en ook al is het maar een zesde deel van de woonkamer, dat is het toch al hé. Ik behandelde de zoveelste barst in een vloertegel... (had de pech dat iemand ze kwam leggen die beweerde er alles van te kennen... ze breken één na één... en ik kan niet anders dan de barsten volspuiten met lijm... Wanneer je een klein budget hebt, kan je geen beroep doen op een vakman... maar de tegels die ik ook door deze 'kenner' toch vrij duur betaalde zijn door een verkeerde manier van leggen tot barsten gedoemd... Ik de 'leek' vond het destijds vreemd dat hij zo zuinig was met mortel... De leek bleek gelijk te hebben, de kenner niet, die zware tegels worden niet gedragen... dus barsten ze. Ik wou graag de voorkamer van ons huisje dweilen... maar dat bleek net iets van het goede teveel. Morgen is er nog een dag... ja toch? Opnieuw een rustpauze om te douchen zodat ik met nieuwe energie aan het avondmaal kan beginnen. Er hoefde slechts een burger gebakken te worden.
Het wasgoed (voornamelijk dekens voor ons hondje) ben ik vergeten op te hangen... dat doe ik na dit blogje.
Ik wil soms vergeten hoe het leven al jaren aan me voorbij gaat... enkele uitzonderlijke momenten niet meegeteld. Daaraan denken zou dat wat gaande is, slechts erger maken. Ik ga verder... als een kip zonder kop als het moet... die kop komt er daarna wel weer terug op.
Het is geen fijn gevoel om reeds bij het eerste ontwaken, je weet niet eens dàt je al wakker bent, doorkliefd te worden door een venijnige pijn, gevolgd door een zware, verpletterende rotsblok. Ik drink mijn kop koffie en ga met mijn hondje naar buiten... De frisse lucht doet me deugd, de stilte nog meer... En dan nog een kop koffie bij terugkeer. Vervolgens ga ik mijn gemoed luchten als dat nodig is... alles op een rijtje zetten... of gewoon een van de startblokken om mijn dag zo licht mogelijk te kunnen beginnen. Achterlaten de ballast... als dat kan. Vervolgens, wanneer het zwarte gordijn min of meer opzij geschoven is... en het rotsblok iets verschoof en wat licht doorlaat, kan ik aan mijn werk beginnen... met fris hoofd en gemoed... min of meer toch. Ik hoop dat ik deze week ook weer eens een stapje buiten kan zetten... en één van de plaatsen waar ik rust vind, kan bezoeken...
Vrienden nodigden ons uit... Iedereen was er behalve schoondochter, de vriendin van mijn zoon. Ze liet me hovaardig weten dat mijn vrienden helaas niet haar prioriteit genoten...
Die jaren waren een hel voor me... Ik verloor mezelf. Ik vond mezelf terug bij mensen die aardig reageren op mijn wezenlijkheid... dat moet ik proberen blijven onthouden wanneer ik in staat ben op buiten te komen... en opnieuw te geloven... dat wat gebeurde... mijn eigenheid niet platsloeg... het was hun projectie en afgunst... hun proces dat zij niet doorworstelden maar er anderen mee verkiezen te slachten. Ze doen maar... maar niet meer met mij.
Ik voel me vaak geen moeder meer... soms zelfs geen menselijk wezen. Voelen staat gelijk met een poel van ellende, pijn en ongeloof... Een deel van mijn kinderen verkoos me voor de varkens te gooien. Nu goed... hopelijk worden ze daardoor gelukkiger.
Een van die liefelijke wezens die ons gezin kwamen vervoegen (al was het eerder 'vernietigen') liet me weten dat haar mama het écht niet nam als ze ook maar één keer haar moederdag vergat. Van mij werd terzelfdertijd geëist dat ik niets ondernam omdat haar moeder nog steeds niet wist of ze nu wel dan niet een weekend met haar dochters wilde doorbrengen. Je raadt het al... mijn moederfeest verdween in het niets. Er zijn twee dagen waarop moederfeest kan plaatsvinden. Vreemd toch dat zij de twee data opeiste voor zodat er niets meer overbleef voor mij... Hoe moest ik dus begrijpen dat ze mijn moederfeestje gewoon 'elimineerden'? Mijn schoondochter wou plots op weekend. Prima... maar dat ze me niet eens verwittigden... Het zou al ge-noeg geweest zijn voor me... want ooooh wàt wàs mijn hart groooot.
Hoe moest ik begrijpen dat ze me op een andere keer vroegen dat ik vast geen bezwaar had als zij net op mijn moederfeest naar een festival gingen maar aan die andere zijde alles mooi volgens plan verliep? Geen feest voor mij, wel voor haar mam.. Voor mij hoefde hij zich écht niet in bochten te wringen... Ik vond noch het één noch het ander erg... als ZIJ maar gelukkig waren... maar dat ik stilaan in de doofpot werd gestopt vond ik erg... En dat mijn zoon hààr minachting overnam vond ik ondraaglijk. Waarom minachtte hij me? Omdat zij het deed? Want ik ben geen wezen dat je moet minachten. Ik heb nooit één van mijn kinderen aan me gebonden... maar wat ik nooit voor mogelijk heb gehouden (waarom zou ik?) is dat bepaalde wezens me in mijn geheel uit hun leven wilden bannen. Waarom? Die vraag én het antwoord leggen ze best bij zichzelf...!
Ik vond het erg dat mijn schoondochter zich beledigend uitliet over mij en mijn leven. Ik slikte en slikte want verdomme toch, ik schrok me rot. Was dat nu de hedendaagse beleefdheid? Was dat nu een menswaardige houding? Vernederende, onbeschofte uitlatingen ongecensureerd afvuren op je schoonmam? En waarom? Om haar te kunnen treffen tot diep in haar hart en ziel? Waarom was dat nodig? Was ik een bedreiging voor haar? Omdat ik het leven en de mensen omhelsde? Of omdat het meisje zich tot een zekere stand meende te mogen rekenen? Welke stand dan wel? Een met bitter weinig manieren..., dàt staat vast..! Arme dwaas die ik was... dacht vergoelijkend dat ze het verschil wellicht niet direct kon verwerken met hun grote villa... met luxe overal en ons nederig klein boerderijtje. Maar het is er keurig netjes, fris, het ruikt niet naar koeien dus wàt mankeerde haar? En dan werd ik de les gespeld als zou ik dat arme kind niet mogen? Wie was hier eigenlijk 'gek'? Mijn armen en hart verwelkomden haar en alle vrienden, partners, geliefden van mijn kinderen... maar enkele verkozen op me te spugen... Nooit gaf ik weerwerk, ik schrok er te zeer van. Het was niet alleen onaardig maar zelfs gemeen, onbeschoft en zelfs op een sadistische wijze wreedaardig... Toch bleef ik sullig mens dat ik wàs vergoelijken...
Ik kook in een broeiheet keukentje... Een voordeel dat het er broeiheet is... zo blijven alle spieren warm... en het biertje zorgt voor de rest. Wanneer de zin er is... en de psychische pijn draaglijk blijft... kan ik nog enigzins 'normaal' functioneren. Ik maak gestoofd witloof met aardappelen en gehakt gerold in een kalfslapje. Het gaat... ik nam ervoor ettelijke uren platte rust... en las in een aantal boeiende tijdschriften... Ook een wasmachine opgezet... en de was op de draad gehangen... maar niet voor ik de wildernis min of meer wegsnoeide... zo erg was het in onze tuin gesteld dat er zelf geen plaats meer was om het wasgoed op te hangen... Ik hou tussen haakjes best wel van een wilde tuin... al zijn obsessief keurige mensen in mijn buurt daar blijkbaar allergisch voor. Het deert me niet, ze kunnen de boom in met hun gezeur, geklaag, geduvel en gejammer. Dat ze verdorie hun eigen leven eens onder de loep nemen... en uitzoeken wààrom ze zo bezig zijn met het leven van een ander...!
Het spoelwater van de groenten giet ik in een soort van vergaarbak voor water... zo verspil ik geen druppel. Ik ben bijzonder milieu-vriendelijk...
Vanmorgen bij het ochtendwandelingetje met mijn hondje... hoorde ik de blaadjes aan de bomen ritselen, voelde ik de warmte van het zomerse weertje en voor het eerst sinds lang werd ik daardoor niet teruggevoerd naar nare tijden maar naar nog verder in de tijd waar tussen de nare belevingen door toch nog mooie te vinden waren. Het ritselen van de blaadjes deed me denken aan die lap grond die mijn vader ooit kocht en waar wij als kind mochten spelen telkens mijn vader en moeder daar een dagje of namiddagje naartoe gingen. Het hoge gras waar je je zo leuk in kon verstoppen... het onkruid dat ik toverkruid noemde... de beek met groene begroeiing... het autowrak waar we voor mijn vader ze volstopte met rommel in konden spelen... en dan... wat me terugvoerde naar die herinnering... het ritselen van de blaadjes van de vele bomen daar... ik herinner me de hoge populieren... ik zie ze nog steeds voor me... en voel de bijhorende atmosfeer. Later kwamen er ook ganzen en een weggetje waarlangs we met onze fiets konden rijden... al ging dat niet vlug want ook daar stond hoog gras. En de wilde aardbeitjes... er was ook een tijd dat er groenten stonden maar dat kon mijn vader niet bijhouden omwille van zijn energierovende beroep en de afstand. Het is de eerste keer sinds héél lang dat die herinnering opdook... gewoonlijk werd ik door geritsel van blaadjes aan de bomen herinnerd aan het buitenverblijf van mijn grootmoeder... en om onbestemde reden voel ik me daar steeds eerder naar bij... en dat ligt heus niet aan mijn grootmoeder... maar aan de herinneringen aan mijn jeugd... de nare... Op één of andere manier associeer ik het verblijven daar meer met nare herinneringen... ze overspoelen de fijne daar.
Ik zou kunnen schrijven dat ik deze dag beleef met gemengde gevoelens maar dat is niet zo. Het lijkt wel of ik deze dag net zoals een maand of wat geleden met geen gevoelens beleef. Ik laat me stil drijven... en kijk naar de wolken, naar de meeuwen die voorbij scheren... en voel hoe golven me laten deinen op het wateroppervlak. Soms nopen ze me tot enige watertrappelarij. Zo voel ik ook deze dag aan... al kan ik niet ontkennen dat ik vandaag getroffen word door de pijn van bepaalde herinneringen die ongevraagd door mijn brein en vervolgens mijn gehele wezen flitsen... Er is geen moeder die ik zou willen herdenken omdat de vrouw die zich zo noemt, zich nooit als dusdanig heeft betoond. Herinnering aan emotionele verwaarlozing en klappen... psychisch en fysisch... gehoon, spot, wrede woorden, laster, trachten me te isoleren van mensen die me lief waren en die mij graag mochten... Ze is net als haar opvolger, mijn ex... Ze is in meer dan één van die bedenkelijke zaken geslaagd. Met mijn vader is het niet gelukt... gelukkig al was dat OOK haar betrachting, maken dat hij me hekelde. Als ik iemand wil gedenken vandaag... dan is het wel mijn grootmoeder... die méér moeder voor me is geweest dan mijn eigen moeder. Ook al was mijn grootmoeder streng, alles was me liever dan de haat die uit mijn moeder spoog.... Bij mijn grootmoeder moest ik niet één keer bang zijn voor klappen, of spot, willekeur... pure psychische terreur... zij was dan misschien streng en niet zo'n knuffelige oma maar ze was godverdomme eerlijk én te vertrouwen.
In dat boek lezen, deed me deugd, gaf me rust. Ik nam eerst een hele warme douche en liet het vrij warme water over de pijnlijke schouder en hals sproeien. Daarna frisse kleding aan al is ze dan gerimpeld. En ondanks het warme weer (binnen 22,5 °) een trui aan en een sjaal om de pijnlijke plekken te behoeden voor tocht en uiteraard warm te houden. Kussens stutten mijn hals en rug... dat is al lang zo... Eten koken is er vandaag niet bij. Gelukkig hadden mijn kind en ik allebei heel veel zin in frietjes van het kraampje. Het is niet alleen de spierpijn, de pijn aan hals en schouder, maar ook de pijn van binnen. Rusten maakt het milder en draaglijker. Ik hoop dat ik de tuin kan te lijf gaan. Het gras maaien, de haag kortwieken... al zal ik daar wellicht weer weken over doen. Het geeft niet... àls het maar gedaan wordt..! Het volgende karweitje is de winterkledij in koffers stoppen en de zomerkledij eruit halen. Ja, we hebben vrij kleine kleedkasten... maar doen het al jaren op deze manier... we 'trekken onze plan' zoals ze dat hier zeggen.
Een onbestemd, niet te benoemen, rotgevoel dat maar niet weggaat. De was hangt op de draad... en ik rustte, rustte, las en las... kwam een beetje tot rust... maar dat geschreeuw binnen me hield maar aan... Zo donker als de hel binnen me... ook al ken ik dat gevoel al langer dan me lief is, blij ben ik er nooit mee geweest en rouwig zal ik niet zijn als het ooit voor altijd de biezen neemt. Ik heb niet getelefoneerd, ben, hoe vreemd het ook mag klinken, te moe en te donker om met wie dan ook een telefoongesprek te hebben. Zeker niet om dat ene, zo droevige onderwerp... Elke keer als ik mijn mail open, hoop ik op een tekentje van leven maar er is nog geen berichtje gekomen. Al kan ik het goed begrijpen. In haar wereld is internet niet het enige contact, niet het enige gebied waar je nog iets van je pijn en verdriet kan delen zoals bij mij... Ze kan het gelukkig delen met familie, Ze wordt omringd door een warme familie... kinderen, kleinkinderen.
Onverklaarbaar, zoals ook andere keren, het donkere dat nog donderder werd, het zware dat nog meer op je drukt, de pijn van binnen die je in jezelf doet schreeuwen maar alles blijft uiterlijk stil. Ik duwde mezelf naar de wasmachine en zette een trommel wasgoed op. Straks op de draad... het zijn niet veel stuks, dankzij de sprei die meer dan de helft van de trommel vulde. Vanmorgen voelde ik pijnscheuten in mijn hals en de bovenste wervels van mijn ruggegraat. Oppassen, het zijn voorboden van een blokkering. Letten op mijn houding en warm houden van de kwetsbare delen. Ik word er niet vrolijker van als ik ook nog door die zaken word gehinderd.
Vanmorgen was de nachtmerrie bij het ontwaken alweer aanwezig. Het gebeurt vaak dat na een betere dag de dag erna dubbel zo ellendig voelt. Ook dat zijn we min of meer gewend, al is dat niet echt de juiste uitdrukking, eerder dat je het in je leven paste, hoe moeilijk ook. Ik laat het passeren zonder er al te veel aandacht aan te schenken.
Ik dacht aan mijn jas... nieuw, en tegelijk oud... tweedehands. Hij zit knus en warm maar net zoals andere kleding doe ik de jas slechts aan wanneer ik me iets zekerder voel... zo niet dan voel ik me onwennig... . Dat gaat zo met alle kleding... Ik kan het niet opbrengen iets anders aan te trekken... week na week loop ik in ongeveer hetzelfde plunje naar buiten... alsof het me bescherming biedt. Natuurlijk wordt die gewassen er tussenin. Dat lukt omdat ik vele dagen geen voet buitenzet ... Soms wil ik moedig zijn en trek ik toch iets anders aan... maar de angst en dat nare gevoel komt meteen opzetten, zodat ik het vlug weer uittrek en ja hoor;.. opnieuw dat oude vertrouwde aantrek.
Ik vind het al een hele prestatie dat ik in huis enige afwisseling breng in wat ik draag... kwestie van meer dan twee stuks te verslijten... en me niet schuldig te voelen om al die andere stuks die ongedragen in de klas blijven hangen. Ik wisselde regelmatig van kleding toen de depressie nog min of meer hanteerbaar was, dat is ze ondertussen steeds minder.
Het kan gebeuren dat ik een leuke combinatie vind en zelfs zin voel die bij de volgende stap naar buiten te dragen. Wanneer die dag aanbreekt, is de zin volledig weg... Ik zou me als een vis op een barbecue-rooster voelen als ik het toch droeg. Rust zoeken op mijn manier en dat wat is niet erger maken is de boodschap. Duwen en pushen, me verzetten heb ik de overige levensjaren veel gedaan. Het gaat niet langer, misschien omwille de consequenties daarvan..?.
Ik denk aan vorige week... en hoe rustig en vredig ik me voelde na het bezoekje aan mijn dochter, schoonzoon en kleinkindje. Al voelde mijn arm wel als na een judogreep achter mijn rug gewrongen... zo pijnlijk... Ik werd rustig van het slapende kleintje dat ik de hele namiddag in mijn armen mocht houden... Het doet me deugd dat me allerlei gevraagd werd... het helende van erkenning... Een nieuwe weg werd ingeslagen, zo voelt het. Een ultra grote pot zalf op heel veel wonden. Ik koester die herinnering... Ze werd verscheurd van pijn en verdriet door een berichtje wat erg hard is aangekomen bij mijn dochter en mezelf. Vanaf toen is de lethargie weer sterk toegenomen... Vandaag voel ik me wat lichter. Dat is lang geleden. Vind ik fijn om te voelen... ook al weet ik uit ervaring dat het misschien straks weer weg is... ik probeer het 'nu' te beleven... als dat kan... Blij dat ik eens iets positiefs kon schrijven...
Ik plan noodzakelijke verplichtingen op een emotioneel minst belastende manier. Dat klinkt misschien opnieuw vreemd maar het werkt wel. Ik verkies een kleine warenhuis, daar is het meestal rustiger. Ik voel me er minder als in een klok die voortdurend hard gongt... Natuurlijk maak ik een lijstje. Zelfs wanneer ik niet veel nodig heb... Het lukt me immers zonder die boodschappen al amper mijn hoofd op orde te houden. Aan de kassa zijn ze niet ongeduldig, daar loopt het zelden mis. Ik hoef evenmin te zoeken naar artikels die om de haverklap elders liggen. In het kleine warenhuis blijft alles ongeveer op dezelfde plek staan zodat ik de volgorde reeds op mijn lijstje kan vastleggen.
Vandaag moest ik een document afgeven. Ik heb het zonder problemen tot een goed einde kunnen brengen... alleen vergiste ik me in mijn zin... ik sprak verkeerde woorden maar ging buiten met het weten dat ze het me daar niet kwalijk nemen, ze kennen me er al. Er was even een alarm... terwijl ik mijn hersenen erbij moest houden in dat ene winkeltje om de artikelen één voor één te vragen aan de bediende, sprak iemand me aan. Ik weet niet waarom... maar het leek van binnen te flippen, alsof er een lamp kapotsprong. Ik kon niet meer antwoorden op de bediende. Ik kon namelijk niet zoals ik gewoonlijk in zulke perioden doe, voor mezelf min of meer de zin construeren waardoor alweer verwarring ontstaat... die zelden goed onthaald wordt... Wat ik zei, de tweede keer... schrok die persoon gelukkig af... Ook al zou er gefluisterd kunnen worden of ik ze wel alle vijf op een rijtje had, ik heb ze momenteel niet alle vijf op een rijtje dus wat het mij uit wat ze denken? Ik heb de energie niet meer om me te verontschuldigen voor zaken die buiten mijn kracht liggen, het is zinloos en uitputtend om me ook daar nog zorgen over te maken. Een voordeel dat ik te moe werd om nog energie te steken in me te verantwoorden voor al die zaken die ik niet kan helpen.
Er zijn veel hindernissen die ik voor mezelf oplos. Ik vergeet ze vaak te benoemen. Ze zijn mogelijk niet zo normaal, voor mij werden ze dat alleszins wel omdat ze mijn hele leven zo wat aanwezig zijn. Ik zocht middelen om ze te hanteren.
Vorige week werd ik plots weer misselijk. Dreigde er opnieuw een paniekaanval? Ik probeerde rustig te ademen en me af te sluiten. Het kost heel veel energie. Erna ben ik vaak uitgeput.
Stilte geeft rust. In drukke omgevingen geraak ik het noorden kwijt en neemt verwarring toe... met soms spot van mijn omgeving tot gevolg. Daarom vind ik het fijn in omgevingen waar het stil en rustig is.
Sommige zaken durf ik amper aan anderen te vertellen... zo schaam ik me... Van de kracht die ik nog kon opbrengen is niet veel meer over. Het voelt of ik over de hele lijn ben gebroken en dat bepaalde zaken erger zijn geworden terwijl ik dacht dat het niet meer erger kon.
De ene keer kunnen gevoelens me overspoelen, de andere keer voel ik niets meer en moet ik louter op mijn verstand afgaan. Voor een gevoelsmens als ik is dit pijnlijk vaststellen... Wat energie betreft... ik wist me voort te duwen en alles te beredderen. Wanneer sommige mensen me zeiden dat zij dat niet zouden kunnen, voelde ik me daar niet goed bij omdat ze duidelijk niet begrepen hoeveel wilskracht het vereistte van mezelf, hoeveel zelfdiscipline, hoezeer ik mezelf er toe dwong... Het heeft zijn beslag gehad.
