Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
19-05-2011
72. Het ging me niet zo af
Het lukte me niet zo vandaag... Na de sessie was ik down down down zonder enige aanleiding. Onderweg, de rit van een half uur ongeveer... veranderde er niets. Stilletjes hoopte ik dat het eenmaal in de stad beter zou gaan, als ik rond kon wandelen, mijn vertrouwde adresjes kon bezoeken. Het is niet gelukt. Ik bleef me down voelen en zelfs nog erger dan voor de uitstap zonder te weten waardoor precies. Alles voelt leeg. Morgen hopelijk beter. Al wil ik niet hopen omdat hopen soms nog meer ellende geeft. Ik ben erg moe en ga daarom rusten.
'k Voel me gelukkig opnieuw wat lichter van binnen. Ik nam me voor geen woord, niet eens een letter te spreken, dus evenmin te antwoorden wanneer degene die stilaan een van de nagels van mijn doodskist werd zich nog tot mij wendt. Het lijkt wel of ik beschuldigd word omdat ik leef... Altijd die insinuaties, verwijten, eisen, tirannieke emotionele chantage. Ik ben niet meer thuis voor dergelijke creaturen. Zelfs niet wanneer ik thuis ben . Nu maar hopen dat ik niet wordt vastgegrepen onderweg... want ook dat is die smiegel niet onbekend... Sommige aardbewoners denken dat hun hele omgeving slechts bestaat om hen terwille te zijn. Slaafs, onderdanig... voor de tiran in een jasje van schaap. Genoeg hierover... heb al teveel energie en goed gevoel ingeleverd aan dit schrikbarend creatuur.
We richten ons op vandaag ... Heb enkele dingen gepland die me rust zullen geven en energie. Morgen wil ik verder met wat ik normaal dagelijks verricht, tenminste als geen ravage aangericht wordt in mijn emotionele huishouding en het levengevend project saboteren. Verder dan dat denk ik niet. Ik weet immers bij god en al zijn heiligen niet wat er me nog meer te wachten staat. Niemand weet dat, dààrvan ben ik me bewust. Dus niet te veel stilstaan is de boodschap. Niet te veel verwachtingen... maar simpel be-leven. Vaak is het over-leven.
Tijd om opnieuw meer rust in te bouwen... op voorwaarde dat de kwelduivel uit de buurt me met rust laat. Vanmiddag erover gepraat met mijn psych... Die weet hoe vaak het mens me al sarde... en hij bracht de politie ter sprake... omdat het steeds erger wordt... Ik zal zeker een dezer dagen het hele verhaal neerschrijven en wanneer ik me beter voel, breng ik ze van de hele geschiedenislijn op de hoogte. Ik kan ook proberen zo vaak mogelijk dit oord van ellende te verlaten... maar dan moet ik zeker voldoende rust inbouwen en ook onderweg halt kunnen houden. Een hele dag hou ik dat sowieso niet vol... Neen, dit is niet goed allemaal voor mijn psychisch welbevinden... Ik ben ook niet van plan me door het als engeltje vermomde haai te laten breken... Als ik al zover rotzooi en pesterijen in mijn voorbije leven heb moeten trotseren zal dit creatuur me er OOK niet onder krijgen, dààr mag je donder op zeggen.
Onrust. De gedachten gieren door mijn hoofd als wespen. Zoefff, flits, zoeffff, flitsssss... Dan dwing ik mijn gedachten op een andere weg... tevergeefs... alsof die gedachten zich na wegduwen verspreiden over mijn hele lijf, in mijn bloed kruipen, de situatie controleren, verlammen, verdoven, vertragen of versnellen... kraters in mijn hoofd...
Ik denk dat ik één en ander van ballast van boord moet kunnen gooien... en dat zal straks hopelijk kunnen. Ik moet er nauwgezet op letten dat er niets meer binnen kan dringen van woorden die in mijn hersenen geklopt worden en daar blijven schroeien, bijten, branden. Soms is het beter dat je niet weet... want wat niet weet ook niet kan deren. Het heeft alles een te diepe impact op me wat ik niet wil.
Zin om te gillen en schreeuwen... Ook al waren er fijne dingen... er was ook een minder leuk iets.. Toch moet ik proberen mijn benen niet onderuit te laten schoppen... en me herinneren hoeveel mensen er achter me staan. Verschillende mensen hebben me vandaag gesproken en me dat laten weten... toch wanneer je merkt hoe sluw iemand te werk gaat... voel ik me ellendig... zou ervan willen vluchten... . Moe en angstig word ik ervan... en ik wil zoiets helemaal niet. Het is zo ondermijnend, zo vernietigend. Hoe distantieer je je van wezens die als gevaarlijke virussen voortdurend aanvallen...? Ze dringen in je bloed en komen tot je hart... dat ze samen met je hele wezen op de knieën willen. En mijn eeuwige vraag 'wààrom willen ze dat?' Maakt ze dat gelukkiger? Ik geloof het niet. Of het een troost is dat zelfs naaste familie van die persoon huivert van diens gedrag... ? Niet echt... ik blijf diep in me bang... Onrede maakt me zeer angstig... haat van anderen ook... afgunst... wat dan ook... kan zo moordend zijn... zo dodelijk. Ik wil in mijn kracht blijven en 'de kwaadaardigheid in dat wezen' het hoofd blijven bieden. Hermetisch afsluiten de hele handel... dàt moet helpen...! Het is zowat van levensbelang mezelf goed te beschermen...
Morgen zal ik me over papierwerk moeten buiten want er is een sterk vermoeden dat in een instantie vergissingen zijn gemaakt.
Het bezoekje aan mijn dochter ligt nog in het verschiet ... dat vond vandaag niet plaats. Vandaag was er wel een babbel met een vriendin. Maar ik vond haar telefoontje al zo fijn, gewoon omdat ik blij ben dat dit contact tenminste niet weg is...
67. Vandaag is het zo'n mooie gelukkige dag... wonderlijk
Ik kreeg, écht waar, net voor ik mijn bezoekjes bij jullie wilde afleggen, alweer een telefoontje... van mijn oudste dochter die me vroeg of ik toch zeker niet wachtte tot zij me vroeg om te komen, als ik graag op bezoek kwam, mocht ik dat gerust doen... Mijn hart maakte alweer een sprongetje want inderdaad vraag ik het niet zelf omdat ik haar niet wil belasten en me zeker niet wil opdringen... Echt... mijn hart doet pijn van geluk op dit ogenblik... Binnen enkele dagen ga ik ze weer zien... zo blij en dankbaar... hiervoor... je hebt geen idee. In haar voel ik vertrouwen... en dat wordt alleen maar sterker en groter.
Wat doet onverwacht begrip me goed... ik zou er van kunnen gaan huilen... Het doet tegelijk deugd en pijn... wat vreemd kan klinken maar het is wel zo. Na zoveel nare berichten, onverschilligheid en veroordelingen was het begrip van een begeleidster zeer welkom... en dat gevoel dat ze achter je staan... je niet aan je lot overlaten. Het kwam onverwacht... en dus doet het dubbel zoveel goeds. Onderweg kwam ik nog een fijne buurvrouw tegen... ook die babbel was een hele pot zalf op een open wonde. En tot slot nog een andere goede buur die iets kwam afgeven... Ik kreeg ook van al die zijden te horen welk fijn iemand ik wel was en zeker niet die persoon waarin boosaardige tongen me pogen af te schilderen. Uit afgunst... nijd... ? We moeten daar niet lang over nadenken...
Dan kwam er ook nog een onverwacht telefoonberichtje... en het voelt of dit teveel goeds is voor één dag om te verwerken. Ben dan ook nog eens ondersteboven van de fijne woorden die ik van jullie blogvrienden ontving. Dat had ik allemaal niet verwacht... ik heb al andere zaken meegemaakt... die je vermalen... Met al die zaken vatte ik toch weer wat moed... en dan te weten dat vandaag een pijnlijke dag is... wel... nu niet meer... want het goede overtreft de pijn van de herinneringen... het maakt niet meer uit. Al huilt het als ik eerlijk ben... daar diep van binnen wel... om dat feit...
Soms ben ik zo moe na de therapie dat de busrit naar huis te kort is... dan blijf ik nog enkele haltes zitten en stap uit om even later een andere autobus richting huis te nemen. Er zijn voortdurend angsten. Sommige dagen wil ik na de therapie niet naar huis, dus rijd ik elders naartoe. Een uur moe in de autobus uit het raam staren, geeft rust... Tegen dat ik de plaats van aankomst bereikt heb, ben ik min of meer uitgerust en in staat tot wandelen. Sommige dagen echter wil ik meteen naar huis, me verschansen binnen de muren en voor niemand open doen, geen telefoon opnemen.
Wanneer ik met vrienden wil afspreken, doe ik dat graag buiten mijn woning. Dit huis zit vol herinneringen. Problemen kleven als bloedzuigers aan deuren en muren. Stilaan zullen de nare herinneringen vervangen worden door mooie, lieve. De bloedzuigers worden vlinders. Toch ben ik liever buiten... daar is ruimte, daar blijft wat je vertelt niet tussen de muren hangen, het kaatst niet terug, het verdampt.
Sommige dagen durf ik niet buiten, kan ik het niet aan me buiten te begeven. Bloeddorstige roofdieren sluipen er rond. Sommige dagen snak ik net naar buiten en volg de richting die ik wil volgen.
Een uitje moet ik meestal plannen want anders bestaat het gevaar dat ik de dag zelf afhaak. Ik durf zelden alleen ergens naartoe, behalve naar een vertrouwde omgeving.
De trein nam ik al in eeuwen niet meer. Een nieuwe arts bezoeken of naar een instantie gaan waar ik weet dat het voelt als een lotje trekken wat begrip en menselijkheid betreft, is een nachtmerrie. Het komt omdat ik de impact van bepaalde houdingen ken... Hoe ik me ook voorbereid, het baat niets, het komt binnen als brandend zuur.
Genoeg verteld voor vandaag... Wat komen zal, komt op zijn tijd. Dat is precies wat de suïcidedrang milder heeft gemaakt, het besef dat ik niet steeds moest vechten tegen de psychische pijn maar ook mag en zelfs moet rusten. Ook koken geeft me rust zolang ik er alleen kan bezig zijn met wat muziek en een glaasje bier of wijn.
Wanneer ik niet in staat ben te koken, neemt één van mijn kinderen die job op zich. Op de onmogelijkheid te koken bij tijden ben ik voorbereid. Ik kook meestal voor enkele dagen tegelijk.
Er zijn in onze stad diverse plaatsen waar je goedkoop kan eten. Ik voel me echter zelden goed in drukke omgevingen, pik teveel indrukken op. Uitgeput en speelbal van menselijke soms nare reacties.
Als we af en toe iets gebruiken, is het waar amper een mens zit. Een eethuisje waar de mensen aardig zijn. Dan geniet ik volle teugen.
Ik heb al die zaken vroeger willen ontkennen, ik dwong me toch die dingen aan te kunnen met nog zwaardere problemen tot gevolg. Dat mensen me bleven voorhouden dat ik me ertegen moest verzetten, heeft meer kwaad gedaan dan goed. Ze wisten niet eens hoé ik me aldoor verzette en vocht. Tot het niet meer ging en ik instortte over de hele lijn.
Ontkenning was er genoeg, erkenning zelden. Minimaliseren deden ze ook. Omdat ze niet in staat waren tot beseffen. Degene die het wel konden beseffen, gaven dan van die vreemde reacties dat zij het nooit zouden aankunnen. Alsof het bij mij allemaal moeiteloos ging...
De vrienden die ik nu heb, daarvan heb ik het gevoel dat ze wéten... en me kénnen, me respecteren en waarderen, me nemen zoals ik ben. Ze zijn vooral te vertrouwen....!
De stiekeme veroordelers vertrouw ik niet meer. Ik vertrouw ze amper nog wat van mijn leven toe. Gelukkig maar.
Ik herinner me de jaren dat ik door hun houding weggetoverd leek en me zo mogelijk nog onzekerder voelde naar anderen toe... alsof ik door de houding van die me lief waren, overtuigd was, waardeloos te zijn. Dat lieten ze me de keren dat ze nog kwamen op vreselijk pijnlijke manieren voelen. Daardoor werd ik ook naar anderen onzeker en bang en voelde ik me lelijk, slecht, waardeloos. Ik waagde me bijna niet meer buiten. Het was heel vreemd. Ik besefte het n et eens. In een soort van emotionele shock verkeerde.
Ik herinner me de dag van de kentering nog. Ik ging inkopen doen... en ontmoette die namiddag drie mensen die ik kende... ieder van ze vroeg me hoe het me ging, zij wisten niets van de gebeurtenissen. Ik vertelde... alsof ik het zelf niet was, ik vertelde... niet eens meer beseffend welk drama het was... en door de spontaan geschokte reacties van die mensen, ieder op een ander tijdstip... begreep ik voor het eerst... dat hoe ik eraan toe was, heus niet abnormaal was... Eén van ze reageerde 'niet moeilijk dat je een depressie hebt... ' Ook anderen reageerden verbolgen... ze wisten hoe ik met mijn kinderen was omgegaan... hoe ik van ze hield, hoe ik voor ze vocht... en vonden hun houding tegenover me 'hartverscheurend en hard. '.
Van de periode die daarop volgde, herinner ik me nog zulke gesprekken... soms kon ik het aan, soms kwam ik er ziek van thuis. Enkele keren kon ik mijn tranen zelfs in gezelschap niet meer bedwingen. Ik huilde en huilde de tranen liepen zomaar uit mijn ogen.
De volgende klim naar boven... was de tijd dat ik niet meer alleen thuis dierf blijven omdat ik bang was mezelf wat aan te doen... dus nam ik de autobus en reed naar een andere stad... zodat ik onder de mensen was en toch kon rusten... en veilig op die autobus zat. Ofwel zat ik aan de halte, op een bank, omringd door telkens andere mensen.
Ik herinner me ook een andere periode... dat ik begon te voelen hoe mensen me mochten (in die tijd dacht ik dat niemand me nog mocht, dat ze allemaal net als enkele van mijn kinderen van me walgden en me minachten)... stilaan begon ik door vaak onbekenden maar ook kennissen en vrienden opnieuw in mezelf te geloven en voelde hoe graag ze wel met me praatten.
Vaak na de therapeutische sessies wilde ik niet naar huis. Dan nam ik van daaruit de autobus naar een grootstad zodat ik daar op mijn eigen trage manier kon wandelen en rusten zonder dat iemand me aansprak die me kende... en dus ook niet zou informeren naar 'hoe het met me ging'. Die tijd ontdekte ik de tweedehandswinkeltjes en de rust die er heerstte. Ik werd rustig als ik daar rondkeek en de mensen die er werkten waren ontzettend aardig voor me. Een van ze vertelde ik op een keer over mijn kinderen...
63. Je moet relativeren... en de zonnige kant van het leven... zien
Een levenslang gevecht gedurende lange tijd, jaren, steeds zonder dat iemand het wist (van de depressies, de suïcidedrang, de psychische pijn) Pas begin tweeduizend ontdekte ik dat ik aan de bps stoornis leed.
Mijn huisarts wist wel van de depressies en hij heeft me verschillende keren aangeraden het mijn echtgenoot (inmiddels al meer dan twintig jaar mijn ex-(gelukkig maar) en kinderen te vertellen maar ik weigerde en bleef dat doen. Misschien omdat ik intuïtief voelde dat het nog erger zou worden àls ik het mijn toenmalige echtgenoot zou vertellen? En mijn kinderen wilde ik er niet mee belasten...! En dat deed ik ook niet... wat de draaglast voor mij wellicht nog verzwaarde. So what?
Ik herinner me dat ik op het einde van ons huwelijk (ik ging inmiddels op therapie voor 'huwelijksproblemen') dat ik probeerde aan mijn echtgenoot te vertellen. Hij liet me uren vertellen... en ik zag die nare blik in zijn ogen... vol heimelijkheid, vals. Ik kon zelden (eerder nooit) rekenen op enig begrip voor wat dan ook. Toen echter deed ik nog een laatste (wanhopige?) poging en dus vertelde ik... Tot ik die heimelijke blik zag... Ik vroeg of hij het begreep en of hij vragen had of bedenkingen. Maar hij zei 'neen hoor, vertel verder, ik begrijp het... ' En ik die zelfs toen nog hoopte op zijn begrip (en liefde) vertelde verder. Toen ik gedaan had en vroeg wat hij dacht, sprak hij vol spot... 'wil je weten wat ik denk? Dat je inderdaad 'gek' bent en in het gekkenhuis thuishoort zoals die ander (een vrouw die ik bezocht en die herhaaldelijk op een afdeling binnen de psychiatrie belandde door depressies... zij had een zwaar gehandicapt kind en tevens een ander kind doodgeboren... van haar man uit was er bitter weinig begrip, van haar familie was ze volkomen geïsoleerd... Na dat gesprek met mijn echtgenoot en vooral na zijn reactie was het vertrouwen dat toén al zwaar geschonden was, helemaal naar de haaien... hij buitte de kwetsbaarheid uit op een zeer lage manier. Zo was hij...
Er waren vrienden die me steeds aanmaanden om te relativeren en de zonzijde van het leven te zien. Ik moet bekennen dat het op een bepaald ogenblik heel moeilijk begon te worden, die zonkant te zien... tevens voelde het als een ontkenning van alle jaren dat ik ondanks vaak hele zware problemen toch stééds die zonkant ben blijven zien en voelen... alsof ze me veroordeelden omdat ik niet net als zij dapper alles wegslikte (verdrong en net als zij een bittere noot werd?)
Wat was het resultaat? Dat de suïcidedrang niet minderde maar verergerde.
Ik weet dat het opnieuw onhoudbaar werd toen een van mijn kinderen me op begon af te wijzen... en welk motief hij daarin volgde, was zo mogelijk nog afschuwelijker. Hij die me steeds op handen droeg, spuugde net niet op me... onder invloed van zijn verheven voelende wederhelft en aanverwanten? Funest voor me.
Toch, onnozel wicht dat ik was, geloofde ik de oppervlakkige raad van vrienden en bleef ook dan dapper relativeren en slikken, erop vertrouwend dat het wel weer goed zou komen... Tot ik brak over de hele lijn... Maanden sliep ik amper door paniekaanvallen. Ze hielden uren aan. De uren dat ik niet sliep, moest ik doorlopend rijmpjes verzinnen om de opkomende paniek te kunnen tegengaan. Soms kwamen ze ook overdag. Opnieuw dat gevoel dat ik geen grip meer had om mijn leven en dat ik bezig was ten onder te gaan. (de andere keer was tijdens mijn huwelijk)
Ik wilde niet opgenomen worden omdat ik nog een kind thuis had en voor haar wilde zorgen. Het is toen dat naast depressie en angsstoornis ook nog spierpijnen begonnen. En een zeer erge misselijkheid, draaierigheid, uitputting en stramheid. De dag was nog maar half voorbij en ik was al omgetoverd in een wrak. Door die klachten... werd ik nog meer speelbal van wreedheden... en onbegrip. Na enkele harteloze 'maatregelen' die degene die ik steeds in mijn hart droeg, meenden te moeten treffen, voelde ik me vermorzeld.
Daarover rouwen heb ik gedaan... Ondertussen voelt het niet langer of ik hun moeder nog ben. Volgens mijn huidige psychiater is dat een vorm van zelfbescherming...
De consequenties van verworpen worden in mijn problematiek zijn 'levensbedreigend'...
Het is vaak moeilijk over de stoornis te praten omdat je psychische pijn lijdt wat anderen vaak niet begrijpen... waar ze dat wel (of meer) doen met lichamelijke pijn en ziekten... Dat maakt het allemaal nog moeilijker... daardoor sta je vaak alleen ... waar anderen met lichamelijke ziekten toch iets meer meevoelen en begrip ontvangen. Daardoor durf je er ook bijna niet meer over te spreken. En het al helemaal niet te laten blijken. Wanneer je je kwetsbaar opstelde, werd je er te vaak mee gevild, gevierendeeld. In mijn leven passeerden nogal wat mensen met sadistische trekjes de revue. Ze schepten er een sardonisch genoegen in me ergens onder te zien lijden.
Van binnen was er een schreeuw... een schreeuw die aanhield. Aan de buitenkant was er niets te merken... Ik gaf geen kik. Dat had ik geleerd... uit mijn jeugd... om me te beschermen... tegen een pijn zo erg dat je het zou uitschreeuwen en gillen... maar je gaf geen kik.
Psychische ziekten worden door sommigen gezien als 'aanstellerij' of het 'zit in het koppeke terwijl je die psychische pijn wel lichamelijk voelt... Als zulke insinuaties als zou je je aanstellen, komen van mensen die je in je hart draagt, komt dat onnoemelijk hard aan. Het doorklieft je.
Miskenningen en minimaliseringen blijven me zwaar treffen... alsof ik van binnen doodga. De pijn is zo hevig dat je dood wil.
Misschien is dit blogje niet zo helder geschreven... 'Avonds ben ik meestal een wrak maar dit moest eruit... in de hoop dat ik dan wat minder bezwaard kan gaan slapen'
Het gestigmatiseerd worden is een angstwekkende ervaring... Niet voor 'vol' aanzien te worden. Of dat alles wat je doet of zegt maar meteen toegeschreven wordt aan de 'stoornis'... waardoor sommige mensen misbruik maken van je kwetsbaarheid door ook hun verantwoordelijkheden en fouten op jou en je stoornis te schuiven. Ik heb het allemaal ervaren en het is afschuwelijk. Ze zeggen dat je ziekelijk achterdochtig bent als je de stoornis hebt. Ze spreken niet over een eerdere abnormale goedgelovigheid. Ik bleef het daardoor lange tijd op mezelf schuiven tot ik begreep welk misbruik er gemaakt werd van de grote onzekerheid.
De meeste jaren van mijn leven repte ik slechts tegen hulpverleners en goede vrienden over de ellende in me. Tot iemand uit een instantie me aanraadde het meer kenbaar te maken... Dat advies berouw ik me tot op de dag van vandaag. Ik heb gemerkt wat er toen gebeurd is. Alsof je plots geen verstand meer hebt en vreselijk hulpbehoevend bent...
Gelukkig werd de balans in evenwicht gehouden door ook andere commentaren dat ik ondanks de psychische problemen het er zo goed vanaf bracht... tot hiertoe toch...
Nadat de stoornis ontdekt werd, was er aanvankelijk opluchting die werd gevolgde door frustratie dat ik alle jaren mezelf was blijven afkraken omdat ik me vaak niet 'vrolijk' kon voelen, omdat ik diepe dalen voelde, omdat ik vaak suïcidale gedachten had, leegte voelde en alsof ik niet bestond. Voortdurend waren er depressies waar ik stil en in mijn eentje tegen vocht. Niemand wist het want ik bleef lachen en ieder tot steun zijn...
Genoeg voor vandaag... het is zwaar om het me terug te herinneren... Sommige slagen ben ik niet te boven gekomen. Ondanks mijn inspanningen.
Ik las zoals iedere avond om in slaap te komen. Mijn ogen vielen dicht terwijl ik las. Zoals wel meer lees ik nog even door tot mijn ogen nog vaker dichtvallen, pas dan leg ik het boek naast mijn hoofdkussen en draai me om. En toen begon het... klaarwakker, gedachten die uit het niets opdoemen, scherp, helder, vlug na elkaar. Toch hield ik nog een tijdlang vol. Als ik mijn gedachten maar in een andere richting dwong dan zou het wel lukken. Of telkens proberen mijn brein leeg te maken. Het hielp geen barst. Zorgen. Angsten. Problemen. Alles vloog door dat plots zo heldere brein. Uiteindelijk ontstak ik opnieuw de leeslamp, nam mijn leesboek, zette mijn bril weer op mijn neus en begon opnieuw te lezen nadat mijn ogen terug gewend waren aan het licht na het volslagen donker. Ik weet niet hoe lang ik las, ik leerde sinds de paniekstoornis het klokje tijdens nachtelijke uren niét meer te bekijken omdat het vaak de paniek erger doet oplaaien. Uiteindelijk viel ik in slaap... tot ik vanmorgen wakker werd door honden die buiten ergens blaften. Geen nood, het was even voor het wekkertje afliep... Ik voel wel dat ik niet genoeg sliep. Ik vertrouw erop dat het na enkele koppen koffie wel beter zal gaan. Het nadeel van te weinig slaap is dat het ook op mijn gemoed werkt, wat vaak donker alleen nog maar donkerder wordt. Gisteren kon ik het niet opbrengen een blogje te schrijven. Ik heb nochtans mijn site geopend maar sloot hem opnieuw zonder één woord te schrijven. Iets hield me tegen. Ik weet niet wat. Vandaag zit er reeds een plan in mijn hoofd klaar... Ik moet een bestelling plaatsen. Ik zie er tegenop. Maar het moet. Ik zie ook op tegen morgen, omdat ik die dag opnieuw moet geconfronteerd worden met iemand die mee aan de basis ligt van een verhoogde staat van problemen en angsten, van psychische pijn... precies omdat die iemand zijn taak niet naar behoren vervult en mensen behandelt als artikelen die je naar eigen goeddunken rangschikt en vervolgens weggooit.
Vandaag valt de klap, denk ik. Zoals zo vaak word ik na emotionele belagingen ziek. Ik probeerde het nochtans op afstand te houden. Ik vluchtte de deur uit. En vond die dag rust. Gisteren opnieuw in de late namiddag een wandeling gemaakt. Op een bepaald ogenblik was het tijd om naar huis te gaan. Ik zou normaal de autobus nemen... ik deed het niet. Ik ging opnieuw over een grens zonder dat ik me daarvan op dàt ogenblik bewust was. Die avond moest ik nog ergens naartoe. Ik heb nog een uur rust genomen. Dat hielp wel voor even. Op het einde wist ik niet meer hoe ik het had. toch genoot ik van het uitje s'avonds. Vandaag staat er opnieuw iets op het programma. Ik zie het helemaal niet zitten. Ben abnormaal moe en zo donker als de hel. De vermoeidheid speelt wellicht maar ook de gevolgen van de zoveelste aanval van psychische terreur door bepaalde creaturen. Hoe ik het ook wil relativeren... het lukt me niet. Ik zou er wat voor geven om gewoon thuis te blijven en verder te kunnen rusten maar ik beloofde het mijn gezelschap. Zin om te huilen, ik ben er te moe voor. Een biertje, een bordje pasta en straks nog even rusten voor het evenement start... en hopen dat mijn gezelschap ook vlugger moe wordt en voortijdig naar huis wil. Ik zou het zelf moeten aangeven maar ik wil niemands plezier bederven.
Stress-volle dagen. Gevolg...tegen de avond stond mijn hele huid vol wondjes van het krabben... Het is alsof mijn handen in stress-volle momenten naar mijn huid getrokken worden, een dwang. Alsof ik door mijn huid open te halen zou kunnen begrijpen wat ik niet begrijp. Is het een dwangneurose of zo? Sinds gisteren ben ik gelukkig rustiger geworden en vandaag ook zodat de wondjes overal opnieuw kunnen genezen. Pesterijen van mensen geven eveneens dit resultaat. Ik weet er vaak niet mee om te gaan op een manier dat ik mezelf ertegen kan beschermen. Sommigen kennen ook geen grenzen en dat vind ik uitermate beangstigend. Ziek was ik er vaak van... De maat van het kunnen verdragen lijkt ondertussen overschreden, mijn hele wezen verzet zich nu.
Ik neem me voor om de deur onder geen beding meer te openen. Immers na die gemene aanval gisteren van dat manneke bijgestaan door zijn vrouwke, is het tijd voor hun volgende zet (ik ken het van alle vorige keren ...) Als die gefrustreerde, jaloerse bok en geit me maar weer dààr hebben waar ze me hebben willen.
Dit deel van hun psychische terreur kan vandaag al beginnen maar het kan net zo goed volgende week plaatsvinden. Ik zal opnieuw alle dagen op mijn hoede moeten zijn...
Gaan ze daar weer staan met worteltaart en me van hun 'judaskus' voorzien zodat ik terug 'bereikbaar' ben voor hun 'terreur'??? Om vervolgens nog geen week later opnieuw te beginnen? De eerste keren trapte ik erin... maar hoe meer het voorviel, hoe meer afstand ik nam en hoe neutraler ik bleef. Dat zint ze duidelijk niet. Ze willen blijkbaar koste wat kost hun macht over mij behouden... Nu jammer voor die sukkels maar niet meer met mij.
Ik weet immers wat het telkens met me doet... en besef dat ik me moet beschermen. Ik voel na iedere vijandige aanval van ze hoe ik achterblijf, zelfs niet eens meer in staat ben de dag min of meer draaglijker door te komen. Dus zit er alleen dit nog op... 'die gefrustreerde creaturen' te weren met alle middelen ter mijner beschikking' Kalm je grenzen trekken bij dat koppel heeft geen enkel effect. Dat helpt niet bij mensen die niet beschikken over enig geweten of hart...
Ze gaan bovendien steeds driester te keer. Ze begonnen notabene ook nog te dreigen. Ja watte, en daarvoor ontvluchtte ik mijn echtgenoot om opnieuw bedreigd te worden, uitgescholden, getiranniseerd? Ik ben niet gek hoor.
Ook onderweg moeten we op onze hoede zijn, want zelfs wanneer we dat koppel laten weten dat we haast hebben, bleven ze alsof we niets zeiden gewoon verder hun uitlatingen door onze oren en strot rammen.
Verder probeerden ze me al téveel keren te raken op zeer kwetsbare plekken. Werkelijk te gemeen voor woorden. Hyena's zijn er lieve muisjes tegen.
Ik trek me op aan wat anderen zeggen... en sluit voor dat zieke koppel voor altijd mijn deur, mijn oor, mijn begrip. Ze overschreden teveel grenzen.
Van mijn rustige dag is niets in huis gekomen, het rusten, misschien even naar buiten. Ik ben het huis letterlijk uit gevlucht... na de zoveelste wrede, laaghartige aanval, gevolgd door een reeks gemene dreigementen van iemand uit mijn omgeving. Ik ben de tel kwijt hoe vaak het creatuur hier sinds dit jaar al aan de bel hing... vergif afgewisseld met o zulke doorzichtige manipulatieve aardigheidjes... om erna opnieuw aan de slachting te kunnen beginnen. Sommige mensen kunnen er wat van. Maar ik heb al ervaring... want mijn ex gebruikte de zelfde trucs om me stelselmatig te herleiden tot het grote niets, een stuk afval.
Het was er vandaag alvast teveel aan. Later vertel ik wel over dit gestoord creatuur. Ik trap steeds in dezelfde val... ik kan er met mijn arme verstand niet bij... en veeg steeds weer de spons over diens gestoordheid. De aanvallen worden echter steeds gemener, lasterwampagnes worden vakkundig uitgebreid. Tjonge... hebben die écht niets beters te doen met hun zielige leven? De maat is voor mij alvast overvol. Ze zullen dàt spoedig ervaren.
Een betere nachtrust, geen nachtmerries maar dromen die uit een normaal dagelijks leven zouden kunnen geplukt zijn. Ik werd enkele keren wakker van de herrie buiten, ook een keer van een zacht gepiep van ons hondje Ik sliep gelukkig vrij vlug terug in. Met leeg hoofd opgestaan... een leegte die gisteren begonnen is... leeg van binnen, in mijn hoofd maar vooral in mijn wezen... alsof ik niet meer besta en het een leeg omhulsel is dat voortbewogen wordt. Een berichtje op mijn mobiele telefoon. Ik goot net koffie in een kopje. De sessie gaat niet door vandaag wegens ziekte. Het was alsof in het bericht te lezen stond dat de krant in de brievenbus zit, het liet me volslagen koud. Zoals zoveel me de laatste dagen onverschillig laat. Niet alles... want bepaalde zaken veroorzaken nog altijd een korte maar hevige angst die ik zo vlug mogelijk wegduw...
Hoe zwaar het ook voelt, rechtop zitten tijdens de avonduren... toch moet het even... om met een lichter gemoed en gevoel te kunnen gaan slapen. Het achtervolgt me al de hele avond. Dat donker, zware niet te benoemen gevoel, alsof er zwarte wolk van binnen alles doodt of doet scheuren. De onmacht om dat wat is en wat zomaar op willekeurig tijdstip kan opduiken overdag of avond of nacht, zonder enige aanleiding... te kunnen benoemen, het te kunnen delen. Dan schreeuwt het in mezelf... van onmacht, omdat ik niet kan vertellen, niet kan duiden, hoe het is, hoe het voelt, hoe het me naar beneden zuigt en bijt en klauwt. En wil ik het niet eens meer proberen. Ook niet tijdens de therapie. Te moe om proberen te benoemen wat niet te benoemen is. Daarom dat ik steeds vaker zou willen zwijgen en geen woord meer zou willen spreken, nooit meer. Ik wil vergeten dat ik leef en besta...
Waarom slaag ik, van wie ze zeggen dat ik zo goed gevoelens kan beschrijven, er niét in om dit gevoel te beschrijven? Ik kan alleen vertellen wàt het met me doet, welke de impact is. Maar hoe het voelt, wat het precies is? Neen... dat kan ik niet beschrijven. De woorden vind ik niet. Ik weet niet eens of ze bestaan. Ik kan het niet tonen want het is niet zichtbaar. En ik kan het nergens mee vergelijken...
Ik hou het op afstand zo goed mogelijk en op zovele manieren het grootste deel van mijn leven. Als het me lukt, doe ik zelf of het niet bestaat, ik negeer het, veronachtzaam het... tot ik merk dat het niet verdwijnt maar blijft knagen, zeuren, bijten, branden. Dan lukt het me niet te doen of het niet bestaat omdat dàt wat ik voel me murw slaat en vermaalt, van binnen.
Wat gisteren gebeurde, stoot op een pijnplek, namelijk de vanzelfsprekendheid waarmee je gepasseerd wordt, de vanzelfsprekendheid waarmee de andere opeist dat je voor alles opdraaft... Het is ook een gevaarlijk element in de confrontatie met je eigenwaarde... alsof je het niet waard bent dat anderen OOK met jou rekening houden... Hoe moeilijk vond ik het om die grens te trekken en te behouden. Hoe hoog was de prijs ... al weet ik best dat wanneer ik het niet zou gedaan hebben de pijn nog erger zou geworden zijn. Er zou niets gewonnen zijn maar nog meer verloren. Mezelf.
Hoe moeilijk dat je steeds die grens moét trekken en hoé. Altijd alert blijven... en soms een titanenstrijd leveren. Het is het verlangen vanuit die oneindige vermoeidheid dat tenminste één iemand spontaan rekening met jou houdt, oog voor je heeft en je niet steeds behandeld wordt als een aanhangsel, als iets of iemand dat er alleen is voor anderen hun comfort. Wat doet het vaak pijn om te merken hoe weinig mijn wens er toe schijnt te doen. Hoeveel pijn om ook daarvoor te moeten vechten. Je stoot voortdurend op onwil of boosheid, venijnige verongelijktheid. En dat terwijl je je zo vaak hebt aangepast. Dan klinkt de titel van dat ene boek je bekend, zeer bekend in de oren... 'Als zij maar gelukkig zijn'...
Daarom is het eenvoudiger alleen te zijn met jezelf... zeker nu ik niet veel meer kan hebben.
. 
...) Als die gefrustreerde, jaloerse bok en geit me maar weer dààr hebben waar ze me hebben willen.
