Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
30-05-2011
104. Ik ben ka-pot... maar wel vol-daan :-)
Dat bedoel ik dat ik slechts kan proberen dàt te doen waar ik een zin voor voel, een soort van nood of goed gevoel. Dan geniet ik van het werken. Dan voel ik voldoening achteraf. Vandaag heb ik na bijna twee uur rusten, een beetje gesorteerd maar omdat het me blijkbaar opnieuw van streek maakte, stopte ik na een half uur, ging opnieuw rusten en vloog daarna naar de wildernis... (mijn tuin)... Die ging ik met een snoeimes te lijf. Ik nam me voor niet langer dan een uur te werken, werkte een uur en een kwartier. Kapot nu, moe, murw, suf, duf, K.0. mààr voldaan. Gossie wat vind ik het héérlijk dat het nu orkaanachtig waait en misschien gaat het straks ook regenen. Wel hoé harder hoe liever want de blaadjes van heg en struiken vielen af van droogte. En néén ik kan niet sproeien met de tuinslang, wil dat ook niet. Niet alleen om geen water nodeloos te verbruiken maar ook om mijn budget te sparen. Minimumuitkering, en als toemaatje, omdat ik tussen de mazen van het net val, mag ik zowel voor de watermaatschappij als de energievoorziening 520 euro terug dokken... ik zou ondanks mijn lage inkomen toch niet genieten van het sociale tarief of de vrijstelling voor sanering. Tsss... Mijn klacht naar talloze ombudsdiensten leverde slechts een 'kan die niets doen'... ??? Mensen die tussen de mazen van het net vallen, tellen niet in ons land. Ze worden behandeld als lastige vliegen. In plaats van mijn klacht ERNSTIG te nemen doen ze wat zovelen voor ze al doen, het probleem bij de ander leggen. Ook een minister die ik contacteerde en die wel drukdoend is met facebook, verwaardigde zich niet tot een antwoord op mijn vraag. Om terug te komen om mijn snoeiwerk... ik doe het allemaal handmatig... dat vergt weken en ook extra vermoeidheid en pijn... maar ik vind dàt alvast geen ramp wel dat ik ondanks mijn spaarzaamheid ook nu weer zal moeten dokken door mijn 'onbestaan'wat 'beschermde klanten' betreft. Ik moet nu een voor mij zéér belastende procedure starten... in de hoop dat ik in een statuut terecht komt dat me niet meer overlevert aan de willekeur, laksheid, onverschilligheid van instanties en overheid. Ik durf er niet meer aan denken en verdring het omdat anders de schreeuw zo erg wordt dat ik hem zou willen stoppen...
Na het snoeien... gelukkig redde mijn dochter me van mijn ongeweten langer werken omdat ze haar sleutel vergat en me vanuit de overzijde van de tuin riep, ben ik aan het koken geslagen. Ik vroeg dit keer wél de hulp van mijn dochter bij het aardappelen schillen. Terwijl bereidde ik een lekker slaatje met look en braadde de burgers met een ui erbij.
Een halve fles wijn soldaat gemaakt... Rijn of Moesel, dat moet ik nog eens nakijken... dat ze lekker smaakte, hoef ik niet te vertellen.
Ben doodop maar ik heb het er heelhuids van afgebracht ja toch? En nu maar hopen dat ik morgen nog naar mijn dochter en haar dochtertje kan... Heel vreemd, het vervult me ondertussen met angst en als er geen angst is onverschilligheid. Wellicht betert het morgen als ik mijn dochter weerzie en zij het kleine ukje weer in mijn armen legt.
Terwijl een espressootje gefabriceerd werd en ik wachtte tot ik het mengsel hoorde borrelen wat erop zou wijzen dat het zwarte zootje klaar voor gebruik was, schreef ik een blogje. Terwijl mijn kopje heerlijk geurend naast me staat te dampen, verdween het blogje dat ik schreef. Goed, dacht ik, dan maar moed bij elkaar geschraapt en toch vlug een nieuw fabriceren, want niet alleen de koffie borrelt maar ook woorden.
Ik voel me vreemd vandaag. Oorzaak onbekend. Zoals meestal weiger ik er meer aandacht aan te schenken dan nodig. Heb ik het daarom misschien intuïtief over een andere boeg gegooid en mijn dagindeling veranderd? Ook daar kan ik naar blijven gokken maar dat doe ik niet.
Opnieuw stort ik me op datgene waar ik mee bezig was voor ik dit blogje schreef. Straks kan ik jullie dan wel antwoorden.
Ik wil nog energie overhouden om die tafel eindelijk documentenvrij te maken... ik erger me eraan... ik wil die tafel leeg voor ik aan het sorteren begin. Neen... gezelschap kan ik daar niet bij gebruiken, ik ben namelijk niet in staat om én te luisteren naar gezelschap én me te concentreren. Muziek die vertrouwd is, volstaat.
Dat ik het vaak niet aankan om een klus te klaren heeft weinig te maken met 'geen zin', of moe, ik wil niets liever dan wat me stoort van spullen weg te sorteren. Het is door die schreeuw waardoor ik niet kan denken of slecht. Het maakt dat ik me tijdens en na het klussen nog meer van streek of donker voel. En dat is iets wat ik kan missen als de pest.
Sinds enkele jaren heb ik ontdekt dat het een soort alarmsignaal voor me is om te rusten, emotioneel en fysiek. Een alarmsignaal dat zich sinds enkele jaren niet meer laat negeren... iets wat ik vorige jaren deed... ik moest me immers verzetten, altijd vechten... Tot ik ergens brak... en per toeval ontdekte dat rusten hét milder maakt.
Je zal me nooit horen zeggen dat je zonder slag of stoot moet toegeven aan eender welk gevoel maar ik ben me gaan realiseren dat het mij momenteel méér, véél meer kwaad doet me te verzetten. Rusten, moet ik, en erna (soms pas na dagen) kan ik de klus aan... Ik voel als de klus geklaard is op zulke momenten voldoening... Als ik mijn gevoel negeer, is de klus op zich olie op het vuur... zuur in de wonde.... een ijzeren staaf te midden de weide tijdens hevig onweer met bliksems... tuurlijk slaat die in.
Ik zal nooit enige raad hieromtrent geven aan anderen... omdat ik weet hoe complex gevoelens kunnen zijn... hoe moeilijk om precies te zeggen wat is, hoe het voelt, wat kwaad doet en wat goed. En waarom dan wel en waarom dan niet. Ik kan alleen maar zelf ervaren, bij mezelf waar ik mee gebaat ben en waarmee niet. Door méér te vertrouwen op anderen dan op mezelf heb ik dat wat al zo zwaar was, jarenlang nog zwaarder gemaakt. Die fout maak ik niet meer....
Een avondje film, mijn dochter vroeg het me een week geleden. Zij had zaterdag in gedachten maar dat kon ik niet omdat ik er niet op voorzien was = minstens drie uren rusten voor we vertrekken om het avondje zonder pijn te doorstaan. Door het werken in de tuin zou dat niet lukken. Omdat ze ook graag ervoor een pitabroodje wou gaan smullen, werd het ook nog een glaasje wijn en een warme douche voor we op stap gingen. Het laatste deel van de film kreeg ik pijn in schouder, armen en benen maar al bij al is het goed gegaan. Ik werd niet misselijk en de hoofdpijn bleef uit. De uitputtingsverschijnselen bleven weg. We zagen tussen de bedrijven door ook nog een vriend en dat was een leuk intermezzo. Na het schrijven vanmorgen ben ik dus meteen gaan rusten, lezen, lezen, lezen. Nog voelde ik me moe... dat loste ik dus op met wijn en een warm bad. Nu nog enkele glaasjes Rijnwijn om te bekomen. Morgen wordt het ook een rustdag om al een reserve op te bouwen voor dinsdag wat een emotioneel belastende dag kan worden. Soms ben ik het moe met zoveel rekening te moeten houden, vaak zonder al iets bij voorbaat te voelen. Ik weet echter welke prijs ik moet betalen wanneer ik het een keer zonder rusten waag. Dan ben ik drie dagen lang ziek en tot niet eens koken in staat. Waar ik voordien al heel veel jaren tegen chronische depressies met suïcidedrang moest vechten, kwamen enkele jaren geleden er ook nog klachten van fibromyalgie en CVS bij. Het kan niet op. Moeten we nu blij zijn? Ik leerde roeien met de riemen die ik heb... en vaak droom ik dàt ik inderdaad die ene doos iedere dag zou kunnen sorteren. Door mijn situatie gaat zelfs dat niet. Het is eerder een uurtje om de zoveel weken. want niet alleen de vermoeidheid en pijn saboteren zelfs die kleine klusjes maar ook de veel akeliger klachten die rust vereisen en geen dwang als ik voel dat ik het niet kan maken. Het is alsof ik me moet laten meedrijven met de stroom en zeker niet vlugger moet proberen roeien of mezelf tot iets dwingen, zelf niet iets zo kleins als een doos sorteren. Ik haat het. Ik ken de gevolgen en wens die niemand toe.
Wanneer je twee verschillende dromen droomt over het zelfde thema, dan wil dat wellicht iets betekenen... en ik weet wat het betekent... al ben ik er in de realiteit niet helemaal uit. Vaak wil ik hier vurig weg, andere keren vind ik het hier best. Ik herinner me amper nog details van de twee dromen, alleen dat het in de ene droom om een klein huisje ging waar ik blij mee was... Ik herinner me ook de angst die mijn hart leek samen te persen toen ik eraan dacht een verhuiswagen te moeten betalen om de spullen uit het oude huis te halen en of ik dat geld wel had. En of ik wel plaats had om mijn spullen te bergen. Ik moest ook uitzoeken wat ik nog wilde bijhouden en wat niet. Het is eigenlijk iets dat me in het dagelijkse leven ook bezighoudt... Het liefst wilde ik die klus alle dagen verrichten, die spullen sorteren die ik niet meer hoef. De realiteit beslit daar anders over. Mondjesmaat kan ik die karwei aan... en mondjesmaat werk ik er ook aan. Maar daardoor duurt het ook zoooo lang. Het ergste is dat wat ik wegsorteerde hier nog eeuwenlang blijft staan omdat zelfs de gratis ophaaldienst telefoneren een onoverkomelijke berg lijkt. Toch zal ik een keer moeten doorbijten.
Dan doe je alles wat je vaak een fijn gevoel geeft ... maar nu... het donkere kwam terug... zomaar uit het niets... Nochtans was het fijn het wasgoed op de draad te hangen en erna ook nog anderhalf uur de wildernis te lijf te gaan. Ik ging niet over grenzen al ben ik moe... en toch... is het duistere in mij weergekeerd... Aardappeltjes werden gebakken, sla schoongemaakt en gespoeld, ook tomaten, look, mayonaise en tonijn... lekker, alles bio... Toch dat rotgevoel... diep down down down... Ik ga maar wat rusten... misschien dat het dan betert. Heb zelf geen zin om hier lang te vertoeven... niets lijkt me nog te kunnen schelen... alles laat me volstrekt koud... van de ene minuut op de andere. Leuk is anders. Misschien antwoord ik straks wel... en anders morgen.
Of ik het wilde of niet... het telefoongesprek gooide opnieuw een en ander ondersteboven... om niet te zeggen dat ik me na afloop helemaal door elkaar geklutst voelde. Emoties als een grote voorhamer die er op los timmert. Gehavend kom je eruit maar op zulke vreemde manier.
Tot hiertoe durf ik het bericht dat ik erna verzond niet meer herlezen. Het liefst wiste ik het weg in een vermaledijde poging het te vergeten. Ik weet dat het niet zal lukken en dat ik na enkele dagen wanneer ik eindelijk weer moed vatte om het te lezen, me ga berouwen dat ik het wegwiste. Eigen schuld dikke bult... had ik maar geen bericht moeten sturen. Ik durf evenmin denken aan wat me gevraagd werd... ook dat geeft dubbele gevoelens... licht en zwaar, dag en nacht, uitkijken en tegen op zien... uit een vreemd soort angst. Ik laat het maar en probeer er niet veel aan te denken...
Rusten vandaag... het leven lijkt wel een reuze-mixer... die allerlei onderdelen mixt tot één brij, één soep... Probeer daar na afloop nog maar eens groenten in te ontdekken. Zucht. Nu zo voelt het even voor mij... : één soep... waar je hét wat hét dan ook mag zijn, niet meer uit kan halen. Na verloop van tijd... wordt het wel duidelijk... wat me dat gevoel geeft... Tot dan toe... ga ik rustig verder met wat ik bezig ben.
Het was één van die namiddagen dat ik uitrustte van mijn wekelijkse (soms maandelijks... hangt van mijn kunnen af) reisjes naar de grootstad na de therapie. Voor een dringend toiletbezoek heb ik een vast adresje. Daar neem ik dan een kop koffie. Een vertrouwde plek die ik al zoveel jaren ken dat ik me niet meer kan herinneren hoeveel jaren precies. Die namiddag stapte een vrouw binnen, ik vermoed dat zij ouder was dan ik maar zeker ben ik daar niet van. Ze zag er niet onverzorgd uit maar zeker ook niet chique... Ze bestelde. Er werd een indrukwekkend dessert gebracht en een glaasje bubbels. Normaal let ik niet zo op andere mensen... maar deze vrouw en het hele gebeuren trok op één of andere manier mijn aandacht. Ik weet het niet... maar ik dacht dat ze misschien jarig was... en dat op deze manier vierde. Het bleef me bezighouden en ik voelde pijn in de buurt van mijn hart omdat ik weet dat in deze zowat overbevolkte wereld nogal wat mensen eenzaam zijn, waar niet meer naar omgekeken wordt...
97. Een vriendin van me... die er misschien niet eens een is...
Een vriendin van me, misschien is ze dat niet eens, nam steeds een houding aan als dat ze zich niet onderscheidden toch zag ze me vertoevend in bepaald gezelschap plots niet meer staan... En waarom werden de uitstapjes geannuleerd nadat bleek dat de anderen zo graag met me praatten? Opnieuw iemand die zichzelf wat op de mouw speldt? Ik kan ook niet vergeten hoe ze me op een keer venijnig aanviel met de woorden 'tegen jou moet je toch opletten wat je zegt, zeg' terwijl ik nooit zulke zaken tegen haar of iemand anders zou zeggen, niet eens denken. En alleen omdat ik ergens angstig om was geworden en dat bevroeg? Dus... ja... ik twijfel aan oprechtheid. Misscien niet eens onterecht. Ik huiver ook van zogenaamd goedhartige houdingen slechts ingegeven door een geloof en niet door een hart. Het is immers evenmin 'puur' of 'gemeend' dan. Het klinkt hard... maar alles wat niet oprecht is... is hard, oneindig hard. Het doet mensen vaak onrecht aan... ik heb het meer dan me lief was... zelf ervaren.
Af en toe ontvangt mijn psychiater verscheurde berichtjes. Ik ga ze hier niet neerschrijven... maar het is mijn zuivere manier van spreken.. vanuit de pijn, vanuit mijn gevoel. Ik kijk niet op naar mijn psychiater wellicht precies door de stoornis die soms geen stoornis lijkt maar een gave omdat je vaak los door het schouwtoneel, de hele komedie ziet, door de hele 'zo hoort het' manier van doen. Dat je niemand kàn vereren, noch BV's noch mensen als artsen of psychiaters... Je ziet iedereen als de mens die hij is... als niet meer en minder. Dat maakt sommige mensen woest en mij ongelukkig want puurheid, oprechtheid, zuiverheid, zijn mijn 'houvasten', niet het gewichtige, theatrale, arrogante, geveinsde.
De ratelende computer is verwijderd... mijn printer geïnstalleerd. De leuke spulletjes die ik gisteren kocht in de kringloopwinkel kregen een plaatsje aan de muur of op de kast.... En voor dàt doel maakte ik de kast leeg en stofte grondig af... Tegelijkertijd voorzag ik mijn zieltogende kamerplantjes van water en stofte ik ook het tv-scherm af. En nu? Nu ben ik blij en kijk fier naar mijn vondsten... voor enkele eurootjes. Twee beeldjes zette ik op ons tv-tje. Drie heerlijke kunstwerkjes hing ik aan de muur. Ondertussen dronk ik verschillende biertjes, een Leffe Radieuze, een Hopus en een Kapittel... En ja.. ik loop nog steeds normaal, spreek normaal, functioneer zelfs beter.... Het avondmaal bereidde ik vanaf het tweede biertje en of het gesmaakt heeft! Gekookte aardappelen met verse hamburgers en drie uien. Gezond en goedkoop. De biertjes waren no-dig want wat ik nog niet vertelde, was dat ik inmiddels ook een telefoontje wat ik bezig ben te verwerken dat iemand mijn raad vroeg en hulp. Na alle 'slagen en verwondingen'... bezorgt dit me een emotionele radslag.
Gevoelig als ik ben aan veranderingen... alsof ik in een soort meditatie zit met allerlei mij omringende geruststellende vertrouwde elementen. Door de andere computer werd mijn schrijfomgeving zowel om als op de computer overhoop gehaald. Ik kom daar, hoe ik ook wil, nooit zonder kleerscheuren uit. De angst ook met programma's van de vroegere computer de huidige computer te blokkeren maakt dat ik het niet eens durf proberen om die aan te passen. Ook toen ik al het geschrevene opsloeg, werd ik angstig dat er iets zou misgaan... toen er een blokje verscheen of ik de oude instellingen (of zoiets) wilde behouden, sloeg ik daar zowat door tilt... Dan moet je beslissen zonder te weten welke gevolgen het heeft. Tot nu blijf ik bang dat de gegevens al lijken ze opgeslagen niet uitgeprint of weergegeven zullen kunnen worden op het tijdstip dat ik ze nodig heb. Dat is dus telkens weer vertrouwen... in toestellen... terwijl het voor mijn gevoel meer op een Russische roulette lijkt... net als veel mensen dat werden voor mij... hoe het vertrouwen dat ik eeuwenlang in ze had, zo zwaar geschonden werd dat het voelt of ik nooit meer dat oude vertrouwen in ze zal kunnen hebben hoe ik ook zou willen.
En nu ga ik rommelen... eens kijken of ik de printer al op zijn plaats kan zetten, hem aan de computer aansluiten maar nog niet kan gebruiken omdat ik nog geen geschikte dominostekker heb.
Geen zin om naar buiten te gaan. Uitzonderlijk ga ik zo al een biertje of glaasje wijn drinken terwijl ik rommel... dat geeft alvast rust en ordent mijn gedachten... verdrijft de vermoeidheid... want het schrijven is mentaal en psychisch zwaar terwijl het tesamen ook helend werkt.
Straks hoop ik nog energie over te houden om hier nog eens een kijkje te komen nemen. Ik merk dat ik soms niet meer weet wat ik uren geleden uitvoerde... gelukkig vind ik haha min of meer bewijzen dat ik deed wat ik dacht niet gedaan te hebben... en dat ik niet deed wat ik al dacht volbracht te hebben... tjonge... soms word ik er bang van, maar ik stel me erna gerust dat het wel door de depressie zal komen, door de vervreemding die sinds de breuken verergerd is en zelfs in mindere mate zowat steeds aanwezig lijkt.
De psychiater vroeg of ik na de sessie opnieuw naar de grootstad ging. Ik zei 'neen'... was het immers niet van plan... wou rustig de tweedehandscomputer min of meer onder handen nemen... mijn site op internet zoeken en alles terug in een mapje op het bureaublad plaatsen. De virusscanner installeren enz... enz... Echter door de delegatie gewichtigen die er onverwacht opdook net voor ik ook moest aanbellen, geraakte ik danig van streek... temeer daar hun blik me een enorm naar gevoel had gegeven... het gegaap... dat ze me aanstaarden alsof ik geen mens was. Ik vond het ook vreemd dat zij op die manier keken, dat was ik er niet gewend... want ook al is de privacy er goed beschermd, soms kruis je weleens andere patiënten of medewerkers, maar die groeten en gaan zeker niet staren. Deze mensen echter... akelig... huiveringwekkend hun blik en hun gestaar... ik zou me doodschamen als ik ze was. Waar zitten hun hersenen hé... en bezitten ze wel zoiets als fatsoen? Was ik één of ander zeldzaam dier opgesloten in een kooi in de ZOO? Nu, dààr leek het fel op.
Toen ik van mijn psychiater vernam dat ze niet eens tot de psychiatrische instelling behoorden maar een delegatie vertegenwoordigden van fysisch zieken, verklaarde dat deels hun gedrag... maar niet dat ze zich zo onbeschaamd gedroegen. Of moest ik hen misschien ook zo aanstaren als apen in de dierentuin? Wat ging er door hun verlebberde hersenen? Ohhhh nu zien we een 'psychisch gestoorde/zieke'? Idioten...
Dat ik tijdens de sessie niet in staat was duidelijk te maken wat het laatste bezoekje aan mijn oudste dochter met me had gedaan en ik voelde dat mijn psychiater geen barst begreep van wat ik duidelijk trachtte te maken, maakte het nog erger. Dat hij meende dat hij het begreep, vergrootte dat gevoel van hopeloosheid. Uiteindelijk vond ik een beeld om het ambivalente in mijn dochters uitspraken tijdens het laatste bezoek duidelijk te maken, alsook het effect dat dit op mij had. Het vertrouwen dat alles weer goed zou komen tussen haar en mij kreeg toen namelijk een enorme klap.
Ik gebruikte een beeld met de psychiater en mij als figuranten... Hoe het zou zijn, vroeg ik hem, als hij zou zeggen 'kom maar alle weken twee keer als je dat ziet zitten' om maanden erna te vragen 'waarom kom je twee keer in de week, ik vind dat wel vreemd hoor'...
Er rolden tranen uit mijn ogen toen ik trachtte duidelijk te maken hoe de ambivalentie in haar boodschappen me angstig maakte. Hoe moest ik daar immers mee omgaan? Omdat ik wellicht op dat moment ook nog eens extra geconfronteerd werd met mijn verdriet en ontgoocheling daarover, ik geloofde (nog maar eens) dat alles weer goed zou komen en dan geeft ze me op een tijdspanne van amper twee uren twee verschillende boodschappen...de ene dat ze het fijn vindt dat ik kom, de andere als een soort betichting dat ik kom...
Na de sessie was ik dus door al die zaken op enkele uren tijd danig van streek... en in plaats van 'niet' naar de grootstad te gaan zoals ik van plan was, ging ik wel. Ik was nochtans reeds op weg naar de halte om huiswaarts te keren maar besloot in die ene seconde dat ik niet naar huis wou, het idee alleen al wekte de wanhoop op... dus sprong ik op de valreep toch op de autobus richting grootstad en niet die naar huis.
In de grootstad voelde ik me net als vorige keer niet lekker. Welgeteld een half uur hield ik het er vol. Toen nam ik opnieuw een autobus huiswaarts... Tijdens de rit voelde ik mezelf verscheurd. Het ene deel van me wou naar huis om de computer gebruiksklaar te maken, het andere deel wou alles behalve naar huis, om verschillende redenen... dus stapte ik onderweg af en bezocht een tweedehandsmagazijn, maakte er enkele uren zoek, dronk er een kop koffie.
Er waren enkele mensen die een gesprek met me begonnen. Echter toen de tweede zich begon op te dringen en alleen maar praten wou en geen zin had om naar een reactie te luisteren, werd ik heel erg moe en net als de andere persoon waarmee het wél rustig praten was, muisde ik er vanonder.
Dat zijn dingen die ik deze laatste jaren leerde, te stoppen met zoveel rekening te houden met anderen, zoveel als ik alle vorige jaren deed... en wat me het uitgemergelde resultaat gaf... wellicht omdat ik er deze laatste jaren door afgeslacht werd... Zo dat niet gebeurd was, nu dan zou ik nog steeds in die mate rekening gehouden hebben met anderen. Ik had er nooit last van... het is mij eigen. Ik heb nooit de verwachting gehad er iets voor in de plaats te krijgen, niet eens dat ze net zoveel rekening hielden met mij als ik met ze... Neen, ik hoefde niets dan wat er was, namelijk vertrouwen.
Ik hoefde niets... maar ik kreeg iets... en wat dat was, was te gruwelijk voor woorden. Namelijk misbruik. Misbruik van vertrouwen op vele vlakken, misbruik van die onbevangenheid, de openheid, het gulle geven.
Nu leer ik rekening houden met anderen, hetwelke ten koste van mezelf zou kunnen gaan, te milderen en zelfs af te bouwen. Ik ga niet langer ergens blijven om de andere niet te kwetsen... integendeel, als ik moe word of het me begint te irriteren, blaas ik de aftocht, weliswaar met beleefde groet.
Ik voel misschien voor het eerst in mijn leven hoe ik niets aan anderen verschuldigd ben... dat ik gerust die grenzen korter bij mezelf mag zetten, dat ik niet eens verantwoording aan ze verschuldigd ben waarom ik bvb niet langer wil praten met ze en wil vertrekken of waarom ik doe wat ik doe en voel wat ik voel.
Wanneer ik die grens trek, opstap waar ik vroeger zou gewacht hebben tot ik zeker wist dat ik de ander geen naar gevoel bezorgde, heb ik de indruk dat het eerder toeval is dat ik deze grens trek, dat het telkens op het randje is, dat ik het automatisme van heel veel rekening houden met anderen, nog steeds niet kwijt ben... Ik besef hoe het me vooral de laatste jaren heel erg uitgeput heeft, precies om wat ik 'ongevraagd' kreeg... namelijk weggeschopt te worden als een verroest blik, vermorzeld door zware voeten, verworpen, bijzonder onheus en wreed behandeld, bejegend te zijn.
Zij lieten geen spaander van me heel. Wat zij bedoelden met rekening houden met me was slechts 'verdragen' op een vernederende manier. Ze lieten me voelen dat niet alleen mijn aanwezigheid door ze 'getolereerd' werd maar ook mijn 'bestaan' en dat dit héél wat inspanning en geduld van ze vergde... Tjonge. Ze namen me niet zoals ik was, niets scheen hun goedkeuring te kunnen wegdragen, ze zouden me alleen tolereren als ik een afspiegeling van ze werd... of ik deed wat ze wilden en liet wat zij eisten. Een geprogrammeerde robot zou er niets naast zijn. Daarom dat het ene zinnetje me zo aansprak... 'voortaan leef ik zoals ik wil'... Ik zou eraan kunnen toevoegen 'zonder de pijn en angst voor hun reacties daarop'. Ik zal ophouden de rode loper voor ze uit te rollen, mezelf er niet meer toe dwingen meer te verdragen dan geoorloofd voelt, want de rode loper bespuugden ze na afloop en mij schopten ze verrot... en ze hielden er niet mee op.... zo overtuigd dat alleen hun manier van leven en beleven de 'goede' en 'juiste' was. Waarom konden ze niet net zoveel respect opbrengen voor mijn levenswijze en beleven dan ik de hunne?
Er is nu geen 'vrije toegang meer'... evenmin zal mijn verdragen nog zover reiken... Binnen de minuut mogen ze hun afbraakwerken staken... Het is niet zo dat ik me vroeger willoos liet afslachten... neen... eerder was het de schok van de hardheid en vaak ook wreedheid die ik erin voelde die me verlamde, perplex deed verstijven... verstomd, niet in staat de gedachten helder te laten passeren en weerwerk te geven.
Ik doe er nu vaak het zwijgen toe, geef geen krimp, ook niet op de onderhuidse steken, ik laat het bij ze, ze kunnen het zelf uitzoeken. Ik wil er me niet meer door laten martelen, kwellen, kwetsen. Ik geef niet meer thuis. Het enige verweer bij die verbaal zeer sterk zijn en me onder tafel praten of door onrede die zo absurd is de mond gelijk weer snoeren. Is het dan niet beter dat ik meteen zwijg? Ik vind van wel.
Gelukkig zijn er nog vertrouwde zaken overgebleven... want daar heb ik nood aan. Ik hoop dat ik binnen enkele uurtjes mijn rust hervind. Ik voel hoe de onrust door mijn lijf raast als een of andere orkaan. Bij zulke onrust ga ik dwangmatig aan het pulken. Alsof mijn handen naar mijn hoofd getrokken worden door een uiterst sterke magneet. Iedere oneffenheid moet weg... zo lijkt het wel. Overal wondjes is het gevolg.
Over het ontwaken, wil ik eigenlijk niet veel meer zeggen dan dat ik wakker schrok te midden een droom en dat de nare gevoelens zo mogelijk nog naarder waren. Zelfs toen ik opstond, week dat gevoel niet. Straks zal het beter gaan.
Ik wil die tafel kunnen opruimen. De ratelende computer wegzetten in de hoop dat die nog kan hersteld worden. De printer installeren maar dan moet ik eerst een dominostekker kopen die genoeg (minstens zes) stekker-ingangen heeft. Dit oude huis is niet voorzien op het tijdperk van computers en huishoudtoestellen op elektriciteit. Ik weet niet of ik vandaag nog wel buiten wil, dat zie ik straks wel.
91. 'k ga slapen... ik krijg het heen en weer van deze computer
Even ontspannen met deze andere computer is er duidelijk niet bij. Ik herinner me sommige wachtwoorden niet meer. Bah... wat haat ik dat... Op deze computer is alleen office of zo... terwijl ik op de andere computer 'word' of zo had... nu ja... het zou wel handig zijn als ik het naar hier kon overhevelen want ook in mijn documenten een heel andere stijl volgen, zie ik niet zo zitten.. De pagina-instellingen, de schikking... alles anders dan al die jaren... pfff. Daar geraak ik dus ook van over mijn toeren en niet eens zo'n klein beetje. Deze sterk veranderde samenleving is niet goed voor mensen met bps, zoveel kan ik jullie al wel vertellen. Hopelijk gaat het me morgen beter af en kan ik rustig uitzoeken wat ik hier nog kan verbeteren. En dan mijn tafel... was ik net vol goede moed verder documenten in fardes gaan sorteren... strooit die computer roet in het eten... Gevolg : mijn tafel staat nog voller dan vol... met die oude computer en nog andere bijbehorende zaken... bah bah bah.
Ik geloof dat ik er wijzer aan doe nu te gaan slapen en die zooi achter te laten. Ik lijk op een verkrampte robot. Ik wou nog zo graag groetjes plaatsen overal... maar ik kàn niet meer. Slaapwel
Gelukkig had ik een oude computer reserve want vandaag begaf de andere oude het en voor de boel oprookte, heb ik alles afgekoppeld en de reserve gedeeltelijk geïnstalleerd. Wat een hel... alle programma's en sites terugvinden en opstarten, al die gegevens die de vorige onthield... moet ik me nu proberen te herinneren. De externe schijf heeft lak aan wat zo eenvoudig zou kunnen zijn. Ze zaait het opgeslagen boeltje blijkbaar niet zomaar... Ik ben doodop en ga ophouden. Zou de boel bij elkaar kunnen schreeuwen en vanmorgen voelde ik me al beroerd. Ook in de therapie was het een chaos en overrompeling door een gewichtige delegatie die me bekeek met een blik van 'ah zo zien psychiatrische patiënten er dus uit...' Tot overmaat van ramp bleek de delegatie gewichtigen niet eens met de sector te maken hadden maar ze vertegenwoordigden de fysiek zieke mens... Welk doel had de tussenwand in glas als ze gaapten en gaapten... bereidwillig de deur openhielden voor iemand van hun groep die wat vergat en juist nogmaals gaapten naar degene die wachtte op een sessie bij de psychiater... Waar is mijn bescherming en privacy??? Daardoor was ik al meer dan behoorlijk van streek... tijdens de sessie werd het alleen nog maar erger. En dan die stomme computer en mijn hoofd dat tilt slaat na al wat ik in feite niet kan maar wel moet. Ik ben het dus even heel erg moe... Hoop ook foto's en andere gegevens alsnog te kunnen recupereren. Zelfs mijn hotmail moet ik via allerlei omwegen openen. En messenger geraakt niet geïnstalleerd. Ik ga stoppen voor vandaag. Het was een heel moeilijke dag. Morgen zal ik jullie berichtjes beantwoorden want ik ben nu doodop en zin om zo hard te schreeuwen dat alle glas hier kapot springt.
Het is een half jaar geleden dat iets wat fijn voelde nog tot de volgende dag doorgewerkt heeft. Het uitje met deze vriendin was zo'n gebeurtenis. Onderweg naar de autobus kwam ik een andere erg aardige kennis tegen... en ik vertelde het haar in een vlucht. Ze zei me dat het aan me te zien was, dat ik straalde... Ook mijn psychiater merkte het aan me en was blij dat ik me eindelijk nog eens goed voelde... (nu ik niet minder...! )
Ik kreeg van deze vriendin als geschenk een mooie romantische hoedendoos (nu daar lijkt het op) In de doos stak geen hoed maar een mooie hanger... Ik werd getrakteerd op een overheerlijk slaatje (jongens wat wàs dàt lekker)... en op een reuzecoupe aardbeien en ijs, glaasjes wijn... en de babbel... de wandeling... het was zooooo veel... en ik ben haar nog steeds reuze dankbaar ervoor. Ook al zie ik haar maar twee keer per jaar, die dagen is het meestal superfijn. Wat een verschil was het met de vorige dagen... waarin dat nare dat ik hier niet wil neerschrijven me dagelijks kwelde met als hoogtepunt eergisteren. Deze vriendin kwam dan ook als een engel uit de hemel.
Ik ben erg moe... kon niet ver gaan vandaag... en heb meer autobussen moeten nemen dan normaal... maar dàt kan me wat... Gisteren nemen ze alvast niet meer van me af.
Wanneer ik geen passende titel vind, schrijf ik gewoon 'vandaag'. Vannacht sliep ik al na één bladzijde lezen in, dat is een record... (gewoonlijk zijn het er tien...!) Ik ontwaakte iets over acht maar was nog zooo moe dat ik bleef liggen tot half tien. Er waren wel van die nachtmerrie-achtige gevoelens, de zwaarte en donkerte maar niet zo erg dan andere dagen... (zo ja dan zou ik me de luxe niet kunnen permitteren te blijven liggen). Mijn vriendin bracht gisteren ook verse aardbeitjes voor ons mee en die smulden wij net op met bruine suiker en twee sneetjes bruin brood. Ook uitzonderlijk want vaak heb ik geen zin om te eten s'ochtends. Ik ben deze vriendin heel erg dankbaar... door die uitstap en haar luisterend oor vatte ik voor het eerst weer wat moed... Ik genoot ook van de lange wandeling, en ben fier en blij dat ik zo ver kon gaan zonder problemen... (al was het hoog tijd dat ik kon rusten.) De pijn die opkwam, werd verzacht door twee glaasjes wijn en de zon op mijn spieren en volgens mij ook het ontspannen gevoel, me gesteund voelde door haar begrip en ja soms ook raad als ik erom vroeg van waar ik erg tegenop zie en me geen raad mee wist... Door haar reactie voelde ik scherper wat ik ermee wou.
Je hebt er meestal totaal geen zicht op wanneer de uitputting en spierpijnen komen opzetten, wanneer de misselijkheid, het is steeds gokken maar het maakt je vaak onzeker en bang omdat wanneer het begint en je bent nog niet thuis de ellende groot is. De dagen rust voor het evenement gisteren hebben wellicht bijgedragen dat het zo goed verliep. Dat noem ik dan een geluk na een ongeluk. Ik kon over alle narigheid praten zonder dat het me bezwaarde omdat deze vriendin mij en mijn gezin ook al heel lang kent. Ze heeft me nooit behandeld als een kind of ziekelijke, ze betuttelde niet en trachtte evenmin overwicht op me uit te oefenen.
Wat was het uitje met de vriendin leuk. Het is heel lang geleden dat ik het nog zo fijn had, dat ik zo ontspannen thuis kwam... en zelfs wat lichter voelde... We hebben bijgebabbeld en wel vijf uur non stop Af en toe even enkele woorden opgeslagen in het brein terwijl we kauwden op voedsel, slaatje, ijsje, nippen van glaasjes frisse witte wijn... maar verder... praten... praten... praten. Het voelde als een feest... en dat was het ook een beetje (veel). Dat ik de drie afgelopen dagen zowat K.O. was, en dus noodgedwongen ook veel rust moest nemen, kwam vandaag heel goed uit want ik kon wel een heeeel eind wandelen. Ook dat heeft me deugd gedaan... de wind op mijn snoet, de zon ook en de woorden vlogen de rivier over waardoor geen van ons beiden ze voelden als een gewicht. Dan uitblazen op een zonovergoten terrasje. Erg rustig... we zaten er fijn alleen... Omdat ik niet opnieuw drie dagen K.O. wil zijn... namen we na het terrasje het openbare vervoer terug naar huis... daar gaf ik nog een leuke rondleiding om haar al mijn 'schatten' te laten zien. Dat zijn oude spulletjes uit de tweedehandswinkel die ik voor enkele euro kocht en waar ik in goede dagen verheerlijkt om lach telkens mijn blik erop valt. Ik hou van spulletjes uit mijn grootmoeder's tijd, van het rondlopen in zo'n winkel... En ik kan er uren zoet mee zijn, genietend allerlei bekijken, glimlachen om wat ik zie, opnemen, terugzetten,... heerlijk is het. Zo leuk dat ik me op deze manier toch wat kan gunnen. Met enkele eurootjes voelen wij ons de koning te rijk. Je had ons moeten horen, de vriendin en mezelf... want ook zij houdt van oude spulletjes, van romantische, knusse, niet moderne frulletjes... Ooit kochten wij voor mekaar dezelfde film zonder dat we dat van mekaar wisten en gaven die elkaar kado bij een feestdag. Gegierd hebben we toen... zo gek was het. Het was zo'n fijne dag... heb erna wel uren op de sofa gelegen, moet nu ophouden want de spierpijnen zetten weer op. Fijn slapen en nagenieten van de overheerlijke namiddag en morgen bovendien ook nog kunnen uitslapen. Wat moet een mens nog meer?
Ondanks hetgeen ik iedere morgen verricht en wat me normaal lichter doet voelen, gaat hét vandaag niet weg. Ik voel me niet zo goed... Wanneer ik schrijf dat ik 'me niet zo goed voel'... wil dat zeggen dat ik me ronduit slecht en ellendig, heel erg beroerd voel... mijn wereld bezig is te vergaan en dat het schreeuwt en huilt van binnen. Ik wil dat geschreeuw en gehuil het zwijgen opleggen. Uit ervaring weet ik dat het amper lukt en dat ik me rustig moet houden en blijven volhouden wat ik bezig ben, muziek oorverdovend op mijn brein. Zo dat niet helpt, dan moet ik proberen met rusten. En straks een hele warme douche... Soms denk ik dat het alle tranen zijn die ik niet vergoot en niet meer kan vergieten. Dat het één brok pijn is die vastgeklonken zit als een rots in een berg. Hopelijk helpt de babbel straks. Het kan ook door een spanning zijn dat de psychische pijn verergerd is nu... hoe belachelijk het ook is... en terwijl ik me er niet van bewust ben... wat die spanning veroorzaakt. Het uitje straks? Zo voelt het niet, maar het kan. Ik kijk er toch naar uit? Zelfs dan... het is als een Russische roulette, de ene keer voel ik me hondsberoerd en zou ik de hele aarde bij elkaar schreeuwen... de andere keer is het milder. Ik heb geleerd er zo min mogelijk aandacht aan te schenken wat heus niet eenvoudig is als je de pijn in iedere vezel van je wezen voelt. Vroeger ging ik stappen, of poetsen, of rommelen... Zelden hielp dat, vaak werd het nog erger. Ik ontdekte dat rust de pijn verzacht. Soms komt in die periode van rust het verdriet naar de oppervlakte waarmee ik bedoel dat ik het dan voel, die oceaan van tranen die ik niet kan laten stromen... ze zitten vast vast vast. Hopelijk barsten ze op een keer toch eens los. Dat evenement kan nog maanden op zich laten wachten.
We doen dapper verder... waarmee we bezig zijn... alsof je leven er vanaf hangt... en misschien doet het dat ook wel....
Dat wat ik me vandaag voornam te doen, zal niet kunnen volbracht worden ook al is het vrij dringend. Er komt iets fijners voor in de plaats. Tijdens de avond kreeg ik een telefoontje van een vriendin. Ze komt me oppikken om een wandeling te maken en een terrasje te bezetten... Kunnen we ook gelijk bijpraten, zei ze me. Het zal me de babbel worden want wat is er in het jaar dat we mekaar niet meer spraken veel gebeurd. Vroeger telefoneerde ik haar of zij mij... maar zowel haar als mijn energie is tijdens de avond volledig zoek. Overdag vind ik de moed niet om te telefoneren, misschien omdat ik weet dat ina een gesprek met om het even wie ik erna vaak volledig het noorden kwijt ben.
Eigenlijk schrik ik er nu wel van hoe weinig zinvol ik telefoongesprekken nog vind, ik die vroeger toch regelmatig telefoneerde, doe dat nu in het geheel niet meer. Telefoongesprekken putten me uit. Ze maken me vaak van streek. Wanneer mensen mij willen bereiken, werd ik ook overdag onbereikbaar omdat ik het geluid van de telefoon niet of te laat hoor. Ofwel zitten mijn oortjes in om me af te sluiten voor gedachten en indrukken. Soms staat de telefoon uit... dan hoor ik helemaal niets. Ik vind dat niet erg want al die me nodig hebben, kunnen me via mijn mobieltje bereiken... alleen vergat ik dat ik er nog niet toe kwam mijn nieuwe nummer aan ze door te geven.
De dringende zaken die ik vandaag zou volbrengen, verplaats ik naar morgen. Het lijkt me het beste... de planning die ik anders moet verzinnen, beslaat teveel van mijn moed.
Verder voel ik me niet best... soms ben ik bang dat ik er dom aan deed om de medicatie op eigen houtje te verminderen en dat het gevoel dat ik zowat iedere ochtend en vaak ook overdag heb me zal overspoelen. Niet iets wat geruststelt... en toch wil ik nog even doorzetten. Ik heb, geloof ik nood na al die jaren me nog eens met een pak minder of zelfs medicatieloos te voelen. Ik hou het in de gaten... als het schreeuwen in mezelf te erg wordt, als ik de psychische pijn niet langer goed kan hanteren, vermeerder ik wel weer.
Ik wou nog zo graag groetjes plaatsen overal... maar ik kàn niet meer. Slaapwel
)
