Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
23-06-2011
Vandaag huildend van de therapie vandaan gekomen. Wil niet meer schrijven waar ik het over had... toen ook daar de tranen losbraken... Ben erna op de autobus gestapt, naar de hoofdstad. Vocht zelfs daar tegen de tranen. Als een zombi... chocoladebroodje gegeten met een kop koffie... gedwaald... dwalen geeft rust. Tweedehandszaken bezocht voor de goedkope artikelen maar ook de mensen die niet verlegen zijn om aardig te zijn tegen anderen. Verder voel ik me moe en leeg. Ik lachte alleen tegen kindjes en hun mama's in de autobus... en een jongetje van max. 10... waar ik naast mocht zitten, kreeg enkele keren een zeldzaam geworden geschenk... Kinderen zijn de enigen die ik nog vertrouw.
Het lijkt allemaal zo eenvoudig... daarom dat ik het na al die jaren nog niet begrijp en wanneer er nu zeldzaam weer een glimpje besef binnengleed, kan dat de volgende keer alweer geheel en al verdwenen zijn. Moet ik steeds in een of andere crisis belanden voor er een lichtje gaat branden? En als dat lichtje brandt, dan brandt het nooit lang genoeg... het dringt niet helemaal door, niet in die mate dat ik het voor altijd onthou. Ik begrijp dat het alweer een lange tijd éénrichtingsverkeer is... dat er maar genomen wordt en genomen... altijd klaar staan... altijd bereid je en als dank slachten ze je af, krenken er op los. Ondergetekende, onnozele gans, bleef dapper wegslikken hoe anderen in een rotbui zich als vanzelfsprekend het recht toeëigenen dat ze je voor het minste geringste mogen afsnauwen. Waag het niet die dagen om iets te vragen... dan wordt je neus er net niet afgebeten. Blijft zoiets te lang duren, komt het te vaak voor, gecombineerd met zaken waar je zelf mee zit, die de spanning bij jou al omhoog jagen, dan komt het tot een crisis... dan voel je immers weer haarscherp hoe weinig jij betekent... hoe weinig respect er voor jou is, hoe weinig met jou rekening gehouden wordt. Waar jij als vanzelf je steun biedt, wordt diezelfde steun niet één keer aangeboden... je dopt je eigen boontjes maar, telkens weer... je kan niet eens meer hulp vragen in die perioden omdat hun gesnauw, hun humeurigheid die soms grenst aan vijandigheid je veel te erg verwondt. En ja... gisteren stortte je in... voor de tweede keer deze week. Maar pas nu, vandaag begrijp je wat daar allemaal aan vooraf is gegaan... Je beseft hoe erg het wel is dat het altijd diezelfde weg op schijnt te gaan... eisen dat je klaarstaat voor jan en alleman, ze weten dat ze op jou kunnen rekenen.. hoe je jouw gezelschap aanbiedt als ze ergens tegenop zien... ... en plots merk je hoe weinig respons erop komt... en hoe weinig erkenning er is... hoe zelden, in feite nooit... ze jou steunen. Als je niet met hand en tand uitlegt hoe je ergens tegenop ziet, dan zien ze het ook niet... ze nemen jouw leven slechts als verhoging van hun comfort. Ze staan er niet bij stil dat jij ook wel eens steun behoeft, best ook een keer hulp kan gebruiken, je vaak te moe bent om erom te vragen of erger te angstig werd omdat je dat snauwen dat erop volgt er niet meer bij kan hebben.
Crisis twee achter de rug... Gevolgd door een oceaan van tranen. Die kwam er door warme woorden uit onverwachte hoek. Toen ik ergens in een berichtje vertelde, een deel van het geheel, kreeg ik een reactie die me meteen zeer veel erkenning gaf. Eén woord maar het was er 'plets op'. Doet goed... en 't maakte het vastgeklonken verdriet los. Ik kon de tranen niet stoppen... Ergens toen de tranenvloed gestopt was maar ik moe en verwezen verder schreef, ging de bel maar ik bleef zitten waar ik zat. Ons hondje maakte van zijn oren... maar ik bleef... nog steeds zitten waar ik zat. De beller bleef bellen... Plots werd ik bang dat het één van mijn kinderen was die zijn sleutel vergat. Ik keek door het raampje in de deur maar zag niemand staan. Waar zat ik met mijn verstand toen ik toch de deur opende? Het was een man van enkele straten verder. Een naar heerschap. Zijn schijnheilige vrouw was erbij. Ze deden me in het verleden de duvel aan. Nu hadden ze plots bloemetjes bij. Het liefst was ik gevlucht maar ik stond als versteend naar ze te staren. Wat wilden ze van me? De vrouw stak de bloemetjes toe. Ze verontschuldigden zich beiden voor de vergissing... zo noemden ze de lastercampagne die zowat ontaardde... zo noemden ze de valse beschuldigingen uit het verleden, de kwaadsprekerij, de talloze aanvallen op mijn persoon. Uiterlijk onbewogen hoorde ik die twee aan. Geen glimlach... die leek voor eeuwig bevrozen in mij. Eenmaal in de woonkamer gooide ik de bloemen meteen op de mestvaal. Denken ze dat ik gek ben? Ik vertrouw ze nooit meer, nu mogen ze met een hele bloemenwinkel afkomen. Ze gingen die ene grens voorbij na al zovele anderen... dan is er geen weg terug, toch niet die van vertrouwen. Ik zal ze wel groeten en niet zo grof zijn als zij zovele jaren maar daar houdt het mee op. Ik weet hoe dit soort mensen in elkaar zit en dat het heus niet lang zal duren voor ze opnieuw beginnen met hun favoriete tijdverdrijf.
Bepaalde zaken en houdingen kan ik niet meer verdragen. Ze maken me zelfs ra-zend. Ik neem het niet meer... en terwijl ik zwijg, kook ik, spuug ik puur vergif.. in mezelf. Want ik zwijg nog altijd... Ik verdraag de humeurigheid niet meer... de humeurigheid omdat ik vroeg om 3 emmers over het terras te gooien? Pas op, snauwde ze en ik kreeg een duw. Een deel van de emmer kreeg ik op mijn mooie rok. Dan kan ik geen woord spreken... zo geschokt voel ik me. Wat denkt ze me te behandelen als een insect omdat ik haar 'iets' vroeg???? Ik neem zulke zaken niet meer. En ik hoef de ontkenningen ook niet meer achteraf dat ze dat niet zo zeiden. Ik hoorde wat ik hoorde... ben geen ezel... Ik liet me jaren zo behandelen door een deel van de mensheid. Nu komt mijn hele wezen daar tegen in verzet... ! Het leven is al moeilijk genoeg. Op zulke ogenblikken... kunnen ze allemaal naar de maan vliegen.
Tjonge wat was ik blij vanmorgen toen ik wakker werd en besefte dat wat ik droomde werkelijk een droom was geweest en geen realiteit... Ik droomde dat ik met mijn fiets in de hand naar het marktplein stapte met mijn tas in het mandje van mijn fiets. Ik bedacht plots dat ik hem beter over mijn schouder zou hangen om zakkenrollers geen kans te bieden er met mijn schamele bezittingen vandoor te gaan. Ik keek naar mijn tas en die stond open. Natuurlijk was ik verbaasd... maar ik sloot die. Even later wilde ik mijn geldbeugel nemen en die was weg. Ik zocht en zocht, kon het niet geloven... Het begon stilaan tot me door te dringen dat de zakkenroller had toegeslagen en er met mijn geldbeugel vandoor was. Er zat uitzonderlijk ook nog eens 100 euro in... Ik was er niet goed van... en dan nog abonnementen en andere belangrijke documenten, mijn bankkaart.. Het voelde op dat ogenblik of mijn wereld stortte verder in. Het was vooral een klap omdat ik al-tijd bijna overdreven erg lette op mijn tas en allerlei maatregelen trof om die gauwdieven maar geen kans te geven er met mijn weinig geld vandoor te gaan. Door de verwardheid en sufheid, dat gevoel elders te vertoeven, was ik even niet op mijn hoede. Toen werd ik wakker... het duurde even eer ik ten volle besefte dat ik het maar gedroomd had, dat het niet werkelijk gebeurd was... mens... wat wàs ik opgelucht...!
De afgelopen dag gaf me een sprankeltje hoop, het was even lichter, ik hervond opnieuw wat rust. Ik mag niet verder denken dan die vier letters, niet verder denken dan het nu... omdat de angst opnieuw als een bliksemflits door me heen schoot toen ik dat woord schreef. Niet denken aan morgen, niet denken aan overmorgen en helemaal niet denken aan vrijdag. Niet denken aan wat je zal/moet/mag/kan/wil zeggen... gewoon niets dan alleen leven in het nu, niet verder denken dan het tikken op de toetsen voor dit blogje en lezen tot mijn ogen dichtvallen.
Ik ben op één van de kleintjes gaan passen. Al werd ik even nerveus en bang dat ik het er niet goed af zou brengen. De oude angst. Ik zei tot mezelf mijn intuïtie te volgen... dan zou alles wel los lopen... Na enkele minuutjes sliep het kleintje in mijn armen. Dat gaf me een gevoel van vrede. Ik ben nu al enkele uren thuis, was heel erg moe.
Met mijn twee jongste kinderen keek ik een film, een rare hoor... maar toch ook een speciale film waar we veel aan hadden... 'Dorothy'... Ik had vrij meteen door over welke stoornis het in deze film ging... niet de mijne Die dvd kocht ik voor een prikje in zo'n boekenzaak, waar ze ook cd's en dvd's verkopen... ik wist niet waar we ons aan konden verwachten... maar 't was een mooie film, bijzonder en niet alledaags. We vreesden even dat het iets excorsistisch was... dat was het gelukkig niet daar kan ik alvast niet tegen. En nu ik hier nog even een babbeltje kon slaan, kan ik met een toch weer iets luchtiger gemoed gaan slapen. En ik weet dat we geen nachtlawaai meer hoeven te vrezen... alles is onder controle
Ik zou wel kunnen huilen... maar ik ben er té moe voor. Dus huil ik niet. (alsof ik het wel zou kunnen als ik niet moe was... )
Zo blij dat één van mijn kinderen vrij had vandaag en kon helpen met de administratieve verplichtingen. Wanneer ik het niet alleen hoef te doen, is het al iets minder belastend.
Alle drie de zaken die ik dringend moest oplossen, zijn opgelost.
Gelukkig heb ik nog een half uurtje om te recupereren van onze tour du monde... pffff... en met een biertje erbij... om de spierpijnen te milderen en de vermoeidheid (misschien door stress) weg te nemen.
En weer sluipt pijn en verdriet door mijn lijf... waarom? Ik weet het heus niet. Ik schenk er (zoals gewoonlijk) geen aandacht aan.
Al enkele dagen merk ik hoeveel moeite het ordenen van mijn gedachten me kost. Het is alsof mijn hoofd vol water loopt, er een waterval in zit. Ik moet herlezen en herlezen en toch schijn ik niet meer in staat te zien of ik iets één keer of drie keer herhaalde terwijl het vage gevoel blijft dat ik in herhaling viel. Het lijkt of ik niet meer kàn lezen... wel losse woorden maar zonder samenhang. Alsof alles terwijl ik het lees uitloopt en één grote vlek werd... als een klomp ijs die ze in de oven zetten op 200 graden. Pfff, niet simpel om op deze manier een blogje in elkaar te krijgen.
Het is behoorlijk lastig. Ik weet niet hoe het komt. Of misschien voel ik het niet helder te zien. Soms loopt in een blogje voor mijn gevoel alles door elkaar heen en de gedachten die gewoonlijk al klaar in mijn hoofd zitten, springen weg als botsballen.
Vandaag las ik reft een rustdag in. Door de chaos en vermoeidheid gisteren, de crisis en het ver weg zijn, moet ik nu die noodzakelijke paperassen nog in orde maken en voedingswaren inkopen. Ook het overrompelende van de talloze telefoontjes gisteren, de deurbel, de brief, enz... hebben wellicht allemaal meegeholpen om mijn brein en de rest van mijn wezen aan het tollen te brengen. .
Een goede nachtrust is een must. Ik weet niet hoe ik uit nogmaals zo'n nacht zou ontwaakt zijn. Het maakt blijkbaar een groot verschil of ik uren wakker lig en maar voor enkele uurtjes slaap of een hele nacht versnipperd in kleine schokjes kan slapen. In het eerste geval kan ik tegen de dag op. In het tweede geval duidelijk niet. Een nacht als gisteren waar je geen uur in zijn geheel kan slapen omdat wanneer je indommelde je telkens opgeschrikt wordt na enkele tellen slaap, is slopend. Zeker nu.
We hadden ons al voorzien, om te voorkomen dat er nog zo'n slapeloze nacht zou volgen. Ik kocht voor ons beide oordopjes bij de apotheker. Als ik die dingen ook voor mezelf koop, is het alarm, want dat in mijn oren stoppen tijdens de nachtrust, is al net zo akelig als het effect van zo'n versnipperde nacht. Het is alsof ik een houvast buitensluit, het waarnemen. Dat op zich is angstaanjagend hoe stom dat ook kan klinken.
Hetgeen ik gisteren voelde, de angst dat het opnieuw zo'n nacht zou worden, maakte dat ik maar bleef uitstellen te gaan slapen hoe moe ik ook was. Af en toe sloot ik mijn ogen. Uiteindelijk meende ik het verstandig niet langer meer op te blijven. Het nare gevoel week niet, de paniek loerde vanop mijn schouder. Er was iets dat de barrières afbrak, iets waar ik niet meer bij kon om het van me weg te houden. En net omdat ik het ken, moest ik moeite doen om het te 'beheersen'.
Hoe moe ik ook was, ik las tot mijn ogen dichtvielen om tot rust te komen, om geen aandacht te moeten schenken aan dat akelige. Van ieder geluid schrok ik. Het schrikken werd vergezeld van niet of amper opgewassen te zijn tegen... Het boezemde me angst in. Het was hetzelfde gevoel dat ik enkele jaren geleden had, alsof alles uit je handen glipt, je verdedigingsmechanismen.
Ik ben nu zo dankbaar en opgelucht dat deze nacht in stilte verliep... en dat de oordopjes niet nodig waren. Ik bleef benauwd dat ik ze moest gebruiken om de herrie buiten te sluiten. Dat ik mijn omgeving niet meer kon opnemen zoals ik gewend ben... dat een deel van mijn waarnemingsvermogen 'gedempt' werd, is net zo akelig, niet gewoon 'lastig' of 'hinderlijk'. Zulke zaken kan ik niet uitleggen, woorden om dàt te beschrijven ontbreken zelfs mij. Bepaalde zaken zetten dingen in beweging die beter stil gehouden worden...
Ik vrees dat ik vanmorgen nog eens een crisis doormaakte. Totaal van de wereld. Eerst was er de slapeloze nacht door nachtelijke herrie die uren duurde. De wereld is egoïstisch geworden...
Ik kreeg een postbode aan mijn deur... terwijl ondertussen ook één van mijn kinderen had getelefoneerd. Die postbode had brieven bij met alweer een bedreigende inhoud. Ik begon tilt te slaan. Zo erg... dat ik het niet eens meer van me af kon schrijven hier. Ik belde de instantie die me deze brief bezorgde... Ik word er ziek van, ziek van al die voorwaarden die ze stellen en waarbij ze zo bitter weinig rekening houden met mensen. Het was weer allemaal van het goede te veel... Het goede????
Ik werd ook nog door één van mijn kinderen gevraagd om hulp. Ik ben nu terug... zoals je kan zien. Nog steeds volledig van de kaart. Ik ben er niet geweest. De dag is aan mij voorbij gegaan. Ontzettend veel moeite vanmorgen om me te concentreren. Ik ben zo oneindig ver weg dat ik zelf niet eens besef dat er ook hartverwarmende momenten waren. Ik besef niets meer...
Zaken die voelen als 'negatie' houden een risico in. En toch stel ik mezelf er telkens opnieuw aan bloot. Sommige zaken zal ik nooit begrijpen in de wereld van internet (of daarbuiten). Vroeger voor het internet-tijdperk kreeg je een telefoonoproep en je beantwoordde die. Je kreeg een brief en je schreef een antwoord. Je groette iemand, je kreeg een groet terug. Nu zo deed ik dat toch...
Echter in de wereld van internet gelden andere regels (blijkbaar), regels die ik vaak niet begrijp, niet helemaal althans. Het kwetst me enorm wanneer ik een mailtje verzond naar mensen die ik persoonlijk ken en dit wordt in geen maanden, zelfs nooit beantwoord. Ik begrijp het niet en vaak geraak ik er door in paniek en geeft het ook die vreselijke gedachten en felle drang.
Dit soort negaties is iets wat met de stoornis onder andere die schreeuw van binnen uitlokt. Dat vreselijke gevoel dat je 'niet bestaat wordt door dit soort negaties bevestigd. Waarom beantwoordden die je persoonlijk kennen niet eens je mailtje?
Denk niet dat ik geen moeite doe om hét te begrijpen... Ik ga eerst aan het vergoelijken... 'ze hebben het vast heel druk', 'het mailtje is wellicht niet aangekomen', 'hun computer doet het vast niet meer', 'ze zijn het vast in de drukte vergeten', 'ik moet gewoon wat meer geduld hebben'...
Na verloop van tijd werken die vergoelijkingen en verklaringen niet meer en denk ik dat ze me niet meer moeten, of simpelweg geen zin meer hebben om mijn mails te beantwoorden.
Sommige mailen me na maanden toch nog... maar dan wel zonder antwoord op mijn mailtje. Ze schrijven over wat ze overkwam. Ik voel meteen hoe ik wil antwoorden, ze wil troosten, steunen, meeleven... antwoord geven op wat ze schrijven... Pas later realiseer ik me dat zij blijkbaar niet datzelfde gevoel hebben wanneer ik hen schrijf... Het maakt me onzeker en angstig en hoe ik het ook probeer te begrijpen, ik slaag er niet in.
Soms na herhaaldelijk zulke zaken mee te maken, neem ik me voor ze niets meer te sturen om zo te vermijden dat ik opnieuw geconfronteerd wordt met dat wat telkens zulke wondes slaat. Toch ga ik na verloop van tijd weer het hele zaakje vergoelijken en geloof ik stellig dat ze dit keer wél zullen antwoorden...! Hoe meer ik probeer, ja zelfs met hele lange tussenpauzes, hoe erger ik het voor mezelf maak als de antwoorden desondanks uitblijven...
Moet ik ze nog beschouwen als vrienden? Of hebben ze me slechts gebruikt? Hebben ze vriendschap voorgewend om een andere reden dan 'vrienden zijn'? Hebben ze ondertussen wat ze wilden met al die vrienden en hang ik aan het staartje, onbelangrijk voor ze geworden en wat ze willen bekomen, dus lozen die zooi?
Soms wis ik hun mailadres om maar niet meer in de verleiding te komen... Maar dan komt er na maanden plots weer een mailtje van ze... en begint het hele zaakje weer opnieuw. Tenzij ik het niet meer wens en er definitief een punt achter zet.
Vreemd genoeg heb ik dat met enkele mensen helemaal niet... Het vertrouwen in ze is zo groot en hoeft geen bewijs, heeft ook geen twijfel. Het zijn meestal mensen die het begrip respect niet alleen kennen maar ook hanteren. Daar komt respect niet alleen van één zijde maar van beiden. ... Als bij ze een antwoordje uitblijft of ze zijn niet op de afspraak, dan wéét ik dat er iets mis is... Ik weet zo zeker als wat dat zij wanneer het misverstand of de vergetelheid blijkt zij dat nooit voorbij laten gaan zonder zich te verontschuldigen... en ook daarin voel je hun oprechtheid. Anderen behandelen je als koopwaar in een warenhuis...
Daarom ook dat ik me beter voel met amper mensen om me heen. Zo vermijd ik die vernietigende, moordende psychische catastrofes. Ook wanneer ik naar winkels of instanties moet, bestaat dat gevaar. Het volstaat wanneer mensen doen of ze me niet horen, me behandelen als een onmondig kind of erger nog, doen of ik er niet ben.
Wat het mailen betreft zou het al helpen als ze me lieten weten dat ze bvb niet graag mails beantwoorden. Sommige laten me weten dat ze wel graag mijn mails lezen maar geen schrijvers zijn. Dan kan ik tenminste ergens plaatsen waarom ze zelden of nooit antwoorden en er zelf voor kiezen dan ook niet meer te schrijven.
Sommigen laten me weten dat zij mails slechts zien als doorgeefluik voor van die doorstuurboodschappen. Daar hou ik niet zo van, het put me uit die telkens te bekijken. Wanneer ik dat laat weten, wordt er desondanks geen gevolg gegeven aan mijn wensen ze me niet meer te sturen. Er zit niets anders op dan telkens die hele vracht te wissen en wanneer het me tot aan de mond komt, wis ik de verstuurders erbij. Ze zorgen er ook nog eens voor dat je massa's ongewenste mails krijgt.
Bizar is het wel dat wanneer van mijn zijde uit een antwoordje wat langer duurt en dan spreek ik niet van maanden zoals bij ze maar van een week of twee, dan krijg je gelijk een ongeduldige mail of je hun mail niet ontving... Gek toch allemaal hé...?
Wat ooit zo simpel leek: 'contact met mensen, wederzijds respect' en 'warme vriendschap' naar mekaar toe, 'te vertrouwen zijn', het verdwijnt in mijn ogen... en maakt plaats voor een vreemd fenomeen, namelijk hoe mensen mekaar behandelen als koopwaar... Gelukkig niet iedereen...
Tot mortel gemaakt in de betonmolen, zo voel ik me na een nacht die zich hopelijk niet meer herhaalt. Nachtlawaai dat zowat de hele nacht duurde, met tussenpauzes was het stil maar daar heb je weinig aan als het even later terug begint. Erg voor mijn kinderen die in examen zitten. Gelukkig zijn zij geholpen met oordopjes. Ik heb die dingen nog nooit gebruikt. Als ik niets of weinig nog kan horen, wordt de omgeving te bedreigend.
De ironie wil dat ik net gisteren besloot opnieuw vroeger mijn bed op te zoeken omdat ik de laatste tijd vaak in slaap val op de sofa. Ik voel me al enkele dagen alsof er iets broeit, het sluipt onopgemerkt dichterbij. Ik voel de voorbodes. Ik kan het missen om ziek te worden. Dan moet datgene waar ik tegenop zie uitgesteld worden en dat wil ik absoluut voorkomen. Ik wil die stress en angst niet nogmaals beleven. Neen ik mag nu niet ziek worden.
Toen alle vijf mijn kinderen nog thuis woonden, vond ik de weekends vaak niet zo leuk. zondagen vaak niet zo leuk. De kinderen waren naar hun pa of naar hun vrienden en ik was dan uiteraard meestal alleen thuis. Zeker, ik probeerde naar buiten te gaan, een wandeling of fietstocht te maken maar hoe ellendig vond ik dat. De hele wereld leek op stap met het gezin of familie en daar liep ik in mijn uppie. Voor de breuk met mijn moeder gingen we ook wel eens naar haar... maar gezellig??? Neen, het was een ramp. Ze kon het niet één keer laten me venijnige schimpen te geven of me in hun bijzijn te beledigen met niet eens verdoezeld leedvermaak. Ik mis haar niet,. al noemt ze zich mijn moeder, ze gedroeg zich niet als een moeder en ik voel haar ondertussen ook niet meer als dusdanig... Het was een opluchting haar niet meer te hoeven zien, met haar leugens en laster geconfronteerd te worden, gespannen naar huis te gaan na weer een 'pest-en sar sessie van haar'. Wat was ik telkens emotioneel en fysisch uitgeput....
Sinds enkele jaren vind ik het niet meer erg die zondagen, integendeel, ik blijf thuis en lees een boek of doe klussen. Alle dagen voelen toch hetzelfde. Op zondagen ga ik zelden nog naar buiten. Op andere dagen slechts om boodschappen te doen. De zondagen zijn nu soms mijn favoriet... omdat ik dan niet buiten hoéf... ! Soms blijven twee van mijn kinderen thuis en gaan niet naar hun pa. Dan doen we soms samen een uitstapje.
Er zijn weinig voordelen aan een depressie. Alleen dit soms, dat je weinig nog kan schelen en je eenzaamheid opzoekt omdat die veilig is.
Een uurtje of twee gelezen. Daarna was ik opnieuw in staat nog een ander deel van de woonkamer stofvrij te maken. Alweer herinner ik me weinig meer dan dat ik een meubel leeghaalde om er een frisgewassen laken overheen te draperen. Ach ja, ik zette net na een eigen wasbeurt ook een wasmachine op... Sommige spullen zouden aan de draad te drogen moeten kunnen hangen... en ik hoop dat ik daar nog in slaag. De rest kan binnen op de draad en een deel in de droogkast. Het is héél lang geleden dat ik die nog gebruikte. Ik mis mijn biertjes, een frisse pint zou me nu wel smaken. In de plaats ervan verdrijf ik de spierpijnen met het overigens ook wel lekkere brouwsel dat mijn schoonzoon maakte. Echter als je het dagelijks drinkt, komt het er wel langs je oren uit... een soort van likeur... lekker, best wel... maar ik snak naar een frisse pint.
Het is wel bizar dat ik me zoveel zorgen lig en loop te maken of ik er wel in zal slagen mijn situatie of toestand te kunnen beschrijven.
Het is als ik er verder over nadenk wel erg dat ik het gevoel heb me te moéten 'voorbereiden' zodat ik in staat ben hun misschien wel nare en vreemde vragen 'goed' te kunnen beantwoorden. Hoe kan je zoiets in enkele minuten duidelijk maken? En hoe doe je zoiets op een 'goede' manier?
Ik kan niet zeggen dat ik een been brak, ik brak zélf keer op keer op keer op keer. Ik kan niet zeggen dat ik vallende ziekte heb ook al val ik om de haverklap, innerlijk. Hoe moet ik de woorden over mijn lippen krijgen die al pijn doen als ik er nog maar aan denk? En die grote schaamte, dat gevoel voortdurend te falen omdat ik niets liever zou willen dan dat het voorbij zal gaan, beter wordt voor altijd en altijd. Hoe moet ik aantonen dat het 'ernstig' is als zoveel mensen rondom me me omver blazen met hun onbegrip, ongeloof, miskenning en ontkenning?
Daarbij komt nog de angst dat bepaalde diensten voor nog meer belemmeringen zullen zorgen en ik nog meer documenten moet halen.
Ik zal me niet voorbereiden want ik ben moe, moe van een gevecht tegen onzichtbare en zichtbare vijanden. Moe om duidelijk te maken wat ijl is.
Ik hoop dat ze tenminste dààr waarmaken dat 'psychische ziekten' uit het taboe gehaald worden en ernstig genomen worden door te 'luisteren' en 'te lezen'. Hoé maak je duidelijk wat in je leeft als je daar vaak amper zelf toe in staat bent? Ik kan pas (voluit) spreken als ik erkenning en begrip voel... wat zeer lastig is als ik net moet bewijzen wat zo moeilijk te bewijzen is en sceptische blikken zie, spot ervaar, ongeloof...
Hoe moet ik het waarmaken naar vreemden toe die voor me zitten en de druk in mij nog verhogen doordat ik weet wat ik daar moet aantonen. En er bovendien ook nog zoveel voor mij vanaf hangt..
Ik heb het niet eens alleen over de materiële kant maar ook over de impact van een afwijzing op de psychische kant. Die is oneindig veel erger en gevaarlijker. Om dat min of meer 'aan te kunnen' loop ik me al de hele tijd psychisch voor te bereiden... ik probeer het scenario in mijn hoofd te prenten, maar verder dan dat durf ik niet te gaan....
Het is één van de redenen dat ik zo lang zonder hulp bleef, omdat de impact van afwijzingen diepe wondes slaat. Daardoor bleef ik ploeteren in mijn eentje zonder medische hulp. Wanneer ik toch in bepaalde instanties hulp zocht of het waagde voor mezelf op te komen, was de manier waarop ze me wandelen stuurden zo moordend, zo ziekmakend, krenkend en vernederend, zo akelig en pijnlijk dat ik me voornam nooit nog iets te vragen.. Opnieuw uit zelfbehoud, en bescherming... omdat het ravijn dan héél dichtbij zat.
Door allerlei absurditeiten in de wetgeving, heb ik niet langer de keuze... tenzij tussen twee even nare zaken. Het heeft jaren geduurd eer ik kon zeggen... wat er was... Neen... ik kan hier even niet verder over schrijven... later misschien.
Altijd, zelfs nu blijft de angst voor onbegrip, voor veroordeling, voor betweterige uitspraken... altijd... al zal ik het vaak uit zelfbescherming en zelfbehoud niet laten merken. Het mes snijdt scherp aan beide zijden... net omdat ik het steeds angstvallig voor mezelf hield en alle emoties verborg, werd ik niet geloofd als ik het wel eens dierf vertellen.
Ik moet mijn teksten steeds verdelen in paragrafen omdat ik anders niet kan overlezen, zo in de war geraak ik van de veelheid.
Jammer genoeg is niet iedere ochtend hetzelfde. Deze ochtend was er een tegenpool van. Vreemde dromen waaruit ik donker en moe ontwaakte. Opnieuw ging het over kinderen maar nu ook over een soort avondoppas. In die droom was er angst maar waarom die angst er was, weet ik niet meer. Toen ik ontwaakte, was er ineens een soort van beeld wat angst inboezemt. Ik wil het zo vlug mogelijk vergeten. Durf het hier ook niet opschrijven, uit angst dat het een soort van doem is. Ik ben niet bijgelovig al klinkt dit wel zo. Ik denk dat ik nu angstig werd voor de angst tijdens die droom en het beeld dat erna spontaan opkwam. Ander onderwerp. Ik weet geen ander onderwerp. nog te moe en te verdwaasd en mijn hoofd is verder leeg .
Deze ochtend werd ik wakker uit een droom. Ik herinner me opnieuw weinig van het verhaal of de samenhang, evenmin herinner ik me veel details maar wel dat het me een goed gevoel gaf. Het leek wel een 'feeling-good' film De eerste droom daar kwamen veel kindjes in voor, van twee tot pakweg vijf jaar. Vreemd genoeg kropen ze op de daken en bewogen zich over de nokken van al die daken alsof ze kleintjes waren van Bert uit de film Mary Poppins. En neen, ik zag die film al in geen tijden meer. Het vreemde was dat ik me wel herinner hoe ik heel heel even bang was. Toen echter gebeurde er iets met mij en in mij, ik voelde vertrouwen... ik WIST dat de kinderen dit konden... dat er hen niets zou overkomen... het was een soort gave.
De tweede droom, daarvan herinner ik me alleen vreemd genoeg iets over veel konijntjes die overal vandaan kwamen en iemand (ik weet niet wie) warm hielden. Zo bizar, ik kan er geen touw aan vastknopen.
Ja ik wou dat ik aan 'struisvogelpolitiek' kon doen nu... Na een namiddag waar ik met de zeem rondging en zowaar zelf de deuren mee onder handen nam. Ik heb nog meer uitgevoerd alleen kan ik het me niet meer herinneren. Wellicht door het rusten en film kijken, een overigens mooie en ontspannende film 'Enchanted'... Toch zal ik pas gerust zijn als ik het me morgen weer herinner. Na de klusjes waar ik maar niet mee kon ophouden (en die ik me desondanks maar niet kan herinneren) kon ik nog anderhalf uur lezen. Na de film was er plots een bericht dat me opnieuw dat wat ik wenste te vergeten in herinnering bracht... Vreemd hoe ik op zulk moment denk niet meer alert te moeten zijn, toch 'overvallen' wordt door zaken die ik 'buiten' wil houden. Ik wil nu voor het slapen gaan die zorgen weg krijgen. Misschien met het volgende blogje waarin ik zal schrijven wat ik vanmorgen vergat. Ondertussen herinner ik me dat ik ook een hondenmandje opfriste. Maar al die andere zaken? Het leek zoveel... en toch weet ik niets meer.
Het valt me moeilijk om zoveel rust te nemen en toch... als ik vandaag voel hoe ik me eindelijk nog eens wat lichter, vrediger voel dan vraag ik me af waarom rusten me zo moeilijk valt.
De kamerplanten kregen water, het stof moet ik straks nog wegvegen. Ik zou graag mijn slaapkamer onder handen nemen... en die andere kamer die boordevol spullen ligt. Ik wil ook graag de keuken ordenen en de tafel in de woonkamer leegmaken wat paperassen betreft. Dat is een heel pak, ik weet uit ervaring dat ik dat niet allemaal klaarspeel maar laat me maar nog eens vol voornemens zitten, dat gevoel alleen even terugvoelen, is heerlijk. Gisteren belde er tijdens de avonduren iemand aan onze deur. Beiden bevreesd dat het een van die akelige mensen is die ons de laatste tijd telkens opnieuw komen lastigvallen. Het was gelukkig niet zo. Toch was ik na dat kleine praatje aan onze deur erg moe. Ik wil niemand aan onze deur bepaalde perioden. Waarom leg ik niet eens meer uit omdat ik vaak nog meer van streek ben door de reacties. Weinig mensen begrijpen hoe ik de rust nodig heb als ik me voel zoals ik me vorige week voelde. Ik ben me ervan bewust hoe het wekelijks bezoek aan een van mijn oudste kinderen veel energie wegzuigt hoe fijn het ook is. Daardoor ben ik soms niet meer in staat de gewone klussen te klaren. Toch wil ik dat niet stoppen. Ik wil niet ook dat moeten opgeven.
Nog een kleine krachtinspanning toen ik paperassen sorteerde. Daarna ging ik op de sofa voor acht uur lang. Ik zat alleen rechtop om mijn avondmaal en dessertje te verorberen. Las enkele oude tijdschriften want te moe om een etage hoger een boek te halen. Ik keerde de woonkameruit. En dat was het voor vanavond. Dat ik een gesneuveld toestel moest vervangen en daarvoor uren mijn hoofd moest breken om uit te zoeken hoe zelfs het eenvoudigste toestel tegenwoordig werkt. Het heeft er zeker geen goed aan gedaan.
Vanavond zag ik wel een fijne, ontspannende film 'French kiss'... Hilarisch... Toen zij op het dessert belandde, proestte ik het uit (ik zou geschaterd hebben als de kinderen al niet sliepen. Mijn lach klonk me in mijn eigen oren bijzonder vreemd. Het lijkt me heel lang geleden dat ik nog meer kon produceren dan een glimlach. Het leek desondanks of zelfs mijn lachen 'vastzit'. Vlug dit blogje afmaken en dan opnieuw horizontaal, dit keer op mijn bed... en slapen tot een gat in de al begonnen dag...
daar kan ik alvast niet tegen. 
Het maakt me onzeker en angstig en hoe ik het ook probeer te begrijpen, ik slaag er niet in.
