Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
18-06-2011
165. vreemde droom
Deze ochtend werd ik wakker uit een droom. Ik herinner me opnieuw weinig van het verhaal of de samenhang, evenmin herinner ik me veel details maar wel dat het me een goed gevoel gaf. Het leek wel een 'feeling-good' film De eerste droom daar kwamen veel kindjes in voor, van twee tot pakweg vijf jaar. Vreemd genoeg kropen ze op de daken en bewogen zich over de nokken van al die daken alsof ze kleintjes waren van Bert uit de film Mary Poppins. En neen, ik zag die film al in geen tijden meer. Het vreemde was dat ik me wel herinner hoe ik heel heel even bang was. Toen echter gebeurde er iets met mij en in mij, ik voelde vertrouwen... ik WIST dat de kinderen dit konden... dat er hen niets zou overkomen... het was een soort gave.
De tweede droom, daarvan herinner ik me alleen vreemd genoeg iets over veel konijntjes die overal vandaan kwamen en iemand (ik weet niet wie) warm hielden. Zo bizar, ik kan er geen touw aan vastknopen.
Ja ik wou dat ik aan 'struisvogelpolitiek' kon doen nu... Na een namiddag waar ik met de zeem rondging en zowaar zelf de deuren mee onder handen nam. Ik heb nog meer uitgevoerd alleen kan ik het me niet meer herinneren. Wellicht door het rusten en film kijken, een overigens mooie en ontspannende film 'Enchanted'... Toch zal ik pas gerust zijn als ik het me morgen weer herinner. Na de klusjes waar ik maar niet mee kon ophouden (en die ik me desondanks maar niet kan herinneren) kon ik nog anderhalf uur lezen. Na de film was er plots een bericht dat me opnieuw dat wat ik wenste te vergeten in herinnering bracht... Vreemd hoe ik op zulk moment denk niet meer alert te moeten zijn, toch 'overvallen' wordt door zaken die ik 'buiten' wil houden. Ik wil nu voor het slapen gaan die zorgen weg krijgen. Misschien met het volgende blogje waarin ik zal schrijven wat ik vanmorgen vergat. Ondertussen herinner ik me dat ik ook een hondenmandje opfriste. Maar al die andere zaken? Het leek zoveel... en toch weet ik niets meer.
Het valt me moeilijk om zoveel rust te nemen en toch... als ik vandaag voel hoe ik me eindelijk nog eens wat lichter, vrediger voel dan vraag ik me af waarom rusten me zo moeilijk valt.
De kamerplanten kregen water, het stof moet ik straks nog wegvegen. Ik zou graag mijn slaapkamer onder handen nemen... en die andere kamer die boordevol spullen ligt. Ik wil ook graag de keuken ordenen en de tafel in de woonkamer leegmaken wat paperassen betreft. Dat is een heel pak, ik weet uit ervaring dat ik dat niet allemaal klaarspeel maar laat me maar nog eens vol voornemens zitten, dat gevoel alleen even terugvoelen, is heerlijk. Gisteren belde er tijdens de avonduren iemand aan onze deur. Beiden bevreesd dat het een van die akelige mensen is die ons de laatste tijd telkens opnieuw komen lastigvallen. Het was gelukkig niet zo. Toch was ik na dat kleine praatje aan onze deur erg moe. Ik wil niemand aan onze deur bepaalde perioden. Waarom leg ik niet eens meer uit omdat ik vaak nog meer van streek ben door de reacties. Weinig mensen begrijpen hoe ik de rust nodig heb als ik me voel zoals ik me vorige week voelde. Ik ben me ervan bewust hoe het wekelijks bezoek aan een van mijn oudste kinderen veel energie wegzuigt hoe fijn het ook is. Daardoor ben ik soms niet meer in staat de gewone klussen te klaren. Toch wil ik dat niet stoppen. Ik wil niet ook dat moeten opgeven.
Nog een kleine krachtinspanning toen ik paperassen sorteerde. Daarna ging ik op de sofa voor acht uur lang. Ik zat alleen rechtop om mijn avondmaal en dessertje te verorberen. Las enkele oude tijdschriften want te moe om een etage hoger een boek te halen. Ik keerde de woonkameruit. En dat was het voor vanavond. Dat ik een gesneuveld toestel moest vervangen en daarvoor uren mijn hoofd moest breken om uit te zoeken hoe zelfs het eenvoudigste toestel tegenwoordig werkt. Het heeft er zeker geen goed aan gedaan.
Vanavond zag ik wel een fijne, ontspannende film 'French kiss'... Hilarisch... Toen zij op het dessert belandde, proestte ik het uit (ik zou geschaterd hebben als de kinderen al niet sliepen. Mijn lach klonk me in mijn eigen oren bijzonder vreemd. Het lijkt me heel lang geleden dat ik nog meer kon produceren dan een glimlach. Het leek desondanks of zelfs mijn lachen 'vastzit'. Vlug dit blogje afmaken en dan opnieuw horizontaal, dit keer op mijn bed... en slapen tot een gat in de al begonnen dag...
161. Ik ontdek dat er nog iets symbool staat voor mij en mijn site
Sinds gisteren ontdekte ik dat niet alleen de elf met duif symbool staat voor mijn site... maar ook een draak Zo is alles min of meer in balans. Beter een elf én een draak dan een onbeschermde elf.
ach jij die altijd zo ruimdenkend, bedachtzaam verdraagzaam was
niet voor rede vatbaar stond niet in je woordenboek en zelden was je geduld en vergoelijken zoek
je werd erop afgerekend en misbruikt ze hebben begrip en liefde gefnuikt ze sloegen en klapten op je hart ze maakten al wat mooi en goed was zwart
het vertrouwen ooit groot als de wereld het herstelt zich nooit altijd zal je bedacht blijven op die addertjes in het gras de schreeuw die zwelt aan en laat je wensen dat je nooit geboren was
159. even de poorten sluiten voor... misverstanden
Intuïtief sluit ik even de poorten. Wat ik me gisteren voornam, ga ik vandaag zeker nakomen: rusten, zodat het wild schommelend evenwicht weer in balans kan komen. Even praten over koetjes en kalfjes en energie verzamelen. En uren weglezen in een boek. Misschien kan ik erna rustig een plekje ont-rommelen. Het avondmaal hoef ik niet te bereiden, er is nog over.
Ik let op mijn tellen en op mijn woorden, de muren laten niet veel meer door. Zo wordt het risico gewist te worden tot een minimum herleid.
Informatie kan misbruikt worden, soms onbewust, soms weloverwogen. Een voorbeeldje? Eén van de kenmerken van borderline persoonlijkheidsstoornis kan zijn 'het niet kunnen beheren van je budget'. Het is uiteraard niet gezegd dat iedere persoon met de stoornis dààr tekenen van vertoont of er zelf niet positief mee omgaat. Dat wordt jammer genoeg wel eens over het hoofd gezien. Uit onwetendheid. Wanneer je met die gedachte van ze geconfronteerd wordt terwijl je net vocht om je ultrakleine budget te beheren en nooit een schuld had, is dat vernietigend, het laat je van binnen schreeuwen. Om de miskenning. Of hun 'insinuatie' of 'vaststelling' uit onwetendheid of bekrompenheid is ontstaan of niet, het effect is er niet minder vernietigend door.
Absurde gebeurtenissen doken op, door grove fouten die instanties maakten, kwam je enkele jaren in geldproblemen. Hoe pijnlijk dat net dan iemand wist te zeggen dat jij financiële problemen had door de stoornis? Ze konden je héus geen grotere klap bezorgen... nogmaals.
Ik zie het nog voor me. Die me achtervolgde met haar klapwiekende handen. Slaan waar ze me raken kon. Een moeder die dagelijks door het lint ging. Het spijt me dat ik niet langer 'gelovig ben'... want ik blijf die moeder voor mijn ogen zien die zo devoot naar de kerk ging en daar al haar heiligheid tentoonspreidde. Die vrouw die me ondertussen bleef slaan, lichamelijk én geestelijk. Shocking was het.
Ja hoor, dan was ik bang dat ik met mijn ontboezemingen, mijn grenzen mensen zou verjagen, dat ze mij niet meer 'moesten'. Dat wàs hun macht. Vroeger verkregen dié mensen daar ontzaglijk veel macht mee maar nu NIET MEER. Ik ben niet meer 'emotioneel' afhankelijk van wie dan ook. Daarvoor zijn er té véél grenzen overschreden, teveel slagen diep in mijn hart terecht gekomen.
Ik denk nu 'goed... laat me maar als het jou niet zint, het geeft me echt niet meer, lieve kind'.
Wat zei ooit een psychiater me vroeger, dat ze voelen dat ik een sterk karakter heb en alle zwakkelingen als bijen op me afkomen, als was ik honing. Maar wàt doen ze op dat moment? Ze proeven niet van de honing maar willen me 'vernietigen'. Of me infantiliseren. Arme drommels... ze zijn er tegenwoordig aan voor hun moeite.
Heel veel van ze hebben geprobeerd me te vernietigen of me afhankelijk te maken. Ze waren er bijna in geslaagd. Maar nu? Ze zijn eraan voor hun moeite.
156. ik ben geen gebruiksvoorwerp of alternatief voor jouw mogelijk onvermogen om...
Hou er rekening mee dat mijn scherpzinnigheid je betrapt en dat ik zie hoe je mij probeert te gebruiken als vervangmiddel... onbewust of bewust... om die in jouw naaste omgeving met gedeeltelijk vergelijkbare problemen zit, onbereikbaar blijft... Gooi je frustratie daarover niet op mij. Koel je woede evenmin op mij die je niet eens kent. Neem je eigen gedrag liever onder de loep.
Zou het kunnen dat jouw mogelijk onvermogen tot empathie in deze zich op mij richt? In een poging mij dan maar te redden? Stop daar aub mee... kijk naar je eigen gedrag en onderzoek dat in plaats van je onvermogen om die jouw naaste is te begrijpen, uit te proberen op mij.
Het spijt me beste H. ... niet met mij, niet met mij. Ga over tot introspectie, ik hoef je liefdadigheid niet, ook niet jouw oneindige bekommernis of goede raad, ze is als een kwal die me poogt leeg te zuigen. Het is alleen mijn scherpzinnigheid die jou stokken in de wielen steekt. Natuurlijk noem ik geen namen. Degene(n) die zich er aan bezondigen, zoeken het zelf maar uit.
Doodop... Dringende boodschappen achter de rug... Moe omdat ik me steeds maar duidelijk moet maken. Heb er geen zin meer in. Ik begrijp mensen niet. En mensen begrijpen mij niet, zoveel is duidelijk. Gelukkig zijn er mensen die wel begrijpen en omgekeerd, die maken het toch even weer lichter. Ik gaf het op nog veel pogingen te ondernemen me te verduidelijken. Ik voel waar het meteen 'begrepen' wordt en waar niet. Ondertussen weet ik dat het niet zinvol is nog meer woorden en energie te verspillen aan een bepaalde groep mensen.
Vreemd hoe mensen menen mij raad te moeten geven, zonder dat ze weten wàt zich allemaal voordeed in mijn leven. Bizar dat ze gewoon herhalen wat ik schreef, negeren dàt ik niet opgeef, dàt ik de weg voor mezelf niet afsluit. Wat betekent het toch allemaal... dat ze net doen of ik het niet zelf schreef? Waarom doen ze alsof zij de almachtige raadgevers zijn die dat arme sukkeltje eens zullen helpen? Wat hebben ze daarbij voor ogen? Mijn welzijn alvast niet... ik denk hun eigen welzijn, hun ego strelen of voeden maar ten koste van het voorwerp van hun ongevraagde raadgevingen. Dat hoeven ze niet meer te proberen.
Mensen die me kennen weten hoe ik vocht en wéten wààrom ik moe ben, desondanks toch de moed niet opgeef maar hem ook niet meer zo voél als voor nog meer rampen de boel ondergroeven.
Vergelijk aub geen mensen met mekaar, ook al hebben ze dezelfde ziekte. Het zal nooit voor iedereen hetzelfde zijn dus ga ook niet oordelen of de ene afmeten aan de andere. Je doet er mensen onrecht mee. Leer luisteren in plaats van oordelen over mensen en zaken waar je niet alles van afweet al denk je misschien van wel. Er is zoiets als een context, een voorgeschiedenis, een lichamelijke en geestelijke gesteldheid en nog zoveel meer factoren die een rol kunnen spelen.
Heel veel factoren halen naar beneden of krikken op. Wààrom zou iemand weten wààr 'ik' mee gebaat ben? Denken ze heus dat ik niet zelf zocht, bleef zoeken, bleef technieken uitproberen en vinden? Waar houden ze me voor? Iemand die vlug bij de pakken gaat zitten? Daarom dat sommige mensen uit mijn nabije omgeving me vaak zeggen dat zij het al lang hadden opgegeven...?
Een professioneel iemand liet me me op een keer weten dat weinig van haar cliënten zo ver staan als ik, ik zocht alles zelf uit zonder hulp omdat niemand, ikzelf inclusief toen wist wat er gaande was.
Misschien dat ik daarom zo moe ben? Moe... van dit leven.En van al die mensen die mij eigenlijk verhinderen te aanvaarden wat is... ? Ze maken het met hun 'betweterij' nog erger. Echter dit keer laat ik me dààr niet meer door afschrikken. Ik ga voort met vertellen. Ik besef dat het niet zal verhelpen dat mensen die de nederigheid missen om te beseffen dat ze niet alles weten dat zullen blijven doen.
Er zijn oeverloos veel mensen die menen dat zij meer weten dan alle deskundigen en 'ervaringsdeskundigen' tesamen...
Wanneer ik de moed had opgegeven, zat ik hier niet te schrijven. Ik wil die moed niet op een voetstuk zetten omdat ik momenteel bezig ben te overleven.
Genezen er mensen van bps? Er zijn zaken gebeurd die het misschien opnieuw aangezwengeld hebben.
De beste stuurlui staan aan wal...
In die zin ben ik blij met de sessie van deze ochtend. Na die drie kwartier zwoegen, want ooooh de verbaal sterke is niet of zelden in staat dat wat binnen vernietigend bijt en snijdt, te beschrijven, kon ik gezegd krijgen hoe ik me voelde na een levenlang zwoegen.
Sommige mensen denken dat het allemaal niet zo'n vaart loopt want hoe kan het ook dat iemand die verbaal zo sterk is dàt niet zou kunnen beschrijven? Het kan beste mensen, het is zelfs pure realiteit.
Een ander deel mensen denkt dat ik aan het beginstadium zit en niet alles uitgeprobeerd heb, van klassieke tot alternatieve therapieën, voeding, beweging, homeopathische geneesmiddelen, theetjes, verschillende therapiën, medicaties, eigen verzonnnen bezigheidstherapie en verder gaat dat lijstje, verder en verder. Ach dan geloven ze dat ik niet zo sterk ben en zij oneindig veel moediger, wijzer en oh zoveel verder als dat kleine ding waarover ze zich nu grootmoedig buigen...?
Miskend worden doet je wezenlijkheid onrecht aan, tekenen van niet voor vol aanzien te worden eveneens. En in feite ben ik van dergeljke reacties oververzadigd. Ik laat dat niet meer toe.
Met de beste bedoelingen willen ze hun adviezen door mijn strot rammen? Die beste bedoelingen nekken me.
Iemand zei me ooit iets wat mij net hielp te aanvaarden, een erkenning van mij. Het deed niets af aan mijn gevoel of mijn eigenwaarde. Door wat hij zei, werd voor mij wat vaak ondraaglijk is, milder, draaglijker... Helemaal een ander gevoel dan door al die adviezen, succesverhalen van anderen, die breken en kraken je...
Ik voelde me falen omdat ik niet net als die geweldige anderen genas na dat of dat aantal jaren, door die of die behandeling, door dat of dat te doen of te laten. Dat ik de chronische depressies en de consequenties ervan op mij bleef voelen ondanks mijn gevecht. Dat gevoel van gefaald te hebben, liet ik achter me. Ik leg me toe op aan-vaarden. Hiermee zal ik méér rust ervaren dan wat er door mijn moegekwelde strot geramd wordt. Door al die goedbedoelde adviezen die me niets méér vertellen dan wat ik al wist. Ik hoef al die god de vaders niet meer. En omdat niet iedereen in staat is te beseffen, zal ik ervoor zorgen dat die grens alvast bewaakt wordt.
Wat willen ze, dat alles helemaal ondraaglijk wordt door de ontkenning ervan? Ik loop soms op een koord tussen twee ravijnen en heb al mijn energie nodig om erover te blijven wandelen. De loze adviezen helpen me niet. Ze hebben net als ik de wijsheid niet in pacht en al helemaal niet over het leven van een ander...
Een boeddhistische wijsheid... geef niemand ongevraagd advies en raad.
Ik laat het nog open maar nu voel ik me zo moe en down dat ik niet geloof na de sessie nog in staat zal zijn verder te reizen naar de hoofdstad. Tenzij ik me beter en minder moe voel. De donkere gedachten zijn misschien straks weer lichter.
Zoveel gedachten en gevoelens zwemmen als een horde vissen in een veel te kleine bokaal, plaatsgebrek. Ik wil er geen aandacht aan schenken. Wat zou het voor resultaat geven wanneer ik weet waarom ik me vanmorgen weer zo beroerd voel? Zal dàt verandering geven? Bovendien kan ik die éne vis er toch niet uithalen, evenmin ze afzonderlijk bekijken, het is één wriemelende verzameling visssen door elkaar. De aparte vissen werden onherkenbaar.
Ik zet mezelf niet vast, ik weet dat het straks anders kan voelen... Bovendien hou ik mezelf voor dat ik ter plaatse mag en kan bepalen wanneer ik huiswaarts wil keren.
Mijn psychiater schreef in zijn verslag dat ik verbaal zeer sterk was maar dat dit geen belemmering zou mogen zijn om voldoende aandacht te besteden aan wat binnen leefde (niet in die woorden maar daar kwam het wel op neer). Het is zeer erg dat zulks moét vermeld worden... want dàt is precies mijn grote probleem dat ik ondanks het jarenlange psychische lijden niet of zelden ernstig werd genomen doordat -ik verbaal zeer sterk ben (geworden) -ik naar de buitenwereld toe wel een boeddha lijk zo vredig en rustig -ik zoveel klachten van de bps goed wist te 'bedwingen'... -ik bovendien vrij scherpzinnig en intelligent ben waardoor 'deskundigen' desondanks vaak het deksel op hun gewichtige neus krijgen wat uiteraard niet in dank wordt afgenomen -ik zelden laat zien hoe ik er aan toe ben uit zelfbescherming... -ik niet zombie-achtig maar vrij alert uit de hoek kan komen omdat ik me niet onder de pillen 'totally' laat verdoven om zodoende als een plant behandeld (en gemakkelijk hanteerbaarder?) te worden.
Het is niet hun schuld... want ze weten niet beter... maar het is ook niet mijn schuld. Het is 'onwetendheid' en dat wil ik veranderen door dit blog. Psychiaters, psychologen en aanverwanten blijf beseffen dat je niet alles wéét.
Ik ben doodop van de therapie teruggekomen. Toen ik later op de autobus wachtte, kwamen zelfs de spierpijnen terug. Uitgeput voelde ik me, spierpijnen, pijn in hals en schouders, armen, dat gevoel niet meer weten hoe te zitten op het bankje van de halte.
Ik dacht aan een reactie van iemand toen diens computer het plots niet meer deed. Ik begrijp het, ik sla eveneens tilt als er iets misgaat met computer of ander toestel. Ik leerde gaandeweg er dan zo lang als nodig afstand van te nemen tot ik in alle rust de problemen kan overschouwen en zo mogelijk ook aan te pakken.
Waarom ik niet in staat was 'effectief' grenzen te trekken. Twijfel, onzekerheid... en het feit dat grenzen trekken op allerlei doeltreffende manieren werd 'afgestraft'.
Ik kon geen grenzen trekken op de botte manier die sommige anderen bezigden. Gelukkig maar. Was het een gebrek aan fijngevoeligheid langs hun zijde...? Het effect woog zwaar door immense kwetsbaarheid. Ik vernam hoe het sommige mensen niet eens wat kon schelen, dat zij gewoon lik op stik gaven of zwegen en er het hunne van dachten.
Natuurlijk heb ik zelden problemen met mensen die op een respectvolle manier hun grenzen aangeven. Jammer wel dat ik door mijn eigen hoge kwetsbaarheid en gevoeligheid glansrijk over mijn eigen grenzen liet gaan... Hoe overtuigender de andere waren, hoe minder ik durfde tegenstribbelen. Toen ik begreep ook recht te hebben mijn grenzen aan te geven, bleek ik tegelijk een oorlog te ontketenen. Plots was het gedaan met het contact.... Omdat ik het gewaagd had ook een keer voorzichtig te laten weten dat ik ergens niet aan kon voldoen..? Verontwaardiging en woede kreeg ik. Er werden mij diverse lesjes geleerd. Roken ze de onzekerheid?
Omdat ik anderen vaak aanvoelde, hoefden zij niet eens grenzen aan te geven, ik voelde ze lang voor ik er nog maar een naderde... Ook hier was het omgekeerd andere kaas.
De emotionele schokken wanneer ik te maken kreeg met hardheid, botheid, beledigingen, machtsmisbruik, negatie, leedvermaak, afwijzing en verwerping...het waren psychische moordwapens.
Ook dan had ik mijn grenzen moeten (kunnen) trekken. Echter door de manier waarom ze me behandelden, was ik er niet toe instaat... Afstraffingen in alle geuren en kleuren. Na afloop voelde ik me een wrak.
Misschien had ik in dit blogje ook moeten spreken over me niet durven verweren, niet durven ingaan tegen botheid, hardheid, krenkingen ...
Ik kan het niet precies verwoorden zoals ik het voel. Misschien later, de woorden lopen door elkaar in mijn hoofd. Ik krijg het nog niet helder.
Vandaag voel ik me beter... zelfs al is het maar een dagdeel, een moment, een flits... ik ben er dankbaar om. Even wat 'lichter' voelen, even niet dat zware, donkere, wegzuigende. Even dat gevoel 'normaal' te kunnen leven... het betekent veel voor me. Jammer natuurlijk dat het zo vlug weer weg kan zijn maar daar wil ik nu niet aan denken.
Waardoor voel ik me beter? Dat blijft gissen en gokken... en daar wil ik me niet mee bezig houden. Welke zin heeft het? Gewoon blij zijn om dat moment.
Vanmorgen kreeg dat lichtere gevoel wel voeding door een heel fijn en lief berichtje van een vriend van één van mijn kinderen en mij. Het is heerlijk als mensen laten weten dat ze blij waren met je komst en dat onze komst een positieve invloed had op ze. Ja, dat doet deugd...
Verder droomde ik maar kan me er niets van herinneren, dan alleen dat het geen nachtmerries waren.
Zo moe dat ik niet meer weet dat ik besta... En waardoor ben ik moe dan? Van het bezoekje dat ik bracht? Het was toch heerlijk? Ik kwam thuis met de glimlach nog om mijn lippen... denkend aan dat ene moment... dat ik de gedachte voelde in mezelf dat ik voor zulke momenten wil blijven vechten. Het klinkt misschien vreemd maar voor mij betekende het veel dat ik het al was het op dàt moment zo voelen kon.
Het laatste eindje te voet naar huis deed de wind op mijn gelaat deugd... en de stilte... want voor ik vertrok was er lichte hoofdpijn, die zette nu weer op...
Met de glimlach nog voelbaar 'in' mij... begroette ik mijn kinderen. Prompt kreeg ik van één van ze een stortvloed woorden over me heen, ze moest haar ei kwijt... dat was duidelijk... maar voor mij die daar uitgeput stond... was het niet het goede moment... Me even tijd geven om te bekomen, was er niet bij... al liggend op de sofa kan ik dat leger woorden wel aan... maar niet meteen na mijn thuiskomst... niet op het moment dat alle vermoeidheid als een ton op me neerkwam. Dan voel ik me weer schuldig nadien omdat ik ondanks mijn moeite... het niet kon opnemen al die klachten... Een bitsige opmerking van een ander... omdat ik aangaf dat een uitje niet volgende week al kon plaatsvinden. Hij leed misschien onder de stress van zijn examen maar de weerslag die zijn humeurigheid, het bitse reageren op mij heeft, is niet mis. Nefast. Die reactie alsof alleen hun zin en tijd er toe deed, was er even teveel aan.
Afschermen, zwijgen en niets meer zeggen... ik kan dat niet hebben, niet meer... Vroeger slikte ik veel van die krenkingen... geschokt... altijd maar slikken... want ach het zal wel door dit zijn of door dat... en dan schoppen enkele van ze je later als dank psychisch verrot?
Ik laat me toch niet nog een keer zo behandelen? Dan kan ik beter nu al mijn barelen plaatsen en zulk gedrag niet toelaten, wat niet eens moet vergoelijkt worden, de wonde indachtig die er met zulke houding geslagen werd. Ik ben OOK een mens met gevoelens en ik zou nooit zo naar reageren. Maar zij hoeven me niet te sparen, lijkt het wel. Nu, ze moeten mij sparen, nu wel. Want ik kan niet meer. Daarom zet ik nu méér mijn stekels op dan alle vorige jaren tesamen... Mijn neus afbijten hoeven ze niet meer te proberen...
De dag is nog maar amper een uurtje oud en ik ben al doodop. Wat ik gisteren voor het slapen gaan voelde, leek zeer sterk op een beginnende paniekaanval met bijzonder akelige lading. Ik las nochtans zoals andere avonden in het mooie boek dat rust geeft en wachtte tot mijn ogen zowat dichtvielen om ook het boek dicht te slaan... En toen voelde ik het... het kwam aansluipen of beter aanrollen als een blok graniet, als een op tilt geslagen oceaan. Ik herinner me niet of ik net aan iets dacht dat die aanstormende paniek zou kunnen veroorzaakt hebben, ik ben alleen intuïtief op mijn ademhaling gaan letten en wel op volgende manier... ik 'luisterde' naar mijn ademhaling, het langzaam in-en uitademen... dat werkt blijkbaar geruststellend. Een ontdekking à la minute, zeg maar. Na herhaaldelijke pogingen ben ik in slaap gevallen zonder dat de paniek vat op me kreeg. Uitgerust voel ik me niet. Vandaag vlugger rust nemen zodat de emotionele wereld kan bedaren. Het touw waarop ik mijn evenwicht tracht te bewaren schommelt gevaarlijk. De voorbije week was een heksenketel.
Vanmorgen waagde ik het de in te vullen papieren te bekijken... Ze liggen klaar op die bladzijde waarvan verwacht wordt dat ik ze invul. De angst daarvoor is nog niet geweken. Misschien werd de paniekaanval daar wel door veroorzaakt. Bang om in de verwarring wat fout in te vullen.
Ik vind het zelf idioot dat ik hier oeverloos veel blogjes kan schrijven over wat ik voel, hoe de dingen voor mij voelen, door mij beleefd en ervaren worden maar een zinnetje invullen na een vraag op dat formulier en nog een en nog een, lijkt wel op een ravijn waarin ik moet afdalen. Een ravijn met een wand die meer afbrokkelt dan dat hij houvasten biedt.
Ik durfde het niet aan om mezelf af te vragen waarom ik zulke weerstand voel en angst. Ondertussen besef ik dat het ook op mijn site zo gaat. Ik kan vertellen wat ik ervaar of wat psychische pijn veroorzaakt àls ik het op dàt moment zo voel en ervaar, als ik er over mag en kan vertellen op het moment dat ik voel het te kunnen maar met formulieren die vaak dubbelzinnig zijn opgesteld? Het liefst stak ik ze een hele bundel toe met wat ik tot hiertoe beschreef in de hoop dat ze begrijpen dat ik de nachtmerrie in zijn geheel moeilijk kan beschrijven in een zin of wat. Niet eens in een hele bladzijde omdat het me wellicht door de druk alleen al te moeten 'presteren' en het duidelijk te moeten verwoorden, niet lukt, de faalangst is zo groot dat het wit wordt in mijn hoofd. Dat wat er vanaf hangt, maakt het nog hachelijker. Ik moet 'opkomen' voor mijn zaak... maar hoé?
Hoe vertel ik dat ik bang ben om alleen in vreemde gebouwen binnen te gaan, doodsbang ben om bij onbekenden mijn verhaal te moéten doen, hoe vertel ik dat ik die hindernis toch zal moéten nemen ook al werd er geadviseerd iemand mee te nemen wat ik wellicht niet eens zal doen omdat ik niet zou weten wie. De angst dat ik nog meer zal vervreemden en daardoor nog minder in staat zal zijn te beschrijven wat op een dikke mist lijkt? Hoe vertel ik dat in perioden van fatalisme geen sprankeltje angst over is? Moet ik ze vertellen hoe dit in zijn werk gaat? Nu, dat kan ik niet in een regeltje, ook niet op vijf minuten. Ik kan het niet eens met een heel dik boek... of met oeverloos veel sites.
Hoe moet ik vertellen wat niet eens tastbaar is, met bovendien de bijzonder naargeestige herinnering dat zelfs die me lief waren zichtbare, bijna tastbare zaken suggereerden als 'veinzen'... Hoe kan mijn vertrouwen daardoor gegroeid zijn?l... het kreeg nog meer klappen. Want hoe duidelijk liep ik stram van de fibromyalgie, hoe moeilijk met de uitputting om te gaan die gewoon leven zo aan banden legde dat ik het me nog steeds niet kan voorstellen hoe ik die periode doorkwam. En nu... moet ik vertellen over psychische klachten, zaken die niet zichtbaar zijn voor anderen. Wat je zou kunnen zien, kan ik evenmin laten zien door angst voor onbegrip en veroordelingen. Ik heb moéten leren voor anderen ieder schijntje van kwetsbaarheid te verbergen om me te beschermen tegen de moordende effecten van smaad, spot en veroordelingen. Om de schreeuw in me niet nog meer te laten aanwakkeren. Hoe moet ik in hemelsnaam beschrijven wàt mijn beperkingen zijn??? Die vraag alleen al stuwt de wanhoop naar boven. Hoe moet ik vertellen hoe iedere overwinning niet eens een overwinning bleef maar iedere keer dezelfde strijd moest gestreden, dezelfde sprong genomen moest worden? Hoe het aan me vreet en niet méér energie en moed geeft maar minder? Hoe moet ik vertellen dat rusten de suïcidedrang mildert zonder het oordeel in mijn kop te horen dat ik gewoon een 'zwakkeling' ben, een lui mens?... Hoe moet ik al die details, gevoelens, pijn, psychisch ellende, drang om dit oord te verlaten, angsten, angsten en angsten, het gevoel niet te bestaan, de verscheurende pijn bij iedere miskenning verwoorden als het voelt als vermalen koffie in een pak. Je weet niet van welke koffiebonen en of het wel koffiebonen waren die ze tot dit gruis vermaalden. Je ziet alleen het gruis. Hoe maak je er opnieuw een koffieboon van?
Een idioot beeld... misschien denken ze na zo'n beschrijving nog meer dat ik ze niet allemaal op een rijtje heb. Wie probeert er ook zijn psychische toestand te vergelijken met vermalen koffie met dan nog de twijfel of het over koffie gaat en dat er misschien wel een vreemde, onbekende stof in zit?
147. borderline persoonlijkheidsstoornis en agressie
Lang dacht ik niet aan deze stoornis omwille van dat ene symptoom waarin sprake was van 'agressie'. Ach, dacht ik, dàt heb ik niet dus zal ik die stoornis ook wel niet hebben. Tot ik begreep dat mijn agressie zich naar binnen richtte. Zelfbeschadiging, met een scherp mes in mijn arm kerven, met een scheermes mijn schouders doorstrepen. Nu voel ik soms een woede. Ik weet en wist de woee te bedwingen. In bedwingen was ik goed. Streng voor mezelf. Ik vond het belangrijk niemand te belasten met... Het heeft uiteindelijk zijn beslag gehad op mijn gezondheid. Ik heb nu lak aan bemoedigende boodschappen dat het ooit wel beter zal gaan. Ik geloof het niet meer.
Ik voel me vreemd... maar dat is zeker niet vreemd... Ik ga voort en schrijf me wel uit het 'taboe'... want ook al schreeuwen diverse instanties dat 'psychische zieken beslist uit het taboe gehaald moeten worden'... de werkelijkheid ziet er héél anders uit. Binnen die instanties die dat vol overgave scanderen, werken mensen die niets begrijpen van de verwarring van mensen met een psychische stoornis. Ze tonen geen enkel begrip maar kijven alsof ze het tegen een kleuter hebben en maken ze belachelijk wat het taboe nog meer taboe laat zijn... maar dat begrijpen ze niet.
Misschien waren vorige blogs zwaar om lezen... weet dan dat dàt mijn bedoeling niet was... maar dat ik hét uit het taboe WIL halen... Het jarenlange zwijgen uit schaamte. Een klacht ingediend... en reken maar dàt dié ernstig genomen werd... de feiten waren er dan ook naar. De al aanwezige psychische problemen zijn er nog door aangezwengeld... Sommigen kletsten erover ondanks mijn verzoek er niets over te zeggen. Ze noemden zich 'vrienden'. Ik bleef moedig het hoofd bieden aan... Op een dag ga ik het graf in met zeer pijnlijke zaken die amper iemand weet. Nog pijnlijker dat je veroordeeld wordt om wat ze niet weten en niet gezegd kan worden. Sommige zaken zullen nooit helen.
