Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
16-05-2011
62. ... een fragmentje
Het is vaak moeilijk over de stoornis te praten omdat je psychische pijn lijdt wat anderen vaak niet begrijpen... waar ze dat wel (of meer) doen met lichamelijke pijn en ziekten... Dat maakt het allemaal nog moeilijker... daardoor sta je vaak alleen ... waar anderen met lichamelijke ziekten toch iets meer meevoelen en begrip ontvangen. Daardoor durf je er ook bijna niet meer over te spreken. En het al helemaal niet te laten blijken. Wanneer je je kwetsbaar opstelde, werd je er te vaak mee gevild, gevierendeeld. In mijn leven passeerden nogal wat mensen met sadistische trekjes de revue. Ze schepten er een sardonisch genoegen in me ergens onder te zien lijden.
Van binnen was er een schreeuw... een schreeuw die aanhield. Aan de buitenkant was er niets te merken... Ik gaf geen kik. Dat had ik geleerd... uit mijn jeugd... om me te beschermen... tegen een pijn zo erg dat je het zou uitschreeuwen en gillen... maar je gaf geen kik.
Psychische ziekten worden door sommigen gezien als 'aanstellerij' of het 'zit in het koppeke terwijl je die psychische pijn wel lichamelijk voelt... Als zulke insinuaties als zou je je aanstellen, komen van mensen die je in je hart draagt, komt dat onnoemelijk hard aan. Het doorklieft je.
Miskenningen en minimaliseringen blijven me zwaar treffen... alsof ik van binnen doodga. De pijn is zo hevig dat je dood wil.
Misschien is dit blogje niet zo helder geschreven... 'Avonds ben ik meestal een wrak maar dit moest eruit... in de hoop dat ik dan wat minder bezwaard kan gaan slapen'
Het gestigmatiseerd worden is een angstwekkende ervaring... Niet voor 'vol' aanzien te worden. Of dat alles wat je doet of zegt maar meteen toegeschreven wordt aan de 'stoornis'... waardoor sommige mensen misbruik maken van je kwetsbaarheid door ook hun verantwoordelijkheden en fouten op jou en je stoornis te schuiven. Ik heb het allemaal ervaren en het is afschuwelijk. Ze zeggen dat je ziekelijk achterdochtig bent als je de stoornis hebt. Ze spreken niet over een eerdere abnormale goedgelovigheid. Ik bleef het daardoor lange tijd op mezelf schuiven tot ik begreep welk misbruik er gemaakt werd van de grote onzekerheid.
De meeste jaren van mijn leven repte ik slechts tegen hulpverleners en goede vrienden over de ellende in me. Tot iemand uit een instantie me aanraadde het meer kenbaar te maken... Dat advies berouw ik me tot op de dag van vandaag. Ik heb gemerkt wat er toen gebeurd is. Alsof je plots geen verstand meer hebt en vreselijk hulpbehoevend bent...
Gelukkig werd de balans in evenwicht gehouden door ook andere commentaren dat ik ondanks de psychische problemen het er zo goed vanaf bracht... tot hiertoe toch...
Nadat de stoornis ontdekt werd, was er aanvankelijk opluchting die werd gevolgde door frustratie dat ik alle jaren mezelf was blijven afkraken omdat ik me vaak niet 'vrolijk' kon voelen, omdat ik diepe dalen voelde, omdat ik vaak suïcidale gedachten had, leegte voelde en alsof ik niet bestond. Voortdurend waren er depressies waar ik stil en in mijn eentje tegen vocht. Niemand wist het want ik bleef lachen en ieder tot steun zijn...
Genoeg voor vandaag... het is zwaar om het me terug te herinneren... Sommige slagen ben ik niet te boven gekomen. Ondanks mijn inspanningen.
Ik las zoals iedere avond om in slaap te komen. Mijn ogen vielen dicht terwijl ik las. Zoals wel meer lees ik nog even door tot mijn ogen nog vaker dichtvallen, pas dan leg ik het boek naast mijn hoofdkussen en draai me om. En toen begon het... klaarwakker, gedachten die uit het niets opdoemen, scherp, helder, vlug na elkaar. Toch hield ik nog een tijdlang vol. Als ik mijn gedachten maar in een andere richting dwong dan zou het wel lukken. Of telkens proberen mijn brein leeg te maken. Het hielp geen barst. Zorgen. Angsten. Problemen. Alles vloog door dat plots zo heldere brein. Uiteindelijk ontstak ik opnieuw de leeslamp, nam mijn leesboek, zette mijn bril weer op mijn neus en begon opnieuw te lezen nadat mijn ogen terug gewend waren aan het licht na het volslagen donker. Ik weet niet hoe lang ik las, ik leerde sinds de paniekstoornis het klokje tijdens nachtelijke uren niét meer te bekijken omdat het vaak de paniek erger doet oplaaien. Uiteindelijk viel ik in slaap... tot ik vanmorgen wakker werd door honden die buiten ergens blaften. Geen nood, het was even voor het wekkertje afliep... Ik voel wel dat ik niet genoeg sliep. Ik vertrouw erop dat het na enkele koppen koffie wel beter zal gaan. Het nadeel van te weinig slaap is dat het ook op mijn gemoed werkt, wat vaak donker alleen nog maar donkerder wordt. Gisteren kon ik het niet opbrengen een blogje te schrijven. Ik heb nochtans mijn site geopend maar sloot hem opnieuw zonder één woord te schrijven. Iets hield me tegen. Ik weet niet wat. Vandaag zit er reeds een plan in mijn hoofd klaar... Ik moet een bestelling plaatsen. Ik zie er tegenop. Maar het moet. Ik zie ook op tegen morgen, omdat ik die dag opnieuw moet geconfronteerd worden met iemand die mee aan de basis ligt van een verhoogde staat van problemen en angsten, van psychische pijn... precies omdat die iemand zijn taak niet naar behoren vervult en mensen behandelt als artikelen die je naar eigen goeddunken rangschikt en vervolgens weggooit.
Vandaag valt de klap, denk ik. Zoals zo vaak word ik na emotionele belagingen ziek. Ik probeerde het nochtans op afstand te houden. Ik vluchtte de deur uit. En vond die dag rust. Gisteren opnieuw in de late namiddag een wandeling gemaakt. Op een bepaald ogenblik was het tijd om naar huis te gaan. Ik zou normaal de autobus nemen... ik deed het niet. Ik ging opnieuw over een grens zonder dat ik me daarvan op dàt ogenblik bewust was. Die avond moest ik nog ergens naartoe. Ik heb nog een uur rust genomen. Dat hielp wel voor even. Op het einde wist ik niet meer hoe ik het had. toch genoot ik van het uitje s'avonds. Vandaag staat er opnieuw iets op het programma. Ik zie het helemaal niet zitten. Ben abnormaal moe en zo donker als de hel. De vermoeidheid speelt wellicht maar ook de gevolgen van de zoveelste aanval van psychische terreur door bepaalde creaturen. Hoe ik het ook wil relativeren... het lukt me niet. Ik zou er wat voor geven om gewoon thuis te blijven en verder te kunnen rusten maar ik beloofde het mijn gezelschap. Zin om te huilen, ik ben er te moe voor. Een biertje, een bordje pasta en straks nog even rusten voor het evenement start... en hopen dat mijn gezelschap ook vlugger moe wordt en voortijdig naar huis wil. Ik zou het zelf moeten aangeven maar ik wil niemands plezier bederven.
Stress-volle dagen. Gevolg...tegen de avond stond mijn hele huid vol wondjes van het krabben... Het is alsof mijn handen in stress-volle momenten naar mijn huid getrokken worden, een dwang. Alsof ik door mijn huid open te halen zou kunnen begrijpen wat ik niet begrijp. Is het een dwangneurose of zo? Sinds gisteren ben ik gelukkig rustiger geworden en vandaag ook zodat de wondjes overal opnieuw kunnen genezen. Pesterijen van mensen geven eveneens dit resultaat. Ik weet er vaak niet mee om te gaan op een manier dat ik mezelf ertegen kan beschermen. Sommigen kennen ook geen grenzen en dat vind ik uitermate beangstigend. Ziek was ik er vaak van... De maat van het kunnen verdragen lijkt ondertussen overschreden, mijn hele wezen verzet zich nu.
Ik neem me voor om de deur onder geen beding meer te openen. Immers na die gemene aanval gisteren van dat manneke bijgestaan door zijn vrouwke, is het tijd voor hun volgende zet (ik ken het van alle vorige keren ...) Als die gefrustreerde, jaloerse bok en geit me maar weer dààr hebben waar ze me hebben willen.
Dit deel van hun psychische terreur kan vandaag al beginnen maar het kan net zo goed volgende week plaatsvinden. Ik zal opnieuw alle dagen op mijn hoede moeten zijn...
Gaan ze daar weer staan met worteltaart en me van hun 'judaskus' voorzien zodat ik terug 'bereikbaar' ben voor hun 'terreur'??? Om vervolgens nog geen week later opnieuw te beginnen? De eerste keren trapte ik erin... maar hoe meer het voorviel, hoe meer afstand ik nam en hoe neutraler ik bleef. Dat zint ze duidelijk niet. Ze willen blijkbaar koste wat kost hun macht over mij behouden... Nu jammer voor die sukkels maar niet meer met mij.
Ik weet immers wat het telkens met me doet... en besef dat ik me moet beschermen. Ik voel na iedere vijandige aanval van ze hoe ik achterblijf, zelfs niet eens meer in staat ben de dag min of meer draaglijker door te komen. Dus zit er alleen dit nog op... 'die gefrustreerde creaturen' te weren met alle middelen ter mijner beschikking' Kalm je grenzen trekken bij dat koppel heeft geen enkel effect. Dat helpt niet bij mensen die niet beschikken over enig geweten of hart...
Ze gaan bovendien steeds driester te keer. Ze begonnen notabene ook nog te dreigen. Ja watte, en daarvoor ontvluchtte ik mijn echtgenoot om opnieuw bedreigd te worden, uitgescholden, getiranniseerd? Ik ben niet gek hoor.
Ook onderweg moeten we op onze hoede zijn, want zelfs wanneer we dat koppel laten weten dat we haast hebben, bleven ze alsof we niets zeiden gewoon verder hun uitlatingen door onze oren en strot rammen.
Verder probeerden ze me al téveel keren te raken op zeer kwetsbare plekken. Werkelijk te gemeen voor woorden. Hyena's zijn er lieve muisjes tegen.
Ik trek me op aan wat anderen zeggen... en sluit voor dat zieke koppel voor altijd mijn deur, mijn oor, mijn begrip. Ze overschreden teveel grenzen.
Van mijn rustige dag is niets in huis gekomen, het rusten, misschien even naar buiten. Ik ben het huis letterlijk uit gevlucht... na de zoveelste wrede, laaghartige aanval, gevolgd door een reeks gemene dreigementen van iemand uit mijn omgeving. Ik ben de tel kwijt hoe vaak het creatuur hier sinds dit jaar al aan de bel hing... vergif afgewisseld met o zulke doorzichtige manipulatieve aardigheidjes... om erna opnieuw aan de slachting te kunnen beginnen. Sommige mensen kunnen er wat van. Maar ik heb al ervaring... want mijn ex gebruikte de zelfde trucs om me stelselmatig te herleiden tot het grote niets, een stuk afval.
Het was er vandaag alvast teveel aan. Later vertel ik wel over dit gestoord creatuur. Ik trap steeds in dezelfde val... ik kan er met mijn arme verstand niet bij... en veeg steeds weer de spons over diens gestoordheid. De aanvallen worden echter steeds gemener, lasterwampagnes worden vakkundig uitgebreid. Tjonge... hebben die écht niets beters te doen met hun zielige leven? De maat is voor mij alvast overvol. Ze zullen dàt spoedig ervaren.
Een betere nachtrust, geen nachtmerries maar dromen die uit een normaal dagelijks leven zouden kunnen geplukt zijn. Ik werd enkele keren wakker van de herrie buiten, ook een keer van een zacht gepiep van ons hondje Ik sliep gelukkig vrij vlug terug in. Met leeg hoofd opgestaan... een leegte die gisteren begonnen is... leeg van binnen, in mijn hoofd maar vooral in mijn wezen... alsof ik niet meer besta en het een leeg omhulsel is dat voortbewogen wordt. Een berichtje op mijn mobiele telefoon. Ik goot net koffie in een kopje. De sessie gaat niet door vandaag wegens ziekte. Het was alsof in het bericht te lezen stond dat de krant in de brievenbus zit, het liet me volslagen koud. Zoals zoveel me de laatste dagen onverschillig laat. Niet alles... want bepaalde zaken veroorzaken nog altijd een korte maar hevige angst die ik zo vlug mogelijk wegduw...
Hoe zwaar het ook voelt, rechtop zitten tijdens de avonduren... toch moet het even... om met een lichter gemoed en gevoel te kunnen gaan slapen. Het achtervolgt me al de hele avond. Dat donker, zware niet te benoemen gevoel, alsof er zwarte wolk van binnen alles doodt of doet scheuren. De onmacht om dat wat is en wat zomaar op willekeurig tijdstip kan opduiken overdag of avond of nacht, zonder enige aanleiding... te kunnen benoemen, het te kunnen delen. Dan schreeuwt het in mezelf... van onmacht, omdat ik niet kan vertellen, niet kan duiden, hoe het is, hoe het voelt, hoe het me naar beneden zuigt en bijt en klauwt. En wil ik het niet eens meer proberen. Ook niet tijdens de therapie. Te moe om proberen te benoemen wat niet te benoemen is. Daarom dat ik steeds vaker zou willen zwijgen en geen woord meer zou willen spreken, nooit meer. Ik wil vergeten dat ik leef en besta...
Waarom slaag ik, van wie ze zeggen dat ik zo goed gevoelens kan beschrijven, er niét in om dit gevoel te beschrijven? Ik kan alleen vertellen wàt het met me doet, welke de impact is. Maar hoe het voelt, wat het precies is? Neen... dat kan ik niet beschrijven. De woorden vind ik niet. Ik weet niet eens of ze bestaan. Ik kan het niet tonen want het is niet zichtbaar. En ik kan het nergens mee vergelijken...
Ik hou het op afstand zo goed mogelijk en op zovele manieren het grootste deel van mijn leven. Als het me lukt, doe ik zelf of het niet bestaat, ik negeer het, veronachtzaam het... tot ik merk dat het niet verdwijnt maar blijft knagen, zeuren, bijten, branden. Dan lukt het me niet te doen of het niet bestaat omdat dàt wat ik voel me murw slaat en vermaalt, van binnen.
Wat gisteren gebeurde, stoot op een pijnplek, namelijk de vanzelfsprekendheid waarmee je gepasseerd wordt, de vanzelfsprekendheid waarmee de andere opeist dat je voor alles opdraaft... Het is ook een gevaarlijk element in de confrontatie met je eigenwaarde... alsof je het niet waard bent dat anderen OOK met jou rekening houden... Hoe moeilijk vond ik het om die grens te trekken en te behouden. Hoe hoog was de prijs ... al weet ik best dat wanneer ik het niet zou gedaan hebben de pijn nog erger zou geworden zijn. Er zou niets gewonnen zijn maar nog meer verloren. Mezelf.
Hoe moeilijk dat je steeds die grens moét trekken en hoé. Altijd alert blijven... en soms een titanenstrijd leveren. Het is het verlangen vanuit die oneindige vermoeidheid dat tenminste één iemand spontaan rekening met jou houdt, oog voor je heeft en je niet steeds behandeld wordt als een aanhangsel, als iets of iemand dat er alleen is voor anderen hun comfort. Wat doet het vaak pijn om te merken hoe weinig mijn wens er toe schijnt te doen. Hoeveel pijn om ook daarvoor te moeten vechten. Je stoot voortdurend op onwil of boosheid, venijnige verongelijktheid. En dat terwijl je je zo vaak hebt aangepast. Dan klinkt de titel van dat ene boek je bekend, zeer bekend in de oren... 'Als zij maar gelukkig zijn'...
Daarom is het eenvoudiger alleen te zijn met jezelf... zeker nu ik niet veel meer kan hebben.
Altijd die twijfel en tegelijk een besef. Ik voedde mijn kinderen op met oog voor mooie waarden, leerde ze met je medemens rekening te houden. Het lijkt wel of ze rekenen hun mam daar niet bij... Heb ik ze overbeschermd? Kunnen ze zich handhaven in een toch vrij harde wereld... met mensen die anderen vaak zien als louter schakels in hun schaakspel en niet meer dan dat? Ik was het voorbije leven zowat een vogel voor de kat... want ik leerde me niet te beschermen tegen hardheid, wreedheid, egoïsme, ik krabbelde vertwijfeld in het rond... en heb het al te vaak op mezelf gegooid... Ook dat mijn ex me beledigde, krenkte, sloeg, vernederde, ... te lang reageerde ik als een bange, onzekere mus die hém, de tiran geloofde... Dat hij me zo naargeestig behandelde had ik wellicht verdiend, ik deugde immers niet, voldeed niet... (aan de eisen van een gestoorde, sadistische tiran, despoot, idioot, gek, narcist, ...) Tot ik begreep dat ik me méér uitsloofde dan wat normale mensen 'normaal' zouden vinden... en dat het toch nooit goed ZOU zijn voor die ellendeling... dat het iets in hem was... Hij moest iemand die hij aankon krenken... en met diens pijn voedde hij zijn belabberde egootje, hij was als een vampier die zichzelf in leven houdt door andermans bloed te drinken.
Hoe lang heeft het geduurd eer ik begreep dat ik niet iedereen mocht vertrouwen? Hoe lang heeft het geduurd eer ik besefte dat niet iedereen diezelfde waarden nastreeft en er zijn of haar hand niet voor omdraait anderen wreed te bejegenen, te kwetsen, te liquideren, te bedriegen en te beliegen, te krenken, te beledigen, te domineren? Altijd trof dat ongeloof me in die mate dat het me verlamde, te geschokt om doeltreffend, adequaat te reageren.
Ik leer het pas nu. Als sadistische padden onze ontreddering bemerken, gaan ze met nog meer animo door... Wanneer we 'kalm' reageren en rustig bekijken wààr het schoentje wringt, welk aandeel het hunne is en welke het jouwe, stopt de gemenigheid vanzelf. Vaak druipen ze beschaamd af... Op voorwaarde dat ze niets meer van je onzekerheid bemerken... Er zullen zich nog wel meer mensen in herkennen... dat ze zich een ongeluk schrikken wanneer ze aangevallen worden of beschuldigd van iets waar ze niets mee te maken hebben, hoe ze dat bijna spontaan op zichzelf gaan betrekken of zich ontredderd afvragen waarom de ander zo op ze afgeeft, alsof ze vertrekken van de onderliggende idee dat ze ergens niet voldeden, alsof ze sowieso nergens voor deugen en ze zulke aanvallen verdiend hebben. Dat is wat je je halve leven ingeprent werd...
En daar schuilt het addertje onder het gras... dat je zodanig twijfelt aan jezelf dat je de ander méér gelooft dan wat je zelf voelt. Het heeft lang geduurd eer ik inzicht kreeg in dit proces, in de werking van zo'n systemen. Het moest bijna zodanig duidelijk zijn dàt er geen twijfel méér mogelijk was. En op een keer is dat ook gebeurd... het was zo duidelijk dat die persoon zijn eigen frustraties op een uiterst gemene manier op mij gooide... dat ik niet meer twijfelen kon... De ochtend die op de gemene aanval volgde... zag ik het zodanig duidelijk dat ik kalm en helder kon reageren en zijn aandeel kon scheiden van het mijne, het met andere woorden niet nam dat hij zijn frustratie op mij botvierde en zijn aandeel over mij kieperde. De zielepoot.
Twijfel en onzekerheid kan echter op nog meer vlakken voor heel wat schade zorgen... Hoe hoger de andere van de toren blaast, hoe meer gevaar dat je hem of haar gaat geloven en je hersenen verdoofd lijken wanneer je probeert dat wat niet 'juist' voelt te ontleden. Ze weten hoe ze je moeten verdoven als een spin die haar prooi vangt en vergiftigt.
Thuiskomen en zonder rusten aan het avondmaal beginnen, - al is het dan maar pasta met tomatensaus uit een bokaal, gehakt, gebruind met look en ui-... is funest. Down, donker, ellendig van vermoeidheid. Gelukkig dat ik af en toe hier op deze stoel voor mijn scherm met mijn benen op een stoel kon bekomen en mijn pijnlijk getroffen hart kan luchten. Het fijne van het korte uitje viel door de uitputting én wat ik ervaar als egoïsme of zelfzucht in het niet. Straks komt dat wel weer goed (hopelijk) Mijn benen droegen me niet meer... en zelfs het biertje kreeg me er dit keer niet bovenop. Dan weet ik van ellende niet meer hoe ik het heb en snauw ik... of trek ik me terug in mijn schulp. Het is pijnlijk om vast te stellen hoe je kinderen toch oud genoeg... om te beseffen dat zij niet alleen moe zijn, zich op de sofa neervlijen... en niet eens voorstellen te helpen. Voor mij is dit alles zwaar... en dit keer was ik ver over mijn grens van kunnen heen. Dat maakt dat ik me nog ellendiger voel dan normaal... Pijnlijk om vast te stellen hoe mijn omgeving voor alles en nog meer beroep op me doet... en geen rekening houdt met mijn beperkingen... Ik voelde mezelf bejegend als een 'ding' dat haar 'ding' moet doen... zodat de anderen zich kunnen wentelen in 'comfort'... Moe ben ik... zo moe... van alles, het leven en de wezens die erin leven.
Ik droomde vannacht van mijn vader en van iemand die ik al enkele jaren ken maar een hele tijd niet meer zag. Beide dromen gaven me een gevoel van rust. Misschien komt het door het bekijken van een film die we mooi vonden? Vandaag was ik blij met een antwoordje van de vriendin. De spanning en onrust is voor een deeltje weg nu ik iets van haar vernam.
Vandaag probeer ik naar buiten te gaan. Het langer kunnen slapen doet me deugd... het maakt ook dat de dag al half is voor ik het goed en wel besef.
Ik zie hoe ik schrijf... en alles omzeil... het is OK omdat het vandaag ook OK voelt. Wanneer ik behoefte voel om over de gekneusde, verwonde binnenwereld te schrijven, doe ik dat wel...
Na enkele uurtjes rusten, speelde ik het klaar drie stuks kleding te herstellen (stoppen, knopen vaster, een lap op een gat naaien, enz...) Ik naaide al liggend... maar het laatste stuk vereiste een verticale houding... Opnieuw even rust... hoe belachelijk klinkt dat... en toen... voelde ik me de koning te rijk... heb ik een deel van de woonkamer geveegd en gedweild....! Ik hou van frisheid... en ook al is het maar een zesde deel van de woonkamer, dat is het toch al hé. Ik behandelde de zoveelste barst in een vloertegel... (had de pech dat iemand ze kwam leggen die beweerde er alles van te kennen... ze breken één na één... en ik kan niet anders dan de barsten volspuiten met lijm... Wanneer je een klein budget hebt, kan je geen beroep doen op een vakman... maar de tegels die ik ook door deze 'kenner' toch vrij duur betaalde zijn door een verkeerde manier van leggen tot barsten gedoemd... Ik de 'leek' vond het destijds vreemd dat hij zo zuinig was met mortel... De leek bleek gelijk te hebben, de kenner niet, die zware tegels worden niet gedragen... dus barsten ze. Ik wou graag de voorkamer van ons huisje dweilen... maar dat bleek net iets van het goede teveel. Morgen is er nog een dag... ja toch? Opnieuw een rustpauze om te douchen zodat ik met nieuwe energie aan het avondmaal kan beginnen. Er hoefde slechts een burger gebakken te worden.
Het wasgoed (voornamelijk dekens voor ons hondje) ben ik vergeten op te hangen... dat doe ik na dit blogje.
Ik wil soms vergeten hoe het leven al jaren aan me voorbij gaat... enkele uitzonderlijke momenten niet meegeteld. Daaraan denken zou dat wat gaande is, slechts erger maken. Ik ga verder... als een kip zonder kop als het moet... die kop komt er daarna wel weer terug op.
Het is geen fijn gevoel om reeds bij het eerste ontwaken, je weet niet eens dàt je al wakker bent, doorkliefd te worden door een venijnige pijn, gevolgd door een zware, verpletterende rotsblok. Ik drink mijn kop koffie en ga met mijn hondje naar buiten... De frisse lucht doet me deugd, de stilte nog meer... En dan nog een kop koffie bij terugkeer. Vervolgens ga ik mijn gemoed luchten als dat nodig is... alles op een rijtje zetten... of gewoon een van de startblokken om mijn dag zo licht mogelijk te kunnen beginnen. Achterlaten de ballast... als dat kan. Vervolgens, wanneer het zwarte gordijn min of meer opzij geschoven is... en het rotsblok iets verschoof en wat licht doorlaat, kan ik aan mijn werk beginnen... met fris hoofd en gemoed... min of meer toch. Ik hoop dat ik deze week ook weer eens een stapje buiten kan zetten... en één van de plaatsen waar ik rust vind, kan bezoeken...
Vrienden nodigden ons uit... Iedereen was er behalve schoondochter, de vriendin van mijn zoon. Ze liet me hovaardig weten dat mijn vrienden helaas niet haar prioriteit genoten...
Die jaren waren een hel voor me... Ik verloor mezelf. Ik vond mezelf terug bij mensen die aardig reageren op mijn wezenlijkheid... dat moet ik proberen blijven onthouden wanneer ik in staat ben op buiten te komen... en opnieuw te geloven... dat wat gebeurde... mijn eigenheid niet platsloeg... het was hun projectie en afgunst... hun proces dat zij niet doorworstelden maar er anderen mee verkiezen te slachten. Ze doen maar... maar niet meer met mij.
Ik voel me vaak geen moeder meer... soms zelfs geen menselijk wezen. Voelen staat gelijk met een poel van ellende, pijn en ongeloof... Een deel van mijn kinderen verkoos me voor de varkens te gooien. Nu goed... hopelijk worden ze daardoor gelukkiger.
Een van die liefelijke wezens die ons gezin kwamen vervoegen (al was het eerder 'vernietigen') liet me weten dat haar mama het écht niet nam als ze ook maar één keer haar moederdag vergat. Van mij werd terzelfdertijd geëist dat ik niets ondernam omdat haar moeder nog steeds niet wist of ze nu wel dan niet een weekend met haar dochters wilde doorbrengen. Je raadt het al... mijn moederfeest verdween in het niets. Er zijn twee dagen waarop moederfeest kan plaatsvinden. Vreemd toch dat zij de twee data opeiste voor zodat er niets meer overbleef voor mij... Hoe moest ik dus begrijpen dat ze mijn moederfeestje gewoon 'elimineerden'? Mijn schoondochter wou plots op weekend. Prima... maar dat ze me niet eens verwittigden... Het zou al ge-noeg geweest zijn voor me... want ooooh wàt wàs mijn hart groooot.
Hoe moest ik begrijpen dat ze me op een andere keer vroegen dat ik vast geen bezwaar had als zij net op mijn moederfeest naar een festival gingen maar aan die andere zijde alles mooi volgens plan verliep? Geen feest voor mij, wel voor haar mam.. Voor mij hoefde hij zich écht niet in bochten te wringen... Ik vond noch het één noch het ander erg... als ZIJ maar gelukkig waren... maar dat ik stilaan in de doofpot werd gestopt vond ik erg... En dat mijn zoon hààr minachting overnam vond ik ondraaglijk. Waarom minachtte hij me? Omdat zij het deed? Want ik ben geen wezen dat je moet minachten. Ik heb nooit één van mijn kinderen aan me gebonden... maar wat ik nooit voor mogelijk heb gehouden (waarom zou ik?) is dat bepaalde wezens me in mijn geheel uit hun leven wilden bannen. Waarom? Die vraag én het antwoord leggen ze best bij zichzelf...!
Ik vond het erg dat mijn schoondochter zich beledigend uitliet over mij en mijn leven. Ik slikte en slikte want verdomme toch, ik schrok me rot. Was dat nu de hedendaagse beleefdheid? Was dat nu een menswaardige houding? Vernederende, onbeschofte uitlatingen ongecensureerd afvuren op je schoonmam? En waarom? Om haar te kunnen treffen tot diep in haar hart en ziel? Waarom was dat nodig? Was ik een bedreiging voor haar? Omdat ik het leven en de mensen omhelsde? Of omdat het meisje zich tot een zekere stand meende te mogen rekenen? Welke stand dan wel? Een met bitter weinig manieren..., dàt staat vast..! Arme dwaas die ik was... dacht vergoelijkend dat ze het verschil wellicht niet direct kon verwerken met hun grote villa... met luxe overal en ons nederig klein boerderijtje. Maar het is er keurig netjes, fris, het ruikt niet naar koeien dus wàt mankeerde haar? En dan werd ik de les gespeld als zou ik dat arme kind niet mogen? Wie was hier eigenlijk 'gek'? Mijn armen en hart verwelkomden haar en alle vrienden, partners, geliefden van mijn kinderen... maar enkele verkozen op me te spugen... Nooit gaf ik weerwerk, ik schrok er te zeer van. Het was niet alleen onaardig maar zelfs gemeen, onbeschoft en zelfs op een sadistische wijze wreedaardig... Toch bleef ik sullig mens dat ik wàs vergoelijken...
Ik kook in een broeiheet keukentje... Een voordeel dat het er broeiheet is... zo blijven alle spieren warm... en het biertje zorgt voor de rest. Wanneer de zin er is... en de psychische pijn draaglijk blijft... kan ik nog enigzins 'normaal' functioneren. Ik maak gestoofd witloof met aardappelen en gehakt gerold in een kalfslapje. Het gaat... ik nam ervoor ettelijke uren platte rust... en las in een aantal boeiende tijdschriften... Ook een wasmachine opgezet... en de was op de draad gehangen... maar niet voor ik de wildernis min of meer wegsnoeide... zo erg was het in onze tuin gesteld dat er zelf geen plaats meer was om het wasgoed op te hangen... Ik hou tussen haakjes best wel van een wilde tuin... al zijn obsessief keurige mensen in mijn buurt daar blijkbaar allergisch voor. Het deert me niet, ze kunnen de boom in met hun gezeur, geklaag, geduvel en gejammer. Dat ze verdorie hun eigen leven eens onder de loep nemen... en uitzoeken wààrom ze zo bezig zijn met het leven van een ander...!
Het spoelwater van de groenten giet ik in een soort van vergaarbak voor water... zo verspil ik geen druppel. Ik ben bijzonder milieu-vriendelijk...
Vanmorgen bij het ochtendwandelingetje met mijn hondje... hoorde ik de blaadjes aan de bomen ritselen, voelde ik de warmte van het zomerse weertje en voor het eerst sinds lang werd ik daardoor niet teruggevoerd naar nare tijden maar naar nog verder in de tijd waar tussen de nare belevingen door toch nog mooie te vinden waren. Het ritselen van de blaadjes deed me denken aan die lap grond die mijn vader ooit kocht en waar wij als kind mochten spelen telkens mijn vader en moeder daar een dagje of namiddagje naartoe gingen. Het hoge gras waar je je zo leuk in kon verstoppen... het onkruid dat ik toverkruid noemde... de beek met groene begroeiing... het autowrak waar we voor mijn vader ze volstopte met rommel in konden spelen... en dan... wat me terugvoerde naar die herinnering... het ritselen van de blaadjes van de vele bomen daar... ik herinner me de hoge populieren... ik zie ze nog steeds voor me... en voel de bijhorende atmosfeer. Later kwamen er ook ganzen en een weggetje waarlangs we met onze fiets konden rijden... al ging dat niet vlug want ook daar stond hoog gras. En de wilde aardbeitjes... er was ook een tijd dat er groenten stonden maar dat kon mijn vader niet bijhouden omwille van zijn energierovende beroep en de afstand. Het is de eerste keer sinds héél lang dat die herinnering opdook... gewoonlijk werd ik door geritsel van blaadjes aan de bomen herinnerd aan het buitenverblijf van mijn grootmoeder... en om onbestemde reden voel ik me daar steeds eerder naar bij... en dat ligt heus niet aan mijn grootmoeder... maar aan de herinneringen aan mijn jeugd... de nare... Op één of andere manier associeer ik het verblijven daar meer met nare herinneringen... ze overspoelen de fijne daar.
Ik zou kunnen schrijven dat ik deze dag beleef met gemengde gevoelens maar dat is niet zo. Het lijkt wel of ik deze dag net zoals een maand of wat geleden met geen gevoelens beleef. Ik laat me stil drijven... en kijk naar de wolken, naar de meeuwen die voorbij scheren... en voel hoe golven me laten deinen op het wateroppervlak. Soms nopen ze me tot enige watertrappelarij. Zo voel ik ook deze dag aan... al kan ik niet ontkennen dat ik vandaag getroffen word door de pijn van bepaalde herinneringen die ongevraagd door mijn brein en vervolgens mijn gehele wezen flitsen... Er is geen moeder die ik zou willen herdenken omdat de vrouw die zich zo noemt, zich nooit als dusdanig heeft betoond. Herinnering aan emotionele verwaarlozing en klappen... psychisch en fysisch... gehoon, spot, wrede woorden, laster, trachten me te isoleren van mensen die me lief waren en die mij graag mochten... Ze is net als haar opvolger, mijn ex... Ze is in meer dan één van die bedenkelijke zaken geslaagd. Met mijn vader is het niet gelukt... gelukkig al was dat OOK haar betrachting, maken dat hij me hekelde. Als ik iemand wil gedenken vandaag... dan is het wel mijn grootmoeder... die méér moeder voor me is geweest dan mijn eigen moeder. Ook al was mijn grootmoeder streng, alles was me liever dan de haat die uit mijn moeder spoog.... Bij mijn grootmoeder moest ik niet één keer bang zijn voor klappen, of spot, willekeur... pure psychische terreur... zij was dan misschien streng en niet zo'n knuffelige oma maar ze was godverdomme eerlijk én te vertrouwen.
...) Als die gefrustreerde, jaloerse bok en geit me maar weer dààr hebben waar ze me hebben willen.
