Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
27-06-2011
193. Wat zijn ze beklagenswaardig. Is dat zo?..
Ik heb genoeg van het gemekker van mensen die zichzelf oneindig beklagen omdat ze een psychisch of fysieke zieke in huis hebben... en wel op die manier alsof zij en alleen zij dààr het slachtoffer van zijn. Ik heb het niet over mensen die de zieke met respect behandelen. Ik draag die mensen in mijn hart... en mijn dankbaarheid voor ze is grenzeloos.. Zij brengen begrip en tolerantie op en zij gebruiken de zieke en zijn/ haar klachten niet om zichzelf steeds als 'heilige martelaar' af te schilderen of te vrijwaren van welke schuld of tekortkoming dan ook. Het is ondertussen door verschillende mensen geweten dat ik een verstand heb dat scherp staat, en helder afschildert wat sommige mensen liever niet afgeschilderd zien staan... Daardoor maakte en maak ik voortdurend vijanden. Blijkbaar voelen sommige mensen dat ik ze doorzie... en dan rest ze nog één mogelijkheid... me kelderen voor ik ze op een 'bedenkelijke' karaktertrek betrap.
Een vriendin heeft me ooit gezegd dat zij met haar universitaire studies niet eens over de helft van de woorden beschik die ik hanteer... Het was ook haar wens dat ik die mijn taal gebruikte om schriftelijk want mondeling kon ik het niet, duidelijk te maken hoe het voelt om als bps- er door het leven te gaan. Zij hoopte dat ik de spreekbuis zou kunnen zijn voor die het niet konden zeggen. Aan die opdracht hou ik me niet alleen voor alle mensen die zich erin herkennen maar ook voor mezelf. Al kan ik tijdens een crisis evenmin verwoorden hoe ik me voel. Ik leerde mezelf wel (autodidacte) me uit te drukken in het schriftelijke woord.
Ik ontdekte in de bib heel wat boeken over mensen die met een psychisch zieke moeten samenleven. Ik ontdekte jammer genoeg bitter weinig boeken over de psychisch zieke die met de gezonde samenleeft... en erger nog misbruikt wordt om de andere de mogelijkheid te verschaffen zich van alle zondekes en gebreken te vrijwaren door de schuld integraal op de 'psychisch' zieke te kunnen schuiven.
Reken maar dat dàt vaker gebeurt en de psychisch zieke nog oneindig veel meer leed bezorgt. Vooral omdat deze zich meestal niet of amper kan verweren.
Nogmaals ik heb het niet over mensen... die met respect psychisch zieken benaderen... zoals jij ... B... Ik heb enorm veel respect voor jou.
Er was een man die zich 'vriend' noemde... Hij was o zo begripvol en behulpzaam. Echter bij iedere uiting van mijn gevoelens kreeg ik als reactie ofwel een veelbetekenend stilzwijgen ofwel dat hij o zo positief in het leven stond... en daar niet om maalde... Echter wanneer hij het moeilijk had, stond ik wel klaar... en hij vond dat ik hem erg goed begreep. Des te pijnlijker dat hij slechts zijn eigen gevoelens 'OK' vond... zijn verdriet 'OK' vond... zijn gedachten als enige'te volgen' vond. Hij kon alles... en ik hoefde niet een keer een bedenking te plaatsen... want hij... ja, ik schreef het al, kon alles. Daarom dat ik nu met de brokken van zijn 'alles kunnen zit'. Hij klaarde een karwei, hij kon dat... zei hij. Nu... ik zie het dat hij het kon... wat wat hij maakte, breekt en barst overal waar het maar breken en barsten kan.
Ik merkte hoe een manipulator te werk gaat... Hij behandelde me op een manier die niet toestond dat ik het ook maar één keer oneens zou zijn met hem. Hij mocht ongebreideld kritiek leveren op mijn spullen of kleding. En neerbuigend... Hij sprak op degenererende toon. En waarom? Omdat ik me geen dure spullen kon aanschaffen? Alsof daardoor mijn resultaten moesten onderdoen...! Ook over mijn kleding deed hij degenererend. Alsof ik ooit voor hun outfit zou kiezen. Het leken wel doodgravers. En wanneer ik iets niet leuk vond, dan pakte hij het zo in dat ik bijna niet kon weigeren... want dan moest hij alleen gaan of hij wou nu net dit... of dat... voor me doen... . Later draaide hij het dan een slag om... alsof hij mij mee uit had gevraagd om mij te plezieren. En dàt terwijl hij duidelijk wist dat ik van zulke gelegenheden niet hield????
Ook had hij even zoveel argumenten en idiote uitvluchten om me te kunnen aanraken terwijl ik dat haatte. Ach dat was toch gemakkelijker wanneer hij een regenscherm moest ophouden. Ik moest er vooral niets achter zoeken... . Ik begreep hoe prachtig die argumenten waren om precies zijn zin te krijgen... Dat is jammer genoeg niet gelukt... ik huiver van zulke onderkruipsels. Helemaal op het einde probeerde hij op dezelfde manier een familielid achter zijn kar te spannen... echter ondertussen wist die ook uit welk vlees dat creatuur bestond. We wuifden adieu monsieur... ga elders je manipulatie-kunsten beproeven...
Nog één keer moest ik de weerstand overwinnen om op die blog te komen... brrrr... om mijn antwoordjes te kopiëren... dat is bij deze gebeurd... oeff... Hoef ik daar nooit meer te komen. Ik huiver immers elke keer wanneer ik met bepaalde fenomenen in aanraking kom. Hij mag zijn veredelde tonnen zelfbeklag zelf eens nader bekijken... hoeft hij anderen niet meer op die manier aan te vallen over de anderen hun ontboezemingen op ook nog eens hun eigen site....!!!!
Mijn antwoordjes die ik aan deze onverlaat schreef, zijn nu klaar om verzonden te worden naar mijn psychiater. Eerst de onverlaat zijn reacties er nog bij, alles in de juiste volgorde... en klaar is kees.
Het is te bizar voor woorden... en ondanks het warme weer gaat een mens ervan rillen van pure afschuw...
Heilige bimbam... een levenlang je mond houden... is zeker niet gezond... wanneer het vies ruikt naar nog pogingen te onderdrukken... nogmaals de mond gesnoerd te worden, omdat je je verzet tegen hun laatdunkende reacties... terwijl je dacht dat het hier niet zou gebeuren... het zijn toch geen tieners meer, dacht je...
Maar het gebeurde wel... al is het een troost... dat het wellicht gaat over wat een goede vriend me ooit zei van dat soort mensen, dat ze écht dom... emotioneel dom zijn. Kan je ze het ook niet al te erg kwalijk nemen. Wel... ik doe mijn best om dat stuk onverlaat het niet al te kwalijk meer te nemen. Dom, arrogant, het kan me wat,... ze vinden zichzelf heel wat, zij menen over de gevoelens van anderen hun ongezouten mening te mogen verkondigen en helemaal té gek wordt het als ze die ook nog aannemen als de wàre waarheid, het grote voorbeeld... Verheven kannibalisme noem ik dat..
190. Hou je vast.. hier komen nog tonnen zelfbeklag
Benieuwd hoe mijn psychiater zal reageren wanneer ik hem vertel over welke 'begripvolle', 'bezorgde'(???) reactie ik kreeg van een eerder schijnheilig o zo begripvolle individu (nu daarvan was alleen hijzelf blijkbaar overtuigd)... uiteraard krijgt mijn psychiater zowel mijn teksten als die van het begripvolle heerschap integraal in zijn mailbox. Een heerschap dat duidelijk geen weerwind duldt... Nog straffer dat hij het zich meent te permitteren het over mij en mijn gevoelens te mogen hebben en daar ongelimiteerd zijn oordeel op denkt te mogen kleven. Het werd dan nog vooraf gegaan met 'lieve, lieve Lore'... Ja... met zo'n aanhef dacht hij zich alles te mogen permitteren... blijkbaar. En weerwerk bleek niet toegelaten... Of ja, misschien net zo poeslief??? Laatdunkend en neerbuigend... maar dat recht scheen alleen hem van doen. Want mijn 'petje'... vond hij krenkend...
Ik vermoedde al van bij het begin een addertje onder het gras. Ik heb niet zo erg lang moeten wachten voor diens ware aard bovenkwam. ...
Hoe zoetsappiger hun woorden, hoe groter mijn achterdocht. Ik ken ze... jammer genoeg... maar al te goed. Ik doe niet eens meer moeite dit uit te spitten. Insecten zal ik in mijn huis nooit vermorzelen, ik zet ze simpelweg buiten... Dat heb ik ook met dit heerschap gedaan.
Sommige mensen als dit heerschap begrijpen zelf de ondertekst niet onder mijn blogje, lijkt me... Als ze reageren en hun mening te kennen geven over mijn gevoelens dan verwachten ze alleen een 'volmondig' "Jaaa tuurlijk,, je hebt vol-ko-men gelijk. Wat ben je slim, wat ben jij goed. ooooh..." Wellicht zouden ze ook nog willen dat je ze met pluimen bewuifd worden en dat je buigt voor hun oneindige goedheid. Alsof ik ooit om dàt soort goedheid vroeg. Tjonge... diens houding was reeds van bij het begin krenkend, laatdunkend. Ik heb nog héél véél geduld gehad en dat petje was nog véél te vriendelijk...
Blij dat ik niet meer hoef om te gaan met dit soort mensen... het lijden door de stoornis zou er alleen maar door verergeren. Begrip kennen ze niet, alleen hun eigen mening over anderen... dààr geven ze om.
Eén van mijn kinderen moest een boel spullen versjouwen. Uiteraard bood ik mijn hulp aan... extra draagkracht is welkom. Omdat we amper iemand vinden die ons even met de auto zouden kunnen oppikken, moesten we de hele bagage, breekbaar bovendien met de autobus zien te versassen na eerst een flink eind stappen. Het is gelukt... We kwamen volledig uitgeput thuis, zwetend als een rund, en de spieren die ik anders ook voel, lieten zich nu zeker niet onbetuigd. De dingen die we moesten versjouwen waren niet alleen zwaar maar ook erg onhandig om te dragen. Het kan me niet schelen. Het voornaamste is dat alle breekbare spullen heelhuids hier beland zijn. We hadden onderweg wel heel wat beziens... Ik vond het fijn om op deze dag kennis te maken met nog enkele leerkrachten die ik nog niet eerder gezien had. Aardige mensen, dat voelde ik meteen. Ik voel me verder leeg en ver van deze wereld af, alsof alles buiten mij om gebeurt. Ook al ken ik dat gevoel ondertussen, het is en blijft een vervelend gevoel en ik hoop dat ik me vlug terug wat 'normaler' voel op dat vlak. Het is iedere jaar rond onder andere deze tijd vrij erg... omdat het hele ritme overhoop gegooid wordt, daardoor verlies ik niet alleen het noorden maar ook de andere richtingen. Het gevoel van vervreemding verergert. Wanneer ik onder de douche ga, voel ik geen water op mijn huid. Gelukkig staat er een thermostaat zodat ik me niet verbrand.
187. Dan begrijp je weer hoe het komt dat taboes blijven bestaan
Na zulke zaken als waarvan ik gewag maak in voorgaande blogjes begrijp je weer hoeveel moed het kost om die binnenwereld naar buiten te brengen... door middel van dit schrijven bvb.
Wanneer je zaken wil rechtzetten, word je aangevallen op wat je van jouw binnenwereld naar buiten bracht...
Ergens word je op die manier gedwongen om die binnenwereld ook binnen te houden waardoor het onbegrip verder kan gedijen... en het taboe over psychische zieken en ziekten nooit doorbroken zal worden...
Ik heb me niet voor niets geïsoleerd... en me slechts omringd door mensen die een zeer groot vermogen tot begrijpen hebben.... en dat is iets heel anders dan enggeestigheid die wanneer ze niet in staat zijn te begrijpen maar meteen overgaan tot veroordeling.
Ik heb nog nooit problemen gehad met iemand die me zei dat ze zich niet kunnen indenken hoe dat moet voelen... en die eigenlijk door mijn verhalen meer willen en kunnen begrijpen. Ik heb evenmin moeite met mensen die een bedenking plaatsen mét ruimte voor mijn verklaring of weerlegging.
Ik heb daarentegen ontzettend veel problemen met mensen die omdat zij niet voelen wat ik voel (gelukkig voor ze) meteen overgaan tot veroordelen, bekritiseren... enz... en die zelf mogen 'kleineren' door telkens opnieuw hier te komen schrijven wat ze van mijn gevoel vinden en dat het maar wat belachelijk is om voor een technische storing van streek te geraken...??? Vreemd dat wanneer ik ze van weerwerk dien ze me vervolgens gaan aanvallen en nogmaals 'kleineren' omdat ik het waagde (toen mijn geduld met ze het eindelijk begaf) gewag te maken van 'dat het hun petje blijkbaar te boven ging'... Dat noemen ze gekrenkt worden... (in hun egootje?) En wat doen zij na dat sobere petje? Ze gaan plots wat ze ervoor nog bewonderden als zou ik het zo goed kunnen beschrijven nu benoemen 'als misplaatst zelfbeklag, tonnen zelfbeklag dat ik op mijn eigen site' (dacht ik toch) zou lozen' volgens ze'??? Is dat dan geen krenking en zelfs nog erger dan dat? Dat gààt nu ook mijn petje te boven... valt mijn petje zelfs bij in het niet.... En van het hypocriete in hun eerdere beweringen wordt hier dan nog gezwegen...
Jammer dat ze zich niet méér bezighouden met hun eigen gevoel dan met het mijne... (of poogden ze me als vervangmiddel te laten dienen voor mogelijk elders hun gevoel van falen????)
Zij mogen van mij ongelimiteerd over hun gevoelens, verdriet en angsten praten... Geen haar op mijn hoofd dat eraan dàcht dit 'tonnen zelfbeklag' te noemen... nu noem ik het graag 'veredelde vorm van zelfbeklag'... wie zijn gat brandt... moet op de blaren zitten hé.
Het zij zo... de wereld zal altijd uit ook dat soort mensen bestaan... anders zou het vast een hemel op aarde zijn.
Ik begrijp ook lang niet iedereen hoor. Ik heb het vooral moeilijk met betweters en mensen die menen dat zij mij eens menen te moeten komen vertellen wat ik voelen mag en mij vervolgens weerwerk verbieden....?tenzij ik wil 'afgeslacht' worden. Vroeger was ik dààr bang voor... Nu niet meer. Ik gebruik mijn intuïtie nu... en laat me niet langer tot pulp vermalen. Ik ben geen doetje en nog minder een idioot. Ik zwijg niet meer... maar bijt van me af... Zwijgen...en slikken is één van de oorzaken dat depressies verergeren...
Nog steeds vraag ik me af wààrom het hem zo dwars zat dat ik aandacht kreeg, begrip en werkelijke vriendschap van mensen... maar het is hem aan hem om uit te zoeken waarom, niet aan mij. Ik sluit wel mijn barelen voor deze persoon.
Onderdrukte mensen... mensen die jarenlang de mond gesnoerd werden op velerlei manieren... nogmaals de mond trachten te snoeren... kan je bijna misdadig noemen. Hiermee besluit ik deze misselijkmakende geschiedenis en ga ik verder met mijn leven... op mijn manier, met mijn beperktheden, mijn gevoel, mijn gedachten... en mijn hart voor mensen die het wél en wérkelijk goed met anderen menen... en reken maar dàt ik dàt voel.
Het blijft een schok te merken hoe sommige mensen menen dat zij over mij dingen kunnen komen vertellen en dat als waarheid aannemen (erger nog ze schijnen alleen mijn beaming te eisen van wat zij mij willen doen slikken??? Ik schijn zelfs niet eens meer het recht te hebben ze te vertellen dat wat zij invullen over wat ik voel, niet klopt!!!! Dat ze zich ook nog vrienden of zo wanen die me nog een dienst bewijzen ook door me 'eens flink de waarheid te vertellen.... over mijn zogenaamd mis-plaatst zelfbeklag...????' Tjonge...
Hoe venijnig en giftig ze worden als ik dat wat zij als waarheid over mij menen te verkondigen, weerleg en wil verduidelijken....? Asjemenou...
Ja zeker... na de zoveelste keer was mijn geduld op...en liet ik me ontvallen dat het duidelijk hun petje te boven ging. Dat noemen ze dan 'agressief' wat ik nog kan toegeven, al is de term lichtelijk overdreven... Zeker wanneer je het vergelijkt met wat zij mij antwoordden. Wat verstaan ze onder 'met mij begaan zijn, en hun bezorgdheid om mij???' Dat lijkt me een zeer bedenkelijk argument wanneer ik lees wat zij over mijn 'ontboezemingen' hier vinden... dat ik mijn binnenwereld hier laat zien, noemen ze 'tonnen zelfbeklag gieten'... en bovendien ook nog 'misplaatst'...??? Pas een half uur later bedacht ik hoe hun aanval méér over ze zegt dan over mij. Ik vermoed namelijk een vorm van projectie... of is hun veredelde manier van 'zelfbeklag' geen zelfbeklag dan? Al zou ik er niet eens aan gedacht hebben voor ze mij aanvielen hun 'ontboezemingen op hun site' zo te noemen...
Wat is er bovendien mis met klagen over wat je kwetst, pijn doet, verdriet geeft, ontreddering bezorgt? Je zal vast geen ergere depressie krijgen. En wanneer ik vertel wat de stoornis met mij doet... dan is dat niet meer en niet minder dan dat... 'vertellen wàt de stoornis met me doet'.
Wat is er mis met de binnenwereld naar buiten te brengen? Probeer maar eens een taboe te doorbreken als wat je over jouw beleven vertelt, op deze manier onthaald wordt...
Wanneer je daar nog maar aan begint, zijn ze daar al, die jou gaan vertellen hoe je je mag voelen en hoe niet, ze nemen zichzelf als dé maatstaf. Wee je gebeente als je het waagt ze te vertellen dat ze het mis hebben wat jouw gevoel betreft... dan krijg je de wind van voor.
Ga ik dan over hun gevoel oordelen of over wat zij op hun site aan verdriet en problemen schrijven? Heb ik ooit om hun 'bezorgdheid' of 'hulp' gevraagd? Of erger nog hun betutteling? (alsof ik voorvoelde wààrtoe dat schijnheilige meevoelen diende...) Als ik me verzet en weerleg wat zij menen dat mij mag van streek brengen of niet... is mijn site plots een van tonnen zelfbeklag...????
Dat bedoel ik met de befaamde addertjes onder het gras... van die zogenaamde o zo begripvolle kerel in dit geval... o ze willen je zo helpen, laten ze al bij de eerste bezoekjes weten... maar daar hoort blijkbaar niet jouw weigering van hun hulp bij... en al helemaal niet als je voor jezelf opkomt.... Vreemd toch hé?
Sommige mensen genieten meteen mijn vertrouwen en dat hebben ze nog steeds...!!! Zij mogen best een andere mening hebben maar meestal zijn ze niet zo arrogant om te menen dat die andere mening dé waarheid is. Zij gaan er niet vanuit dat zij mijn gevoel beter kunnen beoordelen dan ikzelf, ze zijn ze eerder 'bedachtzaam'. Ze staan open voor... net zoals ik open sta voor...
Bij anderen voel ik onder al die ongelofelijke goedhartigheid iets gevaarlijks... de onoprechtheid. Ik hoef meestal niet te lang te wachten... tot dàt bovenkomt... het duveltje uit het doosje.
Als ieder voor zijn eigen deurtje keert, is toch heel het straatje schoongeveegd? Als je niet kan verdragen dat ik jouw oordelen over mij weerleg, dan is dat jammer... maar het zij zo... hier hoef je niet meer te komen oordelen of aanvallen. Kijk eerst eens naar jezelf... Natuurlijk vraag ik me af wat je eigenlijk van mij wilde. Jouw gelijk halen? Waarom? Wie is daar uiteindelijk mee gebaat? Jijzelf hé... !!! Jouw waarheid over mij... is niet 'mijn' waarheid maar de 'jouwe'. Niet eens over mijn gevoel maar over het jouwe dat je mij toebedeelt, iets wat ze in de psychologie geloof ik projectie noemen.
185. je kan toch niet bepalen wat een ander mag/kan voelen?
Het treft me opnieuw hoe anderen voor je menen te mogen bepalen wat je wel of niet kan/mag voelen. Of er een oordeel over denken te kunnen vellen. Erg is het wel dat ze niet beseffen waaruit begrip dan wel kan bestaan. Is begrip een oordeel vellen over iemand anders zijn/haar ontreddering? Zonder dat je die andere kent? Zonder dat je nog maar voor een fractie beseft wat bepaalde zaken voor die ander kunnen betekenen? Hoe die ander zich staande wist te houden en nog stand houdt? Ach... zo gebeurt dat niet alleen met ontreddering, maar ook met verdriet. Zo bepalen sommige mensen voor anderen wanneer het verdriet om een geliefde voorbij moet zijn... of dat ze dààr nu toch niet meer om mogen huilen. Alsof er een maat staat op verdriet en rouw... alsof iedere mens op dezelfde manieren rouwt en de tijd die daarvoor nodig is. Ze beseffen niet eens hoeveel pijn hun onbegrip rouwenden bezorgt. Hoe de ontreddering er nog door kan vergroten. Je gaat je isoleren, je weghouden van al dat onbegrip door die mensen te vermijden. Daardoor komen veel mensen in de problemen, belanden in een depressie of krijgen lichamelijke klachten omdat ze niet meer durven verdrietig zijn of rouwen... uit angst voor al die betweters of veroordelers die in jouw plaats eens zullen bepalen hoe je en waarvoor je ontredderd mag zijn, hoe lang je verdriet mag duren, hoe je moet rouwen of hoe niet... Het vervult me met afschuw. Soms word ik er nijdig van...
184. Drie dagen of waren het er vier buiten werking...
Gelukkig voor ze... maar àls ik toen op mijn beheerpagina had kunnen komen, had ik mijn site weggehaald. Het is immers niet de eerste keer dat ik op die manier mijn plaatske verspeel... Iets wat belangrijk is voor mij, een vorm van erkenning geeft, het gevoel dat ik besta. Ook dat ik vier dagen niet kon schrijven op mijn site of met grote moeite, zoveel moeite dat het niet schrijven minder schadelijk voelde dan op die manier.
Ik voel weerstand en verzet... om allerlei. Ik wil het doen met de middelen die ik heb... maar waar je ook gaat, staat of zit... telkens stoot je op zaken die de boel saboteren.
Je wordt uitgesloten omdat je je bepaalde zaken niet kan veroorloven? Of omdat je geen technische bol hebt. Welke bol je dan wel hebt die wordt door sommigen ondergespit of vermorzeld zoals een leraar van me die het als een bedreiging zag dat ik iets kon en wel uit mezelf... zonder zoals hij hoge studies gevolgd te hebben... Ik werd daar op zovele manier gesard, genegeerd, een voorwerp van 'subtiele' spot dat ik instortte voor mijn examen daar. Ik ben nooit meer teruggegaan.
Ik heb het in mijn leven net iets te vaak moeten ervaren hoe zaken die me net een goed gevoel gaven, het voorwerp werden van spot, afgunst, haat, en die vreselijke drang van ze om me de grond in te boren, of me trachten te kraken zodat die doorn in hun ogen verdwijnt... Het is enkele mensen gelukt...
Er was een tijd dat ik genoot van fotograferen.. Vreemde zaken zijn er toen gebeurd. Ik kon mee met een beroeps. De nachtans samen uitgezochte foto's werden echter niet gebruikt door zijn medewerker.... Mijn kleine toestelletje werd het voorwerp van spot. En mijn kleding... Mijn naam werd niet vermeld. Er werd op verschillende manieren met me gesold. Ze gingen ook met de eer lopen wat een hele reeks getoonde foto's betrof.... Allemaal zaken die mijn gevoel zo al niet te bestaan, geen goed hebben gedaan. Ik gaf nooit meteen op... maar ergens afgelopen jaren... gaf ik al die gevechten tegelijk op. Het interesseert me allemaal niets meer...
Het werkt hier weer... gelukkig. Toch vreemd dat ik nergens een bericht vond dat het op 'seniorennet' mis ging. Enkele lezers hier hebben me op de hoogte gebracht maar toen had ik al allerlei uitgezocht en uitgeprobeerd wat slechts nog meer stress en ellende gaf want het bleek allemaal een maat voor niets.
Mijn mooie plaatsje in de top 20 ben ik ondertussen kwijt... en dat is iets dat ik niet voor het eerst tegenkom... dat door iets dat buiten mij om gaat, iets wat voor mij van betekenis is en erkenning geeft, verloor. Ik ben het eerlijk gezegd ook moe om ook daar tegen te moeten opboksen. Ik kruip even weg... om dit en nog meer te laten bezinken.
Ik weet niet wat er aan de hand is. Ik probeerde de cookies te verwijderen, iets wat ik op mijn vorige computer nooit hoefde te doen. Waarom gaat het zo moeizaam om op mijn site te geraken. Een berichtje schrijven is al hels. Waardoor kwamen die cookies erop? Hoe kan ik ze vermijden. Ik kan dit er niet bij hebben. Doodmoe terug gekomen van een medische onderzoek. In de autobus wist ik niet meer hoe te zitten van ellende en pijn aan mijn spieren. Dat gevoel ook dat ik door de paniek die er ontstond, toen ik die witte burcht met geen mogelijkheid binnengeraakte, tenzij met een lift waarin ik niet wilde stappen door claustrofobie, helemaal overstuur door de zoektocht naar een trap en bovendien ook angst dat ik te laat was, de arts even later te woord stond. Het was zo'n akelig gebouw... ik dierf niet hoger dan de tweede trap. Niemand daar in de buurt. Een ideale plek om aangerand te worden. Hoe vaak ik over en weer liep, gierend de paniek in mij. Ik zou te laat komen. Ik geraakte er niet binnen. Ik kon uiteindelijk de hulp inroepen van nog twee andere bezoekers die van de lift vandaan kwamen. Uiteindelijk bleek de vergissing. Nu vraag ik me af of zij die weten van die vergissing het met opzet doen? Waarom vermelden ze niet dat het onderzoek niet op het eerste, niet op het tweede maar op de derde etage plaatsvindt? Begrijpen ze niet dat ik daar helemaal alleen in dat akelige gebouw, die doodstille verlaten hal niet NOG hoger dierf dan het tweede???? Helemaal van streek kwam ik dankzij hulp op de juiste plaats. Moe, down... leeg. En dan ook nog problemen om op mijn blogje te komen. Ellendig voel ik me. Straks blaas ik ook deze site op.
Vandaag huildend van de therapie vandaan gekomen. Wil niet meer schrijven waar ik het over had... toen ook daar de tranen losbraken... Ben erna op de autobus gestapt, naar de hoofdstad. Vocht zelfs daar tegen de tranen. Als een zombi... chocoladebroodje gegeten met een kop koffie... gedwaald... dwalen geeft rust. Tweedehandszaken bezocht voor de goedkope artikelen maar ook de mensen die niet verlegen zijn om aardig te zijn tegen anderen. Verder voel ik me moe en leeg. Ik lachte alleen tegen kindjes en hun mama's in de autobus... en een jongetje van max. 10... waar ik naast mocht zitten, kreeg enkele keren een zeldzaam geworden geschenk... Kinderen zijn de enigen die ik nog vertrouw.
Het lijkt allemaal zo eenvoudig... daarom dat ik het na al die jaren nog niet begrijp en wanneer er nu zeldzaam weer een glimpje besef binnengleed, kan dat de volgende keer alweer geheel en al verdwenen zijn. Moet ik steeds in een of andere crisis belanden voor er een lichtje gaat branden? En als dat lichtje brandt, dan brandt het nooit lang genoeg... het dringt niet helemaal door, niet in die mate dat ik het voor altijd onthou. Ik begrijp dat het alweer een lange tijd éénrichtingsverkeer is... dat er maar genomen wordt en genomen... altijd klaar staan... altijd bereid je en als dank slachten ze je af, krenken er op los. Ondergetekende, onnozele gans, bleef dapper wegslikken hoe anderen in een rotbui zich als vanzelfsprekend het recht toeëigenen dat ze je voor het minste geringste mogen afsnauwen. Waag het niet die dagen om iets te vragen... dan wordt je neus er net niet afgebeten. Blijft zoiets te lang duren, komt het te vaak voor, gecombineerd met zaken waar je zelf mee zit, die de spanning bij jou al omhoog jagen, dan komt het tot een crisis... dan voel je immers weer haarscherp hoe weinig jij betekent... hoe weinig respect er voor jou is, hoe weinig met jou rekening gehouden wordt. Waar jij als vanzelf je steun biedt, wordt diezelfde steun niet één keer aangeboden... je dopt je eigen boontjes maar, telkens weer... je kan niet eens meer hulp vragen in die perioden omdat hun gesnauw, hun humeurigheid die soms grenst aan vijandigheid je veel te erg verwondt. En ja... gisteren stortte je in... voor de tweede keer deze week. Maar pas nu, vandaag begrijp je wat daar allemaal aan vooraf is gegaan... Je beseft hoe erg het wel is dat het altijd diezelfde weg op schijnt te gaan... eisen dat je klaarstaat voor jan en alleman, ze weten dat ze op jou kunnen rekenen.. hoe je jouw gezelschap aanbiedt als ze ergens tegenop zien... ... en plots merk je hoe weinig respons erop komt... en hoe weinig erkenning er is... hoe zelden, in feite nooit... ze jou steunen. Als je niet met hand en tand uitlegt hoe je ergens tegenop ziet, dan zien ze het ook niet... ze nemen jouw leven slechts als verhoging van hun comfort. Ze staan er niet bij stil dat jij ook wel eens steun behoeft, best ook een keer hulp kan gebruiken, je vaak te moe bent om erom te vragen of erger te angstig werd omdat je dat snauwen dat erop volgt er niet meer bij kan hebben.
Crisis twee achter de rug... Gevolgd door een oceaan van tranen. Die kwam er door warme woorden uit onverwachte hoek. Toen ik ergens in een berichtje vertelde, een deel van het geheel, kreeg ik een reactie die me meteen zeer veel erkenning gaf. Eén woord maar het was er 'plets op'. Doet goed... en 't maakte het vastgeklonken verdriet los. Ik kon de tranen niet stoppen... Ergens toen de tranenvloed gestopt was maar ik moe en verwezen verder schreef, ging de bel maar ik bleef zitten waar ik zat. Ons hondje maakte van zijn oren... maar ik bleef... nog steeds zitten waar ik zat. De beller bleef bellen... Plots werd ik bang dat het één van mijn kinderen was die zijn sleutel vergat. Ik keek door het raampje in de deur maar zag niemand staan. Waar zat ik met mijn verstand toen ik toch de deur opende? Het was een man van enkele straten verder. Een naar heerschap. Zijn schijnheilige vrouw was erbij. Ze deden me in het verleden de duvel aan. Nu hadden ze plots bloemetjes bij. Het liefst was ik gevlucht maar ik stond als versteend naar ze te staren. Wat wilden ze van me? De vrouw stak de bloemetjes toe. Ze verontschuldigden zich beiden voor de vergissing... zo noemden ze de lastercampagne die zowat ontaardde... zo noemden ze de valse beschuldigingen uit het verleden, de kwaadsprekerij, de talloze aanvallen op mijn persoon. Uiterlijk onbewogen hoorde ik die twee aan. Geen glimlach... die leek voor eeuwig bevrozen in mij. Eenmaal in de woonkamer gooide ik de bloemen meteen op de mestvaal. Denken ze dat ik gek ben? Ik vertrouw ze nooit meer, nu mogen ze met een hele bloemenwinkel afkomen. Ze gingen die ene grens voorbij na al zovele anderen... dan is er geen weg terug, toch niet die van vertrouwen. Ik zal ze wel groeten en niet zo grof zijn als zij zovele jaren maar daar houdt het mee op. Ik weet hoe dit soort mensen in elkaar zit en dat het heus niet lang zal duren voor ze opnieuw beginnen met hun favoriete tijdverdrijf.
Bepaalde zaken en houdingen kan ik niet meer verdragen. Ze maken me zelfs ra-zend. Ik neem het niet meer... en terwijl ik zwijg, kook ik, spuug ik puur vergif.. in mezelf. Want ik zwijg nog altijd... Ik verdraag de humeurigheid niet meer... de humeurigheid omdat ik vroeg om 3 emmers over het terras te gooien? Pas op, snauwde ze en ik kreeg een duw. Een deel van de emmer kreeg ik op mijn mooie rok. Dan kan ik geen woord spreken... zo geschokt voel ik me. Wat denkt ze me te behandelen als een insect omdat ik haar 'iets' vroeg???? Ik neem zulke zaken niet meer. En ik hoef de ontkenningen ook niet meer achteraf dat ze dat niet zo zeiden. Ik hoorde wat ik hoorde... ben geen ezel... Ik liet me jaren zo behandelen door een deel van de mensheid. Nu komt mijn hele wezen daar tegen in verzet... ! Het leven is al moeilijk genoeg. Op zulke ogenblikken... kunnen ze allemaal naar de maan vliegen.
Tjonge wat was ik blij vanmorgen toen ik wakker werd en besefte dat wat ik droomde werkelijk een droom was geweest en geen realiteit... Ik droomde dat ik met mijn fiets in de hand naar het marktplein stapte met mijn tas in het mandje van mijn fiets. Ik bedacht plots dat ik hem beter over mijn schouder zou hangen om zakkenrollers geen kans te bieden er met mijn schamele bezittingen vandoor te gaan. Ik keek naar mijn tas en die stond open. Natuurlijk was ik verbaasd... maar ik sloot die. Even later wilde ik mijn geldbeugel nemen en die was weg. Ik zocht en zocht, kon het niet geloven... Het begon stilaan tot me door te dringen dat de zakkenroller had toegeslagen en er met mijn geldbeugel vandoor was. Er zat uitzonderlijk ook nog eens 100 euro in... Ik was er niet goed van... en dan nog abonnementen en andere belangrijke documenten, mijn bankkaart.. Het voelde op dat ogenblik of mijn wereld stortte verder in. Het was vooral een klap omdat ik al-tijd bijna overdreven erg lette op mijn tas en allerlei maatregelen trof om die gauwdieven maar geen kans te geven er met mijn weinig geld vandoor te gaan. Door de verwardheid en sufheid, dat gevoel elders te vertoeven, was ik even niet op mijn hoede. Toen werd ik wakker... het duurde even eer ik ten volle besefte dat ik het maar gedroomd had, dat het niet werkelijk gebeurd was... mens... wat wàs ik opgelucht...!
De afgelopen dag gaf me een sprankeltje hoop, het was even lichter, ik hervond opnieuw wat rust. Ik mag niet verder denken dan die vier letters, niet verder denken dan het nu... omdat de angst opnieuw als een bliksemflits door me heen schoot toen ik dat woord schreef. Niet denken aan morgen, niet denken aan overmorgen en helemaal niet denken aan vrijdag. Niet denken aan wat je zal/moet/mag/kan/wil zeggen... gewoon niets dan alleen leven in het nu, niet verder denken dan het tikken op de toetsen voor dit blogje en lezen tot mijn ogen dichtvallen.
Ik ben op één van de kleintjes gaan passen. Al werd ik even nerveus en bang dat ik het er niet goed af zou brengen. De oude angst. Ik zei tot mezelf mijn intuïtie te volgen... dan zou alles wel los lopen... Na enkele minuutjes sliep het kleintje in mijn armen. Dat gaf me een gevoel van vrede. Ik ben nu al enkele uren thuis, was heel erg moe.
Met mijn twee jongste kinderen keek ik een film, een rare hoor... maar toch ook een speciale film waar we veel aan hadden... 'Dorothy'... Ik had vrij meteen door over welke stoornis het in deze film ging... niet de mijne Die dvd kocht ik voor een prikje in zo'n boekenzaak, waar ze ook cd's en dvd's verkopen... ik wist niet waar we ons aan konden verwachten... maar 't was een mooie film, bijzonder en niet alledaags. We vreesden even dat het iets excorsistisch was... dat was het gelukkig niet daar kan ik alvast niet tegen. En nu ik hier nog even een babbeltje kon slaan, kan ik met een toch weer iets luchtiger gemoed gaan slapen. En ik weet dat we geen nachtlawaai meer hoeven te vrezen... alles is onder controle
Ik zou wel kunnen huilen... maar ik ben er té moe voor. Dus huil ik niet. (alsof ik het wel zou kunnen als ik niet moe was... )
Zo blij dat één van mijn kinderen vrij had vandaag en kon helpen met de administratieve verplichtingen. Wanneer ik het niet alleen hoef te doen, is het al iets minder belastend.
Alle drie de zaken die ik dringend moest oplossen, zijn opgelost.
Gelukkig heb ik nog een half uurtje om te recupereren van onze tour du monde... pffff... en met een biertje erbij... om de spierpijnen te milderen en de vermoeidheid (misschien door stress) weg te nemen.
En weer sluipt pijn en verdriet door mijn lijf... waarom? Ik weet het heus niet. Ik schenk er (zoals gewoonlijk) geen aandacht aan.
Al enkele dagen merk ik hoeveel moeite het ordenen van mijn gedachten me kost. Het is alsof mijn hoofd vol water loopt, er een waterval in zit. Ik moet herlezen en herlezen en toch schijn ik niet meer in staat te zien of ik iets één keer of drie keer herhaalde terwijl het vage gevoel blijft dat ik in herhaling viel. Het lijkt of ik niet meer kàn lezen... wel losse woorden maar zonder samenhang. Alsof alles terwijl ik het lees uitloopt en één grote vlek werd... als een klomp ijs die ze in de oven zetten op 200 graden. Pfff, niet simpel om op deze manier een blogje in elkaar te krijgen.
Het is behoorlijk lastig. Ik weet niet hoe het komt. Of misschien voel ik het niet helder te zien. Soms loopt in een blogje voor mijn gevoel alles door elkaar heen en de gedachten die gewoonlijk al klaar in mijn hoofd zitten, springen weg als botsballen.
Vandaag las ik reft een rustdag in. Door de chaos en vermoeidheid gisteren, de crisis en het ver weg zijn, moet ik nu die noodzakelijke paperassen nog in orde maken en voedingswaren inkopen. Ook het overrompelende van de talloze telefoontjes gisteren, de deurbel, de brief, enz... hebben wellicht allemaal meegeholpen om mijn brein en de rest van mijn wezen aan het tollen te brengen. .
Ik heb enorm veel respect voor jou.
